Ο Νεύτωνας έγραφε στα Ελληνικά !

Για πρώτη φορά, τα ιστορικά χειρόγραφα του Ισαάκ Νεύτωνα δημοσιοποιούνται Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο διάσημος φυσικός και μαθηματικός Ισαάκ Νεύτων, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα. Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του «Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του…αντίτυπο.
Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», περισσότερες από 4.000 σελίδες, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο του αρχείου του Νεύτωνα, που διατηρεί το φημισμένο πανεπιστήμιο, έχουν ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμα online στο πλαίσιο ενός προγράμματος, το οποίο θα δώσει στο ευρύ κοινό πρόσβαση στο έργο και άλλων «κολοσσών» της επιστήμης, όπως ο Δαρβίνος. Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την ψηφιοποίηση στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, Γκραντ Γιανγκ, τα χειρόγραφα του Νεύτωνα αποκαλύπτουν τον τρόπο που σκεπτόταν και σταδιακά προχωρούσε στις σημαντικές ανακαλύψεις του, που σφράγισαν τη σύγχρονη επιστήμη.
Για ρίξτε όμως και μια ματιά στην ιστοσελίδα http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9 η οποία έχει ψηφιοποιημένα χειρόγραφα από το σημειωματάριό του Νεύτωνα… Αναγνωρίζεται τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε;
ΠΗΓΗ http://aorata-gegonota.blogspot.com/2011/12/blog-post_1149.html?spref=fb

ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

H oμιλία της Ελένης Εξηνταβελόνης στην Θεοσοφική Εταιρία

Ο φόβος, ειδικά όπως εμφανίζεται στον άνθρωπο της σημερινής εποχής, έχει πολλές μορφές. Εδώ θα εστιάσομε κυρίως στον ενστικτώδη φόβο και λιγότερο σε επίκτητες φοβικές καταστάσεις εμμονών και ψυχολογικού άγχους. Ο φόβος, κατά βάση,  χαρακτηρίζεται ως ένα έμφυτο αίσθημα που υπακούει στο αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Είναι το εξαιρετικά δυσάρεστο συναίσθημα που καταλαμβάνει κάποιον στην παρουσία ή στην σκέψη πραγματικού ή υποθετικού κινδύνου.

Ο φόβος αποτελεί προειδοποιητικό σήμα και θέτει ολόκληρο τον οργανισμό σε ετοιμότητα συναγερμού ώστε να αντιμετωπισθεί μία απειλή και να αποτραπεί πιθανή βλάβη. Το συναίσθημα του φόβου διεγείρει το νευροφυτικό σύστημα και τους ενδοκρινείς αδένες, έτσι που το σώμα μπαίνει σε επιφυλακή και ρυθμίζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ικανό να αντιδράσει γρήγορα και δυναμικά, χωρίς την μεσολάβηση της σκέψης. Διακρίνεται από το άγχος στο ότι  ο φόβος συνιστά αντίδραση σε μια συγκεκριμένη εξωτερική απειλή και υποχωρεί όταν η απειλή αποχωρήσει, ενώ το άγχος αποτελεί συναισθηματική απάντηση στην αναμονή ενός ασαφούς κινδύνου και διαρκεί πολύ περισσότερο από τον φόβο.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΕΝΣΤΙΚΤΑ

Επειδή στην πρωταρχική του μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα ένστικτα –κυρίως με αυτό της αυτοσυντήρησης, θα κάνομε μία μικρή αναφορά σε αυτά.

Με τον όρο ένστικτο εννοείται η εγγενής τάση ή ορμή των ατόμων κάθε ζωικού είδους να εκδηλώνουν συγκεκριμένες συμπεριφορές υπό την επίδραση ορισμένων συνθηκών. Είναι μια  έμφυτη παρόρμηση που ρυθμίζει τις ενέργειες του ανθρώπου, ανεξάρτητα από βουλητικές λειτουργίες. Δεν είναι προϊόν μάθησης και γίνεται για ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης. Το ιστορικό των φιλοσοφικών και επιστημονικών αντιπαραθέσεων για την ύπαρξη και τη δύναμη των ενστίκτων είναι πλούσιο και κοινωνικά φορτισμένο.

O Thomas Hobbes (1588-1679) χαρακτήρισε τον άνθρωπο σαν «homo homini lupus», πιστεύοντας δηλαδή ότι είναι από τη φύση του ένα σκληρό και κακό ζώο χωρίς συμπόνια για τον συνάνθρωπό του. O Άγγλος φιλόσοφος υποστηρίζει ότι το κύριο καθοριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι ο εγωισμός  και κάθε άνθρωπος, δεν έχει άλλη επιλογή εκτός του να συσσωρεύει δύναμη για να διασφαλίζει την αυτοσυντήρησή του, εξ αιτίας του φόβου ότι εάν δεν το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει κάποιος άλλος, και έτσι αυτός θα βρεθεί στο έλεος του άλλου.

Αντιθέτως, ο Γάλλος φιλόσοφος Rousseau (1712-1778) θεώρησε ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αγνός και καλός και ο σύγχρονος πολιτισμός είναι αυτός που τον διαφθείρει κάνοντάς τον επιθετικό και βίαιο, ενώ ο John Locke υποστήριξε ότι ο άνθρωπος γεννιέται ως «άγραφος πίνακας» (tabula rasa), χωρίς οποιαδήποτε έμφυτη προδιάθεση και ορμή.

Ο Φρόιντ, επηρεασμένος από το έργο του Δαρβίνου, υιοθέτησε  την ιδέα της συνέχειας μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όπως και τα ζώα, δρα με βάση τα ένστικτα. Στο άνθρωπο τα ένστικτα περιέχονται στο «εκείνο» («id»), το μέρος της προσωπικότητας το οποίο αφορά στις ασυνείδητες λειτουργίες του ανθρώπου. Συνεπώς, η κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο είναι οι ορμές, που τον ωθούν να ικανοποιήσει τις βιολογικές ανάγκες του. Ο Φρόιντ τελικά υποθέτει την ύπαρξη δύο ενστίκτων στον άνθρωπο, του «έρωτα» και του «θανάτου». Το ένστικτο του «έρωτα» είναι το ένστικτο για ζωή και ανάπτυξη και περιλαμβάνει τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης, της συμβίωσης, το σεξουαλικό και των γεννητόρων.

Το ένστικτο του «θανάτου» συνιστά τη ρίζα της επιθετικότητας και της καταστροφικής  ιδιοσυγκρασίας του ανθρώπου. Ο Φρόιντ περιέγραψε τη λειτουργία της ενστικτώδους αυτής ορμής ως εξής: η εσωστρέφεια της ορμής του θανάτου καταλήγει σε κατάθλιψη, ενώ αντιθέτως, η εξωστρέφεια της ορμής αυτής καταλήγει σε επιθετικότητα.[1] Επίσης, ο Φρόιντ εισήγαγε την έννοια της «ψυχικής ενέργειας», μιας μόνιμης πηγής ενέργειας που υπάρχει στον άνθρωπο και στην οποία βασίζεται η θεωρία τον ενστίκτων. Τα ένστικτα, ορμόμενα από την ψυχική ενέργεια είναι αναγκαίο να εκτονωθούν. Tη διαδικασία της εκτόνωσης την ονόμασε «κάθαρση». Αφορά στο φαινόμενο της ψυχικής και σωματικής εξαντλήσεως που παρουσιάζεται όταν το άτομο εκφράζει τις απαγορευμένες και καταπιεσμένες ορμές του. Μία αρχή της ψυχαναλυτικής θεραπείας είναι ότι η κάθαρση φέρνει μόνο προσωρινή ανακούφιση (επειδή οι ορμές δεν έχουν βρει ικανοποιητικό μηχανισμό άμυνας). Επομένως, ζητούμενο είναι  το άτομο να βρει τρόπους έκφρασης αλλά και ελέγχου  των ενστικτωδών του παρορμήσεων στην πραγματική ζωή και τις καθημερινές του σχέσεις.

Ειδικά ως προς την ερμηνεία της επιθετικότητας, θεωρίες όπως αυτές της «κοινωνικής μάθησης» (Άλμπερτ Μπαντούρα) απορρίπτουν  την ιδέα της κάθαρσης και δείχνουν με πειράματα ότι το να δίνεται ευκαιρία σε ενήλικες ή παιδιά να είναι επιθετικοί ενθαρρύνει και αυξάνει την επιθετικότητά τους, παρά την μειώνει.[2] Υποστηρίζουν εξάλλου ότι η επιθετικότητα είναι προϊόν μάθησης και όχι ενστικτώδης ορμή, ισχυρισμός που δεν είναι ευρύτερα αποδεκτός και αφήνει κενά ως προς την εξήγηση της βίαιης συμπεριφοράς.

«Τα ζώα με την υψηλότερη νοημοσύνη έχουν ασθενέστερο ενστιγματικό οπλισμό. Η Φύση τα εμπιστεύεται περισσότερο και αφήνει μεγαλύτερα περιθώρια στη θέλησή τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο άνθρωπος, συγκριτικά με τα άλλα ζώα έχει τα λιγότερα και ατελέστερα σχηματισμένα ένστικτα.  Ο ρόλος των ενστίκτων είναι πολύ σημαντικός κατά την παιδική ηλικία, τότε δηλαδή που ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμη στην πλήρη σωματική και πνευματική του ανάπτυξη και χρειάζεται την «κηδεμονία» της φύσης. Αλλά και κατά την ωριμότητα τα ένστικτα εξακολουθούν να τον επηρεάζουν. Επειδή όμως είναι πλέον ικανός να ανακαλύπτει τρόπους σκόπιμης συμπεριφοράς για να προσαρμόζεται αποτελεσματικά στις παρουσιαζόμενες καταστάσεις, η αντίληψη και η διάνοια αναλαμβάνουν κατά μεγάλο μέρος το έργο των ενστίκτων…».[3]

Η σύγχρονη νευροβιολογία στην πλειοψηφία της, όπως θα δούμε και παρακάτω, τείνει να τοποθετείται κάπου στο ενδιάμεσο των ακραίων απόψεων περί «καλής» και «κακής» φύσης των ενστίκτων και κατά πόσο αυτά καθορίζουν τα κίνητρά μας. Ο άνθρωπος αν και πράγματι κουβαλάει συνέχεια κάποια ένστικτα μαζί του, πιθανότατα σε εκείνο το τμήμα της προσωπικότητάς του που ο Φρόυντ ονόμαζε “id” (εκείνο), διατηρεί ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη της διαχείρισής τους.

