Μύρτις, η εντεκάχρονη αρχαία Αθηναία

Η εντεκάχρονη αρχαία Αθηναία Μύρτις γίνεται «Φίλη των Στόχων της Χιλιετίας»  και στέλνει μέσω του ΟΗΕ ένα ηχηρό μήνυμα στην ανθρωπότητα.

«Το όνομά μου είναι Μύρτις,  Αυτό δεν είναι  το πραγματικό μου όνομα ! «Μύρτις» με ονόμασαν  οι αρχαιολόγοι που ανακάλυψαν το 1994-1995 τα οστά μου μαζί με άλλους 150 σκελετούς σε έναν ομαδικό τάφο στην περιοχή του Κεραμεικού στην Αθήνα. Μπορεί να μοιάζω με κορίτσι του 21ου αιώνα αλλά  να είστε σίγουροι ότι είμαι ένα κορίτσι που έζησε και πέθανε στα έντεκα της χρόνια στην Αθήνα του 5ου  αιώνα π.Χ.»

Γιατί λοιπόν, ένα κορίτσι της αρχαίας Αθήνας ονομάστηκε από τα Ηνωμένα  Έθνη  “Φίλος των Στόχων της Χιλιετίας” ;

Οι επιστήμονες είναι σίγουροι ότι ήμουν ένα από τα θύματα του λοιμού που έπληξε την Αθήνα τα τελευταία έτη του Πελοποννησιακού πολέμου, το 430-426 π.Χ. Γνωρίζουν, επίσης, ότι αιτία του θανάτου μου ήταν ο τυφοειδής πυρετός, που σκότωσε τον Αθηναίο πολιτικό Περικλή και περίπου το ένα τρίτο όλων των κατοίκων της πόλης εκείνη την εποχή. Λένε, επίσης, πως η επιδημία συνέβαλε στην τελική ήττα της Αθήνας από την Σπάρτη κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το κρανίο μου βρέθηκε σε ασυνήθιστα καλή κατάσταση και αυτό ενέπνευσε τον καθηγητή Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μανώλη Ι. Παπαγρηγοράκη, να ξεκινήσει, σε συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες, την ανάπλαση του προσώπου μου. Και να ’μαι, λοιπόν!  Μπορείτε να δείτε το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους στη φωτογραφία μου. Με βλέπετε όπως σχεδόν ήμουν  την ημέρα που έφυγα από τον κόσμο.

Ο καθηγητής Μανώλης Ι. Παπαγρηγοράκης είχε την άποψη   ότι η “αναβίωσή” μου δεν πρέπει  να είναι μόνο μια ευκαιρία να δει ο κόσμος το πρόσωπο ενός κοριτσιού που έπαιζε στoυς πρόποδες της Ακρόπολης την εποχή που οι Αθηναίοι  έχτιζαν τον Παρθενώνα. ‘Ήθελε η “επιστροφή” μου στη Γη να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα στον κόσμο και στους ηγέτες του.

Ο θάνατός μου ήταν αναπόφευκτος. Τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν είχαμε ούτε τη γνώση ούτε τα μέσα για την καταπολέμηση θανατηφόρων λοιμών και ασθενειών.

Όμως εσείς, οι άνθρωποι του 21ου αιώνα, δεν έχετε καμία δικαιολογία. Διαθέτετε όλα τα απαραίτητα μέσα και τους πόρους για να σώσετε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων παιδιών που όπως εγώ,  πεθαίνουν από ασθένειες οι οποίες μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν. Αυτό είναι το μήνυμά μου. Αυτό είναι το μήνυμα του ΟΗΕ.

Έτσι έγινα « Φίλος των Στόχων της Χιλιετίας» του ΟΗΕ στο πλαίσιο της εκστρατείας του για την υλοποίηση των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας  www.wecanendpoverty.eu 2.500 χρόνια μετά το θάνατό μου, ελπίζω ότι το μήνυμα αυτό θα επηρεάσει και θα εμπνεύσει περισσότερους ανθρώπους να εργαστούν και να κάνουν πραγματικότητα τους “Στόχους της Χιλιετίας της Ανάπτυξης”.

Ακούστε με! Ξέρω τι λέω. Μη ξεχνάτε ότι είμαι πολύ μεγαλύτερη και ως εκ τούτου πιο σοφή από εσάς.»

Η Μύρτις είναι το κεντρικό πρόσωπο της έκθεσης «Μύρτις: Πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν», η οποία έχει ξεκινήσει μια προγραμματισμένη περιοδεία στην Ελλάδα και σε πόλεις του εξωτερικού, με μια στάση δύο μηνών στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας στην Κηφισιά, όπου και θα φιλοξενείται μέχρι τις 15 Ιουνίου.

 Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας εκτιμά ότι τα κρούσματα του τυφοειδούς πυρετού παγκοσμίως κυμαίνονται μεταξύ 16 και 33 εκατομμυρίων ετησίως, με 500.000 έως 700.000 θανάτους.

Σχεδόν εννέα εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν.

ΠΗΓΗ http://www.unric.org/el/-latest-news/26376-myrtis-message-on-mdgs

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΘΕΑΣ

Για πολλούς αιώνες, η θηλυκή πλευρά της Θεότητας έχει σκόπιμα παραμεληθεί και καταπιεστεί. Αυτή η καταπίεση έχει όχι μόνο ληστέψει και λεηλατήσει την αληθινή δύναμη της γυναίκας, αλλά έχει συγχρόνως αλυσσοδέσει και παρεκκλίνει τον άνδρα μέσα σε ένα κύκλο φόβων και αυτοκαταστροφής. Για ολόκληρες εποχές, η αρσενική και πατριαρχική μορφή μιας τεχνοκρατικής ορθολογιστικής κοινωνίας έχει καταπιέσει τον μυστικισμό και την  μαγεία της Μητέρας Φύσης, της θηλυκής αντίληψης της ζωής.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η Δήμητρα ήταν η Θεά της Μητέρας Γης, ισοδύναμη και μερικές φορές ακόμη και μεγαλύτερης εκτίμησης από τον Θεό Απόλλωνα. Στην Χρυσή εκείνη Εποχή οι γυναίκες, μοιράζονταν ίση δύναμη και δικαιώματα με τους άνδρες, και ακόμη περισσότερο θεωρούνταν εκείνες που κρατούσαν στα χέρια τους τα κλειδιά της αιώνιας ζωής.

Η Δήμητρα ήταν η Θεά της Φύσης, της γεωργίας, της γονιμότητας και της κυκλικής αναγέννησης, γιατί αυτή ενσωμάτωνε τα μυστήρια του θανάτου και της αναγέννησης. Η Δήμητρα λατρευόταν από τα πανάρχαια χρόνια  σαν η “Μεγάλη Θεά Μητέρα”, γιατί απ’ αυτήν και την χαρακτηριστική  ζ ω ο γ ό ν ο  ιδιότητά της προερχόταν η ζωή στους κόσμους.  Η Δήμητρα ήταν ο Νόμος της ζωογόνου ιδιότητας της ύλης της Γης. Έτσι, η Θεά Δήμητρα , με την αναπαραγωγική γέννηση, δώριζε στα όντα της Γης, την κληρονομική διαιώνιση του είδους τους. Στο όνομά της ιδρύονταν κοινωνίες γυναικών και οι πνευματικές ενέργειες αυτών των κοινωνιών αποτελούσαν πηγές αιώνιας ζωής. Η   μ η τ ρ ό τ η τ α  στη Γη και γενικά στη φύση, είναι η μεγαλύτερη δωρεά στα όντα της. Είναι η ίδια η αιώνια ζωή. Ένα ανεκτίμητο χάρισμα, που όλα τα όντα το χρωστούμε στην Μεγάλη Μητέρα, την Θεά Δήμητρα. Οι ιερές τελετές των γυναικείων αυτών κοινωνιών, ισορροπούσαν τις ισχυρές ορθολογιστικές αρσενικές ενέργειες του πλανήτη και τους προμήθευαν έναν άμεσο σύνδεσμο με τις μαγικές δυνάμεις της Μητέρας Φύσης. Κανένας αρχαίος Έλληνας, ανεξάρτητα από το φύλο του ή την μυητική του πορεία, δεν μπορούσε να βρει ευτυχία και αιωνιότητα χωρίς να μυηθεί στα τελετουργικά της Θεάς Δήμητρας. Ο κόσμος της Δήμητρας ήταν ένας κόσμος εσωτερικής γνώσης και διαισθητικής αντίληψης. Ήταν ένας κόσμος φυσικής ομορφιάς, αρμονίας και σεξουαλικής κοσμικής ένωσης. Ήταν ένας κόσμος όπου η ατομική διαχωριστικότητα δεν είχε ύπαρξη. Όλα ήταν ένα και καθένας μοιραζόταν την αφθονία της Μητέρας Γης σε ίσες δόσεις.

