Ορφικά κείμενα

30 Ιανουαρίου Ημέρα της Ελληνικής Παιδείας

Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα στο πρόσωπο της Υπατίας της Αλεξανδρινής

Σάββατο 29 Ιανουαρίου

ΑΘΗΝΑΙ : Ελληνική Λέσχη Πολιτισμού (Ακαδημίας 88, 5ος όροφ) ώρα 18:30 Περιοδικό ΙΧΩΡ
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ: ΙΧΩΡ – Κόσμος

ΤΡΙΚΑΛΑ : Ξενοδοχείο Πανελλήνιο, ώρα 19:00 Φιλοσοφικός Όμιλος Τρικάλων

Κυριακή 30 Ιανουαρίου

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : Πολυχώρος ΕΡΜΟΥ “ΔΙΑ-ΔΡΟΜΟΣ” (Ερμού 11 & Ι. Δραγούμη), ώρα 11:30 π.μ.
Πολιτιστικός Σύλλογος “Προμηθεύς Πυρφόρος”

ΛΑΡΙΣΑ : Ξενοδοχείο Γκραντ Οτέλ (Πλατεία Ταχυδρομείου), ώρα 19:00 “Η Μήτις” Φιλοσοφικός Όμιλος Θεσσαλίας

Είσοδος ελεύθερη σε όλες τις εκδηλώσεις

Δείτε βίντεο προηγούμενων εκδηλώσεων προς τιμή της Υπατίας και πληροφορίες για το πρόγραμμα των εκδηλώσεων πατώντας εδώ:  http://pyrrphoros.wordpress.com/

Η γνώση της αλήθειας

Αλήθεια είναι η γνώση υπό του πνεύματος, των λειτουργούντων νόμων της Φύσεως είτε της εξωτερικής είτε της εσωτερικής όψεώς της.

Για να γνωρίσει το πνεύμα την αλήθεια απαιτείται να λειτουργεί αυτό ακωλύτως και να μην υποδουλώνει την σκέψη του στα πάθη τα δημιουργούμενα υπό της ανθρώπινης φύσεως, όταν αυτή διάγει ζωή μη φυσική. Τα πάθη συσκοτίζουν την λειτουργία της ανθρώπινης διανοίας και εκμηδενίζουν την δύναμη της διορατικότητάς της. Αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα της ζωής του ανθρώπινου γένους και σ’ αυτό οφείλει τις παραδοξότητες των ιδεών του και των συνθηκών της ζωής του. Το πνεύμα και η λειτουργία του είναι μέρος της καθορισθείσης εννοίας της αληθείας, διότι το πνεύμα έχει τις αυτές αναλογίες στις λειτουργίες του με εκείνες τις οποίες βρίσκομαι στον κόσμο τον οποίον καλούμε υλικό. Ίσως ο ένας κόσμος να είναι μία μακρά εξέλιξη των δυνάμεων του άλλου επί ευρύτερου και τελειότερου επίπεδου. Τις υπάρχουσες σχέσεις και τις υφισταμένες αναλογίες των κόσμων, υλικού και πνευματικού,  ερευνούν οι μυημένοι και κατανοούν πλήρως οι πνευματικοί διδάσκαλοί τους.

Σκοπός και προορισμός όλων των όντων της Φύσεως ανεξαιρέτως, είναι να αποκτήσουν την γνώση της αλήθειας. Η απόκτηση όμως της γνώσεως από τα όντα συντελείται βαθμιαίως, όσον αυτά ανελίσσονται δυναμικώς και ως εκ τούτου είναι πάντοτε σχετική, γιατί εξαρτάται εκ της εκδηλώσεως των ψυχικών τους δυνάμεων και της λειτουργίας τους σε αρμονία προς τους εν ενεργεία δηλωθέντες νόμους της φύσεως τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πάντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική της κατάσταση (δηλαδή προς το επίπεδο μέχρι το οποίο έχει εξελιχθεί) όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες της οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργανικής της φύσεως είναι ικανές, τότε η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και δια των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως. Τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες τους, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη προς θειότερους πνευματικούς κόσμους και την καθιστά ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Ο νόμος της Εξελίξεως

Άλλος όρος παρεμφερής που χρησιμοποιήται είναι η λέξη ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ενελίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) το περιτύλιξη, περιστροφή. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις αποκρυφιστών κατά τις οποίες, η όλη τροχιά της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκοπός της Φύσεως είναι να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατάσταση εκ της οποίας προήλθαν. Συνεπώς, κατά την άποψη αυτήν, της εξελίξεως θα ακολουθήσει μια ανέλιξη των δυνάμεων της ουσία της Φύσεως (δηλαδή μια προς τα πίσω πορεία τους) ώστε να επανέλθουν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν.

Ο νόμος της εξελίξεως έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεως των μορφών και την εμφάνιση των παραγωγικών τους δυνάμεων από την ανεκδήλωτη κατάσταση στην εκδηλωμένη με συνέπεια οι αΐδιες ουσίες, οι οποίες συνιστούν τις μορφές, να ωθούνται σε ακατά­παυστη και ατελεύτητη εκδήλωση των δυνάμεών([1]) τους, οι οποίες βρίσκονται σε ανεκδήλωτη κατάσταση, δια των μορφών. Συνεπώς ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε να έχουμε την εκδήλωση στο παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων (Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών και αυτά τα παράγωγα είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες. Σε αυτήν την αύξηση των δυναμικοτήτων των ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλο­νται όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπει­ρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά παρουσιά­ζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυ­ναμικότητες και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστε­ρες καταστά­σεις μικρό­τερης δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση και η λειτουργία του πνεύμα­τος καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξη του. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση των ιδεών καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξή τους. Σχε­τικά ο θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι την εξέλιξη την νο­ούμε με την «ατελεύτητη επέκταση των αριθμών» γιατί, όπως έλεγε, «ένας αριθμός οσονδήποτε μεγάλος και αν είναι αν του προστεθεί μια μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος». Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο και δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ούτε προς αριθμούς μικρότερους (παρά την προσθήκη μονάδων σ’ αυτούς) ούτε περίπτωση επαναφοράς στην αρχική κατάσταση από την οποία ξεκίνησε το Σύμπαν. Μέσα στην ουσία της μη νοητικής Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις (δηλαδή Νόμοι της Φύσεως) οι οποίες θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα στην Νοητική Πνευματική Φύση υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις, δηλαδή άπειροι και ατελεύτητοι τύποι των ιδεών, οι οποίοι  θα εκδη­λωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αυτή η άπειρη ατελεύτητη εκδήλωση δυνάμεων και ιδεών στο άπειρο χρόνο αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αϊδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους στο άπειρο χρόνο.

Στα καθέκαστα μέρη των κόσμων η αμέριστη ή συνεχής ουσία εμφανίζεται με δια­φορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λό­γος([2]) των μορφών του Απείρου. Η διαφορετική δυναμι­κότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλ­λειτουργία της με την ατομική ουσία με την οποία συ­γκροτεί τις μορφές. Η λειτουργία των μορφών συντε­λεί ώστε οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό έχει ως αποτέλε­σμα την αύξηση των δυναμικοτή­των τους. Όταν οι μορφές αυτές αποσυντί­θενται η μεν Αμέριστη Ουσία παύει να είναι Συνθετικός Λόγος τους και η δυναμικότητά της εξι­σούται με την δυναμικότητα της εκτός των μορφών ευρισκο­μένης συνεχούς ουσίας η δε Μεριστή Ουσία συμμετέχει στην συγκρότηση άλλων μορφών. Η εξίσωση αυτή της δυναμικότητας της Αμέριστης Ουσίας με την λοιπή εκτός των μορφών Αμέριστη Ουσία αυ­ξάνει την δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας στην πε­ριοχή που βρι­σκότανε η αποσυντεθείσα μορφή και αυτό συντελεί στην εξέλιξη αυτού του τμήματος του κόσμου. Η φράση του Ηρακλείτου «τα πάντα ρει» τον νόμο της εξελίξεως ασφαλώς υπονοεί.

Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν την εξέλιξη ως και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο. Σχετικά δεχόντουσαν ότι  Σύμπαν προήλθε από την μονάδα και διαρκώς εξελίσσεται, όπως οι αριθμοί προέρχονται από την μονάδα και αν σε έναν αριθμό, οσονδήποτε μεγάλο, προσθέσουμε την μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος.

Οι Στωικοί δέχονται την συνεχή εξέλιξη των κόσμων. Συγκεκριμένα επανερχόμενοι στο ενεργό δημιουργικών στοιχείο του Ηρακλείτου, το πυρ, ως την πρώτη αρχήν του παντός και αφού απόδωσαν σε αυτό τις θείας Ιδιότητες του ορθού λόγου της σοφίας και της προνοίας παραδέχονται, όπως και οι προαναφερθέντες φιλόσοφοι, την αρχήν της κατά περιόδους γενέσεως, εξελίξε­ως και εξαφανισμού του κόσμου.

Τέλος, οι Νεοπλατωνικοί φι­λόσοφοι, κατ’ αντίθεση προς το Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα περί της εφ’ άπαξ εκ του μηδενός δημιουργίας του κόσμου υπό του Θεού, αποδέχονται σύστημα εξελίξεως το οποίο φέρει την σφραγίδα μιας θεωρίας που έχει προέλευση εξ Ανατολών. Η θεωρία αυτή αποδέχεται ότι ο κόσμος εκπηγάζει εκ του Θεού ως ακτινοβολία της θείας δυνάμεως, η δε ψυχή που έπεσε σε αυτόν τον κόσμο για να δοκιμασθεί με δική της ελευθέρα βούληση έχει ως αποστολή να ελευθερώνει όλο και περισσότερο τον εαυτό της από τα δεσμά της ύλης με το να πραγματοποιεί το αγαθό και να εξαγνίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό της και έτσι να επανέλθει στην θεία πηγή εκ της οποίας απέρρευσε

Η δράση του Νόμου της εξελίξεως.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε α) να έχουμε την εκδήλωση νέων παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων (Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών([3]) και αυτά τα παράγωγα είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες, β) ότι η Αμέριστη (Συνεχής) ουσία στα καθέκαστα μέρη των κόσμων εμφανίζεται με δια­φορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λό­γος των μορφών του Απείρου γιατί η διαφορετική δυναμι­κότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλ­λειτουργία της με την ατομική ουσία με την οποία συνθέτει τις μορφές. και γ) στις μορφές έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεως τους με συνέπεια την εμφάνιση νέων και τελειότερων μορφών. Σε αυτήν την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλο­νται όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπει­ρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά παρουσιά­ζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυ­ναμικότητες και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστε­ρες καταστά­σεις μικρό­τερης δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Στον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση και η λειτουργία του πνεύμα­τος καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξη του. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση των ιδεών καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξή τους. Σχε­τικά ο θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι την εξέλιξη την νο­ούμε με την «ατελεύτητη επέκταση των αριθμών» γιατί, όπως έλεγε, «ένας αριθμός οσονδήποτε μεγάλος και αν είναι αν του προστεθεί μια μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος». Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο και δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ούτε προς αριθμούς μικρότερους (παρά την προσθήκη μονάδων σ’ αυτούς) ούτε περίπτωση επαναφοράς στην αρχική κατάσταση από την οποία ξεκίνησε το Σύμπαν. Μέσα στην ουσία της μη νοητικής Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις (δηλαδή Νόμοι της Φύσεως) οι οποίες θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα στην Νοητική Πνευματική Φύση υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις, δηλαδή άπειροι και ατελεύτητοι τύποι των ιδεών, οι οποίοι  θα εκδη­λωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αυτή η άπειρη ατελεύτητη εκδήλωση δυνάμεων και ιδεών στο άπειρο χρόνο αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αϊδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους στο άπειρο χρόνο.

---

[1] Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφη­νισθεί ότι δεν πρέπει να συγ­χέεται η έννοια της δυ­νά­μεως με την έννοια της ενεργειας η οποία είναι ο νό­μος της ουσίας της μοναδος. Δυνάμεις είναι η πο­σο­τική  αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινή­σεως και της θερμότητας.

[2] Συνθετικός Λόγος των μορφών είναι ο παράγων εκείνος που συγκρατεί τα άτομα της αμέριστης ουσίας στις μορφές δηλαδή ο παράγων που συνθέτει τις μορφές του απείρου. Ο παράγων αυτός είναι η αμέριστη ή συνεχής ουσία.

[3] Για περισσότερες λεπτομέρειες ιδέ στα θέματα 19 «περί Φύσεως» και 27 «Πυθαγόρειος Αριθμολογία».

Περί του μηδενός

Το μηδέν (0) δεν είναι μονάς ουσιαστική ούτε και εκπροσωπεί νόμο στην φύση, αλλά την κατάληξη του Δεκαδικού συστήματος σε ένα τέρμα όπου oι εννέα (9) αριθμοί τερματίζουν τον σκοπό τους σε ένα σημείο και από εκεί άρχονται ένα νέο παραγωγικό κύκλο. Και oι αριθμοί οι οποίοι ακολουθούν ένα σύστημα το οποίο καλείται “δεκαδικο”, δια να συντελέσουν σ’ αυτό, πρέπει να έχουν μία βάση και η βάση αυτή είναι οι 9 μονάδες οι οποίες έχουν και ειδικό χαρακτήρα. Αφαιρέσατε μία από τις 9 μονάδες και προσπαθήσατε να κάνετε επέκταση του Δεκαδικού συστήματος. Τότε θα διακρίνετε την αξία της συνθέσεως των 9 μονάδων και πότε και πόσες δύνανται να συνθέτουν Δεκαδικό σύστημα. Απόδειξη ότι ο αριθμός 9 είναι τέλειος, είναι το αποτέλεσμα της αθροίσεως των αριθμών των απλών μονάδων το οποίο δίδει τον αριθμό 9. Άλλη δε απόδειξη είναι το ότι εάν πολλαπλασιάσουμε οιανδήποτε μονάδα επί τον αριθμό 9 και το γινόμενο της προσθέσουμε οριζοντίως, θα έχουμε ως αποτέλεσμα τον αριθμό 9, πράγμα το οποίο σε ουδεμία άλλη μονάδα δύναται να συμβεί.(ΣΠΥΡ. ΝΑΓΟΣ)

Επεξηγήσεις

Στο κείμενο αυτό, το οποίο είναι επίσης προφανές, επεξηγεί την έννοια του Μηδενός (0) για την ιδιαιτερότητα της Μονάδος 9.

