ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Φιλόσοφος καλείται ο κατανοήσας τον σκοπόν της υπάρξεώς του ως ΕΓΩ και ότι η γνώσις του αγαθού παντός πράγματος έγκειται εις την εκπαίδευσιν και εις την εκλέπτυνσιν των διανοητικών του δυνάμεων.

Ο φιλόσοφος ερευνά, αναλύει, καταμετρά, σπουδάζει τας ιδιότητας των εις την Φύσιν υπαρχόντων αντικειμένων, επιμελείται την πρόοδον των κοινωνιών, υποθάλπει την αλήθειαν, την καθιστά καθολικόν νόμον εις πάντας και διδάσκει ότι η αλήθεια είναι το κέντρον πέριξ του οποίου πρέπει να περιστρέφεται πας άνθρωπος και δι’ αυτής να αναγνωρίζει την καταγωγήν των άλλων ανθρώπων και εν συνεχεία να ζητή την καθολικήν τελειότητα, ή οποία επιτυγχανομένη δίδει εις πάντας τα κεκτημένα υπό της Φύσεως προνόμια.

Ο φιλόσοφος σπουδάζει τας ατελείας των ανθρωπίνων ΕΓΩ, αναζητά την αιτίαν των και υπολογίζων καθοδηγεί τους ατελείς εις την πρόοδον. Δι’ αυτής του της ενεργείας εκμηδενίζει τας ανθρωπίνας αδυναμίας εκ των οποίων απορρέουν αι έριδες, ο εγωϊσμός, η φιλαυτία, το ατομικόν συμφέρον και το μέγιστον πάντων το τυραννικόν πνεύμα, το οποίον καθιστά την ανθρωπότητα ως αγέλην μηδέν γνωρίζουσαν και φερομένην ανερμάτιστον υπό της ισχύος των πραγμάτων.

Ο φιλόσοφος προσμετρά το μέγεθος και την επιρροήν ενός έργου επί της ανθρωπίνης προόδου, υπολογίζει τας μεταβολάς των ανθρωπίνων σκέψεων, καταμετρά το έδαφος επί του οποίου το ανθρώπινον σώμα δύναται να βαδίσει αναλόγως της αντοχής του και κατόπιν εργάζεται, δίδων εις αυτό την ανάλογον τροφήν της οποίας η αφομοίωσις δύναται να ωφελήσει τηv ανθρωπίνην ψυχήν.

Ο φιλόσοφος αφού πρώτον γνωρίσει την αιτίαν και τα αποτελέσματα της δημιουργίας των ΕΓΩ, υπολογίζει ποίων μέσων έχουν ανάγκην, δίδει την ανάλογον ελευθερίαν, νομοθετεί νόμους των οποίων η εκτέλεσις επαφίεται εις αυτόν, καταπολεμά νόμους αδίκους και παρέχει όλα τα μέσα διά των οποίων οι άνθρωποι θα δύνανται να διακρίνουν μεταξύ ωφελίμων και μη ωφελίμων κοινωνικών νόμων.

Ο φιλόσοφος σπουδάζει την Φύσιν και τας λειτουργίας της, ταυτίζει την δράσιν της ανθρωπότητος αναλόγως της εξελίξεως των δυνάμεών της με τους φυσικούς νόμους, ποθεί διακαώς την συσχέτισιν των φυσικών νόμων με τους κοινωνικούς και διδάσκει ότι το κατά Φύσιν Ζειν είναι έργον λογικών όντων.

Ο φιλόσοφος αναζητά εις τας λειτουργίας των φυσικών νόμων τα εξ αυτών προκύπτοντα αποτελέσματα και δια  τoυ τρόπου αυτού καθιστών τους υπολογισμούς του σαφείς και ακριβείς δύναται να εργάζεται παρασκευάζων κοινωνικούς νόμους αξίους λογικών όντων.

Ο φιλόσοφος ευρίσκεται απανταχού της Φύσεως, οι οφθαλμοί της ψυχής του παρακολουθούν και τας ελαχίστας λειτουργίας παντός υποκειμένου και αντικειμένου αυτής και δια του τρόπου αυτού καθίσταται γνώστης των μυστηρίων της Ζωής και Κινήσεως, νόμων των οποίων την εν γένει λειτουργίαν δεν έχει ακόμη κατανοήσει η ανθρωπότης.

