Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΝΥΜΦΗΣ

Τα μυστήρια του Ορφέα, του τιμημένου αυτού Ιεροφάντη της Φύσης, υπήρξαν καθαρώς φυσιολατρικά  και εξελισσόντουσαν σε εικόνες οι οποίες παρίσταναν τις δυνάμεις που διαβιβάζονται από τον  ουρανό στην Γη. Επειδή η περιγραφή και η εξέταση αυτών των εικόνων οδηγεί τον κάθε ειλικρινή  αναζητητή της αλήθειας στην βάση της ουσίας μεγάλων αποκαλυπτομένων αληθειών της Φύσης είναι  ενδιαφέρον να τις μελετήσουμε. Ο θείος Ορφέας αποκαλούσε την εαρινή ισημερία ΘΕΙΑ ΝΥΜΦΗ και  περιγράφει την κάθοδό της στη Γη σε 6 εικόνες από τις οποίες οι 3 αναφέρονται στην εαρινή ισημερία  και οι άλλες 3 στην θερινή τροπή του Ηλίου.

­Η ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ εμφανίζει την θεία Νύμφη κατερχομένη από τον Ουρανό κάθε χρόνο την εαρινή  ισημερία για να εξαγνίσει τις ψυχές του Άδη. Η σημασία της εικόνας αυτής εξετάζεται από δύο  πλευρές:

• ­Αν η θεία αυτή Νύμφη δεν κατήρχετο εκ του Ουρανού­, οι ψυχές του Αδη θα χανόντουσαν (απώλυντο) στο μέγα αυτού έρεβος και η συνείδηση και η χαρά στη Γη δεν θα γεννιώταν. Χωρίς το Φως αυτής της θείας Ουράνιας Νύμφης, ούτε άρωμα, ούτε ζωή, ούτε ιδέα της αρμονίας θα υπήρχε. Αν ένα μόνο χρόνο δεν κατέλθη στη Γη, η θλίψη των ψυχών της Γης θα γενικευόταν και οι αρμονίες  των διανοιών προς τις ψυχές θα διασαλευόταν. Αν η θεία Ουράνια Νύμφη εγκατέλειπε το έργο της  μετάδοσης της αγάπης προς την Γη, τότε γενικό μίσος θα περιέβαλε όλες τις ανθρώπινες ψυχές και  κανένα αίσθημα αρμονίας της ψυχής προς τον σκοπό της δεν θα εκδηλώνονταν.
• ­Όταν η θεία Νύμφη κατέρχεται και μας περιβάλει­, τότε, έλεγε ο θείος Ορφέας, η ψυχή μας  μεταβάλλεται σε Φως. Το Φως αυτό εκδηλώνει την χαρά. Χαρά είναι ο έρως. Έρως είναι ο νόμος της  ζωής μας, είναι ο Νόμος που ανυψώνει και αφομοιώνει την ψυχή μας στο Φως του Ηλίου, επί του οποίου όλες οι δυνάμεις της θείας Ουράνιας Νύμφης ταξινομούνται σε θεία Αρμονία. Όταν κατέρχεται  η ουράνια αυτή Νύμφη, έλεγε ο θείος Ορφέας, και μας βρίσκει στο χρόνο εκείνο της ζωής ο οποίος  εξασφαλίζει την γενική εκείνη αρμονία των οργάνων του οργανισμού, τότε προσθέτει και την δική της αρμονία και συντελείται ο θείος ασπασμός της γήϊνης ψυχής προς το κράτος από το οποίο εξορμάται το Φως του Ηλίου. Αλλά και όταν ακόμα, έλεγε, ο οργανισμός μας απέβαλε την ενεργητικότητα των  νεύρων και μας αγγίζει (ψαύει) η θεία Ουράνια αυτή Νύμφη, τότε μας γεννάει αμέσως το αίσθημα της  ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέα του θανάτου. Στα κέντρα των ενεργειών της θείας αυτής  Νύμφης βρίσκεται το θείο μυστικό της αιώνιας νεότητας των ανθρωπίνων ψυχών.

­Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ εμφανίζει την ουράνια Νύμφη γυμνόποδα να αγγίζει (ψαύει) τη Γη, όπου την  βλέπει ο Ηλιος. Ταυτόχρονα η περιβολή της εξελίσσεται σε χρωματισμούς Οι χρωματισμοί της  εκπέμπουν αρώματα. Τα αρώματα αυτά μεθούν με την αρμονία τους τις ψυχές της Γης οι οποίες τότε  λησμονούν τις κακίες εκείνες που τους δώρησε ο χειμώνας και γοργά σπεύδουν να εμποτιστούν  (ενωτισθούν) από τις ουράνιες χάρητες

Η σημασία αυτής της εικόνας είναι διπλή: Αφενός μεν δείχνει την ουράνια θεία Νύμφη να σύρει προς  τα άνω τις ψυχές του Αδη και αφετέρου να καλοπίζει την επιφάνεια της Γης. Η εικόνα αυτή δείχνει ότι  η Ουράνια Νύμφη επί ενενήντα περίπου ημέρες, δηλαδή τις ημέρες της άνοιξης, κατείρχετο και άγγιζε  με τα θεία της πόδια τη Γη στην οποία σκόρπιζε χρώματα και μύρα. Κατά την χρονική διάρκεια της  άνοιξης η θεία Νύμφη ποτέ δεν έφευγε μακρυά από το άρμα του Ηλίου γιατί απ’ αυτόν αντλεί  δυνάμεις και αυτός τις αντλεί από τις ουράνιες εκείνες μοίρες με τις οποίες εφάπτεται όλο το χρονικό  διάστημα της άνοιξης. Από την θεία αυτή εικόνα εμπνεύστικε ο θείος Ορφέας και συνέλλαβε την  έννοια της αρμονίας με την οποία νοείται και το κάλλος της Φύσης και η παντοδυναμία του  πνεύματός της. Πριν από τον συμβολισμό της δεύτερης αυτής εικόνας δεν θα ήταν δυνατό να νοηθεί  η ύπαρξη της θερμότητας της Γης, η οποία τόσο συντελεί ώστε να περιβάλει τη Γη με την πολύχρωμη  και αρωματώδη περιβολή της.

Η  Ουράνια αυτή Νύμφη για ­το Πνεύμα της Γης­ είναι ο Προμηθεύς ενώ για ­τη Γη­ είναι ο αρμονικός  Παν. Ο Προμηθεύς και ο Παν είναι θείοι συμβολισμοί: Ο μεν Προμηθεύς δίνει το Φως στο Πνεύμα  που βρίσκεται σε αρμονία προς το σύνολο του απείρου ενώ ο Παν συμβολίζει ότι στη Γη έφθασαν οι  δυνάμεις του απείρου και ότι η Γη αποτελεί μετά του απείρου αρμονία. Διάμεσος μεταξύ απείρου και  Γης είναι ο Ηλιος. Η ύπαρξη του Ηλίου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της Γης και την αθανασία της  ψυχής της. Αλλά η παραγωγή της θείας αυτής αρμονίας επί της Γης συντελείται την άνοιξη που την φέρνει και την αφομοιώνει προς τις ενέργειες του ηλιακού φωτός. Το χρονικό διάστημα που  μεσολαβεί μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η κατ’ εξοχή γονιμοποιός  εποχή κατά την οποία το ερχόμενο δια του φωτός του Ηλίου σπέρμα αυτού αναβλαστάνει υπό νέα  μορφή στη Γη και εξελίσσεται στα χρώματα και αρώματα τα οποία αποτελούν το σύνολο της  επίσημης γήινης περιβολής. Οι διάφορες μορφές της Γης, κατά το χρονικό αυτό διάστημα,  συντρέχουν να εκδηλούν τις δυνάμεις τους και να έρχονται σε γενική επιμιξία από την οποία  προκύπτει η αρμονία τους. Η Γη κατά το χρονικό αυτό διάστημα χαίρει. Αυτή η εκδήλωση της χαράς  της είναι εγγύηση της προαγωγής της σε φωτεινή. Η Γη όταν εκδηλώσει το φως της θα καταστεί μεσάζουσα μεταξύ ουρανού και σκοτεινών πέριξ αυτής ευρισκομένων σωμάτων. Τότε το πνεύμα της  θα καταστεί μια άπειρος κατά τις δυνάμεις της και την αρμονία Νύμφη και με χαρά θα δίνει Φως  παντού όπου δεν έχει εκδηλωθεί.

­Η ΤΡΙΤΗ ΕΙΚΟΝΑ παριστάνει την ίδια Νύμφη κρατούσα λύρα. Υπεράνω αυτής φωτεινός Απόλλων χωρίς καμία πανοπλία τείνει προς αυτή με χάρη το χέρι του και εκφράζει θείο μειδίαμα, το οποίο  φαίνεται ότι δέχεται η Ουράνια Νύμφη με άφατη ευγνωμοσύνη. Από τα χέρια του θείου Απόλλωνα  εξέρχονται πολύχρωμες φωτεινές γραμμές οι οποίες αγγίζουν όλο το σώμα της Νύμφης. Κάτω από  τα πόδια της Νύμφης νεαρό παιδί τείνει τα χέρια του και ζητάει να του δοθεί η Λύρα που κρατάει η  θεία Ουράνια Νύμφη. Η εικόνα αυτή είναι το αποτέλεσμα της διευθετήσεως από τον Ήλιο των δυνάμεων σε ένα σύνολο. Σε τόξο ενενήντα μοιρών του ουρανού οι δυνάμεις αποτελούν σχεδόν ο  σύνολο αυτού. Το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως του συνόλου αυτού είναι η Λύρα την οποία το πνεύμα της Γης (δηλαδή το παιδί της εικόνας) τείνει να πάρει για να κινήσει τις χορδές της και να του  δοθεί η αντίληψη της αρμονίας. Τα αρώματα και τα χρώματα κατά το χρόνο της εαρινής ισημερίας  αποτελούν αρμονία αλλά η έννοια αυτών δεν είναι γνωστή στο πνεύμα της Γης. Ο Ορφέας παίρνει  από τα χέρια της Νύμφης την Λύρα, πλήττει τις χορδές της και του μεταδίδεται η έννοια της αρμονίας.  Τα χρώματα στην ανθρώπινη ψυχή εξελίχθηκαν σε ήχους. Οι ήχοι εξελίχθηκαν σε έννοια η οποία  προάγει στο εξής την ψυχή να αναζητήσει εκείνο το οποίο θα τη μεταφέρει στο κράτος του Φοίβου  Απόλλωνα.

Κατά το χρονικό διάστημα της Άνοιξης οι εικόνες που παριστάνουν την ουράνια Νύμφη εξελίσσονται  σε μεγαλύτερα σχήματα και μεγαλύτερες δυνάμεις. Αλλά πλέον έρχεται η δόξα του Ηλιου [στην θερινή  τροπή]. Ερχεται στο υψηλότερο σημείο και έλκει προς τα άνω τη Νύμφη και την αφομοιώνει στο θείο  του Αρμα. Τότε η Γη μεταμορφώνει τα χρώματά της σε θείους καρπούς και τα αρώματα στον  συνθετικό λόγο των καρπών.

­ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΙΚΟΝΑ αντί της Νύμφης απεικονίζεται έφηβος ο οποίος φέρνει την ευθυμία από  τον ουρανό για να την μεταδώσει στην Γη. Είναι όλος χαρά και όποια ψυχή προσεγγίζει την μεταβάλλει σε Φως. Η θερμότητά του είναι μεγάλη και κατακαίει τις σάρκες όλων εκείνων των ψυχών  των οποίων οι δυνάμεις δεν έχουν σχέση με τον χειμώνα. Οσες ψυχές μετέβαλαν τους  χρωματισμούς της άνοιξης σε φωτεινό σύνολο αρμονικού καρπού προσεγγίζουν τον Εφηβο και  λαμβάνουν από αυτόν κάτι το οποίο πυρπολεί το σύνολό τους και μεταβάλει αυτό το σύνολο σε ένα  θείο χρωματισμό. Ο χρωματισμός αυτός είναι απροσδιόριστος στην όψη και στην ενέργεια. Ομοιάζει  κατά προσέγγιση προς τον χρωματισμό κυανού χυμού σταφυλής. Είναι χρωματισμός πνεύματος  και  όχι γήϊνης μορφής.

Ο Εφηβος είναι ο Διόνυσος. Είναι η συμβολική παράσταση της Ελευσίνας που σώζει την κόρη της  Δήμητρας από τις επιρροές του Πλούτωνα. Είναι το προσεγγίζον Φως επί των ανθρωπίνων ψυχών  το οποίο φέρνει τις ψυχές στην Εστία του Ουρανού, εκείνη από την οποία παρήχθησαν, αφού όμως  προηγουμένως κατακαύσει ότι θνητό υπάρχει σ’ αυτές.

Η θεία αυτή εικόνα του Ορφέα, συμβολίζει τα γενόμενα κατά το χρόνο του θέρους.  Τότε οι καρποί  ωριμάζουν. Η σταφυλή παράγει το χυμό της. Ο χυμός αυτός είναι η ερχομένη εκ του Ουρανού προς  τη Γη ευθυμία. Η ευθυμία διαλύει τα σκότη που παρήχθησαν στις ψυχές κατά τις ώρες του χειμώνα. Ο  Ηλιος κατά την ώρα του θέρους βρίσκεται στις αγκάλες του Πατρός του και οι δυνάμεις που  μεταβιβάζει στη Γη είναι ΚΑΡΠΟΣ γόνιμος. Ο ΚΑΡΠΟΣ αυτός διαφέρει της σταφυλής και είναι αυτό κάτι τι το οποίο ο θείος Ορφέας συμβόλιζε με έννοια την οποία ουδέποτε δυνάμεθα να μεταφέρουμε  σε βέβηλη γλώσσα. Και ο σίτος και η σταφυλή είναι καρποί. Προηγήθει όμως ο καρπός του σίτου.  Πριν όμως αναφανεί η δόξα του Ηλίου ο σίτος ωριμάζει αλλά η σταφυλή τότε αρχίζει να μεταβάλλεται  σε καρπό. Μια επιπλέον δύναμη υπάρχει στην σταφυλή, δύναμη με την οποία τρέφονται οι Θεοί.

­ΣΤΗΝ ΠΕΜΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ο έφηβος στέφεται με κλάδους αμπέλου και κρατεί νεάνιδα στις αγκάλες του.  Θείο μειδίαμα διακρίνεται στις μορφές και των δυο. Ο έφηβος υπερέχει κατά το ανάστημα από την  νεάνιδα. Αυτό φανερώνει την ουράνια καταγωγή του. Αλλά και η μορφή της νεάνιδας λάμπει από  χαρά. Πλησίων υπάρχει πινακίδα που υπαγορεύει στην νεάνιδα να βλέπει διαρκώς προς το  πρόσωπο του Εφήβου. Αυτό πράττει η νεανίδα μετά χαράς.