Το μηδέν, το οποίο δεν είναι Μονάδα ούτε Νόμος της φύσεως, εκπροσωπεί την κατάληξη εκάστου αναμορφωτικού κύκλου. Έτσι ο πρώτος παραγωγικός κύκλος, που χαρακτηρίζεται ως ιερή δεκάδα, συμβολίζεται με το 10 (1 και το 0), ο δεύτερος παραγωγικός κύκλος με το 100 (1 και 00, δύο μηδενικά) κλπ.

Και λίγη φαντασία (ας μας συγχωρεθεί)!

Το μηδέν συμβολίζεται με χαρακτήρα που ομοιάζει με το γράμμα όμικρον και πιθανόν ο συμβολισμός αυτός να έγινε σκόπιμα ώστε να είναι το πρώτο γράμμα της λέξεως «Ολοκλήρωση» γιατί συμβολίζει την ολοκλήρωση παραγωγικού κύκλου. Επίσης το μηδέν αν ενωθεί με ένα δεύτερο μηδέν δημιουργεί το σύμβολο του απείρου και γνωρίζουμε ότι το 1 διαιρούμενο δια του μηδενός μας δίδει το άπειρο δηλαδή η έννοια του απείρου προκύπτει με την συμμετοχή του μηδενός.

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Απείρου ή Σύμπαντος ή Φύσεως είναι η θεωρία της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang) σύμφωνα με την οποία το Σύ­μπαν ξεκί­νησε με την έκρηξη του αρχικού ατό­μου. Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις δια­στάσεις ενός πρω­τονίου (δηλαδή μηδέν;), και με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρα­σία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον παρά­γοντα κλίμακας R=0 και τον παράγοντα χρόνος t=0 (ιδέ στο πανεπιστημιακό σύγγραμμα του Κωτσάκη «Κοσμολογία»)!!!

ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ας χαιρετίσωμεν πρώτον τον Ήλιον, ο οποίος με τας θερμάς ακτίνας του φωτός του επηρεάζει τόσον τα δημιουργήματα της μητρός Γης, όσον και τας ανθρωπίνους ψυχάς, όπως εκδηλώνούν αφθονώτερον τα συναισθήματά των, την αγάπην των και την λατρείαν των προς τους Θείους νόμους της Φύσεως, τους συντρέχοντας εις την πρόοδον και την διατήρησιν του είναι των. Αι θερμαί ακτίνες του συμβάλλουν εις την ωρίμανσιν των καρπών της Γης, εκ των οποίων αντλούμεν πλουσίως την δύναμιν των στοιχείων και του χυμού των, προς λειτουρyίαν της οργανικής μας φύσεως και εις την δημιουργίαν και εκδήλωσιν του ανθρωπίνου πνεύματος. Διότι, άνευ της επιδράσεώς των, τόσον η διανόησις όσον και η λειτουργία του πνεύματός μας,  θα εστερούντο του μέσου της ενεργείας των.

Η λειτουργία του πνεύματος και τα όργανα της διανοήσεώς του δεν θα ήτο δυνατόν να συντελεσθούν. Η λειτουργία των αισθήσεων θα ήτο λανθάνουσα εις την ούσίαν του πνεύματος, το οποίον δεν θα είχεν όργανον εκδηλώσεως. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν θα εδημιουργείτο άνευ της παροχής των ενεργειών του Φωτός επί της φυτικής ουσίας.

Κατά τους αρχαίους μύστας το Φως του Ηλίου όχι μόνον συντρέχει εις την οργάνωσιν των μορφών μας, αλλά δι’ αυτού παρέχεται προς το πνεύμα μας ό,τι απαιτείται δια να εκδηλώσει τας λειτουργίας του και να δώσει προς αυτάς την έννοιαν των ιδιοτήτων με τας οποίας το διακρίνομεν. Ούτω αι ψυχικαί λειτουργίαι, ως συνήθως τας αποκαλούμεν, είναι αποτέλεσμα προερχόμενον εκ του πνεύματός μας τη συνδρομή του Φωτός του Ηλίου.

Αι ιδέαι, τα αισθήματα και τα συναισθήματα της ανθρωπίνης υπάρξεως είναι εκδηλώσεις του πνεύματος, ελθούσαι εις το είναι του εγώ μας δια της επιδράσεως του Φωτός του Ηλίου επί των οργάνων μας και δι’ αυτών επί της ουσίας του πνεύματός μας. Αν τούτο δεν είναι αληθές, ο σκοπός της θαυμασίας οργανώσεως των μορφών της Φύσεως παραμένει ακατανόητος. Διότι, εάν αι μορφαί της Φύσεως δεν επιδιώκουν να καταστήσουν ενεργόν το πνεύμα της δια να αποκτήσει οντότητα, είναι αδύνατον να κατανοήσωμεν τας σχέσεις της ουσίας της Φύσεως προς το πνεύμα της. Είναι αδύνατος η κατανόησις της συνεργασίας των.

Οι αρχαίοι μύσται και κατά παράδοσιν οι νεώτεροι, εώρταζον δι’ ειδικών τελετών όχι μόνον την συνεργασίαν του πνεύματος μετά της ουσίας της Φύσεως, αλλά και απέδιδον συγχρόνως και λατρείαν προς τον Θεόν. Διότι επίστευον, ότι το Ηλιακόν Φως είναι η ζωηροτέρα εκδήλωσις της ουσίας του Θεού, δεδομένου ότι δεν ηδύναντο να εννοήσουν πνευματικήν λειτουργίαν και μορφικόν κόσμον απουσία των ιδιοτήτων της ουσίας του Θεού.

Το Φως προκαλεί την εμφάνισιν και τας ενεργείας πάντων. Η δε διαφορετική ανά τους κόσμους έντασις των ακτίνων του διακανονίζει τους τρόπους της λειτουργίας των. Και κατά τας δοξασίας των αρχαίων μυστών εις τας διαφορετικάς αυτάς λειτουργίας οφείλεται και ο χωρισμός των ζωικών μορφικών πλασμάτων εις άρρενα και θήλεα, ίνα δι’ αυτών η ψυχή του κόσμου ανέρχεται εις υψηλότερα επίπεδα προόδου.

Το γεγονός τούτο εθεωρείτο υπό των μυστών σπουδαιότατον και βαθέως εσπουδάζετο. Ιδιαιτέρως εμελετώντο τα φαινόμενα και τα αίτια εις τα οποία οφείλομεν την υπαρξίν μας. Προς τούτοις απένεμον σεβασμόν και προς τας ιεράς πράξεις της Φύσεως, Αι οποίαι παρέχουν εις το πνεύμα το μέσον της λειτουργίας των δυνάμεών του. Δια τον ημέτερον κόσμον, με μίαν λέξιν, το Φως του Ηλίου είναι η αστείρευτος πηγή από την οποίαν αντλεί ούτος τα μέσα της ζωής και της προόδου του.

Ο ιδρυτής της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, ως γνωρίζω τουλάχιστον εγώ, είναι άγνωστος. Το γεγονός τούτο απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρείας και την καθιστά διαφορετικήν από τας άλλας Θρησκείας παλαιοτέρων και νεωτέρων εποχών.

Η Ελληνική Θρησκεία εν τω συνόλω της αποτελεί ένα μεγαλούργημα. Απασχολείται επιμελώς όχι μόνον με το πνεύμα και με τας λειτουργίας αυτού, αλλά και με την Φύσιν και με την δημιουργίαν των κόσμων. Αι έννοιαι της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας αι αποκαλύπτουσαι δι’ αλληγορικών παραστάσεων την ύπαρξιν, την γενεαλογίαν, το φύλον, τας ιδιότητας, τας σχέσεις και αντιθέσεις των Θεών, παρέχουν πλήρη και λεπτομερή απεικόνισιν των σταθμών της εξελισσομένης κατά τους Θείους νόμους ουσίας της Φύσεως, εκ της οποίας έρχεται εις το είναι της ενεργείας του το πνεύμα αυτής. Αποκαλύπτουν τα τελούμενα εν τω κόσμω ημών υπό της πνευματικής φύσεως των όντων. Παρουσιάζουν την προς τα πρόσω εξέλιξιν του ανθρωπίνου πνεύματος, το οποίον τείνει να ανέλθει εις θειοτέρους κόσμους.

Αι έννοιαι αυταί αναφέρονται περισσότερον εις τα θέματα της πνευματικής φύσεως, διοτι την πνευματικήν φύσιν πρέπει να γνωρίζει καλώς ο άνθρωπος. Αλλά δια να κατανοηθεί αύτη, πρέπει να μελετηθεί πρότερον η όλη Φύσις και οι λειτουργούντες νόμοι της, διότι, ως αφίνει η Ελληνική Θρησκεία να υπονοηθεί, η πνευματική ζωή εκδηλούται και ενεργεί δια των οργανικών μορφών της Φύσεως, ο δε νοητικός κόσμος είναι απόρροια του φυσικού κόσμου, και αποτέλεσμα αμφοτέρων είναι ο κόσμος των Θεών.

Η τοιαύτη συνοχή των εννοιών καταπλήσσει το πνεύμα του ειλικρινώς και ελευθέρως ερευνώντος την αρχαίαν Ελληνικήν θρησκείαν.

Αλλά περισσότερον καταπλήσσει τον νουν του ανθρώπου ο τρόπος της διατυπώσεώς της δι’ αλληγορικών εικόνων και συμβόλων. Διότι δια του τρόπου αυτού παρέμεινε και θα παραμείνει πάντοτε άθικτος από τον χρόνον, την αμάθειαν και τον εγωισμόν.

Η παράδοσις περί της γεννήσεως της Θεάς της Σοφίας, δεν διεφθάρη ποτέ. Η αλληγορική εικών των σχέσεων του Θεού Άρεως και της Αφροδίτης, η παρουσιάζουσα την γέννησιν του Έρωτος και της Αρμονίας, παρέμεινε μέχρι σήμερον αμετάβλητος, παρ’ όλην την ειρωνεϊαν την οποίαν υπέστη εκ των ανθρώπων πάσης εποχής. Aι πλήρεις μεγάλων εννοιών αλληγορίαι, αι αναφερόμεναι εις τας εκ του Ουρανού καθόδους και μεταμορφώσεις του Θεοϋ Διός, ως και εις τας σχέσεις του προς τας Νύμφας της Γης – τας αγνάς ψυχάς -διετηρήθησαν άρτιαι και εμπνέουν την επιθυμίαν εις το ελευθέρως ενεργούν ανθρώπινον πνεϋμα όπως ανέρχεται και συλλαμβάνει τους αληθείς δεσμούς της ψυχής των όντων και του Ηλιακού Φωτός. Τους δεσμούς τους συντελούντας εις την απελευθέρωσιν της ανθρωπίνης ψυχης εκ των παθών, τα οποία της εδημιούργησαν αι σκοτειναί επιδράσεις του καθαρώς υλικού κόσμου.

Πάσαι αι αλληγορικαί εικόνες της Ελληνικής Θρησκείας περικλείουν πλούτον ιδεών αι οποίοι είναι ικαναί να καταστήσουν το πνεύμα του κατανοούντος αυτάς, σοφόν. Αλλά η ερμηνεία των είναι εμπιστευμένη μόνον εις τους μεμυημένους πάσης εποχής.

Τα Ελληνικά μυστήρια απησχολούντο κυρίως με την ερμηνείαν των παραδόσεων της Ελληνικής Θρησκείας μετά της οποίας ευρίσκοντο εις στενοτότας σχέσεις, ενώ ο αμύητος κόσμος είχεν συγκεχυμένην αντίληψιν περί αυτών. Αφ’ ης όμως στιγμής τα Μυστήρια ελειτούργουν υπό την πίεσιν των μη μεμυημένων ιθυντόρων της Ελληνικής Εθνότητος, οι ιερείς των μυστηριακών σκηνωμάτων διέκοψαν τον μετά της πραγματικής αληθείας σύνδεσμόν των. Και από τότε ήρχισεν και η πτώσις του πνεύματος και του αληθούς πολιτισμοϋ της Ελληνικής Ψυχής.

Αλλά μεταξύ των πρώτων συντελεστών της παρακμής υπήρξαν και οι ερμηνευταί της ιδεολογίας της Ελληνικης Θρησκείας, οι έξω των μυστηρίων εργασθέντες. Διότι δεν ηδυνήΘησαν ούτοι να εννοήσουν τας υπερόχους πνευματικάς ιδιότητας του εξελιχθέντος πνεύματος των Θεών της Ελληνικής Θρησκείας, διότι δεν αντελήφθησαν την τελουμένην επιμιξίαν μεταξύ των φωτεινών ακτίνων του Ηλίου και των ανθρωπίνων πλασμάτων. Πρωτίστως όμως δεν ηδυνήθησαν να μάθουν, ότι εκάστη αλληγορική εικών δεν αναφέρεται μόνον εις τα πραγματικά της ανθρωπίνης υπάρξεως γεγονότα, αλλά και εις τα μορφικά καθ` όλου πλάσματα της Φύσεως και εις τας πνευματικάς ιδιότητας των Θεών. Η δε αδυναμία αύτη οδήγησεν τους παρερμηνευτάς της Ελληνικής Θρησκείας εις την διατύπωσιν σκέψεων αυτόχρημα ακολάστων.

Εσχημάτισαν μεταξύ άλλων την αντίληψιν, οτι αι σχέσεις των Θεών προς τους ανθρώπους απετέλουν αδυναμίας ψυχικάς και πνευματικάς και ούτω απέδωσαν εις τους Θεούς, ανθρώπινα ελαπώματα ανάλογα προς την ηθικήν αυτών κατάστασιν. Αλλά η ύπαρξις αδυναμιών παρεμποδίζει την νόησιν και την ηθικήν δύναμιν να λειτουργήσουν κανονικώς και να καλιερνήσουν την υλικήν υπαρξιν κατά τους Θείους νόμους, τους συντρέχοντας την πνευματικήν και ψυχικήν εξέλιξιν των όντων.

Σπ. Νάγος

ΚΑΘΑΡΣΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ

ΧΑΛΑΡΩΣΗ

Κάθισε αναπαυτικά ή ξάπλωσε άνετα έτσι ώστε να μην αισθάνεσαι ένταση σε κανένα ση­μείο του σώματός σου και κλείσε τα μάτια σου … Φέρε την συνειδητότητά σου αργά στο πρόσωπό σου και χαλάρωσέ το … χαλάρωσε τα χείλη σου …  χαλάρωσε τα μάτια σου… χαλάρωσε το δέρμα του κεφαλιού σου… άφησε αυτή τη χαλαρότητα να κυλήσει προς όλο σου το σώμα σαν ένα ευχάριστα ζεστό νερό… Τώρα πάρε μερικές βαθιές αναπνοές και νιώσε ότι με κάθε εκπνοή χαλαρώνεις όλο και περισσότερο και βυθίζεσαι σε μια κατάσταση ηρεμίας και εσωτερικής γαλήνης…… Τώρα χαλάρωσε το νευρικό σου σύστημα…… σταμάτησε την ροή των σκέψεών σου…… χαλάρωσε το μυϊκό σου σύστημα…….. χαλάρωσε τα εσωτερικά σου όργανα….. Είναι ωραίο συναίσθημα να είσαι βαθιά χαλαρωμένος… απόλαυσέ το….

