Τα Ελληνικά μυστήρια

Τα Ελληνικά μυστήρια απεκάλυπτον ότι μετά την διαμόρφωσιν της μητρός Γης, των κινήσεων της και την σύστασιν των μορφών της επιφανείας της, παρήχθη τη συνδρομή των ακτίνων του Θείου Ηλίου η ψυχή αυτής. Η ψυχή της Γης υπήρξεν ο συντελεστής των ζωϊκών μορφών και δι’ αυτής εξειλίχθησαν μέχρι της συστάσεως του ανθρωπίνου όντος.

Η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γην και Πατέρα τον Ήλιον. Aι ακτίνες του Θείου Ηλίου μετέδωσαν εις την μητέραν Γηv το σπέρμα της ανθρωπίνης μορφής και αφού αύτη διέθρεψεν αυτό εν τη γαστρί της, το εξεδήλωσεν ως ανθρώπινον ον. Αναγκαίως η ψυχή από της συστάσεώς της μέχρι της αφίξεώς της επί του ανθρωπίνου οργανισμού ηκολούθησε την αυτήν μεταμόρφωσιν ην ηκολούθησεν και η μήτηρ Γη μέχρι της τελείας διαμορφώσεώς της. Τέσσαρας καταστάσεις αναγκαίως διήλθεν μέχρις ου διαμορφωθή εις ον διανοούμενον και δυνάμενον να εκδηλοί πλήρη αισθήματα. Ηκολούθησε δηλαδή την αρχήν της καλλιεργείας προς γονιμοποίησιν ιδεών, την εκδήλωσιν των ιδεών τούτων, την εναρμόνισιν προς αυτάς των ιδεών τούτων και την μεταμόρφωσιν αυτών εις καρπούς δυναμένους να διατηρήσουν τον τύπον του ανθρωπίνου οργανισμού. Διά την ανέλιξιν της ψυχής υπήρξαν εποχαί Φθινοπώρου, Χειμώνος, Έαρος και Θέρους. Τα ίδια απαντώνται εις την Φύσιν γεγονότα με τας αυτάς αναλογίας αλλ’ επί διαφορετικών επιπέδων. Αλλ ας έλθωμεν τώρα εις το ουσιωδέστερον ζήτημα της ανθρωπίνης ψυχής μέχρι του σημείου της αποθεώσεως αυτής. Ας ακούσωμεν κατά πρώτον τα περί τελετών των Αρχαίων Μυστηρίων.

Oι Ορφικοί

Oι Ορφικοί ετέλουν τέσσαρας μυήσεις κατ’ έτος και τας ετέλουν κατά τας τέσσαρας εποχάς.

Η πρώτη μύησις ελάμβανε χώραν αμέσως μετά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Η μύησις αυτή αφεώρα τους κατά πρώτον εισερχομένους. Κατά τηv μύησιν ταύτην απεκαλύπτοντο τα περί συστάσεως της μητρός Γης. Ο χρόνος από της ημέρας της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε η ψυχή του μυουμένου να καταστεί ικανή προς γονιμοποίησιν της Ορφικής ιδεολογίας.

Η δευτέρα μύησις των Ορφικών εγένετο μετά την ημέραν της χειμερινής Τροπής του  Ηλίου ή κατ’ αυτήν ταύτην.  Ο χρόνος από της μυήσεως ταύτης μέχρι της επομένης εθεωρείτο ως χρόνος καθ’ ον έπρεπε να εκδηλώσει ο μυούμενος τον ριφθέντα εν τη διανοία αυτού σπόρον της Ορφικής ιδεολογίας.

Η τρίτη μύησις εγένετο κατά την εαρινήν Ισημερίαν και έπρεπε από της ημέρας ταύτης μέχρι της επομένης μυήσεως ήτις εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του Ηλίου, ο μυούμενος να εκδηλώσει τοιαύτην αρμονικήν ιδεολογίαν, ως είναι εκδεδηλωμένα αρμονικώς τα χρώματα των ανθέων της εποχής ταύτης και τοιαύτην αρμονικήν αισθηματολογίαν, ως είναι αρμονικά τα αρώματα των ανθέων του έαρος. Τα χρώματα και τα αρώματα του έαρος κατά τους Ορφικούς, αναπαριστούν την βαίνουσαν προς αποθέωσιν ανθρωπίνην ψυχήν, τον μύστην από την ψυχήν του οποίου εξηφανίσθη το έρεβος και όστις προωρίσθη εις θείαν πνευματικήν ανάστασιν. Ο βαθμός ούτος των Ορφικών αντιστοιχεί προς τον βαθμόν του Διδασκάλου του ημετέρου τάγματος. Δεν είμαι όμως αρμόδιος να είπω, αν μεταξύ των δύο τούτων υπάρχει και αναλογία ιδεολογική και αισθηματική.

Η τελευταία μύησις των Ορφικών εγένετο κατά την θερινήν Τροπήν του  Ηλίου. Aι ακτίνες του φωτός είναι ζωηρότεραι κατά την εποχήν ταύτην και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότης των Ηλιακών ακτίνων αναπαριστά το φωτοβόλον των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμον πλέον του καρπού της Θείας ιδεολογίας, ην οι ιεροφάνται των Αρχαίων μυστηρίων εκληροδότουν προς τους διαδόχους αυτών.

εις τα Ελευσίνια Μυστήρια

Aι αυταί αναλογίαι απαντώνται και εις τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Και εκεί η είσοδος των προς μύησιν εγένετο μετά την εξωτερικήν τελετήν ήτις ελάμβανε χώραν μετά τας πρώτας ημέρας της Φθινοπωρινής Ισημερίας.

Η Χειμερινή Τροπή του Ηλίου ήτο αντικείμενον εορτασμού των μυστών, διότι αλληγορικώς τα φαινόμενα της εποχής ταύτης έπρεπε να είναι και φαινόμενα εκδηλώσεων των ψυχών των.

Η Εαρινή Ισημερία απετέλει μεγίστην εορτήν των μυστών εσωτερικώς της οποίας δεν δύναμαι να γνωρίζω περισσοτέρας λεπτομερείας.

ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ Αλλ’ εκτός της εσωτερικής ταύτης εορτής ετελείτο και η εξωτερική των Παναθηναίων κατά τας αρχάς του έαρος. H μεγίστη και από Θείας εννοίας μεστή τελετή αύτη, προδίδει το μεγαλείο του πνεύματος των συνθετών αυτής αρχαίων μυστών. Θα περιγράψω λεπτομερείας αυτής και θα ερμηνεύσω εννοίας αυτής τινάς, διά να δυνηθήτε να υπολογίσητε το ύψος και το κάλλος της. Κατά τας αρχάς του Φθινοπώρου ήρχοντο και παρέμεναν εις τον παρακείμενον Ναόν του Παρθενώνος αγναί παρθένοι εκ της πόλεως των Αθηνών και ύφαινον τον πέπλον της Θεάς της Σοφίας. Aι παρθένοι αύται έμεναν εκεί επί εξ περίπου μήνας διά να κατασκευάσουν το έργον τούτο υπό την επιτήρησιν Ιερειών του Ναού της Ελευσίνος. Κατά την εορτήν ο πέπλος ούτος προσεφέρετο εις την Θεάν της Σοφίας. Παραλείπω τα της πομπής γεγονότα διότι ταύτα δεν έχουν να μας προσθέσουν τι. Aι παρθένοι αλληγόρουν την αγνότητα της ψυχής, η οποία κατά τους μήνας του Φθινοπώρου και του χειμώνος θα δεχθεί το σπέρμα της Θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει τούτο και τα αποτελέσματα αυτού, θα υφάνει ως τα πολύχρωμα και ευώδη άνθη του έαρος, πέπλον με τον οποίον περιβαλλομένη θ’ αναγορευθεί ως θυγάτηρ της Σοφίας. Η μεγαλυτέρα προσφορά προς την Θεάν της Σοφίας την οποίαν έχει να προσφέρει η ψυχή του ανθρώπου, είναι η αρμονική και πλουσίως ιδεολογική και αισθηματική κατάστασίς της. Ψυχή φέρουσα την τοιαύτην κατάστασιν ανίσταται εκ του ερέβους και βαίνει προς τας χώρας της αιωνίου γαλήνης. Η εορτή των Παναθηναίων υπήρξεν η εγερτήριος σάλπιγξ η ηχήσασα στεντορείως προς τας ψυχάς της Γης. «Αφυπνισθήτε και προχωρήσατε προς τας χώρας του αίωνίου φωτός, όπου ο Θρόνος του πατρός σας Θεού».

Αλλά oι μύσται της Ελευσίνος ετέλουν και εορτήν κατά την Θερινήν τροπήν του  Ηλίου εις δόξαν και ανάστασιν της Κόρης Περσεφόνης και εις δόξαν Διονύσου του Ελευθερέως. Η Περσεφόνη είναι αυτό τούτο η ψυχή της Γης. Η ψυχή της Γης διήλθε δι’ όλων των καταστάσεων των τεσσάρων εποχών και μετά ταύτας ήλθε προς τον Όλυμπον, προς την χώραν της αιωνίου ζωής του Πνεύματος. Προτού να έλθει προς την χώραν της αιωνίας ζωής συνεζεύχθη Διόνυσον τον Ελευθερέα και ούτω θα ζήσει μετ’ αυτού την αιωνίαν νεότητα και ευθυμίαν. Ιδού ο κλήρος της ψυχής των Θείων Μυστών ποίος είναι! Σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι της Ελευσίνος μύσται.

Περί του Διονύσου του Ελευθερέως έχομεν εκ της  Αρχαιότητος, και άλλας ενδείξεις. Ετελείτο και εξωτερικώς εν Αθήναις τελεί εις δόξαν αυτού. Τελετή η οποία εκάλει εις συναίσθησιν τους αμυήτους και προεκάλει τους συνετωτέρους αυτών να προσέξουν επί των Ιερών της Ελευσίνος. Περί τας εορτάς ταύτης δεν δύναμαι κατά την στιγμήν ταύτην να προσθέσω περισσότερα, εκτός του ότι, ετελείτο αυτή κατά την ημέραν της θερινής Τροπής του Ηλίου.

Κατά την Θερινήν Τροπήν του Ηλίου παρομοία τελετή ετελείτο και εν Δελφοίς εις δόξαν του Φοίβου Απόλλωνος.

οι Πυθαγόρειοι

Και οι Πυθαγόρειοι, διά τους αυτούς λόγους ετέλουν τέσσαρας εορτάς το έτος κατά τας Ισημερίας και τας Τροπάς, εις εκδήλωσιν λατρείας προς την Φύσιν, πιστεύοντες ότι η προς την Φύσιν λατρεία είναι πασών Θειοτέρα. Ο Πυθαγόρας προσέθετεν «Η προς την Φύσιν λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντιθέτως λατρεία προς πρόσωπον χωρίζει αυτό της Φύσεως και το μειώνει. Λατρεύομεν τους Θεούς ως κυρίους των δυνάμεων της Φύσεως και ουχί ως ατομικά αυτής εγώ. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμώμεν μόνον διά τα έργα αυτών».

Και το τάγμα μας ακολουθούν τους αυτούς λόγους των Αρχαίων εορτών των μυστών, εορτάζει την χειμερινήν Τροπήν του  Ηλίου εις ένδειξιν λατρείας προς την Θείαν Φύσιν, εις ένδειξιν τιμής και δόξης των συνθετών αυτού και προς ανάμνησιν του έργου το οποίον έχουν να τελέσουν οι μαθηταί αυτού, όπως μεταφέρουν τας ψυχάς αυτών προς το Θείον έαρ, διά του οποίου θα εξασφαλισθεί η πνευματική των ανάστασις. Και θα εορτάζει κατά τας θερινάς Τροπάς του Ηλίου, διά να εκδηλούται υπό των διδασκάλων του περισσοτέρα προς τον Θείον Ήλιον αγάπη και υπενθυμίζεται εις αυτούς ποίους πρέπει να μεταδώσουν καρπούς, προς τας επερχομένας γενεάς των ανθρώπων, διά να φωτίζωνται αυταί εις τα εργα αυτών και ελευθερούνται. Τοιαύτης υψίστης σημασίας είναι οι λόγοι οι υπαγορεύσαντες τας εορτάς των Τροπών, σημασίας προωρισμένης να κατανοηθεί μόνον παρά μεμυημένων αδελφών των οποίων η διανόησις διέφυγε τα στενά όρια της ανθρωπίνης σκέψεως προς τον σκοπόν να οδηγήσει το ανθρώπινον Πνεύμα εις την ευδαιμονίαν και υπέρ των ψυχών των οποίων εύχομαι ολοψύχως τάχιστα να καλύψουν το πνευματικόν έαρ και φθάσουν εις τας θερμάς του πνευματικού Ηλίου ακτίνας υπό την σκέπην των οποίων να αναπαυθούν.

Αι εισαγωγαί εις τα μυστήρια της Ελευσίνος εγίνοντο κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Κατά την εισαγωγήν εις τα Ελευσίνια μυστήρια ελάμβανε χώρα μακρά τελετή εις δόξαν Κόρης της Πρωτογόνης. Κόρη Πρωτογόνη δεν ήτο ως νομίζουν τινές η Περσεφόνη, αλλά η ψυχή της Φύσεως. Διά της τελετής αυτής απέδιδον ευγνωμοσύνην προς την θείαν Φύσιν οι μύσται της Ελευσίνος, διότι εξ αυτής εξεπορεύθησαν αι ψυχαί. Τα Αττικά μυστήρια ελειτούργησαν κατά πρώτον εις τον Υμηττόν. Μεταξύ δε των εκεί υπαρχόντων Ναών και Βωμών, υπήρχεν και Ναός Κόρης της Πρωτογόνης. Εχαιρέτων δε οι μύσται της Ελευσίνος δι’ αυτής της εορτής την Θείαν Φύσιν, διότι αυτή έφερεν εις το είναι αυτών το ψυχικόν Είναι πάσης οντότητος του περιβάλλοντός μας. Οι μύσται ως πρώτον αντικείμενον είχον να εξετάσουν ποία ήτο η Κόρη η Πρωτογόνη πως δηλαδή ενεφανίσθη η ψυχή της Φύσεως. Τούτο εξετάζει και ο Πλάτων εις τον Τίμαιον.

Δευτέρα κατά σειράν φυσική εορτή την οποίαν εώρταζαν οι μύσται είναι η της Χειμερινής Τροπής του  Ηλίου. Από της Χειμερινής Τροπής η ημέρα αυξάνει. Η ημέρα εικονίζει το Φως, η δε νυξ το σκότος, έλεγον οι μύσται. Και οι Τέκτονες το ιδιο εικονίζουν λέγοντες, ότι εκ δυσμών βαίνομεν προς ανατολάς. Ωσαύτως και αι ψυχαί ανελίσσονται εκ του σκότους προς το Φως. Οι Ελευσίνιοι έλεγον, ότι μόνον των μεμυημένων αι ψυχαί οδεύουν εκ του σκότους προς το Φως. Αι των αμυήτων παραμένουν εις το σκότος. Την προς το Φως πορείαν της ψυχής του μύστου εώρταζον διά της Χειμερινής Τροπής.

Διά του εορτασμού δε της Θερινής Τροπής του  Ηλίου εώρταζαν την διαρκή ΗΜΕΡΑΝ εν τη ψυχή του μύστου, η οποία έφθασεν εις την κατάστασιν του διαρκούς Φωτός αποβαλούσα τα ανθρώπινα πάθη και ελευθερωθείσα του περιβάλλοντός μας εισήλθεν εις νέαν ζωήν.