Ο φιλόσοφος παρακολουθεί την εξέλιξιν των ανθρωπίνων ΕΓΩ, την παραβάλει με την εξέλιξιν των ουσιών της Φύσεως, διακρίνων εκ της παραβολής ταύτης την εις ΕΓΩ συγκεντρωθείσαν δύναμιν της Φύσεως και καθίσταται γνώστης της δημιουργίας πάσης συνειδήσεως δρώσης εις την Φύσιν.

Ο φιλόσοφος δέχεται ως αφηρημένας τας δοξασίας της ανθρωπότητος περί παντός πράγματος και Θεοτήτων, μέχρις ότου κατορθώσει και αντιληφθεί ιδίοις όμμασι πως έχουν και ποία η ιδιότης και η επιρροή εκάστης, αναζητών δε ευρίσκει τας ουσίας των, και κατά την ανάλυσιν των οποίων διαβλέπει τας ιδιαιτέρας δυνάμεις των.

Ο φιλόσοφος ερευνά πάσαν προσωπικότητα εις οιανδήποτε μορφήν και υπόστασιν και αν ευρίσκεται, εξετάζει την καταγωγήν, την αφετηρίαν και την ιδιότητα της και δια του τρόπου αυτού δύναται vα γνωρίζει εκάστης μορφής την βαθμίδα εις την οποίαν ανήκει, επεξηγών εις τους άλλους το φαινόμενον των ΕΓΩ των εις την Γην ευρισκομένων εις διαφόρους υποστάσεις και βαθμίδας.

Ο φιλόσοφος τηρεί εις την διάνοιάν του πάσας τας αvτιλήψεις και ανακεφαλαιώνει τας γνώσεις του συμπτύσσων αυτάς εις βαθμόν απλουστάτης και συγκεκριμένης εκφράσεως, ούτως ώστε να επιβοηθεί τους άλλους, διότι η μακρά ανάλυσις κατά την εξωτερίκευσιν των γνώσεών του καθίσταται δύσκολος εκ του λόγου ότι δεν δύναται να ομιλήσει αναλυτικώς περί όλων ως εκ του μικρού χρονικού διαστήματος το οποίον έχει εις την διάθεσίν του.

Ο φιλόσοφος εκπαιδεύει τας ψυχικάς του δυνάμεις ώστε να δύνανται αυταί να αντεπεξέρχονται κατά πάσης επιρροής και προλήψεως αι οποίαι όταν εισχωρήσουν εις αυτάς φθείρουν τας ανθρώπινας δυνάμεις.

Σπ. Νάγος

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΑΠΕΙΡΟΝ

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΑΠΕΙΡΟΝ κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία και την επιστήμη

Οι φυσικές επιστήμες έχουν ως αντικείμενο μελέτης και έρευνας την Φύση και τους νόμους της  (δηλαδή θέματα που ερευνά και η μυσταγωγική φιλοσοφία). Χρησιμοποιούν την συνθετική μέθοδο δηλ. μελετούν και ερμηνεύουν τα φυσικά φαινόμενα (όσα μπορούν να αποδειχθούν πειραματικά) και  εξ αυτών προσπαθούν να συνάγουν τους νόμους της Φύσεως. Η μέθοδος όμως αυτή δεν οδηγεί  στην εξεύρεση και διατύπωση των νόμων της Φύσεως που ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα και που  αφορούν τις ουσίες της Φύσεως σε όλες τους τις εκφάνσεις και σε όλα τους τα επίπεδα, γιατί στο  γήινο περιβάλλον δεν είναι γνωστά όλα τα φαινόμενα (όπως π.χ. η δράση του πνεύματος), ούτε  μπορούν να αποδειχθούν όλα πειραματικά Συνεπώς τα συμπεράσματα των φυσικών επιστημών δεν  είναι επαρκή σε σημείο ώστε να διατυπωθούν οι νόμοι της Φύσεως που ισχύουν σε παγκόσμια  κλίμακα. Σταθμό για τις φυσικές επιστήμες αποτέλεσε η θεωρία της σχετικότητας η οποία μας ωθεί στην φιλοσοφική σκέψη περισσότερο από την κλασική μηχανική. Με την θεωρία της σχετικότητας  για πρώτη φορά οι άνθρωποι που αγνοούν ή δεν κατανοούν την μυσταγωγική φιλοσοφία αντιμετωπίζουν  γεγονότα που δεν είναι άμεσα αντιληπτά στο γήινο περιβάλλον και που δυσκολεύεται ο κοινός νους  να συλλάβει (όπως π.χ. η καμπύλωση του χώρου). Παρά ταύτα ούτε η θεωρία της σχετικότητας  μπόρεσε να λύσει τα βασικά φιλοσοφικά προβλήματα που είναι: α) Η γένεση, ο σκοπός και ο προορισμός του κόσμου και του πνεύματος και β) Τα αίτια της εμφανίσεως του ανθρώπου και ο  σκοπός και προορισμός της ανθρώπινης υποστάσεως.