Εναλλακτικοι οραματισμοι

ΑΣΤΡΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

ΑΣΚΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

Α. ΠΡΟΚΑΤΑΡΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

(Αρχικά εφαρμόζουμε την τεχνική της χαλάρωσης, κατά προτίμηση με ήχο, ώστε ο ασκούμενος να έλθει σε επίπεδο Α ή Θ).

Β. ΑΣΤΡΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

(Η εκτέλεση της άσκησης της αστρικής προβολής γίνεται κατά προτίμηση χωρίς  ήχο).

1.        Δες το φυσικό σου σώμα στη θέση που βρίσκεται, όπως το βλέπης μέσα από έναν καθρέπτη.

2.        Φαντάσου ότι βρίσκεσαι σ’ ένα λιβάδι στο μέσο του οποίου κυλάει ένα ποτάμι και ότι αιωρήσαι πάνω από τα νερά του ποταμού τα οποία κινούνται με ταχύτητα  Κινήσου τώρα προς την κατεύθυνση που κινούνται τα νερά του ποταμού και με την ίδια ταχύτητα και κατόπιν με μεγαλύτερη ταχύτητα

3.        Στον ουρανό αυτή τη στιγμή κινείται ένα αεροπλάνο. Πιάσου από το φτερό του αεροπλάνου και κινήσου μαζί του. Αφησε το φτερό του αεροπλάνου και εξακολούθησε να κινείσαι δίπλα στο αεροπλάνο με την ίδια ταχύτητα.

4.        Αφησε τώρα το αεροπλάνο και κινήσου μόνος σου γύρω από τη γή, όπως ένας τεχνικός δορυφόρος. Να αισθανθείς την ταχύτητα με την οποία κινείσαι

5.        Πήγαινε τώρα στο ιδανικό μέρος για χαλάρωση, και μείνε εκεί μέχρις ότου σου ειπώ

6.        Γύρισε τώρα στο μέρος που βρίσκεται το φυσικό σου σώμα και συνειδητοποίησε αρχικά τους φυσικούς ήχους που ακούς γύρω σου και κατόπιν το φυσικό σου σώμα

(αφήνουμε χρόνο λίγων λεπτών σε αυτή τη κατάσταση).

Γ. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Β

(Η επαναφορά στο επίπεδο Β γίνεται κατά το γνωστό τρόπο).

ΑΣΚΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Α. ΠΡΟΚΑΤΑΡΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

(Αρχικά εφαρμόζουμε την τεχνική της χαλάρωσης, κατά προτίμηση με ήχο, ώστε ο ασκούμενος να έλθει σε επίπεδο Α ή Θ).

Β. ΑΣΤΡΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

(Η εκτέλεση της άσκησης της αστρικής προβολής γίνεται κατά προτίμηση χωρίς  ήχο).

1.        Δες το φυσικό σου σώμα σε ένα σκοτεινό χώρο. Από μία τρύπα αυτού του χώρου μπαίνει μέσα μια λεπτή ακτίνα ηλιακού φωτός. Η ακτίνα αυτή φωτίζει ένα μικρό μέρος του προσώπου σου. Κοίταξε το φωτισμένο μέρος από πολύ κοντά, σα να το κοιτάζεις με μικροσκόπιο, και βλέπεις τα κύτταρα του δέρματός σου. Δες τώρα τα κενά ανάμεσα στα κύτταρα και παρατήρησε πως είναι κατασκευασμένα τα κύτταρα

2.        Απομακρύνεσαι τώρα από το φυσικό σου σώμα και βγαίνεις έξω από το χώρο που βρίσκεται στο ύπαιθρο. Στον ουρανό τώρα παρατηρείς ένα διαστημόπλοιο που κινείται με μεγάλη ταχύτητα γύρω από τη Γή. Πηγαίνεις τώρα δίπλα στο διαστημόπλοιο, γανζώνεσαι πάνω του και κινείσαι και συ μαζύ του με μεγάλη ταχύτητα γύρω από τη γη. Αφησε τώρα το διαστημόπλοιο και συνέχισε να κινείσαι μόνος σου γύρω από τη γη με μεγάλη ταχύτητα.

3.        Καθώς κινείσαι γύρω από τη γη παρατήρησε τον Ηλιο. Εκπέμπει ενα ωραίο λευκό φως που σε κάνει να αισθάνεσαι μια απέραντη ευτυχία καθώς το κυττάζεις. Κινείσαι τώρα προς τον Ηλιο με την ίδια μεγάλη ταχύτητα. Φθάνεις πολυ γρήγορα στην επιφάνεια του ηλίου και το φως του το αισθάνεσαι πολύ πιο εντονο και πολύ πιο ευχάριστο. Βυθίζεσαι μέσα στο εσωτερικό του Ηλίου, αισθάνεσαι να σε περιβάλλει αυτό το λευκό φως από όλες τις κατευθύνσεις. αισθάνεσαι την θερμότητά του και μια ακόμα πιο απέραντη ευτυχία σε καταλαμβάνει.

4.        Πηγαίνεις τώρα στο κέντρο του Ηλίου και από εκεί βλέπεις τους πλανήτες να γυρίζουν γύρω του συνεχώς. Στείλε θετικές σκέψεις και ενέργεια από την ενέργεια του Ηλίου σ’ όλους τους πλανήτες.

5.        Ξαναγύρισε τώρα προς τη Γη με μεγάλη ταχύτητα.

6.        Πήγαινε τώρα στο ιδανικό μέρος για χαλάρωση, και μείνε εκεί μέχρις ότου σου ειπώ

7.        Γύρισε τώρα στο μέρος που βρίσκεται το φυσικό σου σώμα και συνειδητοποίησε αρχικά τους φυσικούς ήχους που ακούς γύρω σου και κατόπιν το φυσικό σου σώμα

(αφήνουμε χρόνο λίγων λεπτών σε αυτή τη κατάσταση).

Γ. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Β

(Η επαναφορά στο επίπεδο Β γίνεται κατά το γνωστό τρόπο).

 

ΑΣΚΗΣΗ ΤΡΙΤΗ

Α. ΠΡΟΚΑΤΑΡΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

(Αρχικά εφαρμόζουμε την τεχνική της χαλάρωσης, κατά προτίμηση με ήχο, ώστε ο ασκούμενος να έλθει σε επίπεδο Α ή Θ).

Β. ΑΣΤΡΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ

(Η εκτέλεση της άσκησης της αστρικής προβολής γίνεται κατά προτίμηση χωρίς  ήχο).

1.        Δες το φυσικό σου σώμα στη θέση που βρίσκεται, όπως το βλέπης μέσα από έναν καθρέπτη.

2.        Φαντάσου ότι το φυσικό σου σώμα μεγαλώνει ώστε να βλέπεις τα κενά μεταξύ των κυττάρων. Ανάμεσα στα κύτταρά σου βλέπεις μια παχύρευστη μάζα που αποτελεί ένα άλλο σώμα το αστρικό σώμα.

3.        Από το ηλιακό σου πλέγμα βλέπεις να βγαίνει σιγά σιγά η παχύρευστη αυτή μάζα και να χύνεται προς τα έξω. Κατασκεύασε με αυτή τη παχύρευστη μάζα ένα σώμα όμοιο με το φυσικό σου σώμα σε απόσταση ενός μέτρου περίπου.

4.        Φαντάσου ότι μπαίνεις μέσα στο σώμα που κατασκεύασες, από την παχύρευστη αυτήν μάζα, και από εκεί παρατήρησε το φυσικό σου σώμα με το οποίο σε συνδέει ένας ροϊκός δεσμός (αργυρά χορδή)

5.        Απομακρύν σου τώρα από το φυσικό σου σώμα στα 2 μέτρων.. Μετά στα 10 μέτρα. Μετά στα 50 μέτρα. Μετά στα 100 μέτρα.

6.        Παρατήρησε μια φωτεινή δέσμη που έρχεται από το κέντρο του σύμπαντος. Κρατήσου τώρα από τη φωτεινή αυτή δέσμη και με τη ταχύτητα που αυτή κινείται (ταχύτητα του φωτός) κινήσου και εσύ προς το κέντρο του σύμπαντος. Φθάνεις τώρα στο κέντρο του σύμπαντος, σε μια περιοχή γεμάτη λευκό φως. Κοίταξε τώρα προς το ηλιακό σύστημα, τον ηλιο και τους πλανήτες του. Κανέ μιά ευχή. Ζήτησε να εκπληρωθεί μια επυθυμία σου.

7.        Ξαναγύρησε τώρα προς το ηλιακό σύστημα. Δες από μακρυά τη γη.

8.        Πήγαινε τώρα στο ιδανικό μέρος για χαλάρωση, και μείνε εκεί μέχρις ότου σου ειπώ.

9.        Ελα στο χώρο που βρίσκεται το φυσικό σου σώμα και δες το φυσικό σου σώμα.

10.   Μπαίνεις τώρα μέσα στο φυσικό σου σώμα, συνειδητοποιείς το φυσικό σου σώμα και αισθάνεσαι τους ήχους που έρχονται από γύρο σου.

11. Γύρισε τώρα στο μέρος που βρίσκεται το φυσικό σου σώμα και συνειδητοποίησε αρχικά τους φυσικούς ήχους που ακούς γύρω σου και κατόπιν το φυσικό σου σώμα.

(αφήνουμε χρόνο λίγων λεπτών σε αυτή τη κατάσταση).

Γ. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ Β

(Η επαναφορά στο επίπεδο Β γίνεται κατά το γνωστό τρόπο).

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ

ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΠΡΟΙΟΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ. ΕΙΝΑΙ 10000 ΦΟΡΕΣ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ; ΔΙΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΜΙΑ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ, ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΚΕΡΔΗ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ !

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΕΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΝΑ ΠΙΕΙ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ.

Η ΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ. ΕΦΟΣΟΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΦΥΤΕΨΕ ΜΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΚΗΠΟ ΣΟΥ. ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΑ. ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΧΥΜΟ, ΖΗΤΑ ΦΥΣΙΚΟ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΑ.

ΠΟΣΑ ΑΤΟΜΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΕΝΩ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΦΥΛΑΓΜΕΝΟ, ΜΕ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΣΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΠΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ? ΟΠΩΣ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, Η ΛΕΜΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΗΛΗ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΧΩΡΟ.

ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΛΕΜΟΝΙΑ. ΤΟ ΦΡΟΥΤΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ, ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΑΓΩΘΕΙ ΑΜΕΣΑ Ή ΝΑ ΕΠΞΕΡΓΑΣΘΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΟΤΩΝ, ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΩΝ, ΓΛΥΚΙΣΜΑΤΩΝ, ΚΛΠ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΧΗΜΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΟ ΑΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΚΥΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΓΚΟΥΣ.

ΤΟ ΦΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ, ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΟΥΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΡΚΙΝΟΥ. ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ ΑΝΤΙΜΙΚΡΟΒΙΑΚΟΥ ΕΥΡΕΟΣ ΦΑΣΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ ΤΩΝ ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΩΝ ΚΑΙ ΟΓΚΩΝ, ΙΚΑΝΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΣΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΚΟΥΛΗΚΙΩΝ, ΡΥΘΜΙΣΤΗ ΤΗ ΥΨΗΛΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ,

ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΑ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΝΕΥΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ. Η ΠΗΓΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ: ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 1970 ΚΑΙ ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ ΕΤΗ. ΤΑ ΕΞΑΧΘΕΝΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΗΤΑΝ: ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ 12 ΤΥΠΩΝ ΚΑΡΚΙΝΩΝ, ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ, ΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ ΚΟΛΟΝ, ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ, ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ, ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΓΚΡΕΑΤΟΣ.

ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΔΕΝΔΡΟΥ ΚΑΤΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΔΡΑ 10.000 ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΒΡΑΔΥΝΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΩΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ ADRIAMYCIN, ΕΝΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΥΝΗΘΩΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΝ. ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΓΟΜΕΝΟ ΧΥΜΟ ΛΕΜΟΝΙΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΔΡΑ ΣΤΑ ΥΓΙΗ.

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, LLC 819N, CHARLES STREET, ΒΑΛΤΙΜΟΡΗ, MD 1201

ΑΝΤΙΓΟΝΗ Σ. ΣΚΟΠΕΛΙΤΟΥ

ΠΑΘΟΛΟΓΟΑΝΑΤΟΜΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΡΤΑΣ

ΛΟΦΟΣ ΠΕΡΑΝΘΗΣ

ΑΡΤΑ   Τ.Κ. 47 100  ΤΗΛ. 2681 36 1188 & 6944 758180

ΠPOMHΘEAΣ ΔEΣMΩTHΣ

 Εισαγωγή 

Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» είναι η μόνη από τις σωζόμενες τραγωδίες για την οποία δεν υπάρχουν πληροφορίες ούτε για την παραγωγή ούτε για τη χρονολογία της, ούτε καν για την τριλογία στην οποία ανήκε. Aκολουθούσε ο «Προμηθέας Λυόμενος» με τρίτο έργο τον «Προμηθέα Πυρφόρο» και ίσως ακόμη το σατυρικό δράμα «Προμηθεύς Πυρκαεύς», για τα οποία όμως ελάχιστα μπορούμε να υποθέσουμε. Aν έχουμε τη δυνατότητα να ανασυνθέσουμε ορισμένα στοιχεία από τον «Λυόμενο», με δυσκολία μπορούμε να διακινδυνεύσουμε κάποια γνώμη για το περιεχόμενο του «Προμηθέα Πυρφόρου», ενώ μας είναι άγνωστο το σατυρικό δράμα («Προμηθεύς Πυρκαεύς»;). Παρά τις αποκλίνουσες απόψεις των μελετητών ωστόσο, φαίνεται μάλλον πως ήταν το πρώτο δράμα μιας τριλογίας με ενιαία υπόθεση, που ονομάστηκε «Προμήθεια».