Ο Τεκτονισμός εορτάζει την Χειμερινήν Τροπήν του Ηλίου, δηλαδή τας σχέσεις της ιδεολογίας του προς την των αρχαίων μυστηρίων. Εάν κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν εορτάζεται η Κόρη Πρωτογόνη, κατά την Χειμερινήν Τροπήν εορτάζεται η γέννησις του Βράχμα, του Ιησού, του Ιάκχου. Αυτός ο εορτασμός εικονίζει την εμφάνισιν της ψυχής ανθρωπίνης μορφής. Κατά την Ινδικήν παράδοσιν, ο Βράχμα εγεννήθη κατά την Χειμερινήν Τροπήν υπό παρθένου και Πνεύματος Αγίου. Το ίδιο και ο Ιησούς. Επίσης ο Ιάκχος κατά την Χειμερινήν Τροπήν εγεννήθη. Ο Διδάσκαλος Χιράμ εις το αυτό γεγονός αναφέρεται. Πρόγονοι αυτού υπήρξαν η Εύα και ο άγγελος του Φωτός. Οι μύσται εορτάζοντες την ετέραν Τροπήν την θερινήν εώρταζον την αθανασίαν της ανθρωπίνης ψυχής. Κατά την παράδοσιν όλοι οι πνευματικοί ήρωες των θρησκειών εγεννήθησαν κατά την Χειμερινήν Τροπήν. Χαρακτηριστικόν είναι ότι όλοι εγεννήθησαν εκ Πνεύματος και Παρθένου. Αι παρθένοι μήπως αλληγορούν άλλο τι το υπάρχον εν ημίν; Εις την Ελληνικήν παράδοσιν απαντώμεν πολλάκις την Μίξιν Θεών μετά Νυμφών. Δι’ αυτού αλληγορείται επαφή αποκαθαρμένων ψυχών [παρθένων] με το Φως του Ουρανού, εκείθεν δε διά των τοιούτων μίξεων προκύπτουν τα γεγονότα της εξυψώσεως της ανθρωπίνης ψυχής. Αι μίξεις Θεών και Νυμφών είναι αλληγορικαί εικόνες έχουσαι σχέσιν με το νοητικόν μας ΕΓΩ. Οι μύσται της Ελευσίνος ετίμων Κόρην την Πρωτογόνην κατά την Φθινοπωρινήν Ισημερίαν. Ελεγον, ότι αύτη είναι Κόρη του Ουρανού και της Γης. Αι ψυχαί των όντων του περιβάλλοντός μας, έχουν γονείς των τον Ουρανόν και την Γην. Ο Ουρανός και η Γη δεν είναι προσωπικότητες, αλλά όταν λέγομεν Ουρανός και Γη πρέπει να νοώμεν τας δυνάμεις αυτών. Εκ της επιμιξίας επομένως των δυνάμεων του Ουρανού προς δυνάμεις της Γης γεννάται η ψυχή του περιβάλλοντός μας. Εάν λοιπόν η ψυχή είναι τέκνον του Ουρανού και της Γης, διά να χωρήσει αύτη προς το Φως, έχει ανάγκην άλλης μίξεως. Μίξεως της ψυχής αυτής ταύτης πλέον προς τας δυνάμεις του Ουρανού. Τουτο αλληγορείται διά της μίξεως των Νυμφών με Θεούς.

Η Εαρινή Ισημερία αποτελεί την αφετηρίαν νέας εποχής, του Έαρος, κατά την οποίαν τα κατά τον χειμώνα βλαστήσαντα ανθούν αναδίδοντα μύρα και εμφανίζοντα χρώματα. Η εικών αυτή της Φύσεως εμφανίζει την ψυχήν του μύστου η οποία βαίνει προς το Φως με ηυξημένας γνώσεις. Κατά την εποχήν της Εαρινής Ισημερίας οι Ήρωες Βράχμα, Ιησούς, Ιάκχος, Χιράμ φονεύονται αλλά ανίστανται. Ο θάνατος είναι αλληγορία και σημαίνει την μεταμόρφωσιν. Θάνατος εις την Φύσιν δεν υπάρχει, [δηλαδή] θάνατος υπό την βέβηλον έννοιαν του εξαφανισμού. Οι μύσται διά του θανάτου εικονίζουν την μεταμόρφωσιν. Ο φόνος εικονίζει την απαρχήν της μεταμορφώσεως. Κατά την εαρινήν Ισημερίαν ο Ιακχος φονεύεται και εμφανίζεται αντ’ αυτού Διόνυσος ο Άνθιος και βραδύτερον μεταμορφούται εις Διόνυσον τον Ελευθερέα. Τα αυτά περίπου συμβαίνουν και με τον Χιράμ.  Η Φύσις κατά την Εαρινήν Ισημερίαν εκδηλοί χαράν. Και η ψυχή του ανθρώπου εκδηλοί χαράν. Κατά την Εαρινήν Ισημερίαν οι μύσται των  Ορφικών και των Ελευσινίων ετέλουν εορτάς. Έξω των μυστηρίων ο λαός εώρταζεν. Περιεφέρετο το άγαλμα του Ιάκχου και ετελούντο τα Παναθήναια. Αλλά ενώ οι μύσται εώρταζαν ενσυνείδητα, ο έξω λαός εώρταζεν χωρίς να έχει συνείδησιν της εορτής. Διά τον λαόν ο εορτασμός δεν είχεν ουδεμίαν σημασίαν. Η σημασία της εορτής ήτο γνωστή μόνον εις τους μύστας. Ούτοι ελάμβανον εικόνας από την Θείαν Φύσιν διά να εορτάζουν γεγονότα συντελούμενα εις την ψυχικήν των υπόστασιν.

Από της Εαρινής Ισημερίας μέχρι της Θερινής Τροπής, το ανιστάμενον πνεύμα έρχεται εις αποθέωσιν.

Κατά την Θερινήν Τροπήν εορτάζετο Διόνυσος ο Ελευθερευς. Εορτάζετο ο πλήρης αποχωρισμός της ψυχής από του ερέβους και η είσοδός της εις την διαρκή ημέραν.

Την Θερινήν Τροπήν εώρταζον οι Χριστιανοί ολίγον αργά, διά των εορτών του  Αγίου Πνεύματος και της μεταμορφώσεως. Οι μεμυημένοι Τέκτονες θα έπρεπε να εορτάζουν κατά την Θερινήν Τροπήν, διότι κατ’ αυτήν εορτάζει ο Χιράμ.

Οι μύσται της Ελευσίνος, έλεγον, ότι κατά την Θερινήν Τροπήν ωριμάζει ο σίτος. Η σπορά, η βλάστησις και η ωρίμανσις του σίτου εικόνιζε την ψυχήν του μύστου εξελισσομένην εις αποθέωσιν. Την καλλιέργειαν του σίτου εδίδαξεν η Θεά Δήμητρα. Η Θεά Δήμητρα είναι η Θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικόν μέσον. Μεταβάλλεται εις Σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Ολίγον κατόπιν εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολον τοc Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής αποτελεί το σύμβολον ετέρου μεταμορφωτικού μέσου. Είναι το Αίμα του Χριστού, παντός Χριστού. Οι Χριστιανοί λέγουν, ότι το Αίμα και το Σώμα του Χριστού αφίει τας αμαρτίας.

Διόνυσος ο Ελευθερεύς λαμβάνει σύζυγον την Περσεφόνην και ανέρχονται ομού εις τον Ολυμπον. Ο Διόνυσος ο Ελευθερεύς γεννάται εκ της καρδίας του Διός. Γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης. Ωσαύτως και η Θεά της Σοφίας γεννάται έξω των δυνάμεων της Γης, εις την κεφαλήν του Διός. Ο Ζεύς έχει σχέσιν με εκείνο που θα απαντήσει το πνεύμα ελευθερούμενον του Γηΐνου περιβάλοντος.

Η επίδραση του Ηλίου

Οι μεταμορφώσεις και η εξέλιξη των ουσιών της Φύσης πάνω στην Γη είναι αποτέλεσμα της επί­δρασης του Ηλίου γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που δίνει τον ρυθμό στο πλανητικό μας σύ­στημα και  την ζωή υπό την ευρεία της έννοια. Τα διάφορα φαινό­μενα που λαμβάνουν χώρα πάνω στην Γη μαρ­τυρούν την ζωο­γόνο επί­δραση του Ηλίου στην Γη γιατί ο Ήλιος είναι Εκεί­νος που συνθέτει σή­μερα για να αποσυνθέσει αύ­ριο και να ανασυν­θέσει αργότερα. Με την βοήθεια του ηλιακού φωτός  με­τατρέπεται το απλό σπέρμα σε δρυ και με τις δια­φορετικής εντάσεως ακτίνες του προκαλού­νται οι  διαφορετικές λειτουργίες στον κάθε οργανισμό. Ο Ήλιος με τις διάφορες ακτινοβολίες του αφυπνίζει τα σπέρματα των Ιδεών και επιβοηθεί τα όντα να ανέλθουν σε ανέλιξη. Για να είναι όμως αμε­σότερα τα αποτελέσματα αυτών των επιδράσεων στον άν­θρωπο, πρέπει να φροντίσει να εκμηδενί­σει κάθε αντί­δραση των στοιχείων της κατώτερής του φύσης. Όπως είναι φανερό από τα προαναφερθέντα, πρώτι­στο καθή­κον μας είναι να στραφούμε προς τον Φοίβο Ήλιο, τον δω­ρητή της ζωής και σύμ­βολο του υπέρτα­του Λόγου και να διαλαλή­σουμε την  ευ­γνω­μοσύνη μας προς αυτόν. Γι’ αυτό δεν θα ήταν άστοχη η ανά­γνωση ύμνων προς τον που περικλεί­ουν πολλά μη­νύ­ματα για κάθε ειλικρινή αναζητητή  της αλή­θειας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ότι η ανά­γνωση αυ­τών των ύμνων δεν έχει τελετουργικό  χαρα­κτήρα και ότι συχνή επα­νάληψη αυτών των θεμά­των (όπως είναι η ανάπτυξη της ση­μα­σίας των  φυ­σικών γιορτών και η ανάγνωση ύμνων διαφόρων φι­λοσόφων προς τον Ήλιο) δεν πρέπει να μας  δη­μιουργεί κορε­σμό γιατί την βαθύτερη σημασία τους και το αληθινό τους νόημα θα αργήσουμε πολύ  να τα κατανοήσουμε. Όταν όμως το κατα­νο­ή­σουμε πραγματικά τότε θα εί­μαστε ώριμοι να κάνουμε ένα απο­φασι­στικό βήμα στην εξελικτική κλίμακα που αναφέρθηκε παρα­πάνω.

Η εαρινή ισημερία.

Εαρινή ισημε­ρία έχουμε την 20η Μαρτίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Κριού και έτσι εισερχόμαστε αστρο­νο­μικά στην εποχή της άνοιξης.

Τι  συμβολίζει η εαρινή ισημερία του ηλίου

Η εαρινή ισημερία του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο τον θάνατο της τιτανι­κής φύσεως του ανθρώπου (η οποία έχει ως νόμο αυτής τον θάνατο) και την ανάστασή του στις πνευματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου αθανάτων (5^ον ΣΤΑΔΙΟ: ΣΟΦΙΑΣ).. Ταυτόχρονα συμβολίζει τον θάνατο των παθών της τιτανικής φύσεως των μυημένων και την εμφάνιση (στην θέση των παθών) των αρετών εκείνων οι οποίες εξασφαλίζουν τον θρίαμβο των μυστών επί του νόμου του θανάτου.

Οι Ορφικοί συμβό­λιζαν την εαρινή ισημερία με τον θάνατο (δηλαδή με­ταμόρφωση) του Διο­νύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου γέν­νησή του με την παρέμ­βαση της Θεάς Αθηνάς (δη­λαδή του σο­φού πνεύ­ματος) από την φύση του Ολυ­μπίου Διός ως Διο­νύ­σου του Άνθιου, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευ­θερέα δηλαδή τον ελευ­θερωτή των ανθρωπί­νων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γέ­νει υλοβαρούς τους φύσεως. Έτσι ο Διό­νυσος ο Ζαγρεύς από χθόνια θεό­τητα μετα­μορφώ­νεται σε ουράνια θεό­τητα, τον Διό­νυσο τον Ελευ­θερέα. Την ημέρα της εαρινής ισημερίας οι Ορφικοί τε­λού­σαν συμπόσια τα λεγό­μενα ωμοφάγια κατά τα οποία θυσίαζαν τον Διονυσιακό Ταύρο και έτρω­γαν από τις σάρκες του. Αλλά ποίος ήταν ο Διονυ­σια­κός Ταύρος; Με την αλλη­γορία αυτήν ο θείος Ορ­φέας έκρυψε επι­μελώς μια μεγάλη αλήθεια που μόνο άκρως μεμυημέ­νοι στα Ορφικά μυστήρια μπορούσαν να κατανοή­σουν. Επί του σημείου αυ­τού μόνον τα εξής ολίγα μπορούν να λεχθούν: Ο Διό­νυσος είναι τέ­κνο του θεού Διός. Ο Ταύρος  εί­ναι μία εκ των πτυχών του Νό­μου του Φάνητος, ο οποίος αφομοιωθείς στην φύση του Διός, έδωσε στον Δία τις πνευματικές εξου­σίες του Ουρανού (αυτό εικο­νίζει την θεοποί­ηση). Ένα από τα τέκνα του θεού Διός φέρει ως σύμ­βολό του τον Ταύρο και εκείνος από τους Μύστες των Ορφι­κών μυστηρίων που θα γνώριζε και θα εκτιμούσε αυτό το τέκνο του θεού Διός θα εννοούσε και την συμβο­λική έννοια του Ταύρου. Ο συνδυασμός του Διο­νύσου και του Ταύρου αποτε­λούν την βάση της με­γάλης αποκαλυφθείσης αλήθειας του θείου Ορ­φέα, γιατί αποτελούν την λύση του προβλήματος περί της αθανασίας της αν­θρώπινης ψυχής. Η τρίτη μύηση­ στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του ηλίου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής ως και αρμονική αισθηματολογία ανάλογη προς τα αρώ­ματα των αν­θέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέ­ωση ανθρώπινη ψυχή η οποία απέβαλε το έρεβος και προ­ορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Στα Ελευσίνια μυστήρια η εα­ρινή ιση­μερία συμβολιζότανε με την απε­λευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλού­τωνα (που είναι χθόνια θεό­τητα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευ­θερέας (που είναι ουράνια θεό­τητα), ο οποίος την με­ταφέ­ρει στον Όλυ­μπο δη­λαδή την με­ταμορ­φώνει σε Ου­ράνια θεότητα. Ο συμ­βολισμός αυτός των Ελευσί­νιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευμα­τικών οντοτή­των. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντι­προσω­πεύει τον θάνατο του τιτανικού οργανι­σμού των αν­θρωπίνων ψυ­χών, την μεταμόρφωσή τους και την αναγέννησή τους στις πνευ­ματικές φύ­σεις του πνευ­ματικού κό­σμου. Επί­σης τελούσαν την γιορτή των Πανα­θη­ναίων ενώ πα­ράλληλα γι­νό­ντουσαν τελετές και εσωτερικά που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Στην Χριστιανική  θρη­σκεία έχουμε τον ανάλογο συμβολισμό που εί­ναι ο σταυ­ρικός θάνα­τος του Χρι­στού και η εν συ­νεχεία ανά­στασή του που γιορτάζε­ται μετά ακριβώς από την εαρινή ιση­μερία. Πρέπει να σημειωθεί  ότι όλες σχεδόν οι θρησκείες περι­λαμβά­νουν αυτόν τον συμβολισμό (δη­λαδή οι ήρωές τους πεθαί­νουν και στη συνέχεια ανα­σταίνονται κατά την εαρινή ιση­μερία). Στο ση­μείο αυτό πρέπει να διευκρι­νισθεί ότι ο θάνατος δεν έχει την έννοια της εξαφάνι­σης αλλά της μετα­μόρ­φωσης και συνεπώς  της εξέλι­ξης.