­ΣΤΗΝ ΕΚΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ο έφηβος περιβάλει την νεανίδα, που πριν ήταν χωρίς ενδύματα, με αισθητά χρώματος κυανού. Η περιβολή αυτή είναι περιβολή Νύμφης. Προσεγγίζει πλέον ο γάμος της. Νύμφες πολλές με όμοιες αισθήτες φέρνουν δοχεία που έχουν θείο ποτό. Το ποτό αυτό είναι οίνος. Η  σταφυλή πλέον ωρίμασε στη Γη και ο γάμος πρέπει να γίνει. Γενική χαρά επικρατεί στα μυστήρια. Στη σκηνή προσέρχονται πάντες οι ουράνιοι Μύστες με κλάδους αμπέλου στις κεφαλές τους. Η χαρά  και η ευθυμία κορυφώνεται. Ο Ήλιος διέρχεται τους αστερισμούς του θέρους από τους οποίους αντλεί  τις δυνάμεις της ευθυμίας. Τότε οι Μύστες του Ορφέα ανυψώνεται υπεράνω της Γης ακολουθούντες  το άρμα των Νυμφών, οι οποίες θα ζήσουν πλέον στο Φως.

Οι Μύστες [κατά την αναχώρησή τους] αφήνουν μια μόνο παραγγελία στις γήινες υπάρξεις: Να συλλέξουν τους καρπούς του θέρους δια των οποίων και μόνο θα ζήσουν κατά τις ώρες του φθινοπώρου και του χειμώνα. Βεβαίως ο Ήλιος ακολουθών την τροχιά του θα επανέλθει στη Γη για  να ρίξει νέο σπέρμα, το οποίο αργότερα θα εξελιχθεί σε άνθος, σε άρωμα και σε καρπό. Αλλά η ζωή των γήινων υπάρξεων θα εξαρτηθεί από τους καρπούς του θέρους και όσες ψυχές δεν συλλέξουν  τους καρπούς επιμελώς υπόκεινται στο θάνατο. Έτσι η παραγγελία των Μυστών είναι επιτακτική, για εκείνες τις ψυχές που θέλουν να ζήσουν. Το γεγονός αυτό ο θείος Ορφέας το παρίστανε με την ­ εικόνα της συνέσεως­ από την οποία δεν πρέπει να αποχωρίζονται οι ψυχές εκείνες που θέλουν να  ζήσουν, γιατί είναι η σωτηρία τους.

­Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΣΕΩΣ παριστάνει γυναίκα περιβεβλημένη με ένδυμα χωρίς ειδικό χρώμα. Το  ένδυμα αυτό την προφυλάσσει από το ψύχος και στα χέρια της κρατάει καρπούς, τους καρπούς του  θέρους. Αντλεί από αυτούς τους καρπούς δυνάμεις. Δυνάμεις περιέχουσας θερμότητα δυναμένη να αντιδρά κατά του ψύχους. Ο Ήλιος κατά το χρονικό αυτό διάστημα ουδέν μεταβιβάζει. Η επίδρασή του είναι ασθενής. Εκείνο όμως που αντλεί εκ των αστερισμών από τους οποίους διέρχεται είναι  υποτύπωμα σπέρματος. Το υποτύπωμα του σπέρματος το μετατρέπει διαρκώς για να το καταστήσει πυρήνα. Τον πυρήνα αυτόν τον εναποθέτει στην Γη και θα του μεταβιβάσει δυνάμεις ώστε να  εκδηλωθεί σε άνθος. Το άνθος είναι η αρχή της εμφανίσεως του ηλιακού Σπέρματος σε καρπό. Το  χειμώνα καταπαύει η ευωχία (το συμπόσιο) των Ορφικών εκείνων οι οποίοι παρέμειναν στη Γη. Αναμένουν την άνοιξη για να αισθανθούν το άρωμά της. Αυτό το άρωμα τους υπενθυμίζει το κράτος  του Ουρανού το οποίο έρχεται να τους μεταδώσει την αιώνια ζωή. Την εμφάνιση της άνοιξης την  υποδέχονται με θείες τελετές. Γενική επιμιξία τελείται κατά την άνοιξη μεταξύ των δυνάμεων της Γης  και του Ουρανού. Αντλούν δυνάμεις και προχωρούν με βέβαια πια την πίστη ότι δεν θα επανέλθουν  στον χειμώνα. Κατά τις τελετές αυτές η λύρα του Ορφέα υπενθυμίζει την αρμονία. Οι ήχοι της λύρας  είναι παραγγελία του Ουρανού. Σπεύδουν να εννοήσουν αυτό και προχωρούν να χαιρετίσουν το  θέρος από το οποίο περιμένουν τη σωτηρία τους

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

Ανάσταση, η εορτή της Άνοιξης

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του συγγραφέως Βλάση Γ. Ρασσιά σε αθηναϊκή αίθουσα διαλέξεων, στις 18.4.97. Εμπεριέχεται ως «Παράρτημα» στο βιβλίο του «Εορτές και Ιεροπραξίες των Ελλήνων»

Εκτός από τις θεότητες που στην εξωτερική πολυθεϊστική λατρεία αποκαλούνται «ηλιακές» και «σεληνιακές» εξ αιτίας της ενσωμάτωσης μέσα στην υπόστασή τους φυσικών ενεργειών των δύο αρχέγονων θεών Ηλίου και Σελήνης, στην εσωτερική παράδοση των Εθνικών συναντάμε και άλλες, που κατατάσσονται στις δυό αυτές κατηγορίες, όχι με την πιο πάνω λογική, αλλά με κριτήριο κάποιες αιώνιες πνευματικές αρχές που αυτές «διδάσκουν» ή «αντιπροσωπεύουν». Υπό αυτή την έννοια, μιλάμε για «σεληνιακές» και «ηλιακές» θεότητες όταν αυτές:

• Καταδεικνύουν την κυκλική εναλλαγή των εποχών του ενιαυτού, η οποία αποτελεί για τους ανθρώπους μικρή εικόνα της αέναης κυκλικής εναλλαγής των μορφών της πολυεπίπεδης ζωής (μέσα από ταυτόχρονες αλλεπάλληλες στιγμές θανάτου και αλλεπάλληλες επίσης στιγμές αναβλάστησης) για εξασφάλιση της Αιωνιότητας του Παντός, ή
• Διδάσκουν στον άνθρωπο τον δρόμο της διαύγειας και της πόρευσής του σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, έως πλήρους θεώσεως, μέσα από διάφορες αφηγήσεις ενός θεϊκού δράματος που αναδεικνύει τις θεότητες αυτές σε οδηγητές και σωτήρες της ανθρώπινης συνείδησης ή ψυχής