Η Δήμητρα σύμφωνα με την μυθολογία είχε μια παρθένα κόρη την Περσεφόνη η οποία είχε την τάση να παραμείνει παρθένα, σαν η έσχατη έκφραση θηλυκής εξουσιοδότησης και δύναμης. Αλλά την απήγαγαν παρά την θέλησή της οι αρσενικοί θεοί και την φυγάδεψαν στον Κάτω Κόσμο για να γίνει γυναίκα του Αδη.  Ο Κάτω Κόσμος, στην αρχαία Ελλάδα, συμβόλιζε μια  υπόγεια σχεδόν ασυνείδητη τοποθεσία όπου η ανθρωπότητα είχε παγιδευτεί για ολόκληρες εποχές, μια τοποθεσία στην οποία οι πρωτόγονες φυσικές και συγκινησιακές όψεις της υλιστικής έκφρασης (άγρια πάθη, λαγνεία, απληστία, ζήλεια και φθόνος) ήσαν ανεξέλεγκτες, μια τοποθεσία όπου οι ενέργειες της Πλουτώνιας φύσης ήταν εξωθημένες στα άκρα εκτός ισορροπίας με τις θηλυκές ενέργειες. Δεν υπήρχε εμπειρία δεκτικότητας και αγάπης σ’ αυτόν τον κόσμο ενώ το ένστικτο είχε κατασπαράξει κάθε ανθρώπινη ευαισθησία. Αυτός ήταν ο κόσμος στον οποίο είχε καταδικαστεί η Περσεφόνη.

Μετά την απαγωγή της κόρης της, η Δήμητρα έπεσε σε μια βαθειά περίοδο θλίψης και αναχαίτισης της αγάπης και της ευλογίας της πάνω στη Γη.  Το αποτέλεσμα ήταν ένας μεγάλος λιμός που διήρκεσε πολλά χρόνια, φέρνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος μιας ολικής καταστροφής. Τελικά οι αρσενικοί Θεοί επανέφεραν την Περσεφόνη στη Δήμητρα και τα λιβάδια και οι αγροί άρχισαν πάλι να καρποφορούν καθώς μια μεγάλη εποχή αναγέννησης εξαπλώθηκε πάνω στη Γη.

Από αυτό το δράμα και τον αγώνα μεταξύ των αρσενικών και των θηλυκών όψεων της θεότητας προήλθαν τα Ελευσίνια Μυστήρια, στα οποία εκτελούνταν ιερά τελετουργικά γονιμότητας και εορτασμοί για την κυκλική αναγέννηση της Φύσης μέσα από τα βάθη του θανάτου και του σκότους. Από τότε είχαν δώσει στην Δήμητρα και στην κόρη της το επίθετο της Ελευσίνιας, γιατί αυτό προέρχεται από την λέξη “Έλευση” που πρέπει να συμβόλιζε το φυσιολογικό γεγονός του ερχομού του καρπού της ζωής. Ο καρπός αυτός, η κόρη Περσεφόνη, γινόταν φυσικά ο φορέας πνευματικής αγνότητας ή πνευματικής ζωής στις γυναίκες των Μυστηρίων, που εκτός από την ψυχική τους αγνότητα, ήσαν υποχρεωμένες για να την διατηρούν, να μην έρχονται σε επαφή με άνδρες για ορισμένο χρονικό διάστημα.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια  εθεωρούντο από τους αρχαίους ιερότατα και περισσότερο σεβαστά απ’ όλα τα Μυστήρια της Ελλάδας. Γινόντουσαν προς τιμή της Δήμητρας, της Περσεφόνης και του Διονύσου και διακρίνονταν στα μικρά και στα μεγάλα Ελευσίνια. Είναι αλήθεια ότι οι αρχαίοι πίστευαν ότι οι άνδρες και οι γυναίκες ήσαν διαφορετικά όντα  και ότι οι γυναίκες συνδέονταν με τη φύση και την αιώνια ζωή λόγω της ικανότητάς τους να γεννούν και να αναγεννούν συνεχώς τα σώματά τους σε κάθε σεληνιακό κύκλο. Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν την Δήμητρα και την Περσεφόνη με πάθος γιατί πίστευαν ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν γαλήνη στην μετέπειτα ζωή αν δεν είχαν εμπειρία του κόσμου της. Η Ελευσίνα της αρχαίας Ελλάδας ήταν μια πόλη στην οποία εκατοντάδες χιλιάδων άνθρωποι από όλο τον κόσμο ταξίδευαν για να αναζητήσουν τις δύο θεές. Οι θεές αυτές ήταν τα θεμέλια της όλης πίστης τους και η ιδέα του θανάτου γινόταν κατανοητή σαν μια θηλυκή διαδικασία μετάβασης και αναγέννησης.

Ο μύθος της Δήμητρας χρησιμεύει σαν παράδειγμα που εξηγεί το πως η δύναμη και η ιερότητα των γυναικών διαμέσου των εποχών έχει ληστευθεί, έχει καταπιεστεί και ελεγχθεί προκαλώντας μεγάλο κακό και καρμικές επιπτώσεις σε όλη την ανθρωπότητα και τον φυσικό κόσμο. Το κεντρικό θέμα αυτού του μύθου είναι πολύ αποκαλυπτικό για την παρούσα Τελική Κρίση. Αντιμέτωποι με μεγάλες περιβαλλοντολογικές καταστροφές, με αρσενικές πατριαρχικές δυνάμεις απόλυτης πολιτικής κυριαρχίας, οι οποίες είναι προσκολλημένες σε θεωρίες ανωτερότητας απέναντι στη φύση και στο ζωικό βασίλειο, οι άνθρωποι πασχίζουν να επιβιώσουν σαν άνθρωποι.

Η θηλυκή όψη της Θεότητας ήταν αρκετά ενεργή πάνω σ’αυτόν τον πλανήτη σε παλαιότερους καιρούς, μέχρι την αυγή του “πολιτικού Χριστιανισμού” που επέφερε μια ριζική αλλαγή στην ανθρώπινη συνείδηση καταπιέζοντας την θηλυκή έκφραση, μια αλλαγή που μπορεί να ανιχνευθεί σε πολλές κοινωνίες των προηγούμενων αιώνων.

Η καταπίεση της θηλυκής πλευράς έλαβε τρομερές διαστάσεις στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Εκτιμάται ότι περίπου 9-12 εκατομμύρια γυναικών, που εκτελούσαν μυστικές τελετουργίες με τη φύση, βασανίστηκαν και καταδικάστηκαν στην πυρά κατηγορούμενες για μαγεία. Ακόμη και σήμερα οι γυναίκες του κόσμου βρίσκονται σε μια κατάσταση παρακμής, καταπίεσης και έλλειψης εκτίμησης, καθώς η θηλυκή όψη της θεότητας ακόμη θεωρείται ένα “κακό” πράγμα από την κυρίαρχη, ορθολογιστική και διανοητική σκέψη.

Ο Χριστιανικός “μύθος” της Εύας, στην ιστορία της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης, είναι ένα τέλειο παράδειγμα στο πως η πολιτική και η κοινωνική δύναμη μπορεί να δοθεί στο ένα φύλο εναντίον του άλλου, μέσα από έναν και μόνο μύθο. Οι αρχαίοι Εβραίοι και αργότερα οι Ρωμαιο-Χριστιανικοί θεολόγοι ήταν πολύ έξυπνοι και επιδέξιοι με τη γλώσσα και τα σύμβολα. Το σύμβολο του Φιδιού, το οποίο στις αρχαίες κοινωνίες αναπαριστούσε μια πολύ Ιερή, θηλυκή Δύναμη του θανάτου και της αναγέννησης  (Κουνταλίνι), φαίνεται να συμβολίζει εδώ το κακό και την αδυναμία του ανθρώπου. Το σύμβολο του Φιδιού ήταν πάντοτε συνδεδεμένο με την θεραπευτική δύναμη και την θηλυκή ενέργεια, πριν από τον Χριστιανισμό.

Διδαχτήκαμε να φοβόμαστε τα πράγματα που αναπαριστούν θηλυκά σύμβολα. Διδαχτήκαμε να φοβόμαστε τα μυστήρια της ζωής, τα φρούτα από το δέντρο της θηλυκής γνώσης! Τόσο πολύ χρόνο και κόπο έχει σπαταλήσει η ανθρωπότητα προσπαθώντας να καταπιέσει τις θηλυκές ενέργειες. Προερχόμαστε από την θηλυκή φύση και υπάρχουμε μόνο μέσα από το σώμα της, είτε αυτή είναι η βιολογική μας μητέρα, η Μητέρα Θεά ή η Μητέρα Γη.

Μια από τις πιο αποτελεσματικές μορφές καταπίεσης των γυναικών γίνεται με τον έλεγχο που ασκείται από τις σύγχρονες κοινωνίες, πάνω στην σεξουαλικότητά τους. Αυτό δημιουργεί ένα φαύλο κύκλο μολυσμένης σεξουαλικής έκφρασης, μεταξύ αντρών και γυναικών, σε σχέση με την αγνή, ιερή και φυσική επαφή τους που έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στους αρχαίους πολιτισμούς.

