ΠΕΡΙ ΛΟΓΟΥ

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην πρώτη παράγραφο του ευαγγελίου του αναφέρει τα εξής:: “Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος. Πάντα δι’ αυτού εγένοντο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ο γέγονεν. Εν αυτώ ζωή ην και ην το Φως των ανθρώπων. Και το Φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν…….”. Από την πρώτη φράση του συνάγεται ότι μια από τις πρώτες ουσίες της εκπορεύσεως της Φύσεως είναι ο Λόγος, ο οποίος Λόγος σχετίζεται με τον Θεό και ότι τελικά ταυτίζεται με το Θεό, αλλά ποίον θεό εννοεί; Όπως θα δούμε παρακάτω ταυτίζεται με τον Θεό Δια, πατέρα Θεών και ανθρώπων.

Ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί  χαρακτήριζαν την αμέριστη ουσία ως Λόγο με την έννοια του αιτίου για να καταδείξουν ότι είναι το αίτιο της συνθέσεως και αποσυνθέσεως των μορφών του απείρου δηλαδή το αίτιο της μεταμορφώσεως των μορφών του απείρου ή άλλως ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών.

Το διάσημο τάγμα των αρχαίων Ροδοσταυριτών έλεγε περί του Λόγου: «Ω Λόγε, Σε τον οποίον η αδυναμία των ανθρώπων επροσωποποίησε δια να χάση την, εν τη απείρω ενέργειά Σου, έννοια εν τη Φύσει, ημείς σε λατρεύομεν και θα σε λατρεύομεν διότι Συ είσαι το Παν, Συ δίδεις ύπαρξιν εις το Παν, Συ είσαι το Φως του Παντός. Όσοι των θνητών δεν ηννόησαν την ύπαρξήν σου εν τη Φύσει και δεν εσπούδασαν τας θείας Σου ενεργείας αδόξως κατήλθον εις τον τάφον. Όσοι των θνητών δεν λατρεύουσι τας θείας Σου δυνάμεις, αι οποίαι προδίδουσιν επί της ανθρωπίνης ψυχής την δύναμιν της συνειδήσεως, όσοι δεν ηννόησαν ότι είσαι ο συνθετικός λόγος πάσης της Φύσεως, αλλά απέδωσαν προς Σε εννοίας ξένας και Σε απεκάλεσαν με ονόματα τα οποία εφανέρωναν ιδιότητάς σου επί υπάρξεως τινός μόνον, ούτοι πλέουσιν επί ωκεανών σκότους και το θείον σου φως ουδαμώς ορώσιν». Δι’ αυτήν την θείαν Δύναμιν, την οποίαν οι αρχαίοι Ροδόσταυροι απεκάλεσαν Λόγο έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

• ΛΟΓΟΣ είναι η αιτία των χημικών αλλοιώσεων κάθε σώματος (που βραδέως μεν αλλά ασφαλώς τελούνται σε κάθε σώμα) και ευρίσκεται στην ουσία του κάθε σώματος. Αυτή η αιτία είναι ο Χημικός Νόμος ο οποίος προκαλεί την μεταμόρφωση του κάθε σώματος προς τον σκοπό της αποσυνθέσεώς του και της συνθέσεως άλλων σωμάτων εκ των ουσιών που προέκυψαν εκ των αποσυντεθησών ουσιών. Η μελέτη του Χημικού Νόμου θα αποκαλύψει στον μελετητή ότι στην ουσία της Φύσεως υπάρχει μια Δύναμις στης οποίας στις διαθέσεις και τους Νόμους υποτάσσεται η ύλη και η οποία προσδίδει την αιωνιώτητα κάθε ουσίας της Φύσεως.

• ΛΟΓΟΣ είναι η αιτία της μεταμορφώσεως της ανθρώπινης ψυχής και συνεχώς επιδρά επ’ αυτής. Στις λειτουργίες αυτής της δύναμης, η οποία καθολικώς δρα στην φύση, οφείλει κάθε εγώ:  τον λόγο της ύπαρξής του, την ανέλιξή του στον άπειρο χρόνο ως και τον πλούτο των γνώσεών του με τις οποίες:  είχε περιβληθεί, περιβάλλεται και θα περιβάλλεται και θα πολλαπλασιάζει αυτές τις γνώσεις απείρως και αιωνίως. Η καθολική ενέργεια αυτής της δυνάμεως και η επίδρασή της επί των ανθρωπίνων υπάρξεων γεννά στις ανθρώπινες υπάρξεις όλα τα διανοήματα και εκδηλώνει όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία τέρπουν τις ανθρώπινες ψυχές. Και είναι αλήθεια ότι η εκδήλωση των διανοημάτων και συναισθημάτων οφείλεται: α) στην ουσία από την οποία απορρέουν και  β) στην ψυχή από την οποία εκδηλούνται. Αν δεν υπήρχε αυτή η θεία ουσία τίποτε δεν εξεδήλωνε η ανθρώπινη ψυχή και τίποτε δεν θα ελειτούργει στην ανθρώπινη μορφή.

• ΛΟΓΟΣ είναι το παγκόσμιο πυρ, δια του οποίου ολόκληρη η φύση αναγεννάται, είναι η δράση του δημιουργού τον οποίο οι μεμυημένοι βρίσκουν σ’ όλες τις λειτουργίες του απείρου δηλαδή είναι ο άνευ διακοπής συνεχίζων το όλον των δημιουργηθέντων κόσμων στις ατελευτητες μεταμορφώσεις των πλάσμάτων τους, είναι ο χορηγός και συντηρητής κάθε ζωής (που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του Νόμου της ζωής) και ο ατελεύτητα μεταμορφωτής (που σημαίνει ότι είναι ο κύριος του νόμου του θανάτου). Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι θάνατος στη φύση (με τη βέβηλη έννοια του εξαφανισμού) δεν υπάρχει και οι μεμυημένοι με τη λέξη θάνατος νοούν τη μεταμόρφωση κάθε ύπαρξης. Ο Νόμος του θανάτου είναι Νόμος που εκπορεύεται από το Λόγο προς το σκοπό να μην αφήνει μονίμως το πνεύμα σε χαμηλές λειτουργίες και τη διάνοια καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες.

• ΛΟΓΟΣ τέλος είναι η συνεχής ουσία και η δράση της η οποία ταυτίστηκε με τον θεό Δία. 

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος Φυσικής και της Νομικής

Η ιερά κρήνη της Ακροπόλεως

Η ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ

Η δεκάδα δεν είναι νόμος της φύσεως όπως συμβαίνει με τις Μονάδες 2 έως 9 αλλά στην δεκάδα συγκεντρώνονται τα δημιουργικά αίτια της Φύσεως και οι νόμοι τους, γι’ αυτό ο θείος Πυθαγόρας χαρακτήριζε την Δεκάδα ως ιερά. Οι Μονάδες 2 έως 9 περι­γράφουν τις γενικές αρχές της γένεσης, της λειτουργίας και του σκοπού του Σύμπα­ντος και δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται ως πρωταρχικοί νόμοι([1]) των Κό­σμων αφού αποτελούν τις βάσεις στις οποίες στηρίζεται η ύπαρξη, η λειτουρ­γία και η εξέλιξη των Κό­σμων. Συνε­πώς το σύνολο αυτών των πρωταρχικών νό­μων ως ένα ολοκληρω­μένα σύνολο αποτελεί έναν σταθμό στην εξέλιξη των Κόσμων που δικαιολογημένα χαρακτηρί­ζεται ως ΙΕΡΗ ΔΕΚΑΔΑ.

Οι πρωταρχικοί νόμοι της Φύσεως συνεργάζο­νται μεταξύ τους. Η συ­νερ­γασία όμως αυτή είναι στε­νότερη μεταξύ νόμων που επιτελούν έναν ιδιαί­τερο σκοπό. Αποτέλεσμα αυτού είναι ο διαχωρισμός τους σε τρεις «ομά­δες» στενότερα συνεργαζομένων νόμων όπου η κάθε ομάδα περιλαμ­βάνει τρεις νόμους και χαρακτηρί­ζεται ως τρίγωνο συνεργαζομένων νόμων. Εκ της συνεργασίας των θεμελιωτικών νόμων των ουσιών και μορφών της Φύσεως εξαρτάται η εξέλιξη (δηλαδή η αύξηση της ενεργείας) των κόσμων. Η συ­νεργασία αυτή των θεμελιωτικών νόμων της Φύσεως έχει παράγωγα. Τα παράγωγα αυτά είναι νόμοι και μάλιστα όχι πρωταρχικοί νόμοι αλλά νόμοι λε­πτομερειακοί με μεγα­λύτερη δυναμικότητα που εμ­φανίζουν πιο λεπτές λειτουρ­γίες της Φύσεως και του Πνεύματος οι οποίοι εικονίζονται δια της εννοίας των συνθέτων αριθμών των μο­νάδων. Συνεπώς οι σύνθετοι αριθμοί συνιστούν παράγωγους νόμους των οποίων (νόμων) η επέκταση δεν έχει όρια (όπως δεν έχει όρια η επέκταση των αριθμών) με αποτέλεσμα η παραγωγή και επέκταση των παραγώγων νόμων να είναι ατελεύτητη και άπειρη στον άπειρο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι και η εξέλιξη των κόσμων και της πνευματικής φύσεως να είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο κάθε σύνθετος αριθμός (όπως αναφέρεται ανωτέρω) εμπεριέχει την έννοια των θεμελιωτικών νόμων εκ των οποίων προέκυψε.

Όπως είδαμε η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός ή ανα­μορφωτικός κύκλος των κόσμων του Απείρου. Ασφαλώς πέραν της Ιερής Δεκάδας θα υπάρχουν και άλλοι σταθ­μοί στην εξέ­λιξη των Κόσμων.

Τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως\

Δια των νόμων των τριών τριγώνων των εικονιζό­μενων υπό των 9 αριθμητικών  μονάδων απετελέσθησαν αι αρμο­νία των Κό­σμων πάσης Φύσεως. Το σύνολο των νό­μων αυτών συγκεντρού­μενο αποτελεί την ΙΕΡΑ ΔΕ­ΚΑΔΑ, δηλαδή τον  πρώτο  σταθμό ή κύκλο των λει­τουρ­γούντων Κόσμων. Εις την ΙΕΡΑ αυτήν ΔΕ­ΚΑΔΑ συνεργάζο­νται όλοι οι νόμοι οι εικονιζόμενοι υπό των εννέα αριθμών ή καλύτερα οι εκφραζόμενοι υπό των εννέα αριθ­μών. Οι νόμοι αυτοί είναι τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως.

Επεξηγήσεις

Την Ιερή Δεκάδα αποτελούν όλοι οι συνεργα­ζόμενοι θεμελιωτι­κοί νόμοι της Φύσεως (δηλ. οι μονά­δες 2 έως 9) οι οποίοι είναι τα πρώτα θεμέλια της Φύσεως και από τους οποίους συντελέστηκαν οι αρ­μονίες όλων των κό­σμων. Με την επίτευξη όμως αρ­μονίας στους κόσμους εξασφαλίζεται η σύμμετρη και ισόρροπη εξέλιξη των κόσμων. Η συντέλεση της αρ­μονίας είναι καθολικός κόπος των ατομικοτή­των που εκδηλώνεται με την επίτευξη από κάθε ατομι­κότητα ιδίας μορφής. Εάν δεν επιτυγχανό­ντουσαν οι αρμονίες των κόσμων, το άπειρο δεν θα επετύγχανε του σκο­πού του με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των μορφών και την επα­ναφορά του απείρου στο Χάος. Αυτό όμως δεν είναι δυνατόν να συμβεί διότι οι δυ­ναμικότητες των ουσιών του απείρου συνεχώς αυξά­νουν και συνεπώς η επίτευξη της αρμονίας είναι άμεσο συνεπακόλουθο αυτής της αύξησης των δυνα­μικοτήτων.

Το Άπειρο στο σύνολο του διευθετείται από επιστατό νόμο ο οποίος, αφού προηγουμένως συντε­λέσει την αρμονία των κόσμων και μεταβάλει την αποτελούσα αυτούς θεία ουσία σε ειδικές μορ­φές τις εξαναγκάζει να ακο­λουθήσουν κυκλική τροχιά (δηλ. να διαγράφουν αναμορφωτικούς κύ­κλους). Συνεπώς οι ουσίες του Απείρου ακολουθούν αναμορφωτικούς κύ­κλους των οποίων το τέλος ποτέ δεν επανέρχεται στην αφετηρία του γιατί η κατάληξη στο ίδιο σημείο θα σήμαινε διάσπαση της αρμονίας του Απείρου και καταστροφή του [Απείρου] (πράγμα που σημαίνει ότι οι ανα­μορφωτικοί κύκλοι ακολουθούν σπειροειδή τροχιά όμοια με τε­ντωμένο ελατήριο).