Τι  συμβολίζει η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου

Η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του ήλιου στο πνευματικό επίπεδο συμβολίζει την περίο­δος της ανα­γεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρω­πίνων ψυχών στις πνευματικές φύ­σεις του πνευματι­κού κόσμου ως και της προε­τοιμασίας τους για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρε­βος. Στο φυτικό επίπεδο είναι η εποχή της με­ταμορφώσεως της βλαστήσεως και της εκδη­λώ­σεως των ανθέων και των χρωμάτων αυ­τών.

Οι Ορφικοί, το χρονικό διά­στημα που μεσολαβούσε μέχρι την επό­μενη μύ­ηση, το θεωρούσαν ως απα­ραίτητο για να εκ­δηλώ­σει ο μυούμενος αρ­μονική ιδεολογία όπως είναι αρ­μονικά εκδη­λω­μένα τα χρώματα των αν­θέων της εποχής αυτής.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνε­ται μεταξύ εαρινής ιση­με­ρίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περί­οδος κατά την οποία το ανιστά­μενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση.

Η Χειμερινή Τροπή του Ηλίου

Χειμερινή τροπή του Ηλίου­ έχουμε την 22α Δεκεμβρίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Αιγόκερω και έτσι εισερχόμα­στε  αστρονο­μικά στην εποχή του χειμώνα.

Τι συμβολίζει η ­χειμερινή τροπή του ηλίου

Η ­χειμερινή τροπή του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο την ανθρώ­πινη ψυχή η οποία έφθασε στα όρια της διανόησης ώστε τότε αυτή γίνεται ικανή να εκ­δηλώσει τις κατάλληλες δυναμικότητες που θα της επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την επί­δραση του Ου­ρανού να εκ­δηλωθεί σ’ αυτήν η ικα­νότητα προς από­κτηση μεγαλύτερης γνώ­σης (4^ον ΣΤΑΔΙΟ: ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ). Η γνώση αυτή θα την φέρει σε κατάσταση να γνωρί­σει τα μέσα της πνευματικής της προόδου και ανόδου. Επίσης γίνεται ικανή να εκδηλώσει τα σπέρματα των Ιδεών στο αν­θρώπινο πνεύμα. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, με την επενέρ­γεια του νόμου της ειμαρ­μένης και κατόπιν με την βοήθεια των πνευ­ματικών οντοτήτων εκδηλώνο­νται.

Οι Ορφικοί, κατά την χειμερινή τροπή του ηλίου, εόρταζαν την γέννηση του Διονύσου του Ζα­γρέως, του ελευθερωτή των ανθρω­πίνων ψυχών από τον Άδη. Η γιορτή αυτή ήταν μεγάλης σπου­δαιότητας γιατί κατ’ αυτήν απο­κάλυπταν ότι η ανθρώπινη ψυχή έφθασε σε τέτοια όρια της διανοήσεως ώστε να εκδηλώσει δυνα­μικότητες δια των οποίων θα μπορέσει να έλθει σε επαφή προς τον Ουρανό. Εκ των επιδράσεως του Ουρανού θα εκδηλω­θούν σ’ αυτή ικανότητες προς απόκτηση μεγαλύτερης γνώσης. Η γνώση αυτή θα την φέρει θα την οδηγήσει στο να γνωρίσει τα μέσα της πνευματι­κής της ανόδου που θα την οδη­γήσουν στην οδό της αθανασίας. Η δεύτερη μύηση­ στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την ημέρα της χειμερινής τροπής του ηλίου ή αμέσως μετά. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ηλίου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει στην διάνοιά του τον σπόρο της Ορφικής ιδεολογίας.

Στα Ελευσίνια μυστήρια η χειμερινή τροπή του ηλίου συμβο­λίζεται με την αρπαγή της Περσε­φό­νης, της αγνής κόρης του θεού Διός και της θεάς Δήμητρας, από τον θεό του Άδου Πλούτωνα. Η κάθοδος της Περσεφόνης στον Άδη δεν σημαίνει πτώση, γιατί η Περσεφόνη είναι η φωτεινή ψυχή που κατήλθε στον Άδη προς πλήρωση του Νόμου της αλ­ληλεγγύης, δηλαδή προς πλήρωση των υποχρεώσεων που έχει η φω­τεινή ψυχή προς τις ψυ­χές που βρίσκο­νται στο σκότος. Ακολουθεί κάθοδος του μνηστήρα της Διο­νύσου και της μητέρας της Δήμητρας οι οποίοι αποκαλύπτουν στους αν­θρώπους την καλ­λιέργεια του σίτου και της σταφυλής που υπήρξαν τα κατ’ εξοχήν σύμβολα όλων των μυστηρίων και αυτών των χρι­στιανικών. Ο σίτος και η σταφυλή συμβολί­ζουν με­τα­μορφωτικά μέσα, μεταβάλλονται αντί­στοιχα σε σώμα και αίμα του Χριστού, παντός Χριστού. Οι μύ­στες της Ελευσίνας (οι οποίοι όπως είδαμε κατά την φθινοπωρινή ισημερία τιμού­σαν γέννηση της Κόρης της Πρωτο­γόνης) έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτο­γόνη (που είναι τέκνο του Ουρανού (συνε­χούς ουσίας) και της Γης (της ατο­μικής ουσίας) για να οδεύσει προς το Φως έχει ανάγκη και άλ­λης μί­ξεως, μίξεως προς τις δυνάμεις του Ουρανού και αυτήν ακριβώς την δεύτερη μίξη συμβο­λίζει η χειμερινή τροπή του Ηλίου. Την μίξη αυτή αλληγορούν και οι μίξεις των Νυμφών με τους Θεούς.

Είναι αξιοσημείωτο ότι κατά την χειμερινή τροπή του Ηλίου φέ­ρονται γεν­νηθέντες όλοι οι πνευματικοί ήρωες και οι με­γά­λοι διδά­σκαλοι της μυ­σταγωγικής γνώσης που υπήρ­ξαν πρω­τοπόροι όλων των αρχαίων θρη­σκειών, όπως π.χ. ο Διόνυ­σος και ο Χρι­στός. Η γέννησή τους αυτή δεν συμβολίζει την εμφάνιση των ορ­γανι­κών τους υπο­στάσεων στην Γη, αλλά την αλληγορική εικόνα της πνευματι­κής τους ανα­γέννησης και της υπόταξης των τιτανι­κών τους φύ­σεων. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι όλοι γεννή­θη­καν από την μίξη Πνεύματος και Παρθένου.

Τι  συμβολίζει η ­περίοδος από την χειμερινή τροπή του ήλιου μέχρι την εαρινή ισημερία

Η ­περίοδος από την χειμερινή τροπή του ήλιου μέχρι την εαρινή ισημερία συμβολίζει την εποχή κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου αποβάλει τα πάθη και οδεύει προς την πνευματική της αναγέννηση, η οποία θα λάβει χώρα κατά την εα­ρινή ισημερία. Στο φυτικό επίπεδο γίνεται η εκκόλαψη και την βλάστηση των σπερ­μάτων δηλαδή την γέν­νηση νέων φυτών μέσα στο γόνιμο από τις βροχές του φθινοπώρου έδα­φος. Συνεπώς είναι η εποχή της  εκδήλω­σης της φυτι­κής ζωής και βλαστήσεως αυ­τής.

Οι Ορ­φικοί θεωρούσαν την περίοδο αυτή ως αλληγορική ει­κόνα της προπαρασκευής των αν­θρωπίνων ψυχών κατά την οποία εκδηλώνονται από τις ψυχές συναι­σθήματα και οι πράγματι φυσι­κές Ιδέες. Με την βοή­θεια αυτών μπορούν να προχω­ρήσουν προς την πνευματική τους αναγέν­νηση που λάβει χώρα κατά την εαρινή ισημε­ρία και την εποχή που ακο­λουθεί, γιατί τότε οι ακτί­νες του ηλιακού φωτός είναι θερμό­τερες και δίδουν έτσι  την δυνατό­τητα για την εκδή­λωση και λειτουρ­γία του Νόμου του Φά­νητος. Τα εκ­δηλούμενα με την βλάστηση της μητρός γης άνθη και μύρα κατά το τέ­λος αυτής της περιόδου είναι η αλλη­γορική ει­κόνα, κατά τον θείο Ορφέα, που εμφανίζει τις εκ­δηλώσεις εκείνων των ανθρωπί­νων ψυ­χών οι οποίες προ­χω­ρούν πια προς την αθανασία και οι οποίες (ψυχές) φέρουν πλέον στην φύση τους αυτό που απεικονίζει το γέλιο του Φάνητος.

Από την χειμερινή τροπή του Ηλίου η ημέρα αυξά­νει. Οι μύ­στες της Ελευσίνας έλεγαν ότι η ημέρα συμβολίζει το φως και η νύκτα το σκό­τος, και ότι μόνο οι ψυ­χές των μεμυημένων οδεύουν από το σκότος προς το φως ενώ οι ψυχές των αμύητων πα­ραμέ­νουν στο σκό­τος. Αυτήν την προς το Φως  πο­ρεία της ψυχής του μύστου γιόρταζαν οι Ελευ­σίνιοι την χειμερινή τροπή του Ηλίου.

Η φθινοπωρινή ισημερία

Φθι­νοπω­ρινή ισημερία έχουμε την 23η Σεπτεμβρίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερι­σμό του Ζυγού και έτσι εισερχόμαστε αστρονο­μικά στην εποχή του φθινο­πώρου.

Τι συμβολίζει η φθινοπωρινή ισημερία του Ηλίου

Η φθινοπωρινή ισημερία του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο την εμφάνιση της αν­θρώπινης ψυχής, (3^ον ΣΤΑΔΙΟ: ΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ). η οποία θα περάσει, το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέρ­γεια των σπερμάτων των προς γονιμο­ποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχι­κές ενσαρκώσεις, με την επενέρ­γεια του νόμου της ειμαρ­μένης.

Οι Ορφικοί κατά την φθινοπωρινή ισημερία εκδή­λω­ναν την λατρεία τους προς την Φύση γιατί έφερε στο Είναι τους τα Όντα. Πρω­τίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμ­φάνισης της ανθρώπι­νης ψυχής. Την ψυχή αυτήν την ονόμαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώσεις της δια των οποίων έφθασε να διακριθεί ως νοητικό ον της Φύσεως. Η πρώτη μύηση­ στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα αμέ­σως μετά την φθι­νοπωρινή ισημερία και αφορούσε τους κατά πρώτον εισερχόμενους. Κατά την μύηση αυτή αποκα­λύπτονταν τα περί της συ­στά­σεως της  μητρός Γης. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την χειμερινή τροπή του Ηλίου ήταν ο χρό­νος κατά τον οποίο η ψυχή του μυούμενου έπρεπε να καταστεί ικανή για να γονι­μο­ποιήσει την Ορ­φική ιδεολογία.

Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά την Φθινοπω­ρινή Ιση­μερία γινό­τανε η ει­σα­γωγή των αμύητων. Κατά την εισαγωγή ελάμβανε χώρα μακρά τελετή για την εμφάνιση στο Είναι της Κόρης της Πρωτογόνης. Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ου­ρανού και της Γης, δηλαδή απο­τέ­λεσμα της επιμιξίας των δυνά­μεων του Ουρανού (που συμβολίζει τον άπειρο χώρο δηλαδή την Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) και της Γης (που συμ­βολίζει την Ατο­μική ή Μερι­στή ουσία). Με την τελετή αυτήν οι Μύστες της Ελευ­σίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς την θεία Φύση η οποία έφερε στο Είναι το ψυχικό Είναι κάθε οντότη­τας. Έτσι οι Μύστες ως πρώτο αντι­κεί­μενο είχαν να εξετάσουν ποία ήταν η Κόρη η Πρω­τογόνη, δηλαδή πως εμ­φανί­σθηκε η ψυχή της Φύσεως.

Τι  συμβολίζει ­η περίοδος από την φθινοπωρινή ισημερία μέχρι την χειμερινή τροπή του ηλίου

Η ­περίοδος από την φθινοπωρινή ισημερία μέχρι την χειμερινή τροπή του ηλίου συμβολίζει στο πνευματικό επίπεδο την εποχή κατά την οποία η ψυχή μπό­ρεσε να δεχθεί τις επι­δρά­σεις του Ουρανού, να διαπλάσει τον ηθικό χαρα­κτήρα του ανθρώπου και να διαμορ­φώ­σει την συνεί­δησή του κατά τρόπον ώστε να δια­κα­νονίζει την ζωή του σε αρ­μονία προς τους ομοί­ους του. Στο φυτικό επίπεδο έχουμε την καλλιέργεια της γης, η οποία έτσι προετοιμάζεται για να δεχθεί τα σπέρματα, την σπορά και την κυοφορία των σπερμάτων μέσα στο γόνιμο από τις βροχές του φθινοπώρου έδαφος.

Οι Ορφικοί θεωρούσαν την περίοδο από την Φθι­νοπω­ρινή ισημερία μέχρι την Χειμερινή τροπή του Ηλίου ως αντιστοι­χούσα προς την πρώτη περί­οδο του αν­θρωπίνου γένους κατά την οποία η ανθρώ­πινη ψυχή κατόρθωσε να εκδηλώσει τις δυνα­μικότη­τές της που της επέτρε­ψαν να χαρακτηρισθεί ως πραγ­ματικό νοη­τικό Ον. Ως νοητικό ον κατόρθωσε να δεχθεί τις επιδράσεις του ουρανού, να διαπλάσει τον ηθικό του χαρακτήρα και να διαμορφώσει την συνείδησή του κατά τρόπο ώστε να κανονίζει την ζωή του σε αρμονία με τους ομοίους του. Έτσι κατόρθωσε να βρει τον δρόμο προς σύσταση των αν­θρωπί­νων κοινωνιών οι οποίες θα του εξα­σφαλί­σουν την πρό­οδό του. Οι ατμοσφαιρικές με­ταβολές αυτήν την χρονική περίοδο έλεγαν ότι είναι η ζώσα αλληγορική εικόνα της πρώτης ψυχι­κής ιστορίας του αν­θρωπίνου γένους. Η πτώση των υδάτων κατά την χρονική αυτή περίοδο έλεγαν ότι εικονίζει τις κα­τερχό­μενες από τον ουρανό ακτίνες του φωτός. Επίσης έλεγαν ότι όπως καλλιεργείται η Γη για να εκδη­λώσει την βλάστηση, έτσι πρέπει να καλλιεργούνται και οι αν­θρώπι­νες ψυ­χές για να εκ­δη­λώσουν τις δυνάμεις τους και να τις μεταβάλουν σε ιδέες και συναισθήματα. Επίσης όπως τα ύδατα καθιστούν γόνιμη τη Γη προς καλ­λιέργεια των σπερμάτων από τα οποία θα εμφανι­σθεί η βλά­στηση και από αυτήν τα άνθη και οι καρποί, έτσι και οι αν­θρώπινες ψυχές θα εκ­δηλώ­σουν τις ιδέες και τα συ­ναι­σθήματά τους.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια εικόνισαν την περί­οδο από την Φθι­νοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμε­ρινή Τροπή του Ηλίου ως αντι­στοιχούσα στην περίοδο που η μητέρα Γη αναπαύε­ται και ανα­διορ­γανώνει τις δυνάμεις της για να πα­ρα­σκευασθεί για να δεχθεί στους κόλπους της προς γονιμοποί­ηση τα σπέρματα των καρπών. Επίσης εκτός από τις εσωτερικές τελετές, είχαν και εξωτερικές εκ­δηλώσεις. Έτσι κατά τις αρχές του Φθι­νοπώρου ερχό­ντουσαν και παρέ­μεναν στον παρακεί­μενο Ναό του Παρθενώνος, παρθένες της πόλεως των Αθη­νών, οι οποίες ύφαιναν τον πέπλο της θεάς της Σοφίας. Οι παρθένες αυ­τές, που παρέμεναν εκεί επί έξη μήνες για να φτιάξουν το έργο τους, αλλη­γορού­σαν την αγνό­τητα της ψυχής η οποία κατά τους μήνες του Φθινο­πώρου και του Χειμώνα θα δεχθεί το σπέρμα της θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδη­λώσει αυτό με τα αποτε­λέσματά του και θα υφά­νει πέπλο με τον οποίο περιβαλλόμενη θα αναγο­ρευ­θεί θυγατέρα της Σο­φίας.

