ΤΟ ΗΣΙΟΔΕΙΟ ΧΑΟΣ

Πριν εξετάσουμε το Χάος είναι ενδιαφέρον να δούμε τι σημαίνει η λέξη Χάος. Η λέξη χάος προέρχεται από την ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF και σημαίνει το χάσμα, δηλαδή περιοχή η οποία είναι απρόσιτη και απροσπέ­λαστη από τον άνθρωπο και στην οποία ούτε η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να εισχωρήσει, κατανοήσει και περιγράψει.

Το χάος στην κοσμογονία του Ησίοδου.

Ο Ησίοδος στον στοίχο 116 αναφέρει τα εξής: «Η τοι πρώτιστα μεν Χάος γενετ’ αύταρ έπειτα Γαια ευ­ρύστερνος, …»   Και σε σύγχρονη απόδοση: «πρωτίστως λοιπόν το Χάος εγένετο και αμέσως έπειτα η πλατύτηθη Γη, …».

Από την ανωτέρω φράση του κειμένου, συνάγεται ότι ο Ησί­οδος εννοεί το Χάος με την έννοια του χά­σματος αφήνων απλώς να εννοηθεί ότι εξ αυτού προ­ήλθε η Γη κλπ και κατ’ επέκταση ότι εκ του χάους εκπορεύτηκε το Σύμπαν. Επίσης στο εδάφιο αυτό δεν αναφέρει από ποίον εγένετο το χάος δηλαδή αν υπήρχε κάποιο άλλο Αυθύπαρκτο Αρχικό Αί­τιο από το οποίο εγένετο το χάος. Σχετικά με αυτό το θέμα η κρατούσα άποψη είναι ότι το Χάος είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο εκ του οποίου εκπορεύτηκε ακο­λούθως το Σύμπαν, όμως το κείμενο του Ησιόδου περιλαμβάνει την έκφραση ότι «πρωτίστως εγένετο το χάος κλπ» δηλαδή ότι πρώτα γεννήθηκε το χάος, συνεπώς έμμεσα εννοεί ότι κάτι υπήρχε προ αυτού το οποίο δεν κατονομάζει.

Τέλος στο κείμενό του Ησίοδος δεν εξηγεί ποία εί­ναι η Ουσία([1]) του Χάους και ποίο είναι το αίτιο το οποίο προκάλεσε την πρώτη κίνηση της ουσίας του Χάους ώστε να γεννηθεί η Γη κλπ δηλαδή έννοιες απαραίτητες για την κατανόηση του τρόπου εκπορεύσεως της Φύσεως.

Κατ’ αναλογία και η Σκανδιναβική Μυθολογία (Volupsa) θεωρεί ως την αρχή του πα­ντός την απέραντη άβυσσο η οποία εννοιολογικά ταυτίζεται με την έννοια του Χάους ως χάσμα.

Το χάος στην φιλοσοφία

Η φιλοσοφία ερμηνεύει την έννοια του Χάους της κοσμογονίας του Ησιόδου και υπεισέρχε­ται και στο θέμα της συστάσεως της ουσίας του. Έτσι κατωτέρω θα εξετάσουμε το Χάος το Χάος σύμ­φωνα με τις απόψεις αυτής της φιλοσοφίας γιατί μας δίνει την δυνατότητα να κατανοήσουμε πλήρως τι είναι το Χάος.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι το Χάος περιλαμβάνει το σύνολο της μη ενεργούσης ουσίας (δηλαδή της ουσίας σε ανενεργό κατάσταση) ενώ η Φύση περιλαμβάνει το σύνολο της ενεργούσης ουσίας (δηλαδή της ουσίας σε ενεργό κατάσταση).

ΧΑΟΣ είναι το άμορφο Άπειρο, το ανεκδήλωτο Παν, η άποιος κατάσταση της εκδηλωμένης Φύσεως. Επισημαίνεται εδώ ότι κατά την μυστηριακή φιλοσοφία οι όροι άμορφο άπειρο και ανεκδήλωτο Παν είναι ταυτόσημοι. Βεβαίως πρέπει, πριν προχωρήσουμε, να εξετάσουμε τις λέξεις άμορφο, ανεκδήλωτο και άποιος κατάσταση ώστε να μπορέσουμε έτσι να προσεγγίσουμε την έννοια του χάους.

Άμορφο άπειρο σημαίνει το χωρίς μορφική υπόσταση άπειρο, αυτό το οποίο δεν εμφανίζει μορφές και συνεπώς δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση η οποία μόνο μορφικές υποστάσεις μπορεί να κατανοήσει. Εδώ η λέξη «άπειρο» (που χρησιμοποιείται καταχρηστικά) δεν σχετίζεται με τις διαστάσεις του χάους αλλά έχει την έννοια του μη δυναμένου να προσεγγίσουμε. Μορφικές υποστάσεις ή απλώς μορφές, έχει μόνον η εκδηλωμένη Φύση. Τέτοιες είναι π.χ. οι πλανήτες, όλα όσα βρίσκονται πάνω σε έναν πλανήτη, οι κάθε φύσεως μορφές των ζώων, τα ηλιακά συστήματα, οι γαλαξίες κλπ. Η ανθρώ­πινη διανόηση μόνον αυτού του είδους τις μορφικές υποστάσεις μπορεί να κατανοήσει άμεσα. Κάθε τι το οποίο στερείται μορφικής υποστάσεως δεν είναι κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση π.χ. ο αιθέρας που δεν έχει μορφική υπόσταση δεν είναι εύκολα κατανοητός από την ανθρώπινη διανόηση και αυτό ήταν ίσως η αιτία που δεν είναι αποδεκτή η ύπαρξή του από τους περισσοτέρους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και οι περισσότεροι των επιστημόνων.

Ανεκδήλωτο Παν σημαίνει το Παν (την Φύση) πριν εκδηλωθεί, δηλαδή πριν οι ουσίες του εκδηλώ­σουν τους νόμους τους. Αποτέλεσμα της εκδηλώσεως των νόμων των ουσιών ήταν οι ουσίες αυτές να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις οι οποίες είναι κατανοητές από την ανθρώπινη διανόηση. Συνεπώς το χάος είναι μια κατάσταση στην οποία οι ουσίες του βρισκόντουσαν σε φαινόμενη ακινησία και δεν μπορούν να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις. Έτσι δεν έχουμε καμία αλλαγή στην φαινόμενη ακινη­σία των ουσιών και συνεπώς καμιά μορφική υπόσταση δεν συγκροτείται. Το μόνο που υπάρχει είναι η «τάση προς μεταβολή» της ουσίας του η οποία αποτέλεσε όχι μόνον το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύ­σεως αλλά και τον βασικότερο των νόμων στην εκδηλωμένη Φύση που είναι ο νόμος της κινήσεως. 

ΑΠΟΙΟΣ κατάσταση σημαίνει την κατάσταση εκείνη στην οποία δεν υπάρχει ποιοτική εκδήλωση των ουσιών του Χάους και συνεπώς όλα ήταν ομοιόμορφα και στατικά. Λέγοντες «ποιοτική εκδήλωση» εν­νοούμε τις διαφορές που υπάρχουν π.χ. στις μορφικές υποστάσεις που η διανόησή μας τις εκτιμάει με εκφράσεις όπως π.χ. μεγαλύτερο-μικρότερο, ωραιότερο-ασχημότερο θερμότερο-ψυχρότερο, πικρό γλυκό κλπ. Συνεπώς για να κατανοήσουμε μια άποιο κατάσταση π.χ. των μορφικών υποστάσεων της Φύσεως πρέπει να αφαιρέσουμε όλες τις εκδηλώσεις τους και να τις θεωρήσουμε χωρίς αυτές, πράγμα αδύνατο στην ανθρώπινη διανόηση, γι’ αυτό η κατάσταση του Χάους θεωρείται απροσπέλαστη και ασύλληπτη από την ανθρώπινη διανόηση και μάλιστα όταν σε αυτήν την κατάσταση (του Χάους) που δεν υπάρχουν μορφικές υποστάσεις είναι αδύνατον να κατανοήσουμε και την έννοια της ποιοτικής καταστάσεως.

Οι ανωτέρω προσδιορισμοί του χάους είναι πολύ σημαντικοί γιατί ο καθένας προσθέτει κάποια περι­γραφή που μας οδηγεί στην καλύτερη κατανόηση της έννοιας του Ησιόδειου Χάους. Βεβαίως γεννιέται το ερώτημα «γιατί η κατά­σταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην αν­θρώπινη διανόηση και ασύλ­λη­πτη» πέραν των όσων προαναφέρθηκαν. Αυτό οφείλεται στο ότι η δια­νόηση του ανθρώ­που είναι μεταγε­νέ­στερο φαι­νόμενο από την εκ­πόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι και συνε­πώς το πνεύμα με τις αι­σθήσεις του έχει ως αντι­κείμενο έρευνάς του μόνον την Φύση (τέκνο της οποίας είναι) και όχι την προγενέστερη κατάσταση.

Από το Χάος, με την ενεργοποίηση των νόμων των ου­σιών του, επήλθε η «τάξη» και αυτό ακρι­βώς υπο­δηλώνει το λό­γιο «ordo ab chao» (δη­λαδή τάξη από το Χάος). Λέγοντες «τάξη» εννοούμε την συγκρό­τηση και την πολυποίκιλη εμφάνιση των μορφών όπου αυτή η πολυποίκιλη εκδήλωση και εμφάνιση συ­νεχώς αυξάνει. Η αύξηση αυτής της πολυπλοκότητας στην φύση περιγράφεται από τον νόμο της εντρο­πίας ο οποίος είναι συνέπεια του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος της φυσικής. Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες δηλαδή ουσίες οι οποίες (σύμφωνα με τα λεξικά) δεν έχουν αρχή και τέλος. Αυτό οφείλεται στο ότι οι ουσίες της Φύσεως α) εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύ­τητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ου­σίας αυτής καθιστά αδύ­νατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρί­σκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που ση­μαίνει ότι δεν έχει τέλος. Επομένως το Χάος δεν είναι κενός χώ­ρος αλλά ουσιαστικό (υπαρκτό) Είναι ανεκδή­λωτο με άπειρες δυνά­μεις και δυναμι­κότητες σε λανθά­νουσα κα­τάσταση.

Ο νόμος της αναλογικότητας

Όπως είδαμε ανωτέρω, η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί το πνεύμα είναι μεταγενέστερο φαινόμενο και συνεπώς δεν μπορεί να διεισδύσει στην έννοια του Χάους. Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε την κατάσταση του Χάους είναι να το εξετάσουμε με βάση τον νόμο της αναλογικότητας. Ο νόμος της αναλογικότητας αναφέρει ότι «το γενόμενο είναι όμοιο με τον γεννήτορα του» Ο νόμος της αναλογικότητας είναι γνωστός και από τον Σμαράγδινό Πίνακα που βρέ­θηκε στην Αίγυπτο και ο οποίος αναφέρει ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανά­λογο τω προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνον πράγματος».

Αν θεωρήσουμε ως γεννήτορα της Φύσεως το Χάος, πράγμα που είναι αποδεκτό όχι μόνον από τον Ησί­οδο αλλά και από όλα τα μυσταγωγικά συστήματα με εξαίρεση την εβραϊκή κοσμοθέαση και τις εξ αυτής βιβλικές θρησκείες (χριστιανισμό και ισλάμ) τότε το χάος θα πρέπει να έχει ανάλογη δομή με την υλική ουσία της Φύσεως η οποία προήλθε εξ αυτού. Έτσι ο νόμος της αναλογικότητας μας επιτρέπει να θεω­ρήσουμε ότι η ουσία της Φύσεως που εκπορεύτηκε από το Χάος έχει ομοιότητα δηλαδή ίδια δομή με την ουσία του Χάους εκ του οποίου προήλθε αλλά στο Χάος απλώς βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Κατόπιν των ανωτέρω, για να προσεγγίσουμε την ουσία του χάους θα πρέπει να δούμε ποία είναι η δομή της υλικής ουσίας της Φύσεως που εκπορεύτηκε από το Χάος ώστε με την εφαρμογή του νόμου της ανα­λογικότητας να βγάλουμε συμπεράσματα για την κατάσταση του χάους.

Σύμφωνα με τους ατομικούς φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο, η υλική ουσία της Φύσεως αποτελεί­ται από άτομα. Τα άτομα αυτά δεν ταυτίζονται με τα γνωστά μας από την φυσική άτομα ή στοιχεία γιατί τα μεν άτομα των Λεύκιππου και Δημόκριτου είναι άτμητα δηλαδή σε καμιά περίπτωση δεν τέμνονται ενώ τα γνωστά μας από την φυσική άτομα έχουν ως γνωστό εσωτερική δομή και αποτελούνται από τα γνωστά μας στοιχειώδη σωματίδια.

Ο Νέοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος σε μία εργασία του αναφέρει ότι εκ του Χάους εκπορεύτηκαν τα άτομα της αϊδίου ατομικής ουσίας τα οποία έχουν δύο ενεργητικούς παράγο­ντες – νόμους, τον νόμο της κινήσεως και τον νόμο της ζωής γι’ αυτό η ατο­μική ουσία ονομάσθηκε από τους Πυθαγορείους «Δυάδα».

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύ­ναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την ύπαρξή του στην Φύση ως διακριτού έναντι των άλλων ατόμων και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής (δηλαδή του Νόμου της εμφανούς και αυτοτελούς υπάρξεως).

Η κατάσταση του χάους

Όπως τα ΆΤΟΜΑ της ατομι­κής ουσίας έχουν κέντρο (τον Νόμο της Κινήσεως) και περι­φέρεια (τον Νόμο της Ζωής) έτσι με βάση τον Νόμο της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι και το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την ΚΙ­ΝΗΣΗ) και από περιφέρεια (την ΖΩΗ).

Σχετικά ο νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπυρ. Νάγος έλεγε: «Κατά την προ της δημιουργίας κατάσταση στο Χάος, η Κίνηση [που ήταν τον απροσπέλαστο κέντρο] και η Ζωή [που ήταν ο φλοιός] ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του Κέ­ντρου [της κινήσεως] στην περιφέρεια [στην ζωη]. Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως ελαχίστη κίνηση να καταστεί ικανή να ψαύση (δη­λαδή να αγγίξει) την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού ζωη και από απείρως ελαχίστη να αποκτήσει την δυνα­τότητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην ζωη. Έτσι η Κί­νηση  φιλεί (προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται [κίνηση και ζωή] ατελεύτητα παραγωγικές δυνά­μεων. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύ­σεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων».

Από την ανωτέρω περιγραφή που κάνει ο Νάγος προκύπτει ότι το χάος είναι όμοιο με ένα άτομο. Αυτό ας το κρατήσουμε στα υπόψη, γιατί όπως θα δούμε παρακάτω και η επιστημονική άποψη ομιλεί για «αρ­χικό άτομο», πράγμα που δεν είναι τυχαίο. Επίσης στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξουμε και να μην αφήσουμε την φαντασία μας να φτιάξει νοητικά μοντέλα με ένα κέντρο και μια περιφέρεια με τις γνω­στές μας μορφικές δομές. Έτσι: α) τα αναφερόμενα ως κέντρο (νόμος της κινήσεως) και περιφέρεια (νό­μος της ζωής) είναι νόμοι και δεν έχουν την έννοια της μορφικής δομικής συστάσεως, β) ο νόμος της κινήσεως έχει την έννοια της τάσεως προς μεταβολή δηλαδή του εσωτερικής ώθησης και αύξηση της δυναμικότητας του αρχικού ατόμου και, συνεπώς, του αιτίου που προκάλεσε την εκδήλωση των νόμων της ουσίας του χάους και την εκ του χάους εκδήλωση της Φύσεως και γ) ο νόμος της ζωής έχει την έν­νοια της υπάρξεως ή καλύτερα, της εν εκδηλώσει υπάρξεως και συνεπώς ο νόμος της ζωής είναι αυτός που καθιστά αυτό το «αρχικό άτομο» ως ύπαρξη.

Ο νόμος της κινήσεως είναι η εκδήλωση του ενεργητικού παράγοντος του χάους  ενώ ο νόμος της ζωής είναι η εκδήλωση της υπάρξεως αυτού και του παθητικού παράγοντος αυτού. Η προσέγγιση του ενεργη­τικού παράγοντος στον παράγοντα της υπάρξεως δηλαδή η ενεργοποίηση του παράγοντος της υπάρξεως είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της Φύσεως και αυτό εννοεί ο Νάγος με την έκφραση «ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων».

Το Χάος ή αρχικό άτομο κατά την επιστήμη

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Σύμπαντος είναι η θεωρία της αρχι­κής μεγάλης έκρηξης (big bang) σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ξεκίνησε με την έκρηξη του “Αρχικού Ατόμου” το οποίο είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο (ιδέ παράγρ. 3.5.1 κατωτέρω) από το οποίο εκπορεύτηκε η Φύση. Το Αρχικό Άτομο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου, και με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον “παράγοντα κλίμακας” R=0 και τον “παράγοντα χρόνος” t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώσεων του Einstein  χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογισμό: “επειδή η εντροπία[2] του Σύμπαντος συνεχώς αυξάνει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα Αρχικό Άτομο το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση, περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν”. Το 1969 οι Άγγλοι Hawking και Penrose απέδειξαν ότι οποιοδήποτε θεωρητικό πρότυπο του Σύμπαντος το οποίο έχει  τα χαρακτηριστικά ισοτροπίας και ομοιογενείας του παρατηρουμένου Σύμπαντος ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (sigularity). Τέ­λος ο Έλληνας Καζάνας το 1980 διατύπωσε την θεωρία του λεγομένου πληθωρικού Σύμπαντος, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν πέρασε από μια φάση τεράστιας διαστολής (πληθωρισμού) όταν η ηλικία του ήταν μεταξύ 10^-35  και 10^-32 και από διαστάσεις ενός πρωτονίου που είχε έγινε μεγαλύτερο από το ορατό σήμερα Σύμπαν.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η σχετικιστική κοσμολογία έχει προσεγγίσει την έννοια του Χά­ους αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα απείρως μικρό Αρχικό Άτομο το οποίο περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν, αλλά δεν έχει υπεισέλθει στην σύσταση αυτού του ατόμου και στα αίτια που προκάλεσαν την εξ αυτού εκπόρευση του Σύμπαντος

Σύγκριση απόψεων επιστήμης και φιλοσοφίας

Η επιστήμη δεν ερευνά τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατό­μου» στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ουσία της Φύσεως. Προφανώς η έννοια του «αρχικού ατόμου» της επιστήμης ταυτίζεται με την έννοια του Χάους της Φιλοσοφίας, όπως περιγράφηκε ανωτέρω. Οι επιστήμονες ερευ­νητές αρχίζουν να ερευ­νούν τις συνθήκες του Σύμπαντος αμέσως μετά την Μεγάλη έκρηξη όταν η ηλικία του ήταν μικρό μόνο κλάσμα του δευτερολέπτου, η θερμοκρασία του μερικά τρισεκατομμύρια βαθμούς και η ακτίνα του μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου. Ουδείς ερευνητής μέχρι σήμερα δεν ασχο­λήθηκε με την σύσταση του «αρχικού ατόμου» ούτε και με τα αίτια που προκάλεσαν την «μεγάλη έκρηξη».

Η επιστήμη θεωρεί ότι η δημιουργία της Φύσεως είναι αποτέλεσμα μιας “μεγάλης έκρη­ξης”, συνεπώς η δημιουργία περατώθηκε και δεν δημιουργούνται νέες ουσίες. Το μόνο που λαμβάνει χώρα στη Φύση εί­ναι η ατελεύτητη εξέλιξη αυτών των ουσιών που την περιγράφει με την αύξηση της εντροπίας του σύ­μπαντος. Επίσης αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη και συνεπώς την δημιουργία της Φύσεως, ενώ η φιλοσοφία έχει λογικοφανή απάντηση.

Η φιλοσοφία πιστεύει ότι η δημιουργία του Σύμπαντος δεν περατώθηκε αλλά γίνεται αε­νάως με την αδιάκοπη μεταφορά ουσίας από το Χάος στο Είναι της εκδηλουμένης Φύσεως. Οι ουσίες αυτές εξελίσ­σονται αενάως και συνεπώς υπάρχουν στη Φύση ουσίες διαφόρου επιπέδου εξέλιξης (ανάλογα με τον χρόνο εκδηλώσεώς τους) οι οποίες συγκροτούν κόσμους διαφορετικών επιπέδων εξέλιξης. Επίσης, παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι δεν είναι δυνατή η προσέγγιση του Χάους, γνωρίζει τα αίτια που την προκά­λεσαν με την εφαρμογή του νόμου της αναλογικότητας.

Η πρώτη κίνηση

Η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ήταν το αίτιο που προκάλεσε την έναρξη της εκδηλώσεως της δυνάμεως της ενερ­γού ουσίας ώστε από την κατάσταση της απολύτου ηρεμίας που ήταν να αρχίσει η εκπόρευση της Φύ­σεως εκ του Χάους. Αλλά ποίος προκάλεσε αυτήν την πρώτη κίνηση;

α) Η εκ του ΣΚΟΠΟΥ εξήγηση της πρώτης κινήσεως. Κατά την άποψη αυτήν η πρώτη κίνηση έγινε με ΣΚΟΠΟ την δημιουργία της Φύσεως και η Φύση έγινε με σκοπό της εμφάνιση του πνεύματος. Η θε­ώρηση όμως της υπάρ­ξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την ύπαρξη πνεύματος κάποιου απολύτου όντος. Στην περίπτωση όμως αυτήν η πρώτη κί­νηση δεν είναι μια αυθόρμητη τάση προς μεταβολή αλλά αποτέλεσμα μιας ώθησης έξωθεν επιβαλλομέ­νης από κάποιο (εξωκοσμικό) απόλυτο ον. Εκ των ανωτέρω προκύπτει το εξής ερώτημα: το απόλυτο αυτό ον που βρισκότανε για να επιβάλλει την πρώτη κίνηση στην ενεργό ουσία πριν εκπορευτεί ο χώρος και ο χρόνος από την ενεργό ουσία, αφού ούτε χώρος ούτε χρόνος υπήρχε έξωθεν της ενεργού ουσίας; Αν πάλι το ον αυτό ήταν εκτός χρόνου και χώρου (άποψη που είναι ακατανόητη στα όντα της Φύσεως) τότε η ου­σία του θα ήταν διαφορετική από την ουσία της εκπορευθείσης από την επέμβασή του Φύσεως ώστε να μπορεί να υπάρχει εκτός χώρου και χρόνου γιατί η ουσία της Φύσεως εκδηλώνεται μόνον σε χώρο και χρόνο. Συνεπώς μετά την εκπόρευση της φύσεως το ον αυτό θα παραμένει εκτός της Φύσεως δηλαδή ήταν και πα­ραμένει εξωκοσμικό και θα πρέπει να είναι αδύνατος ο εντοπισμός του από τα όντα της Φύ­σεως που είναι συγκροτημένα από τις ουσίες της Φύσεως. Αλλά και πάλι γεννάται το ερώτημα: ποίος δημιούργησε την κοσμογονική (ή ενεργό) ουσία; Και αν την Ουσία αυτήν την δημιούργησε το απόλυτο Ον τότε το απόλυτο Ον ποίος το δημιούργησε;

Με την άποψη αυτή περίπου συμπλέει ο Αριστοτέλης ο οποίος θεωρεί ότι υπήρχε κάποιο «πρώτο κι­νούν» το οποίο όμως ήταν ταυτόχρονα ακίνητο και το χαρακτηρίζει ως το «πρώτο κινούν ακίνητο» και το οποίο ταυτίζει με τον Θεό, δηλαδή την υπέρτατη νόηση, που έχει καθορίσει απ’ την αρχή και για πά­ντα όσα σχετίζονται με την κίνηση και την λειτουργία του κόσμου. Ως νοούσα ουσία ο Θεός, δηλαδή ως «ζώο αΐδιο άριστο»[3] είναι αιώνιο, αμετάβλητος και πάντοτε «εν ενεργεία», επιπλέον είναι (όπως το πρώτο κινούν ακίνητο) το ερώμενο δηλαδή αυτό που σύρει αλλά και το έρων δηλαδή αυτό που κινεί προς τον εαυτό του, ενώ το ίδιο παραμένει ακίνητο. Εδώ βέβαια γεννάται το ερώτημα (πέραν των ανωτέρω διατυπωθέντων):  πως από το ακίνητο προέκυψε κίνηση; Και ποίος δημιούργησε αυτό το «πρώτο κινούν ακίνητο»;

β) Η εκ της ΤΑΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ εξήγηση της «πρώτης» κινήσεως. Κατά την άποψη αυ­τήν η «πρώτη» κίνηση οφείλεται στην τάση προς μεταβολή της ενεργού ουσίας γιατί κίνηση είναι μια γενική ιδιότητα της Ουσίας του Χάους (εκδηλωμένης και μη) η οποία (ιδιότητα) εκδηλώνεται ΑΥΘΟΡ­ΜΗΤΑ χωρίς καμία έξωθεν επέμβαση από κάποιο απόλυτο ον και, επομένως, το αίτιο της εκπορεύσεως της Φύσεως ήταν ενδογενές. Συνεπώς η εκπόρευση της Φύσεως με την μορφή με την οποία το γνωρί­ζουμε σήμερα, είναι μια από τις πολλές πιθανότητες που υπήρχαν ώστε από την ενεργό ουσία να εκπο­ρευτεί η Φύση με την γνωστή της σήμερα μορφή. Η ύπαρξη όμως μιας τάσεως προς μεταβολή δεν αρκεί για να εξηγήσει την αρχή της «πρώτης» κινήσεως αν θεωρήσουμε ότι η Ενεργός ουσία βρισκότανε σε απόλυτη ηρεμία και απορρίψουμε την ύπαρξη εξωτερικού αιτίου. Συνεπώς πρέπει να δεχθούμε επιπρο­σθέτως ότι δεν υπήρχε απόλυτη ηρεμία και η τάση προς μεταβολή ήταν μια απείρως μικρή κίνηση. Αυτό σημαίνει ότι η Ουσία του Χάους δεν βρισκότανε σε «απόλυτη» ηρεμία και συνεπώς δεν υπήρχε ανάγκη μιας «πρώ­της» κινήσεως της Ουσίας ώστε να εκπορευτεί η Φύση εξ αυτής. Σχετικά ο Νάγος θεωρεί ότι η κίνηση υπήρχε στο Χάος  ως το «απροσπέλαστο κέντρο» στο Χάος αλλά ήταν ελαχίστη (παράγραφος 3.1.2Γ) και ότι η αιτία εκπορεύσεως της Φύσεως ήταν η προσέγγιση του κέντρου του Χάους στην η Ζωή που ήταν ο φλοιός. Η προσέγγιση αυτή υπήρξε η αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

 

---

[1]  Η λέξη ουσία σημαίνει ύπαρξη.

