ΠΕΡΙ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Πρώτον καθήκον παντός ανθρώπου είναι να εργάζεται. Στην Φύση τίποτε δεν μένει αργό γιατί η εργασία είναι νόμος της Φύσεως. Αν ατενίσουμε το μεγαλούργημα του εκδηλωμένου Σύμπαντος θα πειστούμε αμέσως ότι ολόκληρο το Άπειρο εργάζεται ακατάπαυστα αφού παράγει στον άπειρο χρόνο άπειρους Νόμους και δυνάμεις, παράγει φως και αρμονία, παράγει μορφές και συνειδήσεις των οποίων (συνειδήσεων) προορισμός είναι επίσης η εργασία με την οποία αφενός μεν συντονίζονται προς τις ενέργειες του θείου Απείρου αφετέρου προοδεύουν και εξελίσσονται. Η σπουδαιότερη εργασία των ανθρωπίνων συνειδήσεων είναι 

• η μεταμόρφωση των εσφαλμένων και ατελών ιδεών σε αθάνατες Ιδέες, 
• η μεταμόρφωση των ταπεινών και αντικοινωνικών συναισθημάτων σε υγιή συναισθήματα
• η κατεργασία του ψυχικού τους εγώ με την ιερή τέχνη της ψυχουργίας που δίδαξαν και διδάσκουν τους οπαδούς τους όλα τα Μυστα-γωγικά Τάγματα. 

Ο μη εργαζόμενος άνθρωπος παρεμβαίνει με την βούλησή του στις λειτουργίας των νόμων της οργανικής του φύσεως και διαταράσσει τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας που έχουν με τους λειτουργούντες νόμους της Φύσεως του περιβάλλοντός του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προκαλέσει χαλάρωση των σχέσεων της οργανικής του φύσεως προς το σύνολο της Φύσεως του περιβάλλοντός του. Επίσης προκαλεί από απόψεως ενεργείας παθητικότητα στην οργανική του φύση με επακόλουθο να περιέλθει σε παθηκικότητα και η ψυχή του, δηλαδή σε κατάσταση που να μη δύναται η ψυχή του να εξωτερικεύει σε λειτουργία τις δυνάμεις της προς αύξηση των ενεργειών της. Η αδυναμία της ψυχής του να εξωτερικεύσει τις ψυχικές του δυνάμεις και μάλιστα αυτές που αφορούν την διανοητική και συναισθηματική λειτουργία της ανθρώπινης φύσεως οδηγεί σε αδράνεια και τις νοητικές του και ηθικές του δυνάμεις με συνέπεια ολόκληρη η ανθρώπινη φύση περιέρχεται σε αδράνεια και δεν συντελείται καμιά ανθρώπινη πρόοδος. 

Εργασία είναι η προσπάθεια του πνεύματος και των βραχιόνων όταν αυτή επιφέρει χρήσιμο αποτέλεσμα. 

Συνεπώς μόνον η προσπάθεια που φέρει χρήσιμο αποτέλεσμα είναι εργασία. Έτσι κάθε προσπά-θεια του πνεύματος και των βραχιόνων που αποβλέπει σε καταστροφή της υγείας και της ζωής των ανθρώπων ή στην διατήρηση της πλάνης (όπως γίνεται ιδιαίτερα δια σκέψεων και θεωριών που διαδίδονται και γράφονται από ορισμένες θρησκείες), της συσκοτίσεως, του ψεύδους, του φόβου μεταξύ των ανθρώπων ή στην απόκτηση αγαθών της ζωής με αθέμιτα και ανήθικα μέσα, είναι απαράδεκτη και καταδικάζεται διότι απ’ αυτές τις προσπάθειες λείπει το χρήσιμο αποτέλεσμα. 

Η Εργασία είναι υλική και διανοητική. 

Η υλική εργασία εκτελείται δια των βραχιόνων και των χειρών του αν¬θρώπου. Τοιαύτη είναι η καλλιέργεια της γης, η οικοδομή των κτιρίων, η κατασκευή των εργαλείων και η παραγωγή των εφοδίων του φυσικού βίου. 

Η διανοητική εργασία αρχίζει από την υποχρεωτική εκπαί-δευση, υψώνεται μέχρι των μεγίστων συλλήψεων του ανθρωπίνου πνεύματος στις τέχνες και στις επιστήμες, αναπτύσσει τις διανοητικές μας δυνάμεις και μας αποκαλύπτει τα μυστήρια της Φύσεως, ανεγείρει (με την βοήθεια και συνδρομή της υλικής εργασίας) περίλαμπρα μνημεία και καταλείπει έτσι στους μέλλοντες αιώνες τον αποκτηθέντα πλούτο από τον συνεταιρισμό των δυο αυτών δυνάμεων.

Η ανθρωπότητα υφίσταται μόνον και τελειοποιείται δια της εργασίας.

Αυτή μόνον επιβοηθεί την Φύση. Αυτή θωρακίζει ημάς από της κακίας. 

