Δίολκος, ένα αρχαίο τεχνολογικό θαύμα

Το video είναι ένα super animation για την Ελλάδα μας!
http://www.naftemporiki.gr/video/video.asp?id=27474&s=0

Ημερομηνία: Κυριακή, 19 Σεπτέμβριος 2010, 21:35

Το κοσμογονικό ωόν

Κατά τους Ορφικούς δύο υπήρξαν τα ουσιαστικά αίτια της δημιουργίας η Μονάς ή Χώρος και το πλήθος, εκείνο το οποίον και απετέλεσεν και αποτελεί το περιεχόμενον της Μονάδος. Πλήθος (ή Αόριστος Δυάς) είναι το άπειρο πλήθος των ατόμων της Ατομικής ή Μεριστής Ουσίας είναι η κατ’ άτομα δημιουργική ουσία της Φύσεως. Μονάς (ή Μονάς Τρία) είναι η Συνεχής ή Αμέριστη ουσία της Φύσεως είναι το εν συνεχεία υπάρχον του απείρου, το αποτελούν την ενότητα αυτού.

Το Πλήθος (ατομική ουσία) ενούμενο υπό της Μονάδος (συνεχής ουσία) εμφανίζει το πρώτον Κοσμογονικό Ωόν, το πρώτον μορφικόν έκδηλον της δημιουργίας, εντός του οποίου δυναμικώς περιείχετο παν ό,τι εξεδηλώθη εις λειτουργίας μεταγενεστέρως εις τους απείρους κόσμους (η ενεργός ουσία). Συνεπώς εκ των δύο τούτων ουσιών απετελέσθη το Κοσμογονικόν Ωόν και από του σημείου τούτου άρχισε η δημιουργία των κόσμων. Η δημιουργία των κόσμων αναφέρεται εις την εμφάνισιν των μορφών.

Το κοσμογονικόν ωόν του Ορφέως εμφανίζει την υψίστην διανόησιν αυτού περί της δημιουργίας, διότι δι’ αυτού λαμβάνομεν την έννοιαν του πρώτου δημιουργικού τύπου της δημιουργίας, του πρώτου δημιουργικού τύπου των μορφών αυτής. Το Πλήθος ήτο το περιεχόμενον ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το πλήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος.

Πλήθος ήτο το χάος, το ουσιαστικό αίτιον, το εις ατομικήν ουσίαν εμφανισθέν εν τη δημιουργία των κόσμων, το περιεχόμενον υπό του ετέρου αιτίου εκείνου το οποίον έλαβε την έννοιαν του περιέχοντος. Είναι δηλαδή το περιεχόμενον τούτο ουσιαστικόν αίτιον, εκείνο το οποίον εμφανίζει το π  λήθος των μορφών τας οποίας συνέθεσε η Μονάς εις τοιαύτας, δια των ατόμων εκείνου το οποίον ωνομάσθη πλήθος. Το χάος έλεγεν, ήτο η ουσία εκείνη η οποία ενεφάνισε την ύλην, διότι η ύλη ως την γνωρίζομεν είναι κατάστασις της ουσίας του χάους.

Την Μονάδα, οι μεμυημένοι εις την Ορφικήν ιδεολογίαν, ονόμαζον βραδύτερον αιθέρα και ισχυρίζοντο ότι αύτή διοργάνωσεν την ουσίαν του χάους και συνετέλεσε εις την εμφάνισιν των μορφών. Αυτή συνέχει το άπειρον και συντελεί εις την έπ’ άπειρον ανέλιξιν των ουσιών αυτού. Δεν ήτο αρχικώς τοιαύτη, ούτε μέλλει να μείνει εσαεί εις την κατάστασιν της ύλης.

Την ουσίαν του χάους διεμόρφωσεν η Μονάς εις την κατάστασιν της ύλης και εις την Μοναδα εναπόκειται να μεταβάλλει την κατάστασιν αυτής εις άλλην τοιαύτην με δυναμικάς ενεργείας υπερτέρας. Έλεγαν επίσης, ότι εκ του κοσμογονικού ωού, το οποίον προήλθεν εκ του χάους και της Μονάδος, εξεπορεύθη κατά πρώτον ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως, ο Έρως περί του οποίου έλεγον οι μύσται της Ελευσίνος ότι είναι ο νεώτερος και αρχαιότερος των Θεών.

ΕΟΡΤΑΙ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

Εις τα ορφικά μυστήρια εγένοντο εορταί δια των οποίων εξεδηλούτο η λατρεία προς την Φύσιν και εν ταυτώ διεδηλούτο η ιστορία της εμφανίσεως των ανθρωπίνων ψυχών και η ανοδός των προς τους πνευματικούς κόσμους.

Εώρταζον την φθινοπωρινήν Ισημερίαν κατά πρώτον και κατ’ αυτήν εξεδήλουν την λατρείαν των προς την Θείαν δημιουργίαν, διότι έφερε τα όντα εις το είναι αυτών και πρωτίστως ο εορτασμός των εστρέφετο εις το γεγονός της εμφανίσεως της ανθρωπίνης ψυχής. Την ψυχήν ωνόμαζον κόρην πρωτογόνην και εσπούδαζον τας εκδηλώσεις της, δια των οποίων έφθασεν αύτη να διακριθεί ως νοητικόν ον της Φύσεως. Εικόνιζον την περίοδον από της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου ως αντιστοιχούσαν προς την περίοδον του χρόνου κατά τον οποίον ηδυνήθη αύτη (η ανθρωπίνη ψυχή), να εκδηλώσει τας δυναμικότητάς της, δια των οποίων εχαρακτηρίσθη ως πράγματι νοητικόν ον. Δηλαδή, ον ικανόν να δεχθεί τας επιδράσεις του Ουρανού, διαπλάσει τον ηθικόν χαρακτήρα του ανθρώπου και διαμορφώσει την συνείδησίν του κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωήν του εν αρμονία προς τους ομοίους του όπως αποτελέσει μετ’ αυτών τας ανθρωπίνας κοινωνίας δια των οποίων θα εξησφαλίζετο η πρόοδός των.

