Η ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗ

Το κείμενο αυτό είναι η ομιλία μου στην Θεοσοφική Εταιρία την Παρασκυή 24/2/2012

ΚΑΘΑΡΣΗ για την ψυχή του ανθρώπου είναι η αποβολή των παθών του τα οποία κυριολεκτικά ρυπαίνουν την ψυχή του. Όμως ο άνθρωπος παράλληλα με την προσπάθεια αποβολής των παθών του πρέπει να καταβάλει προσπάθεια να εξαλείψει και τις ψευδείς του δοξασίες γιατί αυτές τον οδηγούν σε λανθασμένη πορεία στην ζωή του και στην εκτροφή των παθών.

ΤΑ ΠΑΘΗ

ΠΑΘΗ είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοιά μας οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα να εκδηλώνουμε κακίες και να οδηγούμεθα σε πράξεις εσφαλμένες, οι οποίες είναι αντίθετες προς τον σκοπό και προορισμό μας ως πνευματικών οντοτήτων. Τα πάθη αποτελούν συσσωρευμένες ενέργειες, τις οποίες όταν επιχειρήσουμε να εξαλείψουμε ή να περιορίσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από την λογική. Τα πάθη που βαρύνουν τον κάθε άνθρωπο προέρχονται τόσο από το κοινωνικό περιβάλλον που βρίσκεται όσο και από το ιστορικό του παρελθόν της ψυχής του δηλαδή από προηγούμενες ενσαρκώσεις. Το σημαντικότερο από τα πάθη είναι ο εγωισμός που αποτελεί το πολυκέφαλο τέρας και εδρεύει στο ψυχικό κέντρο.

Ο εγωισμός, είναι το βάθρο εδράσεως όλων των παθών διότι όλα τα πάθη βασίζονται σε συναισθήματά μας που αναφέρονται είτε σε μείωση του της προσωπικότητάς μας έναντι των άλλων και αυτό το γεγονός εκδηλώνεται ως θυμός, ως μνησικακία, ως φθόνος, ως ζήλεια κλπ  είτε σε υπερεκτίμηση της προσωπικότητάς μας έναντι των άλλων και αυτό το γεγονός εκδηλώνεται ως αλαζονεία, ως έπαρση κλπ). Ο εγωισμός παρουσιάζει κλιμάκωση και αρχίζει από την απλή φιλαυτία δηλαδή από το ενδιαφέρον του για τους δικούς του και για όσους έχουν μεγάλη ιδέα γι αυτόν και φθάνει μέχρι σημείου που να θεωρεί τον εαυτόν του ως το κέντρο του κόσμου και όλους τους άλλους να υστερούν. Το αντίθετο του εγωισμού είναι ο αλτρουισμός ο οποίος έχει έννοια φυγοκεντρική και αποτελεί εκδήλωση της αγάπης. Ο εγωιστής, στην ακραία του εκδήλωση δεν έχει αγάπη, δεν είναι φιλάνθρωπος και δεν είναι δίκαιος.

Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων τους παρεμποδίζουν όχι μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων με συνέπεια την παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου, αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις. Τα πάθη γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των ανθρώπων και υπονομεύουν τόσο την διανοητική τους ανέλιξη όσο και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων δια των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση από τους όρους της Φυσικής ζωής.

Τα πάθη, σε ανθρώπους που δεν έχουν μελετήσει τη Φύση και τους νόμους της, παρεμποδίζουν την ψυχική τους μεταμόρφωση, διότι η αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως δεν γίνεται δεκτή από την διανόησή τους.

Τα πάθη, σε ανθρώπους που έχουν μελετήσεις τη Φύση και τους νόμους της, αν δεν προσπαθήσουν να τα αποβάλουν τότε τους δημιουργείτε μέλλον με μεγάλες δοκιμασίες και οι ψυχές τους θα μπορέσουν να προχωρούν προς πνευματικούς κόσμους υπέρτερους του ανθρωπίνου, διότι ενώ γνωρίζουν τι πρέπει να πράξουν το παραμελούν ή το αποφεύγουν. Αν όμως εκπληρώσουν τον σκοπό τους και απαλλαγούν από τα πάθη τους τότε θα επιτύχουν την πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και την αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η ιθύνουσα πάντα τα εκεί όντα πνευματική Αρχή.

ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ

Η λέξη ΠΡΟΛΗΨΗ προέρχεται από το ρήμα προλαμβάνω που σημαίνει παίρνω μέτρα και λαμβάνω αποφάσεις πριν μου συμβεί κάτι και συνήθως χωρίς να εξετάσω σε βάθος το θέμα στο οποίο αναφέρεται η αυθόρμητη απόφασή μου. Επίσης συναφείς προς τις προλήψεις είναι και οι δεισιδαιμονίες οι οποίες, όπως ετυμολογείται η λέξη δεισιδαιμονία, αναφέρονται σε φόβο των εκ των θεών ή του θεού δήθεν προερχομένων π.χ. φόβος του θανάτου, της ασθένειας, της αποτυχίας κλπ. Σχετικά φοβούμεθα την ημέρα Τρίτη και 13 του μηνός, μας απασχολεί το καλό ή το κακό ποδαρικό κλπ

Οι ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ είναι πάθη συναφείς προς τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές οι οποίες αναιρούν την αρετή και ειδικότερα την ελευθερία του ανθρώπου και τον εμποδίζουν να ερευνήσει ελεύθερα τα συμβαίνοντα στην Φύση και συνεπώς να γνωρίσει την αλήθεια. Όπως τα πάθη έτσι και οι προλήψεις αποτελούν ψυχικό ρύπο για τον άνθρωπο και αν δεν τις αποβάλει αδυνατεί να αποκαθαρθεί.

Οι προλήψεις είναι δυνατόν να αποβληθούν από τους μορφωμένους ανθρώπους δια της λογικής.

ΨΕΥΔΗΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ

ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ είναι πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοιά μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. Αυτό σημαίνει ότι οι ψευδείς δοξασίες είναι εκείνο το νοητικό υπόβαθρο το οποίο αφενός μεν μας εξωθεί σε εκδήλωση παθών, αφετέρου δε μας παρεμποδίζει να κατανοήσουμε ότι έχουμε πάθη ώστε να εξαλείψουμε. Επίσης, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι τα πάθη συνήθως βασίζονται στις ψευδής δοξασίες που έχουμε και οι οποίες μας έχουν καλλιεργηθεί μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον που ζούμε.

Ο άνθρωπος γενικά κυριαρχείται από ψευδείς δοξασίες όταν διάγει μη φυσικό βίο και βρίσκεται σε σκοτεινό περιβάλλον. Οι ψευδείς δοξασίες συνήθως προέρχονται από θρησκευτικά ή πολιτικά ή κοινωνικά πιστεύω και καλλιεργούν και εκτρέφουν πάθη και ιδιαίτερα τον εγωισμό. Οι σημαντικότερες από τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω με τα οποία μας γαλουχούν από την παιδική ηλικία.

Οι ψευδείς του δοξασίες (φιλοσοφικές, θρησκευτικές, δογματικές, επιστημονικές κλπ) αποτελούν φραγμό στην πνευματική πρόοδο του ανθρώπου και τον οδηγούν σε εκδήλωση παθών. Ο ελεύθερος άνθρωπος που επιθυμεί να αποκαθαρθεί δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις διάφορες δοξασίες του αλλά πρέπει να τις εξετάζει και να είναι έτοιμος να απορρίψει  αυτές που διαπιστώνει ότι είναι πράγματι ψευδής. Ψευδής δοξασίες έχουμε όλοι μας και αυτές μας τις κληροδότησαν οι ανθρώπινες κοινωνίες κατά τις διαδοχικές μας ενσαρκώσεις.

Οι ψευδείς δοξασίες, όπως προαναφέρθηκε, είναι το προπύργιο των παθών γιατί μας οδηγούν σε λανθασμένες σκέψεις και αποφάσεις που είναι δυνατόν να περιλαμβάνουν πάθη. Επίσης πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα πάθη που βασίζονται σε ψευδείς δοξασίες δεν εξαλείφονται από μόνα τους αλλά πρέπει πρώτα να εξαλείψουμε τις ψευδής μας δοξασίες.

H ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΔΟΞΑΣΙΩΝ

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει καθηλωμένος στα πάθη του και τις ψευδείς του δοξασίες δεν έχει την δυνατότητα να απαλλαγεί εύκολα απ’ αυτά γιατί ο ίδιος τα εκτρέφει. Η εξάλειψη των παθών γίνεται από την διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το περιβάλλον στο οποίο ευρίσκεται. Συνεπώς προϋπόθεση για την απαλλαγή μας από τα πάθη είναι ο φυσικός βίος και το κατάλληλο περιβάλλον.

Ο άνθρωπος ο οποίος θα επιτύχει να αποβάλει τα πάθη της ατελούς του Φύσεως και ιδιαιτέρως να κατανικήσει το πολύμορφο τέρας του εγωισμού θα αποκαθαρθεί. Τότε αγνός πλέον από κάθε διανοητικό και ψυχικό ρύπο εκδηλώνεται στην ψυχή του ο νόμος της αγάπης, που είναι φυγοκεντρικός νόμος της ψυχής, ο νόμος της ελευθερίας, που είναι κεντρομολικός νόμος της ψυχής και ο νόμος της δικαιοσύνης που είναι συγκερασμός των νόμων της αγάπης και της ελευθερίας. Οι εναρμονισθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως άνθρωποι, γίνονται δέκτες εμπνεύσεων που προέρχονται από  πνευματικά όντα πέραν του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Τα πάθη μας δεν θα επανεμφανιστούν αν αντί αυτών καλλιεργήσουμε ιδανικά τα οποία θα αντικαταστήσουν τα μέχρι τώρα πάθη μας. Την μετατροπή όλων των παθών σε ιδανικά και την εξάλειψη του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΑΠΗ που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτερος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

Το πρώτο και μεγάλο βήμα του ανθρώπου που επιθυμεί να απαλλαγεί από τα πάθη του είναι να γνωρίσει τι είναι πάθη και τι είναι ψευδής δοξασίες και ακολούθως να ερευνήσει τον εαυτόν του.

Το δεύτερο βήμα, σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι έχει πάθη, είναι να αποφασίσει να αποβάλει τα πάθη του και να εξαλείψει τις ψευδής του δοξασίες. Επισημαίνεται εδώ ότι η αποβολή των παθών έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση του αποκαθαρμένου από τα πάθη ανθρώπου.

Το τρίτο βήμα του είναι να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής του προόδου και ανόδου που θα του επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την βοήθεια των πνευματικών οντοτήτων του Ουρανού να αποκτήσει την Σοφία, να αποκτήσει Πνευματικό Οργανισμό και να οδεύσει στον πνευματικό Όλυμπο.

Η εξάλειψη των Παθών και η πνευματική αναγέννηση ενός ανθρώπου χαρακτηρίζεται επιγραμματικά ως θάνατος και ανάσταση και συμβολίζεται με την εαρινή ισημερία. Με αυτόν τον συμβολισμό εμφανίζεται σε όλες τις θρησκείες ο οδυνηρός θάνατος του κεντρικού ήρωα και ακολούθως η ανάστασή του όπως στον χριστιανισμό έχουμε τον θάνατο και ανάσταση του Ιησού, στην Ελληνική θρησκεία τον θάνατο και ανάσταση του Ηρακλή.

Για να το επιτύχει ο άνθρωπος να εξαλείψει τα πάθη του και να απεγκλωβιστεί από τις ψευδείς του δοξασίες πρέπει προηγουμένως να γνωρίσει τι είναι ΑΡΕΤΗ και ΗΘΙΚΗ αλλά και να γίνει αφενός μεν ενάρετος και αφετέρου να εκδηλωθεί μέσα του η ηθική αρχή. Οι αρχές αυτές αποτελούν προϋπόθεση και για την κάθαρσή του. Η μελέτη και η γνώση του εαυτού μας θα έχουν ως αποτέλεσμα την εκδήλωση μέσα μας της Γνωστικής Νοήσεως. Προς τούτο όμως απαιτείται συνεχής και ειλικρινής αυτοέλεγχος και άοκνη προσπάθεια.