Αυτή εξασφαλίζει την ελευθερία μας.

Ας δοξάσουμε την εργασία και τους εργάτες και ας καταδικάσουμε τους άχρηστους στην κοινωνία οι οποίοι ως κηφήνες προσπαθούν να πορίζονται τα προς το ζην εκ της εργασίας των άλλων.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι για τον ελεύθερο άνθρωπο η εργασία είναι ύψιστη αρετή και ο οποίος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφετέρου την αρνητική διδαχή (από ορισμένες θρησκείες προερχομένας εκ της «παλαιάς διαθήκης») η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος και ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι η μετά θάνατο κληροδότηση του «παράδεισου», δηλαδή χώρου όπου ο άνθρωπος θα παραμένει άεργος και αδρανής σαν φυτό και ότι αυτή η φυτική ζωή, κατά τους οπαδούς των «βιβλικών» θρησκειών (εβραιοχριστιανικής και ισλάμ) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία. 

Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα γιατί μέσω αυτής προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. Η αποφυγή της εργασίας, ακόμα και αν βασίζεται σε «ιερά βιβλία», προκαλεί στασιμότητα που αποτελεί έμπνευση του σκότους, αυτού του σκότους το οποίο δεν θέλει την πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, αφού η εργασία είναι μοχλός προόδου και εξελίξεως της ανθρωπότητας και, πέραν του χρησίμου αποτελέσματος, μας αποκαλύπτει τα μυστικά της Φύσεως, τόσο της οργανικής όσο και της πνευματικής. 

Η εργασία του ανθρώπου πρέπει όμως να είναι και ανάλογη προς τις σωματικές και διανοητικές δυνάμεις που μπορεί να διαθέσει κατά την διάρκεια της ημέρας με ομαλή λειτουργία του οργανισμού του ή που μπορεί να αναπληρώνει η οργανική του φύση. Η κατανάλωση σωματικών και διανοητικών δυνάμεων πέραν των όσων μπορεί να διαθέσει ο οργανισμός του προκαλεί εξάντληση του οργανισμού του με αποτέλεσμα ο οργανισμός του να εμφανίσει φαινόμενα υπερκοπώσεως. Η υπερκόπωση του οργανισμού συμπαρασύρει και την ψυχική του λειτουργία με αποτέλεσμα να προκαλέσει φαινόμενα παθητικότητας και στην οργανική του φύση και στην ψυχή του. 

Ανάλογα φαινόμενα εμφανίζονται και σε ανθρώπους άεργους οι οποίοι με την αδράνεια που προκαλούν οι ίδιοι τόσο στον οργανισμό τους όσο και στην διάνοιά τους οδηγούν σε παθητικότητα βαρύτερης μορφής την οργανική τους φύση. Η παθητικότητα αυτή (είτε προέρχεται από υπερκόπωση είτε από αεργία) παρεμποδίζει την εξωτερίκευση σε λειτουργία των ψυχικών δυ-νάμεων, διότι για να εκδηλωθούν και λειτουργήσουν οι ψυχικές δυνάμεις έχουν ανάγκην μέσου και το μέσον αυτό είναι oι οργανικές τους φύσεις. 

Εκ των προαναφερομένων συνάγεται ότι η εργασία πρέπει να έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια. Εάν η σωματική εργασία γίνεται και με τη συμμετοχή και διανοητικής προσπάθειας, τότε η χρονική διάρκεια της εργασίας πρέπει να είναι μικρότερη και μάλιστα όταν η διανοητική εργασία προκαλεί μεγαλύτερη ένταση της διάνοιας τότε πρέπει ο διάρκεια εργασίας να είναι ακόμα μικρότερη. Είναι ευνόητο ότι η χρονική διάρκεια της εργασίας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες σωματικές και διανοητικές δυνάμεις. Επίσης πρέπει ο άνθρωπος να διαθέτει χρόνο για αναψυχή με την επίσκεψη εξοχικά τοπία που διαθέτουν αρμονία μορφών και χρωμάτων, με την παρακολούθηση μουσικής και να διαθέτει επίσης χρόνο διά διανοητικές της και ψυχικές της συναναστροφές για συζητήσεις με άλλους. Τόσο την εργασία όσο και την αναψυχή πρέπει να διαδέχεται περίοδος αναπαύσεως για την αναπλήρωση τόσο των σωματικών όσο και των ψυχικών δυνάμεων και τέτοια περίοδος είναι ο ύπνος. Κατά την διάρκεια του ύπνου ο μεν οργανι-σμός αναπληρώνει τις σωματικές δυνάμεις που διέθεσε κατά την διάρκεια της ημέρας η δε ψυχή απελευ-θερώνεται και αφενός με έρχεται σε επαφή με άλλες οντότητες από τις οποίες αποκομίζει διάφορα οφέλη αφετέρου δε ανασυντάσσει τις δυνάμεις της.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

(Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 23, Σεπτέμβριος 2003, του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ)

