Η Ελλάδα από ψηλά

Η Ελληνική γλώσσα

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)
Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες. Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.  Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι). Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο». Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο. Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα. Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η Ελληνική γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ. Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος : «Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες». Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας. (ή μάλλον στα εξ ίσου μαύρα χρόνια της βυζαντινοκρατίας ) Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.  Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της. Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ: (Δημήτριος Καραπιστόλης, Dimitrios Karapistolis)

Η ιστορία και οι καταστροφές του Παρθενώνος στην ακρόπολη

http://www.dailymotion.com/video/xlnd2e_yyyyyyyy-y-yyyyyy-yyy-yyyyyy-1y-yyyyy_people

http://www.dailymotion.com/video/xlnfld_yyyyyyyy-y-yyyyyy-yyy-yyyyyy-2y-yyyyy_people

H λέξη ΚΟΡΑΝΙΟ είναι ελληνική

Τι λέει το Κοράνιο; «Οι Έλληνες [πάντα] θα νικούν. Είναι θέλημα του Αλλάχ» [Surah ΧΧΧ, 1-5] (Φυσικά, με το ισχυρότερο όπλο στον κόσμο: τον πολιτισμό τους! Τα κανόνια σκουριάζουν. Ο πολιτισμός όμως διαιωνίζεται.)

Λίγοι γνωρίζουν ότι η ιερή λέξη «Κοράνιο» είναι ελληνικότατη και μάλιστα ομηρική*. Προέρχεται από το ιερό ελληνικό ρήμα «κορέω», που σημαίνει σπέρνω -τον Λόγο του Θεού!- και κατ’ επέκταση «σαρώνω». Το ρήμα «κορέω» εκφράζει και την ιερή πράξη της δημιουργίας: όταν ο πατέρας μας «εκόρευσε», δηλαδή έσπειρε τον σπόρο του στην κόρη-μάνα μας και έπλασαν εμάς!
Σήμερα το ρήμα είναι γνωστό ως: «δια-κορεύω», από το κόρη: δια-κορεύω<κόρη. Δηλαδή η πιο δημιουργική πράξη στον κόσμο! Στο «Κοράνιο» (η λέξη είναι ΔΑΝΕΙΟ των Αράβων, Περσών και Τούρκων από το ελληνικό-ομηρικό: κορέω). Το «Κοράνιο» έχει 114 «Κεφάλαια» (η αντίστοιχη «Αραβική» λέξη: «Surah» είναι και αυτή ελληνική, από το «Σειρά»). Αλλά και η λέξη «Αλλάχ» είναι από το ελληνικότατο «άλιος», που είναι η πρωτο-ελληνική λέξη ήλιος: Ο πρώτος πρώτος Θεός του πρωτο-Ελληνα Πελασγού ήταν, όχι ο Δίας, όχι ο Κρόνος, αλλά ο Ηλιος! Που χαρίζει το φως και τη ζωή στους Ανθρώπους: άλιος**ήλιος**Ελλάς (=το Φως)**Hellas**(Η=Χ) Αλλάχ… Και το όνομα «Μωάμεθ» είναι δάνειο από το ελληνικότατο «μεγάθυμος» = ον με πλούσιο κόσμο ψυχής.
Καθηγητής Σταύρος Θεοφανίδης

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΠΠΩΝ

ΧΑΜΕΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ

Π Ο Σ Ε Ι Δ Ω Ν Ι Α Τ Α Ι

                      ΑΡΧΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

«ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΤΑΙΣ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΩ ΤΥΡΡΗΝΙΚΩ ΚΟΛΛΠΩ ΤΟ ΜΕΝ ΑΞ ΑΡΧΗΣ ΕΛΛΗΣΙΝ ΟΥΣΙΝ ΕΚΒΑΡΒΑΡΩΣΘΑΙ ΤΥΡΡΗΝΟΙΣ Η’ ΡΩΜΑΙΟΙΣ ΓΕΓΟΝΟΣΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕ ΦΩΝΗΝ ΜΕΤΑΒΕΒΛΗΚΕΝΑΙ, ΤΑ ΤΕ ΠΟΛΛΑ ΤΩΝ ΕΠΙΤΗΔΕΥΜΑΤΩΝ, ΑΓΕΙΝ ΔΕ ΜΙΑΝ ΤΙΝΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΤΙ ΚΑΙ ΝΥΝ, ΕΝ Η ΣΥΝΙΟΝΤΕΣ ΑΝΑΜΙΜΝΗΣΚΟΝΤΑΙ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΩΝ, ΑΠΟΛΟΦΥΡΑΜΕΝΟΙ ΠΡΟΣ ΑΛΛΗΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΣΑΝΤΕΣ ΑΠΕΡΧΟΝΤΑΙ.» Αθηναίος

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ (από τον Κ. Καβάφη το 1906)

Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται ξέχασαν τόσους αιώνας ανακατεμένοι με Τυρρήνους, και με Ρωμαίους, κι’ άλλους ξένους. Το μόνο που τους έμενε προγονικό ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες, με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στέφανους. Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής τα παλιά τους έθιμα να διηγούνται, και τα ελληνικά ονόματα να ξανάθυμούνται, που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι. Και πάντα μελαγχολικά τελειώνει γιορτή τους. Γιατί θυμούνταν που κι’ αυτοί ήσαν Έλληνες-Ιταλιώται έναν καιρό κι’ αυτοί και τώρα πως εξέπεσαν, πως έγιναν, να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά βγαλμένοι, ω σύμφορα, απ’ τον ελληνισμό.

Ο Νεύτωνας έγραφε στα Ελληνικά !

Για πρώτη φορά, τα ιστορικά χειρόγραφα του Ισαάκ Νεύτωνα δημοσιοποιούνται Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο διάσημος φυσικός και μαθηματικός Ισαάκ Νεύτων, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα. Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του «Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του…αντίτυπο.
Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», περισσότερες από 4.000 σελίδες, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο του αρχείου του Νεύτωνα, που διατηρεί το φημισμένο πανεπιστήμιο, έχουν ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμα online στο πλαίσιο ενός προγράμματος, το οποίο θα δώσει στο ευρύ κοινό πρόσβαση στο έργο και άλλων «κολοσσών» της επιστήμης, όπως ο Δαρβίνος. Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την ψηφιοποίηση στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, Γκραντ Γιανγκ, τα χειρόγραφα του Νεύτωνα αποκαλύπτουν τον τρόπο που σκεπτόταν και σταδιακά προχωρούσε στις σημαντικές ανακαλύψεις του, που σφράγισαν τη σύγχρονη επιστήμη.
Για ρίξτε όμως και μια ματιά στην ιστοσελίδα http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9 η οποία έχει ψηφιοποιημένα χειρόγραφα από το σημειωματάριό του Νεύτωνα… Αναγνωρίζεται τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε;
ΠΗΓΗ http://aorata-gegonota.blogspot.com/2011/12/blog-post_1149.html?spref=fb

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Γράφει ο *Αμφικτύων

Σήμερα 11/9 και ώρα 20.30 με επίκεντρο τον Τύμβο των πεσόντων  Μαραθωνομάχων εορτάζεται  για πρώτη φορά η επέτειος  των 2.500 χρόνων από την κοσμοϊστορική μάχη του Μαραθώνα. Φυσικά η επίσημη Πολιτεία απουσιάζει από τους εορτασμούς, τους οποίους διοργανώνει ο Δήμαρχος Μαραθώνος κ. Σπύρος Ζαγάρης και άλλες προσωπικότητες, Έλληνες και ξένοι. Και λέγω φυσικά διότι οι κατοχικές κυβερνήσεις  των τελευταίων ετών δεν είναι Ελληνικές παρότι διαθέτουν  τον ψευδεπίγραφο τίτλο, αλλά παραρτήματα της διεθνούς χούντας των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.

Τα κυριότερα συμπεράσματα της μάχης του Μαραθώνα είναι τα εξής:

1/ Η Ελευθερία έναντι της Τυραννίας Η μάχη αυτή έκρινε την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολοκλήρου , διότι αν επικρατούσε η Ασιατική στρατιά του βασιλιά Ξέρξη ο πολιτισμός θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική τροπή . Θα είχε επικρατήσει ο ασιατικός δεσποτισμός, αυταρχισμός,  υλισμός, θεοκρατία  έναντι του πνεύματος της ελευθερίας, δημοκρατίας, ορθολογισμού , ανεξιθρησκίας  κ.α

2/ Ο Ελιγμός. Στην μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. εγκαινιάσθηκε για πρώτη φορά από τον στρατηγό  Μιλτιάδη το στοιχείο του  ελιγμού έναντι  της μάχης εκ παρατάξεως. Τούτο επέβαλε το ολιγάριθμο των Ελλήνων (10.000 Αθηναίοι και 1000 Πλαταιείς)  έναντι των 110.000-300.000 Περσών με ιππικό και ισχυρότατο  στόλο.  Ενίσχυσε τα δύο πλευρά της παρατάξεως του και άφησε ασθενές το κέντρον και εκτέλεσε  ελιγμό  ιλάγρας (τανάλιας) γύρω από την αντίπαλη δύναμη.

3/  Ο Αιφνιδιασμός  και η Ορμή Κρούσεως ήτο ο δεύτερος  καθοριστικός παράγων της νίκης των Ελλήνων. Ητο τόσο θυελλώδης η επιθετική κρούση ώστε οι περσικοί ίπποι τρόμαξαν, επεκράτησε πανικός  και οι Πέρσες  τρομοκρατημένοι   ετράπησαν  σε άτακτη φυγή προς τα πλοία για την σωτηρία τους.

4/ Ο ισχυρότερος επιθετικός και αμυντικός οπλισμός των Ελλήνων  έναντι των Περσών. Ο οπλισμός και η πανοπλία του Περσικού πεζικού το καθιστούσε ακατάλληλο για αγώνα εκ του συστάδην ιδιαίτερα με τους βαριά οπλισμένους Έλληνες οπλίτες.  

5/ Η ταχυκινησία  και το άριστο σύστημα πληροφοριών των Αθηναίων οι οποίοι έσπευσαν δρομαίως στο Μαραθώνα όταν πληροφορήθηκαν ότι απεβιβάσθησαν οι Πέρσες στο Σχινιά και μετά την λήξη της Μάχης, όταν έσπευσαν στο Φάληρο να αντιμετωπίσουν το Περσικός στόλο που είχε κινηθεί εκεί με σκοπό να αποβιβάσει την κυρία δύναμη εναντίον των Αθηνών, τις οποίες θεωρούσαν ανυπεράσπιστες.

6/ Οι υπέρτερες ηθικές δυνάμεις των Ελλήνων, οι οποίοι  εμάχοντο υπέρ βωμών και εστιών, έναντι των μισθοφορικών συνονθυλευμάτων  του βασιλιά Ξέρξη, τα οποία εμάχοντο για το μισθό και του φόβου του μαστιγίου και της βασιλικής τιμωρίας.

7/ Τα Ηγετικά Προσόντα του Μιλτιάδου . Ο στρατηγός Μιλιάδης ήτο ένας εκ των εκλεκτότερων στρατηγών.  Υπήρχαν τρεις τρόποι ενεργείας: α/ Ν’ αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στα τείχη(ολέθριος) 2/ Να τους αναμένουν στην διάβαση της Παλλήνης(κακός) 3/ Να τους αντιμετωπίσουν στο Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης επέβαλε τον τρίτο και ενίκησε.

8/ Ανέκαθεν η Γεωπολιτική θέση της Ελλάδος είλκυσε την κατακτητική μανία των επίδοξων κοσμοκρατόρων.  Η επεκτατική πολιτική προς τη Δύση  ήτο η αιτία της εκστρατείας για τον Δαρείο και   τον διάδοχο του Ξέρξη . Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα ήτο το κύριον εμπόδιον. Η στοχοποίηση της Ελλάδος    συμβαίνει και σήμερον από τις ίδιες δυνάμεις.