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ

Οι Νευροεπιστήμες έχουν δείξει ότι ο φόβος σχετίζεται με και ενεργοποιεί συγκεκριμένες περιοχές στον εγκέφαλο. Θα αναφερθούμε σε αυτές, καθώς θα  περιγράφομε την  λειτουργία του εγκεφάλου βάσει μιας θεωρίας που πρώτος διατύπωσε ο Καναδός Νευροφυσιολόγος  Paul MacLean (1913-2007). Σύμφωνα με αυτήν, ο σημερινός εγκέφαλος του ανθρώπου και των άλλων θηλαστικών αποτελεί σύμπλεγμα τριών “εγκεφάλων” οι οποίοι δημιουργήθηκαν και προστέθηκαν σταδιακά κατά τη διάρκεια της εξέλιξης. Το σχήμα του θυμίζει μανιτάρι. Τα τρία αυτά τμήματα τα οποία προοδευτικά ενσωμάτωσε ο εγκέφαλός μας, είναι με τη σειρά της εμφάνισής τους ο “εγκέφαλος του ερπετού”, ο “παλαιοθηλαστικός εγκέφαλος” και ο “νεοθηλαστικός  εγκέφαλος ή νεοφλοιός”. [4]

Ο αρχαιότερος «ερπετοειδής εγκέφαλος» -που ονομάσθηκε έτσι από τον Μακ Λιν επειδή αναπτύχθηκε πρώτα στα ερπετά,  περιλαμβάνει το εγκεφαλικό στέλεχος και αποτελεί προέκταση του νωτιαίου μυελού (αντιστοιχεί με το κοτσάνι του μανιταριού). Διεκπεραιώνει τις βασικές εγκεφαλικές λειτουργίες από τις οποίες εξαρτάται η ζωή: την καρδιακή λειτουργία και την αναπνοή. Είναι η έδρα των ενστικτωδών αρχέγονων ωθήσεων: της επιθετικότητας, του κινδύνου, της υπεράσπισης του εδάφους, των ενστίκτων συντήρησης και αναπαραγωγής, όλων των ωθήσεων που έχουν σκοπό την  εξασφάλιση της επιβίωσης του είδους. Από εδώ ξεκινά η ρύθμιση του βαθμού εγρήγορσής μας και ως εκ τούτου είναι εκείνος που πυροδοτεί τις αντιδράσεις ετοιμότητας σε πιθανό κίνδυνο.

Ο παλαιοθηλαστικός ή συναισθηματικός εγκέφαλος είναι ο ενδιάμεσος και σε  μεγάλο βαθμό ταυτίζεται με το στεφανιαίο ή μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου. Δίνει τη δυνατότητα στον άνθρωπο και τα υπόλοιπα θηλαστικά να αναπτύξουν και να εκδηλώσουν ένα ολόκληρο σύστημα συναισθηματικών κωδίκων, όπως η στοργή, ο θυμός, η αρέσκεια /απαρέσκεια, η κινητοποίηση /ακινητοποίηση.

Ο νεοθηλαστικός ή  σκεπτόμενος εγκέφαλος, είναι το νεότερο τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος. Όλες οι ικανότητες που διαφοροποιούν τους αθρώπους από τα ζώα οφείλονται στις λειτουργίες  του νεοφλοιού. Καταλαμβάνει τα δύο τρίτα του συνολικού εγκεφάλου  και ρυθμίζει ή σχετίζεται με  ανώτερες λειτουργίες όπως η γλώσσα, η φαντασία, η λογική, ο συλλογισμός. Ο προμετωπιαίος φλοιός, μία περιοχή του νεοφλοιού, είναι η περιοχή που φαίνεται να διαδραματίζει κυρίαρχο ρόλο στη συγκρότησή μας ως λογικών, πνευματικών και ηθικών οντοτήτων. Αυτό το τμήμα του εγκεφάλου μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για τη συμπεριφορά μας, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας

Τα τμήματα αυτά του εγκεφάλου λειτουργούν αλληλοεπηρεαζόμενα, αλλά και συχνά ανταγωνιστικά. Η μεταξύ τους σχέση μεταβάλλεται προοδευτικά με τον χρόνο και με την εκπαίδευση. Η διαμόρφωση του νεότερου τμήματος του ανθρώπινου εγκεφάλου αυξάνει ολοένα και περισσότερο την δυνατότητα αυτού να ελέγχει ή να αναστέλλει αυθόρμητες βίαιες εκρήξεις (θυμός, οργή, πάθος κ.λ.π.) του συναισθηματικού εγκεφάλου.  Η δράση ωστόσο του εκάστοτε κατώτερου τμήματος του εγκεφάλου μπορεί μεν να επηρεαστεί σημαντικά από τη δράση του ανώτερου τμήματος, αλλά όχι να εξουδετερωθεί πλήρως, ειδικά ως προς ότι ορίζομε ως ένστικτο.

Όπως δείχνουν οι μελέτες, την ευθύνη για την αναγνώριση και την  σημασιολόγηση ενός κινδύνου έχει μία περιοχή του συναισθηματικού εγκεφάλου που λέγεται αμυγδαλή. Σε πείραμα προσομοίωσης συνθηκών κινδύνου, καταγράφηκε πως όταν ο κίνδυνος ήταν μακριά, τότε την ευθύνη της διαχείρισης της πληροφορίας του κινδύνου είχε μια περιοχή του νεότερου σκεπτόμενου εγκεφάλου η οποία ενεργοποιείται σε συνθήκες αγωνίας και βοηθά στην αναζήτηση στρατηγικών αντίδρασης. Αντίθετα όταν η απειλή πλησίαζε πολύ κοντά, τότε η εγκεφαλική δραστηριότητα μετατοπιζόταν σε μια περιοχή του «εγκεφάλου του ερπετού», η οποία πυροδοτούσε τον μηχανισμό άμεσης αντίδρασης μέσω ενός πολύπλοκου δικτύου νεύρων σύνδεσης με πολλά μέρη του εγκεφάλου.[5]

Ένας σημαντικός αριθμός πειραμάτων έδειξε ότι τα νευρικά κύτταρα της αμυγδαλής μπορούν να απομνημονεύσουν ερεθίσματα που σχετίζονται χρονικά με κάποιο ερέθισμα πόνου. Τα συνδεδεμένα με αυτόν τον τρόπο με τον πόνο ερεθίσματα είναι δυνατόν να προκαλέσουν αντίδραση φόβου και άγχους ακόμη και όταν απουσιάζει το επώδυνο ερέθισμα. Η μνήμη όμως που εγκαθίσταται στην αμυγδαλή είναι μια ασυνείδητη άδηλη μνήμη, γεγονός που υποδηλώνει τον σημαντικό ρόλο που παίζουν οι ασυνείδητες διαδικασίες στη συναισθηματική συμπεριφορά του ανθρώπου. [6]

Οι φοβικές αντιδράσεις λοιπόν παρότι συνήθως αποτελούν ασπίδα προστασίας δεν αφορούν πάντα  έναν πραγματικό κίνδυνο και δύνανται να περιστέλλουν την ελευθερία του ατόμου.  Ο σκεπτόμενος νεοεγκέφαλος του ανθρώπου μέσω της φαντασίας και της σκέψης μπορεί να προκαλεί αισθήματα φόβου και να πυροδοτεί ανάλογες αντιδράσεις για φανταστικούς κινδύνους στο παρόν ή στο μέλλον. Οι φοβικές συμπεριφορές, όπως είδαμε,  ενεργοποιούν τα κατώτερα τμήματα του εγκεφάλου, με αποτέλεσμα ανώτερες λειτουργίες του νεοφλοιού όπως η σκέψη, η κρίση και η βούληση να είναι αδύναμες και ως εκ τούτου εύκολα χειραγωγήσιμες. Ο φόβος, από έναν ενστικτώδη μηχανισμό προστασίας μπορεί να μετατραπεί σε ένα εργαλείο χειραγώγησης και περιορισμού της ελευθερίας.

Ο ΦΟΒΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Ο Παν-επιστήμονας Αριστοτέλης  περισσότερο από κάθε άλλον στοχαστή έχει πραγματευθεί το ζήτημα του φόβου.

ἔστω δὴ ὁ φόβος λύπη τις ἢ ταραχὴ ἐκ φαντασίας
μέλλοντος κακοῦ φθαρτικοῦ ἢ λυπηροῦ.[7]

Με αυτόν τον τρόπο, όπως και ο Μύστης Πλάτωνας, ορίζει στην  Ρητορική του  τον φόβο∙  «ένα είδος λύπης ή μια μορφή αναστάτωσης, που προκαλεί η ιδέα κάποιου καταστρεπτικού ή οδυνηρού κακού που πρόκειται να συμβεί».