Η περίοδος από της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου, αντιστοιχούσε κατά τους ορφικούς, προς την πρώτην περίοδον του ανθρωπίνου γένους κατά την οποίαν επάλαισε η ψυχή αυτού δια να εύρει την οδόν προς σύστασιν των ανθρωπίνων κοινωνιών. Αι ατμοσφαιρικαί μεταβολαί τον χρόνον της περιόδου αυτής, ελεγον, είναι η ζώσα αλληγορική εικών της πρώτης ψυχικής ιστορίας του ανθρωπίνου γένους. Η πτώσις των υδάτων κατά τον χρόνον τούτον εικονίζει τας κατερχομένας εξ Ουρανού ακτίνας του φωτός και ως αύτη καθιστά γόνιμον την Γην προς καλλιέργειαν των σπερμάτων δια των οποίων θα εμφανισθεί η βλάστησις και εξ αυτής τα άνθη και oι καρποί, ούτω και δια των ακτίνων του φωτός αι ανθρώπιναι ψυχαί θα εκδηλώσουν τας ιδέας και συναισθήματα αυτών. Όπως καλλιεργείται η Γη δια την εκδήλωσιν της βλαστήσεως αυτής, ούτω πρέπει να καλλιεργούνται και αι ανθρώπιναι ψυχαί, δια να εκδηλούν τας δυνάμεις των και τας μεταβάλλουν εις ιδέας και συναισθήματα.

Κατά την εορτήν της χειμερινής Τροπής του Ηλίου οι Ορφικοί εώρταζον την γέννησιν του Διονύσου του Ζαγρέως. H εορτή αυτή ήτο υψίστης σπουδαιότητος, διότι κατ’ αυτήν απεκάλυπτον ότι η ανθρωπίνη ψυχή έφθασε εις τα όρια της διανοήσεως να εκδηλώσει δυναμικότητας δια των οποίων θα έλθει εις επαφήν προς τον Ουρανόν εκ των επιδράσεων του οποίου θα εκδηλωθούν εν αυτή ικανότητες προς απόκτησιν μεγαλυτέρας γνώσεως, η οποία θα την φέρει εις κατάστασιν να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής της ανόδου. Η εποχή της φθινοπωρινής Ισημερίας μέχρι της χειμερινής Τροπής του Ηλίου ελαμβάνετο ως αλληγορική εικών του χρόνου της προπαρασκευής των ανθρωπίνων ψυχών, κατά τον οποίον θα εξεδηλούντο παρά αυτών συναισθήματα και πράγματι φυσικαί ιδέαι, δια των οποίων θα επροχώρουν προς την πνευματικήν των αναγέννησιν η οποία θα σημειωθεί κατά τον χρόνον του έαρος, ότε και αι ακrίνες του φωτός του Ηλίου θερμότερον επιδρούν δια την εκδήλωσιν και λειτουργίαν του νόμου του Φάνητος. Τα εκδηλούμενα υπό της βλαστήσεως της μητρός Γης άνθη και μύρα, κατά τον χρόνον τούτον, η χαρά και το χάρμα της μητρός Γης τα οποία εκλεπτύνουν τας ανθρωπίνας αισθήσεις είναι η αλληγορική εικών, κατά τον Θείον Ορφέα, η εμφανίζουσα τας εκδηλώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, εκείνων αι οποίαι βαίνουν προς την αθανασίαν των φέρουσαι τα εικονιζόμενα υπό του γέλωτος του Φάνητος πλέον εν τη φύσει αυτών.

Κατά την εορτήν της χειμερινής τροπής του Ηλίου των Ορφικών, κατά την οποίαν υμνούν την γέννησιν του Διονύσου του μέλλοντος απελευθερωτου των ανθρωπίνων ψυχών εκ του Άδου, οι Ορφικοί εσπούδαζον τα μεγάλα γεγονότα των μεταμορφώσεων των ψυχών της Γης και δια της σπουδής ταύτης εγνώριζον τα μέσα τα οποία θα τους καθοδήγουν δια να είσέλθουν εις την οδόν της αθανασίας. Κατά την αυτήν ώραν του ετους εγεννήθησαν και όλοι οι μεγάλοι διδάσκαλοι της μυστηριακής γνώσεως, εκείνοι οι οποίοι υπήρξαν οι πρωrοπόροι πασών των αρχαίων θρησκειών. H γέννησις όμως αυτή δεν είναι η εμφάνισις των ανθρωπίνων αυτών οργανισμών, αλλά η αλληγορική εικών της πνευματικής αυτών αναγεννήσεως, δια της οποίας κατανικάται ο τιτανικός κόσμος. Εώρταζον οι Ορφικοί την εαρινήν Ισημερίαν, το σύμβολον του ηθικού θανάτου της τιτανικής των ανθρώπων φύσεως και της πνευματικής των αναστάσεως ή της νέας αυτών γεννήσεως εις τας πνευματικάς φύσεις του πνευματικού κόσμου των αθανάτων. Εώρταζον τον θάνατον του Διονύσου του Ζαγρέως και την εκ νέου αυτού γέννησιν εκ της φύσεως του Ολυμπίου Διός. Την γέννησιν Διονύσου του Ελευθερωτού των ανθρωπίνων ψυχών, την σύζευξιν της αποκαθαρθείσης ανθρωπίνης ψυχής εκ των παθών της τιτανικής αυτών φύσεως μετά του υπό του Διονύσου εικονιζομένου άρματος των αθανάτων πνευμάτων. Η εορτή αυτή των Ορφικών, απετέλεσεν την πνευματική δόξαν του Θεiou Ορφέως και θα είναι πανευτυχείς αι ψυχαί των μυουμένων εις το Ορφικά μυστήρια, εκείναι αι οποίαι θα κατανοήσουν την αποκάλυψιν του ηγέτου τούτου της υπερόχου αυτού βάσεως της θεογονίας.