Κατόπιν των ανωτέρω είναι πλέον ενδιαφέρον να εξετάσουμε τι είναι Αρετή και Ηθική.

ΑΡΕΤΗ

Η λέξη αρετή προέρχεται από το ρήμα αρέσκω που σημαίνει αρμόζω  και συνεπώς είναι η θέληση του ανθρώπου να κάνει εκείνο που αρμόζει περισσότερο στην ζωή του. Αυτό που αρμόζει να πράξουμε σε κάθε περίπτωση θα το βρούμε στην πραγματικότητα που υπάρχει στην φύση και η μόνη πραγματικότητα είναι οι Φυσικοί Νόμοι με τους οποίους είναι εναρμονισμένοι όλοι οι κόσμοι του απείρου και όχι οι Ανθρώπινοι Νόμοι και ούτε ότι ισχύει στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα. Κατόπιν των ανωτέρω ας δώσουμε τον ορισμό της αρετής:

ΑΡΕΤΗ είναι η συνειδητή ενέργεια του κάθε ανθρώπου η οποία γίνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των νόμων της Φύσεως.

Αυτήν την έννοια της αρετής που προβλέπει την εναρμόνιση του ανθρώπου προς την Φύση και τους Νόμους της την δίδαξε ο Στωικός φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς (4^ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος έλεγε «το κατά Φύσιν ζην τουτ’ εστί το κατ’ αρετήν ζην». Επίσης ο Διογένης ο Λαέρτιος (3^ος π.Χ. αιώνας) στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» έγραψε, εκφράζων την γενική άποψη των Στωικών, «το ομολογουμένως τη Φύσει ζην, όπερ εστί το κατ’ αρετών ζην, άγει γαρ ημάς προς ταύτην η Φύσις» δηλαδή το να ζει κανείς ομολογουμένως σύμφωνα με την Φύση, που σημαίνει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες της αρετής μας οδηγεί η ίδια η Φύση. Ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο είναι να εξετάσουμε τι είναι πράξεις αρετής

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες, οι οποίες φέρουν χαρακτήρα φυσικό και ενεργούνται κατ’ επιταγή των φυσικών νόμων.

Εκείνες όμως οι πράξεις που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου είναι πράξεις συνειδητής αρετής και όταν οι πράξεις αυτές σχετίζονται με τους άλλους συνανθρώπους μας τότε οι άνθρωποι αυτοί χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικοί άνθρωποι δηλαδή άνθρωποι που έχουν εκδηλώσει μέσα τους επιπροσθέτως τις αρχές της ηθικής

ΗΘΙΚΗ

Η λέξη ηθική προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι δηλαδή κάνω κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την έξη και γενικότερα είναι η προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα υπόδειγμα ή πρότυπο. Η προσαρμογή μας σ’ αυτό το πρότυπο να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη και αποτελεί την εκδήλωση της ηθικής μέσα μας. Κατόπιν των ανωτέρω ας δώσουμε τον ορισμό της ηθικής και της ηθικής αρχής:

ΗΘΙΚΗ είναι η έφεση προς αυθορμητη εκδηλωση της αρετής προς τους άλλους.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι πρέπει πρώτα να γίνει κανείς ενάρετος, με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και αυτό θα γίνει με την δύναμη της θελήσεώς του και κατόπιν θα δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα. Συνεπώς ο άνθρωπος εκείνος που προσαρμόζεται αυθόρμητα στους Νόμους της Φύσεως εκδηλώνει και τις αρχές της ηθικής.

«ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ για τα νοητικά όντα (κατά τον Νάγο) είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως». Συνεπώς η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων αποτελεί βασική αρχή και το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους.

Στον άνθρωπο ο οποίος είναι εναρμονισμένος  με τις αρχές της Αρετής και εκδηλώνει την Ηθική Αρχή εκδηλώνεται μέσα του ΓΑΛΗΝΗ.

ΣΧΕΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ

Μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί (όπως είδαμε) ΑΡΕΤΗ είναι η  εναρμόνιση  του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και ΗΘΙΚΗ η έφεση προς αυθόρμητη εφαρμογή των αρχών της αρετής προς τους άλλους. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν εγκλωβίζεται στα κατά συνθήκη πρότυπα των κοινωνιών, τα οποία συνήθως υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο  του ανθρωπίνου γένους. Συνεπώς:

Βάση της ΑΡΕΤΗΣ είναι να ενεργεί κανείς ενσυνείδητα σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, ενώ βάση της ΗΘΙΚΗΣ είναι να συμπεριφέρεται κανείς αυθόρμητα σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.

Το προαναφερθέν δείχνει την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι:

 Ηθική είναι η εκδήλωση της Αρετής κατά τρόπο αυθόρμητο.

ΚΑΘΗΚΟΝ

Οι άνθρωποι  που γνωρίζουν τους φυσικούς νόμους, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, τις θείες αλήθειες της Φύσεως στους αγνοούντες, αλλά δεκτικούς προς τούτο ανθρώπους, προς τον σκοπό να τους βοηθήσουν να προαχθούν και αυτοί. Συνεπώς ορίζεται περαιτέρω ως

 ΚΑΘΗΚΟΝ η μετάδοση προς τους άλλους των κανόνων και αρχών της Αρετής και της Ηθικής.

Συνεπώς καθήκον είναι η υποχρέωση του ανθρώπου που γνωρίζει αλλά και έχει εναρμονισθεί με τις αρχές της Αρετής και της Ηθικής να μεταφέρει αυτές τις γνώσεις του προς τους άλλους. Οι άνθρωποι που ασκούν αυτό το καθήκον τότε, όχι μόνον προάγονται περαιτέρω ψυχικά, αλλά αποκτούν το δικαίωμα της αποκαλύψεως προς αυτούς, από θειότητα πνεύματα, θειότερης γνώσεως, σχέση έχουσα προς την μεταμόρφωσή της οργανικής τους φύσεως και απόκτηση ενεργητικού μέσου της ψυχής τους καθαρά πνευματικού (δηλαδή πνευματικού οργανισμού).

ΔΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Τέλος αποτέλεσμα της εναρμόνισης του ανθρώπου με τις αρχές της Αρετής και της Ηθικής ως και της επιτέλεσης του Καθήκοντος είναι να αποτελέσει δεκτική και φωτεινή διανόηση.

Δεκτική διανόηση είναι εκείνη η οποία δέχεται ενσυνείδητα γνώσεις από υπέρτερα πνευματικά όντα. Τα πνευματικά αυτά όντα συνεχίζουν στους πνευματικούς κόσμους που βρίσκονται το έργο της θείας δημιουργίας και επιτελούν το καθήκον τους βοηθούντα τους ανθρώπους με δεκτική διανόηση. 

Φωτεινή διανόηση είναι εκείνη η οποία α) συναισθάνεται την ανάγκη της εναρμόνισης της προς τους νόμους της θείας δημιουργίας β) εμφανίζει αρμονία στην επικοινωνία της προς τις άλλες διανοήσεις και γ) ασκεί αυθόρμητα τις αρχές της ηθικής προς τους.

 ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά.

ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ο θείος Πυθαγόρας δημιούργησε ένα δικό του φιλοσοφικό σύστημα το οποίο έχει ομοιότητες και διαφορές από τα άλλα της εποχής του, το οποίο εξετάζει την εκπόρευση της Φύσεως, την εκπόρευση του Πνεύματος ως και την περαιτέρω εξέλιξη και πορεία του πνεύματος.

1. ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ

Η κοσμογονία αναφέρεται στην εκπόρευση της Φύσεως εξ ενός Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου το οποίο για τους Πυθαγορείους είναι το Χάος και αυτό έγινε όταν υπήρξε μια Πρώτη Κίνηση στην ουσία του Χάους με αποτέλεσμα η ουσία του Χάους να αρχίσει γίνεται ουσία της Φύσεως και η ουσία της Φύσεως να ακολουθήσει μια ατελεύτητη εξελικτική πορεία.

Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο (ΑΑΑ) είναι η αδημιούργητη αρχή από την οποία εκπορεύτηκε το Σύμπαν. Ο ορισμός ενός Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου ή Αδημιούργητης Αρχής αποτελεί μία αυθαιρεσία η οποία καθορίζεται ανάλογα με τα θρησκευτικά πιστεύω αυτού που την ορίζει. Ο ορισμός της αδημιούργητης αρχής θα πρέπει να είναι άποψη λογικοφανής και όχι αυθαίρετη (όπως συμβαίνει με τα θρησκευτικά δόγματα) ώστε να μπορεί να γίνει αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

Το ΧΑΟΣ ως ΑΑΑ περιγράφεται αφαιρετικά και θεωρείται ότι είναι το Άμορφο Άπειρο, το Ανεκδήλωτο Παν, η Άποιος κατάσταση του Σύμπαντος, το εν Δυνάμει Είναι της Φύσεως. Πριν προχωρήσουμε ας εξετάσουμε τις προαναφερθείσες εκφράσεις που περιγράφουν το Χάος. Έτσι: Άμορφο Άπειρο σημαίνει το χωρίς μορφική υπόσταση άπειρο. Ανεκδήλωτο Παν σημαίνει το Παν πριν οι ουσίες του εκδηλώσουν τους νόμους τους ώστε να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις οι οποίες είναι κατανοητές από την ανθρώπινη διανόηση. Άποιος κατάσταση είναι εκείνη στην οποία δεν υπάρχει ποιοτική εκδήλωση των ουσιών του Χάους όπως π.χ. μεγαλύτερο-μικρότερο, θερμότερο-ψυχρότερο κλπ. Συνεπώς το ΧΑΟΣ θεωρείται ότι αποτελεί την «εν δυνάμει» κατάσταση των ουσιών της Φύσεως που σημαίνει ότι οι ουσίες της Φύσεως στο Χάος είχαν την δυνατότητα να εκδηλωθούν και να αποτελέσουν την Φύση εφόσον ενεργούσε επ’ αυτών μια «πρώτη κίνηση».

ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ήταν το αίτιο που προκάλεσε την έναρξη της ενεργοποιήσεως της ουσίας του Χάους ώστε από την «εν δυνάμει» κατάστασή της να αρχίσει η εκπόρευση της Φύσεως. Εδώ όμως τίθεται το ερώτημα πως προκλήθηκε αυτήν η πρώτη κίνηση; επ’ αυτού υπάρχουν δυο απόψεις: α) Η εκ του ΣΚΟΠΟΥ εξήγηση της πρώτης κινήσεως κατά την οποία η πρώτη κίνηση έγινε με σκοπό την δημιουργία της Φύσεως και η Φύση έγινε με σκοπό την εμφάνιση του πνεύματος. Η θεώρηση όμως της υπάρξεως σκοπού για την εκδήλωση αυτής της πρώτης κινήσεως προϋποθέτει βούληση και επομένως την προΰπαρξη κάποιου απολύτου εξωκοσμικού όντος το οποίο έκανε την πρώτη κίνηση και β) Η εκ της ΤΑΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΒΟΛΗ εξήγηση της πρώτης κινήσεως κατά την οποία η πρώτη κίνηση οφείλεται στην τάση προς μεταβολή της ενεργού ουσίας γιατί η τάση προς μεταβολή είναι μια γενική ιδιότητα τόσο της Ουσίας του Χάους όσο και της Φύσεως, η οποία (ιδιότητα) εκδηλώνεται αυθόρμητα χωρίς καμία έξωθεν επέμβαση από κάποιο απόλυτο ον και επομένως το αίτιο της εκπορεύσεως της Φύσεως είναι ενδογενές.

ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ: Εκ του Χάους εκπορεύτηκαν δυο ουσίες που είναι: η Αόριστη Δυάδα και η Μονάδα. α) ΑΟΡΙΣΤΗ ΔΥΑΔΑ είναι η Υλική Ουσία της Φύσεως ουσία η οποία κατά τους πυθαγορείους είναι το άπειρο πλήθος των Ατόμων της ατομικής ουσίας τα οποία συγκροτούν όλες τις υλικές μορφές της φύσεως. Η ατομική ουσία είναι η ΜΗΤΕΡΑ των Κόσμων, το θήλυ της δημιουργίας και ο παθητικός παράγων των κόσμων γιατί υπόκειται στις ενεργητικές επιδράσεις της άλλης ουσίας προκειμένου να συγκροτηθούν οι μορφές. Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν καμιά σχέση ως όρος με τα άτομα που περιγράφει η φυσική, γιατί τα μεν γνωστά από την φυσική άτομα δεν είναι άτμητα αλλά συγκροτούνται από τα στοιχειώδη σωματίδια, ενώ τα Άτομα της μεριστής ουσίας είναι άτμητα και προφανώς αποτελούν την εσωτερική δομή των στοιχειωδών σωματιδίων β) ΜΟΝΑΔΑ είναι η συνεχής ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο μέσα στον οποίο κινούνται και ενεργούν τα Άτομα της ατομικής ουσίας και συνεπώς είναι το άπειρο περιέχον του Σύμπαντος εντός του οποίου τα πάντα γίνονται. Η συνεχής ουσία είναι η πάντα συνεχής προς τον εαυτό της και το γεγονός αυτό δίνει την έννοια του χώρου, γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος χωρίς να έχει συνέχεια. Η συνεχής ουσία είναι ο Λόγος και ΠΑΤΕΡΑΣ των Κόσμων, είναι το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων, γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατομικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την αποσύνθεση αυτών και συνεπώς αποτελεί το Λόγο της υπάρξεως των μορφών. Την συνεχή ουσία οι ΟΡΦΙΚΟΙ την αποκαλούσαν ΑΙΘΕΡΑ, ο Ησίοδος την αποκαλούσε ΕΡΩΤΑ για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηρά­κλειτος και οι Στωικοί ΛΟΓΟ με την έν­νοια του αι­τίου για να καταδείξουν ότι είναι το αίτιο της συνθέσεως και αποσυνθέσεως των μορφών του απείρου (Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος).

Συνεπώς ΜΟΝΑΔΑ ή ΣΥΝΕΧΗΣ ΟΥΣΙΑ είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δημιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυκλώνει τον Κόσμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό), καθώς όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο). Είναι, τέλος, το παγκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννιέται.

2. ΠΝΕΥΜΑΤΟΓΟΝΙΑ

Πνευματογονία, είναι η γένεση του πνεύματος. Η λέξη πνεύμα έχει πάρα πολλές έννοιες εμείς όμως θα σταθούμε στην έννοια της γενέσεως και εκδηλώσεως της νοητικής Φύσεως. Κατά τον Νάγο «Το όλον της Φύσεως στον σπουδάζοντα αυτή εμφανίζει δυο μεγάλες και διακεκριμένες μεταξύ τους κατηγορίες: την Νοητική Φύση και την Μη Νοητική Φύση. Η Νοητική Φύσις γίνεται από την Μη Νοητική κατόπιν εκδηλώσεως νόμων οι οποίοι υπήρχαν σ’ αυτήν σε δυναμική όμως κατάσταση». Διευκρινίζεται ότι Νοητική Φύση είναι οι ψυχικές ατομικότατες που υπάρχουν στην Φύση, ενώ Μη Νοητική Φύση είναι το σύνολο της υλικής ουσίας η οποία απλώς μετέχει στην συγκρότηση των μορφών της Φύσεως. Εκείνο όμως που, από την προαναφερθείσα διατύπωση, αποτελεί πρωτοποριακή για τα κοινωνικά και θρησκευτικά καθιερωμένα ιδέα είναι, ότι α) η Νοητική Φύση προέρχεται από την Μη Νοητική Φύση, που σημαίνει ότι είναι προϊόν εξελίξεως της υλικής ουσίας και β) ότι η εξέλιξη αυτή της υλικής ουσίας είναι αποτέλεσμα της εκδηλώσεως νόμων, οι οποίοι υπάρχουν στην υλική ουσία σε λανθάνουσα κατάσταση. Συνεπώς κανένα εξωτερικό αίτιο δεν παρεμβαίνει σε αυτές τις διεργασίες της γενέσεως του πνεύματος και τα πάντα είναι εκδήλωση φυσικών νόμων.

Η ΨΥΧΗ: Στην συνέχεια εξεταστεί το θέμα της ψυχής, για το οποίο έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις και μάλιστα συγκρουόμενες μεταξύ τους όμως εδώ θα αναφερθούμε μόνον στην άποψη των πυθαγορείων η οποία, κατά την γνώμη μου, είναι η περισσότερο τεκμηριωμένη και σύννομη με την λογική.

Η ΛΕΞΗ ΨΥΧΗ, σύμφωνα με τα λεξικά, σημαί­νει: πνοή, αναπνοή, ζω­τική δύναμη, πνεύμα κλπ. Οι ορισμοί αυτοί όμως δεν επαρκούν για να κατανοήσουμε τι είναι ψυχή, πως συγκροτή­θηκε η ψυχή, ποιο είναι το περιεχόμενο της κλπ. Κατά τους Πυθαγορείους η ψυχή είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας στο οποίο έχει εισδύσει εντός του η Συνεχής Ουσία με αποτέλεσμα να έχει συνέχεια με το Άπειρο. Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι το άτομο της ατομικής ουσίας που γίνεται ψυχικό άτομο είναι άτομο το οποίο έφθασε στο ανώτερο εξελικτικό του επίπεδο γι  αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε ποία είναι αυτά τα εξελικτικά επίπεδα.

Τα άτομα της ατομικής ουσίας με την συμμετοχή της συνεχούς ουσίας σχηματίζουν όλες τις μορφές του Απείρου. Οι λειτουργίες των μορφών αυτών είναι τέτοιες ώστε να συντελούν στην εξέλιξη, δηλαδή στον πολλαπλασιασμό των ενεργειών των ουσιών που τις συγκροτούν. Η χωρίς διακοπή εκδήλωση δυνάμεων εκ των ουσιών προκαλεί την εκδήλωση μορφών με τελειότερη σύνθεση. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα άτομα της ατομικής ουσίας εξελίσσονται διερχόμενα δια τεσσάρων καταστάσεων ή «ριζωμάτων», όπως τα χαρακτήριζε ο Εμπεδοκλής. Οι καταστάσεις αυτές έχουν μεν τις ονομασίες στερεά, υγρά, αέρια και πυρώδης. Ο χαρακτηρισμός των τεσσάρων ριζωμάτων με αυτές τις ονομασίες είναι συμβολικός και οι ονομασίες αφορούν τέσσερα εξελικτικά στάδια των ατόμων της ατομικής ουσίας. Σε κάθε μία αυτών των καταστάσεων τα Άτομα της Ατομικής ουσίας επέτυχαν ορισμένη εξέλιξη που σημαίνει την εκδήλωση ορισμένων δυνάμεων και κατόπιν αυτού με την αλληλεπίδραση τους με την Συνεχή Ουσία μετατρέπονται σε άλλη κατάσταση την πέμπτη κατάσταση, ευρισκομένη πέραν των γνωστών σε μας τεσσάρων εξελικτικών καταστάσεων του φυσικού Κόσμου. Η μετατροπή στην πέμπτη κατάσταση γίνεται ως εξής: Η Συνεχής ουσία επιδρά στα Άτομα της Ατομικής ουσίας που βρίσκονται στην τετάρτη κατάσταση και εξ αυτής της επιδράσεως μετατρέπονται αυτά σε μία νέα κατάσταση (η οποία είναι ενδιάμεση μεταξύ τετάρτης και πέμπτης) στην οποία τα άτομα αυτά δεν μετέχουν πλέον σε συγκρότηση μορφών, αλλά είναι ανεξάρτητα. Στην νέα κατάσταση των ατόμων της ατομικής ουσίας η Κίνηση (νόμος της κινήσεως) εμφανίζεται ως συστολή τους και η Ζωή (νόμος της ζωής) ως διαστολή τους. Επειδή όμως η συστολή και η διαστολή δεν βρίσκονται σε ισοδυναμία, λόγω της αυξήσεως της δυναμικής τους ενέργειας πέ­ραν αυτής που απόκτησαν στην τε­τάρτη κατάσταση, τα άτομα αυτά βρίσκο­νται σε αστάθεια. Τότε η Συνεχής ου­σία ει­σέρ­χεται εντός αυτών των ατόμων και κα­τα­λαμβάνει θέση με­ταξύ του κέντρου και της πε­ριφέ­ρειάς τους, κα­τορθώνοντας να φέ­ρει την συστολή και την διαστολή των ατόμων σε ισοδύ­ναμη κατά­σταση και έτσι δημιουρ­γούνται άτομα πέ­μπτης κα­τα­στά­σεως τα οποία είναι πλέον ΨΥΧΙΚΑ ΆΤΟΜΑ ή άλλως οι ΨΥΧΙΚΕΣ και συνεπώς είναι το τρίτο αυτό είδος ουσίας που αναφέρει ο Πλάτωνας στον Τίμαιο. Στις προηγούμενες καταστά­σεις τα Άτομα της Ατο­μικής ουσίας δεν είχαν συνέχεια προς το Άπειρο, βρίσκονταν μόνον εντός της συνεχούς ου­σίας, ενώ στην πέμπτη κατά­σταση έχουν συνέχεια [2] προς το Άπειρο, λόγω της Συνεχούς ουσίας που έχουν εντός τους.

3. Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ

Κατά τους πυθαγορείους η ψυχική ατομικότητα από της συγκροτήσεώς της εξελίσσεται αενάως. Θα περάσει αρχικά από τέσσερα εξελικτικά επίπεδα: το επίπεδο των ερπετών, το επίπεδο των ιχθύων, το επίπεδο των πτηνών και τέλος το επίπεδο των θηλαστικών. Εκ του επιπέδου των θηλαστικών θα έλθει στο ανθρώπινο επίπεδο όταν αποκτήσει την λογική νόηση το οποίο είναι εξελικτικό άλμα στην εξελικτική πορεία της φύσεως. Εις το ανθρώπινο επίπεδο η ψυχή θα περάσει τέσσερα εξελικτικά στάδια ώστε να επιτύχει την άνοδό του σε θειότερους κόσμους δηλαδή την αποθέωσή της. Η αποθέωση είναι ο τελικός στόχος του εξε­λιγμένου ανθρωπίνου πνεύματος που έχει αποκτήσει πνευματικό οργανισμό [3] ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδι­κασία της φθοράς και απο­σύν­θεσης του υλικού οργανι­σμού. Με την αποθέωσή του ο άνθρωπος γίνεται Θεός με την έννοια που δίδουν οι Έλληνες και όχι οι οπαδοί των βιβλικών θρησκειών και κατα­κτά την Αιώνια Ζωή δηλαδή ζωή η οποία να μην διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου. Στο σημείο αυτό είναι ενδιαφέρον να δούμε τι είναι Θεοί γιατί στο θέμα αυτό υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση. Κατά την Ελληνική παράδοση οι Θεοί είναι αποτέλεσμα εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος και τα λειτουργήσαντα μυστήρια απέβλεπαν στο να δείξουν στους μύστες τους την οδό προς την αποθέωση.