Η Θερινή Τροπή του Ηλίου

Θερινή τροπή του Ηλίου έχουμε την 21η Ιουνίου. Κατά την ημερομηνία αυτήν ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Καρκίνου και έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του καλοκαιριού. Η θερινή τροπή του Ήλιου συμβολίζει τον θρίαμβο της ψυχής του μύστου επί του νόμου του θανάτου και τον οριστικό αποχωρισμό της από τα δεσμά του περιβάλλοντος της και από το έρεβος. Από το έρεβος απομακρύνεται η ανθρώπινη ψυχή που έχει πλήρως αποκαθαρθεί από τα πάθη της και απόκτησε τον πνευματικό της οργανισμό.

­Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της Θεοποιήσεως των όντων της. Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα θεοποιηθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέληση τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσία και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο. Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των Ορφικών αποτελούσε η εκδήλωση της ευγνωμοσύνης τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να μεταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας. Η τετάρτη και τελευταία μύηση­ των Ορφικών μυστηρίων γινόταν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου που οι ακτίνες του φωτός Του είναι ζωηρότερες και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότητα των Ηλιακών ακτίνων αυτής της εποχής αναπαριστούσε το φωτοβόλο των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμο των καρπών της θείας ιδεολογίας που οι ιεροφάντες κληροδοτούσαν στους διαδόχους τους.

Οι Μύστες της Ελευσίνας τελούσαν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου γιορτή σε δόξα και ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης και σε δόξα Διονύσου του Ελευθερέως, δηλαδή του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών. Η Περσεφόνη είναι η ψυχή της Γης, η οποία διήλθε απ’ όλες τις καταστάσεις των τεσσάρων εποχών και κατόπιν ήλθε στον Όλυμπο, δηλαδή στην χώρα της αιώνιας ζωής. Πριν όμως έλθει στην χώρα της αιώνιας ζωής συνεζεύχθη τον Διόνυσο τον Ελευθερία και έτσι θα ζήσει μετ’ αυτού την αιώνια νεότητα και ευθυμία. Ιδού ποιος είναι ο κλήρος της ψυχής των θείων Μυστών και σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι Μύστες της Ελευσίνας. Επίσης οι Μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι κατά την θερινή τροπή ωριμάζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλάστηση και η ωρίμανση εικονίζει την ψυχή του μύστη την εξελισσόμενη προς την αποθέωση. Την καλλιέργεια του σίτου δίδαξε η Δήμητρα που είναι η θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικό μέσο. Μεταβάλλεται σε σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Μετά το σίτο εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολο του Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής εικονίζει άλλο μεταμορφωτικό μέσο. Είναι το αίμα του Χριστού, παντός Χριστού.

Οι Μύστες των Δελφών κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν ανάλογη τελετή σε δόξα του Φοίβου Απόλλωνος του θεού της αιωνίας νεότητας και του φωτισμού του ανθρωπίνου πνεύματος.

Η περίοδος από την θερινή τροπή του Ήλιου μέχρι την φθινοπωρινή ισημερία, στο φυτικό επίπεδο έχουμε την μεταμόρφωση των ανθέων σε καρπούς, την ωρίμανση των καρπών και την συλλογή τους, καθώς θα μας χρησιμεύσουν για την συντήρησή μας κατά την περίοδο του χειμώνα. Στο ανθρώπινο επίπεδο συμβολίζεται η περίοδος κατά την οποία οι ψυχές των μυστών οι οποίες απέβαλαν οριστικά το έρεβος έχουν αποχωρίσει από το γήινο περιβάλλον και έχουν εισέλθει στην διαρκή ημέρα. Οι ψυχές όμως εκείνες που δεν κατόρθωσαν να αποβάλουν το έρεβος και παραμένουν στο γήινο περιβάλλον, πρέπει να συλλέξουν τους καρπούς όσων έχουν πετύχει μέχρι τώρα, να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους ώστε να επιτύχουν την πνευματική τους αναγέννηση.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά. Εκδοθέντα βιβλία μου α) Πυθαγόρειος Εσωτερισμός και β) Πυθαγόρειος Αριθμολογία

Φυσικές Εορτές

Οι δυο ισημερίες (φθινοπωρινή και εαρινή) και οι δυο τροπές του Ηλίου (χειμερινή και θερινή) αποτελούσαν και αποτελούν ημέρες με ιδιαίτερη σημασία σ’ όλα τα μυσταγωγικά τάγματα που λειτούργησαν από αρχαιοτάτων χρόνων, γιατί γνώριζαν την ιδιαίτερη σημασία τους στην εξέλιξη των  ουσιών της Φύσεως. Οι γιορτές αυτές ονομάζονται «φυσικές γιορτές» επειδή συνδυάζονται με τα αντίστοιχα τέσσερα φυσικά γεγονότα, τις τροπές και τις ισημερίες, που αποτελούν τους τέσσαρες εξελικτικούς σταθμούς μέσα στον ετήσιο κύκλο της εξελικτικής πορείας των ουσιών της  Φύσεως.

Θείος Ορφέας ήταν ο πρώτος ο οποίος καθιέρωσε τον εορτασμό των φυσικών εορτών. Ο Θείος Ορφέας έζησε σε προϊστορική εποχή και συνεπώς δεν υπάρχουν ιστορικά δεδομένα εκτός από την παράδοση περί της υπάρξεώς του και του έργου του. Υπήρξε ο πρώτος μέγας μυσταγωγός δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος του οποίου η διανόηση δια του μήκους των ακτίνων του έφθασε τα όρια των άλλων υπέρτερων κόσμων και άντλησε από εκεί την θεία γνώση, η οποία δίνει την δυνατότητα στα νοητικά όντα να εξελιχθούν και να εισέλθουν στους χώρους των αθανάτων και στην θεία μακαριότητα.

Στην σημερινή εποχή τα επίσημα εορτολόγια, όπως είναι γνωστό, περιλαμβάνουν θετές γιορτές (π.χ. τα Χριστούγεννα και το Πάσχα) που αντικατέστησαν τις αντίστοιχες φυσικές γιορτές και οι περισσότεροι τις γιορτάζουν χωρίς να γνωρίζουν την συμβολική τους σημασία. Σήμερα οι Φυσικές Γιορτές έχουν αξία και σημασία (και συνεπώς γιορτάζονται) μόνο απ’ όσους διαπνέονται από φυσιοκρατικές αντιλήψεις και αισθάνονται την ανάγκη να εκδηλώσουν μ’ αυτό τον τρόπο την λατρεία τους προς την θεία Φύση και να μετάσχουν, ανάλογα με τις δυνάμεις  τους, στις διεργασίες που λαμβάνουν χώρα στην Φύση για την επιτέλεση του θείου έργου και την επίτευξη του θείου σκοπού. Αλλά ποίο είναι το μυστήριο του θείου έργου της Φύσεως; Αν γνωρίζαμε κατά βάθος τους συντελεστές της δημιουργίας της μητρός Γης, τους συντελεστές της κινήσεως αυτής και τις σχέσεις που έχει με τα άλλα ουράνια σώματα, θα ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε τα αίτια των φαινομένων αυτών και τους επιδιωκόμενους σκοπούς. Αλλά αυτό αποτελούσε την ιδεολογία των αρχαίων μυστηρίων, τα οποία γνώριζαν τους συντελεστές της δημιουργίας του ανθρωπίνου όντος, τον σκοπό που εκπληρώνει το ανθρώπινο πνεύμα στην ανθρώπινη μορφή και την επίδραση που  ασκεί το περιβάλλον της Γης.

Τα Ελληνικά μυστήρια γενικά αποκάλυπταν ότι μετά την διαμόρφωση της μητέρας Γης και την σύ­σταση των μορφών της επι­φανείας της, παρή­χθη με την συν­δρομή των ακτίνων του Θείου Ηλίου η ψυχή της, η οποία υπήρξε ο συντελεστής των ζωι­κών μορ­φών που εξελίχθηκαν μέχρι της  συστά­σεως του αν­θρωπίνου όντος. Συνεπώς η ψυχή του ανθρώπου έχει μητέρα την Γη και πα­τέρα  τον Ήλιο. Οι ακτίνες του Θείου Ηλίου μετέδωσαν στην μη­τέρα Γη το σπέρμα της ανθρώπινης μορφής και αφού αυτή το διέ­θρεψε το εξε­δήλωσε ως ανθρώπινο Ον. Συνεπώς η ψυχή από της συστά­σεώς της μέ­χρι την άφιξή της σε ανθρώπινο οργανισμό ακολού­θησε την αυτή μετα­μόρφωση που ακολούθησε και η μη­τέρα Γη. Έτσι η ψυχή μέχρι να δια­μορφωθεί σε Ον διανοούμενο και δυνάμενο να εκδηλώσει πλήρη αισθή­ματα πέρασε τέσσαρες κατα­στάσεις. Συ­γκε­κριμένα ­στην αρχή­ πέ­ρασε το στάδιο της καλ­λιέργειας των προς γονιμοποίηση ιδεών, ­κατό­πιν­ το στάδιο της εκδήλωσης των ιδεών αυτών, ­στην συ­νέ­χεια­ το στάδιο της εναρ­μόνι­σης των ιδεών αυτών προς τις αντίστοιχες της θείας Φύσεως ­και τέλος­ το στάδιο της μεταμόρφωσης των ιδεών αυτών σε καρ­πούς που να μπορούν να διατηρήσουν τον τύπο του ανθρωπί­νου οργανισμού.

Οι Πυθαγό­ρειοι τελού­σαν τέσσαρες γιορτές τον χρόνο που γι­νόντουσαν κατά τις δυο ισημερίες και κατά τις δυο τροπές του Ηλίου σε εκδήλωση λατρείας προς την Φύση γιατί πί­στευαν ότι η προς την Φύση λατρεία είναι η θειο­τέρα όλων. Σχετικά ο ίδιος ο Πυ­θαγό­ρας έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβά­νει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντί­θετα λα­τρεία προς πρό­σωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λα­τρεύ­ομε, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους».

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά.

Εκδοθέντα βιβλία α) Πυθαγόρειος Εσωτερισμός και β) Πυθαγόρειος Αριθμολογία

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση και ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ουσιαστικός Χώρος([1]) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομικής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ των δυο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) λαμβάνει χώρα εντός των μορφών στις οποίες η συνεχής ουσία αποτελεί τον Συνθετικό Λόγο τους. Μέσω των μορφών η συνάντηση και συνεργασία των δυο αϊδίων ουσιών (Ατομικής και Συνεχούς ουσίας) είναι στενότερη με αποτέλεσμα οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό συντελεί στην αύξηση των δυναμικοτήτων τους με την εκδήλωση νέων δυνάμεών([2]) τους οι οποίες βρισκόντουσαν μέχρι τότε σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αϊδιες ουσίες που συγκροτούν την μορφή. Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι και αποτελεί την κατ’ εξοχήν συνάντηση που συντελεί στην αμοιβαία εξέλιξη των δυο αϊδίων ουσιών.

Συνεπώς σκοπός των μορφών είναι η μέσω αυτών συλλειτουργία των δυο αϊδίων ουσιών που τις αποτελούν και η δι’ αυτής αύξηση των δυναμικοτήτων αυτών. Οι μορφές έχουν περιορισμένο χρόνο υπάρξεως γιατί έχουν περιορισμένα όρια αυξήσεως της δυναμικότητος τους και συνεπώς των δυναμικοτήτων των ουσιών που τις συγκροτούν. Όταν η αύξηση των δυναμικοτήτων τους φθάσει στο ανώτερο δυνατό όριο και δεν υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω αύξηση τότε οι μορφές αποσυντίθενται. Τα άτομα της ατομικής ουσίας των αποσυνδεθεισών μορφών συμμετέχουν στην συγκρότηση άλλων μορφών τελειότερων δηλαδή μορφών που για την συγκρότησή τους απαιτούν άτομα με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Επίσης η συνεχής ουσία των αποσυνδεθεισών μορφών παύει να είναι Συνθετικός Λόγος τους και η δυναμικότητά της εξίσταται με την δυναμικότητα της εκτός των μορφών ευρισκομένης συνεχούς ουσίας. Η εξίσωση αυτή της δυναμικότητας της Αμέριστης (Συνεχούς) Ουσίας της μορφής που αποσυντέθηκε με την λοιπή εκτός των μορφών Αμέριστη Ουσία αυξάνει την δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας στην περιοχή που βρισκόταν η αποσυντεθείς μορφή και αυτό συντελεί στην εξέλιξη αυτού του τμήματος του κόσμου.

Η ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ λαμβάνει χώρα όταν τα Άτομα της Ατομικής Ουσίας θα συνεργαστούν άμεσα με την Συνεχή Ουσία στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατάσταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενο και ζων)} γίνεται «ζων και κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενο, ζων και  ενεργούν)} όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνεται άμεση.

---

[1] Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας.

[2] Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφη­νισθεί ότι δεν πρέπει να συγ­χέεται η έννοια της δυ­νά­μεως με την έννοια της ενέργειας η οποία είναι ο νό­μος της ουσίας της μονάδος. Δυνάμεις είναι η πο­σο­τική  αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινή­σεως και της θερμότητας.

Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΝΥΜΦΗΣ

Τα μυστήρια του Ορφέα, του τιμημένου αυτού Ιεροφάντη της Φύσης, υπήρξαν καθαρώς φυσιολατρικά  και εξελισσόντουσαν σε εικόνες οι οποίες παρίσταναν τις δυνάμεις που διαβιβάζονται από τον  ουρανό στην Γη. Επειδή η περιγραφή και η εξέταση αυτών των εικόνων οδηγεί τον κάθε ειλικρινή  αναζητητή της αλήθειας στην βάση της ουσίας μεγάλων αποκαλυπτομένων αληθειών της Φύσης είναι  ενδιαφέρον να τις μελετήσουμε. Ο θείος Ορφέας αποκαλούσε την εαρινή ισημερία ΘΕΙΑ ΝΥΜΦΗ και  περιγράφει την κάθοδό της στη Γη σε 6 εικόνες από τις οποίες οι 3 αναφέρονται στην εαρινή ισημερία  και οι άλλες 3 στην θερινή τροπή του Ηλίου.