9/ Οι Εβραίοι δια του Μαρδονίου (=Μαρδοχάι) υποκίνησαν την εκστρατεία κατά της Ελλάδος, όπως συμβαίνει και σήμερον με τους διεθνείς Εβραίους τοκογλύφους –τραπεζίτες που υποκινούν τη Δύση κατά της Ελλάδος.

Να γιατί η κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις!!! Διότι απλούστατα αυτές έχουν τον συμβολισμός τους, ότι, και πάλι η μεγάλη μας χώρα έχει μπει πρωτοπόρος στον αγώνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δέχεται και πάλι μετά 2500 χρόνια μια εξ ίσου βάρβαρη επίθεση από τους ανθρώπους της ανατολής-με  την συνδρομή των εντόπιων προδοτών και συνεργατών  του εχθρού σαν τον Ιππια(575;-490 π.Χ.)- ο οποίος κατηύθυνε τα σχέδια του Ξέρξη. Τώρα λέγονται Γιωργάκηδες, Πάγκαλοι, Χρυσοχοίδηδες, Γερουλάνοι , Διαματοκόλλητες Μπίλντερμπεργκες  κ. α Όμως και πάλι η Ελλάδα θα νικήσει. Η Ελεθερία θα νικήσει τη δουλεία, η Δημοκρατία τον ολοκληρωτισμό. Το Πνεύμα την υλική βία , ο  Ανθρωπισμός  το μαστίγιο του ΔΝΤ, το Φως το σκοτάδι της Αβρααμικής θεοκρατίας. (11/9/2010)

 *Αμφικτύων είναι ο  Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (http://amphiktyon.blogspot.com/ )

Η σύληση των αρχαίων μνημείων τέχνης μέχρι τον χριστιανισμό

Η σύληση άρχισε από την πρώτη περιπλοκή των Ρωμαίων στα πράγματα της Ελλάδος (Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 2, σελίδες 478-481)

Ο Τίτος Κόντιος Φλαμινΐνος, πού κατέβαλε τον προτελευταίο βασιλέα της Μακεδονίας το 197 πΧ, μετέφερε στην Ρώμη πολλούς ανδριάντες πού κοσμούσαν πόλεις της Μακεδονίας, άλλα και πολλά άλλα κοσμήματα.

Ό Φολούϊος ΝοΒιλίτωρ λήστεψε τον ναό της Αμβρακίας. Μετέφερε στην Ρώμη 785 χάλκινα και 230 μαρμάρινα αγάλματα.

Ο Αιμίλιος Παύλος επέδειξε πάνω σε 250 άρματα κατά τον θρίαμβό του το 167 π.Χ .

Ό Καικίλιος Μέτελλος απογύμνωσε το 148 π.Χ. την Μακεδονία από τα καλλιτεχνήματα της. Ανάμεσα στα λάφυρα ξεχώριζε η χάλκινη ίλη Ιππικού, έργο του Λυσίππου, το σύνταγμα δηλαδή του Αλεξάνδρου και των 25 εφίππων στρατηγών, πού έπεσαν στην μάχη του Γρανικού.

Μετά την άλωση της Κορίνθου από τον Μόμμιο και τις εκστρατείες των Ρωμαίων στην Ασία, οί Ρωμαίοι γέμισαν την Ρώμη με ελληνικά αριστοτεχνήματα, κάθε είδους.

Ό Σύλλας, εκτός των άλλων, μετεκόμισε στην Ρώμη τους κίονες του Όλυμπίου Διός των Αθηνών για να κόσμηση τον ναό του Καπιτωλίου, άλλοι δε Ρωμαίοι, πού ήσαν με τον Σύλλα, πήραν τις ασπίδες, πού ήσαν στην στοά του Ελευθερίου Διός και το ελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθήνας, πού ήταν πλησίον των Αλαλκομενών της Βοιωτίας.

Μετά από λίγα χρόνια, πού ανοικοδομήθει η Κόρινθος από τον Ιούλιο Καίσαρα, οι αποσταλέντες εκεί Ρωμαίοι άποικοι ανέσκαπταν τα ερείπια άλλα και τους τάφους και εύρισκαν όστράκια τορεύματα παμπληθη και πολλά χαλκεύματα, «θαύμαζοντες δε την κατασκευήν, ουδένα τάφον ασκενώρρητον (όνεξερευνητον) είασιν».

Ό Αύγουστος, που εφέρθη με επιείκεια προς την Ελλάδα, αφήρεσε από το ιερό της Αθήνας της Τεγέας Αρκαδίας το ελεφάντινο άγαλμα της θεάς, για να το στήση στην αγορά της Ρώμης. Στην Ρώμη μετεκομίσθησαν, άγνωστο πότε, τα αγάλματα από τα ιερά των Φαρών και της Τριταίας της Αχαίας.

Ό Καλιγούλας και ό Νέρων έξετραχηλίσθησαν σε χειρότερα ασεβήματα. Ό πρώτος διέταξε να απαχθούν στην Ρώμη οι λαμπρότατες εικόνες των θεών, να αποκεφαλισθούν και να τοποθετηθη σ’ αυτές το δικό του το κεφάλι. Ό πρώιμος θάνατος του, όμως, παρεμπόδισε κάπως την τερατώδη αυτήν επιθυμία του. Έτσι εσώθη το άγαλμα του Ολυμπίου Διός στην Όλυμπία, έργο του Φειδία, όχι όμως για πολύ, αφού μετεφέρθη επί Θεόδοσίου Β’ στην Κωνσταντινούπολη, όπου και κατεστράφη το 476 από πυρκαϊά.

Ό πολυθρύλητος Ερως του Πραξιτέλους, το καύχημα των Θεσπιέων, αφιέρωμα της Γλυκερός, ερωμένης του καλλιτέχνη, μετεφέρθη στην Ρώμη από τον Καλιγούλα, απεδόθη όμως στο Ιερό από τον Κλαύδιο. Ό Νέρων όμως τον απήγαγε πάλι στην Ρώμη, όπου και κατεστράφη αργότερα από πυρκαϊά. Οι Θεσπιείς ηγωνίσθησαν να αντικαταστήσουν το θαύμα εκείνο με άλλον Έρωτα, τον όποιον εφιλοτέχνησε ό Αθηναίος Μηνόδωρος, αλλά η μίμηση απείχε πολύ από το απαράμιλλο πρωτότυπο.

Ό Νέρων, έκτος των άλλων κακών πού προξένησε στην Ελλάδα, αφήρεσε και πολλά έργα τέχνης από τα ιερά των ναών, τα αναθήματα και τις εικόνες των Θεών. Μόνο από τους Δελφούς απήχθησαν 500 χάλκινες εικόνες Θεών και ανθρώπων. Μεταξύ των αγαλμάτων που αφηρέθησαν από την Ολυμπία ήταν και ό ‘Οδυσσεύς, πού ήταν μέρος του συμπλέγματος εκείνου των 9 ηρώων πού μονομάχησαν με τον Έκτορα. Και από την Ακρόπολη πολλά απήχθησαν.

Οι Ρωμαίοι δεν άρπαζαν μόνο αλλά αξίωναν να διορθώνουν τα αριστουργήματα. Ό Νέρων, λ.χ., διέταξε να επιχρυσώσουν εικόνα χάλκινη του Αλεξάνδρου, έργο του Λυσίππου, το έργο όμως έχασε την χάρη πού είχε πρώτα.

Κατά την 2η εκατονταετηρίδα μετεμορφώνοντο οι άνδρι-άντες προχειρότερα: Κατέστρεφαν την υπάρχουσα επιγραφή και στην θέση της έγραφαν άλλο όνομα. Και αυτά τα αγάλματα των Θεών δεν γλύτωσαν από τις αλλόκοτες αυτές μεταμφιέσεις. «Ολα  τα κατασκευάσματα του Αδριανού και του Ήρώδου δεν κα-τώρθωσαν να αναπληρώσουν τις ζημιές πού προξένησε ή ρω-μαϊκή κυριαρχία.

Ή σύληση των αρχαίων έργων τέχνης συνεχίσθη και από τους Βυζαντινούς αυτοκράτορες (άλλα και ή καταστροφή τους, όπως θα δοΰμε αργότερα).

Στόν Ιππόδρομο, επί Ιουστινιανού, υπήρχαν:

Οί τέσσαρες επίχρυσοι ίπποι εκ των οποίων ό ένας είχε σηκώσει απειλητικά το πόδι του, έργο μάλλον του Λυσίππου. Τους «Ιππους αυτούς άρπαξαν οι Λατίνοι, όταν κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, κατά την 4η Σταυροφορία (1204). Ό Δόγης της Βενετίας Δάνδολος τους μετέφερε και τους τοποθέτησε στο προαύλιο του Αγίου Μάρκου της Βενετίας, οπού και υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Ή χάλκινη όφιοειδής τρικέφαλη στήλη, επάνω στην οποία ήταν τοποθετημένος ό χρυσός τρίπους στους Δελφούς, αναθήματα του Κοινό των Ελλήνων από τα λάφυρα του μηδικού πολέμου, μετά την μάχη των Πλαταιών. Ή στήλη αύτη μετεκομίσθη εκεί από τον Μ. Κωνσταντίνο και σώζεται ακόμη σήμερα φοβερά ακρωτηριασμένη.

Ό χάλκινος Ηρακλής, του Λυσίππου.

Ό χάλκινος καλυδώνειος κάπρος.

Ό χάλκινος αετός, πού αρπάζει φίδι.

Νεαρή γυναίκα, πού έχει στο δεξιό χέρι έφιππο άνδραστρατιώτη.

Ή Άρτεμις, για την οποία γυμνάζονται οι παλαιστές, και αλλά (Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 3, σελίδες 113-114).

Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, μία μοίρα Γότθων πυρπόλησε το 267 στην Έφεσο τον πολυθρύλητο εκείνο ναό της Αρτέμιδος, πού πολλές φορές είχε καταστροφή κατά το παρελθόν και λαμπρότερος ανεγερθείς έμελε να αφανισθη τώρα για πάντα από του προσώπου της γης. Το θαύμα τούτο της Οικουμένης εστηρίζετο σε 120 κίονες ιωνικής τέχνης, ύψους 60 ποδών. Με τον ναό συναπωλέσθησαν πάρα πολλά αριστουργήματα. Πολλά απ’ αυτά ήσαν έργα του Πραξιτέλους.

Σημείωση: Πολύ πριν από τους Γότθους, το 365 π.Χ., και την νύχτα πού ό Μ. Αλέξανδρος έγεννήθη, ό Ήρόστρατος είχε καταστρέψει με εμπρησμό τον Ίδιο ναό. Ό Ήρόστρατος, βασανισθείς από τους συμπολίτες του, ομολόγησε ότι έκαψε τον ναό της Αρτέμιδος για να μεινει το όνομα του αθάνατο! Όταν έμαθαν τούτο οι Εφέσιοι, απαγόρευσαν την αναφορά του ονόματος του, δεν επέτυχαν όμως τίποτε με την απαγόρευση αυτήν, γιατί ό ιστορικός θεόπομπος πέρασε από την Έφεσο, έπληροφορήθη το συμβάν και το ανέφερε στο έργο του. Φυσικά δεν παρέλειψε ν’ αναφέρη και το όνομα του Ήροστράτου.

Οί Έφέσιοι, με αρχιτέκτονα τον Χειροκράτη, θυσιάζοντας ακόμη και την περιουσία τους, ανήγειραν, μετά από λίγα χρόνια, μεγαλοπρεπέστερο τον ναό και ήρνήθησαν με αξιοπρέπεια την προσφορά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, να όνεγερθη ό ναός με δική του δαπάνη λέγοντας: «Ως ου πρέποι θεώ θεοΐς αναθήματα κατασκευάζειν»! (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, τόμος ΙΒ’, σελΐς 387/6).