  Kαθώς ο χρόνος μάς στέρησε όλα τα άλλα έργα της «Προμήθειας» εκτός από το πρώτο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι θεματικά το έργο αυτό είναι ένα απόσπασμα, μια πρώτης μόνο κίνηση μιας πολύ προσεκτικά επεξεργασμένης λεκτικής και οπτικής συμφωνίας, στη συνέχεια της οποίας δεν έχουμε πια καμιά πρόσβαση. Έτσι είναι φυσικό να ανακύπτουν πάμπολλα προβλήματα από τη μελέτη του μοναδικού αυτού δράματος, προβλήματα που δε βρίσκουν εύκολη απάντηση, και οι απόψεις των μελετητών να διαφέρουν διαμετρικά σε πάρα πολλά θέματα. Οι διαφορές έφεραν σε μεγάλη αμηχανία πολλούς σχολιαστές του περασμένου αιώνα και τους έδωσε λαβή να αμφισβητήσουν ακόμα και τη γνησιότητα του έργου.

Για παράδειγμα: Στην αρχαιότητα κανένας δεν αμφισβήτησε το γεγονός ότι είναι έργο του Aισχύλου, στα νεότερα όμως χρόνια πολλοί έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν τη γνησιότητά του και να το θεωρούν γραμμένο ή διασκευασμένο από κάποιον άλλο μετά το θάνατο του Aισχύλου το 456 π.X.  Aυτό προέκυψε από τις φανερές διαφορές της στην κοσμοθεώρηση, στο ύφος και στο λεκτικό, από τις άλλες έξι τραγωδίες του ποιητή που σώθηκαν.  Ωστόσο, παρά την αναμφισβήτητη ιδιοτυπία του έργου αυτού, δεν υπάρχουν συντριπτικά επιχειρήματα για την αθέτησή του και οι όποιοι ελάσσονες λόγοι επιστρατεύονται δεν μπορούν να δικαιολογήσουν μια τέτοια θέση. Ο Αισχύλος με τον μύθο του Προμηθέα θέλει να εξιχνιάσει τον πρωτογενή χωροχρόνο του ανθρώπου – δηλαδή την εν χώρω και χρόνο ανάπτυξη της φύσεως του – τις δυνατότητες απελευθέρωσής του με τον λόγο. Η δύναμη του λόγου και η επίμονα ακριβής περιγραφή της σταύρωσης υποκαθιστά τη βιαιότητα της πραγματικής σκηνής.

Το έργο:

Χρονολόγηση του έργου.

Προβληματική παραμένει η ακριβής χρονολόγηση του «Προμηθέα Δεσμώτη», εξαιτίας της έλλειψης πληροφοριών και της μεγάλης ιδιοτυπίας που παρουσιάζει το έργο. Στη βάση όμως πολλών ενδείξεων θα πρέπει να καταλήξουμε ότι  η «Προμήθεια» ανήκε στη δραματουργία  της στροφής του ποιητή από μια στατική κοσμοθεώρηση προς μια σύγκρουση και τη συνακόλουθη αρμονική σύνθεση που επέβαλλαν τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα των μέσων του 5ου αιώνα.

Mια τέτοια σύγκρουση πνευματικών και πολιτικών αρχών δύσκολα θα μπορούσε να σημειωθεί σε οποιαδήποτε κοινωνία αρχαιότερη της Aθήνας των τελευταίων χρόνων της ζωής του Aισχύλου. Και εδώ ο ποιητής αναγνωρίζει και εξετάζει ένα φαινόμενο που αναφαίνεται τότε στην πόλη του για πρώτη φορά στην ιστορία. Eπομένως το έργο θα πρέπει να γράφτηκε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ποιητή, υπό την επήρεια των κοσμοϊστορικών γεγονότων της πόλης του.

Περιεχόμενο.

Το κορυφαίο και πάντα σύγχρονο Αισχύλειο έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στον ιερό χώρο του Διονυσιακού θεάτρου γύρω στο 475 π.Χ. Ο Προμηθέας τιμωρείται από τον Δία και καταδικάζεται στην ερημιά, πάνω στην κορυφή του βράχου γιατί παραβίασε τη θεοκρατική τάξη πραγμάτων. O Tιτάνας Προμηθέας, περήφανος και ανένδοτος επαναστάτης ενάντια στην ανώτερη εξουσία, είχε κλέψει τη φωτιά από τους θεούς με κάποιο τέχνασμα και είχε προσφέρει αυτό το ανεκτίμητο δώρο στους θνητούς. Σ’ αυτό το έργο όμως η κλοπή της φωτιάς είναι απλώς το πρώτο βήμα ενός μεγαλειώδους προγράμματος ευεργεσιών για την ανθρωπότητα, γιατί η φωτιά είναι το ισχυρό σύμβολο μιας απέραντης σειράς τεχνολογικών αλλά και πνευματικών εφευρέσεων. Όλα αυτά τα πραγματοποίησε ο Προμηθέας αψηφώντας απόλυτα το Δία, που στην πραγματικότητα σχεδίαζε να εξαλείψει τελείως το ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτήν τη ματαίωση των σχεδίων του, όσο και για την κλοπή της φωτιάς, ο Προμηθέας έχει επισύρει την οργή του Δία, που τον τιμωρεί τώρα ως σκληρός και αυθαίρετος τύραννος, αν και κατά το παρελθόν ο ευεργέτης της ανθρωπότητας είχε βοηθήσει και τον ίδιο το Δία να επικρατήσει πάνω στον Kρόνο και τους άλλους Tιτάνες. Ο άρχοντας των Θεών και των ανθρώπων επέβαλε στον Προμηθέα τη σκληρότερη τιμωρία. Τον αλυσόδεσε σε έναν βράχο και ένα όρνεο εχόταν καθημερινά καταβροχθίζοντας του το συκώτι, το οποίο όμως ανανεωνόταν συνεχώς. Ο Προμηθέας δεν επρόκειτο να απελευθερωθεί παρά μόνο από τον γιο του Δία, τον Ηρακλή, που σκότωσε μεν  με τα βέλη του τον λαίμαργο αιματοπότη αετό, που τρεφόταν από το συκώτι του Tιτάνα και για αντάλλαγμα έπαιρνε πληροφορίες από τον Προμηθέα για το δρόμο του προς τα μήλα των Εσπερίδων κάπου στη μακρινή Δύση. Ουσιαστικά η αμαρτία του Προμηθέα δεν είναι άλλη από την προσβολή της κοσμικής τάξης αφού αθάνατος ο ίδιος παίρνει το μέρος των θνητών. Το έργο ως σύνολο διαμορφώνει ένα αίσθημα προσδοκίας για περισσότερες αποκαλύψεις καθώς και την προσμονή μιας αναγκαστικής μεταβολής που είναι το αποτέλεσμα της γνώσης του Τιτάνα θεού για τα μελλούμενα. Η μεγαλοφυϊα του Αισχύλου συνίσταται στο ότι θεώρησε το θεϊκό πύρ ως το σύμβολο του πολιτισμού και της καταγωγής όλων των τεχνών, αλλά επιπλέον, πως δικαίωσε την κλοπή του ουρανίου πυρός εξαιτίας του οίκτου που έτρεφε ο Προμηθεύς προς το ανθρώπινο γένος, πολύ πριν από αυτόν τον μύθο. Ο τιτάνας Προμηθέας ανυψώνεται ενώπιον του Αισχύλου ως η γιγαντιαία ενσάρκωση της ανθρωπότητος που βρίσκεται σε σύγκρουση με τους Θεούς. Αυτός ήταν ο τρόπος που συνέλαβε ο νούς του Αισχύλου την Προμηθεϊκή ιδέα, που υπήρξε ο δαυλός της μεγαλοφυϊας του και το αίτιο που κυριάρχησε σε ολοκλήρο το έργο του. Η ιδέα αυτή υπήρξε ταυτόχρονα το αντίθετο της Ελευσινίου και το απαραίτητο συμπλήρωμα της. Η Ελευσίνιος ιδέα υπογραμμίζει την απολύτρωση της ψυχής και την ανύψωση της σε ένα θείο υπερκόσμιο επίπεδο, κατανοώντας τα Συμπαντικά Μυστήρια με την επικουρία των Θεών. Η Προμηθείκή ιδέα επικυρώνει την αναζήτηση της επίγειας ευτυχίας και την πραγμάτωση της μέσω της ανθρώπινης θελήσεως. Οι δύο αυτές ιδέες συναντώνται σε έναν άρρηκτο συνδυασμό. Αυτό συμβαίνει επειδή ο αγώνας του ανθρώπου στο γήϊνο επίπεδο καθίσταται αδύνατος χωρίς την αρωγή των πνευματικών δυνάμεων που τον δημιούργησαν, ενώ η κατάκτηση του ουρανού προϋποθέτει πάντοτε την ανθρώπινη προσπάθεια στη γή. Τα δύο αυτά αποτελούν τους δύο δίσκους του ζυγού που ρυθμίζει την εξέλιξη των κόσμων. Ας παρατηρήσουμε τώρα τον τρόπο με τον οποίον εκφράζεται η Προμηθεϊκή Ιδέα του Αισχύλου στον Προμηθέα Δεσμώτη. Το πλαίσιο, η δράση, τα πρόσωπα, όλα είναι κολοσσιαία και υπεράνθρωπα. Η σκέψη του θεατή επικεντρώνεται σε αλησμόνητες μορφές, σε μεγαλειώδεις πράξεις και σε εμπνευσμένους λόγους. Νομίζει κανείς πως παρευρίσκεται στην γέννηση του ανθρωπίνου γένους, ανάμεσα σε έναν διάλογο των δυνάμεων του σύμπαντος

Το έργο στη σκηνή.

H υπόθεση στο συγκεκριμένο δράμα έχει πάνω στη σκηνή συνοπτικά ως εξής:

Στην εναρκτήρια σκηνή του έργου, κάτω από τις άγριες προτροπές του Kράτους και της Bίας, που αποτελούν τους δύο εκτελεστές των υπάτων αποφάσεων του Δία και των ανάλγητων δυνάμεων της εξουσίας, ο θεός Ήφαιστος, ο μεταλλουργός του Ολύμπου, με εντολή του οργισμένου Δία, καρφώνει, με κάποια συμπόνοια είναι αλήθεια, τον Προμηθέα σε έναν ψηλό βράχο στις εσχατιές της γης, στον Kαύκασο, για να βασανίζεται εκεί όσον καιρό το θέλει ο αυταρχικός νέος αφέντης των θεών. Ούτε μια λέξη δεν ξέφυγε από τα χείλη του κατά την διάρκεια της φρικτής τιμωρίας του. Παρόλα αυτά, όταν,  παραμένει μοναχός ανασηκώνει την κραταιά μορφή του με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια και τα χέρια του τεντώνονται, όσο του επιτρέπουν οι αλυσίδες,  προς τον Ουρανό σε μια χειρονομία διαμαρτυρίας.  Μια δυνατή και βροντερή καραυγή αναβλύζει από τα βάθη του είναι του, μια κραυγή που συγκλονίζει όλα τα πλάσματα και αντηχεί σε ολόκληρο τον κόσμο.   ‘‘Ω θείε αιθέρα, γοργόφτερες αύρες, πηγές ποταμών κι αναρίθμητο γέλιο θαλάσσιων κυμάτων, ω Γη, η μάνα όλων, και ω παντεπόπτη του Ήλιου κύκλε, για δείτε οι θεοί το θεό πώς παιδεύουν!’’(στ.88-92)

O χορός από Ωκεανίδες, τις θυγατέρες του Ωκεανού, έρχονται να θρηνήσουν μαζί του και να τον παρηγορήσουν. Αντιπροσωπεύουν τις παθητικές και ευσπλαχνικές ψυχές των στοιχείων της φύσεως. Το φτερωτό άρμα που τις ματαφέρει τονίζει τον αέρινο και ρευστό χαρακτήρα τους. Αυτον του πρωταρχικού Αιωνίου Θήλεως με όλη του την εύθραστη χροιά αλλά και όλη του την χάρη και την αφελή αθωότητα. Με αυτόν τον τρόπο, το Αιώνιο Θήλυ που πρόκειται να αποτελέσει την παρηγοριά στα αναρίθμητα βάσανα του ανθρώπου, παραστέκεται στην γέννηση του ηρωϊσμού και τον υποστηρίζει μέσω του ελέους και της συμπόνοιας. Ο Προμηθέας μετά από παράκληση των Ωκεανίδων αφηγείται το ιστορικό της συγκρούσης του με τον άρχοντα του Ολύμπου. Ο Τιτάνας εμφανίζεται γεμάτος από κατανόηση, συμπόνοια και από μία ιερή αγανάκτηση. Αυτά είναι και τα αίτια που κάνουν τους αυθεντικούς και ισχυρούς ήρωες να δράσουν.  Ο Αισχύλος μέσα από τον Προμηθέα έδωσε στους ανθρώπους ελπίδες και αυταπάτες, οι οποίες τους βοηθούν να ζήσουν και να λυτρωθούν από τον φόβο του θανάτου. ‘Ετσι πλησιάζουν με μεγαλύτερη ηρεμία το τέλος της ζωής τους. Όσον αφορά τον ίδιο, έγινε το προστατευτικό πνεύμα της προοδεύουσας ανθρωπότητας, προβλέποντας το μέλλον, όπως εξάλλου φανερώνει το όνομα του (Προμηθεύς: προ-μήδομαι: σκέφτομαι εκ των προτέρων, προ της πράξεως). Γνωρίζει πως είναι πεπρωμένο του να βασανίζεται για ατελείωτους αιώνες, έως ότου ο Ζεύς αναγκαστεί να γίνει δίκαιος ή έως ότου αντικατασταθεί από έναν άλλον θεό, που θα καθιερώσει τόν ρόλο της δικαιοσύνης σε ολοκληρο το ανθρώπινο γένος.

Στη συνέχεια μέσα σε έναν παράδοξο ήχο –κάτι μεταξύ ροχαλητού και ξεφυσήματος- εμφανίζεται ιππεύοντας ένα τετράποδο πτηνό (τετρασκελή οιωνό) ένα μυθολογικό αλλόκοτο πρόσωπο. Είναι ο ίδιος ο Ωκεανός, ο άρχων των αρχέγονων υδάτων, εκθρονισμένος από τους Ολύμπιους Θεούς. Είναι ο φλύαρος και μωρολόγος υπέργηρος του έργου ο οποίος εκφέροντας έναν λόγο γεμάτο έμφαση και σύγχυση συμβουλεύει τον Τιτάνα να γίνει σώφρων, δηλαδή τον παροτρύνει να υποταχθεί σε κάθε πρόσκαιρη μορφή εξουσίας μέχρι τη στιγμή που θα αντιδράσει εκδικούμενος χρησιμοποιώντας κάθε ύπουλο μέσο. Ουσιαστικά ο Ωκεανός προσφέρεται να μεσολαβήσει στο Δία, αν ο Προμηθέας θελήσει να δείξει μετριοπαθέστερη στάση, δηλαδή στάση υποταγής. Eκείνος όμως απορρίπτει περιφρονητικά και ειρωνικά την προσφορά του: ‘‘Πήγαινε, φύγε, σώσε το μυαλό που σου απομένει’’. Και ύστερα αντί να επικεντρωθεί στη δική του δυστυχία , εξηγεί και απαριθμεί στις απλοϊκές και ευσπλαχνικές κόρες της ζωής, όλες του τις ευρεγεσίες στο ανθρώπινο γένος, όλα εκείνα τα αγαθά που προέκυψαν για τους ανθρώπους από το δήθεν έγκλημα καθοσιώσεως που διέπραξε με την αρπαγή του Πυρός.  