Εκπληκτικό είναι ότι και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις, η εσωτερική, συχνά μυστηριακή πλευρά της θρησκείας των Εθνικών, συμβολίζει ή αφηγείται την πνευματική διαδρομή των ως άνω είτε «σεληνιακών», είτε «ηλιακών» θεοτήτων με μία σχεδόν τυποποιημένη αφήγηση που οφείλει τις ελάχιστες διαφορές της στις πάμπολλες ανά έθνη και τόπους λατρείες, αποκλειστικά και μόνο στις όποιες ιδιαιτερότητες του κοινωνικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος. Αυτή η τυποποιημένη θα τολμούσαμε να πούμε αφήγηση, περιγράφει λοιπόν την άμμωμο ή εκ Θεών σύλληψη αυτών των ενιαύσιων ή σωτηριακών θεοτήτων, τη γέννησή τους μέσα σε σπήλαια, τον θαυματουργό και φιλανθρωπικό ή εκπολιτιστικό βίο τους, τον βίαιο θάνατό τους και την ανάστασή τους εκ νεκρών μετά από μία συνήθως τριήμερη παραμονή στις χώρες των νεκρών.
Οι λατρείες των ενιαύσιων και αναβλαστικών θεοτήτων, που θα μπορούσαμε με την πιο πάνω λογική να τις πούμε και «σεληνιακές», κορυφώνονται, συνήθως με μυστηριακά δρώμενα και ιεροπραξίες στην Εαρινή Ισημερία ή κατά την πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας, οπότε και σηματοδοτείται το πέρασμα από τη «νεκρή» φάση του ενιαυτού στη «ζώσα» της αναβλάστησης και μετέπειτα καρποφορίας, το πέρασμα του Ηλίου πάνω από το φράγμα ανάμεσα στον Χειμώνα και το Θέρος.
Από εκεί και το όνομα του εβραϊκού Πεσάχ (δηλαδή «πέρασμα») από το οποίο κατάγεται το ορθόδοξο χριστιανικό Πάσχα (που αρχικά ταυτιζόταν απόλυτα με το Πεσάχ και μάλιστα ο χρονογράφος του 11ου αιώνα Κεδρηνός παρουσιάζει τον Ιησού να σταυρώνεται στις 23 και να ανασταίνεται στις 25 Μαρτίου), αλλά και ο από τους Πέρσες συμβολισμός του κοσμικού χώρου και χρόνου με ένα αυγό χωρισμένο σε 12 τμήματα, έξι για τον φωτεινό Θεό Μάσδα (Θέρος και Σύνθεση) και έξι για τον σκοτεινό Αρριμάν (Χειμώνας και Αποσύνθεση).
Τέτοιες «σεληνιακές» θνήσκουσες και ανασταινόμενες θεότητες έχουμε πάμπολλες. Καλό ίσως θα ήταν να αναφέρουμε εδώ τον Αιγύπτιο Όσιρι (προβάλλεται διαφάνεια). Το ενδιαφέρον με αυτόν τον αναβλαστικό Θεό του Αγαθού Πνεύματος της Φύσης και προστάτη των νεκρών, άρχοντα της Αιωνιότητας και εκπολιτιστή, θεσμοφόρο και προστάτη της γεωργίας, της θρησκευτικότητας και της νομοθεσίας, είναι, όπως παρατηρεί ο T. W. Doane στο «Bible Myths And Their Parallels In Other Religions» (1882, σελ.350), ότι το μετέπειτα χριστιανικό μονόγραμμα Χι-Ρο αποτελούσε αρχικά ένα από τα μονογράμματά του.
Εμμένοντας μόνο στις σωτηριακές θεότητες, κατά κανόνα «ηλιακές» που ακολουθούνται από 12 «μαθητές», «παραστάτες» ή «συντρόφους», ο Άγγλος ανατολικολόγος Godfrey Higgins, στο δίτομο έργο του Anacalypsis (1836) ήλθε να κάνει λόγο για δεκαέξι συνολικά εσταυρωμένους Σωτήρες-Θεούς, με ανάμεσά τους τον Αιγύπτιο Θούλη (18ος αιώνας π.α.χ.χ.), τον Ινδό Κρίσνα (12ος αιώνας), τον Θεό των Κελτών Δρυϊδων ΄Ησους (9ος), τον Θιβετιανό Ίντρα (8ος), τον Πέρση Μίθρα και τον Βιτόμπα της Λομβαρδίας (6ος). Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η αφήγηση για τον αρχαίο Θεό των Ινδιάνων του Μεξικού Κβετζαλκοάτλι, που κατέβηκε στη γή, γεννημένος από την Παρθένο Χίμαλμαν για να σώσει με τον μαρτυρικό του θάνατο την ανθρωπότητα από την αμαρτία.
Ο Κβετζαλκοάτλι, σταυρώθηκε πάνω σε ένα βουνό εν μέσω δύο εγκληματιών, τάφηκε για τρείς ημέρες και ανεστήθη εκ νεκρών, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει ως νέος ήλιος σε μία δεύτερη παρουσία του επί γής που θα σώσει οριστικά το γένος των ανθρώπων. Είναι γνωστό ότι η λατρεία του Κβετζαλκοάτλι έκανε τους Ινδιάνους να δεχθούν με θανατηφόρα για αυτούς αφέλεια τους εισβολείς Ισπανούς ως.. υιούς των Θεών, αφού είχαν όντως.. έλθει από την Ανατολή και επιπλέον έφεραν τα.. σύμβολά τους.
Οι 16 προ-χριστιανοί «εσταυρωμένοι» του Higgins, δεν εξαντλούν ωστόσο τον κατάλογο των «εσταυρωμένων» Θεών-Σωτήρων των Εθνικών, που είναι σε παγκόσμιο επίπεδο τουλάχιστον τριπλάσιος (!!). Ανάμεσα στους δεκάδες «μαρτυρήσαντες» για το καλό των ανθρώπων Θεούς, ξεχωρίζει και ο ύπατος του Σκανδιναβογερμανικού Πανθέου Θεός Όντιν που σταυρώθηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής Yggdrasil (με αποτέλεσμα να πεθάνει και ν’αναστηθεί ωστό ωστόσο μετά από 9 ημέρες) για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων τη γνώση των Ρουνών, τον ανθρώπινο λόγο και την προφητική δύναμη.
Στην αρχαία Ελλάδα, ως βλαστικός- γονιμικός ενιαύσιος Θεός, που θνήσκει και ανασταίνεται ετιμάτο ο Κρηταγενής Ζεύς ή Φελχανός, θεός κερασφόρος, προστάτης του αμπελιού και της μελισσοκομίας. Ο θάνατός του συμβολικά απεικονίζεται πάνω σε ισοσκελή σταυρό, στις τέσσερις δηλαδή δυνάμεις της (ανα)δημιουργίας και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, γήϊνα και συμπαντικά. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την εκτεταμένη θρησκευτική χρήση του Σταυρού και στον ελλαδικό και νοτιοϊταλικό χώρο, όπως φαίνεται στην εικόνα (προβάλλεται διαφάνεια) όπου δεξιά απεικονίζεται προχριστιανικός θεσσαλικός σταυρός και δεξιά ιταλιώτικη σαρκοφάγος με τέσσερις μορφές γύρω από Σταυρό.
Προς τιμήν του κρηταγενούς Διός-Φελχανού ετελούντο την Εαρινή Ισημερία τα Αγχισπόρια Μυστήρια, όπου ανάμεσα σε άλλα, διδασκόταν στους μύστες το «άρρητο» μυστικό της κυκλικής «γέννησης» (και κατά συνέπεια του κυκλικού «θανάτου») των Θεών. Μπορούμε να σημειώσουμε εδώ τη μαρτυρούμενη, από ένα fragmentum που αναφέρει ο Παναγής Λεκατσάς στο «Η Καταγωγή Των Θεσμών, Των Εθίμων και των Δοξασιών» και ο Farnell στο «Cults Of The Greek States», εμφάνιση ενός παράξενου ισχυρού φωτός στο Δικταίο Άντρο της Κρήτης, περίφημου λατρευτικού κέντρου του Φελχανού Διός από την τρίτη κιόλας χιλιετία π.α.χ.χ., τη συγκεκριμένη ημέρα που εωρταζόταν η ανά έτος «Ανάσταση» του Θεού: «ΕΝ ΔΕ ΧΡΟΝΩΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΩΙ ΟΡΑΤΑΙ ΚΑΘ’ ΕΚΑΣΤΟΝ ΕΤΟΣ ΠΛΕΙΣΤΟΝ ΕΚΛΑΜΠΟΝ ΕΚ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΠΥΡ. ΤΟΥΤΟ ΔΕ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΟΥΣΙΝ ΟΤΑΝ ΕΚΖΕΗΙ ΤΟ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΑΙΜΑ».
Στο Δικταίο Άντρο, που ανασκάφθηκε το 1900 από την Αγγλική Αρχαιολογική Σχολή, ανακαλύφθηκε ο (ελλιπής δυστυχώς) σκαλισμένος πάνω σε μάρμαρο κλητικός «Δικταίος Υμνος» προς τιμή του Θεού Διός (4ος αιώνας π.α.χ.χ., διάλεκτος δωρική), που πιστεύεται ότι ψαλλόταν μέχρι τη βίαιη (για αυτό και η άγρια εκθεμελίωση του Ιερού) κατάλυση της Αρχαίας Θρησκείας από τους Βυζαντινούς: «ΙΩ, ΜΕΓΙΣΤΕ ΚΟΥΡΕ, ΧΑΙΡΕ ΜΟΙ, ΚΡΟΝΙΕ ΠΑΓΚΡΑΤΕΣ ΓΑΝΟΥΣ..» Σ’αυτόν τον ωραίο ελληνικό Ύμνο ο αγένειος, νεαρός Ζεύς, καλείται από τους θρησκευτές στο όνομα των Κουρητών προστατών του να προσέλθει και να φέρει ως αναβλαστικός και βιοδότης Θεός το μέγα δώρο της καρποφορίας και της ευτυχίας για ανθρώπους, καρπούς, ζωντανά και πολιτείες.
Ο Αλέξανδρος Λέτσας σημειώνει μάλιστα χαρακτηριστικά ότι προφανώς ο «Δικταίος Ύμνος» αντιγράφηκε από τους χριστιανούς, αφού είναι σε εκπληκτικό βαθμό μεγάλη η ομοιότητά του προς τα λεγόμενα «Ειρηνικά» των χριστιανικών ακολουθιών (Λέτσας, τόμος 2ος, σελ. 28)
Αργότερα, ο Φελχανός Ζεύς ταυτίσθηκε από τους Έλληνες με τον Φρύγα βλαστικό και ηλιακό Θεό Άττι (που την κάθε Εαρινή Ισημερία σταυρώνεται πάνω σε πεύκο με τον ισημεριακό ουράνιο αμνό στα πόδια του, πεθαίνει και ανασταίνεται μετά από τρείς ημέρες μέσα σε μεγάλους εορτασμούς, τα λεγόμενα «Ιλάρια»). Ο αιμορραγών Ισημεριακός Ουράνιος Αμνός, ένα αστρολατρευτικό σύμβολο των Περσών που αποτελούσε έμβλημα του πυρφόρου ηλιακού Θεού Περσέως, μπροστά μάλιστα από το Σταυρό της συμβολιστικής του Άττιδος, υιοθετήθηκε αργότερα από τη χριστιανική συμβολιστική για επτά ολόκληρους αιώνες, μέχρι την 6η Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως (Κανών 82), οπότε και αντικαταστάθηκε οριστικά από τον Εσταυρωμένο.
Επίσης, ο Φελχανός Ζεύς από τον 8ο αιώνα κι εντεύθεν ταυτίσθηκε και με τον συροκυπριακό Θεό της βλάστησης και του σίτου Άδωνι που εισάγεται κανονικά και στα ελλαδικά Πάνθεα σε μία δραματική συλλατρεία με την ερωτική, μαντική και αυξησία Θεά Αφροδίτη.
Προς τιμή των δύο Θεών, οι Έλληνες, σε άλλες πόλεις κατά την πανσέληνο της Εαρινής Ισημερίας και αλλού κατά το μεσοκαλόκαιρο, εώρταζαν τα λεγόμενα «Αδώνεια». Ενδιαφέρον θα ήταν ίσως να αναφέρουμε εδώ ότι η τοποθεσία που η ιουδαϊκή Βίβλος ορίζει ως γενέτειρα του Ιησού, υπήρξε προαιώνιο λατρευτικό κέντρο του Αδώνιδος, το οποίο φιλοξενούσε λαμπρό Ναό ακόμη και επί των χρόνων του αυτοκράτορα Αδριανού. (Ο Αλέξανδρος Λέτσας στο τρίτομο βιβλίο του «Η Μυθολογία Της Γεωργίας», τόμος πρώτος, σελ. 241, κεφάλαιο «Ομοιότης Των Αδώνιδος Κήπων Και Του Επιταφίου Του Θεανθρώπου» σημειώνει ότι η λέξη «Βηθλεέμ» σημαίνει «Οίκος του Άρτου», δηλαδή οίκος του Θεού του σίτου Αδώνιδος).
Η πρώτη ημέρα των «Αδωνείων», που λεγόταν «αφανισμός», ήταν ημέρα πένθους για το θάνατο του Θεού, που απεικονίσεις του τον παρουσιάζουν εστεμμένο με ταινίες που τις διακοσμούν ισοσκελείς σταυροί (προβάλλεται διαφάνεια), με το στόλισμα των λεγόμενων «Κήπων του Αδώνιδος» (που τους φύτευαν και τους προετοίμαζαν οι γυναίκες οκτώ ημέρες πριν), καθώς και με μοιρολόγια και λυπητερές μουσικές από πένθιμο αυλό (τη λεγόμενη «γίγγρα»). Η δεύτερη ημέρα των εορτασμών (η «ανάστασις») ήταν ημέρα χαράς για την ανάσταση του Θεού εκ νεκρών και την ανάληψή του δίπλα στη Θεά Αφροδίτη για το μισό του ενιαυτού. Μεγάλο τμήμα των πλούσιων (με χορηγό τον ίδιο τον βασιλιά) δρώμενων των «Αδωνείων» στην Αλεξάνδρεια επί Πτολεμαίων, έχει διασωθεί από τον βουκολικό ποιητή Θεόκριτο (στο γραμμένο το 275 π.α.χ.χ. 15ο «Ειδύλλιό» του, που χαρακτηριστικά τιτλοφορείται «Συρακούσιαι ή Αδωνιάζουσαι»): κατά την πρώτη ημέρα εξυμνείτο ο γάμος των δύο Θεών με την επάνοδο του Αδώνιδος μετά από εξάμηνη παραμονή στα σκότη του Αχέροντος, και τα δύο χρωματιστά αγαλματίδιά τους έβγαιναν πάνω σε ασημένιο λέκτρο, στολισμένο με καρπούς, πλακούντες από λευκό αλεύρι και μέλι ή λάδι, μυροδοχεία και μικρές γλάστρες με γλυκάνισο, κριθάρι, μάραθο, θέλκτρο ανίσοσμο, πολύτριχο ή θρίδακα (οι λεγόμενοι «Κήποι Αδώνιδος»).
Την επόμενη ημέρα, γυναίκες με λυμμένα τα μαλλιά τους, ξυπόλητες και γυμνόστηθες, οδηγούσαν με θρήνους ομοιώματα του Θεού και τους «Κήπους» του στη θάλασσα (ή σε πηγές και ποτάμια σε άλλες πόλεις), τα έριχναν στα νερά και τον παρακαλούσαν να επιστρέψει πίσω ξανά και το επόμενο έτος. Πλήν των Αλεξανδρινών εορτασμών, που ήταν όπως προείπαμε μεγαλοπρεπείς και υπό την αιγίδα του ίδιου του βασιλιά της πόλης, τα «Αδώνεια» των υπόλοιπων πόλεων (από τις οποίες ξεχώριζαν για την λαμπρότητα των τοπικών εορτασμών το Άργος και η πόλη των Αθηνών) διοργανώνονταν με τις προσωπικές οικονομικές εισφορές των συμμετεχουσών γυναικών, ενώ στη Ρόδο πρωτοστατούσε στη διοργάνωση των εορτών μια μικτή θρησκευτική αδελφότητα, οι λεγόμενοι «Αδωνιασταί» ή «Αδωνισταί».
Στα «Αδώνεια» προσφερόταν ως θυμίαμα μύρα, ενώ ψάλλονταν και ειδικά άσματα, τα λεγόμενα «Αδωνίδια», από τα οποία έχει διασωθεί ένα πολύ αξιόλογο δείγμα. Πρόκειται για τον «Επιτάφιον Αδώνιδος» του Βίωνος. Σε κάποια από τα ανά τόπους «Αδώνεια» γίνονταν και μυήσεις σε Μυστήρια του Θεού (Ο Λουκιανός διασώζει ότι οι μύστες θυσίαζαν πρόβατο και έπαιρναν μετάληψη). Μετά την απαγόρευση των «εθνικών» λατρειών και την ιδιοποίηση των τελετικών των «Αδωνείων» από τους Χριστιανούς για τη διαμόρφωση των εορτασμών της δικής τους Μεγάλης Εβδομάδος, σε αρκετά μέρη της Ελλάδος, αλλά και στην Κύπρο και την Καλαβρία, τα αρχαία «Αδώνεια», στερημένα βεβαίως από κάθε λατρευτική δυναμική, επιβίωσαν, παρά την βυζαντινή άγρια καταδίωξη όλων των «εθνικών» επιβιώσεων, ως θολό φολκλόρ μέχρι τον αιώνα μας (ο «Ζαφείρης» του Ζαγορίου, τα «Λάζαρα» ή «Λαζαρικά» της Αμμοχώστου, ο «Λειδινός» της Αιγίνης, οι «Επιτάφιοι» της Μεγάλης Παρασκευής στην Καλαβρία κ.ά)
Ο Διόνυσος Ζαγρεύς που κατασπαράσσεται από τους Τιτάνες και ανασταίνεται από τον Δία εκ νεκρών ως «Θεός Σωτήρ», αλλά και ο Ίακχος (στην ελευσίνια μυστηριακή παράδοση) και ο Βάκχος (στην ομώνυμη μυστηριακή παράδοση), ουσιαστικά επικλήσεις και λατρευτικά ονόματα του ίδιου «Σωτήρος Θεού», παρουσιάζονται υιοί της Μεγάλης Θεομητέρας, κάτω από διαφορετικά ονόματα, όπως Δηώ-Δήμητρα, Περσεφόνη, Σεμέλη. Σε αφιερωματική επιγραφή που αναφέρει ο T. W. Doane στο γνωστό βιβλίο του «Bible Myths» (1882) διαβάζουμε «Εγώ Είμαι που σε προστατεύω και σε καθοδηγώ. Εγώ που Είμαι το Άλφα και το Ωμέγα». Προς τιμή του Θεού αυτού τελούνται οι μυστηριακές «Εορτές της Τελείας Νυκτός», όπου καθαγιαζόταν το αυγό και αναπαριστάτο Μυστικός Δείπνος, ιεροπραξία που αποτελεί και την κορύφωση των Μυστηρίων του Σαβαζίου (προβάλλεται διαφάνεια), κερασφόρου και οφιούχου θεού που από τον 5ο αιώνα π.α.χ.χ. κι εντεύθεν, ταυτίσθηκε σε θεοκρασία με τον Βάκχο, ως υιός της Περσεφόνης και του Χθονίου Διός.
Η ιδιόμορφη θεολογία των Ορφικών που τοποθέτησε τον Ζαγρέα Διόνυσο στο κέντρο της, ως το θεϊκό κομμάτι της ανθρώπινης φύσης που καθαγιάζει το «τιτανικό» υπόλοιπο, μετεξέλιξε κατά την ύστερη αρχαιότητα και τον ίδιο τον Ορφέα (που κάποιες ετυμολογήσεις του ονόματός του το θέλουν να προέρχεται από το όρφνη, ορφνός, ορφναίος, δηλαδή νυκτερινός, σεληνιακός) σε «εσταυρωμένο Βακχικό Σωτήρα» (προβάλλεται διαφάνεια με τη γνωστή εικόνα από σφραγιδόλιθο που φιλοξενείται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βερολίνου, του Ορφέως Βακχικού Εσταυρωμένου κάτω από επτά σταυρόμορφα άστρα, ημισέληνο και δίφαλλο), που, όπως ακριβώς και ο Θεός Διόνυσος Ζαγρεύς, πεθαίνει και αυτός κομματιασμένος και έρχεται επίσης να αντιπροσωπεύσει την πνευματική ροή από το Θείο στο Ανθρώπινο και από το Έν στο Πολλαπλό. Να αλληγορήσει κοντολογής το «ξόδεμα» των Θεών για χάρη του κόσμου των θνητών και πεπερασμένων πραγμάτων, μέσα από το πολύ γνωστό μας «Θείο Δράμα» του Θανάτου, της Ανάστασης, της Επιφάνειας, της Αναγνώρισης και της Αποθέωσης.

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ο Πυθαγόρας γεννήθηκε στην Σάμο το έτος 595 π.Χ. Κατά την εποχή του σωζότανε ακόμη το απολεσθέν κάλλος της ανθρωπότητας, το έλκον την φύση των θεών προς την ανθρώπινη.  Μητέρα του ήταν Πυθαϊς, αγνή τω σώματι και την ψυχή η οποία ήλθε σε επαφή προς τον Θεό Απόλλωνα και ο Θεός αυτός απέδρασε στον καρπό της κοιλίας της και ούτω υπό την επίδραση του Απολλώνιου Φωτός γεννήθηκε ο Πυθαγόρας. Νέος ακόμα ο Πυθαγόρας έδειξε σημεία οργανικού κάλλους και πνευματικής ισχύος.

Η μητέρα του τον οδήγησε και τον παρέδωσε εις τους Διδασκάλους της εποχής εκείνης οι οποίοι εκαλούντο σοφοί: τον Φερεκύδη και τον Θαλή τον Μιλήσιο οι οποίοι το πρώτον δίδαξαν τον Πυθαγόρα. Αλλά ο Πυθαγόρας νεώτατος ακόμη εγκατέλειψε την Σάμο και ελθών εις Αίγυπτον εμυήθη εις τα εκεί μυστήρια. Εκείθεν, ευνοούμενος υπό του Θεού Απόλλωνος προσέφυγε εις τας διαφόρους Ασιατικές χώρες στις οποίες εξέμαθε την ιερή τέχνη του ιατρού, διδαχθείς αυτήν υπό των Ινδών, οι οποίοι την είχαν μεταδώσει στις χώρες αυτές μετά των οποίων επεκοινώνουν.