Σημείωση: Το ανωτέρω κείμενο είναι αντίγραφο (σελίς 96) από το λίαν αξιόλογο βιβλίο του Στυλιανού Δ. Μιχόπουλου με τίτλο ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ έκδοση ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ. Το βιβλίο αυτό δεν πρέπει να λείπει από καμιά βιβλιοθήκη γιατί δίδει μια ξεκάθαρη εικόνα της λεγόμενης ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Τα μυστικά του Δίσκου της Φαιστού

Τα εικονογράμματα που δομούν την επιγραφή του Δίσκου της Φαιστού. Γόρδιος δεσμός της Αρχαιολογίας παραμένει ο Δίσκος της Φαιστού. Για τους περισσότερους είναι απλώς ένας πήλινος δίσκος διαμέτρου 16 εκατοστών που βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλείου. Ανασύρθηκε το 1908 από τα ερείπια του παλαιού μινωικού ανακτόρου της Φαιστού. Στον ψημένο πηλό του, πάχους 2,1 εκατοστών, βρίσκεται τυπωμένη μια μυστηριώδης σπειροειδής επιγραφή με 122 σύμβολα στη μία πλευρά και 119 στην άλλη. «Τυπωμένη» διότι, πολύ απλά, το υλικό αυτό είναι το πρώτο παγκοσμίως που γράφτηκε από τυπογραφικά στοιχεία (σφραγίδες). Εφέτος μάλιστα, στην επέτειο 100 ετών από την εύρεσή του, τέθηκε το ζήτημα αν ο δίσκος είναι αυθεντικός ή πλαστός…
Η Γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε το 1952 από τον Μάικλ Βέντρις (Μichael Ventris) και διεύρυνε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας κατά περίπου επτά αιώνες. Αλλά η Γραμμική Α και η γραφή του Δίσκου της Φαιστού συνεχίζουν ως σήμερα να θεωρούνται επισήμως μη αποκρυπτογραφημένες γραφές. Αδιέξοδο δε σημαίνει βέβαια ότι έπαψαν να αναδύονται πιθανές ερμηνείες.
Από το 1911 ο Τζορτζ Χεμπλ είχε υποστηρίξει ότι τα σύμβολα έκρυβαν ιωνική γλώσσα, ότι το κείμενο ήταν ιερατικό και περιέγραφε θυσία. Την ίδια χρονιά η Φλόρενς Στάγουελ είπε ότι ήταν ομηρικά ελληνικά. Το 1914 o Αλμπέρ Κουνί πρότεινε ότι είναι ένα είδος αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Το 1931 ο Φ. Γκόρντον τα ερμήνευσε ως βασκικά. Ο Βούλγαρος Βλαντιμίρ Γκεοργκίεφ το 1976 τα ερμήνευσε ως χιτιτικά, που διηγούνταν μια εμφύλια διαμάχη Τρώων. Τέλος, το 1992 ο Κιέλ Ααρτούν είπε ότι ήταν η συλλαβική γραφή μιας σημιτικής γλώσσας. Το ίδιο είπαν αργότερα και άλλοι δύο ερευνητές, ο Κύρος Χερτσλ Γκόρντον και ο Ζαν Μπεστ. Όλα αυτά, όμως, ήταν γλωσσολογικές θεωρήσεις χωρίς αποδείξεις, καθώς το κείμενο του δίσκου είναι «ανάδελφο», χωρίς ούτε ένα στον κόσμο που να περιέχει τα ίδια σύμβολα.
Τη νιρβάνα του αναπόδεικτου των επιγραφολόγων τάραξε το 1975 η εισβολή των Μαθηματικών και της Πληροφορικής στη γλωσσολογική έρευνα. Εκείνη τη χρονιά ένας μαθηματικός από το Λουξεμβούργο, ο Ζαν Φοκουνό (Jean Faucounau), ισχυρίστηκε ότι είχε λύσει μέσω στατιστικής αντιπαραβολής τον γρίφο και ότι το κείμενο του δίσκου δεν ήταν παρά πρωτοϊωνικά, μια γλώσσα που μιλούσαν και οι απόγονοι των Πελασγών στον αιγαιακό χώρο. Ως αρχή, μάλιστα, του κειμένου έδινε τη φράση: «Ο Αρίων,ο γιος του Αργου,είναι απαράμιλλος.Μοίρασε τα λάφυρα της μάχης».
Η ερμηνεία του Φοκουνό αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους μινωιτολόγους ως ερασιτεχνική φαντασίωση, αλλά τουλάχιστον ο Πολ Φορ (Ρaul Faure) βρήκε στην πρωτοϊωνική θεωρία πολλά θετικά σημεία. Ο Φοκουνό πείσμωσε και αποδύθηκε σε εκτεταμένη ιστορική και αρχαιολογική έρευνα για πειστήρια η οποία τον οδήγησε στην έκδοση δύο βιβλίων. Σε αυτά ισχυρίζεται ότι Πρωτοΐωνες δεν ήταν μόνο οι Πελασγοί και οι Μινωίτες, αλλά και οι Τρώες, οι Λούβιοι, οι Κάρες, οι Φιλισταίοι… ακόμη και οι υπερδουνάβιοι Θράκες.
Το σοκ διπλασιάστηκε όταν το 1998 ο Μηνάς Τσικριτσής ανακοίνωσε ότι η δική του έρευνα μέσω υπολογιστή τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η Γραμμική Α ήταν η γραφή μια αιολικής διαλέκτου, όπως αυτή που μιλούσαν οι Λούβιοι, απέναντι από τη Λέσβο. Είχε τροφοδοτήσει με όλα τα σύμβολα της Γραμμικής Α ένα πρόγραμμα υπολογιστή και είχε κωδικοποιήσει τη γραφή με ένα σύστημα παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για τον «Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας».
 Για να μην επεκταθούμε, με τη μέθοδο αυτή κατόρθωσε να αντιπαραβάλει τις δύο γραφές μεταξύ τους και να βρει τις φωνητικές αντιστοιχήσεις τους. Έτσι, οι λέξεις άρχισαν να παίρνουν νόημα, χωρίς ωστόσο να ερμηνεύονται όλες. Πάντως λέξεις όπως οι pa-i-to, su-ki-ri-ta και a-karu βρέθηκαν να αντιστοιχούν σε κρητικά τοπωνύμια, όπως Φαιστός, Σύβρητα και Αρκαλο. Τοπωνύμια; Μα αν ο Δίσκος της Φαιστού περιέχει τοπωνύμια, μήπως είναι… αρχαίο κτηματολόγιο; Η υποψία ενισχύθηκε το 2004, όταν μια ομάδα ερευνητών υπό τον Άχτενμπεργκ (Αchtenberg) ερμήνευσε το κείμενο του δίσκου ως τίτλο ιδιοκτησίας της νήσου, γραμμένο στα Λουβιανά. Κατ΄ αυτούς, το κείμενο αρχίζει με την πρόταση: «Στη Μεσαρά είναι η Φαιστός. (Αυτή ανήκει) στον Νέστορα, τον μέγα άνδρα των Αχαιών». Δηλαδή… ενδέχεται ο Δίσκος της Φαιστού να είναι ο καταστατικός χάρτης κατάληψης της Κρήτης από τους Μυκηναίους!
Έπειτα και από το πρόσφατα δημοσιευμένο κείμενό του στο ημερολόγιο, ζήτησα από τον Μηνά Τσικριτσή να μου εξηγήσει το πώς έφθασε στο να θεωρεί ότι ο Δίσκος της Φαιστού είναι ο «πρώτος χάρτης». Παραθέτω τη σύνοψη όσων μου είπε: «Κάποια στιγμή από την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τον δίσκο κόλλησα στην ιδιαιτερότητα της περιοχής Β9,στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, όπου το μινωικό πλοίο συνυπάρχει με ένα μοναδικά εμφανιζόμενο στον δίσκο σύμβολο το οποίο ο επιγραφολόγος L.Godart- στο βιβλίο του «Ο Δίσκος της Φαιστού», σελ.116- αποκαλεί «τρίφτη», από την εντύπωση που δημιουργεί λόγω των κουκκίδων που εμφανίζει στην επιφάνειά του.
Παρατηρώντας το σύμβολο αυτό, θυμήθηκα απεικονίσεις παλαιών χαρτών που είχα δει στην έκδοση «Κρήτης νήσου θέσις» του Χρ. Ζαχαράκη (Μικρός Ναυτίλος- Ηράκλειο,2004, σελ.62-63).
Η Κρήτη ως σημαντικότατος κόμβος εμπορικού δικτύου της Ανατολικής Μεσογείου, κατέστη κύριο θέμα της ναυτικής χαρτογραφίας από την αρχή του 15ου αιώνα. Αλλά κυρίως οι χαρτογραφήσεις της, που ακολούθησαν το πρότυπο των πρώιμων πτολεμαϊκών χαρτών, την απεικόνιζαν με μορφή ιδιαίτερα συμβατή με την εικόνα του “τρίφτη” στον Δίσκο της Φαιστού. Αν όντως το σύμβολο αυτό απεικονίζει την Κρήτη, θα πρέπει να αναλογιστούμε με δέος την ανωτερότητα της μινωικής απεικόνισης σε σύγκριση με τους χάρτες του 16ου αι. μ.Χ.: Μέσα σε επιφάνεια μόλις ενός εκατοστού χαρτογράφησαν την Κρήτη, σημειώνοντας με κουκκίδες τα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της. Συνειδητοποιώντας το αυτό, το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στον νου ήταν οι ρήσεις του Ομήρου για τις πολλές πόλεις της Κρήτης και το Δαχτυλίδι του Μίνωα με τις 27 κουκκίδες για τα θρησκευτικά κέντρα της.
Πού καταλήγουμε; Στο ότι η συνύπαρξη του πλοίου και του νησιού είναι ένα πιθανό κλειδί στην αποκρυπτογράφηση του δίσκου. Η γειτνιάζουσα λέξη f W είναι πιθανόν να δηλώνει την άφιξη ή αναχώρηση πλοίων από το νησί. Κάπως έτσι θα γίνουμε και εμείς τώρα “αναχωρητές” για την οριστική αποκρυπτογράφηση αυτού του μέγιστου γρίφου!».
Πηγή: Το Βήμα, Τ. Καφαντάρη, 18/1/09 και http://www.greatlie.com/ellinismos/arxaiologia/477-ta-mustika-tou-diskou-tis-faistou.html

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ομιλία Σπ. Κ. Νάγου, την 9ην Μαΐου 1905