 Τα εσωτερικά φιλοσοφικά συστήματα, όπως ο τεκτονισμός, δίνουν απάντηση σε όλα τα φιλοσοφικά  προβλήματα αφού γνωρίζουν εξ αποκαλύψεως όλους τους νόμους της Φύσεως που ισχύουν σε  παγκόσμια κλίμακα και τους διατυπώνουν με σύμβολα και αλληγορίες «ώστε οι βλέποντες να μην ορώσιν και οι ακούοντες να μην ακροώνται». Τα εσωτερικά φιλοσοφικά συστήματα, επειδή η γνώση των νόμων της Φύσεως είναι αποτέλεσμα αποκαλύψεως και όχι μελέτης φυσικών φαινομένων του γήινου περιβάλλοντος, δεν επιδιώκουν την πειραματική τους επαλήθευση ή την πειραματική τους  απόδειξη, η οποία μόνον σε περιορισμένη κλίμακα θα ήταν δυνατή στο γήϊνο περιβάλλον που  βρισκόμαστε.

Η εξέταση της μυσταγωγικής κοσμολογίας από το έργο του αείμνηστου Αδ.’.  Σπ. Νάγου, για να γίνει  περισσότερο κατανοητή, θα συσχετισθεί με τις κοσμολογικές απόψεις του της θεωρίας της  σχετικότητος. Οπως είναι αυτονόητο, η εξάντληση αυτού του θέματος στα πλαίσια μιάς ομιλίας, είναι  αδύνατη, γι’ αυτό θα περιορισθούμε στα βασικότερα σημεία του και ειδικότερα στο Χάος, την γενεση  του Σύμπαντος και τις ουσίες του Σύμπαντος.

1. Η ΠΡΟ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

1.1. Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

Το Παν προ της δημιουργίας του υπήρχε μόνο σε δυναμική κατάσταση. Οι δυνάμεις του Παντός, από  τις οποίες διαμορφώθηκαν οι Κόσμοι, υπήρχαν σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως σε λανθανουσα  κατάσταση θα είναι και οι δυνάμεις οι οποίες θα διαμορφώνουν τους Κόσμους στον άπειρο χρόνο.  Αυτή η προ της δημιουργίας κατάσταση, χαρακτηρίζεται με την έννοια του Χάους. Ώστε ­ΧΑΟΣ είναι το άμορφο Άπειρο­ αυτό που δεν έχει αντικειμενική υπόσταση για την αίσθηση του πνεύματος, το  απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος. Το Χάος, επομένως, δεν είναι κενός χώρος αλλά  ουσιαστικό ανεκδήλωτο Είναι, με άπειρες δυνάμεις σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Στην κατάσταση του Χάους, η ΖΩΗ (που είναι εκείνη η οποία εμφανίζει τις ουσίες των κόσμων στο  Είναι τους) δεν είχε μέσα της σπέρμα παραγωγικότητας για να εκδηλώσει το άπειρο φαινόμενο  Κάλλος. Το σπέρμα ήταν η δύναμή της. Η δύναμή της όμως ήταν λανθάνουσα σ’ αυτή. Δύναμη είναι εκείνη την οποία νοούμε ως αέναη (αδιάλειπτη) ΚΙΝΗΣΗ της ουσίας των Κόσμων, εκείνη που  δεν διακόπτει την δράση της στον Απειρο Χρόνο. Τα σπέρματα της ΚΙΝΗΣΕΩΣ (κατά νοητή  έκφραση) ήταν ανεκδήλωτα στην αδιαμόρφωτη ουσία του Χάους και ως εκ τούτου ήταν λανθάνουσα  (ανεκδήλωτη) και η ΖΩΗ δηλ. η ουσία από την οποία γίνονται οι Κόσμοι. Η ΚΙΝΗΣΗ ήταν το  απροσπέλαστο στην έρευνα του Πνεύματος κέντρο του Χάους και η ΖΩΗ ήταν η περιφέρεια (ο φλοιός) του Χάους, στο οποίο υπήρχε και το Φως χωρίς όμως την παράσταση που θα μπορούσε να το  χαρακτηρίσει ως Φως. Η συγκρότηση του Χάους με κέντρο (την Κίνηση) και περιφέρεια (την Ζωή)  γίνεται νοητή από την μεταφορά του στο ενεργητικό μορφικό άπειρο [ως άτομα της ατομικής ουσίας  τα οποία έχουν κέντρο, τον νόμο της Κινήσεως και περιφέρεια, τον νόμο της Ζωής]. Επειδή η  διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέστερο φαινόμενο από την συγκρότηση των Κόσμων σε  μορφικά Είναι, η κατάσσταση αυτή του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση και  συνεπώς το πνεύμα με τις αισθήσεις του έχει ως αντικείμενο έρευνας το άπειρο Σύμπαν.