Στο δεύτερο μέρος καταφθάνει ένα άλλο θύμα της τυραννίας του Δία, η Iώ, μια θνητή, ιέρεια της ‘Ηρας, που την ερωτεύθηκε ο Δίας και ο Ερμής ανέλαβε να την αποκοιμίσει έτσι ώστε ο ο πατέρας των Θεών να την αιφνιδιάσει. Αλλά η Ήρα παρεμποδίζει το συζυγό της να κατακτήσει ερωτικά την Ιώ. Αναθέτει την επιτήρηση της στον μυριόφθαλμο Άργο, το τέρας με τα εκατό μάτια  μεταμορφώνοντας την εν μέρει σε αγελάδα, καταδικασμένη να περιπλανιέται διαρκώς, βασανισμένη και κυνηγημένη από μια αλογόμυγα, τον Oίστρο, που την τρελαίνει. Ιδου ο δεσμώτης Τιτάν, η εικόνα του πνεύματος, και η γυναίκα, το θύμα ενός υπερανθρώπινου πάθους, Εδώ ο Αισχύλος θέλησε να αντιπαραθέσει αυτά τα δύο στοιχεία του μαρτυρίου. Το πνεύμα αυτό θα καταλήξει να σώσει την ανθρωπότητα αλλά προς το παρόν θα υφίσταται το μαρτύριο. Οι δύο δυστυχείς, ο Προμηθέας και η Ιώ, μάρτυρες της Επιθυμίας του Αιωνίου, μόνο με απλή διασταύρωση βλεμμάτων μιλούν στις καρδιές των και αλληλοκατανοούνται. Η Ιώ θέλει να αποσπάσει από τον Προμηθέα το τρομερό μυστικό του τέλους του Δία. Αλλά ο Προμηθέας αρνείται. Αρκείται να προφητεύει όλες τις δυστυχίες και τα παθήματά της που την αναμένουν. Τις περιπλανήσεις της στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική και τελικά την απολύτρωση της στις εκβολές του Νείλου όπου ο Ζευς τελικά θα την προφτάσει και αγγίζοντας την με το χέρι του θα την βυθίσει σε βαθύ ύπνο. Η πράξη αυτή θα την καταστήσει μητέρα μιάς γενιάς ηρώων από την οποία θα προέλθει ο Ηρακλής  που θα ελευθερώσει τελικά τον Tιτάνα, και θα ρίξει τον Δία από την εξουσία. Η φευγαλέα αυτή οπτασία της τελικής της απολυτρώσεως δίνει μια στιγμή γαλήνης στην κατατρεγμένη Ιώ, που διακόπτεται από επίπονη επιθυμία και σφοδρή αγωνία. Η γαλήνη αυτή δεν διαρκεί. Σε λίγο την καταλαμβάνει το παραλήρημα και παράφορα ερωτευμένη φεύγει κυνηγημένη από την σκηνή στην αιώνια αναζήτηση του εραστή που δεν μπορεί να βρεί.

Όταν φεύγει η Iώ, μπαίνει ο αγγελιοφόρος των θεών ο Eρμής. Σταλμένος απ’ το Δία με φοβερές απειλές απαιτεί από τον Προμηθέα να του αποκαλύψει το περίφημο μυστικό.  Ο επαναστάτης, μολονότι ο Eρμής τον απειλεί πως θα αυξηθούν τα βάσανά του σε αβάσταχτο βαθμό, αρνείται περιφρονητικά και αγέρωχα κάθε απάντηση στο «δουλικό» του Δία. Αμέσως οι απειλές πραγματοποιούνται και ακολουθεί η καταστροφή. Αυτή τη φορά το νέο ξέσπασμα κεραυνών συμβαίνει ταυτόχρονα με έναν σεισμό που προέρχεται από τα βάθη του Αδη. Οι Ωκεανίδες τρέπονται σε φυγή γεμάτες τρόμο. Ο βράχος υποχωρεί, η άβυσσος ανοίγεται, ο ουρανός σκοτεινιάζει και ο Προμηθέας βυθίζεται με μεγαλοπρέπεια στον Τάρταρο, μαζί με τις Ωκεανίδες που αρνούνται να τον εγκαταλείψουν.

Αυτό είναι περιληπτηικά το δράμα του Προμηθέως Δεσμώτη που προπερευόταν κατά πολύ της ηθικής και θρησκευτικής συνειδήσεως της εποχής του. Το έργο αυτό όμως αν και ήταν πολύ υβριστικό για τον υπέρτατο εθνικό θεό, της εποχής εκείνης, εν τούτοις διατηρήθηκε, πράγμα που δεν συνέβη αργότερα με τον Σωκράτη ο οποίος καταδικάστηκε να πιεί το Κώνειο επειδή εξέφρασε και ορισμένα λογικά συμπεράσματα, ως προς την έννοια του Θεού. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Άρειος Πάγος συνήθιζε να επιβάλλει την ποινή του θανάτου σε όσους παραβίαζαν τον όρκο των μυστηριακών αποκαλύψεων.

Μετά το «Δεσμώτη» ακολουθούσε ο «Προμηθέας Λυόμενος», όπου η Γη, ως μητέρα του, συμβούλευε ίσως τον Προμηθέα να προχωρήσει σε μια συμφιλίωση, όταν εκείνος, ύστερα από αιώνες τιμωρίας, ξαναγύριζε πάνω στον Kαύκασο στο βράχο του. Tο χορό στον ‘‘Λυόμενο’’ αποτελούσαν οι απελευθερωμένοι Tιτάνες, εντυπωσιακοί μάρτυρες μιας καινούριας κοσμικής τάξης που στοχεύει στη συμφιλίωση.

Όλες όμως οι ενδείξεις πείθουν ότι η τριλογία του Προμηθέα έκλεινε με μια συμφιλίωση, που αποκαθιστούσε μια καινούρια κοσμική τάξη, όπου η εξουσία συναντούσε τη δικαιοσύνη, και η δύναμη τη θεμελιωμένη στο πνεύμα τάξη.

Δραματουργία του έργου.

H δραματουργία του «Προμηθέα Δεσμώτη» δεν έχει παράλληλό της σε καμιά αττική τραγωδία και σε κανένα έργο οποιασδήποτε άλλης περιόδου. Ήταν μια δράση στην οποία όλοι σχεδόν οι συμμετέχοντες ήταν απαραιτήτως θεοί ή στοιχειώδεις δυνάμεις. Πιο τρομερό απ’ όλα απ’ την πλευρά του δραματουργού ήταν η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο πρωταγωνιστής, υποχρεωμένος να παραμένει ακίνητος από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου, ανίκανος ακόμα και να χειρονομήσει.

Σημαντική επί σκηνής δράση δεν υπάρχει εκτός από τον Πρόλογο, όπου οι απεσταλμένοι του Δία, το Kράτος και η Bία, σέρνουν αλύπητα τον Tιτάνα και ο Ήφαιστος τον καρφώνει στην πλαγιά ενός πανύψηλου βουνού, που αποτελεί το φανταστικό σκηνικό του έργου, και την Έξοδο, όπου ο Προμηθέας εξαφανίζεται με το Xορό των Ωκεανίδων στο χάσμα μέσα σε μια άγρια καταιγίδα των στοιχείων της φύσης. Θα μπορούσαμε ίσως να ισχυρισθούμε ότι στο έργο ακολουθείται η τεχνική της κλιμακούμενης ανησυχίας που οδηγεί στη δραματική κορύφωση. O Προμηθέας δεν είναι απλώς η κεντρική μορφή του έργου, αλλά το ίδιο το έργο στη δραματική του εξέλιξη, που συνίσταται στην προοδευτική αποκάλυψη της φύσης και του παρελθόντος του, της γνώσης του για το μέλλον και της αυξανόμενης οργής του εναντίον του Δία. H αληθινή δραματική κίνηση εδώ πραγματοποιείται μέσα στη σκέψη του ακίνητου ήρωα, και από την άποψη αυτή είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ελληνικής σκηνής.  Το βαθύτερο νόημα αναβλύζει από την πλαστικότητα και την δραματουργική του δύναμη. Eίναι χαρακτηριστικό ότι δεν τόλμησε, όσο ξέρουμε, άλλος Aθηναίος δραματουργός να ξαναπαρουσιάσει αυτή τη γιγαντιαία επιβλητική μορφή.  

Άποψη επί του έργου.

Ούτε το κλασικό ούτε το μετακλασικό δράμα έχει να προσφέρει κάτι ανάλογο και τόσο μεγαλειώδες. Ούτε και αυτός ο Όμηρος αλλά και κάποιος άλλος Έλληνας ποιητής συνέλαβε ποτέ ένα έργο τέτοιου ύψους. Οι ήρωες των υπολοίπων ποιητών είναι ταπεινοί δούλοι των θεών, όργανα που υπηρετούν τυφλά την θέληση τους και χρησιμοποιούνται σαν ανδρείκελα για τις ιδιοτροπίες τους. Αντίθετα, στο δράμα του Αισχύλου βλέπουμε έναν ημίθεο να πολεμά τους Αθάνατους, έναν υπεράνθρωπο που αυτοδημιουργείται. Η φυσική του ήττα μεταβάλλεται σε μια ηθική νίκη, ενώ η τιμωρία της ανυπακοής του τον αποθεώνει.

Συμπεράσματα από το έργο.

Oπωσδήποτε ο «Προμηθέας Δεσμώτης» πρέπει να παραμείνει για μας το υπόλειμμα ενός αριστουργήματος, κατά πάσα πιθανότητα το τελευταίο και το θεαματικότερο αριστούργημα του Aισχύλου, ένα δράμα με τερατώδη σύμβολα, που δραματοποιεί την κρίση αλλά και τις ελπίδες της Aθήνας κατά την ιστορική της μεταμόρφωση.

Aκρωτηριασμένο όμως το σωζόμενο έργο της «Προμήθειας» έχει ίσως ασκήσει περισσότερη επιρροή στη συνακόλουθη πορεία των ιδεών στη Δύση, από όση θα είχε ασκήσει ολόκληρη η τριλογία, αν είχε σωθεί. Διαβάστηκε από τις νεότερες γενιές σαν σύνθημα για εξέγερση του διανοούμενου και του τεχνοκράτη ενάντια στον αμείλικτο δεσποτισμό του βασιλιά ή του Θεού, για χάρη της βασανισμένης ανθρωπότητας. Oι ποιητές και οι φιλόσοφοι είδαν σ’ αυτό τον αθεϊσμό και την επανάσταση, την απελευθέρωση των μαζών που μοχθούν από τους δυνάστες τους, αγνοώντας τους υπαινιγμούς που περιέχει το έργο και τις μαρτυρίες που προέρχονται από τα αποσπάσματα της τριλογίας, που αποδεικνύουν ότι στην πραγματικότητα η «Προμήθεια» με την πλήρη μορφή της δε θα μπορούσε να παρακινεί ούτε στον αθεϊσμό ούτε στην επανάσταση, αλλά στην αναδιάρθρωση κάθε μορφής ενέργειας, νεοτεριστικής και συντηρητικής, από μια ολέθρια σύγκρουση προς τη δημιουργική αρμονία.

Μηνύματα από το έργο. Ελεύθερο πνεύμα και γνώση

Τα μηνύματα από το συγκεκριμένο  αρχαίο δράμα είναι ατελείωτα. Ο αισχύλειος λόγος οφείλει να είναι και είναι εσωτερικός, αληθινός, μεγάλος. Οχι στομφώδης και ψεύτικος  ούτε ρητορικός. Συνδυάζει το γήινο με το μεταφυσικό, γιατί ο άνθρωπος μεγαλώνει τα συναισθήματά του. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» Έγινε το αιώνιο σύμβολο ενός ελεύθερου πνεύματος που αντιμάχεται τις σκοτεινές δυνάμεις. Είναι ένας διαλογισμός με το άγνωστο. Μια μεγαλειώδης σπαρακτική κραυγή οργής για το παράλογο και αναιτιολόγητο. Η ρήξη είναι οριστική. Ο Προμηθέας έκλεψε το άνθος της φωτιάς και το δώρισε στους θνητούς που σαν σκιές ονείρου περνούσαν τη μακριά ζωή τους όπως λάχει στα τυφλά. Έδειξε στους θνητούς πώς να φτιάχνουν καλύβες, γιατροσόφια ν’ απαλύνουν τον πόνο τους, να ξεχωρίζουν τις εποχές, να ερμηνεύουν όνειρα, χρησμούς, πώς να υποτάξουν τα ζώα για να αναλάβουν τους πιο βαριούς μόχθους του ανθρώπου και ότι πολύτιμο κρύβει η γη στα σπλάχνα της, κι’ ακόμα υπέρτατη σοφία, φως, λάμψη, γνώση γραμμάτων, αριθμών και τεχνών. Μέσω του συνδυασμού των γραμματων τους δίδαξε τις λέξεις, δηλαδή τη μνήμη, αυτό το σπουδαίο όργανο των μουσών. Μαζί με τους αριθμούς τους δίδαξε την παρατήρηση των Ουρανίων Σωμάτων και την επιστήμη. Τους δίδαξε Γνώση και ανέδειξε τον άνθρωπο από σκουλήκι σε βασιλιά της γης και αδελφό των θεών μέσω των νόμων που κυβερνούν το σύμπαν. Όλες οι ανθρώπινες τέχνες είναι έργο του Προμηθέα. Σαυτό το σημείο του έργου ολόκληρη η ιστορία του πολιτισμού εκτυλισσεται με μια ματιά. Ουσιαστικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι το έργο του Προμηθέα είναι έργο εκπολιτισμού του ανθρωπίνου γένους.