[2] Η εντροπία είναι ένα μέγεθος που προέρχεται από την διατύπωση του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο η μεταβολή που γίνεται σε ένα σύστημα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της εντροπίας. Η αύξηση της εντροπίας συνδέεται με την αύξηση της «αταξίας» που εμφανίζεται σε ένα σύστημα δηλαδή την αύξηση του καταμερισμού και της πολυπλοκότητας ενός συστήματος. Η επιστήμη θεωρεί ότι η εντροπία ήταν μηδέν στο αρχικό άτομο από το οποίο προήλθε το Σύμπαν και ότι με την δημιουργία και εξέλιξη του σύμπαντος η εντροπία συνεχώς αυξάνει καθώς αυξάνει η «αταξία» στο Σύμπαν δηλαδή ο καταμερισμός και πολυπλοκότητα του Σύμπαντος. Το λόγιο των εσωτεριστών «τάξη από το Χάος» δηλαδή ότι η τάξη που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το χάος δεν υπονοεί ότι κατ’ αντιδιαστολή θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι στο Χάος υπάρχει αναγκαστικά αταξία. Η απόδοση στο Χάος της έννοιας ότι εκεί υπάρχει η μεγίστη αταξία είναι αυθαίρετη και λανθασμένη. Το λόγιο «τάξη από το χάος» κατά την γνώμη μου υπονοεί ότι αυτή η τάξη δηλαδή αυτή η νομοτέλεια που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το Χάος στο οποίο όλες οι ουσίες υπάρχουν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και όχι σε αταξία. Επίσης είναι παρερμηνεία να θεωρήσουμε ότι η «αταξία» που συνεπάγεται την αύξηση της εντροπίας στο σύμπαν (κατά την άποψη της επιστήμης) δεικνύει σύγκρουση απόψεων επιστήμης και φιλοσοφίας γιατί η επιστήμη με την έννοια αταξία εννοεί την πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν που δεν σημαίνει ότι αυτή η πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν (που συνεχώς αυξάνει) οδηγεί σε χειροτέρευση. Αντίθετα η αύξηση της πολυπλοκότητας και πολλαπλότητας έχουν ως αποτέλεσμα την ανέλιξη του Σύμπαντος στον άπειρο χρόνο.

[3]   Αριστοτέλους: Μετά το Φυσικά Α 7, 1072 β 29

ΨΥΧΙΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ

Ασχολούμαστε με τον έλεγχο του νου αλλά πολλοί δεν γνωρίζουν τι είναι νους, τι είναι διά­νοια κλπ και ποια σχέση έχουν με την ψυχή. Γι αυτό δεν θα ήταν άσκοπο να δούμε μερικές από αυτές τις ψυχικές λειτουργίες, και πως σχετίζονται με την ψυχή. Η ψυχή, γενικά, έχει δυο διακριτά μέρη, το ένα είναι η περιφέρειά της που γίνονται όλες αυτές οι ψυχικές λειτουργίες και το άλλο είναι το κέντρο της στο οποίο βρίσκεται αποθηκευμένη όλη η εμπειρία των προηγουμένων ενσαρ­κώσεών της. 

1. Η περιφέρεια της ψυχής

Η περιφέρεια της ψυχής είναι αυτό το οποίο στον άνθρωπο χαρακτηρίζεται ως Διάνοια της ψυ­χής μέσω της οποίας η ψυχή αποκτά αντίληψη του εξωτερικού κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι η διά­νοια ενεργοποιείται όταν η ψυχή είναι ενσαρκωμένη δηλαδή όταν διαθέτει οργανισμό (και συνε­πώς εγκέφαλο) και τότε η ψυχή χαρακτηρίζεται ως πνεύμα. Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της διάνοιας και της ψυχής (κατά τον Νάγο). Αυτό σημαίνει ότι πνεύμα είναι ψυχή διανοούμενη δη­λαδή ψυχή έχουσα οργανικό μέσο και συνεπώς εγκέφαλο (με τον οποίο η ψυχή συνδέεται άμεσα και συλλειτουργεί με αυτόν). Στην διάνοια η ψυχή συγκεντρώνει πληροφορίες από το περιβάλλον της, τις επεξεργάζεται, εξάγει δικά της συμπεράσματα (ανεξάρτητα αν αυτά είναι αληθή ή ψευδή), κατανοεί τα συμβαίνοντα στο περιβάλλον της και επικοινωνεί με το περιβάλλον της.

Κατά την γέννηση του ανθρώπου η διάνοιά του δεν περιλαμβάνει καμιά πληροφορία είναι δη­λαδή ένας άγραφος χάρτης. Με την πάροδο των ετών και την ανάπτυξη του σώματος, η διάνοια εμπλου­τίζεται με διάφορες πληροφορίες που διαβιβάζουν σ’ αυτήν οι πέντε αισθήσεις αλλά και με εντυ­πώσεις και συμπεράσματα που έχουν προκύψει από την επεξεργασία αυτών των πληροφο­ριών. Αποτέλεσμα αυτού είναι να δημιουργείται ένας «εσωτερικός» κόσμος με πληροφορίες και γνώσεις που έχει αποκτήσει και οι οποίες προέρχονται  από το εξωτερικό κοινωνικό και οικογε­νειακό περι­βάλλον που ζει, την εκπαίδευσή του αλλά και τα γεγονότα της ζωής του. Του εσωτερι­κού αυτού κόσμου λαμβάνει άμεση γνώση το ψυχικό κέντρο και έτσι αποκτά συνείδηση του υλι­κού κόσμου που το περιβάλλει. Στην διάνοια συνεπώς συγκεντρώνονται όλες οι εικόνες και γνώ­σεις που αποκτά ο άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής και οι οποίες αποτελούν το περιεχόμενο αυτής το οποίο αποθηκεύεται στην μνήμη του.

Η Μνήμη είναι το μέρος της διάνοιας στο οποίος συγκεντρώνονται όλες οι πληροφορίες που ο άνθρωπος αποκτά και παραμένουν εκεί συγκεντρωμένες και έτοιμες να ανακληθούν όταν απαιτεί­ται γιατί οι διανοητικές λειτουργίες βασίζονται στο περιεχόμενο της μνήμης. Η μνήμη είναι μία από τις σπουδαιότερες λειτουργίες της διάνοιας γιατί με την μνήμη ο άνθρωπος αποκτά την συναί­σθηση της συνέχειας της ζωής του και με την ανάμνηση των εμπειριών του εξάγει συμπεράσματα για τον τρόπο που θα συμπεριφερθεί. Ο Αριστοτέλης διακρίνει την Μνήμη από την Ανάμνηση και θεωρεί ως μνήμη την φυσική ικανότητα να συγκρατούμε και ανακαλούμε μια πληροφορία (π.χ. μια εικόνα) χωρίς την ανάγκη κάποιας προσπάθειας και ως ανάμνηση την κατόπιν προ­σπάθειας και αναζητήσεως ανάκληση μιας πληροφορίας η οποία συσχετίζεται με προσπάθεια και συλλογι­σμό. Επίσης, κατ’ άλλους, ανάμνηση είναι η εικονιστική και παραστατική δύναμη της ψυχής για γεγονός το οποίο έχει συμβεί στο παρελθόν και υπάρχει μέσα στην μνήμη. Η Μνήμη από μόνη της δεν θα είχε καμιά αξία αν δεν υπήρχε η λεγομένη νόηση και η νοητική λειτουρ­γία της διά­νοιας.

Η Νόηση είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της διάνοιας και περιλαμβάνει το σύνολο των δια­νοητικών λειτουργιών δηλαδή είναι η σκέψη στην ανώτερή της μορφή. Η νόηση δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αν δεν υπήρχε η Μνήμη. Γενικά, θα μπορούσαμε να ειπούμε, ότι νόηση είναι η ικανότητα να καταλαβαίνουμε (σε διάκριση με τα αισθήματα) ενώ η άσκηση αυτής της ικανότητας είναι η ΔΙΑΝΟΗΣΗ η οποία είναι μια διακεκριμένη λειτουργία αντίληψης που προστίθεται στην ικανότητα να σκεπτόμαστε και η οποία δεν υπάρχει στα ζώα. Η διανοητική λειτουργία βασίζεται στην συγκριτική εξέταση και επεξεργασία εικόνων κλπ προερχομένων από τις αισθήσεις και των αισθημάτων ως και των συνειρμών αυτών που βρίσκονται αποθηκευμένες στην μνήμη και στην εξαγωγή λογικών συμπερασμάτων. Η λειτουργία της διανοήσεως επηρεάζεται και εκ του συ­ναι­σθηματικού κόσμου του κέντρου της ψυχής. Ο Κάντιος θεωρεί ότι η νόηση αν δεν στηρίζεται σε δεδομένα εκ της αισθησιακής εποπτείας τότε καταλήγει σε κρίσεις και γνώσεις κενές από κάθε πραγματικό περιεχόμενο ενώ, αντίθετα, αν η αισθησιακή εποπτεία δεν συνοδεύεται από την νόηση αποβαίνει τυφλή.

Η Λογική είναι αποτέλεσμα της διανοητικής λειτουργίας δια της οποίας ο άνθρωπος εξάγει ορθά συμπεράσματα με την βοήθεια των οποίων αφενός μεν κατανοεί το περιβάλλον του αφετέρου δε αποφασίζει για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να πράξει. Η λογική, δηλαδή ο ορθός τρό­πος σκέ­ψεως, προσδίδει στην ανθρώπινη υπόσταση τις δυ­νατότητες για να αντεπεξέλθει στις συνθήκες της ζωής ώστε η ψυχική του ατομικότητα με σταθερότητα να εξελιχθεί. Η λογική τον βοηθά να σκέ­πτεται ορθά και μεθοδικά ώστε ο Λόγος να πα­ρουσιάζει ειρμό και ορ­θότητα και τα πορί­σματά του να εί­ναι σύμφωνα με την πραγ­ματικότητα. Αν λόγω οργανικών βλαβών η διάνοια δεν λειτουργεί φυ­σιολογικά ή οι από τις αισθήσεις μεταβιβαζόμενες παραστάσεις και πληροφορίες είναι λανθα­σμέ­νες τότε η λογική μας δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά και η ψυχή δεν μπορεί να εξάγει ορθά συμπεράσματα. Επίσης σε άτομα, που λόγω προλήψεων και δεισιδαιμονιών δεν ζουν σύμ­φωνα με τις επιταγές της φύσεως, ή σε άτομα που πα­ρουσιάζουν φαι­νόμενα εκφυλισμού (μέθυσοι, ναρκο­μανείς κλπ) η διανοητική τους λειτουργία δεν είναι κανονική με αποτέλεσμα να μην μπορεί να εξάγει ορθά συμπεράσματα και το ψυχικό τους κέ­ντρο δεν μπορεί να σχηματίσει σωστές ιδέες για τον κόσμο του περιβάλλοντός του ούτε να πάρει ορθές αποφάσεις για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να πράξει.

Η φαντασία είναι η ικανότητα της ανθρώπινης ψυχής να σχηματίζει εποπτικές εικόνες αντικει­μένων οι οποίες υπάρχουν ή και δεν υπάρχουν στην μνήμη. Οι εικόνες αυτές μπορεί να εί­ναι είτε αναπαραστάσεις αντικειμένων ή εποπτικών εικόνων των αισθήσεων οπότε ομιλούμε για αναπα­ραγωγική (ή μνημονική) φαντασία αντικειμένων ή εποπτικών εικόνων που υπάρχουν στην Φύση ή και δεν υπάρχουν αλλά εμφανίζονται ως νέα πρωτότυπα γεγονότα άγνωστα μέχρι τώρα τα οποία η δημιουργική δύναμη της ψυχής τα συνδυάζει κατά τρόπο νέο και μοναδικό ώστε να εμφα­νίζονται νέα γεγονότα ή εικόνες οπότε ομιλούμε για δημιουργική φαντασία. Με την δη­μιουργική φαντασία η ψυχή επιτυγχάνει την καθαρή και απλή αναπαράσταση πρωτοτύπων αντι­κειμένων ή εποπτικών εικόνων ή γεγονότων τα οποία δεν έχουν συμβεί αλλά έχουν την εικονι­στική και παρα­στατική δύναμη γεγονότων τα οποία έχουν συμβεί. Επίσης με την δημιουργική φα­ντασία η συνεί­δηση αναπαριστάνει γεγονότα που είναι δυνατόν να συμβούν, γιατί βρίσκονται μέσα στις διεργα­σίες της Φύσεως, χωρίς όμως να έχουν συμβεί, ως επίσης και γεγονότα που υπερ­βαίνουν τις διερ­γασίες της Φύσεως. Η δημιουργική φαντασία, είναι μια από τις σημαντικότερες ψυχικές λειτουρ­γίες και αποτελεί ένα βασικό στοιχείο το οποίο βοήθησε τον άνθρωπο στην τεχνο­λογική και πολι­τισμική του πρόοδο.

Η ανάμνηση ομοιάζει με την μνημονική φαντασία ενώ διαφέρει από την λειτουργία της δη­μιουρ­γικής φαντασίας γιατί η μεν ανάμνηση αναφέρεται μόνον σε υπαρκτές εικόνες κλπ που προ­έρχο­νται από τις αισθήσεις ως και αισθημάτων και συναισθημάτων που υπάρχουν στην μνήμη ενώ η δημιουργικής φαντασία αναφέρεται σε εικόνες που δεν υπάρχουν στην μνήμη αλλά δημιουργού­νται ή σε συνδυασμό εικόνων που υπάρχουν στην μνήμη ή σε συνδυασμούς τμημάτων εικόνων που υπάρχουν στην μνήμη.

Στο ψυχικό κέντρο συγκεντρώνεται όλη εμπειρία που αποκομίζει η ψυχική ατομικότητα σε κάθε ενσάρκωσή της και είναι ανάλογες της εξελικτικής της βαθμίδας. Στην προκειμένη περί­πτωση θα αναφερθούμε ιδιαίτερα στον άνθρωπο, ο οποίος είναι η πλέον εξελιγμένη βαθμίδα του γήινου πε­ριβάλλοντος.

2. Το ψυχικό κέντρο

Το ψυχικό κέντρο του ανθρώπου αποτελεί το κέντρο του συναισθηματικού και ιδεολογικού του κόσμου, από το οποίο  εκδηλώνονται σταδιακά οι Φυσικοί Νόμοι οι οποίοι συνιστούν και την εξε­λικτική του βαθμίδα. Από το ψυχικό κέντρο εκδηλώνονται όλες οι τάσεις που συνιστούν όλες τις ιδιαίτερες εκδηλώσεις της προσωπικότητάς του. Επίσης στο ψυχικό κέντρο έρχονται όλα τα αι­σθήματα προκειμένου να αξιολογηθούν.

Τα αισθήματα είναι ψυχικές καταστάσεις οι οποίες γεννιούνται από την αισθητική λει­τουργία του σώματος και οφείλονται είτε σε μεταβολές του οργανισμού μας είτε σε αντιλήψεις που προέρ­χονται από τις αισθήσεις μας. Τα αισθήματα προκαλούν ευχαρίστηση ή δυσαρέσκεια σε δια­φορε­τικούς βαθμούς εντάσεως. Το αίσθημα θα μπορούσε να διακριθεί σε παραστατικό αίσθημα και σε συγκινησιακό αίσθημα. Το παραστατικό αίσθημα είναι ένα φαινόμενο της αναπαραστατικής συ­νειδήσεως δηλαδή της αναμνή­σεως κα της φαντασίας ενώ το συγκινησιακό αίσθημα είναι φαι­νό­μενο της συναισθηματικής ζωής το οποίο εκδηλώνεται γενικά ως συναίσθημα. Έτσι π.χ. ομι­λούμε γενικά για αίσθημα κρύου (και όχι για συ­ναίσθημα κρύου) ως επίσης ομιλούμε για συναί­σθημα χαράς ή λύπης και όχι για αίσθημα χαράς ή λύπης.

Τα συναισθήματα είναι ψυχικά γεγονότα του περιεχομένου της συνειδήσεως και εκδη­λώνο­νται ως ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια σε διαφόρους βαθμούς εντάσεως και γενικότερα είναι η όλη ψυχική κατάσταση ή εκδήλωση η δημιουργούμενη εκ του εκάστοτε καθολικού περιεχομένου του ψυχικού βίου. Τα συναισθήματα εκδηλώνονται εκ της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ψυχής μπορώ να ισχυρισθώ. Οι ψυχικές δυνάμεις για να εκδηλώνονται πρέπει να λαμβάνουν έννοια γνωστική, γιατί χωρίς αυτήν την έννοια δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συναισθήματα εν ενεργεία. Ποτέ στην αν­θρώπινη φύσει δεν δύναται να υπάρξει και ενεργή συναίσθημα χωρίς περιεχόμενο γνωστικής ιδιό­τητος, αδιάφορο αν η γνωστική του ιδιότητα είναι φωτεινή ή όχι. Δια να κατανοηθεί αυτό αρ­κεί να πούμε ότι τα συναισθήματα χωρίς την γνωστική τους ιδιότητα δεν μπορούν να γίνουν γνω­στά ως συναισθήματα ούτε μπορούμε να υπαγάγουμε τα συναισθήματα στην κατηγορία των ιδεών, γιατί τότε δεν θα ελάμβαναν διαφορετική ονομασία των ιδεών. Θα είχαμε τότε μόνον ιδέας και σύνθεση αυτών σε γνώσεις και όχι συγκεκριμένη κατηγορία συ­ναισθημάτων ως επίσης και αισθη­μάτων τα οποία επίσης οφείλουμε να διακρίνομε αυτών και περί του πως αυτά γίνονται και έρχο­νται εις το Είναι αυτών. (παραδείγματα συναισθημάτων: χαρά-λύπη, φόβος-αφοβία, αισιοδοξία-απαισιοδοξία κλπ σε όλους τους βαθμούς εντάσεώς τους).

Η θέληση είναι ο αρτιότερος Νόμος της ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νό­μοι. Ο νόμος αυτός εκδη­λώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχωρούν όλα τα εμπόδια. Πολλοί διακρίνουν την θέληση σε «καλή» και «κακή» θέληση και θεωρούν ως καλή θέ­ληση την σταθερή πρόθεση να πράξουμε το καλό και το δίκαιο και ως κακή θέληση την σταθερή πρόθεση να πράξουμε το κακό. Η θέληση γενικά προϋποθέτει κίνητρα και η μεν κακή θέληση προϋποθέτει υστεροβουλία και εκδηλώνεται όταν μέσα μας κυριαρχούν τα πάθη και ιδιαίτερα ο εγωισμός οπότε η κακή λεγομένη θέληση ταυτίζεται με την ισχυρογνωμοσύνη αυτού που είναι εμποτισμένος από ψευδείς δοξασίες και πάθη ενώ η καλή θέληση προϋποθέτει την απαλλαγή μας από τα πάθη και τις ψευδείς δοξασίες και την εναρμόνισή μας με τους φυσικούς νόμους. Συνεπώς η «καλή» θέληση είναι αυτή η οποία χαρακτηρίστηκε ανωτέρω ως ο αρτιότερος Νόμος της ψυχής.

Όταν εκδηλωθεί ο Νόμος της θελήσεως στην ψυχή του εξελιγμένου ανθρωπίνου πνεύματος δη­μιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Φυσικούς Νόμους. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει εκδηλώ­σει τον νόμο της θελήσεως ουδέποτε διανοείται να παραβιάσει τους Φυσικούς Νόμους και είναι έτοιμος να αυτοθυσιασθεί προκειμένου να παραμείνει προσηλωμένος προς τους Φυσικούς Νό­μους.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

Ο ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο Χώρος και ο Χρόνος είναι αποτέλεσμα της πρώτης κινήσεως και εκδηλώθηκαν ως εξής: ο μεν χώρος είναι αποτέλεσμα της εκτάσεως της κινήσεως ενώ ο χρόνος είναι αποτέλεσμα της διάρκειας της κινήσεως.

Ο χώρος

Η «έκταση» της κινήσεως, εκ της οποίας προέκυψε ο χώρος, θα γίνει περισσότερο κατανοητή αν θεωρήσουμε ότι το πρώτο αποτέλεσμα της κινήσεως ήταν ο διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ουσίας και η εκπόρευση των ατόμων α+ και α–. Τα άτομα αυτά βρισκόντουσαν σε διαρκή κίνηση, της οποίας η έκταση συνεχώς αυξανότανε, με αποτέλεσμα να προκύψει μετατόπιση «εν χώρω» αυτών των ατόμων και η εκδήλωση του χώρου του οποίου η έκταση ήταν ανάλογη με την έκταση της κινήσεως. Ο χώρος όμως αυτός πληρώθηκε αμέσως με τον αιθέρα (ή Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) με αποτέλεσμα να ταυτίζεται η έννοια του Χώρου με την έννοια του Αιθέρα (ή της Συνεχούς ή της Αμέριστης ουσίας). Έτσι κατά την εσωτερική φιλοσοφία, ο Χώρος θεωρείται ως Ουσία: είναι η Συνεχής Ουσία ή Αμέριστη Ουσία ή Αιθέρας ή Αιθέρια Ουσία. Η Συνεχής Ουσία εκδηλώνει έναν νόμο: τον Νόμο της Ενεργείας. ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι εκείνο το οποίο το οποίο διαπλάσσει με την δράση του όλες τις μορφές των Κόσμων του Απείρου και κατόπιν τις αποσυνθέτει προκειμένου να διαπλάσσει εξ αυτών νέες εντελέστερες μορφές. Εξ αυτών προκύπτει ότι ο Χώρος ή Αιθέρας έχει την έννοια του Συνθετικού Λόγου (δηλαδή αιτίου) και του Αποσυνθετικού Λόγου και συνεπώς του αιωνίως Μεταμορφωτικού Λόγου όλων των Μορφών της Φύσεως.

Ο χρόνος

Η έννοια του χρόνου γίνεται αντιληπτή από την συνεχή και αδιάκοπη πορεία της μεταβολή αυτών που υπάρχουν γύρω μας, την μεταβολή αυτή όπου το παρόν κατόπιν γίνεται παρελθόν. Ο παρατηρητής βρίσκεται διαρκώς στο παρόν και παρακολουθεί τα γεγονότα που οδεύουν προς το παρελθόν, χωρίς να μπορεί ούτε να διακόψει αυτήν την πορεία αλλά και ούτε να μεταβάλει την ταχύτητα αυτής της πορείας της μεταβολής. Τα πάντα μεταβάλλονται και μάλιστα σταθερά προς μια κατεύθυνση ή πορεία: την γέννηση νέων μορφών και κατόπιν την συνεχή φθορά μέχρι αποσυνθέσεως αυτών αφενός και αφετέρου την εμφάνιση άλλων νεοτέρων και πιο εξελιγμένων υλικών μορφών οι οποίες δομούνται από τα υλικά των μορφών που αποσυντέθηκαν. Η πορεία όμως αυτή είναι η πορεία εξελίξεως των πάντων στην Φύση όπου όλες οι μορφικές υπάρξεις αποσυντίθενται για να δώσουν την θέση τους σε άλλες πιο εξελιγμένες. Όσο ταχύτερη είναι αυτή η πορεία εξελίξεως τόσο ταχύτερη είναι η πορεία του χρόνου που σημαίνει ότι η χρονική διάρκεια της πορείας μεταβολής μικραίνει. Επομένως οι έννοιες εξέλιξη και χρόνος είναι έννοιες παράλληλες και αντιστρόφως ανάλογες. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρόνος είναι το μέτρο της εξελίξεως όλων στην Φύση και μάλιστα επειδή η εξέλιξη βαίνει με επιταχυνόμενο ρυθμό το μέτρο της (ο χρόνος) μικραίνει. Επίσης στην διάρκεια εξελίξεως ενός γεγονότος σχετίζεται άμεσα μια αντίστοιχη χρονική διάρκεια αυτού του γεγονότος. Αυτό το τελευταίο μας δίνει μια εικόνα γιατί η διάρκεια της κινήσεως (που σχετίζεται με την εξέλιξη) συνδέεται με τον χρόνο.