 1.2. Κατά τις απόψεις της σχετικιστικής κοσμολογίας

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Σύμπαντος είναι η θεωρία της αρχικής μεγάλης  έκρηξης (big bang) σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ξεκίνησε με την έκρηξη του «αρχικού ατόμου». Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity), που σημαίνει ότι είχε διαστάσεις απείρως μικρές (μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου) και είχε επίσης άπειρη πυκνότητα και  θερμοκρασία. Αυτό προκύπτει από την λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον  «παράγοντα κλίμακος» R=0 και τον χρόνο t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο  οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώσεων του Einstein, χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογισμό:  Επειδή η εντροπία του Σύμπαντος συνεχώς αυξάνει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα  «αρχικό άτομο» το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση, περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν. Το  1969 οι Αγγλοι Hawking και Penrose απέδειξαν οτι οποιοδήποτε Σύμπαν (δηλ. οποιοδήποτε μοντέλο  του Σύμπαντος) το οποίο έχει τα χαρακτηριστικά ισοτροπίας και ομοιογενείας του παρατηρουμένου  Σύμπαντος, ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία. Τέλος ο Ελληνας Καζάνας το 1980 διατύπωσε  την θεωρία του πληθωριστικού Σύμπαντος, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν πέρασε από μια φάση τεράστιας διαστολής (πληθωρισμού) όταν η ηλικία του ήταν μεταξύ 10³⁵ και 10³² και από διαστάσεις ενός πρωτονίου που είχε έγινε μεγαλύτερο από το ορατό σήμερα Σύμπαν.

1.3. Συμπεράσματα.

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει ότι η σχετικιστική κοσμολογία έχει προσεγίσει την έννοια του  Χάους, αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα απείρως μικρό «αρχικό άτομο», αλλά δεν έχει  υπεισέλθει στην σύσταση αυτού του «αρχικού ατόμου».

2. Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

2.1. Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

Το Σύμπαν προήλθε αλλά και εξακολουθεί να δημιουργείται από το Χάος. Κατά την προ της  δημιουργίας κατάσταση, η ΚΙΝΗΣΗ (που ήταν το απροσπέλαστο κέντρο) και η ΖΩΗ (που ήταν ο  φλοιός) ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του  κέντρου (της Κίνησης) στην περιφέρεια (στην Ζωή). Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως  ελαχίστη Κίνηση να καταστεί ικανή να ψαύση (δηλ. να αγγίξη) την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού Ζωή  και από απείρως ελαχίστη που ήταν να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της «αει»  (δηλ. ατελεύτητης) μετάδοσης σπέρματος άπειρης παραγωγής στην Ζωή. Ετσι η Κίνηση φιλεί (δηλ.  προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων οι  οποίες υπήρχαν και υπάρχουν στα άτομα λανθανουσες. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια  της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των Κόσμων.