Ο Πυθαγόρας παραμείνας επί μακρόν χρόνο μετά των Ινδών, εξέμαθε απάσας τας απόκρυφους επιστήμας των ιερών του Βούδα και εκείθεν αναχωρήσας κατήλθεν εις την Ελλάδα ένθα και εμυήθη εις τα μυστήρια Ελευσίνας και εις τα εις Θήβας Καβείρια. Οι Ιεροφάνται της Ελευσίνας εκάλουν αυτόν να αναλάβει την διεύθυνσίν των, διότι εξετίμησαν αυτόν και εις το πρόσωπον του είδον θείον άνδρα, πλην όμως ο Πυθαγόρας δεν εδέχθη. Ο Πυθαγόρας παραμένων εις τας Θήβας ήλεγξεν δημοσίως την πολιτείαν των Καβείρων ως μη συνάδουσαν προς τα θεία μυστήρια των. Τούτο εκίνησε την οργήν των και εβουλήθησαν να τον φονεύσουν, ο Πυθαγόρας όμως γνώστης των ανθρωπίνων διανοημάτων διέφυγε τον κίνδυνον. Απελθών εκ των Θηβών διήλθεν πάσας τας Ελληνικός χώρας εις τας οποίας εθαυμάσθη ως θείος ανήρ. Προ παντας εξετιμήθη εις τους Δελφούς, όπου και παρέσχεν μεγίστην συμβολήν εις τους ιερείς του εκεί χρηστηρίου ως και εις μίαν των ιερειών του, την οποίαν προπαρασκεύασε να έρχεται εις επαφήν μετά του θεού Απόλλωνος. Παντού εξέπληττε, διότι και το κάλλος της μορφής του και η ισχύς του πνεύματος του επεβαλλοντο εις παντας.

Εδίδασκεν παντού τον τρόπον του ζειν και εθεράπευεν πάσχοντας. Τούτο αρκούσε να νομίζουν οι άνθρωποι αυτόν θεόν. Δι’ ωρισμένων εκπληκτικών ικανοτήτων του εξέπληττε τα πνεύματα όχι μόνον των κοινών ανθρώπων, αλλά τα των σοφών. Εδίδασκε εις αυτούς από όπου διήρχετο την μουσικήν και τα μαθηματικά. Έδιδε μαθηματικούς ορισμούς και έλυε μέγιστα προβλήματα μόνον με την βοήθεια των αριθμών. Οι γνωρίσαντες τα Ορφικά μυστήρια διέκριναν εις το πρόσωπον του τον θείον Ορφέα.

Ήτο περιβεβλημένος την ιεράν των φιλοσόφων λευκήν τήβεννον και στεφανωμένος με στέφανον κατασκευασμένον εκ χρυσού και ποικιλμένον υπό ιερών λίθων. Η όψη του ήτο μεγαλοπρεπής, επιβάλλουσα, θεία. Ουδείς αντετάσσετο εις το βλέμμα του αλλά πάντες εφώνουν «Αυτός Εφα». Εις την διάβασίν του εκάμπτοντο πάντες οι Τύραννοι και κρυφίως τον εμίσουν δια την υπεροχήν του. Ο θείος σοφός μέχρι της εν Αθήναις και Θήβαις διαμονής του εδεικνύετο άσημος. Μόνον οι Ιεροφάνται βαθέως είχον γνωρίσει αυτόν. Όταν δε έλαβε την προς την τότε Μεγάλην Ελλάδα άγουσαν, ήρξατο να εκδηλώνη τας δυνάμεις του και τούτο, διότι προς τα εκεί έβλεπε ως κατάλληλον τόπον και περισσότερον αναγκαίον να διδάξει τας ιεράς αυτού ιδέας. Κατά την εκ Θηβών αναχώρησίν του η φήμη του προέτρεχε των πόλεων τας οποίας επεσκέπτετο και του προπαρασκεύαζε υποδοχήν.

Μέχρι της εις Κρότωνα αφίξεώς του δεν εδίδασκε   δημοσία, αλλά κατ’ ιδίαν μόνον, εις δε τους συναστρεφομένους αυτόν υπεδείκνυε τας θείας του δυνάμεις: Εις πολλούς προέλεγε τα μέλλοντα εις αυτούς να συμβούν και τους υπεδείκνυε ποίοι ήσαν εις προγενεστέραν ζωήν των. Εδίδασκεν, ότι ο άνθρωπος, ουχί άπαξ, εμφανίζεται εν τη ανθρωπίνη μορφή και ότι ο ίδιος 440 φορές είχεν αλλάξει μορφήν εν τη Φύσει. Εδίδασκεν εις άπαντας το αντιπεπονθός και λαμβάνων ως αρχήν αυτό υπεδείκνυε ποία έπρεπε να είναι η δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Απεκάλει τους Θεούς δικαίους και ως ουδέποτε καταχρωμένους τας δυνάμεις των, ευνοούντες ούτω τούτον ή εκείνον τον άνθρωπον. Έλεγε «τόσον η κακία εσκότισεν τον ανθρώπινον νουν, ώστε μόνον ο θάνατος δύναται να ευεργετήσει την ψυχήν του». Απεκάλει την Πατρικήν Ιεράν Τέχνην διδασκομένην υπό των Θεών μόνον εις τους σοφούς, διότι αυτοί δεν καταχρώνται της γνώσεως.

Ο Πυθαγόρας μετεχειρίζετο ως τροφήν σπέρματα και καρπούς και ωρισμένα είδη εις εκάστην εποχήν. Εδίδασκεν να περιβάλωνται δια λινών ενδυμάτων οι άνθρωποι διότι το μάλλινον ένδυμα είναι αρνητικός αγωγός των επιρροών και συντρέχει εις το να μη συναντάται η θερμότης του οργανισμού με την θερμότητα της Φύσεως. Εδίδασκεν την λατρείαν προς τον Ήλιον, ως μόνης πηγής εκ της οποίας η ψυχή αντλεί δυνάμεις δια του οργανισμού της, τα δε υπό της θείας του Ηλίου επιρροής γινόμενα φυτά είναι τα καταλληλότερα προς ίασιν των ασθενών.

Αφιχθέντα τον Πυθαγόρα εις Κρότωνα τον υπεδέχθησαν και του παρήξαν πάντα τα μέσα να ιδρύσει σχολήν. Κατά πρώτον συνέστησεν Σύλλογον ή Φιλοσόφων ενδιαίτημα, ως ο ίδιος απεκάλει την σχολήν του, εις την οποίαν εφοίτουν νέοι και νέαι. Η εις την σχολήν αυτήν διδασκαλία του υπήρξεν γονιμότατη και η φήμη του διεσπάρη εις πάσας τας Ελληνίδας πόλεις. Εδίδασκεν την κοινωνικήν αγωγήν, τον τρόπον της ερεύνης των φυσικών λειτουργιών, την μουσικήν, την αριθμητικήν και προ παντός την συγκρότησιν κοινωνίας εν αρμονία βιούσης. Ηκροώντο αυτού ως εάν ητο θεός. Το επιβάλλον του ύφους του και ο έξοχος χαρακτήρ του εμάγευε πάντα ακροατήν του. Η διδασκαλία του ήτο σύντομος, σαφής, ευπρόσδεκτος εις πάντας. Ομιλών περί του βίου τον οποίον έπρεπε να διάγουν οι άνθρωποι παρέβαλεν αυτόν προς την συνεργασίαν του Ουρανού δια των επιρροών του προς την Γη της οποίας αποτέλεσμα είναι η επί της επιφανείας της μορφή, η έχουσα κάλλος Νύμφης την οποίαν ερώσι οι Θεοί. Το αποτελέσματα της συνεργασίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων, έλεγεν, «πρέπει να είναι διανοητική φώτισις, σωματική διάπλασις και ψυχική εκπαίδευσις, η οποία προ παντός πρέπει να την προσηλώνη προς τα έργα των Θεών».

Η εκπαίδευσις εις την μουσικήν της οποίας εισήγαγε τα στοιχεία και εις την αριθμητικήν, είναι εφόδιον της ψυχής το οποίον καλλύνει την μορφήν της και προλειαίνει την οδόν της εις το Φως το οποίον έλεγε «οι θεοί δωρούν εις τους ανθρώπους όπως καταστούν ήμεροι, γενναίοι, ευπροσήγοροι, λάτραι του Ηλίου και της Φύσεως και γνώσται των λειτουργιών των Ουρανίων σωμάτων περί των οποίων ωσαύτως εδίδασκεν καταδεικνύων τον δρόμον τον οποίον έκαστος έχει εις το Άπειρον. Δια των αριθμητικών πράξεων, πλείστοι των οποίων υπήρξαν ιδικαί του κατασκευαί, κατεδείκνυε τας λύσεις προβλημάτων της κινήσεως του Ουρανού και της παραγωγής των φαινομένων τα οποία ήτο αδύνατον άλλως να κατανοήσει ο νους των ακροατών του. Αι προλήψεις, διότι και τότε υπήρχαν προλήψεις, προ των εξηγήσεων τας οποίας έδιδεν ο μέγας σοφός, υπεχώρουν και ο νους προσηλούτο εις την γνώσιν.

Αι Ιέρειαι, όταν έφθανε, τον προσεφώνουν δια των λέξεων, «Ως ευ παρέστης υιέ του Απόλλωνος». Επιστρέψας εις Κρότωνα ενυμφεύθη την παρθένον και εξαισίαν το κάλλος Θεανώ. Η Νύμφη Θεανώ ηράσθη τον Πυθαγόρα, το δε ψυχικόν της κάλλος έπεισε τον θείον άνδρα να την λάβει σύζυγον, των Θεών επιτρεψάντων να έλθει εις γάμον. Μετά τον γάμον του κατέστη θειότατος. Ο έρως της Θεανούς ανύψωσε τον Πυθαγόρα και κατόπιν των συμβουλών τας οποίας έλαβε εκ των Μαντείων τα οποία επεσκέφθη, ίδρυσε τα Πυθαγόρεια μυστήρια. Ταύτα απετελούντο εξ ΕΝΝΕΑ ΒΑΘΜΩΝ, εις ένδειξιν του μεγάλου σεβασμού τον οποίον είχεν προς τας εννέα (9) αριθμητικός Μονάδας, αι οποίαι έλεγεν ότι έξεπροσώπουν εννέα (9) βάσεις επί των οποίων εθεμελιώθη το Σύμπαν.

Η κλίσις του προς τας αριθμητικός και εν γένει μαθηματικός πράξεις τον ήγαγε εις το να εύρει ότι το Σύμπαν είναι συγκροτημένον από αριθμούς, έκαστος των οποίων εξεπροσώπει εις αυτό τας ποιότητας των μορφών του. Οι αριθμοί, έλεγεν, «δεν είναι πράξεις δεικνύουσαι την ποσότητα των μορφών του Σύμπαντος, αλλά την ποιότητα η δε ποιότητα ενδείκνυται εκ της ποιότητος των μορφών, αι ποιότητες δε καταδεικνύουν την βαθμιαίαν αυτού διαμόρφωσιν». Τα μυστήρια του διηρούντο εις τρείς κατηγορίας. Εις τα αφορώντα εις την διαμόρφωσιν του ανθρώπου και καταδεικνύοντα την προέλευσιν αυτού, εις τα διδάσκοντα τας δυνάμεις αι οποίαι αποτελούν τας μορφάς της Φύσεως και τας ποικιλίας των οργάνων των διαφόρων μορφών και εις τα μεγάλα και ιερά, τα οποία ουδέ λέξιν επέτρεπαν εις τους μύστας αυτών να είπουν καν περί της υπάρξεως των.

Εις την πρώτην τριάδα εμυούντο άνδρες και γυναίκες και υπεβάλλοντο εις πενταετή σιγήν. Εις την δευτέραν μόνον εξαγνισμένοι το σώμα και τον νουν και καθάριοι ανομημάτων την ψυχήν και εις την τρίτην φωτισμένοι και υπό των θεών εμπνευσμένοι νέοι ως και αγναί παρθένοι έχουσαι ψυχικον κάλλος όμοιον με την Θεανώ. Οι τέλειοι μεμυημένοι ήσαν ήρεμοι την όψιν, γενναίοι το ήθος, απαστράπτοντες το κάλλος, οι δε οφθαλμοί αυτών εξέπεμπαν αίγλην φωτεινήν, ικανήν να διεισδύει και εις τα έγκατα των σκέψεων των ανθρώπων.

Ο βίος των Πυθαγορείων μυστών ήταν μοναδικόν παράδειγμα εις την ιστορίαν της ανθρωπότητας. Απετέλουν ιδίαν κοινωνίαν και επαρουσιάζοντο ως μία ψυχή ήρεμος, γαλήνια και γεναιόφρων εις αισθήματα. Η αδελφότης την οποίαν εννοούν οι σοφοί της εποχής μας, δεν είναι ή κοινή τις λέξις έναντι του συνδέσμου των ψυχών των Πυθαγορείων. Η προς την κοινωνίαν επίδρασίς των κατέρριπτε πάντα εγωισμόν και παρίστανε τους άλλους ανθρώπους ως στερημένους αισθήσεων και αισθημάτων. Ήσαν άκακοι, άνευ υποκρισίας άνευ συμφέροντος. Συμφέρον των ήτο το συμφέρον πάσης της κοινωνίας. Εις την διάβασίν των πάντες υπεχώρουν και ανεγνώριζαν αυτούς ως ψυχικώς ανωτέρους. Ενδεδυμένοι απλά, εύγραμμοι τω σώματι και εξαίσιοι τη μορφή, λιτότατοι και εργατικότατοι, εκαλλιέργουν την Γην και αφιερούντο εις τον πλουτισμόν της μορφής αυτής. Η Μουσική ήτο επίσης έργον των και μέλποντες επλήρουν χαράς και την Φύσιν και τους ανθρώπους. Νέοι και Νέαι περιπατώντες ομού με γλυκύτατο μειδίαμα εις τα χείλη των, εξέπλητον πάντα ερχόμενον εκ ξένης εις τον Κρότωνα πόλεως. Αποτελούσαν μία οικογένειαν και εσιτώντο ομού αναλόγως των βαθμών εις τους οποίους ανήκον, ο δε Πυθαγόρας προ της τοιαύτης χορείας παρίστατο ως άλλος Ζευς εν Ολύμπω.

Η κακία όμως των μικρών ανθρωπίνων ψυχών εφθόνησε αυτούς. Γενομένης στάσεως εις τον Κρότωνα, κατά την οποίαν οι Πυθαγόρειοι Ναοί ενεπρήσθησαν και πολλοί εκ των μαθητών του έπεσαν φονευθέντες υπό της αγρίας ορμής των στασιαστών. Ο θείος Πυθαγόρας γνωρίζων το τέλος του ανέμενε αυτό απαθώς και εδέχθη τον θάνατον με μειδίαμα συγχωρών τους φονείς του, όταν εδέχθη την θανατηφόρον επίθεσιν και έπεσεν πληγείς υπό δηλητηριώδους βέλους. Αλλά κατά την στιγμήν του θανάτου του ενεφανίσθη εις το Μεταπόντιον αποχαιρετήσας τους εκεί προσφιλείς του μαθητας. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε εις το να νομίζουν αυτόν ζώντα επί μακρόν χρόνον οι διασκορπισθέντες κατόπιν της εις τον Κρότωνα γενομένης στάσεως μαθηταί του. Ο Πυθαγόρας εγκατέλειπε ουχί ολίγας συγγραφάς. Αλλά των  μαθητών του διασκορπισθέντων πλείστοι εξ αυτών κατεστράφησαν εις Κρότωνα, άλλαι δε παρεφθάρησαν, συντελέσαντος εις αυτό και του χρόνου. Μετά τον θάνατον του οι μαθηταί αυτού ίδρυσαν Πυθαγορείους σχολάς εις διαφόρους πόλεις. Εις τον Τάραντα μία τοιαύτη σχολή επί μακρόν λειτουργήσασα επέφερε και πάλιν επίδρασιν των Πυθαγορείων επί της κοινωνίας. Αι εις τον Κρότωνα όμως καταστραφείσαι συγγραφαί περί των τελετών του Πυθαγόρα, δεν κατέστη δυνατόν να αναπληρωθούν υπό των μαθητών του.