ΚΑΣΤΑΛΙΑ ΚΡΗΝΗ

Η ΚΑΣΤΑΛΙΑ στην Ελληνική Μυθολογία φέρεται ως ποτάμια Νύμφη, κόρη του ΑΧΕΛΩΟΥ, ή κατά παραδόσεις των κατοίκων της Φωκικής Λιλαίας, του Κηφισού ΠΟΤΑΜΟΥ. Άλλη παράδοση την αναφέρει ως Νύμφη του ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ, η οποία για να αποφύγει τη καταδίωξη του ΑΠΟΛΛΩΝΑ κρύφθηκε στην κόγχη της ομώνυμης ΠΗΓΗΣ (βλέπε σημειώσεις στο τέλος του άρθρου)

Κασταλία αποτελούσε την ιερή πηγή των Δελφών και το νερό της διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στη λατρεία και στη λειτουργία του ιερού και του μαντείου. Εκεί πλενόταν η Πυθία, οι ιερείς και το προσωπικό του ναού, ενώ με το νερό της καθάριζαν και το ναό του Απόλλωνα. Εκεί έπρεπε υποχρεωτικά να πλυθούν και οι θεοπρόποι, δηλαδή όσοι θα ζητούσαν χρησμό, προκειμένου να εξαγνισθούν. Η Κασταλία πηγή βρίσκεται στη χαράδρα των Φαιδριάδων, στα ριζά του βράχου που σήμερα ονομάζεται Φλεμπούκος και στην αρχαιότητα λεγόταν Υάμπεια. Από εκεί το ρέμα ξεχύνεται στην κοιλάδα του Πλειστού ως χείμαρρος, το σημερινό Αρκουδόρρεμα, όπου, σύμφωνα με το μύθο, ήταν η φωλιά του Πύθωνα. Το νερό της Κασταλίας πηγής έφθανε μέσω ενός αγωγού στην ομώνυμη κρήνη, που βρίσκεται ανάμεσα στο τέμενος του Απόλλωνα και στο αρχαίο γυμνάσιο των Δελφών.

Η πρώτη κρήνη διαμορφώθηκε γύρω στο 600-590 π.Χ. κοντά στον αρχαίο δρόμο και είναι αυτή που βλέπουμε σήμερα δίπλα στο σύγχρονο δημόσιο δρόμο. Η Κάτω Κασταλία, όπως ονομάζεται, είναι ένα ορθογώνιο κτίσμα διαστάσεων 8,20 x 6,64 μ., που περιλαμβάνει μία ορθογώνια κτιστή λεκάνη, με σύστημα αγωγών και κρουνών. Μπροστά της απλώνεται πλακόστρωτη αυλή με λίθινους πάγκους, στην οποία οδηγούσε μία σκάλα με 3-4 σκαλοπάτια. Το νερό έφθανε από την πηγή με αγωγό, που είχε λαξευθεί κάτω από την επιφάνεια του εδάφους με ιδιαίτερη επιμέλεια. Στους επόμενους αιώνες, μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια, η κρήνη αναμορφώθηκε και επισκευάσθηκε αρκετές φορές, ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Η νεότερη μορφή της, η Κασταλία του βράχου, χρονολογείται στον 1ο αι. π.Χ. και είναι αυτή που είδε και περιέγραψε ο περιηγητής Παυσανίας. Βρίσκεται περίπου 50 μ. ψηλότερα από την αρχαϊκή και πιο κοντά στην πηγή. Για την κατασκευή της χρειάσθηκε να λειανθεί ο βράχος σε πλάτος περισσότερο από 11 μ. και ύψος 12,50 μ. Εκεί δημιουργήθηκαν κόγχες, όπου τοποθετούνταν αναθήματα των πιστών για τη νύμφη Κασταλία. Η μεγαλύτερη από αυτές, στα δεξιά, μετατράπηκε σε εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Κάτω από τις κόγχες λαξεύθηκε στο βράχο μία στενόμακρη λεκάνη μήκους 10 μ. και πλάτους 0,50 μ., στην οποία έφθανε το νερό της πηγής με κλειστό αγωγό. Η λεκάνη ήταν σκεπαστή και η μία άκρη της άνοιγε έτσι ώστε να μπορεί να καθαρίζεται. Στην πρόσοψη της κρήνης υπήρχαν επτά χάλκινοι κρουνοί, που χωρίζονταν με επτά πεσσούς σκαλισμένους στο βράχο. Μπροστά από την κρήνη υπήρχε πλακόστρωτη αυλή, στην οποία κατέβαινε κανείς με οκτώ σκαλοπάτια, και στις τρεις πλευρές της υπήρχαν λίθινοι πάγκοι.

Η νεότερη κρήνη ανασκάφηκε το 1878 από τους Σ. Δραγάτση και Ε. Καστόρχη, ενώ η αρχαϊκή το 1960 από τον Α. Ορλάνδο. Και στα δύο μνημεία έχουν γίνει κατά καιρούς εργασίες συντήρησης και αναστήλωσης.