Κατά τας εορτάς των Ορφικών αι οποίαι ελάμβανον χώραν κατά τας ημέρας της εαρινής Ισημερίας, ετελούντο και τα συμπόσια αυτών. Τα συμπόσια των ωμοφαγίων. Εθυσίαζον τον Διονυσιακόν Ταύρον και έτρωγον εκ των σαρκών αυτού. Αλλά ποίος ήτο ο Διονυσιακός Ταύρος; Εις το σημείον αυτά της αλληγορικής ταύτης εικόνος, επιμελώς εκρύβη υπό του Θείου Ορφέως η μεγάλη αλήθεια, την οποίαν μόνον άκρως μεμυημένοι εις τα Ορφικά μυστήρια θα ηδύναντο να κατανοήσουν. Μόνον ολίγας λέξεις δύναμαι να προσθέσω δια την αλληγορικήν ταύτην εικόνα. Διόνυσος και Ταύρος. Ο Διόνυσος είναι τέκνον του Διός και ο Ταύρος μία εκ των πτυχών του νόμου του Φάνητος. Ο Φάνης αφομοιωθείς εις την φύσιν του Διός έδωσεν εις αυτόν τας πνευματικάς εξουσίας του Ουρανού… Εν εκ των τέκνων του Θεού Διός φέρει ως σύμβολον αυτού τον Ταύρον. Εκείνος εκ των μυστών των Ορφικών μυστηρίων ο οποίος θα εγνώριζεν και θα εξετίμα το τέκνον τούτο του Θεού Διός, θα ηννόει την συμβολικήν έννοιαν του Ταύρου. Ο συνδυασμός των δύο εννοιών του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάσιν της μεγάλης αποκαλυφθείσης αληθείας του Θείου Ορφέως. Αποτελούν την λύσιν του προβλήματος περί της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής.

Και ο Θεός Ζεύς κατά την Ελληνικήν παράδοσιν μετεμορφώθη εις Ταύρον, προκειμένου να έλθει εις ερωτικάς σχέσεις προς μίαν Νύμφην, προς μίαν Τιτανικήν φύσιν έχουσαν ψυχήν, προς μεταμόρφωσιν της φύσεώς της ταύτης. Τα διασωθέντα υπό αμυήτων περί των Ορφικών συμποσίων κατά τα οποία πράγματι οι Ορφικοί έτρωγαν ωμάς σάρκας, είναι αξία να λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνον υπό αμυήτων ανθρώπων και φρονούν ότι δεν αξίζει να λεχθεί ουδεμία λέξις περί τούτων, αφού επίσης είναι γνωστόν ότι οι Ορφικοί ηκολούθουν ακρεοφαγικήν δίαιταν. Αι εορταί της εαρινής Ισημερίας των Ορφικών απετέλουν δι’ αυτούς υψίστην σπουδήν. Θάνατος και εκ νέου αναγέννησις του Διονύσου παρέχει την εννοιαν του θανάτου της τιτανικής φύσεως και εισόδου της ψυχής αυτού εις το βασίλειον των αθανάτων. Είναι ο θάνατος των παθών της τιτανικής φύσεως των μεμυημένων και η εμφάνισις των μεγάλων αρετών αι οποίαι εξασφαλίζουν τον θρίαμβον αυτών. Αυτόχρημα κατατρόπωσις της τιτανικής φύσεως η οποία ως νόμον αυτής έχει τον θάνατον.

Oι Ορφικοί ετέλουν εορτάς και κατά την Θερινή Τροπήν του Ηλίου. Κατ’ αυτάς ανεφέροντο εις τον θρίαμβον κατά του νόμου του θανάτου των τιτανικών φύσεων Διονύσου του Ελευθερέως. Αλλά και κατά τας τελετάς ταύτας oι Ορφικοί εξεδήλουν την λατρείαν των προς την Θείαν Δημιουργίαν, η οποία έφθασεν δια των εκδηλώσεων των νόμων αυτής εις την εμφάνισιν των νόμων της θεοποιήσεως των όντων της. Εξεδήλουν δε και ευγνωμοσύνην εις τα θεοποιηθέντα υπέροχα τέκνα αυτής, υπό την προστασίαν των οποίων ετίθεντο δια της ελευθέρας αυτών διαθέσεως. Ο Θεός Απόλλων, η εκπροσώπησις της αιωνίας νεότητος των αθανάτων, απετέλει το κορύφωμα της εκδηλώσεως της ευγνωμοσύνης των. Η λύρα του κατ’ αυτήν την ώρα του έτους παρεδίδετο υπ’ αυτού προς τον Θείον Ορφέα, δια να κρούει τας χορδάς της και μεταδίδει τους ήχους της εις τας ψυχάς των μεμυημένων, όπως εναρμονίζουν τας πνευματικάς των δυνάμεις προς την πνευματικήν φύσιν του Θεού της αιωνίας νεότητος. Εις τας εορτάς της Θερινής Τροπής του Ηλίου των Ορφικών, ελάμβανον μέρος εξ αυτών, εκείνοι μόνον οι οποίοι είχον διέλθει όλους τους βαθμούς της Ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά των δεν αποτελούντο από ωμοφάγια, αλλά από τροφήν την οποίαν απεκάλουν αμβροσιακήν και από ποτόν το οποίον απεκάλουν Διονυσιακόν οίνον. Δεν δύναμαι, διότι δεν γνωρίζω, να είπω τι περισσότερον περί των εορτών των Ορφικών της Θερινής τροπής του Ηλίου.

 Εξετέθησαν με σαφήνειαν, όσον ήτο δυνατόν να εκτεθούν τα εκ της παραδόσεως σωζώμενα περί των Ορφικών και του Θείου Ορφέως με την πίστιν ότι θα αποτελέσουν εν τη διανοία των μεταγενεστέρων αντικείμενον ευρυτέρας ερεύνης και με την βεβαιότητα ότι θα τα συγκρίνουν με την ιδεολογίαν των συγχρόνων μυστηριακών οργανώσεων και θα εμβαθύνουν ούτοι εις τας αληθείας, τας οποίας μόνον μεμυημένοι άνθρωποι δύνανται να κατανοούν. Aι άλληγορικαί εικόνες των Ορφικών μυστηρίων αποτελούν τα μεγάλα ερείσματα δια τους μεμυημένους, όπως κατανοούν τας εννοίας της Θείας πνευματικής φύσεως, αι δε συνθέσεις αυτών είναι απαύγασμα της υπερόχου διανοήσεως του μεγάλου διδασκάλου Ορφέως, του πρωταρχικού τούτου διδασκάλου των μυσταγωγικών αληθειών, προς τον οποίον οφείλουν να εκδηλούν άπαντες οι μεμυημένοι όλων των μυστηριακών οργανώσεων την ευγνωμοσύνην των.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

Σύνδεση ψυχής και οργανισμού.