Οι γυναίκες είναι συνδεδεμένες σε μεγάλο βαθμό με τη φύση και με τις κοσμικές αναγεννητικές δυνάμεις, μέσα από τη σεξουαλικότητά τους. Κανένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί να εκδηλωθεί μέσα στον υλικό κόσμο παρά μόνο μέσα από την δύναμη των γυναικών. Στους αρχαίους πολιτισμούς, αυτή η δύναμη εθεωρείτο η πιο ιερή μαγεία της ύπαρξης. Όμως, πολλοί από τους άνδρες ανάπτυξαν μνησικακία και ζήλεια γι’αυτή τη δύναμη και έτσι προσπάθησαν να την κάνουν δική τους ελέγχοντας και κυριαρχώντας τις γυναίκες. Ακραία παραδείγματα αυτής της αρνητικής συμπεριφοράς υπάρχουν παντού, από τα εκατομμύρια των περιπτώσεων θηλυκών “ευνουχισμών” στην Αφρική, μέχρι την σχεδόν πλήρη εξαφάνιση της παραδοσιακής “μαμής” στον σύγχρονο κόσμο. Οι γεννήσεις των παιδιών στις “πολιτισμένες” κοινωνίες έχουν απογυμνωθεί από την ιερότητά τους  και έχουν μπει κάτω από το κρύο χειρουργικό νυστέρι της επιστημονικής παρατήρησης και ελέγχου, φθάνοντας σε τέτοιο σημείο που να δημιουργούνται μύθοι ότι το γάλα της μητέρας είναι επιβλαβές για το παιδί της! Τέτοιες  δηλώσεις δημιουργούνται από την περαιτέρω προσπάθεια ελέγχου της Μητέρας Θεάς, όπως πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο καλύτερος τρόπος ελέγχου των γυναικών είναι η απόσπασή τους από την βιολογική τους σύνδεση και δύναμη που είναι το επίκεντρο της φυσικής ύπαρξης του κόσμου. Ετσι δημιουργείται καλύτερα η τρομερή πνευματική και υλική τους εξάρτηση, με αποτέλεσμα ολόκληρη η κοινωνία και ο ίδιος ο ανδρικός πληθυσμός της να υποπίπτει συνεχώς σε μια αντίστοιχη παρακμή.

Όπως είπαμε και πριν, η αναπαραγωγική δύναμη της γυναίκας θεωρείται ιερή και μαγική. Οι γυναίκες διατηρούσαν κοινωνικές θέσεις μεγάλου σεβασμού και υπόληψης σε όλες σχεδόν τις αρχαίες κοινωνίες. Πρόσφατα οι γυναίκες έκαναν κάποιες κινήσεις για να κερδίσουν θέσεις εξουσίας στον σύγχρονο ανδροκυριαρχούμενο κόσμο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις αυτές οι θέσεις καθορίστηκαν από τους κανόνες του ορθολογιστικού αρσενικού ελέγχου. Πολλά λάθη έγιναν επίσης εκ μέρους των γυναικών που προσπάθησαν να μιμηθούν και όχι να συμπληρώσουν και να εξελίξουν τα αρσενικά πρότυπα.  Η αγάπη, η αρμονία, η υλική ισοτιμία, η ειρήνη, ο περιβαλλοντολογικός σεβασμός, η εμπιστοσύνη και η συγχώρεση δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία να εκδηλωθούν σε μεγάλη έκταση παντού στον πλανήτη. Υπάρχουν βέβαια αλλαγές που είναι ήδη ορατές, καθώς η Θεά ανασταίνεται από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής…

Ναι, η Θεά επιστρέφει και η ερώτηση που έρχεται αυθόρμητα είναι η εξής: “Θα αγκαλιάσουν οι άνδρες, που βρίσκονται σε θέσεις δύναμης σ’αυτό τον κόσμο, την επιστροφή της, ή θα προσπαθήσουν να την ποδοπατήσουν πάλι μέσα στις σκιές του κάτω κόσμου και στα άγνωστα μυστικά της βασίλεια;”

Αυτό θα φανεί στην πράξη και πολύ σύντομα. Η Θεά Δήμητρα, δεν είναι καθόλου ευτυχισμένη για την παρούσα κατάσταση που επικρατεί στη Γη. Πιστεύω ότι μας προειδοποιεί μέσα από μυστηριώδη κυκλικά σχήματα που εμφανίζονται ξαφνικά σε πολλούς αγρούς σε όλο τον κόσμο. Η Δήμητρα σαν Θεά των αγρών και της γεωργίας με κάποιο μυστηριώδη τρόπο φαίνεται να μας προειδοποιεί ότι ετοιμάζει τα ερχόμενα χρόνια λιμούς και θανάσιμες καταστροφές. Οι θηλυκές δημιουργικές δυνάμεις του σύμπαντος προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή της ανθρωπότητας αφήνοντας σημάδια πάνω στην πρωταρχική διατροφική πηγή μας!

Ας δουλέψουμε μαζί για να προετοιμάσουμε μια θέση μέσα στην καρδιά μας για την επιστροφή της Θεάς. Η ανθρωπότητα μόλις εισέρχεται σε μια Νέα Εποχή. Οι μελλοντικοί μας ηγέτες, οι προφήτες, οι δάσκαλοι και οι θεραπευτές, θα είναι εκείνοι που θα έχουν βρει και θα έχουν ενώσει τις θηλυκές και τις αρσενικές αρετές μέσα τους. Μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτό, τα ανθρώπινα όντα έχουν να μάθουν πολλά ακόμη μαθήματα στη Γη και δεν θα εξελιχθούν πέρα από την παρούσα κατάσταση αυτο-καταστροφής, άσχετα με το πόση τεχνολογία διαθέτουν, αν δεν βρεθεί ισορροπία μεταξύ των δύο αντίθετων δυνάμεων.

Σε όλα τα ανθρώπινα όντα, στις γυναίκες ιδιαίτερα, πρέπει να δοθεί η ελευθερία να δημιουργήσουν νέες αντιλήψεις, κανόνες και κοινωνικά πρότυπα που να  εκφράσουν τα αυθεντικά ιδανικά της Μητέρας Θεάς. Είναι μια απόλυτα ηθική υπευθυνότητα των ανδρών να δώσουν στις γυναίκες την ευκαιρία να ξανασυνδεθούν με τα μυστικά και διαισθητικά βασίλεια της δημιουργίας. Οι άνδρες θα πρέπει να αρχίσουν και αυτοί να συνδέονται με αυτά τα βασίλεια. Πρέπει να ξαναζωντανέψουμε τους μύθους της Θεάς Μητέρας. Οι μύθοι είναι παντοδύναμοι χρησμοί της κοινωνίας και αποκαλύπτουν  την κατάσταση των ανθρώπων σε αυτή τη διάσταση. Οι γυναίκες πρέπει να διεκδικήσουν να πάρουν πίσω την δύναμη του μύθου μόνες τους.

 Μ. Ροδόπουλος

Αρχιμήδης

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΜΗΔΟΥΣ Ως ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑῚ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ) ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΑΝ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΘΥΜΙΖΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΠΟ ΜΙΣΟΣ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΤΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ, ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΨΗΜΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΩΝ ΜΕ ΒΙΒΛΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥΣ «ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ» ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΚΑΨΑΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΒΡΑΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΝΕΠΩΣ ……

ΕΛΛΗΝΑ ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ» ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ (Κ.Ι.Σ.) ΜΕΝΟΥΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΦΟΡΟΛΟΓΗΤΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΕΛΛΛΗΝΙΚΗ» ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΜΟΝΟΝ ΕΣΥ. ΕΠΙΣΗΣ ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΚΑΨΑΝ ΤΟ ΚΤΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΡΗ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΕΛΕΤΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΚΑΨΟΥΝ. Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΖΕΙ ΚΑΙ ΑΝΔΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΗ ΕΛΛΑΔΑ ΕΛΛΗΝΑ ΞΥΠΝΑ.

ΤΟ ΚΑΨΗΜΟ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΜΕΘΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ. Η καταστροφή που προκάλεσαν οι χριστιανοί εφερε την ανθρωπότητα 1000 χρονια σε στασιμότητα. Όμως η Ελλαδα βρίσκεται ακόμα υπό τον έλεγχο του «ιερατείου» και της Σιών στην οποία υπακουουν όλοι!