Χωροχρονικό Συνεχές

Ως προς τον χώρο και τον χρόνο υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον χώρο ως ουσία (Συνεχή Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον χώρο ως κενό και άρρη­κτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έν­νοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να ση­μειωθεί ότι η διά­σταση απόψεων είναι στην πραγ­ματικότητα λε­κτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έν­νοια του χω­ροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι δεν είναι δυ­νατή η ύπαρξη α) της Συνεχούς ου­σίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομι­κής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι η Κί­νηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΎΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύ­παρξη και συλλειτουργία των δύο ου­σιών, της Συνεχούς ου­σίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεω­ρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρα­κτηρίζαμε ως Χωροχρο­νική Ύπαρξη.

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ, ΦΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ

Μέτρο γενικό προς διάγνωση των αληθειών της Φύσεως, των μορφών της και των ενεργειών των μορφών της είναι η διανόησή μας. Επομένως οι σχέσεις της διανοήσεώς μας προς τα φαινόμενα της ουσίας της Φύσεως είναι πρόδηλη απόδειξη, ότι η διάνοιά μας είναι κάτι το ουσιαστικό και αντικειμενικά υπάρχον. Εάν η διάνοια είναι λειτουργία ή ενέργεια του πνεύματος, το πνεύμα δεν δύναται παρά να είναι κάτι το ουσιαστικό και να έχει απολύτους σχέσεις προς την καθόλου ουσία της Φύσεως. Για να έχει κάτι σχέσεις προς τηv καθόλου ουσία της Φύσεως και να είναι ταυτόχρονα αντικειμενικώς υπάρχον, δεν μπορεί παρά να είναι αυτό μέρος της καθόλου ουσίας της Φύσεως. Συνεπώς πρέπει να εννοήσουμε καλά ότι τίποτα δεν μπορεί να νοηθεί ως υπάρχον έξω της ουσίας της Φύσεως από την οποία αποτελείται παν το υπάρχον, (δηλαδή έξω από το Σύμπαν) γιατί άλλως δεν θα ήταν αντικειμενικά ερευνητέον από τη διανόηση.

Η ψυχική μας εξέλιξη θα μας οδηγήσει κάποτε στην Αλήθεια όταν έλθει για μας το πλήρωμα του χρόνου μέσα από δοκιμασίες και τον πόνο. Εν τούτοις όμως θα επαναλάβω συνοπτικά τα βασικά σημεία αυτής της άποψης, την οποία αποδέχομαι πλήρως  ώστε οι ενδιαφερόμενοι να οδηγηθούν με δικές τους λογικές διεργασίες σε αληθή, γι’ αυτούς, συμπεράσματα.

Συνείδηση, το Είναι της συνειδήσεως, χωρίζεται σε δύο έννοιες: την φυσική Συνείδηση και την ηθική Συνείδηση. Φυσική Συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό μας Εγώ. Το Εγώ τούτο, δια της ουσιαστικής του εμφανίσεως στην Φύση εξεδήλωσε τις δυναμικές του ενεργείας, τις οποίες δια της οργανικής του φύσεως και της επαφής τους προς τα εξωτερικά φαινόμενα της Φύσεως, τις μετέβαλλε σε γνωστικές και συναισθηματικές. Πρωταρχική εκδήλωση του ψυχικού τούτου Εγώ, είναι η αισθησιακή του δύναμη την οποία εξωτερικεύει, μόνον δια του οργανισμού του και ειδικότερα δια των οργάνων του. Την εξωτερίκευση της αισθησιακής δυνάμεως της ψυχής, ακολουθούν όλες οι άλλες δυνάμεις της, δηλαδή εκείνες οι οποίες γίνονται ιδεατές και συναισθηματικές. Το ουσιαστικό αυτό ψυχικό είναι, άνευ της οργανικής του φύσεως, δεν θα μπορούσε να καταστεί ιδεατό και συναισθηματικό, ούτε θα προσλάμβανε την έννοια του συνειδητού Είναι. Κάθε ψυχικό πλάσμα είναι ατομικό, ως εκ τούτου και το συνειδητό Είναι κάθε όντος είναι ατομικό και δια τον λόγο αυτό κάθε συνείδηση έχει και ιδιάζοντα χαρακτηρισμό. Κατ’ ακολουθία φυσική συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό Είναι των όντων της Φύσεως το οποίον δια της λειτουργίας της οργανικής του φύσεως έγινε ιδεατό και συνειδητό και δια του τρόπου αυτού, γνώρισε, γνωρίζει και εν συνεχεία θα γνωρίζει εαυτό και αυτό ακριβώς σημαίνει και η γραμματική έννοια της λέξεως συνείδηση, «δηλαδή εκείνο το οποίον έγνωσε ή σύνοιδε εαυτό». Ηθική Συνείδηση είναι το γνωστικό και συναισθηματικό περιεχόμενο της φυσικής συνειδήσεως. Επίσης εκ της παρατηρήσεως είναι φανερό, ότι στη ψυχή των όντων υπάρχουν και ενεργούν ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα. Το περιεχόμενο τούτο όμως δεν είναι πάντοτε το αυτό σε όλες τις φυσικές συνειδήσεις, διότι όλες οι φυσικές συνειδήσεις δεν έχουν εκδηλώσει και μετατρέψει τις δυνάμεις του ουσιαστικού τους Είναι σε γνωστικές και συναισθηματικές ιδιότητας. Η διαφορά αυτή προέρχεται εκ δύο αιτίων, πρώτον εκ της διαφορετικής αυτών αφετηρίας κατά την εμφάνισή των στην οργανική αυτών φύση και δεύτερον εκ του περιβάλλοντος στο οποίον βρέθηκαν και ενεργούν. Το περιβάλλον ασκεί μεγίστη επίδραση στην ιδεατή και την συναισθηματική διάπλαση των ιδεών και συναισθημάτων τους που εκδηλώθηκαν σε λειτουργία δυνάμεων της φυσικής συνειδήσεως, γι’ αυτό τον λόγο και οι τύψεις του συνειδότος (δηλαδή ο έλεγχος της ηθικής συνειδήσεως) επί των διαφόρων διανοήσεων, πράξεων και εν γένει σκέψεων των ανθρώπων διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επίσης αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον σε άλλους μεν ανθρώπους το περιεχόμενο από ιδέες και συναισθήματα της φυσικής συνείδησης επιδοκιμάζει και τις πλέον έκτοπους και μη φυσικές και ηθικές πράξεις ενώ σε άλλους συμβαίνει το αντίθετο. Επειδή το ηθικό περιεχόμενο των φυσικών συνειδήσεων εμφανίζει διαφορετική εξελικτική δύναμη των ιδεών και συναισθημάτων, για τούτο δυνάμεθα να κατατάξουμε την ηθική συνείδηση των ανθρώπων σε κατηγορίες που ποικίλουν ανάλογα με τον βαθμό της εξελίξεως εκάστης φυσικής συνειδήσεως Από τα λεχθέντα ανωτέρω νομίζω ότι συνάγεται, χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση ότι: α) Η μεν φυσική Συνείδηση ταυτίζεται με την ψυχή ενώ η ηθική Συνείδηση με το περιεχόμενό της Συνείδησης το οποίο ασκεί τον έλεγχο των πράξεών μας (τύψεις του συνειδότος), β) τα νήπια έχουν Συνείδηση και το περιεχόμενο της οποίας εξαρτάται από την ψυχική τους προϊστορία, γ) το ασυνείδητο, σύμφωνα με τους ορισμούς που δίνουν τα λεξικά, θα μπορούσε να παραλληλισθεί με την ηθική συνείδηση, δ) δεν συμφωνώ ότι η μύηση είναι μια επέκταση της συνείδησης γιατί η μύηση αποτελεί την αποκάλυψη γνώσεων και μάλιστα γνώσεων αναφερομένων στις διεργασίες της θείας Φύσεως. Οι γνώσεις αυτές πρέπει να γίνουν ιδέες να εμπλουτισθούν με συναισθήματα και κατόπιν να αποτελέσουν το περιεχόμενο της συνείδησης πράγμα που γίνεται με την δύναμη του θεληματικού του κάθε ανθρώπου και μέσω των κύκλων της ζωής ε) Οι ερινύες είναι ο έλεγχος που ασκείται στις πράξεις μας από το περιεχόμενο της ηθικής Συνειδήσεως δηλαδή είναι οι τύψεις του συνειδότος

Για το ίδιο θέμα πράγματι μπορούν να δοθούν πολλοί ορισμοί και μάλιστα αν γίνει συγκριτική ανάλυση των απόψεων διαφόρων ερευνητών – συγγραφέων. Επειδή όμως η αλήθεια είναι μία, ένας μόνον ορισμός είναι ορθός και αυτός δεν είναι άλλος από τον ορισμό που αναφέρουν τα μυσταγωγικά κείμενα είτε αυτά λέγονται τυπικά είτε κείμενα που γράφτηκαν από μυσταγωγούς οι οποίοι έχουν την δυνατότητα να γνωρίσουν την αλήθεια και να μας την μεταφέρουν.

Το Αγαλμα της Ελευθερίας & ο φωτοδότης Ήλιος

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΛΑΠΕΙ Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.

Του   Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού Φιλολόγου Ιστορικού-Συγγραφέως

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι «Η Ελευθερία φωτίζοντας τον κόσμο» (αγγλιστί «Liberty enlightening  the World» γαλλιστί «la Liberte eclairant le monde»), είναι ένα κολοσσιαίο άγαλμα πάνω στην ομώνυμη νησίδα και μέσα στο άνω τμήμα του Κόλπου της Νέας Υόρκης. Το άγαλμα αυτό στήθηκε σε ανάμνηση της φιλίας των λαών των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

Το συνολικό του ύψος είναι 93 μέτρα (302 πόδια) μαζί με το βάθρο, και κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας Μπριτάννικα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία. Η γυναίκα αυτή κρατάει έναν πυρσό στο υψωμένο δεξί της χέρι και μια ενεπίγραφη πλάκα στο αριστερό όπου αναγράφεται η ημερομηνία 4 Ιουλίου 1776. Ένας ανελκυστήρας ανεβάζει έως το ύψος του εξώστη και μια ελικοειδής σκάλα οδηγεί σε μιαν εξέδρα παρατηρήσεως πάνω στο στέμμα που φοράει η Ελευθερία. 0 πυρσός που κρατάει βρίσκεται σε 93 μέτρα ύφος πάνω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Στην βάση του αγάλματος βρίσκεται το Αμερικανικό Μουσείο της Μεταναστεύσεως (American Museum of Immigration).

Την πρόταση για την κατασκευή του αγάλματος διατύπωσε ένας Γάλλος ιστορικός, ο Εντουάρ ντε Λαμπουλάϊγ, μετά τον Αμερικανικό Εμφύλιο πόλεμο. Συγκεντρώθηκε ένας ικανός αριθμός χρημάτων με εισφορές του γαλλικού λαού και το έργο άρχισε στη Γαλλία το 1875, υπό την διεύθυνση του γλύπτη Φρεντερίκ-Ωγκύστ Μπαρτολντί.

Δεξιά το άγαλμα της ελευθερίας κααι αριστερά το ανάγλυφο του φωτοδότη Ηλίου, η ομοιότητα είναι καταφανής.

Το άγαλμα κατασκευάστηκε από φύλλα χαλκού, που σφυρηλατήθηκαν με το χέρι για να πάρουν το επιθυμητό σχήμα και συναρμολογήθηκαν πάνω σε έναν σκελετό από τέσσερα γιγάντια χαλύβδινα υποστηρίγματα, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο διάσημος από την κατασκευή του Πύργου του Άιφελ, Αλεξάντρ-Γκυστάβ Άιφελ.

Το 1885 το περατωμένο άγαλμα, που είχε ύψος 46 μέτρα περίπου (151 πόδια και 1 ίντσα) και ζύγιζε 225 τόνους, αποσυναρμολογήθηκε και φορτώθηκε για να μεταφερθεί στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το βάθρο, που κατασκευάστηκε μέσα από τα τείχη του φρουρίου Γουντ στη νησίδα Μπέντλο, περατώθηκε αργότερα. Το άγαλμα στήθηκε στο βάθρο του και στις 28 Οκτωβρίου 1886 αφιερώθηκε στον πρόεδρο Κλήβελαντ.

Την διαχείριση και φροντίδα του αγάλματος είχε στην αρχή η Επιτροπή Φάρων, επειδή ο φωτεινός πυρσός θεωρήθηκε ως είδος φάρου για τους ναυτιλλομένους. Επειδή όμως το φρούριο Γουντ εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό, το άγαλμα μεταφέρθηκε το 1901 στο υπουργείο των Στρατιωτικών.

Το 1924 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο. Το 1937 το φρούριο Γουντ αποστρατιωτικοποιήθηκε και το υπόλοιπο νησί ενσωματώθηκε στο μνημείο ως περιβάλλων χώρος. Το 1956 το νησί Μπέντλο μετονομάσθηκε σε «Νησί της Ελευθερίας» (Liberty Island) και το 1965 προστέθηκε στο συγκρότημα η γειτονική νησίδα ‘Ελις, άλλοτε σταθμός μεταναστών. Η συνολική έκταση του χώρου του μνημείου έφθασε έτσι τα 23,63 εκτάρια. Είπαμε ανωτέρω ότι κατά την εκδοχή της εγκυκλοπαίδειας «Μπριτάννικα» το άγαλμα παρουσιάζει μια γυναίκα να κηρύττει την ελευθερία, υπονοώντας ότι η γυναίκα αυτή είναι προσωποποιημένη η Ελευθερία. Αποκρύπτουν όμως συστηματικά ότι και σε αυτό το σημείο η αθάνατος Ελλάς έχει δώσει για μία ακόμη φορά τα φώτα της. Πράγματι αυτός που σχεδίασε το άγαλμα της ελευθερίας κάπου αλλού είχε δει την μορφή αυτή. Και η μορφή αυτή είναι η μορφή του Φωτοφόρου Απόλλωνος – Ηλίου.

 Ναι αγαπητοί φίλοι. 0 φωτοφόρος Ήλιος-Απόλλων απεικονίζεται με αυτήν ακριβώς την μορφή. Και ευτυχώς για μας η αθάνατη ελληνική γη της Κορινθίας μας διέσωσε αυτή την εικόνα για να μπορούμε σήμερα να γνωρίζουμε την αλήθεια.

Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο της Κορίνθου, περνά όμως απαρατήρητη για τον επισκέπτη που δεν είναι υποψιασμένος. Βρίσκεται σε μία τρίπτυχη πλάκα μαζί με άλλες δύο παραστάσεις. Η μία, στο αριστερό τμήμα, απεικονίζει έναν Άγγελο, μορφή όμοια και ίδια με αυτήν της Χριστιανικής πίστεως, και είναι κατά τους αρχαιολόγους η μορφή της θεάς Εκάτης. Στο δεξιό τμήμα απεικονίζεται ρόδακας. Και στην μέση ω του θαύματος!!! Η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, ίδια με αυτήν του αγάλματος της Ελευθερίας! Η πνευματική ιδιοκτησία είναι πασιφανές σε ποιόν ανήκει.

Λέγεται από ανθρώπους της Κορίνθου που γνωρίζουν ότι ο διευθυντής της Αμερικανικής Αρχαιολογικής αποστολής, σώφρων και έντιμος άνθρωπος, έχει δηλώσει ότι οι Αμερικανοί πρέπει να έρχονται να προσκυνούν στον χώρο του Μουσείου όπου η μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος, διότι είναι η πηγή του εθνικού τους συμβόλου.

Αν όντως είναι έτσι εύγε στον άριστο άνδρα. Πάντως αποφάσισα να αποκαλύψω στους συνέλληνες το θέμα και κυρίως στους ομογενείς μας των ΗΠΑ, για να ενημερώσουν τους Αμερικανούς ότι το εθνικό τους σύμβολο, το οφείλουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Δεν θα είναι εξ άλλου οι μόνοι.

Όλα σχεδόν τα σύμβολα είναι Ελληνικά. Οι τούρκοι πήραν την ημισέληνο από το νόμισμα των Βυζαντίων που απεικόνιζε την νίκη τους επί του Φιλίππου σε μία νύχτα που το χάσικο φεγγάρι με το αστέρι ενεφανίσθησαν με την ίδια ακριβώς απεικόνιση στον ουρανό.

Ο Αδόλφος Χίτλερ οικειοποιήθηκε την περίφημη «τετραγάμμα», την κοσμούσα το ιμάτιο της Αθηνάς του Παρθενώνος, ένα από τα κατ’ εξοχήν ωραιότερα σύμβολα των Ελλήνων και του έδωσε μιαρή χροιά ονομάζοντας το «σβάστικα» και κάνοντας το σύμβολο του ναζισμού. Οι σκοπιανοί οικειοποιήθηκαν το αστέρι της Βεργίνας, οι δε υπόλοιποι βόρειοι γείτονές μας τον Δικέφαλο Αετό του Βυζαντίου.

Στις ημέρες μας όμως οι Έλληνες δεν γνωρίζουν και δεν θυμούνται. Η παγκοσμιοποίηση έχει παίξει καλά το παιχνίδι της. Άλλοτε αποκρύπτει, άλλοτε παραποιεί, άλλοτε διαστρεβλώνει τα γεγονότα. Είναι αυτό που έχει γράψει ο μεγάλος Θουκυδίδης στο Γ,82,4: «Και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει», που αποδίδεται «για να δικαιολογούν τις πράξεις τους άλλαζαν ακόμα και την σημασία των λέξεων».

Έτσι δεν γίνεται σήμερα; Απλό παράδειγμα, και δεν είναι το μόνο, αποτελεί ο γλυπτός διάκοσμος του Παρθενώνος, έργο του Φειδία. Έχουμε φθάσει σήμερα σε τέτοιο σημείο διαστρεβλώσεως, που τα γλυπτά του Παρθενώνος είναι γνωστά παγκοσμίως με τον όρο ελγίνεια μάρμαρα. Καταλαβαίνετε τί λέω; Τα περίφημα γλυπτά του Παρθενώνος, τα γλυπτά του Φειδία, δεν είναι γνωστά με το όνομα του δημιουργού αλλά με το όνομα του κλέφτη. Αιδώς! Αλλά για αυτό το θέμα προτίθεμαι να επανέλθω με εκτενές άρθρο και πολλά στοιχεία.

Προς το παρόν να γνωρίζουν οι συνέλληνες και ιδιαιτέρως οι συμπατριώτες μας των ΗΠΑ, και να το μεταφέρουν στους αμερικανούς, ότι το εθνικό τους σύμβολο, το άγαλμα της Ελευθερίας, έλκει την καταγωγή τής μορφής του από την Ελλάδα και ιδιαιτέρως από την μορφή του φωτοφόρου Απόλλωνος. Τούτο δε μπορούν να το αποδείξουν αλλά και να το θαυμάσουν στο Μουσείο της Κορίνθου, το οποίο τους καλούμε να επισκεφθούν το συντομότερο.

Συμβολα των Θεών των Ελλήνων

Ζευς
Σύμβολα: Κεραυνός, Αιγίδα, Κότινος
Ζώα: Αετός, Ταύρος, Κόκορας
Δέντρα & Φυτά: Βελανιδιά, Φασκόμηλο. Δευτερεύοντα: Ελιά, Μαργαρίτα, Αμάραντο, Ματζουράνα, Καρυδιά, Φλόμος, Βερβένα, Αμυγδαλιά, Βιολέτα, Κασσιά, Γαρύφαλλο, Σχοίνος.

Ποσειδώνας
Σύμβολα: Τρίαινα
Ζώα: ʼλογο, Δελφίνι, Ταύρος
Λίθοι: Βήρυλλος, Ακουαμαρίνης, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Θαλάσσια Ανεμώνη, Φύκια. Δευτερεύοντα: Φλαμουριά, Ουτρικουλαρία.

Aδης
Δέντρα & Φυτά: Κυπαρίσσι, Ροδιά. Δευτερεύοντα: Μέντα, Νάρκισσος, Καλαμπόκι.

Ήρα
Σύμβολα: Διάδημα, Σκήπτρο
Ζώα: Παγώνι, Αγελάδα
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος, Πορτοκαλιά. Δευτερεύοντα: Μηλιά, Ιτιά, Συκιά, Σμύρνα.

Αθηνά
Σύμβολα: Αιγίδα
Ζώα: Κουκουβάγια, Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Ελιά. Δευτερεύοντα: Βελανιδιά, Σημύδα, Σταυράγκαθο, Μουριά.

Απόλλωνας
Σύμβολα: Λύρα, Τόξο & Βέλος
Ζώα: Κουρούνα, Λύκος
Λίθοι: Ζαφείρι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη. Δευτερεύοντα: Ηλιοτρόπιο, Ηλίανθος, Ιξός (Γκυ), Υάκινθος, Πορτοκαλιά, ʼνηθος, Τριγωνέλλα, Φοίνικας, Κρίνος, Πράσο.

Aρτεμις
Σύμβολα: Τόξο & Βέλος, Ημισέληνος
Ζώα: Ελάφι, Γεράκι
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Ιτιά, Γιασεμί, Οξυά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αμάραντος, Μαργαρίτα, Φουντουκιά, Αγριαψιθιά, Βάλσαμο, Ακακία, Μανδραγόρας, Απήγανος.

Αφροδίτη
Σύμβολα: Καθρέφτης
Ζώα: Περιστέρι, Κύκνος
Λίθοι: Σμαράγδι, Λαζούρι, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο, Κρίνος, Ανεμώνη, Μηλιά, Μυρτιά. Δευτερεύοντα: Αλόη, Φτέρη, Ερείκη, Βενζόη, Σμύρνα, Κυδώνι, Σανταλόξυλο, Αγγελική, Αχλαδιά, Αστήρ, Αφροξυλιά (Σαμπούκος), Βιολέτα.

Aρης
Σύμβολα: Δόρυ & Σπαθί
Ζώα: Σκύλος, Όρνεο
Λίθοι: Όνυχας, Σαρδόνυξ
Δέντρα & Φυτά: Δυόσμος, Απήγανος, Φλαμουριά, Βερβένα, Αδελόχορτο.

Δήμητρα
Σύμβολα: Δρεπάνι, Δαυλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Σμαράγδι
Δέντρα & Φυτά: Στάχυ, Κριθάρι. Δευτερεύοντα: Ιτιά, Καλαμπόκι, Ροδιά, Φασολιά, Βληχούνι, Παπαρούνα.

Ερμής
Σύμβολα: Κηρυκείων, Φτερωτά Σανδάλια
Ζώα: Τράγος
Μέταλλα: Υδράργυρος
Δέντρα & Φυτά: Αμυγδαλιά, Έλατο. Δευτερεύοντα: ʼνηθος, Φοίνικας, Φουντουκιά, Γαρύφαλλο, Κανέλλα, Μουριά.

Ήφαιστος
Σύμβολα: Σφυρί & Αμόνι, Πέλεκυς, Φωτιά
Δέντρα & Φυτά: Μαργαρίτα.

Πάνας
Σύμβολα: Αυλός, Φαλλός
Ζώα: Τράγος, Κριάρι, αρσενικό Ελάφι, Ταύρος
Δέντρα & Φυτά: Πεύκο, Έλατο, ʼμπελος. Δευτερεύοντα: Βανίλια, Καλάμι, Ασφόδελος, Ορχιδέα, Πηγουνιά, Σιληνή, Θρούμπι, Φτέρη, Αγριολούλουδα.

Διόνυσος
Σύμβολα: Θύρσος, Φαλλός
Ζώα: Φίδι
Λίθοι: Αμέθυστος
Δέντρα & Φυτά: Κισσός, ʼμπελος. Δευτερεύοντα: Ασκληπιάς, Συκιά, Ίσκα, Μάραθο, Ταμάριξ, Μανιτάρι.

Εκάτη
Σύμβολα: Εγχειρίδιο
Ζώα: Φίδι, Σκύλος (μαύρος συνήθως)
Λίθοι: Αμέθυστος, Σεληνόλιθος, Μαργαριτάρι
Δέντρα & Φυτά: Λεβάντα, Σμύρνα, Ιτιά. Δευτερεύοντα: Ακόνιτο, Κυκλάμινο, Σκόρδο, Μέντα, Μανδραγόρας, Μπελαντόνα.

Έρως
Λίθοι: Οπάλιο
Δέντρα & Φυτά: Τριαντάφυλλο κόκκινο, Βιολέτα λευκή, Ζαχαροκάλαμο.

Προμηθέας
Δέντρα & Φυτά: Φτέρη

Ουρανός
Δέντρα & Φυτά: Φλαμουριά

Γαία
Λίθοι: Κεχριμπάρι (Ήλεκτρο), Κοράλλι
Δέντρα & Φυτά: Πορτοκαλιά, Μηλιά

Κρόνος
Δέντρα & Φυτά: Κριθάρι, Ορχιδέα. Δευτερεύοντα: Καλαμπόκι, Λεβάντα, Ροδιά, Βατόμουρο.

Ρέα
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα

Περσεφόνη
Δέντρα & Φυτά: Ροδιά, Παπαρούνα.