Στα Ηθικά Νικομάχεια, προσπαθώντας να ορίσει την αρετή περιγράφει σε αντιθετικά ζεύγη διάφορα είδη «κακιών» που χαρακτηρίζονται από την «υπερβολή» ή τη «έλλειψη», παραθέτοντας σε αυτά την αντίστοιχη αρετή που αποτελεί μεσότητα. Ο φιλόσοφος θεωρεί τον φόβο ως μορφή κακίας από την πλευρά της έλλειψης σε σχέση με το αλόγιστο θάρρος που αποτελεί κακία από την πλευρά της υπερβολής. Ως μεσότητά τους ορίζει την Ανδρεία. Ο ανδρείος δηλαδή κατά τον Αριστοτέλη, αποτελεί το «μέσον» ανάμεσα στον θρασύ και το δειλό.  Αναφέρει ότι και οι δειλοί και οι θρασείς βρίσκονται μόνιμα σε πλάνη, καθώς ο μεν δειλός θεωρεί φοβερά όσα δεν είναι, ενώ ο θρασύς περιφρονεί τα φοβερά είτε από άγνοια είτε σε παροξυσμό τρέλας. Σε άλλο σημείο στα Ηθικά Μεγάλα (1.5.3.1–1.5.5.7) τονίζει  ότι αν κάποιος είναι τόσο άφοβος ώστε να μην φοβάται ούτε τους θεούς, τότε αυτός δεν θεωρείται ανδρείος αλλά μανιακός. Επομένως και οι πολλοί φόβοι φθείρουν, αλλά και η παντελής απουσία τους.

Οι άνθρωποι κατά τον Σταγειρίτη γίνονται άφοβοι με δύο τρόπους: είτε γιατί δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ κίνδυνο είτε γιατί έχουν την αναγκαία βοήθεια. Επίσης, νιώθουν θάρρος 1)αν πιστεύουν ότι έχουν πολλά πλεονεκτήματα, όπως αφθονία χρημάτων, σωματική δύναμη, δυνατούς φίλους, ισχυρή χώρα, 2) αν δεν έχουν αδικήσει κανέναν ή τουλάχιστον όχι πολλούς, 3)αν έχουν καλές σχέσεις με τους θεούς, 4) όσοι πιστεύουν ότι αν επιχειρήσουν κάτι ή θα το πετύχουν  ή δεν πρόκειται να πάθουν τίποτε (Ρητ. 2.5. 1383a31).

Η Ανδρεία, όπως αναφέρει, σχετίζεται βέβαια με το θάρρος και το φόβο, αλλά περισσότερο με πράγματα που προκαλούν φόβο. Αυτός για τον οποίο δεν υπάρχει τίποτε φοβερό δεν μπορεί να θεωρηθεί ανδρείος. Ανδρείος δηλαδή για τον φιλόσοφο είναι εκείνος που παραμένει ατάραχος και τηρεί σωστή στάση απέναντι στα φοβερά κι όχι απέναντι σε εκείνα που δίνουν θάρρος. Στο περί αρετών και κακιών αναφέρει ότι ανδρεία είναι να μην αποκαρδιώνεται κανείς από το φόβο του θανάτου, να είναι θαρραλέος στις συμφορές και τολμηρός στους κινδύνους και να προτιμά να πεθάνει καλά από το να επιβιώσει ποταπά. Αντίθετα, γνώρισμα της δειλίας είναι η εύκολη αναστάτωση και ανησυχία από τυχαίους φόβους και κυρίως λόγω του φόβου του θανάτου ή της σωματικής αναπηρίας, όπως και το να θεωρεί κανείς καλύτερο να επιζήσει όπως-όπως από το να πεθάνει αξιοπρεπώς.[8]

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Περιγράψαμε τον φόβο, όχι ακριβώς  από ψυχολογική οπτική (όπως ορίσαμε στον τίτλο)  όσο από νευροβιολογική και φιλοσοφική. Η εσωτερική άποψη μπορεί να ανιχνευθεί σε όσα ήδη ειπώθηκαν. Ο φόβος είναι σύμφυτη ποιότητα της ύλης καθεαυτής, ορμούμενος όπως είδαμε από το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης που εδρεύει στον αρχέγονο ερπετοειδή εγκέφαλο. Ενυπάρχει ενστικτωδώς σε κάθε ζωντανό ον και αποτελεί σωτήριο κατά βάση μηχανισμό προστασίας κυρίως της σωματικής υπόστασης. Στον  άνθρωπο όμως αποκτά τραγικές διαστάσεις καθώς ενισχύεται με την σκέψη και την φαντασία και επεκτείνεται σε φόβο και ανησυχία για την διατήρηση οποιουδήποτε αποκτήματος –υλικού ή νοητικού.

Όσο μεγαλύτερη η προσκόλληση και η αγκίστρωση με οτιδήποτε έχομε ή δημιουργούμε, τόσο ενδυναμώνονται οι έμφυτοι φόβοι ή δημιουργούνται  νέοι παράλογοι ή φανταστικοί. Οι  αρχέγονες αιτίες του φόβου περιγράφονται ιδιαίτερα περιεκτικά και βαθύτατα στο απόσπασμα που θα παραθέσω αυτούσιο:

 «Ο φόβος είναι συνυφασμένος με το γεγονός αυτής της ίδιας της ύλης και με τη συνάντηση των ζευγών των αντιθέτων –ψυχής και ύλης. Οι αισθαντικές ψυχές των ζώων και των ανθρώπων έχουν υποσυνείδητα επίγνωση παραγόντων όπως:

Η απεραντοσύνη και συνεπώς η αισθητή καταπίεση του Όλου.

Η πίεση όλων των άλλων ζωών και υπάρξεων.

Η λειτουργία ενός Νόμου αδυσώπητου.

Η αίσθηση της αιχμαλωσίας, του περιορισμού και της συνεπακόλουθης ανεπάρκειας.

Στους παράγοντες αυτούς, που προκύπτουν από τη διαδικασία της ίδιας της εκδηλώσεως και που διαρκούν και αυξάνονται σε δύναμη στο διάστημα των αιώνων, βρίσκονται τα αίτια κάθε σύγχρονου φόβου και η βάση όλου του τρόμου, έξω από καθετί που είναι καθαρά ψυχολογικά και όχι απλώς ο ενστικτώδης φόβος του ζώου».[9]

Ο Αριστοτέλης και άλλοι φιλόσοφοι  όπως ο Κίρκεγκωρ και ο Χάιντεγκερ έχουν εστιάσει σε αυτές τις ιδέες με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο.

Ο Δανός φιλόσοφος Κίρκεγκωρ (1813-1855) συναισθάνεται πως η θρησκευτική εμπειρία δεν εξαλείφει τον υπαρξιακό τρόμο, του δίνει όμως ένα μυστικό πρόσωπο και τον μετατρέπει σε μια ασκητική ζωής.  Ενώπιον του Θεού ολόκληρη η δημιουργία σείεται από μια ανείπωτη προσδοκία και φρίκη μαζί.[10]

Αργότερα το Dasein (υπάρχον εγώ)  ενός άλλου φιλοσόφου εξορκίζει τον υπέρτατο φόβο του θανάτου. Ο Χάιντεγκερ (1889-1976) αντιλαμβάνεται το υπαρκτικό είναι  ως ένα «είναι-προς-θάνατον». Υπάρχω σημαίνει ότι ζω ανά πάσα στιγμή με την επίγνωση του θανάτου και ακριβώς αυτή η σκέψη είναι που ξυπνάει εντός της υπαρκτικής συνείδησης την ορμή για δημιουργία, το μένος της γνήσιας πράξης. Η αυθεντική συνείδηση  χαρακτηρίζεται από τη διαρκή μέριμνα και το θεμελιακό τρόμο μπροστά στο αδυσώπητο μηδέν που την περισφίγγει. Ο τρόμος της , όπως το είχε δει και ο Κίρκεγκωρ, δεν έχει συγκεκριμένο αντικείμενο. Ο υπαρξιακός άνθρωπος δεν φοβάται αυτό ή εκείνο το εμπειρικό πράγμα. Στην πραγματικότητα δεν φοβάται τίποτε. Ο φόβος του δε έρχεται από τα έξω, βγαίνει από τα μέσα χωρίς εξωτερική αιτία. Είναι εκδήλωση του εσωτερικού βάθους του υπαρκτικού Εγώ, σύμπτωμα της επαφής του με την απουσία που είναι στην καρδιά του κόσμου.[11]

Ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, αναφέρεται στον φόβο (δέος θα μπορούσε να ειπωθεί πιο ορθά) που αισθάνεται ακόμα και ο ανδρείος προς τον «Θεό» –Άπειρο, και στον φόβο που αισθάνεται αυτός που αδικεί (εσωτερικό ένστικτο για την ύπαρξη του «αδυσώπητου Νόμου», της συμπαντικής νομοτελειακής ανταπόδοσης).

ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ;

Η επιστήμη της σύγχρονης ψυχολογίας έχει δώσει σε ικανοποιητικό βαθμό τρόπους αντιμετώπισης ψυχολογικών φόβων –φοβιών και καταστάσεων έντονου άγχους. Η τάση αποφυγής καταστάσεων που μπορούν να διεγείρουν φόβο (φόβος για τον φόβο) συντηρούν και αυξάνουν φοβικές συμπεριφορές. Μόνο όταν οι φόβοι αντιμετωπίζονται και εξοικειώνεται κανείς μαζί τους μπορούν να ξεπερασθούν. Η δράση φαίνεται να είναι η θεραπεία για κάθε είδους φόβο –ψυχολογικό, επίκτητο ή ενστικτώδη. Όπου ως δράση εννοούμε την  Κίνηση προς το αντικείμενο του φόβου. Αυτή η κίνηση περιλαμβάνει αρχικά παρατήρηση, γνώση και κατανόηση της κατάστασης που προκαλεί φόβο, και εν συνεχεία σταδιακή εξοικείωση με αυτήν.