Αρχιμήδης, Ο μεγάλος μαθηματικός της αρχαιότητας

Ο Αρχιμήδης γεννήθηκε στις Συρακούσες το 287π.Χ και πέθανε το 212 π.Χ. κατά τη ρωμαϊκή κατοχή. Πιθανότατα ήταν γιος του αστρονόμου Φειδία. Στην ευγένειά του όφειλε το σύνδεσμό του με την αυλή του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα, με τον οποίο είχε και προσωπική φιλία, και στον πλούτο του το ότι κατόρθωσε να ταξιδέψει στην Αλεξάνδρεια…

Στην Αλεξάνδρεια έκανε γνωριμίες με τον κύκλο των επιστημόνων που είχε δημιουργήσει ο Ευκλείδης. Συνδέθηκε με το Σάμιο μαθηματικό Κόνωνα, του οποίου την κρίση εκτιμούσε πολύ, το μαθητή αυτού Δοσίθεο και το βιβλιοθηκάριο της Αλεξάνδρειας Ερατοσθένη, ο οποίος καταγινόταν όχι μόνον με τη Γεωγραφία, αλλά και με την Αστρονομία, τα Μαθηματικά, καθώς και με τις χρονολογικές και φιλολογικές μελέτες. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αλεξάνδρεια λέγεται ότι ο Αρχιμήδης επινόησε μηχάνημα κατάλληλο για την άντληση νερού, το οποίο ονομάστηκε «αιγυπτιακός κοχλίας» και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα.
Επιστρέφοντας στις Συρακούσες αφοσιώθηκε στις θεωρητικές επιστημονικές μελέτες, ώστε, σύμφωνα με όσα γράφει ο Πλούταρχος, είχε λησμονήσει και την τροφή και παρέλειπε την περιποίηση του σώματος. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάποτε μέσα στο λουτρό, από την υπερχείλιση του νερού που εκτόπιζε το σώμα του, συνέλαβε τη λύση του προβλήματος του σχετικού με τη γνησιότητα του χρυσού στεφάνου του Ιέρωνα πήδησε από το λουτρό, σαν άνθρωπος που κυριεύεται από θεϊκή μανία, και βάδιζε στους δρόμους φωνάζοντας «εύρηκα».
Λέγεται επίσης ότι κατά την πολιορκία των Συρακουσών από τους Ρωμαίους προστάτευσε… σχεδόν μόνος με τα μηχανήματά του επί τρία χρόνια την πόλη του. Με μεγάλους γάντζους, που έβγαιναν από τα τείχη, άρπαζε και σήκωνε ψηλά τα πλοία του πλησίαζαν στην πόλη και ύστερα τα άφηνε να πέσουν και να τσακιστούν στους βράχους ή να βουλιάξουν στη θάλασσα. Αυτό το κατόρθωνε με συνδυασμό μοχλών. Είχε επινοήσει ένα είδος καταπέλτη με τον οποίο οι Συρακούσιοι βομβάρδιζαν με βροχή από πέτρες τους Ρωμαίους. Ακόμα ότι είχε κατασκευάσει σφαιρικά ή παραβολικά κάτοπτρα, που συγκέντρωναν τις ακτίνες του ηλίου, τις έριχναν πάνω στα εχθρικά πλοία και τα έκαιγαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ρωμαίων. Δηλαδή το κόλπο που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει μικρούς καθρέφτες που στόχευαν σε ένα μεγαλύτερο (ανακατευθύνοντας την αντανάκλαση του ήλιου) και με αυτόν τον μεγάλο καθρέφτη να στοχεύει τα πλοία έχοντας πια συγκεντρώσει τις αντανακλάσεις των μικρότερων καθρεπτών. Εντυπωσιακό είναι ότι έφτιαξε και μηχανισμό για να διορθώνει τη στόχευση των μικρών καθρεπτών στον μεγάλο, προφανώς όχι τόσο για διαφορές χειμώνα καλοκαιριού αλλά για τις διάφορες ώρες της ημέρας που ο ήλιος βρισκόταν σε άλλη θέση.

Όταν τελικά μπήκαν οι Ρωμαίοι στην πόλη, ο στρατηγός Μάρκελλος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να μην πειράξουν τον Αρχιμήδη και το σπίτι του. Ένας όμως Ρωμαίος οπλίτης βρήκε τον Αρχιμήδη στον κήπο του σπιτιού του να χαράζει γεωμετρικά σχήματα πάνω στην άμμο. «Μη μου τους κύκλους τάραττε» πρόλαβε να φωνάξει ο μεγάλος μαθηματικός. Ο στρατιώτης όμως, αγνοώντας ποιον έχει μπροστά του, τον σκότωσε με το ξίφος του.

ΤΑ ΕΡΓΑ

Τα συγγράμματα του Αρχιμήδη που σώθηκαν μέχρι σήμερα είναι τα ακόλουθα: Περί σφαίρας και κυλίνδρου, Κύκλου μέτρησις, Περί σφαιροειδέων και κωνοειδέων, Περί ελίκων, Επιπέδων ισορροπιών ή κέντρα βαρών επιπέδων, Ψαμμίτης, Τετραγωνισμός παραβολής, Οχουμένων, Στομάχιον, Προς Ερατοσθένην Έφοδος, Βιβλίον περί λημμάτων, Πρόβλημα βοεικόν, Αποσπάσματα. Μερικά από αυτά διασώθηκαν ατελώς. Πολλά επίσης είναι τα συγγράμματά του που χάθηκαν.
Έκανε τα πρώτα βήματα για το μαθηματικό υπολογισμό επιφανειών με ακανόνιστο περίγραμμα και συμμετρικών εκ περιστροφής σωμάτων, -μέθοδος που εξελίχθηκε, τεκμηριώθηκε και ονομάστηκε στη σύγχρονη εποχή «Ολοκληρωτικός Λογισμός»-, υπολόγισε μία προσεγγιστική τιμή για τον άρρητο αριθμό π, διατύπωσε το νόμο της Μηχανικής για τους μοχλούς και αντιλαμβανόμενος τις απεριόριστες προεκτάσεις του, γενίκευσε την εφαρμογή λέγοντας «Δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη», διατύπωσε την ομώνυμη αρχή για την άνωση του νερού, κατασκεύασε διάφορες μηχανές, ένα τύπο πολύσπαστου, τον κοχλία, μία αντλητική μηχανή με την «αρχιμήδειον έλικα» κ.ά.
Στον χώρο της εφαρμοσμένης μηχανικής ο Αρχιμήδης επινόησε ιδιοφυείς μηχανές κάθε είδους. Εφηύρε τον Ρωμαϊκό ζυγό (καντάρι), το τρίσπαστο (ανυψωτική τριπλή τροχαλία) και τον ατέρμονα κοχλία «έλιξ του Αρχιμήδους», μηχανή άντλησης νερού από ποταμούς και φρέατα (η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας σε περιοχές της Β. Αφρικής). Για την μέτρηση του χρόνου κατασκεύασε ένα υδραυλικό ρολόι το οποίο υπολόγιζε με μεγάλη ακρίβεια τις ώρες (και ειδοποιούσε για την αλλαγή της ώρας). Μεγάλη φήμη απέκτησαν και οι πολεμικές μηχανές του Αρχιμήδη: «αρχιτρόνιτο» (πυροβόλο ατμού – το οποίο πολλούς αιώνες αργότερα «επανα- ανακάλυψε» και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι), «καταπέλτες», «αρπάγες» (ένας μηχανισμός ο οποίος ανύψωνε και αναποδογύριζε τα εχθρικά πλοία) και «κάτοπτρα» για την καύση των Ρωμαϊκών εχθρικών πλοίων (με παραβολικά κάτοπτρα όπως αποδείχτηκε από τα πειράματα του μηχανικού Ι. Σακκά ο οποίος το 1973 απόδειξε τον τρόπο με τον οποίο ο Αρχιμήδης έκαψε τον Ρωμαϊκό στόλο).

Εξαιρετικές του μελέτες, και για τη μέθοδο και για το αποτέλεσμα, είναι εκείνες που έδωσαν τα εμβαδά Κύκλου, Έλλειψης, Παραβολής και Έλικας καθώς και τα εμβαδά και τους όγκους των Κυλίνδρων, των Κώνων και κυρίως των Σφαιρών. Σημαντικότατη θεωρείται και η ανακάλυψη, από τον ίδιο, τύπου που δίνει το εμβαδόν τριγώνου από τις πλευρές του, και ακόμα η επέκτασή του στα εγγεγραμμένα τετράπλευρα.

Ο Αρχιμήδης επίσης γνώριζε να κατασκευάζει τη λύση ειδικών τριτοβάθμιων προβλημάτων, και μεταξύ αυτών και του Δηλίου Προβλήματος. Τις λύσεις αυτές τις έδινε με την τομή δύο κωνικών (Ευτόκιος). Μοναδική είναι η προσφορά του στην ανώτερη μετρική Γεωμετρία. Συγκεκριμένα έκφρασε τους όγκους στερεών εκ περιστροφής κωνικών εφαρμόζοντας «απειροστικές» μεθόδους ανάλυσης των στερεών αυτών. Στη σύγχρονη κλασική γεωμετρία όλο σχεδόν το μετρικό της μέρος οφείλεται στον Αρχιμήδη, με αποτέλεσμα αυτή ουσιαστικά να είναι ισορροπημένη μείξη της Ευκλείδειας και της Αρχιμήδειας αρχαίας γεωμετρίας. Έτσι ο σοφός μας αποτελεί ουσιαστικά τον πατέρα της ανώτερης μετρικής γεωμετρίας της αρχαιότητας και ταυτόχρονα την πηγή έμπνευσης των νεώτερων μελετών του διαφορικού και απειροστικού λογισμού. Η πρωτοτυπία και η αποτελεσματικότητα των μελετών του έγιναν αιτία να χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς των μαθηματικών, ως ο μεγαλύτερος μαθηματικός όλων των εποχών και όλων των εθνών.