Όπως ο άνθρωπος με την διάνοια και τις δυνατότητες που του εξασφαλίζει η οργανική του φύση γίνεται κύριος και ρυθμιστής των φυσικών δυνάμεων του περιβάλλοντός του και επομένως κυρίαρχος αυτών, έτσι και οι Θεοί είναι κύριοι νόμων και δυνάμεων των φυσικών και προπαντός των πνευματικών κόσμων και όχι μόνο σύμβολα των μεγάλων εικόνων της Φύσεως. Συνεπώς οι Θεοί (πνεύματα) είναι συνειδήσεις [4] οι οποίες επιτέλεσαν τον αναμορφω­τικό εκείνο κύκλο από τον οποίο μπό­ρεσαν να αντλήσουν αιώ­νιο ορ­γανικό μέσο [5] και έτσι κυριάρχησαν ως συνει­δήσεις του Απείρου που έχουν θεία Θέληση. Όλες οι συνει­δήσεις της Φύσεως είναι προι­κισμένες να προα­χθούν στις σφαί­ρες της καθαρής γνώ­σεως και να καταστούν θείες Συνειδήσεις με ατελεύτητη εξέλιξη στον άπειρο χρόνο. Η σχέση του Θεού πνεύματος προς τα κατόπιν αυτού ερχόμενα νοητικά όντα διέπεται υπό ενός αρ­μονι­κού νόμου, του Νόμου της Αγάπης. Συνεπώς ο άνθρωπος οφείλει προς τους Θεούς πνεύματα μό­νον αγάπη [6] και επειδή διέπεται από τον αυτόν αρ­μονικό νόμο με τους άλλους ανθρώ­πους, οφεί­λει την ίδια αγάπη να εκδηλώνει και προς τους συ­ναν­θρώπους του. Οσονδήποτε και αν θεωρηθεί εξελιγμένη η νοητική προσωπι­κότητα (ακόμα και αν έχει διανόηση πολύ υπέρ­τερη της ανθρώπινης) οι ακτίνες ενέργειας της δια­νοήσεώς της δεν είναι δυνατόν να διέρχονται το άπειρον και να εκτείνονται εις αυτό άνευ ορίου. Οι ακτίνες της διανοήσεως των Θεών (που είναι νοητι­κές προσωπικότητες), ενεργούν επί ορισμένου κό­σμου και έχουν σχέσεις μόνον προς αυτόν, συνεπώς δεν έχουν καμία ταύτιση με το Αίτιο Εκπορεύσεως της φύσεως δηλαδή με τον Δημιουργό όπως επικράτησε να λέγεται.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος Φυσικής και Νομικής σχολής παν. Αθηνών με μεταπτυχιοακό στα ηλεκτρονικά

—————–

[2] Αυτό εξηγεί τα φαινόμενα της τηλεπάθειας μεταξύ των ψυχικών ατομικοτήτων, γιατί η συνεχής ουσία τους εξασφαλίζει την δυνατότητα της μεταξύ τους επικοινωνίας και αλληλεπιδράσεως. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με  τα  φαινόμενα της διόρασης, διαίσθησης κλπ

[3] Για τον τρόπο απόκτησης του πνευματικού οργανισμού δεν έχει γραφεί τίποτε σχετικό  ούτε θα γραφεί, γιατί αποτελεί το υπέρτατο μυστικό όλων των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων τα οποία το εμπιστεύονται μόνον στους ολίγους και εκλεκτούς μύστες τους.

[4]  Σημειώνεται ότι για τους Θεούς υπάρχει και άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία οι Θεοί δεν είναι οντότητες συνειδητές αλλά θεωρούνται ως δυναμικές εκδηλώσεις του Διός- δημιουργού και σύμβολα των μεγάλων εικόνων της Φύσεως και όχι διακεκριμένες ψυχικές ατομικότητες. Η άποψη αυτή ταυτίζεται με τον μονοθεϊσμό και συνεπώς δεν δέχεται την αποθέωση του ανθρώπου.

[5] Αιώνιο οργανικό μέσο είναι ένας οργανισμός ο οποίος δεν υπόκειται στην διαδικασία του θανάτου και είναι ο πνευματικός οργανισμός.

[6] Οι Έλληνες εθνικοί δεν αποδίδουν στους Θεούς τους λατρεία αλλά αγάπη. Λατρεία αποδίδουν μόνον προς το μέγα Παν (Σύμπαν ή Θεία Φύση), για τον λόγο αυτόν είναι φυσιολάτρες.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της συνειδητών νοητικών υπάρξεων, σκοπός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων, καθώς και η απελευθέρωση τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την ανέλιξη των δυνάμεών τους. Προϋπόθεση της εισόδου σε κόσμους θειότερης ενέργειας είναι η πνευματική αναγέννηση της πνευματικής νοητικής οντότητας.

Εκ των προλεχθέντων συνάγεται ότι η πνευματική αναγέννηση είναι ένα πολύ ουσιώδες επίτευγμα του ανθρώπου και τα κατά την αρχαιότητα λειτουργήσαντα μυστήρια απέβλεπαν στο να εξηγήσουν στους μύστες τους την σημασία αυτής της πνευματικής αναγεννήσεως. Για να κατανοήσουμε με απλά λόγια τι είναι πνευματική αναγέννηση πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τέσσερες βαθμίδες και συνεπώς το ανθρώπινο επίπεδο έχει τέσσερες εξελικτικές βαθμίδες. Επίσης κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τον σκοπό του και γίνεται το αίτιο άλλου εξελικτικού επίπεδου και εκείνο άλλου με ευρύτερο περιεχόμενο ενεργείας. Το γεγονός αυτό πρέπει να είναι η βάση της εξερεύνησης της αληθείας για την εξέλιξη του πνεύματος στην Φύση.

Η Πρώτη Βαθμίδα αποτελεί την απαρχή της εισόδου της ψυχικής ατομικότητος στο ανθρώπινο επίπεδο και αναφέρεται ως η εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση της λογικής νοήσεως συμβολίζεται  με την εμφάνιση της Κόρης της Πρωτογόνης και εορτάζεται κατά την Φθινοπωρινή ισημερία από τους διαπνεόμενους από την ελληνική παράδοση. Η περίοδος που ακολουθεί συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις με την επενέργεια του νόμου της ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό της χαρακτήρα και θα διαμορφώσει την συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωή της σε αρμονία προς τους ομοίους της.

Στην Δεύτερη Βαθμίδα γεννάται στον άνθρωπο σθεναρά επιθυμία να μελετήσει και να γνωρίσει τον ίδιο τον εαυτόν του δηλαδή να αποκτήσει αυτογνωσία γιατί αυτό ακριβώς σήμαινε το Δελφικό επίγραμμα «άνθρωπε γνώθι σ αυτόν». Τότε θα αντιληφθεί ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και γενικότερα ατέλειες. Τότε γεννάται μέσα του η επιθυμία να κατανικήσει όλα τα πάθη του, όπως έπραξε ο ήρωας Ηρακλής, γιατί η κατανίκηση των παθών είναι πράξη ηρωισμού και συνεπώς πρέπει να γίνει ένας Ηρακλής με αδάμαστη θέληση και αμετακίνητη απόφαση για να κατανικήσει τα πάθη του. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση του Ήρωα Ηρακλή κατά την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου αυτό ακριβώς υπονοούσε γι ατό εορτάζεται κατά την χειμερινή τροπή (τριέσπερο). Ομοίως εορτάζεται η γέννηση όλων των ηρώων των θρησκευτικών παραδόσεων π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Ηρακλής της Ελληνικής Θρησκείας και ο Ιησούς της Χριστιανικής Θρησκείας. Η ελληνική εσωτερική παράδοση προσομοιάζει τα πάθη με τους Τιτάνες και το γήινο περιβάλλον το θεωρεί ως τιτανικό περιβάλλον και αναφέρει σχετικά ότι ο Ζευς πρώτα κατανίκησε τους τιτάνες, (δηλαδή τα πάθη του), και κατόπιν έγινε κυρίαρχος του Ολύμπου. Αυτό το μέρος της ελληνικής παραδόσεως δείχνει ότι για να γίνουμε κυρίαρχοι του πνευματικού Ολύμπου πρέπει πρώτα να νικήσουμε τους τιτάνες που εδρεύουν μέσα μας δηλαδή τα πάθη μας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι Πάθη είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ψευδείς δοξασίες είναι η πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. Τα πάθη όμως  είναι συσσωρευμένες ενέργειες οι οποίες, όταν επιχειρήσουμε να τις περιορίσουμε ή συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από τη λογική, γι’ αυτό ο «θάνατος» όλων των παθών (και ιδιαίτερα του εγωισμού) είναι οδυνηρός. Τα πάθη ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που όταν ο Ήρωας Ηρακλής έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα και απαιτήθηκε, πέραν του ηρωισμού και η ευφυΐα του ήρωα Ηρακλή για να κόψη όλα τα κεφάλια της. Συνεπώς για να κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας απαιτείται να γίνουμε σαν τον ήρωα Ηρακλή και ιδιαίτερα για να κόψουμε τον κορμό της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας γιατί ο κορμός αυτού του τέρατος είναι ο εγωισμός ο οποίος αποτελεί το βάθρο εδράσεως όλων των παθών.

Η εξάλειψη όλων των παθών γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που ζει σε μη φυσικό περιβάλλον (π.χ. μοναστηριακή ζωή) δεν έχει την δυνατότητα να εξαλείψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες και ζει καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες. Επισημαίνεται ότι οι σημαντικότερες από τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω με τα οποία μας γαλουχούν από την τρυφερή παιδική ηλικία.

Την εξάλειψη όλων των παθών και ιδιαίτερα του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι ο Νόμος της παγκόσμιας Αγάπης που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. ΗΑΓΑΠΗείναι ο υπέρτατος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

Η τρίτη βαθμίδα στο ανθρώπινο επίπεδο αρχίζει με την οριστική κατανίκηση όλων των παθών και αυτό αποτελεί την απαρχή της πνευματικής του  αναγεννήσεως. Αυτός ο «θάνατος» και η εν συνεχεία «ανάσταση» αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο όλων των θρησκειών και των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυσταγωγικών σκηνωμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι, κατά την εαρινή ισημερία οι ήρωες όλων των θρησκειών και μυσταγωγικών συστημάτων πεθαίνουν και στη συνέχεια ανασταίνονται. Αυτή η «ανάσταση» του απαλλαγμένου πλέον από τα πάθη ανθρώπου συμβολίζει την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως.

Στην ελληνική παράδοση έχουμε τον οδυνηρό θάνατο του Ηρακλέους στην πυρά και ακολούθως την άνοδό του στον πνευματικό Όλυμπο. Μάλιστα η άνοδος του ήρωα Ηρακλή στον πνευματικό Όλυμπο, κατά την ιερή παράδοση, γίνεται μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία και η πανσέληνος αυτή είναι η πανσέληνος που αντιστοιχεί στην κυριαρχία της Θεάς της Σοφίας. Αυτό συμβολίζει ότι ο ανιστάμενος άνθρωπος έχει κατακτήσει και την Σοφία και μάλιστα προ της ανόδου του στον πνευματικό Όλυμπο. Συνεπώς (το τονίζω με έμφαση) η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πνευματικής της αναγεννήσεως και της κατακτήσεως της Σοφίας.

Στην Χριστιανική παράδοση έχουμε ανάλογο συμβολισμό που είναι ο οδυνηρός σταυρικός θάνατος του Ιησού (γιατί, όπως είπαμε, ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και την εν συνεχεία ανάσταση του που γιορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας δηλαδή μετά της πανσέληνο της κυριαρχίας της θεάς Αθηνάς. Οι πρώτοι χριστιανοί, συμβόλιζαν με τον «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ» την θεά της Σοφίας κατερχομένης εκ του πνευματικού Ολύμπου και με το «ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» την κάθοδο του Ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου το οποίο υπό μορφή φλογών επικάθισε στα μέτωπα των αποστόλων οι οποίοι κατά την χριστιανική παράδοση, κατόπιν αυτού, αποκτούν την Σοφία.