Αδωνίς
Δέντρα & Φυτά: Σμύρνα, Τριαντάφυλλο, Μαρούλι, Μάραθο, Ερείκη

Ασκληπιός
Ζώα: Φίδι
Δέντρα & Φυτά: Δάφνη, Μουστάρδα.

Ίρις
Δέντρα & Φυτά: Κρίνος

Ήλιος
Δέντρα & Φυτά: Ηλιοτρόπιο.

Έαρ
Δέντρα & Φυτά: Κέδρο

Ώρος
Δέντρα & Φυτά: Λωτός, Σκουλόχορτο

Ύπνος
Δέντρα & Φυτά: Παπαρούνα

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ του Ερνέστου Ρενάν

Ω θεία του Παντός Σοφία, γλαυκόπις, εργάνη, υγεία...

Ω!  Ευγένεια!  Ω ομορφιά απλή και αληθινή! Θεά που η λατρεία σου σημαίνει και Σοφία, Συ που ο Ναός σου είναι ένα αιώνιο μάθημα συνείδησης και ειλικρίνειας, φθάνω αργά στων μυστηρίων σου το κατώφλι, στον βωμό σου προσκομίζω τύψεις πολλές. Για να τον βρω μου χρειάστηκαν να κάνω έρευνες ατέλειωτες. Τη μύηση που μεταβίβαζες στον Αθηναίο όπως γεννιόταν μ’ ένα χαμόγελο, εγώ την κατέκτησα με σκέψεις πολλές, με κόπο και με προσπάθειες μακρόχρονες

Γεννήθηκα, ω θεά με τα γαλανά μάτια, από γονείς βάρβαρους. Απ’ τους καλούς και ενάρετους Χιμμερίους, που κατοικούν στις όχθες μιας θάλασσας σκοτεινής, που βράχια τις περικλείνουν και οι τρικυμίες πάντα τις κτυπούν. Γνωρίζουν μόλις τον ήλιο.  Αντί λουλούδια έχουν τα θαλασσινό φυτά, τα φύκια και τα χρωματιστά κογχύλια, που βρίσκουν στα βάθη των έρημων μυχών. Τα σύννεφα κάνουν την εμφάνισή τους δίχως χρώμα, και η χαρά είναι λίγο θλιβερή εκεί  αλλά , πηγές από κρύα νερά αναβλύζουν απ’ τα βράχια και τα μάτια που έχουν οι νέες κοπέλες είναι σαν κι εκείνες τις πράσινες πηγές, όπου, πάνω σε φόντο από χόρτα κυματιστά καθρεφτίζεται ο ουρανός.

Οι πρόγονοί μου, όσο μακριά και αν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, ήταν αφοσιωμένοι στα μακρινά θαλασσινά ταξίδια, μέσα σε θάλασσες που οι Αργοναύτες σου δεν γνώρισαν.  Άκουσα, όταν ήμουν νέος, τραγούδια για ταξίδια πολικά, με νανούρισαν οι αναμνήσεις για πλεούμενους πάγους, για θάλασσες γεμάτες καταχνιά, που ήταν ολόιδιες με το γάλα, για νησιά που κατοικούσαν μόνο πουλιά, που κελαηδούσαν στην ώρα τους και που σαν ξανάρχιζαν ομαδικά το πέταγμά τους, σκοτείνιαζαν τον ουρανό.

Μερικοί ιερείς μιας ξένης λατρείας, που είχε φθάσει από τους Σύριους της Παλαιστίνης, ανέλαβαν το χρέος να με σπουδάσουν. Οι ιερείς αυτοί ήταν σοφοί και άγιοι. Με δίδαξαν μεγάλες ιστορίες για τον Κρόνο, που δημιούργησε καθώς λένε τον κόσμο και για τον γιό του, που καθώς λένε, πραγματοποίησε ένα ταξίδι επάνω στη γη. Οι ναοί τους είναι τρεις φορές πιο ψηλοί απ’ τον δικό σου, ω Ευρυθμία κι ακριβώς όμοιοι με δάση μονάχα που δεν είναι γεροί γκρεμίζονται, κατρακυλάνε σε  ερείπια έπειτα από πεντακόσια ή εξακόσια χρόνια είναι φαντασίες βαρβάρων, που νόμισαν πως μπορούν να κάνουν κάτι καλό έξω από τους κανόνες που χάραξες εσύ στους εμπνευσμένους σου, ω Λογική. Όμως αυτοί οι ναοί μου άρεσαν δεν είχα ακόμη μελετήσει τη δική σου θεία τέχνη’ εύρισκα εκεί μέσα τον Θεό. Έψαλλαν εκεί μέσα ύμνους που ακόμα τους θυμάμαι: «Χαίρε, ώ άστρο της θάλασσας, …  βασίλισσα εκείνων που βογκάνε πάνω σ’ αυτή την κοιλάδα των δακρύων», ή ακόμα: «Ρόδο μυστικό, φιλντισένιε  Πύργε, Άστρο του…  πρωινού». Άκουσέ με, ώ Θεά  όταν τους θυμάμαι αυτούς τους ύμνους, λιώνει η καρδιά μου, γίνομαι σχεδόν αποστάτης. Συγχώρεσε με για την κενότητα αυτή δεν μπορείς να φανταστείς τη γοητεία που οι βάρβαροι μάγοι έβαλαν μέσα σ’ αυτούς τους στίχους και πόσο με βαραίνει ν’ ακολουθώ ολόγυμνη την λογική.

Κι έπειτα αν ήξερες, πόσο δύσκολο έχει γίνει να σε υπηρετούμε! Η κάθε ευγένεια έχει εξαφανιστεί. Οι Σκύθες έχουν κατακτήσει τον κόσμο. Δεν υπάρχει πια δημοκρατία από ανθρώπους ελεύθερους τώρα υπάρχουν μονάχα βασιλιάδες που κατάγονται από αίμα βαρύ, κάτι μεγαλειότητες, που γι’ αυτές εσύ θα χαμογελούσες. Κάτι δυσκίνητοι Υπερβόρειοι αποκαλούν ελαφρούς αυτούς που σε υπηρετούνε…  Μια Παμβοιωτία φοβερή, μια συμμαχία από όλες τις βλακείες, απλώνει πάνω στον κόσμο ένα κάλυμμα μολυβένιο που εμείς ασφυκτιούμε κάτω απ’ αυτό. Ακόμα κι αυτοί που σε τιμούν, πόσο θα πρέπει να σου προκαλούν τον οίκτο!  Θυμάσαι εκείνο τον Καληδόνιο, που πριν από πενήντα χρόνια, κομμάτιασε τον Ναό σου με σφυριές για να σε μεταφέρει στη Θούλη; Το ίδιο κάνουν όλοι…

Έγραψα, σύμφωνα με μερικούς απ’ τους κανόνες που αγαπάς, ω Θεονόη, την ζωή του νέου θεού που υπηρέτησα στα παιδικά μου χρόνια εκείνοι με μεταχειρίζονται σαν έναν Εφήμερο  μου γράφουν για να με ρωτήσουν ποιον σκοπό έχω βάλει μπροστά μου εκτιμούν μονάχα εκείνο που χρησιμεύει για να κάνει να καρποφορήσουν τα τραπεζικά τους γραφεία. Και γιατί γράφει κανείς την ζωή των θεών ω ουρανέ! Αποκλειστικά και μόνο για να κάνουν ν’ αγαπηθεί το θείο, που υπήρξε μέσα τους, και για ν’ αποδείξουν πως το θείο ζει ακόμα και θα ζει αιώνια στην καρδιά της ανθρωπότητας.

Την θυμάσαι βέβαια εκείνη την ημέρα, μέσα στο αρχοντικό του Διονυσιόδωρου, όπου ένας δύσμορφος μικρόσωμος Ιουδαίος, που μιλούσε παραφθαρμένα ελληνικά των Συρίων, ήρθε εδώ, διέσχισε τα Προπύλαιά σου χωρίς να σε νιώσει, διάβασε τις επιγραφές σου ολότελα ανάποδα, και πίστεψε πως βρήκε μέσα στα τείχη σου έναν βωμό αφιερωμένο σ’ έναν θεό, που ίσως θα ήταν ο Άγνωστος Θεός.  Ε, ναι λοιπόν, ο μικροσκοπικός αυτός Ιουδαίος νίκησε  χίλια χρόνια ολόκληρα σε μεταχειρίσθηκαν σαν είδωλο, ω Αλήθεια χίλια χρόνια υπήρξε μια έρημος, όπου δεν ανθούσε κανένα λουλούδι.  Σε όλο αυτό το διάστημα, εσύ σιωπούσες, ω Σάλπιγγα, σάλπιγγα εσύ της σκέψης, Θεά της τάξης, εικόνα της ουράνιας σταθερότητας, θα λογιζόταν ένοχος κανείς αν τυχόν και σ’ αγαπούσε, και , σήμερα, που μ’ εργασίες συνειδητές, επίμονες κατορθώσαμε να σε πλησιάσουμε, μας κατηγορούν πως διαπράξαμε ένα έγκλημα ενάντια στο ανθρώπινο πνεύμα, επειδή σπάσαμε τις αλυσίδες του που φορούσε ο Πλάτων.

Συ μόνη είσαι νέα, ω Κόρη συ μόνη είσαι αγνή, ω Παρθένος συ μόνη είσαι γερή, ω Υγεία συ μόνη είσαι ισχυρή, ω Νίκη έχεις ότι χρειάζεται γι’  αυτό απ’ τον Άρη, ω Αρεία η ειρήνη είναι ο σκοπός σου, ω Ειρηνική. Νομοθέτης, πηγή δίκαιων νόμων. Δημοκρατία, εσύ, που το θεμελιώδες σου δόγμα είναι πως κάθε αγαθό προέρχεται από το λαό και πως εκεί όπου δεν υπάρχει λαός, για να θρέψει και να εμπνεύσει την μεγαλοφυΐα, δεν υπάρχει τίποτε, μάθε μας να βγάζουμε το διαμάντι μέσα απ’ τα ακάθαρτα πλήθη. Πρόνοια του Δία, εργάτρια θεία, μητέρα της κάθε εργασίας, προστάτιδα της δουλειάς, ω Εργάνη, συ που δημιουργείς την ευγένεια του πολιτισμένου εργάτη και τον τοποθετείς τόσο δυνατό πάνω απ’ τον οκνηρό τον Σκύθη Σοφία, συ που ο Δίας σε γέννησε αφού έσκυψε πρώτα το κεφάλι, αφού πήρε ανάσα βαθειά συ που κατοικείς μέσα στον πατέρα σου, απόλυτα ενωμένη με το δικό του είναι συ που είσαι η συντρόφισσά του και η συνείδησή του. Ενέργεια του Δία, σπινθήρα που ανάβεις και διατηρείς τη φωτιά στους ήρωες και στους ανθρώπους που έχουν μεγαλοφυΐα, κάνε μας να γίνουμε άνθρωποι πνευματικοί, συμπληρωμένοι.

Την ημέρα που οι Αθηναίοι κι οι Ρόδιοι πάλεψαν για την θυσία, εσύ διάλεξες να κατοικήσεις σιμά στους Αθηναίους σα πιότερο σοφούς. Όμως πατέρας σου έβαλε τον Πλούτωνα να κατεβεί μέσα σ’ ένα χρυσό σύννεφο στην μεγάλη πόλη των Ροδίων, γιατί κι εκείνοι είχαν προσφέρει στην θυγατέρα του μεγάλες τιμητικές θυσίες. Οι Ρόδιοι έγιναν πλούσιοι τότε, οι Αθηναίοι όμως απέκτησαν πνεύμα, δηλαδή την αληθινή χαρά, την παντοτινή ευθυμία, την θεϊκή παιδικότητα της καρδιάς! Ο κόσμος μόνο τότε θα σωθεί όταν γυρίσει πίσω ξανά σε σένα, όταν λησμονήσει κι αποδιώξει τις βάρβαρές του συνήθειες. Ας τρέξουμε, ας έρθουμε όλοι μαζί.

Πόσο ωραία θα είναι εκείνη η μέρα, όπου όλες οι πόλεις που πήραν κάτι απ’ τα απομεινάρια του Ναού σου: να δώσουν πίσω αυτά που έκλεψαν, για να επανορθώσουν έτσι την αδικία που έκαναν! Θα σχηματίσουν αντιπροσωπείες επίσημες, αποστολές αρχαιολογικές, στα ιερά μέρη της Ελλάδας, για να ξαναδώσουν τα’ αρχαία μνημεία, που τα κρατούν στην κατοχή τους ακόμα λέγοντας: «Θεά συγχώρησέ μας! Τα πήραμε για να τα σώσουμε απ’ τους βάρβαρους, απ’ τα κακά δαιμόνια της νύχτας»΄ και θα χτίσουν ξανά τα τείχη σου, με τους ήχους της δικής σου φλογέρας, για να ξεπλύνουν το έγκλημα του ανόσιου Λύσανδρου, που τα είχε γκρεμίσει.

Θα πάνε έπειτα στην ίδια την Σπάρτη για να καταραστούν τη γη της, που αυτή ήταν η πρωταίτια για τα τρομερά και τα σκοτεινά σφάλματα της ιστορίας, για να τη χλευάσουν να την περιφρονήσουν, γιατί τώρα έσβησε και δεν υπάρχει πια.

 Εγώ, πιστός σε σένα, θ’ αντισταθώ στους επικίνδυνους και μοιραίους μου συμβούλους: στον σκεπτικισμό μου, που με κάνει να αμφιβάλω στην ανησυχία που έχει το πνεύμα μου, που κι όταν ακόμα βρεθεί η αλήθεια, αυτό με κάνει να την αναζητάω αδιάκοπα  στην φαντασία μου, που ποτέ της δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω ακόμα κι έπειτα απ’ τη διαπίστωσή της απ’ την ίδια τη λογική.

Ω, Αθηνά Αρχηγέτης, ιδανικό που ο κάθε μεγαλοφυής άνθρωπος το ενσαρκώνει μέσα στ’ αριστουργήματά του, προτιμώ να είμαι ο τελευταίος στην πατρίδα σου, παρά να είμαι ο πρώτος οπουδήποτε αλλού. Ναι, θα προσδεθώ στον στυλοβάτη του ναού σου θα λησμονήσω κάθε άλλη πειθαρχία εκτός απ’ τη δική σου, θα γίνω στηλίτης πάνω στις κολόνες σου το κελί μου θα βρίσκεται επάνω στο επιστήλιό σου. Και πιο δύσκολο ακόμα! Για σένα, αν μπορέσω, θα γίνω μισαλλόδοξος, μεροληπτικός. Θα μάθω τη γλώσσα σου και θα ξεμάθω όλα τα άλλα. Θα είμαι άδικος για κείνο που δεν ενδιαφέρει εσένα ΄ θα γίνω υπηρέτης του τελευταίου απ’ τα παιδιά σου. Τους σημερινούς κατοίκους αυτής της γης, που συ έδωσες στον Ερεχθέα, θα τους εγκωμιάσω, θα τους κολακεύσω. Θα προσπαθήσω να αγαπήσω ακόμα και τα ελαττώματά τους θα πείσω τον εαυτό μου, ω Ιππία, ότι κατάγονται απ’ τους ιππείς, που γιορτάζουν εκεί ψηλά, επάνω στο μάρμαρο της ζωφόρου σου, την αιώνια γιορτή τους. Θ’ αποσπάσω απ’ την καρδιά μου κάθε ευαίσθητη χορδή που δεν είναι τέχνη λογική και καθαρή. Θα παύσω ν’ αγαπάω τις αρρώστιες μου, να ευχαριστιέμαι με τον ίδιο τον πυρετό μου. Υποστήριξε Συ, την σταθερή μου πρόθεση, ω Σωτηρία βοήθησέ με ω Συ, που σώζεις!

Πόσες δυσκολίες προβλέπω, πραγματικά! Πόσες πνευματικές συνήθειες θα πρέπει ν’ αλλάξω! Πόσες χαριτωμένες αναμνήσεις θα πρέπει ν’ αποσπάσω απ’ την καρδιά μου! Θα δοκιμάσω δεν είμαι όμως βέβαιος για τον εαυτό μου.

Αργά σε γνώρισα, ω Απόλυτη ομορφιά.  Θα διαπιστώσεις παλινδρομήσεις και αδυναμίες. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μια φιλοσοφία διεστραμμένη μ’ έκανε να πιστέψω πως το καλό και το κακό, η ευχαρίστηση και ο πόνος, η ομορφιά κι η ασχήμια, η λογική κι η τρέλα μεταμορφώνονται οι πρώτες μέσα στις δεύτερες, με παραλλαγές τόσο αγνώριστες, όσο και αυτές που βρίσκονται στο λαιμό του περιστεριού. Το να μην αγαπάς τίποτε, το να μη μισείς τίποτε απολύτως, γίνεται τότε μια σοφία. Αν τυχόν μια κοινωνία, μια φιλοσοφία, μια θρησκεία είχε κατακτήσει την απόλυτη αλήθεια, τότε η κοινωνία αυτή, αυτή η φιλοσοφία, αυτή η θρησκεία, θα είχε νικήσει τις άλλες και θα ζούσε μόνη της την ώρα αυτή. Όλοι εκείνοι, που νόμισαν ως τώρα, πως έχουν δίκιο πλανήθηκαν αυτό το βλέπουμε καθαρά.  Μπορούμε μήπως να πιστέψουμε, χωρίς θρασύτητα τρελή, ότι το μέλλον δεν θα μας κρίνει το ίδιο όπως κρίνουμε το παρελθόν; Να οι βλαστήμιες που μου υποβάλλει το πνεύμα μου, που είναι τόσο κακομαθημένο. Μια φιλολογία, που σαν την δική σου, θα ήταν υγιής από όλες τις πλευρές, θα προκαλούσε σήμερα μονάχα την ανία.

Χαμογελώ για την απλοϊκή μου σκέψη. Ναι, την ανία…  Είμαστε διεφθαρμένοι: τι να γίνει;  Θα προχωρήσω πιο μακριά, ορθόδοξη Θεά,  θα σου ειπώ την ενδόμυχη διαφθορά της καρδιάς μου.  Η λογική και η φρόνηση δεν είναι αρκετές. Υπάρχει κάποια ποίηση μέσα στον παγωμένο Στρυμόνα και μέσα στο μεθύσι των κατοίκων της Θράκης. Θα έρθουν αιώνες που θα λογαριάζουν τους μαθητές σου σαν μαθητές της ανίας. Ο κόσμος είναι πιο μεγάλος απ’ όσο πιστεύεις. Αν είχες ιδεί τα χιόνια του πόλου και τα μυστήρια του ουρανού της Ανταρκτίδας, το μέτωπό σου, ω πάντα ήρεμη Θεά, δεν θα ήταν τόσο γαλήνιο. Το κεφάλι σου, πιο πλατύ, θ’ αγκάλιαζε τότε διάφορα είδη ομορφιάς.

Είσαι αληθινή, αγνή και τέλεια το μάρμαρό σου δεν έχει καμιά κηλίδα κι ο ναός ακόμα της Αγίας Σοφίας, που βρίσκεται στο Βυζάντιο, κι αυτός επίσης προκαλεί  μιαν εντύπωση θεία με τα τούβλα και τ’ ασβεστώδη ερείπιά του. Είναι η εικόνα του θόλου του ουρανού.  Θα καταρρεύσει. Εάν λοιπόν κι ο δικός σου Θάλαμος θα έπρεπε να είναι αρκετά πλατύς για να χωρέσει ένα μεγάλο πλήθος, τότε θα γκρεμιζόταν κι αυτός.

Ένα ποτάμι απέραντο λησμονιάς μας παρασέρνει μέσα σ’ ένα ακατονόμαστο βάραθρο. Ω Άβυσσος, είσαι ο μοναδικός Θεός. Τα δάκρυα όλων των λαών είναι δάκρυα αληθινά τα όνειρα όλων των σοφών περικλείνουν μονάχα ένα μέρος της αλήθειας. Τα πάντα εδώ κάτω είναι σύμβολο και όνειρο.

ΠΕΡΙ ΕΙΜΑΡΜΕΝΗΣ

Σκοπός της Φύσεως είναι η εμφάνιση από την ουσία της συ­νειδητών νοη­τικών υπάρξεων (δηλ. ψυχι­κών ατομικοτήτων). Σκο­πός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμονη εκδή­λωση νέων ενεργητι­κών Νόμων και ιδιοτήτων καθώς και η απε­λευθέρωσή τους από τους κατώτερης ενέρ­γειας κόσμους και η εί­σοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι εξασφαλί­ζουν την ελεύθερή τους ενέργεια και την εξέλιξη των δυνά­μεών τους ως και την αιώνια ζωή. Αιώνια ζωή είναι ζωή έχουσα αδιάκοπη ενέργεια (δηλαδή μη υποκείμενη στο θάνατο) και αποτε­λούσα αιώνια σύζευξη του μέσου διανοήσεως των ψυχών προς την υπό αυτής εκδηλου­μένη ζωή. Αντί­θετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επι­δράσεις της θεότητος που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύ­γει τις επι­δράσεις αυτής της θεότητας αν δεν αποτελέσει διαρκή σύζευξη προς το μέσο διανοήσεώς της

Την είσοδο σε Κόσμους θειότερης ενέρ­γειας την επι­τυγχάνει μόνον ο αγνός άνθρωπος ο οποίος διάγει μια άνευ παθών αγνή ζωή. Αγνός άνθρωπος είναι ο πλήρως αποκαθαρμένος από τα πάθη και τις ψευδείς του δοξασίες άνθρω­πος, είναι ο αγνά σκεπτό­μενος και ενεργών του οποίου το πνεύμα δεν βρίσκεται σε χα­μηλές λειτουργίες και η διάνοιά του δεν είναι καθηλωμένη στα πάθη και στις ψευδείς δοξασίες, είναι τέλος ο διάγων μια άνευ παθών αγνή ζωή άνθρωπος. Άνευ παθών αγνή ζωή διάγει ο άνθρωπος όταν λατρεύει την δικαιο­σύνη, επιθυμεί τις θείες επιρροές και εκδηλούται σ’ αυ­τόν η θεία λα­τρεία. Τότε συντελείται στην ψυχή του αρμονία. Τότε ο Λόγος μέσα σ’ αυτή τη Ζωή παρουσιάζει τη λαμπρότητά του και τις διαυγείς του φωτεινές ακτίνες οι οποίες ει­σέρχονται στην λειτουργία του πνεύμα­τός του. Τότε αποκτά το μέσο εκείνο το οποίο της επιτρέπει να δια­γράφει ευρύτερους ορίζο­ντες στις φωτεινές χώρες του Ουρανού, εκεί που υπάρχει το φως και η αιώνια ζωή.

 Οι άνθρωποι των οποίων το πνεύμα του είναι καθηλωμένο στα πάθη και τις ψευδείς δοξα­σίες δεν είναι αγνοί και δεν διάγουν μια άνευ παθών αγνή ζωή με αποτέλεσμα να μην είναι εναρ­μονι­σμένοι προς τους Νόμους της Θείας Φύσεως και τον σκοπός της απα­ντα­χού Φύσεως.

Ο πνευ­ματι­κός κόσμος προκειμένου να βοηθήσει αυτούς τους αν­θρώ­πους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κατώ­τε­ρης ενέργειας κόσμους και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότε­ρης ενέρ­γειας, καθιέρωσε το Νόμο της Ειμαρμένης([1]).  Ο Νόμος της Ειμαρμέ­νης προ­βλέπει υποβολή σε δοκιμασίες τις ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νό­μους της θείας Φύσεως για τις πα­ραβιά­σεις των Νόμων της. Οι δοκιμασίες αυτές αποτελούν το αντι­πε­πον­θός([2]) γιατί είναι ανάλο­γες των παραβιαζομένων Νόμων ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυ­τές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες ώστε έτσι να κατα­νοήσουν την ανάγκη να εναρμοσθούν προς τους Νόμους της Θείας Φύσεως. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται ο κάθε άν­θρωπος συνήθως κατά επόμενη ενσάρ­κωσή του για να μην ενθυμείται ποίες παραβιά­σεις των νόμων της θείας φύσεως διέ­πραξε και υπό ποίον ή κατά ποίον τρόπο τις διέ­πραξε ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης και έτσι, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν, να αξιολογήσει ελεύθερα το θέμα της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι και αυτός ως παθών (δηλαδή θύμα και αυτός αναλό­γων πράξεων των άλλων) να κατανοήσει τόσο την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύ­σεως όσο και την χαρά από την εναρμόνισή μας μ’ αυ­τούς γιατί η καλύ­τερη παιδεία είναι ο “πόνος” που αισθανόμαστε όταν οι άλ­λοι μας στερούν αυτό που μας ανήκει ή η “χαρά” που αισθανόμα­στε όταν δί­δουμε ή αποδί­δουμε στους άλλους ότι τους ανήκει.