Λαμβάνω τον λόγον να ομιλήσω σήμερον περί του θείου της Φύσεως μύστου Πυθαγόρου, διότι η ημέρα αυτή ενέχει σπουδαιοτάτην σημασίαν και το καθήκον μου προς τον υπέρτατον μύστην όπως εκπληρούται. Αυτός, ο οποίος υπήρξεν βαθύς γνώστης της Φύσεως, ο οποίος επεσκόπησε τας θείας λειτουργίας του Σύμπαντος, δυσμενώς ήθελε με ακούσει περί αυτού ομιλούντα εις ημέραν κατά την οποίαν δεν θα ετελείτο μυσταγωγία θεών οι οποίοι κυριαρχούν εις την Γην ως Βασιλείς, των οποίων αι επιρροαί κανονίζουν τας μορφάς της. Δυσμενώς ήθελε με ακούσει εάν ωμίλουν εις ημέραν κατά την οποίαν η επιρροή της δεν θα είχεν διπλήν σημασίαν και διττήν επί των ανθρώπων επιρροήν και δεν θα με ανεγνώριζεν ως ακολουθούντα τα θεία του ιδεώδη και τας αληθείας του, αι οποίαι όταν επικρατήσουν εις τον κόσμον θα βασιλεύσει πλήρης γαλήνη και αι ψυχαί της Γης θα φέρουν διάδημα πλαισιούμενον από αίγλην και καταύγαζαν Φως. Δια τούτο ομιλώ κατά την ημέραν αυτήν κατά την οποίαν το θείον του απείρου Κάλλος παραδίδει τας θείας του επιρροάς προς το θείον Φως το οποίον υπαγορεύει, όχι μόνον τας αρμονίας του Κόσμου αλλά και πρωτεύει εις την συντέλεσιν της ανθρωπινής μορφής, κληροδοτόν εις τας ψυχάς το μέσον της εκ του σκότους σωτηρίας των. Ο Ουρανός ενέχει εν αυτώ ως ιθύντορας των δυνάμεων του δώδεκα Βασιλείς. Οι Βασιλείς αυτοί είναι οι διευθετούντες τας επιρροάς του προς την Γην εκ των οποίων η μορφή της λαμβάνει την τοιαύτην αίγλην και αναπτύσσει την εξέχουσαν εις την ανθρωπίνην μορφήν ψυχήν της κατά μείζονα λόγον των ψυχών των άλλων μορφών της. Εις τους θείους αυτούς Βασιλείς κατανέμονται αι επιρροαί του Ουρανού, δηλαδή ο Ουρανός παραδίδει τας δυνάμεις του και έκαστος εξ αυτών κυριαρχεί επί της Γης το δωδέκατον του έτους. Κατά την ημέραν λοιπόν αυτήν τερματίζεται η κυριαρχία της Βασιλίδος του Κάλλους και διαδέχεται αυτήν ο Βασιλεύς του Φωτός. Κατά την ημέραν αυτήν υπογράφεται η συνθήκη της παραδόσεως και παραλαβής των επί της Γης επιρροών παρισταμένων και κυριαρχούντων σήμερον αμφοτέρων.

Η παραδίδουσα την επιρροήν του Κάλλους εκ του οποίου εξεπορεύθη εν τη Γη το θείον Άρωμα το οποίον έψαυσε όλων μας τας αισθήσεις είναι η μεγάλη θεά Αφροδίτη. Είναι η μεταδόσασα το μέσον της διαιωνίσεως του εσωτερικού Λόγου της Φύσεως εις την ανθρωπίνην μορφήν, εις την οποίαν τελείται ιεροτελεστία της ψυχής της ανθρωπότητας προς την μορφήν της, δια της οποίας η ψυχή λαμβάνει την δύναμιν της νοήσεως γευομένη τον ηδύν καρπόν τον οποίον παρεσκεύασε η μεγάλη θεά και ούτω σώζεται η ψυχή ερχόμενη εις το Φως εγκαταλείπουσα το έρεβος. Ω θεία μυσταγωγία πάντων των μυστηρίων. Επέτρεψαν εις εμέ να είπω προς την θνητήν ανθρωπότητα εις ένδειξιν λατρείας μου προς το Κάλλος δύο λέξεις, όπως ενωτισθεί του θείου νάματος και σωθεί εκ της φθοράς, την οποίαν αυτή δι’ εαυτήν παρασκευάζει, ακολουθούσα τας εμπνεύσεις του σκότους. Παραλαμβάνει λοιπόν ο θεός Απόλλων, όχι ο θεός του εξωτερικού του Ηλίου φωτός, αλλά του θείου του εσωτάτου του Ηλίου Λόγου ο οποίος μεταδοθείς εις την ανθρωπίνην μορφήν δια του ανθρωπίνου κάλλους το οποίον παρεσκεύασε η θεά Αφροδίτη, την μετέβαλε εις θείαν Μούσαν εκ της οποίας αντλούμεν ό,τι μεταδίδομεν προς σας. Πάσα της Φύσεως ψυχή όταν λατρεύει την δικαιοσύνη και ενασμενίζεται προς τας θείας επιρροάς και εκδηλούται εις αυτήν η θεία λατρεία καθίσταται Μούσα, δηλαδή αιωνία εμπνευσμένη Γαλήνη. Ενωτίσου εις το Φως αυτό ανθρωπίνη ψυχή, εάν θέλεις να καταστείς θεία Γαλήνη. Ποίος λοιπόν είναι ο θείος σοφός περί του οποίου θέλομεν να ομιλήσωμεν σήμερον συνδυάζοντες την ύπαρξίν του εις την Γην προς τας θείας του Ουρανού επιρροάς; Είναι ο γεννηθείς κατ’ αυτήν την ημέραν και τον οποίον περιέβαλαν αμφότεροι αι θείαι επιρροαί τας οποίας ελάτρευσεν, το δε φως των στέφανον παρεσκεύασεν και περιέβαλεν την θείαν του μορφήν, χρυσαί δε ακτίνες του Ηλίου και ευώδης χυμός του θείου Κάλλους ψαύσας ολόκληρον την υπόστασίν του της μετέδωσε θείον Φως και θείον Κάλλος. Εκαλλύνθη η μορφή του θείου σοφού, εφωτίσθη το πνεύμα του και διείδεν τας λειτουργίας και μυσταγωγίας της Φύσεως και είπεν «Ω θεία αρμονία! το παν εις Σε αποτελεί μορφήν και πάσα μορφή το κάλλος σου περιβεβλημένη Αινεί την θείαν υπόστασίν σου! θεία αρμονία, ο υπαγορεύσας εις σε το Κάλλος, είναι ο κατέχων τα σκήπτρα του θείου Απείρου Μέγας Ζευς, του οποίου ο γόνος εξεδηλώθη εις εστίας απείρου φωτός εν τη Φύσει, εις τον οποίον υπολανθάνει το σπέρμα της θεοποιήσεως πασών των υπό Σου συντελουμένων μορφών. Το Παν, θείαν αρμονίαν, εκρέει εκ της αρχής της συστάσεως των μορφών της Φύσεως την οποίαν κατέχει ο μέγας Ζευς και παράγει τας θείας προσωπικότητας, αι οποίοι καταλαμβάνουσαι τας δυνάμεις καθίστανται Βασιλείς αυτών και η πτωχή μας Γη δεχόμενη τας θείας επιρροάς των μεταβάλλεται εις μορφάς και συνειδήσεις, θείον Άπειρον, υπήρξες Μονάς εις την οποίαν το Πάν συνεσπειρούτο, αλλά παραγωγός Μονάς. Παρήγαγες πάσας τας αλλάς Μονάδας και οι άπειροι εκ Μονάδων αριθμοί σου αποτελούν την αρμονίαν σου. Δεν είσαι θείον Άπειρον ή αριθμός, διότι ούτω καθίσταται νοητόν εις πάσαν εις την Φύσιν Μονάδα η οποία διακρίνεται των άλλων ως έχουσα ιδίαν μορφήν. Σκοπός σου θείον Άπειρον είναι η υπαρξίς σου κατά μονάδας. Τούτων απώτερος σκοπός η θεία γαλήνη και η συγκέντρωσις εις εκάστην της αισθητικής αντιλήψεως πασών των θείων σου ενεργειών, θείον Άπειρον, Σε Αισθάνομαι, διότι εντός μου Σε φέρω. Είμαι ως ήσο αρχικώς Μονάς. Είμαι και εγώ ως Συ Άπειρον και όταν εις εμέ συντελεσθεί ως εις Σε συνετελέσθη, αρμονία, τότε, ώ θεία του Απείρου έκφρασις, η υπόστασίς μου θα καταστεί δεσπόζουσα θέλησις ως του Μεγάλου Διός και θα αναθέσεις εις την θέλησίν μου την επίβλεψιν της θεία Σου αρμονίας, θα με δεχθείς ως δεσπόζούσαν και κυριαρχούσαν δύναμιν επί της θείας εν θεία Φύσει εκφράσεως Σου. Ω αδύνατοι την ψυχήν και τον νουν άνθρωποι! Σείς, οι οποίοι νομίζεται εαυτούς θείους την γνώσιν, περιγράψατε δι’ ολίγων την ύπαρξιν και τον σκοπόν του Απείρου, ως περιέγραψεν αυτόν ο θείος σοφός δια να εννοήσετε τίνες είσθε. Ω άνθρωποι θνητοί! Ακροασθείτε τον θείον σοφόν εις ό,τι κατωτέρω θα είπω και αν είσθε αληθώς ως προείπον και σεις Μονάδες ενέχουσι εντός των το θείον Άπειρον και αισθανόμεναι αυτό, ακολουθήσατε την οδόν την οποίαν εκείνος εχάραξε.

Έργον μου έλεγεν, είναι όχι να βαδίσω επί εκείνων των, γραμμών επί των οποίων οι θείοι μύσται εχάραξαν εις τα τελούμενα μεγάλα μυστήρια. Εις αυτά τελούνται θείαι τελεταί αι οποίοι γεραίρουν τας ενεργείας της Φύσεως και αποκαθιστούν τους μυουμένους εις την θείαν γνώσιν. Βεβαίως αυτό είναι θείον έργον. Έργον μου είναι να συντρέξω εις την παραγωγήν αρμονίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων, διότι όταν δεν επικρατεί αρμονία η ανθρωπότης ευρίσκεται εκτός σκοπού. Το Άπειρον αποτελείται από πληθύν ατομικοτήτων. Τα άτομα αυτά είναι αι μορφαί του Απείρου αι συντελούσαι εις την αρμονίαν του.

Η συντέλεσις της αρμονίας είναι καθολικός σκοπός των ατομικοτήτων. Ο σκοπός αυτός είναι η επίτευξις εις εκάστη ατομικότητα ιδίας μορφής. Μη δε της αρμονίας επιτυγχανομένης το Άπειρον δεν επιτυγχάνει τον σκοπόν του. Αι μορφαί του απόλλυνται. Απολλυμένων δε των μορφών του Απείρου, τούτο επανέρχεται εις τα ίδια. Η εις τα ίδια επαναφορά του Απείρου θα ήτο συντέλεσις της καταστροφής του, αλλά αυτό δεν συντελείται εις το Άπειρον. Δεν συντελείται, διότι εκάστη μορφή αυτού βαίνει κατά προδιαγραφέντα νόμον και η επαναφορά της εις τα ίδια ουδέποτε συντελείται. Το Άπειρον εν τω συνόλω του διευθετείται υπό επιστατού τινός νόμου ο οποίος αφού πρότερον συντελέσει την αρμονίαν και μεταβάλει την αποτελούσαν αυτό ούσίαν εις ειδικός μορφάς, τας εξαναγκάζει να ακολουθούν ωρισμένην κυκλικήν τροχιάν. Όθεν το παν βαίνει κατά κύκλον, αλλά το πέρας του κύκλου ουδέποτε καταλήγει εις την αφετηρίαν του. Η κατάληξις επί του αυτού σημείου της αφετηρίας θα εσήμαινε διάσπασιν της αρμονίας και καταστροήν του Απείρου. Η εν αυτώ κίνησις θα έχανε την τροχιάν της και αι μορφαί θα περιεπλανώντο επί των μορφών και συγκρούσεις και καταστροφαί θα ετελούντο. Πασά μορφή του Απείρου βαίνει προς το άπειρον αυτής, η δε ταχύτης της καθίσταται αισθητή εις τας αντιλήψεις των ανθρώπων μετά πάροδον αιώνων. Αι μορφαί αι οποίαι αποτελούν το σύστημα το οποίον διευθετεί η εστία του Ηλιακού φωτός δια της επ’ αυτών επιρροής του, ποιούν την τροχιάν τους κατά κύκλον ανάλογον, εκάστη καί όλαι ομού συντρέχουν να βαίνει ολόκληρον το Ηλιακόν σύστημα εκφεύγον της αισθητής εις ημάς τροχιάς εισερχόμενον εις ετέραν, την οποίαν θα διακρίνωμεν παρατηρούντες επισταμένως μετά πάροδον αιώνων τινών. Αι εις το Άπειρον κινήσεις των μορφών του Ηλιακού μας συστήματος το σώζουν της καταστροφής και αι μορφαί μεταβάλλονται αποτελούσαι τελειότερος τοιαύτας.  Ουδεμία μεταβολή επί των μορφών θα επετυγχάνετο άνευ αυτής της κινήσεως. Το Φως θα έχανε το λόγον της υπάρξεως του και πλήρες σκότος θα περιέβαλε ό,τι βλέπωμε σήμερα υπό μορφήν απείρου κάλλους. Αλλά ενώ το Άπειρον δεν διαφεύγει της διευθετήσεως του εσωτάτου αυτού νόμου και αι μορφαί του επιτελούν τους αναμορφωτικούς των κύκλους, διαφεύγει την επιρροή του η συνείδησις η υπό μορφήν πνεύματος εκδηλωθείσα.