Η Ιερή Δεκάδα είναι ο πρώτος σταθμός στην εξέλιξη των κό­σμων ή ο πρώ­τος αναμορφωτικός κύ­κλος των λειτουργούντων κό­σμων. Τον πρώτο αυτόν αναμορφωτικό κύκλο ακολουθούν και άλ­λοι αναμορ­φωτικοί κύκλοι όπου το τέλος του προηγούμενου συ­μπίπτει με την αρχή του επόμενου και τους οποίους ακολουθούν οι ουσίες των κόσμων εξαναγκαζόμενες από τον επι­στατό νόμο που είναι κι’ αυτός μια από τις εκδηλώσεις τους. Οι ανα­μορ­φω­τικοί κύκλοι εί­ναι άπειροι κατά το πλήθος αφού άπειρη και ατε­λεύ­τητη είναι η εξέλιξη των κόσμων. Ο κάθε επόμενος από τους ανα­μορφω­τικούς κύκλους είναι όμοιος με τον προηγούμενο αλλά μεγαλύτερης ενέρ­γειας γιατί συντελείται από νόμους παράγωγους των θεμελιωτι­κών νόμων των οποίων οι δυναμικότητες είναι από τις δυναμικότητες των νό­μων του προηγούμενου ανα­μορφωτικού κύκλου

 

---

[1] Οι θεμελιωτικοί νόμοι της Φύσεως αποτελούν δυναμικές εκδηλώσεις αυτών τούτων των ουσιών αυτής και δεν υπάρχει κανένα εξωτερικό αίτιο που να επιβάλει αυτούς τους νόμους στις ουσίες της Φύσεως.

Οι δύο θεωρίες για την προέλευση της ζωής από την ανόργανη ύλη

Η προέλευση της ζωής από την ανόργανη ύλη, χωρίς καμία θεϊκή ή άλλη υπερφυσική παρέμβαση έχει αποδειχτεί τόσο από τα ευρήματα της παλαιοντολογίας που οδηγούν πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο σε όλο και απλούστερες μορφές ζωής, όσο και από πειράματα όπως το περίφημο πείραμα Μίλερ-Ούρεϊ, κατά το οποίο σε ένα περιβάλλον με χημική σύνθεση παρόμοια με της αρχέγονης γης, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα παράχθηκαν απλές οργανικές ουσίες, μέχρι και αμινοξέα, μόνο με την επίδραση ηλεκτρικών εκκενώσεων (ανάλογων με τους κεραυνούς). Αργότερα, αμινοξέα βρέθηκαν ακόμα και σε μετεωρίτες.

Όμως, οι λεπτομέρειες της διαδικασίας μετάβασης από τον ανόργανο στον πολύπλοκο οργανικό ζωντανό κόσμο δεν έχουν διευκρινιστεί ακόμα. Ανεξάρτητα αν βρεθεί το ακριβές μονοπάτι που οδήγησε στη συγκεκριμένη μορφή ζωής στη Γη, η ανακάλυψη κάποιων φυσικοχημικών διεργασιών που από ανόργανα υλικά οδηγούν σε μια πρωτόλεια μορφή ζωής, θα βάλει οριστικό τέλος σε οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Επιπλέον, ανάλογα με την πιθανότητα εμφάνισης αυτών των διεργασιών σε έναν πλανήτη όπως η Γη, θα μπορέσει να προσδιοριστεί αν η ζωή είναι ένα σπάνιο φαινόμενο, ή κάτι τόσο φυσικό όσο οι βράχοι και το νερό σε ουράνια σώματα με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Εν αρχή ην το RNA, ή μήπως όχι;

οι επιστήμονες στο σύνολό τους συμφωνούν ότι η ζωή όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, εξελίχτηκε από ένα μόριο σαν το RNA (ριβοζονουκλεϊνικό οξύ), που μπορεί να θεωρηθεί μια απλούστερη εκδοχή του DNA (δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ). Η αρχική θεωρία, που θεωρούσε το DNA ως την αρχή της ζωής εγκαταλείφθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι οδηγούσε σε ένα πρόβλημα ανάλογο με το αν εμφανίστηκε πρώτα το αυγό ή η κότα. Το DNA για να σχηματιστεί χρειάζεται τις πρωτεΐνες, αλλά και οι πρωτεΐνες για να σχηματιστούν χρειάζονται το DNA. Αντίθετα, το RNA μπορεί να πάρει τη μορφή του DNA (διπλής αλυσίδας) ή τη μορφή μονής αλυσίδας όπως οι πρωτεΐνες (στις οποίες ανήκουν και τα ένζυμα) και μπορεί να λειτουργήσει ως ένα βαθμό και όπως λειτουργεί το DNA και όπως λειτουργούν οι πρωτεΐνες στους ζωντανούς οργανισμούς.

Έτσι, στη δεκαετία του 1980 κυριάρχησε η άποψη ότι η ζωή εμφανίστηκε όταν σχηματίστηκε από τυχαίους λόγους το πρώτο μόριο RNA. To RNA σχηματίζεται από νουκλεοτίδια και νουκλεοτίδια δεν έχουν παρασκευαστεί ακόμα με πειράματα όπως του Μίλερ. Βέβαια, στο πέρασμα εκατομμυρίων ετών μπορούν να παραχθούν πολύ πιο πολύπλοκες ουσίες απ’ ό,τι σε ένα πείραμα διάρκειας μερικών ημερών ή μηνών. Επιπλέον, το φυσικό περιβάλλον είναι πολύ πιο πολύπλοκο απ’ ό,τι μια εργαστηριακή συσκευή. Έτσι, ενώ μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν απίθανο να παρασκευαστεί με τρόπο που να μην αποσυντεθεί σύντομα ένα από τα συστατικά του RNA, η ριβόζη, διαπιστώθηκε τελικά ότι αν αναμειχθούν οργανικές ουσίες που συναντώνται σε μετεωρίτες με ορυκτά πλούσια σε οξείδιο του βορίου και θερμανθούν μέσω ηλεκτρικών εκκενώσεων, τότε παράγεται ριβόζη που παραμένει σταθερή ακριβώς εξαιτίας της ύπαρξης του οξειδίου του βορίου.

Όμως, τον τελευταίο μισό αιώνα παρέμενε στην αφάνεια μια άλλη θεωρία που απομακρύνει τη σχετική απιθανότητα του απευθείας περάσματος από την ανόργανη ύλη σε ένα τόσο πολύπλοκο μόριο όπως το RNA και υποδείχνει (προς το παρόν σε επίπεδο γενικού μηχανισμού) τις φυσικές και χημικές διεργασίες που μπορεί να οδήγησαν στο RNA. Πρόκειται για τη θεωρία που βασίζεται στις ιδέες του Σοβιετικού βιοχημικού Αλεξάντερ Οπάριν και σήμερα συνεχίζει να διερευνάται επιστήμονες όπως ο Ρόμπερτ Σαπίρο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Η θεωρία του Οπάριν

Ενώ οι θεωρίες που βασίζονται στο DNA και το RNA ως αρχή της ζωής κατατάσσονται σε αυτές που προϋποθέτουν ως θεμελιώδη την εμφάνιση του αυτόαντιγραφόμενου μορίου, οι θεωρίες που βασίζονται στις ιδέες του Οπάριν κατατάσσονται σε αυτές που προϋποθέτουν ως θεμελιώδη την εμφάνιση του μεταβολισμού. οι πρώτες ορίζουν τη ζωή ως ένα αυτοσυντηρούμενο χημικό σύστημα ικανό να ακολουθήσει δαρβινική εξέλιξη. οι δεύτερες χρησιμοποιούν έναν ευρύτερο ορισμό, χαρακτηρίζοντας ως ζωή μια εντοπισμένη περιοχή στην οποία αυξάνεται η τάξη (μειώνεται η εντροπία) μέσω ενός κύκλου οδηγούμενου από μια ροή ενέργειας.

Σύμφωνα με τις θεωρίες της προτεραιότητας του μεταβολισμού υπάρχουν πέντε προϋποθέσεις για να εμφανιστεί ζωή, καμία από τις οποίες δεν απαιτεί κάποιο σύνθετο μόριο ή κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες. Καταρχήν χρειάζεται ένα όριο ανάμεσα στο ζωντανό και το μη ζωντανό, όπως μια μεμβράνη, σαν αυτές που βρίσκονται σε μετεωρίτες, ή σαν τις μεμβράνες σουλφιδίων του σιδήρου. Μικρές λίμνες, σταγονίδια, ακόμα και κάποιες επιφάνειες βράχων μπορεί να λειτουργήσουν ως μεμβράνες, λόγω ηλεκτροστατικών αλληλεπιδράσεων ικανών να διαχωρίσουν ορισμένα είδη μορίων από το περιβάλλον τους. Δεύτερη απαίτηση είναι μια ενεργειακή πηγή που θα τροφοδοτεί τη διεργασία αυτοοργάνωσης. Οι οργανισμοί των σημερινών σύνθετων ζωντανών οργανισμών οξειδώνουν υδατάνθρακες και λίπη, αλλά ακόμα και σημερινοί μικροοργανισμοί χρησιμοποιούν οξειδοαναγωγικές αντιδράσεις ανόργανων ουσιών. οι διαφορές στην οξύτητα, απότομες μεταβολές θερμοκρασίας ακόμα και η ραδιενέργεια αποτελούν πηγές ενέργειας για ορισμένα είδη ζωής.

Τρίτη απαίτηση είναι ένας μηχανισμός που να συνδέει την απελευθέρωση ενέργειας μέσω της οξειδοαναγωγικής αντίδρασης με τη σειρά αντιδράσεων που χαρακτηρίζουν και απαιτούνται για να διατηρήσει την οργάνωσή του ο ζωντανός οργανισμός. Έχουν προταθεί πολλοί τέτοιοι μηχανισμοί που χρησιμοποιούν ανόργανους καταλύτες διαδεδομένους στη φύση. Τέταρτη απαίτηση είναι ένα δίκτυο χημικών αντιδράσεων που να επιτρέπει την προσαρμογή στις αλλαγές του περιβάλλοντος και την εξέλιξη. Στο πλαίσιο αυτού του δικτύου αντιδράσεων μπορεί να παράγονται και να καταναλώνονται διάφορες χημικές ουσίες και όταν εξαιτίας κάποιου εξωτερικού παράγοντα εμποδίζεται μια από τις χημικές αντιδράσεις, το σύστημα να μπορεί να εξερευνά το χημικό «ανάγλυφο», ψάχνοντας να βρει νέους δρόμους, όπως το νερό ψάχνει να βρει νέο δρόμο προς τη θάλασσα όταν συναντήσει κάποιο εμπόδιο.

Από το απλό στο σύνθετο με εντελώς φυσικό τρόπο

Η πέμπτη απαίτηση είναι το δίκτυο χημικών αντιδράσεων να μπορεί να μεγαλώνει και να αναπαράγεται. Για να γίνεται αυτό πρέπει να μπορεί να συγκεντρώνει υλικά πιο γρήγορα απ’ ό,τι χάνει. Αν το δίκτυο παράγει πολλά αέρια ή ιζήματα που βγαίνουν Από τον χημικό κύκλο, τότε θα αποτύχει, όπως και αν εξαντληθεί το εξωτερικό καύσιμο. Στην πρωτόγονη Γη πολλά τέτοια δίκτυα θα απέτυχαν, μέχρι την εμφάνιση κάποιου πιο ανθεκτικού. Αν το δίκτυο αυτό περιβαλλόταν από μεμβράνη λιπιδίων, όπως τα σημερινά κύτταρα, τότε οι φυσικοί νόμοι θα το έκαναν να διαιρεθεί μόλις περνούσε κάποιο μέγεθος. Όμως ακόμα και ένα δίκτυο που φιλοξενούνταν στην επιφάνεια ενός βράχου θα μπορούσε να υπερχειλίσει σε διπλανό διαμέρισμα.

Ο πολλαπλασιασμός θα μείωνε την πιθανότητα κάποιος φυσικός παράγοντας να εξαλείψει το δίκτυο. Από τη στιγμή που αναπτύχθηκαν ανεξάρτητες μονάδες θα μπορούσαν να εξελιχθούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις και να ανταγωνιστούν για τους φυσικούς πόρους. Έτσι θα είχαμε περάσει από τη ζωή που από ενεργειακής πηγής, στη ζωή που προσαρμόζεται στο περιβάλλον μέσω της δαρβινικής εξέλιξης.

Η επιστήμη δεν έχει καταλήξει ακόμα αν για την εμφάνιση της ζωής πρωτεύον είναι το αυτό-αντιγραφόμενο μόριο ή ο μεταβολισμός (άλλωστε ελάχιστα χρήματα πηγαίνουν σήμερα σε έρευνες που δεν έχουν κάποιο άμεσο οικονομικό ή στρατιωτικό αντίκρισμα). Η όποια κατάληξη δε θα αλλάξει το γεγονός ότι η ζωή εμφανίστηκε αυθόρμητα από την ύλη, ως μια ανώτερη μορφή ύπαρξής της.