Τόλμη με ευφυϊα

Για όλα αυτά καρφώνεται στην ερημιά, στην κορυφή ενός βράχου που θα οδεύσει αμέτρητους αιώνες. Εκεί στην ερημιά του κόσμου φτάνει ένα άλλο θύμα του Δία, η τιμωρημένη από την Ήρα περιπλανώμενη Ιώ. Ο Προμηθέας προφητεύει ότι απ’ τη γενιά της θα γεννηθεί ο λυτρωτής του. Ο Προμηθέας, σύμβολο της ευφυΐας και της τόλμης, φωτίζει το ανθρώπινο μυαλό στους αιώνες. Ο Δίας, εκπρόσωπος της δύναμης, της βίας και της τάξης, εγκλωβισμένος από το ίδιο του το σφάλμα θα μάθει πόσο μεγάλη είναι η διαφορά μεταξύ της εξουσίας και της δουλείας. Θα πάθει και θα μάθει πως άλλο να είσαι αφέντης και άλλο δούλος.

Θρησκευτικότητα και αμφισβήτηση

Στον Προμηθέα Δεσμώτη ο Αισχύλος αποκαλύπτει τη βαθειά θρησκευτική ιδιοσυγκρασία του, δίχως να αποφεύγει –εσκεμμένα κατά την άποψή μας εξαιτίας των δημοκρατικών του πεποιθήσεων- κάποιες νύξεις σκεπτικισμού και αμφισβήτησης σε ό,τι αφορά στην κοσμική εξουσία του Δία. Ο πυρήνας του έργου του Προμηθεύς Δεσμώτης, είναι το θέμα ενός ασταμάτητου αγώνα κατά της δύναμης της εξουσίας, που στην προκειμένη περίπτωση συμβολίζεται με τον Δία. Σε όλα σχεδόν τα έργα του  είναι ορατή η ύβρις, αν και με διαφορετικό τρόπο. Όμως, η εικόνα του Δία πρώτα πρώτα, που κυβερνάει ως νέος δεσπότης με τόση αυθαιρεσία τον κόσμο και με τους βαρείς χαρακτηρισμούς που του απευθύνει εδώ ο Προμηθέας, δε συμβιβάζεται με το εγκώμιο του δίκαιου κοσμικού άρχοντα και με τη γεμάτη σεβασμό μεταχείριση που του επιφυλάσσει ο Aισχύλος σε άλλα του έργα.

Ο Προμηθέας, όμως, όντας αθάνατος, θεός ο ίδιος, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως υβριστής. Η δική του «αμαρτία» είναι η αμφισβήτηση της εξουσίας του Δία, δηλαδή η ανατροπή της τάξης, αν και δεν είναι αυτή η μόνη διαφορά του έργου από τα άλλα.

Ηθικότητα

Ο Προμηθεύς Δεσμώτης δεν έχει ήρωες με την έννοια του όρου όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Είναι μίμηση πράξεως θεϊκής καθ’ ολοκληρίαν. Στο έργο δε συμμετέχει θνητός, μόνον οι θεότητες που ξεπηδούν από την αχλύ του μύθου για να εκφέρουν επί σκηνής τις θεολογικές και πολιτικές απόψεις του ποιητή. Πίσω από το πλέγμα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, ο Αισχύλος στον Προμηθέα Δεσμώτη κυρίως, μας επιτρέπει να διακρίνουμε αρκετά καθαρά τα σταθερά περιγράμματα των δικών του ηθικών και θρησκευτικών πεποιθήσεων, το υπόγειο θεολογικό και ηθικό ρεύμα της εποχής του, στο οποίο καθορίζεται η έννοια της αμαρτίας, της ύβρεως, της ενοχής, της βίας που συνεπάγεται ο κύκλος του αίματος, του θεϊκού «δίκαιου δόλου», που οδηγεί τον υβριστή και τον ένοχο στην καταστροφή και στην εκπλήρωση του τραγικού πεπρωμένου του. Διαμάχες και λύσεις, εγκλήματα και εξιλέωση κοσμικές περιγραφές και αφηγήσεις σε αναπεπταμένο χρόνο αναδεικνύουν μια διαφορετική αντίληψη για το γίγνεσθαι και τον χρόνο, μια ποιητική και συνεκτική αντίληψη που χαρακτηρίζει γενικότερα τη δραματουργική του τέχνη.

περηφάνεια

Η  βουβή και ταπεινωτική τιμωρία-μαρτύριο που υψίσταται ο Προμηθέας αποτελεί έκφραση ανυποχώρητης υπερηφάνειας του. Υφίσταται σιωπηλός το αναπότρεπτο μαρτύριο που έχει επιλέξει συνειδητά υποκείμενος στην Ανάγκη.Μόνο όταν μένει μόνος του στην ερημιά του σκυθικού βράχου υψώνει κραυγή και επικαλείται τη μαρτυρία των στοιχείων της φύσης διακόπτοντας έτσι τη μακρά σιωπη του Τιτάνα, Η σκαιότητα του Κράτους απηχεί το απρόσωπο της μορφής του, ενώ ο Ήφαιστος συμβάλλει εκών άκων με την τέχνη του στο μαρτύριο ενός συγγενικού θεού, αν αναλογιστούμε την τιτανική φύση του, υποκείμενος επίσης στην Ανάγκη που συνιστά η βούληση του Δία.

προσφορά στον άνθρωπο

Η τραγικότητά του αναδύεται τόσο από την σημασία της προσφοράς του στον άνθρωπο, όσο και από την εγγραφή του ιστορικού ανθρώπινου και παρόντος δραματικού χρόνου στην ανακύκληση ενός μεγαλύτερου χρόνου, καθώς ο τιτάνας γνωρίζει το μέλλον. Ο Προμηθέας βιώνει τον μικρόκοσμο μιας προσωπικής περιπέτειας και ταυτόχρονα οραματίζεται τον μακρόκοσμο μέσα στον οποίο αποκτά ιδιαίτερο νόημα η προσωπική βιωματική εμπειρία. Η εξουσία είναι σαν τη Λερναία Υδρα. Το κράτος, η βία, η απανθρωπιά είναι η πολιτική κάθε νέου μονάρχη. Ο άνθρωπος παλεύει να απελευθερωθεί με το μυαλό του και μένει δέσμιος απ’ το μυαλό του». Ο Αισχύλος δεν είναι ποιητής που ρεμβάζει σε κάποιο νησί. Είναι μάχιμος. Η ποίησή του φωτίζει και μέσα από τον Προμηθέα στέλνει μηνύματα που κάνουν το έργο του να είναι εντελώς σύγχρονο. Γιατί ο Προμηθέας είναι ακόμα δεμένος. Ο ελευθερωτής του δεν γεννήθηκε ακόμα.

Η Μοίρα

Η ιδέα της Μοίρας έχει δεσπόζουσα θέση στα έργα του Αισχύλου. Προσπαθεί να την εκφράσει με ορατή και σωματική μορφή μέχρι το σημείο να χάσει τον αφηρημένο χαρακτήρα της. Για αυτό τον λόγο, δημιουργούνται οι μεγαλειώδεις εικόνες, οι τολμηρές σκηνές, οι υπερβατικές σκέψεις, επειδή η τρομερή παρουσία της Μοίρας, προκαλεί τρόμο κι έκπληξη. Για αυτό και η άπειρη μεγαλοπρέπεια των προσώπων που εμφανίζονται πολεμώντας με έναν τέτοιο «εχθρό» και η θαυμαστή ακινησία τους μπροστά στο χέρι της Μοίρας που ισοπεδώνει και το οποίο αυτοί οι ίδιοι προκαλούν.

Τιμωρία σφαλμάτων-εξαγνισμός

Η πεποίθηση ότι ο άνθρωπος είναι ηγέτης των πάντων αποτελεί ύβρη και οι ανθρώπινες καταπατήσεις και υπερβολές τιμωρούνται φαινομενικά από το Θεό και ουσιαστικά από τα ίδια τα σφάλματα του ανθρώπου. Έτσι ο σοφός Αισχύλος διατυπώνει ερωτήματα με σαφήνεια στο κοινό, όπως: «γιατί υπάρχουν καλοί άνθρωποι τόσο δυστυχισμένοι και κακοί τόσο ευτυχισμένοι;», και προτιμά να δώσει ηθικά διδάγματα, δείχνοντας, ότι η δυστυχία δεν είναι πάντα τιμωρία άλλα μπορεί να είναι μια μορφή εξαγνισμού. Η Μοίρα δίνει στον κάθε άνθρωπο το δικό του μερίδιο ευτυχίας ή δυστυχίας, που είναι ταυτόχρονα ελπίδα και απειλή. Όταν κάποιος υπερβάλει στο δικό του μερίδιο τότε οδηγείτε στην ύβρη και εμπίπτει πάνω του ο Νόμος της Δικαιοσύνης και της ισορροπίας που καθορίζει την εξαγνιστική τιμωρία, που έχει ένα θετικό και ηθικό σκοπό, να μάθει ο άνθρωπος μέσα από το βάσανο.Ο ίδιος σεβόταν τους θεούς αλλά πίστευε σε δυνάμεις ακόμα πιο υψηλές από αυτούς, την Ανάγκη και τη Μοίρα.

Το δώρο της φωτιάς

Στον Προμηθέα Δεσμώτη, ο Αισχύλος αντιπαραθέτει την ακατανίκητη δύναμη του Δία με την ακαταμάχητη θέληση του Προμηθέα. Το θέμα του αναφέρεται σε μια εσωτερική παράδοση που περιγράφει συμβολικά τη θυσία του Προμηθέα και το πώς η ανθρωπότητα δέχτηκε το δώρο της φωτιάς από τον Προμηθέα για να αναπτυχθούν οι τέχνες και οι επιστήμες. Η φωτιά είναι ένα στοιχείο της φύσης και συμβολίζει το νοητικό σπινθήρα ή νοημοσύνη που έλαβε ο άνθρωπος σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και έδωσε την πνευματική ώθηση στην ανθρωπότητα στην εξελικτική της πορεία ως σήμερα. Για τον Αισχύλο η Τραγωδία ήταν καθαρά παιδαγωγική στην πιο υψηλή σημασία της έννοιας αυτής και πρόσφερε ηθικά διδάγματα κάτι που τον καθιερώνει σε ένα οραματιστή της ανθρωπότητας.

  Μυστηριακή παράδοση- φυσικές δυνάμεις

Στα έργα του Αισχύλου διαφαίνεται η μυστηριακή παράδοση και η πίστη του ότι όλα στη Φύση έχουν ψυχή κι ότι ο Θεός και οι εκπορεύσεις του, που είναι οι θεοί, τα κυβερνούν όλα. Οτι οι Δυνάμεις της Φύσης και αυτό που σήμερα ονομάζουμε Φυσικοί Νόμοι, είναι πνεύματα στην υπηρεσία του Θείου  Σχεδίου εξέλιξης και της Μοίρας που μας οδηγούν όλους. Προσπαθεί να δώσει το νόημα που έχει η ελεύθερη βούληση και η ανθρώπινη πρωτοβουλία και να τα συμβιβάσει με το σχέδιο του θεού. Δεν διστάζει να θέσει τα μεγάλα προβλήματα που απορρέουν από την ύπαρξη της θείας πρόνοιας και την αλλαζονεία της ανθρώπινης ύπαρξης. Με όλα αυτά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ο δημιουργός του Προμηθέα μετουσιώθηκε σε έναν Μύστη που έχε την καρδιά του Τιτάνα.

Περαιτέρω ερμηνείες

1. Οι διδάξαντες τον τρόπο για την ανέλίξη του ανθρώπου και μέσα από την κατανόση των θείων αληθειών, οι οποίες  περιβάλλουν την μορφή του καθώς και τα δικαιώματα, τα οποία  έχει επί της φύσεως είναι οι Μυσαταγωγοί οι οποίοι παρήγαγαν τα Μυστήρια  και συμβόλίσαν την αλήθειαν και την διδασκαλίαν αυτής της φύσεως. Αυτές είναι οι τέλειες συνειδήσεις της Φύσεως οι οποίες  ενστερνίσθηκαν τις θείες  λειτουργίες και αφωμοιώθηκαν στην μεγάλην της δράση.  Οι συνειδήσεις αυτές είναι οι πηγές κάθε γνώσεως. Οι τέλειες αυτές συνειδήσεις  εμελέτησαν επισταμένως  τους τρόπους ανέλίξης των δυνάμεων της Φύσεως και της ανθρώπινης μορφής και στη βάσει αυτών καθώρισαν σύστημα μυήσεως της ανθρωπίνης προσωπικότητος προκειμένου αυτή να διδαχθή μέσω αυτής της φύσεως σχετικά με την αξία της ιδίας της μορφής της. Μια από τις συνειδήσεις αυτες υπήρξε και ο (τιτάνας) Προμηθεύς ο οποίος  υπήρξε μάλιστα ο πρώτος μεταδότης των μεγάλων αληθειών και ο πρώτος συνθέτης των ιερών συμβόλων των μυστηρίων. Αλλά  οι θείες αλήθειες και οι μεγάλες ιδέες δεν ήταν δυνατόν να εισχωρήσουν στις μικρές ανθρώπινες διάνοιες και για τον λόγο αυτόν τα Μυστήρια  εχωρίσθησαν σε βαθμούς, προκειμένου να παρέξουν στον ζώντα στο σκότος άνθρωπον σταδιακά -ολίγον κατ’ ολίγον-  φως και έτσι να επαναστατήση κατά του ΙΔΙΟΥ του σκότους.

2. Μια ακόμη ερμηνεία είναι ότι  Ο Προμηθέας είναι το ελεύθερο πνεύμα το οποίον προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπον για να ενστερνισθεί τις θείες αλήθειες σχετικές με την Φύση και τους νόμους της  και γνωρίσει τον τρόπον όδευσης σε θειοτέρους κόσμους δέχθηκε να ενσαρκωθεί  στο ανθρώπινο επίπεδο και να φέρει προς αυτούς – τους ανθρώπους – το Φως. Ο Προμηθέας αφού προσέγγισε πρωτος την θεία αντίληψη, εξανέστη κατά των αυθαιρεσιών και των καταπιέσεων, και δηλώνοντας ταυτόχρονα με τη  μετάδοση του Πυρός και  του φωτός του, ότι ο διαχωρισμός της ανθρωπότητας σε τάξεις αποτελεί την πρώτην ύβρη του ανθρώπου κατά της ιδίας μορφής του και τη πρώτη αχαριστία προς τη μητέρα του Φύση. Όμως δεσμέυτηκε στο ανθρώπινο επίπεδο και χρειάσθηκε η παρέμβαση του ήρωα Ηρακλή προκειμένου να αποδευσμευτεί και επανέλθει στους χώρους των αθανάτων πνευμάτων.

