Τα Ελληνικά μυστήρια (Νάγου)

Τα Ελληνικά μυστήρια απεκάλυπτον ότι μετά την διαμόρφωσιν της μητρός Γης, των κινήσεων της και την σύστασιν των μορφών της επιφανείας της, παρήχθη τη συνδρομή των ακτίνων του Θείου Ηλίου η ψυχή αυτής. Η ψυχή της Γης υπήρξεν ο συντελεστής των ζωϊκών μορφών και δι’ αυτής εξειλίχθησαν μέχρι της συστάσεως του ανθρωπίνου όντος.

 Η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γην και Πατέρα τον Ήλιον. Aι ακτίνες του Θείου Ηλίου μετέδωσαν εις την μητέραν Γηv το σπέρμα της ανθρωπίνης μορφής και αφού αύτη διέθρεψεν αυτό εν τη γαστρί της, το εξεδήλωσεν ως ανθρώπινον ον. Αναγκαίως η ψυχή από της συστάσεώς της μέχρι της αφίξεώς της επί του ανθρωπίνου οργανισμού ηκολούθησε την αυτήν μεταμόρφωσιν ην ηκολούθησεν και η μήτηρ Γη μέχρι της τελείας διαμορφώσεώς της. Τέσσαρας καταστάσεις αναγκαίως διήλθεν μέχρις ου διαμορφωθή εις ον διανοούμενον και δυνάμενον να εκδηλοί πλήρη αισθήματα. Ηκολούθησε δηλαδή την αρχήν της καλλιεργείας προς γονιμοποίησιν ιδεών, την εκδήλωσιν των ιδεών τούτων, την εναρμόνισιν προς αυτάς των ιδεών τούτων και την μεταμόρφωσιν αυτών εις καρπούς δυναμένους να διατηρήσουν τον τύπον του ανθρωπίνου οργανισμού. Διά την ανέλιξιν της ψυχής υπήρξαν εποχαί Φθινοπώρου, Χειμώνος, Έαρος και Θέρους. Τα ίδια απαντώνται εις την Φύσιν γεγονότα με τας αυτάς αναλογίας αλλ’ επί διαφορετικών επιπέδων. Αλλ ας έλθωμεν τώρα εις το ουσιωδέστερον ζήτημα της ανθρωπίνης ψυχής μέχρι του σημείου της αποθεώσεως αυτής. Ας ακούσωμεν κατά πρώτον τα περί τελετών των Αρχαίων Μυστηρίων.

Oι Ορφικοί

Oι Ορφικοί ετέλουν τέσσαρας μυήσεις κατ’ έτος και τας ετέλουν κατά τας τέσσαρας εποχάς.

Η πρώτη μύησις ελάμβανε χώραν αμέσως μετά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Η μύησις αυτή αφεώρα τους κατά πρώτον εισερχομένους. Κατά τηv μύησιν ταύτην απεκαλύπτοντο τα περί συστάσεως της μητρός Γης. Ο χρόνος από της ημέρας της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε η ψυχή του μυουμένου να καταστεί ικανή προς γονιμοποίησιν της Ορφικής ιδεολογίας.

Η δευτέρα μύησις των Ορφικών εγένετο μετά την ημέραν της χειμερινής Τροπής του  Ηλίου ή κατ’ αυτήν ταύτην.  Ο χρόνος από της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε να εκδηλώσει ο μυούμενος τον ριφθέντα εν τη διανοία αυτού σπόρον της Ορφικής ιδεολογίας.

Η τρίτη μύησις εγένετο κατά την εαρινήν Ισημερίαν και έπρεπε από της ημέρας ταύτης μέχρι της επομένης μυήσεως ήτις εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του Ηλίου, ο μυούμενος να εκδηλώσει τοιαύτην αρμονικήν ιδεολογίαν, ως είναι εκδεδηλωμένα αρμονικώς τα χρώματα των ανθέων της εποχής ταύτης και τοιαύτην αρμονικήν αισθηματολογίαν, ως είναι αρμονικά τα αρώματα των ανθέων του έαρος. Τα χρώματα και τα αρώματα του έαρος κατά τους Ορφικούς, αναπαριστούν την βαίνουσαν προς αποθέωσιν ανθρωπίνην ψυχήν, τον μύστην από την ψυχήν του οποίου εξηφανίσθη το έρεβος και όστις προωρίσθη εις θείαν πνευματικήν ανάστασιν. Ο βαθμός ούτος των Ορφικών αντιστοιχεί προς τον βαθμόν του Διδασκάλου του ημετέρου τάγματος. Δεν είμαι όμως αρμόδιος να είπω, αν μεταξύ των δύο τούτων υπάρχει και αναλογία ιδεολογική και αισθηματική.

Η τελευταία μύησις των Ορφικών εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του  Ηλίου. Aι ακτίνες του φωτός είναι ζωηρότεραι κατά την εποχήν ταύτην και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότης των Ηλιακών ακτίνων αναπαριστά το φωτοβόλον των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμον πλέον του καρπού της Θείας ιδεολογίας, ην οι ιεροφάνται των Αρχαίων μυστηρίων εκληροδότουν προς τους διαδόχους αυτών.

Εις τα Ελευσίνια Μυστήρια

Aι αυταί αναλογίαι απαντώνται και εις τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Και εκεί η είσοδος των προς μύησιν εγένετο μετά την εξωτερικήν τελετήν ήτις ελάμβανε χώραν μετά τας πρώτας ημέρας της Φθινοπωρινής Ισημερίας.

Η Χειμερινή Τροπή του Ηλίου ήτο αντικείμενον εορτασμού των μυστών, διότι αλληγορικώς τα φαινόμενα της εποχής ταύτης έπρεπε να είναι και φαινόμενα εκδηλώσεων των ψυχών των.

Η Εαρινή Ισημερία απετέλει μεγίστην εορτήν των μυστών εσωτερικώς της οποίας δεν δύναμαι να γνωρίζω περισσοτέρας λεπτομερείας.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ Αλλ’ εκτός της εσωτερικής ταύτης εορτής ετελείτο και η εξωτερική των Παναθηναίων κατά τας αρχάς του έαρος. H μεγίστη και από Θείας εννοίας μεστή τελετή αύτη, προδίδει το μεγαλείο του πνεύματος των συνθετών αυτής αρχαίων μυστών. Θα περιγράψω λεπτομερείας αυτής και θα ερμηνεύσω εννοίας αυτής τινάς, διά να δυνηθήτε να υπολογίσητε το ύψος και το κάλλος της. Κατά τας αρχάς του Φθινοπώρου ήρχοντο και παρέμεναν εις τον παρακείμενον Ναόν του Παρθενώνος αγναί παρθένοι εκ της πόλεως των Αθηνών και ύφαινον τον πέπλον της Θεάς της Σοφίας. Aι παρθένοι αύται έμεναν εκεί επί εξ περίπου μήνας διά να κατασκευάσουν το έργον τούτο υπό την επιτήρησιν Ιερειών του Ναού της Ελευσίνος. Κατά την εορτήν ο πέπλος ούτος προσεφέρετο εις την Θεάν της Σοφίας. Παραλείπω τα της πομπής γεγονότα διότι ταύτα δεν έχουν να μας προσθέσουν τι. Aι παρθένοι αλληγόρουν την αγνότητα της ψυχής, η οποία κατά τους μήνας του Φθινοπώρου και του χειμώνος θα δεχθεί το σπέρμα της Θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει τούτο και τα αποτελέσματα αυτού, θα υφάνει ως τα πολύχρωμα και ευώδη άνθη του έαρος, πέπλον με τον οποίον περιβαλλομένη θ’ αναγορευθεί ως θυγάτηρ της Σοφίας. Η μεγαλυτέρα προσφορά προς την Θεάν της Σοφίας την οποίαν έχει να προσφέρει η ψυχή του ανθρώπου, είναι η αρμονική και πλουσίως ιδεολογική και αισθηματική κατάστασίς της. Ψυχή φέρουσα την τοιαύτην κατάστασιν ανίσταται εκ του ερέβους και βαίνει προς τας χώρας της αιωνίου γαλήνης. Η εορτή των Παναθηναίων υπήρξεν η εγερτήριος σάλπιγξ η ηχήσασα στεντορείως προς τας ψυχάς της Γης. «Αφυπνισθήτε και προχωρήσατε προς τας χώρας του αίωνίου φωτός, όπου ο Θρόνος του πατρός σας Θεού».

Αλλά oι μύσται της Ελευσίνος ετέλουν και εορτήν κατά την Θερινήν τροπήν του  Ηλίου εις δόξαν και ανάστασιν της Κόρης Περσεφόνης και εις δόξαν Διονύσου του Ελευθερέως. Η Περσεφόνη είναι αυτό τούτο η ψυχή της Γης. Η ψυχή της Γης διήλθε δι’ όλων των καταστάσεων των τεσσάρων εποχών και μετά ταύτας ήλθε προς τον Όλυμπον, προς την χώραν της αιωνίου ζωής του Πνεύματος. Προτού να έλθει προς την χώραν της αιωνίας ζωής συνεζεύχθη Διόνυσον τον Ελευθερέα και ούτω θα ζήσει μετ’ αυτού την αιωνίαν νεότητα και ευθυμίαν. Ιδού ο κλήρος της ψυχής των Θείων Μυστών ποίος είναι! Σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι της Ελευσίνος μύσται.

Περί του Διονύσου του Ελευθερέως έχομεν εκ της  Αρχαιότητος, και άλλας ενδείξεις. Ετελείτο και εξωτερικώς εν Αθήναις τελεί εις δόξαν αυτού. Τελετή η οποία εκάλει εις συναίσθησιν τους αμυήτους και προεκάλει τους συνετωτέρους αυτών να προσέξουν επί των Ιερών της Ελευσίνος. Περί τας εορτάς ταύτης δεν δύναμαι κατά την στιγμήν ταύτην να προσθέσω περισσότερα, εκτός του ότι, ετελείτο αυτή κατά την ημέραν της θερινής Τροπής του Ηλίου.

Κατά την Θερινήν Τροπήν του Ηλίου παρομοία τελετή ετελείτο και εν Δελφοίς εις δόξαν του Φοίβου Απόλλωνος.

Οι Πυθαγόρειοι

Και οι Πυθαγόρειοι, διά τους αυτούς λόγους ετέλουν τέσσαρας εορτάς το έτος κατά τας Ισημερίας και τας Τροπάς, εις εκδήλωσιν λατρείας προς την Φύσιν, πιστεύοντες ότι η προς την Φύσιν λατρεία είναι πασών Θειοτέρα. Ο Πυθαγόρας προσέθετεν «Η προς την Φύσιν λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντιθέτως λατρεία προς πρόσωπον χωρίζει αυτό της Φύσεως και το μειώνει. Λατρεύομεν τους Θεούς ως κυρίους των δυνάμεων της Φύσεως και ουχί ως ατομικά αυτής εγώ. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμώμεν μόνον διά τα έργα αυτών».

Και το τάγμα μας ακολουθούν τους αυτούς λόγους των Αρχαίων εορτών των μυστών, εορτάζει την χειμερινήν Τροπήν του  Ηλίου εις ένδειξιν λατρείας προς την Θείαν Φύσιν, εις ένδειξιν τιμής και δόξης των συνθετών αυτού και προς ανάμνησιν του έργου το οποίον έχουν να τελέσουν οι μαθηταί αυτού, όπως μεταφέρουν τας ψυχάς αυτών προς το Θείον έαρ, διά του οποίου θα εξασφαλισθεί η πνευματική των ανάστασις. Και θα εορτάζει κατά τας θερινάς Τροπάς του Ηλίου, διά να εκδηλούται υπό των διδασκάλων του περισσοτέρα προς τον Θείον Ήλιον αγάπη και υπενθυμίζεται εις αυτούς ποίους πρέπει να μεταδώσουν καρπούς, προς τας επερχομένας γενεάς των ανθρώπων, διά να φωτίζωνται αυταί εις τα εργα αυτών και ελευθερούνται. Τοιαύτης υψίστης σημασίας είναι οι λόγοι οι υπαγορεύσαντες τας εορτάς των Τροπών, σημασίας προωρισμένης να κατανοηθεί μόνον παρά μεμυημένων αδελφών των οποίων η διανόησις διέφυγε τα στενά όρια της ανθρωπίνης σκέψεως προς τον σκοπόν να οδηγήσει το ανθρώπινον Πνεύμα εις την ευδαιμονίαν και υπέρ των ψυχών των οποίων εύχομαι ολοψύχως τάχιστα να καλύψουν το πνευματικόν έαρ και φθάσουν εις τας θερμάς του πνευματικού Ηλίου ακτίνας υπό την σκέπην των οποίων να αναπαυθούν.

Αι εισαγωγαί εις τα μυστήρια της Ελευσίνος εγίνοντο κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Κατά την εισαγωγήν εις τα Ελευσίνια μυστήρια ελάμβανε χώρα μακρά τελετή εις δόξαν Κόρης της Πρωτογόνης. Κόρη Πρωτογόνη δεν ήτο ως νομίζουν τινές η Περσεφόνη, αλλά η ψυχή της Φύσεως. Διά της τελετής αυτής απέδιδον ευγνωμοσύνην προς την θείαν Φύσιν οι μύσται της Ελευσίνος, διότι εξ αυτής εξεπορεύθησαν αι ψυχαί. Τα Αττικά μυστήρια ελειτούργησαν κατά πρώτον εις τον Υμηττόν. Μεταξύ δε των εκεί υπαρχόντων Ναών και Βωμών, υπήρχεν και Ναός Κόρης της Πρωτογόνης. Εχαιρέτων δε οι μύσται της Ελευσίνος δι’ αυτής της εορτής την Θείαν Φύσιν, διότι αυτή έφερεν εις το είναι αυτών το ψυχικόν Είναι πάσης οντότητος του περιβάλλοντός μας. Οι μύσται ως πρώτον αντικείμενον είχον να εξετάσουν ποία ήτο η Κόρη η Πρωτογόνη πως δηλαδή ενεφανίσθη η ψυχή της Φύσεως. Τούτο εξετάζει και ο Πλάτων εις τον Τίμαιον.

Δευτέρα κατά σειράν φυσική εορτή την οποίαν εώρταζαν οι μύσται είναι η της Χειμερινής Τροπής του  Ηλίου. Από της Χειμερινής Τροπής η ημέρα αυξάνει. Η ημέρα εικονίζει το Φως, η δε νυξ το σκότος, έλεγον οι μύσται. Και οι Τέκτονες το ιδιο εικονίζουν λέγοντες, ότι εκ δυσμών βαίνομεν προς ανατολάς. Ωσαύτως και αι ψυχαί ανελίσσονται εκ του σκότους προς το Φως. Οι Ελευσίνιοι έλεγον, ότι μόνον των μεμυημένων αι ψυχαί οδεύουν εκ του σκότους προς το Φως. Αι των αμυήτων παραμένουν εις το σκότος. Την προς το Φως πορείαν της ψυχής του μύστου εώρταζον διά της Χειμερινής Τροπής.

Διά του εορτασμού δε της Θερινής Τροπής του  Ηλίου εώρταζαν την διαρκή ΗΜΕΡΑΝ εν τη ψυχή του μύστου, η οποία έφθασεν εις την κατάστασιν του διαρκούς Φωτός αποβαλούσα τα ανθρώπινα πάθη και ελευθερωθείσα του περιβάλλοντός μας εισήλθεν εις νέαν ζωήν.

Ο Τεκτονισμός εορτάζει την Χειμερινήν Τροπήν του Ηλίου, δηλαδή τας σχέσεις της ιδεολογίας του προς την των αρχαίων μυστηρίων. Εάν κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν εορτάζεται η Κόρη Πρωτογόνη, κατά την Χειμερινήν Τροπήν εορτάζεται η γέννησις του Βράχμα, του Ιησού, του Ιάκχου. Αυτός ο εορτασμός εικονίζει την εμφάνισιν της ψυχής ανθρωπίνης μορφής. Κατά την Ινδικήν παράδοσιν, ο Βράχμα εγεννήθη κατά την Χειμερινήν Τροπήν υπό παρθένου και Πνεύματος Αγίου. Το ίδιο και ο Ιησούς. Επίσης ο Ιάκχος κατά την Χειμερινήν Τροπήν εγεννήθη. Ο Διδάσκαλος Χιράμ εις το αυτό γεγονός αναφέρεται. Πρόγονοι αυτού υπήρξαν η Εύα και ο άγγελος του Φωτός. Οι μύσται εορτάζοντες την ετέραν Τροπήν την θερινήν εώρταζον την αθανασίαν της ανθρωπίνης ψυχής. Κατά την παράδοσιν όλοι οι πνευματικοί ήρωες των θρησκειών εγεννήθησαν κατά την Χειμερινήν Τροπήν. Χαρακτηριστικόν είναι ότι όλοι εγεννήθησαν εκ Πνεύματος και Παρθένου. Αι παρθένοι μήπως αλληγορούν άλλο τι το υπάρχον εν ημίν; Εις την Ελληνικήν παράδοσιν απαντώμεν πολλάκις την Μίξιν Θεών μετά Νυμφών. Δι’ αυτού αλληγορείται επαφή αποκαθαρμένων ψυχών [παρθένων] με το Φως του Ουρανού, εκείθεν δε διά των τοιούτων μίξεων προκύπτουν τα γεγονότα της εξυψώσεως της ανθρωπίνης ψυχής. Αι μίξεις Θεών και Νυμφών είναι αλληγορικαί εικόνες έχουσαι σχέσιν με το νοητικόν μας ΕΓΩ. Οι μύσται της Ελευσίνος ετίμων Κόρην την Πρωτογόνην κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Ελεγον, ότι αύτη είναι Κόρη του Ουρανού και της Γης. Αι ψυχαί των όντων του περιβάλλοντός μας, έχουν γονείς των τον Ουρανόν και την Γην. Ο Ουρανός και η Γη δεν είναι προσωπικότητες, αλλά όταν λέγομεν Ουρανός και Γη πρέπει να νοώμεν τας δυνάμεις αυτών. Εκ της επιμιξίας επομένως των δυνάμεων του Ουρανού προς δυνάμεις της Γης γεννάται η ψυχή του περιβάλλοντός μας. Εάν λοιπόν η ψυχή είναι τέκνον του Ουρανού και της Γης, διά να χωρήσει αύτη προς το Φως, έχει ανάγκην άλλης μίξεως. Μίξεως της ψυχής αυτής ταύτης πλέον προς τας δυνάμεις του Ουρανού. Τουτο αλληγορείται διά της μίξεως των Νυμφών με Θεούς.