Από τα προλεχθέντα γίνεται φανερό ότι στη ει­μαρ­μένη πρέπει να ανα­ζητη­θεί η εξήγηση των ευτυ­χών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας γιατί αλλέως θα έμεναν ανεξήγητα. Έτσι λοιπόν εξη­γείται γιατί άλ­λοι γεν­νιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι εύ­ρωστοι και προικισμένοι με σωματικά προτε­ρήματα, γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογέ­νειες (όπως ο Βούδας) και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία, γιατί άλλοι είναι προικι­σμένοι με τα χάρι­σμα του λό­γου (δηλ. της ευγλωττίας) ενώ άλλοι το στε­ρούνται κατά τρόπο ενοχλητικό που τους δημιουρ­γεί προβλή­ματα στην ζωή τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλ­λειψή του κ.τ.λ. αποτελούν αντίστοιχα την ύπαρξη και την στέ­ρηση δυνάμεων που οι μοίρες δίδουν ή στε­ρούν αντί­στοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυ­χικές ατο­μικότητες στην καλή ή κακή χρήση των δυ­νάμεων που τους χορηγήθηκαν. Έτσι π.χ. ο πλούσιος έχει τη δυνα­τότητα να κάνει καλή ή κακή χρήση αυ­τής της δύνα­μης που λέγεται χρήμα και αποτελεί μια σκληρή δοκι­μασία γιατί εύκολα μπορεί να παρα­συρ­θεί και να κά­νει κακή χρήση αυτής της δύναμης με αποτέλε­σμα να οδηγηθεί σε στασιμότητα. Αντίθετα ο φτωχός περνάει διπλή δοκιμασία γιατί αφενός μεν διδάσκεται ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης αυτής της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους σε βά­ρος του και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρα­κτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περί­πτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα όπως ονο­μάσθηκε), ο οποίος αν και γεννή­θηκε σε πλούσια οικο­γένεια την εγκατέ­λειψε (δηλαδή αποποιήθηκε πλή­ρως τη δύναμη του χρήματος) για να ζήση τη ζωή του αναχωρητή και δι­δασκά­λου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηρι­στικό παράδειγμα της δοκι­μασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λε­γομένη παλαιά δια­θήκη) για την υπομονή που έδειξε. Σχετικά ανα­ρωτιέμαι: πόσοι από εμάς θα κάναμε κάτι αντί­στοιχο;

Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτή­των να εξελιχθούν τα­χύτερα. Προ της θε­σπί­σεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς οι ψυχικές ατομικότη­τες για την εξέλιξή τους είχαν ως μο­ναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και εξελιχθούν γιατί τα δυσμενή αποτε­λέσματα από την μη εναρμό­νισή τους προς τους Νό­μους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπι­ζαν. Κατ’ αυτόν όμως τον τρόπο η εξέλιξή τους καθυ­στερούσε γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός εν­σαρ­κώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευ­τούν. Με την πά­ροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυ­χικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαίδευσης) συνθήκες περι­βάλ­λοντος και κατόρθωσαν να εξελι­χθούν περισσότερο των άλ­λων και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους αρ­χαίους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι συνήψαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτά­νων([3]), οι οποίοι εξουσία­ζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοι­κού­σαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως([4]), με αποτέλε­σμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορί­σουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Αυτά τα πνεύματα καθόρι­σαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης από αγάπη προς τις μη εξε­λιγ­μένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περι­βάλλον ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύ­σεως και ιδιαίτερα τους Νό­μους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων([5]) δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθε­ρίας και της αρμονίας, όπου ο νόμος της αρμο­νίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπερτάτη του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγά­πης γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμ­φέροντα εκδηλώνει αγάπη.

Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε αν­θρώπου γί­νεται από τις Μοί­ρες. Οι Μοίρες([6]) εθεωρού­ντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέ­ρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δί­κης, η οποία ακολου­θούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέ­λευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους γιατί οι Μοί­ρες κα­θορίζουν ποίες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποίες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος ως και ποίες δοκιμασίες πρέ­πει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματι­κός κό­σμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμό­νισή μας ή μη εναρμόνιση μας προς τους Νό­μους της θείας Φύ­σεως. Ο Νόμος της Ειμαρ­μένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνει­δήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται στον Νόμο της ελευ­θερίας της συνειδή­σεως του ανθρώπου. Συ­γκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορί­ζουν την ειμαρ­μένη του δίδουν ή του στερούν δυνάμεις και του κα­θορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δί­λημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει, όπως έγινε με τον ήρωα Ηρακλή που του ετέθη το δίλημμα αν θα έπρεπε να διαλέξει τον δύ­σκολο δρόμο της αρετής ή τον εύκολο δρόμο της κακίας και αυτός διάλεξε τον δρόμο της αρετής.

Η Ειμαρμένη, ως ελέχθη και ανωτέρω, απο­τελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρ­μένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέ­πειες των πρά­ξεών τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρ­μονισμένη προς τους νόμους της θείας φύσεως ώστε να εκ­παιδευτούν και εναρμονισθούν με τους Νόμους της θείας Φύσεως γιατί η εναρμόνιση μας με τους Νό­μους της θείας Φύ­σεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλ­λον και τους κύ­κλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗ­ΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδι­κασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού του και της μετενσάρκωσής μας.

Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νό­μου της Ειμαρμένης εμφανίζε­ται μετά την μετάστασή του. Έτσι όταν η ψυχή ενός αν­θρώπου μεταστεί μεταβαίνει σε ένα εν­διάμεσο επί­πεδο όπου ανα­κεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που της δη­μιούργησε η ειμαρμένη του κατά την ενσάρκωσή της και με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντο­τήτων εξάγει τα συμπερά­σματα που θα αποτελέσουν κίνητρα αφενός μεν για τις Μοίρες για να του καθο­ρίσουν την Ειμαρμένη της επόμενής της ενσάρκω­σης αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να απο­φεύγει στην επό­μενη εν­σάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.

Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ει­μαρμέ­νης εφαρ­μόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς αλλά και σε ολό­κληρη την αν­θρωπό­τητα.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

 

---

[1] ^{Η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα ΕΙ­ΜΑΡΤΑΙ που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η Ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο.}

[2] ^{Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πά­σχω και σημαίνει ότι υφίσταμαι τις συνέ­πειες των πράξεών μου. Το αντιπε­πονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα που σημαίνει «πράξη» που επίσης σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δη­μιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου δηλ.  ότι υφί­σταμαι το αποτέλεσμα των πράξεών μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του το Κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος που ση­μαίνει ότι ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδρά­σεις της μοίρας του η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του.}

[3] ^{την γνωστή σ’ όλους μας Τιτανομαχία}

[4] ^{π.χ. οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της ρουσφετο­λογίας, ευνοιοκρατίας και αναξιοκρα­τίας είναι πράξεις τιτανι­κές}

[5] ^{Για τους Φυσικούς Νόμους ιδέ στο βιβλίο μου «ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ», έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ}

[6] ^{Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαί­νει λαμ­βάνω μερίδιο δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει}

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΕΙΑ

Για να κατανοήσουμε ορθά τον όρο Φυσιολατρία πρέπει να ιδούμε πρώτα την έννοια της λέξεως λατρεύω και λατρεία. Η λέξη λατρεύω (σύμφωνα με τα λεξικά) στην αρχαία ελλη­νική γλώσσα είχε την έννοια του «υπηρετώ με αφοσίωση», «υπη­ρετώ με μισθό», «διακονώ». Κατά τον μεσαίωνα όμως της δόθηκε σε αυ­τήν την λέξη, υπό την επίδραση του χριστιανισμού (όπως και σε πολλές άλλες) μια κατ’ επέκταση έν­νοια και σημαίνει «σέ­βομαι και τιμώ απολύτως και προσκυνώ» π.χ. λατρεύω τον Θεό. Επίσης σημαίνει «την δια λόγων και πράξεων εκδηλούμενη ευσέ­βεια, πίστη και αγάπη προς τον Θεό (των εβραίων και χριστια­νών), έχουσα αξία μόνον όταν το θρησκευ­τικό αίσθημα από το οποίο πηγάζει είναι βαθύ και ειλικρινές».

Οι Έλληνες δεν απέδιδαν, ούτε σήμερα αποδί­δουν, λατρεία προς τους Θεούς τους αλλά μόνον αγάπη αισθανόμενοι προς αυ­τούς σαν ίσοι προς ίσους, παρά την διαφορά επιπέδου. Οι Έλλη­νες απέδιδαν και αποδί­δουν λατρεία μόνο προς την ΦΥΣΗ την οποία θεω­ρούσαν και θεωρούν ως την υπέρτατη αρχή, από την οποία τα πάντα απέρρευσαν. Αισθάνονται εαυτούς τέκνα της Φύσεως και γι’ αυτό την αποκαλούν «θεία Φύση». Η λατρεία που απέδιδαν και αποδίδουν προς την θεία Φύση έχει την έννοια της ευσέβειας προς Αυτήν, ως μητέρα των πάντων και δεν έχει την έννοια της προσκυνήσεως, ούτε εκπηγά­ζει από κανένα θρησκευ­τικό συναίσθημα. Έτσι οι Έλληνες απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν και θε­ωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευ­τους προς τους Θεούς τους.

 Φυσιολατρία, λοιπόν, είναι η λατρεία προς την Φύση. Οι άν­θρωποι πρέπει να αποδίδουν λατρεία προς την Φύση γιατί η Φύση είναι η μόνη πραγμα­τικότητα, είναι το όλον. Η απόδοση λατρείας προς την Φύση (δηλαδή προς το όλον) περιλαμβά­νει και τα μέρη. Σχετικά ο Θείος Πυ­θαγό­ρας έλεγε: «Η προς την Φύση λα­τρεία περιλαμβά­νει και τα κατά μέ­ρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντί­θετα λα­τρεία προς πρό­σωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λα­τρεύ­ομε, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους». Σχετικά ο Πυ­θαγό­ρας έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβά­νει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυ­τής. Αντί­θετα λα­τρεία προς πρό­σωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λα­τρεύ­ομε, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τι­μούμε μόνο για τα έργα τους» (εδώ η λέξη λατρεία έχει την έννοια της ευσέβειας).

Η ιδέα της λατρείας της Φύσεως ως και η ιδέα του εκ της Φύσεως προκύψαντος πνεύματος με Θεία πανοπλία νοήσεως στον συμβολισμό της Θεάς Αθηνάς οφείλεται στον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων και αυτό πρέπει να μας κάνει να επιδεικνυό­μαστε ιστορικώς. Ο πολιτι­σμός που δίδαξαν οι Θείοι ιεροφάντες των Ελληνι­κών μυστηρίων έδωσε στην ανθρωπότητα στη­ρίγματα για να βαδίσει την οδό της προόδου. Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες υπήρξαν απο­τέλεσμα του πολιτισμού των αρχαίων ηρώων μας και γι’ αυτούς επίσης πρέπει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς.

Διόνυσος ο Ελευθερεύς

Διόνυσος ο Ζαγρεύς

 Ο Ζευς μετά την αφομοίωσιν εν τη φύσει αυτού, του Φάνητος, εσκέφθη, κατά τον Θείον Ορφέα, να δημιουργήσει μίαν νέαν Θεότητα εις την οποίαν να αναθέσει την εξουσίαν επί των ενεργειών των φύσεων πάντων των όντων. Και όντως εξ αυτού και της Θυγατρός του Περσεφόνης εγέννησε τον Ζαγρέα Διόνυσον. Ο Διόνυσος κατ’ αρχάς μεν υπήρξεν και υπάρχει ως Θεότης χθόνιος, μετέπειτα όμως εγένετο και γίνεται Ουρανία Θεότης.

 Εις τας αλληγορικάς εικόνας του Ορφέως περί του Διονύσου είναι τοποθετημέναι υψίστης σημασίας έννοιαι, αλλά περί αυτών δεν δυνάμεθα παρά ελάχισrα να είπωμεν. Μόνον άκρως μεμυημένοι εις τα μυστήρια του Ορφέως είναι ενδεδειγμένοι να ομιλούν και αποκαλύπτουν αυτά. Η μήτηρ του Διονύσου Περσεφόνη και εκείνη η οποία αναφέρεται εις την Ελληνικήν παράδοσιν ως μήτηρ αυτού η Σεμέλη, εικονίζουν το αυτό πρόσωπο ή την αυτήν ατομικότητα. Eικoviζουν την ανελιχθείσαν ψυχήν, την υπερβάσασαν κατά την διανόησιν αυτής τα όρια της Τιτανικής φύσεως των ανθρώπων. Την ψυχήν εκείνην η αποία εδέχθη και αφομοίωσεν εν αυτή τας ενεργητικάς δυνάμεις του Φάνητος δια των σχέσεών της προς τον πνευματικόν άρχοντα του Ουρανού Δία. Εκ των δυνάμεων αυτών εγεννήθη ο Διόνυσος και δια τούτο είναι τέκνον του Θεού Διός και της Περσεφόνης ή Σεμέλης. Αλλά η Περσεφόνη ή η Σεμέλη, κατά τον Θείον Ορφέα, παρά την υπέροχον διανόησιν αυτής έζη ακόμη μέσα εις Τιτανικήν των ανθρώπων φύσιν και ως εκ τούτου είχεν αμέσους σχέσεις προς τους Τιτάνας. Οι Τιτάνες γνωρίζοντες την διπλήν φύσιν του Διονύσου εβουλεύθησαν να κατασπαράξουν αυτόν και εις στιγμήν κατά την οποίαν ο Διόνυσος ήτο προσηλωμένος εις εν κάτοπτρον βλέπων την μορφήν του, εικών η οποία προδίδει αλληγορικώς κατά τον Θείον Ορφέα την Τιτανικήν των ανθρώπων φύσιν, επέπεσαν κατ’ αυτού και τον κατεσπάραξαν διαμελίσαντες δε την φύσιν αυτού την κατέφαγον.

 Οι κατασπαράξαντες τον Διόνυσον Τιτάνες ήσαν επτά τον αριθμόν και διεμέλισαν την φύσιν αυτού εις επτά ίσα μέρη. Έκτοτε, απεκάλυψεν ο Θείος Ορφεύς, πάσαι αι ανθρώπιναι φύσεις φέρουν μέρος της διπλής φύσεως του Διονύσου, αλλά τούτο δεν δύναται να φέρει τας ψυχάς αυτών εις το γένος των αθανάτων. Δια να γίνει αυτό, πρέπει εις τας φύσεις αυτάς να αφομοιωθεί ολόκληρος η φύσις του Διονύσου.

 Κατά τον διαμελισμόν της φύσεως του Διονύσου έσπευσεν εκ του Ουρανού η Θεά της Σοφίας και έλαβε την καρδίαν του, την μετέφερε και την παρέδωσε εις τον Θεόν Δία. Την καρδίαν του Διονύσου εχρησιμοποίησεν ο Θεός Ζευς προς δημιουργίαν ενός νέου Διονύσου, ενός Ουρανίου Διονύσου και είναι πλέον αυτός, όχι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς, η υποχθονία Θεότης, αλλά ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς, εκείνος εις τον οποίον ανέθεσεν ο Θεός Ζεύς την απελευθέρωσιν των ανθρωπίνων ψυχών από τας Τιτανικάς αυτών φύσεις. Εκείνος ο οποίος μεταφέρει τας ψυχάς των ανθρώπων δια γάμου του τελουμένου προς αυτάς εις τας φύσεις των αθανάτων και τούτο, όταν η διανόησίς των φθάνει να ενεργεί πέραν των Τιτανικών φύσεων των ανθρώπων.

 Εις αυτάς τας αλληγορικάς εικόνας του Θείου Ορφέως περικλείεται ολόκληρος η σημασία της διδασκαλίας αυτού προς τους μύστας του και εχρησιμοποιείτο δια της προφορικής διδασκαλίας του και αναλύσεως των εννοιών των προς μύησιν εις τα Θεία πνευματικά μυστικά, άνευ της γνώσεως των οποίων καθίσταται αδύνατος η ψυχική μεταμόρφωσις των μεμυημένων.

 Η πνευματική έννοια των Θεών της αρχαίας Ελλάδος δεν είναι δυνατόν να ευρίσκεται εις το περιεχόμενο των πα­νηγύρεων, εις τας οποίας πρωτίστως επιζητείται να θερα­πεύεται η λαϊκή φαντασία και να δημιουργείται η λαϊκή πί­στις. Η πνευματική έννοια του Διονύσου δεν δύναται ει μη να ευρίσκεται εις την αλληγορία της γεννήσεως αυτού και εις το έργον του επί της ανθρωπίνης Ψυχής. Δια της κατανοήσεως αυτών φρονώ, ότι ο άνθρωπος δύναται να καταστεί γνώστης των λειτουργιών του πνεύμα­τος και δια της γνώσεως του ταύτης ευτυχής εις τον επί­γειων αυτού βίον.

 Ο Διόνυσος απελευθερώνει την Περσεφόνη

Ο Διόνυσος είναι τέκνον του Θεού Διός και της Νύμφης Σεμέλης. Η Σεμέλη ήτo θυγάτηρ του κτίσαντος τας επτα­πύλους Θήβας Κάδμου. Ο Κάδμος είναι το σύμβολον του Ηλιακού φωτός του ερχομένου και απ’ ευθείας και δια των πλανητών προς δημιουργίαν του ανθρωπίνου οργανισμού. Ο αριθμός 7 των πυλών των Θηβών καθιστά κατάδηλον την εξήγησιν αυτήν περί Κάδμου.

 Η δημιουργία του ανθρωπίνου οργανισμού είναι απο­τέλεσμα συνεργασίας της ουσίας της Γης και του φωτός του Ηλίου. Η Σεμέλη είναι το ψυχικόν ανθρώπινον πλάσμα το οποίον έρχεται εις ερωτικός σχέσεις προς τον Θεόν του Ουρανού Δία, προς το Θείον δηλαδή Ουράνιον πρωταρχι­κόν Πυρ, εις την ισχύν του οποίου οφείλονται πάσαι αι συ­γκροτήσεις και μεταμορφώσεις των κόσμων. Εκ της προς τον Θεόν Δία επαφής της Σεμέλης, προκύπτει η προς αυ­τήν μετάδοσις του Θείου Πυρός, εκ της οποίας η απαρχή του εξελικτικού σταδίου του ανθρώπου.

 Εις την αλληγορικήν αυτήν έννοιαν ευρίσκεται ότι ο Θεός Ζευς ο οποίος ήλθεν εις μίξιν με την Νύμφη Σεμέλη, την ανθρωπίνην υπόστασιν, είναι αυτό τούτο το Θείον Πυρ, το πληρούν τας μεταξύ των Ουρανίων σωμάτων χώρας, εις τας οποίας δεν υπάρχει τιτανική, δηλαδή υλική ουσία. Εκάστη ακτίς του Πυρός τούτου ερχομένη εις την Γην, έρ­χεται μεταμορφωμένη. Το περιβάλλον της Γης αναγκαίως την μεταμορφώνει. H Νύμφη Σεμέλη όμως δεν αρκείται να έρχεται προς αυτήν ο Ζευς μεταμορφωμένος. Παροτρύνει και ζητεί παρ’ αυτού την υπόσχεσιν να εμφανισθεί ούτος ενώπιον της, ως εμφανίζεται προς την σύζυγόν του Ήραν. Ο Θεός Ζευς συνεπής προς ό,τι υπεσχέθη εμφανίζεται προ της Σεμέλης με πλήρη την Ουράνιον περιβολήν του. Μη δυναμένη όμως αύτη να ανθέξει προ της απείρου λάμψεως του Ουράνιου Πυρός κατακαίεται υπό τούτου. Η Σεμέλη έφερεν εν τη γαστρί της το αποτέλεσμα των ερώτων της προς τον Δία. Έπρεπε τούτο να σωθεί. Η ελθούσα προς τον ψυχικόν άνθρωπον ακτίς του Ουρανίου Πυρός και γο­νιμοποιηθείσα εις εν έμβρυον δεν έπρεπε να απωλεσθεί, διότι η ακτίς αύτη θα απετέλει εφεξής την βάσιν μιάς νέας δημιουργίας. Σπεύδει λοιπόν ο Ζευς, αποσπά από την και­ομένην Σεμέλη τω εν άστρι αυτής έμβρυον, διανοίγει τον μηρόν αυτού και το τοποθετεί εκεί προς περαιτέρω κυοφο­ρίαν. Το έμβρυον τούτο εlναι πλέον φύσεως διπλής. Φέρει το σπέρμα του Ουράνιου Θεού αλλά και κληρονομάν την φύσιν της μητρός του. Το Θείον έμβρυον αποτελειώνει την κυοφορίαν του εντός του μηρού του Διός και εκείθεν γεννά­ται ο Διόνυσος, όπως κατ’ ανάλογον τρόπον συνετελέσθη η γέννησις της Θεας της σοφίας Αθηνάς. Η γέννησις του Διονύσου και της Αθηνάς αποτελούν εν τη διατυπωθείση παραδόσει τα πλέον αξιοσπούδαστα μέρη αυτής, διότι ταύτα αποκαλύπτουν τα αίτια της αν­θρωπίνης διανοήσεως και τους νόμους της αναπαραγωγής των ιδεών και της απείρου αυτών διαιωνίσεως.  Αποτελούν την εμφάνισιν των πνευματικών νόμων οι οποίοι καθιστούν το ατομικόν πνεύμα αιώνιον.

 Αλλ’ επί πλέον η γέννησις του Διονύσου φέρει εις ημάς την έννοιαν των μέσων διά των οποίων θα δυνηθεί η ανθρωπίνη ψυχή να έλθει εις αδιάσπαστον σύνδεσιν προς την πρωτίστην ουσίαν την οποίαν αλληγορεί ο Θεός Ζεύς, εκ της οποίας και μόνης συνδέσεως θα επιτύχει την μετα­βολήν της Γηίνης αυτής φύσεως, θα αποβάλλει τα ελαττώ­ματα της φύσεως ταύτης, και ούτω θα έκδηλώσει την πλήρη αυτής ελευθερίαν η οποία θα της επιτρέψει την πτήσιν προς τας χώρας του φωτός, εις τας οποίας βασι­λεύει η πραγματική χαρά, η πραγματική ευδαιμονία και η πλήρης ευθυμία.

 Ο Διόνυσος γενόμενος έφηβος εξεδήλωσεν όλη την χαράν και ευθυμίαν, αλλά προς τούτοις και κάποιαν αμερι­μνησίαν, την οποίαν εκδηλούμεν πάντες εμείς οι άνθρωποι προκειμένου περί της περαιτέρω ήμών mευματικrjς τύχης. ‘ Η αμεριμνησία του Διονύσου προέρχεται εκ της κληρονομι­κής φύσεως της μητρός του. Ευρισκόμενος όμως εν τη κα­ταστάσει ταύτη δέχεται εξαπίνης την επίθεσιν των Τιτάνων oι οποίοι και τον εθανάτωσαν. Διεμέλησαν το σώμα του, το διεμοιράσθησαν μεταξύ των και έλαβον έκαστος εν μέρος. Δια του τοιούτου διαμελισμού οι Τιτάνες αφ’ ενός θα ημπό­διζον την υπό του Διονύσου μετάδοσιν ιδεών και μέσων ικανών να ωθήσουν την ανθρωπίνην ψυχήν προς την ελευθερίαν, αφ’ ετέρου εις την υπόστασίν του υπήρχε σπέρμα θείου Πυρός να εμβολιάσουν την φύσιν αυτών, όπως καταστεί ισχυροτέρα εις μέλλοντας πνευματικούς αγώνας. Βλέπομεν και εδώ την εικόνα της προσπαθείας του ανοήτου πνεύματος, του ζητούντος να γίνει ισχυρόν δι΄ εκτρόπων μέσων.

 Τον φόνον του Διονύσου αντιλαμβάνεται η Θεά της Σοφίας Αθηνά, η οποία σπεύδει και σώζει την καρδίαν αυ­τού. Σώζει δηλαδή το μέρος εκείνο εις το οποίον κατά τους αρχαίους σοφούς έχει έδραν η ψυχή.

 Την διασωθείσαν καρδίαν προσκομίζει η Θεά της Σο­φίας προς τον πατέρα των αθανατων, ο οποίος κατά την εμήν γνώμην, δεν εθλίβη διά τον θάνατον του υιού του. Αντιθέτως του παρεσχέθη η ευκαιρία να αναγεννήσει εν τη φύσει αυτού, εκ της διασωθείσης καρδίας, ένα νέον αθάνα­τον Διόνυσον. Η εικών της αλληγορίας της αναγεννήσεως του Διονύσου υπό του πατρός των αθάνατων, αποτελεί ένα από τα μεγαλουργήματα της διανοήσεως των αρχαίων προγόνων μας και παρέχει πλήρη την έννοιαν της μετα­μορφώσεως της ανθρωπίνης ψυχής και της εισόδου της εις την αθανασίαν.

 Τον φόνον του Διονύσου παρεμφερώς ευρίσκομεν και εις άλλας ανατολικάς παραδόσεις. Τοιαύτη π.χ. είναι η περί Χιράμ παράδοσις. Και εκείνος εφονεύθη ως ο Διόνυσος, όχι όμως υπό των επτά Τιτάνων αλλά υπό τριών αμαθών ανθρώπων. Η Ελληνική όμως παράδοσις είναι επικρατε­στέρα, διότι εις την έννοιαν των επτά Τιτάνων αποκαλύπτει και τας σχέσεις αυτών προς τας επί του κόσμου επιδράσεις των επτά πλανητών. Ο εκ νέου γεννηθείς εκ της φύσεως του πατρός των αθανάτων Διόνυσος, είναι αθάνατος, ως αθάνατος δε λαμβάνει μέρος εις την κατά των Τιτάνων πά­λην των άθανατων και αναδεικνύεται μετ’ εκείνων νικητής.