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β’ έκδοση)

Η ψυχή πριν ενσαρκωθεί στον ανθρώπινο οργανισμό τελεί σε πλήρη παθητικότητα αλλά βρίσκεται σε συνέχεια (συνδέεται) με την συνεχή ουσία του περιβάλλοντός της (γιατί η ψυχή όπως είναι γνωστό εμπεριέχει συνεχή ουσία). Παρά το γεγονός ότι η ψυχή έχει συνεχή ουσία εντός της και έτσι συνδέεται με την συνεχή ουσία που την περιβάλλει δεν μπορεί εξ αυτής της συνεχούς ουσίας να σχηματίσει όργανα αισθήσεως, γιατί τα όργανα αυτά της ψυχής μέχρι το ανθρώπινο επίπεδο γίνονται εξ αμφοτέρων των ουσιών (συνεχούς και μεριστής).

Όταν η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται στην προ της ενσαρκώσεώς της κατάσταση, προκειμένου να ενσαρκωθεί, χρησιμοποιεί ως μέσο συνδέσεώς της προς τον οργανισμό συνεχή ουσία, η οποία αποτελεί τον Συνδετικό Λόγο ψυχής και οργανισμού.

Η συνεχής ουσία, η οποία χρησιμοποιείται ως ο Συνδετικός Λόγος, έχει ορισμένες δυναμικότητες που εξαρτώνται α) από τις επιδράσει που υπέστη από την κίνηση των Ουρανίων σωμάτων κατά την στιγμή της συνδέσεως της ψυχής με τον οργανισμό. και β) από την περιοχή από την οποία λαμβάνεται

Τα ουράνια σώματα ως εκ της συστάσεως, του όγκου τους και των σε ενέργεια δυνάμεών τους προκαλούν διαφορετικής εντάσεως κύματα επί της συνεχούς ουσίας του περιβάλλοντος της γης και επηρεάζουν την συνεχή ουσία η οποία θα αποτελέσει τον Συνδετικό Λόγο της ψυχής – οργανισμού κατά την στιγμή που η ψυχή συνδέεται με τον οργανισμό. Επομένως, το συνδετικό μέσο της ψυχής και του οργανισμού διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και ως εκ τούτου η δεκτικότητα της κάθε ψυχής για πρόοδο και εξέλιξη σε σχέση με άλλες είναι διαφορετική. Όταν ο Συνδετικός Λόγος κατά την ώρα της ενσαρκώσεως της ψυχής βρίσκεται υπό την επίδραση τελειότερων, ταχύτερων κατά την κίνηση και μεγαλυτέρων κατά τον όγκο ουρανίων σωμάτων, τότε παρέχει στην ψυχή ευχερέστερη εκδήλωση των δυνάμεών της και ομαλότερη μεταμόρφωση αυτών σε συναισθήματα και ιδέες. Αντίθετα όταν ο συνδετικός λόγος, κατά την ώρα της ενσαρκώσεώς της, βρισκόταν υπό την επίδραση ασθενέστερων ουρανίων σωμάτων, τότε γίνεται δυσχερέστερη η εκδήλωση και μεταμόρφωση των συναισθημάτων και ιδεών. Επίσης η δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας εξαρτάται και εκ της περιοχής από την οποία λαμβάνεται γιατί αυτή η δυναμικότητα διαφέρει από περιοχή σε περιοχή.

Από τη στιγμή που ο Συνδετικός Λόγος συνδέσει την ψυχή με τον οργανισμό γίνεται ένα θαυμάσιο όργανο λειτουργίας των ψυχικών δυνάμεων, γιατί μέσω του συνδετικού λόγου η ψυχή θα αποκτήσει πλήρη έλεγχο του οργανισμού, με αποτέλεσμα να λειτουργήσουν τα όργανα των αισθήσεων. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει ο οργανισμός να είναι πλήρως διαπλασμένος και να διαθέτει νευρικό σύστημα σε καλή κατάσταση ώστε να μπορεί να μεταφέρει την αισθησιακή δύναμη της ψυχής (δηλαδή την Ψυχική Αίσθηση) στα όργανα των πέντε αισθήσεων. Αν τα όργανα των πέντε αισθήσεων δεν λειτουργούν φυσιολογικά, τότε και η αίσθηση λειτουργεί πλημμελώς. Αυτό το διάμεσο που συνδέει την ψυχή με τον οργανισμό χαρακτηρίζεται από τους θεοσοφιστές Αστρικό Σώμα.

Η επιλογή του τόπου και της ώρας της ενσαρκώσεως της ψυχής ως και η περιοχή από την οποία θα ληφθεί η ουσία που θα αποτελέσει τον συνδετικό λόγο γίνεται από τα σοφά πνεύματα (τις μοίρες) και εξαρτάται από το εξελικτικό επίπεδο της ψυχής, γιατί πρέπει να υπάρχει αναλογία των δυνάμεών της ψυχής με την ενεργητική ικανότητα της Συνεχούς Ουσίας του Συνδετικού Λόγου. Εάν δεν υπάρξει αναλογία σχέσεων μεταξύ των ψυχικών δυνάμεων και της ενεργητικής ικανότητας του Συνδετικού Λόγου, τότε δεν θα δύναται να γίνεται ουδεμία αρμονία λειτουργιών των ψυχών με τα ενεργητικά τους μέσα. Αντίθετα, όταν θα υφίσταται αναλογία των ψυχικών δυνάμεων και ενεργητικής ικανότητας του Συνδετικού Λόγου, τότε θα επιτυγχάνεται αρμονία και ως άμεσο αποτέλεσμα θα έχει την μεγαλύτερη εκδήλωση ψυχικών δυνάμεων. Τότε οι μεγαλύτερης δυναμικότητας ψυχικές δυνάμεις αναγκαστικά επιδρούν στον Συνδετικό Λόγο με αποτέλεσμα την αύξηση των ενεργειών του.