 Και οι δύο επιστημονικές θεωρία για την αρχή της ζωής αρχίζουν από μόρια που σχηματίζονται από μη βιολογικές χημικές διεργασίες (συμβολίζονται με διάφορα σύμβολα σε κύκλους) (1).

Στο μοντέλο που προτάσσεται η ικανότητα αντιγραφής, κάποιες από τις ουσίες συνενώνονται τυχαία σε αλυσίδα σχηματίζοντας ένα μόριο – πιθανώς κάποιο είδος RNA – ικανό να αυτοαναπαράγεται (2). Το μόριο φτιάχνει πολλά αντίγραφα του εαυτού του (3), που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μεταλλάξεις του αρχικού μορίου (4). Τα μεταλλαγμένα μόρια που είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στο περιβάλλον κυριαρχούν (5). Τελικά, αυτή η εξελικτική διαδικασία πρέπει να οδηγεί στο σχηματισμό διαμερισμάτων (όπως τα κύτταρα) και μεταβολισμού, όπου μικρότερα μόρια χρησιμοποιούν ενέργεια για να πραγματοποιούν χρήσιμες για το κύτταρο διεργασίες (6).

Στο μοντέλο που θεωρεί πρωτεύοντα το μεταβολισμό, η αρχή γίνεται με το σχηματισμό διαμερισμάτων (7). Μερικά απ’ αυτά περιέχουν μείγματα ουσιών που συμμετέχουν σε κύκλους αντιδράσεων (8), που με το χρόνο γίνονται όλο και πιο πολύπλοκοι (9). Τελικά, το σύστημα κάνει το άλμα την αποθήκευσης πληροφοριών για τη δομή του σε πολυμερή (10).

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 17/06/2007

Η ζωή στο σύμπαν

Το 1959 μια ομάδα Αμερικανών αστρονόμων και ραδιοαστρονόμων με το πρόγραμμα ΟΖΜΑ, ξεκίνησε την αναζήτηση ζωής στο σύμπαν συλλέγοντας ραδιοσήματα από το διάστημα ελπίζοντας ότι θα προερχόταν από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό. Η αναζήτηση αυτή δεν έδωσε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά η ιδέα δεν εγκαταλείφθηκε. Πράγματι, από τις 12 Οκτωβρίου του 1992, μια εκατοντάδα ραδιοτηλεσκόπιων προσφέρουν τις υπηρεσίες των στην αναζήτηση έξυπνων μορφών ζωής με το περίφημο πρόγραμμα SETI, εξερευνώντας χίλια περίπου άστρα που δεν διαφέρουν κατά πολύ από τον δικό μας Ήλιο, σε μια ακτίνα 100 ετών φωτός από μας.

Διατυπώθηκε επίσης η υπόθεση ότι στο διάστημα υπάρχουν πρωτόγονες μορφές ζωής που περιμένουν μονάχα να εδραιωθούν σε κάποιο πλανήτη. Είναι πράγματι βέβαιο ότι στα διάχυτα νεφελώματα, μαζί με το υδρογόνο, υπάρχουν πολλά οργανικά μόρια που είναι απαραίτητα και έχουν θεμελιώδη σημασία για την οικοδόμηση της ζωής, αλλά η πυκνότητα των νεφελωμάτων είναι πολύ μικρή για να αποτελέσει την αρχή σε ζωντανές μορφές. Τα μόρια αυτά είναι πολύ όμοια με εκείνα που παρατηρήθηκαν στους κομήτες, δηλαδή μέσα στο ηλιακό σύστημα. Μπορούμε επομένως να δεχθούμε, θεωρητικά, ότι η ζωή μπορεί να δημιουργηθεί σε οποιοδήποτε σημείο του Γαλαξία.

Τα βασικά μόρια του δικού μας οργανικού κόσμου είναι λοιπόν αρκετά διάχυτα στο Σύμπαν και δημιουργούνται στις ίδιες ζώνες όπου γεννούνται τα άστρα. Το γεγονός αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε ότι αφορά τη διατήρησή των. Πράγματι, αν ήταν απομονωμένα, θα τα κατέστρεφαν πολύ γρήγορα οι ακτίνες Χ και οι κοσμική ακτινοβολία που υπάρχει παντού στο διάστημα.

Αντίθετα, μέσα στα νεφελώματα, μπορούν να αναμιχθούν με κόκκους σκόνης και να περιβληθούν απ’ αυτήν και έτσι να προστατευθούν. Για την ανάπτυξη της ζωής, πάντως, θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι πλανήτες όμοιοι με τη Γη, για τους οποίους είναι αναγκαίο να ισχύουν απολύτως απαραβίαστες προϋποθέσεις προκειμένου να είναι κατάλληλοι να φιλοξενήσουν τη ζωή και να της επιτρέψουν να αναπτυχθεί σε κάθε της μορφή. Η ενέργεια που εκπέμπει το άστρο γύρω από το οποίο περιστρέφεται ο πλανήτης, π.χ δεν πρέπει να είναι πολύ έντονη, η ζωή τότε καταστρέφεται, ενώ αν είναι πολύ ασθενής θα είναι αδύναμη για να τροφοδοτεί τις ζωτικές λειτουργίες. Ο πλανήτης πρέπει να έχει ακόμη μια ατμόσφαιρα που να μην επιτρέπει απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας τόσο κατά τη μετάβαση από την ημέρα στη νύκτα όσο και από την μια εποχή στην άλλη.

Πάντως, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις απαιτούμενες συνθήκες, θα ήταν δυνατή η εκτίμηση του αριθμού των κατοικούμενων πλανητών σε όλο το Γαλαξία και στο Σύμπαν γενικότερα.

Θεωρητικά αυτό είναι εύκολο, αλλά επειδή στη πράξη τα στοιχεία που πρέπει να εκτιμηθούν είναι αμφισβητούμενα, τα αποτελέσματα στα οποία φθάνουν οι διάφοροι επιστήμονες είναι διαφορετικά.

Ο ζητούμενος αριθμός -Ν- ( των κατοικούμενων πλανητών) εκφράζεται με τον παρακάτω απλό τύπο :

Ν = n/E x Fp x P x Pv x Lv όπου :

n = ο αριθμός των άστρων σε όλο το Γαλαξία ικανών να δώσουν στους πλανήτες των ενέργεια αρκετή για την ανάπτυξη της ζωής.

E = ηλικία του Γαλαξία σε χρόνια.

n/E = ο αριθμός των κατάλληλων άστρων που δημιουργούνται κάθε χρόνο σε όλο το Γαλαξία.

Fp = το κλάσμα των άστρων που κατέχει ένα πλανητικό σύστημα.

P = ο αριθμός των πλανητών που μπορούν να φιλοξενήσουν τη ζωή, σε κάθε πλανητικό σύστημα.

Pv = πιθανότητα που υπάρχει για να αναπτυχθεί πραγματικά η ζωή σε ένα κατάλληλο πλανήτη.

Lv = περίοδος, σε χρόνια, παραμονής της ζωής σε ένα πλανήτη στον οποίο αναπτύχθηκε.

Αν δεν πολλαπλασιάσομε επί την παράμετρο Lv θα έχομε τον αριθμό των πλανητών που δημιουργούνται στο Γαλαξία κάθε χρόνο. Αν όμως πολλαπλασιάσομε επί την παράμετρο Lv θα έχομε τον αριθμό των πλανητών που κατοικούνται αυτή τη στιγμή στον Γαλαξία. Το σπουδαιότερο όμως, λέει ο διεθνούς φήμης αστροφυσικός Ρ. Maffei (είναι εκείνος που ανακάλυψε τους Γαλαξίες που φέρουν το όνομά του και που αναφέρει την παραπάνω εξίσωση σε ένα από τα συγγράμματά του) είναι ότι δεν είναι γνωστές με ακρίβεια οι τιμές σε καμιά από τις παραμέτρους της εξίσωσης. Εξ’ άλλου, λεει ακόμη ο ίδιος αστροφυσικός, για να εκτιμήσομε πόσες από τις μορφές ζωής που δημιουργούνται κάθε χρόνο στο Γαλαξία αναπτύσσουν νοημοσύνη και πόσες από αυτές αναπτύσσουν ένα τεχνολογικό πολιτισμό παρόμοιο με τον δικό μας, πρέπει να εισάγομε στην παραπάνω εξίσωση άλλες δυο πιθανότητες, Pi και Pt, αναφερόμενες στην πρώτη και δεύτερη συνθήκη αντίστοιχα.

Για να ξέρομε δε πόσες μορφές ζωής με νοημοσύνη και πόσες κοινωνίες με τεχνολογικό πολιτισμό θα μπορούσαν να υπάρχουν στο Γαλαξία, πρέπει να πολλαπλασιάσομε το νέο αποτέλεσμα, που μας δίνει η εξίσωση, επί τη διάρκεια ενός τεχνολογικού πολιτισμού και όχι επί την ποσότητα Lv, που αναφερόταν στη διάρκεια μιας οποιασδήποτε μορφής ζωής. Από εδώ και πέρα αρχίζουμε αληθινά να ταξιδεύομε στο σκοτάδι. Μπορούμε μόνο να αναφερθούμε σε ότι συνέβη στη Γη, αλλά δεν είναι αρκετό. Για την ώρα, πάνω σ’ αυτή τη λογική, ξέρουμε μόνο ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε μια μορφή ζωής με ικανοποιητική νοημοσύνη, η τεχνολογική της ανάπτυξη είναι ταχύτατη, και με την πραγματοποίησή της, προσφέρει στον πολιτισμό που την δημιούργησε ισχυρά μέσα καταστροφής. Μπορούμε να εκτιμήσομε ότι ένας πολιτισμός που δεν είναι ικανός να ελέγξει την τεχνολογία του μπορεί να αναπτυχθεί και να αυτοκαταστραφεί σε μια χρονική περίοδο της τάξεως των 100 χρόνων. Κατά τον ερευνητή P. Maffei, είναι σχεδόν βέβαιο ότι, κάθε χρόνο, η ζωή ξεπετιέται σε 7 πλανήτες στον Γαλαξία και σε 70 δισεκατομμύρια ουράνια σώματα στο Σύμπαν. Επομένως όταν η ζωή τελειώσει την ύπαρξή της στη Γη ( κάποτε αυτό θα συμβεί ), θα υπάρχουν πλανήτες στους οποίους θα αρχίζει να γεννιέται και πλανήτες στους οποίους είναι ήδη ανεπτυγμένη, γιατί δημιουργήθηκε πρωτύτερα, έστω και σε μια μετέπειτα εποχή εκείνης κατά την οποία γεννήθηκε στη Γη.

Η ζωή στη Γη κάποτε θα σταματήσει να υπάρχει, αν ο άνθρωπος δεν αυτοκαταστραφεί πρωτύτερα. Πάντως, έτσι ή αλλιώς, η ζωή θα εξαφανισθεί από τη Γη όταν ο Ήλιος, βγαίνοντας από την κύρια ακολουθία, θα μετασχηματιστεί σε ένα Κόκκινο Γίγαντα και θα ζεστάνει » λίγο παραπάνω » τη Γη καταστρέφοντας κάθε μορφή ζωής.

Στον πλανήτη μας οι πρώτες μορφές ζωής αναπτύχθηκαν μέσα στην ουσία εκείνη που, εντελώς αυθαίρετα, οι «ειδικοί» ονομάζουν » αρχέγονη σούπα » και πολύ αργότερα μερικοί οργανισμοί εξελίχθηκαν και βρέθηκαν στην στεριά.

Η καταλληλότερη διαδικασία για την αναζήτηση της ζωής σε άλλους πλανήτες είναι να την αναζητήσουμε μέσα στα υγρά στρώματα που μπορεί να τους περιβάλλουν. Με την τεχνολογία που υπάρχει όμως δεν διαθέτουμε συσκευές που αφού προσεδαφιστούν στον υποψήφιο πλανήτη να μπορούν να βυθισθούν σε κάποιο υγρό, που μπορεί να είναι διαφορετικό από το νερό, ώστε να το εξερευνήσουν αλλά και να στείλουν στη Γη τα στοιχεία της έρευνας αυτής.