Ο Νέος Διόνυσος δεν φέρει πλέον μετ’ αυτού τίποτα το φθαρτόν και δια τούτο παραμένει εν Ολύμπω και εκείθεν εξασκεί το έργον αυτού προς το ανθρώπινον γένος. Εις το σημείον τούτο θα μου επιτρέψετε να επιμείνω ολίγον και να είπω ολίγας λέξεις περί Τιτανομαχίας εν τη οποία, κατ’ έμέ, περικλείονται ύψισται αλήθειαι. Προ της Τιτανομαχίας, ο κόσμος διεκυβερνάτο υπό της βασιλείας των Τιτάνων. Η βασιλεία αύτη είχεν ως αρχήν την επιβολήν της βίας επί του ανθρωπίνου κόσμου, ως δικαιοσύνην δε το δίκαιον του ισχυροτέρου. Ο πνευματικός κόσμος της Γης ευρίσκετο υπό αφόρητον δουλείαν. Η πρόοδος αυτού ήτο προβλημα­τική. Κατέχουσα η βασιλεία αύτη τας Ώρας του Ουρανού ημπόδιζε πάσαν επαφήν του πνεύματος της Γης προς το πνεύμα του Ουρανού. Κατά της βασιλείας ταύτης των Τιτά­νων η οποία εκράτει εις τοιαύτην παθητικότητα το πνεύμα της Γης, επολέμησαν οι Ολύμπιοι και την ανέτρεψαν. Την Τιτανικήν βασιλείαν διεδέχθη η βασιλεία των αθάνατων, η οποία και διετύπωσεν νέον σύστημα διακυβερνήσεως του κόσμου. το νέον σύστημα επεζήτησεν να επαναφέρει τον άνθρωπον εις την φυσικήν του τροχιάν. Κατ΄ αυτό ο άν­θρωπος έδει να προάγεται πνευματικώς. Από τότε ενεφα­νίσθη η έννοια της δικαιοσύνης και εξεδηλώθη ο σεβασμός προς το ανθρώπινον δίκαιον. Από τότε ήρξατο διακανονι­σμός των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και αι ανθρώπι­ναι κοινωνίαι έσχον την πρώτην αυτών εμφάνισιν. Δυστυ­χώς όμως οι άνθρωποι φέροντες τα ελαττώματα της τιτανι­κής αυτών ουσίας, δεν ηδυνήθησαν να προσανατολισθούν προς την δημιουργηθείσαν νέαν κατάστασιν και τα τιτανικά πάθη και πάλιν επεκράτησαν εις τας σχέσεις αυτών. Ταύτα εξώθησαν το ανθρώπινον γένος έξω της φυσικής του τρο­χιάς και δια τούτο εις τας σημερινάς κοινωνίας βλέπομεν να επικρατούν αι μέθοδοι των Τιτάνων. το φαινόμενον όμως αυτό δεν είναι πραγματικόν. Είναι φαινόμενον κατ΄ επίφα­σιν και τούτο καταδηλούται εκ του ότι η εσωτερική ώθησις του ανθρώπου τείνει εις την απελευθέρωσιν αυτού εκ των Τιτανικών παθών. Αλλ’ εκτός τούτου, οι διευθετήσαντες την νέαν κατάστασιν Θεοί, εδημιούργησαν και το εποπτικόν σώμα των μοιρών, τας οποίας έθεσαν υπό την άμεσον έποπτείαν του Θεού Ερμού, ο οποίος συγκεντρώνει εις την εξουσίαν του απάσας τας βουλάς των αθανατων. Aι μοίραι κλώθουν την ειμαρμένην εκάστου βάσει των παραβάσεων η μη των φυσικών νόμων. Η ειμαρμένη εκάστου εθίζει ημάς δια των δημιουργημένων παρ’ αυτής δοκιμασιών, να απο­στρεφώμεθα παν ό,τι αποτελεί πράξιν κολάσιμον προς τους ομοίους μας.

 Το αντιπεπονθός περί του οποίου τόση υπό των Πυ­θαγορείων εξεδηλώθη εκτίμησις, ο Θείος ούτος νόμος της ειμαρμένης εκάστου, αναγκαίως θα μας φέρει εις το συναί­σθημα να μη πράπωμεν τι το οποίον αδικεί τον πλησίον μας και αναιρεί εν τω προσώπω μας την λειτουργίαν των φυσικών νόμων. Ευτυχείς oι κατανοούντες ότι εις τον κό­σμον τούτον πρέπει να βασιλεύει η ευτυχία και η χαρά.

 Αλλ’ ας επανέλθωμε εις το περί Διονύσου θέμα ημών. Ο Διόνυσος εν τη διακυβερνήσει των πνευματικών κόσμων και των ανθρώπων υπό των Ολυμπίων, έχει να εκπληρώ­σει παμμέγιστον έργον, το έργον να δώσει εις την ψυχήν του κόσμου την ελευθερίαν αυτής. Πάσαι κατ’ ακολουθίαν αι σχέσεις αυτού προς το ανθρώπινον γένος, έχουν τούτον τον σκοπόν. Την δοξασίαν ταύτην περί Διονύσου πρώτος ο Θείος Ορφεύς διατύπωσεν. Τα υπ’ αυτού ιδρυθέντα και άλλοτε λειτουργήσαντα μυστήρια, ως αντικείμενον μυή­σεως είχον την γέννησιν, τον φόνον, την αναγέννησιν και την επί της ανθρωπίνης ψυχής δράσιν του Διονύσου. Πά­σαι αι εις τα μυστήρια αυτά μυηθείσαι ανθρώπιναι ψυχαί, έπρεπε εν τη ανελίξει αυτών εις την γνώσιν των Θείων μυ­στικών να ακολουθήσουν την οδόν του Διονύσου μέχρι αποθεώσεως αυτών. Έπρεπε να μάθουν την μυστικήν έν­νοιαν του χυμού της σταφυλής δια να παρασκευάσουν τα μέσα του εξαγνισμού και της αποθεώσεως.

 Διόνυσος ο Ζαγρεύς ήτο το αντικείμενο της λατρείας των Ορφικών φυσιολατρών. Αλλά τον Διόνυσον ευρίσκομε και εν τη λειτουργία των Ελευσινίων μυστηρίων. Και εκεί κατά πρcχιτον ο Ίακχος, ο οποίος αντεπεκρίνετο προς την έννοιαν του φονευθέντος Διονύσου υπό των επτά Τιτάνων, απετέλει το αντικείμενον ερεύνης της πνευματικής φύσεως υπό των μυστικών της Ελευσίνος.

 Αι σχέσεις των ψυχών της Γης προς το φως του Ουρα­νού, είχον αναλογίαν προς την υπόθεσιν του τέκνου του Διός και της Σεμέλης. Αλλ’ εκείνο το οποίον απετέλει εν τη λειτουργία των μυστηρίων της Ελευσίνος το απόρρητον, ήσαν αι σχέσεις προς τον άφθαρτον και αθάνατον Διόνυ­σον. Ο Διόνυσος και η Περσεφόνη έρχονται εις γάμου ένωσιν και αυτό δίδει εις την Περσεφόνην το δικαίωμα να εγκαταλείψει τον Θεόν του Άδου Αϊδωνέα.

 Εκ του γάμου της μετά του Διονύσου η θυγάτηρ της Θεάς Δήμητρος ελευθερούται και αυτό είναι που δίδει εις τον Διόνυσον την επωνυμίαν του Ελευθερέως.

 Διόνυσος ο Ελευθερεύς

Διόνυσος ο Ελευθερεύς είναι το όνομα παντός ανθρώ­που δυνηθέντος να κατανοήσει τας δοξασίας των Ιεροφα­ντών της Ελευσίνος.

 Εν τη Ελληνική παραδόσει ο Διόνυσος φέρεται ότι έλαβε και άλλην σύζυγον εκτός της Περσεφόνης. Γνωρίζει την εις Κρήτην μετάβασιν του Θησέως και τον σκοπόν αυ­τού. Το έργον του Θησέως άνευ της παρεμβάσεως της Αριάδνης ήτο πολύ δυσχερές. Η παρέμβασις όμως αυτής δια της προς τον Θησέα χορηγήσεως του μίτου, επέφερε την Νίκην, διότι ο Μινώταυρος εφονεύθη. Οι Αθηναίοι απηλλάγησαν του βαρυτάτου φόρου και ο Θησεύς επι­στρέψας εις τας Αθήνας παρέλαβε μετ’ αυτού την Αριάδ­νην, την αφήκε δε εις την νήσον Άνδρον. Τούτο αντιλαμβά­νεται εκ των Ουρανίων του δωμάτων ο Διόνυσος, κατέρχε­ται και λαμβάνει αυτήν ως σύζυγον. Πόσα δεν μας αποκα­λύπτει η υπόθεσης αύτη; Η φωτεινή ψυχή της Αριάδνης γνωρίζουσα τα μέσα δια των οποίων επιτυγχάνεται η απο­θέωσης κατέστησε τον Θησέα νικητήν. το έργον της Αριάδ­νης εκπληροί πάσα φωτεινή ψυχή. Πάσα ψυχή η οποία κα­τενίκησε τα πάθη της Τιτανικής φύσεως. Το έργov της Αριάδνης είναι έργον το οποίον πρέπει να εκπληρώσει πάσα ψυχή εις τον κόσμον τούτον, ίνα δικαιωθεί της εκ του Άδου απελευθερώσεως της. Ο Διόνυσος είναι ο αντιλή­πτωρ του έργου των ψυχών αι οποίαι έχουν εξαγνισθεί εκ των μολυσμάτων της κακίας και ο φυσικός ελευθερωτής αυτών. Τας τοιαύτας ψυχάς τας εγκαθιστά εις τας Ουρανίας χώρας ένθα αποτελούν την ακολουθία του. Αλλά δια να γίνουν αι ψυχαί της Γης Νύμφαι, έπρεπε αύται να αποβάλ­λουν όλον τον ρύπον των παθών τα οποία κατακλύζουν τας ψυχάς του κόσμου τούτου.

 ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

ΘΕΪΚΕΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΕΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ: ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΗ.

Η μυθολογική αναφορά.

Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται ως πρώτη θεϊκή δυναστεία αυτή του Ουρανού και της Γαίας.

Η Ένωση της Γαίας και του Ουρανού υπήρξε πολύ γόνιμη. Ανάμεσα στα παιδιά αυτού του πρώ­του θεϊκού ζευγαριού, αναφέρονται:

1. οι Τιτάνες, οι οποίοι ήταν δώδεκα, έξη άρρενες (ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίων, ο Ίαπετός και ο Κρόνος) και έξη θήλυς (η Τηθύς, η Θεία, η Θέμις, η Μνημοσύνη, η Φοίβη και η Ρέα), 

2. οι  Κύκλωπες, αδελφοί των Τιτάνων οι οποίοι ξεχωρίζουν επειδή έχουν μονάχα ένα μάτι, καταμεσής στο μέ­τωπο, έχουν πνεύμα εριστικό και είναι επίφοβοι χάρη στη δύναμη και την επιτηδειότητά τους. Οι Κύκλωπες είναι τρεις (ο Βροντής, ο Στερόπης και ο Αργής και προσω­ποποιούν τη βροντή, την αστραπή και τον κεραυνό) και τέλος είναι

3. οι Γίγαντες, πού ονομάζονται και Εκατόγχειρες, είναι επίσης τρεις (ο Αιγαίων ή Βριάρεως, ο Κόττος και ο Γύγης) και τους οποίους ο Ησίοδος τους εμφανίζει ως μια ράτσα υπεροπτική).

Ο Ουρανός τεκνοποιούσε αδιάκοπα παρά το γεγονός ότι ήξερε ότι μια μέρα ένα από τα παιδιά του θα τον εκθρόνιζε. Για αποφύγει την εκθρόνιση του εξαφάνιζε τους απογόνους του γκρεμίζοντάς τους στα έγκατα της Γαίας. Η Γαία απόκαμε να γεννάει αδιάκοπα και να της στερούν τα παιδιά της γι’ αυτό σχεδίασε μία σκληρή εκδίκηση. Μόλις έβγαλε από τους κόλ­πους το αστραφτερό ατσάλι με το οποίο  έφτιαξε ένα μεγάλο δρε­πάνι και φανέρωσε το σχέδιο της στα παιδιά της. Αυτό το σχέδιο ήταν το να κάνει τον Ουρανό ανίκανο να τεκνοποιεί αποκόπτοντας τα γεννητικά του όργανα. Από τα παιδιά της ο νεώτερος ανάμεσα τους, ο καμπυλόνουν Κρόνος, συμφωνεί με την άποψη τής μητέρας του. Αυτή του αποκαλύπτει τις λεπτομέ­ρειες της συνωμοσίας. Ό Κρόνος, οπλισμένος με το δρεπάνι, καταφέρνει και αποκόπτει τα γεννητικά όργανα του πατέρα του Ουρανού τα οποία πέταξε στην θάλασσα. Από το αίμα που έτρεξε από την πληγή του Ουρανού γεννήθηκαν αργότερα οι  Ερινύες ενώ από τα γεννητικά του όργανα γεννήθηκε μια κόρη, η Θεά Αφροδίτη.

Ό Ουρανός δεν υπέκυψε στο τραύμα του. Εξα­κολουθεί να ζει, αλλά από εδώ και πέρα περιορίζε­ται σ’ ένα ρόλο αφανή. Διατηρεί ωστόσο ένα τρομε­ρό προνόμιο να προβλέπει το μέλλον. Χάρη σ’ αυτό, θα μπορέσει να επέμβει, πρώτα για να σώσει τον εγγονό του Δία, υστέρα για να εμποδίσει να εκθρονιστεί κι αυτός με την σειρά του.

Η ερμηνεία της μυθολογικής αναφοράς.

Ουρανός στην προκειμένη περίπτωση είναι η συνεχής ουσία του Χώρου και Γη η ατομική ουσία οι οποίες στην πρώτη αυτή εκδήλωση της Φύσεως παράγουν τις πρώτες υλικές μορφές. Όλες αυτές οι υλικές μορφές είναι πρωτόγονες που εμφανίζονται διάσπαρτες μέσα στο Σύμπαν, πολύ πριν ακόμα συγκροτηθούν οι Γαλαξίες. Οι μορφές αυτές κινιόντουσαν ατάκτως στο πρωτόγονο Σύμπαν με αποτέλεσμα να μην υπάρχει δυνατότητα μεταξύ τους συνεργασίας και εκδηλώσεως τάξεως. Έτσι, όπως αναφέρει η μυθολογία, ο Ουρανός βλέποντας ότι τα παιδιά του ήταν «ισχυρά» (δηλαδή μορφές γιγάντιες οι οποίες κινιόντουσαν η κάθε μία αυτοτελώς σε άτακτη κίνηση και χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αποκαταστάσεως τάξεως μεταξύ τους), τα έριξε στους «κευθμώνες» (δηλαδή περιόρισε την κίνηση αυτών των μορφών) ώστε να μην μπορούν να εξελιχθούν περαιτέρω προς μια κατεύθυνση που θα εμφάνιζε τάξη.

Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία για το είδος αυτών των υλικών μορφών, όμως έχοντες υπόψη την πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος, πρέπει να θεωρήσουμε ότι πρόκειται τεραστίων διαστάσεων συγκεντρώσεις αποτελούμενες από αεριο­δέστα­τες ουσίες (κυρίως από υδρογόνο) δηλαδή τα γνωστά μας από την αστρονομία ως νεφε­λώματα [1] αλλά πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.

Το κόψιμο των γεννητικών οργάνων του Ουρανού συμβολίζει την διακοπή της εμφανίσεις τέτοιων υλικών μορφών. Αυτό έγινε με τον μετασχηματισμό αυτών σε γαλαξίες στους οποίους υπάρχει η ρυθμική περιστροφική κίνηση και αυτό ακριβώς υποδηλώνει η ανάληψη της εξουσίας από τον Κρόνο ο οποίος συμβολίζει τον χρόνο.

Επίσης η μυθολογική αναφορά μας αναφέρει την γέννηση της Θεάς Αφροδίτης από τα αποκοπέντα γεννητικά όργανα, δηλαδή από την δράση του Ουρανού – Αιθέρος, και από τα κύματα της θάλασσας. Η Θεά Αφροδίτη, η οποία συμβολίζει τον τύπο την νέων υλικών μορφών που θα συγκροτηθούν με την νέα κυριαρχία Κρόνου – Ρέας.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ: ΚΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΡΕΑ

Η μυθολογική αναφορά.

Ό Κρόνος πήρε τη θέση του πατέρα του ο οποίος του προλέγει πώς θα εκθρονιστεί με τη σειρά του από ένα από τα παιδιά του. Ό Κρόνος, λοιπόν, παντρεύεται με την αδελφή του Ρέα, και απέκτησε πολλά παιδιά τα λεγόμενα Κρονίδες . Η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα είναι οι κόρες της ενώ ο Άδης, ο Ποσειδών και αργότε­ρα ο Ζευς είναι οι γιοι της. Ο Κρόνος, αντί να γκρεμίζει τα παιδιά του στα Τάρταρα, όπως έκανε ο Ουρανός, τα καταπίνει μόλις γεννιούνται. Η Ρέα δεν ανέχεται περισσότερο αυτήν την κατάσταση αλλά και η Γαία ενοχλείται με το να βλέπει τους απογόνους της να εξαφανίζονται.

Η Ρέα όταν πρόκειται πάλι να γίνει πάλι μητέρα, ικετεύει τους γονείς της (Ουρανό και Γαία) να την βοηθήσουν να σώσει τω παιδί πού έχει ατά σπλάχνα της. Ό Ουρανός και η Γαία τη συμβουλεύουν να πάει στην Κρήτη, να αφήσει εκεί το νεο­γέννητο Δία και ύστερα να γυρίσει κοντά στον Κρόνο και να προσποιηθεί πώς γεννάει. Έτσι γίνεται και η Ρέα παρουσιάζει στον Κρόνο μία φασκιωμένη πέτρα, πού αυτός την καταπίνει, πιστεύοντας πώς έχει αποτρέψει άλλη μία φορά τη μοίρα του. Ο Ζευς όμως επέζησε ελεύθερος και κατόπιν θα εκθρονίσει τον Κρόνο.

Η ερμηνεία της μυθολογικής αναφοράς

Ο Κρόνος είναι ο ενεργητικός Αιθέρας (συνεχής ουσία) και η Ρέα η διαμορφωθείσα ύλη της Γης σε συμπαγές έδαφος, κατάλληλο για την εκδήλωση της ζωής στην γη και γενικά σε όλες τις ανάλογες υλικές μορφές.

Ο Κρόνος συμβολίζει την τάξη που επικράτησε όταν ανέλαβε την εξουσία, όπου οι υλικές μορφές (νεφελώματα) άρχισαν να συγκροτούν νέες μορφές (τους γαλαξίες) στις οποίες επικρατούσε τάξη και αρμονία. Η εμφάνιση του χρόνου συμβολίζει την εμφάνιση ρυθμού στις κινήσεις των υλικών μορφών, κάτι που μας είναι γνωστό στις κινήσεις των αστέρων-ήλιων γύρω από το γαλαξιακό κέντρο και των πλανητών γύρο από τους αστέρες-ήλιους. Ο χρόνος ποσοτικοποίησε τους ρυθμούς κινήσεων των υλικών μαζών όπως ο νους ως ποιοτική δύναμη ενέργειας της συνεχούς ουσίας (αιθέρα) είναι η πρωταρχική αιτία εμφανίσεως των νοητικών όντων.

Η ΤΡΙΤΗ ΘΕΪΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΗΡΑ.

Η μυθολογική αναφορά.

Τον Δία βρέφος τον παρέλαβαν οι νύμφες του βουνού Δικταίου και κατ’ άλλους οι δυο κόρες του βασιλιά της Κρήτης Μελλίσου, οι Αδράστεια και η Μέλισσα. Ο Ζευς τρεφότανε με το κέρας της Αιγός (γίδας) Αμάλθειας, ενώ οι Κουρήτες ή Κορύβαντες σκέπαζαν τα κλάματα του θεϊκού βρέφους με πολεμικούς χορούς έξω από το σπήλαιο.

Ο Ζευς όταν ανδρώθηκε νίκησε τον πατέρα του Κρόνο και κατέλαβε την εξουσία απ’ αυτόν και τον εξανάγκασε να ξαναφέρει στο φως τους θεούς – αδελφούς του που είχε καταπιεί. Κατόπιν έκανε σύζυγο του την αδελφή του Θεά Ήρα. Ορισμένοι συγγραφείς αναφέρουν ότι πρώτη σύζυγος του Διός ήταν η Μήτις, κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος. Αυτή η ένωση όμως είχε τραγικό τέλος, γιατί σύμφωνα με μια προφήτευα μετά το παιδί που θα γεννούσε και ένα άλλο παιδί το οποίο προοριζότανε να γίνει βασιλιάς των θεών. Έτσι ο Ζευς κινδύνευε να εκθρονισθεί και αυτός με την σειρά του. Για να γλιτώσει από την τρομερή του μοίρα, καταπίνει την Μήτιδα με το παιδί που έφερε στα σπλάχνα του και έτσι πετυχαίνει δύο στόχους, αφενός μεν αποφεύγει τον κίνδυνο να εκθρονισθεί και αφετέρου αποκτά αυτό που αντιπροσωπεύει η Μήτις: την σοφία. Κατόπιν γεννάει από την κεφαλή του το παιδί που είχε στα σπλάχνα της η Μήτις και το οποίο είναι η Θεά Αθηνά.

Η ερμηνεία της μυθολογικής αναφοράς.

Ο Κρόνος είναι ο ενεργητικός Αιθέρας ενώ ο Ζευς είναι ο δημιουργικός Αιθέρας. Αυτό σημαίνει ότι ο δημιουργικός Αιθέρας είναι δυναμικότερος του ενεργητικού Αιθέρα και εξελίσσεται σε οντογονικό Αιθέρα ο οποίος έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση των όντων. Αυτό σημαίνει πλέον την εκδήλωση της νοητικής[2] πνευματικής Φύσεως εκ της μη νοητικής. Η επιφάνεια της Γης έχει πλέον εξελιχθεί και έχει πλέον την δυνατότητα να αναδείξει έμβια ζωή.

Ο Θεός Ζευς αντιπροσωπεύει το πρωταρχικό πυρ ενώ η Θεά Ήρα την υλική ουσία που από την συλλειτουργία τους εμφανίζονται όλες οι νοητικές οντότητες. Το πρωταρχικό πυρ και ο δημιουργικός νους του Διός έγινε το αίτιο της οντογονίας και έτσι ο Ζευς έγινε πατέρας Θεών και ανθρώπων. Ο δημιουργικός αιθέρας είναι ο Φάνης των Ορφικών, η Μονάδα 3 των Πυθαγορείων και η νοητική μονάδα κατ’ άλλους φιλοσόφους.

---

[1] Βλέπε στο βιβλίο μου «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ» παρ. 6.3 Παραγωγή της υλικής ουσίας.

[2] βλέπε σχετικά στο βιβλίο μου «Ο Πυθαγόρειος Εσωτερισμός» Κεφ. 9

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ

Το Φως(1), είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Δημιουργού Αιτίου στο Σύμπαν και δεν υπάρχει νοητή πνευματική λειτουργία και μορφικός κόσμος απουσία των ιδιοτήτων του Δημιουργού Αιτίου. Πηγή του Φωτός στο γήινο περιβάλλον είναι ο Ήλιος ο οποίος αποτελεί την υψηλότερη εκδήλωση του φωτός σ’ αυτό. 

Ο Ήλιος είναι ο Πατέρας της γήινης ζωής. 

Οι μεταμορφώσεις και η εξέλιξη των ουσιών της Φύσης πάνω στην Γη είναι αποτέλεσμα της επίδρασης του Ηλίου γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που δίνει τον ρυθμό στο πλανητικό μας σύστημα και την ζωή υπό την ευρεία της έννοια. Τα διάφορα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα πάνω στην Γη μαρτυρούν την ζωογόνο επίδραση του Ηλίου στην Γη γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που συνθέτει σήμερα για να αποσυνθέσει αύριο και να ανασυνθέσει αργότερα. Με την βοήθεια του ηλιακού φωτός μετατρέπεται το απλό σπέρμα σε δρυ και με τις διαφορετικής εντάσεως ακτίνες του προκαλούνται οι διαφορετικές λειτουργίες στον κάθε οργανισμό. Ο Ήλιος με τις ακτινοβολίες του αφυπνίζει τα σπέρματα των Ιδεών και επιβοηθεί τα όντα να ανέλθουν σε ανέλιξη. Για να είναι όμως αμεσότερα τα αποτελέσματα αυτών των επιδράσεων στον άνθρωπο, πρέπει να φρο-ντίσει να εκμηδενίσει κάθε αντίδραση των στοιχείων της κατώτερής του φύσης. 

Ο Ήλιος είναι ο Πατέρας και ο συντηρητής του ανθρωπίνου οργανισμού δια του Φωτός του και ως εκ τούτου το ανθρώπινο γένος οφείλει να απευθύνει προς αυτόν ειλικρινή χαιρετισμό. Πρώτιστο καθήκον μας είναι να στραφούμε προς τον Φοίβο Ήλιο, τον δωρητή της ζωής και σύμβολο του υπέρτατου Λόγου και να διαλαλήσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς αυτόν. Γι’ αυτό δεν θα ήταν άστοχο να παρατεθούν αποσπάσμα-τα των προς τον Ήλιο ύμνων του αειμνήστου Ιωάννη Βασιλή και του φιλοσόφου Πρόκλου που περικλείουν πολλά μηνύματα για κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας. 