Επιπλέον, εκτός από την απαλλαγή από τα πάθη του, ο οδεύων προς θειότερους κόσμους άνθρωπος πρέπει να εκδηλώσει στο ψυχικό του κέντρο του νόμους της Ηθικής και της Αρετής γιατί η μεν Αρετή αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου, ενώ η Ηθική αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους. Οι έννοιες των όρων αρετή και ηθική διαστρεβλώθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Κατωτέρω θα εξετάσουμε τις έννοιες των όρων Αρετή, Ηθική, Καθήκον και Δόξα του ενιστάμενου πνεύματος που οδεύει προς θειότερους κόσμους.

Κατά την ελληνική παράδοση μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η προσπάθεια εναρμόνισης του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική είναι η αυθόρμητη έφεση που εκδηλώνει προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής. Συνεπώς πρέπει να γίνει κανείς πρώτα ενάρετος με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και κατόπιν να δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων και αυτή η έφεση πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα και προϋποθέτει την εκδήλωση μέσα του Νόμου της Θελήσεως. Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζονται περαιτέρω οι έννοιες του καθήκοντος αλλά και της Δόξας που δικαιούται ο ανερχόμενος προς θειότερους κόσμους. Έτσι ως Καθήκον ορίζεται η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής. Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα. Τέλος ως Δόξα ορίζεται η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν από την εναρμόνιση προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέες των κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Πέραν αυτών πρέπει ο άνθρωπος να εναρμονισθεί και εκδηλώσει τους Νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης που αποτελούν το επιστέγασμα της τελειώσεώς του στο ανθρώπινο επίπεδο.

Με την κατάκτηση της Σοφίας ο μύστης αποκτά την δυνατότητα να αναβαθμιστεί στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων, εφ’ όσον έχει αποκτήσει και τον κατάλληλο οργανισμό, απαραίτητο για τους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Τα αθάνατα πνεύματα πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια, όπως είναι η κάθοδος του ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου, ώστε τα πλέον εξελιγμένα ανθρώπινα πνεύματα να ,μπορέσουν να περάσουν ταχύτερα αυτούς τους εξελικτικούς σταθμούς, μέσω των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων δια δοκιμασιών και καθαρμών, και αυτό ακριβώς εννοεί το γνωστό λόγιο «όπως ο χρυσός δοκιμάζεται δια του πυρός, έτσι και ο δίκαιος θα καθαριστεί δια του πυρός».

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και της νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά

Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

(ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΟΣΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡ. 20/5/2011)

Η αλήθεια

Αλήθεια είναι η έγκυρη γνώση για την οποία δεν αμφιβάλλουμε. Όμως για την έννοια της αλήθειας, δεν συμφωνούν όλες οι γνωσιολογικές θεωρίες. Συγκεκριμένα:

• Κατά τους οπαδούς της αισθησιοκρατίας η αλήθεια ισοδυναμεί με μια πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας στη συνείδηση μας.
• Κατά τους οπαδούς του ορθολογισμού αλήθεια είναι μια λογική εικόνα για τον κόσμο, κατασκευασμένη αποκλειστικά από τη νόηση και τις έμφυτες έννοιες και κατηγορίες της.
• Κατά τους οπαδούς της νοησιοκρατίας αλήθεια είναι η συμφωνία της σκέψης μας και των νοητικών μας σχημάτων με την αντικειμενική πραγματικότητα.
• Κατά τους οπαδούς του υποκειμενισμού υπάρχουν μόνο υποκειμενικές και όχι αντικειμενικές αλήθειες.
• Κατά τους οπαδούς του σχετικισμού κάθε εποχή, κοινωνία, ομάδα, τάξη κ.λπ. έχει και προβάλλει τις δικές της αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με ότι πιστεύουν ως αλήθεια άλλες εποχές, λαοί κ.λπ.
• Κατά τους οπαδούς του πραγματισμού αλήθεια είναι η χρήσιμη σκέψη και κριτήριο της αλήθειας είναι η χρησιμότητα της για τη ζωή του ανθρώπου.
• Τέλος κατά τους οπαδούς του εσωτερισμού Αλήθεια είναι η πραγματική γνώση της λειτουργίας της όλης εργαζομένης Φύσεως ως και των λειτουργούντων Νόμων τόσον της νοητικής όσο και της μη νοητικής Φύσεως, διότι η Φύση και οι νόμοι της είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η αλήθεια αντιτίθεται στις έννοιες της πλάνης και του ψεύδους. Πλάνη είναι η αθέλητη απομάκρυνση από την αλήθεια που γίνεται από αδυναμία, ενώ το ψεύδος είναι δυνατό να εμπεριέχει σκόπιμη διαστροφή της αλήθειας.

Η αλήθεια πρέπει να αποδεικνύεται και να επαληθεύεται. Σε αντίθεση με την αλήθεια τα μεν αξιώματα έχουν μόνον συμβατική ορθότητα ενώ τα δόγματα μπορεί να είναι και παράλογα και να μην έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια ούτε με τη λογική (παράδειγμα τα θρησκευτικά δόγματα).

Η γνώση

Η γνώση αυτή είναι προορισμένη για όλα τα όντα της θείας Φύσεως, γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους. Η απόκτηση αυτής της γνώσεως συντελείται βαθμιαίως δια της εκδηλώσεως των ψυχικών δυνάμεων των όντων και της λειτουργίας αυτών των δυνάμεων σε αρμονία προς τους Φυσικούς Νόμους και συντελείται βαθμιαία και ανάλογα με την δυναμική εξέλιξη των όντων. Τα μυσταγωγικά σκηνώματα, όταν αυτά λειτουργούν υπό την διεύθυνση πραγματικών μυσταγωγών, έχουν ως προορισμό να βοηθήσουν τους μύστες αποκτήσουν ταχύτερα την γνώση της Αλήθειας.

Για να γνωρίσει το πνεύμα την αλήθεια απαιτείται να μην υποδουλώνει την σκέψη του στα πάθη τα δημιουργούμενα υπό της ανθρώπινης φύσεως, όταν αυτή διάγει ζωή μη φυσική. Τα πάθη συσκοτίζουν την λειτουργία της ανθρώπινης διανοίας και εκμηδενίζουν την δύναμη της διορατικότητάς της. Αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα της ζωής του ανθρωπίνου γένους και σ’ αυτό οφείλει τις παραδοξότητες των ιδεών του και των συνθηκών της ζωής του.

Το πνεύμα και η λειτουργία του είναι μέρος της καθορισθείσης εννοίας της αληθείας, διότι το πνεύμα έχει τις αυτές αναλογίες στις λειτουργίες του με εκείνες τις οποίες βρίσκομαι στον κόσμο τον οποίον καλούμε υλικό. Ίσως ο πνευματικός κόσμος να είναι μία μακρά εξέλιξη των δυνάμεων του υλικού επί ευρύτερου και τελειότερου επίπεδου. Τις υπάρχουσες σχέσεις και τις υφισταμένες αναλογίες των κόσμων, υλικού και πνευματικού,  ερευνούν οι μυημένοι και κατανοούν πλήρως οι πνευματικοί διδάσκαλοί τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πάντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική κατάστασή της όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες της οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργανικής της φύσεως είναι ικανές, η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και δια των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως. Τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες τους, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους  οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη προς θειότερους πνευματικούς κόσμους και την καθιστά ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος. Σκοπός της ανθρώπινης ψυχής είναι να ελευθερωθεί του ανθρωπίνου περιβάλλοντος και να καταστεί δυναμικώς κυρίαρχη αυτού. Κάθε άλλη σχηματιζόμενη γνώση εάν δεν γίνεται επί τη βάσει των εν ενεργεία νόμων της ανθρώπινης ψυχής και της οργανικής της φύσεως και με αφετηρία τις λειτουργίες των νόμων των πνευματικών φύσεων, είναι προορισμένη σε μεταβολή δι’ εξαφανισμού της βάσεως επί της  οποίας στηρίχτηκε.

Η κοινωνική διάσταση της αλήθειας

Για να γίνει πραγματική εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων προς προαγωγή των ανθρωπίνων τους σχέσεων και της εν γένει ηθικής αυτών καταστάσεως, πρέπει η εκπαίδευση αυτή να στηριχθεί στην αποκάλυψη της αλήθειας των εξής: α) Τι είναι η Φύση, β) ποιους σκοπούς πληροί δια των εν ενεργεία νόμων της ώστε να φέρει στο Είναι τα νοητικά όντα της, γ) πως δια των αυτών νόμων γίνεται η ψυχή των όντων και ποια είναι η έννοια της συνεργασίας της ψυχής μετά της οργανικής της φύσεως, δ) πως δι’ αυτής της συνεργασίας εμφανίζονται τα φαινόμενα των αισθήσεων και ε) πως δια της  λειτουργίας τους γίνονται οι ιδέες. Επί των αληθειών αυτών πρέπει να εκπαιδευτούν ώστε σαφώς να τις κατανοούν. Να κατανοήσουν επίσης ότι οι αισθήσεις δεν έρχονται σε λειτουργία εκ νόμων των οργανικών τους φύσεων, αλλά ότι είναι ψυχικές δυνάμεις οι οποίες όμως εξωτερικεύονται σε λειτουργία μόνον δι’ οργανικών φύσεων και ότι αυτός ακριβώς είναι ο φυσικός σκοπός της  συνθέσεως των οργανισμών. Δια των οργανισμών οι ψυχικές δυνάμεις εξωτερικεύονται σε ενέργειες και δι’ αυτών μεταβάλλονται σε ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα. Δια των αυτών οργανισμών αυξάνουν οι ψυχικές δυνάμεις στις δυναμικές τους ενέργειες και προάγονται κατά την διανόησή τους.

Την κοινωνική εκπαίδευση των ατόμων οφείλουν να την πραγματοποιούν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και αυτός είναι ο σκοπός δια τον οποίον οργανώθηκαν τα μυστηριακά συστήματα του παρελθόντος. Η κατανόηση του κοινωνικού και ψυχικού σκοπού όλων των κοινωνικών ατόμων είναι η ύψιστη εκδήλωση της ανθρώπινης διανοήσεως και εξ αυτής και μόνον προέρχεται η πραγματική έννοια της ηθικής. Όταν ο νόμος αυτός διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων, τότε χαρακτηρίζονται ως “εν συνειδήσει” ενεργούντα κοινωνικά άτομα τα οποία έχουν σκοπό να γνωρίσουν το έργον της θείας Δημιουργίας, οπόταν και αισθάνονται ως καθήκον τους να συντρέχουν αυτό δια κοινωνικών νόμων στην πνευματική εξέλιξη των νοητικών όντων. Οφείλουν επίσης να συντρέχουν και την εξέλιξη των οργανικών φύσεων των πνευματικών όντων δια των οποίων επιτυγχάνεται ο σκοπός της Δημιουργίας. Το έργο της  Θείας Δημιουργίας έφερε στο Είναι τους τα νοητικά όντα και αυτό τα μεταμορφώνει δια να τα προάγει σε Θειοτέρους κόσμους, ώστε δια της «εν ενεργεία» ζωής τους να κατανοούν ευρύτερα και συντρέχουν περισσότερο τους σκοπούς του Θείου αυτού Έργου.

Όταν τα άτομα των κοινωνιών ενεργούν ενσυνείδητα (όπως τα δυναμικώς υπέρτερα αυτών όντα του πνευματικού κόσμου) τότε τα άτομα αυτά είναι ηθικά και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να εκτιμούν το έργο της  Θείας Δημιουργίας, να το συντρέχουν και να απολαμβάνουν τους Θείους Καρπούς του. Τα δυναμικώς υπέρτερα όντα του πνευματικού κόσμου προς αυτά τα κοινωνικά άτομα εμπιστεύονται τις αλήθειες της Φύσεως. Αυτές οι αλήθειες προάγουν την διανόηση των ανθρωπίνων όντων, η οποία (διανόηση) συλλαμβάνει τα πρότυπα των φυσικών νόμων των πέραν του ανθρώπου πνευματικών κόσμων και επί τη βάσει αυτών των νόμων μπορούν τα ανθρώπινα όντα να ρυθμίζουν τους όρους της  ζωής τους και τους όρους των μεταξύ τους σχέσεων.