Στον τεκτονισμό με τον Σκοτεινό Θάλαμο συλλαμβάνουμε την έννοια του Χάους κατά την στιγμή που οι  ουσίες του τίθενται σε δράση με την λειτουργία των νόμων τους και εκδηλώνουν σε κάποιο σημείο του  Απείρου την ουσία της Φύσεως που είναι ο αμύητος. Στο Σκοτεινό Θάλαμο ο νόμος της Κινήσεως, που συμβολίζεται με το αμμόμετρο (όργανο μέτρησης του χρόνου), προκαλεί με την δράση του, που  συμβολίζεται με το ηλεκτρικό κουδούνι, σε συνεργασία το νόμο της παραγωγής και γονιμότητας, που  συμβολίζεται με τον κόκορα. Με την αλληλεπίδραση των δύο αυτών νόμων εμφανίζεται η ουσία της  Φύσεως που συμβολίζεται με τον αμύητο.

2.2. Κατά τις απόψεις της σχετικιστικής κοσμολογίας

Η κοσμολογία δεν ερευνά τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου» στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ύλη του παρατηρουμένου Σύμπαντος. Οι ερευνητές αρχίζουν να  ερευνούν τις συνθήκες του Σύμπαντος αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη όταν η ηλικία του ήταν μικρό  μόνο κλάσμα του δευτερόλεπτου, η θερμοκρασία του μερικό τρισεκατομμύρια βαθμούς και η ακτίνα του μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου.

2.3. Συμπεράσματα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η επιστήμη αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την δημιουργία του  Σύμπαντος με την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου». Επίσης, σε αντίθεση με την μυσταγωγική  φιλοσοφία

O ΧΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο Χώρος και ο Χρόνος εκδηλώθηκαν στην Φύση  ως αποτέλεσμα της πρώτης ΚΙΝΗΣΕΩΣ κατά την εκπόρευση της Φύσεως και ο μεν χώρος είναι αποτέλεσμα της εκτάσεως της ΚΙΝΗΣΕΩΣ ενώ ο χρόνος είναι αποτέλεσμα της διάρκειας της ΚΙΝΗΣΕΩΣ. Συνεπώς και ο χρόνος και ο χώρος είναι αποτέλεσμα του παγκοσμίου νόμου της ΚΙΝΗΣΕΩΣ

Ο χώρος

Η «έκταση» της κινήσεως, εκ της οποίας προέκυψε ο χώρος, θα γίνει περισσότερο κατανοητή αν θεωρήσουμε ότι το πρώτο αποτέλεσμα της κινήσεως ήταν ο διχασμός και αντιθετισμός της ενεργού ουσίας και η εκπόρευση των ατόμων α+ και α–. Τα άτομα αυτά βρισκόντουσαν σε διαρκή κίνηση, της οποίας η έκταση συνεχώς αυξανότανε, με αποτέλεσμα να προκύψει μετατόπιση «εν χώρω» αυτών των ατόμων και η εκδήλωση του χώρου του οποίου η έκταση ήταν ανάλογη με την έκταση της κινήσεως. Ο χώρος όμως αυτός πληρώθηκε αμέσως με τον αιθέρα (ή Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) με αποτέλεσμα να ταυτίζεται η έννοια του Χώρου με την έννοια του Αιθέρα (ή της Συνεχούς ή της Αμέριστης ουσίας). Έτσι κατά την εσωτερική φιλοσοφία, ο Χώρος θεωρείται ως Ουσία: είναι η Συνεχής Ουσία ή Αμέριστη Ουσία ή Αιθέρας ή Αιθέρια Ουσία. Η Συνεχής Ουσία εκδηλώνει έναν νόμο: τον Νόμο της Ενεργείας. ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι εκείνο το οποίο το οποίο διαπλάσσει με την δράση του όλες τις μορφές των Κόσμων του Απείρου και κατόπιν τις αποσυνθέτει προκειμένου να διαπλάσσει εξ αυτών νέες εντελέστερες μορφές. Εξ αυτών προκύπτει ότι ο Χώρος ή Αιθέρας έχει την έννοια του Συνθετικού Λόγου (δηλαδή αιτίου) και του Αποσυνθετικού Λόγου και συνεπώς του αιωνίως Μεταμορφωτικού Λόγου όλων των Μορφών της Φύσεως.