Αναφέρει λοιπόν ο αείμνηστος Ιωάννης Βασιλής: «Θείε Ήλιε, οι πρόγονοί μας σε απεκάλουν Φοίβο διότι εν σοι η δύναμις της ζωής είναι ανεξάντλητος πηγή εξ ης οι ημέτεροι κόσμοι αντλούν της χαράς και του ενθουσιασμού τα μέσα. Ότε διαγράφεις την μεγαλοπρεπή εν τω απείρω τροχειάν σου και οι ακτίνες σου πλησιάζουν το περιβάλλον της Γης, τα σκότη φυγαδεύονται και οι άνθρωποι αισθάνονται του φωτός την χάρη. Ότε η δύναμις των ακτίνων σου εγγίζει την επιφάνειαν της Γης, μεταμορφώνεις τας ουσίας της εις μαγευτικά χρώματα και μεθύοντα μύρα και αι ψυχαί της Γης σκιρτούν από χαρά και αναφωνούν xαίρε ευεργέτα ημών Ηλιε… Ανέρχεσαι επί των υψίστων σημείων της τροχιάς σου και τότε η επίδρασή σου εφ’ ημών προκαλεί τας θειοτέρας εκδηλώσεις των συνειδητών Εγώ. Τότε η Γη αναγνωρίζει εν Σοι τον χορηγόν της ζωής. Πορεύεσαι εν τη ατέρμονι αξελίξει και ωθείς πάσαν υπόστασιν ποθούσαν τας περι¬πτύξεις σου εις άπειρον πρόοδον. Τότε οι Μύσται και οι Σοφοί …., υμνούσιν το Φως Σου και αναφωνούν xαίρε ευεργέτα ημών Ηλιε”. 

Ο Πρόκλος επίσης αναφέρει: “Επάκουσόν με χορηγέ του φωτός, κυρίαρχε της πηγής εξ ης ρέει η ζωή. Συ… διοχετεύεις ποταμούς θείας αρμονίας … και πληροίς το παν δυνάμεως, ικα¬νής ώστε να αφυπνίσει εκ του ληθάργου τον ανθρώπινον νουν… Η αταξία των αντιμαχομένων στοιχείων τερματί-ζεται άμα τη Ση λάμψει, ω υιέ του Πα¬τρός ου το όνομα πα¬ραμένει άφατον. Ο χορός των αδεκάστων μοιρών Σε υπακούει. Τη Ση επινεύσει εκείναι μετα¬στρέφουν τους μεγαλοπρεπείς ιστούς της ειμαρμέ-νης διότι Συ Βασιλεύς είσαι εις το υπερπέ¬ραν και Συ κυριαρχείς πάσης δυνάμεως ύπερθεν ημών… ω Συ ο εποπτεύων την άνοδο και την λύτρωσιν των ψυχών…. Λύτρω¬σόν με των καταδυναστευόντων με παθών….. Εξιλέωσόν με ενώπιον της υπερτάτης Δικαιοσύνης ης το ταχύ βλέμμα διαπερνά τα πάντα. Μετάδος εις το πνεύμα μου διαύγειαν και ευδαιμονίαν και εις τον οργανισμόν μου το δώρο της υγείας. Οδήγησόν με προς την δόξαν(2). Μετάδος μου την ικανότητα να υπηρετώ τας Μούσας…”. 

Ας τιμήσουμε και λατρεύσουμε του Θείου Ηλίου τον άχραντο Βασιλέα:

«Πατέρα Ήλιε! Συ είσαι η πηγή του φωτός και της γονιμότητας της μητέρας μας Γης. Περιέβαλέ μας με το ζωοποιό σου φως, φώτισε τις διάνοιές μας ώστε να διαλυθούν τα ερέβη της πλάνης μας, τα οποία εμποδίζουν τους οφθαλμούς μας να ιδούν το ιερόν της Αληθείας. Βοήθησε όλους όσους ευρί-σκονται σε τυφλότητα να κοινωνήσουν των ευεργετημάτων σου…» 

Ο πνευματικός Ήλιος 

Ενδότερα του Ηλίου που βλέπουν οι αισθήσεις μας, υπάρχουν θειότεροι νόμοι κατεργαζόμενοι Θειότερο Φως. Τα πνεύματα τα οποία φέρουν γήινο σκότος έχουν πατέρα τον εξωτερικό Ήλιο δηλαδή το φως εκείνο που εκπηγάζει από τις χαμηλότερες ουσίες του σώματος του Ηλίου. Τα πνεύματα τα οποία απέβαλαν το γήινο σκότος έχουν πατέρα τους το φως εκείνο που εκπορεύεται από τις θειότερες ουσίες του Ηλίου και έχουν σχέση προς όλες τις πνευματικές ενέργειες του Ουρανού. Του φωτός αυτού τέκνα είναι τα αποθεωθέντα πνεύματα. Αυτές οι θειότερες ουσίες του Ηλίου συνιστούν τον Πνευματικό Ήλιο ο οποίος είναι η πηγή του πνευματικού φωτός. Δια του πνευματικού φωτός παρέχονται τα μέσα και οι δυνάμεις στην ψυχή του κάθε απόλυτα αγνού μύστου ώστε να εισέλθει σε Θειοτέρους κόσμους. Αλλά για να επιτύχει αυτό πρέπει να διάκειται αρμονικά προς τα πνεύματα του Ηλίου. Οι μύστες σ’ αυτό το Φως τείνουν, αυτό το Φως τους έλκει. 

Για να γίνει κανείς μύστης και τέκνο του Πνευματικού Ηλίου πρέπει: 

1) ΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ. Από την σπουδή αυτή να κατανοήσει ότι έχει και πάθη(3) και ψευδής δοξασίες και προλήψεις (κοινωνικές και θρησκευτικές) και πρέπει να απαλλαγή απ΄ όλα αυτά γιατί κρατούν το πνεύμα του σε χαμηλές λειτουργίες και παρεμποδίζουν την ψυχική του ανέλιξη. Η διάνοια καθηλώνεται στα πάθη και τις ψευδείς δοξασίες όταν δεν έχει την δυνατότητα να μετατρέψει τις, από πλάνη σχηματισμένες ιδέες σε πραγματικές αληθείς ιδέες γιατί δεν της το επιτρέπει ο μη φυσικός βίος και το σκοτεινό περιβάλλον που ζει. Συνεπώς πρώτιστο καθήκον αυτού ο οποίος επιθυμεί να γίνει τέκνο του Πνευματικού Ηλίου είναι η απαλλαγή του από τα πάθη και τις κοινωνικές και θρησκευτικές προλήψεις. 

2) ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ, γιατί ένας μόνον είναι ο Θείος Ναός προς τον οποίον πρέπει να προσέρχονται και να καταθέτουν τις λατρείας τους οι άνθρωποι και αυτός είναι η θεία Φύση. Οι ερχόμενοι προς τον Ναό αυτόν πληρούν τις καρδιές τους αισθημάτων και τις διάνοιές τους θαυμασμού, πάντες δε οι μη προς αυτόν τον Ναό προσερχόμενοι απευθύνονται προς δόξας ανύπαρκτους και προς ψευδείς Θεούς. Αλλά τι είναι Φύση; Φύση είναι το μέγα Παν, είναι το σύνολο της ενεργούσης ουσίας των κόσμων μεθ’ όλων των εκδηλώσεων, λειτουργιών και νόμων της. Ο θείος Ορφέας δίδαξε στους ανθρώπους την λατρεία που πρέπει να αποδίδουν στην Φύση γιατί «οι άνθρωποι είναι τέκνα της Φύσεως, στις εκδηλώσεις της οποίας βρίσκεται η δημιουργός αιτία». Επίσης ο Πυθαγόρας δίδασκε ότι «οι άνθρωποι μόνον στην θεία Φύση οφείλουν να αποδίδουν λατρεία και όχι στις καθέκαστα ατομικότητες γιατί λατρεύοντες την Φύση λατρεύουν το όλον εντός του οποίου υπάρχει και το μέρος ενώ αντίθετα λατρεύοντες τις κατά μέρος ατομικότητες θέτουν αυτές σε ανώτερη μοίρα του όλου το οποίο πλέον δεν λατρεύουν». Μόνον αυτές οι γνώσεις θα απαλλάξουν τον μύστη από τα πάθη και θα μεταμορφώσουν την ουσία του σε αληθείς ιδέας(4) και συναισθήματα(5). Όταν η ανθρώπινη ψυχή προσεγγίσει τη Φύση, τότε κατανοεί τους Θεούς των δυνάμεών της. 

Ας προσεγγίσουμε λοιπόν τη Φύση, ας συνδεθούμε με τις δυνάμεις της, ας λατρεύσουμε τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής Θεός, είναι Θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος. 

3) ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. Μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η εναρμόνιση του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική η έφεση προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής(6). Συνεπώς δεν είναι νοητή η αναβάθμισή μας χωρίς εναρμόνισή μας προς τους Νόμους της Φύσεως. Όμως δεν αρκεί μόνον η προσπάθεια εναρμόνισης μας προς τους νόμου της Φύσεως αλλά πρέπει να εκδηλωθεί μέσα μας έφεση για την εναρμόνισή μας προς τους νόμους της Φύσεως. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέας των βέβήλων κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. 

3) ΝΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ. Η αγνότητα είναι θεία ψυχική ενέργεια η οποία εκδηλώνεται μόνον από την ψυχή εκείνη που έχει απαλλαγεί από τα γήινα πάθη. Ο Πνευματικός Ήλιος τον νόμο της αγνότητας χρησιμοποιεί για να εξωραΐζει τους πνευματικούς ουρανούς και απαρτίζει θεια διαδήματα με τα οποία στέφει κάθε γενναία ψυχή στην οποία λειτουργεί ο Νόμος της Θελήσεως(7) υπό την μορφή του ηρωισμού και ο Νόμος της Αγάπης(8). Δεν δικαιούται αθανασίας και στέψεως καμιά ψυχή αν δεν εκδηλώσει τους νόμους αυτούς, αν δεν αφομοιώσει στην ουσία της τις δυνάμεις του Πνευματικού Ηλίου. Το υπάρχον και λει-τουργούν στον ουρανό παραμένει εκεί. Οι ψυχές όταν ποθήσουν ειλικρινά και εκδηλώσουν τις ενέργειες του υπάρχοντος στον ουρανό τότε τείνουν όλες τις λειτουργίες τους προς τον ουρανό και τότε αρχίζει η θεία επαφή η οποία γίνε¬ται αφετηρία φωτισμού του γήινου πνεύματός τους(9). 

Ως μύστης και τέκνο του Πνευματικού Ηλίου πρέπει: 

1) ΝΑ ΔΙΑΓΕΙ ΜΙΑ ΑΝΕΥ ΠΑΘΩΝ ΑΓΝΗ ΖΩΗ. Άνευ παθών αγνή ζωή διάγει κάθε ψυχική ατομικό¬τητα όταν λατρεύει την δικαιοσύνη, επιθυμεί τις θείες επιρροές και εκδηλώνεται σ’ αυτή η θεία λατρεία. ΤΟΤΕ συντελείται στην ψυχή αυτή αρμονία. ΤΟΤΕ οι διαυγείς φωτεινές του ακτίνες του Πνευματικού Ηλίου εισέρχονται στη λειτουργία τον πνεύματός του. ΤΟΤΕ αποκτά το Μέσο της Συνεχούς Διανοήσεως το οποίο του επιτρέπει να διαγράφει ευρύτερους ορίζοντες στις φωτεινές χώρες τον ουρανού και την δυνατότητα, να εισέλθει σε θειοτέρους κόσμους, εκεί που υπάρχει το φως, εκεί που υπάρχει η Αιώνια Ζωή. 

Αιώνια Ζωή έχει εξασφαλίσει μια ψυχική ατομικότητα όταν έχει αποκτήσει πνευματικό οργανισμό ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδικασία της φθοράς και αποσύνθεσης του υλικού οργανισμού και συνεπώς δεν υπόκειται στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Αντίθετα ζωή χωρίς μέσο συνεχούς διανοήσεως είναι υποκείμενη στις επιδράσεις της θεότητας που έχει ως εξωτερικό σύμβολο τον θάνατο. Καμία ζωή, καμία ψυχική υπόσταση δεν μπορεί να αποφύγει τις Επιδράσεις αυτής της θεότητας αν δεν επιτύχει την διαρκή σύζευξη προς το μέσο διανοήσεώς της, αν προς το μέσο αυτό δεν διαχυθεί Ζωή, Ζωή προερχόμενη εκ του Πνευματικού Ηλίου. 

2) ΝΑ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ. Αυτό θα το επιτύχει βοηθώντας το ανθρώπινο γένος να απαλλαγεί από την αμάθεια και τις προλήψεις και να γνωρίσει την Αλήθεια. Σχετικά έχει ως αποστολή να μεταφέρει προς τις νέες γενιές των ανθρώπων τις μεγάλες ιδέες της φιλοσοφίας των ενδόξων ηρώων της παρελθούσης ανθρωπότητας ώστε να γνωρίσουν τα αίτια της δημιουργίας της φύσεως και του πνεύματος αυτής ως και τα αίτια εμφανίσεως του ανθρώπου και του σκοπού και προορισμού της ανθρώπινης υποστάσεως. 

Αυτή η γνώση θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε πρόοδο γιατί οι άνθρωποι θα κατανοήσουν ότι η Αδελφότητα είναι Καθολικός Νόμος της Φύσεως και τότε ο μεταξύ τους ανταγωνισμός θα γίει συνεργασία. Το έργο αυτό είναι έργο Φιλανθρωπίας. Με την άσκηση αυτού του έργου της Φιλανθρωπίας, θα επιτύχουν τον φωτισμό της ανθρώπινης διάνοιας ώστε τα μέλη των κοινωνιών να οδηγηθούν από την άγνοια στη γνώση και οι κοινωνίες από την καταπίεση και την αδικία της πλειοψηφίας από την μειοψηφία των μελών τους στο σεβασμό των νόμων της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφότητας για όλα τα μέλη τους, γιατί η άγνοια είναι εκείνη που δημιουργεί τόσες δοκιμασίες στον άνθρωπο. Η Φιλανθρωπία(10) εμπεριέχει την έννοια της αγάπης, την αναγνώριση του δικαιώματος της ζωής και την απρόσκοπτη πνευματική και ηθική πρόοδο των ανθρώπων. 

Ιεροφάντης των μυστηρίων της Ελευσίνας έλεγε: «εφόσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο στις καθόλου του σχέσεις, έρεβος έχει στην ψυχή του». Έρεβος υπάρχει στις ψυχές των ανθρώπων εφόσον εκ των σχέσεων αυτών προκύπτουν δοκιμασίες και πίκρες. Πρέπει να απομακρύνει αυτό το έρεβος και να προκαλέσει την εκδήλωση του συναισθήματος των ανθρώπων που αναφέρεται στην εκπλήρωση των καθηκόντων του προς τους ομοίους του. Με την εκπλήρωση αυτή των καθηκόντων του θα καταστεί δυνατόν να επιτευχθεί η ευδαιμονία και να πληρωθεί ο κοινωνικός τους σκοπός, ενώ η μη εκδήλωση και λειτουργία αυτού του συναισθήματος δημιουργεί τα μεταξύ των ανθρώπων κακά. 

ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ: Ας προσέξουμε να μην αφήσουμε ποτέ να μας σύρει η κοινωνική συμβατικότητα σε ξένη προς την υπέρτατη Αλήθεια λατρεία. Μη ποτέ η ψυχή μας δείξε ενδοιασμό προς τον Βασιλέα του Ηλίου διότι θα συρθεί σε πυκνό έρεβος και θα δοκιμάσει πολλές πικρίες.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Το Φως της Φύσεως, ισχυρίσθηκαν ορισμένα από τα αρχαία μυστή¬ρια, ότι είναι η ψυχή του κόσμου και τέμνεται κατά την δράση της σε ατομικότητας. Όμως τη πίστη τους αυτήν την απέκρουσαν άλλα επι¬κρατέστερα των αρχαίων μυ¬στηρίων όπως τα Ελευσίνια και προ πα¬ντός τα Πυθαγόρεια. Το Φως δεν είναι η ψυχή του κόσμου, είναι μέρος της ψυχής του κόσμου και μάλιστα εί¬ναι η φυσική εκείνη δύναμη, η οποία έφερε την ψυχή του κόσμου εις την αντίληψη του ΕΙΝΑΙ αυτής, είναι το μέσον της προόδου της ψυ¬χής του κόσμου είναι τέλος η δύναμη εκείνη της Φύσεως, από την οποίαν απορρέει ο Νόμος της Εξελίξεως. 

(2) ΔΟΞΑ είναι η ανάπαυση και η γαλήνη που αισθάνεται ο μύστης εκ της αρετής της ηθικής και του καθήκοντος (ιδέ και υποσημείωση 6) 

(3) ΠΑΘΗ είναι οι από πλάνη σχηματιζόμενες ιδέες στην διάνοια. ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ είναι η πίστη που σχηματίζουμε στην διάνοιά μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. 

(4) Οι ΙΔΕΕΣ γίνονται εκ της αναπλάσεως στην διάνοία μας των φυσικών παραστάσεων που προέρχονται από την επαφή των μορφών των όντων με τις άψυχες μορφές και της αποταμίευσής τους στην μνήμην. Όπως οι Νόμοι της Φύσεως είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και οι ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της Νοητικής Πνευματι-κής Φύσεως. Όπως εκ των λειτουργούντων νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής. 

(5) ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ είναι ψυχικά γεγονότα του περιεχομένου της συνειδήσεως και εκδηλώνονται ως ευαρέσκεια ή δυσαρέσκεια σε διαφόρους βαθμούς εντάσεως και γενικότερα είναι η όλη ψυχική κατάσταση ή εκδήλωση η δημιουργούμενη εκ του εκά-στοτε καθολικού περιεχομένου του ψυχικού βίου. Τα συναισθήματα εκδηλώνονται εκ της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ψυχής μπορώ να ισχυρισθώ. Οι ψυχικές δυνάμεις για να εκδηλώνονται πρέπει να λαμβάνουν έννοια γνωστική, γιατί χωρίς αυτήν την έννοια δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν συναισθήματα εν ενεργεία. Ποτέ στην ανθρώπινη φύσει δεν δύναται να υπάρξει και ενεργή συναίσθημα χωρίς περιεχόμενο γνωστικής ιδιότητος, αδιάφορο αν η γνωστική του ιδιότητα είναι φωτεινή ή όχι. Δια να κατανοηθεί αυτό αρκεί να πούμε ότι τα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ χωρίς την γνωστική τους ιδιότητα δεν μπορούν να γίνουν γνωστά ως συναισθήματα ούτε μπορούμε να υπαγάγουμε τα συναισθήματα στην κατηγορία των ιδεών, γιατί τότε δεν θα ελάμβαναν διαφορετική ονομασία των ιδεών. Θα είχαμε τότε μόνον ιδέας και σύνθεση αυτών σε γνώσεις και όχι συγκεκριμένη κατηγορία συναισθημάτων ως επίσης και αισθημάτων τα οποία επίσης οφείλουμε να διακρίνομε αυτών και περί του πως αυτά γίνονται και έρχονται εις το Είναι αυτών. (παραδείγματα συ-ναισθημάτων: χαρά-λύπη, φόβος–αφοβία, αισιοδοξία-απαισιοδοξία κλπ σε όλους τους βαθμούς εντάσεώς τους). 

(6) Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζεται περαιτέρω ως Καθήκον η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής και ως Δόξα η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν εκ εναρμόνισης του προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος.

(7) Η θέληση είναι ο αρτιότερος Νόμος της ψυχής, εις τον οποίον καταλήγουν όλοι οι άλλοι νόμοι. Ο νόμος αυτός εκδηλώνεται ως άρτια νοητική λειτουργία έναντι της οποίας υποχωρούν όλα τα εμπόδια. Όταν εκδηλωθεί αυτός ο Νόμος στην ψυχή του μύστου, του δημιουργείται αυστηρή προσήλωση στους Νόμους της Φύσεως 

(8) Η αγάπη είναι υπέρτατος Νόμος της θείας Φύσεως γιατί επιβάλει σ’ αυτόν που τον εκδηλώνει να εφαρμόζει τον Νόμο της Δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται ήρωας χωρίς αγάπη, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρωας. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό ο δε ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιωνίους αυτούς νόμους που λειτουργούν στα βάθη των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρίζων αυτούς είναι θνητός. Μόνον προ του ηρωισμού και της αγάπης υποχωρεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι θεός γιατί υποβάλει στην θέλησή του κάθε πνεύμα που δεν εξεδήλωσε φως. Είναι θεός του σκότους και όπου αυτό λειτουργεί ως νόμος ουσίας εκεί επεκτείνεται και ο θάνατος. 

(9) Οι ψυχές που προσεγγίζουν τις λειτουργίες της Φύσεως έρχονται σε επαφή μετά των Θεών και αυτοί τους δωρούν την πραγματική ευτυχία. Αντίθετα εκείνο που οδηγεί τις ψυχές προς το σκότος είναι η αμάθεια, η απιστία προς τις δυνάμεις της Φύσεως και η ανυπακοή προς τους Νόμους της. 

(10) Η λέξη ΦΙΛΩ σημαίνει αγαπώ, επομένως η λέξη φιλανθρωπία, κυριολεκτικά, σημαίνει την αγάπη προς τον άνθρωπο. Μεταφορικά όμως η λέξη φιλανθρωπία έχει γίνει συνώνυμη της λέξεως «ελεημοσύνη» που σημαίνει την παροχή αγαθών σε πρόσωπα που τα στερούνται λόγω ένδειας.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιουχος της νομικής

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ιδεοθέατρο, τεύχος 21, Μάρτιος 2003)

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ (Νάγου)

Άναρχη και αΐδια μορφή, έως πότε θα είσαι κρυμμένη;  Πότε η ανθρωπότης της Γης θα αισθανθή την επίδραση του νόμου του έρωτός σου; ….

ΑΓΑΠΗ… θέλω να φθάσω εις το τέρμα της πρώτης βαθμίδος του μεγαλείου σου. Αισθάνομαι την επίδραση του γαλουχήματος τούτου, αλλά ο κόσμος μου την στερεί, διότι ο κόσμος αναπαύεται εις την φαυλότητα των θρησκειών, εις την αλαζονεία των ιερέων, χαίρει εν τη αποκτηνώσει και αν μαραίνεσαι όντας κρυμμένη εις τας πτυχάς του εσωτερικού καταλύματος σου. Ανάγκη όμως να έλθω προς τα έξω, να σε απεικονίσω εν τη μορφή της γυναικός, εν τη μορφή της θηλείας φύσεως. Αισθάνομαι την ανάγκη να ανακράζω με όλη την δύναμη της ισχύος μου προς το ανθρώπινο γένος, αγαπάτε την γυναίκα, τραφείτε δια του έρωτός της, δώσατε εις αυτήν το σκήπτρο της βασιλίσσης, και όντως και εσείς θα φέρετε το διάδημα της θεώσεως επί της καρδίας σας. Αναγνωρίσατε το δικαίωμα του καθενός, τεθείτε υπό τους Νόμους της Φύσεως και της Αγάπης για να φθάσετε εις την εκτίμηση του εαυτού σας. Γέννημα αυτού του έρωτος εσταί η διάνοια και συμπέρασμα η αθανασία της.

Χαίρε δύναμις, συ η οποία μεταμορφώνεις το παν και υπό την οποίαν ετέθην προς απόκτηση έρωτος και διάνοιας. Χαίρε άνθρωπε, συ ο οποίος αισθάνεται το Φως εν τη αγάπη. Χαίρε συ μεγάλε Θεέ, έτσι θα σε ονομάζω προσφιλής μου Αγάπη. Αλλά αλίμονο, κάποιος ενδοιασμός με κάνει να μη προβάλλω κανένα εγκώμιο ακόμη, ακριβώς διότι θέλω πρώτα να εντρυφώ εν τη αγάπη σου. Δεν θέλω να γράψω όπως ο Όμηρος, αλλά θέλω να εντρυφώ εν τη λάμψει του φωτός του Ηλίου, θέλω να εντρυφώ εις τα ανάκτορα της Κίρκης, θέλω να πίνω μαζί σου νέκταρ, θέλω να βρίσκομαι εις τας αγκάλας σου αιωνίως, θέλω να καταστώ δύναμις εν τη ισχύ, θέλω να εξέρχομαι πάντοτε νικητής.

ΑΓΑΠΗ ιδού που εγώ σε αναβιβάζω, ιδού πως εγώ σε εννοώ, ελπίζω να μη μου αρνηθείς. Ο κόσμος, φρίκη, ουδέποτε σε αισθάνεται διότι ουδέποτε η διάνοια του επιδαψιλεύεται εις την πολύτιμη αρχή σου, έρπει κτηνωδώς, και πάσα πράξις του είχε ώθηση εκ της ένδον αυτού ψυχής, αλλά ψυχής στερουμένης φωτός και τροφής εκ του έρωτός σου.