Εντεύθεν βαθμιαίως επήλθεν εξαφάνισις των μεγάλων ιδεών, παρ’ όλον ότι επί πολύν χρόνον αι αρχαί των Πυθαγορείων ήσαν το υπόδειγμα της κοινωνικής αρετής. Πάντες και αυτών των Στωικών μη εξαιρουμένων, ωμίλουν περί του Πυθαγορείου συστήματος ως περί θείου κοινωνικού συστήματος, δυναμένου να καταστήσει τον άνθρωπον ενάρετον, διεφώνουν όμως ως προς τας βαθύτερος εννοίας των Πυθαγορείων και εντεύθεν προήλθε η σύγχυσις περί των πραγματικών του Πυθαγόρου ιδεών. Βραδύτερον συγγραφαί τινές περί Αυτού, περιελθούσαι εις γνώσιν άλλων μικρών μυστηρίων, αναγέννησαν και πάλιν τον πόθον της εκ νέου συστάσεως Πυθαγορείων σχολών, αλλά επειδή αι συγγραφαί αυταί δεν ήσαν πλήρεις, οι πειραθέντες δεν κατώρθωσαν να φέρουν εις πέρας το έργον των. Μεταξύ των Πυθαγορείων διεκρίθησαν πλείστοι, μεταξύ των οποίων και η θυγάτηρ αυτού Δαμώ και ο υιός του Τηλαύγης.

Εάν όμως οι Πυθαγόρειοι δεν κατώρθωσαν λόγω της μεγάλης εις Κρότωνα καταστροφής να σώσουν τας μεγάλος ιδέας, δεν περιύβρισαν όμως τον Διδάσκαλόν τους, ως τούτο βραδύτερον έπραξαν οι Χριστιανοί ολοσχερώς καταστέψαντες το έργον του Διδασκάλου των και δημιουργήσαντες χάος εις την ανθρωπότητα. Περαίνων, ομολογώ ότι, ό,τι ανέφερα περί του θείου σοφού είναι ελάχιστον έναντι των μεγάλων αυτού ιδεών και έργων και δι’ αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω να τύχω της δεούσης συγγνώμης μη δυνάμενος άλλως να πληρώσω τον πόθον ο οποίος εξεδηλώθη εις σας όπως γνωρίσετε περί του θείου αυτού σοφού.

Σπυρ Νάγος

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΗΚΕΣ (Ναγου)

Ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπυρίδων Νάγος άφησε τις παρακάτω υποθήκες προς κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας:

«Αγάπα τον άνθρωπο όχι από δεοντολογία ή κατ’ επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη την δική σου υπόσταση.

Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της αρετής και της Σοφίας. Βοήθησε τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Χτύπα και καυτηρίαζε την κακία και την αγνωσία. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί κι’ αυτός προορίζεται να γίνει μια ημέρα θεία ύπαρξη.

Δείχνε πάντα ανεξάντλητη επιείκεια και ανοχή. Μην οικτίρεις ποτέ τον σφάλλοντα. Μην περιφρονείς ποτέ τον αμαρτήσαντα γιατί και συ έσφαλες και αμάρτησες πολλές φορές στην ζωή σου αλλά οι άλλοι σε ανέχτηκαν. Αν υπήρξες αυστηρός πολύ κάποτε θα μετανοήσεις. Αν έκρινες με επιείκεια δεν θα μεταμεληθείς ποτέ. Να βρίσκεις πάντοτε την δύναμη να συγχωρείς εκείνον που σε αδίκησε.

Αγάπα κάθε πνοή, κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη για να αισθανθείς και συ τις περιπτύξεις και την θέρμη της παγκόσμιας αγάπης.

Για να γίνεις ελεύθερος, να αναγνωρίζεις και στον άλλο το δικαίωμα να γίνει και αυτός ελεύθερος. Βοήθησε πάντοτε να απολαύουν και οι άλλοι την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική ελευθερία και να μπουν στην τροχιά του Φυσικού Νόμου και στον κύκλο της παγκόσμιας αρμονίας.

Να είσαι δίκαιος, δηλαδή αναγνώριζε και σεβάσου τα δικαιώματα που έχει κάθε ύπαρξη η οποία είδε το Φως του Ηλίου για να απολαμβάνει την ζωή, να προοδεύει και να εξελίσσεται πνευματικά. Η λέξη δικαιοσύνη είναι συνώνυμη με την λέξη αναγνώριση. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει τίποτε στον όμοιό του. Η Φύση είναι εκείνη που δίνει στον άνθρωπο τον οργανισμό και τις αισθησιακές και πνευματικές ικανότητες με τις οποίες δικαιούται να παίρνει από τους κόλπους της ότι του είναι αναγκαίο για την ύπαρξη, την πρόοδο και την ευδαιμονία του. Η Φύση διαθέτει αφειδώς όλους τους παράγοντες της ζωής για όλους. Ο άνθρωπος στηριζόμενος στη δύναμη του ισχυρότερου αφαιρεί τα μέσα και στερεί τον όμοιό του από όλα εκείνα που θα του εξασφάλιζαν άνετη ζωή, εύκολη παιδεία και χωρίς εμπόδια πρόοδο.

Να είσαι δίκαιος. Να πιστεύεις ότι όλοι, σαν τέκνα της ίδιας μάνας έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο.

Να είσαι δίκαιος και να αναγνωρίζεις σε κάθε άνθρωπο ό,τι ανήκει σ’ αυτόν από την μητέρα Φύση. Κάθε ύπαρξη δικαιούται να έχει στην διάθεση της όλα τα μέσα της προόδου και της παιδείας για να μάθει και αυτή την αλήθεια και να αποκτήσει την κοινωνική και πνευματική ελευθερία.

Κάνε ότι μπορείς για να ανανήψει ο αδελφός σου άνθρωπος. Δώσε του χέρι βοηθείας για να βγει από το βούρκο της κατωτερότητας.

Μην προκαλείς, μην υποτιμάς κανένα, πάντα να είσαι ανεκτικός. Κτύπα τις ανθρώπινες αδυναμίες, στιγμάτιζε το πάθος, καυτηρίαζε την αμαρτία αλλά ποτέ μην θίγεις την αξιοπρέπεια του αμαρτήσαντος. Μη πληγώνεις, μη φονεύσεις ποτέ τον αδελφό σου άνθρωπο έστω και αν είναι αμαρτωλός. Δεν ξέρεις και συ κι εγώ πόσες φορές στην πορεία της ψυχής μας κατά τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις μας δεν υπήρξαμε εγκληματίες, κακούργοι, αμαρτωλοί Όμως η στοργή των δυνάμεων της Φύσεως το φως του Ηλίου και οι φροντίδες των ανωτέρων συνειδήσεων μας βοήθησαν με τις δοκιμασίες και τον πόνο να μάθουμε και να ακλουθούμε το καλό και το πρέπον».

Σκέψεις πάνω στις πνευματικές υποθήκες (Στυλ. Τάκας)

Οι προαναφερθείσες υποθήκες του Νάγου είναι πάντα επίκαιρες. Η επιγραμματική του φράση «στο πρόσωπο του κάθε  ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη τη δική σου υπόσταση», πρέπει να αποτελεί για όλους μας μια βάση αναφοράς, ένα μέτρο κρίσης και έναν οδηγό που μπορεί να μας οδηγεί σωστά στην περαιτέρω πορεία μας στη ζωή. Μόνον όταν στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου βλέπουμε επαναλαμβανόμενη τη δική μας υπόσταση (όπως σ’ ένα καθρέπτη βλέπουμε το είδωλό μας) θα αντιμετωπίζουμε την κάθε ανθρώπινη υπόσταση όπως τον εαυτό μας γιατί: Θα δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια για τα  σφάλματα  και τα ελαττώματα των άλλων, αφού στα πρόσωπά τους θα βλέπουμε τη δική μας υπόσταση όπως ήταν κάποτε ή όπως είναι τώρα ή όπως μπορεί να εμφανισθεί στο μέλλον, αφού όλες οι υποστάσεις αποτελούνται από τις ίδιες ουσίες και ακλουθούν την ίδια πορεία εξελίξεως, αλλά βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξελίξεως. Αν κατανοήσουμε αυτά τότε μόνο θα βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε αυτούς που μας αδικούν.

Δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους γιατί εκείνος που αδικεί τους άλλους αγνοεί ότι όλες οι υποστάσεις είναι τέκνα της μητέρας Φύσεως, έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις και τον ίδιο σκοπό και προορισμό και παραγνωρίζει ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει λανθάνοντες τους Νόμους της Αρετής και της Σοφίας και ότι προορίζεται να γίνει θεία ύπαρξη και πολίτης του Σύμπαντος.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε ή καταφρονούμε  ή  περιφρονούμε τους άλλους γιατί εκείνος που υποτιμά ή καταφρονεί ή περιφρονεί τους άλλους, υποτιμά, καταφρονεί και περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του, εκείνον που στο παρελθόν είχε τις ίδιες ατέλειες και τα ίδια ελαττώματα ή εκείνον που κάποτε στο μέλλον θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα.

Δεν πρέπει να επικρίνουμε τους άλλους, γιατί εκείνος που επικρίνει τα ελαττώματα των άλλων έχει μέσα του στοιχεία αυτών των ελαττωμάτων και δεν τα κατανοεί. Έτσι επικράνων τους άλλους, επικρίνει τον ίδιο τον εαυτό του.

Όταν πετύχουμε όλα τα προαναφερθέντα, τότε θα είμαστε πια έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικά βήματα αποδελτίωσης και θα απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις μας σε πρόσωπα, σε πράγματα και σε κοινωνικές συμβατικότητες, γιατί οι προσκολλήσεις μας αυτές μας κάνουν να διακρίνουμε και διαχωρίζουμε τους άλλους σε συγγενείς και αγνώστους, σε φίλους και εχθρούς, σε άσπρους και μαύρους, σε πλούσιους και φτωχούς σε ευγενείς και μη.

Πάνω στη συνειδητοποίηση των προαναφερομένων βασίζεται ο Νόμος της παγκόσμιας ΑΓΑΠΗΣ προς κάθε πνοή και κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη.

Η εναρμόνιση μας με τον Νόμο της ΑΓΑΠΗΣ θα μας οδηγήσει στον τελικό προορισμό μας ως ανθρώπινες υποστάσεις, δηλαδή στην απόκτηση της ελευθερία μας από τα δεσμά του γήινου περιβάλλοντος και την είσοδό μας στην διαρκή ημέρα.

Χυμός Λεμονιού 10.000 φορές ισχυρότερος από τη Χημειοθεραπεία;;;

Ο Χυμός του Λεμονιού είναι 10.000 φορές ισχυρότερος από τη Χημειοθεραπεία και σκοτώνει 11 ειδών Καρκινογόνα Κύτταρα! Σας το μεταφέρω απλά. Όσοι είναι του ιατρικού κλάδου ή γνωρίζουν αντίστοιχα, ας τους το μεταδώσουν. Ίσως να υπάρχει αλήθεια και σκοπιμότητα ταυτόχρονα. Οι ωφελιμότητες του λεμονιού. Το λεμόνι, είναι ένα θαυματουργό προϊόν στο να σκοτώνει τα καρκινογόνα κύτταρα. Είναι 10.000 φορές ισχυρότερο από τη χημειοθεραπεία, γιατί δεν το αποδεχόμαστε αυτό;  Διότι υπάρχουν οργανισμοί που ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν μια συνθετική ουσία, που να τους επιτρέπει να αποκτήσουν κέρδη φανταστικά!
Για αυτό και από τώρα μπορείς προκαταβολικά να βοηθήσεις έναν φίλο που το χρειάζεται, επιτρέποντάς του να πληροφορηθεί ότι του είναι χρήσιμο να πιει χυμό λεμονιού για την πρόληψη της ασθένειας. Η γεύση του είναι ευχάριστη και… φυσικά δεν προξενεί τις φοβερές επιδράσεις της χημειοθεραπείας. Και εφόσον έχει την δυνατότητα να το πράξεις, φύτεψε μια λεμονιά στον κήπο σου. Όλα τα μέρη του είναι ωφέλιμα. Την επόμενη φορά που επιθυμείς να πιεις χυμό, ζήτα φυσικό χυμό λεμονιού χωρίς συντηρητικά. Πόσα άτομα πεθαίνουν ενώ το μυστικό αυτό παραμένει φυλαγμένο, με καχυποψία, ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη εκατομμυρίων των μεγάλων φαρμακευτικών επιχειρήσεων!
Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, η λεμονιά είναι χαμηλή. Δεν καταλαμβάνει μεγάλο χώρο. Όλοι τη γνωρίζουν σαν λεμονιά. Το φρούτο του είναι ένα κιτρικό προϊόν με διαφορετικές όψεις, το εσωτερικό του μπορεί να φαγωθεί άμεσα ή να επεξεργαστεί για την παραγωγή ποτών, αναψυκτικών, γλυκισμάτων κλπ. Το σημαντικό σε αυτό το φυτό οφείλεται στα ισχυρά αντικαρκινογόνα αποτελέσματά του. Και ακόμα και εάν του αποδίδονται περισσότερες χημικές ιδιότητες, το σημαντικότερο αυτού είναι δράση του πάνω στις κύστες και τους όγκους. Το φυτό αποτελεί μια θεραπευτική αγωγή για τον καρκίνο, δοκιμασμένο σε καρκίνους όλων των μορφών. Υπάρχουν ορισμένοι που το συνιστούν για όλες τις μορφές καρκίνου. Επιπλέον το θεωρούν σαν έναν παράγοντα αντιμικροβιακού ευρέος φάσματος, κατά των μολύνσεων των βακτηριδίων και όγκων, ικανό στην καταπολέμηση των εσωτερικών παρασίτων και σκουληκιών, ρυθμιστή τη υψηλής αρτηριακής πίεσης, είναι αντικαταθλιπτικό και καταπολεμά το άγχος και τις νευρικές διαταραχές.
Η πηγή αυτής της πληροφορίας είναι εντυπωσιακή: προέρχεται από έναν εκ των μεγαλύτερων φαρμακευτικών εταιρειών στον κόσμο που διαβεβαιώνει ότι μετά από 20 χρόνια εργαστηριακών μελετών, που πραγματοποιήθηκαν από το 1970 και συνακόλουθα έτη. Τα εξαχθέντα συμπεράσματα ήταν: καταστρέφει τα καρκινογόνα κύτταρα 12 τύπων καρκίνων, συμπεριλαμβανομένων, του εντέρου κόλον, του στήθους, του προστάτη, των πνευμόνων και του παγκρέατος. τα χημικά συστατικά του δένδρου κατέδειξαν ότι δρα 10.000 καλύτερα στην επιβράδυνση ανάπτυξης των καρκινογόνων κυττάρων από το φαρμακευτικό προϊόν adriamycin, ένα χημειοθεραπευτικό φαρμακευτικό προϊόν, που χρησιμοποιείται συνήθως στον κόσμο όλο. Το πλέον εντυπωσιακό της θεραπείας είναι ότι με τον εξαγόμενο χυμό λεμονιού καταστρέφονται μόνον τα καρκινογόνα κύτταρα και δεν επιδρά στα υγιή. Το κείμενο κυκλοφόρησε από το Ινστιτούτο των Επιστήμων Υγείας, llc 819n, Charles Street , Βαλτιμόρη, MD 1201.
(Σημείωση «ID») Το αναδημοσιεύουμε γιατί και αν δεν αληθεύουν τα συγκεκριμένα στοιχεία, το λεμόνι δεν βλάπτει. Η καχυποψία του κοινού όσον αφορά τις προθέσεις των μεγάλων πολυεθνικών δεν έχει αυξηθεί τυχαία τα τελευταία 30 χρόνια.  Υπήρξαν ζωντανά παραδείγματα Εγκληματικών Ενεργειών κατά της Ανθρωπότητας από αρκετές Φαρμακοβιομηχανίες, μερικές από τις οποίες τελικά στις ΗΠΑ, κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν.
Οι καπνοβιομηχανίες είναι ένα παράδειγμα. Το ίδιο συνέβη με τις ορμόνες. Οι Φαρμακοβιομηχανίες έπεισαν του γιατρούς ότι οι ορμόνες βελτιώνουν την εμφάνιση της γυναίκας μετά την εμμηνόμαυση, με αποτέλεσμα εκατομμύρια γυναίκες στις ΗΠΑ για πάνω από 20 χρόνια να φορτώνουν τον οργανισμό τους με περιττές ορμόνες και με αποτέλεσμα ο αριθμός των καρκινογεννήσεων στις συγκεκριμένες γυναίκες να εκατονταπλασιαστεί και να πεθάνουν εκατομμύρια γυναίκες! Έπρεπε δηλαδή, να πεθάνουν τόσα εκατομμύρια γυναίκες για να παραδεχτούν τελικά, ότι οι ορμόνες παράγουν καρκινογενήσεις; Υπάρχουν πολλές πανεπιστημιακές μελέτες οι οποίες «πνίγονται» από τις Φαρμακοβιομηχανίες, που στηρίζουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές θεραπείες του καρκίνου, αντί της χημειοθεραπείας, όμως τα κέδρη από τη διάθεση αυτού του χημικού φαρμάκου είναι τεράστια! )