Ο χρόνος

Η έννοια του χρόνου γίνεται αντιληπτή από την συνεχή και αδιάκοπη πορεία της μεταβολή αυτών που υπάρχουν γύρω μας, την μεταβολή αυτή όπου το παρόν κατόπιν γίνεται παρελθόν. Ο παρατηρητής βρίσκεται διαρκώς στο παρόν και παρακολουθεί τα γεγονότα που οδεύουν προς το παρελθόν, χωρίς να μπορεί ούτε να διακόψει αυτήν την πορεία αλλά και ούτε να μεταβάλει την ταχύτητα αυτής της πορείας της μεταβολής. Τα πάντα μεταβάλλονται και μάλιστα σταθερά προς μια κατεύθυνση ή πορεία: την γέννηση νέων μορφών και κατόπιν την συνεχή φθορά μέχρι αποσυνθέσεως αυτών αφενός και αφετέρου την εμφάνιση άλλων νεοτέρων και πιο εξελιγμένων υλικών μορφών οι οποίες δομούνται από τα υλικά των μορφών που αποσυντέθηκαν. Η πορεία όμως αυτή είναι η πορεία εξελίξεως των πάντων στην Φύση όπου όλες οι μορφικές υπάρξεις αποσυντίθενται για να δώσουν την θέση τους σε άλλες πιο εξελιγμένες. Όσο ταχύτερη είναι αυτή η πορεία εξελίξεως τόσο ταχύτερη είναι η πορεία του χρόνου που σημαίνει ότι η χρονική διάρκεια της πορείας μεταβολής μικραίνει. Επομένως οι έννοιες εξέλιξη και χρόνος είναι έννοιες παράλληλες και αντιστρόφως ανάλογες. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι χρόνος είναι το μέτρο της εξελίξεως όλων στην Φύση και μάλιστα επειδή η εξέλιξη βαίνει με επιταχυνόμενο ρυθμό το μέτρο της (ο χρόνος) μικραίνει. Επίσης στην διάρκεια εξελίξεως ενός γεγονότος σχετίζεται άμεσα μια αντίστοιχη χρονική διάρκεια αυτού του γεγονότος. Αυτό το τελευταίο μας δίνει μια εικόνα γιατί η διάρκεια της κινήσεως (που σχετίζεται με την εξέλιξη) συνδέεται με τον χρόνο.

Χωροχρονικό Συνεχές

Ως προς τον χώρο και τον χρόνο υπάρχει επίσης διάσταση απόψεων μεταξύ μυσταγωγικής φιλοσοφίας και επιστήμης αφού η μεν μυσταγωγική φιλοσοφία θεωρεί τον χώρο ως ουσία (Συνεχή Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον χώρο ως κενό και άρρη­κτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έν­νοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να ση­μειωθεί ότι η διά­σταση απόψεων είναι στην πραγ­ματικότητα λε­κτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έν­νοια του χω­ροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι δεν είναι δυ­νατή η ύπαρξη α) της Συνεχούς ου­σίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομι­κής ουσίας της οποίας εκδήλωση είναι η Κί­νηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΎΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύ­παρξη και συλλειτουργία των δύο ου­σιών, της Συνεχούς ου­σίας η οποία εμπεριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεω­ρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρα­κτηρίζαμε ως Χωροχρο­νική Ύπαρξη.

Τί είναι τελικά η οργόνη ;

Για να έχουμε μια γενική ιδέα περί της οργόνης , ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Εγχειρίδιο συσσωρευτή οργόνης’ του Τζειμς Ντεμέο , Ph.D.

‘Θεωρούμε την ανακάλυψη της οργόνης ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του ανθρώπου’ – από ένα γράμμα προς την Αμερικανική Ιατρική Εταιρία , υπογεγραμμένο από 17 γιατρούς το 1949 .

‘Είναι δικαιολογημένο ότι η ανακάλυψη της οργονοενέργειας και οι ιατρικές της εφαρμογές μέσω του συσσωρευτή οργονοενέργειας , του οργονοβόλου , των βιόντων γης , και του νερού οργόνης έχουν ανοίξει μια πληθώρα νέων και , όπως φαίνεται , εκπληκτικά καλών προοπτικών’ – Βίλχεμ Ράιχ , γιατρός . Από το βιβλίο ‘Η βιοπάθεια του καρκίνου (ανακάλυψη της οργόνης , τόμος 2)’ , 1948 .