­Η ΠΡΩΤΗ ΕΙΚΟΝΑ εμφανίζει την θεία Νύμφη κατερχομένη από τον Ουρανό κάθε χρόνο την εαρινή  ισημερία για να εξαγνίσει τις ψυχές του Άδη. Η σημασία της εικόνας αυτής εξετάζεται από δύο  πλευρές:

• ­Αν η θεία αυτή Νύμφη δεν κατήρχετο εκ του Ουρανού­, οι ψυχές του Αδη θα χανόντουσαν (απώλυντο) στο μέγα αυτού έρεβος και η συνείδηση και η χαρά στη Γη δεν θα γεννιώταν. Χωρίς το Φως αυτής της θείας Ουράνιας Νύμφης, ούτε άρωμα, ούτε ζωή, ούτε ιδέα της αρμονίας θα υπήρχε. Αν ένα μόνο χρόνο δεν κατέλθη στη Γη, η θλίψη των ψυχών της Γης θα γενικευόταν και οι αρμονίες  των διανοιών προς τις ψυχές θα διασαλευόταν. Αν η θεία Ουράνια Νύμφη εγκατέλειπε το έργο της  μετάδοσης της αγάπης προς την Γη, τότε γενικό μίσος θα περιέβαλε όλες τις ανθρώπινες ψυχές και  κανένα αίσθημα αρμονίας της ψυχής προς τον σκοπό της δεν θα εκδηλώνονταν.
• ­Όταν η θεία Νύμφη κατέρχεται και μας περιβάλει­, τότε, έλεγε ο θείος Ορφέας, η ψυχή μας  μεταβάλλεται σε Φως. Το Φως αυτό εκδηλώνει την χαρά. Χαρά είναι ο έρως. Έρως είναι ο νόμος της  ζωής μας, είναι ο Νόμος που ανυψώνει και αφομοιώνει την ψυχή μας στο Φως του Ηλίου, επί του οποίου όλες οι δυνάμεις της θείας Ουράνιας Νύμφης ταξινομούνται σε θεία Αρμονία. Όταν κατέρχεται  η ουράνια αυτή Νύμφη, έλεγε ο θείος Ορφέας, και μας βρίσκει στο χρόνο εκείνο της ζωής ο οποίος  εξασφαλίζει την γενική εκείνη αρμονία των οργάνων του οργανισμού, τότε προσθέτει και την δική της αρμονία και συντελείται ο θείος ασπασμός της γήϊνης ψυχής προς το κράτος από το οποίο εξορμάται το Φως του Ηλίου. Αλλά και όταν ακόμα, έλεγε, ο οργανισμός μας απέβαλε την ενεργητικότητα των  νεύρων και μας αγγίζει (ψαύει) η θεία Ουράνια αυτή Νύμφη, τότε μας γεννάει αμέσως το αίσθημα της  ζωής και μας απομακρύνει από την ιδέα του θανάτου. Στα κέντρα των ενεργειών της θείας αυτής  Νύμφης βρίσκεται το θείο μυστικό της αιώνιας νεότητας των ανθρωπίνων ψυχών.

­Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ εμφανίζει την ουράνια Νύμφη γυμνόποδα να αγγίζει (ψαύει) τη Γη, όπου την  βλέπει ο Ηλιος. Ταυτόχρονα η περιβολή της εξελίσσεται σε χρωματισμούς Οι χρωματισμοί της  εκπέμπουν αρώματα. Τα αρώματα αυτά μεθούν με την αρμονία τους τις ψυχές της Γης οι οποίες τότε  λησμονούν τις κακίες εκείνες που τους δώρησε ο χειμώνας και γοργά σπεύδουν να εμποτιστούν  (ενωτισθούν) από τις ουράνιες χάρητες

Η σημασία αυτής της εικόνας είναι διπλή: Αφενός μεν δείχνει την ουράνια θεία Νύμφη να σύρει προς  τα άνω τις ψυχές του Αδη και αφετέρου να καλοπίζει την επιφάνεια της Γης. Η εικόνα αυτή δείχνει ότι  η Ουράνια Νύμφη επί ενενήντα περίπου ημέρες, δηλαδή τις ημέρες της άνοιξης, κατείρχετο και άγγιζε  με τα θεία της πόδια τη Γη στην οποία σκόρπιζε χρώματα και μύρα. Κατά την χρονική διάρκεια της  άνοιξης η θεία Νύμφη ποτέ δεν έφευγε μακρυά από το άρμα του Ηλίου γιατί απ’ αυτόν αντλεί  δυνάμεις και αυτός τις αντλεί από τις ουράνιες εκείνες μοίρες με τις οποίες εφάπτεται όλο το χρονικό  διάστημα της άνοιξης. Από την θεία αυτή εικόνα εμπνεύστικε ο θείος Ορφέας και συνέλλαβε την  έννοια της αρμονίας με την οποία νοείται και το κάλλος της Φύσης και η παντοδυναμία του  πνεύματός της. Πριν από τον συμβολισμό της δεύτερης αυτής εικόνας δεν θα ήταν δυνατό να νοηθεί  η ύπαρξη της θερμότητας της Γης, η οποία τόσο συντελεί ώστε να περιβάλει τη Γη με την πολύχρωμη  και αρωματώδη περιβολή της.

Η  Ουράνια αυτή Νύμφη για ­το Πνεύμα της Γης­ είναι ο Προμηθεύς ενώ για ­τη Γη­ είναι ο αρμονικός  Παν. Ο Προμηθεύς και ο Παν είναι θείοι συμβολισμοί: Ο μεν Προμηθεύς δίνει το Φως στο Πνεύμα  που βρίσκεται σε αρμονία προς το σύνολο του απείρου ενώ ο Παν συμβολίζει ότι στη Γη έφθασαν οι  δυνάμεις του απείρου και ότι η Γη αποτελεί μετά του απείρου αρμονία. Διάμεσος μεταξύ απείρου και  Γης είναι ο Ηλιος. Η ύπαρξη του Ηλίου εξασφαλίζει την αιωνιότητα της Γης και την αθανασία της  ψυχής της. Αλλά η παραγωγή της θείας αυτής αρμονίας επί της Γης συντελείται την άνοιξη που την φέρνει και την αφομοιώνει προς τις ενέργειες του ηλιακού φωτός. Το χρονικό διάστημα που  μεσολαβεί μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η κατ’ εξοχή γονιμοποιός  εποχή κατά την οποία το ερχόμενο δια του φωτός του Ηλίου σπέρμα αυτού αναβλαστάνει υπό νέα  μορφή στη Γη και εξελίσσεται στα χρώματα και αρώματα τα οποία αποτελούν το σύνολο της  επίσημης γήινης περιβολής. Οι διάφορες μορφές της Γης, κατά το χρονικό αυτό διάστημα,  συντρέχουν να εκδηλούν τις δυνάμεις τους και να έρχονται σε γενική επιμιξία από την οποία  προκύπτει η αρμονία τους. Η Γη κατά το χρονικό αυτό διάστημα χαίρει. Αυτή η εκδήλωση της χαράς  της είναι εγγύηση της προαγωγής της σε φωτεινή. Η Γη όταν εκδηλώσει το φως της θα καταστεί μεσάζουσα μεταξύ ουρανού και σκοτεινών πέριξ αυτής ευρισκομένων σωμάτων. Τότε το πνεύμα της  θα καταστεί μια άπειρος κατά τις δυνάμεις της και την αρμονία Νύμφη και με χαρά θα δίνει Φως  παντού όπου δεν έχει εκδηλωθεί.

­Η ΤΡΙΤΗ ΕΙΚΟΝΑ παριστάνει την ίδια Νύμφη κρατούσα λύρα. Υπεράνω αυτής φωτεινός Απόλλων χωρίς καμία πανοπλία τείνει προς αυτή με χάρη το χέρι του και εκφράζει θείο μειδίαμα, το οποίο  φαίνεται ότι δέχεται η Ουράνια Νύμφη με άφατη ευγνωμοσύνη. Από τα χέρια του θείου Απόλλωνα  εξέρχονται πολύχρωμες φωτεινές γραμμές οι οποίες αγγίζουν όλο το σώμα της Νύμφης. Κάτω από  τα πόδια της Νύμφης νεαρό παιδί τείνει τα χέρια του και ζητάει να του δοθεί η Λύρα που κρατάει η  θεία Ουράνια Νύμφη. Η εικόνα αυτή είναι το αποτέλεσμα της διευθετήσεως από τον Ήλιο των δυνάμεων σε ένα σύνολο. Σε τόξο ενενήντα μοιρών του ουρανού οι δυνάμεις αποτελούν σχεδόν ο  σύνολο αυτού. Το αποτέλεσμα της εκδηλώσεως του συνόλου αυτού είναι η Λύρα την οποία το πνεύμα της Γης (δηλαδή το παιδί της εικόνας) τείνει να πάρει για να κινήσει τις χορδές της και να του  δοθεί η αντίληψη της αρμονίας. Τα αρώματα και τα χρώματα κατά το χρόνο της εαρινής ισημερίας  αποτελούν αρμονία αλλά η έννοια αυτών δεν είναι γνωστή στο πνεύμα της Γης. Ο Ορφέας παίρνει  από τα χέρια της Νύμφης την Λύρα, πλήττει τις χορδές της και του μεταδίδεται η έννοια της αρμονίας.  Τα χρώματα στην ανθρώπινη ψυχή εξελίχθηκαν σε ήχους. Οι ήχοι εξελίχθηκαν σε έννοια η οποία  προάγει στο εξής την ψυχή να αναζητήσει εκείνο το οποίο θα τη μεταφέρει στο κράτος του Φοίβου  Απόλλωνα.

Κατά το χρονικό διάστημα της Άνοιξης οι εικόνες που παριστάνουν την ουράνια Νύμφη εξελίσσονται  σε μεγαλύτερα σχήματα και μεγαλύτερες δυνάμεις. Αλλά πλέον έρχεται η δόξα του Ηλιου [στην θερινή  τροπή]. Ερχεται στο υψηλότερο σημείο και έλκει προς τα άνω τη Νύμφη και την αφομοιώνει στο θείο  του Αρμα. Τότε η Γη μεταμορφώνει τα χρώματά της σε θείους καρπούς και τα αρώματα στον  συνθετικό λόγο των καρπών.

­ΣΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΙΚΟΝΑ αντί της Νύμφης απεικονίζεται έφηβος ο οποίος φέρνει την ευθυμία από  τον ουρανό για να την μεταδώσει στην Γη. Είναι όλος χαρά και όποια ψυχή προσεγγίζει την μεταβάλλει σε Φως. Η θερμότητά του είναι μεγάλη και κατακαίει τις σάρκες όλων εκείνων των ψυχών  των οποίων οι δυνάμεις δεν έχουν σχέση με τον χειμώνα. Οσες ψυχές μετέβαλαν τους  χρωματισμούς της άνοιξης σε φωτεινό σύνολο αρμονικού καρπού προσεγγίζουν τον Εφηβο και  λαμβάνουν από αυτόν κάτι το οποίο πυρπολεί το σύνολό τους και μεταβάλει αυτό το σύνολο σε ένα  θείο χρωματισμό. Ο χρωματισμός αυτός είναι απροσδιόριστος στην όψη και στην ενέργεια. Ομοιάζει  κατά προσέγγιση προς τον χρωματισμό κυανού χυμού σταφυλής. Είναι χρωματισμός πνεύματος  και  όχι γήϊνης μορφής.

Ο Εφηβος είναι ο Διόνυσος. Είναι η συμβολική παράσταση της Ελευσίνας που σώζει την κόρη της  Δήμητρας από τις επιρροές του Πλούτωνα. Είναι το προσεγγίζον Φως επί των ανθρωπίνων ψυχών  το οποίο φέρνει τις ψυχές στην Εστία του Ουρανού, εκείνη από την οποία παρήχθησαν, αφού όμως  προηγουμένως κατακαύσει ότι θνητό υπάρχει σ’ αυτές.

Η θεία αυτή εικόνα του Ορφέα, συμβολίζει τα γενόμενα κατά το χρόνο του θέρους.  Τότε οι καρποί  ωριμάζουν. Η σταφυλή παράγει το χυμό της. Ο χυμός αυτός είναι η ερχομένη εκ του Ουρανού προς  τη Γη ευθυμία. Η ευθυμία διαλύει τα σκότη που παρήχθησαν στις ψυχές κατά τις ώρες του χειμώνα. Ο  Ηλιος κατά την ώρα του θέρους βρίσκεται στις αγκάλες του Πατρός του και οι δυνάμεις που  μεταβιβάζει στη Γη είναι ΚΑΡΠΟΣ γόνιμος. Ο ΚΑΡΠΟΣ αυτός διαφέρει της σταφυλής και είναι αυτό κάτι τι το οποίο ο θείος Ορφέας συμβόλιζε με έννοια την οποία ουδέποτε δυνάμεθα να μεταφέρουμε  σε βέβηλη γλώσσα. Και ο σίτος και η σταφυλή είναι καρποί. Προηγήθει όμως ο καρπός του σίτου.  Πριν όμως αναφανεί η δόξα του Ηλίου ο σίτος ωριμάζει αλλά η σταφυλή τότε αρχίζει να μεταβάλλεται  σε καρπό. Μια επιπλέον δύναμη υπάρχει στην σταφυλή, δύναμη με την οποία τρέφονται οι Θεοί.

­ΣΤΗΝ ΠΕΜΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ο έφηβος στέφεται με κλάδους αμπέλου και κρατεί νεάνιδα στις αγκάλες του.  Θείο μειδίαμα διακρίνεται στις μορφές και των δυο. Ο έφηβος υπερέχει κατά το ανάστημα από την  νεάνιδα. Αυτό φανερώνει την ουράνια καταγωγή του. Αλλά και η μορφή της νεάνιδας λάμπει από  χαρά. Πλησίων υπάρχει πινακίδα που υπαγορεύει στην νεάνιδα να βλέπει διαρκώς προς το  πρόσωπο του Εφήβου. Αυτό πράττει η νεανίδα μετά χαράς.

­ΣΤΗΝ ΕΚΤΗ ΕΙΚΟΝΑ ο έφηβος περιβάλει την νεανίδα, που πριν ήταν χωρίς ενδύματα, με αισθητά χρώματος κυανού. Η περιβολή αυτή είναι περιβολή Νύμφης. Προσεγγίζει πλέον ο γάμος της. Νύμφες πολλές με όμοιες αισθήτες φέρνουν δοχεία που έχουν θείο ποτό. Το ποτό αυτό είναι οίνος. Η  σταφυλή πλέον ωρίμασε στη Γη και ο γάμος πρέπει να γίνει. Γενική χαρά επικρατεί στα μυστήρια. Στη σκηνή προσέρχονται πάντες οι ουράνιοι Μύστες με κλάδους αμπέλου στις κεφαλές τους. Η χαρά  και η ευθυμία κορυφώνεται. Ο Ήλιος διέρχεται τους αστερισμούς του θέρους από τους οποίους αντλεί  τις δυνάμεις της ευθυμίας. Τότε οι Μύστες του Ορφέα ανυψώνεται υπεράνω της Γης ακολουθούντες  το άρμα των Νυμφών, οι οποίες θα ζήσουν πλέον στο Φως.