Συντάκτης, Σ. Ραπτόπουλος, αρχαιολόγος

ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ: Όρος στο οποίο βρίσκεται η γνωστή Κασταλία πηγή. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ο Παρνασσός αποτελούσε τον προμαχώνα των ελλήνων

ΠΥΘΕΙΑ: Ιέρια η οποία πριν από κάθε χρησμοδότηση πλενόταν, έπινε νερό από την Κασταλία πηγή, μασούσε φύλλα δάφνης και ανέβαινε σ’ έναν τρίποδα. …

ΔΕΛΦΟΣ (ενότητα ΠΗΓΗ)  Κατά την παράδοση, ο Δελφός πήρε ως σύζυγό του τη Νύμφη Κασταλία …

ΜΟΥΣΕΙΟ ΘΕΩΝ, ΓΙΓΑΝΤΩΝ , ΤΙΤΑΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γράφει ο *Αμφικτύων

Τα πολυτιμότερα έργα του ανθρωπίνου πολιτισμού –τα γλυπτά της Ακροπόλεως (πλην των Ελγινίων) -από σήμερα φιλοξενούνται στο νέο  Μουσείο της Ακροπόλεως , διεθνών προδιαγραφών και παγκόσμιας ακτινοβολίας.  Τα Ελγίνια  γλυπτά δια της απουσίας τους   θα βλάπτουν περισσότερο  την κλεπταποδόχο Βρετανία, παρά το ίδιο το Μουσείο . Εκτιμάται ότι αργά ή γρήγορα η Βρετανία θα εξαναγκασθεί να τα παραδώσει για να ξεφύγει  από την παγκόσμια κατακραυγή. Ο Παρθενών βεβηλώθηκε(έγινε Εκκλησία της Παναγίας ,  Τζαμί, πυριτιδαποθήκη κ.α.) και  υπέστη  τρομερές  καταστροφές από τους   Οθωμανούς Τούρκους και πιο πολλές από τους  Χριστιανούς  και  από τον   βομβαρδισμό   της «Ιεράς Συμμαχίας» του Πάπα  υπό τον   Φραγκίσκο Μοροζίνι (1619-1694), εκ του οποίου κατεστράφη ολοσχερώς η μία του πλευρά. Ακόμη και σήμερα οι γύρω ναοί έχουν σπαράγματα της Ακροπόλεως στα δομικά και διακοσμητικά υλικά τους.

Η πόλη  των Αθηνών  με τις δεκάδες χιλιάδες χρόνια ιστορία και προϊστορία της αποκτά ένα αληθινό πολιτιστικό κόσμημα για να στεγάσει τα αριστουργήματα   της Ακροπόλεως. Η Ελλάδα , το λίκνο του πανανθρώπινου πολιτισμού   δικαιούται  να έχει τα ομορφότερα μουσεία στον κόσμο και το σημερινό  Μουσείο θα πρέπει να ανοίξει το δρόμο για την ανάδειξη και προβολή σε παγκόσμιο επίπεδο του Ελληνικού Πολιτισμού.  Αν λειτουργήσει σωστά θα γίνει ο καλύτερος φάρος του Ελληνισμού.  Τούτο δεν ανήκει σε κόμματα, αλλά στο Ελληνικό Έθνος και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα: Στους προγόνους, στους νυν και στους επιγενόμενους. Είναι πανανθρώπινη κληρονομιά . Όμως εμείς οι Έλληνες  έχουμε χρέος  να μείνουμε εσαεί οι θεματοφύλακες   του  παγκόσμιου  Ελληνικού πολιτισμού. Δεν πρέπει να μας τον πάρουν οι εισβολείς λαθρομετανάστες, ούτε οι άρπαγες γείτονες μας.

 Στο νέο Μουσείο φιλοξενούνται τα αρχέτυπα του ανθρωπίνου γένους, όπως:  η Κεφαλή της Γοργούς, η Σβάστικα, οι Σπείρες,  τα Αετώματα, οι  Ρυθμοί,   οι Γιγαντομαχίες- Τιτανομαχίες ,  οι Καρυάτιδες, οι Κόρες αλλά και όλοι οι κώδικες της ανθρώπινης σκέψης , της αξιοπρέπειας του ατόμου , της συγκροτήσεως του Άστεως και τέλος των αθανάτων θεσμών της Δημοκρατίας , της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης.  Πρωταγωνιστές είναι  οι Πατρώοι Θεοί που απετέλεσαν το φιλοσοφικό υπόβαθρο για την απαράμιλλη δημιουργία του πρώτου και μοναδικού ανθρωπιστικού και ορθολογικού πολιτισμού στον κόσμο.  Οι  Πατρώοι  Θεοί και Ημίθεοι   κατέβηκαν στη Γη για να συναντήσουν τον οικουμενικό Άνθρωπο και να τον ανεβάσουν στον ιδεατό Όλυμπο .  Αυτόν τον ωραίο Ελληνικό μύθο θέλουμε να ξαναζωντανέψουμε με τον επανελληνισμό και την αυτογνωσία μας , με την γνώση της   φιλοσοφίας,  με την αναβίωση των  ηθών  και   αξιών   των αρχαίων προγόνων μας , για να  ξεφύγουμε  από  τον ξενόφερτο  Ιουδαϊκό μύθο που μας έχει βυθίσει  εδώ και 1700 χρόνια στο σκοτάδι και στην παρακμή.  Τα αγάλματα  θα μας πουν γιατί είναι κομματιασμένα τα μέλη τους; Ποιος τα κατέστρεψε με αλλόκοτη μανία; Ποιοι  και γιατί έκαναν τη γενοκτονία των Ελλήνων;