‘…η οργονοενέργεια δεν υπάρχει’ – Δικαστής Τζον Ντ. Κλίφορντ , από μια απόφαση δικαστηρίου των Η.Π.Α. το 1954 με βάση την οποία όλα τα βιβλία και ερευνητικά περιοδικά του Δρ. Ράιχ απαγορεύθηκαν , και διατάχθηκε , να καούν σε κλιβάνους , ενώ ο Ράιχ κλείσθηκε σε ομοσπονδιακή φυλακή , όπου πέθανε .

Ο Βίλχεμ Ράιχ είχε πει ότι ακόμα και αν η ενέργεια της ζωής , ήταν γνωστή για χιλιάδες χρόνια , κατάφερε να την κάνει συγκεκριμένα χρησιμοποιήσιμη , και ότι η εποχή των εφαρμογών της μόλις έχει αρχίσει . (πόσο δίκιο είχε …)

Η οργονοενέργεια είναι η κοσμική ζωική ενέργεια , η θεμελιώδης δημιουργική δύναμη γνωστή από μακρού σε ανθρώπους που είναι σ` επαφή με τη φύση  , και για την οποία έχουν γίνει υποθέσεις από τους φυσικούς επιστήμονες , αλλά πλέον έχει μετρηθεί αντικειμενικά και έχει αποδειχθεί η ύπαρξη της . Η οργόνη ανακαλύφθηκε από το Δρ. Βίλχεμ Ράιχ , ο οποίος προσδιόρισε πολλές από τις βασικές της ιδιότητες . Για παράδειγμα η οργονοενέργεια φορτίζει κάθε ζωντανή και μη ζωντανή ύλη και ακτινοβολείται από αυτές . Επίσης , μπορεί εύκολα να διαπεράσει όλες τις μορφές ύλης αν και με διαφορετική ταχύτητα .Όλα τα υλικά επηρεάζουν την οργονοενέργεια, ελκύοντας και απορροφώντας την ή απωθώντας και αντανακλώντας την . Την οργόνη μπορούμε να τη δούμε , να τη φωτογραφήσουμε , να την αισθανθούμε και να τη μετρήσουμε . Είναι μια πραγματική , φυσική ενέργεια , και όχι μόνο κάποια μεταφορική , υποθετική δύναμη .

Η οργόνη υπάρχει επίσης σε μια ελεύθερη μορφή στην ατμόσφαιρα , και στο κενό του διαστήματος . Είναι διεγέρσιμη , συμπιέσιμη , διαστελλόμενη  και συστελλόμενη και ικανή να έχει αυθόρμητο παλμό . Το φορτίο οργόνης μέσα σ` ένα δεδομένο περιβάλλον , ή μέσα σε μια δεδομένη ύλη , θα μεταβάλλεται με το χρόνο , συνήθως μ` ένα περιοδικό τρόπο . Η οργόνη έλκεται πολύ δυνατά προς τα ζωντανά όντα , το νερό και τον εαυτό της . Η οργονοενέργεια  μπορεί να διατρέξει ή να ρεύσει κανονικά από μια τοποθεσία σε μια άλλη στην ατμόσφαιρα , αλλά γενικά διατηρεί μια ροή από δυσμάς προς ανατολάς , κινούμενη μεν , αλλά λίγο πιο γρήγορα από την περιστροφή της γης. Είναι ένα μέσο που υπάρχει παντού , ένας κοσμικός ωκεανός δυναμικής , κινούμενης ενέργειας , η οποία ενώνει όλο το υλικό σύμπαν . Όλα τα ζωντανά όντα , τα καιρικά συστήματα και οι πλανήτες , επηρεάζονται από τους παλμούς και τις κινήσεις της .