Ο Συνδετικός Λόγος κατά την διάρκεια της ζωής του ανθρώπου μένει πάντοτε ο αυτός και ουδέποτε μπορεί να αντικατασταθεί με άλλη συνεχή ουσία. Το θέμα αυτό είναι το σπουδαιότερο που οφείλει να εξετάσει κάθε Μύστης. Από την στιγμή της ενσαρκώσεως της ψυχής το διάμεσο αυτό, υφίσταται παντός είδους επιδράσεις τόσο από τις δυνάμεις της ψυχής όσο και από τις εν γένει λειτουργίες του οργανισμού και από τις επιδράσεις αυτές ρυθμίζεται η ενέργειά του.

Η ενεργητική κατάσταση του Συνδετικού Λόγου παρακολουθεί την εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων μέχρι του σημείου εκείνου που γίνεται αυτός φωτεινός και τείνει να γίνει αχώριστο ενεργητικό μέσο της ψυχής. Αυτό θα συμβεί όταν η ψυχή του μύστου εξαγνίζεται και πλησιάζει στην πλήρη κάθαρση. Στην περίπτωση αυτήν αφενός μεν δεν διαλύεται με τον θάνατο του οργανισμού και αφετέρου αποτελεί την βάση του πνευματικού οργανισμού και όταν αποκτήσει το κατάλληλο ενεργητικό επίπεδο τότε συνδέει την ψυχή με άφθαρτο ενεργητικό μέσο (πνευματικό οργανισμό).

Στυλ. Τάκας

Η μετά θάνατον κατάσταση της ψυχής

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β’ έκδοση)

Μετά τον θάνατο του οργανισμού αποχωρίζεται η ψυχή από τον οργανισμό. Επίσης το συνδετικό μέσο ψυχής και οργανισμού ως μη δυνάμενο πλέον να ενεργεί γιατί δεν υπάρχουν τα όργανα που η ψυχή χρησιμοποιούσε, αποχωρίζεται και αυτό από την ψυχή και περιέρχεται στην κατάσταση της όλης συνεχούς ουσίας που περιβάλει τα πάντα. Στην κατάσταση αυτή η ψυχή δεν μπορεί να σχηματίσει όργανα μόνο από την συνεχή ουσία η οποία την περιβάλει, γιατί η δυναμικότητα της δεν έχει εξελιχθεί επαρκώς ώστε να καταστεί υπέρτερη των σχέσεών της προς την αμέριστη ουσία.

Όταν μια ψυχική ατομικότητα στερείται τον οργανισμό της, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της γιατί καμία από τις πέντε αισθήσεις της δεν λειτουργεί. Στην κατάσταση αυτήν η ψυχή χωρίς όργανα μένει μόνο σαν μια σκιά γιατί τίποτε πλέον δεν μπορεί να της παρέχει πληροφορίες για το περιβάλλον. Κατόπιν αυτού η ψυχή περιέρχεται σε κατάσταση πλήρους παθητικότητας και επειδή δεν έχει οργανισμό δεν έχει καμία επικοινωνία με το περιβάλλον. Έτσι δεν βλέπει ούτε αισθάνεται την παρουσία υλικών μορφών γύρω της, δεν ακούει κανένα ήχο και περιπίπτει σε μια κατάσταση πλήρους αδράνειας, γιατί ακόμα και οι διανοητικές λειτουργίες χρειάζονται πληροφορίες από το περιβάλλον για να τις επεξεργαστούν και να εξάγουν συμπεράσματα.

Για να εξέλθει η ψυχή από την κατάσταση της πλήρους παθητικότητας ώστε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον της, ο μόνος τρόπος που υπάρχει είναι να της δοθεί από άλλους ανθρώπινους οργανισμούς νευρικό ρευστό, αυτό που από τους πνευματιστές ονομάζεται ζωικός μαγνητισμός, με μεθόδους που είναι εκτός του αντικειμένου αυτού του βιβλίου. Το ρευστό αυτό (συνθετικός λόγος) είναι συνεχής ουσία και ονομάζεται νευρικό γιατί υποκαθιστά υποτυπωδώς το νευρικό σύστημα του οργανισμού.

Οι ψυχές μπορούν να λαμβάνουν νευρικό ρευστό και από άλλους ζωικούς οργανισμούς και αυτός ήταν ο λόγος που οι ασχολούμενοι με τον πνευματισμό πρόσφεραν άλλοτε θυσίες ζωικών υπάρξεων (ας θυμηθούμε σχετικά την επίσκεψη του Οδυσσέα στον Άδη και τις ενέργειες που έκανε για να πάρει πληροφορίες από τον μάντη Τειρεσία, που με συμβολικό τρόπο μας αναφέρει ο Όμηρος).

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ

Γράφει ο *Αμφικτύων

Σήμερα 11/9 και ώρα 20.30 με επίκεντρο τον Τύμβο των πεσόντων  Μαραθωνομάχων εορτάζεται  για πρώτη φορά η επέτειος  των 2.500 χρόνων από την κοσμοϊστορική μάχη του Μαραθώνα . Φυσικά η επίσημη Πολιτεία απουσιάζει από τους εορτασμούς, τους οποίους διοργανώνει ο Δήμαρχος Μαραθώνος κ. Σπύρος Ζαγάρης και άλλες προσωπικότητες , Έλληνες και ξένοι. Και λέγω φυσικά διότι οι κατοχικές κυβερνήσεις  των τελευταίων ετών δεν είναι Ελληνικές παρότι διαθέτουν  τον ψευδεπίγραφο τίτλο, αλλά παραρτήματα της διεθνούς χούντας των τραπεζιτών και των τοκογλύφων.