Η απόκτηση της γνώσεως.

Για να δούμε πως αποκτάται η γνώση πρέπει προηγουμένως να υπενθυμίσουμε συνοπτικά, τι είναι ψυχή και πως δημιουργείται. Η ψυχή είναι ένα άτομο της Ατομικής ουσίας στο οποίο έχει εισδύσει η Συνεχής Ουσία. Το εξωτερικό μέρος αυτού του ατόμου (νόμος της ζωής) συνδέεται με τον εγκέφαλο ενώ το εσωτερικό μέρος (νόμος της κινήσεως) συνδέεται με την καρδιά. Έτσι το εξωτερικό της δια του οργάνου του εγκεφάλου θα την φέρει σε επαφή με το περιβάλλον. Δια του οργάνου του εγκεφάλου και μέσω των αισθήσεων η ψυχή έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον, ενώ δια των εγκεφαλικών κέντρων καταγράφει τα διάφορα γεγονότα (οπτικά, ακουστικά κ.λπ.)  και τις παραστάσεις, τις οποίες συνδυάζει δια της επενέργειας της συνεχούς ουσίας και δημιουργεί συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα αποτυπώνονται υπό την μορφή των λεγομένων Γνωστικών Μορίων εγκαθίστανται επί της εγκεφαλικής ουσίας και κατόπιν διοχετεύονται προς το κέντρο της Ψυχής ώστε να αποτελέσουν το γνωσιολογικό περιεχόμενό της.

Τα Γνωστικά Μόρια είναι δύο ειδών Αληθή και Ψευδή. Οι δυναμικές ικανότητες της ψυχής, το περιβάλλον, οι συγκυρίες, οι παραστάσεις, και πολλοί άλλοι παράγοντες είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ανάλογα γνωστικά  μόρια, τα οποία είναι είτε Αληθή (δηλαδή βρίσκονται σε συνάφεια με τα συμβαίνοντα μέσα στη Φύση) είτε Ψευδή. Τα γνωστικά αυτά μόρια θα διοχετεύουν υποχρεωτικά προς το κέντρο της ψυχής. Από τα ερχόμενα προς το κέντρο της ψυχής γνωστικά μόρια μόνον όσα είναι αληθή, σύμφωνα με τον ορισμό που δώσαμε για την αλήθεια, θα αφομοιωθούν από την ψυχή η οποία θα τα φέρει αιωνίως, ενώ όσα δεν είναι αληθή θα παραμένουν χωρίς να μπορούν να αφομοιωθούν βάσει του αυτού νόμου και θα αναγκασθούν κάποτε να εγκαταλείψουν το κέντρο της και θα έλθουν προς την περιφέρειά της (την διάνοια). Η διάνοια θα τα απορρίψει, μέχρι ότου με τις ίδιες διεργασίες τα αντικαταστήσει με άλλα αληθή. Αυτός ο φυσικός μηχανισμός θα λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου.

Μετά την αποσύνθεση του οργανισμού τα ευρισκόμενα στην περιφέρεια (δηλαδή στην διάνοια του) γνωστικά μόρια θα αναγκάσουν να την εγκαταλείψουν. Έτσι ο άνθρωπος με τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις του μελλοντικά και με τους αυτούς μηχανισμούς συνεχώς εμπλουτίζει το κέντρο της ψυχής με νέα Αληθή Γνωστικά Μόρια. Η όλη αυτή λειτουργία μας δίνει μια εικόνα του υπέροχου αυτού νόμου με την επενέργεια του οποίου  η ψυχή συγκρατεί και αξιοποιεί τις αληθείς γνώσεις, ώστε μόνη της να μπορεί συνεχώς να ανανεώνει τις γνωστικές της δυνάμεις μέσα στον χρόνο και να αποκτά συνεχώς νέες πραγματικές γνώσεις σε κάθε νέα της ενσάρκωσης.

Ο μέσος άνθρωπος έχει ως κύρια πηγή γνώσεως την κατ’ αίσθηση γνώση η οποία, μέσω των αισθητηρίων οργάνων και του νευρικού συστήματος, καταλήγει στην διάνοια και στο εγκέφαλο. Πέραν όμως αυτής, άλλη πηγή γνώσεως είναι η εκ των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυστηρίων ιερά παράδοση. Την παράδοση αυτή την αποτελούν γνώσεις πέραν του ανθρωπίνου επιστητού, οι οποίες κληροδοτήθηκαν σε μας από μεγάλους Μυσταγωγούς και Ιεροφάντες οι οποίοι είχαν ή και έχουν εποπτεία των αληθειών της Φύσεως και του εξελισσόμενου πνεύματος. Η γνώση αυτή των Μυστηρίων έφθασε σε μας κεκαλυμμένη δια συμβόλων και αλληγοριών, ώστε μόνον οι μυημένοι στις αλήθειες της Φύσεως να την εννοούν.

Για να γνωρίσει ένας άνθρωπός την αλήθεια απαιτείται να εργασθεί προς αυτήν την κατεύθυνση με άοκνη προσπάθεια. Με την άοκνη προσπάθεια θα επιτύχει να γνωρίσει την Αλήθεια η οποία είναι το επόμενο βήμα του ανθρώπου και αποτελεί την προϋπόθεση για την ανθρώπινη ψυχή ώστε να εκδηλώσει τα σπέρματα των Ιδεών στο ανθρώπινο πνεύμα τα οποία, όπως είδαμε, κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις της με την συνδρομή του νόμου της ειμαρμένης. Επίσης με την Γνώση η ανθρώπινη ψυχή γίνεται ικανή να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής της προόδου και ανόδου που θα της επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την βοήθεια των πνευματικών οντοτήτων του Ουρανού να εκδήλωση την Σοφία.

Η εκδήλωση της Σοφίας

Σοφία δεν είναι η πολυμάθεια, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά η ικανότητα του πνεύματος, ανάλογα με το εξελικτικό του επίπεδο, να διεισδύει στο ιερόν της γνώσεως της Αληθείας και να κατανοεί την μια και ουσιαστική αλήθεια η οποία αναφέρεται στην νομοτέλεια της Φύσεως. Σοφία αποκτά η ανθρώπινη ψυχή όταν έχει απαλλαγεί από τα πάθη, έχει εκδηλώσει την αρετή και έχει εναρμονισθεί πλήρως με τους ηθικούς νόμους.

Με την εκδήλωση της Σοφίας διαλύονται τα σκότη της αγνοίας και ανοίγονται και διευρύνονται οι ορίζοντες της γνώσεως της Αληθείας. Διά της Σοφίας το ανθρώπινο πνεύμα ανακαλύπτει τα απαραίτητα μεταμορφωτικά του μέσα, δι’ αυτής απελευθερώνεται από το γήινο περιβάλλον και γίνεται Θεός, δι’ αυτής ο κάθε Θεός γίνεται υπέρτερος Θεός, δι’ αυτής ο κάθε υπέρτερος Θεός γίνεται περαιτέρω υπέρτερος κ.ο.κ (διότι υπάρχουν άπειρα εξελικτικά επίπεδα ώστε και Θεοί ομιλούν περί Θεών υψηλοτέρων επιπέδων).

Η Γνώση της Αληθείας, όπως είδαμε, είναι η μεγαλύτερη δύναμη εις το Σύμπαν γιατί με αυτήν το πνεύμα προχωρά και κατακτά τους κόσμους του Απείρου όμως προϋπόθεση της κατακτήσεως της γνώσεως είναι η εκδήλωσις της Σοφίας.

Στυλιανός Τάκας,

πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά

ΤΟ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ

Την εκ του Πατρός και Μητρός γέννηση του Υιού μας την περιγράφει το ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ ΘΕΩΡΗΜΑ. Το Πυθαγόρειο Θεώρημα, πέραν της μαθηματικής του αξίας, έχει και άλλη σημασία με την οποία γίνεται κατανοητή η δράση του Πατρός και της Μητρός στην εκδήλωση του Υιού. Η διατύπωση του Πυθαγορείου θεωρήματος, ως γνωστό, έχει ως εξής: «σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο το άθροισμα τετράγωνο των δυο καθέτων πλευρών ισούται με το τετράγωνο της υποτεινούσης». Για να γίνει κατανοητή η διατύπωση του Πυθαγορείου θεωρηματος ως το αίτιο της γεννήσεως του Υιού πρέπει να δούμε ποία είναι η σημασία του τετραγώνου στην Πυθαγόρεια Αριθμολογία.

Το τετράγωνο στην Πυθαγόρεια Αριθμολογία είναι ο συμβολισμός της Μονάδας Τέσσαρα (4) ή Νόμου της Μορφής[1]. Η λέξη μορφή, γενικά, σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, (σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους) είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως.

Μετά την εξήγηση που δόθηκε ανωτέρω το Πυθαγόρειο θεώρημα ερμηνεύεται ως εξής: σε ένα ορθογώνιο τρίγωνο το άθροισμα των τετραγώνων των δυο καθέτων πλευρών (δηλαδή το εκ της συνενώσεως των μορφών Πατρός και Μητρός) ισούται (έχει ως αποτέλεσμα) με το τετράγωνο της υποτεινούσης (την μορφή του Υιού). Η ορθή γωνίας συμβολίζει την ισοδύναμη δράση Πατρός και Μητρός του ενός προς τον άλλον γι’ αυτό έχει νόημα αυτό μόνον στο ορθογώνιο τρίγωνο. 

Στα Αιγυπτιακά μυστήρια έχουμε αντίστοιχα την εκ του Οσίριδος (Πατρός) και εκ της Ίσιδος (Μητρός) την γέννηση του Ώρου (Υιού).

Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ.

Ο ΠΑΤΗΡ είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο του Χάους, είναι τάση προς μεταβολή της ουσίας του Χάους η οποία συνετέλεσε στην εκπόρευση του μεγάλου Παντός (της Φύσεως), είναι η ατέρμον ΚΙΝΗΣΗ του Παντός, η οποία ουδέποτε καταπαύει την δράση της, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τάση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων[2] της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου (της Φύσεως) είναι τέλος ο νόμος της κινήσεως της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση του Πατρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η τάση προς μεταβολή η οποία προκάλεσε την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως νόμος της κινήσεως στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ του Πατρός εκδηλώνεται ο Νόμος της Παραγωγικότητας ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της εκδηλώσεως όλων των νόμων της Φύσεως και της προς τα πρόσω πορείας ολοκλήρου της Φύσεως. Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου.

Η ΜΗΤΗΡ είναι η δύναμη η οποία προκάλεσε την εκδήλωση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου και έφερε στο Είναι του το Χάος και ακολούθως εκ του Χάους την Φύση, είναι η εκδήλωση του απείρου φαινομένου ΚΑΛΟΥΣ του μεγάλου Παντός (της Φύσεως) ως και του κάλους των κόσμων και των μορφών του και η εκδήλωση της αέναης ΖΩΗΣ του θείου Απείρου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του Είναι των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η δράση της Μητρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δύναμη που προκαλεί την τάση προς μεταβολή για την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ της Μητρός εκδηλώνονται όλες οι μορφές της φύσεως και το άπειρο φαινόμενο κάλος αυτών των μορφών. Ένας εκ των σημαντικότερων Νόμων της Φύσεως είναι ο νόμος της μορφής ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της μορφικής υποστάσεως της Φύσεως τόσο της υλικής όσο και της πνευματικής. Χωρίς την μορφική του υπόσταση το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να εκδηλώσει ούτε το άπειρο φαινόμενο κάλος του, ούτε τα ιερά δράματα της εξελικτικής του πορείας και τέλος ούτε τον σκοπό και προορισμό του μέσω της προς τα πρόσω πορείας του. Από την Μητέρα απορρέει η έννοια του κάλους της Φύσεως τόσο της εξωτερικής εμφανίσεως των μορφών όσο και των εσωτερικών δυνάμεων αυτών. αλλά τι είναι κάλος;  Κάλλος έχει η μορφή εκείνη της οποίας τα μέρη αποτελούν αρμονίαν προς το σύνολον της. Η απόλυτη έννοια του Κάλους είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συλλειτουργίας των εσωτερικών δυνάμεων της μορφής και προς την εξωτερική αυτής.