Ο θείος νόμος καταμερίζεται εις τας συνειδήσεις και εκάστη αυτών αφ’ εαυτής ορμώμενη, ποιείται κινήσεις, λαμβάνουσα λόγον υπάρξεως αφ’ εαυτής και δύναμιν συντηρήσεως από την άπειρον πηγήν του καθολικού νόμου δια συστήματος οργανικού, εις την παραγωγήν του οποίου συντρέχει. Αι ούτω συντελούμεναι πνευματικοί μορφαί αποτελούν ίδιον σκοπόν, τον σκοπόν τον οποίον αναφέραμε. Η επίτευξις αυτού του σκοπού επιτυγχάνεται δι’ αρμονίας των πνευματικών σκοπών και δι’ αρμονίας αυτών προς πάσας τας μορφάς της εχούσης ανεκδήλωτον πνευματικήν μορφήν Φύσεως. Στενότατη αλληλεγγύη των πνευματικών προς τας φυσικός μορφάς πρέπει να τελείται. Αι φυσικοί μορφαί μεταδίδουν την δύναμίν τους εις τας πνευματικός μορφάς και συντρέχουν τας τελευταίας να εκδηλώνουν ό,τι ακόμη δεν έχουν εκδηλώσει. Τα υπό των πνευματικών μορφών εκδηλούμενα δια της επιρροής των φυσικών μορφών είναι νόησις και αίσθησις των τελουμένων λειτουργιών της Φύσεως, η δε μεταξύ των πνευματικών μορφών επιτελουμεν αλληλεγγύη και αρμονία συντρέχει ώστε εις το να διαχέεται παρασκευαζόμενη ένεκα της επαφής αυτών (πνευματικών μορφών) προς τας φυσικός μορφάς ζωή εις ολόκληρον το πνευματικόν σώμα. Η διάχυσις της Ζωής είναι ο έτι μείζων επιδρών νόμος των ψυχών της ανθρωπότητας, δια να εκδηλούν τας δυνάμεις των προς συντέλεσιν μείζονος πνευματικής μορφής εκ της οποίας συντελείται η θεοποίησις της συνειδήσεως του Απείρου. Ουδέν συντελείται μη επικρατούσης αρμονίας επί των πνευματικών μορφών, επανερχομένων και ποιουσών την κυκλικήν των περιφοράν επί τα αυτά σημεία και εντεύθεν συγκρούσεις, γένεσις παθών, θλίψις, οδύνη, περιπλάνησις. Αι πνευματικοί μορφαί εκφυγούσαι της αληθούς αυτών τροχιάς παρήγαγαν την σύγχυσιν προς την οποίαν από αιώνων η ανθρωπότης παλαίει.

Ο θείος μύστης λοιπόν δεν ήρκέσθη να καταδείξει, ως τα αλλά μυστήρια, τας τελούμενης λειτουργίας της Φύσεως, αλλά επεζήτησε να επαναφέρει την εκτροχιασθείσαν ανθρωπότητα εις την φυσικήν αυτής τροχιάν, υποδείξας δια σοφού συσιήματος τα μέσα της επαναφοράς. Υπαγόρευσε τον τρόπο της διαίτης, τον τρόπον της κοινωνικής οργανώσεως, τους νόμους οι οποίοι έπρεπε να είναι οδηγοί των ανθρωπίνων πράξεων και βουλήσεων. Ως άλλος Προμηθεύς μετέδωσε το Φως, εκείνο τα οποίον έπρεπε να κανονίσει τας σχέσεις των πνευματικών μορφών και εδίδαξε να εγκαταλείψουν τον τότε κρατούντα τρόπον της κοινωνικής οργανώσεως. Ο,τι θα επιζητήσει η ανθρωπότης του μέλλοντος η οποία θα συναισθανθεί την υπαρξίν της, τούτο τότε υπαγόρευσε και εδημιούργησε μυσταγωγικόν σύστημα εις το οποίο κατέδειξε εις όσους εμυήθησαν κατά τρόπον αντιληπτικότατον τον οποίον και αυτός ο Ιησούς εζήλωσε, την δημιουργίαν και λειτουργίαν του απείρου της συνειδήσεως και τον σκοπόν της, προς τον σκοπόν οι μυούμενοι να διακρίνουν ότι επιβάλλεται η οργάνωσις των πνευματικών μορφών και ότι μέγιστον πάντων των καθηκόντων του σοφού είναι να συντρέξει εις την παραγωγήν κοινωνίας εν αρμονία της Φύσεως βιούσης. Εδίδαξεν, ότι αι ψυχαί της ανθρωπότητας ακολουθούσαι τον τρόπον τον οποίον ακολουθούν του νοείν, θα περιπλανούνται φερόμενοι από οργανισμού εις οργανικόν σώμα και από οδύνης εις οδύνην. Υπέδειξεν την κατάπαυσιν των παθών και της εκτρόπου ζωής δια της αποχής από ωρισμένας τροφός και εδίδαξε το δικαίωμα εκάστης προσωπικότητας το οποίον έχει, ως αποτελούσα εκάστη ιδίαν μορφήν της Φύσεως. Προ πάντων δε κατέδειξε, την ανάγκην της αρτίας οργανικής διαπλάσεως της ανθρωπότητας, διότι ως έλεγεν, όταν το Όργανον της ψυχής δεν είναι ικανόν να δέχεται τας επιρροάς της Φύσεως, η ψυχή πάσχει και ουδέν δύναται να νοεί εξ όσων προς αυτήν γίνονται. Η οργανική διαμόρφωσις της ανθρωπότητας και η επίτευξις αρμονίας μεταξύ των υποστάσεων αι οποίαι την αποτελούν θα επιφέρει εις αυτήν την γαλήνην, η οποία και θα της χρησιμεύσει ως μέσο να διοχετευθούν προς αυτήν αι οδηγίαι των θεών. Οι θεοί είναι συνειδήσεις αι οποίαι επετέλεσαν αναμορφωτικόν κύκλον δια του οποίου ηδυνήθησαν να αντλήσουν Αιώνιον οργανικόν μέσον και εντεύθεν εκυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου, έχουσαι θέλησιν θείαν. Τον Πυθαγόρα θα σας τον παρουσιάσω ως ιατρόν και μύστην των απόκρυφων της Φύσεως μυστηρίων. Αλλά προ αυτού πρέπει να σας είπω, ότι ο Πυθαγόρας εγεννήθη εις την Σάμον το έτος 595 π.Χ. Κατά την εποχήν του εσώζετο ακόμη το απολεσθέν κάλλος της ανθρωπότητας, το έλκον την φύσιν των θεών προς την ανθρωπίνην. Η μήτηρ του Πυθαϊς, αγνή το σώμα και την ψυχήν ήλθεν εις επαφήν προς τον θεόν Απόλλωνα και ο θεός αυτός απέδρασεν τον καρπόν τας κοιλίας της και ούτω υπό την επίδρασιν του Φωτός εγεννήθη ο Πυθαγόρας. Νέος έτι ο Πυθαγόρας έδειξε σημεία οργανικού κάλλους και πνεύματος ισχύν. Η μητέρα του τον ωδήγησε και τον παρέδωσε εις τους Διδασκάλους της εποχής εκείνης οι οποίοι εκαλούντο σοφοί:

Φερεκύδης και Θαλής ο Μιλήσιος το πρώτον εδίδαξαν τον Πυθαγόρα. Αλλά ο Πυθαγόρας νεώτατος ακόμη εγκατέλειπε την Σάμο και ελθών θίς Αίγυπτον εμυήθη εις τα εκεί μυστήρια. Εκείθεν, ευνοούμενος υπό του θεού Απόλλωνος προσέφυγε εις τας διαφόρους Ασιατικός χώρα εις τας οποίας εξέμαθε την ιερόν του ιατρού τέχνην, διδαχθείς αυτήν υπό των Ινδών, οι οποίοι την είχαν μεταδώσει εις τας χώρας αυτός μετά των οποίων επεκοινώνουν. Όχι βεβαίως αυτήν την οποίαν επαγγέλονται οι ιατροί της σήμερον, αλλά εκείνην η οποία έλκει την γνώσιν από την ίεράν, ως την καλούν οι μύσται της Φύσεως, Αστρολογίαν. Ο Πυθαγόρας παραμείνας επί μακρόν χρόνον μετά των Ινδών, εξέμαθε πάσας τας απόκρυφους επιστήμας των ίερών του Βούδα και εκείθεν αναχωρήσας κατήλθεν εις την Ελλάδα ένθα και εμυήθη εις τα μυστήρια Ελευσίνας και εις τα εις Θήβας Καβείρια. Οι Ιεροφάνται της Ελευσίνας εκάλουν αυτόν να αναλάβει την διεύθυνσίν των, διότι εξετίμησαν αυτόν και εις το πρόσωπον του είδον θείον άνδρα, πλην όμως ο Πυθαγόρας δεν εδέχθη. Ο Πυθαγόρας παραμένων εις τας Θήβας ήλεγξεν δημοσία την πολιτείαν των Καβείρων ως μη συνάδουσαν προς τα θεία μυστήρια των. Τούτο εκίνησε την οργήν των και εβουλήθησαν να τον φονεύσουν, ο Πυθαγόρας όμως γνώστης των ανθρωπίνων διανοημάτων διέφυγε τον κίνδυνον. Απελθών εκ των Θηβών διήλθεν πάσας τας Ελληνικός χώρας εις τας οποίας εθαυμάσθη ως θείος ανήρ. Προ παντας εξετιμήθη εις τους Δελφούς, όπου και παρέσχεν μεγίστην συμβολήν εις τους ιερείς του εκεί χρηστηρίου ως και εις μίαν των ιερειών του, την οποίαν προπαρασκεύασε να έρχεται εις επαφήν μετά του θεού Απόλλωνος. Παντού εξέπληττε, διότι και το κάλλος της μορφής του και η ισχύς του πνεύματος του επεβαλλοντο εις παντας. Εδίδασκεν παντού τον τρόπον του ζειν και εθεράπευεν πάσχοντας. Τούτο αρκούσε να νομίζουν οι άνθρωποι αυτόν θεόν. Δια ωρισμένων εκπληκτικών ικανοτήτων του εξέπληττε τα πνεύματα όχι μόνον των κοινών ανθρώπων, αλλά τα των σοφών. Εδίδασκε εις αυτούς από όπου διήρχετο την μουσικήν και την μαθηματικήν. Έδιδε μαθηματικούς ορισμούς και έλυε μέγιστα προβλήματα μόνον με την βοήθεια των αριθμών. Οι γνωρίσαντες τα Ορφικά μυστήρια διέκριναν εις το πρόσωπον του τον θείον Ορφέα. Ήλεγχε την αγωγήν των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι δεν επορεύοντο ως η Φύσις υπαγορεύει και υπεδύκνειε τον τρόπον του βασιλεύειν και πολιτεύεσθαι εις τους άρχοντας των πόλεων. Έδιδε στοιχεία προς σύνθεσιν αρμονικής κοινωνίας και υπαγόρευε την εκμάθησιν της μουσικής, ως μέσου καταδεικνύοντας δια της αρμονίας της τον τρόπον της συνθέσεως της κοινωνίας. Επεδείκνυε τα φυτά, και εδίδασκε την επιρροή εκάστου επί των εις τα ανθρώπινα σώματα αναφυμένων νόσων. Ητο περιβεβλημένος την ιεραν των φιλοσόφων λευκήν τήβεννον και στεφανωμένος με στέφανον κατασκευασμένον εκ χρυσού και ποικιλμένον υπό ιερών λίθων. Η όψις του ήτο μεγαλοπρεπής, επιβάλλουσα, θεία. Ουδείς αντετάσσετο εις το βλέμμα του αλλά πάντες εφώνουν «Αυτός Εφα». Εις την διάβασίν του εκάμπτοντο πάντες οι Τύραννοι και κρυφίως τον εμίσουν δια την υπεροχήν του. Ούτος εννόων τας σκέψεις των έλεγεν. «Οι εμέ βλέποντες ας ίδουν εαυτούς και ας κρίνουν τας πράξεις των παραβάλλοντες αυτός προς τας ημετέρας». Ο θείος σοφός μέχρι της εν Αθήναις και θήβαις διαμονής του εδεικνύετο άσημος. Μόνον οι Ιεροφάνται βαθέως είχον γνωρίσει αυτόν. Όταν δε έλαβε την προς την τότε Μεγάλην Ελλάδα άγουσαν, ήρξατο να έκδηλοι τας δυνάμεις του και τούτο, διότι προς τα εκεί έβλεπε ως κατάλληλον τόπον και περισσότερον αναγκαίον να διδάξει τας ιεράς αυτού ιδέας. Κατά την εκ Θηβών αναχώρησίν του η φήμη του προέτρεχε των πόλεων τας οποίας επεσκέπτετο και του προπαρασκεύαζε υποδοχήν. Μέχρι της εις Κρότωνα αφίξεώς του δεν εδίδασκε   δημοσία,   αλλά   κατ’   ιδίαν   μόνον,   εις   τους συνανταστρεφομένους δε με αυτόν υπεδείκνυε τας θείας του δυνάμεις. Εις πολλούς προέλεγε τα μέλλοντα εις αυτούς να συμβούν και τους υπεδείκνυε ποίοι ήσαν εις προγενεστέραν ζωήν των. Εδίδασκεν, ότι ο άνθρωπος, ουχί άπαξ, εμφανίζεται εν τη ανθρωπίνη μορφή και ότι ο ίδιος 440 φορές είχεν αλλάξει μορφήν εν τη Φύσει. Εδίδασκεν εις παγίας το αντιπεπονθός και λαμβάνων ως αρχήν αυτό υπεδείκνυε ποία έπρεπε να είναι η δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Απεκάλει τους θεούς δικαίους και ως ουδέποτε καταχρωμένους τας δυνάμεις των, ευνοούντες ούτω τούτον ή εκείνον τον άνθρωπον. Έλεγε «τόσον η κακία εσκότισεν τον ανθρώπινον νουν, ώστε μόνον ο θάνατος δύναται να ευεργετήσει την ψυχήν του». Απεκάλει την Πατρικήν Ιεράν Τέχνην διδασκομένην υπό των θεών μόνον εις τους σοφούς, διότι αυτοί δεν καταχρώνται της γνώσεως. Ο Πυθαγόρας μετεχειρίζετο ως τροφήν σπέρματα και καρπούς και ωρισμένα είδη εις εκάστην εποχήν. Συνεβούλευεν να προσφέρουν θυσίας προς τους θεούς και μόνον των θυμάτων να άπτωνται της σαρκικής τροφής. «Χωρίζει, έλεγεν, την ψυχήν από τον νουν και ολόκληοον την υπόστασιν από την Φύσιν η βρώσις σαρκών ζώων». Εδίδασκεν να περιβάλωνται με λινά ενδύματα οι άνθρωποι και να αφίνουν τους οργανισμούς των γυμνούς, ώστε να περιβάλουν αυτούς αι επιρροαί της Φύσεως. Το μάλλινον ένδυμα είναι αρνητικός αγωγός των επιρροών και συντρέχει εις το να μη συναντάται η θερμότης του οργανισμού με την θερμότητα της Φύσεως. Εδίδασκεν την λατρείαν προς τον Ηλιον, ως μόνης πηγής εκ της οποίας η ψυχή αντλεί δυνάμεις δια του οργανισμού της, τα δε υπό της θείας του Ηλίου επιρροής γινόμενα φυτά είναι τα καταλληλότερα προς ίασιν των ασθενών.

Αφιχθέντα τον Πυθαγόρα εις Κρότωνατον υπεδέχθησαν και του παρήξαν πάντα τα μέσα να ιδρύσει σχολήν. Κατά πρώτον συνέστησεν Σύλλονον ή Φιλοσόφων ενδιαίτημα, ως ο ίδιος απεκάλει την σχολήν του, εις την οποίαν εφοίτουν νέοι και νέαι. Η εις την σχολήν αυτήν διδασκαλία του υπήρξεν γονιμότατη και η φήμη του διεσπάρη εις πάσας τας Ελληνίδας πόλεις. Εδίδασκεν την κοινωνικήν αγωγήν, τον τρόπον της ερεύνης των φυσικών λειτουργιών, την μουσικήν, την αριθμητικήν και προ παντός την συγκρότησιν κοινωνίας εν αρμονία βιούσης. Ηκροώντο αυτού ως εάν ητο θεός. Το επιβάλλον του ύφους του και ο έξοχος χαρακτήρ του εμάγευε πάντα ακροατήν του. Η διδασκαλία του ήτο σύντομος, σαφής, ευπρόσδεκτος εις πάντας. Ομιλών περί του βίου τον οποίον έπρεπε να διάγουν οι άνθρωποι παρέβαλεν αυτόν προς την συνεργασίαν του Ουρανού δια των επιρροών του προς την Γην της οποίας αποτέλεσμα είναι η επί της επιφανείας της μορφή, η έχουσα κάλλος Νύμφης την οποίαν ερώσι οί θεοί. Το αποτελέσματα της συνεργασίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων, έλεγεν, «πρέπει να είναι φώτισις διανοητική, σωματική διάπλασις και ψυχική εκπαίδευσις, η οποία προ παντός πρέπει να την προσηλώνει προς τα έργα των θεών». Η εκπαίδευσις εις την μουσικήν της οποίας εισήγαγε τα στοιχεία και εις την αριθμητικήν, είναι εφόδιον της ψυχής το οποίον καλλύνει την μορφήν της και προλειαίνει την οδόν της εις το Φως το οποίον έλεγε «οι θεοί δωρούν εις τους ανθρώπους όπως καταστούν ήμεροι, γενναίοι, ευπροσήγοροι, λάτραι του Ηλίου και της Φύσεως και γνώσται των λειτουργιών των Ουρανίων σωμάτων περί των οποίων ωσαύτως εδίδασκεν καταδεικνύων τον δρόμον τον οποίον έκαστος έχει εις το Άπειρον. Δια των αριθμητικών πράξεων, πλείστοι των οποίων υπήρξαν ιδικαί του κατασκευαί, κατεδείκνυε τας λύσεις προβλημάτων της κινήσεως του Ουρανού και της παραγωγής των φαινομένων τα οποία ήτο αδύνατον άλλως να κατανοήσει ο νους των ακροατών του. Αι προλήψεις, διότι και τότε υπήρχαν προλήψεις, προ των εξηγήσεων τας οποίας έδιδεν ο μέγας σοφός, υπεχώρουν και ο νους προσηλούτο εις την γνώσιν. Εδίδασκεν τον σε σεβασμόν προς τας βούλας των θεών αι οποίαι εξωτερικεύοντο δια των Μαντείων και απεκάλει τα Μαντεία ως τα μόνα επί της επιφανείας της Γης, μέρη εις τα οποία διαιτώντο οι θεοί. Προ της ιδρύσεως των μεγάλων αυτού μυστηρίων εις τον Κρότωνα, περιώδευσε και πάλιν επισκευθείς τα διάφορα Μαντεία των Ελληνικών χωρών, προς τας οποίας εδώρησεν συγγραφάς τελετών και επικλήσεων δια τα ιερά των.