Τα κυριότερα συμπεράσματα της μάχης του Μαραθώνα είναι τα εξής:

1/ Η Ελευθερία έναντι της Τυραννίας Η μάχη αυτή έκρινε την τύχη της Ευρώπης και του κόσμου ολοκλήρου , διότι αν επικρατούσε η Ασιατική στρατιά του βασιλιά Ξέρξη ο πολιτισμός θα είχε πάρει εντελώς διαφορετική τροπή . Θα είχε επικρατήσει ο ασιατικός δεσποτισμός, αυταρχισμός,  υλισμός, θεοκρατία  έναντι του πνεύματος της ελευθερίας, δημοκρατίας, ορθολογισμού , ανεξιθρησκίας  κ.α

2/ Ο Ελιγμός .Στην μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. εγκαινιάσθηκε για πρώτη φορά από τον στρατηγό  Μιλτιάδη το στοιχείο του  ελιγμού έναντι  της μάχης εκ παρατάξεως. Τούτο επέβαλε το ολιγάριθμο των Ελλήνων (10.000 Αθηναίοι και 1000 Πλαταιείς )  έναντι των 110.000-300.000 Περσών με ιππικό και  ισχυρότατο  στόλο .  Ενίσχυσε τα δύο πλευρά της παρατάξεως του και άφησε ασθενές το κέντρον  και εκτέλεσε  ελιγμό  ιλάγρας (τανάλιας) γύρω από την αντίπαλη δύναμη.

3/  Ο Αιφνιδιασμός  και η Ορμή Κρούσεως ήτο ο δεύτερος  καθοριστικός παράγων της νίκης των Ελλήνων. Ήταν τόσο θυελλώδης η επίθετική κρούση ώστε οι περσικοί ίπποι τρόμαξαν, επεκράτησε πανικός  και οι Πέρσες  τρομοκρατημένοι   ετράπησαν  σε άτακτη φυγή προς τα πλοία για την σωτηρία τους.

4/ Ο ισχυρότερος επιθετικός και αμυντικός οπλισμός των Ελλήνων  έναντι των Περσών. Ο οπλισμός και η πανοπλία του Περσικού πεζικού το καθιστούσε ακατάλληλο για αγώνα εκ του συστάδην ιδιαίτερα με τους βαριά οπλισμένους Έλληνες οπλίτες.  

5/ Η ταχυκινησία  και το άριστο σύστημα πληροφοριών των Αθηναίων οι οποίοι έσπευσαν δρομαίως στο Μαραθώνα όταν πληροφορήθηκαν ότι απεβιβάσθησαν οι Πέρσες στο Σχινιά και μετά την λήξη της Μάχης, όταν έσπευσαν στο Φάληρο να αντιμετωπίσουν το Περσικός στόλο που είχε κινηθεί εκεί με σκοπό να αποβιβάσει την κυρία δύναμη εναντίον των Αθηνών, τις οποίες θεωρούσαν ανυπεράσπιστες.

6/ Οι υπέρτερες ηθικές δυνάμεις των Ελλήνων, οι οποίοι  εμάχοντο υπέρ βωμών και εστιών , έναντι των μισθοφορικών συνονθυλευμάτων  του βασιλιά Ξέρξη, τα οποία εμάχοντο για το μισθό και του φόβου του μαστιγίου και της βασιλικής τιμωρίας.

7/ Τα Ηγετικά Προσόντα του Μιλτιάδου . Ο στρατηγός Μιλιάδης ήτο ένας εκ των εκλεκτότερων στρατηγών.  Υπήρχαν τρεις τρόποι ενεργείας: α/ Ν’ αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στα τείχη(ολέθριος) 2/ Να τους αναμένουν στην διάβαση της Παλλήνης(κακός) 3/ Να τους αντιμετωπίσουν στο Μαραθώνα. Ο Μιλτιάδης επέβαλε τον τρίτο και ενίκησε.

8/ Ανέκαθεν η Γεωπολιτική θέση της Ελλάδος είλκυσε την κατακτητική μανία των επίδοξων κοσμοκρατόρων.  Η επεκτατική πολιτική προς τη Δύση  ήτο η αιτία της εκστρατείας για τον Δαρείο και   τον διάδοχο του Ξέρξη . Η Ελλάδα και ιδιαίτερα η Αθήνα ήτο το κύριον εμπόδιον. Η στοχοποίηση της Ελλάδος    συμβαίνει και σήμερον από τις ίδιες δυνάμεις.

9/ Οι Εβραίοι δια του Μαρδονίου(=Μαρδοχάι) υποκίνησαν την εκστρατεία κατά της Ελλάδος, όπως συμβαίνει και σήμερον με τους διεθνείς Εβραίους τοκογλύφους –τραπεζίτες που υποκινούν τη Δύση κατά της Ελλάδος.

Να γιατί η κατοχική κυβέρνηση των Αθηνών δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις!!! Διότι απλούστατα αυτές έχουν τον συμβολισμός τους, ότι, και πάλι η μεγάλη μας χώρα έχει μπει πρωτοπόρος στον αγώνα για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δέχεται και πάλι μετά 2500 χρόνια μια εξ ίσου βάρβαρη επίθεση από τους ανθρώπους της ανατολής-με  την συνδρομή των εντόπιων προδοτών και συνεργατών  του εχθρού σαν τον Ιππια(575;-490 π.Χ.)- ο οποίος κατηύθυνε τα σχέδια του Ξέρξη. Τώρα λέγονται Γιωργάκηδες, Πάγκαλοι, Χρυσοχοίδηδες, Γερουλάνοι , Διαματοκόλλητες Μπίλντερμπεργκες  κ. α Όμως και πάλι η Ελλάδα θα νικήσει. Η Ελεθερία θα νικήσει τη δουλεία, η Δημοκρατία τον ολοκληρωτισμό. Το Πνεύμα την υλική βία , ο  Ανθρωπισμός  το μαστίγιο του ΔΝΤ, το Φως το σκοτάδι της Αβρααμικής θεοκρατίας. (11/9/2010)

*Αμφικτύων είναι ο  Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης , μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, http://amphiktyon.blogspot.com/

Η δράση του ιερου Πυρός κατά τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ εκδοσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ, Ακαδημίας 86 5ος οροφος) 

Την μεγάλη σημασία του Πυρός μας δείχνουν αφενός μεν ο Συμβολισμός της Θεάς Εστίας[1] και αφετέρου το αρχαίο λόγιο η φύση ολόκληρη αναγεννάται δια του Πυρός.  Το λόγιο αυτό δείχνει την μεταμορφωτική δράση του Πυρός στον υλικό, στον μορφικό, στον ψυχικό και στον πνευματικό κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι το στοιχείο του Πυρός αποτελεί τον παράγοντα εκείνον ο οποίος μετέχει σ’ όλες τις μεταμορφώσεις της Φύσεως οι οποίες είναι εμφανέστερες κατά τις τέσσαρες εποχές του έτους[2]. Ιδιαιτέρως κατά τα ηλιοστάσια (θερινό και χειμερινό ηλιοστάσιο) που η ένταση (θερινό) και η χαλάρωση (χειμερινό) αντιστοίχως της ενεργείας του στοιχείου του Πυρός του Ηλίου δημιουργεί όλα τα γνωστά θαυμαστά φαινόμενα, όχι μόνον επί της υλικής φύσεως αλλά και επί της συνειδητής και πνευματικής φύσεως.