Η Εαρινή Ισημερία αποτελεί την αφετηρίαν νέας εποχής, του Έαρος, κατά την οποίαν τα κατά τον χειμώνα βλαστήσαντα ανθούν αναδίδοντα μύρα και εμφανίζοντα χρώματα. Η εικών αυτή της Φύσεως εμφανίζει την ψυχήν του μύστου η οποία βαίνει προς το Φως με ηυξημένας γνώσεις. Κατά την εποχήν της Εαρινής Ισημερίας οι Ήρωες Βράχμα, Ιησούς, Ιάκχος, Χιράμ φονεύονται αλλά ανίστανται. Ο θάνατος είναι αλληγορία και σημαίνει την μεταμόρφωσιν. Θάνατος εις την Φύσιν δεν υπάρχει, [δηλαδή] θάνατος υπό την βέβηλον έννοιαν του εξαφανισμού. Οι μύσται διά του θανάτου εικονίζουν την μεταμόρφωσιν. Ο φόνος εικονίζει την απαρχήν της μεταμορφώσεως. Κατά την εαρινήν Ισημερίαν ο Ιακχος φονεύεται και εμφανίζεται αντ’ αυτού Διόνυσος ο Άνθιος και βραδύτερον μεταμορφούται εις Διόνυσον τον Ελευθερέα. Τα αυτά περίπου συμβαίνουν και με τον Χιράμ.  Η Φύσις κατά την Εαρινήν Ισημερίαν εκδηλοί χαράν. Και η ψυχή του ανθρώπου εκδηλοί χαράν. Κατά την Εαρινήν Ισημερίαν οι μύσται των  Ορφικών και των Ελευσινίων ετέλουν εορτάς. Έξω των μυστηρίων ο λαός εώρταζεν. Περιεφέρετο το άγαλμα του Ιάκχου και ετελούντο τα Παναθήναια. Αλλά ενώ οι μύσται εώρταζαν ενσυνείδητα, ο έξω λαός εώρταζεν χωρίς να έχει συνείδησιν της εορτής. Διά τον λαόν ο εορτασμός δεν είχεν ουδεμίαν σημασίαν. Η σημασία της εορτής ήτο γνωστή μόνον εις τους μύστας. Ούτοι ελάμβανον εικόνας από την Θείαν Φύσιν διά να εορτάζουν γεγονότα συντελούμενα εις την ψυχικήν των υπόστασιν.

Από της Εαρινής Ισημερίας μέχρι της Θερινής Τροπής, το ανιστάμενον πνεύμα έρχεται εις αποθέωσιν.

Κατά την Θερινήν Τροπήν εορτάζετο Διόνυσος ο Ελευθερευς. Εορτάζετο ο πλήρης αποχωρισμός της ψυχής από του ερέβους και η είσοδός της εις την διαρκή ημέραν.

Την Θερινήν Τροπήν εώρταζον οι Χριστιανοί ολίγον αργά, διά των εορτών του  Αγίου Πνεύματος και της μεταμορφώσεως. Οι μεμυημένοι Τέκτονες θα έπρεπε να εορτάζουν κατά την Θερινήν Τροπήν, διότι κατ’ αυτήν εορτάζει ο Χιράμ.

Οι μύσται της Ελευσίνος, έλεγον, ότι κατά την Θερινήν Τροπήν ωριμάζει ο σίτος. Η σπορά, η βλάστησις και η ωρίμανσις του σίτου εικόνιζε την ψυχήν του μύστου εξελισσομένην εις αποθέωσιν. Την καλλιέργειαν του σίτου εδίδαξεν η Θεά Δήμητρα. Η Θεά Δήμητρα είναι η Θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικόν μέσον. Μεταβάλλεται εις Σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Ολίγον κατόπιν εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολον τοc Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής αποτελεί το σύμβολον ετέρου μεταμορφωτικού μέσου. Είναι το Αίμα του Χριστού, παντός Χριστού. Οι Χριστιανοί λέγουν, ότι το Αίμα και το Σώμα του Χριστού αφίει τας αμαρτίας.

Διόνυσος ο Ελευθερεύς λαμβάνει σύζυγο την Περσεφόνην και ανέρχονται ομού εις τον Ολυμπον. Ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς γεννάται εκ της καρδίας του Διός. Γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης. Ωσαύτως και η Θεά της Σοφίας γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης, εις την κεφαλήν του Διός. Ο Ζεύς έχει σχέσιν με εκείνο που θα απαντήσει το πνεύμα ελευθερούμενον του Γηΐνου περιβάλλοντος.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ

Ο Διογένης ο «Κυνικός» (ή Κύων), γνωστός κι ως ο Διογένης ο Σινωπεύς, ήταν Έλληνας φιλόσοφος, που γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου περίπου το 412 π.Χ. (σύμφωνα με άλλες πηγές το 399 π.Χ.) και θεωρείται ο κυριότερος εκπρόσωπος της Κυνικής Φιλοσοφίας. Σύμφωνα με έναν θρύλο, γεννήθηκε την ημέρα που πέθανε ο Σωκράτης. Λέγεται ότι οι Σινωπείς τον εξόρισαν γιατί παραχάραξε το τοπικό νόμισμα. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ακολούθησε στην εξορία τον πατέρα του Ικεσία, επόπτη του νομισματοκοπείου της Σινώπης, όταν αυτός κατηγορήθηκε σαν παραχαράκτης. Ο Διογένης λόγω της εξορίας, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πολιτικός εξόριστος το 370 π.Χ. Συνήθως, τα καλοκαίρια έμενε στην Κόρινθο και τους χειμώνες στην Αθήνα.

Πολύ γρήγορα εντυπωσιάστηκε από τη διδασκαλία του Αντισθένη, ένας από τους πιο διαπρεπείς μαθητές του Σωκράτη και ζήτησε να γίνει μαθητής του. Λέγεται, ότι εμφανίστηκε μπροστά στον Αντισθένη, σαν τραπεζίτης, παρακαλώντας τον να τον δεχθεί ως μαθητή του. Ο Αντισθένης, φυσικά, αρνήθηκε να διδάξει έναν τραπεζίτη. Ο Διογένης επέμενε για πολύ καιρό. Ο Αντισθένης αποφάσισε να τον δεχθεί μόνο όταν τον είδε να είναι ντυμένος με κουρέλια, να κοιμάται στο χώμα και στις λάσπες, και να περιπλανιέται ζητιανεύοντας μαζί με τους άλλους ζητιάνους. Σύντομα ο Διογένης ξεπέρασε το δάσκαλό του, όχι μόνο σε φήμη, αλλά και στην αυστηρότητα του τρόπου ζωής. Θεωρείται το αρχέτυπο των Κυνικών, και μάλιστα πολλοί του αποδίδουν την καθιέρωση του Κυνικού τρόπου ζωής, αν και ο ίδιος αναγνωρίζει το χρέος του στον Αντισθένη. Η κυνική φιλοσοφία λέγεται έτσι γιατί οι κυνικοί είχαν ως έμβλημά τους τον Κύων (τον σκύλο) και έλεγαν «εμείς διαφέρουμε από τους άλλους σκύλους διότι εμείς δεν δαγκώνουμε τους εχθρούς αλλά τους φίλους, για να τους διορθώσουμε». Οι κυνικοί φιλόσοφοι πρέσβευαν την απόλυτη αμφισβήτηση των πάντων, απέρριπταν κάθε εξουσία και ήθελαν την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου.

Ο Διογένης δεν συγκρότησε ένα θεωρητικό σύστημα αξιών, αλλά με τις πράξεις του γελοιοποίησε, εξευτέλισε κυριολεκτικά τις κυρίαρχες κοινωνικές συμβάσεις, σε σημείο που δύσκολα θα έφτανε και ο πιο ριζοσπαστικός αναρχικός της εποχής μας. Το έδαφος είχε ήδη προλειάνει ο Αντισθένης, ο οποίος κήρυττε δημοσίως ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει κυβέρνηση, ατομική ιδιοκτησία, επίσημη θρησκεία, γάμος. Απέρριψε τη φήμη και τις τιμές, αλλά η επίδειξη του ασκητισμού του ήταν τόσο καινούργια για τους Έλληνες ώστε προσήλκυσε μεγάλη προσοχή και πολλοί έφτασαν να τον θεωρούν εξαιρετικά σοφό.

Ο Διογένης έθιξε αποκλειστικά κοινωνικά και ηθικά προβλήματα. Η διδασκαλία του ήταν ουσιαστικά επαναστατική και ανατρεπτική για την τάξη που επικρατούσε τότε. Προσπάθησε με τα επιχειρήματα του, να αλλάξει την ανθρώπινη κοινωνία που είχε διαφθαρεί. Αυτό κατά την γνώμη του θα γινόταν δυνατό, αν ο άνθρωπος επέστρεφε στην φύση. Πίστευε δηλαδή πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί να την εξασφαλίσει. Υπήρξε είρωνας καυστικότατος και ονειδιστείς των ανθρώπινων αδυναμιών, προπάντων δε της ματαιοδοξίας και της υπεροψίας. Τρεφόταν μόνο από προσφορές των θαυμαστών του. Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μεγάλο κατάλογο από έργα του Διογένη του Κύνου από τα οποία σώζονται αρκετά δυστυχώς όχι στη Ελληνική.

Ο Διογένης πίστευε πως ο άνθρωπος είναι από τη Φύση εφοδιασμένος με όλα όσα χρειάζεται και δεν έχει ανάγκη από περιττά πράγματα. Μόνος του δημιουργεί για τον εαυτό του πλήθος τεχνητές ανάγκες και επιθυμίες, που τελικά τον υποδουλώνουν. Για τον Διογένη μόνο η ικανοποίηση των φυσικών αναγκών οδηγεί στην ευτυχία και καμία σωματική ανάγκη δεν μπορεί να θεωρηθεί ανήθικη, αφού η φύση τις δημιουργεί όλες. Ωστόσο, οι φυσικές ανάγκες μπορούν να δαμαστούν με την άσκηση, δηλαδή με το να ασκεί κάποιος το σώμα του, ώστε να περιορίζονται οι ανάγκες του στο ελάχιστο δυνατό. Αυτό θα βοηθήσει τον άνθρωπο να αποκτήσει αυτάρκεια: όσο πιο λίγες και απλές είναι οι ανάγκες του, τόσο πιο εύκολα θα μπορεί να τις ικανοποιεί. Η παράδοση στις σωματικές απολαύσεις συνιστά αδυναμία αλλά και αδικία. Στον ευτραφή ρήτορα Αναξιμένη έλεγε σαρκαστικά ο Διογένης: «Αναξιμένη, δώσε λίγη κοιλιά και στους φτωχούς».

Ο Διογένης και οι μεταγενέστεροί του Κυνικοί απορρίπτουν ό,τι σηματοδοτεί τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ο Νόμος δεν έχει καμία απολύτως αξία απέναντι στη φύση, διότι οι νόμοι είναι ανθρώπινα έργα και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, επομένως δεν έχουν αντικειμενικό κύρος και είναι ανάξιοι σεβασμού. Για τον λόγο αυτό, ακριβώς, κανένα δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να κρίνει τις πράξεις κάποιου, ούτε και οποιαδήποτε εξουσία έχει το δικαίωμα να καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων.

Χρησιμοποιούσε τον αστεϊσμό και το λογοπαίγνιο ως μέσο για τα διδάγματά του. Πίστευε πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, την λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί κανείς να την εξασφαλίσει.Εφαρμόζοντας στην πράξη τις αρχές του κυκλοφορούσε στην Αθήνα ξυπόλυτος, φορώντας χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο ρούχο και μόνο στα μεγάλα κρύα δανειζόταν από κάποιο φίλο του ένα μανδύα και είχε στην πλάτη του ένα σακούλι όπου έβαζε τίποτε τρόφιμα και ένα τάσι για να πίνει νερό. Κοιμόταν χωρίς να μεταχειρίζεται στρωσίδια μέσα σε ένα…πιθάρι, με φύλακες τα σκυλιά του, που άλλοτε το κυλούσε στη Βασίλειο Στοά κι άλλοτε στο Μητρώο, κάτω από την Ακρόπολη, αποδεικνύοντας, έτσι, πως και το σπίτι ακόμα ήταν κάτι το περιττό. Απέρριπτε την πολυθεΐα και τις θρησκευτικές λατρείες, ως αυθαίρετους ανθρώπινους θεσμούς.

Περιγελούσε τους ρήτορες που στους λόγους των έκαναν πολύ θόρυβο περί δικαιοσύνης αλλά ουδέποτε την εφάρμοσαν στη ζωή τους. Έλεγε ότι οι άνθρωποι αγωνίζονται να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο σε υλικά αποκτήματα, αλλά κανένας δεν αγωνίζεται να γίνει καλύτερος και αληθινός.

Δε δημιούργησε ποτέ δική του οικογένεια και θεωρούσε τον εαυτό του ως «πολίτη του κόσμου» (κοσμοπολίτης).Οι Αθηναίοι αγαπούσαν τον Διογένη, για την ετοιμότητα και την ευφυΐα του, με τις οποίες απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκαναν, καθώς και για τον αδυσώπητο και τραχύ τρόπο με τον οποίο έσκωπτε τα κακώς έχοντα στην κοινωνία. Τη σκέψη του την απασχολούσαν αποκλειστικά τα ηθικοκοινωνικά προβλήματα, η δε διδασκαλία του, ουσιαστικά, ήταν επαναστατική και ανατρεπτική της υφισταμένης τάξεως. Γι’ αυτό όταν ένας νεαρός του έσπασε το πιθάρι, μαστίγωσαν τον νεαρό και του έδωσαν άλλο.

Σ’ ένα ταξίδι του στην Αίγινα, ο Διογένης συνελήφθη από πειρατές και στάλθηκε στην Κρήτη όπου και εκτέθηκε για πώληση. Ο Ξενιάδης, εντυπωσιασμένος από το πνεύμα του Διογένη, τον αγόρασε παίρνοντάς τον μαζί του στην Κόρινθο. Εκεί του εμπιστεύτηκε το νοικοκυριό του και του ανέθεσε την ανατροφή των δύο γιων του. Ο Διογένης φέρεται να είπε στον Ξενιάδη, «Πρέπει να με υπακούεις, παρόλο που είμαι σκλάβος· διότι εάν ο γιατρός ή ο καπετάνιος πλοίου βρίσκονταν υπό δουλεία, θα υπακούονταν».

Ο Διογένης εκτελούσε τα καινούργια του καθήκοντα με τέτοια επιτυχία που ο Ξενιάδης συνήθιζε να λέει στους γύρω του, «Ένας έντιμος μεγαλοφυής μπήκε στο σπίτι μου.» Ο Εύβουλος, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Η πώληση του Διογένη», μας περιγράφει πώς ο Κυνικός φιλόσοφος διαπαιδαγωγούσε τους γιους του Ξενιάδη. Τους μάθαινε ν’ αποστηθίζουν πολλά χωρία από ποιητές, ιστορικούς και από τα κείμενα του ίδιου του Διογένη. Τους ασκούσε με κάθε τρόπο στο ν’ αποκτήσουν καλή μνήμη. Στο σπίτι τους μάθαινε να αυτοεξυπηρετούνται και να είναι ευχαριστημένοι με λιτό φαγητό και νερό. Τους μάθαινε να κόβουν τα μαλλιά τους κοντά και να μην τα στολίζουν, να σκεπάζονται με ελαφρά σκεπάσματα, να περπατούν ξυπόλητοι, σιωπηλοί, χωρίς να κοιτάζουν γύρω τους στους δρόμους. Τα παιδιά έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για το Διογένη και ζητούσαν χάρες από τους γονείς τους γι’ αυτόν. Επιπλέον ο Διογένης τους δίδαξε ιππασία, σκοποβολή, σφαιροβολία, και ακοντισμό. Αργότερα, όταν έφτασαν σε ηλικία για το σχολείο της παλαίστρας, δεν επέτρεπε στο δάσκαλο να τους δώσει πλήρη αθλητική εκπαίδευση, αλλά μόνο τόση ώστε να τους κρατάει σε καλή φυσική κατάσταση.