3. Μια ακόμη ερμηνεία θα μπορούσε να εκτεθεί αλλά για την παράθεση της θα πρέπει πρώτα να γίνει μιά συνοπτική περιγραφή του Συνθετικού και Συνδετικού λόγου.

Ενας οργανισμός είναι αρτιότερος όταν εξασφαλίζει στην ψυχή περισσότερες δυνατότητες να επικοινωνήσει με το περιβάλλον ,ωστε να εξασφαλίσει το γνωσιολογικό της περιεχόμενο. Επίσης όσο ο οργανισμός είναι αρτιότερος, τόσο οι δυναμικές εκδηλώσεις της ψυχής αυξάνουν και τόσο περισσότερο εξελίσσεται η ψυχική ικανότητα. Ο οργανισμός μας αποτελείται από υλική ουσία. Εκτός όμως από την υλική ουσία υπάρχει και συνεχής ουσία η οποία αποτελεί τον Συνθετικό λόγο του ορανισμού. Ο Συνθετικός λόγος όμως δεν παραμένει ίδιος  αλλά αντικαθ’ισταται βαθμιαία έως ότου αντικατασταθούν και τα υπάυτού συνδεόμενα υλικά άτομα των ιστών του οργανσμού. Επειδή όμως αυτό δεν είναι δυνατόν να γ’[ινεται συνεχώς, τα όργανα υφίστανται αλλοιώσεις, οι οποίες με την πάροδο του χρόνου προκαλούν τη φθορά τους. Συνδετικός λόγος είναι η σύνδεση ανθρώπινης ψυχής με τον οργανισμό, που επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο του οργανισμού, με αποτελέμσα να λειτουργήσουν τα ‘οργνα των αισθήσεων.

Η λέξις «προμηθεύς» σημαίνει προνόηση ή πρόνοια που είναι σύνθετη λέξη, πα­ραγόμενη από τις λέξεις προ και μήτις (λογική δια­νόηση). Κατά τον μύθο αυτόν ο Προμηθεύς (προ-μήτις) έκλεψε το Πνευματικό Πυρ από τον πνευμα­τικό Όλυμπο και το έδωσε στο πλέον εξελιγμένο ζωικό οργανισμό της Γης, τον άνθρωπο, ώστε να αποτελέσει τον νέο του Συνδετικό Λόγο. Αυτό συνι­στά την διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα ζώα διότι αποτέλεσε την εξέλιξη της Ζωικής Νοήσεως σε Λογική Νόηση. Το γεγονός αυτό συντελέσθηκε ως εξής:

Ο δημιουργικός Αιθέρας που περιβάλλει τη μητέρα μας Γη δέχθηκε την περίπτυξη Πνευματικού Πυρός (εικονιζόμενος ως Προμηθεύς) ισχυρότατης δυναμικής σε στιγμή κατά την οποία οι αστρολογικές συνθήκες εμφάνισαν ευνοϊκούς όρους. Αυτό το πνευματικό πυρ επηρέασε τον αι­θέρα του γήινου περιβάλλοντος και μετεφέρθηκε ως μεταμορφωτικός λόγος  στο πλέον εξε­λιγμένο ον της Γης, τον άνθρωπο, άσκησε δράση επί του συνδετικού του λόγου και έτσι του έδωσε την δυνατότητα να μεταβάλλει την μέχρι τότε Ζωική του Νόηση σε Λογική Νόηση. Στην ελληνική παράδοση η εμφάνιση της λογικής νοήσεως περιγράφεται επακριβώς μέσα από τον διαχρονικό μύθο του Προμηθέως.

Συμπέρασμα:                                    

Κεντρική ιδέα του δράματος είναι η αιώνια σύγκρουση της Πνευματικής Ιδέας με τον Κόσμο της Ελευθερίας, με την ανάγκη. Των γραπτών νόμων και του δικαίου των ανθρώπων με τους άγραφους νόμους, τους θεσμούς και τις ρήτρες του αιωνίου θείου δικαίου. Η Προμηθεϊκή ιδέα θα πάσχει αιώνια. Κάθε εποχή θα έχει έτοιμον πάντα, εν ονόματι του Διός της, έναν Καύκασο και έναν σταυρό για τον δικό της Προμηθέα. Οι Προμηθείς θα σταυρώνονται και θα ξανασταυρώνονται πάνω στον ανθρώπινο Καύκασο. Γεμάτος πρωτογονική ορμή ο άνεμος του σκότους θα πνεέι ενάντια προς τη φλόγα τους. Το έργο όμως αργά, απόκρυφα, και μυστηριακά συντελείται. Το φως απορροφάται, μπολιάζει την ύλη. Ο σπόρος φυτεύεται, γονιμοποιείται. Και ύστερα από αιώνες, από χιλιετηρίδες, όταν πια οι ίδιοι οι φορείς έχουν απομακρυνθεί από το γήινο προσκήνιο, η τρικυμία των παθών γαληνεύει και οι αντιθέσεις συμφιλιώνονται. Και μέσα από τη συμφιλίωση αυτή, φωτεινό άνθος προβάλλει: η αρμονία, η τάξη, η Δίκη.                                                                                               

REFERRENCE:

1. 1.       Αριστοτέλους, Περί ποιητικής, 1452a, 12-20.
2. 2.       Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης, 101-105, Βλ. «Prometheus», στο Aeschylus, (engl. transl. by Herbert Weir Smyth, Ph.D.), William Heinemann, Ltd, (London 1926).
3. 3.       Βλ. Γιατρομανωλάκης, Γ. 1992, «Μορφές Βίας στην Τραγωδία», στο Δύο μελέτες για την αρχαία τραγωδία.
4. 4.       Ανδριανού Ε. – Ξιφαρά Π. 2001, Αρχαίο ελληνικό θέατρο: Ο δραματικός λόγος από τον Αισχύλο ως τον Μένανδρο,
5. 5.       ΕΑΠ, Πάτρα, 59. Lesky, A. 1981, Ιστορία της Αρχαίας Εληνικής Λογοτεχνίας5, (μτφρ. Α.Γ. Τσοπανάκης), Αφοί Κυριακίδη.
6. 6.       Εκδόσεις ΙΔΙΟΘΕΑΤΡΟ Τεύχος 23.
7. 7.       Εκδόσεις ΙΔΙΟΘΡΑΤΡΟ Τεύχος 35.
8. 8.       Ο Πυθαγόρειος Εσωτερισμός. Σ. Τάκα.

ixorevolution

ixorevolution ο μεγάλος διαδικτυακός σταθμός αντίστασης των απροσκύνητων Ελλήνων και Ελληνίδων, πολύ σύντομα θα εκπέμψει κανονικό πρόγραμμα ροής με συμμετοχή των: Παντελή Κοντογιάννη, Στυλιανού Τάκα, Γιάννη Σπυρόπουλου, Βιβής Γεωργάκη, Κώστα Σκανδάλη, Στεργιοπούλου Βασιλεία, Κωνσταντίνου Χατζηγιαννάκη, Μιχάλη Γρηγορίου, Κώστα Καρμιράντζου, Εξηκία Τριβουλίδη, Ευάγγελου Μπεξή και πολλών άλλων…

Το Παιχνίδι των Σκέψεων

Τον Kyabje Dudjom Rinpoche

Καθώς όλες οι εμπειρίες του πόνου και της ευτυχίας προέρχονται από τις πράξεις μας και καθώς η θετική ή αρνητική φύση αυτών των πράξεων εξαρτάται από το κίνητρό μας, γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να ελέγχουμε το νου μας. Και όμως η υποταγή του νου μας δεν μπορεί να επιτευχθεί με την άσκηση φυσικής δύναμης πάνω του. Πρέπει να ελέγχουμε το νου μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είμαστε ικανοί να εγκαταλείψουμε μια πράξη μόλις την αναγνωρίσουμε ως επιβλαβή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κακό που θα προκαλέσουμε στους άλλους στην πραγματικότητα το προκαλούμε σε μας τους ίδιους – αν και αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει βραχυπρόθεσμα.

Όταν αναδύεται μια σκέψή φέρνει κι άλλη μαζί της, και μετά και άλλη μία μέσα σε μια ατελείωτη αλληλουχία Εμείς πρέπει να σπάσουμε την αλυσίδα των σκέψεων αφήνοντας τες να διαλυθούν αφ’ εαυτών. Είναι αυτή η ίδια η αλυσίδα που μας εξαπατά εξ’ υπαρχής και αν δεν την σπάσουμε θα συνεχίσει να μας εξαπατά στο μέλλον.

Ο νους είναι η βάση απ’ όπου αναδύονται οι σκέψεις. Είναι αδύνατο να τις σταματήσει κανείς. Πρέπει να παραμείνουμε άνετοι, το σώμα καλά χαλαρωμένο, ήσυχοι προσέχοντας να μην ακολουθήσουμε τις σκέψεις, είτε καλές είτε κακές. Σ’ αυτή τη κατάσταση χαλαρότητας ο νους παρατηρεί το νου. Αν παραμείνουμε σ’ αυτήν την γαλήνια κατάσταση χωρίς να κάνουμε οποιαδήποτε προσπάθεια να κατακρατήσουμε τις σκέψεις μας του παρελθόντος ή τον μέλλοντος, βιώνουμε μια γαλήνια διαύγεια που μοιάζει με έναν ωκεανό χωρίς κύματα νους μας αναπαύεται στο νου

Αφήστε το νου σ’ αυτήν την κατάσταση, σαν μια καθαρή λίμνη. Πάνω στην επιφάνεια της (που δεν κινείται) θα εμφανιστεί μετά μια αλλαγή σαν μια απαλή αύρα που αναταράζει την επιφάνεια τον νερού.

Αυτό ονομάζεται «κίνηση» και αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παρασυρθεί απ’ αυτήν, θα ξεστρατίσουμε, όπως εξηγήσαμε και πιο πάνω. Αν δεν αναγνωρίζουμε την ακινησία θα μας είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε τη κίνηση. Στα βάθη του νου υπάρχει κάτι που είναι σε θέση να αναγνωρίζει την ακινησία και την κίνηση ταυτόχρονα Αυτό αποκαλείται Εγρήγορση.

Κατά τη διάρκεια του διαλογισμού δεν θα πρέπει ούτε να απορρίπτουμε ούτε να ακολουθούμε τη κίνηση. Έχοντας αναγνωρίσει την ακινησία μπορούμε κάθε φορά ν’ αφήνουμε το νου να επιστρέφει εκεί. Παραμένοντα σε ηρεμία όποτε κι αν συμβεί χώρα η αλλαγή, η κίνηση θα διαλυθεί αφ’ εαυτής, όπως το κύμα που σχηματίζεται στην επιφάνεια του ωκεανού και το οποίο υποχωρεί πάλι μέσα στον ωκεανό.

Προσπαθώντας να σταματήσουμε τη κίνηση όταν αυτή λαμβάνει χώρα τότε αυτό κάνει τη σκέψη ακόμα πιο ισχυρή. Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ανθιστάμεθα στη κίνηση, όταν πρέπει να επιστρέφουμε από την προηγηθείσα εμπειρία της ηρεμίας στην Εγρήγορση. Ακριβώς όπως όταν οι αναταράζομε το διαυγές νερό μιας λίμνης το θολώνουμε. Κατά τον ίδιο τρόπο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα διαύγειας αν οι σκέψεις είναι διαρκώς σε αναταραχή. Ο διαλογισμός που καλείται νοητική ηρεμία, είναι η βάση όλων των διαλογισμών. Χάρη σ’ αυτή τη πρακτική καταπραΰνουμε τον κατακλυσμό των σκέψεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουν να αναδύονται σκέψεις, αλλά ότι αυτές δεν Θα μας επηρεάζουν πλέον ούτε Θα διαταράζουν την γαλήνη μας. Προς το παρόν οι σκέψεις που μας επιτίθενται είναι τόσο επιτακτικές, τόσο επίμονες που αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να τις ακολουθήσουμε.

Η πρακτική της νοητικής ηρεμίας σβήνει την επιθετικότητα των σκέψεων έτσι ώστε να γίνεται προοδευτικά ευκολότερο για μας να μην αποχωριστούμε την γαλήνη. Συνηθίζοντας σ’ αυτό θα καταλήξουμε να είμαστε τόσο χαλαρωμένοι στο διαλογισμό ώστε η επιθυμία να κινηθούμε θα εξαφανιστεί. θα μας κατακλύσει μια υπέροχη αίσθηση ευδαιμονίας και θα πρέπει να ευχόμαστε να μην εγκαταλείψουμε αυτήν την κατάσταση ποτέ. Ακόμα κι αν κάνουμε τη πρακτική στο σκοτάδι, τότε η άσκηση φέρνει την εμπειρία της πλήρους διαύγειας όμοιας με το φως που εμφανίζεται την αυγή.

Αν ασκούμαστε στο διαλογισμό, αυτές οι τρεις εμπειρίες: ευδαιμονία, διαύγεια και η κατάσταση του νου χωρίς σκέψεις σε κάποιο σημείο δεν θα αργήσουν να αναδυθούν. Αν δεν συμβεί αυτό τότε αυτό σημαίνει ότι είτε δεν ασκούμαστε σωστά, ή ότι δεν έχουμε ασκηθεί αρκετά. Ίσως ανακύψει η εμπειρία ενός σκοτεινιάσματος, ένα βαρύ συναίσθημα κατά τη διάρκεια αυτής της άσκησης, σαν να σκεπάζεται το κεφάλι μας με μια κουκούλα. Αυτό μοιάζει με τη κατάσταση της πλήξης όπου δεν υπάρχουν σκέψεις.

Αν ανακύψει αυτή η κατάσταση, θα πρέπει να τιναχτούμε, να ανακαθίσουμε, για να χτυπήσει η καρδιά μας με μεγαλύτερη ένταση και να κοιτάζουμε μάλλον προς τα επάνω παρά προς τα κάτω. Η καλλίτερη μέθοδος εξάλειψης εμποδίων κατά τη διάρκεια του διαλογισμού είναι αυτή της αφοσίωσης στο Λάμα,. Χάρη σ’ αυτό, ο νους μας γίνεται ένα με το νου του Λάμα. Εδώ δεν πρόκειται για την ανάμειξη ενός πράγματος με ένα άλλο, αλλά μάλλον ότι ρίχνω νερό μέσα στο νερό. Ακριβώς όπως ο χώρος που περικλείεσαι από τις παλάμες γίνεται ταυτόσημος με τον εξωτερικό χώρο μόλις ανοίξω τις παλάμες, έτστ επίσης δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του δικού μας νου και του Λάμα. Ο δικός του δεν είναι καλύτερος, ο δικός μας δεν είναι ακάθαρτος. Τέτοιες διαφορές δεν υπάρχουν. Αυτό στην πραγματικότητα είναι το μυστικό του διαλογισμού.