Όπως είδαμε και στις παραθέσεις του Αριστοτέλη,  ανδρείος είναι αυτός που ενώ  έρχεται αντιμέτωπος με συνθήκες που προκαλούν φόβο,  στέκει ψύχραιμος και δρα σε πείσμα του φόβου.

Στοχαστές  όπως Δον Χουάν Μάτους / Καστανέντα, ο Κοέλο και ο Καζαντζάκης υμνούν περήφανα με την γραφή τους την στάση αυτή που συνιστά τον δρόμο του Πολεμιστή. Του Πολεμιστή αυτού που δεν παραδίδεται στις αντιξοότητες, που δεν λιποψυχά, που θαρραλέα αναλαμβάνει την ευθύνη για τα δρώμενα του κόσμου τούτου. «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λές: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»[12] Αυτός ο Πολεμιστής  γνωρίζει πως ο «εχθρός» (όσο υπάρχει τέτοιος) δεν είναι μόνο κάπου εκεί έξω…  «Ο φόβος, οι έγνοιες και το άγχος είναι η μοίρα κάθε ανθρώπου και δεν μπορούν ούτε και πρόκειται να αντισταθμιστούν ή να κατανικηθούν από κανένα παράγοντα μικρότερο από την ίδια την ψυχή».[13]

Υπέρτερο χρέος του ανθρώπου είναι συνεχώς να διαρρηγνύει τους περιορισμούς του και να διευρύνει τα όριά του. Να δρα σε πείσμα του φόβου και να αντιλαμβάνεται ότι όπου υπάρχει φόβος, υπάρχει και η ευκαιρία για γνώση, ανάπτυξη και διεύρυνση. Ο φόβος σηματοδοτεί τα όριά μας. Τα όρια όμως, αν και απολύτως απαραίτητα για την λειτουργία μας, έχουν προσωρινή μόνο αξία και οφείλουμε ολοένα να τα επεκτείνουμε. Η Πνευματική μας υπόσταση και καταγωγή μας επιτρέπει και μας υποχρεώνει να το κάνομε. Στο διηνεκές.

---

[1] Λήοναρντ Κρίσταλ Η Ψυχολογία στη Ζωή μας, Ψυχογιός, Αθήνα 1980

[2] Ο.π.

[3] Ε.Π.Παπανούτσος, Ψυχολογία, Νόηση, Αθήνα 2008

[4] Stefan Leiding, Ingrid Glomp, Γιατί Φοβόμαστε, Θυμάρι, Αθήνα 2010

[5] Καθ. Νευροανατομικής Γεωργ.Χ.Παπαδόπουλος, από άρθρα του αναρτημένα στο διαδίκτυο.

[6]Καθ.Φυσιολογίας  Ηλίας Κούβελας,  άρθρο του στο διαδίκτυο.

[7] Δ. Λυπουρλής, Αριστοτέλης,  Ρητορική,  Βιβλίο Πρώτο, Ζητρός 2002

[8] Οι παραθέσεις του Αριστοτέλη είναι από αναρτημένη στο διαδίκτυο διπλωματική εργασία της Ευφροσύνης Κωσταρά με τίτλο: ο έλεος και ο φόβος στον Αριστοτέλη.

[9] Αλίκη Μπεϊλη, Πραγματεία .Λ.Μ., σ.299

[10] Π. Βαλλιάνος, Φιλοσοφία στην Ευρώπη, Ε.Α.Π. Πάτρα 2000

[11] Ο.π.

[12] Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική

[13]{ Όπου ως «ψυχή» ας εννοήσομε την εσωτερική πνευματική μας φύση}. Αλίκη Μπεϊλη, Πραγματεία .Λ.Μ.,  σ.303

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ

Έρωτας …και Ψυχή

Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης… Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρίζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του…  οι γονείς της νέας, επειδή ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο.

Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε… Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.

Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει…  Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει….
Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει…. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα… Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο…
Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελλός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη…
Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους… την Ηδονή

Διαβάστε περισσότερα: http://gomedusa.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html#ixzz1hNHgo9Jj

Ύμνος προς τον θείον Ήλιο του νεοπλατω­νικού φι­λο­σόφου Πρό­κλου.

Επάκουσον, Βασιλεύ του πνευματικού πυρός ακα­τά­βλητε των χρυσών ηνίων.

Επάκουσόν με χο­ρηγέ  του φωτός, κυρίαρχε της πηγής εξ ης ρέει η ζωή.

Συ εκ του ύψους του κόσμου των πλα­νητών διοχετεύ­εις πο­τα­μούς θείας αρμονίας, επάκουσόν με.

Κατέ­χον ύπερ­θεν του αιθέρος τον κεντρικόν θρόνον και έχων ως όψιν τον φωτεινό  κύκλο, όστις  είναι η καρδιά του κόσμου, πληροίς το παν δυνά­μεως, ικα­νής ώστε να αφυπνίσει εκ του λη­θάργου  τον αν­θρώπινο νουν. 

Η αταξία των αντιμαχομένων στοι­χείων τερ­ματίζεται άμα τη Ση λάμψει, ω υιέ του Πα­τρός ου το όνομα παραμένει άφα­τον. Ο χορός των αδέ­καστων μοιρών Σε υπακούει. Τη Ση επινεύσει εκεί­ναι μεταστρέ­φουν τους μεγαλοπρεπείς ιστούς της ει­μαρ­μένης διότι Συ Βασι­λεύς είσαι εις το υπερπέραν και Συ κυριαρχείς  πάσης δυνά­μεως ύπερθεν ημών.

Ω βέλ­τι­στε των Θεών, πνεύμα ευδαίμον, στεφό­μενο υπό των φλο­γών, εικών του δημιουργού των πάντων, ω συ ο εποπτεύων την άνοδο και την λύτρωσιν των ψυχών, επάκουσόν με και αποκαθάρουν με πά­σης ανο­μίας.

Λύτρωσόν με των κατα­δυναστευό­ντων με παθών. Απάλλαξόν με της τιμωρίας.

Εξιλέωσόν με ενώπιον της υπέρτατης Δικαιο­σύνης ης το ταχύ βλέμμα δια­περνά τα πάντα.

Μετάδος  εις το πνεύμα μου διαύγεια και ευδαι­μονία και εις τον οργανισμό μου το δώρο της  υγείας.

Οδήγησόν με προς την δόξα.

Μετάδος μου την ικανότητα να υπηρετώ τας Μούσας.

Και εάν, ότε αι Μοίραι κλώθουσι τους ιστούς, η στροφή των άστρων επιφέρει ημίν δυστυ­χία, απομάκρυνον αυτήν αφ’ ημών τη ακατα­βλήτω σου δυνάμει.

Η ωραιότερη μούμια του κόσμου

Την έλεγαν Ροζαλία Λομπάρντο και υπήρξε, ένα πανέμορφο κοριτσάκι, που πέθανε στα δύο μόλις χρόνια του, από αναπνευστική λοίμωξη, το 1920, στο Παλέρμο, της Σικελίας. Στην πόλη αυτή, του Ιταλικού Νότου, συνηθιζόταν τότε η ταρίχευση των σωμάτων των νεκρών και η τοποθέτησή τους στις κατακόμβες της μονής των καπουτσίνων μοναχών, οι οποίες μέχρι και σήμερα αποτελούν ένα μακάβριο μουσείο θανάτου. Το μικροκλίμα στην κρύπτη φρόντιζε ώστε τα πτώματα να διατηρούνται σε εξαιρετική κατάσταση. Ο πατέρας της Ροζαλία, ο στρατηγός Μάριο Λομπάρντο, δεν άντεχε να  αποχωριστεί την κορούλα του και έπεισε τους μοναχούς της Μονής των Καπουτσίνων στο Παλέρμο να του παραχωρήσουν μια θέση στην υπόγεια κρύπτη τους, την Catacombe dei Cappuccini. Με αυτον τον τρόπο να την επισκεφθεί και να τη δει όποτε ήθελε. Για να καταφέρει να διατηρήσει το πρόσωπό της όσο πιο όμορφο γινόταν, κάλεσε τον φημισμένο ταριχευτή Αλφρέντο Σαλάφια για βοήθεια.

Το μυστικό του καθηγητού Σαλάφια, η φθορά και η θλίψη…

Ιταλός χημικός, που είχε ανακαλύψει μία μυστική φόρμουλα, για την διατήρηση των σωμάτων μετά τον θάνατο, ο Σαλάφια ξεκίνησε ταριχεύοντας μικρά ζώα και στη συνέχεια ανθρώπους! Τελειοποιώντας την τεχνική του, κατάφερε να κάνει την μικρή Ροζαλία, ένα παιδί, που όποιος το δει, θρηνεί για αυτό σαν να «έφυγε», μόλις χθες κι ας είναι νεκρό εδώ και ενενήντα ολόκληρα χρόνια. Ίσως τελικά η φθορά, ορίζει, ακόμη και για την θλίψη, μία ημερομηνία λήξης…

Πώς ταριχεύεται η ομορφιά!