Στην Κόρινθο ο Διογένης έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, την οποία αφιέρωσε αποκλειστικά στο να κηρύττει τα δόγματα της ενάρετης αυτοκυριαρχίας. Στα Ίσθμια (μια από τις τέσσερις μεγάλες πανελλήνιες γιορτές του αρχαίου κόσμου) δίδασκε σε μεγάλα ακροατήρια που στράφηκαν προς αυτόν μετά το θάνατο του Αντισθένη.

Ο Διογένης, είχε παντού εχθρούς ή φίλους που διασκέδαζαν μαζί του, εμπαίζοντάς τον, εξορίστηκε από την πατρίδα του, πουλήθηκε ως δούλος, κέρδισε την ελευθερία του, γνώρισε όλες τις πτυχές της ζωής αφού έγινε απο τραπεζίτης μέχρι ζητιάνος, και από φιλόσοφος μέχρι σκύλος (ζώντας σκυλίσια ζωή), στο τέλος κοιμόταν μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι. Δήλωνε ότι ήταν εναντίον του πολιτισμού, αφού «Οι άνθρωποι είναι ζώα και τα ζώα δεν έχουν πολιτισμό, έχουν μόνο φυσικές ανάγκες, αλλά ας γίνουν τα ζώα πρώτα άνθρωποι και έπειτα ας κάνουν και πολιτισμό, πράγμα δύσκολο, αφού μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πουθενά, εκτός εάν μιλάμε για χρήματα, για πόλεμο και για θεάματα».

Πολλοί γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι του κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι του, γιατί ήταν χοντροί. «Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι» έλεγε, «γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό». Έχοντας διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ζώο, ο Διογένης έκανε την ανάγκη του δημοσίως, και έλεγε ότι απολύτως καμία σωματική ανάγκη δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη ή πρόστυχη αφού η φύση την δημιουργεί. Ο Διογένης, επίσης, αυνανιζόταν δημοσίως, κατά προτίμηση στην αγορά.

Για το θάνατο του Διογένη υπάρχουν διάφορες πληροφορίες. Οι ιστορικοί, όμως, δεν είναι βέβαιοι ούτε για το χρόνο ούτε για τον τρόπο του θανάτου του. Πιστεύεται ότι ο Διογένης πέθανε 323 π.Χ στην Κόρινθο πολύ γέρος και κατά την παράδοση την ίδια μέρα που πέθανε στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος. Οι Κορίνθιοι του έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία και στον τάφο του έστησαν μαρμάρινο κίονα, πάνω στον οποίο έστεκε καμαρωτός ένας σκύλος από μάρμαρο της Πάρου (κύνα). Λέγεται ότι είχε προκύψει διαμάχη μεταξύ των μαθητών του για το ποιος θα τον θάψει. Τελικά, με εισήγηση ανδρών επιρροής, θάφτηκε από τους γιους του Ξενιάδη. Στη συνέχεια συμπατριώτες του από τη Σινώπη τον τίμησαν με ορειχάλκινα αγάλματα, κοντά στη γιγαντιαία κολόνα με το σκύλο, πάνω στα οποία χάραξαν την ακόλουθη επιγραφή: «Ο χρόνος κάνει ακόμη και το χαλκό να παλιώνει· αλλά τη δόξα σου, ω Διογένη, η αιωνιότητα ποτέ δεν θα καταστρέψει. Διότι εσύ μόνος δίδαξες στους θνητούς το μάθημα της αυτάρκειας και το πιο ενάρετο μονοπάτι της ζωής».

Ο Διογένης άφησε πίσω του μαθητές που ακολούθησαν τον ίδιο τρόπο ζωής και καυτηρίασαν έμπρακτα την αφύσικη και τεχνητή ζωή του πολιτισμού. Από τους πιο γνωστούς συνεχιστές του είναι ο Κράτης o Θηβαίος, που έζησε ως επαίτης, έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την Ιππαρχία, κοπέλα από αρχοντική οικογένεια και αδελφή του επίσης Κυνικού Μητροκλή.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος παραθέτει μακρότατο κατάλογο των έργων του φιλοσόφου, από τα οποία όμως τίποτα δεν διασώθηκε. Ο ίδιος συνέλεξε αποφθέγματα, ανέκδοτα και λεπτομέρειες από το βίο του μεγάλου κυνικού. Πολλά όμως απ’ αυτά όμως, ίσως και να είναι επινοήματα των μεταγενεστέρων θαυμαστών του. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ακόλουθα:

Ο Διογένης είχε συλληφθεί αιχμάλωτος και κατάληξε στα δουλοπάζαρα. Ο δουλέμπορος δεν τον άφηνε να καθίσει, γιατί ήθελε να βλέπει ο κόσμος την «πραμάτεια» του. Ο Διογένης τότε του είπε, «Δεν έχει σημασία γιατί και τα ψάρια όπως και να στέκονται το ίδιο πωλούνται». Ο Ξενιάδης, πλούσιος, αριστοκράτης της εποχής είδε τον Διογένη και θέλησε να τον αγοράσει. Συζήτησε με τον δουλέμπορο και ο δουλέμπορος πλησίασε τον Διογένη και του λέει «αυτός ενδιαφέρεται να σε αγοράσει, τί δουλειά ξέρεις να κάνεις να του πώ;». Ο Διογένης με λογοπαίγνιο απαντά «ανθρώπων άρχειν» και συμπλήρωσε «Φώναξε μήπως κάποιος θέλει δεσπότη». Το λογοπαίγνιο αυτό, ενός δούλου που δήλωνε «άρχειν ανθρώπων» άρεσε στον Ξενιάδη που χαμογέλασε και τον αγόρασε, αφού αντιλήφθηκε τις δύο έννοιες που με οξυδέρκεια έθεσε ο Διογένης. «Διοικώ τους ανθρώπους και διδάσκω στους ανθρώπους αρχές». Ο Ξενιάδης ανάθεσε στον Διογένη την διδασκαλία των παιδιών του, και έτσι ο Διογένης έμεινε στο Κράθειον, ένα προάστειο της Κορίνθου.

Οι φίλοι του Διογένη θέλησαν να τον ελευθερώσουν (από δούλο του Ξενιάδη) και εκείνος τους απεκάλεσε ανόητους, γιατί, όπως είπε, «τα λιοντάρια δεν είναι δούλοι αυτών που τα τρέφουν, αλλά αυτοί που τρέφουν τα λιοντάρια είναι δούλοι των λιονταριών, αφού ο φόβος χαρακτηρίζει τους δούλους, ενώ τα θηρία προκαλούν φόβο στους ανθρώπους».

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: «Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δεί». Ο Διογένης απάντησε «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει». Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δεί τον Διογένη. Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέει «Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος». Ο Διογένης ατάραχος απαντά «Και γώ είμαι ο Διογένης ο Κύων».Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει «Δεν με φοβάσαι;». Ο Διογένης απαντάει «Και τί είσαι; Καλό ή κακό;». Ο Αλέξανδρος μένει σκέπτικος. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ερωτεί εκ νέου «Τί χάρη θές να σου κάνω;» και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά «Αποσκότησων με». Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια. Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί εώς «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο», καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη λιτότητα, στη ζεσταςιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: «Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης».

Ο Πλάτων τιμούσε τον Διογένη, που τον ονόμαζε «Σωκράτη μαινόμενο», εκείνος όμως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη τον ιδρυτή της Ακαδημίας και δεν άφηνε ευκαιρία να τον ειρωνεύεται. Όταν ο Πλάτων διατύπωσε τον γνωστό ορισμό για τον άνθρωπο: «Ζώον δίπουν άπτερον» (ζώο με δύο πόδια και χωρίς φτερά) ο Διογένης μάδησε ένα πετεινό και τον παρουσίασε στην αγορά λέγοντας «Ιδού ο άνθρωπος του Πλάτωνος» κι αυτός τότε συμπλήρωσε τον ορισμό με το «και πλατώνυχον».

Μια μέρα μπήκε στο πλουσιόσπιτο του Πλάτωνα και με τα ξυπόλυτα (και βρώμικα) πόδια του πατούσε στα χαλιά λέγοντας «πατώ τον του Πλάτωνος τύφον (ματαιοδοξία)».

Όταν ο Πλάτων τον είδε μια μέρα να γευματίζει μονάχα με ψωμί κι ελιές, δεν κρατήθηκε και τον πείραξε λέγοντας: «Αν είχες πάει στο Διονύσιο, δε θα ‘τρωγες τώρα ελιές». Ο Διογένης όμως δεν του τη χάρισε: «Αν έτρωγες ελιές δε θα χρειαζόταν να πάς στον Διονύσιο» (Σημείωση: Ο Διονύσιος ήταν τύραννος των Συρακουσών ο δε Πλάτων πήγε κοντά του προσπαθώντας να εφαρμόσει στην πράξη τις ιδέες που είχε διατυπώσει στην «Πολιτεία» του).

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιάς κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, πειράξεις την κόρην».

Είναι ο Διογένης καλεσμένος σε ένα γεύμα και πηγαίνει στο λουτρό για να πλυνθεί πρίν φάει. Αλλά το λουτρό είναι πολύ βρώμικο. Δεν παραπονιέται, δεν λέει «είναι βρώμικο το λουτρό», και δεν προσβάλει τον οικοδεσπότη αλλά με αστεϊσμό ερωτεί «Οι εδώ λουόμενοι, που πλένονται κατόπιν;».

Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε που είδε ενάρετους (σύμφωνα με τις αρχές του) άντρες, αποκρίθηκε, «Άντρες πουθενά, στην Σπάρτη όμως, είδα παιδιά».

Ο Διογένης καυτηρίαζε τον πόλεμο, με τον δικό του, ιδιότυπο τρόπο: Οι Κορίνθιοι προετοιμάζονταν πυρετωδώς για να πολεμήσουν τον Φίλιππο της Μακεδονίας και για να μη φανεί ότι ο Διογένης μένει άπρακτος, πήρε κι αυτός το πιθάρι του και άρχισε να το τσουλάει πάνω κάτω!

Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα ευνούχο μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι’ αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την θύρα της οικίας τους ένα θυραίο. Αυτό ήταν ένα σύμβολο ή σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει άνωθεν της οικίας του το εξής ρητό. «Μηδέν εισίτω κακόν» ( Να μην μπει κανένα κακό). Και ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε: «Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;».

Όταν ρωτήθηκε ποιανού ζώου το δάγκωμα είναι το χειρότερο, λέγεται πως απάντησε: «Ανάμεσα στα άγρια, του συκοφάντη, και ανάμεσα στα ήμερα του κόλακα».

Μια μέρα, ενώ συζητούσε επί σοβαρού θέματος κι ελάχιστοι τον άκουγαν, άρχισε να σφυρίζει· τότε, καθώς πλήθος μαζεύτηκε αμέσως γύρω του, τους επέπληξε λέγοντας, «Εσείς σπεύδετε με όλη σας τη σοβαρότητα για ν’ ακούσετε ανοησίες, αλλά είστε πολύ αργοί και περιφρονητικοί όταν το θέμα είναι σοβαρό».

Όταν κάποιος του είπε, «οι περισσότεροι άνθρωποι γελούν μαζί σου», η απάντησή του ήταν, «πολύ πιθανόν οι γάιδαροι να γελούν μ’ αυτούς· αλλά όπως δεν τους νοιάζει για τα γαϊδούρια, ούτε και μένα με νοιάζει γι’ αυτούς».

Ο Μέγας Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ρώτησε: «Σου άρεσε Κύων το δώρο μου;». Και ο Διογένης του απάντησε «Το έδεσμα ήταν άξιο για κύων, αλλά το δώρο δεν ήταν καθόλου άξιο για βασιλέα».

Όταν από τα βάθη της Ασίας ο Αλέξανδρος έστειλε στον τοποτηρητή του Αντίπατρο μήνυμα με κάποιον αγγελιοφόρο, που λεγόταν Αθλίας, ο Διογένης σχολίασε: «Αθλίας παρ΄αθλίου δι΄αθλίου προς άθλιον» (Ο άθλιος στέλνει άθλια επιστολή με τον Άθλιο προς ένα άθλιο).

Τον ρώτησε κάποιος τύραννος ποιος είναι ο καλύτερος χαλκός για να χυτευθεί ένα άγαλμά του και ο Διογένης του είπε «ο δι΄ου Αρμόδιος και Αριστογείτων εχυτεύθησαν» (δηλαδή ο χαλκός από τον οποίο γίνανε τα αγάλματα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα – των τυραννοκτόνων).

Μια μέρα, παρατήρησε μια τοιχογραφία που εικόνιζε δύο κενταύρους, πανάθλια ζωγραφισμένος και ρώτησε : «Πότερος τούτων Χείρων εστί;», λογοπαικτώντας με το επίθετο χείρων (= χειρότερος) και το όνομα του γνωστού κενταύρου Χείρωνα.

Όταν κάποιος είπε στον Διογένη, «Γέρασες, κοίτα να ξεκουραστείς», αυτός απάντησε «Αν έπαιρνα μέρος σε αγώνα δρόμου, στο τέλος, θα έπρεπε να χαλαρώσω αντί να επιταχύνω;».

Μια μέρα παρακολουθούσε μουσική παράσταση κιθάρας. Ο κιθαρωδός ήταν κάποιος ηρακλείων διαστάσεων και πολύ αγριωπός, το δε παίξιμό του είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όλοι οι ακροατές αποδοκίμαζαν τον «καλλιτέχνη» και μονάχα ο Διογένης τον χειροκροτούσε. Όταν οι άλλοι τον ρώτησαν απορημένοι «γιατί;», εκείνος απάντησε: «Διότι τηλικούτος ων κιθαρωδεί και ου ληστεύει!» (Επειδή, παρά το μέγεθος του, παίζει κιθάρα και δεν ληστεύει).

Όταν είδε ένα μουσικό να χορδίζει την άρπα, του είπε, «Δεν ντρέπεσαι να δίνεις στο ξύλο εναρμονισμένους ήχους, τη στιγμή που απέτυχες να εναρμονίσεις την ψυχή με τη ζωή σου;».

Στην αγορά της Αθήνας τον έβρισε ένας φαλακρός. Ο Διογένης απάντησε: «Εγώ ου λοιδωρώ αλλά τας τρίχας επαινώ, ότι κρανίου κακού απηλλάγησαν», δηλαδή «Δεν θα σε βρίσω, αλλά θα παινέψω τις τρίχες που εγκατέλειψαν ένα τέτοιο κρανίο».

Τον καιρό που ο Διογένης ζούσε στην Κόρινθο, μεσουρανούσε εκεί η περίφημη εταίρα Λαΐς η Κορινθία. Ήταν τόσο όμορφη που κατά τον Προπέρτιο «όλη η Ελλάδα έλιωνε από πόθο μπροστά στην πόρτα της» ενώ ο Αρισταίνετος γράφει πως «τα στήθια της ήταν σαν κυδώνια» και κατά τον Αθήναιο πολλοί ζωγράφοι την είχαν ως πρότυπο. Δεν ήταν όμως μόνο πανέμορφη. Ήταν πολύ μορφωμένη, καλλιεργημένη, και πάμπλουτη. Φυσικά είχε σχέσεις με τους επιφανέστερους και πλουσιώτερους Έλληνες, που συνέρρεαν στην Κόρινθο για να τη γνωρίσουν (με τη βιβλική σημασία του ρήματος). Ανάμεσα στους «πελάτες» της ήταν και ο μαθητής του Σωκράτη Αρίστιππος, ιδρυτής της ηδονιστικής σχολής. Ο Αρίστιππος ήταν άνθρωπος ρεαλιστής και όταν κάποιοι του είπαν πως η Λαϊς δεν τον αγαπάει, αυτός απάντησε «Και τα ψάρια και το κρασί δε μ΄αγαπάνε αλλά εγώ τα απολαμβάνω». Ο Διογένης στην αρχή δεν έδινε καμιά σημασία στη Λαϊδα και όταν κάποιος φίλος του τον ρώτησε γιατί δεν την επισκέπτεται, αυτός απάντησε «ουκ ωνέομαι εγώ δεκακισχιλίων μίαν μεταμέλειαν», δηλαδή δεν αγοράζω με δέκα χιλιάδες δραχμές κάτι για το οποίο θα μετανοιώσω. Η Λαΐς, μαθαίνοντας το περιστατικό, πειράχτηκε και αποφάσισε να τιμωρήσει τον φιλόσοφο που καταφρονούσε τη γοητεία της. Κατάφερε να τον πλησιάσει και του υποσχέθηκε μιαν ερωτική νύχτα μαζί της, δωρεάν. Ο Διογένης, τι είχε να χάσει, συμφώνησε. Η Λαΐς όμως τον υποδέχτηκε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και στη θέση της βρισκόταν μια κακάσχημη υπηρέτριά της, από την οποία τελικά ο φιλόσοφος δέχτηκε τις θωπείες που του υποσχέθηκε η Λαΐς. Το άλλο πρωί διαπίστωσε το πάθημά του, το οποίο η εταίρα φρόντισε να το μάθει όλη η Κόρινθος. Ο Διογένης όμως απτόητος της ανταπέδωσε τα ίσα, λέγοντας «Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαΐς» (δηλαδή, στο σκοτάδι όλες οι γυναίκες είναι ίδιες).