ΠΗΓΗ http://www.tm.teicrete.gr/vhatz/Vita%20extraterrestre/Vita%20universo.html

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΗΝ ΓΗ

Μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα οι περισσότεροι άνθρωποι, επηρεασμένοι από τις εβραιογενείς θρησκείες, πίστευαν ότι ο θεός δημιούργησε την ανθρωπότητα και όλα τα είδη των ζώων που βρίσκονται στην γη. Η άποψη αυτή αμφισβητήθηκε από την επιστήμη με βάση τις παρατηρήσεις παλαιοντολόγων και βιολόγων αλλά και με βάση πειράματα, όπως το πείραμα των Stanley Miller και Harold Urey, οι οποίοι μπόρεσαν να παράγουν οργανικές ενώσεις υπό συνθήκες όμοιες με αυτές που υπήρχαν στην γη προ δυο περίπου δισεκατομμυρίων ετών.

Οι επιστημονική έρευνα έδειξε ότι η ζωή στην Γη είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης γενέσεως και μακράς εξελικτικής διαδικασίας και απαιτήθηκαν, για να φθάσει στο σημερινό επίπεδο και στον άνθρωπο, μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Ο πρώτος ο οποίος μίλησε για την εξέλιξη της ζωής στην Γη ήταν ο Δαρβίνος ο οποίος τον 19^ον αιώνα διατύπωσε την περίφημη θεωρία περί εξελίξεως των ειδών. Κατά τον Δαρβίνο τα ζώα και τα φυτά που υπάρχουν στην Γη είναι αποτέλεσμα αργής και σταθερής εξελίξεως απλών και πρωτογόνων μορφών ζωής οι οποίες μεταλλάχθηκαν γενετικά με την πάροδο εκατομμυρίων ετών. Η θεωρεία αυτή του Δαρβίνου είναι παγκοσμίως αποδεκτή από όλη την επιστημονική κοινότητα. Αυτή η διεθνής αναγνώριση της θεωρίας της εξελίξεως των ειδών είχε ως αποτέλεσμα να αναγνωρισθεί ο Κάρολος Δαρβίνος, από απλός θεολόγος και φυσιοδίφης, ως ο μεγαλύτερος βιολόγος στην ιστορία της ανθρωπότητας που κυριολεκτικά άλλαξε τις αντιλήψεις των ανθρώπων και τους απήλλαξε από τον θρησκευτικό φανατισμό. Μπορούμε να ειπούμε, χωρίς δισταγμό, ότι η σημερινή πρόοδος της επιστήμης σε όλους τους τομείς οφείλεται στην επιτυχία της θεωρίας του Δαρβίνου με την οποία (θεωρία) αμφισβητήθηκε για πρώτη φορά ευθέως η θεοκρατική αντίληψη των βιβλικών θρησκειών του «είπε και εγένετο».

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΦΥΟΥΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ

Οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών του «είπε και εγένετο» έχουν διατυπώσεις μια σχετική αντίπαλη θεωρία, την θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού. Η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού βασίζεται στην καθαρώς θεολογική άποψη των εβραιογενών θρησκειών του «είπε και εγένετο» του εξωκοσμικού θεού (ο οποίος θεωρείται ότι διαθέτει ανώτερη νοημοσύνη) και, συνεπώς, είναι αυθαίρετη και αναπόδεικτη.

Σύμφωνα με την θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού τόσο το Σύμπαν όσο και η ζωή πάνω στην Γη είναι περίπλοκη και δεν είναι δυνατόν να είναι αποτέλεσμα τυχαίας εξελίξεως αλλά αποτέλεσμα μιας ανώτερης νοημοσύνης η οποία με έναν «ευφυή σχεδιασμό» δημιούργησε τα πάντα. Η ζωή είναι πράγματι περίπλοκη αλλά για να φθάσει σ’ αυτήν την περίπλοκη δομή της πέρασαν περίπου δυο δισεκατομμύρια χρόνια συνεχούς εξελίξεως μέσω της διαδικασίας της φυσικής επιλογής όπως παρατηρεί ο Δαρβίνος.

Η θεωρία του «ευφυούς σχεδιασμού» της ζωής στην Γη από κάποια «ανώτερη ευφυΐα» που πιστεύουν οι οπαδοί των εβραιογενών θρησκειών δεν αποδεικνύεται και είναι μόνον θέμα τυφλής πίστεως. Αυτή η θεωρία δεν μας εξηγεί: α) Γιατί πολλές μορφές ζωής εξαφανίσθηκαν προ πολλών χιλιάδων ετών και σήμερα βρίσκουμε μόνον τα απολιθώματά τους; β) γιατί η «ανώτερη ευφυΐα» (σαν ανώτερη που την θεωρούν) δεν προέβλεψε εξ υπ’ αρχής μόνον ανώτερες μορφές ζωής και τι χρειάζονται οι κατώτερες μορφές ζωής; Σχετικά με το τελευταίο θα απαντήσουν ότι οι κατώτερες μορφές ζωής έγιναν για να εξυπηρετούν τις διατροφικές κλπ ανάγκες των μορφών ανώτερης ζωής! Η άποψη αυτή (να εξυπηρετούν κλπ) δεν δείχνει σχεδιασμό από «ανώτερη αφυΐα» αλλά την διαδικασία της σκληρής ανάγκης επιβίωσης η οποία δεν έχει ούτε συναισθηματισμούς ούτε ανωτερότητες και, για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, υποθέστε ότι η «ανώτερη ευφυΐα» αποφασίζει ξαφνικά να φέρει στην γη ένα άλλο ισχυρότερο και ανώτερο είδος ζωής για το οποίο ο άνθρωπος να αποτελεί μέρος της διατροφής του και να το χρησιμοποιεί παράλληλα ως υποζύγιο. Τότε αυτοί που πιστεύουν στον «ευφυή σχεδιασμό» από «ανώτερη ευφυΐα» πως θα τους φαινότανε να περιμένουν πότε θα αποφασίσει το ανώτερο του ανθρώπου είδος ζωής να σας φάει και πότε να τους χρησιμοποιήσει σε εργασίες του όπως ο άνθρωπος κάνει π.χ. με τα βόδια κλπ! Νομίζω ότι περαιτέρω απασχόληση με το θέμα του ευφυούς σχεδιασμού δεν έχει νόημα.

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗΣ ΓΕΝΕΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

Κατά αυτήν την θεωρία η ζωή είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης συνθέσεως οργανικών ουσιών πριν από δύο δισεκατομμύρια χρόνια στην πρώιμη γη οφειλομένης στις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν τότε στην γη και ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρά της. Πειράματα όμως που έγιναν (π.χ. το πείραμα Miller) απέδειξαν ότι είναι δυνατός ο σχηματισμός κατά αυθόρμητο τρόπο απλών οργανικών ενώσεων όπως π.χ. αμινοξέων. Τα αμινοξέα([1]) είναι οι δομικοί λίθοι των πρωτεϊνών. Οι πρωτεΐνες πραγματοποιούν πολλές λειτουργίες στην ενόργανη ζωή π.χ. μερικές πρωτεΐνες ενεργούν ως καταλύτες, άλλες είναι αντισώματα για το ανοσοποιητικό σύστημά μας κλπ. Επίσης οι πρωτεΐνες είναι οι δομικοί λίθοι των μορίων DNA και RNA (νουκλεϊνικά οξέα). Το RNA και το DNA είναι, ως γνωστό, οι γενετικοί κώδικες των οργανισμών όλων των όντων στη γη είναι δηλαδή οι κώδικες της ζωής.

Το ερώτημα που γεννιέται σχετικά με την γένεση της ζωής είναι: «ποίο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που πρέπει να έχει μια οργανική χημική ένωση ώστε να θεωρείται ότι έχει ζωή έστω με την πιο πρωτόγονη μορφή της». Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι α) η δυνατότητα αφομοιώσεως ουσιών εκ του περιβάλλοντος και β) η δυνατότητα αναπαραγωγής της δηλαδή η αυτόματη σύνθεση μιας ίδιας οργανικής χημικής ένωσης από αυτήν και τέτοια δυνατότητα έχουν τα μόρια RNA και το DNA (νουκλεϊνικά οξέα).

Η συγκρότηση οργανικών ουσιών στην αρχέγονη γη δεν αρκεί για να λύσει το πρόβλημα της πρώτης ζωής στην γη γιατί πρέπει να λυθεί και το πρόβλημα της συγκροτήσεως των πρωτεϊνών και κατ’ ακολουθία των μορίων RNA και DNA. Για να σχηματισθεί μια πρωτεΐνη απαιτείται η δράση ενός ενζύμου αλλά για παραχθεί ένα ένζυμο απαιτείται η ύπαρξη μίας πρωτεΐνης. Όλος ο μεταβολισμός εξαρτάται από τα ένζυμα και κάθε ένζυμο είναι μια πρωτεΐνη. Αλλά οι πρωτεΐνες είναι συντεθειμένες από τις πληροφορίες που κωδικοποιούνται στο RNA που μεταφράζονται σε mRNA αλλά και η σύνθεση του DNA απαιτεί τις πρωτεΐνες. Έτσι οι πρωτεΐνες δεν μπορούν να γίνουν χωρίς νουκλεϊνικά οξέα και τα νουκλεϊνικά οξέα δεν μπορούν να γίνουν χωρίς πρωτεΐνες. Η ανακάλυψη όμως ότι ορισμένα μόρια RNA αναπτύσσουν και ενζυματική δραστηριότητα παρέχει μια πιθανή λύση. Αυτά τα μόρια RNA αποκαλούνται ριβοζύμες (ribozymes) και ενσωματώνουν τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαιτούνται από τη ζωή: την αποθήκευση των πληροφοριών και την δυνατότητα να ενεργήσουν ως καταλύτες. Στο ΣΧΗΜΑ 1 φαίνεται η διαδικασία συνθέσεως ενός μικρού μήκους διπλού μορίου ριβοζύμης (ribozymes) από μόρια ολιγονουκλεοτιδών ([2]) (oligonucleotides) με την βοήθεια καταλύτη. Το ερώτημα που γεννιέται είναι: η απλοϊκή αυτή σύνθεση θα μπορούσε να παραγάγει γνωστά μορία RNA και DNA (νουκλεϊνικά οξέα) που υπάρχουν σήμερα στους οργανισμούς; Η απάντηση είναι ότι από τότε που σχηματίσθηκαν αυτές οι απλοϊκές μορφές μέχρι σήμερα έχουν περάσει περίπου 2 δισεκατομμύρια χρόνια συνεχούς εξελικτικής διαδικασίας, δηλαδή πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε οι απλοϊκές αυτές μορφές που γίνονται εύκολα στο εργαστήριο να εξελιχθούν στις σύγχρονες μορφές.

Σχήμα 1

Κατά τα τελευταία χρόνια οι μελέτες στρέφονται σε σύνθεση αμινοξέων που υπάρχουν σε γονίδια πρωτογόνων μορφών ζωής που θεωρούνται ως οι Τελευταίοι Καθολικοί Πρόγονοι (Last Universal Ancestor ή LUA) όλων των υπαρχόντων ειδών της ζωής. Οι μελέτες αυτές έδειξαν ότι τα αμινοξέα αυτά ανήκουν στην κατηγορία εκείνη που εύκολα παράγονται με το πείραμα Miller και Urey. Εξ αυτού συνάγεται ότι ο αρχικός γενετικός κώδικας βασίστηκε σε μικρότερο αριθμό αμινοξέων και μάλιστα αυτών που ήταν διαθέσιμα κατά την προβιοτική (prebiotic[3]) περίοδο της γης.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗ.

Όταν η Γη διαμορφώθηκε πριν από 4,6 δισεκατομμύρια έτι περίπου στην επιφάνειά της δεν υπήρχε τότε κανένα είδος ζωής γιατί οι συνθήκες στην επιφάνειά της δεν το επέτρεπαν. Με την πάροδο περίπου δυο δισεκατομμυρίων ετών ο φλοιός της Γη ψύχθηκε και στερεοποιήθηκε αλλά ήταν ακόμα σε πολύ υψηλή θερμοκρασία και κανένα είδος ζωής δεν ήταν δυνατόν να εμφανισθεί. Αυτή ήταν η πρώτη περίοδος της εξελικτικής πορείας της Γης.

Ακολούθως με την πάροδο πολλών εκατομμυρίων ετών, όταν η θερμοκρασία του φλοιού της Γης έφθασε σε ορισμένα σημεία της σε θερμοκρασία κάτω των 100^ο C τότε εμφανίσθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την εκδήλωση της πλέον πρωτόγονης μορφής της ζωής. Κατά την περίοδο αυτήν εμφανίσθηκαν οι πρώτες θάλασσες. Τα σύννεφα που κάλυπταν τον ουρανό ήταν φορτισμένα ηλεκτρικά και οι εκκενώσεις τους ήταν πάρα πολύ συχνές και πολύ μεγαλύτερες σε ένταση από ότι είναι σήμερα. Αυτή ήταν η δεύτερη περίοδος της εξελικτικής πορείας της Γης.