 Έτσι θα γίνουμε περισσότερο δημιουργικοί , περισσότερο  δημοκρατικοί, περισσότερο υπεύθυνοι για ν’  αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις και τις  νέες Γιγαντομαχίες και Τιτανομαχίες  και τον διαρκή Αγώνα επιβίωσης που  καλούμεθα να δίνουμε καθημερινώς.

Το γυάλινο Μουσείο της Ακροπόλεως  συμβολίζει την διαφάνεια της εποχής που προσδοκούμε , χωρίς την παραπληροφόρηση , χωρίς το ψεύδος , χωρίς τα προπετάσματα και παραπετάσματα, χωρίς την θεοκρατία, την αδικία, την βία, τους κατακτητικούς και ιμπεριαλιστικούς πολέμους , την εκμετάλλευση και την καταστροφή της Φύσεως. 

Στο Μουσείο αυτό σμίγει η Αιωνιότητα: το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον.  Το μήνυμα της Ακροπόλεως με τον Παρθενώνα δεν είναι μόνον η απαράμιλλη μαθηματική, ορθολογική , συμπαντική και υλική δημιουργία, αλλά τα πνευματικά μηνύματα που εκπέμπονται,  για να   αναγγείλουν στους ανθρώπους την νίκη της ελευθερίας επί  της ολοκληρωτικής βίας . Ο Παρθενών συμβολίζει την αποκορύφωση των δυνατοτήτων του ανθρωπίνου πνεύματος, την πλήρη αξιοποίηση της δημιουργικής του δύναμης  και τη στόχευση του στην κατάκτηση της αιωνιότητας. Θα μείνει μια μοναδική στιγμή στην αιωνιότητα της ιστορίας κατά την οποίαν τα υψηλότερα   ιδανικά συνελήφθησαν και μπόρεσαν να εκφρασθούν μέσα από τα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα του Ικτίνου και Καλλικράτη , της τέχνης  του Φειδίου  και των μαθητών του Αγορακρίτου και Αλκαμένους  και φυσικά και του πρώτου ανδρός της δημοκρατικής Αθήνας, του Περικλέους. 

Οι ειδικοί λένε ότι δεν υπάρχει τίποτε ισοδύναμο με τον Παρθενώνα στην αρχιτεκτονική της  οικουμένης όλων των εποχών. Είναι η πιο κρίσιμη στιγμή της ανθρώπινης δημιουργίας με τις ευγενέστερες  σκέψεις που τις αποκρυσταλλώνει σε μια πλαστική φωτός και σκιάς.  Η φύση του Παρθενώνα είναι αλάθητη , αμείλικτη.  Η αυστηρότητα και η αρμονία του ξεπερνά  τα ανθρώπινα μέτρα και εγγίζει την ιδανική μορφή. Εδώ ενώνεται η μαθηματική, η αισθητική, η αρχιτεκτονική, η στατική  και η συμπαντική θεώρηση, γεγονός που καθηλώνει τις αισθήσεις και το νου με την τέλεια  αρμονία του.

Ο χρόνος μένει να καταξιώσει τους αρχιτέκτονες  του νέου Μουσείου  κ. κ.  Μπερνάρ Τσουμί και Μιχάλη Φωτιάδη, καθώς και την ιδέα της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη,  του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του ακούραστου προέδρου του Μουσείου  καθηγητού κ. Δημήτρη Παντερμαλή, των άξιων συνεργατών του  και των χιλιάδων  άλλων που εργάστηκαν για την πραγμάτωση του έργου . Μακάρι οι προύχοντες του τόπου αντί να   εναποθηκεύουν τον πλούτο στα θησαυροφυλάκια , ή να τον σκορπούν ασκόπως (εξαγορά ποδοσφαιριστών, κατασκευή βιλών , εκκλησιών, γιότ  κ.α) να τα έδιναν σε παρόμοιες χορηγίες που θα τους εξασφαλίσουν την αθανασία

Να το χαιρόμαστε και καλοτάξιδο στην αιωνιότητα.  Οι ηγέτες μας ας κάνουν   όραμα   την δημιουργία ενός αντάξιου  μουσείου  και για το μοναδικό στον κόσμο Εθνικό μας Μουσείο . Η χώρα έχει ανάγκη από πραγματοποιήσιμα  όνειρα, για να ξυπνήσει ο λαός μας από τον μακρό  του λήθαργο. 