Μια φορά ο Διογένης ο Κυνικός βρέθηκε σε μια συντροφιά όπου όλοι έπλητταν θανάσιμα από απαγγελία ενός ποιητή. Βλέποντας να προβάλλει το λευκό στο τέλος του ειληταρίου που κρατούσε ο ποιητής, ο Διογένης είπε «Κουράγιο φίλοι, βλέπω στεριά».

Όταν ο κυνικός φιλόσοφος Διογένης είδε μια γυναίκα κρεμασμένη σε μια ελιά αναφώνησε: «Μακάρι να είχαν όλα τα δέντρα τέτοιους καρπούς!».

Κάποιος καλοτύχιζε τον Καλλισθένη γιατί ζούσε ωραία κοντά στον Μέγα Αλέξανδρο. Ο Διογένης τότε του απαντά: «Κακότυχος είναι όποιος προγευματίζει και δειπνεί όποτε αρέσει στον Αλέξανδρο».

Μια φορά άναψε, μέρα μεσημέρι, έναν λύχνο και κρατώντας τον, γύριζε στης αγοράς τους δρόμους. Όταν δε, ρωτήθηκε γιατί το κάνει αυτό, έδωσε τη γνωστή περίφημη απάντησή του: «Άνθρωπον ζητώ».

Μια μέρα ο Διογένης πήγε στο θέατρο, όταν η παράσταση είχε τελειώσει και ο κόσμος έβγαινε έξω. Αντίθετα στο πλήθος, που έβγαινε έξω, αυτός προσπαθούσε ν’ ανοίξει δρόμο και να μπει μέσα, και σαν τον ρώτησαν, γιατί πάει αντίθετα, απάντησε: «Σε όλη μου τη ζωή αυτό εξασκούμαι να κάνω».

Όταν είδε μια μέρα ένα παιδί να πίνει νερό με τη χούφτα του χεριού του, έβγαλε, καθώς λένε, το κύπελλο, με το οποίο έπινε νερό και το πέταξε αναφωνόντας «παιδίον μὲ νενίκηκεν εὐτελεία!» (ένα παιδί με ξεπέρασε στην απλότητα).

Ο Διογένης, κάποτε, στέκονταν εμπρός από ένα άγαλμα ζητώντας…ελεημοσύνη. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό, εκείνος απάντησε: «μελετῶ ἀποτυγχάνειν» (μελετώ την αποτυχία).

Έλεγε ο Διογένης, πως, όταν πεθάνει, θέλει να τον θάψουν μπρούμητα. Τον ρώτησαν γιατί, κι εκείνος απάντησε: «γιατί σε λίγο θα’ ρθουν τα πάνω-κάτω».

Σε κάποιον που του υπενθύμισε χλευαστικά μια παλαιότερη παρανομία του (παραχάραξη νομίσματος, για την οποία οι συμπολίτες του τον εκδίωξαν από την Σινώπη), ο κυνικός φιλόσοφος δήλωσε «κάποτε ήμουν τέτοιος που εσύ είσαι τώρα, τέτοιος όμως που είμαι εγώ, εσύ δεν θα γίνεις ποτέ». Όταν οι Αθηναίοι τον κορόιδευαν για τον ίδιο λόγο, λέγοντας πώς οι Συνωπείς τον είχανε εξορίσει αυτός με αστεϊσμό απαντούσε «κι εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».

Ο Διογένης βγήκε μια μέρα στην αγορά και άρχισε να φωνάζει:«Ε, άνθρωποι που είστε;». Σαν μαζεύτηκαν κάμποσοι, τότε άρχισε να τους κυνηγά και να τους χτυπά με το ραβδί του, λέγοντάς τους: «Ανθρώπους κάλεσα, όχι παλιάνθρωπους».

Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε «Αν πεθάνεις, ποιος θα φροντίσει την κηδεία σου;», είπε «Αυτός που θα θέλει το σπίτι μου».

Βλέποντας κάποτε ο Διογένης μια θρησκόληπτη γυναίκα να σκύβει βαθιά στα αγάλματα των θεών, της είπε «Δε φοβάσαι καλή μου γυναίκα, μήπως κανένας θεός από πίσω σου σε δει σε άσεμνη στάση;».

Όταν ο Διογένης αιχμαλωτίστηκε στη μάχη τις Χαιρώνειας και οδηγήθηκε μπροστά στον Φίλιππο, ρωτήθηκε ποιος είναι, και απάντησε, «κατάσκοπος τις απληστίας σου».

Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε πότε πρέπει να παντρεύεται κάποιος, είπε, «Τους μεν νέους μηδέπω (όχι ακόμα), τους δε πρεσβυτέρους μηδέπωποτε (ποτέ)».

Σε κάποιο δείπνο κάποιοι του έριχναν (του Διογένη) κόκκαλα σαν σε σκύλο, τότε εκείνος σηκώθηκε και τους κατούρησε σαν σκύλος.

Όταν ο Διογένης ρωτήθηκε γιατί οι άνθρωποι ελεούν τους ζητιάνους αλλά όχι τους φιλοσόφους, είπε, «γιατί κουτσοί και τυφλοί υπάρχει περίπτωση να γίνουν, φιλόσοφοι όμως αποκλείεται».

Ο Διογένης παρουσιάστηκε σε μια ομιλία του ρήτορα Αναξιμένη κρατώντας ένα παστό ψάρι και απέσπασε την προσοχή των ακροατών, ο ρήτορας αγανάκτησε και ο Διογένης είπε, «Ένα τιποτένιο ψάρι διέλυσε την ομιλία του Αναξιμένη».

Όταν κατηγόρησαν τον Διογένη ότι τα πίνει στο καπηλειό, απάντησε «και στο κουρείο, κουρεύομαι».

Ο Διογένης όταν είδε θηλυπρεπή νέο, του είπε «δεν ντρέπεσαι, να έχεις για τον εαυτό σου χειρότερη γνώμη απ’ αυτή που έχει η φύση; Αυτή σε έκανε άντρα κι εσύ αναγκάζεις τον εαυτό σου να γίνει γυναίκα».

Κάποτε όταν τον ειρωνεύτηκαν πως μπαίνει σε ακάθαρτους χώρους, ο Διογένης, σε απάντηση, τους είπε: «Αλλά και ήλιος και ου μιαίνεται», δηλαδή: «Κι ο ήλιος μπαίνει σε ακάθαρτους τόπους, αλλά δεν μολύνεται από αυτούς».

Ο Διογένης συχνά αυνανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Όταν κάποτε ένας παριστάμενος τον ερώτησε εάν δεν ντρέπεται, αυτός του απάντησε «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου).

Βλέποντας ο Διογένης, Μεγαρίτες να χτίζουν μεγάλα τείχη, τους είπε «Μην έχετε έγνοια πόσο μεγάλα θα είναι τα τείχη αλλά πόσο μεγάλοι θα είναι εκείνοι που θα σταθούν επάνω σε αυτά».

Ρώτησαν κάποτε τον Διογένη, πια στάση πρέπει να κρατά κάποιος απέναντι στην εξουσία απάντησε: «Όποια και απέναντι στην φωτιά: να μην στέκεται ούτε πολύ κοντά, για να μην καεί, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσει».

Ο Διογένης, κουβαλούσε μαζί του ό,τι είχε. Σ’ ένα σακούλι είχε συνήθως ψωμί και ελιές. Μια μέρα λοιπόν κάθεται στο μέσο της Αγοράς, ανοίγει το σακούλι του και αρχίζει να τρώει. «Καλά, τι ώρα είναι αυτή που τρως;» τον ρωτάει κάποιος. Κι ο Διογένης ετοιμόλογος του απάντησε: «Οι πλούσιοι τρώνε όταν θέλουνε, εγώ ο φτωχός, όταν πεινώ!».

Βλέποντας μία ημέρα τους αξιωματούχους να οδηγούν στη φυλακή κάποιο ταμία, που είχε κλέψει ένα κύπελο είπε: «Οι μεγάλοι κλέπται τον μικρόν άγουσι».

Για τις αναθηματικές επιγραφές πιστών που σώθηκαν χάρη σε μια θεότητα, έλεγε «Θα ήταν πολύ περισσότερες, αν και εκείνοι που δεν είχαν σωθεί, είχαν κάνει αφιερώσεις».

Βλέποντας κάποτε έναν ολυμπιονίκη να νέμει τα πρόβατά του, στάθηκε και του είπε: «Ω, βέλτιστε, ταχέως μετέβης από των Ολυμπίων επί τα Νέμεα».

---

Αποφθέγματα του Διογένη

* Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ.

* ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΠΛΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΑΝΟΙΧΤΑ.

* ΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΤΟΥΝ ΜΕ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΟΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ.

* ΜΕΤΑΞΥ ΦΙΛΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΑ.

* ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ, ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΣΤΑ ΠΑΘΗ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ.

* Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ.

* ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ ΘΕΩΝ.

* Ο ΕΡΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΟΛΙΑ ΑΡΓΟΣΧΟΛΩΝ.

* ΑΘΛΙΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΦΤΩΧΟΣ ΓΕΡΟΣ.

* ΑΠ’ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΔΑΓΚΩΜΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ Ο ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΛΑΚΑΣ.

* Η ΚΟΙΛΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΥΒΔΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

* Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΚΑ.

* ΟΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΤΑΙΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΠΙΟΤΟ.

* ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ.

* Ο ΗΛΙΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΠΑΤΟΥΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΟΛΥΝΕΤΑΙ.

* ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΑΦΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΣΧΡΟΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥΣ.

* ΟΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ.

* Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΣ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.

* Η ΜΟΡΦΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΣΗ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΣΤΟΛΙΔΙ.

* Η ΑΣΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΗ.

* ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ, ΕΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ.

* ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΚΟΠΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ Η ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ.

* ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΥΣΤΥΧΟΥΝ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ ΤΟΥΣ.

* ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΗΔΟΝΕΣ, ΕΝΟΧΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ, ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΙΣ ΗΔΟΝΕΣ.

* Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

* ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.

* Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ, Η ΚΑΛΗ ΦΗΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ.

* Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ.

* ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ.

* Η ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ, Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΓΚΑΙΑ.

Αναρτήθηκε από Achileo στις 8/10/2009 10:31:00 μμ Ετικέτες ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η ηθική και η ηθική αρχή.

Η λέξη ΗΘΙΚΗ προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι ή συμμορφώνομαι σε κάτι αυθόρμητα δηλαδή σημαίνει την δύναμη να κάνεις κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την έξη, δηλαδή την συνήθεια ή άλλως με την προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα υπόδειγμα ή πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προηγηθεί η ύπαρξη ενός ορθού προτύπου ώστε η προσαρμογή μας σ’ αυτό να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη. Το πρότυπο αυτό είναι η πραγματικότητα που υπάρχει στην φύση και η μόνη πραγματικότητα είναι οι νόμοι της Φύσεως και όχι στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα. Συνεπώς ο άνθρωπος εκείνος που έχει εκδηλώσει τον νόμο της ηθικής προσαρμόζεται αυθόρμητα στους Νόμους της Φύσεως.

Όπως βάση της αρετής είναι «το κατά Φύση πράττειν» έτσι μπορούμε να ειπούμε ότι βάση της ηθικής είναι «το κατά Φύση αυθόρμητα συμπεριφέρεσθαι» και αυτό αποτελεί την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης γιατί η ηθική είναι συμφυής με την νόηση και της συνείδηση, που είναι ιδιότητες των πνευματικών υπάρξεων όπως είναι ο άνθρωπος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ηθική είναι η κατά τρόπο αυθόρμητο εκδήλωση της αρετής». Σχετικά νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος έλεγε: 

ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ για τα νοητικά όντα[1] (κατά τον νεοπυθαγόρειο φιλόσοφο Σπ. Νάγος) είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, καθήκοντος το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεώς τους. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων, υποχρεώνει τα νοητικά όντα να είναι πάντοτε εναρμονισμένα στις σχέσεις τους προς το σύνολο των νοητικών όντων. Το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους δηλαδή ως έχοντα διανόηση από την οποία διέπονται οι πράξεις τους. Αντίθετες ενέργειες δια των πράξεών τους τα χαρακτηρίζει ως ασυνείδητα. Ασυνείδητες δε ενέργειες δια πράξεων είναι επαναστατικές κατά του έργου της θείας δημιουργίας, κατά των όρων της φυσικής τους ζωής, κατά της προόδου αυτών, κατά της ηθικής τους εμφανίσεως και κατά του σκοπού τους.  

Οι μύστες, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, μετά από προπαρασκευή, τις θείες αλήθειες της Φύσεως, προς τους αμύητους προς αυτές ανθρώπους, προς τον σκοπό να προαχθούν και αυτοί νοητικά ώστε να γνωρίσουν τα φυσικά τους δικαιώματα και να εκπληρώνουν το καθήκον τους προς τους άλλους. Οι μύστες όταν πράγματι τα ασκούν αυτά τα καθήκοντα τότε, όχι μόνον προάγονται ψυχικά, αλλά αποκτούν το δικαίωμα της αποκαλύψεως προς αυτούς από θειότερα πνεύματα, θειότερης γνώσεως, σχέση έχουσα προς την μεταμόρφωσή της οργανικής τους φύσεως και απόκτηση ενεργητικού μέσου της ψυχής τους καθαρά πνευματικού.  

Η υπερπήδηση των ορίων της βαθμίδας της ανθρώπινης ζωής υπό των ανθρωπίνων ψυχών προαπαιτεί διανόηση φωτεινή. Φωτεινή διανόηση είναι εκείνη η οποία συνεχώς τροφοδοτείται με γνώσεις υπό υπέρτερων πνευματικών όντων τα οποία ενσυνείδητα συνεχίζουν στους πνευματικούς κόσμους το έργο της θείας δημιουργίας, το έργο της μεταμορφώσεως των ενεργητικών τους μέσων, εκ των οποίων εκπέμπονται ακτίνες φωτός δια να δημιουργούν νέες αρμονίες στους νοητικούς κόσμους του Σύμπαντος. Για να τροφοδοτείται η διανόηση πρέπει να είναι δεκτική αυτών των  ακτίνων. Δεκτική διανόηση είναι εκείνη η οποία στις ενεργητικές της σχέσεις ασκεί τις ηθικές αρχές και δι’ αυτών εμφανίζει αρμονίες προς τις άλλες, εκείνη η οποία συναισθάνεται την ενότητα αυτής προς τους νόμους της θείας δημιουργίας, εκείνη η οποία συνεχίζει το έργο της θείας δημιουργίας.  

Η άσκηση της αρετής και ηθικής

Οι νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, όταν ασκούνται υπό των ανθρώπων γίνονται τα θεμέλια της ηθικής τους καταστάσεως και επ’ αυτών οικοδομούνται οι ηθικές αρχές των αρετών που αναφέρθηκαν ανωτέρω. Σχετικά ο νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος έλεγε: 

Όταν οι αρετές αυτές ασκούνται υπό των μυστών, όχι μόνον εναρμονίζουν τις λειτουργίες της φύσεώς τους προς τους νόμους της Φύσεως, όχι μόνο βελτιώνουν τις διανοητικές λειτουργίες τους κατά τρόπον ώστε να μη εισχωρούν στην διάνοιά τους πεπλανημένες αντιλήψεις, αλλά προκαλούν και την ομαλή εξωτερίκευση των ψυχικών τους δυνάμεων διά των οποίων συντελείται η διανοητική και ηθική πρόοδός τους. 

Όταν οι αρετές αυτές ασκούνται υπό των μυστών, εξαγνίζουν και τους οργανισμούς τους και τις ψυχικές τους εκδηλώσεις οπότε καταπολεμάται πάσα εκδήλωση ανθρωπίνων παθών. Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων (οι οποίες παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου) αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων διά των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση τους από τους όρους της Φυσικής ζωής.  

Τα πάθη είναι οι αρνητικές ενέργειες του ανθρώπου και δι’ αυτό όπου εκδηλούται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλώνουν πάθη, διότι τα πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε η αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται δεκτική από την διανόησή τους. Ψυχές μυημένων που εκδηλώνουν πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δεν εκπληρώνουν τον σκοπό τής μυήσεώς τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η ιθύνουσα πνευματική Αρχή στις εκεί οντότητες.

---

 

[1] Στο θείο Άπειρο υπάρχει μια άπειρη εξελικτική κλίμακα. Ο άνθρωπος είναι μεν πνευματική ύπαρξη όμως βρίσκεται στην κατώτερη βαθμίδα αυτής της άπειρης πνευματικής κλίμακας. Θα προοδεύσει μόνον αν εναρμονισθεί προς τους πνευματικούς νόμους της φύσεως και εκδηλώσει την απόλυτη ηθική. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα ζώα βρίσκονται κι αυτά σε κάποιο σημείο αυτής της εξελικτικής κλίμακας, σε κατώτερο σημείο του ανθρώπου, συνεπώς η αγάπη προς αυτά δεν πρέπει να αποτελεί μόνον απλό συναίσθημα γιατί είναι «νεώτεροι αδελφοί μας» και η εκδήλωση της ηθικής αρχής καλύπτει και αυτά.

ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ[1]

 Ηθικοί νόμοι (έλεγε ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος) είναι αυτοί που αναφέρονται στην αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και στην προστασία τους.

Το ανθρώπινο πνεύμα είναι προορισμένο εκ της Θείας Δημιουργίας να ανέλθει σε υψηλότερες του ανθρωπίνου κόσμου πνευματικές κοινωνίες. Διά να ανέλθει όμως σε αυτές, πρέπει πρώτον να προσανατολισθεί προς τους ηθικούς νόμους αυτών των πνευματικών κοινωνιών. Οι ηθικοί νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και γι’ αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να τους γνωρίσουν και να καταδικάσουν στην συνείδησή τους νόμους των ανθρωπίνων κοινωνιών οι οποίοι δεν απορρέουν από τις πραγματικές Αλήθειες της Φύσεως και δεν επιβοηθούν την εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών και την διανοητική και ηθική τους πρόοδο. Οι μυημένοι στις αλήθειες της φύσεως πρέπει να εκδηλώσουν από τις ψυχές τους, τους νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.

Ο ηθικός νόμος της ελευθέριας.

Ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυμεί σύμφωνα με δική του με την θέλησή του χωρίς καμιά εξωτερική υποχρέωση. Σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνεπώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της ελευθερίας χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Οκτώ (8).

Στο φυσικό επίπεδο ο νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυτοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλληλεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμικότητος μορφές και καταργούν μ’ αυτόν τον τρόπο την αυτοτέλεια τους.

Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της ελευθερίας συντελεί ώστε να αναπροσδιορίζεται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας. Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις τότε λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Η έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας­ στηρίζεται στην λειτουργία του ­φυσικού νόμου της ελευθερίας­ και  γι’ αυτόν τον λόγο ο ηθικός αυτός νόμος πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός  νόμος της ελευθερίας σ’ όλες τις μορφές της φύσης με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε φυσική τάξη ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεων της.

Ο ηθικός νόμος της ελευθερίας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο και στην επίτευξη της εκδήλωσης του νόμου της ελευθερίας δια του οποίου εξασφαλίζεται η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων. Εάν ο ισχύων στις ανθρώπινες κοινωνίες κοινωνικός ­ηθικός νόμος­ της ελευθερίας δεν διακανονίζει τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις των ατόμων της κοινωνίας, τότε οι σχέσεις τους θα οδηγούν όχι μόνο στην καθυστέρηση της ψυχικής τους προόδου αλλά και στην παράταση της κακοδαιμονίας και ­στις δοκιμασίες­ τις οποίες θα υποστούν.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της ελευθερίας (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές δεν είναι δυνατόν σε αυτούς να αποκτήσουν αυτοκυριαρχία. Χωρίς την αυτοκυριαρχία τους δεν είναι δυνατόν οι ψυχές τους να καθίστανται υπέρτερες των ενεργειών του κόσμου του ανθρωπίνου περιβάλλοντος και τότε είναι υποταγμένες στις επιδράσεις του περιβάλλοντος αυτές κόσμου.

Ο ηθικός νόμος της δικαιοσύνης.

Η δικαιοσύνη όταν αποβεί νόμος συνειδήσεως στον άνθρωπο εκδηλώνεται ως συναίσθημα και μάλιστα ως συναίσθημα και ως νόμο της ανθρώπινης συνειδήσεως,. Το συναίσθημα της δικαιοσύνης γεννιέται στους ανθρώπους από παραστάσεις που έχουν τον χαρακτήρα του δικαίου ή του αδίκου και από παραστάσεις που αφορούν στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η εφαρμογή του νόμου της δικαιοσύνης στο πνευματικό επίπεδο απαιτεί να αποδιδουμε στους αλλους οτι τους ανηκει απο την φυση και μάλιστα κατά το υπόδειγμα της ίδιας της Φύσεως (φυσική δικαιοσύνη) τόσο της απρόσωπης όσο και της πνευματικής».

Στο φυσικό επίπεδο το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της Δικαιοσύνης και τα εξ αυτού προκύπτοντα δικαιώματα της ζωής και της προόδου όλων των όντων της Φύσεως, τότε ζουν και ενεργούν έξω των λειτουργιών των Φυσικών Νόμων με αποτέλεσμα να μην επικρατεί στις μεταξύ τους σχέσεις ούτε δικαιοσύνη, ούτε αρμονία και τότε η ζωή τους και όλες οι ενέργειές τους δεν είναι φυσικές και δεν επιτυγχάνουν διανοητική και ψυχική πρόοδο. Η εκτροπή των νοητικών όντων από την φυσική ζωή και η εμφάνισή της ως ανωμάλου, προήλθε εκ της ατομικής των βουλήσεως.

Στο κοινωνικό επίπεδο, δικαιοσύνη είναι η αναγνωριση των δικαιωματα επι της ζωης και της προοδου όλων των κοινωνικων ατομων χωρίς διακριση με την θέσπιση κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών αναλόγως με τις δυνατότητές του και τις ικανότητές του. Η Κοινωνική Δικαιοσύνη, πρέπει να είναι έργο των φωτεινών εκείνων ανθρωπίνων συνειδήσεων οι οποίες έχουν διεισδύσει μέσα στις λειτουργίες της Φύσεως και έχουν κατανοήσει τους Θείο σκοπούς της. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει εκδηλώσει τον νόμο της δικαιοσύνης πρέπει να έχει ως υπόδειγμα επιβολής της δικαιοσύνης όταν κρίνει άλλους ανθρώπους και επιβάλει δικαιοσύνη ως δικαστής, ως ένορκος κλπ αυτό της θείας Νεμέσεως. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να είναι επιεικής για τις ανθρώπινες αδυναμίες και αυστηρός για τα αδικήματα κατά της Φύσεως και των νόμων αυτής (π.χ. αφαίρεση ζωής κλπ). Επίσης πρέπει να έχει υπ΄ όψη τους ότι οι επιβαλλόμενες ποινές δεν πρέπει να είναι καταστρεπτικές αλλά επανορθωτικές γιατί δεν αποβλέπουν στην εκδίκηση αλλά στην βελτίωση του τιμωρουμένου ατόμου. Χωρίς δικαιοσύνη είναι αδύνατη η ειρήνη που έχει σαν επακόλουθο την ευημερία, την πρόοδο και την εξέλιξη των ατόμων.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της δικαιοσύνης (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές η διανόηση τους δεν δύναται να εκτιμά την αξία των φυσικών δικαιωμάτων των πάσης εξελικτικής καταστάσεως νοητικών όντων και αυτό δεν θα τους επιτρέπει την πλήρωση του σκοπού των και την άνοδό τους. Ο νόμος της Δικαιοσύνης εκδηλούμενος και ενεργών στις ψυχές των μεμυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως, τις προάγει κατά την διανόηση σε βαθμό ώστε να εκτιμούν και σέβονται το έργον της Θείας Δημιουργίας και να το συντρέχουν.  Ο νόμος αυτός ασκούμενος υπό των μυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως τους προάγει στην τάξη των Ιεροφαντών της Μυστηριακής Γνώσεως δια της οποίας ι ανθρώπινες ψυχές απελευθερώνονται των πάσης φύσεως παθών της ανθρώπινης φύσεως και προσαρμόζονται προς τις λειτουργίες των υπέρτερων του ανθρώπου πνευματικών φύσεων.

Ο ηθικός νόμος της αγάπης.

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως, ανυστερόβουλος και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύματα από αρχαιοτάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υποχρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθολική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσίνιων Μυστηρίων  έλεγε (όπως αναφέρει ο Αδ.’. Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο μύστης Κάλλιστο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υποχρεώσεων μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου οργανισμού)». Ο αείμνηστος Σπ. Νάγος έλεγε «Αγάπη είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνώριζαν αυτούς είναι θνητός».

Η Αγάπη είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων αδελφότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια φυσικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθήκον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρίζοντας ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλεται να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρμονικά τις σχέσεις και των μορφών και των ψυχών κάθε δυναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου.

Η αγάπη εκδηλώνεται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνεται συνειδητή σ’ αυτά. Όταν η Αγάπη γίνεται συνειδητή στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν έχουν συνειδητή την έννοια της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνεργασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανάπτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Όταν η αγάπης δεν είναι συνειδητή στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε αποτρόπαιες ενέργειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέπονται του νόμου της αρμονικής τους προς το σύνολο διαθέσεως.

Η αγάπη είναι η θειοτέρα εκδήλωση της θείας δημιουργίας. Αυτή συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτή εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επίπεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της αγάπης (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και της επεκτάσεως της ενεργείας του νόμου αυτού προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις δια της συνάψεως σχέσεων δια των οποίων θα υποστούν τις πνευματικές τους επιδράσεις, δεν θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικώς υπέρτερες των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή θα μένουν υποδουλωμένες στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές τους, θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, για να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και θα επιτρέψει ο νόμος αυτός την εκδήλωση σε αυτές της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα προς χρησιμοποίηση μέσα της ανόδου των ψυχών σε υπέρτερο κόσμο. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των μυστών καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων.

Αυτή η αγάπη έπρεπε να συνδέει το ανθρώπινο γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύθυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέ­σεις οι οποίες διαρκώς  τον απομα­κρύνουν από την φυ­σική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

---

[1] Το θέμα αυτό αναλύεται στο βιβλίο μου ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ, έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ

ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ.

Η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για να οδεύσει η ψυχή του ανθρώπου προς απόκτηση της Σοφίας και την πνευματική της αναγέννηση, η οποία θα συμβολίζεται με την εαρινή ισημερία. ΠΑΘΗ είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ είναι πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες.

Το σημαντικότερο από τα πάθη είναι ο εγωισμός που αποτελεί το βάθρο εδράσεις όλων των παθών, αφού όμως προηγουμένως μετασχηματίσουμε όλα μας τα πάθη σε ιδανικά δηλαδή σε αληθείς ιδέες. Επίσης οι σημαντικότερες από τις ψευδής δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω που μας γαλουχούν από την τρυφερή μας παιδική ηλικία.

Αλλά για να απαλλαγεί από τα πάθη του και ψευδείς του δοξασίες πρέπει πρώτα να γνωρίζει ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και κατόπιν να τα εξαλείψει με την δύναμη της θελήσεώς του. Στην προσπάθειά του να αναγνωρίσει ότι έχει πάθει και ψευδής δοξασίες έχει ένα μεγάλο εμπόδιο, και αυτό είναι ο εγωισμός ο οποίος αντιδρά.

Τα πάθη όμως είναι συσσωρευμένες ενέργειες τις οποίες όταν επιχειρήσουμε να περιορίσουμε ή να συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερα και από τη λογική. Τα πάθη λοιπόν δεν περιορίζονται ούτε καταστέλλονται αλλά μετασχηματίζονται σε ιδανικά. Ο μετασχηματισμός αυτός γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που δεν έχει την δυνατότητα να μετατρέψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες, σε ιδέες πραγματικές και αληθείς, γιατί δεν της το επιτρέπει ο μη φυσικός βίος και το σκοτεινό περιβάλλον που ζει, καθηλώνεται στα πάθη και τις ψευδείς δοξασίες. Συνεπώς προϋπόθεση για την μετατροπή των από πλάνη σχηματισμένων ιδεών σε ιδέες πραγματικές και αληθείς και συνεπώς πραγματοποίηση ουσιαστικής προόδου, είναι ο φυσικός βίος και το κατάλληλο περιβάλλον.

Τα πάθη όμως δεν μετασχηματίζονται εύκολα σε ιδανικά γιατί ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που όταν ο Ήρωας Ηρακλής της έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα. Ας γίνουμε όμως κι εμείς Ήρωες και ας κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας, όπως έκανε ο Ηρώς Ηρακλής. Όταν το κατορθώσουμε αυτό, τότε θα δούμε το κορμό αυτού του τέρατος που δεν είναι άλλος από τον εγωισμό αφού (όπως είπαμε παραπάνω) ο εγωισμός είναι το βάθρο εδράσεις όλων των παθών και τα πάθη απόρροιες του εγωισμού. Την μετατροπή όλων των παθών σε ιδανικά και την εξάλειψη του εγωισμού θα την πεταχτούμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι η παγκόσμια αγάπη που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και κρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτερος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

 (από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΜΟΣ)

Στυλ. Τάκας

το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο

Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο είναι η Αδημιούργητη Αρχή από την οποία εκπορεύτηκε η Φύση. Ο ορισμός ενός Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου ως την Αδημιούργητη Αρχή αποτελεί μία αυθαιρεσία η οποία καθορίζεται ανάλογα με τα θρησκευτικά ή πολιτικά πιστεύω αυτού που την ορίζει. Πέραν αυτού θα πρέπει ο ορισμός της Αδημιούργητης Αρχής να είναι άποψη λογικοφανής και όχι αυθαίρετη (όπως συμβαίνει με τα θρησκευτικά δόγματα) ώστε να μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Þ     Οι βιβλικές θρησκείες θεωρούν ως Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο τον Θεό.

Þ     Η Ελληνική παράδοση και κοσμοθέαση αλλά και η μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρούν ως Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο το Χάος.

Þ     Η επιστήμη θεωρεί ως Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο το Αρχικό Άτομο.

Όμως αποδοχή της υπάρξεως ενός Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου το οποίο δεν δημιουργήθηκε από κανέναν δεν μπορεί να γίνει κατανοητή και συνεπώς αποδεκτή στον άνθρωπο με αποτέλεσμα και σε αυτές τις περιπτώσεις να εξακολουθεί να υπάρχει το ερώτημα, τον ΘΕΟ ή το ΧΑΟΣ ή  το ΑΡΧΙΚΟ ΆΤΟΜΟ ποιος τον δημιούργησε;

Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μας την δίδει μια νέα φιλοσοφική θεώρηση της φυσικής η οποία ομιλεί για την εκ του ΜΗΔΕΝΟΣ προέλευση των πάντων. Η θεωρία αυτή απορρίπτει την κλασικά φιλοσοφική θεώρηση ότι «μηδέν εκ του μηδενός γίνεται» και δέχεται την αντίστροφη αυτής φιλοσοφική θεώρηση ότι «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα και εις το μηδέν επιστρέφουν». Η νέα φιλοσοφική θεώρηση της φυσικής θεωρεί ως Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο το ΜΗΔΕΝ.

Η θεώρηση του μηδενός ως του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου έχει μεν το πλεονέκτημα ότι ως μηδέν δεν δημιουργεί πρόβλημα αυθύπαρκτης προϋπάρξεως, όμως δημιουργεί το εξής νοητικό πρόβλημα: Πως από το ΜΗΔΕΝ, δηλαδή την ανυπαρξία, μπορούμε να δεχθούμε την εκπόρευση του ΑΠΕΙΡΟΥ, δηλαδή την εκπόρευση της υπαρκτής Φύσεως; Σχετικά οι επιστήμονες αντιτείνουν φαινόμενα που έχουν παρατηρήσει στους νέους μεγάλης ισχύος επιταχυντές η εμφάνιση σωματιδίων εκ του μηδενός.

Οι επιστήμονες (οι αποδεχόμενοι την νέα φιλοσοφική θεώρηση) αναρωτιούνται: Μήπως το μηδέν δεν είναι το τίποτα αλλά το όλον σε ανεκδήλωτη κατάσταση ώστε με τον διχασμό και αντιθετισμό του προέκυψαν τα πάντα; Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα θα την δώσει μόνος του ο αναγνώστης αυτού του κειμένου με βάση όσα θα αναφερθούν στην συνέχεια.

Τέλος υπάρχει σχετικά και ένα ακόμα ερώτημα: ποίος έκανε την Πρώτη Κίνηση ώστε να αρχίσει το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο την εκπόρευση της Φύσεως;

Μηδέν άγαν

«Μηδέν άγαν» απόφευγμα που αποδίδεται στον Σόλωνα τον νομοθέτη των Αθηνών ο οποίος έζησε το 639 έως το 559 π.Χ.

Η λέξη «άγαν» είναι επίρρημα και σημαίνει: λίαν, πάρα πολύ, υπέρμετρα. Το απόφευγμα «μηδέν άγαν» σημαίνει κατά λέξη «καμία υπερβολή» και κατ’ επέκταση εννοεί:

• να μην γίνεται κάτι πέραν από το μέτρο (να μην ξεπερνάει τα όρια),
• να μην κάνουμε γενικά ακρότητες στην ζωή μας και γενικά εξτρεμισμούς.
• να τηρούμε τους κανόνες της σωστής συμπεριφοράς,
• να μην κάνουμε γενικά υπερβολές και γενικά πράξεις που ξεφεύγουν προς το χειρότερο από το μέτρο που τηρείται από τους συνανθρώπους μας.

Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν σχετικά:

• «τα άκρα βλάπτουν» δηλαδή οι ακρότητες βλάπτουν και μάλιστα όχι μόνον αυτόν που κάνει αυτές τις ακρότητες αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις και τους άλλους.
• «παν μέτρο άριστον» δηλαδή θα είναι άριστη η συμπεριφορά σας αν τηρείτε τα μέτρα και δεν υπερβαίνεται τα λογικά όρια)

Π.χ. το να μεθάμε όμως είναι ακρότητα, το να οδηγούμε με υπερβολική ταχύτητα με κίνδυνο να πάθουμε ή να προκαλέσουμε ατύχημα είναι ακρότητα κλπ

 Βεβαίως το ερώτημα που γεννιέται είναι ποίο είναι το όριο εκείνο που αν το ξεπεράσει κάποιος θα κάνει υπερβολές. Τα όρια αυτά είναι και αντικειμενικά αλλά και υποκειμενικά. Υποκειμενικά είναι αν ξεπερνάμε τα δικά μας όρια, τις δικές μας δυνατότητες, αυτές που έχουν σχέση με τις σωματικές μας δυνατότητες (την σωματική μας αντοχή) ή και τις πνευματικές μας δυνατότητες. Αντικειμενικά είναι όταν παραβιάζουμε τα όρια όπως ορίζονται από τους κοινωνικούς νόμους ή τα όρια της ηθικής και του δικαίου με την απόλυτή τους έννοια.

(για την περίπτωση κοινωνικών νόμων, όταν αυτοί είναι άδικοι και έχουν διατυπωθεί από απολυταρχικά καθεστώτα και οι οποίοι δεσμεύουν την ελευθερία των ανθρώπων θα εκφράσω, εν καιρώ, απόψεις).

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ.

ΤΑ ΙΕΡΑ ΔΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Η λέξη δράμα σημαίνει την δράση δηλαδή την πράξη αλλά και το αποτέλεσμα μιας πράξεως. Η έκφραση Ιερό[1] Δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως είναι γενικά ένας πολύ σημαντικός σταθμός της εξελίξεως της θείας Φύσεως ο οποίος εμφανίζει νέα και πολύ σημαντικά δεδομένα στην θεία Φύση. Δεδομένα που δίνουν μια νέα και πολύ σημαντική τροπή στην εξελικτική της πορεία. Η εκδήλωση των ιερών δραμάτων είναι αποτέλεσμα της δράσεως του Ιερού Πυρός[2].

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ:

Η εμφάνιση της ατομικής ψυχής

Με την εκδήλωση στην Φύση της Μεριστής και της Αμέριστης ουσίας ο σκοπός της εκπορεύσεως της Φύσεως δεν περατώνεται. Το υλικό πυρ εκδηλώνεται ως μία κοσμογονική δύναμη η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση αρχικά των αεριοδεστέρων υλικών μορφών (νεφελώματα), κατόπιν των γαλαξιών με τα ηλιακά συστήματα και γενικά των διάφορων υλικών μορφών του σύμπαντος.

Επιστέγασμα της δράσεως της κοσμογονικής δυνάμεως είναι η εμφάνιση τη Ατομικής ψυχής, η οποία αποτελεί έναν πολύ σημαντικό σταθμό στην εξελικτική πορεία της Φύσεως και είναι το πρώτο ιερό δράμα στην εξελικτική της πορεία. Η εμφάνιση της ατομικής ψυχής, ως γνωστόν[3], είναι το αποτέλεσμα της εισόδου της αμέριστης ουσίας εντός των ατόμων της ατομικής (ή μεριστής) ουσίας και της άρρηκτης σύνδεσης του συγκεκριμένου αυτού ατόμου της μεριστής ουσίας με την αμέριστη ουσία. Το πρώτο αυτό ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως χαρακτηρίζεται και ως η Εκπνευμάτωση της ύλης, γιατί το υλικό άτομο γίνεται ατομική ψυχή η οποία προορίζεται να εξελιχθεί σε πνεύμα και αυτό να ακολουθήσει μια άπειρη εξελικτική πορεία στον άπειρο χρόνο. Αυτό και μόνον δείχνει πόσο σημαντικό είναι το πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως καθώς έχουμε κάτι εντελώς νέο, το Πνεύμα που εμφανίζεται για πρώτη φορά.

Από τα προλεχθέντα συνάγεται ότι η εκδήλωση της νοητικής πνευματικής φύσεως εκ της μη νοητικής είναι το πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως και ότι η ψυχική ατομικότητα έχει υλική υπόσταση αφού αποτελείται από ένα άτομο της ατομικής ουσίας (βλέπε και στην παράγραφο 6). Αυτά ανατρέπουν πολλές από τις καθιερωμένες απόψεις των θρησκειών και δίνουν άλλη διάσταση στην έννοια του πνεύματος.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ:

Η εμφάνιση της ζωικής νοήσεως

Ο σκοπός της δημιουργίας δεν περατώνεται με την εκπνευμάτωση της ύλης. Οι ατομικές ψυχές για να εκδηλωθούν στο φυσικό τους περιβάλλον και μέσω της εκδηλώσεώς τους να εξελιχθούν έχουν ανάγκη οργανισμών. Οι οργανισμοί είναι τα πολύτιμα μέσα που είναι απαραίτητα στην ατομική ψυχή για να επικοινωνήσει με το περιβάλλον που βρίσκεται, να εκδηλώσει τις δυνάμεις της, να πλουτίσει το γνωσιολογικό της περιεχόμενο και να εξελίχθη. Για τον λόγο αυτόν η κοσμογονική δύναμη, που εδώ τώρα ονομάζεται φυσιογονική δύναμη, θα δράσει έτσι ώστε από την ανόργανη ύλη να σχηματίσει η οργανική ύλη που είναι απαραίτητη για τον εν συνεχεία σχηματισμό οργανισμών. Κατόπιν φυσιογονική δύναμη, που εδώ πλέον χαρακτηρίζεται ως οργανική δύναμη, (με την μορφή του ζωικού πυρός) θα δράσει ώστε να σχηματισθούν οργανισμοί για τις ατομικές ψυχές και μάλιστα ανάλογοι του εξελικτικού τους επιπέδου. Έτσι οι πρώτοι οργανισμοί είναι οι οργανισμοί των ιών και κατόπιν των μονοκυττάρων οργανισμών. Εν συνεχεία η οργανική δύναμη, που τώρα ονομάζεται φυτική ενεργούσα δύναμη, συντελεί στην εκδήλωση της φυτικής ζωής και παράγει τα διάφορα φυτά που είναι απαραίτητα για τον περαιτέρω σκοπό της δημιουργίας. Οι προαναφερθέντες οργανισμοί αποτελούν το πρώτο([4]) στάδιο στην εμφάνιση αυτοαναπαραγόμενης ζωής.

Η φυτική ζωή δεν είναι ο τελευταίος σκοπός της εξελικτικής πορείας της Φύσεως. Έτσι η φυσιογονική δύναμη  εκδηλώνει νέα δράση προς περαιτέρω εξέλιξη, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση των οργανισμών των ζώων και γενικά των οντοτήτων ζωικής φύσεως. Οι Ζωικές Φύσεις, εκτός από την δυνατότητα της αυτοαναπαραγόμενης ζωής, έχουν αίσθηση και δυνατότητα αυτοκινήσεως δηλαδή της κατά βούληση κινήσεώς τους. Στις ζωικές Φύσεις θα εκδηλωθεί η πρώτη δυνατότητα νοήσεως, η ζωική νόηση και εδώ περατώνεται το δεύτερο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Η εκδήλωση της ζωικής νοήσεως είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην εξελικτική πορεία της φύσεως γιατί η ατομική ψυχή εξελισσόμενη αποκτά οργανισμούς, όχι μόνον με δυνατότητα αίσθησης, αυτοαναπαραγομένης ζωής και αυτοκίνησης, αλλά και νοητικής λειτουργίας. Η λειτουργία αυτή θα της επιτρέψει να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της και να εκδηλώσει αισθήματα και συναισθήματα.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ: 

Η εμφάνιση της λογικής νοήσεως

Ο σκοπός της δημιουργίας δεν περατώνεται με την εκδήλωση της ζωικής νοήσεως. Οι ατομικές ψυχές για να εξελιχθούν στο φυσικό τους περιβάλλον έχουν ανάγκη αφενός μεν τελειότερων οργανισμών, αφετέρου δε τελειότερου νοητικού οργάνου. Η φυσιογονική δύναμη (με την μορφή πλέον του πνευματικού πυρός), θα δράσει και πάλι, ώστε εκ της ζωικής νοήσεως να προκύψει η λογική νόηση (ή συνείδηση) της ανθρώπινης ψυχής, η οποία εξασφαλίζει στις ψυχικές αυτές οντότητες νοητική δύναμη υψηλότερη, τιμιότερη και περισσότερο ελεύθερη. Η λογική νόηση εκδηλώθηκε στο τελειότερο των ζώων του γήινου περιβάλλοντος, που είναι ο άνθρωπος, ώστε να καταστεί το λογικό ζώο αυτού του περιβάλλοντος.

Αυτή η εξελικτική πορεία της φυσιογονικής δυνάμεως η οποία εμφάνισε σταδιακά πρώτα την ζωική νόηση και κατόπιν την ανθρώπινη ψυχή δείχνει ότι η άποψη της «παλαιάς διαθήκης», σύμφωνα με την οποία τα πάντα έγιναν από τον Γιαχβέ  με την γνωστή φράση «είπε και εγένετο», δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Αντίθετα έχουμε, αφενός μεν μια συνεχή εξελικτική πορεία, αφετέρου η εκπόρευση νέων ουσιών εκ του Χάους συνεχίζεται ή άλλως η «δημιουργία» δεν περατώθηκε αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στον άπειρο χρόνο. Οι αλήθειες αυτές είναι άγνωστες σε όσους μένουν μόνον με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει από την «παλαιά διαθήκη» και δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή τουλάχιστον έλλειψη δογματισμού, ώστε να δουν την αλήθεια όπως αυτή διατυπώνεται στην ελεύθερη από φανατισμούς βιβλιογραφία.

Στην ελληνική παράδοση η εμφάνιση της λογικής νοήσεως περιγράφεται με τον μύθο του τιτάνα Προμηθέως. Η λέξη «προμηθεύς» σημαίνει προνόηση ή πρόνοια που είναι σύνθετη λέξη, παραγόμενη από τις λέξεις προ και μήτις (λογική διανόηση). Κατά τον μύθο αυτόν ο Προμηθεύς (προ-μήτις) έκλεψε το Πνευματικό Πυρ από τον πνευματικό Όλυμπο και το έδωσε στον πλέον εξελιγμένο ζωικό οργανισμό της Γης, τον άνθρωπο, ώστε να αποτελέσει τον νέο του Συνδετικό Λόγο. Αυτό συνιστά την διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα γιατί αποτέλεσε την εξέλιξη της Ζωικής Νοήσεως σε Λογική Νόηση. Με την εκδήλωση της λογικής νοήσεως περατώνεται το τρίτο εξελικτικό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Η μεταβολή της Ζωικής Νοήσεως σε Λογική Νόηση συντελέσθηκε ως εξής, σύμφωνα με την μυστηριακή παράδοση που διδάσκετε στα αρχαία ελληνικά μυστήρια: Ο δημιουργικός Αιθέρας (ο οποίος εικονίζεται ως ο Προμηθεύς) του περιβάλλοντος της μητέρας μας Γης δέχθηκε την περίπτυξη του Πνευματικού Πυρός κάποια στιγμή που οι αστρολογικές συνθήκες εμφάνισαν ευνοϊκούς όρους. Αυτό το πνευματικό πυρ επηρέασε τον αιθέρα του γήινου περιβάλλοντος και μεταφέρθηκε ως μεταμορφωτικός συνδετικός λόγος στο πλέον εξελιγμένο ον της Γης, τον άνθρωπο, δίνοντας του την δυνατότητα να μεταβάλλει την μέχρι τότε Ζωική του Νόηση σε Λογική Νόηση.

Η εκδήλωση της λογικής νοήσεως είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην εξελικτική πορεία της φύσεως γιατί η ατομική ψυχή εξελισσόμενη αποκτά οργανισμούς, όχι μόνον με δυνατότητα αίσθησης, αυτοαναπαραγομένης ζωής και αυτοκίνησης, αλλά και Λογικής νοητικής λειτουργίας. Η λειτουργία αυτή θα επιτρέψει στην ψυχή, όχι μόνον να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της και να εκδηλώσει αισθήματα και συναισθήματα, αλλά και να το κατανοήσει και να ανακαλύψει τους Φυσικούς Νόμους και να προσαρμοστεί  προς αυτούς.

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ:

Η εμφάνιση της γνωστικής νοήσεως

Ο σκοπός της δημιουργίας δεν περατώνεται με την εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Οι ατομικές ψυχές για να εξελιχθούν περαιτέρω στο φυσικό τους περιβάλλον έχουν ανάγκη, αφενός μεν τελειότερων οργανισμών, αφετέρου το νοητικό τους όργανο να αποκτήσει την δυνατότητα να κατανοήσει και αφομοιώσει γνώσεις πνευματικής φύσεως. Η φυλογονική δύναμη θα δράσει και πάλι ώστε ο άνθρωπος με την λογική νόηση να αποκτήσει την δυνατότητα να ανακαλύψει και κατανοήσει τους φυσικούς νόμους και να προσαρμόσει την ζωή του προς αυτούς και έτσι αποκτά πλέον την γνωστική νόηση. Τώρα ο άνθρωπος έχει πλέον την δυνατότητα να κατανοήσει ότι έχει πάθη τα οποία πρέπει να εξαλείψει. Με την εκδήλωση της γνωστικής νοήσεως περατώνεται το  τέταρτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Στην εκδήλωση του τετάρτου ιερού δράματος συνετέλεσε η εξέλιξη του ανθρωπίνου πνεύματος που κατέκτησε την γνωστική νόηση. Η γνωστική νόηση είναι προϊόν της λογικής νοήσεως και την αποκτά εκείνος που θα γνωρίσει την Αλήθεια, αυτό που απλά λέγεται Γνώση. Σε αυτό το στάδιο έρχεται αρωγός ο πάντα πρόθυμος πνευματικός κόσμος των αθανάτων πνευμάτων (των Θεών κατά την Ελληνική παράδοση).

Αλήθεια είναι η πραγματική γνώση της λειτουργίας της όλης εργαζομένης Φύσεως η οποία (λειτουργία) γίνεται με βάση τους φυσικούς νόμους τόσον της νοητικής όσο και της μη νοητικής Φύσεως. Η γνώση αυτή είναι προορισμένη για όλα τα όντα της θείας Φύσεως, γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους. Η απόκτηση αυτής της γνώσεως συντελείται δια της εκδηλώσεως των ψυχικών δυνάμεων των όντων και της λειτουργίας αυτών των δυνάμεων σε αρμονία προς τους Φυσικούς Νόμους.

Η απόκτηση αυτής της γνώσεως συντελείται βαθμιαία και ανάλογα με την δυναμική εξέλιξη των όντων. Τα μυσταγωγικά σκηνώματα, όταν αυτά λειτουργούν υπό την διεύθυνση πραγματικών μυσταγωγών, έχουν ως προορισμό να βοηθήσουν τους μύστες αποκτήσουν την γνώση ταχύτερα, ώστε να πραγματοποιήσουν αυτό το ουσιαστικό πρώτο βήμα προόδου, την κατάκτηση της γνωστικής νοήσεως.

Γνώση είναι η κατανόηση της Αληθείας από τις πνευματικές οντότητες. Λέγοντας γνώση εννοούμε την κατανόηση σε όλο τους το βάθος των λειτουργούντων νόμων της καθόλου Φύσεως, τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και της πνευματικής φύσεως υπέρτερων του ανθρώπου όντων. Η γνώση αυτή είναι ανάλογη προς την δυναμική κατάσταση των ψυχών και προς την ικανότητα της οργανικής φύσεως των όντων. Η γνώση γενικά είναι η μεταμορφωτική δύναμη της ψυχής.

ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ:

Η πνευματική αναγέννηση.

Ο σκοπός της δημιουργίας δεν περατώνεται με την εκδήλωση της γνωστικής νοήσεως. Οι ατομικές ψυχές που έχουν εξελιχθεί στο φυσικό τους περιβάλλον έχουν ανάγκη ενός νέου περιβάλλοντος πέραν του γήινου. Τώρα ο άνθρωπος έχει πλέον κατανοήσει ότι έχει πάθη και ότι πρέπει να τα εξαλείψει ώστε να κατακτήσει την σοφία και να επιτύχει την πνευματική του αναγέννηση. Επιπλέον, εκτός από την απαλλαγή από τα πάθη του πρέπει να εκδηλώσει στο ψυχικό του κέντρο τους νόμους της ηθικής και της αρετής όπως τους εννοούν οι μύστες. Τα πάθη όμως  είναι συσσωρευμένες ενέργειες οι οποίες, όταν επιχειρήσουμε να τις περιορίσουμε ή συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από τη λογική. Γι’ αυτό ο «ΘΑΝΑΤΟΣ» των παθών  είναι οδυνηρός αλλά θα μας οδηγήσει στην «ΑΝΑΣΤΑΣΗ» μας, δηλαδή στην πνευματική αναγέννηση που θα μας δώσει την δυνατότητα να οδεύσουμε στους χώρους του ανεσπέρου φωτός (έκτο ιερό δράμα). Με θάνατο των παθών, την πνευματική μας αναγέννηση και την εκδήλωση της Σοφίας περατώνεται το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Αυτός ο «θάνατος» και η εν συνεχεία «ανάσταση» αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο όλων των λειτουργησάντων μυσταγωγικών σκηνωμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι έχουμε τον θάνατο του Διόνυσου του Ζαγρέως  ο οποίος ακολούθως ανίσταται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας. Στην Χριστιανική  θρησκεία έχουμε ανάλογο συμβολισμό που είναι ο οδυνηρός σταυρικός θάνατος του Χριστού (γιατί ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και η εν συνεχεία ανάσταση του που γιορτάζεται μετά ακριβώς από την εαρινή ισημερία. Πρέπει να σημειωθεί  ότι όλες σχεδόν οι θρησκείες περιλαμβάνουν αυτόν τον συμβολισμό, δηλαδή κατά την εαρινή ισημερία οι ήρωες τους πεθαίνουν και στη συνέχεια ανασταίνονται.