Αποσπάσματα από μια διδασκαλία που δόθηκε στο Παρίσι το 1976. δημοσιεύτηκε κατόπι της ευγενούς έγκρισης της Αυτού Εξοχότητας Kyabje Dudjom Rinpoche.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ «ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ»

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΝΕΟΝ ΕΝΙΑΥΤΟΝ

Για την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ των για 8η συνεχή χρονιά δωρεάν εκδηλώσεων του Φιλοσοφικού Αθήναιου «Εκατηβόλος», το Ύπατο Συμβούλιο των Ελλήνων Εθνικών εξασφάλισε ένα σπανιότατο πια (το εκμαγείο έχει προ πολλού αποσυρθεί από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων) σπαρτιατικό άγαλμα του Θεού Πανός, αξίας 400 ευρώ, το οποίο θα αποκτήσει κάποιος φίλος ή μέλος μας μετά από λαχειοφόρο. Η εικόνα του εξαιρετικού αυτού αγάλματος βρίσκεται εδώ: http://4.bp.blogspot.com/_TAKOUzteRg0/TSIpjNUszHI/AAAAAAAAAX4/iOyoFJIRnfQ/s1600/PANStatue.jpg

Οι φίλοι ή μέλη που θέλουν να στηρίξουν την πολυετή προσπάθεια του «Εκατηβόλου» (και ευελπιστούμε ότι θέλετε όλοι) μπορούν να αγοράσουν όσους λαχνούς θεωρούν πρέπον, είτε κατά τις επόμενες εκδηλώσεις μας στον χώρο του Αθήναιου, είτε καταθέτοντας το ισόποσο της αξίας τους στον λογαριασμό 385 – 002786 – 000019 της ALPHA BANK (δικαιούχος Κ. Κεχαγιάς, ΙΒΑΝ GR36 0140 3850 3850 0278 6000 019   BIC CRBAGRAA) και ενημερώνοντάς μας σχετικά στο ysee@ysee.gr. Τα μέλη του ΥΣΕΕ μπορούν να καταθέσουν επιπρόσθετα το ποσό που επιθυμούν μαζί με την ετήσια συνδρομή τους. Ο κάθε λαχνός αποτιμάται στα 10 ευρώ. Η κλήρωση του νικητή θα γίνει στον χώρο του Αθήναιου, πριν από την εκδήλωση της 12ης Φεβρουαρίου.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ «ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ» Αριστοτέλους 36, 1ος όροφος, Αθήνα

 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ «2011»

 Σάββατο 15 Ιανουαρίου, ώρα 20.00. Η Σύλβα Πάντου παρουσιάζει το βιβλίο του Ρήγα Καππάτου «Ελληνική Μυθολογία και Βιβλική Θρησκεία»

 Σάββατο 22 Ιανουαρίου, ώρα 19.00.  Συνεορτασμός με το ΥΣΕΕ των «Θεογαμίων»

 Σάββατο 22 Ιανουαρίου, ώρα 20.00  Βλάσης Ρασσιάς – Σταύρος Σπέγης – Νίκος Σπέγης, «Ελληνική Εθνική Θρησκεία / Θεολογία και Πράξις: η Θεός Παν»

 Σάββατο 29 Ιανουαρίου, ώρα 20.00. Ευαγγελία Καφετζιδάκη, «Λορέντζος Μαβίλης, 98 χρόνια μετά»

 Σάββατο 5 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00 Eυάγγελος Βαρελίδης, «Έρως και Συναίσθημα»

 Σάββατο 12 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00  Αλέξανδρος Ασωνίτης, «Ψευδοκαλλισθένους: Αλεξάνδρου Μακεδόνος βίος και πράξεις»

 Σάββατο 19 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00  Λεωνίδας Μπίλλης – Δημήτρης Μαστρογιάννης – Ιωάννα Αλεξοπούλου, «Ελληνική Εθνική Θρησκεία / Θεολογία και Πράξις: ο Θεός Ερμής»

Κυριακή 20 Φεβρουαρίου.  Συνεορτασμός με το ΥΣΕΕ των «Ανθεστηρίων» στον Λόφο των Μουσών της Αθήνας

 Σάββατο 26 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00  Ευάγγελος Βαρελίδης, «Το Εγώ και ο Κόσμος»

Η τεχνική της αναδρομής σε προηγούμενη ενσάρκωση

Πάρτε μία άνετη στάση. Πάρε μια βαθιά αναπνοή και καθώς θα εκπνέεις οραματίσου τον αριθμό 3 τρεις φορές….. Πάρε μια βαθιά αναπνοή και καθώς θα εκπνέεις οραματίσου τον αριθμό 2 τρεις φορές….. Πάρε μια βαθιά αναπνοή και καθώς θα εκπνέεις οραματίσου τον αριθμό 1 τρεις φορές….. Χαλάρωσε το δέρμα του προσώπου σου. Χαλάρωσε τα χείλη σου. Χαλάρωσε τα βλέφαρά σου. Χαλάρωσε το δέρμα του κεφαλιού σου. Νιώσε αυτή τη χαλαρότητα σαν ένα ζεστό κύμα να κατεβαίνει στους ώμους σου και κατόπιν σε όλο σου το σώμα μέχρι τις άκρες των δακτύλων των χεριών και των ποδιών σου…..  Θα κατέβεις τώρα σε χαμηλότερο σημείο καθώς θα μετράω από το 10 προς το 1. 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1. Χαλάρωσε τώρα το νευρικό σου σύστημα. Χαλάρωσε τώρα τη διάνοια σου, καμιά σκέψη δεν σε απασχολεί, ο νους σου είναι απόλυτα ήσυχος, απόλυτα ήσυχος, απόλυτα ήσυχος……. Χαλάρωσε τώρα το μυϊκό σου σύστημα. Χαλάρωσε τώρα όλα σου τα εσωτερικά όργανα. Όλα σου τα όργανα λειτουργούν τώρα ήρεμα χαλαρωμένα. Είσαι βαθιά χαλαρωμένος, μια πολύ υγιεινή κατάσταση. Απόλαυσε τώρα αυτήν την γαλήνη της βαθιάς χαλάρωσης, καθώς τίποτε δεν σε απασχολεί.

Πάρε μια βαθιά αναπνοή με το ρυθμό που εσύ θέλεις και να αισθάνεσαι ότι κατά την εκπνοή βγαίνει από μέσα σου μαζί με τον αέρα όλη η ένταση που έχει το σώμα σου.

Πάρε άλλη μια βαθιά αναπνοή με το ρυθμό που εσύ θέλεις και να αισθάνεσαι ότι κατά την εκπνοή βγαίνει από μέσα σου κάθε σκέψη που έχεις και κάθε έγνοια.

Πάρε άλλη μια βαθιά αναπνοή με το ρυθμό που εσύ θέλεις και να αισθάνεσαι ότι κατά την εκπνοή βυθίζεσαι σε μια βαθιά γαλήνη, αισθάνεσαι μια απέραντη ευτυχία

Είσαι τώρα κοντά σε μια παραλία με άμμο την ώρα που ανατέλλει ο Ήλιος. Είναι καλοκαίρι. Η θερμοκρασία είναι πολύ ευχάριστη. Βλέπεις γύρω σου δέντρα με ωραία χρωματιστά λουλούδια. Προχωράς προς την θάλασσα. Δεξιά σου βλέπεις βράχια με ομαλές πλευρές που το ύψος τους δεν ξεπερνά τα δύο μέτρα. Με το 1,2,3 σκαρφαλώνεις πάνω στα βράχια και από τη κορυφή τους και βλέπεις από την άλλη πλευρά μια νέα απέραντη παραλία με άμμο. Με το 1,2,3 κατεβαίνεις από αυτά τα ομαλά βράχια στην άλλη παραλία. Προχωράς. Στο βάθος βλέπεις έναν πύργο που ομοιάζει με παλάτι. Με το 1,2,3 κατευθύνεσαι προς το παλάτι με το 4,5,6,7 προχωράς προς το παλάτι, το παρατηρείς καλύτερα και βλέπεις ότι έχει πολεμίστρες χάλκινες, σκεπή από ορεία κρύσταλλο, τοίχους από λευκό όνυχα και παράθυρα με σχέδια που σχηματίζονται από έγχρωμα τζάμια. Με το 8,9 πλησιάζεις στην πόρτα. Δεξιά και αριστερά σου βλέπεις πράσινες κολώνες. Η πόρτα είναι χάλκινη με πολλά σκαλίσματα. Με το 10 είσαι μπροστά στην πόρτα. Η πόρτα ανοίγει. Μπαίνεις μέσα. Βλέπεις έναν μακρύ διάδρομο με λευκές κολώνες δεξιά και αριστερά σου. Από τα παράθυρα με τα έγχρωμα τζάμια μπαίνουν μέσα πολύχρωμες ακτίνες φωτός. Από την οροφή μπαίνει μέσα λευκό φως. Το πάτωμα είναι ψηφιδωτό από πολύχρωμες πολύτιμες πέτρες και παριστάνει έναν πανέμορφο κήπο. Δεξιά και αριστερά σου υπάρχουν μαύρες πόρτες κλειστές. Η κάθε μία από αυτές τις πόρτες έχει πίσω της την ιστορία της κάθε ψυχής. Πάνω στην κάθε πόρτα είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα ή χρυσούς αριθμούς ή χρυσά σύμβολα το όνομα της ψυχής. Ψάξε να βρεις την δική σου πόρτα αλλά μην ανακοινώσεις σε κανέναν το δικό σου όνομα που είναι γραμμένο πάνω στην πόρτα. Ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις μέσα σε μια τεράστια αίθουσα με ζωγραφικούς πίνακες των προηγούμενων ζωών σου[1].

• Τώρα πήγαινε να βρεις τον πίνακα που περιγράφει την πιο όμορφη προηγούμενη ζωή σου ή  
• Τώρα πήγαινε να βρεις τον πίνακα που περιγράφει εκείνη την προηγούμενη ζωή σου που επηρεάζει άμεσα την τωρινή σου ζωή ή
• Τώρα πήγαινε να βρεις τον πίνακα που περιγράφει την προηγούμενη ζωή σου που ήσουν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο για τους άλλους.

Πλησιάζεις προς αυτόν τον πίνακα. Θα μετρήσω από το 1 μέχρι το 5. Ένα ο πίνακας δεν είναι πολύ καθαρός. Δύο ο πίνακας γίνεται πιο θολός. Τρία τον πίνακα τον σκεπάζει κάτι σαν ομίχλη. Τέσσαρα ο πίνακας γίνεται ακόμα πιο θολός. Πέντε είσαι τώρα ένα παιδάκι 5 χρονών. Περπατάς στον δρόμο και πηγαίνεις στο σπίτι σου. Φθάνεις στην πόρτα του σπιτιού σου. Την ανοίγεις και μπαίνεις μέσα. Περπατάς σε έναν διάδρομο και πηγαίνεις στην τραπεζαρία. Κάθεσαι στο τραπέζι. Ποίοι άλλοι κάθονται στο τραπέζι; ποιος σερβίρει το φαγητό; τι φαγητό σερβίρει; Βάλε το χέρι σου να δεις αν έχεις πουλάκι. Αν έχεις πουλάκι είσαι αγόρι, αν δεν έχεις είσαι κορίτσι. Τι παπούτσια φοράς; Πηγαίνεις στο δωμάτιό σου να κοιμηθείς. Ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου και σκεπάζεσαι. Ποιος σε πήγε στο δωμάτιό σου;.

Θα μετρήσω μέχρι το πέντε και θα κοιμηθείς πέντε χρόνια. 1,2,3,4,5. Ξυπνάς. Είσαι 10 χρονών. Σηκώνεσαι από το κρεβάτι σου. Πηγαίνεις στο παράθυρο. Τι βλέπεις; Κάποια ή κάποια σου μαθαίνει κάτι. Τι σου μαθαίνει; Ποιος είναι αυτός που σου το μαθαίνει; Που είσαι όταν στο μαθαίνει; Με ποίο όνομα σε φωνάζει; Εσύ με ποίο όνομα τον φωνάζεις;

Θα μετρήσω μέχρι το πέντε και θα είσαι 15 χρονών. 1,2,3,4,5. Είσαι 15 χρονών. Έχεις κάποιο φίλο ή φίλη. Τι συζητάς; Με ποίο όνομα σε φωνάζει; Ποίο έτος έχουμε τώρα; Σε ποία χώρα βρίσκεσαι;

Τώρα πήγαινε στην ημέρα του γάμου σου. Πόσων χρονών είσαι; Πως είναι ο σύντροφός σου; Πως γίνεται η τελετή του γάμου σου; Πως είναι η πρώτη νύκτα του γάμου σου;

Τώρα θυμήσου μια ωραία παραμονή πρωτοχρονιάς. Πως ήταν;

Τώρα πάμε στην τελευταία ημέρα της ζωής σου. Λίγα λεπτά πριν πεθάνεις, που βρίσκεσαι; Ποίοι είναι γύρω σου; Πέθανες. Που πήγε η ψυχή σου; τι βλέπεις γύρω σου; Ποίοι είναι οι πνευματικοί σου οδηγοί; Πόσοι είναι;

Αριστερά σου έχεις όλα τα πρόσωπα της εκείνης της ζωής σου. Δεξιά σου έχεις όλα τα πρόσωπα της σημερινής που ζωής. Έχουν καμία σχέση;

Τώρα βρίσκεσαι μέσα σε ένα πουπουλένιο σύννεφο. Βυθίζεσαι[2]… Βυθίζεσαι… Βυθίζεσαι… Βυθίζεσαι… Βυθίζεσαι… Τώρα το σύννεφο αρχίζει να διαλύεται και μπροστά σου εμφανίζεται ο ανώτερος εαυτός σου. Είναι ή ένα πρόσωπο ή ένα σύμβολο ή ένας αριθμός. Ότι δεις ή ότι σου ειπεί κράτησέ το μόνο για τον εαυτό σου.  Παρατήρησέ τον. Έχει κανένα μήνυμα για σένα;

Μετράω τώρα από το ένα έως το πέντε. Ένα. Δυο. Τρία. Τέσσαρα. Στο πέντε ανοίγεις τα μάτια σου και αισθάνεσαι ευδιάθετος/τη χωρίς καμιά ενόχληση και χαρούμενος/νη. Πέντε, μάτια ανοικτά. 

---

[1] Κάνουμε π.χ. τρεις αναδρομές. Σε κάθε μία πηγαίνουμε το υποκείμενο σε έναν μόνο πίνακα διαφορετικά από τους άλλους όπως αναφέρονται παρακάτω.

[2] Προφέρεται πολύ αργά