Γνώρισμα της εντέλειας ενός σώματος είναι η εκδήλωση των Νόμων της Θερμότητας και του Φωτός. Γνωρίζουμε επίσης ότι και τους δύο αυτούς νόμους (Θερμότητας και Φωτός) τους έχει εκδηλώσει σε υπέρτατο βαθμό στο ηλιακό μας σύστημα ο Ήλιος. Συνεπώς, εξ αυτού του γεγονότος, κατανοούμε ευχερέστερα ότι όταν η Γη δέχεται εντονότερα την επίδρασή του Πυρός του Ηλίου κατά την θερινή τροπή τότε το υπάρχον στην Γη Πυρ παρουσιάζει μεγαλύτερη ενεργητικότητα ενώ, όταν δέχεται ασθενέστερα την επίδραση του Πυρός του Ηλίου κατά την χειμερινή τροπή, συμβαίνει το αντίθετο.

Εκτός από τα προαναφερθέντα ηλιοστάσια (Θερινό και Χειμερινό) έχουμε και τις δυο ενδιάμεσες θέσεις, τις δύο ισημερίες (Εαρινή και Φθινοπωρινή), με αποτέλεσμα να εμφανίζονται στην Γη οι τέσσαρες εποχές του έτους. Έτσι, όταν οι δυνάμεις της ενεργητικότητας της Γης είναι μειωμένες, κυοφορεί τα εντός αυτής σπέρματα και αναμένει την νέα εντονότερη ζωογόνο επίδραση του Ηλίου ώστε να εκκολάψει τα σπέρματα. Συνεπώς οι μεταμορφώσεις και η εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως πάνω στην Γη είναι αποτέλεσμα της επιδράσεως του πυρός Ηλίου γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που δίνει τον ρυθμό στο πλανητικό μας σύστημα και  την ζωή υπό την ευρεία της έννοια. Τα διάφορα φαινόμενα που λαμβάνουν χώραν πάνω στην Γη μαρτυρούν την ζωογόνο επίδραση του Πυρός Ηλίου στην Γη γιατί ο Ήλιος είναι Εκείνος που συνθέτει  σήμερα για να αποσυνθέσει αύριο και να ανασυνθέσει αργότερα. Με την βοήθεια του ηλιακού πυρός μετατρέπεται το απλό σπέρμα σε δρυ και με τις διαφορετικής εντάσεως ακτίνες του προκαλούνται οι διαφορετικές λειτουργίες στον κάθε οργανισμό. Επίσης ο Ήλιος επιδρά και επί των συνειδητών νοητικών υπάρξεων, με αποτέλεσμα την αναγέννηση και αναμόρφωση του πνεύματος αυτών, με την αναγέννηση και αναμόρφωση των συναισθημάτων, των ιδεών και της ενέργειας της κάθε ατομικότητας η οποία ενέργεια είναι το πλαστικό μέρος του οργανισμού της. Συνεπώς ο Ήλιος με τις ακτινοβολίες του αφυπνίζει τα σπέρματα των Ιδεών και επιβοηθεί τα όντα να ανέλθουν σε ανέλιξη. Για να είναι όμως αμεσότερα τα αποτελέσματα αυτών των επιδράσεων στον άνθρωπο, πρέπει να φροντίσει να εκμηδενίσει κάθε αντίδραση των στοιχείων της κατώτερής του φύσεως.

Τόσο ο Ήλιος όσο και τα άλλα πλανητικά σώματα ασκούν επί της Γης επίδραση δια της ενεργείας του Πυρός τους. Η επίδραση αυτή μεταδίδεται και στα νοητικά και πνευματικά όντα της Γης και επιδρά στους προσωπικούς λόγους κατά τρόπο ώστε να αναγεννά και μεταμορφώνει το πνεύμα δια της αναγεννήσεως και αναμορφώσεως των συναισθημάτων, των ιδεών και της ενεργείας του κατά μέρος πυρός του ατομικού λόγου ο οποίος είναι το πλαστικό στοιχείο του οργανισμού. Αυτά αποτελούν την μυστική κλείδα με την οποία μόνον ένα ακηλίδωτο χέρι μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να ανοίξει την θύρα εκείνη που θα τον οδηγήσει στο πεδίο υπεργήινης σοφίας και ταυτόχρονα είναι η κλίμακα εκείνη που θα τον αναβιβάσει στα ουράνια δώματα.

Οι εκδηλώσεις του ιερου πυρός

Το πυρ εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό μιλάμε για υλικό, ζωικό και πνευματικό πυρ.

Όπως αναφέρθηκε ανωτέρω, η ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ είναι εκδήλωση της μεριστής ή ατομικής ουσίας και το ΦΩΣ είναι εκδήλωση της αμέριστης ή συνεχούς ουσίας ή αιθέρος. Συνεπώς το γνωστό σε όλους μας Πυρ, που προέρχεται από την καύση υλικών σωμάτων, είναι αποτέλεσμα της συλλειτουργίας της αμέριστης και της μεριστής ουσίας και γι’ αυτό το ονομάσουμε Υλικό Πυρ.

Εκτός από αυτό το υλικό πυρ υπάρχει και άλλο πυρ το οποίο είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας των ζωικών οργανισμών των ζώων και εκδηλώνεται ως ΖΩΙΚΗ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ και ως ΖΩΙΚΟ ΦΩΣ τα οποία από κοινού συνιστούν Ζωικό Πυρ. Η Ζωική Θερμότητα μας είναι γνωστή ενώ το Ζωικό Φως θα το ιδούμε όταν καταστείλουμε τα πάθη μας και αποκτήσουμε ήρεμο νου τον οποίο δεν τον ταράζουν τα πάθη και οι κακίες. Το Ζωικό Πυρ είναι το κυριότερο αναγεννητικό μέσο των ανθρώπων που μπορεί να τους οδηγήσει στην αποθέωση.