Ο ίδιος ο Σαλάφια πέθανε 13 χρόνια μετά το κοριτσάκι, και δεν άφησε πουθενά και σε κανέναν το μυστικό του χημικού μείγματος, που καταργούσε τη φθορά διαιωνίζοντας τη θλίψη. Το μυστικό του φαινόταν να είχε χαθεί για πάντα, μέχρι την ώρα που μια ομάδα Ιταλών επιστημόνων ανακάλυψε και ένα χειρόγραφο από την κληρονομιά του με τίτλο «New special method for the preservation of the entire human cadaver in the state of permanent freshness».  Σε αυτό, ο ταριχευτής εξηγούσε λεπτομερώς τη συνταγή του υγρού που περιέχυσε στις αρτηρίες της Ροσαλία: μια ποσότητα γλυκερίνης, μια ποσότητα φορμαλδεϋδης ενώ μια τρίτη ποσότητα αφορούσε ένα διάλυμα αλκοόλης με σαλυκιλικό οξύ. Οπως εξήγησαν οι επιστήμονες, τίποτε ασυνήθιστο δεν υπήρχε στην φόρμουλα του Σαλάφια, αφού έμοιαζε με εκείνη των άλλων ταριχευτών! Και το ερώτημα, παρέμεινε αναπάντητο: πώς ταριχεύεται η ομορφιά;

 Ακόμη και σήμερα, μοιάζει σαν να κοιμάται!

Όσοι επισκέπτονται το Παλέρμο, συρρέουν στη μονή των καπουτσίνων, για να τρομάξουν και να φιλοσοφήσουν με το εφήμερο τις ζωής στις ανατριχιαστικές κατακόμβες. Όμως όλοι φεύγουν βουρκωμένοι και συγκλονισμένοι, από την συνάντησή τους με την μικρούλα. Την bambina ωραία κοιμωμένη του Παλέρμου, το τελειότερα ταριχευμένο κορμάκι όλων των εποχών, αλλά και εκείνο το βλέμμα, το κλειστό πεισμωμένο βλέμμα, που μοιάζει κόντρα στον θάνατο, να ονειρεύεται ακόμα στον αιώνιο ύπνο του… Το κοριτσάκι μέσα στο γυάλινο μικροσκοπικό φέρετρο, θυμίζει τις κούκλες, που μαγνητίζουν τα παιδικά βλέμματα. Το δικό της βλέμμα, σφραγισμένο για πάντα, μοιάζει θυμωμένο, μπροστά στο αμείλικτο του θανάτου και συγκινεί…Συγκινεί απίστευτα… Η «κούκλα» ήταν κάποτε ζωντανή και έμελε να γίνει η ωραιότερη μούμια του κόσμου.

Η άτυχη Ροζαλία και η «αλυσίδα» της καλοτυχίας…

Κόντρα στον θάνατο, οι λάτρεις της μικρούλας ανά τον κόσμο, την έχουν κάνει γούρι τους και για να μην ξεχαστεί, έπλεξαν γύρω της, μια από τις λεγόμενες «αλυσίδες μηνυμάτων». Αν μάθεις για την Ροζαλία, λένε, πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσεις και σε άλλους γι’ αυτήν, εξασφαλίζοντας έτσι την καλοτυχία! Σειρά σας, τώρα…

Ο χωμένος τάφος της Αρχαίας Πελλάνας

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΑ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ 2002) ΑΠΟΦΟΡΟΥΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΠΑΣΟΚ. ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ

Η apela.gr για πρώτη φορά το 2007, έδειξε δημόσια σε βίντεο τον τάφο της Αρχαίας Πελλάνας πριν μπαζωθεί. Τότε ο επίτιμος έφορος αρχαιοτήτων και διευθυντής των ανασκαφών στην Πελλάνα Θεόδωρος Σπυρόπουλος, μας έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη, που ακόμα και σήμερα θα μπορούσε να βρίσκεται στην επικαιρότητα. Αυτά που είπε τότε ο κ. Σπυρόπουλος ήταν σοκαρίστηκα και αφορά την ανασκαφή ενός ασύλητου αρχαίου τάφου, όπου τα γρανάζια της γραφειοκρατίας, έφτασαν στο σημείο να ξαναμπαζώσουν τον τάφο και να αποκρύψουν θησαυρους παγκοσμίου ενδιαφέροντος, Αυτά που κρύβει όμως ο τάφος, μπορούν να αλλάξουν ακόμα και την παγκόσμια ιστορία…  Ακούστε (στο παρακάτω βιντεο) τι μας είχε πει ο κ. Σπυρόπουλος…

http://www.youtube.com/watch?v=N3P4kxMM7sc&feature=related

ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΕΚΤΥΠΩΣΗ

http://www.videoman.gr/7808

ΟΙ ΘΕΟΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ ΠΟΤΕ (Πλήρης Ταινία)

Τα μυστικά του Παρθενώνα Μέρος 1/4

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ.

ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ, ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΘΗΝΑΙΟ «ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ», Αριστοτέλους 36, 1ος όροφος, Αθήνα 9ο ΕΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011, ώρα 20.00 Βλάσης Ρασσιάς, «Η ιστορία και τα αίτια του ολοκαυτώματος των μαγισσών» (είσοδος ελεύθερη)
Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011, ώρα, 20.00, Εορτασμός της Γέννησης του Τριεσπέρου Ηρακλέους / Ανίκητου Ηλίου http://www.ysee.gr/images/YSEENEOETOS2011.jpg
Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012, ώρα 20.00, ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΗΘΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Βλάσης Ρασσιάς, «Οι αρετές της Παρρησίας και της Υπερηφανείας» (τιμή συμμετοχής 5 ευρώ)
Σάββατο 21 Ιανουαρίου, ώρα 20.00 Αλέξανδρος Ασωνίτης, «Ο αυτοπροσδιορισμός ως βάση του Ελληνικού Πολιτισμού» (είσοδος ελεύθερη)
Σάββατο 28 Ιανουαρίου, ώρα 20.00, ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Δρ Ουρανία Τουτουντζή, «Η οντολογία του Εμπεδοκλέους» (τιμή συμμετοχής 5 ευρώ)
Κυριακή 29 Ιανουαρίου, Εορτασμός των «Θεογαμίων» (τόπος και ώρα θ’ ανακοινωθούν)
Σάββατο 4 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00 Κατερίνα Σουτλόγλου, «2012: έτος καμπή για την ανθρωπότητα. Μία παρουσίαση στοιχείων, μελετών και απόψεων από διάφορες περιοχές της επιστήμης, της φιλοσοφίας και της εσωτερικής γνώσης» (είσοδος ελεύθερη)
Σάββατο 11 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00, ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΗΘΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Βλάσης Ρασσιάς, «Οι αρετές της Ευσεβείας και της Χρηστότητος» (τιμή συμμετοχής 5 ευρώ)
Σάββατο 18 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00 Ευαγγελία Καφετζιδάκη, «Ο κύριος Σλήμαν… είναι εδώ. Η ζωή του Σλήμαν στο Ιλίου Μέλαθρον» (είσοδος ελεύθερη)
Σάββατο 25 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00, ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ Δρ Ουρανία Τουτουντζή, «Η οντολογία του Παρμενίδη» (τιμή συμμετοχής 5 ευρώ)
Κυριακή 26 Φεβρουαρίου Εορτασμός των «Ανθεστηρίων» (τόπος και ώρα θ’ ανακοινωθούν)
************
Μετά από 20 έτη αγώνα το περιοδικό «ΔΙΙΠΕΤΕΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ολοκλήρωσε τον κύκλο του (αναζητείσε και αποκτήστε το ιστορικό 75ο  και τελευταίο τεύχος που μόλις κυκλοφόρησε) και περνάει στην Ιστορία ως ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΜΑ ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. Μελλοντικά τα τεύχη θα ψηφιοποιηθούν και επιλεγμένα κομμάτια τους θα αναρτηθούν σε μορφή pdf για τις… μέλλουσες γενεές στην διεύθυνση http://www.diipetes.ysee.gr

Το Μυστικό των Μυστικών!

Το Μυστικό των Μυστικών: Ήλιος – Άνθρακας – 666 -Συνειδησιακό άλμα!

Ο άνθρακας 12 αποτελεί το 99% όλων των γνωστών μορφών άνθρακα και είναι ένα ισότοπο του άνθρακα που αποτελείται από 6 νετρόνια 6 πρωτόνια και 6 ηλεκτρόνια (666 ) αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο της φύσης αλλά και του σώματος μας. Μετά το οξυγόνο (65%) αποτελεί το στοιχείο που συναντούμε πιο συχνά εντός του ανθρώπινου σώματος (με 18%) ενώ αποτελεί βασικό συστατικό και του DNA μας. Επί χιλιετίες επιβίωσε αυτή η γνώση καλά κρυμμένη μέσα σε μυστικιστικές σχολές. Το μυστικό είναι κοινό: η αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης προκαλεί μια μετάλλαξη του «άνθρακα12» σε «άνθρακα7», το οποίο δύσκολα μπορεί να ανιχνευθεί ή να παραχθεί τεχνητά, αλλά προκαλεί τη διεύρυνση εκείνη της ανθρώπινης συνείδησης που χαρακτηρίζεται από τη «φωτεινή άλω» γύρω από τις κεφαλές των φωτισμένων ανθρώπων όλης της γνωστής ανθρώπινης παράδοσης. Η μετατροπή του άνθρακα12 σε άνθρακα7 συμβαίνει ουσιαστικά μέσα στον εγκέφαλο του ανθρώπου!

Το 666 λοιπόν γίνεται 661!(Σημείωση-διόρθωση: Μαζικός Αριθμός (πρωτόνια + νετρόνια) 6+1=7 (αποβάλλοντας 5 νετρόνια). Άρα ⁷C σε αντίθεση με τον ¹²C )Ουδέποτε το 666 ήταν ο «εξ΄απόδώ», αλλά ή ίδια η φύση και η Δημιουργία… την οποία για «χάρη» των ιερατείων του ελέγχου, έπρεπε να δαιμονοποιήσουμε και να αρνηθούμε προκειμένου να μας διατηρούν «κοιμισμένους»… Στην ουσία εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη πάντρεμα επιστήμης και μεταφυσικής…

Τι λέει η επιστήμη?