Βλέπε σχετικά και στην ανάρτηση ΤΟ ΛΕΜΟΝΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΑ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ

Η τετρακτύς

Οι αριθμοί, είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως. Στην προκει­μένη περίπτωση η Μονάδα 4 (δηλαδή ο Νόμος της Μορφής που είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών Πρωταρχικών Νόμων) είναι η εικόνα του τετραγώνου. Το τετρά­γωνο χαρακτηρίζε­ται και ως πλήρης μορφή (ολοκληρωμένη μορφή) και γι’ αυτόν τον λόγο αποκαλείται Τετρακτύς.

Τετρακτύς σημαίνει τις συνεργαζόμενες Θείες ουσίες (ατομική και συ­νεχή) δια των Νόμων του πρώτου τριγώνου (κινήσεως, ζωής, ενέργειας) «εν μορφή» (δηλαδή στο παραγωγικό αποτέλεσμα της συ­νεργασίας τους που είναι η μορφή). Πλήρης (ολοκλη­ρω­μένη) μορφή είναι ο κυκλος. Συνεπώς τετρα­γωνισμός του κύκλου είναι η συγκρότηση της ολοκληρωμένης μορφης (της Μονάδας 4 που είναι η εικόνα του τετρα­γώνου το οποίο αποτελεί πλήρη μορφή δηλ. κύκλο). Η Τετρακτύς συμβολίζεται με δέκα τελείες που σχηματίζουν τρίγωνο με τέσσαρες σειρές από 1, 2, 3, 4 τελείες ως εξής:

.

.      .

.     .      .

.     .     .     .

Για την τετρακτύ υπάρχει μαθηματικός τύπος που μας δίνει το πλήθος των στιγμών που περιλαμβάνει. Ο μαθηματικός τύπος βασίζεται στον μαθηματικό τύπο για τους m-γωνικούς αριθμούς. Γι’ αυτούς ισχύει η κάτωθι σχέση:  N_m = n +  x(m-2)  δηλαδή τις 10 στιγμές (ή τελείες) που αποτελούν το σύμβολο της τετρακτύος. Η απεικόνιση της τετρακτύος με τους αριθμούς 1+2+3+4=10 μπορεί να ερευνηθεί και με βάσει τους συμβολισμούς αυτών των αριθμών. Έτσι το 1 και 2 (1=Νόμος της Κινήσεως και 2= Νόμος της Ζωής) είναι η έκφραση της Μονάδας 2 ή ΔΥΑΔΑΣ (δηλαδή της Ατομικής ή Μεριστής ουσίας), το 3 είναι η έκφραση της Μονάδας 3 ή (απλώς) ΜΟΝΑΔΑΣ (δηλαδή της Συνεχούς ή Αμέριστης ουσίας) και το 4 είναι η έκφραση της Μονάδας 4 ή της ΜΟΡΦΗΣ. Οι μονάδες 2 και 3 (ΔΥΑΔΑ και ΜΟΝΑΔΑ) από κοινού συνιστούν το ψυχικό άτομο το οποίο για να ενεργήσει έχει ανάγκη μιας Μορφής (Μονάδα 4) δηλαδή ενός καταλλήλου οργανισμού. Έτσι οι μονάδες 1, 2, 3 και 4 εμπεριέχουν την έννοια της σε οργανισμό ψυχής δηλαδή του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ το οποίο όταν εκδηλώσει στην ουσία του όλους τους νόμους της μορφής που είναι ο νό­μος της Επιμειξίας των μορφών (η Μονάδα 5), ο νόμος της Εξελίξεως των μορφών (η Μονάδα 6), ο νόμος της Αλληλεπιδράσεως των μορφών (η Μονάδα 7), ο νόμος της Ελευθερίας των μορφών (η Μονάδα 8) και ο νόμος της Αρμονίας των μορφών (η Μονάδα 9) τότε ολοκληρώνει έναν αναμορφωτικό κύκλο ο οποίος εκφράζεται με το άθροισμα 1+2+3+4=10 δηλαδή την Ιερή Δεκάδα. Σχετικά με την τετρακτύ στα χρυσά έπη του Πυθαγόρα αναφέρονται (στοίχοι 47-48) τα εξής: «…ναι μα τον αμε­τέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν, παγάν αέναου φύ­σεως», δηλ. ναι μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μου τετρα­κτύ, πηγή της αιώνιας Φύσεως. Από αυτήν την διατύπωση διαφαίνεται ότι θεωρεί την τετρακτύ ως το σύμβολο του οργανισμού τον οποίο έχει ανάγκη η κάθε ψυχική ατομικότητα προκειμένου να εκφρασθεί και να ενεργήσει μέσα στην Φύση. Επίσης η φράση αυτή είναι μια επίκληση προς τον παραδώσαντα στην ψυχή μας τον οργανισμό ο οποίος είναι της αιώνιας Φύσεως.

Η μορφή

Η ΜΟΡΦΗ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγο­νός για τις αΐδιες ουσίες της Φύσεως  γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται “στενότερη” η συνάντηση των δύο αϊδίων ουσιών. Αποτέλεσμα αυτής της συ­νάντησης είναι η εκδήλωση των νόμων του δεύ­τε­ρου τριγώνου και κατόπιν των νόμων του τρί­του τρι­γώνου, όπως θα δούμε κατωτέρω, ώστε να δια­γραφεί ο πρώτος εξελικτικός κύκλος που μας δείχνει η Ιερή Δεκάδα και β) το μέσο εκδηλώσεως δυνάμεων από τις συλ­λει­τουργού­σες αΐ­διες ουσίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αΐδιες ουσίες  δεν μπο­ρούν να εκδηλώ­σουν δυνά­μεις και συνεπώς δεν μπορούν να εξε­λιχθούν χω­ρίς την μορφή που κατ’ αυτόν τον τρόπο αποτελεί το μέσο εκ­δηλώσεως δυνάμεων τους δηλ. εξέλιξης τους.

Αναφέρεται ότι η μορφή είναι το μέρος που γίνεται «στενότερη» η συνά­ντηση των αϊδίων ουσιών. Η συνάντηση αυτή είναι η ΔΕΥ­ΤΕΡΗ και στενό­τερη συνάντηση. Η ΠΡΩΤΗ συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προ­καλεί την αντικειμενική εμφάνιση και ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Εί­ναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ου­σιαστικός Χώρος([1]) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομι­κής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους. Θα ακολουθήσει και ΤΡΙΤΗ συνάντηση κατά την οποία τα άτομα της Ατομικής ουσίας (δηλαδή οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής) θα συνερ­γαστούν άμεσα με την Συνεχή ουσία (Νόμος της Ενεργείας) στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατά­σταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κι­νούμενο και ζω­ν)} γίνεται «ζων και κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδη­λουμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινού­μενο, ζων και  ενεργούν)} όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνε­ται άμεση.

Ιδιότητες Νόμου Τέσσαρα

Ο νόμος 4 έχει δύο ιδιότητες. Είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώ­του τριγώνου, αλλά εις το άθροι­σμα αυτό μετέχει και ο πρώτος νόμος του δευτέρου τριγώνου. Την σημαντι­κότητα αυ­τού του νόμου πρέπει οι μελετώντες τους νόμους της Φύσεως να σπουδάζουν επι­μελώς, διότι «η φυσική αυτή ΤΕΤΡΑ­ΚΤΥΣ έχει ανά­λο­γες (τετρα­κτύες) εις όλα τα πεδία των εξελισ­σομένων πνευ­ματικών κόσμων». Το πολλαπλάσιο του νόμου 4 εις αποτέ­λεση του νόμου 40, 400, 4000 και εφεξής εμφανίζει τις μορ­φές ή τα μέσα ενεργείας των πνευματικών ατομικοτήτων εις τον άπει­ρον κό­σμον, συγχρόνως δε και τις υφιστάμενες σχέσεις της ενότη­τας όλων των λειτουργούντων κόσμων.

Επεξηγήσεις

Η Μονάδα 4, (η μορφή) σύμφωνα με το κεί­μενο, έχει δύο ιδιό­τητες: 1) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου δη­λαδή είναι το άθροισμα των Μονάδων 2 και 3 (που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4, με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνωστόν, έχουμε: 2+3=5) και 2) στο άθροισμα αυτό μετέχει και ο πρώ­τος νό­μος του δευτέρου τριγώνου (που σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του πρώτου τριγώνου, δη­λαδή το αποτέλεσμα της συνεργα­σίας των Μονά­δων 2 και 3, είναι η μονάδα 4 η οποία μετά των μονάδων 5 και 6 αποτε­λούν το δεύτερο τρίγωνο.

3

.         .

.         (4)        .

1         .         .        2

Η Μονάδα 4 είναι η φυσική τετρακτύς και εμφανίζει τις μορφές ή τα μέσα της ενέργειας των ατομικοτήτων στο φυσικό επίπεδο ενώ τα επί 10 πολ­λαπλάσια της Μονάδας 4, (το 40, το 400, το 4000 κλπ) είναι ανά­λογες τετρακτύες οι οποίες μας εμ­φανί­ζουν τις μορφές ή τα μέσα της ενεργείας των πνευμα­τικών ατομικοτήτων στον άπειρο κόσμο. Εξ αυτού συ­νάγεται ότι: α) τα πολλαπλάσια της Μονά­δας 4 εμ­φανίζουν μέσα ενέργειας με μεγαλύτερες δυναμι­κότητες (π.χ. η Μονάδα 4000 εμφα­νίζει μέσο ενέρ­γειας με μεγαλύτερη δυναμικότητα από την Μονάδα 400 κ.ο.κ.) που ανήκουν σε πνευματικές ατομικότητες του άπειρου Κόσμου και ότι, β) στους Κόσμους υπάρχει αναλογικότητα. Σχετικά ο Σμαρά­γδινος Πί­νακας του Ερμού του Τρισμέγιστου αναφέ­ρει τα εξής: Το προς τα κάτω αναλογεί στο προς τα άνω και το προς τα άνω αναλογεί στο προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμά­σιων του Ενός μόνον Πράγματος. Συνεπώς σκοπός αυτής της αναλογικότητας εί­ναι η επιτέλεση των θαυ­μά­σιων έργων του Ενός μόνον Πράγματος (δηλ. της Μο­νάδος ή Πατρός των κόσμων)

---

[1] Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας.