Αι Ιέρειαι, όταν έφθανε, τον προσεφώνουν δια των λέξεων, «Ως ευ παρέστης υιέ του Απόλλωνος». Επιστρέψας εις Κρότωνα ενυμφεύθη την παρθένον και εξαισίαν το κάλλος Θεανώ. Η Νύμφη Θεανώ ηράσθη του Πυθαγόρα, το δε ψυχικόν της κάλλος έπεισε τον θείον άνδρα να την λάβει σύζυγον, των θεών επιτρεψάντων να έλθει εις γάμον. Μετά τον γάμον του κατέστη θειότατος. Ο έρως της θεανός ανύψωσε τον Πυθαγόρα και κατόπιν των συμβουλών τας οποίας έλαβε εκ των Μαντείων τα οποία επεσκέφθη, ίδρυσε τα Πυθαγόρεια μυστήρια. Ταύτα απετελούντο εξ εννέα βαθμών, εις ένδειξιν του μεγάλου σεβασμού τον οποίον είχεν προς τας εννέα (9) αριθμητικός Μονάδας, αι οποίαι έλεγεν ότι έξεπροσώπουν εννέα (9) βάσεις επί των οποίων εθεμελιώθη το Σύμπαν. Η κλίσις του προς τας αριθμητικός και εν γένει μαθηματικός πράξεις τον ήγαγε εις το να εύρει ότι το Σύμπαν είναι συγκροτημένον από αριθμούς, έκαστος των οποίων εξεπροσώπει εις αυτό τας ποιότητας των μορφών του. Οι αριθμοί, έλεγεν, «δεν είναι πράξεις δεικνύουσαι την ποσότητα των μορφών του Σύμπαντος, αλλά την ποιότητα η δε ποιότητα ενδείκνυται εκ της ποιότητος των μορφών, αι ποιότητες δε καταδεικνύουν την βαθμιαίαν αυτού διαμόρφωσιν». Τα μυστήρια του διηρούντο εις τρείς κατηγορίας. Εις τα αφορώντα εις την διαμόρφωσιν του ανθρώπου και καταδεικνύοντα την προέλευσιν αυτού, εις τα διδάσκοντα τας δυνάμεις αι οποίαι αποτελούν τας μορφάς της Φύσεως και τας ποικιλίας των οργάνων των διαφόρων μορφών και εις τα μεγάλα και ιερά, τα οποία ουδέ λέξιν επέτρεπαν εις ιούς μύστας αυτών να είπουν καν περί της υπάρξεως των. Εις την πρώτην τριάδα εμυούντο άνδρες και γυναίκες και υπεβάλλοντο εις πενταετή σιγήν. Εις την δεύτερον μόνον εξαγνισμένοι το σώμα και τον νουν και καθάριοι ανομημάτων την ψυχήν και εις την τρίτην φωτισμένοι και υπό των θεών εμπνευσμένοι νέοι ως και αγναί παρθένοι έχουσαι ψυχικον κάλλος όμοιον με την Θεανώ. Οι τέλειοι μεμυημένοι ήσαν ήρεμοι την όψιν, γενναίοι το ήθος, απαστράπτοντες το κάλλος, οι δε οφθαλμοί αυτών εξέπεμπαν αίγλην φωτεινήν, ικανήν να διεισδύει και εις τα έγκατα των σκέψεων των ανθρώπων. Ο βίος των Πυθαγορείων μυστών είναι μοναδικόν παράδειγμα εις την ίστορίαν της ανθρωπότητας. Απετέλουν ιδίαν κοινωνίαν και επαρουσιάζοντο ως μία ψυχή ήρεμος, γαληνιαία και γεναιόφρων εις αισθήματα. Δεν είχαν ή μίαν θέλησιν. Η αδελφότης την οποίαν εννοούν οι σοφοί της εποχής μας, δεν είναι ή κοινή τις λέξις έναντι του συνδέσμου των ψυχών των Πυθαγορείων. Η προς την κοινωνίαν επίδρασίς των κατέρριπτε πάντα εγωισμόν και παρίστανε τους άλλους ανθρώπους ως στερημένους αισθήσεων και αισθημάτων. Ήσαν άκακοι, άνευ υποκρισίας άνευ συμφέροντος. Συμφέρον των ήτο το συμφέρον πάσης της κοινωνίας. Εις την διάβασίν των πάντες υπεχώρουν και ανεγνώριζαν αυτούς ως ψυχικώς ανωτέρους. Ενδεδυμένοι απλά, εύγραμμοι το σώμα και εξαίσιοι την μορφήν, λιτότατοι την δίαιτα και πάντες εργατικότατοι, εκαλλιέργουν την Γην και αφιερούντο εις τον πλουτισμόν της μορφής αυτής. Η Μουσική ήτο επίσης έργον των και μέλποντες επλήρουν χαράς και την Φύσιν και τους ανθρώπους. Νέοι και Νέαι περιπατώντες ομού με γλυκύτατο μειδίαμα εις τα χείλη των, εξέπληπον πάντα ερχόμενον εκ ξένης εις τον Κρότωνα πόλεως. Αποτελούσαν μία οικογένειαν και εσιτώντο ομού αναλόγως των βαθμών εις τους οποίους ανήκον, ο δε Πυθαγόρας προ της τοιαύτης χορείας παρίστατο ως άλλος Ζευς εν Ολύμπω. Η κακία όμως των μικρών ανθρωπίνων ψυχών εφθόνησε αυτούς. Γενομένης στάσεως εις τον Κρότωνα, κατ’ αυτήν οι Πυθαγόρειοι Ναοί ενεπρήσθησαν και πολλοί εκ των μαθητών του έπεσαν φονευθέντες υπό της αγρίας ορμής των στασιαστών. Ο θείος Πυθαγόρας γνωρίζων το τέλος του ανέμενε αυτό απαθώς και εδέχθη τον θάνατον με μειδίαμα συγχωρών τους φονείς του, όταν εδέχθη την θανατηφόρον επίθεσιν και έπεσεν πληγείς υπό δηλητηριώδους βέλους. Αλλά κατά την στιγμήν του θανάτου του ενεφανίσθη εις το Μεταπόντιον αποχαιρετήσας εκεί προσφιλείς του μαθητας. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε εις το να νομίζουν αυτόν ζώντα επί μακρόν χρόνον οι διασκορπισθέντες κατόπιν της εις τον Κρότωνα γενομένης στάσεως μαθηταί του. Ο Πυθαγόρας εγκατέλειπε ουχί ολίγας συγγραφάς. Αλλά των  μαθητών του διασκορπισθέντων πλείστοι εξ αυτών κατεστράφησαν   εις   Κρότωνα,   άλλαι   δε   παρεφθάρησαν, συντελέσαντος εις αυτό και του χρόνου. Μετά τον θάνατον του οι μαθηταί αυτού ίδρυσαν Πυθαγορείους σχολάς εις διαφόρους πόλεις. Εις τον Τάραντα μία τοιαύτη σχολή επί μακρόν λειτουργήσασα επέφερε και πάλιν επίδρασιν των Πυθαγορείων επί της κοινωνίας. Αι εις τον Κρότωνα όμως καταστραφείσαι συγγραφαί περί των τελετών του Πυθαγόρα, δεν κατέστη δυνατόν να αναπληρωθούν υπό των μαθητών του.

Εντεύθεν βαθμιαίως επήλθεν εξαφάνισις των μεγάλων ιδεών, παρ’ όλον ότι επί πολύν χρόνον αι αρχαί των Πυθαγορείων ήσαν το υπόδειγμα της κοινωνικής αρετής. Πάντες και αυτών των Στωικών μη εξαιρουμένων, ωμίλουν περί του Πυθαγορείου συστήματος ως περί θείου κοινωνικού συστήματος, δυναμένου να καταστήσει τον άνθρωπον ενάρετον, διεφώνουν όμως ως προς τας βαθύτερος εννοίας των Πυθαγορείων και εντεύθεν η σύγχυσις περί των πραγματικών του Πυθαγόρου ιδεών. Βραδύτερον συγγραφαί τινές Αυτού, περιελθούσαι εις γνώσιν άλλων μικρών μυστηρίων, αναγέννησαν και πάλιν τον πόθον της εκ νέου συστάσεως Πυθαγορείων σχολών, αλλά επειδή αι συγγραφαί αυταί δεν ήσαν πλήρεις, οι πειραθέντες δεν κατώρθωσαν να φέρουν εις πέρας το έργον των. Μεταξύ των Πυθαγορείων διεκρίθησαν πλείστοι, μεταξύ των οποίων και η θυγάτηρ αυτού Δαμώ και ο υιός του Τηλαύγης.

Εάν όμως οι Πυθαγόρειοι δεν κατώρθωσαν λόγω της μεγάλης εις Κρότωνα καταστροφής να σώσουν τας μεγάλος ιδέας, δεν περιύβρισαν όμως τον Διδάσκαλόν τους, ως τούτο βραδύτερον έπραξαν οι Χριστιανοί ολοσχερώς καταστέψαντες το έργον του Διδασκάλου των και δημιουργήσαντες χάος εις την ανθρωπότητα. Περαίνων, ομολογώ ότι, ό,τι ανέφερα περί του θείου σοφού είναι ελάχιστον έναντι των μεγάλων αυτού ιδεών και έργων και δι’ αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω να τύχω της δεούσης συγγνώμης μη δυνάμενος άλλως να πληρώσω τον πόθον ο οποίος εξεδηλώθη εις σας όπως γνωρίσετε περί του θείου αυτού σοφού.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ VIDEO ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

α) το λογοκριμένο video του Κ. Γαβρά http://www.youtube.com/watch?v=4gZqrYrTNyo&feature=related για την καταστροφή του Παρθενώνα από τους χριστιανούς και β) Δείτε το video αυτό που παρουσιάζει μια 3D ανακατασκευή του Παρθενώνα με τρόπο καλλιτεχνικό και αρμονικά δεμένο με μουσική Είναι μια εξαιρετική εργασία του Ισπανικού Πανεπιστημίου του Santiago de Compostela.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Γράφει ο *Αμφικτύων

Σήμερα 11/9 και ώρα 20.30 με επίκεντρο τον Τύμβο των πεσόντων  Μαραθωνομάχων εορτάζεται  για πρώτη φορά η επέτειος  των 2.500 χρόνων από την κοσμοϊστορική μάχη του Μαραθώνα . Φυσικά η επίσημη Πολιτεία απουσιάζει από τους εορτασμούς, τους οποίους διοργανώνει ο Δήμαρχος Μαραθώνος κ. Σπύρος Ζαγάρης και άλλες προσωπικότητες , Έλληνες και ξένοι. Και λέγω φυσικά διότι οι κατοχικές κυβερνήσεις  των τελευταίων ετών δεν είναι Ελληνικές παρότι διαθέτουν  τον ψευδεπίγραφο τίτλο, αλλά παραρτήματα της διεθνούς χούντας των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.

Τα κυριότερα συμπεράσματα της μάχης του Μαραθώνα είναι τα εξής:

1/ Η Ελευθερία έναντι της Τυραννίας Η μάχη αυτή έκρινε την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολοκλήρου , διότι αν επικρατούσε η Ασιατική στρατιά του βασιλιά Ξέρξη ο πολιτισμός θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική τροπή . Θα είχε επικρατήσει ο ασιατικός δεσποτισμός, αυταρχισμός,  υλισμός, θεοκρατία  έναντι του πνεύματος της ελευθερίας, δημοκρατίας, ορθολογισμού , ανεξιθρησκίας  κ.α

2/ Ο Ελιγμός .Στην μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. εγκαινιάσθηκε για πρώτη φορά από τον στρατηγό  Μιλτιάδη το στοιχείο του  ελιγμού έναντι  της μάχης εκ παρατάξεως. Τούτο επέβαλε το ολιγάριθμο των Ελλήνων (10.000 Αθηναίοι και 1000 Πλαταιείς )  έναντι των 110.000-300.000 Περσών με ιππικό και  ισχυρότατο  στόλο .  Ενίσχυσε τα δύο πλευρά της παρατάξεως του και άφησε ασθενές το κέντρον  και εκτέλεσε  ελιγμό  ιλάγρας (τανάλιας) γύρω από την αντίπαλη δύναμη.

3/  Ο Αιφνιδιασμός  και η Ορμή Κρούσεως ήτο ο δεύτερος  καθοριστικός παράγων της νίκης των Ελλήνων. Ήταν τόσο θυελλώδης η επίθετική κρούση ώστε οι περσικοί ίπποι τρόμαξαν, επεκράτησε πανικός  και οι Πέρσες  τρομοκρατημένοι   ετράπησαν  σε άτακτη φυγή προς τα πλοία για την σωτηρία τους.

4/ Ο ισχυρότερος επιθετικός και αμυντικός οπλισμός των Ελλήνων  έναντι των Περσών. Ο οπλισμός και η πανοπλία του Περσικού πεζικού το καθιστούσε ακατάλληλο για αγώνα εκ του συστάδην ιδιαίτερα με τους βαριά οπλισμένους Έλληνες οπλίτες.  

5/ Η ταχυκινησία  και το άριστο σύστημα πληροφοριών των Αθηναίων οι οποίοι έσπευσαν δρομαίως στο Μαραθώνα όταν πληροφορήθηκαν ότι απεβιβάσθησαν οι Πέρσες στο Σχινιά και μετά την λήξη της Μάχης, όταν έσπευσαν στο Φάληρο να αντιμετωπίσουν το Περσικός στόλο που είχε κινηθεί εκεί με σκοπό να αποβιβάσει την κυρία δύναμη εναντίον των Αθηνών, τις οποίες θεωρούσαν ανυπεράσπιστες.

6/ Οι υπέρτερες ηθικές δυνάμεις των Ελλήνων, οι οποίοι  εμάχοντο υπέρ βωμών και εστιών , έναντι των μισθοφορικών συνονθυλευμάτων  του βασιλιά Ξέρξη, τα οποία εμάχοντο για το μισθό και του φόβου του μαστιγίου και της βασιλικής τιμωρίας.

7/ Τα Ηγετικά Προσόντα του Μιλτιάδου . Ο στρατηγός Μιλιάδης ήτο ένας εκ των εκλεκτότερων στρατηγών.  Υπήρχαν τρεις τρόποι ενεργείας: α/ Ν’ αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στα τείχη(ολέθριος) 2/ Να τους αναμένουν στην διάβαση της Παλλήνης(κακός) 3/ Να τους αντιμετωπίσουν στο Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης επέβαλε τον τρίτο και ενίκησε.

8/ Ανέκαθεν η Γεωπολιτική θέση της Ελλάδος είλκυσε την κατακτητική μανία των επίδοξων κοσμοκρατόρων.  Η επεκτατική πολιτική προς τη Δύση  ήτο η αιτία της εκστρατείας για τον Δαρείο και   τον διάδοχο του Ξέρξη . Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα ήτο το κύριον εμπόδιον. Η στοχοποίηση της Ελλάδος    συμβαίνει και σήμερον από τις ίδιες δυνάμεις.

9/ Οι Εβραίοι δια του Μαρδονίου(=Μαρδοχάι) υποκίνησαν την εκστρατεία κατά της Ελλάδος, όπως συμβαίνει και σήμερον με τους διεθνείς Εβραίους τοκογλύφους –τραπεζίτες που υποκινούν τη Δύση κατά της Ελλάδος.