Εις την διάνοιά μου είσαι λάβα φωτός. Εις το πνεύμα μου μυροβόλος οίνος, και στην ψυχή μου δρώσα τροφή, μάνα ουράνιο! Γιατί δεν με γαλουχείς ακόμη αφού σε αισθάνομαι; Γιατί ψυχή μου να αποκρύψεις τας προτιμήσεις της αγάπης; Αν δεν είμαι ακόμη παντοκράτωρ εις την ισχύν μου προς σε, έστω θα γίνω διότι άνευ γνώσεως μου παρέχεις αυτό».

Σπυριδων  Νάγος

ΠΕΡΙ ΙΔΕΩΝ ΚΑΤΑ ΠΛΑΤΩΝΑ

Επειδή, τόσο η δημιουργία όσο και η εξέλιξη των ιδεών, συνδέεται άρρητα με την Φύση, για να γίνει κατανοητό αυτό το θέμα πρέπει να δούμε προηγουμένως τι είναι Φύση, κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία.

Φύση είναι το σύνολο της ενεργούσης ουσίας των κόσμων με όλες τις εκδηλώσεις λειτουργιών και νόμων της. Η θεία Φύση είναι το μέγα Παν μέσα στο οποίο και εκ των δυνάμεων της οποίας τα πάντα γίνονται. Πέραν της Φύσεως δεν δύναται να υπάρχει τίποτε ούτε και να συλληφθεί έννοια του υπάρχοντος. 

Η Φύση έχει δύο όψεις: την εξωτερική και την εσωτερική. Η εξωτερική όψη αυτής νοείται αντικειμενικά δια του συνδέοντος αυτή που είναι η εσωτερική της όψη και αποτελείται από ουσία που γίνεται φανερή στις ανθρώπινες αισθήσεις. Η εσωτερική όψη της Φύσεως νοείται μόνο με την αναγωγή της σκέψης η οποία ορμάται από την αντικειμενική εμφάνιση των πραγμάτων στην αίσθηση και επιβοηθείται από την ψυχική αίσθηση η οποία επηρεάζεται άμεσα από ανώτερα του ανθρώπου νοητικά όντα. 

Το όλον της Φύσεως εμφανίζει δύο μεγάλες και διακεκριμένες μεταξύ τους κατηγορίες: την νοητική πνευματική Φύση και την μη νοητική. Η νοητική πνευματική Φύση γίνεται από την μη νοητική Φύση μετά από εκδήλωση νόμων οι οποίοι υπήρχαν σ’ αυτήν σε δυναμική κατάσταση. Η από “εν δυνάμει Είναι” σε “εν ενεργεία Είναι” εκδήλωση νόμων αποτελεί την εμφάνιση της Νοητικής πνευματικής Φύσεως που είναι και ο σκοπός της φύσης. Συνεπώς σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση από την ουσία της συνειδητών νοητικών υπάρξεων (δηλ. ψυχικών ατομικοτήτων). Σκοπός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμονη εκδήλωση νέων ενεργητικών Νόμων και ιδιοτήτων καθώς και η απελευθέρωσή τους από τους κατώτερης ενέργειας κόσμους και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας οι ποίοι εξασφαλίζουν την ελεύθερή τους ενέργεια και ανέλιξη των δυνάμεών τους. 

Τι είναι ιδέες και πως δημιουργούνται. 

Οπως οι Νόμοι της Φύσεως είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και οι ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της νοητικής πνευματικής φύσης. Οπως εκ των λειτουργούντων νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής. 

Το πνεύμα προ της διαμόρφωσης των κόσμων υπήρχε σε δυναμική μόνον κατάσταση στην αΐδια ουσία από την οποία έγιναν οι κόσμοι δηλαδή δεν είχε καμιά από τις ιδιότητες με τις οποίες το γνωρίζουμε. 

Το πνεύμα προ του σχηματισμού των οργανισμών δια των οποίων εμφανίζεται στον Φυσικό κόσμο δεν είχε ούτε νοητικό ούτε συναισθηματικό Είναι, δεδομένου ότι αυτά τα απέκτησε με τις μορφές με τις οποίες συλλειτούργησε και ήλθε σ΄ επαφή με τα καθόλου γεγονότα της Φύσης. Δεν ήταν δυνατόν το πνεύμα χωρίς όργανα και αισθησιακό σύστημα να αποκτήσει Ιδεολογικό Είναι γιατί αυτό γίνεται από τις σχηματισμένες Ιδέες και ο σχηματισμός των Ιδεών δεν δύναται να γίνει χωρίς αισθησιακά όργανα. Συνεπώς το Ιδεολογικό και Συναισθηματικό Είναι γίνονται μόνον με τα όργανα των αισθήσεων. 

Οι αισθήσεις είναι δυνάμεις του πνεύματος οι οποίες βρίσκονται σε δυναμική κατάσταση και ενεργοποιούνται όταν το πνεύμα λειτουργεί σε συνδυασμό με συγκροτημένα όργανα όπως είναι το σύνολο του οργανισμού των όντων ανεξάρτητα από τον βαθμό εξέλιξης του οργανισμού στην οντολογική κλίμακα. 

Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι οι Ιδέες δεν προϋπήρξαν των πραγμάτων της Φύσεως γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνει και παραμείνει Ιδέα που να μην αναφέρεται σε πράγμα της Φύσης ή σε σχέσεις αυτού προς άλλα πράγματα. 

Το θέμα της προΰπαρξης των ιδεών κατά Πλάτωνα 

Σχετικά με το θέμα της προΰπαρξης των Ιδεών ο Πλάτων, ο οποίος παρερμηνεύθηκε σ’ αυτό το θέμα, λέγει ότι “προϋπήρξαν των πραγμάτων της φύσεως οι ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ“. 

Τύποι των Ιδεών είναι το δυνάμει Είναι των Ιδεών δηλαδή οι ιδέες σε δυναμική κατάσταση και όχι αυτές καθ’ αυτές οι Ιδέες. Συνεπώς το “μη εν ενεργεία Είναι” (δηλαδή το δυνάμει Είναι) δεν δύναται να χαρακτηρισθεί ως νοητικό και συναισθηματικό Ον αφού η νόηση και το συναίσθημα γίνονται δια των οργάνων όπως αναφέρθηκε παραπάνω (που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει οργανισμός). Εξ αυτών συνάγεται ότι σκοπός των οργανισμών είναι όπως το “δυνάμει πνεύμα” γίνει “εν ενεργεία πνεύμα” δηλαδή να γίνει νοητικό και συναισθηματικό Ον. 

Τι είναι ψυχή και τι Συνείδηση 

ΨΥΧΗ είναι η φυσική εκείνη εμφάνιση η οποία έχει αφ’ εαυτής την δύναμη της νόησης, είναι το πραγματικό ον το οποίο έχει δική του έννοια περί της ύπαρξής του, είναι τέλος η Συνείδηση αφού Ψυχή και Συνείδηση είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνο που ελέγχει τις σκέψεις και τις πράξεις μας όταν αυτές δημιουργούν για μας τους ίδιους ή για τους άλλους θλίψεις, πίκρες, δοκιμασίες κλπ δεν είναι η Συνείδηση αλλά αυτό που γίνεται μέσα στην Συνείδηση, από τη λειτουργία της Συνείδησης και σύμφωνα με το ποσό των ιδεών που υπάρχουν στην Συνείδηση δηλ. στην ουσία της ψυχής. 

Η ουσία της ψυχής δεν είναι άσχετη με τις ουσίες της φύσεως. Έγινε από τις ουσίες της φύσεως και λειτουργεί στον κόσμο των ουσιών της Φύσης. Γι’ αυτό οι δυνάμεις της Ψυχής, που τις διακρίνουμε με την έννοια των Ιδεών, έχουν άμεση σχέση προς τις ουσίες της Φύσης. Αν διαχωρίσουμε την ουσία της Ψυχής από τις κοσμικές ουσίες τότε γίνεται ακατανόητη και η φύση της ψυχής και ο σκοπός τον οποίο πληροί [η ψυχή] με την δημιουργία των Ιδεών. Αν πάλι αποξενώσουμε τις Ιδέες της Ψυχής από την καθόλου λειτουργία της Φύσης και από την αναφορά τους προς τις λειτουργίες αυτές τότε γίνεται ακατανόητη η έννοια των Ιδεών γιατί δεν θα είχαν αντικειμενικό σκοπό αφού ο αντικειμενικός τους σκοπός θα ήταν έξω από την ουσία της Φύσης και τις λειτουργίες της. Στην όμως περίπτωση αυτή θα έπρεπε ο άνθρωπος να μην έχει την τάση να επεκτείνει τις Ιδέες του αλλά να τις αποφεύγει και να απομονώνεται η διανόησή του παρατηρούσα πάντοτε προς το εσωτερικό της δηλαδή προς την ψυχή από την οποία εκπορεύθηκε η διανόηση. 

Η ψυχή ερχόμενη στο Είναι της από τις ουσίες της Φύσεως αποτελεί την εμφανίσει του νοητικού Σταθμού της Φύσης. Τον σταθμό αυτόν τον διαδέχονται άπειροι σταθμοί. τους σταθμούς αυτούς τους διακρίνουμε: α) στην επέκταση της δημιουργίας των Ιδεών που είναι τα χαρακτηριστικά ιδιώματα της ψυχής και β) στον άπειρο και ατελεύτητο πολλαπλασιασμό τους. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί και πάλι ότι οι ιδέες αποτελούν το περιεχόμενο της συνείδησης και είναι αυτές που ελέγχουν τις πράξεις μας όταν αυτές αναφέρονται σε γεγονότα μη φυσικά και σε πράξεις που αναιρούν τον [πραγματικά] πληρούμενο από την ψυχή σκοπό. Η ψυχή χωρίς το ιδεολογικό αυτής Είναι [περιεχόμενο] δεν μπορεί να κατανοήσει τον περιβάλλοντα αυτήν κόσμο ούτε μπορεί να προαχθεί και εξελιχθεί. Επίσης το ιδεολογικό Είναι της Ψυχής ουδέποτε χάνεται αφού ότι γίνεται στην φύση δεν μπορεί να χάσει το Είναι του και οι δημιουργούμενες νέες ιδέες έχουν ως βάσεις τους τις προγενέστερες ιδέες. Οι βάσεις αυτές των ιδεών ουδέποτε ανατρέπονται γιατί σε ενάντια περίπτωση θα ανατρεπότανε το όλο. Η ψυχή μας είναι συνέχεια των γεγονότων της ουσίας της ψυχής, τον ρου της οποίας στον άπειρο χρόνο τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει. 

Εξ αντικειμένου και υποκειμενικές ιδέες 

Εκτός από τις ιδέες της ψυχής έχουμε και τις ιδέες που σχηματίζονται στην διάνοιά μας. Οι σχηματιζόμενες στην διάνοια ιδέες μπορούν να χωρισθούν σε δύο κατηγορίες: στις εξ αντικειμένου ιδέες και στις υποκειμενικές ιδέες. 

Οι εξ αντικειμένου ιδέες είναι πρωτογενείς ενώ οι υποκειμενικές ιδέες είναι δευτερογενείς ιδέες. Για να σχηματισθεί εξ αντικειμένου ιδέα πρέπει αυτή να αναφέρεται στον σχήμα του αντικειμένου ή στην μορφή του. Το σχήμα και η μορφή προσδιορίζεται και διακρίνεται από τον αριθμό των γραμμών. Η μορφή έχει ως επιπλέον δυνατότητα το ότι μπορεί να αποτελείται από πολλά σχήματα. Κάθε σχήμα μπορεί να έχει περισσότερες γωνίες ενώ μια γωνία ορισμένες γραμμές. Οι σχέσεις αυτές μας οδηγούν στο να κατανοήσουμε ότι κάθε εξ αντικειμένου ιδέα διαφέρει από τις άλλες. Αυτό δείχνει ότι κάθε ιδέα είναι ειδικός αριθμός. Οι ιδέες ως αριθμοί ακολουθούν την αύξηση της κλίμακας των αριθμών και αυτό αποτελεί καταφανή απόδειξη ότι οι ιδέες επεκτείνονται απείρως (χωρίς τέρμα) όπως οι αριθμοί επεκτείνονται χωρίς τέρμα. 

Οι υποκειμενικές ιδέες προκύπτουν από τις εξ αντικειμένου ιδέες και επεκτείνονται και αυτές απείρως εφ’ όσον βασίζονται επί στερεών αντικειμενικών ιδεών. Αν δεν βασίζονται επί στερεών εξ αντικειμένου ιδεών τότε είναι ψευδείς και υπόκεινται σε φθορά. 

Πως το πνεύμα αποκτά το ιδεολογικό του περιεχόμενο 

Η διάνοια, ως γνωστό, είναι το μέσο διάγνωσης της αλήθειας των πραγμάτων και των λειτουργιών της φύσεως. O σχηματισμός των ιδεών στη διάνοια γίνεται δια των οργάνων του σώματος δια των οποίων λαμβάνουμε γνώση των τελουμένων στην Φύση. Το αισθησιακό όμως σύστημα του οργανισμού δια του οποίου γίνονται οι ιδέες μας είναι δεκτικό αλλοίωσης και μεταβολής και συνεπώς είναι δυνατόν να σχηματίζονται στην διάνοιά μας ιδέες εκ πλάνη. Οι από πλάνη σχηματιζόμενες ιδέες στην διάνοιά μας προορίζονται να εξαφανισθούν με την μετατροπή τους σε πραγματικές και αληθείς ιδέες που να σχετίζονται με την αληθή έννοια των καθόλου νόμων των ουσιών της φύσεως 

Ψυχή και ιδέες κατά Rudolf Haase και Σπύρο Νάγο 

Ο Πλάτων στον ΤΙΜΑΙΟ σχετικά με την δημιουργία της ψυχής αναφέρει ότι ο Θεός δημιούργησε την ψυχή εκ “της αμερίστου και αεί κατά ταύτα εχούσης ουσίας και της αυ περί τα σώματα γινομένης μεριστής τρίτον εξ αμφοίν εν μέσω συνεκεράσατο ουσίας είδος …” δηλαδή εκ του συγκερασμού της αμερίστου [συνεχούς) ουσίας και εκ της απαρτιζούσης τα σώματα μεριστής (ατομικής) ουσίας δημιούργησε το τρίτο είδος ουσίας που είναι η ψυχή. Στη συνέχεια ο Πλάτων αναφέρει ότι “την τρίτη αυτήν ουσία ο Θεός την ανέμειξε με τις άλλες δυο και κατόπιν πήρε: πρώτα από το όλο μείγμα ένα μέρος, δεύτερον πήρε από την πρώτη ουσία διπλάσια ποσότητα, τρίτον ποσότητα ένα και ήμισυ της δευτέρας και τριπλάσια της πρώτης, τέταρτον πήρε ποσότητα διπλάσια της δευτέρας, ….” και συνεχίζει με ένα πολύπλοκο σύστημα αναλογιών που δεν είναι καθόλου εύκολο να το παρακολουθήσει κανείς. 

 Ο Rudolf Haase στην μελέτη του “ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ” αναφέρει τα εξής για το εν λόγω εδάφιο του Πλάτωνα. “εκ του κειμένου αυτού έστω και κατόπιν επανειλημμένης αναγνώσεως τίποτε το σαφές δεν είναι δυνατόν να συναχθεί. Για να γίνει στην πράξη κατανοητό χρειάζεται λεπτολόγος ερμηνεία βήμα προς βήμα. Αν αρχίσουμε από την πρώτη φράση και το αναφερόμενο ως “ένα μέρος” το γράψουμε με το ψηφίο 1 κ.ο.κ. τότε θα προκύψει η αριθμητική σειρά 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27. Ακολούθως ο Rudolf Haase με την ίδια συλλογιστική με υπομονή αλλά και ακρίβεια αναλύει όλες τις αναφερόμενες στο κείμενο του Πλάτωνα αναλογίες και καταλήγει σε οκτώ αριθμούς οι οποίοι μεταξύ τους έχουν τις ίδιες ακριβώς αποστάσεις που έχουν οι Νότες της οκτατονικής κλίμακας που είναι οι εξής 

ντο, ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, ντο 

Ο Σπύρος Νάγος αναφέρει ότι οι θεμελιωτικοί Νόμοι της Φύσεως συνιστούν μια αλληλουχία μεταξύ τους και συγκροτούν την ιερή δεκάδα η οποία κατά τον Θείο Πυθαγόρα είναι ιερά γιατί σ’ αυτήν συγκεντρούνται τα δημιουργικά αίτια και οι θεμελιωτικοί τους νόμοι. Οι νόμοι αυτοί είναι οι εξής οκτώ: Μονάς δύο ή Δυάς που έχει ενεργητικούς παράγοντες τους νόμους της ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της ΖΩΗΣ. Μονάς τρία ή Μονάς ή νόμος της ενεργείας. Μονάς τέσσερα ή νόμος της μορφής. Μονάς πέντε ή νόμος της επιμειξίας. Μονάς έξη ή νόμος της εξελίξεως. Μονάς επτά ή νόμος της αλληλεπιδράσεως. Μονάς οκτώ ή νόμος της ελευθερίας. Μονάς εννέα ή νόμος της αρμονίας. Συνεπώς οι νόμοι της Ιερής δεκάδας είναι οκτώ, όσες και οι νότες της τονικής κλίμακας. Επίσης ο Σπύρος Νάγος αναφέρει ότι στο κέντρο της ψυχής παραμένουν μόνον οι αληθείς ιδέες δηλαδή αυτές που είναι εναρμονισμένες με τους νόμους της φύσεως γιατί οι ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της νοητικής πνευματικής φύσης. Η ψυχική ατομικότητα για να αποθεωθεί πρέπει να εκδηλώσει διαδοχικά αυτό που συνιστούν οι νόμοι της ιερής δεκάδας στο πνευματικό επίπεδο. 

Ο συγκερασμός των απόψεων αφενός μεν του Haase που ερμηνεύει το κείμενο του Πλάτωνα και αφετέρου του Νάγου που αναφέρεται στο θέμα των ιδεών και της εξέλιξης της ψυχής δημιουργεί τις εξής σκέψεις: Αν αντιστοιχίσουμε τις οκτώ νότες της τονικής κλίμακας με τους οκτώ νόμους της ιερής δεκάδας, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η ψυχή έχει εντός της σε δυναμική κατάσταση τους οκτώ νόμους της ιερής δεκάδας σαν οκτώ χορδές τονισμένες στην τονική κλίμακα. Επίσης αν θεωρήσουμε τις αληθείς ιδέες ότι αντιστοιχούν με τους οκτώ νόμους της τονικής κλίμακας τότε η λειτουργία και εξέλιξη της ψυχής γίνεται ως εξής: Η ψυχή δέχεται μεν όλες τις ιδέες που έρχονται από την διάνοια αλλά κρατάει μόνον τις αληθείς (αυτές που αντιστοιχούν στους νόμους της ιερής δεκάδας). Αυτές οι αληθείς ιδέες προκαλούν την εκδήλωση του αντίστοιχου νόμου στο κέντρο της ψυχής (σαν την διέγερση της «χορδής» από την ιδιοσυχνότητά της), ο οποίος (νόμος) ενώ μέχρι τώρα ήταν σε δυναμική κατάσταση τώρα γίνεται ενεργός. Με βάση τα προλεχθέντα εξηγείται η λειτουργία των τύψεων της συνειδήσεως, όπου για τον ίδιο λόγο άλλοι αισθάνονται χαρά και άλλοι λύπη π.χ. αν κάποιος διαπράξει φόνο σε εκτέλεση βεντέτας θα αισθάνεται χαρά για το «επίτευγμά» του ενώ άλλος θα αισθάνεται τύψεις συνειδήσεως. 

Ο σχηματισμός των ιδεών στον μύστη και στον αμύητο 

Ο μύστης για δημιουργήσει αληθείς ιδέες πρέπει να βελτιώσει την ψυχή του κατάσταση και να απαλλαγεί από τα πάθη εκείνα που του δημιούργησε η μη φυσική του ζωή και το σκοτεινό περιβάλλων στο οποίο ζει. Οι μεμυημένοι στις αλήθειες της φύσης οφείλουν να γνωρίζουν οτι κανένας δεν κατώρθωσε να υπερβεί τα όρια που χωρίζουν την αγνή πνευματική φύση από την ανθρώπινη χωρίς να αποκαθαρθεί από τα πάθη του. 

Ο αποκαθαρμός της φύσης του μεμυημένου από τα πάθη της ανθρώπινης φύσης θα αφήσει την διάνοιά του ελεύθερη και απόλυτη σε βαθμό ώστε να διεισδύσει στις εσωτερικές λειτουργίες του πνεύματος του οπότε αποκτά ομαλές λειτουργίες και σχέσεις μεταξύ του πνεύματός του και της εξωτερικής του διάνοιας (δηλαδή αποκτά την αυτογνωσία) ώστε να έρχονται στην διάνοιά του όλα τα γεγονότα και οι λειτουργούντες νόμοι του πνεύματός του. τότε στην κατάσταση αυτή (δηλαδή της αυτογνωσίας) ο σχηματισμός στην διάνοιά του των ιδεών εκ των αντικειμενικών παραστάσεων βοηθείται από το πνεύμα του σε βαθμό ώστε οι ιδέες αυτές να έχουν διπλό αντικείμενο: α) εκείνο της εξωτερικής όψης που αποτελεί την παράσταση στην αισθησιακή αντίληψη και β) εκείνο της εσωτερικής όψης που αποτελεί την έννοια των Νόμων με τους οποίους γίνεται η λειτουργία του πνεύματος και οι σχέσεις του προς την οργανική του φύση. Με τον τρόπο αυτό θα έχει (το πνεύμα) ως αντικείμενο έρευνας τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική όψη όλων των φαινομένων κάθε φύσης. 

Ο ουσιαστικά αμύητος που αγνοεί τους νόμους της εσωτερικής όψης της Φύσεως δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε τον σκοπό του ούτε τα μέσα εκείνα με τα οποία πληρούται αυτός ο σκοπός. 

Όταν ο άνθρωπος γνωρίσει τους Νόμους του λειτουργούντος πνεύματος και την συνεργασία τους προς τους Νόμους της λειτουργούσης ανθρώπινης φύσης, όταν η διάνοιά του έλθει σε επαφή προς την ουσία της ψυχής του, τότε το πνεύμα του καθίσταται αυτοσυνείδηση και ο άνθρωπος δικαιούται να ισχυρισθεί ότι απέκτησε το “γνώθι σ’ αυτόν” . Ο σχηματισμός των Ιδεών του μύστου είναι διαφορετικός του σχηματισμού των Ιδεών του αμύητου γιατί του μεν μύστου στηρίζεται στις εξωτερικές και εσωτερικές λειτουργίες των φαινομένων ενώ του αμύητου μόνον στις εξωτερικές εκδηλώσεις τους. 

Τι πρέπει να προσέχει ο μύστης ώστε να αναπτύξει αληθείς ιδέες 

Ο μύστης για να βρίσκεται σε αρμονία προς τον χαρακτηρισμό του ως μύστου δεν πρέπει να παραμελεί καμιά των δυο πηγών γνώσης γιατί η παραμέληση της μιάς εξ αυτών καθιστά ανέφικτη την εξακρίβωση της αλήθειας.
Η μονομερής εξέταση της μιάς ή της άλλης πηγής προς απόκτηση της γνώσης των αληθειών της φύσεως και του πνεύματος τον προάγει όχι μόνον στο σχηματισμό πεπλανημένων ιδεών αλλά επιπλέον και στην δημιουργία δι’ αυτών πίστεως η οποία λαμβάνει την έννοια του πάθους. 

 ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιουχος της νομικής

(Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ, τεύχος 17, εαρινή ισημερία 2002)

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ (Βασιλή)

Θείε Ήλιε, οι πρόγονοί μας σε απεκάλουν Φοίβο, διότι εν σοι η δύναμις της ζωής είναι ανεξάντλητος πηγή εξ ης οι ημέτε­ροι κόσμοι αντλούν της χαράς και του εν­θουσιασμού τα μέσα.

Ότε διαγράφεις την μεγαλο­πρεπή εν τω απείρω τροχειάν σου και οι ακτίνες σου πλησιάζουν το περιβάλλον της Γης, τα  σκότη φυγα­δεύονται και οι άν­θρωποι αισθάνο­νται του φωτός την χάρη.

Ότε η δύναμις των ακτίνων  σου εγ­γίζει την επιφάνειαν της Γης, μετα­μορφώνεις τας ουσίας της εις μαγευτικά χρώ­ματα και με­θύοντα μύρα και αι ψυχαί της Γης σκιρτούν από χαρά και αναφωνούν

Χαίρε ευεργέτα ημών Ήλιε

Ανέρχεσαι επί των υψίστων σημείων της τροχιάς σου και τότε η επί­δρασή σου εφ’ ημών προκα­λεί  τας θειο­τέρας εκδηλώσεις των συνειδητών Εγώ. Τότε η Γη ανα­γνωρίζει εν Σοι τον χορηγόν της ζωής. Πορεύεσαι εν τη ατέρμονι αξελίξει και ωθείς πάσαν υπόστασιν ποθούσαν τας περι­πτύξεις σου εις άπειρον πρόοδον. Τότε οι Μύσται και οι Σοφοί …, υμνούσιν το Φως Σου και αναφωνούν

Χαίρε ευεργέτα ημών Ηλιε.

Ι. Βασιλής