Σχετικά με την ατμόσφαιρα της πρώιμης Γης κατά την δεκαετία του ’30 ο Oparin στη Ρωσία και ο Haldane στην Αγγλία είχαν επισημάνει ότι οι οργανικές ενώσεις που απαιτούνται για την ζωή δεν θα μπορούσαν να είχαν διαμορφωθεί στη γη εάν η ατμόσφαιρα ήταν πλούσια σε οξυγόνο (όπως είναι σήμερα) γιατί το οξυγόνο παρεμποδίζει τις αντιδράσεις που μετασχηματίζουν απλά οργανικά μόρια σε σύνθετα. Έτσι οι Oparin και Haldane συμπέραναν ότι η ατμόσφαιρα της πρώιμης γης, πρέπει να ήταν όμοια με αυτήν των εξωτερικών πλανητών δηλαδή να περιείχε πολύ λίγο ή καθόλου οξυγόνο (O2) και να ήταν πλούσια σε υδρογόνο (H2) και ενώσεις που μπορούν να προκύψουν από τα άτομα του υδρογόνου με άτομα άνθρακος και αζώτου όπως το μεθάνιο (CH4) και την αμμωνία (NH3).

Η ατμόσφαιρά της πρώιμης γης περιείχει κυρίως υδρογόνο (Η₂), υδρατμούς (Η₂Ο), διοξείδιο του άνθρακος (CO₂), μονοξείδιο του άνθρακος (CO) και άζωτο (Ν₂). Αυτό εικάζεται από το γεγονός ότι α) τα αέρια των ηφαιστείων περιλαμβάνουν μεθάνιο (CH₄), διοξείδιο του άνθρακος (CO₂), μονοξείδιο του άνθρακος (CO), άζωτο (Ν₂) και αμμωνία (ΝΗ₃) και β) ότι η υπεριώδης (UV) ακτινοβολία καταστρέφει το μεθάνιο (CH₄) και την αμμωνία (ΝΗ₃) με αποτέλεσμα αυτά τα μόρια να είναι βραχύβια. Επίσης η υπεριώδης (UV) ακτινοβολία δημιουργεί φωτόλυση (photolysis) στο νερό (Η₂Ο) το οποίο διασπάται σε ιόντα Η⁺ και ΟΗ^– τα οποία αντιδρούν χημικά με το μεθάνιο (CH₄) και την αμμωνία (ΝΗ₃) με αποτέλεσμα να δίδουν διοξείδιο του άνθρακος (CO₂) και υδρογόνο (Η₂). Στην πράξη όμως αν το μίγμα των αερίων του πειράματος των Stanley Miller και Harold Urey αποτελεστεί από διοξείδιο του άνθρακος (CO₂), μονοξείδιο του άνθρακος (CO), άζωτο (Ν₂) και άτομα υδρογόνου Η (όπου τα άτομα Η προέρχονται από τους υδρατμούς) δίδει τα ίδια αποτελέσματα με το αρχικό πείραμα των Miller και Urey. Στην πράξη, προκειμένου να παραχθούν αρωματικά αμινοξέα υπό τους όρους πρώιμης γης είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν λιγότεροι αέρια λιγότερο πλούσια σε υδρογόνο. Τα περισσότερα από τα φυσικά αμινοξέα, οι πουρίνες (purines), οι πυριμιδίνες (pyrimidines) και τα σάκχαρα έχουν παραχθεί σε παραλλαγές του πειράματος Miller.

Κατά την δεύτερη περίοδος της εξελικτικής πορείας της Γης οι συνθήκες που επικρατούσαν θυμίζουν περίπου της κατάσταση που υποθέτουμε ότι επικρατεί σήμερα τον πλανήτη Αφροδίτη στην οποία η ύπαρξη ζωής με την σημερινή μορφή είναι αδιανόητη, όμως η εκδήλωση μιας πολύ πρωτόγονης ζωής ήταν τότε δυνατή όπως απέδειξαν οι Stanley Miller και Harold Urey με το περίφημο πείραμά τους.

Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Μέχρι την δεκαετία του ‘50 οι επιστήμονες αναζητούσαν μια επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση σχετικά με την προέλευση της αρχής της ζωής. Σχετικά διατυπώθηκαν δύο θεωρίες οι οποίες προσπαθούν να εξηγήσουν την  εκδήλωση της ζωής από μη οργανικές ουσίες:

Το πείραμα Miller και η εξ αυτού συνεπαγόμενη θεωρία της αυθόρμητης γενέσεως (spontaneous generation) της ζωής κατά την περίοδο της πρώιμης γης και

Η θεωρία της πανσπερμίας (panspermia).

Το πείραμα Miller

Οι ιδέες του Oparin και Haldane ενέπνευσαν το πείραμα του Stanley Miller. Ο Stanley Miller, ένας μεταπτυχιακός σπουδαστής εργαζότανε στο εργαστήριο του Harold Urey στο πανεπιστήμιο του Σικάγου και έκανε αυτό το πείραμα για να διευκρινίσει τις χημικές αντιδράσεις που εμφανίσθηκαν στο δεύτερο στάδιο της εξελικτικής πορείας της γη. Το πείραμα των Stanley Miller και Harold Urey στο πανεπιστήμιο του Σικάγου βασίστηκε στην υπόθεση ότι η πλέον πρωτόγονη μορφή της ζωής εκδηλώθηκε κατά την προαναφερθείσα περίοδο με βάση την αβιοτική (abiotic[4]) σύνθεση των οργανικών ουσιών.

Οι εν λόγω επιστήμονες, το 1953 έκαναν ένα πείραμα το οποίο άλλαξε την προσέγγιση της επιστημονικής έρευνας σχετικά με την προέλευση της ζωής.

Το πείραμα αυτό έγινε ως εξής: Δημιούργησαν, σε μικρογραφία, τις συνθήκες που επικρατούσαν στην επιφάνεια και την ατμόσφαιρα της Γης (ΣΧΗΜΑ 2) κατά την δεύτερη περίοδος της εξελικτικής πορείας της. Έτσι έβαλε στην συσκευή υδρογόνο (Η₂), ύδωρ (Η₂Ο), μεθάνιο (CH₄), μονοξείδιο του άνθρακος (CO) και αμμωνία (ΝΗ₃) γιατί θεώρησαν ότι αυτή ήταν η σύνθεση που είχε η ατμόσφαιρα της Γης κατ’ εκείνη την περίοδο. Οι υδρατμοί (Η₂Ο), που παραγόντουσαν σε μία θερμαινόμενη σφαιρική φιάλη (η οποία αντιπροσώπευε τον «ωκεανό» της γης κατ’ εκείνη την περίοδο), μαζί με τα αέρια (Η₂, CO, ΝΗ₃ και CH₄) κατευθύνονταν σε έναν χώρο όπου μέσω δυο ηλεκτροδίων είχαμε συνεχείς ηλεκτρικές εκκενώσεις. Κατόπιν τα αέρια ψυχόντουσαν επέστρεφαν στην αρχική σφαιρική φιάλη (τον «ωκεανό») Ακολουθούσε κατόπιν νέος κύκλος κ.ο.κ.

Σχήμα 2 Σχηματική παράσταση της συσκευής του Μίλλερ

Μετά από μια εβδομάδα συνεχούς λειτουργίας της συσκευής αυτής οι Stanley Miller και Harold Urey βρήκαν ότι στο μίγμα του νερού υπήρχαν οργανικές ενώσεις στις οποίες είχε δεσμευθεί τουλάχιστον το 10 έως 15% του άνθρακα που υπήρχε στο σύστημα. Επίσης 2% του άνθρακα είχε μετατραπεί σε αμινοξέα([5]) στα οποία συμπεριλαμβανόντουσαν τα 19 από τα 21 βασικά αμινοξέα των ζωντανών κυττάρων που υπάρχουν στους οργανισμούς των ζώων. Επίσης υπήρχαν δυο τύποι αμινοξέων: δεξιόστροφα και αριστερόστροφα σε ίση αναλογία. Βεβαίως θα αντιτείνει κανείς: πως από αυτά τα αποτελέσματα φθάσαμε στην δημιουργία του DNA και του RNA των κυττάρων. Η απάντηση είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα το είχαμε μόνον σε μια εβδομάδα. Όμως από την εποχή αυτών των συνθηκών μέχρις ότου εμφανισθούν DNA και του RNA με δυνατότητα αναπαραγωγής του τύπου τους πέρασαν πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.

Το προαναφερθέν πείραμα ενέπνευσε και άλλους ερευνητές να κάνουν άλλα παρεμφερή πειράματα. Έτσι το 1961 Joan Oro διαπίστωσε ότι αμινοξέα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και από υδροκυάνιο (HCN) και αμμωνία διαλυμένων σε ύδωρ. Πέραν αυτού διαπίστωσε ότι μεταξύ των άλλων σε μεγαλύτερη ποσότητα υπήρχε η αδενίνη, η οποία είναι μία από τις τέσσαρες αζωτούχες ενώσεις που μετέχουν στην σύνθεση του RNA και του DNA Παρόμοια πειράματα με διαφορετικές πηγές ενέργειας και με διαφορετικά μίγματα αερίων έχουν οδηγήσει σε αμινοξέα πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον μερικές από τις οργανικές ενώσεις μπορούσαν να είχαν παραχθεί στην πρόωρη ατμόσφαιρα της Γης.

Αξιοσημείωτο είναι ότι μόλις προστεθεί στην ατμόσφαιρα του μίγματος των αερίων οξυγόνο τότε δεν παράγεται κανένα οργανικό μόριο, λόγω της οξειδωτικής δράσεως του οξυγόνου. Αυτό σημαίνει ότι σ’ αυτήν την αρχέγονη ατμόσφαιρα δεν υπήρχε οξυγόνο ή ήταν σε ελαχίστη ποσότητα. Η εμφάνιση του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα σε μεγάλη αναλογία (όπως είναι σήμερα) έγινε πολύ αργότερα και οφείλεται στην αναγωγική δράση των φυτών επί του διοξειδίου του άνθρακος της ατμόσφαιρας.

Η θεωρία της πανσπερμίας (panspermia[6]).

 Αξιοσημείωτο είναι ότι οργανικές ενώσεις, παρόμοιες με αυτές που παρήχθησαν με το πείραμα του Miller, βρέθηκαν και σε υπολείμματα από ανθρακούχους μετεωρίτες που έπεσαν στην γη παρά την υψηλή θερμοκρασία που αναπτύχθηκε κατά την διέλευσή τους μέσω της ατμοσφαίρας. Εξ αυτού συμπεραίνουν οι επιστήμονες ότι η ύπαρξη  οργανικών ενώσεων δεν είναι απίθανο να προέρχεται από το εξωτερικό διάστημα καθ’ ολοκληρίαν ή εν μέρει[7] κατά την προβιοτική (prebiotic) περίοδο του πλανήτη μας. Συγκεκριμένα βρέθηκαν τα εξής:

Μετεωρίτης Murchison. Αυτός ο μετεωρίτης, ο οποίος έπεσε κοντά στο Murchison της Αυστραλίας στις 28 Σεπτεμβρίου του 1969, περιείχε πάνω από 90 αμινοξέα από τα οποία τα 19 βρίσκονται σε όλες τις οργανικές ενώσεις της ζωής στην γη αλλά περιείχε και ενώσεις που δεν υπάρχουν στις σύγχρονες μορφές της ζωής στη γη.

Μετεωρίτης ALH84001([8]), περιείχε όχι μόνο ποικίλα οργανικά μόρια, συμπεριλαμβανομένων των πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων, αλλά επίσης και στοιχεία μικροοργανισμών που δεν καταστράφηκαν κατά την διέλευση του μετεωρίτη μέσω της γήινης ατμόσφαιρας. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η θερμοκρασία στο εσωτερικό του μετεωρίτη δεν ξεπέρασαν τους 40^ο C κατά την διέλευσή δια της γήινης ατμόσφαιρας, δηλαδή θερμοκρασίας που θα επέτρεπε την επιβίωση βακτηριδίων στο εσωτερικό ενός τέτοιου μετεωρίτη. 

Οργανικά μόρια στο εξωτερικό διάστημα: Οι αστρονόμοι, που χρησιμοποιούν την υπέρυθρη φασματοσκοπία, έχουν προσδιορίσει ποικίλα οργανικά μόρια στο διάστημα, όπως μεθάνιο (CH₄), μεθανόλη (CH₃OH), φορμαλδεΰδη (HCHO), πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες κλπ ως επίσης και ανόργανες ενώσεις όπως το διοξείδιο του άνθρακα (CO₂), μονοξείδιο άνθρακα (CO), αμμωνία (NH₃), σουλφίδιο υδρογόνου (Η₂S), και υδροκυάνιο (HCN).