*Αμφικτύων ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης

Υ.Γ ΑΝ Ο κ. ΔΗΜ. ΠΑΝΤΕΡΜΑΛΗΣ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΩΝ 220 ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΤΗΣ ΚΛΑΣΣΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, ΤΟΤΕ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ.

Επισκεφθείτε τον ιστοχώρο: http://www.amphiktyon.blogspot.com

ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, Η ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΔΜΗΤΟΥ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΡ. ΓΟΥΔΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία και εγκαινιάζεται επίσημα το Σάββατο, 20 Ιουνίου 2009, το υπερσύγχρονο πολυμορφικό κτίριο στον χώρο του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Το επιβλητικό σε όγκο, αισθητική, και εσωτερική ψυχική έκλαμψη, δομικό θαύμα της σύγχρονης Ελλάδας, βάζει πλέον οριστικά στη θέση τους τα ερείπια του παρελθόντος, και ιδιαίτερα το φτιαγμένο από μαρμάρινους στήλους αναχρονιστικό και εν πολλοίς σπασμένο κουτί, που ακόμα στέκεται στο βράχο της Ακρόπολης, και που μέχρι τώρα παγίδευε τους Νεοέλληνες σε ένα παρελθόν που καταδυνάστευε το μέλλον τους.

Η Ελλάδα εισέρχεται πλέον πλησίστια, όπως η κοφτερή οξυγώνεια πρώρα του κτιρίου μαρτυρεί, στον ωκεανό της προόδου και της μεγαλοπρέπειας του παρόντος. Το κτίριο εγκαινιάζεται, όπως αντιλαμβάνομαι από τις προετοιμασίες, ως εκθεσιακός χώρος προβολής (ή δημοπράτησης;) αρχαιοτήτων, ενώ το εξωτερικό του κέλυφος κατά τις νυκτερινές ώρες, τουλάχιστον κατα την διάρκεια των εγκαινίων, θα λούζεται από μία πανδαισία οπτικο-ακουστικών δρώμενων, εφάμιλλων των κινουμένων σχεδίων μιας σύγχρονης «Ντίσνεϋλαντ», η οποία άλλωστε αντικατοπτρίζει και την κωμική υφή μιας τρέχουσας αριστοφανικής πραγματικότητας.

Δεν γνωρίζω αν σχεδιάζεται η παράδοση του πανέμορφου αυτού αρχιτεκτονήματος στις δυνάμεις μιας επανασυστιώμενης Χωροφυλακής, τις ανάγκες της οποίας ως στρατοπαιδευτικός χώρος σίγουρα είναι σχεδιασμένο να εξυπηρετήσει. Πρότασή μου πάντως  είναι, λόγω του μεγέθους και της πολυμορφικότητας του ευέλικτου και λεπτεπίλεπτου αυτού οικοδομήματος, να αποτελέσει το υπόδειγμα μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας, χρησιμοποιούμενο, με κάποιες απαιτούμενες επί πλέον μικροκατασκευές ως χώρος ισλαμικής λατρείας, χειρονομία που πιστεύω ότι θα τύχει καθολικής αποδοχής. Ένας νεόδμητος μιναρές και ένα ελικοδρόμιο, μετά την εκκαθάριση του βράχου της Ακροπόλεως από τα εναπομείναντα ερείπια, θα προσέδιδε ένα σαφές πανισλαμικό χρώμα στο κλεινόν άστυ των Αθηνών, όπου αφίξεις μέσω ελικοπτέρων, πολλών προσκυνητών Σαουδαράβων μεγιστάνων, θα ενίσχυε ενδεχομένως και την οικονομία της χώρας μας, εις το όνομα του Αλλάχ, του φιλεύσπλαχνου και μεγαλοδύναμου («Μπισμιλάχ ιλ ραχμάν ιλ ραχίμ»). Άλλωστε το κυβικό σχήμα του κτιρίου, το καθιστά κατάλληλο για την φιλοξενία του ιερού μετεωρίτη, κατ΄αναλογίαν με το ιερό της Κάαμπα στη Μέκκα, ο οποίος οσονούπω αναμένεται να πέσει από το διάστημα, επί των πεφωτισμένων κεφαλών μας.

Χρίστος  Γούδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

ΦΑΛΛΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

ΤΕΛΕΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΦΑΛΟΥ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ. ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Π.Χ  ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓ. ΑΝΝΑ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ… ΑΛΛΑ ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΤΩΝ ΙΑΠΩΝΩΝ:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΚΟΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ένα βράδυ ένας γέρος (ινδιάνος) της φυλής Τσερόκι, μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων.