Ο ΠΑΤΗΡ (νόμος της Κινήσεως) και η ΜΗΤΗΡ (νόμος της Ζωής) εκδηλώνονται στο θείο Άπειρο σε μια αιωνίως αδιάσπαστη μεταξύ τους σύζευξη και συνιστούν το άπειρο πλήθος των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας της Φύσεως. Γι’ αυτό η Ατομική Ουσία της Φύσεως χαρακτηρίστηκε από τους μύστες των αρχαίων μυστηρίων Θεία Αγάπη διότι μεταξύ των δύο στοιχείων της Κινήσεως (του Πατρός) και Ζωής (της Μητρός) εκδηλώνεται πράξη αγάπης η οποία καθίσταται και η αιτία της εκκολάψεώς όλων των μορφών και των νόμων της Φύσεως.

Η Ατομική Ουσία, ως εκ της φύσεώς της, είναι δίφυλη έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήρισαν Μονάδα δύο ή Δυάδα και επειδή το πλήθος των ατόμων αυτής της ουσίας δεν δύναται να προσδιοριστεί (δηλαδή είναι άπειρο) την χαρακτήρισαν επιπλέον ως Αόριστη Δυάδα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική ή Μεριστή Ουσία η οποία με το Είναι([3]) της αποτελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της Συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος([4]) δηλαδή ουσία μη έχουσα αρχή και τέλος γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και απείρως αυξάνουν (χωρίς τέλος). Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας ο Σπ. Νάγος τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ’ εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρου αλλά απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο Νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου και έχει ως πρωταρχική του εκδήλωση τον Νόμο της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την εκδηλωμένη ύπαρξή του στην Φύση και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής([5]). Με την δράση του Νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατό­μου (Νό­μος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερ­μότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκε­ντρο*([6]) δύναμη του ατό­μου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κε­ντρο­μόλο* δύναμή του. Η ισόρ­ροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινή­σεως και Ζωής, με την συμ­βολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτε­λούν το κέντρο ισορ­ρο­πίας των κόσμων και των καθέ­καστα μορ­φών τους.

Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτί­ζεται εν­νοιολο­γικά με τα γνωστά μας από την φυ­σική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλε­κτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν τα Άτομα της ατομικής ου­σίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύ­ψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακά­λυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ^’ άλλους «Άτομα των φιλοσό­φων» είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλι­κών υποστάσεων του Σύ­μπα­ντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κεί­μενο χαρακτηρί­ζε­ται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ταύτιση των Ατόμων της Ατομικής (ή μεριστής κατά Πλάτωνα) Ουσίας.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της Συνεχούς (ή αμέριστης κατά Πλάτωνα) ουσίας ή Μονάδος των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση της Συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της Ατομικής ουσίας.

Ο ΥΙΟΣ

Ο ΥΙΟΣ είναι δράση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αίτιου ώστε να εκδηλωθεί το Χάος, είναι η δράση της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας της ουσίας του Χάους προς εκδήλωση της Φύσεως, είναι ο συνθετικός και αποσυνθετικός Λόγος των μορφών του μεγάλου Παντός και συνεπώς ο ατελεύτητα μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, είναι η θειοτάτη ΕΝΕΡΓΕΙΑ του θείου Απείρου η οποία έχει ως αποτέλεσμα την δράση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της Μονάδας των Πυθαγορείων. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η δράση του Υιού υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δράση που προκαλεί η τάση προς μεταβολή και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ο οποίος με την δράση στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως προκαλεί αλλά και συμμετέχει στην συγκρότηση των Μορφών, αλλά και την αποσύνθεση αυτών ως και την εκ νέου σύνθεση αυτών σε νέες εντελέστερες μορφές διότι αυτός είναι ο σκοπός της Φύσεως δηλαδή εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) ως ο συνθετικός και αποσυνθετικός λόγος των μορφών και συνεπώς ο αιώνια μεταμορφωτικός λόγος αυτών. Η εκπνευμάτωση της ύλης (πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως) είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της δράσεως του Υιού αλλά και της συμμετοχής του τόσο στον σχηματισμό της Ψυχής όσο και στην εξ αυτού συγκρότηση των οργανισμών των πνευματικών οντοτήτων. Το Πνεύμα και η εξέλιξή του οφείλεται στην δράση του Υιού.

Συνεπώς στην εκδηλωμένη Φύση ο Υιός (νόμος της Ενεργείας) ή Μονάδα των Πυθαγορείων εκδηλώνεται ως μια διαρκής δράση η οποία συνθέτει τα άτομα της ατομικής ουσίας προς σχηματισμό των μορφών του Απείρου και συνιστά την Μονάδα των Πυθαγορείων.

Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐ­δια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής (ή Αμέριστη) ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3 ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Την αΐ­δια Συνεχή Ουσία ο Σπ. Νάγος την χαρακτηρίζει ως αφ’ εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία εί­ναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

Οι Έλληνες στα μυστήριά τους παρέστησαν την δράση του Υιού δια του Έρωτος εκ της δράσεως του οποίου γεννήθηκαν οι Θεοί, υπέρτατος των οποίων κατέστη ο Θεός Ζευς εκ κεφαλής του οποίου γεννήθηκε πάνοπλος η Θεά Αθηνά, Θεά της Σοφίας. Εξ αυτού συνάγεται ότι η ΣΟΦΙΑ προήλθε από την δράση του τρίτου στοιχείου της δημιουργίας.

Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος γι’ αυτό οι ΘΕΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ως δημιουργήματα του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος-ΦΩΤΟΣ, είναι ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η χριστιανική Αγία Τριάδα «ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός» είναι ολοφάνερο ότι  αναφέρεται στην ιερή τριάδα των Πυθαγορείων με μια μικρή, εκ πρώτης όψεως, διαφορά η οποία όμως είναι ουσιώδης. Δεν περιλαμβάνει την Μητέρα, προφανώς λόγω του υποβαθμίσεως της γυναικός γενικά στον χριστιανισμό, και την αντικατάστασή της με το «Άγιο» Πνεύμα. Αλλά το Πνεύμα, κατά τους Πυθαγορείους, είναι εκδήλωση του Υιού και συνεπώς η ονομασία της μίας υποστάσεως (του «αγίου» Πνεύματος) της τρισυπόστατης θεότητας ουσιαστικά την ταυτίζει με τον Υιό αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά με την Ιερή Τριάδα των Πυθαγορείων. Έτσι στον χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα γίνεται ουσιαστικά δισυπόστατη γιατί περιλαμβάνει τον Πατέρα, τον Υιό και ως τρίτη υπόσταση την δράση του Υιού (το Άγιο Πνεύμα).

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά 

---

[1] Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφά­νιση των υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου των πρω­ταρχικών νόμων δη­λαδή είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνω­στόν, έχουμε: 2+3=5).

[2] ιδέ στο τεύχος 52 του ΙΧΩΡ «το μυστηριακό ιερό πυρ»

[3] Η λέξη είναι χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έν­νοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια. β) Ως ουσιαστικό με την έννοια ­εκδηλω­μένη ύπαρξη­. Όταν η λέξη αυτή αναφέρεται σε ένα  κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο γράμμα της κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα  τα γράμματά της κεφαλαία.

[4] η λέξη «αΐδιος» σημαίνει αιώνιος  δηλαδή μη έχων αρχή και τέλος.

[5]   Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η βιολογία.

[6]  Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλα* δύναμη”  (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους) Νόμος της Φύσεως, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αρμονίας χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα εννέα (9).

Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρ­χει αρμονική συνεργασία με­ταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοι­χειώδη σωμα­τίδια σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματί­ζουν πλανητικά συστή­ματα (οπού τα ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμέ­νες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της αρμονίας εκ­δηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη αποτελεί την στοιχειώδη και απαραίτητη πρώτη βαθμίδα της αγάπης και εκδηλώνεται τόσον ως σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της ελευθερίας, της περιουσίας και των πεποιθήσεων των άλλων όσον και ως την, κατά δύναμη, πρόθυμη υπεράσπιση του αδικούμενου.

Τι είναι αγάπη

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλά­κτως, ανυστεροβούλως και χωρίς προσδο­κία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύ­ματα από αρχαιο­τάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινω­νίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υπο­χρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθο­λική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων  έλεγε (όπως ανα­φέρει ο Αδ.’. Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άν­θρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο Ιησούς κήρυττε «αγαπάτε αλλήλους» και «ο θεός αγάπη εστί». Ο μύστης Καλλιό­στρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρω­ποι εί­ναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πό­θος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υπο­χρεώσεών μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ου­ρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην από­κτηση ανθρώπινου οργανι­σμού)». Ο Αδ.’. Σπ. Νάγος έλεγε «Ο Νόμος της Αγάπης είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωι­σμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θε­λήσεως. Ου­δείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουρ­γούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρί­σει. Ο παρα­γνωρίζων αυτούς είναι θνητός».

Ο Νόμος της Αγάπης είναι αποτέλεσμα της με­ταξύ όλων των όντων αδελ­φότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια φυσικά δι­καιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξα­σφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρή­σεως και ανα­παραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκεί­νων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθή­κον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμά­των των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρί­ζοντας ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλεται να αγαπά ο άν­θρωπος τους ομοί­ους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρ­μονικά τις σχέσεις και των μορ­φών και των ψυχών κάθε δυ­ναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου.

Χωρίς αγάπη δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη και των ψυχών των όντων γιατί χωρίς την λειτουργία του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμο­νική διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορ­φικού, είτε κοινωνικού ανθρωπίνου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου. Χω­ρίς αυτές τις προϋποθέ­σεις δεν δύ­ναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, αν­θρωπί­νων κοινω­νιών και αντιστοίχων πνευματικών. Συνε­πώς δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται μόνον δια των μορ­φικών συ­γκροτη­μά­των των μορφών ως και των κοινωνιών των όντων, των ανθρωπίνων κοι­νωνιών και των κοινωνιών όντων κάθε άλλης πνευματικής φύσεως. Με την δυναμική εξέλιξη των συγκροτημά­των και των κοινωνιών εκ­πληρούται ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών των όντων κάθε δυναμικής καταστάσεως.

Συνεπώς  τα φυσικά συγκροτήματα των μορφών και οι κοινωνίες των όντων είναι σκοποί της θείας δημιουργίας οι οποίοι, εκπλη­ρούνται κατά μέ­ρος για να αναχθούν κατόπιν σε ευρύτερα πεδία εκπλη­ρώσεως και ατε­λεύτητα προ­χωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών.

Ο νόμος της αγάπης στο κοινωνικό επίπεδο

Ο νόμος της αγάπης πληρούται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνε­ται νοητός και συνειδητός σ’ αυτά. Όταν ο νόμος της Αγάπης γίνεται συνει­δη­τός στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοι­νωνιών δεν έχουν συνει­δητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνερ­γασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανά­πτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Όταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε απο­τρόπαιες ενέρ­γειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέ­πονται του νόμου της αρμονικής τους διαθέσεως προς το σύνολο.

Η ελευθέρα βούληση των ανθρώπων και ο τρόπος ενεργειών τους από την ελευθέρα βούληση, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ανωμά­λου ζωής των αν­θρώπων.  Αυτή η ανώμαλη ζωή των ανθρώπων προ­καλεί και την ευθύνη η οποία τους καταλογίζεται από τα ανώ­τερα πνευματικά όντα, δια της ασκήσεως των ηθικών αυτών νό­μων, προς τον σκοπό της επαναφο­ράς τους στον φυσικό τρόπο ζωής. Με την επαναφορά τους στον φυσικό τρόπο ζωής θα εξυ­πηρετηθεί η νοη­τική και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοι­νω­νίες.