Οι Μύστες [κατά την αναχώρησή τους] αφήνουν μια μόνο παραγγελία στις γήινες υπάρξεις: Να συλλέξουν τους καρπούς του θέρους δια των οποίων και μόνο θα ζήσουν κατά τις ώρες του φθινοπώρου και του χειμώνα. Βεβαίως ο Ήλιος ακολουθών την τροχιά του θα επανέλθει στη Γη για  να ρίξει νέο σπέρμα, το οποίο αργότερα θα εξελιχθεί σε άνθος, σε άρωμα και σε καρπό. Αλλά η ζωή των γήινων υπάρξεων θα εξαρτηθεί από τους καρπούς του θέρους και όσες ψυχές δεν συλλέξουν  τους καρπούς επιμελώς υπόκεινται στο θάνατο. Έτσι η παραγγελία των Μυστών είναι επιτακτική, για εκείνες τις ψυχές που θέλουν να ζήσουν. Το γεγονός αυτό ο θείος Ορφέας το παρίστανε με την ­ εικόνα της συνέσεως­ από την οποία δεν πρέπει να αποχωρίζονται οι ψυχές εκείνες που θέλουν να  ζήσουν, γιατί είναι η σωτηρία τους.

­Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΣΕΩΣ παριστάνει γυναίκα περιβεβλημένη με ένδυμα χωρίς ειδικό χρώμα. Το  ένδυμα αυτό την προφυλάσσει από το ψύχος και στα χέρια της κρατάει καρπούς, τους καρπούς του  θέρους. Αντλεί από αυτούς τους καρπούς δυνάμεις. Δυνάμεις περιέχουσας θερμότητα δυναμένη να αντιδρά κατά του ψύχους. Ο Ήλιος κατά το χρονικό αυτό διάστημα ουδέν μεταβιβάζει. Η επίδρασή του είναι ασθενής. Εκείνο όμως που αντλεί εκ των αστερισμών από τους οποίους διέρχεται είναι  υποτύπωμα σπέρματος. Το υποτύπωμα του σπέρματος το μετατρέπει διαρκώς για να το καταστήσει πυρήνα. Τον πυρήνα αυτόν τον εναποθέτει στην Γη και θα του μεταβιβάσει δυνάμεις ώστε να  εκδηλωθεί σε άνθος. Το άνθος είναι η αρχή της εμφανίσεως του ηλιακού Σπέρματος σε καρπό. Το  χειμώνα καταπαύει η ευωχία (το συμπόσιο) των Ορφικών εκείνων οι οποίοι παρέμειναν στη Γη. Αναμένουν την άνοιξη για να αισθανθούν το άρωμά της. Αυτό το άρωμα τους υπενθυμίζει το κράτος  του Ουρανού το οποίο έρχεται να τους μεταδώσει την αιώνια ζωή. Την εμφάνιση της άνοιξης την  υποδέχονται με θείες τελετές. Γενική επιμιξία τελείται κατά την άνοιξη μεταξύ των δυνάμεων της Γης  και του Ουρανού. Αντλούν δυνάμεις και προχωρούν με βέβαια πια την πίστη ότι δεν θα επανέλθουν  στον χειμώνα. Κατά τις τελετές αυτές η λύρα του Ορφέα υπενθυμίζει την αρμονία. Οι ήχοι της λύρας  είναι παραγγελία του Ουρανού. Σπεύδουν να εννοήσουν αυτό και προχωρούν να χαιρετίσουν το  θέρος από το οποίο περιμένουν τη σωτηρία τους

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ

Ας χαιρετίσωμεν πρώτον τον Ήλιον, ο οποίος με τας θερμάς ακτίνας του φωτός του επηρεάζει τόσον τα δημιουργήματα της μητρός Γης, όσον και τας ανθρωπίνους ψυχάς, όπως εκδηλώνούν αφθονώτερον τα συναισθήματά των, την αγάπην των και την λατρείαν των προς τους Θείους νόμους της Φύσεως, τους συντρέχοντας εις την πρόοδον και την διατήρησιν του είναι των. Αι θερμαί ακτίνες του συμβάλλουν εις την ωρίμανσιν των καρπών της Γης, εκ των οποίων αντλούμεν πλουσίως την δύναμιν των στοιχείων και του χυμού των, προς λειτουρyίαν της οργανικής μας φύσεως και εις την δημιουργίαν και εκδήλωσιν του ανθρωπίνου πνεύματος. Διότι, άνευ της επιδράσεώς των, τόσον η διανόησις όσον και η λειτουργία του πνεύματός μας,  θα εστερούντο του μέσου της ενεργείας των.

Η λειτουργία του πνεύματος και τα όργανα της διανοήσεώς του δεν θα ήτο δυνατόν να συντελεσθούν. Η λειτουργία των αισθήσεων θα ήτο λανθάνουσα εις την ούσίαν του πνεύματος, το οποίον δεν θα είχεν όργανον εκδηλώσεως. Ο ανθρώπινος οργανισμός δεν θα εδημιουργείτο άνευ της παροχής των ενεργειών του Φωτός επί της φυτικής ουσίας.

Κατά τους αρχαίους μύστας το Φως του Ηλίου όχι μόνον συντρέχει εις την οργάνωσιν των μορφών μας, αλλά δι’ αυτού παρέχεται προς το πνεύμα μας ό,τι απαιτείται δια να εκδηλώσει τας λειτουργίας του και να δώσει προς αυτάς την έννοιαν των ιδιοτήτων με τας οποίας το διακρίνομεν. Ούτω αι ψυχικαί λειτουργίαι, ως συνήθως τας αποκαλούμεν, είναι αποτέλεσμα προερχόμενον εκ του πνεύματός μας τη συνδρομή του Φωτός του Ηλίου.

Αι ιδέαι, τα αισθήματα και τα συναισθήματα της ανθρωπίνης υπάρξεως είναι εκδηλώσεις του πνεύματος, ελθούσαι εις το είναι του εγώ μας δια της επιδράσεως του Φωτός του Ηλίου επί των οργάνων μας και δι’ αυτών επί της ουσίας του πνεύματός μας. Αν τούτο δεν είναι αληθές, ο σκοπός της θαυμασίας οργανώσεως των μορφών της Φύσεως παραμένει ακατανόητος. Διότι, εάν αι μορφαί της Φύσεως δεν επιδιώκουν να καταστήσουν ενεργόν το πνεύμα της δια να αποκτήσει οντότητα, είναι αδύνατον να κατανοήσωμεν τας σχέσεις της ουσίας της Φύσεως προς το πνεύμα της. Είναι αδύνατος η κατανόησις της συνεργασίας των.

Οι αρχαίοι μύσται και κατά παράδοσιν οι νεώτεροι, εώρταζον δι’ ειδικών τελετών όχι μόνον την συνεργασίαν του πνεύματος μετά της ουσίας της Φύσεως, αλλά και απέδιδον συγχρόνως και λατρείαν προς τον Θεόν. Διότι επίστευον, ότι το Ηλιακόν Φως είναι η ζωηροτέρα εκδήλωσις της ουσίας του Θεού, δεδομένου ότι δεν ηδύναντο να εννοήσουν πνευματικήν λειτουργίαν και μορφικόν κόσμον απουσία των ιδιοτήτων της ουσίας του Θεού.

Το Φως προκαλεί την εμφάνισιν και τας ενεργείας πάντων. Η δε διαφορετική ανά τους κόσμους έντασις των ακτίνων του διακανονίζει τους τρόπους της λειτουργίας των. Και κατά τας δοξασίας των αρχαίων μυστών εις τας διαφορετικάς αυτάς λειτουργίας οφείλεται και ο χωρισμός των ζωικών μορφικών πλασμάτων εις άρρενα και θήλεα, ίνα δι’ αυτών η ψυχή του κόσμου ανέρχεται εις υψηλότερα επίπεδα προόδου.

Το γεγονός τούτο εθεωρείτο υπό των μυστών σπουδαιότατον και βαθέως εσπουδάζετο. Ιδιαιτέρως εμελετώντο τα φαινόμενα και τα αίτια εις τα οποία οφείλομεν την υπαρξίν μας. Προς τούτοις απένεμον σεβασμόν και προς τας ιεράς πράξεις της Φύσεως, Αι οποίαι παρέχουν εις το πνεύμα το μέσον της λειτουργίας των δυνάμεών του. Δια τον ημέτερον κόσμον, με μίαν λέξιν, το Φως του Ηλίου είναι η αστείρευτος πηγή από την οποίαν αντλεί ούτος τα μέσα της ζωής και της προόδου του.

Ο ιδρυτής της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, ως γνωρίζω τουλάχιστον εγώ, είναι άγνωστος. Το γεγονός τούτο απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρείας και την καθιστά διαφορετικήν από τας άλλας Θρησκείας παλαιοτέρων και νεωτέρων εποχών.

Η Ελληνική Θρησκεία εν τω συνόλω της αποτελεί ένα μεγαλούργημα. Απασχολείται επιμελώς όχι μόνον με το πνεύμα και με τας λειτουργίας αυτού, αλλά και με την Φύσιν και με την δημιουργίαν των κόσμων. Αι έννοιαι της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας αι αποκαλύπτουσαι δι’ αλληγορικών παραστάσεων την ύπαρξιν, την γενεαλογίαν, το φύλον, τας ιδιότητας, τας σχέσεις και αντιθέσεις των Θεών, παρέχουν πλήρη και λεπτομερή απεικόνισιν των σταθμών της εξελισσομένης κατά τους Θείους νόμους ουσίας της Φύσεως, εκ της οποίας έρχεται εις το είναι της ενεργείας του το πνεύμα αυτής. Αποκαλύπτουν τα τελούμενα εν τω κόσμω ημών υπό της πνευματικής φύσεως των όντων. Παρουσιάζουν την προς τα πρόσω εξέλιξιν του ανθρωπίνου πνεύματος, το οποίον τείνει να ανέλθει εις θειοτέρους κόσμους.

Αι έννοιαι αυταί αναφέρονται περισσότερον εις τα θέματα της πνευματικής φύσεως, διοτι την πνευματικήν φύσιν πρέπει να γνωρίζει καλώς ο άνθρωπος. Αλλά δια να κατανοηθεί αύτη, πρέπει να μελετηθεί πρότερον η όλη Φύσις και οι λειτουργούντες νόμοι της, διότι, ως αφίνει η Ελληνική Θρησκεία να υπονοηθεί, η πνευματική ζωή εκδηλούται και ενεργεί δια των οργανικών μορφών της Φύσεως, ο δε νοητικός κόσμος είναι απόρροια του φυσικού κόσμου, και αποτέλεσμα αμφοτέρων είναι ο κόσμος των Θεών.

Η τοιαύτη συνοχή των εννοιών καταπλήσσει το πνεύμα του ειλικρινώς και ελευθέρως ερευνώντος την αρχαίαν Ελληνικήν θρησκείαν.

Αλλά περισσότερον καταπλήσσει τον νουν του ανθρώπου ο τρόπος της διατυπώσεώς της δι’ αλληγορικών εικόνων και συμβόλων. Διότι δια του τρόπου αυτού παρέμεινε και θα παραμείνει πάντοτε άθικτος από τον χρόνον, την αμάθειαν και τον εγωισμόν.

Η παράδοσις περί της γεννήσεως της Θεάς της Σοφίας, δεν διεφθάρη ποτέ. Η αλληγορική εικών των σχέσεων του Θεού Άρεως και της Αφροδίτης, η παρουσιάζουσα την γέννησιν του Έρωτος και της Αρμονίας, παρέμεινε μέχρι σήμερον αμετάβλητος, παρ’ όλην την ειρωνεϊαν την οποίαν υπέστη εκ των ανθρώπων πάσης εποχής. Aι πλήρεις μεγάλων εννοιών αλληγορίαι, αι αναφερόμεναι εις τας εκ του Ουρανού καθόδους και μεταμορφώσεις του Θεοϋ Διός, ως και εις τας σχέσεις του προς τας Νύμφας της Γης – τας αγνάς ψυχάς -διετηρήθησαν άρτιαι και εμπνέουν την επιθυμίαν εις το ελευθέρως ενεργούν ανθρώπινον πνεϋμα όπως ανέρχεται και συλλαμβάνει τους αληθείς δεσμούς της ψυχής των όντων και του Ηλιακού Φωτός. Τους δεσμούς τους συντελούντας εις την απελευθέρωσιν της ανθρωπίνης ψυχης εκ των παθών, τα οποία της εδημιούργησαν αι σκοτειναί επιδράσεις του καθαρώς υλικού κόσμου.

Πάσαι αι αλληγορικαί εικόνες της Ελληνικής Θρησκείας περικλείουν πλούτον ιδεών αι οποίοι είναι ικαναί να καταστήσουν το πνεύμα του κατανοούντος αυτάς, σοφόν. Αλλά η ερμηνεία των είναι εμπιστευμένη μόνον εις τους μεμυημένους πάσης εποχής.

Τα Ελληνικά μυστήρια απησχολούντο κυρίως με την ερμηνείαν των παραδόσεων της Ελληνικής Θρησκείας μετά της οποίας ευρίσκοντο εις στενοτότας σχέσεις, ενώ ο αμύητος κόσμος είχεν συγκεχυμένην αντίληψιν περί αυτών. Αφ’ ης όμως στιγμής τα Μυστήρια ελειτούργουν υπό την πίεσιν των μη μεμυημένων ιθυντόρων της Ελληνικής Εθνότητος, οι ιερείς των μυστηριακών σκηνωμάτων διέκοψαν τον μετά της πραγματικής αληθείας σύνδεσμόν των. Και από τότε ήρχισεν και η πτώσις του πνεύματος και του αληθούς πολιτισμοϋ της Ελληνικής Ψυχής.

Αλλά μεταξύ των πρώτων συντελεστών της παρακμής υπήρξαν και οι ερμηνευταί της ιδεολογίας της Ελληνικης Θρησκείας, οι έξω των μυστηρίων εργασθέντες. Διότι δεν ηδυνήΘησαν ούτοι να εννοήσουν τας υπερόχους πνευματικάς ιδιότητας του εξελιχθέντος πνεύματος των Θεών της Ελληνικής Θρησκείας, διότι δεν αντελήφθησαν την τελουμένην επιμιξίαν μεταξύ των φωτεινών ακτίνων του Ηλίου και των ανθρωπίνων πλασμάτων. Πρωτίστως όμως δεν ηδυνήθησαν να μάθουν, ότι εκάστη αλληγορική εικών δεν αναφέρεται μόνον εις τα πραγματικά της ανθρωπίνης υπάρξεως γεγονότα, αλλά και εις τα μορφικά καθ` όλου πλάσματα της Φύσεως και εις τας πνευματικάς ιδιότητας των Θεών. Η δε αδυναμία αύτη οδήγησεν τους παρερμηνευτάς της Ελληνικής Θρησκείας εις την διατύπωσιν σκέψεων αυτόχρημα ακολάστων.

Εσχημάτισαν μεταξύ άλλων την αντίληψιν, οτι αι σχέσεις των Θεών προς τους ανθρώπους απετέλουν αδυναμίας ψυχικάς και πνευματικάς και ούτω απέδωσαν εις τους Θεούς, ανθρώπινα ελαπώματα ανάλογα προς την ηθικήν αυτών κατάστασιν. Αλλά η ύπαρξις αδυναμιών παρεμποδίζει την νόησιν και την ηθικήν δύναμιν να λειτουργήσουν κανονικώς και να καλιερνήσουν την υλικήν υπαρξιν κατά τους Θείους νόμους, τους συντρέχοντας την πνευματικήν και ψυχικήν εξέλιξιν των όντων.

Σπ. Νάγος

Η ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ 108 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΙΧΩΡ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ». 