Τα χαμένα βιβλία του Αρχιμήδη

Τον Οκτώβριο του 1998 ένα βιβλίο του Αρχιμήδη προσφέρθηκε σε πλειστηριασμό στο Παρίσι. Εκεί υπέβαλε και μια αγωγή η ελληνική κυβέρνηση, που είχε εγείρει για την αξίωση του παλαιότερου κειμένου του Αρχιμήδη, που ήτανε καλυμμένο με ελληνικούς ψαλμούς και προσευχές  (ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ) και τώρα ερευνάται από τον 35χρονο Ισραηλινό ερευνητή αρχαίων κειμένων REVIEL NETZ. Tην υψηλότερη προσφορά έκανε στο Παρίσι ένας Αμερικανός εκατομμυριούχος, που ήθελε να παραμείνει ανώνυμος.

Σήμερα γνωρίζουμε μόνο, ότι από το 1923 βρισκότανε το παλαιότερο κείμενο του Αρχιμήδη καλυμμένο με νεότερο κείμενο στην κατοχή ενός Γάλλου συλλέκτη έργων τέχνης στο Παρίσι. Oι κληρονόμοι του ισχυρίζονται, ότι το αγόρασε νόμιμα στην Κωνσταντινούπολη από έναν μοναχό. Αργότερα προσφέρθηκε το βιβλίο για πώληση στο Standford University. Επίσης στις περίφημες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, εκτός των άλλων και στην κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου.

Με υγρό λιμέττας και με ένα σφουγγάρι προσπαθούσε ένας βυζαντινός μοναχός πριν από 800 χρόνια να καταστρέψει ένα σημαντικό έργο και κλειδί των φυσικών επιστημών, την μοναδική γνωστή κόπια της «Μεθοδολογίας» του Έλληνα μαθηματικού Αρχιμήδη. Το 1998 επίσης ενεφανίσθησαν φύλλα των περγαμηνών ξανά – οι ξεθωριασμένες φόρμουλες, τύποι και σχεδιαγράμματα, που επάνω έχουν γραφεί ψαλμοί και σφιχτοδεμένα σε ένα προσευχητήριο, στο οποίο όμως υπάρχουν βαθιά ευρισκόμενα μυστικά αριστουργήματα σκέψεων, που θέλουν ερευνητές να διασώσουν με την πιο μοντέρνα τεχνική.
www.math.nyu.edu/~crorres/Archimedes/contents.html

Πηγή ΕΛΛΗΝΙΚΟ FOCUS http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=125809 Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2004 10:11  [Σχόλια: 12, Hits: 1]

Διονυσιακός ταύρος

Κατά τας εορτάς των Ορφικών αι οποίαι ελάμβανον χώραν κατά τας ημέρας της εαρινής Ισημερίας, ετελούντο και τα συμπόσια αυτών. Τα συμπόσια των ωμοφαγίων. Εθυσίαζον τον Διονυσιακόν Ταύρον και έτρωγον εκ των σαρκών αυτού. Αλλά ποίος ήτο ο Διονυσιακός Ταύρος; Εις το σημείο αυτά της αλληγορικής ταύτης εικόνος, επιμελώς εκρύβη υπό του Θείου Ορφέως η μεγάλη αλήθεια, την οποίαν μόνον άκρως μεμυημένοι εις τα Ορφικά μυστήρια θα ηδύναντο να κατανοήσουν. Μόνον ολίγας λέξεις δύναμαι να προσθέσω δια την αλληγορικήν ταύτην εικόνα. Διόνυσος και Ταύρος.

Ο Διόνυσος είναι τέκνον του Διός και ο Ταύρος μία εκ των πτυχών του νόμου του Φάνητος. Ο Φάνης αφομοιωθείς εις την φύσιν του Διός έδωσεν εις αυτόν τας πνευματικάς εξουσίας του Ουρανού… Εν εκ των τέκνων του Θεού Διός φέρει ως σύμβολον αυτού τον Ταύρον. Εκείνος εκ των μυστών των Ορφικών μυστηρίων ο οποίος θα εγνώριζεν και θα εξετίμα το τέκνον τούτο του Θεού Διός, θα εννοήσει την συμβολικήν έννοιαν του Ταύρου. Ο συνδυασμός των δύο εννοιών του Διονύσου και του Ταύρου αποτελούν την βάσιν της μεγάλης αποκαλυφθείσης αληθείας του Θείου Ορφέως. Αποτελούν την λύσιν του προβλήματος περί της αθανασίας της ανθρωπίνης ψυχής.

Και ο Θεός Ζεύς, κατά την Ελληνικήν παράδοσιν, μετεμορφώθη εις Ταύρον, προκειμένου να έλθει εις ερωτικάς σχέσεις προς μίαν Νύμφην, δηλαδή προς μίαν Τιτανικήν φύσιν έχουσαν ψυχήν προς μεταμόρφωσιν της φύσεώς της ταύτης.

Τα διασωθέντα υπό αμυήτων περί των Ορφικών συμποσίων κατά τα οποία πράγματι οι Ορφικοί έτρωγαν ωμάς σάρκας, είναι αξία να λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνον υπό αμυήτων ανθρώπων και φρονώ ότι δεν αξίζει να λεχθεί ουδεμία λέξις περί τούτων, αφού επίσης είναι γνωστόν ότι ΟΙ ΟΡΦΙΚΟΙ ΗΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΚΡΕΟΦΑΓΙΚΗΝ ΔΙΑΙΤΑΝ.

ΣΠΥΡ.  ΝΑΓΟΣ

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ

Η ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ

Για να κατανοήσουμε ορθά τον όρο Φυσιολατρία πρέπει να ιδούμε πρώτα την έννοια της λέξεως λατρεύω και λατρεία. Η λέξη λατρεύω (σύμφωνα με τα λεξικά) στην αρχαία ελληνική γλώσσα είχε την έννοια του «υπηρετώ με αφοσίωση», «υπηρετώ με μισθό», «διακονώ». Κατά τον μεσαίωνα όμως της δόθηκε σε αυτήν την λέξη, υπό την επίδραση του χριστιανισμού (όπως και σε πολλές άλλες) μια κατ’ επέκταση έννοια και σημαίνει «σέβομαι και τιμώ απολύτως και προσκυνώ» π.χ. λατρεύω τον Θεό. Επίσης σημαίνει «την δια λόγων και πράξεων εκδηλούμενη ευσέβεια, πίστη και αγάπη προς τον Θεό (των εβραίων και χριστιανών), έχουσα αξία μόνον όταν το θρησκευτικό αίσθημα από το οποίο πηγάζει είναι βαθύ και ειλικρινές».

Οι Χριστιανοί εκδηλώνουν την θεία λατρεία με την συμμετοχή τους στη θεία ευχαριστία και αποδίδουν λατρεία μόνον προς τον Θεό και όχι προς τους αγίους της εκκλησίας, προς τους οποίους η προσκύνηση είναι τιμητική. Βεβαίως σήμερα από πολλούς χριστιανούς επεκτείνεται καταχρηστικά η λατρεία με την χριστιανική έννοια και προς τους αγίους.

Οι Έλληνες δεν απέδιδαν, ούτε σήμερα αποδίδουν, λατρεία προς τους Θεούς τους αλλά μόνον αγάπη αισθανόμενοι προς αυτούς σαν ίσοι προς ίσους, παρά την διαφορά επιπέδου. Οι Έλληνες απέδιδαν και αποδίδουν λατρεία μόνο προς την ΦΥΣΗ την οποία θεωρούσαν και θεωρούν ως την υπέρτατη αρχή, από την οποία τα πάντα απέρρευσαν. Αισθάνονται εαυτούς τέκνα της Φύσεως και γι’ αυτό την αποκαλούν «θεία Φύση». Η λατρεία που απέδιδαν και αποδίδουν προς την θεία Φύση έχει την έννοια της ευσέβειας προς Αυτήν, ως μητέρα των πάντων και δεν έχει την έννοια της προσκυνήσεως, ούτε πηγάζει από κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Έτσι οι Έλληνες απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους.