Πειράματα σε συνθήκες του εξωτερικού διαστήματος: Έχουν γίνει πειράματα και υπάρχουν και σχετικές ανακοινώσεις για παραγωγή αμινοξέων και άλλων οργανικών ενώσεων με τη λήψη ενός μίγματος μορίων που είναι γνωστό ότι υπάρχουν στο έξω της γης διάστημα όπως: αμμωνία (NH3), μονοξείδιο άνθρακα (CO), μεθανόλη (CH3OH), ύδωρ (Η2Ο), πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες, υδρόθειο (H₂S) και υδροκυάνιο (HCN) το οποίο (μίγμα) εκτίθεται σε θερμοκρασία του διαστήματος (κοντά σε απόλυτο μηδέν) και με έντονη υπεριώδη ακτινοβολία.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Εκ των προαναφερθέντων οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η ζωή στην γη υπήρξε αποτέλεσμα μακράς εξελίξεως και φυσικής επιλογής. Για να φθάσει η ζωή στην σύγχρονη μορφή της και απαιτήθηκαν μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, όπως ορθά προέβλεψε ο Δαρβίνος και οι μετέπειτα με την περίφημη θεωρία της εξελίξεως των ειδών με βάση την φυσική επιλογή που προήλθε από την συνεχή μεταβολή των συνθηκών στη επιφάνεια της γης.

Τα ανωτέρω εκτεθέντα γεννούν πλήθος από ερωτήματα όπως: τα όντα που υπάρχουν στην γη λειτουργούν κατά τρόπο καθαρά μηχανικό με βάση μόνον την λειτουργία του εγκεφάλου τους (όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής) ή μήπως έχουν και αυτό που ονομάζουμε ψυχή; Αλλά αν δεχθούμε την ύπαρξη ψυχής τότε τι είναι ψυχή και πως αυτή συγκροτήθηκε; Επίσης τι έγινε πρώτο: η ψυχή και αυτή δημιούργησε τον οργανισμό ή ο οργανισμός γεννήθηκε πρώτος και κατόπιν ήλθε η ψυχή για να τον κατοικήσει; Στα ερωτήματα αυτά δεν είναι δυνατόν να  δοθούν επιστημονικές απαντήσεις και μάλιστα στο θέμα της υπάρξεως ή μη της ψυχής και της λογικής νοήσεως που διαθέτει ο άνθρωπος, αλλά και της ζωικής νοήσεως των ανωτέρων θηλαστικών. Απαντήσεις σχετικά δίδει ο εσωτερισμός και μάλιστα, κατά την προσωπική μου άποψη, ο εσωτερισμός ο οποίος βασίζεται στις δοξασίες των πυθαγορείων και του Πλάτωνα.

Σχετικά με το θέμα της ψυχής ο Πλάτων στον διάλογό του ΤΙΜΑΙΟΣ, σχετικά με την δημιουργία της ψυχής, αναφέρει (34C) ότι ο Θεός συνέστησε την ψυχή πριν από το σώμα και έτσι η ψυχή είναι πρεσβυτέρα του σώματος και ως προς την σύστασή της και ως προς την αρετή ώστε να κυριαρχεί αυτού (του σώματος) και να το διευθύνει και εκείνο να τον υπακούει. Επομένως (κατά τον Πλάτωνα, ο οποίος απηχεί απόψεις πυθαγορείων) πρώτα έγινε η ψυχή και κατόπιν ο οργανισμός. Περισσότερα επ’ αυτών μπορεί να βρει ο αναγνώστης στα εξής δημοσιεύματά μου: α) τεύχος 38 του ΙΧΩΡ (Οκτώβριος 2003), τεύχος 52 του ΙΧΩΡ (Ιανουάριος 2005) και β) μια πλήρη ολοκληρωμένη εικόνα στο βιβλίο μου «Πυθαγορείων Εσωτερισμός».

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

http://www.chem.duke.edu/~jds/cruise_chem/Exobiology/miller.html

http://en.wikipedia.org/wiki/Miller_experiment

http://www.geocities.com/CapeCanaveral/Lab/2948/orgel.html

http://users.rcn.com/jkimball.ma.ultranet/BiologyPages/A/AbioticSynthesis.html

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑ Πυθαγορείων Εσωτερισμός, Έκδοση «ΕΥΑΝΔΡΟΣ» 2006

---

[1] Τα αμινοξέα στην γλώσσα της χημείας είναι καρβοξιλικά οξέα τα οποία έχουν μια αμινική ομάδα (-ΝΗ₂). Υπάρχουν περισσότερα από 500 αμινοξέα που εμφανίζονται στη φύση, αλλά μόνο 21 χρησιμοποιούνται στη βιολογική ζωή που είναι γνωστή στη γη. Από αυτά τα 21, τα σταθερότερα αμινοξέα είναι τα αλειφατικά οξέα: γλυκίνη, αλανίνη, βαλίνη, ισολευκίνη, και λευκίνη. Ο γενικότερος τύπος ενός αμινοξέος είναι RCH(NH₂)COOH,

[2] Όταν η αδενίνη συνδέεται με το DNA, διαμορφώνει έναν δεσμό με ένα άλλο μόριο αποκαλούμενο Thymine, στην άλλη πλευρά του σκέλους DNA. Αυτοί οι δεσμοί που δίνουν στο DNA τη δομή διπλών ελίκων του και είναι η «διαταγή» στις νουκλεοτίδες ώστε να τοποθετούνται και σχηματίζουν το DNA που επιτρέπει την ποικιλομορφία μεταξύ όλων των οργανισμών. Η σημασία της αδενίνης στο RNA είναι παρόμοια με αυτήν του DNA. Εκτός από το DNA και το RNA, η αδενίνη αποτελεί επίσης ένα σημαντικό τμήμα του τριφωσφορικού άλατος αδενοσίνης, ή ATP. Το τριφωσφορικό αυτό άλας αδενοσίνης είναι η αζωτούχα ΑΔΕΝΙΝΗ βάσεων. Αυτό το μόριο (αδενοσίνη) είναι σημαντικό επειδή έχει τη δυνατότητα να προσθέτει μια ομάδα φωσφορικού άλατος σε άλλα μόρια. Αυτή η μεταφορά μιας ομάδας φωσφορικού άλατος επιτρέπει την απελευθέρωση ενέργειας η οποία χρησιμοποιείται από τα κύτταρα και κατ’ επέκταση στους οργανισμούς για την διαβίωσης τους. Αυτός είναι ο λόγος που η αζωτούχα αδενίνη είναι τόσο σημαντική στην ζωή. Η ΑΔΕΝΙΝΗ είναι ένα από τα σημαντικότερα οργανικά μόρια για τη ζωή όπως την ξέρουμε σήμερα γιατί είναι ένα αναπόσπαστο τμήμα του DNA, του RNA, και του ATP.

 [3] Η λέξη prebiotic ή ελληνικά προβιοτική (διεθνής όρος) είναι ελληνική που προέρχεται από τις λέξεις βίος-βιώνω (ζωή-ζω) και το επίρρημα προ και σημαίνει την περίοδο προ της εκδήλωσης ζωής στην Γη.

[4] Η λέξη abiotic ή ελληνικά αβιοτική (διεθνής όρος) είναι ελληνική που προέρχεται από τις λέξεις βίος-βιώνω (ζωή-ζω) και το στερητικό άλφα και σημαίνει την συγκρότηση οργανικών ενώσεων από μη οργανικές.

[5] Από όλα τα αμινοξέα που παρήχθησαν στο πείραμα Miller η γλυκίνη (glycine) ήταν η αφθονότερη. Η γλυκίνη προέκυψε από φορμαλδεΰδη, αμμωνία  και υδροκυάνιο ως εξής:

Φορμαλδεΰδη + αμμωνία + υδροκυάνιο = αμμωνιτρίλη + νερό

[CH₂0 + NH₃ + HCN –—>  NH₂CH₂CN + H₂O]

και αμμωνιτρίλη + νερό = γλυκίνη + αμμωνία

[NH₂CH₂CN + 2H₂O –—>  NH₂CH₂COOH + NH3]

[6] Η λέξη pansrermia ή ελληνικά πανσπερμία (διεθνής όρος) είναι ελληνική και προέρχεται από τις λέξεις παν και σπέρνω.

[7] Κατά την γνώμη μου το περισσότερο πιθανό είναι ότι η ζωή στην γη οφείλεται και στην αυθόρμητη γένεση και στην πανσπερμία

[8] Ο μετεωρίτης αυτός, αν και δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία, θεωρείται ότι προήλθε από τον Άρη. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω πως προήλθε αυτή η πληροφορία (ότι προήλθε από τον Άρη)

O Νόμος της Ειμαρμένης

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.

Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.

Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή  στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.

Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του

Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.

Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.

Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.

Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.

Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες  και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.

Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.

Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.

Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.

Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.

Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα: 1) οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και 2) ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας. Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΘΕΟΣΟΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΤΗΝ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010

Μυστηριακή παράδοση (Νάγου)

Ο ισχυρισμός ότι η ψυχή της Φύσεως υπήρξε προ της δημιουργίας του κόσμου και ότι κατείχε πλήρη την γνώσιν, δύναται να διασκεδάσει μόνον αδυναμίας. Η ερμηνεία, ότι η Περσεφόνη είναι η προϋπάρξασα τελεία ψυχή και ότι έπεσε προς τον Άδην συνεπεία των προς τον Έρωτα τάσεων αυτής, είναι ερμηνεία εξαχθείσα από βέβηλον σκέψιν, από μη μεμυημένους εις τας αληθείας της Φύσεως ανθρώπους. Πάντες οι γράψαντες περί Ελευσίνιων, καθ’ υπόθεσιν πάντοτε διισχυρίσθησαν ότι η Περσεφόνη είναι το σύμβολον της εκπεσούσης εκ του Φωτός εις το σκότος ψυχής και η εν τω Άδη παραμονή της ο εξιλασμός αυτής.

Τα πάντα βαίνουν εκ του ατελούς εις το τέλειον, εκ του χάους προς την τάξιν, εκ του σκότους προς το Φως, εκ δυσμών προς ανατολάς.

Η Περσεφόνη δεν έπαθε πτώσιν. Η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή η οποία κατήλθε προς πλήρωσιν του νόμου της αλληλεγγύης, προς πλήρωσιν των υποχρεώσεων τας οποίας έχει η φωτεινή ψυχή προς τας εν τω σκότει ευρισκόμενος τοιαύτας, προς τους εν δοκιμασία ευρισκομένους ομοίους μας.

Η κάθοδος του Προμηθέως προς μετάδοσιν του φωτός προς τους ανθρώπους, αι σχέσεις του Θείου Διός προς την σύζυγον του Δευκαλίωνος, αι πάντοτε δια του νόμου του

Ερωτος προς τας Νύμφας μεταμορφώσεις αυτού, η μεταξύ του ανθρωπίνου γένους κάθοδος του Θεού Απόλλωνος και αι υπό αυτού εξυπηρέτησις των αναγκών του, δεν μαρτυρούν υπέρ του έργου της Περσεφόνης ότι διέπεται υπό του αυτού νόμου ι ης προστασίας και βοηθείας της παρεχομένης προς τας αδυνάτους ψυχάς; Ο αυτός νόμος δι’ όλας τας διασωθείσας αλληγορικής εικόνας της Ελληνικής παραδόσεως.

Την προς τας ουσίας του Άδου μίξιν της Περσεφόνης διαπιστώνει ο Θεός Απόλλων. Μήπως και η διαπίστωσις αύτη δεν αποκαλύπτει εις τους ανθρώπους τι συνέχει τον Άδην προς τον Όλυμπον;

Την κάθοδον της Περσεφόνης επακολουθεί η κάθοδος του μνηστήρος της Διονύσου, ο οποίος και τίθεται εις διάθεσιν αυτής. Την Θείαν Κόρην παρακολουθεί η Μήτηρ αυτής Δήμητρα και αποκαλύπτει εις τους ανθρώπους την καλλιέργειαν του σίτου. Ο Διόνυσος αποκαλύπτει τον Θείον χυμόν της σταφυλής. Ό σίτος   και ο οίνος  Υπήρξαν  τα   κατ εξοχήν σύμβολα των μυστηρίων και αυτών των Χριστιανικών. Υπό τα σύμβολα ταύτα κρύπτονται αι μεγαλύτεροι έννοιαι αι έχουσαι σχέσιν προς τον πνευματικόν κόσμον εκ του οποίου ήλθεν η Θεά Δήμητρα και ό Διόνυσος. Εν τη εξελίξει των μυστηρίων απέδιδον σπουδαιότητα εις τας σχέσεις Περσεφόνης και Διονύσου.

Προφανώς πρόκειται περί πνευματικών νόμων τους οποίους ό μυούμενος έπρεπε να μάθει. Ό Διόνυσος αποκαθίσταται εις τας ερωτικός του σχέσεις με την Περσεφόνην και διά των σχέσεων του τούτων καθίσταται ό ελευθερωτής αυτής λαμβάνων το όνομα Διόνυσος Ελευθερεύς.