Οι πρόσφατες απονομές των βραβείων νόμπελ ( φυσικής και χημείας ) ήταν αυτές που έδωσαν στο κοινό έρευνες και γνώσεις σχετικά με το στοιχείο άνθρακας 7, προσθέτοντας μια ακόμη σημαντική διάσταση στην ήδη γνωστή εποχή μετάβασης που διανύουμε προς το συνειδησιακό άλμα της ανθρωπότητας. Ο άνθρακας για μια ακόμη φορά εξέπληξε τους επιστήμονες. (The Nobel Prize in Physics 2010 was awarded jointly to Andre Geim and Konstantin Novoselov «for groundbreaking experiments regarding the two-dimensional material graphene») Ωστόσο σημαντικότατο ρόλο παίζει και ο ήλιος. Ο ήλιος είναι αυτός που προκαλεί μετάλλαξη του άνθαρκα 12 σε άνθρακα 7! η ηλιακή δραστηριότητα στις μέρες μας προκαλεί αποδεδειγμένα μια τέτοια δομική μετάλλαξη όπου ο άνθρακας εμφανίζεται πλέον με ένα μόνο νετρόνιο…. Πρόσφατα υπήρξε εξάλλου μεγάλη ανησυχία των επιστημόνων που παρατήρησαν «μυστήριες» εκπομπές από τον ήλιο που προκαλούσαν μετάλλαξη ) και επίσης διαπιστώθηκε πως ο ήλιος αλλάζει τα δεδομένα της ραδιενεργούς διάσπασης και σπάζει τους «κανόνες» της χημείας (The Sun is changing the rate of radioactive decay, and breaking the rules of chemistry και Strange Case of Solar Flares and Radioactive Elements)

Ουσιαστικά αυτή η αποκάλυψη επιβεβαιώνει από μία ακόμη σκοπιά το γεγονός πως το ίδιο το σύμπαν ωθεί την ανθρωπότητα ολόκληρη σε αυτό που λέμε συλλογικό συνειδησιακό άλμα. Οι μυήσεις του παρελθόντος δεν λαμβάνουν χώρα πλέον σε ειδικούς χώρους μυστηρίων αλλά γίνονται παντού και ταυτόχρονα σε ολόκληρο τον πλανήτη μας. Το κέντρο του γαλαξία μας στέλνει ιδιαίτερες συχνότητες, το ηλιακό μας σύστημα βυθίζεται για καλά (μέχρι το 2012) στη ζώνη φωτονίων, ο ήλιος κάτω από αυτές τις επιρροές στέλνει τις συχνότητες εκείνες των ενεργειών που λούζοντας τη Γη προκαλούν τις απαραίτητες μεταλλάξεις για το συνειδησιακό άλμα της ανθρωπότητας! Ήδη διανύουμε την πορεία προς εκείνη τη μετάλλαξη μας που οδηγεί σε ένα νέο επίπεδο συνείδησης και ξεκλειδώνει μεγαλύτερο μέρος του εγκεφάλου μας, αλλά και ενεργοποιεί νέες ικανότητες και δεξιότητες. Ο ρόλος μας δεν πρέπει να είναι παθητικός. Οφείλουμε να βοηθήσουμε το σώμα και το πνεύμα μας να διατηρήσουν αυτό το νέο επίπεδο και αυτό γίνεται με τη συνειδητή ενασχόληση μας με την αρμονία στο πνεύμα, τα συναισθήματα, το σώμα, τη διατροφή κτλ. Ήδη περνούμε αλλεπάλληλες διαδικασίες εξαγνισμού και κάθαρσης, ώστε να «φύγουν» από πάνω μας τα «προγράμματα» που οδηγούν σε νόσο και εκφυλισμό…

Δείτε το Βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=qcVo0vpJpB8&feature=player_embedded

Για να εμφανιστούν ελληνικοί υπότιτλοι πατήστε στο κουμπάκι cc, που υπάρχει στο βίντεο.

Τα Ελληνικά μυστήρια

Τα Ελληνικά μυστήρια απεκάλυπτον ότι μετά την διαμόρφωσιν της μητρός Γης, των κινήσεων της και την σύστασιν των μορφών της επιφανείας της, παρήχθη τη συνδρομή των ακτίνων του Θείου Ηλίου η ψυχή αυτής. Η ψυχή της Γης υπήρξεν ο συντελεστής των ζωϊκών μορφών και δι’ αυτής εξειλίχθησαν μέχρι της συστάσεως του ανθρωπίνου όντος.

Η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γην και Πατέρα τον Ήλιον. Aι ακτίνες του Θείου Ηλίου μετέδωσαν εις την μητέραν Γηv το σπέρμα της ανθρωπίνης μορφής και αφού αύτη διέθρεψεν αυτό εν τη γαστρί της, το εξεδήλωσεν ως ανθρώπινον ον. Αναγκαίως η ψυχή από της συστάσεώς της μέχρι της αφίξεώς της επί του ανθρωπίνου οργανισμού ηκολούθησε την αυτήν μεταμόρφωσιν ην ηκολούθησεν και η μήτηρ Γη μέχρι της τελείας διαμορφώσεώς της. Τέσσαρας καταστάσεις αναγκαίως διήλθεν μέχρις ου διαμορφωθή εις ον διανοούμενον και δυνάμενον να εκδηλοί πλήρη αισθήματα. Ηκολούθησε δηλαδή την αρχήν της καλλιεργείας προς γονιμοποίησιν ιδεών, την εκδήλωσιν των ιδεών τούτων, την εναρμόνισιν προς αυτάς των ιδεών τούτων και την μεταμόρφωσιν αυτών εις καρπούς δυναμένους να διατηρήσουν τον τύπον του ανθρωπίνου οργανισμού. Διά την ανέλιξιν της ψυχής υπήρξαν εποχαί Φθινοπώρου, Χειμώνος, Έαρος και Θέρους. Τα ίδια απαντώνται εις την Φύσιν γεγονότα με τας αυτάς αναλογίας αλλ’ επί διαφορετικών επιπέδων. Αλλ ας έλθωμεν τώρα εις το ουσιωδέστερον ζήτημα της ανθρωπίνης ψυχής μέχρι του σημείου της αποθεώσεως αυτής. Ας ακούσωμεν κατά πρώτον τα περί τελετών των Αρχαίων Μυστηρίων.

Oι Ορφικοί

Oι Ορφικοί ετέλουν τέσσαρας μυήσεις κατ’ έτος και τας ετέλουν κατά τας τέσσαρας εποχάς.

Η πρώτη μύησις ελάμβανε χώραν αμέσως μετά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Η μύησις αυτή αφεώρα τους κατά πρώτον εισερχομένους. Κατά τηv μύησιν ταύτην απεκαλύπτοντο τα περί συστάσεως της μητρός Γης. Ο χρόνος από της ημέρας της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε η ψυχή του μυουμένου να καταστεί ικανή προς γονιμοποίησιν της Ορφικής ιδεολογίας.

Η δευτέρα μύησις των Ορφικών εγένετο μετά την ημέραν της χειμερινής Τροπής του  Ηλίου ή κατ’ αυτήν ταύτην.  Ο χρόνος από της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε να εκδηλώσει ο μυούμενος τον ριφθέντα εν τη διανοία αυτού σπόρον της Ορφικής ιδεολογίας.

Η τρίτη μύησις εγένετο κατά την εαρινήν Ισημερίαν και έπρεπε από της ημέρας ταύτης μέχρι της επομένης μυήσεως ήτις εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του Ηλίου, ο μυούμενος να εκδηλώσει τοιαύτην αρμονικήν ιδεολογίαν, ως είναι εκδεδηλωμένα αρμονικώς τα χρώματα των ανθέων της εποχής ταύτης και τοιαύτην αρμονικήν αισθηματολογίαν, ως είναι αρμονικά τα αρώματα των ανθέων του έαρος. Τα χρώματα και τα αρώματα του έαρος κατά τους Ορφικούς, αναπαριστούν την βαίνουσαν προς αποθέωσιν ανθρωπίνην ψυχήν, τον μύστην από την ψυχήν του οποίου εξηφανίσθη το έρεβος και όστις προωρίσθη εις θείαν πνευματικήν ανάστασιν. Ο βαθμός ούτος των Ορφικών αντιστοιχεί προς τον βαθμόν του Διδασκάλου του ημετέρου τάγματος. Δεν είμαι όμως αρμόδιος να είπω, αν μεταξύ των δύο τούτων υπάρχει και αναλογία ιδεολογική και αισθηματική.

Η τελευταία μύησις των Ορφικών εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του  Ηλίου. Aι ακτίνες του φωτός είναι ζωηρότεραι κατά την εποχήν ταύτην και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότης των Ηλιακών ακτίνων αναπαριστά το φωτοβόλον των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμον πλέον του καρπού της Θείας ιδεολογίας, ην οι ιεροφάνται των Αρχαίων μυστηρίων εκληροδότουν προς τους διαδόχους αυτών.

εις τα Ελευσίνια Μυστήρια

Aι αυταί αναλογίαι απαντώνται και εις τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Και εκεί η είσοδος των προς μύησιν εγένετο μετά την εξωτερικήν τελετήν ήτις ελάμβανε χώραν μετά τας πρώτας ημέρας της Φθινοπωρινής Ισημερίας.

Η Χειμερινή Τροπή του Ηλίου ήτο αντικείμενον εορτασμού των μυστών, διότι αλληγορικώς τα φαινόμενα της εποχής ταύτης έπρεπε να είναι και φαινόμενα εκδηλώσεων των ψυχών των.