Η διαφορά μεταξύ ελλήνων (εθνικών) και χριστιανών είναι τεράστια ως προς την αγάπη και λατρεία που αποδίδουν στο θείο και αυτό φαίνεται από την στάση τους. Έτσι οι Έλληνες (εθνικοί) απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν. Η ενατένηση προς τον ουρανό, όταν απευθύνονται προς τους θεούς έχει την έννοια ότι θεωρούν τους Θεούς ως ενοίκους υψηλοτέρου πνευματικού επιπέδου. Οι Χριστιανοί αποδίδουν λατρεία προς τον Θεό και αγάπη (και λατρεία) προς τους άγιους γονυκλινείς και με το κεφάλι κατεβασμένο προς το έδαφος, σε ένδειξη δουλικής υποταγής. Οι Έλληνες εθνικοί θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους, ενώ οι Χριστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους  δούλους του Θεού και τον ιεράρχη τους δεσπότη και ποιμένα τους. Σχετικά είναι γνωστή η εικόνα που εμφανίζει τον Ιησού ως ποιμένα, με ένα πρόβατο στον σβέρκο του, όπου πρόβατο είναι ο πιστός χριστιανός. Σημειώνεται ότι Έλληνες (με την έννοια που δίδεται σ’ αυτό το κείμενο) είναι οι, κατά τον Ισοκράτη, μετέχοντες της Ελληνικής παιδείας. Όταν λέγουμε Ελληνική παιδεία εννοούμε την ελληνική φιλοσοφία η οποία ερμήνευσε την Φύση και τις δυνάμεις της Φύσεως, αλλά και τους φορείς αυτών των δυνάμεων που είναι οι Θεοί (πνεύματα). Έλληνες, με την ευρύτερη σημασία της λέξεως είναι οι έχοντες ελληνική υπηκοότητα και ομιλούντες ελληνική (αυτά τα παραφθαρμένα ελληνικά ή «νέα» ελληνικά) δηλαδή είναι ελληνόφωνοι οι οποίοι από πλευράς παιδείας μπορεί να είναι χριστιανοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, βουδιστές κλπ.

Φυσιολατρία, λοιπόν, είναι η λατρεία προς την Φύση. Οι άνθρωποι πρέπει να αποδίδουν λατρεία προς την Φύση γιατί η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα, είναι το όλον. Η απόδοση λατρείας προς την Φύση (δηλαδή προς το όλον) περιλαμβάνει και τα μέρη. Σχετικά ο Θείος Πυθαγόρας έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους». Επίσης έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους» (εδώ η λέξη λατρεία έχει την έννοια της ευσέβειας).

Η ιδέα της λατρείας της Φύσεως ως και η ιδέα του εκ της Φύσεως προκύψαντος πνεύματος με Θεία πανοπλία νοήσεως στον συμβολισμό της Θεάς Αθηνάς οφείλεται στον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων και αυτό πρέπει να μας κάνει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς. Ο πολιτισμός που δίδαξαν οι Θείοι ιεροφάντες των Ελληνικών μυστηρίων έδωσε στην ανθρωπότητα στηρίγματα για να βαδίσει την οδό της προόδου. Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες υπήρξαν αποτέλεσμα του πολιτισμού των αρχαίων ηρώων μας και γι’ αυτούς επίσης πρέπει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς.

Οι Θεοί για τους μυημένους στα μυστήρια είναι φυσικές και πνευματικές δυνάμεις. Όμως ο πνευματικός κόσμος όρισε οντότητες οι οποίες εμφορεύουν αυτών των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων ώστε να συντρέχουν τις κάτωθεν αυτών οντότητες στην προς το Φως πορεία τους και αυτοί είναι οι δώδεκα θεοί των Ελλήνων. Συνεπώς οι Θεοί εμφανίζονται με διπλή έννοια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα εκ των αγαλμάτων του Θεού Διός το οποίο τον εμφανίζει αφενός μεν κρατούντα κεραυνό αφετέρου δε έχοντα στα πόδια του τον αετό. Ο κεραυνός είναι σύμβολο του θεού-φυσικής δυνάμεως ενώ ο αετός είναι σύμβολο του Θεού-ελεύθερο πνεύμα που εμφορεύει αυτών των δυνάμεων. Οι Θεοί-ελεύθερα πνεύματα συντρέχουν τους επιθυμούντες να απελευθερωθούν από το γήινο περιβάλλον.

Ας προσεγγίσουμε την Φύση, ας συνδεθούμε με τις δυνάμεις της και τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής θεός, είναι θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος (Σπυρίδων Νάγος).

Συνείδηση και τύψεις συνειδήσεως

1. Εισαγωγή

Το θέμα της προηγούμενης ομιλίας μου ήταν ο νόμος του αντιπεπονθότος κατά και στην οποία είχα αναφέρει ότι οι δοκιμασίες που θα περάσουμε στην πορεία της ζωής μας είναι αποτέλεσμα των πράξεων που κάναμε, κατά παράβαση των φυσικών νόμων, σε προηγούμενες, συνήθως, ενσαρκώσεις μας. Αυτές τις παραβιάσεις των φυσικών νόμων τις κάναμε είτε εν γνώσει μας, είτε εν αγνοία μας. Στην πρώτη περίπτωση θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο από την συνείδησή μας (τύψεις συνειδήσεως) γιατί εκείνο το οποίο μας επισημαίνει ότι οι πράξεις μας αποτελούν παράβαση φυσικού νόμου είναι η συνείδησή μας με βάση το περιεχόμενο αυτής. Στην δεύτερη οι πράξεις μας αυτές θα αποτελέσουν το αντιπεπονθός μας για επόμενες ενσαρκώσεις. Συνεπώς είναι ενδιαφέρον να δούμε: τι είναι συνείδηση, ποίο είναι υο περιεχόμενο αυτής και τι τύψεις συνειδήσεως.

2. Τι είναι συνείδηση

Συνείδηση[1] είναι η φυσική εκείνη εμφάνιση, η οποία έχει αφ εαυτής την δύναμιν της νοήσεως, είναι δηλαδή το πραγματικό ον, το οποίο έχει γνώση της υπάρξεώς του και δηλώνει την δυνατότητα του ανθρώπου να έχει γνώση του εαυτού του και επίγνωση των ψυχικών του καταστάσεων, γι αυτό η συνείδηση ταυτίζεται με την ψυχή. Συνεπώς Ψυχή και Συνείδηση είναι το αυτό πράγμα. Εκείνο που ελέγχει τις πράξεις ἠ τις σκέψεις μας, όταν αύται δημιουργούν είτε για ημάς αυτούς, είτε δια τους άλλους, θλίψεις, πικρίες και δοκιμασίες, δεν είναι αύτη καθ’ εαυτήν η συνείδηση μας, αλλά εκείνο το οποίον προέρχεται από την λειτουργίας της συνειδήσεως μας και από το περιεχόμενο αυτής το οποίο είναι το πλήθος των ιδεών που έχουν εκδηλωθεί στην συνείδησή μας. Αλλά τι είναι Ιδέες;

Ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της νοητικής πνευματικής φύσης Όπως εκ των λειτουργούντων Νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής. Η εκδήλωση των ιδεών στην ψυχή είναι αποτέλεσμα της επαφής του με τις καθόλου μορφές του περιβάλλοντός του. Η επαφή αυτή γίνεται με την βοήθεια του οργανισμού του όντος και ο σχηματισμός των ιδεών στην ουσία της ψυχής γίνεται με την βοήθεια της διανοίας του. Όπως εκ των λειτουργιών των νόμων των υλικών ουσιών εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξις των αυτών, έτσι εκ των ιδεών εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξις της ψυχής.

Η συνείδηση, το Είναι της συνειδήσεως, χωρίζεται σε δύο έννοιες: α) την φυσική συνείδηση και β) την ηθική συνείδηση.

Φυσική συνείδηση

Φυσική συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό μας Εγώ. Το Εγώ αυτό δια της ουσιαστικής του εμφανίσεως στην Φύση εξεδήλωσε τις δυναμικές του ενέργειες, τις οποίες δια της οργανικής του φύσεως και της επαφής του προς τα εξωτερικά φαινόμενα της Φύσεως μετέβαλλε σε γνωστικές και συναισθηματικές.

Πρωταρχική εκδήλωση του ψυχικού τούτου Εγώ είναι η αισθησιακή του δύναμη, την οποία εξωτερικεύει μόνον δια του οργανισμού του και ειδικότερα δια των οργάνων αυτού. Την εξωτερίκευση της αισθησιακής δυνάμεως της ψυχής, ακολουθούν όλες οι άλλες δυνάμεις της, δηλαδή εκείνες οι οποίες γίνονται ιδεατές και συναισθηματικές. Η ψυχική ατομικότητα άνευ της οργανικής της φύσεως (του οργανισμού), δεν θα μπορούσε να καταστεί ιδεατή (δηλαδή να αναπτύξει και εκδηλώσει τις Ιδέες της) και συναισθηματική (δηλαδή να αναπτύξει και εκδηλώσει τα συναισθήματά της), ούτε θα προσλάμβανε την έννοια του συνειδητού Είναι. Αυτό και μόνον δείχνει την μεγάλη αξία του οργανισμού στην εξέλιξη της ψυχικής ατομικότητος

Κάθε ψυχικό πλάσμα είναι ατομικό, ως εκ τούτου και το συνειδητό Είναι κάθε όντος είναι ατομικό και δια τον λόγο αυτόν κάθε συνείδηση έχει ιδιάζοντα χαρακτηρισμό. Κατ’ ακολουθία φυσική συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό Είναι των όντων της Φύσεως (δηλαδή η ψυχή ή ψυχική ατομικότητα). Το ψυχικό αυτό Είναι δια της λειτουργίας της οργανικής του φύσεως έγινε, όπως είδαμε, ιδεατό και συνειδητό και δια του τρόπου αυτού αφενός μεν απέκτησε ιδεολογικό περιεχόμενο, αφετέρου δε γνώρισε τον εαυτό του και εν συνεχεία θα γνωρίζει αλλά και θα αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Ηθική συνείδηση

Ηθική συνείδηση είναι η έμφυτη ικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει το ορθό και δίκαιο από το άδικο και λανθασμένο και αυτό οφείλεται στο γνωστικό και συναισθηματικό περιεχόμενο της φυσικής συνειδήσεως.