Βρέθηκε βωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΛΥΜΠΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ «Ό ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ»ΕΔΡΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
΄Ο Βωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών έν τώ Άστει της Παλλάδος θύμα έκ νέου του «Ρημάξτε-ρημάξτε-ρημάξτε»!  Πλήρη άφανισμόν έπιφυλάσσουν οί άμνήμονες, έβραιοχριστιανοί δούλοι τού Ίεχωβά, είς τόν Βωμόν τών Δώδεκα Θεών ήμών

Ή κατάχωσίς του συνιστά πράξιν καταφώρου προσβολής Έθνικού Θρησκευτικού Συμβόλου
Άρχαϊκή έπιγραφή: «Λέαγρος Γλαύκωνος άνέθεκε Δώδεκα Θεοίσιν» Τό Κράτος καθεύδει καί άποδεικνύει τήν έλλειψιν δεσμού του προς τάς Μητρώας καί Πατρώας Θρησκευτικάς ΄Εθνικάς Όλυμπικάς Άξίας… Είναι ύποχείριον τού έβραιοχριστιανισμού καί τών έν Έλλάδι έκφραστών του. Τά ύποτιθέμενα, «πνευματικά» ίδρύματα, και δή αί καλούμεναι «φιλοσοφικαί» αύτών σχολαί, ύπνώττουν… Ή Διοίκησις δέν πολυσκοτίζεται έπί ζητημάτων διαφυλάξεως τής Έθνικής μας Παραδόσεως, καθ΄ ότι άπαρτίζεται άπό άτομα, τά όποία τό τελευταίον τό όποίον θά ήδύνατο νά τους άπασχολή είναι ή διάσωσις … «πετρών καί λίθων» του κακουργιών έβραιοχριστιανισμού ένεκεν μεγάλου έρειπιώνος του Έθνικού μας Πολιτισμού, αί όποίαι άποτελούν δι΄ αύτήν μάλλον… προβλήματα πρός τήν… έπιφανειακήν (και έν προκειμένω τήν… σιδηροδρομικήν τοιαύτην!), ώς τεκμαίρεται, οίκονομικήν μας… «άνάπτυξιν»… Πού είναι όμως έκείνοι οί λαλίστατοι του συνδικάτου τών έργαζομένων είς τόν ΗΣΑΠ, οί όποίοι καθημερινώς κόπτονται πώς τάχα… άπεργούν,  όχι έπειδή τάς ίδίας αύτών ύπερμέτρους άπολαυάς θέλουν νά διασώσουν, άλλά ύπέρ τού… λαού καί τού… έθνους, ως … λάτρεις τών αίσθημάτων κοινωνικής άλληλεγγύης!!! Λέγουν τοιαύτα, οί άνωτέρω, ίνα προβάλουν έτερον έκείνου του ού έχουν ύποκριτικόν πρόσωπον άπεργομανείς…

Τούτου ένεκα ούδόλως τούς ένδιαφέρει έάν ό σιδηρόδρομος τού ΗΣΑΠ θά διέλθει ύπεράνω  ένός Μνημείου Ύψίστης σημασίας διά τήν Έθνικήν μας Παράδοσιν, ώς είναι ό Βωμός τών Μητρώων καί Πατρώων Δώδεκα Όλυμπίων Θεών ήμών, παρά τήν Άρχαίαν Άγοράν του καθημαγμένου καί λεηλατημένου Άστεος τής Παλλάδος, τών Άθηνών… Δεν δίδουν δεκάραν έπί τοιούτων ζητημάτων οί τοιούτοι κρατικοδίαιτοι, οί όποίοι θεωρούν ότι τό κράτος ύπάρχει ύπέρ αύτών καί ούχί αύτοί ύπέρ του κράτους καί τού κοινωνικού συνόλου… Διότι έάν είχον όλίγον φιλότιμον, θά είσηγούντο τήν έπίδειξιν παρά τής Διοικήσεως, καί δή έκείνης του ΗΣΑΠ, ποιάς τινός εύαισθησίας έπί τού θέματος καί τήν μετατόπισιν της σιδηροδρομικής γραμμής, τής μεταξύ Θησείου καί «Μοναστηρακίου» (…διατηρηθέντος παρά τον Ίερόν Βράχον της Άκροπόλεως Άθηνών άθλίου ίσλαμικού-όθωμανικού τζαμίου!), άλλοσε, προκειμένου ν΄ άναδειχθή τό ώς άνω Σήμα τής Έθνικής ήμών Θρησκευτικής Ταυτότητος, ό έν Άστει Βωμός τών Δώδεκα Όλυμπίων Θεών ήμών, είς όλην αύτού τήν διάστασιν…

Ένώ άπό τους ύποκριτάς, ψευδοπροοδευτικούς, συμπαραστάτας τών έκβιαζόντων το Έλληνικόν κράτος, δηλαδή τόν Λαόν, πακιστανών λαθρομεταναστών-λαθροεποίκων μουσουλμάνων, ίνα τούς άποδεχθώμεν τούς μισούντας τά δημοκρατικά ίδεώδη ίσλαμιστάς ώς πρόσθετα… φορτώματα είς τον έφιαλτικόν βίον τών άστών (έπαγγελματιών- έμπόρων-δημιουργών-έργατοϋπαλλήλων) τί άλλο θά άναμένη κανείς, είμή καί τήν παράδοσιν είς αύτούς καί έκ τών έλαχίστων νεοκλασσικών κτιρίων, ίνα τά καταστήσουν αύτοί… «βεσπασιανά»!…  Έν πάση όμως περιπτώσει θά πρέπει νά ύπάρξη τών Έλληνομνημόνων κινητοποίησις… Διάφορος και πλέον  έποικοδομητική έκείνης τών συμπτυχθέντων είς τήν  τού «Δεν πληρώνω», πρός άνάκτησιν τής έθνικής μας φιλοτιμίας καί άξιοπρεπείας… Ή κινητοποίησις άπασών τών Έθνικών Θρησκευτικών Όργανώσεων Έλλάδος, άπό Μακεδόνίας έως Κύπρου, χάριν τής διασώσεως ένός Μνημείου, όπερ άνάγεται είς τήν Έθνικήν μας Θρησκευτικήν ίδιοπροσωπείαν, κατέστη πλέον άδήρητος άναγκαιότης…
Έν Θεσσαλονίκηι τήι 12 Έλευσινίου (Φεβρουαρίου) 2011 μ.΄Α.Τ.
Διά το Δ/Σ του «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ»
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΕΛΑΣΓΌΣ-ΓΟΎΣΙΟΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ-ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ

ΠΗΓΗ:  http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=42455:2011-02-14-140000&catid=22:ellinides-fones&Itemid=200#ixzz1DzKL3Wpw

Η έννοια της λέξεως Αγάπη

Η φαινομενική εξωτερική και εσωτερική μορφή του σύμπαντος εκφράζεται με μίαν και μόνη λέξιν και η λέξις [αυτή] είναι η ΑΓΑΠΗ[1]. [Η Αγάπη] ποτέ δεν είχε αρχή, είναι αΐδιος, προοδευτική [και] ουδέποτε θα έχει τέλος. Το παν εξ αυτής απορρέει διότι αυτή είναι το παν και την φέρει ο καθένας μέσα του. Λίγοι όμως την εννοούν. Την αντιλαμβάνονται μόvov εκείνοι που απέκτησαν δυνάμει αυτής την δύναμη να την ακούσουν λαλούσαν και να τρέφονται δι’ αυτής. Τρέφονται δι’ αυτής διότι η Αγάπη είναι αιθέρια και καλύπτεται από την άχνη του προσώπου του Έρωτος. Του νόμου αυτού της ζωής της παράγει νέας συνειδήσεις εις τα αρτιότατα σώματα του Σύμπαντος και διέπει αυτάς δια των ακτινών του πνεύματός της. Ο Ήλιος εντός του και εντός των ακτινών του σκορπά στο σύμπαν μέρος της ζωής του άστρου πριν έδωσε σε κάθε σώμα μέρος της. Το σύνολο του παγκοσμίου αυτού έρωτος είναι για τον καθένα η παραγωγή της ζωής, η κινητήρια δύναμις διότι διεμόρφωσε αυτήν ανάλογα με την εξέλιξή της. Πολλαπλασιάζεται από μόρια γίνεται πλήρης συνείδηση και φθάνει μέχρι του μεγάλου εγώ της, μέχρι του θρόvoυ της πρόνοις ως αφετηρίας.

[Η Αγάπη] συστηματοποιεί τους vόμους, δημιουργεί τας συνειδήσεις συνδέεται με αυτάς, οπόταν αρχίζει να λαμβάνει μορφή παντοδυναμίας, πληρεί με ζωήν όποιον την αισθάνεται και διαλύει τον πέπλο που συσκοτίζει την διάνοιά του. Η κίνησις είναι νόμος της, το πνεύμα σύμμαχός της, εν τη τελειότητι είναι τριαδική και αποτελεί πλήρη αυτεξουσιότητα. Συνδέεται πανταχόθεν με τους νόμους που έχει παραγάγει, και δίδει πνεύμα τροφής στις μικρές συνειδήσεις και τα τέκνα της.

Σπυρίδων  Νάγος

---

[1] Η αγάπη είναι υπέρτατος Νόμος της θείας Φύσεως γιατί επιβάλει σ’ αυτόν που τον εκδηλώνει να εφαρμόζει τον Νόμο της Δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίστα­ται ήρωας χωρίς αγάπη, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρωας. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό ο δε ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιωνίους αυτούς νόμους που λειτουργούν στα βάθη των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρί­ζων αυτούς είναι θνητός. Μόνον προ του ηρωισμού και της αγάπης υποχωρεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι θεός γιατί υποβάλει στην θέλησή του κάθε πνεύμα που δεν εξεδήλωσε φως. Εί­ναι θεός του σκότους και όπου αυτό λειτουργεί ως νόμος ουσίας εκεί επεκτείνεται και ο θάνα­τος

Εσωτερικη Αρμονια

(Απόσπασμα από την ομιλία μου στις 10.2.2011 στη Λέσχη Πολιτισμού Ακαδημίας 88, όροφος 5 )

ΑΡΜΟΝΙΑ, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, είναι η κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτελούν ένα σύνολο, ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της μη νοητικής Φύσεως όσον και της νοητικής πνευματικής Φύσεως.

Στο φυσικό επίπεδο η ΑΡΜΟΝΙΑ αποτελεί εσωτερική εκδήλωση της ουσίας της Φύσεως εκ της οποίας γίνονται οι κόσμοι και εμφανίζονται τα ουσιαστικά Είναι κάθε μορφικής ύπαρξης, καθώς και τα Είναι όλων των νοητικών υπάρξεων χωρίς την επέμβαση κανενός εξωτερικού αιτίου. Ο νόμος της αρμονίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των κόσμων, των μορφικών και νοητικών υπάρξεων και θέτει όρια στην εκδήλωση της ελευθέρας δράσεως αυτών, ώστε με την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας τους να μην προκαλείται περιορισμός της ελευθερίας των άλλων.

Αποτέλεσμα της λειτουργίας ­του Φυσικού Νόμου της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο είναι να εκδηλώνει κάθε μορφή του Απείρου τον Νόμο της Ελευθερίας, χωρίς όμως η εκδήλωση αυτή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών ώστε να υπάρχει απόλυτη τάξη και ισόρροπη συνεργασία μεταξύ των κόσμων, των μορφών και των νοητικών υπάρξεων. Έτσι εξασφαλίζεται η ισόρροπη δράση τους, η οποία είναι βασική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νόμος της αρμονίας περιορίζει την ασύδοτη χρήση της ελευθερίας.

Στο πνευματικό επίπεδο η έννοια του νόμου της αρμονίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της αρμονίας και  γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της αρμονίας σ’ όλες τις μορφές της Φύσεως, με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε ισόρροπη τάξη και συνεργασία μεταξύ τους, ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεων της. Με τον νόμο της αρμονίας διακανονίζονται οι μεταξύ των νοητικών όντων σχέσεις και διασφαλίζονται οι ενέργειες τους κατά τρόπο ώστε όλες να πληρούν τους εξελικτικούς σκοπούς των όντων.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι ο άξων διακανονισμού των ενεργειών κάθε συνειδητής υπάρξεως, η οποία βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης φύσεως. Είναι επίσης θεμελιώδης νόμος διακανονισμού των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ατόμων. Από την άσκηση αυτού του νόμου προκύπτουν όλα τα ηθικά στολίσματα το οποία κοσμούν τις συνειδητές υπάρξεις που τον ασκούν και από τα στολίσματα αυτά απορρέει η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία τους. Ο νόμος της αρμονίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιάθεσης και αυτενέργειας των άλλων συνειδητών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές τους κατά ισόρροπη τάξη ώστε να μην διαταράσσεται η αρμονική σχέση κάθε ύπαρξης προς τις άλλες υπάρξεις.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι προορισμένος να λειτουργήσει γιατί αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους ισόρροπη δράση δια της οποίας εξασφαλίζεται, όχι μόνο η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων, αλλά και η ευτυχία και η ευδαιμονία τους.

Η ανθρώπινη ψυχή έχει δύο κέντρα, την ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Ο άνθρωπος ο οποίος επιδιώκει αρμονία πνευματικών δυνάμεων πρέπει να αναπτύξει και τα δυο του κέντρα ισόρροπα, γιατί η υπερβολική ανάπτυξη της λογικής έναντι του συναισθήματος οδηγεί τον άνθρωπο σε σκληρότητα, ενώ η υπερβολική ανάπτυξη του συναισθήματος έναντι της λογικής εμποδίζει τον άνθρωπο να εξάγει ορθά συμπεράσματα και να παίρνει ορθές αποφάσεις για την πορεία της ζωής του, αλλά και  να κατανοεί  τι συμβαίνει στο περιβάλλον που βρίσκεται. Το λογικό κέντρο αναπτύσσεται όταν η ψυχή ενσαρκώνεται σε ανδρικούς οργανισμούς, ενώ το συναισθηματικό κέντρο όταν ενσαρκώνεται σε γυναικείους οργανισμούς.

Αρμονία των πνευματικών δυνάμεων επιτυγχάνεται όταν υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ και του ΛΟΓΙΚΟΥ παράγοντα που είναι απαραίτητοι για την ψυχική εξέλιξη του ανθρώπου. Για την ανάπτυξη αυτών των δύο παραγόντων είναι απαραίτητη προηγουμένως η ανάπτυξη του νόμου της θελήσεως. Η αρμονική ανάπτυξη του Συναισθηματικού και Λογικού παράγοντα θα δημιουργήσει ψυχική αρμονία και αρμονία συνεργασίας μετά των άλλων κοινωνικών ατόμων, αλλά και με κάθε ύπαρξη γενικότερα. Ας σημειωθεί ότι η αρμονική συνεργασία των όντων μεταξύ τους συνάδει και προς την εν γένει αρμονία του Σύμπαντος όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μουσικούς τόνους οι οποίοι παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα.

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ

Βρήκαν 54 πλανήτες σαν τη Γη!