Η οργόνη σχετίζεται με άλλες μορφές ενέργειας αλλά είναι τελείως διαφορετική απ` αυτές .Μπορεί , για παράδειγμα να προσδώσει μαγνητικό φορτίο σε σιδερένιους μαγνητικούς αγωγούς , αλλά δεν είναι η ίδια μαγνητική . Μπορεί να προσδώσει ηλεκτροστατικό φορτίο σε μονωτές , αλλά δεν είναι πλήρως ηλεκτροστατική στη φύση της .Αντιδρά με μεγάλη διαταραχή στην παρουσία ραδιενεργών υλικών , ή στον τραχύ ηλεκτρομαγνητισμό (H.A.A.R.P) με μεγάλη ομοιότητα προς το ερεθισμένο πρωτόπλασμα . Μπορεί να καταγραφεί σε ειδικά διασκευασμένους μετρητές Γκάιγκερ .Η οργόνη επίσης είναι το μέσο δια του οποίου μεταδίδονται ηλεκτρομαγνητικές διαταραχές , με μεγάλη ομοιότητα προς τη ν παλαιότερη έννοια του αιθέρα , αν και η ίδια δεν είναι ηλεκτρομαγνητική στη φύση της .

Ρεύματα οργονοενέργειας μέσα στην ατμόσφαιρα της Γης επηρεάζουν αλλαγές στους τρόπους κυκλοφορίας του αέρα .δράσεις της ατμοσφαιρικής οργόνης αποτελούν την βάση της συγκέντρωσης δυναμικών καταιγίδας , και επιδρούν στη θερμοκρασία , πίεση και υγρασία του αέρα .Λειτουργίες της κοσμικής οργονοενέργειας επίσης φαίνεται ότι συμβαίνουν στο διάστημα , επηρεάζοντας ηλιακά φαινόμενα και της βαρύτητας .Παρόλα αυτά , η ελεύθερη από μάζα οργονοενέργεια δεν είναι κανένας απ` αυτούς τους φυσικομηχανικούς παράγοντες  , ή ακόμα και το άθροισμα τους . Οι ιδιότητες της προέρχονται περισσότερο από την ίδια τη ζωή , με μεγάλη ομοιότητα προς την παλιά έννοια μιας ζωτικής δύναμης – élan vital . Σε αντίθεση με αυτές τις παλαιές έννοιες , εν τούτοις η οργόνη έχει βρεθεί ότι υπάρχει σε μια μορφή χωρίς μάζα , στην ατμόσφαιρα και στο διάστημα . Είναι πρωταρχική αρχέγονη κοσμική ζωική ενέργεια , ενώ όλες οι άλλες μορφές ενέργειας είναι δευτερεύουσες στη φύση τους .

Στον κόσμο των ζωντανών όντων , οι λειτουργίες της οργονοενέργειας αποτελούν τη βάση κύριων διαδικασιών της ζωής . Παλμοί , ροή και φορτίο της βιολογικής οργόνης καθορίζουν τις κινήσεις , τις δράσεις και συμπεριφορά του πρωτοπλάσματος και των ιστών , όπως επίσης και την ισχύ των «βιοηλεκτρικών» φαινομένων .Η συγκίνηση είναι η άμπωτις και η παλίρροια , η φόρτιση και η εκφόρτιση της οργόνης μέσα στην μεμβράνη ενός οργανισμού , ακριβώς όπως ο καιρός είναι η άμπωτις και η παλίρροια , η φόρτιση και η εκφόρτιση της οργόνης στην ατμόσφαιρα . Και οι δύο , ο οργανισμός και ο καιρός αντιδρούν στον επικρατούντα χαρακτήρα και την κατάσταση της ενέργειας της ζωής . Οι λειτουργίες της οργονοενέργειας εμφανίζονται σε ολόκληρη τη δημιουργία , στα μικρόβια , τα ζώα , σε σύννεφα καταιγίδων , σε τυφώνες και γαλαξίες . Η οργονοενέργεια δεν φορτίζει μόνο και ζωογονεί τον υλικό κόσμο , είμαστε βυθισμένοι σε μια θάλασσα απ` αυτήν , με τον ίδιο τρόπο που ένα ψάρι είναι βυθισμένο στο νερό . Πολύ περισσότερο , είναι το μέσο που μεταβιβάζει συγκίνηση και αντίληψη , δια μέσου των οποίων συνδεόμαστε με το Σύμπαν , και γινόμαστε ένα με όλα τα έμβια όντα .

ΠΗΓΗ http://sites.google.com/site/orgonegreece/Home/reich

Ο Νόμος της Ειμαρμένης

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.

Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.

Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.

Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του

Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.

Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.

Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.

Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.

Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες  και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.

Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.

Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.

Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.

Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.

Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα:

1)      οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και

2)      ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας.

Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής

1 Φεβρουαρίου 2010