Η Εαρινή Ισημερία απετέλει μεγίστην εορτήν των μυστών εσωτερικώς της οποίας δεν δύναμαι να γνωρίζω περισσοτέρας λεπτομερείας.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ Αλλ’ εκτός της εσωτερικής ταύτης εορτής ετελείτο και η εξωτερική των Παναθηναίων κατά τας αρχάς του έαρος. H μεγίστη και από Θείας εννοίας μεστή τελετή αύτη, προδίδει το μεγαλείο του πνεύματος των συνθετών αυτής αρχαίων μυστών. Θα περιγράψω λεπτομερείας αυτής και θα ερμηνεύσω εννοίας αυτής τινάς, διά να δυνηθήτε να υπολογίσητε το ύψος και το κάλλος της. Κατά τας αρχάς του Φθινοπώρου ήρχοντο και παρέμεναν εις τον παρακείμενον Ναόν του Παρθενώνος αγναί παρθένοι εκ της πόλεως των Αθηνών και ύφαινον τον πέπλον της Θεάς της Σοφίας. Aι παρθένοι αύται έμεναν εκεί επί εξ περίπου μήνας διά να κατασκευάσουν το έργον τούτο υπό την επιτήρησιν Ιερειών του Ναού της Ελευσίνος. Κατά την εορτήν ο πέπλος ούτος προσεφέρετο εις την Θεάν της Σοφίας. Παραλείπω τα της πομπής γεγονότα διότι ταύτα δεν έχουν να μας προσθέσουν τι. Aι παρθένοι αλληγόρουν την αγνότητα της ψυχής, η οποία κατά τους μήνας του Φθινοπώρου και του χειμώνος θα δεχθεί το σπέρμα της Θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει τούτο και τα αποτελέσματα αυτού, θα υφάνει ως τα πολύχρωμα και ευώδη άνθη του έαρος, πέπλον με τον οποίον περιβαλλομένη θ’ αναγορευθεί ως θυγάτηρ της Σοφίας. Η μεγαλυτέρα προσφορά προς την Θεάν της Σοφίας την οποίαν έχει να προσφέρει η ψυχή του ανθρώπου, είναι η αρμονική και πλουσίως ιδεολογική και αισθηματική κατάστασίς της. Ψυχή φέρουσα την τοιαύτην κατάστασιν ανίσταται εκ του ερέβους και βαίνει προς τας χώρας της αιωνίου γαλήνης. Η εορτή των Παναθηναίων υπήρξεν η εγερτήριος σάλπιγξ η ηχήσασα στεντορείως προς τας ψυχάς της Γης. «Αφυπνισθήτε και προχωρήσατε προς τας χώρας του αίωνίου φωτός, όπου ο Θρόνος του πατρός σας Θεού».

Αλλά oι μύσται της Ελευσίνος ετέλουν και εορτήν κατά την Θερινήν τροπήν του  Ηλίου εις δόξαν και ανάστασιν της Κόρης Περσεφόνης και εις δόξαν Διονύσου του Ελευθερέως. Η Περσεφόνη είναι αυτό τούτο η ψυχή της Γης. Η ψυχή της Γης διήλθε δι’ όλων των καταστάσεων των τεσσάρων εποχών και μετά ταύτας ήλθε προς τον Όλυμπον, προς την χώραν της αιωνίου ζωής του Πνεύματος. Προτού να έλθει προς την χώραν της αιωνίας ζωής συνεζεύχθη Διόνυσον τον Ελευθερέα και ούτω θα ζήσει μετ’ αυτού την αιωνίαν νεότητα και ευθυμίαν. Ιδού ο κλήρος της ψυχής των Θείων Μυστών ποίος είναι! Σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι της Ελευσίνος μύσται.

Περί του Διονύσου του Ελευθερέως έχομεν εκ της  Αρχαιότητος, και άλλας ενδείξεις. Ετελείτο και εξωτερικώς εν Αθήναις τελεί εις δόξαν αυτού. Τελετή η οποία εκάλει εις συναίσθησιν τους αμυήτους και προεκάλει τους συνετωτέρους αυτών να προσέξουν επί των Ιερών της Ελευσίνος. Περί τας εορτάς ταύτης δεν δύναμαι κατά την στιγμήν ταύτην να προσθέσω περισσότερα, εκτός του ότι, ετελείτο αυτή κατά την ημέραν της θερινής Τροπής του Ηλίου.

Κατά την Θερινήν Τροπήν του Ηλίου παρομοία τελετή ετελείτο και εν Δελφοίς εις δόξαν του Φοίβου Απόλλωνος.

οι Πυθαγόρειοι

Και οι Πυθαγόρειοι, διά τους αυτούς λόγους ετέλουν τέσσαρας εορτάς το έτος κατά τας Ισημερίας και τας Τροπάς, εις εκδήλωσιν λατρείας προς την Φύσιν, πιστεύοντες ότι η προς την Φύσιν λατρεία είναι πασών Θειοτέρα. Ο Πυθαγόρας προσέθετεν «Η προς την Φύσιν λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντιθέτως λατρεία προς πρόσωπον χωρίζει αυτό της Φύσεως και το μειώνει. Λατρεύομεν τους Θεούς ως κυρίους των δυνάμεων της Φύσεως και ουχί ως ατομικά αυτής εγώ. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμώμεν μόνον διά τα έργα αυτών».

Και το τάγμα μας ακολουθούν τους αυτούς λόγους των Αρχαίων εορτών των μυστών, εορτάζει την χειμερινήν Τροπήν του  Ηλίου εις ένδειξιν λατρείας προς την Θείαν Φύσιν, εις ένδειξιν τιμής και δόξης των συνθετών αυτού και προς ανάμνησιν του έργου το οποίον έχουν να τελέσουν οι μαθηταί αυτού, όπως μεταφέρουν τας ψυχάς αυτών προς το Θείον έαρ, διά του οποίου θα εξασφαλισθεί η πνευματική των ανάστασις. Και θα εορτάζει κατά τας θερινάς Τροπάς του Ηλίου, διά να εκδηλούται υπό των διδασκάλων του περισσοτέρα προς τον Θείον Ήλιον αγάπη και υπενθυμίζεται εις αυτούς ποίους πρέπει να μεταδώσουν καρπούς, προς τας επερχομένας γενεάς των ανθρώπων, διά να φωτίζωνται αυταί εις τα εργα αυτών και ελευθερούνται. Τοιαύτης υψίστης σημασίας είναι οι λόγοι οι υπαγορεύσαντες τας εορτάς των Τροπών, σημασίας προωρισμένης να κατανοηθεί μόνον παρά μεμυημένων αδελφών των οποίων η διανόησις διέφυγε τα στενά όρια της ανθρωπίνης σκέψεως προς τον σκοπόν να οδηγήσει το ανθρώπινον Πνεύμα εις την ευδαιμονίαν και υπέρ των ψυχών των οποίων εύχομαι ολοψύχως τάχιστα να καλύψουν το πνευματικόν έαρ και φθάσουν εις τας θερμάς του πνευματικού Ηλίου ακτίνας υπό την σκέπην των οποίων να αναπαυθούν.

Αι εισαγωγαί εις τα μυστήρια της Ελευσίνος εγίνοντο κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Κατά την εισαγωγήν εις τα Ελευσίνια μυστήρια ελάμβανε χώρα μακρά τελετή εις δόξαν Κόρης της Πρωτογόνης. Κόρη Πρωτογόνη δεν ήτο ως νομίζουν τινές η Περσεφόνη, αλλά η ψυχή της Φύσεως. Διά της τελετής αυτής απέδιδον ευγνωμοσύνην προς την θείαν Φύσιν οι μύσται της Ελευσίνος, διότι εξ αυτής εξεπορεύθησαν αι ψυχαί. Τα Αττικά μυστήρια ελειτούργησαν κατά πρώτον εις τον Υμηττόν. Μεταξύ δε των εκεί υπαρχόντων Ναών και Βωμών, υπήρχεν και Ναός Κόρης της Πρωτογόνης. Εχαιρέτων δε οι μύσται της Ελευσίνος δι’ αυτής της εορτής την Θείαν Φύσιν, διότι αυτή έφερεν εις το είναι αυτών το ψυχικόν Είναι πάσης οντότητος του περιβάλλοντός μας. Οι μύσται ως πρώτον αντικείμενον είχον να εξετάσουν ποία ήτο η Κόρη η Πρωτογόνη πως δηλαδή ενεφανίσθη η ψυχή της Φύσεως. Τούτο εξετάζει και ο Πλάτων εις τον Τίμαιον.

Δευτέρα κατά σειράν φυσική εορτή την οποίαν εώρταζαν οι μύσται είναι η της Χειμερινής Τροπής του  Ηλίου. Από της Χειμερινής Τροπής η ημέρα αυξάνει. Η ημέρα εικονίζει το Φως, η δε νυξ το σκότος, έλεγον οι μύσται. Και οι Τέκτονες το ιδιο εικονίζουν λέγοντες, ότι εκ δυσμών βαίνομεν προς ανατολάς. Ωσαύτως και αι ψυχαί ανελίσσονται εκ του σκότους προς το Φως. Οι Ελευσίνιοι έλεγον, ότι μόνον των μεμυημένων αι ψυχαί οδεύουν εκ του σκότους προς το Φως. Αι των αμυήτων παραμένουν εις το σκότος. Την προς το Φως πορείαν της ψυχής του μύστου εώρταζον διά της Χειμερινής Τροπής.

Διά του εορτασμού δε της Θερινής Τροπής του  Ηλίου εώρταζαν την διαρκή ΗΜΕΡΑΝ εν τη ψυχή του μύστου, η οποία έφθασεν εις την κατάστασιν του διαρκούς Φωτός αποβαλούσα τα ανθρώπινα πάθη και ελευθερωθείσα του περιβάλλοντός μας εισήλθεν εις νέαν ζωήν.