Ο Θείος Ορφέας υπήρξε ο πρώτος μεγάλος μυστγωγός, δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος εκείνης της εποχής του οποίου η διανόηση δια του μήκους των ακτίνων της έφθασε τα όρια των άλλων υπερτέρων κόσμων και άντλησε από εκεί την θεία γνώση δια της οποίας και η θεία δημιουργία κατανοείται και η εξέλιξη των νοητικών όνταν αυτής, καθώς και η είσοδος τους σε θειότερους κόσμους, εκεί που επικρατεί η μακαριότητα….. (η συνέχεια στο περιοδικό)

Απόψεις Αμφικτύωνος για το Κοσμογονικόν ωόν

Επί του θέματος Το κοσμογονικό ωόν ο Κων/νος Kωνσταντινίδης-Αμφικτύων διατύπωσε τις εξής απόψεις:

Επί των ανωτέρω θα ήθελα να προσθέσω ότι η δημιουργία δεν έγινε άπαξ, όπως ισχυρίζεται η εβραϊκή αντίληψη και οι πιστοί της  δημιουργίας του σύμπαντος από μια ανώτερη δύναμη, το θεό. Η δημιουργία είναι μια αέναη διαδικασία του σύμπαντος και περιλαμβάνει τη γέννηση, ανάπτυξη και το θάνατο του πλήθους των υλικών ουσιών και την μετάπτωση τους στην χαοτική  κατάσταση , όπου είναι ο χώρος που λαμβάνουν χώρα οι δημιουργίες και οι θάνατοι των κόσμων.  Δημιουργίες συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στον αιώνα τον άπαντα και ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσουν στην αιωνιότητα και στην απειρότητα. Τούτο απορρέει από το αξίωμα του Ηρακλείτου κατά το οποίον : «κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε άνθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα».= τον κόσμο αυτό ίδιο για όλους, ούτε κάποιος απ’τους θεούς ούτε κάποιος απ’τους ανθρώπους τον έφτιαξε, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά ζώσα που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. Επομένως ο κόσμος μας είναι δυναμικός και όχι στατικός όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι άνθρωποι της άπαξ δημιουργίας από την υπερτάτη δύναμη. 

Ο Ηράκλειτος διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο: «τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης», «αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτό μένειν». Την αδιάκοπη αυτή κίνηση (ροή), κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται, ο Ηράκλειτος την έβλεπε ως μια αέναη πάλη αντίθετων αρχών, «εναντιοδρομία»: πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι. Την κίνηση αυτή και την αλλαγή την υπηρετούν ευεργετικές αντιθέσεις: το αντίξοον συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην. Πηγή για τις σωστές αυτές γνώσεις είναι το λογικό, ο Λόγος. Ο Λόγος, στον Ηράκλειτο δεν είναι δεμένος με μεταφυσικές, ιδεαλιστικές αντιλήψεις, όπως έκαναν μετέπειτα οι Ιουδαιοχριστιανοί και όπως πράττει στις μισοφωτισμένες και μισοσκοτεινές εκπομπές του ο κ. Φουσσάνος και το σημερινό σιωνιστικό κατεστημένο.

Ο Ηράκλειτος δίδασκε ακόμη ότι: «Συλλάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συναίδον διαίδον, και εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα».= Συνάφειες είναι : ολότητα και μη ολότητα, ομόρροπο και αντίρροπο, σύμφωνο και παράφωνο. Από όλα ένα και από ένα όλα.( fragmentum B 10)

 Όσον αφορά στην διάσταση του Χρόνου είναι μια ψευδαίσθηση του παρατηρητή, διότι ο χρόνος καθιερώθηκε από τότε που άρχισε η παρατήρηση της αέναης μεταβολής. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα υπήρχε και χρόνος. Σε ένα υποθετικό «ακίνητο σύμπαν»  δεν υπάρχει χρόνος . Πρόκειται για την συνεχή μεταβολή που μας δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση,  διαφορετικά αν ο κόσμος ήτο αδρανής και ακίνητος ασφαλώς δεν θα υπήρχε χρόνος, αλλά αιωνία στασιμότητα και ακινησία. Όμως αυτό είναι άτοπο διότι κατά τον μέγα φιλόσοφο  «τα πάντα ρει» και επομένως η ροή αυτή στα μάτια μας φαντάζει σαν το πέρασμα μέσα από τον ποταμό του χρόνου.

Αναφορικά δε προς το πλήθος μέσα σ’ αυτό δεν πρέπει να βάλουμε μόνον την ύλη αλλά συνθετικά την υλοενέργεια(φωτεινή και σκοτεινή ύλη και φωτεινή και σκοτεινή ενέργεια) , η οποία στην χαοτική της μορφή είναι υπό λανθάνουσα μορφή και το δυναμικό της είναι μηδέν. Αυτός είναι ο λόγος που  αρκετοί   θεωρούν ότι το σύμπαν (κόσμος) έγινε εκ του μηδενός. Μέσα στο χάος υπάρχει η υλοενέργεια υπό αθέατη και ανέκδήλωτη μορφή με λανθάνον δυναμικό μηδέν  , αρχίζει δε να εκδηλώνεται κάτω από την επίδραση κάποιου δυναμικού πεδίου .Βέβαια ακόμη δεν έχουμε φθάσει στην ανακάλυψη του βασικού ατμήτου σωματιδίου που αποτελεί την δομική ύλοενέργεια του σύμπαντος  και εκ του οποίου τα πάντα δημιουργήθηκαν.  

     Ο Δημόκριτος το προσέγγισε θεωρητικά με το άτομο , το οποίον φυσικά δεν είναι αυτό που θεώρησαν οι σύγχρονοι επιστήμονες , το οποίον διεσπάσθη και συνεχώς μας δίδει εκπλήξεις καινούργιων σωματιδίων με τελευταία  ανακάλυψη εκείνη του μεγάλου   πειράματος του CERN, το  «Πλάσμα Κουάρκ-γλοιονίων» που για πολλούς θεωρητικούς φυσικούς αποτέλεσε τη βάση για όλες τις μεταγενέστερες δομές της ύλης. Αν πράγματι οι επιστήμονες του CERN καταφέρουν να τη σχηματίσουν τότε θα έχουν καταστήσει «ορατή » κάποια αόρατη μέχρι τούδε , μορφή βασικής  υλοενέργειας που είναι κοινό (δομικό συστατικό ) σε κάθε ύλη και ενέργεια.

Το κοσμογονικό ωόν

Κατά τους Ορφικούς δύο υπήρξαν τα ουσιαστικά αίτια της δημιουργίας η Μονάς ή Χώρος και το πλήθος, εκείνο το οποίον και απετέλεσεν και αποτελεί το περιεχόμενον της Μονάδος. Πλήθος (ή Αόριστος Δυάς) είναι το άπειρο πλήθος των ατόμων της Ατομικής ή Μεριστής Ουσίας είναι η κατ’ άτομα δημιουργική ουσία της Φύσεως. Μονάς (ή Μονάς Τρία) είναι η Συνεχής ή Αμέριστη ουσία της Φύσεως είναι το εν συνεχεία υπάρχον του απείρου, το αποτελούν την ενότητα αυτού.

Το Πλήθος (ατομική ουσία) ενούμενο υπό της Μονάδος (συνεχής ουσία) εμφανίζει το πρώτον Κοσμογονικό Ωόν, το πρώτον μορφικόν έκδηλον της δημιουργίας, εντός του οποίου δυναμικώς περιείχετο παν ό,τι εξεδηλώθη εις λειτουργίας μεταγενεστέρως εις τους απείρους κόσμους (η ενεργός ουσία). Συνεπώς εκ των δύο τούτων ουσιών απετελέσθη το Κοσμογονικόν Ωόν και από του σημείου τούτου άρχισε η δημιουργία των κόσμων. Η δημιουργία των κόσμων αναφέρεται εις την εμφάνισιν των μορφών.

Το κοσμογονικόν ωόν του Ορφέως εμφανίζει την υψίστην διανόησιν αυτού περί της δημιουργίας, διότι δι’ αυτού λαμβάνομεν την έννοιαν του πρώτου δημιουργικού τύπου της δημιουργίας, του πρώτου δημιουργικού τύπου των μορφών αυτής. Το Πλήθος ήτο το περιεχόμενον ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το πλήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος.

Πλήθος ήτο το χάος, το ουσιαστικό αίτιον, το εις ατομικήν ουσίαν εμφανισθέν εν τη δημιουργία των κόσμων, το περιεχόμενον υπό του ετέρου αιτίου εκείνου το οποίον έλαβε την έννοιαν του περιέχοντος. Είναι δηλαδή το περιεχόμενον τούτο ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το π  λήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος. Το χάος έλεγεν, ήτο η ουσία εκείνη η οποία ενεφάνισε την ύλην, διότι η ύλη ως την γνωρίζομεν είναι κατάστασις της ουσίας του χάους.

Την Μονάδα, οι μεμυημένοι εις την Ορφικήν ιδεολογίαν, ονόμαζον βραδύτερον αιθέρα και ισχυρίζοντο ότι αύτή διοργάνωσεν την ουσίαν του χάους και συνετέλεσε εις την εμφάνισιν των μορφών. Αυτή συνέχει το άπειρον και συντελεί εις την έπ’ άπειρον ανέλιξιν των ουσιών αυτού. Δεν ήτο αρχικώς τοιαύτη, ούτε μέλλει να μείνει εσαεί εις την κατάστασιν της ύλης.

Την ουσίαν του χάους διεμόρφωσεν η Μονάς εις την κατάστασιν της ύλης και εις την Μοναδα εναπόκειται να μεταβάλλει την κατάστασιν αυτής εις άλλην τοιαύτην με δυναμικάς ενεργείας υπερτέρας. Έλεγαν επίσης, ότι εκ του κοσμογονικού ωού, το οποίον προήλθεν εκ του χάους και της Μονάδος, εξεπορεύθη κατά πρώτον ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως, ο Έρως περί του οποίου έλεγον οι μύσται της Ελευσίνος ότι είναι ο νεώτερος και αρχαιότερος των Θεών.

ΕΟΡΤΑΙ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

Εις τα ορφικά μυστήρια εγένοντο εορταί δια των οποίων εξεδηλούτο η λατρεία προς την Φύσιν και εν ταυτώ διεδηλούτο η ιστορία της εμφανίσεως των ανθρωπίνων ψυχών και η ανοδός των προς τους πνευματικούς κόσμους.

Εώρταζον την φθινοπωρινήν Ισημερίαν κατά πρώτον και κατ’ αυτήν εξεδήλουν την λατρείαν των προς την Θείαν δημιουργίαν, διότι έφερε τα όντα εις το είναι αυτών και πρωτίστως ο εορτασμός των εστρέφετο εις το γεγονός της εμφανίσεως της ανθρωπίνης ψυχής. Την ψυχήν ωνόμαζον κόρην πρωτογόνην και εσπούδαζον τας εκδηλώσεις της, δια των οποίων έφθασεν αύτη να διακριθεί ως νοητικόν ον της Φύσεως. Εικόνιζον την περίοδον από της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου ως αντιστοιχούσαν προς την περίοδον του χρόνου κατά τον οποίον ηδυνήθη αύτη (η ανθρωπίνη ψυχή), να εκδηλώσει τας δυναμικότητάς της, δια των οποίων εχαρακτηρίσθη ως πράγματι νοητικόν ον. Δηλαδή, ον ικανόν να δεχθεί τας επιδράσεις του Ουρανού, διαπλάσει τον ηθικόν χαρακτήρα του ανθρώπου και διαμορφώσει την συνείδησίν του κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωήν του εν αρμονία προς τους ομοίους του όπως αποτελέσει μετ’ αυτών τας ανθρωπίνας κοινωνίας δια των οποίων θα εξησφαλίζετο η πρόοδός των.

Η περίοδος από της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου, αντιστοιχούσε κατά τους ορφικούς, προς την πρώτην περίοδον του ανθρωπίνου γένους κατά την οποίαν επάλαισε η ψυχή αυτού δια να εύρει την οδόν προς σύστασιν των ανθρωπίνων κοινωνιών. Αι ατμοσφαιρικαί μεταβολαί τον χρόνον της περιόδου αυτής, ελεγον, είναι η ζώσα αλληγορική εικών της πρώτης ψυχικής ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Η πτώσις των υδάτων κατά τον χρόνον τούτον εικονίζει τας κατερχομένας εξ Ουρανού ακτίνας του φωτός και ως αύτη καθιστά γόνιμον την Γην προς καλλιέργειαν των σπερμάτων δια των οποίων θα εμφανισθεί η βλάστησις και εξ αυτής τα άνθη και oι καρποί, ούτω και δια των ακτίνων του φωτός αι ανθρώπιναι ψυχαί θα εκδηλώσουν τας ιδέας και συναισθήματα αυτών. Όπως καλλιεργείται η Γη δια την εκδήλωσιν της βλαστήσεως αυτής, ούτω πρέπει να καλλιεργούνται και αι ανθρώπιναι ψυχαί, δια να εκδηλούν τας δυνάμεις των και τας μεταβάλλουν εις ιδέας και συναισθήματα.

Κατά την εορτήν της χειμερινής Τροπής του Ηλίου οι Ορφικοί εώρταζον την γέννησιν του Διονύσου του Ζαγρέως. H εορτή αυτή ήτο υψίστης σπουδαιότητος, διότι κατ’ αυτήν απεκάλυπτον ότι η ανθρωπίνη ψυχή έφθασε εις τα όρια της διανοήσεως να εκδηλώσει δυναμικότητας δια των οποίων θα έλθει εις επαφήν προς τον Ουρανόν εκ των επιδράσεων του οποίου θα εκδηλωθούν εν αυτή ικανότητες προς απόκτησιν μεγαλυτέρας γνώσεως, η οποία θα την φέρει εις κατάστασιν να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής της ανόδου. Η εποχή της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου ελαμβάνετο ως αλληγορική εικών του χρόνου της προπαρασκευής των ανθρωπίνων ψυχών, κατά τον οποίον θα εξεδηλούντο παρά αυτών συναισθήματα και πράγματι φυσικαί ιδέαι, δια των οποίων θα επροχώρουν προς την πνευματικήν των αναγέννησιν η οποία θα σημειωθεί κατά τον χρόνον του έαρος, ότε και αι ακrίνες του φωτός του Ηλίου θερμότερον επιδρούν δια την εκδήλωσιν και λειτουργίαν του νόμου του Φάνητος. Τα εκδηλούμενα υπό της βλαστήσεως της μητρός Γης άνθη και μύρα, κατά τον χρόνον τούτον, η χαρά και το χάρμα της μητρός Γης τα οποία εκλεπτύνουν τας ανθρωπίνας αισθήσεις είναι η αλληγορική εικών, κατά τον Θείον Ορφέα, η εμφανίζουσα τας εκδηλώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, εκείνων αι οποίαι βαίνουν προς την αθανασίαν των φέρουσαι τα εικονιζόμενα υπό του γέλωτος του Φάνητος πλέον εν τη φύσει αυτών.