Να γιατί η κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις!!! Διότι απλούστατα αυτές έχουν τον συμβολισμός τους, ότι, και πάλι η μεγάλη μας χώρα έχει μπει πρωτοπόρος στον αγώνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δέχεται και πάλι μετά 2500 χρόνια μια εξ ίσου βάρβαρη επίθεση από τους ανθρώπους της ανατολής-με  την συνδρομή των εντόπιων προδοτών και συνεργατών  του εχθρού σαν τον Ιππια(575;-490 π.Χ.)- ο οποίος κατηύθυνε τα σχέδια του Ξέρξη. Τώρα λέγονται Γιωργάκηδες, Πάγκαλοι, Χρυσοχοίδηδες, Γερουλάνοι , Διαματοκόλλητες Μπίλντερμπεργκες  κ. α Όμως και πάλι η Ελλάδα θα νικήσει. Η Ελεθερία θα νικήσει τη δουλεία, η Δημοκρατία τον ολοκληρωτισμό. Το Πνεύμα την υλική βία , ο  Ανθρωπισμός  το μαστίγιο του ΔΝΤ, το Φως το σκοτάδι της Αβρααμικής θεοκρατίας. (11/9/2010)

*Αμφικτύων είναι ο  Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης , μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, http://amphiktyon.blogspot.com/

Βρέθηκε το ανάκτορο του Οδυσσέα στην Ιθάκη

 Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Τι κι αν οι επιστήµονες δεν είναι σίγουροι για την οµηρική Ιθάκη. Δύο καθηγητές Αρχαιολογίας υποστηρίζουν ότι αποκάλυψαν το µέγαρο του πολυµήχανου µυθικού βασιλιά στη σηµερινή Ιθάκη  Ο µύθος και ο εντοπισµός (µε επιστηµονικά µέσα) της οµηρικής Ιθάκης, και κατ επέκταση του ανακτόρου όπου η Πηνελόπη περίµενε τον Οδυσσέα, έχει το ανάλογό της στην Ατλαντίδα. Κάθε τόσο µια θεωρία ή ένα αρχαιολογικό και γεωλογικό εύρηµα έρχονται να δώσουν µια νέα διάσταση και έναν νέο τόπο στον µύθο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο ισχυρισµός δύο ελλήνων αρχαιολόγων ότι εντόπισαν στον Αγιο Αθανάσιο της Ιθάκης, στην περιοχή Εξωγής την οποία ανασκάπτουν δεκαέξι χρόνια τώρα, το ανάκτορο του Οδυσσέα. Για την ακρίβεια, έφεραν στο φως µεγάλο ανάκτορο  µεγέθους αναλόγου µε εκείνα που έχουν αποκαλυφθεί στις Μυκήνες, την Πύλο και την Τίρυνθα µε µυκηναϊκά ευρήµατα το οποίο χρονολογούν στον 13ο π.Χ. αιώνα, εποχή στην οποία συγκλίνουν οι περισσότερες χρονολογήσεις για τα οµηρικά έπη (και την Οδύσσεια).

«Σύµφωνα µε τα έως σήµερα στοιχεία, κινητά και ακίνητα, που είναι ιδιαίτερα σοβαρά, και µε κάθε επιστηµονική επιφύλαξη, πιστεύουµε ότι βρισκόµαστε µπροστά στο ανάκτορο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, το µόνο από τα ανάκτορα των οµηρικών επών που δεν έχει ανακαλυφθεί», δηλώνει ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήµιο Ιωαννίνων Θανάσης Παπαδόπουλος, µαζί µε τη σύζυγό του, Λίτσα Κοντορλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο ίδιο Πανεπιστήµιο.

Η ανακοίνωσή τους αντιπαρέρχεται θεωρίες και επιστηµονικά στοιχεία που ανακυκλώνονται, χρόνια τώρα, στη διεθνή επιστηµονική κοινότητα – καθώς η ανεύρεση του εν λόγω ανακτόρου θεωρείται ως µία από τις µεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις – που άλλα δεν τοποθετούν χρονικά τα οµηρικά έπη στον 13ο π.Χ. αιώνα, άλλα αµφισβητούν ακόµη και την ιστορική διάστασή τους (αναγάγοντάς τα µόνο στη σφαίρα του µύθου και των επών του ποιητή Οµήρου), άλλα τοποθετούν την οµηρική Ιθάκη στη σηµερινή Κεφαλονιά, άλλα στην Κέρκυρα.

Η ελληνική αρχαιολογική κοινότητα έχει σταθεί πολλές φορές κριτικά – έως και επικριτικά – απέναντι σε ανάλογες ανακαλύψεις αντίστοιχης εµβέλειας και διεθνούς επιστηµονικού ενδιαφέροντος. Οι δύο αρχαιολόγοι πάντως έφεραν στο φως υπολείµµατα ενός κτίσµατος που πιστεύουν πως είχε τρία επίπεδα µε κλιµακοστάσιο λαξευµένο στον βράχο και µια κρήνη που χρονολογούν στον 13ο αιώνα π.Χ., περίοδο κατά την οποία έχει εκτιµηθεί από κάποιους πως είχε ζήσει ο Οδυσσέας. Αντίστοιχες κρήνες έχουν αποκαλυφθεί στην Ακρόπολη των Μυκηνών και την Τίρυνθα.

Μέσα στο µεγάλο κτίσµα βρήκαν υπολείµµατα µυκηναϊκής κεραµικής – εξ ου και θεωρούν το ανάκτορο µυκηναϊκό. «Πιστεύουµε ότι µε τα ευρήµατα που έχουµε τεκµηριώνουµε µε επιστηµονικό τρόπο την παράδοση, που αναφέρεται από τον Οµηρο και οι περιγραφές που γίνονται ταιριάζουν, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί, γιατί πρώτον, η περιοχή κατοικήθηκε και χάθηκαν πολύτιµα στοιχεία και δευτερευόντως επειδή ο χώρος ήταν άφρακτος µε αποτέλεσµα περίεργοι περιπατητές να εισβάλλουν σε αυτόν καθηµερινά».

Ο καθηγητής Θανάσης Παπαδόπουλος (ο οποίος ήταν αδύνατον να εντοπιστεί τηλεφωνικά από «ΤΑ ΝΕΑ» µέχρι αργά χθες τη νύχτα) υποστηρίζει πως πρώτον κινδυνεύει από λαθρανασκαφείς ο – απερίφρακτος – χώρος 25 στρεµµάτων που έχει ανασκάψει µε τη σύζυγό του στον Αγιο Αθανάσιο, ενώ δεν έχει ακόµη τη δέσµευση από το υπουργείο Πολιτισµού και Τουρισµού για τη συνέχιση της ανασκαφής ώστε να τεκµηριωθούν τα ευρήµατα.

Η ανακοίνωση του ευρήµατος συµπίπτει µε µια περίοδο που τα κονδύλια για την αρχαιολογική ανασκαφή στην Ιθάκη έχουν µπλοκαριστεί κυρίως λόγω των – γραφειοκρατικών – αλλαγών που έχει επιφέρει ο «Καλλικράτης» στην ελληνική περιφέρεια, αν και πρόσφατα το Νοµαρχιακό Συµβούλιο Ιθάκης ενέκρινε κονδύλι 115.000 ευρώ για τη συνέχιση της πανεπιστηµιακής ανασκαφής.   Οι καθηγητές του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων Θανάσης Παπαδόπουλος και Λίτσα Κοντορλή έφεραν στο φως υπολείµµατα ενός κτίσµατος που πιστεύουν πως είχε τρία επίπεδα µε κλιµακοστάσιο λαξευµένο στον βράχο και µια κρήνη του 13ο αι. π.Χ.

Δεσµώτης στον βράχο της Σάµης;

Η προϊστορική Ιθάκη του Οµήρου και του πολυµήχανου Οδυσσέα ήταν τµήµα της σηµερινής Κεφαλονιάς και για την ακρίβεια η χερσόνησος της Παλικής και ένας δίαυλος χώριζε στην αρχαιότητα τα δύο τµήµατα που ενώθηκαν ύστερα από µια µεγάλη γεωλογική αλλαγή, υποστήριξαν πρόσφατα καθηγητές των Πανεπιστηµίων του Κέµπριτζ, του Εδιµβούργου και του Πανεπιστηµίου Αθηνών, ύστερα από γεωλογική έρευνα _θεωρία που προκάλεσε την αντίδραση της κοινωνίας της Ιθάκης. Στο βιβλίο του «Οdysseus Unbound: Τhe Search for Ηomer’s Ιthaca» (ή «Οδυσσέας λυόµενος» όπως µεταφράστηκε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πολύτροπον) ο βρετανός συγγραφέας ανάλογων βιβλίων για µύθους της αρχαιότητας Ρόµπερτ Μπίτλστοουν κατέληγε πως «ο Οδυσσέας και η πατρίδα του ήταν δεσµώτες στον βράχο της Σάµης της Κεφαλονιάς εξαιτίας των κατολισθήσεων που προκλήθηκαν από σεισµούς».

Σχόλιο Καλόπουλου:

Η είδηση που θα έπρεπε να συγκλονίσει το πανελλήνιο μια και βγάζει από την αχλή του μύθου καθιστώντας τον ιστορική προσωπικότητα, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μυθ-ιστορίας μας το ΟΔΥΣΣΕΑ, περιορίστηκε στην ανακοίνωση της, μόνο από το κανάλι του ΣΚΑΙ…

Ω δύστυχη Ελλάδα… ω Ελλάδα της παρακμής και της σκληρής χριστιανικής υποτέλειας, μια τέτοια είδηση παγκοσμίου ενδιαφέροντος και αφορμή προβολής της χωράς και της ιστορίας μας, ουσιαστικά δεν την έμαθε κανείς. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, όταν το αφιονισμένο πανεπιστημιακό κατεστημένο… οι πνευματικοί αυτοί κηφήνες, δεν έχουν ουτε ένα πανεπιστημιακό ραδιοφωνικό σταθμό, οπ’ τον οποίο θα πόρευσαν να ανακοινώνουν τα ευρήματα κάθε επιστημονικού κλάδου, να φιλοξενούν αμφισβητήσεις και να εκλαϊκεύουν τις επιστημονικές κατακτήσεις, αλλά και να ξεναγούν τους φιλομαθείς πολίτες στις ενδιαφέρουσες πτυχές της απέραντης ελληνικής ιστορία. Πρόσφατα μάλιστα μια ολόκληρη ομάδα καθηγητών πανεπιστημίου με τους πόθους συζητήσαμε τα χάλια της εκπαίδευσης κυνικά μου ομολόγησε ενοποιών πολλών άλλων ότι: το πανεπιστήμιο δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό! Εκεί είναι απλά τα γραφεία της εργασίας μας!

Αυτό δυστυχώς είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής αφανιστικής διάθεσης κάθε τι ελληνικού από τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, την πιο υποκριτική θρησκεία όλων των εποχών, που με απίστευτη βία και σαγήνη, έκατσε βαριά στο σβέρκο των Ελλήνων. Ας ελπίσουμε ότι ο «Οδυσσέας» θα επιστρέψει κάποτε στην Ιθάκη, θα ελευθερώσει την γλυκιά Πηνελόπη (Ελλάδα) από τον ασφυκτικό κλοιό των μνηστήρων της, και θα λογαριαστεί όπως πρέπει με τους σφετεριστές του οίκου και της ιστορίας του.

Μ. Καλόπουλος

 ΒΛΕΠΕ ΕΠΙΣΗΣ http://www.greatlie.com/ellinismos/elliniki-grammateia/1303-sugklonistiko-brethike-to-palati-tou-odussea-stin-ithaki–foto-video-keimeno.html ΚΑΙ  http://www.youtube.com/watch?v=9UqbEs063zw&feature=player_embedded

Εφ. ΤΑ ΝΕΑ