  Με την κατάκτηση της σοφίας ο μύστης αποκτά την δυνατότητα να αναβαθμιστεί στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων δηλαδή να αποθεωθεί. Τα αθάνατα πνεύματα πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια, όπως είναι η κάθοδος του Αθανάτου Πυρός του πνευματικού Ολύμπου, ώστε τα πλέον εξελιγμένα ανθρώπινα πνεύματα να μπορέσουν να περάσουν ταχύτερα αυτούς τους εξελικτικούς σταθμούς, μέσω των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων δια δοκιμασιών και καθαρμών, κατά το γνωστό λόγιο «όπως ο χρυσός δοκιμάζεται δια του πυρός, έτσι και ο δίκαιος θα καθαριστεί δια του πυρός».

Οι πρώτοι χριστιανοί, αν και οι σύγχρονοι δεν το γνωρίζουν, συμβόλιζαν την κάθοδο του Αθανάτου Πυρός του πνευματικού Ολύμπου και την απόκτηση της σοφίας με τον «παράκλητο» (πνευματικός Όλυμπος) και το «άγιο πνεύμα», το οποίο υπό μορφή φλογών επικάθισε στα μέτωπα των 12 αποστόλων. Κατόπιν τούτου οι απόστολοι (κατά την χριστιανική παράδοση) απόκτησαν σοφία κλπ.

ΤΟ ΕΚΤΟ[5] ΙΕΡΟ ΔΡΑΜΑ:

Η κατάκτηση της τέλειας αθανασίας

Ο σκοπός της δημιουργίας δεν περατώνεται με την εκδήλωση της σοφίας. Οι ατομικές ψυχές που έχουν εξελιχθεί στο φυσικό τους περιβάλλον και έχουν επιτύχει την πνευματική τους αναγέννηση είναι πλέον ώριμες να εγκαταλείψουν το γήινο περιβάλλον και να οδεύσουν στους χώρους του ανέσπερου φωτός. Τώρα ο άνθρωπος έχει  εκδηλώσει μέσα του όλους τους Φυσικούς Νόμους της Ιερής Δεκάδας, αλλά για να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός πρέπει πρώτον να επιτύχει την πλήρη απελευθέρωση του από τις προσκολλήσεις στο γήινο περιβάλλον και κατόπιν να επιτύχει την απόκτηση του Πνευματικού του Οργανισμού και να γίνει αποδεκτός από τους ενοίκους του νέου περιβάλλοντος στο οποίο θα οδεύσει.

Ο τρόπος απόκτησης του Πνευματικού Οργανισμού αποτέλεσε και αποτελεί το μεγαλύτερο μυστικό των μυσταγωγικών σκηνωμάτων και τίποτε σχετικό δεν διέρρευσε  σε αμύητους. Ήταν και είναι μυστικό! Στο σημείο όμως αυτό ας θυμηθούμε το γνωστό «όταν ο μαθητής είναι έτοιμος, τότε έρχεται ο διδάσκαλος», γιατί τα αθάνατα πνεύματα (αυτά που οι Έλληνες χαρακτηρίζουν ως Θεούς) πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια προς τους αποκαθαρμένους μύστες. Ας απαλλαγούμε λοιπόν από τα πάθη μας και τις ψευδείς μας δοξασίες και ας περιμένουμε. Ο διδάσκαλος δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και ούτε θα ολιγωρήσει!

Με την απόκτηση αθανάτου πνευματικού οργανισμού ο μύστης αποκτά αθανασία και αναβάθμιση στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων. Αυτή είναι η αποθέωση και εδώ περατώνεται το έκτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως. Το τι επακολουθεί το αγνοούμε, όμως ο νόμος της εξελίξεως μας πληροφορεί ότι υπάρχουν άπειρες εξελικτικές βαθμίδες προς τις οποίες καλούμαστε να οδεύσουμε…..

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ  ΤΑΚΑΣ,  φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

---

[1] Τα προσδιοριστικά επίθετα «ιερό» (δράμα) ως και «θεία» (Φύση) χρησιμοποιούνται προς ένδειξη του σεβασμού που πρέπει να τρέφουμε προς τις διεργασίες που γίνονται μέσα στην μητέρα μας Θεία Φύση (ιδέ σχετικά στο θέμα «Φυσικές εορτές»2).

[2] Η λέξη πυρ/πυρός χρησιμοποιείται στην σύγχρονη νεοελληνική γλώσσα σε σύνθετές λέξεις π.χ. πυροσβεστήρας κλπ και έχει αντικατασταθεί με την λέξη φωτιά (από το φως). Η λέξη όμως που αποδίδει όλη την ζητούμενη έννοια είναι το πυρ, το οποίο δεν είναι μόνο φως αλλά και θερμότητα που εκπορεύονται και εκ των δύο ουσιών της Φύσεως (μεριστής και αμέριστου) δια της συλλειτουργίας τους.  

[3] Βλέπε στο περί ψυχής θέμα

[4] Πολλοί θεωρούν ως πρώτο σταθμό τους κρυστάλλους, οι οποίοι έχουν την δυνατότητα αναπαραγωγής ομοίων ακριβώς με αυτούς κρυστάλλων.

[5] Δεν αναφέρουμε τίποτε για τα πέραν του 6ου ιερά δράματα, γιατί μόνον τα αθάνατα πνεύματα της φύσεως γνωρίζουν σχετικά.

Ζώδια και διατροφή

Ανακαλύψτε τα βότανα και τις τροφές που σας ταιριάζουν ανάλογα με τον ζωδιακό σας τύπο

Ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του, κάθε ζώδιο έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες όσον αφορά την άμυνα του οργανισμού του, με διαφορετικά είδη θεραπευτικών φυτών και βοτάνων καθώς και διαφορετικές τροφές χρήσιμες για την υγιεινή του διατροφή. Διαβάστε παρακάτω για όλα αυτά και δώστε την απαραίτητη ισορροπία την υγεία σας ανάλογα με το ζώδιο στο οποίο ανήκετε. Ακόμα και σήμερα μπορείτε να ωφεληθείτε από τη γενναιόδωρη φύση, που χρόνια πριν την Ιατρική και τη φαρμακολογία, βοήθησε (και προίκισε) τον άνθρωπο και τα ζώα να θεραπεύονται και να αμύνονται με τα αρωματικά βότανα και φυτά της.

ΚΡΙΟΣ (21 Μαρτίου – 20 Απριλίου)

Φυτά και βότανα

Σπαράγγι Είναι διουρητικό και καθαρτικό (Ένα ποτήρι του νερού ζωμός σπαραγγιών για ένα ή δύο βράδια).

Σκόρδο Καταπολεμά τις οδοντικές νευραλγίες. (Βάζετε 2 σκελίδες σκόρδο τριμμένο και μισό κουταλάκι αλάτι σε 1 ποτήρι ξύδι. Βράζετε το μίγμα για 10 λεπτά και το αφήνετε να γίνει χλιαρό. Κάνετε πλύσεις στο στόμα.).

Μολόχα Καταπολεμά τις τυχόν εντερικές φλεγμονές, τη χρόνια δυσκοιλιότητα και τη νεφρίτιδα. (Μια χούφτα τριμμένη μολόχα, που θα μπαίνει σαν γαρνίρισμα στα χορταρικά ή στη σαλάτα).

Μποράντσα Περιέχει ποτάσιο και ασβέστιο. Καθαρίζει το αίμα και δραστηριοποιεί τους αδένες που παράγουν αδρεναλίνη, την καρδιά, και τα νεφρά. Ακόμα, καταπολεμά την γρίπη (25 γραμμ. φύλλα σε μισό κιλό βραστό νερό).

Αλιφασκιά Καταπολεμά την γαστρίτιδα και την ξινίλα του στομάχου. (Ρίχνετε σε μισό λίτρο νερού 10 γραμ. αλιφασκιά, 10 γραμ. δεντρολίβανο και τρεις φέτες λεμονιού και τα βράζετε. Ένα φλιτζάνι από το ρόφημα αυτό είναι αρκετό για το επιθυμητό αποτέλεσμα).

Καγιέν Το γνωστό καυτερό πιπέρι είναι διεγερτικό και τονωτικό. Καθαρίζει το σώμα από τις τοξίνες και καταπολεμά τα μικρόβια. Είναι μοναδικό για κρυολογήματα και σταματάει τη ρινορραγία.

Μέντα Κολικοί των νεφρών και στομαχικοί πόνοι ανακουφίζονται με 1 φλιτζάνι μέντα φρέσκια η αποξηραμένη. Άλλα θεραπευτικά φυτά και βότανα ιδιαίτερα ωφέλιμα για τον Κριό είναι η αλόη, και ο καπνός.

Τροφές

Μελιτζάνες, μαϊντανό, φακές, αντίδια, φασολάκια φρέσκα, πιπεριά, μανιτάρια, παξιμάδια σικάλεως, ακατέργαστη ζάχαρη, πετιμέζι, φρέσκο ψάρι, κοτόπουλο, συκώτι, βοδινό κρέας, αβγά (το ασπράδι), συμπυκνωμένο τυρί, καρπούζι, φράουλες, δαμάσκηνα, βερίκοκα.

ΤΑΥΡΟΣ (21 Απριλίου-20 Μαϊου)

Φυτά και βότανα

Μολόχα Τα φύλλα και τα άνθη της βοηθούν τις αναπνευστικές οδούς.

Ηλίανθος Οι σπόροι του είναι πολύτιμη πηγή βιταμίνης Β, απαραίτητης για τον μεταβολισμό. Το ρόφημα (50 γραμ. σπόροι βρασμένοι σε ένα κιλό νερό) θεραπεύει την λαρυγγίτιδα, το βήχα, το κρυολόγημα και προλαμβάνει τις ιώσεις.

Φτέρη Η ρίζα της φτέρης σε ένα συμπυκνωμένο αφέψημα βοηθά στη λειτουργία του συκωτιού και τη σπλήνα.

Πνευμονίας Το αφέψημα των φύλλων της (όχι περισσότερο από 100 γραμμ. σε 1 λίτρο νερό) ενδείκνυται για τις πνευμονικές παθήσεις.

Φασκόμηλο Αφήστε ένα κουταλάκι αποξηραμένο φασκόμηλο σε καυτό νερό για 10 λεπτά. Πίνετε ένα κουταλάκι από το αφέψημα πρωί-βράδυ. Θεραπεύει την αμυγδαλίτιδα και τα έλκη στο λαιμό. Μπορείτε επίσης, να κάνετε γαργάρα προληπτικά για τον πονόλαιμο (δεν συνιστάται η καθημερινή χρήση για τις εγκύους).

Ξινήθρα Δροσιστική και καταπραϋντική, αλλά πρέπει να ελαττώνεται η χρήση της στη διάρκεια της πολύ ζεστής εποχής του καλοκαιριού. Γενικά, βοηθά αποτελεσματικά τις δίαιτες αδυνατίσματος.

Τροφές

Κουκιά (νωπά), φακές, κάρδαμο, καρότα, τυρόγαλο, αβγά, θαλασσινά, σολομός, συκώτι, βοδινό, κοτόπουλο, βρώμη, σίκαλη, φασκόμηλο, μαύρα σύκα, καρπούζι, ροδάκινα, φράουλες, μπανάνες, μήλα, κεράσια, βατόμουρα.

ΔΙΔΥΜΟΙ (21 Μαίου-21 Ιουνίου)

Βότανα και φυτά

Βαλεριάνα Πίνοντας ένα ποτηράκι του λικέρ μακριά από τα γεύματα βοηθά στην καταπολέμηση της νευρικής έντασης, της ημικρανίας και της επιληψίας ακόμα. Λεβάντα Το αιθέριο έλαιό της χαλαρώνει και ξεκουράζει τον οργανισμό. Θεραπεύει τις ζαλάδες και τις λιποθυμικές τάσεις. Λίγες σταγόνες σε νερό (σε μικρό ποτήρι) στην κρεβατοκάμαρα εξασφαλίζουν ήρεμο ύπνο. Αλιφασκιά Σαν ρόφημα καταπολεμά τις ενοχλήσεις του συκωτιού. Τσουκνίδα Λιωμένη (σε σιρόπι) με ζάχαρη είναι βοηθητική σε περιπτώσεις αιμόπτυσης. Πνευμονιάς Τα φύλλα της σε ρόφημα ενδείκνυνται για πνευμονικές παθήσεις. Δεντρολίβανο Σε μισό κιλό νερό βράστε 25 γραμμ. δεντρολίβανο. Το ρόφημα ηρεμεί τα νεύρα και τις νευραλγίες. Συμβάλλει στη μείωση του στρες και στην καλύτερη λειτουργία του κυκλοφορικού.

Άλλα θεραπευτικά βότανα είναι η βαλδριανή και η γλυκόριζα (δρα σαν σπασμολυτικό).

Τροφές

Μπάμιες, ραπανάκι, ντομάτες, μαρούλι, σπαράγγια, φασολάκια φρέσκα, μπιζέλια, σιταρένιο ψωμί, τυρόγαλο, αβγά, τυράκια (σε κουτί), κατσικίσιο γάλα, συμπυκνωμένο τυρί, φράουλες, κεράσια, καρπούζι, μπανάνες, δαμάσκηνα.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22 Ιουνίου-22 Ιουλίου)

Φυτά και βότανα

Μέντα Ένα φλιτζάνι αφεψήματος μέντας βοηθά αρκετά τον οργανισμό και μπορεί να χορηγηθεί (ακόμα) και για τις διάρροιες που προέρχονται από την ζέστη.

Βάλσαμο Το αφέψημα (25 γραμμ. κομμένα φύλλα σε μισό κιλό νερό που βράζει) καλμάρει τους πόνους στο στομάχι και τους πεπτικούς αγωγούς. Ρυθμίζει τις ανωμαλίες της περιόδου και τη γονιμότητα. Τα φύλλα του τρώγονται και ωμά.

Κάρδαμο Βάζοντας το σε κάθε είδους σαλάτα θεραπεύει τις εντερικές φλεγμονές.

Απήγανος Μερικά κουταλάκια ζουμί από απήγανο καταπολεμά την ταινία των εντέρων.

Τσουκνίδα Είναι τονωτικό, αντισηπτικό, διουρητικό. Βοηθά την πέψη, αυξάνει το γάλα κατά την περίοδο της γαλουχίας και εξαφανίζει την πιτυρίδα (στο ξέβγαλμα των μαλλιών, βρασμένη σε αρκετό νερό).

Ιεροβότανο ή Βερβένα Υπέροχο χωνευτικό (μερικά ποτηράκια μετά το φαγητό είναι αρκετά για την δράση του).

Επίσης στα βότανα συμπεριλαμβάνονται το δεντρολίβανο, το ανεμοκλάδι, το πετρόχορτο, η άσπρη παπαρούνα.

Τροφές

Παντζάρι, μαρούλι, ραπανάκι, σπανάκι, αγγούρι, κολοκύθα, αντίδια, κρεμμύδι, βρώμη, ψωμί σίκαλης, μέλι, σολομός, στρείδια, ψάρια, άπαχο κρέας, κρέμα, τυρόγαλο, γιαούρτι, αβγά, συμπυκνωμένο τυρί, πορτοκάλια, ανανάς, σταφίδες, ροδάκινα, δαμάσκηνο.

ΛΕΩΝ (23 Ιουλίου-22 Αυγούστου)

Φυτά και βότανα

Χαμομήλι Ένα καταπραϋντικό, που είναι θαυμάσιο ακόμη και για τους πόνους των αρθρώσεων. Λίγο χαμομήλι (ελάχιστα) τηγανισμένο σε λάδι ελιάς για λίγα λεπτά είναι ένα καλό επίθεμα στο σημείο του σώματος που πονάει. Βασιλικός Μοναδικό τονωτικό, που ταυτόχρονα εξαφανίζει τον εκνευρισμό. Ένα κουταλάκι φύλλα βασιλικού σε μια κούπα βραστό νερό πρωί-βράδυ, φέρνει ευεξία και διώχνει το στρες. Επίσης, ο βασιλικός τρώγεται και ωμός σε σαλάτες.