Ο Ίακχος εξελίσσεται εις Ελευθερέα Διόνυσον. Τούτο υπαγορεύει να γίνει σύζυγος της Περσεφόνης να ελευθερώσει αυτήν εκ της μίξεως αυτής προς τας ουσίας του Άδου και να την φέρει και την αποκαταστήσει μεγαλοπρεπώς εις τον Όλυμπο. Εις αυτά υπάρχει η μεγάλη έννοια της αποθεώσεως της ανθρωπινής ψυχής και της οριστικής εγκαταλείψεως υπ’ αυτής των χωρών του Άδου. Η αντίληψις περί Διονύσου του όποιου το έργον είναι να μεταφέρει τας ψυχάς από τας δοκιμασίας εις την χαράν και ευτυχίαν, εξέπεσεν δυστυχώς εις την εκτίμησιν του ανθρωπίνου γένους και εξελήφθη ως το σύμβολον της οινοπο­σίας και της εξ αυτής αναισθησίας.

Τα μυστήρια της Ελευσίνος υπήρξαν τα θεμέλια του διαφωτισμού της ανθρωπινής ψυχής, τα υποδείξαντα εις αυτήν την οδόν προς το Φως της σωτηρίας.

Η εικών της παλαιούσης προς το σκότος ψυχής διετυπώθη πλήρως, όπως και τα μέσα δι’ ων θα δυνηθεί εξ αυτών να εξέλθει νικήτρια. Ιδού διατί οι μυηθέντες εις τα μυστήρια ωμολόγησαν, ότι ο μυηθείς εν  Ελευσίνι άνθρωπος θα απολαύσει μετά θάνατον ευδαιμονίας.

Εάν των μορφών και των όντων μήτηρ είναι η Γη, διότι διαθέτει προς οργάνωσιν αυτών την ουσίαν της, πατήρ τούτων είναι ο Ήλιος, διότι άνευ του Φωτός αυτού ουδέν θα αδύνατο να οργανωθεί ουδέν θα αδύνατο να ζήσει. Άνευ του Φωτός του Ηλίου ο ανθρώπινος οργανισμός δεν θα υπήρχε και η ανθρωπινή ψυχή δεν θα είχεν μέσον εκδηλώσεως των ενεργειών αυτής. Ο Ήλιος είναι ό πατήρ του ανθρωπίνου οργανισμού και ό συντηρητής αυτού διό τού Φωτός του και ως εκ τούτου το ανθρώπινων γένος οφείλει να γνωρίζει να απευθύνει προς αυτόν ειλικρινή χαιρετισμόν. Όθεν ημείς, ας απευθύνωμεν προς αυτόν χαιρετισμόν, προς τον φωτοδότην του κόσμου, προς τον διαλύοντα όλα τα σκότη, προς τον φέροντα προς την ψυχήν τού ανθρώπου την γλυκύτητα και την χαράν της ζωής.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ

Χαίρε θειε Ήλιε, χαίρε φωτοδότα Σώτερ, χαίρε ελεθευθερωτά των ψυχών. Το φως σου ας μεγαλύσει την προς Σε αγαπην μας. Δοξάζομεν και υμνούμεν, Θείε Ήλιε, τα μεγάλα και θαυμαστά αποτελέσματα επί του κόσμου των εν τω Ουρανώ κινήσεών Σου. Άνευ αυτών ούτε η ζωή θα ανεπτύσσετο, ούτε το πνεύμα της γης θα ελάμβανε τας ουρανίας βοηθείας δια να προαχθή εις υπερτέραν ζωήν.

Κατέρχεσαι όπως θερμάνεις την μητέραν Γην ίνα το εγκυμονούμενον εν αυτή πνεύμα εκδηλωθεί και όπως ζωογονήσης τας φύσεις των όντων και όπως φωτίσης το πνεύμα του κόσμου δια να αποβάλει τον τρόμον του σκότους.

Ευγνώμονες και ημείς διότι μας αξίωσες της αγάπης Σου και μας εδώρισες στοιχεία του φωτός Σου, αναπέμπομεν την άπειρον λατρείαν μας και την μεγαλυτέραν αγάπην μας. Εισερχόμεθα εις την περίοδον που εγκαινιάζει η σημερινή διέλευσή Σου πλήρεις ελπίδων ότι θα μας βοηθήσεις να καλλιεργήσωμεν τα στοιχεία της ισχύος Σου, ώστε όταν κατέλθεις εις το χαμηλώτερον προς την Γην σημείον σου να γεννήσεις εν ημίν το φως του Φοίβου Απόλλωνος.

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΣΕ 7 ΕΙΚΟΝΕΣ (Νάγου)

πρώτη εικών.

Ο Θείος Ορφεύς ο ιερός σύζυγος της Ευρυδίκης και ο κληροδοτήσας Θείας αληθείας προς εκείνους τους οποίους εμύησε προς τας ιδέας του απεκάλει την Εαρινήν Ισημερίαν Θείαν Νύμφην, κατερχομένην εξ Ουρανού ανά παν έτος διά να εξαγνίσει τας ψυχάς του Αδου. Άνευ αυτής, άνευ της εξ Ουρανού καταβάσεώς της, αι ψυχαί του Αδου θα απώλυντο εις το μέγα αυτού έρεβος και συνείδησις και χαρά εν τη Γη δεν θα εγεννάτο. Ανευ του φωτός της Ουρανίας αυτής Νύμφης, ουδέ άρωμα ουδέ ζωή θα εξελίσσετο επί της Γης, ουδέ ιδέα της αρμονίας θα υπήρχεν. Αν και εν μόνον έτος δεν κατείρχετο επί της Γη, η θλίψις των ψυχών της θα εγενικεύετο και αι αρμονίαι των διανοιών προς τας ψυχάς θα διεσαλεύοντο. Εάν η Θεία Ουρανία Νύμφη εγκατέλιπεν το έργον της μεταδόσεως της αγάπης της προς την Γην, μίσος γενικόν θα περιέβαλλε πάσας τας ανθρωπίνας ψυχάς και ουδέν αίσθημα αρμονίας προς τον σκοπόν της υπό ουδεμιάς θα εξεδηλούτο. Οταν κατέρχεται και μας περιβάλλει, εδόξαζεν, η ψυχή μας μεταβάλλεται εις φως, το φως τούτο εκδηλοί την χαράν, χαρά είναι ο έρως, έρως είναι ο νόμος της ζωής μας, ο νόμος ο ανυψών και αφομοιών την ψυχήν μας προς το Φως του Ηλίου, επί του οποίου πάσαι αι δυνάμεις της Ουρανίας Νύμφης ταξινομούνται εις Θείαν αρμονίαν. Οταν κατέρχεται η Θεία αυτή Νύμφη, εδόξαζεν και ευρίσκει ημάς εις τον χρόνον της ζωής εκείνον όστις εξασφαλίζει την γενικήν των οργάνων του οργανισμού μας αρμονίαν, τότε προσθέτει και την ιδικήν της αρμονίαν και τότε συντελείται ο Θείος ασπασμός της γηίνης ψυχής προς το κράτος από το οποίο εξορμάται το φως του Ηλίου. Αλλά και όταν, έλεγεν, ο οργανισμός μας απέβαλλε την ενεργητικότητα των νεύρων του και μας ψαύει η Θεία Ουρανία Νύμφη, μας γεννά αμέσως το αίσθημα της ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέαν του θανάτου. Εις τα κέντρα των ενεργειών της Θείας αυτής Νύμφης ευρίσκεται το Θείον μυστικόν της αιωνίου νεότητος των ανθρωπίνων ψυχών. Τα μυστήρια του Ορφέως τα οποία υπήρξαν καθαρώς φυσιολατρικά, εξελίσσοντο εις εικόνας διαφόρους αι οποίαι παρίστανον τας δυνάμεις του Ουρανού αι οποίαι διαβιβάζονται υπό τούτου εις την Γην. Της πρώτης εικόνος έπετο ετέρα.

δευτέρα εικών

Κατά την δευτέραν εικόνα, η Ουρανία Νύμφη γυμνόπους ψαύει την Γην, όπου βλέπει αυτήν ο Ήλιος. Αλλά ταυτοχρόνως η περιβολή της Νύμφης εξελίσσεται εις χρωματισμούς. Oι χρωματισμοί της εκπέμπουν αρώματα. Τα αρώματα ταύτα μεθούν διά της αρμονίας των τας ψυχάς της Γης και λησμονούσαι αυταί τας κακίας εκείνας τας οποίας τους εδώρησεν ο χειμών, γοργώς σπεύδουν να ενωτισθούν των Ουρανίων Χαρίτων. Διπλήν ενείχε σημασίαν η εικών αυτή. Αφ’ ενός εζήτει να σύρει προς τα άνω τας ψυχάς του Αδου και αφ’ ετέρου να καλλωπίσει την επιφάνειαν της Γης. Επί ενενήντα περίπου ημέρας, τας ημέρας του όλου Έαρος, κατείρχετο η Ουρανία Νύμφη και έψαυεν την Γην διά των θείων ποδών της, σκορπίζουσα εις αυτήν χρώματα και μύρα. Ποτέ δεν έφευγεν από πλησίον του άρματος του Ηλίου. Από εκεί ήντλει τας δυνάμεις της και ούτος ήντλει αυτάς από τας Ουρανίας εκείνας μοίρας με τας οποίας εφάπτεται καθόλον τον χρόνον του Έαρος. Η Θεία αυτή εικών, η εξελισσομένη εις τόσους χρωματισμούς και εκπέμπουσα τόσα αρώματα, ενέπνευσε τον Θείον Ορφέα να συλλάβει την έννοιαν της αρμονίας, διά της οποίας και μόνης και το κάλλος της Φύσεως νοείται και η παντοδυναμία του πνεύματός της. Προ του συμβολισμού της δευτέρας εικόνος, δεν ηδύνατο να νοηθεί η ύπαρξις της Θερμότητος της Γης, η οποία τοσούτον συντελεί να περιβάλλει αυτήν με την πολύχρωμον και αρωματώδη περιβολήν της. Διά το Πνεύμα της Γης η Ουρανία Νύμφη είναι ο Προμηθεύς. Διά την Γην είναι ο αρμονικός Παν. Και ο Προμηθεύς και ο Παν είναι Θείοι συμβολισμοί. Ο εις δίδει το Φώς εις το αρμονικώς ευρισκόμενον προς το σύνολον του απείρου Πνεύμα. Αυτός είναι ο Προμηθεύς. Ο έτερος, ο Θείος Παν συμβολίζει, ότι εις την Γην έφθασαν αι δυνάμεις του Απείρου και αυτή αποτελεί μετ’ αυτού αρμονίαν. Η εξέλιξις της ζωής της είναι εξέλιξις εν αυτή των δυνάμεων του Απείρου. Διάμεσος μεταξύ του Απείρου και της Γης είναι ο Ήλιος.  Η ύπαρξις του  Ηλίου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της Γης και την αθανασίαν της ψυχής της. Άλλη παραγωγή της Θείας ταύτης αρμονίας επί της Γης συντελείται το Έαρ, αυτό κατά πρώτον την φέρει και την αφομοιοί προς τας ενεργείας του φωτός του  Ηλίου. το χρονικόν διάστημα το μεσολαβούν από της Εαρινής Ισημερίας μέχρι της Θερινής τροπής του  Ηλίου, είναι η κατ’ εξοχήν γονιμοποιός εποχή, κατά την οποίαν το ερχόμενον διά του φωτός του Ηλίου σπέρμα αυτού αναβλαστάνει υπό νέαν μορφήν εν τη Γη και εξελίσσεται εις τα χρώματα και εις τα αρώματα, τα οποία αποτελούν το σύνολον της επισήμου γηΐνης περιβολής. Αι διάφοροι μορφαί της Γης, κατά το χρονικόν τούτο διάστημα, συντρέχουν να εκδηλούν τας δυνάμεις των και να έρχωνται εις γενικήν επιμιξίαν από την οποίαν προκύπτει η αρμονία των. Η Γη κατά τον χρόνον τούτον χαίρει.  Η εκδήλωσις της χαράς της αυτή είναι εγγύησις της προαγωγής της εις φωτεινήν. Οταν εκδηλώσει το φως της, τότε θα καταστεί μεσάζουσα μεταξύ Ουρανού και σκοτεινών πέριξ αυτής ευρισκομένων σωμάτων. Τότε το Πνεύμα της θα καταστεί μία άπειρος τας δυνάμεις και την αρμονίαν Νύμφη και με χαράν θα δίδει φως πανταχού, όπου δεν εξεδηλώθη φως. Της δευτέρας εικόνος της  Εαρινής Νύμφης του Ουρανού εις τα μυστήρια του Ορφέως, έπετο και άλλη.