Ο Τεκτονισμός εορτάζει την Χειμερινήν Τροπήν του Ηλίου, δηλαδή τας σχέσεις της ιδεολογίας του προς την των αρχαίων μυστηρίων. Εάν κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν εορτάζεται η Κόρη Πρωτογόνη, κατά την Χειμερινήν Τροπήν εορτάζεται η γέννησις του Βράχμα, του Ιησού, του Ιάκχου. Αυτός ο εορτασμός εικονίζει την εμφάνισιν της ψυχής ανθρωπίνης μορφής. Κατά την Ινδικήν παράδοσιν, ο Βράχμα εγεννήθη κατά την Χειμερινήν Τροπήν υπό παρθένου και Πνεύματος Αγίου. Το ίδιο και ο Ιησούς. Επίσης ο Ιάκχος κατά την Χειμερινήν Τροπήν εγεννήθη. Ο Διδάσκαλος Χιράμ εις το αυτό γεγονός αναφέρεται. Πρόγονοι αυτού υπήρξαν η Εύα και ο άγγελος του Φωτός. Οι μύσται εορτάζοντες την ετέραν Τροπήν την θερινήν εώρταζον την αθανασίαν της ανθρωπίνης ψυχής. Κατά την παράδοσιν όλοι οι πνευματικοί ήρωες των θρησκειών εγεννήθησαν κατά την Χειμερινήν Τροπήν. Χαρακτηριστικόν είναι ότι όλοι εγεννήθησαν εκ Πνεύματος και Παρθένου. Αι παρθένοι μήπως αλληγορούν άλλο τι το υπάρχον εν ημίν; Εις την Ελληνικήν παράδοσιν απαντώμεν πολλάκις την Μίξιν Θεών μετά Νυμφών. Δι’ αυτού αλληγορείται επαφή αποκαθαρμένων ψυχών [παρθένων] με το Φως του Ουρανού, εκείθεν δε διά των τοιούτων μίξεων προκύπτουν τα γεγονότα της εξυψώσεως της ανθρωπίνης ψυχής. Αι μίξεις Θεών και Νυμφών είναι αλληγορικαί εικόνες έχουσαι σχέσιν με το νοητικόν μας ΕΓΩ. Οι μύσται της Ελευσίνος ετίμων Κόρην την Πρωτογόνην κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Ελεγον, ότι αύτη είναι Κόρη του Ουρανού και της Γης. Αι ψυχαί των όντων του περιβάλλοντός μας, έχουν γονείς των τον Ουρανόν και την Γην. Ο Ουρανός και η Γη δεν είναι προσωπικότητες, αλλά όταν λέγομεν Ουρανός και Γη πρέπει να νοώμεν τας δυνάμεις αυτών. Εκ της επιμιξίας επομένως των δυνάμεων του Ουρανού προς δυνάμεις της Γης γεννάται η ψυχή του περιβάλλοντός μας. Εάν λοιπόν η ψυχή είναι τέκνον του Ουρανού και της Γης, διά να χωρήσει αύτη προς το Φως, έχει ανάγκην άλλης μίξεως. Μίξεως της ψυχής αυτής ταύτης πλέον προς τας δυνάμεις του Ουρανού. Τουτο αλληγορείται διά της μίξεως των Νυμφών με Θεούς.

Η Εαρινή Ισημερία αποτελεί την αφετηρίαν νέας εποχής, του Έαρος, κατά την οποίαν τα κατά τον χειμώνα βλαστήσαντα ανθούν αναδίδοντα μύρα και εμφανίζοντα χρώματα. Η εικών αυτή της Φύσεως εμφανίζει την ψυχήν του μύστου η οποία βαίνει προς το Φως με ηυξημένας γνώσεις. Κατά την εποχήν της Εαρινής Ισημερίας οι Ήρωες Βράχμα, Ιησούς, Ιάκχος, Χιράμ φονεύονται αλλά ανίστανται. Ο θάνατος είναι αλληγορία και σημαίνει την μεταμόρφωσιν. Θάνατος εις την Φύσιν δεν υπάρχει, [δηλαδή] θάνατος υπό την βέβηλον έννοιαν του εξαφανισμού. Οι μύσται διά του θανάτου εικονίζουν την μεταμόρφωσιν. Ο φόνος εικονίζει την απαρχήν της μεταμορφώσεως. Κατά την εαρινήν Ισημερίαν ο Ιακχος φονεύεται και εμφανίζεται αντ’ αυτού Διόνυσος ο Άνθιος και βραδύτερον μεταμορφούται εις Διόνυσον τον Ελευθερέα. Τα αυτά περίπου συμβαίνουν και με τον Χιράμ.  Η Φύσις κατά την Εαρινήν Ισημερίαν εκδηλοί χαράν. Και η ψυχή του ανθρώπου εκδηλοί χαράν. Κατά την Εαρινήν Ισημερίαν οι μύσται των  Ορφικών και των Ελευσινίων ετέλουν εορτάς. Έξω των μυστηρίων ο λαός εώρταζεν. Περιεφέρετο το άγαλμα του Ιάκχου και ετελούντο τα Παναθήναια. Αλλά ενώ οι μύσται εώρταζαν ενσυνείδητα, ο έξω λαός εώρταζεν χωρίς να έχει συνείδησιν της εορτής. Διά τον λαόν ο εορτασμός δεν είχεν ουδεμίαν σημασίαν. Η σημασία της εορτής ήτο γνωστή μόνον εις τους μύστας. Ούτοι ελάμβανον εικόνας από την Θείαν Φύσιν διά να εορτάζουν γεγονότα συντελούμενα εις την ψυχικήν των υπόστασιν.

Από της Εαρινής Ισημερίας μέχρι της Θερινής Τροπής, το ανιστάμενον πνεύμα έρχεται εις αποθέωσιν.

Κατά την Θερινήν Τροπήν εορτάζετο Διόνυσος ο Ελευθερευς. Εορτάζετο ο πλήρης αποχωρισμός της ψυχής από του ερέβους και η είσοδός της εις την διαρκή ημέραν.

Την Θερινήν Τροπήν εώρταζον οι Χριστιανοί ολίγον αργά, διά των εορτών του  Αγίου Πνεύματος και της μεταμορφώσεως. Οι μεμυημένοι Τέκτονες θα έπρεπε να εορτάζουν κατά την Θερινήν Τροπήν, διότι κατ’ αυτήν εορτάζει ο Χιράμ.

Οι μύσται της Ελευσίνος, έλεγον, ότι κατά την Θερινήν Τροπήν ωριμάζει ο σίτος. Η σπορά, η βλάστησις και η ωρίμανσις του σίτου εικόνιζε την ψυχήν του μύστου εξελισσομένην εις αποθέωσιν. Την καλλιέργειαν του σίτου εδίδαξεν η Θεά Δήμητρα. Η Θεά Δήμητρα είναι η Θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικόν μέσον. Μεταβάλλεται εις Σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Ολίγον κατόπιν εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολον τοc Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής αποτελεί το σύμβολον ετέρου μεταμορφωτικού μέσου. Είναι το Αίμα του Χριστού, παντός Χριστού. Οι Χριστιανοί λέγουν, ότι το Αίμα και το Σώμα του Χριστού αφίει τας αμαρτίας.

Διόνυσος ο Ελευθερεύς λαμβάνει σύζυγον την Περσεφόνην και ανέρχονται ομού εις τον Ολυμπον. Ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς γεννάται εκ της καρδίας του Διός. Γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης. Ωσαύτως και η Θεά της Σοφίας γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης, εις την κεφαλήν του Διός. Ο Ζεύς έχει σχέσιν με εκείνο που θα απαντήσει το πνεύμα ελευθερούμενον του Γηΐνου περιβάλοντος.

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΡΔΙΑ

Στην πλατεία μιας μακρινής πόλης είχε σταθεί ένας νεαρός και περηφανευόταν ότι είχε την ομορφότερη καρδιά.

Οι περαστικοί θαύμαζαν την καρδιά του που ήταν τέλεια, δεν υπήρχε ούτε σημάδι ούτε το παραμικρό ψεγάδι επάνω της .Κι όλοι συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά πού είχαν δει ποτέ τους. Ο νεαρός ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος ζύγωσε το νεαρό μας και είπε: Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς. Ο κόσμος αλλά και το παλικάρι κοίταζαν την καρδιά του γέροντα, χτυπούσε δυνατά , όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στην θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες .Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα απ’ όπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια. Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν. Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου και γέλασε. Πλάκα μας κάνεις? Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στην δικιά σου και στην δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα. Μάλιστα……….. είπε ο γέροντας, η δική σου δείχνει τέλεια ,όμως δεν θα την άλλαζα ποτέ μου την δική μου καρδιά με την δική σου . Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου, κόβω ένα κομμάτι της καρδιά μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στην θέση του άδειου μέρους της καρδιά μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια , έχω μερικές αγκαθωτές άκρες που όμως τις λατρεύω γιατί μού θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε. Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου , και ο άλλος δεν μου έδωσε ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα , ξέρεις το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρόλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι’αυτούς τους ανθρώπους, και ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά? Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός . Με δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλά του προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια ,νεανική και όμορφη καρδιά του και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στον γέροντα με τα χέρια που έτρεμαν. Ο γέροντας τότε πήρε την προσφορά την έβαλε στην καρδιά του και μετά πήρε λίγη από την κομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες .και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του που δεν ήταν τέλεια ,ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα από την καρδιά του νέου.