Μεγάλη ανακάλυψη του τηλεσκόπιου Κέπλερ στη γειτονιά του Γαλαξία µας

Περισσότερους από πενήντα πλανήτες που θα µπορούσαν θεωρητικά να φιλοξενήσουν ζωή εντόπισε το νέο υπέρυθρο τηλεσκόπιο της NASA. Η ανακάλυψη είναι εντυπωσιακή, αν ληφθεί υπόψη ότι το τηλεσκόπιο Κέπλερ της αµερικανικής υπηρεσίας διαστήµατος βρίσκεται σε τροχιά µόλις έναν χρόνο και ότι σε αυτό το διάστηµα έχει παρατηρήσει µόλις ένα µικρό τµήµα του Γαλαξία. Τα όργανα του Κέπλερ εντόπισαν 1.235 πλανήτες έξω από το ηλιακό µας σύστηµα.
Οι 54 από αυτούς φαίνεται να βρίσκονται σε µια περιοχή που θα µπορούσε υπό ορισµένες προϋποθέσεις να φιλοξενήσει ζωή. Η περιοχή αυτή δεν είναι «ούτε ζεστή ούτε κρύα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της επιστηµονικής οµάδας του Κέπλερ Ουίλιαµ Μπορούκι. Εως σήµερα, µόλις δύο πλανήτες έξω από το ηλιακό σύστηµα της Γης θεωρούνταν ότι βρίσκονται σε «κατοικήσιµη ζώνη». Σύµφωνα µε τον αµερικανό επιστήµονα, ο αριθµός των 54 πλανητών είναι «τεράστιος, ασύλληπτος».
Εξάλλου, για τα περισσότερα από τα 1.200 ουράνια σώµατα δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι είναι πλανήτες. Οι ειδικοί εκτιµούν ότι περίπου το 80% θα χαρακτηρισθούν ως τέτοιοι. Το επόµενο µεγάλο βήµα θα είναι η επιστηµονική απόδειξη της υπόθεσης ότι κάποιοι από τους 54 πλανήτες έχουν τις βασικές προϋποθέσεις για να υποστηρίξουν ζωή όπως είναι το µέγεθος, η σύνθεση, η θερµοκρασία και η απόσταση από τον ήλιο τους. Ακόµη πιο ειδικές προϋποθέσεις, όπως οι ατµοσφαιρικές συνθήκες και η παρουσία νερού και άνθρακα, απαιτούν τηλεσκόπια που δεν έχουν κατασκευαστεί ακόµη.
Το γεγονός πάντως ότι ένας πλανήτης βρίσκεται σε κατοικήσιµη ζώνη δεν σηµαίνει ότι έχει ζωή. Ο Αρης αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγµα. Εξάλλου, οι επιστήµονες δεν µιλούν απαραιτήτως για νοήµονα ζωή, αλλά ακόµη και για ζωή σε βακτηριδιακή µορφή ή ακόµη και σε µορφές που δεν γνωρίζουµε. Το τηλεσκόπιο Κέπλερ έδωσε τη δυνατότητα στους επιστήµονες της NASA να τριπλασιάσουν τον αριθµό των γνωστών πλανητών. Χάρις στο Κέπλερ διαπιστώθηκε ακόµη ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι σχετικά µικροί πλανήτες και περισσότερα άστρα, µε άνω του ενός πλανήτη να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από αυτά.

ΠΗΓΗ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4616360

Ηθικοί νόμοι

«ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι αυτοί που αναφέρονται στην αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και στην προστασία τους. Το ανθρώπινο πνεύμα είναι προορισμένο εκ της Θείας Δημιουργίας να ανέλθει σε υψηλότερες του ανθρωπίνου κόσμου πνευματικές κοινωνίες. Δια να ανέλθει όμως σε αυτές [τις πνευματικές κοινωνίες], πρέπει πρώτον να προσανατολισθεί προς τους ηθικούς νόμους αυτών των πνευματικών κοινωνιών. Οι ηθικοί νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και γι’ αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να τους γνωρίσουν και να καταδικάσουν στην συνείδησή τους νόμους των ανθρωπίνων κοινωνιών, οι οποίοι δεν απορρέουν από τις πραγματικές Αλήθειες της Φύσεως και δεν επιβοηθούν την εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών και την διανοητική και ηθική τους πρόοδο. Οι μυημένοι στις αλήθειες της φύσεως πρέπει να εκδηλώσουν από τις ψυχές τους, τους νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.» ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ είναι: Ο νόμος της Ελευθερίας, ο νόμος της Δικαιοσύνης και ο νόμος της Αγάπης.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στο φυσικό επίπεδο είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυτοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπίδραση μεταξύ τους, ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλληλεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμικότητος μορφές και καταργούν την αυτοτέλεια τους ενώ στο πνευματικό επίπεδο συντελεί ώστε να αναπροσδιορίζεται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας. Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις, τότε λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Ο ηθικός νόμος της ελευθέριας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο.

Πνευματική ελευθερία αποκτά ο άνθρωπος μόνον όταν απαλλαγεί από τις ψευδείς του δοξασίες και κυρίως αυτές που προέρχονται από τις θρησκείες και τα κοινωνικά πρότυπα. Οι θρησκευτικές δοξασίες και οι πολιτικές πεποιθήσεις δημιουργούν στους περισσότερους ανθρώπους μια πνευματική δουλεία η οποία, όχι μόνον είναι περισσότερο καταπιεστική από αυτήν που προέρχεται από το κοινωνικό περιβάλλον και τα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και πολύ περισσότερο «πονηρή» και «ύπουλη», καθώς δημιουργεί έναν εσωτερικό εξαναγκασμό αποτέλεσμα του οποίου είναι, ο άνθρωπος μόνος του να χαλκεύει τα δεσμά του και να μπαίνει εθελουσίως στην θέση του «ποιμνίου» το οποίο έχει την ανάγκη κάποιου «ποιμένα». Ο εσωτερικός εξαναγκασμός στερεί τον άνθρωπο από την δυνατότητα να αντιληφθεί την Αλήθεια και είναι η υψίστη πνευματική υποδούλωσή του από την οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγεί. Ουδείς θα μπορέσει ποτέ να οδεύσει προς την αποθέωση αν δεν σπάσει προηγουμένως τα δεσμά της πνευματικής του δουλείας και δεν αποκτήσει την πλήρη πνευματική του ελευθερία.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ εκδηλώνεται ως συναίσθημα και ως νόμος της ανθρώπινης συνειδήσεως, και γεννιέται στους ανθρώπους από παραστάσεις που έχουν τον χαρακτήρα του δικαίου ή του αδίκου και από παραστάσεις που αφορούν στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου: (Α) Στο φυσικό επίπεδο το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. (Β) Στο κοινωνικό επίπεδο, δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου όλων των κοινωνικών ατόμων χωρίς διάκριση, με την θέσπιση κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Κοινωνική δικαιοσύνη βεβαίως δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών, ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις ικανότητές του.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως, ανυστερόβουλος και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσίνιων Μυστηρίων  έλεγε (όπως αναφέρει ο  Νάγος) «Εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο μύστης Καλλιόστρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υποχρεώσεων μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου οργανισμού)». Επίσης ο Σπυρίδων Νάγος έλεγε «Αγάπη είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτούς Νόμους, που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού, ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνώριζαν αυτούς είναι θνητός».

Η αγάπη είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων Αδελφότητας, η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους. Ως εκ τούτου όλα τα όντα έχουν τα ίδια φυσικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Σχετικά με την αξία της ανιδιοτελούς αγάπης ο Νάγος έλεγε: «Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της αγάπης, στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και της επεκτάσεως της ενεργείας του νόμου αυτού προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις, δια της συνάψεως σχέσεων δια των οποίων θα υποστούν τις πνευματικές τους επιδράσεις, δεν θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικώς υπέρτερες των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή θα μένουν υποδουλωμένες στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές τους, θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, για να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και θα επιτρέψει ο νόμος αυτός την εκδήλωση σε αυτές της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα προς χρησιμοποίηση μέσα της ανόδου των ψυχών σε υπέρτερο κόσμο. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των μυστών καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων».

Η ηθική

Η ΗΘΙΚΗ αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους η οποία είναι αποτέλεσμα της πνευματικής του καλλιέργειας και έχει φυγοκεντρικό χαρακτήρα ενώ η  Αρετή, όπως είδαμε, αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου γιατί η εναρμόνιση προς τους νόμους της φύσεως αποτελεί δική του επιλογή και έχει κεντομολικό χαρακτήρα. Συνεπώς μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση  και θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ηθική είναι η κατά τρόπο αυθόρμητο εκδήλωση της αρετής».

Η λέξη ηθική προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι ή συμμορφώνομαι σε κάτι αυθόρμητα, δηλαδή σημαίνει την δύναμη να κάνω κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την συνήθεια ή άλλως με την προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα ηθικό υπόδειγμα ή πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προηγηθεί η ύπαρξη ενός ορθού προτύπου ώστε η προσαρμογή μας σ’ αυτό να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη

Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την αποθέωση του, την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα.

Όπως βάση της ΑΡΕΤΗΣ είναι «το κατά Φύση πράττειν», έτσι μπορούμε να πούμε ότι βάση της ΗΘΙΚΗΣ είναι «το κατά Φύση αυθόρμητα συμπεριφέρεσαι» και αυτό αποτελεί την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί η ηθική είναι συμφυής με την νόηση και την συνείδηση, που είναι ιδιότητες των πνευματικών υπάρξεων όπως είναι ο άνθρωπος.

«ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ (έλεγε ο Σπ Νάγος) για τα νοητικά όντα  είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων, η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, το  οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως».

η Αρετή

ΑΡΕΤΗ είναι κάθε συνειδητή ενέργεια των όντων όταν αυτή γίνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των νόμων της Φύσεώς τους και όταν τα όντα εναρμονίζονται προς τους νόμους της φύσεως του περιβάλλοντός τους.

Η λέξη αρετή προέρχεται από το ρήμα αρέσκω που σημαίνει αρμόζω και συνεκδοχικά σημαίνει την δύναμη να κάνει κανείς εκείνο που αρμόζει. Αυτό που αρμόζει να πράξουμε σε κάθε περίπτωση θα το βρούμε στην πραγματικότητα που υπάρχει στην φύση και η μόνη πραγματικότητα είναι οι Φυσικοί Νόμοι (στους οποίους υπακούουν όλοι οι κόσμοι) και όχι οι ανθρώπινοι νόμοι και γενικά ότι ισχύει στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα.

Η αντικειμενική αυτή έννοια της αρετής σημαίνει την εναρμόνιση προς την Φύση και τους Νόμους της όπως την δίδαξε ο Στωικός φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς (4ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος έλεγε «το κατά Φύσιν ζην τουτ’ εστί το κατ’ αρετήν ζην». Επίσης ο Διογένης ο Λαέρτιος (3ος π.Χ. αιώνας) στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» έγραψε, εκφράζων την γενική άποψη των Στωικών, «το να ζει κανείς σύμφωνα με την Φύση, σημαίνει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες της αρετής, και αυτό μας οδηγεί προς την ίδια την Φύση».

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι όλες οι πράξεις των όντων οι οποίες υπαγορεύονται από τους φυσικούς νόμους. Εκείνες όμως οι πράξεις που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου είναι πράξεις συνειδητής αρετής και όταν οι πράξεις αυτές αναφέρονται προς τους άλλους τότε τα όντα αυτά χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικά όντα κατ’ αντίθεση προς τα άλλα τα μη ηθικά.

Πράξεις αρετής (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι οι γινόμενες κατ’ ελευθέρα βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των εν γένει υπέρτερων του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων.

Πράξη αρετής είναι κάθε πράξη που τελείται  υπό του ανθρώπου υπαγορευόμενη από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντος.

Πράξη αρετής είναι να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και να ενδιαφέρεται υπέρ της προόδου αυτών, να αναγνωρίζει τα φυσικά δικαιώματα της ζωής των και της διανοητικής και ηθικής των προόδου».

«ΕΝΑΡΕΤΟΙ (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι οι μύστες όταν δεν ενδιαφέρονται μόνον για τους εαυτούς των, αλλά ενδιαφέρονται και για τους άλλους που ευρίσκονται στο περιβάλλον τους και αισθάνονται την υποχρέωση να παρέχουν προς τους άλλους ότι τους επιτρέπει η δυναμική τους ενέργεια, σε ίσον βαθμό προς ότι παρέχουν στον ίδιο τον εαυτό τους προς εξυπηρέτηση της ανθρωπίνης τους ζωής και της ψυχικής τους προόδου. Εάν ενεργήσουν αντίθετα, τότε θα χωρίσουν τα άτομά τους από τους άλλους ανθρώπους και στην περίπτωση αυτή θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων.

ΕΝΑΡΕΤΟΣ είναι ο μύστης ο έχων στις ενέργειές του την προαναφερθείσα κατεύθυνση. Αντίθετη κατεύθυνση του μύστη δεν θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τον ανθρώπινο σκοπό του για να έλθει σε θειότερο πνευματικό κόσμο, αλλά θα επανέρχεται να ζει επί του αυτού ανθρώπινου κόσμου, όπου αντίθετοι ηθικοί νόμοι επικρατούν. Νόμοι αντίθετοι προς την αρετή είναι εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν τα κοινωνικά άτομα και υπαγορεύουν στις σχέσεις τους να επικρατούν ταπεινές και εγωιστικές πράξεις ως επίσης και οι νόμοι που έχουν θεσπισθεί και εφαρμόζονται από την ανθρώπινη ανοησία και την περιφρόνηση προς τους νόμους της Θείας Φύσεως.

Τα πάθη

Τα ανθρώπινα πάθη είναι αρνητικές σκέψεις και ενέργειες του ανθρώπου και γι’ αυτό όπου εκδηλώνονται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Παραδείγματα παθών γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή όπως πχ ο θυμός, η αλαζονεία, η μνησικακία, ο φθόνος, η ζήλεια, η έπαρση, ο πλούτος, η δόξα, η δύναμη, η προβολή κλπ και το βάθρο εδράσεως όλων των παθών μας που είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ, γιατί όλα τα προαναφερθέντα πάθη βασίζονται σε συναισθήματα που αναφέρονται είτε σε μείωση του εγωισμού μας έναντι των άλλων (π.χ. θυμός, μνησικακία, φθόνος, ζήλεια)  είτε σε υπερεκτίμηση του εαυτού μας (π.χ. αλαζονεία, έπαρση, ιδιοτέλεια).

Τα ανθρώπινα πάθη συνιστούν μία έννοια ανάλογη με την ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ η οποία είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ΓΝΩΣΗ. Αυτό σημαίνει, ότι η προκατάληψη και η τυραννία των παθών του ανθρώπου συμβαδίζουν. Όσο πιο μεγάλη είναι η προκατάληψη, τόσο ο άνθρωπος είναι και πιο επιρρεπής στα πάθη του ενώ όσο αυξάνεται η γνώση, τόσο ατονούν και εξαλείφονται τα πάθη. Με την γνώση ο άνθρωπος διαμορφώνει πανανθρώπινες αξίες και δημιουργεί πολιτισμό.  Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλώνουν πάθη, διότι το έργον αυτών δεν δύναται να εκπληρούται και η ψυχή τους δεν δύναται να εξαγνίζεται ώστε να γίνεται δέκτης εμπνεύσεων ανωτέρων πνευματικών όντων.

Ψυχές φέρουσες πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε πάσα αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται αποδεκτή από την διανόησή τους.

Ψυχές μυημένων φέρουσες πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δημιουργούν μέλλον από προοδευτικής απόψεως όχι μόνο αμφίβολο αλλά και άκρως δοκιμαστικό επί της μελλούσης ανθρώπινης ζωής τους και ουδέποτε οι ψυχές τους είναι δυνατόν να προχωρούν προς πνευματικούς κόσμους υπέρτερους του ανθρωπίνου, διότι δεν εκπληρώνουν τον σκοπό της μυήσεως τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η κυριαρχούσα σε πάντα τα εκεί όντα πνευματική Αρχή.

Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων με συνέπεια την παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου, αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων δια των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση από τους όρους της Φυσικής ζωής.