Είπε:
«Γιέ μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο ‘λύκων’  που υπάρχουν μέσα σε όλους μας»
Ο ένας είναι το Κακό.
– Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονία, η αυτολύπηση, η ενοχή,η προσβολή, η κατωτερότητα, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.
Ο άλλος είναι το Καλό.
– Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,  η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνοια, η γεναιοδωρία, η αλήθεια και η ευσπλαχνία.’

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά ρώτησε τον παππού του:
«Ποιος λύκος νικάει;»

Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά ……………
«Αυτός που ταΐζεις.»

Η υπέρτατη αλήθεια

Σχετικά με την Υπέρτατη Αλήθεια θα παρατεθεί κατωτέρω απόσπασμα αρχαίου κειμένου σε σύγχρονη απόδοση:

–        Η νύχτα σκόρπιζε τη γαλήνη της πάνω στην πόλη των Αθηνών. Μόνο ο νεαρός Διοκλής αγρυπνούσε. Πλανιότανε ανήσυχος στους κήπους του Ακάδημου, στάθηκε μπρος στο άγαλμα της Παλλάδος Αθηνάς, και  ψιθύρισε: Δέσποινά μου γνώρισε μου την ύπατη Αλήθεια, την αλήθεια των αλη­θειών, την ψυχή κάθε πράγματος για να προσφέρω σ’ αυ­τήν θυσία την Ζωή μου. Απ’ την ψυχή του σε κατάσταση έκ­στασης ανέβαινε η ικεσία του.  Και ακούστηκε η απάντηση:

–        Διοκλή, Διοκλή, θέλεις να γνωρίσεις την υπέρτατη αλή­θεια, την μόνη εκείνη που είναι η ψυχή του κόσμου και η ουσία όλων των πραγμάτων. Μάθε πως ως τώρα κανείς από τους απόγονους του Δευκαλίωνα δεν την είδε χωρίς τους πέπλους που την κρύβουν αιωνίως απ’ τα μά­τια των ανθρώπων. Ίσως πληρώσεις ακριβά την παράτολμη επιθυμία σου. Είμαι πρόθυμη να σε βοηθήσω, αν χάριν της Αλή­θειας απαρνηθείς τα πάντα, κι αυτή τη δόξα που είναι το υπέρτατο δώρο των Θεών.

–        Δέχομαι  είπε ο Διοκλής.

–        Όμως δεν θα την δεις αμέσως. Κάθε τόσο, μια νύχτα σαν την σημερινή θα σε φέρνω κοντά της. Σε κάθε εμφάνιση της θ’ αφαιρείς έναν πέπλο της και θα το ρίχνεις πίσω σου.

–        Έτσι κι’ έγινε. Μια νύχτα πήρε η θεά της σοφίας τον Διοκλή και πέταξε πάνω σ’ ένα άγνωστο βουνό που  άγγιζε τον ουρανό. Στην κορυφή του διέκρινε ο Διοκλής μια μορφή σκεπασμένη με τόσο πολλούς και πυκνούς πέπλους ώστε δεν διακρινόταν καθόλου. Μόνο μια αλλό­κοτη και μυ­στηριώδης λάμψη ακτινοβολούσε ελαφρά γύρω της.

–        Να η Αλήθεια, είπε η Αθηνά. Βλέπεις ότι οι ακτίνες της χύ­νουν φως και  μέσα απ’ τους πέπλους της. Την ασθενή αυτή λάμψη της  ατενίζουν στη γη τα μάτια των σοφών…….

–        Με την προτροπή της Θεάς ο Διοκλής τράβηξε ένα πέπλο και τον έριξε πίσω του. Περισσότερο φως ακτινοβόλησε στα μάτια του.  Κι’ άλλη μια τέτοια νύχτα, άλλος πέπλος ξέ­φυγε απ’ τα χέρια του, ενώ η αλήθεια φωτίστηκε λαμπρό­τερη μπροστά του. Κι’ άλλες φορές, άλλους πέπλους, ατενίζο­ντας την Αλήθεια, τράβηξε απ’ το σώμα της. 0 Διοκλής γερνούσε και γινότανε όλο και σοφότερος. Τον θαύμαζαν οι συμπολίτες του. Του πρότειναν να γίνει στρατηγός τους να τους προστατεύει απ’ τους εχθρούς τους.  Δεν δέχθηκε και  είπε: « ο  πιο επίμονος εχθρός σας είναι ο εαυτός σας, (ο εγωισμός μας και οι πλάνες μας). Ήρθε τέλος η νύχτα που η Θεά τον πήρε για τελευ­ταία φορά στο βουνό και τον απόθεσε αντίκρυ στην Αλήθεια.

–        Κοίταξε, του είπε, οι πέπλοι που πετούσες πίσω σου, ήταν οι πόθοι κι οι ελπίδες σου που φεύ­γανε.

–        Πλησίασε ο Διοκλής την ακτινοβόλα μορφή. Η λάμψη της έκανε να τρέμουν τα βλέφαρα του. Με τα γεροντικά του χέρια τράβηξε τον τελευταίο πέπλο. Σαν από κεραυνό κτυπή­θηκαν τα μάτια του γέροντα.