Ραδίκια Ανακατεμένα τα ραδίκια η άγρια ραδίκια σε ίση ποσότητα με σμίλακα δίνουν ένα αφέψημα κυριολεκτικά θαυματουργό για τον καθαρισμό του αίματος.

Ταραξάκο Η γνωστή σε όλους μας πικραλίδα είναι ένα εξαιρετικό τονωτικό του οργανισμού, όντας πλούσια σε βιταμίνες Α, Β και C . Επίσης είναι διουρητική και ρυθμίζει την υπέρταση. Εύκολα μπορείτε να φτιάξετε ένα γευστικό ρόφημα, που θα αντικαταστήσει τον καφέ (αν αποξηράνετε τις ρίζες της, τις καβουρδίσετε και τις κάνετε σκόνη). Δακτυλίδια ή ατάρρινο Η σκόνη και το ρόφημα των φύλλων βοηθούν στην καταπολέμηση καρδιακών παθήσεων. Ακόμη, το μάραθο, ο μαϊντανός, η αγγελική και ο άνηθος είναι βοηθητικά.

Τροφές

Σπανάκι, φασολάκια φρέσκα, θρούμπες ελιές, αγγούρι, ρύζι, βρώμη, κριθάρι, σπόρια από αγριοκίμινο, φρέσκος σολομός, τυρόγαλο, λεμόνια, μήλα, μαύρα σύκα, φραγκοστάφυλα.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ (23 Αυγούστου-22 Σεπτεμβρίου)

Βότανα και φυτά

Μολόχα Τα άνθη της μολόχας σε ρόφημα συνοδευόμενο από μέλι και όχι ζάχαρη είναι ένα (λειτουργικό) καθαρτικό. Γαρύφαλλο Το αφέψημα από το αρωματικό «μοσχοκάρφι» είναι τονωτικό, ανακουφίζει από την ναυτία και γενικά αποτοξινώνει τον οργανισμό.

Βαλεριάνα ή αγρία ή νάρδος Πίνοντας 1 ποτηράκι του λικέρ μακριά από τα γεύματα βοηθά στην καταπολέμηση της νευρικής έντασης, της ημικρανίας και της επιληψίας ακόμα.

Γλυκάνισο Είναι γνωστό για το λεπτό του άρωμα και την γλυκιά του γεύση. Βράστε για 10 λεπτά ένα κουταλάκι σπόρους σε 1 φλιτζάνι γάλα και σουρώστε. Θα ανακουφίσει μετεωρισμούς και κολικούς των εντέρων (ιδιαίτερα στα μωρά).

Δεντρολίβανο Βοηθά στην καταπολέμηση των εξανθημάτων και το σκάσιμο του δέρματος, που συχνά ταλαιπωρεί το ζώδιο της Παρθένου. (Βάζουμε τα φύλλα του δεντρολίβανου στο οινόπνευμα για να μουσκέψουν καλά και με αυτό το μείγμα κάνουμε μασάζ στο σημείο- μέρος που πάσχει. Ακόμη, το μασάζ στο κεφάλι καταπολεμά την πιτυρίδα.

Άλλα θεραπευτικά φυτά για την Παρθένο είναι ο χιλιόφυλλος, η σκοπιά, η βαλδριανή και το μάραθο.

Τροφές

Κουνουπίδι, μαρούλι, πικρομάρουλο, μανιτάρια, σέλινο, ραπανάκια, σπαράγγια, αγγούρι, σταρένιο ψωμί, σίκαλη, σιτάρι, φουντούκι, βοδινό κρέας, κοτόπουλο, συκώτι, στρείδια, όλα τα είδη ψαριών, σοκολάτα, κατσικίσιο γάλα, τυρόγαλο, αβγά, σύκα, κεράσια, ροδάκινο, δαμάσκηνο, καρπούζι.

ΖΥΓΟΣ (23 Σεπτεμβρίου-22 Οκτωβρίου)

Φυτά και βότανα

Κερασιά ή αγριοκερασιά Λειτουργεί σαν υπέροχο διουρητικό (μια χούφτα μίσχους κερασιάς η αγριοκερασιάς τα βάζουμε σε 1 λίτρο νερό. Ρίχνουμε μέσα στο αφέψημα μερικές φέτες μήλου και τα αφήνουμε να μουσκέψουν γύρω στις δυόμισι ώρες).

Χρένο Η γνωστή από την μαγειρική καυτή σκόνη, ανακατεμένη σε νερό η με βούτυρο στο ψωμί, καθαρίζει και ρυθμίζει το ουροποιητικό σύστημα.

Ακτέα ή κουφοξυλιά Οι βέργες της κουφοξυλιάς μπορούν να γίνουν μια θαυμάσια μαρμελάδα, που θα συνοδεύει το ψωμί σας. Ενδείκνυται για παθήσεις των νεφρών και της ουροδόχου κύστης.

Μαϊντανός Πολύτιμο αρωματικό φυτό με τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε βιταμίνες Α, Β, C και μεταλλικά άλατα. Ρυθμίζει την λειτουργία των νεφρών και του ουροποιητικού.

Εκτός από τα παραπάνω βότανα τη διατροφή του Ζυγού τη βοηθούν το θυμάρι, το νεροκάρδαμο, το μελισσοβότανο, η βιολέτα, το ξινοπάλαθο, η χαμαιλεύκη.

Τροφές

Σπανάκι, ντομάτες, μπιζέλια, φασολάκια φρέσκα, ρεβίθια, σέλινο, μέλι, μαύρο ψωμί, ρύζι, αμύγδαλα, χουρμάδες, καρύδια, φιστίκια αράπικα, βατόμουρα, δαμάσκηνα, μπανάνες

ΣΚΟΡΠΙΟΣ (23 Οκτωβρίου-22 Νοεμβρίου)

Φυτά και βότανα

Κουφοξυλιά Ένα ζεστό ρόφημα, φτιαγμένο από άνθη κουφοξυλιάς, που χρησιμεύει για την έκκριση του ιδρώτα και βοηθά στην αποβολή των τοξινών.

Σμίλακας Το αφέψημα αυτό (βράζοντας τις ρίζες του) βοηθά και καθαρίζει το αίμα. Επίσης, θεραπεύει από αφροδίσια νοσήματα.

Τζίνσενγκ Η εξωτική αυτή ρίζα έχει την φήμη εξαίρετου αφροδισιακού. Αυξάνει τη σεξουαλική επιθυμία, την ορμή και τη ροή της αδρεναλίνης. Θεωρείται μοναδικό για την ανανέωση των κυττάρων.

Μενεξέδες ή βιόλα Βάζουμε τους μενεξέδες σε γάλα και με το μείγμα κάνουμε επιθέματα στο ερεθισμένο σημείο, που έχει εκδηλωθεί ο καλόγερος.

Απήγανος Το λάδι του απήγανου είναι βοηθητικό και διεγερτικό των σεξουαλικών οργάνων.

Βασιλικός Τέλειος συνδυασμός τονωτικού και ηρεμιστικού μαζί και είναι ότι χρειάζεται για την ηφαιστειώδη ιδιοσυγκρασία του Σκορπιού.

Αγριάδα το αφέψημα της αγριάδας είναι καλό στις βλεννορραγίες και στην αποβολή της πέτρας των νεφρών. Βελανιδιά Το ρόφημα που θα φτιάξουμε από τον φλοιό της βελανιδιάς θεραπεύει βλεννορραγίες και αιμορροΐδες.

Επίσης, άλλα βότανα είναι η τσουκνίδα και η αγριαψιθιά.

Τροφές

Μπάμιες, ντομάτες, σπανάκι, μαρούλι, ρέικι, κριθάρι, ψωμί από βρώμη, κρεμμύδι, παξιμάδια, σολομό, φρέσκα στρείδια, τόνο, συκώτι, συμπυκνωμένο τυρί, αβγά, γάλα με χαμηλά λιπαρά, χουρμάδες, φράουλες, δαμάσκηνο, βερίκοκο, ανανάς, καρπούζι.

ΤΟΞΟΤΗΣ (23 Νοεμβρίου-21 Δεκεμβρίου)

Φυτά και βότανα

Ιεροβότανο ή Βερβένα Ανακατεύετε καλά μια ποσότητα βερβένας μαζί με το ασπράδι ενός αυγού. Τοποθετείτε το μείγμα στη φτέρνα και το επιδένετε καλά. Χρειάζεται να μείνετε ακίνητοι (ξαπλωμένοι) για 8-10 ώρες. Είναι αποτελεσματικό μέσο για την καταπολέμηση της ισχιαλγίας.

Λειχήνα Φτιάξτε ένα ρόφημα σε συνδυασμό χαμομηλιού και λειχήνας. Ισχυρό βοηθητικό για την καταπολέμηση βρογχικών ή πνευμονικών παθήσεων.

Δάφνη Χρησιμοποιούμε τα αρωματικά της φύλλα στη μαγειρική. Το αφέψημα διευκολύνει την λειτουργία του συκωτιού και της σπλήνας.

Ανθεμίς Ένα ρόφημα από ανθέμιδες, δύο φορές την μέρα, καταπολεμά το άσθμα.

Αψινθιά Ένα ρόφημα από αψινθιά και αλιφασκιά σε ίσα μέρη είναι πανάκεια για το συκώτι.

Επίσης, άλλα βότανα που βοηθούν είναι η άγρια ματζουράνα, η μποράντσα, η μολόχα, το ζαχαροκάλαμο και το φασκόμηλο.

Τροφές

Φακές, σέλινο, άγρια ραπανάκια, σπαράγγι, μπάμιες, ξεφλουδισμένο ρύζι, ακαθάριστα δημητριακά, κοτόπουλο, σολομό, στρείδια, γαρίδες, γλώσσα, ψάρια, αμύγδαλα, καρύδια, πορτοκάλια, φράουλες, μούρα, σύκα, δαμάσκηνα, βερίκοκα.

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22 Δεκεμβρίου-20 Ιανουαρίου)

Βότανα και φυτά

Τσουκνίδα Το ζουμί της ανακατεμένο με οινόπνευμα διακόπτει την πτώση των μαλλιών.

Καμφορά Τη βρίσκουμε σε μορφή αιθέριου ελαίου. Εξαιρετική για το ρίγος, τους ρευματικούς πόνους, την αρθρίτιδα. Καρυδιά Βοηθά στον παιδικό ραχιτισμό. Συνιστάται ένα μπάνιο ημερησίως με την ακόλουθη σύνθεση. Βράζετε 100 γραμ. φύλλα καρυδιάς επί 10 λεπτά μαζί με 100 γραμ. αψινθιάς και 50 γραμ. μαντζουράνας. Ρίχνετε το μίγμα μαζί με τα βότανα στο νερό του μπάνιου (περιμένοντας να γίνει πρώτα λίγο χλιαρό το νερό) και βάζετε το παιδί. Μετά το μπάνιο το τρίβετε καλά και το κρατάτε ζεστό επί μια ώρα.

Βατόμουρο Μοναδικό για την ψωρίαση και άλλα δερματικά προβλήματα. Βοηθά επίσης στην αναιμία και καθαρίζει το αίμα.

Δαφνομουριά Οι καρποί της είναι βοηθητικοί στα κρυολογήματα και τους ρευματισμούς.

Καλεντούλα Αντισηπτική, καταπραϋντική δερματικών προβλημάτων και παράλληλα τέλειο φυσικό καλλυντικό.

Άλλα βότανα και φυτά είναι τα άγρια χόρτα, ο φλόμος και ο αμάραντος.

Τροφές

Λαχανάκια Βρυξελλών, ραπανάκια, ελιές θρούμπες, μπιζέλια, κοκκινογούλια, ζυθόχορτο, σέλινο, αγγούρι, κριθάρι, σιτάρι, ψωμί από βρώμη, σίκαλη, γάλα, τυράκια, αβγά, άπαχο κρέας, ανανάς, καρπούζι, γκρέιπ-φρουτ, κυδώνια, βατόμουρα, σύκα, πορτοκάλια, φράουλες, κεράσια.

ΥΔΡΟΧΟΟΣ (21 Ιανουαρίου-19 Φεβρουαρίου)

Φυτά και βότανα

Δενδρολίβανος Τα άνθη του δενδρολίβανου σε ρόφημα είναι αρκετά βοηθητικά στη λειτουργία της καρδιάς.

Καρότα Το ζουμί τους ενδείκνυται για την καταπολέμηση του ικτέρου. Σαν επίθεμα, αφού πρώτα τα τρίψουμε, σε εγκαύματα είναι δροσιστικά και θεραπευτικά.

Βαλεριάνα Αυτό το βότανο δε συσχετίζεται μόνο με τον Υδροχόο. Ωστόσο, τον βοηθά στις φοβερές ημικρανίες και τη νευρική υπερένταση. Τρία μέρη νερού και ένα μέρος ρίζες βαλεριάνας δίνουν ένα καταπραϋντικό ρόφημα.

Σκόρδο Σε κάψουλές, ωμό η αιθέριο έλαιο μειώνει την αρτηριακή πίεση και αποτοξινώνει τον οργανισμό. Εξαιρετικό αντισηπτικό. Ένα ποτηράκι του λικέρ (μακριά, όμως, από τα γεύματα) είναι αρκετό.

Αγγελική Το μυρωδάτο ρόφημα αυτό είναι βοηθητικό για την έκκριση του ιδρώτα και την αποβολή τοξινών.

Άλλα βότανα το στεκούλι, το αθάνατο, το φασκόμηλο και το χαμομήλι.

Τροφές

Πατάτες, κουκιά, βρόμη, σπαράγγια, φασολάκια φρέσκα, ψάρια στρείδια, σολομός, συκώτι, κοτόπουλο, τυρόγαλο, αβγά, συμπυκνωμένο τυρί, αμύγδαλα, μέλι, αχλάδια, δαμάσκηνα, λεμόνια, ανανάς, σταφύλια, φράουλες, μπανάνες.

ΛΙΛΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ,  lily@houselife.gr

Ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου παρεμβαίνει στις ηθικές κρίσεις

Αμοραλισμός εργαστηρίου

Η περιοχή TPJ ενεργοποείται όταν αναλογιζόμαστε τις συνέπειες των πράξεών μας

 Ουάσινγκτον

Η τεχνητή ηλεκτρική διέγερση του εγκεφάλου φαίνεται να επηρεάζει την κρίση των ανθρώπων σε θέματα ηθικής, δείχνουν πειράματα που πραγματοποιήθηκαν στο MIT

Η ερευνητική ομάδα στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης εξέτασε μια περιοχή του δεξιού εγκεφαλικού ημισφαιρίου που βρίσκεται ακριβώς πίσω από το αφτί, ανάμεσα στον βρεγματικό και τον κροταφικό λοβό. Από προηγούμενες μελέτες ήταν γνωστό ότι περιοχή αυτή, γνωστή ως TPJ, παρουσιάζει αυξημένη δραστηριότητα όταν αναλογιζόμαστε τα πιθανά αποτελέσματα και τις συνέπειες μιας πράξης μας.

Οι ερευνητές παρενέβησαν στη λειτουργία του TPJ ακουμπώντας στο κεφάλι των εθελοντών μια συσκευή που δημιουργεί μαγνητικό πεδίο. Το πεδίο αυτό με τη σειρά του δημιουργεί ένα ασθενές ηλεκτρικό ρεύμα στον εγκέφαλο μέσω του φαινομένου της επαγωγής.

Η ηλεκτρική διέγερση του TPJ έκανε πιο «ελαστική» την ηθική κρίση των εθελοντών, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στην έγκριτη αμερικανική επιθεώρηση Proceedings of the National Academy of Sciences.

Την ώρα που οι ερευνητές εφάρμοζαν το μαγνητικό πεδίο, οι εθελοντές κλήθηκαν να διαβάσουν μια σειρά από σενάρια τα οποία ήταν σχεδιασμένα να εγείρουν ηθικά διλήμματα, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Σε ένα από τα σενάρια αυτά, μια γυναίκα με το όνομα Γκρέις βάζει στον καφέ μιας φίλης της μια λευκή ουσία για την οποία νομίζει ότι είναι τοξική. Η φίλη της πίνει τον καφέ αλλά δεν παθαίνει τίποτα, αφού στη πραγματικότητα η λευκή ουσία ήταν σκέτη ζάχαρη.

Οι εθελοντές του πειράματος κλήθηκαν να βαθμολογήσουν την πράξη της Γκρέις σε μια επταβάθμια κλίμακα, στην οποία το 1 αντιστοιχεί στο «απόλυτα απαγορευμένο» από ηθική άποψη και το 7 αντιστοιχεί στο «απόλυτα θεμιτό».

Η διατάραξη στην ηλεκτρική δραστηριότητα του TPJ μετατόπισε τις απαντήσεις των εθελοντών προς την πλευρά του ηθικώς θεμιτού, διαπίστωσαν οι ερευνητές.

Συμπεραίνουν ότι το σφάλμα στην κρίση του TPJ στην περίπτωση της Γκρέις αφορά το γεγονός ότι η πράξη της δεν είχε αρνητικές συνέπειες. Χωρίς την τεχνητή παρέμβαση, οι εθελοντές θα είχαν συνεκτιμήσει το γεγονός ότι η Γκρέις είχε πρόθεση να βλάψει τη φίλη της