Στη ψυχή υπάρχουν και ενεργούν Ιδέες, Αισθήματα και Συναισθήματα. Το πλήθος και η ποιότητα σε ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα που αποτελούν το περιεχόμενο της συνείδησης δεν είναι το αυτό σε όλες τις φυσικές συνειδήσεις, διότι όλες οι φυσικές συνειδήσεις δεν έχουν εκδηλώσει και μετατρέψει τις δυνάμεις του ουσιαστικού τους Είναι σε γνωστικές και συναισθηματικές ιδιότητες στην ίδια έκταση. Η διαφορά αυτή προέρχεται εκ δύο αιτίων, α) εκ της διαφορετικής αυτών αφετηρίας κατά την εμφάνισή τους στην Φύση και β) εκ του περιβάλλοντος στο οποίον βρέθηκαν και ενεργούν, γιατί το περιβάλλον ασκεί μεγίστη επίδραση στην ιδεατή και την συναισθηματική διάπλαση των ιδεών και συναισθημάτων. Επίσης αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον σε άλλους μεν ανθρώπους το περιεχόμενο από ιδέες και συναισθήματα της φυσικής συνείδησης επιδοκιμάζει και τις πλέον έκτοπους και μη φυσικές και ηθικές πράξεις, ενώ σε άλλους συμβαίνει το αντίθετο. Επειδή το ηθικό περιεχόμενο των φυσικών συνειδήσεων εμφανίζει διαφορετική εξελικτική δύναμη των ιδεών και συναισθημάτων, για τούτο δυνάμεθα να κατατάξουμε την ηθική συνείδηση των ανθρώπων σε κατηγορίες που ποικίλουν ανάλογα με τον βαθμό της εξελίξεως εκάστης φυσικής συνειδήσεως.

Η διάκριση φυσικής και ηθικής συνειδήσεως

Από τα λεχθέντα ανωτέρω συνάγεται ότι η μεν φυσική συνείδηση ταυτίζεται με την ψυχή, ενώ η ηθική συνείδηση με το περιεχόμενό της συνείδησης. Όπως είναι αυτονόητο και τα νήπια έχουν συνείδηση, το περιεχόμενο της οποίας εξαρτάται από την ψυχική τους προϊστορία. Μια άλλη έννοια που χρησιμοποιείται σχετικά είναι το ασυνείδητο, το οποίο, σύμφωνα με τους ορισμούς που δίνουν τα λεξικά, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την ηθική συνείδηση.

Τι είναι τύψεις συνειδήσεως

Τύψεις συνειδήσεως είναι ο εσωτερικός έλεγχος που ασκεί η Ηθική Συνείδηση στις πράξεις μας. Ο εσωτερικός αυτός έλεγχος που ασκείται στις πράξεις μας όταν αυτές δημιουργούν σε εμάς τους ίδιους ή στους άλλους θλίψεις, πίκρες, δοκιμασίες κλπ οφείλεται στην λειτουργία της συνειδήσεως και σύμφωνα με το ποσό των Ιδεών που υπάρχουν στην συνείδηση δηλαδή στην ουσία της ψυχής. Ο έλεγχος αυτός ασκείται και ακόμα και προ της εκτελέσεως μιας πράξεως και μας αποτρέπει ή όχι ανάλογα με το περιεχόμενο της συνειδήσεως.

Έτσι εξηγείται η λειτουργία των τύψεων της συνειδήσεως, όπου για την ίδια πράξη τους άλλοι αισθάνονται χαρά και άλλοι λύπη. Για παράδειγμα κάποιος, αν πλουτίσει αδικών άλλους[2], θα αισθάνεται χαρά για το «επίτευγμά» του, ενώ κάποιος άλλος που έχει εκδηλωμένο στο κέντρο της ψυχής του τον Νόμο της Δικαιοσύνης (ο οποίος είναι η μεταφορά του νόμου της Αρμονίας ή Μονάδας εννέα στο πνευματικό επίπεδο) θα αισθάνεται τύψεις (βλέπε και στο βιβλίο μου Πυθαγόρεια Αριθμολογία). Αυτός είναι ο λόγος που η ένταση και ποιότητα των τύψεων της συνειδήσεως επί των διαφόρων πράξεων και σκέψεων των ανθρώπων, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επισημαίνεται ότι και ο αδικών, σύμφωνα με το ως άνω αναφερθέν παράδειγμα, έχει μεν στο κέντρο της ψυχής του τον νόμο της δικαιοσύνης αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και γι’ αυτό δεν αισθάνεται τύψεις συνειδήσεως.

Σχέση συνειδήσεως και κάρμα

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τη σχέση του κάρμα και της συνείδησης. Κάρμα, όπως είδαμε, είναι τα δυσμενή (συνήθως) γεγονότα της ζωής μας που οφείλονται σε ανάλογες πράξεις μας σε προγενέστερες (συνήθως) ενσαρκώσεις μας. Το κάρμα βασίζεται στον γνωστό Νόμο του Αιτιατού δηλαδή στο Νόμο της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις μας στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μας είτε (συνήθως) σε άλλη ενσάρκωσή μας.

Επομένως ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του, όμως είναι ελεύθερος να αποφασίζει σε κάθε περίπτωση για την συμπεριφορά του. Το πώς θα συμπεριφερθεί ο άνθρωπος στα γεγονότα που οφείλονται στο κάρμα του εξαρτάται από το περιεχόμενο της συνειδήσεώς του. Συνεπώς η συνείδηση είναι εκείνη που θα συντελέσει ώστε ο άνθρωπος να γνωρίζει αν μια πράξη του γίνεται κατά παράβαση φυσικού νόμου ή όχι. Έτσι με βάση το περιεχόμενο της συνείδησης του ο άνθρωπος γνωρίζει ότι οι πράξεις του γίνονται κατά παράβαση φυσικών νόμων και μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί και να μην παραβιάζει φυσικούς νόμους με τις πράξεις του.

Σχέση τύψεων συνειδήσεως και κάρμα

Οι τύψεις της συνειδήσεώς μας, είναι «η φωνή της συνειδήσεώς μας» που μας ελέγχει για πράξεις που κάναμε στην παρούσα ενσάρκωσή μας, κατά παράβαση των φυσικών νόμων, αποτελούν μέρος της εκπαιδεύσεως μας κατά την τρέχουσα ενσάρκωσή μας και δεν έχουν καμία σχέση με το κάρμα. Συνεπώς θα πρέπει να ακούμε «την φωνή της συνειδήσεώς μας» και να μην κάνουμε στο μέλλον πράξεις που να παραβιάζουν τους φυσικούς νόμους γιατί οι τύψεις της συνειδήσεώς μας είναι ένα σκληρό (και πολλές φορές βασανιστικό) εκπαιδευτικό όργανο το οποίο δεν μπορούμε να αποφύγουμε γιατί εκπηγάζει από τα βάθη της ψυχικής μας υπάρξεως.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ (Ομιλία στην Θεοσοφική Εταιρία)

---

[1] Η λέξη συνείδηση, κατά τα λεξικά, είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις «συν» και «οίδα» (γνωρίζω)

[2] αλλά και έναν λαό όπως συνέβη στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία

ΕΡΩΣ

Η μεγάλη του Παντός ιδέα συνεκεντρώθη εις μίαν έκφρασιν ήτις αποτε­λεί το κορύ­φωμα της ανθρωπίνης δόξης. Πάσα μεγαλοφυία είναι απόρ­ροια της ιδέας αυτής. Πάσα ψυχή που έχει απαλλαχθεί από το σκότος, απηλλάγη διότι είχε ενασμενισθεί την μεγάλην του Παντός ιδέαν. Η αν­θρώπινος καρδία είναι το κέντρον όπου η μεγάλη του Παντός ιδέα έχει στήσει τον θρόνο της, αλλά ποία καρδία; Η καρδία εκείνη η οποία έχει απαλλαγεί εκ του σκώληκος της τυφλότητος και διαφθοράς. Αυτός είναι ο Έρως.

Έρως([1]) είναι υπόστασις υποκειμενική και υποπίπτει εις τας αν­θρωπίνους αισθήσεις. Πάσα αίσθησις λαμβάνει Φως μεγαλείου εκ της υποκειμενικής του Έρωτος υποστάσεως. Αν ο ανθρώπινος νους δεν αποτελείτο από τας επιδαψιλεύσεις της φύσεως του Έρωτος, αείποτε το Παν θα ήτο Χάος κενόν. Ουδεμία αίσθησις θα απετέλει υπόστασιν, ουδε­μία ψυχή θα είχε Εγώ, το παν θα ήτο έρεβος και η δόξα του Παντός αναι­σθησία, σιγή και ανυ­παρξία. Αυτό είναι ο Έρως.