Κατά την εορτήν της χειμερινής τροπής του Ηλίου των Ορφικών, κατά την οποίαν υμνούν την γέννησιν του Διονύσου του μέλλοντος απελευθερωτου των ανθρωπίνων ψυχών εκ του Άδου, οι Ορφικοί εσπούδαζον τα μεγάλα γεγονότα των μεταμορφώσεων των ψυχών της Γης και δια της σπουδής ταύτης εγνώριζον τα μέσα τα οποία θα τους καθοδήγουν δια να είσέλθουν εις την οδόν της αθανασίας. Κατά την αυτήν ώραν του ετους εγεννήθησαν και όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι της μυστηριακής γνώσεως, εκείνοι οι οποίοι υπήρξαν οι πρωrοπόροι πασών των αρχαίων θρησκειών. H γέννησις όμως αυτή δεν είναι η εμφάνισις των ανθρωπίνων αυτών οργανισμών, αλλά η αλληγορική εικών της πνευματικής αυτών αναγεννήσεως, δια της οποίας κατανικάται ο τιτανικός κόσμος. Εώρταζον οι Ορφικοί την εαρινήν Ισημερίαν, το σύμβολον του ηθικού θανάτου της τιτανικής των ανθρώπων φύσεως και της πνευματικής των αναστάσεως ή της νέας αυτών γεννήσεως εις τας πνευματικάς φύσεις του πνευματικού κόσμου των αθανάτων. Εώρταζον τον θάνατον του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου αυτού γέννησιν εκ της φύσεως του Ολυμπίου Διός. Την γέννησιν Διονύσου του Ελευθερωτού των ανθρωπίνων ψυχών, την σύζευξιν της αποκαθαρθείσης ανθρωπίνης ψυχής εκ των παθών της τιτανικής αυτών φύσεως μετά του υπό του Διονύσου εικονιζομένου άρματος των αθανάτων πνευμάτων. Η εορτή αυτή των Ορφικών, απετέλεσεν την πνευματική δόξαν του Θεiou Ορφέως και θα είναι πανευτυχείς αι ψυχαί των μυουμένων εις το Ορφικά μυστήρια, εκείναι αι οποίαι θα κατανοήσουν την αποκάλυψιν του ηγέτου τούτου της υπερόχου αυτού βάσεως της θεογονίας.

Κατά τας εορτάς των Ορφικών αι οποίαι ελάμβανον χώραν κατά τας ημέρας της εαρινής Ισημερίας, ετελούντο και τα συμπόσια αυτών. Τα συμπόσια των ωμοφαγίων. Εθυσίαζον τον Διονυσιακόν Ταύρον και έτρωγον εκ των σαρκών αυτού. Αλλά ποίος ήτο ο Διονυσιακός Ταύρος; Εις το σημείον αυτά της αλληγορικής ταύτης εικόνος, επιμελώς εκρύβη υπό του Θείου Ορφέως η μεγάλη αλήθεια, την οποίαν μόνον άκρως μεμυημένοι εις τα Ορφικά μυστήρια θα ηδύναντο να κατανοήσουν. Μόνον ολίγας λέξεις δύναμαι να προσθέσω δια την αλληγορικήν ταύτην εικόνα. Διόνυσος και Ταύρος. Ο Διόνυσος είναι τέκνον του Διός και ο Ταύρος μία εκ των πτυχών του νόμου του Φάνητος. Ο Φάνης αφομοιωθείς εις την φύσιν του Διός έδωσεν εις αυτόν τας πνευματικάς εξουσίας του Ουρανού… Εν εκ των τέκνων του Θεού Διός φέρει ως σύμβολον αυτού τον Ταύρον. Εκείνος εκ των μυστών των Ορφικών μυστηρίων ο οποίος θα εγνώριζεν και θα εξετίμα το τέκνον τούτο του Θεού Διός, θα ηννόει την συμβολικήν έννοιαν του Ταύρου. Ο συνδυασμός των δύο εννοιών του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάσιν της μεγάλης αποκαλυφθείσης αληθείας του Θείου Ορφέως. Αποτελούν την λύσιν του προβλήματος περί της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής.

Και ο Θεός Ζεύς κατά την Ελληνικήν παράδοσιν μετεμορφώθη εις Ταύρον, προκειμένου να έλθει εις ερωτικάς σχέσεις προς μίαν Νύμφην, προς μίαν Τιτανικήν φύσιν έχουσαν ψυχήν, προς μεταμόρφωσιν της φύσεώς της ταύτης. Τα διασωθέντα υπό αμυήτων περί των Ορφικών συμποσίων κατά τα οποία πράγματι οι Ορφικοί έτρωγαν ωμάς σάρκας, είναι αξία να λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνον υπό αμυήτων ανθρώπων και φρονούν ότι δεν αξίζει να λεχθεί ουδεμία λέξις περί τούτων, αφού επίσης είναι γνωστόν ότι οι Ορφικοί ηκολούθουν ακρεοφαγικήν δίαιταν. Αι εορταί της εαρινής Ισημερίας των Ορφικών απετέλουν δι’ αυτούς υψίστην σπουδήν. Θάνατος και εκ νέου αναγέννησις του Διονύσου παρέχει την εννοιαν του θανάτου της τιτανικής φύσεως και εισόδου της ψυχής αυτού εις το βασίλειον των αθανάτων. Είναι ο θάνατος των παθών της τιτανικής φύσεως των μεμυημένων και η εμφάνισις των μεγάλων αρετών αι οποίαι εξασφαλίζουν τον θρίαμβον αυτών. Αυτόχρημα κατατρόπωσις της τιτανικής φύσεως η οποία ως νόμον αυτής έχει τον θάνατον.

Oι Ορφικοί ετέλουν εορτάς και κατά την Θερινή Τροπήν του Ηλίου. Κατ’ αυτάς ανεφέροντο εις τον θρίαμβον κατά του νόμου του θανάτου των τιτανικών φύσεων Διονύσου του Ελευθερέως. Αλλά και κατά τας τελετάς ταύτας oι Ορφικοί εξεδήλουν την λατρείαν των προς την Θείαν Δημιουργίαν, η οποία έφθασεν δια των εκδηλώσεων των νόμων αυτής εις την εμφάνισιν των νόμων της θεοποιήσεως των όντων της. Εξεδήλουν δε και ευγνωμοσύνην εις τα θεοποιηθέντα υπέροχα τέκνα αυτής, υπό την προστασίαν των οποίων ετίθεντο δια της ελευθέρας αυτών διαθέσεως. Ο Θεός Απόλλων, η εκπροσώπησις της αιωνίας νεότητος των αθανάτων, απετέλει το κορύφωμα της εκδηλώσεως της ευγνωμοσύνης των. Η λύρα του κατ’ αυτήν την ώρα του έτους παρεδίδετο υπ’ αυτού προς τον Θείον Ορφέα, δια να κρούει τας χορδάς της και μεταδίδει τους ήχους της εις τας ψυχάς των μεμυημένων, όπως εναρμονίζουν τας πνευματικάς των δυνάμεις προς την πνευματικήν φύσιν του Θεού της αιωνίας νεότητος. Εις τας εορτάς της Θερινής Τροπής του Ηλίου των Ορφικών, ελάμβανον μέρος εξ αυτών, εκείνοι μόνον οι οποίοι είχον διέλθει όλους τους βαθμούς της Ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά των δεν αποτελούντο από ωμοφάγια, αλλά από τροφήν την οποίαν απεκάλουν αμβροσιακήν και από ποτόν το οποίον απεκάλουν Διονυσιακόν οίνον. Δεν δύναμαι, διότι δεν γνωρίζω, να είπω τι περισσότερον περί των εορτών των Ορφικών της Θερινής τροπής του Ηλίου.

 Εξετέθησαν με σαφήνειαν, όσον ήτο δυνατόν να εκτεθούν τα εκ της παραδόσεως σωζώμενα περί των Ορφικών και του Θείου Ορφέως με την πίστιν ότι θα αποτελέσουν εν τη διανοία των μεταγενεστέρων αντικείμενον ευρυτέρας ερεύνης και με την βεβαιότητα ότι θα τα συγκρίνουν με την ιδεολογίαν των συγχρόνων μυστηριακών οργανώσεων και θα εμβαθύνουν ούτοι εις τας αληθείας, τας οποίας μόνον μεμυημένοι άνθρωποι δύνανται να κατανοούν. Aι άλληγορικαί εικόνες των Ορφικών μυστηρίων αποτελούν τα μεγάλα ερείσματα δια τους μεμυημένους, όπως κατανοούν τας εννοίας της Θείας πνευματικής φύσεως, αι δε συνθέσεις αυτών είναι απαύγασμα της υπερόχου διανοήσεως του μεγάλου διδασκάλου Ορφέως, του πρωταρχικού τούτου διδασκάλου των μυσταγωγικών αληθειών, προς τον οποίον οφείλουν να εκδηλούν άπαντες οι μεμυημένοι όλων των μυστηριακών οργανώσεων την ευγνωμοσύνην των.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

Η δράση του ιερου Πυρός κατά τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ εκδοσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ, Ακαδημίας 86 5ος οροφος) 

Την μεγάλη σημασία του Πυρός μας δείχνουν αφενός μεν ο Συμβολισμός της Θεάς Εστίας[1] και αφετέρου το αρχαίο λόγιο η φύση ολόκληρη αναγεννάται δια του Πυρός.  Το λόγιο αυτό δείχνει την μεταμορφωτική δράση του Πυρός στον υλικό, στον μορφικό, στον ψυχικό και στον πνευματικό κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι το στοιχείο του Πυρός αποτελεί τον παράγοντα εκείνον ο οποίος μετέχει σ’ όλες τις μεταμορφώσεις της Φύσεως οι οποίες είναι εμφανέστερες κατά τις τέσσαρες εποχές του έτους[2]. Ιδιαιτέρως κατά τα ηλιοστάσια (θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο) που η ένταση (θερινό) και η χαλάρωση (χειμερινό) αντιστοίχως της ενεργείας του στοιχείου του Πυρός του Ηλίου δημιουργεί όλα τα γνωστά θαυμαστά φαινόμενα, όχι μόνον επί της υλικής φύσεως αλλά και επί της συνειδητής και πνευματικής φύσεως.

Γνώρισμα της εντέλειας ενός σώματος είναι η εκδήλωση των Νόμων της Θερμότητας και του Φωτός. Γνωρίζουμε επίσης ότι και τους δύο αυτούς νόμους (Θερμότητας και Φωτός) τους έχει εκδηλώσει σε υπέρτατο βαθμό στο ηλιακό μας σύστημα ο Ήλιος. Συνεπώς, εξ αυτού του γεγονότος, κατανοούμε ευχερέστερα ότι όταν η Γη δέχεται εντονότερα την επίδρασή του Πυρός του Ηλίου κατά την θερινή τροπή τότε το υπάρχον στην Γη Πυρ παρουσιάζει μεγαλύτερη ενεργητικότητα ενώ, όταν δέχεται ασθενέστερα την επίδραση του Πυρός του Ηλίου κατά την χειμερινή τροπή, συμβαίνει το αντίθετο.

Εκτός από τα προαναφερθέντα ηλιοστάσια (Θερινό και Χειμερινό) έχουμε και τις δυο ενδιάμεσες θέσεις, τις δύο ισημερίες (Εαρινή και Φθινοπωρινή), με αποτέλεσμα να εμφανίζονται στην Γη οι τέσσαρες εποχές του έτους. Έτσι, όταν οι δυνάμεις της ενεργητικότητας της Γης είναι μειωμένες, κυοφορεί τα εντός αυτής σπέρματα και αναμένει την νέα εντονότερη ζωογόνο επίδραση του Ηλίου ώστε να εκκολάψει τα σπέρματα. Συνεπώς οι μεταμορφώσεις και η εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως πάνω στην Γη είναι αποτέλεσμα της επιδράσεως του πυρός Ηλίου γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που δίνει τον ρυθμό στο πλανητικό μας σύστημα και  την ζωή υπό την ευρεία της έννοια. Τα διάφορα φαινόμενα που λαμβάνουν χώραν πάνω στην Γη μαρτυρούν την ζωογόνο επίδραση του Πυρός Ηλίου στην Γη γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που συνθέτει  σήμερα για να αποσυνθέσει αύριο και να ανασυνθέσει αργότερα. Με την βοήθεια του ηλιακού πυρός μετατρέπεται το απλό σπέρμα σε δρυ και με τις διαφορετικής εντάσεως ακτίνες του προκαλούνται οι διαφορετικές λειτουργίες στον κάθε οργανισμό. Επίσης ο Ήλιος επιδρά και επί των συνειδητών νοητικών υπάρξεων, με αποτέλεσμα την αναγέννηση και αναμόρφωση του πνεύματος αυτών, με την αναγέννηση και αναμόρφωση των συναισθημάτων, των ιδεών και της ενέργειας της κάθε ατομικότητας η οποία ενέργεια είναι το πλαστικό μέρος του οργανισμού της. Συνεπώς ο Ήλιος με τις ακτινοβολίες του αφυπνίζει τα σπέρματα των Ιδεών και επιβοηθεί τα όντα να ανέλθουν σε ανέλιξη. Για να είναι όμως αμεσότερα τα αποτελέσματα αυτών των επιδράσεων στον άνθρωπο, πρέπει να φροντίσει να εκμηδενίσει κάθε αντίδραση των στοιχείων της κατώτερής του φύσεως.

Τόσο ο Ήλιος όσο και τα άλλα πλανητικά σώματα ασκούν επί της Γης επίδραση δια της ενεργείας του Πυρός τους. Η επίδραση αυτή μεταδίδεται και στα νοητικά και πνευματικά όντα της Γης και επιδρά στους προσωπικούς λόγους κατά τρόπο ώστε να αναγεννά και μεταμορφώνει το πνεύμα δια της αναγεννήσεως και αναμορφώσεως των συναισθημάτων, των ιδεών και της ενεργείας του κατά μέρος πυρός του ατομικού λόγου ο οποίος είναι το πλαστικό στοιχείο του οργανισμού. Αυτά αποτελούν την μυστική κλείδα με την οποία μόνον ένα ακηλίδωτο χέρι μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να ανοίξει την θύρα εκείνη που θα τον οδηγήσει στο πεδίο υπεργήινης σοφίας και ταυτόχρονα είναι η κλίμακα εκείνη που θα τον αναβιβάσει στα ουράνια δώματα.

Οι εκδηλώσεις του ιερου πυρός

Το πυρ εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό μιλάμε για υλικό, ζωικό και πνευματικό πυρ.

Όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, η ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ είναι εκδήλωση της μεριστής ή ατομικής ουσίας και το ΦΩΣ είναι εκδήλωση της αμέριστης ή συνεχούς ουσίας ή αιθέρος. Συνεπώς το γνωστό σε όλους μας Πυρ, που προέρχεται από την καύση υλικών σωμάτων, είναι αποτέλεσμα της συλλειτουργίας της αμέριστης και της μεριστής ουσίας και γι’ αυτό το ονομάσουμε Υλικό Πυρ.

Εκτός από αυτό το υλικό πυρ υπάρχει και άλλο πυρ το οποίο είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας των ζωικών οργανισμών των ζώων και εκδηλώνεται ως ΖΩΙΚΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ και ως ΖΩΙΚΟ ΦΩΣ τα οποία από κοινού συνιστούν Ζωικό Πυρ. Η Ζωική Θερμότητα μας είναι γνωστή ενώ το Ζωικό Φως θα το ιδούμε όταν καταστείλουμε τα πάθη μας και αποκτήσουμε ήρεμο νου τον οποίο δεν τον ταράζουν τα πάθη και οι κακίες. Το Ζωικό Πυρ είναι το κυριότερο αναγεννητικό μέσο των ανθρώπων που μπορεί να τους οδηγήσει στην αποθέωση.

Τέλος εκτός από το Ζωικό Πυρ των όντων που έχουν γήινους οργανισμούς υπάρχει και το Πνευματικό Πυρ στους οργανισμούς των αθανάτων πνευμάτων και το οποίο προέρχεται από την συλλειτουργία της θερμότητας και του φωτός των οργανισμών αυτών των οντοτήτων. Χαρακτηριστικό του πνευματικού πυρός έναντι του ζωικού πυρός είναι η αφθαρσία του η οποία προέρχεται από την αδιάσπαστη συλλειτουργία των ηλιακής ποιότητος στοιχείων του.

---

[1] Για την θεά Εστία θα αναφερθούμε σε άλλο δημοσίευμα.

[2] Το θέμα αυτό αναλύεται στο δημοσίευμα του ΙΧΩΡ «ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ» (τεύχος 47-48 Αύγουστος 2004)