τρίτη εικών

Η τρίτη εικών παριστά την ιδίαν Νύμφην κρατούσαν Λύραν. Υπεράνω αυτής φωτεινός Απόλλων άνευ ουδεμιάς πανοπλίας τείνει προς Αυτήν με χάριν τας χείρας του και εκφράζει Θείον μειδίαμα, το οποίον φαίνεται ότι δεχεται η Oυράνια Νύμφη με άφατον ευγνωμοσύνην. Εκ των χειρών του Θείου Απόλλωνος εξέρχονται πολύχρωμοι φωτειναί γραμμαί, αι οποίαι ψαύουν όλον το σώμα Αυτής. Υπό τους πόδας της νεαρός Παις τείνει τας χείρας του ζητών να δοθεί εις αυτόν η κρατουμένη υπό της Ουρανίας Νύμφης Λύρα. Η εικών αυτή είναι το αποτέλεσμα της διευθετήσεως των δυνάμεων εις εν σύνολον υπό του Θείου Ηλίου.  Ενενήκοντα περίπου μοιρών του Ουρανού αι δυνάμεις αποτελούν το σύνολον τούτο. Το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως του συνόλου τούτου είναι η Λύρα, την οποίαν το Πνεύμα της Γης τείνει να λάβει διά να κινήσει τας χορδάς της και του δοθεί η αντίληψις της αρμονίας. Τα αρώματα αποτελούν κατά τον χρόνον της Εαρινής Ισημερίας αρμονίαν, τα χρώματα επίσης τοιαύτην, αλλά η έννοια αυτών δεν είναι γνωστή εις το Πνεύμα της Γης. Ο Ορφεύς αναλαμβάνων εκ των χειρών της Νύμφης την Λύραν πλήττει τας χορδάς της και του μεταδίδεται η έννοια [της αρμονίας]. Τα χρώματα εν τη ανθρωπίνη ψυχή εξειλίχθησαν εις ήχους, ούτοι εις έννοιαν η οποία προάγει εφεξής την ψυχήν να ζητήσει, τι είναι εκείνο το οποίον θα την μεταφέρει εις το κράτος του Φοίβου Απόλλωνος. Κατά τον εαρινόν χρόνον του έτους αι εικόνες αι παριστώσαι την Ουρανίαν Νύμφην εξελίσσονται εις μεγαλύτερα σχήματα και εις μεγαλυτέρας δυνάμεις. Αλλ’ ιδού φθάνει η δόξα του Ηλίου. Έρχεται προς το ύψιστόν του σημείον και έλκει προς τα άνω την Νύμφην και την αφομοιοί προς το Θείον του Άρμα. Τότε η Γη μεταμορφώνει τα χρώματα της εις Θείους καρπούς, εις συνθετικόν λόγον των οποίων μεταμορφούνται τα δρώματα.

τετάρτη εικών

Νέα [τετάρτη] εδώ εικών παρατάσσεται εν τοις μυστηρίοις του Ορφέως. Η Νύμφη αντικαθίσταται δι’ εφήβου. Ούτος παριστά ότι φέρει την ευθυμίαν από τον Ουρανόν να την μεταδώσει εις την Γην. Είναι όλος χαρά και όποιαν ψυχήν προσεγγίζει την μεταβάλλει εις Φως. Η θερμότης του είναι μεγάλη, κατακαίει πάσας τας σάρκας πασών των ψυχών των οποίων αι δυνάμεις δεν έχουν σχέσιν με τον χειμώνα. Όσαι μετέβαλον τους χρωματισμούς του Έαρος εις φωτεινόν σύνολον αρμονικού καρπού, προσεγγίζουν τον Έφηβον και λαμβάνουν εξ αυτού κάτι το οποίον πυρπολεί το σύνολον αυτών και το μεταβάλλει εις ενα Θείον χρωματισμόν, όμοιος του οποίου κατά το Έαρ δεν παρήχθη. Ο χρωματισμός ούτος είναι απροσδιόριστος την όψιν και την ενέργειαν.  Ομοιάζει κατά προσέγγισιν προς χρωματισμόν κυανού χυμού σταφυλής. Είναι χρωματισμός πνεύματος και ουχί Γηΐνης μορφής. Ο Έφηβος είναι ο Διόνυσος, είναι η συμβολική παράστασις της Θείας Ελευσίνος, η σώζουσα την κόρην της Δήμητρος από του Πλούτωνος τας επιρροάς. Είναι το προσεγγίζον φως επί των ανθρωπίνων ψυχών, το οποίον αφού πρότερον κατακαύσει ό,τι θνητόν εν αυταίς υπάρχει, τας φέρει εις την  Εστίαν του Ουρανού εκείνην από την οποίαν παρήχθη. Η Θεία εικών του Ορφέως αύτη, συμβολίζει τα γενόμενα κατά τον χρόνον του Θέρους. Οι καρποί τότε ωριμάζουν, η σταφυλή παράγει τον χυμόν της, ο χυμός ούτος είναι η ερχομένη εξ Ουρανού προς την Γην ευθυμία.  Η ευθυμία η διαλύουσα τα σκότη τα οποία παρήχθησαν εις τας ψυχάς κατά τας ώρας του Χειμώνος. Ο Ήλιος κατά την ώραν του Θέρους ευρίσκεται εις τας αγκάλας του Πατρός του και αι δυνάμεις τας οποίας μεταβιβάζει επί της Γης είναι καρπός γόνιμος. Ο καρπός αυτός αποτελεί μίαν θαυμασίαν διαβάθμισιν, διότι εις τούτον συμμετέχουν και πάσαι αι λοιπαί δυνάμεις του Ουρανού. Ο σίτος διαφέρει της σταφυλής, είναι τούτο κάτι, το οποίον ο Θείος Ορφεύς εσυμβόλιζεν με έννοιαν την οποίαν ουδέποτε δυνάμεθα να μεταφέρωμεν εις βέβηλον γλώσσαν. Και ο σίτος και η σταφυλή είναι καρποί. Προηγήθη όμως ο καρπός του σίτου. Πριν αναφανεί η δόξα του  Ηλίου, ο σίτος ωριμάζει, αλλά η σταφυλή τότε αρχίζει να μεταβάλλεται εις καρπόν. Μία επί πλέον δύναμις ενυπάρχει εις την σταφυλήν, δύναμις με την οποίαν τρέφονται οι Θεοί.

Πέμπτη εικών

Εδώ παρίσταται νέα εικών του Ορφέως. Ο έφηβος του στέφεται με κλάδους αμπέλου και κρατεί νεάνιδα εις τας αγκάλας του. Θείον μειδίαμα εις αμφοτέρων τας μορφάς διακρίνεται. Ο έφηβος υπερέχει κατά το ανάστημα την νεάνιδα. τούτο προφαίνει την Ουρανίαν καταγωγήν του. Αλλά και της νεάνιδος η μορφή λάμπει από χαράν. Εγγύς υπάρχει πινακίς απαγορεύουσα να βλέπει διαρκώς η νεάνις προς τον έφηβον, προς το πρόσωπόν του. Τούτο μετά χαράς η νεάνις πράττει.

Έκτη εικών

Έπεται άλλη εικών κατά την οποίαν ο έφηβος περιβάλλει την πριν άνευ ενδύματος νεάνιδα με εσθήτα Χρώματος κυανού. H περιβολή αυτή είναι περιβολή Νύμφης. Προσεγγίζει πλέον ο γάμος της. Νύμφαι πολλαί με ομοίας εσθήτας κομίζουν υδρίας εχούσας θείον ποτόν. Το ποτόν είναι οίνος. Η σταφυλή πλέον εν τη Γη ωρίμασε και ο γάμος πρέπει να γίνει. Γενική χαρά εν τοις μυστηρίοις επικρατεί. Προσέρχονται επί σκηνής πάντες οι Ουράνιοι μύσται περιβεβλημένοι με κλάδους αμπέλου τας κεφαλάς. Η χαρά, η ευθυμία κορυφούνται. Ο Ήλιος ολοέν διέρχεται τους αστερισμούς του Θέρους, από τους οποίους αντλεί τας δυνάμεις της ευθυμίας. Αλλ’ ιδού προσεγγίζει διά την Γην το πέρας του Θέρους. Τότε οι μύσται του Ορφέως ανυψούνται υπεράνω της Γης ακολουθούντες το άρμα των νυμφίων, οι οποίοι Θα ζήσουν πλέον εις το Φώς. Μίαν μόνην αφίνουν επί των Γηΐων υπάρξεων παραγγελίαν. Να συλλέξουν τους καρπούς του θέρους διά των οποίων και μόνον θα ζήσουν κατά τας ώρας του Φθινοπώρου και του Χειμώνος. Ο Ηλιος ακολουθών την τροχιάν του θα επανέλθει επί της Γης να ρίψει νέον σπέρμα, όπως τούτο βραδύτερον εξελιχθεί εις άνθος, εις άρωμα και εις καρπόν. Κατά τον χρόνον του Χειμώνος αι ψυχαί πρέπει να ζήσουν. Η ζωή των θα εξαρτηθεί από τους καρπούς του Θέρους και όσαι επιμελώς δεν συλλέξουν αυτούς, υπόκεινται εις τον θάνατον.  Η παραγγελία είναι επιτακτική δι’ εκείνας αι οποίαι θέλουν να ζήσουν. Εντεύθεν ο Θείος Ορφεύς παριστά δι’ εικόνος την σύνεσιν, από την οποίαν δεν πρέπει να αποχωρισθούν αι ψυχαί. Είναι η σωτηρία των.

εβδόμη εικών της συνέσεως

Η εικών της συνέσεως παριστά γυναίκα περιβεβλημένην με ένδυμα άνευ ουδενός είδικού χρώματος. Το ένδυμα προφυλάσσει αυτήν εκ του ψύχους, αλλά ταυτοχρόνως κρατεί εις τας χείρας της καρπούς, τους καρπούς του Θέρους. Αντλεί εξ αυτών δυνάμεις, δυνάμεις περιεχούσας θερμότητα δυναμένην να αντιδρά κατά του ψύχους. Ο Ήλιος κατά τον χρόνον τούτον, ουδέν μεταβιβάζει εις τας ψυχάς, είναι ασθενής η επίδρασις του. Ό,τι αντλεί εκ των αστερισμών τους οποίους διέρχεται, είναι υποτύπωμα σπέρματος, το οποίον διαρκώς μετατρέπει διά να το καταστήσει πυρήνα και να τον εναποθέσει επί της Γης, όπως βραδύτερον του μεταβιβάσει νέας δυνάμεις και εκδηλωθεί εις άνθος: Το άνθος είναι η αρχή της εμφανίσεως του Ηλιακού σπέρματος εις καρπόν. Η ευωχία των Ορφικών καταπαύει τον Χειμώνα, των Ορφικών οι οποίοι εναπέμειναν επί της Γης. Αναμένουν το Έαρ διά να αισθανθούν το άρωμά του. Το άρωμα τους υπενθυμίζει το Κράτος του Ουρανού, το οποίον έρχεται διά να τους μεταδώσει την αιωνίαν ζωήν. Άμα τη εμφανίσει του αποδέχονται τούτο διά Θείων τελετών. Γενική επιμιξία κατά το Έαρ τελείται μεταξύ των δυνάμεων της Γης και εκείνων του Ουρανού. τούτο δεν διαφεύγει της προσοχής των. Αντλούν δυνάμεις και προχωρούν με βεβαίαν την πίστιν, ότι δεν Θα επανέλθουν επί του Χειμώνος. Κατά τας τελετάς ταύτας η Λύρα του Ορφέως υπενθυμίζει την αρμονίαν. Οί ήχοι αυτής είναι παραγγελία του Ουρανού. Σπεύδουν να εννοήσουν τούτο και προχωρούν να χαιρετίσουν το Θέρος, από το οποίον αναμένουν την σωτηρίαν των.

Επίλογος

Τοιαύτη είναι η έννοια την οποίαν εφρόντισα να σας μεταδώσω, την οποίαν εις τας Ώρας του έτους απέδιδον οι μεγάλοι της Φύσεως Μύσται. Ομολογώ ότι υπήρξα ασθενές άργανον και τούτο φαίνεται εκ του ότι δεν ηδυνήθην να σας μεταδώσω πλήρως την έννοιαν ταύτην. Ευχηθώμεν το ελθόν Έαρ να μας καταστήσει ικανούς να συλλάβωμεν πλήρως τας εννοίας των Θείων μυστικών της Φύσεως. Ευχηθώμεν όπως αι ψυχαί μας αποκτήσουν το μέσον να έλθουν με διαυγές βλέμμα να επισκοπήσουν το παρελθόν και αντλήσουν από τας μεγάλας αυτού ψυχάς, τα Θεία ιδανικά των, τα οποία είναι να μυσταγωγηθούν πάσαι αι ψυχαί της Γης εις τας Θείας ιδέας των.