Το Χάος εγέννησε τον Έρωτα και ο Έρως τους Θεούς κατά την Κοσμογονίαν των αρχαίων μυ­στών, ουδέν τούτου αληθέστερον. Το Χάος είναι τέκνον της ανάρχου ου­σίας η οποία εγέννησε τον Έρωτα, πρωτότοκον αυτής τέκνον μετά της δημιουργηθείσης ύλης. Το Χάος είναι έρεβος, αλλά άμα τη εμφανίσει του Έρωτος το έρεβος μεταβλήθει εις Φως. Φως και Έρως δύο διακριτικά στοιχεία της υπάρξεως των Θεών. Ο Έρως εγέννησε το Φως, το φως τους Θεούς. Πάσα υποκειμενική του Σύμπαντος υπόστασις είναι αποτέλεσμα του Έρωτος o οποίος κυριαρχεί και δεσπόζει εις πάσαν την φαινομένην Φύσιν. Η Φύσις είναι τέκνον της Aϊδίου ουσίας, αλλά το υποκείμενον αυ­τής είναι ο Έρως, ο οποίος δια της πα­νούργου αυτού διανοίας διέπλασε τα Εγώ, αυτά που μετεβλήθησαν εις ανθρωπίνην μορ­φήν και διεπλάσθη εις Θεάν παντογνώστην. Αυτός είναι ο Έρως.

Η Ηώς είναι η εμφάνισις αυτού εις τα σχηματισθέντα σώματα εις τα οποία έδωσε εις την ζωήν τους Εγώ. Η Ζωή διαφέρει του Εγώ. Το Εγώ είναι αποτέλεσμα του Έρωτος, δια τούτο και παν Εγώ υποκύπτει εις πάσας αυτού τας ορέξεις. Προσωπική και υποκειμε­νική του Έρωτος ικανότης είναι το μειδίαμά του, το οποίον ενέχει μεγάλην τινά αξίαν δια την φιλοσοφίαν και μικράν δια την ανοη­σίαν. Πάσα Θεότης υποκύπτει εις το μειδίαμά του. Παν Εγώ αποβλέπει εις αυτά το μειδίαμα την σωτηρίαν του. Γελά ως μυράκιον αναί­σθητον και δια του ειρωνικού του γέλωτος δηλητηριάζει πάσαν καρδίαν. Προ­σέχει πά­ντοτε να εγκεντρίζει τας ευγενείς καρδίας, ουδέποτε πλησιάζει αυτάς που έχουν ελαττώ­ματα και κακίας, είναι καθαρός ως Ουρανός και λευκοφορεί. Δεν πλησιάζει ποτέ τας ακα­θάρτους υπάρξεις καίτοι πολ­λοί τοιούτου είδους άνθρωποι φαινακίζονται εις το όνομά του. Πας όστις δια της πτέρυγάς του κτυπώμενος ζητεί να καταπνίξει το αίσθημα το οποίον αναφύεται, υποπίπτει εις την δυσμένειάν του και η καρδιά του εσαεί μένει στείρα από αίσθημα αγνότητος. Αρέσκεται να βλέπει τον υπόδουλόν του πιεζόμενον, ανυψούμε­νον, ταπεινούμενον, αδημονούντα, ενθουσιαζόμενον, γελώντα, στενοχωρούμενον, τρέχο­ντα, ιπτάμενον ως πτηνόν αναρριχώμενον εις το ύψος του Ουρανού. Ποτέ δεν ανέχεται το ψεύδος, την υποκρισίαν, την αλαζονείαν. Ως είναι καθαρος εις το ένδυμα αυτού, ούτω θέ­λει και τον ερώντα καθαρόν εις την καρδίαν. Ο διατηρών την καρδίαν καθαράν ουδέποτε εγκαταλείπεται παρά του έρωτος. Εις το γήρας αυτού αγαπά περιπαθέστατα και η ψυχή του συνοδεύεται υπό του Έρωτος εις τον Θεόν όστις μεσολαβεί δια την ελευθερίαν της. Ο απο­φεύγων το βέλος του θεωρείται μισητός. Ο θέλων να τον γελάσει πα­θαίνει ό,τι ο μέγας Ζεύς έπαθεν. Δέχεται να αστεΐζεσαι μαζί του και να χαριεντίζεσαι. Λαμβάνει την διάνοιάν σου, την σφυρηλατεί, την εξευγε­νίζει και ουδέποτε δέχεται διανοίας αι οποίαι έχουσιν οπισθοδρομικούς, σκοπούς.

Σπυρίδων Νάγος.

---

[1] Οι φράσεις «ο έρως είναι ο αρχαιότερος και νεώτερος των Θεών», ως και η φράσις του Schυre ότι «παρευρίσκεται εις τας επιμιξίας των αθανάτων» άλλα δηλώνει και άλλα εννοεί.

Καραθεοδωρή Κων

Ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή ο Έλλην μεγάλος μαθηματικός και φιλόσοφος του περασμἐνου αιώνα αναγνωρισμένος απο την ακαδημαϊκή κοινοτητα. Γεννήθηκε στο Βερολίνο. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Βρυξέλες όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως πρεσβευτής. Νωρίς φανέρωσε το μαθηματικό του ταλέντο, πρωτεύοντας σε δυο διαγωνισμούς μαθηματικών μεταξύ όλων των μαθητών του Βελγίου. Φοίτησε στην στρατιωτική σχολή του Βελγίου και εργάστηκε ως μηχανικός στην Αίγυπτο. Οι μελέτες του στην πυραμίδα του Χέοπος παρήγαγαν την απόφασή του να ασχοληθεί με την μαθηματική επιστήμη. Φοίτησε κατ’ αρχάς στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου και εν συνεχεία μεταγράφηκε στο Γκέτινγκεν (Γοτίγγη) όπου παρακολούθησε τους κορυφαίους μαθηματικούς Klein και Hilbert. Τότε δημοσίευσε τις πρώτες του εργασίες οι οποίες έκαναν αίσθηση. Το 1904 παρουσίασε τη διδακτορική του διατριβή και τον Μάρτιο του 1905 σε χρόνο ρεκόρ αναγορεύτηκε υφηγητής.

Το 1908 νυμφεύτηκε την Ευφροσύνη Καραθεοδωρή. Απέκτησαν δυο παιδιά τον Στέφανο και την Δέσποινα.

Τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Ανοβέρου επεκτείνει τις μελέτες του στον χώρο της Φυσικής και διατυπώνει τα δύο αξιώματά του επί της θερμοδυναμικής. Το κύρος του αναγνωρίζεται ευρύτατα και αναλαμβάνει θέση τακτικού καθηγητού στο πολυτεχνία του Μπρεσλάου, ενώ το 1913 ο Klein τον προτείνει ως διάδοχό του στην έδρα των μαθηματικών στο Γκέτινγκεν (Γοτίγγη) το ίδιο θα συμβεί και με  την έδρα που κατέχει ο Schwarz στο Βερολίνο.

Μέλος της Πρωσικής ακαδημίας επιστημών το 1919 θα κληθεί τον επόμενο χρόνο από τον Ελ. Βενιζέλο να αναλάβει την οργάνωση του πανεπιστημίου Σμύρνης σχέδιο που ματαιώνει η καταστροφή του 1922. Δίδαξε στο πανεπιστήμιο Αθηνών και στο ΕΜΠ από το 1922 έως το 1924 οπότε διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το 1927 εξελέγη μέλος της ακαδημίας Αθηνών και το 1930 ο Βενιζέλος του ανέθεσε την των Ελληνικών πανεπιστημίων. Μέλος πολλών διεθνών ακαδημιών τιμήθηκε επιστημονικές διακρίσεις και βραβεία.

Έχοντας κατακτήσει την γενική αναγνώριση και τον θαυμασμό τόσον για την επιστημονική του ιδιοφυία όσον και για τις ανθρώπινες αρετές του, ο Καραθεοδωρή πέθανε στο Μόναχο τον Φεβρουάριο του 1950 μετά από μια ζωή αφιερωμένη στην υπηρεσία των επιστημονικών και κοινωνικών αξιών όσο και των εθνικών συμφερόντων.

Οι εργασίες του στην θεωρία των Πραγματικών Συναρτήσεων, στον λογισμό των μεταβολών στις Διαφορικές Εξισώνεις πρώτης τάξεως, στην Θερμοδυναμική και σε πλήθος άλλων γνωστικών περιοχών από τα Μαθηματικά και την Φυσική του προσέδωσαν παγκόσμια φήμη και τον ανάδειξαν ως ένα των κορυφαίων επιστημόνων του 20^ου αιώνα. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν αποκάλεσε τον Καραθεοδωρή διδάσκαλό του και αναγνώρισε τη συμβολή του στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας.

Το 1954 η Βαυαρική Ακαδημία δημοσίευσε το σύνολο του έργου του σε πέντε τόμους.