–        Αθηνά, Αθηνά. Τίποτα δεν  είναι, κάτω απ’ τον πέπλο και δεν βλέπω πια!

–        Κι’ η Θεά απάντησε:

–        Η λάμψη της σου τύφλωσε τα μάτια και η τελευταία πλάνη σου ότι θνητός άνθρωπος μπορεί ν’ ατε­νίσει την αλήθεια γυμνή πέταξε μακριά.

–        Δέσποινα, αφού πια δεν θα μπορέσω να  ατενίσω την υπέρτατη αλήθεια, στείλε μου τουλάχιστον τον ελευθερωτή θά­νατο.

–        Τον ευσπλαχνίστηκε η Θεά και του είπε με γλυκύτητα.

–        Σου τον στέλνω Διοκλή και μαζί του σου στέλνω μια τελευ­ταία ελπίδα. Όταν ο θάνατος σου φέρει την γαλήνη, θα μπορέσεις να  ατενίσεις τη λάμψη εκείνη που τύφλωσε τα μάτια σου όταν ζούσες.

Το πιο πάνω θαυμάσιο κείμενο αποδεικνύει περίτρανα πως οι πέπλοι που σκοτίζουν την Αλή­θεια είναι οι πλάνες μας, δηλαδή οι ψευδείς δοξα­σίες και τα πάθη μας. Αυτά μας εμποδίζουν να μπούμε στο ιερό της Αληθείας και να αντικρίσουμε το άπλετο φως Της.

Είθε φίλοι μου να απαλλαγούμε από αυτά τα καλύμματα (τις πλάνες μας) και να αντικρί­σουμε το ΦΩΣ της υπέρτατης αληθείας!

Τα κείμενα των αρχαίων μας προγόνων είναι ένας αστείρευτος θησαυρός γνώσης που η ορθοδο­ξία κατέκαψε, για να απογυμνώσει την έγγραφη ελληνική παράδοση και να καταστήσει ως μοναδική πηγή  «σοφίας» την εβραϊκή παράδοση και τα κεί­μενα του ιερατείου. Αν είχε διασωθεί η ελληνική γραμματεία, τα εβραιοχριστιανικά κείμενα θα ωχριούσαν μπροστά στην αλήθεια της. Βεβαίως θα αντιτείνει κανείς πως διασώθηκαν σχεδόν όλα τα έργα του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα. Οι μεγάλοι διανοητές μέσα σε αυτά τα κείμενα αναφέρουν την λέξη «ο Θεός», εννοώντας το θείον. Οι χριστιανοί εξέλαβαν το σημείο αυτό ως ένδειξη μονοθεϊσμού των συγγραφέων. Ευτυχώς, εξαιτίας αυτής της πα­ρανόησης, τα θαυμάσια κείμενα γλίτωσαν  την πυρά και σήμερα αποτελούν περίλαμπρο κτήμα της ανθρωπότητας. Ποιο άραγε θα ήταν το πνευματικό επίπεδο την ανθρωπότητας αν είχαν διασωθεί όλα τα φιλοσοφικά και τα επιστημονικά κείμενα της ελ­ληνικής γραμματείας;…..

ΔΙΟΚΛΗΣ, Περίφημος γιατρός από την Κάρυστο. Έζησε τον 4ο π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του γιατρού Αρχίδαμου. Ο Πλίνιος τον αναφέρει ως έναν από τους θεμελιωτές της ιατρικής, αμέσως μετά τον Ιπποκράτη. Επηρεάστηκε από τη θεωρία της Σικελικής ιατρικής σχολής για την πνοή. Ο Διοκλής είναι ο πρώτος γιατρός που έγραψε στην αττική διάλεκτο, πράγμα που σημαίνει ότι με την μορφή των δημοσιευμάτων του είχε ανώτερες επιδιώξεις. Έγραψε πολλά συγγράμματα ανατομίας, δηλητηριάσεων, γυναικείων νόσων, πυρετών, πέψης, ιατρικών βοτάνων, επιδέσμων, πυρός και αέρος και για άλλα θεατρικά θέματα. Κύρια έργα του αναφέρονται τα «Υγιεινά προς Πλείσταρχον» και ένα θεραπευτικό έργο «Πάθος, αίτια, θεραπεία». Το «περί ανατομικής» βιβλίο του θεωρείται το παλιότερο ελληνικό έργο περί ανατομίας. Θεωρείται, επίσης εφευρέτης μηχανήματος, γνωστό ως «κυαθίσκος του Διοκλέους» κατάλληλο για την εξαγωγή βελών από το ανθρώπινο σώμα.

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφέ…

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις. Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.

Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις. Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι, 0 καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.

Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι. «Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν,

Αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας. Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητο σας, ένα σπίτι…

Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα… Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις. Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργεια σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα .Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος…»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»