Τέλος εκτός από το Ζωικό Πυρ των όντων που έχουν γήινους οργανισμούς υπάρχει και το Πνευματικό Πυρ στους οργανισμούς των αθανάτων πνευμάτων και το οποίο προέρχεται από την συλλειτουργία της θερμότητας και του φωτός των οργανισμών αυτών των οντοτήτων. Χαρακτηριστικό του πνευματικού πυρός έναντι του ζωικού πυρός είναι η αφθαρσία του η οποία προέρχεται από την αδιάσπαστη συλλειτουργία των ηλιακής ποιότητος στοιχείων του.

---

[1] Για την θεά Εστία θα αναφερθούμε σε άλλο δημοσίευμα.

[2] Το θέμα αυτό αναλύεται στο δημοσίευμα του ΙΧΩΡ «ΦΥΣΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ» (τεύχος 47-48 Αύγουστος 2004)

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως

(Άπό το βιβλίο μου «Πυθαγόρειος εσωτερισμός)

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες.

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως (ο Δημιουργός) έχει χωριστές ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι νόμοι του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση, είναι ο νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το  Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ (βλέπε Α 5.3). Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, εκδηλώνονται σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, αποτελεί το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε ιδιότητές Του, οι νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων του, είναι μέτρο της εκτάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες, ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

Ορχήστρα αρχαιοελληνικών και παραδοσιακών οργάνων

ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΠΕΤΡΑΣ Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Σύλλογος Πελοποννησίων Πετρούπολης παρουσιάζει : Την Ορχήστρα αρχαιοελληνικών και παραδοσιακών οργάνων o ΛύρΑυλος «Από τον Ορφέα ως της μέρες μας»

Στο Θέατρο Πέτρας  Πετρούπολη  Ώρα έναρξης 9:00 μ.μ. Είσοδος Ελεύθερη

Τα αρχαιοελληνικά μουσικά κομμάτια ζωντανεύουν ξανά χάρη στα 40 εκπληκτικά ανακατασκευασμένα όργανα, οι αρχαίοι ρυθμοί αναβιώνουν δίπλα σε διασκευές γνωστών, παραδοσιακών κομματιών, στήνοντας ένα εκπληκτικό μουσικό ταξίδι στον πλούτο της Ελληνικής Μουσικής. Ιδιαίτερη έμφαση θα δοθεί στην πολυποίκιλη μουσική της Πελοποννήσου και φυσικά δεν θα απουσιάζει ο τραγοπόδαρος μουσικός Πάνας από την Αρκαδία. Μια μουσική πανδαισία έξω από τα συνηθισμένα που απευθύνεται στο ευρύ κοινό μιλώντας στη καρδιά κάθε Έλληνα και όχι μόνο.

Ο ΛύρΑυλος έχει αναγνωριστεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για το έργο του, το οποίο έχει καλλιτεχνική, εκπαιδευτική και ερευνητική διάσταση. Από το «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών» και την «Όπερα της Βαρσοβίας», από το «Φεστιβάλ Παλαιάς Μουσικής» στην Στοκχόλμη και την «Corcoran Gallery» στην Ουάσιγκτον, το Mendelssohn Haus στην  Λειψία,  έως την συνεργασία με την «Κρατική Ορχήστρα Αθηνών» στο πλαίσιο των Πρώτων Ελληνικών Μουσικών Γιορτών, την συμμετοχή στις εκδηλώσεις της Ολυμπιάδας 2004 και τα Πανεπιστημιακά ιδρύματα όπως : Boston University, Concordia-Montreal, Sorbonne, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Πανεπιστήμιο Πατρών, συμμετοχή σε μεγάλα και σύνθετα καλλιτεχνικά γεγονότα όπως η έκθεση ‘Μουσών Δώρα’ στις Βρυξέλλες, σε συνεργασία με το ΥΠ.ΠΟ, καθώς και οι εκεί συναυλίες σε συνεργασία με το σύλλογο εκπαιδευτικών του Βελγίου, αλλά και με πάνω από 400 παραστάσεις σε σχολεία όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, ο ΛύρΑυλος έχει ταυτιστεί ως η πιο τεκμηριωμένη προσπάθεια ανάδειξης & προβολής της πλούσιας Αρχαιοελληνικής Μουσικής Κληρονομιάς.  Χωρίς στείρα αρχαιολατρική διάθεση και «εμμονές», ο Λύραυλος προχώρησε εξαρχής θέτοντας ως βασικούς στόχους την εις βάθος μελέτη, την καλαίσθητη και επιστημονική αναβίωση, και την ορθή προβολή της Αρχαίας Ελληνικής Μουσικής με μουσικό και όχι μουσειακό τρόπο.

Τα μέλη του «ΛύρΑυλου»:

Μιχάλης Στέφος: τραγούδι, τύμπανο, κρόταλα, κογχύλια, σάλπιγγα.

Χριστίνα Σιάκη: λύρα, φόρμιγγα, πανδουρίδα, βιολί

Ολγα Στέφου: βάρβιτος, σαντούρι, σείστρο, κογχύλια

Παναγιώτης Στέφος: αρχαία κιθάρα, λύρα, σύριγγα του Πάνα, δίαυλος, άσκαυλος, ζουρνάς, γκάιντα, κογχύλια, κέρας, Πυθαγόρειο μονόχορδο.

Συμμετέχουν:

Κώστας Λαιος: βιολί, λύρα, κογχύλια

Δημήτρης Λαιος: αυλός, κογχύλια

Έρευνα, ενορχηστρωτική επιμέλεια και κατασκευή οργάνων από τον Παναγιώτη Στέφο.

Μια ολοκληρωμένη εικόνα για τον ΛύρΑυλο και τη πορεία του καθώς και για την πλήρη δραστηριότητα του μπορείτε να βρείτε στην  ιστοσελίδα:  www.lyravlos.gr