Εάν τις ανθρώπινες κοινωνίες τις αποτελούσαν ηθικά και συ­νειδητά άτομα τα οποία στις σχέσεις τους να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, εάν τα άτομα αυτά εκδήλωναν τον νόμο της αγάπης στις κοινωνι­κές σχέσεις και ενέργειές τους και εάν υπήρχε η διά­θεση τους προς αρμονική συνερ­γασία τους, η οποία είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευ­τυχούντα και ήρεμα πληρούντα το σκοπό τους.

Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγά­πης είναι πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι δια­κανονίζουν τις σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναι­σθη­ματική τους πρόοδο και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανί­ζο­νται ότι κατανο­ούν τον σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγά­πης στην υψίστη του εκδήλωση στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμ­φανίζει τις αθά­νατες φύσεις τους, το γένος των ανωτέρων πνευμα­τι­κών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική και ηθική του ισχύ στους κό­σμους. Εκ της θείας δημιουρ­γίας όλα τα όντα είναι προορισμένα να φθά­σουν τα όρια αυτά της αθανασίας. Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να εκ­δηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλή­ρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονί­σουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων.

Ο νόμος της αγάπης στο πνευματικό επίπεδο

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ είναι η θειοτέρα εκδή­λωση της θείας δη­μιουρ­γίας. Αυτός (ο νόμος) συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτός εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επί­πεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.

Στις κοινωνίες των όντων, όπου δεν είναι συ­νειδητός ο νόμος της αγάπης, μόνον έρε­βος υπάρχει και οι εκδηλώσεις του ερέβους διέπουν τις σχέ­σεις τους. Σ’ αυτές τις κοινωνίες μόνον ο πόνος και η δοκιμα­σία κυ­ριαρχούν. Όμως δεν θα μείνουν πάντοτε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι νόμοι της θείας δημιουργίας θα βοηθή­σουν αυτά τα όντα να εξέλθουν της καταστά­σεως αυτής. Αρκεί η βούλησή τους να κα­θοδηγηθεί υπό της γνω­στικής τους ιδιότητας.

Οι νόμοι των κοινωνιών των όντων πρέπει είναι πνευματικοί αλλά και ηθι­κοί ταυτόχρονα. Σε αντίθετη όμως περίπτωση εμφανί­ζουν κατά τις λει­τουργίες τους ότι θεσπίσθηκαν από νοητικά όντα που δεν έχουν ούτε συνείδηση του εαυ­τού τους αλλά ούτε του έργου της θείας δημιουργίας και του σκοπού της. Τέτοιοι νόμοι προδίδουν ότι έγι­ναν από μη συνειδητά και ηθικά όντα και στην κατη­γορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις τους.

Σκοπός των ενάρετων ανθρώπων είναι να γνω­ρί­σουν τις αλήθειες της θείας δημιουργίας και πρωτίστως τους νόμους της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας ώστε γνωρίσουν και ποιοι πρέπει να είναι οι νόμοι των δικαιωμάτων και των κα­θηκόντων τους και οι ηθικές αρχές που απορρέουν από αυτούς τους νόμους ως κοινωνικών ατόμων και κατόπιν καθήκον τους είναι ο διαφω­τισμός των κοι­νωνικών ατό­μων.

Η εκδήλωση του νόμου της αγάπης

Οι άνθρωποι, αν επιθυμούν την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων πρέπει α) να εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες αν­θρώπινες ψυχές και β) να εκδηλώσουν τον νόμο της αγάπης προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να επιτύχουν την σύναψη σχέσεων μετά των υπέρτερων αυτών υπάρξεων. Έτσι θα κατορθώσουν να κα­ταστούν δυναμικά υπέρτεροι των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή δεν θα μένουν υποδουλωμένοι στο περιβάλ­λον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των ενάρετων ανθρώπων καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων.

Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λει­τουργήσει στις ψυ­χές των ανθρώπων τότε α) θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, ώστε να γίνουν αυτές δεκτι­κές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη με­ταμόρφωσή τους και β) θα επι­τρέψει, ο νόμος αυτός, την εκδήλωση σ’ αυτούς της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύ­νανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για την άνοδο των ψυχών τους σε υπέρτερο κόσμο.

Αρετή είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων που γί­νεται σύμ­φωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύ­σεώς τους και εναρμονί­ζεται αυτή και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του πε­ριβάλλοντός τους. Συνεπώς πράξη αρετής είναι η υπό των νοητικών και ηθικών όντων ο προσανατολι­σμός τους, η εκδήλωση και η άσκηση δια της βουλήσεώς τους του νό­μου της αγάπης ως και παντός πνευ­ματικού και φυσικού νόμου. Επίσης το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο εί­ναι πράξη αρετής και ταυτό­χρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγα­πάται ο άνθρω­πος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουρ­γίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

Αυτή η αγάπη έπρεπε να συν­δέει το ανθρώ­πινο γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύ­θυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέ­σεις οι οποίες διαρκώς  τον απομα­κρύνουν από την φυ­σική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

Το Φως της Φύσεως.

Το Φως της Φύσεως, ισχυρίσθηκαν ορισμένα από τα αρχαία μυστή­ρια, ότι είναι η ψυχή του κόσμου και τέμνεται κατά την δράση της σε ατομικότητας. Όμως τη πίστη τους αυτήν την απέκρουσαν άλλα επι­κρατέστερα των αρχαίων μυστηρίων όπως τα Ελευσίνια και προ πα­ντός τα Πυθαγόρεια αλλά και ο τεκτονισμός αποκρούει την πίστη αυτή και αυτό εμφαίνεται σε όλη την αλληγορία του. Η μελέτη του θανάτου, αντικείμενο του τρίτου Βαθμού, ως και η ανάσταση του αν­θρωπίνου Λόγου, αντικείμενο υψηλότερης Τεκτονικής μυήσεως, μας βεβαιώνει περί αυτού εάν προσέξουμε αυτήν. Το Φως δεν είναι η ψυχή του κόσμου, είναι μέρος της ψυχής του κόσμου και μάλιστα εί­ναι η φυσική εκείνη δύναμη, η οποία έφερε την ψυχή του κόσμου εις την αντίληψη του Είναι αυτής, είναι το μέσον της προόδου της ψυ­χής του κόσμου είναι τέλος η δύναμη εκείνη της Φύσεως, από την οποίαν απορρέει ο νόμος της εξελίξεως.

Η ψυχή του κόσμου μετέχει και των τριών δυνάμεων της δημιουργίας, των αλληγορουμένων υπό των τριών στηλών του Ναού μας. Αλλά τα Τεκτονικά τρίγωνα είναι δύο και ανεστραμμένα, έχοντα το μεν ένα την κορυφή του επί της ανατολής το δε άλλο επί της δύσεως και πρέπει να προσέξουμε την έννοιά τους. Το έχον την κορυφή του επί της ανατολής, αναφέρεται εις τον ψυχικό κόσμο ενώ το έχον την κορυφή επί της δύσεως αναφέρεται στον υλικό κόσμο. Αμφότεροι οι κόσμοι είναι της αυτής φύσεως και αυτό το γεγονός δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής των Τεκτόνων τούτο. Η αποκάλυψις πρέπει να συντελεσθεί δια της ιδίας σας μελέτης. Άνευ αυτής τίποτα δεν δύναται να μείνει οριστικώς εις τον Νουν σας. Αλλά ας έλθουμε επί του ακτινοβόλου αστέρος. Το Φως τούτο αλληγορούμενο υπό του γράμματος Γ υπάρχει στην ανθρώπινη μορφή και σε κάθε μορφή! Αλλά κατ’ εξοχήν φαίνεται στην παραγωγή και λειτουργία των ανθρωπίνων αισθήσεων. Προς το Φως τούτο πρέπει να διάκεινται αρμονικώς οι ανθρώπινες αισθήσεις. Διάκεινται δε, όταν ο άνθρωπος ζει κατά τις υπαγορεύσεις της Φύσεως. Τούτο δυστυχώς δεν συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η μη αρμονία των αισθήσεων προς το Φως επέφερε την δημιουργία των παθών, τα οποία ο Τεκτονισμός ζητεί να κατασυντρίψει.   ΣΠΥΡ.  ΝΑΓΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΟΘΗΚΕΣ (Ναγου)

Ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπυρίδων Νάγος άφησε τις παρακάτω υποθήκες προς κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας:

«Αγάπα τον άνθρωπο όχι από δεοντολογία ή κατ’ επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη την δική σου υπόσταση.

Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της αρετής και της Σοφίας. Βοήθησε τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Χτύπα και καυτηρίαζε την κακία και την αγνωσία. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί κι’ αυτός προορίζεται να γίνει μια ημέρα θεία ύπαρξη.

Δείχνε πάντα ανεξάντλητη επιείκεια και ανοχή. Μην οικτίρεις ποτέ τον σφάλλοντα. Μην περιφρονείς ποτέ τον αμαρτήσαντα γιατί και συ έσφαλες και αμάρτησες πολλές φορές στην ζωή σου αλλά οι άλλοι σε ανέχτηκαν. Αν υπήρξες αυστηρός πολύ κάποτε θα μετανοήσεις. Αν έκρινες με επιείκεια δεν θα μεταμεληθείς ποτέ. Να βρίσκεις πάντοτε την δύναμη να συγχωρείς εκείνον που σε αδίκησε.

Αγάπα κάθε πνοή, κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη για να αισθανθείς και συ τις περιπτύξεις και την θέρμη της παγκόσμιας αγάπης.

Για να γίνεις ελεύθερος, να αναγνωρίζεις και στον άλλο το δικαίωμα να γίνει και αυτός ελεύθερος. Βοήθησε πάντοτε να απολαύουν και οι άλλοι την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική ελευθερία και να μπουν στην τροχιά του Φυσικού Νόμου και στον κύκλο της παγκόσμιας αρμονίας.

Να είσαι δίκαιος, δηλαδή αναγνώριζε και σεβάσου τα δικαιώματα που έχει κάθε ύπαρξη η οποία είδε το Φως του Ηλίου για να απολαμβάνει την ζωή, να προοδεύει και να εξελίσσεται πνευματικά. Η λέξη δικαιοσύνη είναι συνώνυμη με την λέξη αναγνώριση. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει τίποτε στον όμοιό του. Η Φύση είναι εκείνη που δίνει στον άνθρωπο τον οργανισμό και τις αισθησιακές και πνευματικές ικανότητες με τις οποίες δικαιούται να παίρνει από τους κόλπους της ότι του είναι αναγκαίο για την ύπαρξη, την πρόοδο και την ευδαιμονία του. Η Φύση διαθέτει αφειδώς όλους τους παράγοντες της ζωής για όλους. Ο άνθρωπος στηριζόμενος στη δύναμη του ισχυρότερου αφαιρεί τα μέσα και στερεί τον όμοιό του από όλα εκείνα που θα του εξασφάλιζαν άνετη ζωή, εύκολη παιδεία και χωρίς εμπόδια πρόοδο.

Να είσαι δίκαιος. Να πιστεύεις ότι όλοι, σαν τέκνα της ίδιας μάνας έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο.

Να είσαι δίκαιος και να αναγνωρίζεις σε κάθε άνθρωπο ό,τι ανήκει σ’ αυτόν από την μητέρα Φύση. Κάθε ύπαρξη δικαιούται να έχει στην διάθεση της όλα τα μέσα της προόδου και της παιδείας για να μάθει και αυτή την αλήθεια και να αποκτήσει την κοινωνική και πνευματική ελευθερία.

Κάνε ότι μπορείς για να ανανήψει ο αδελφός σου άνθρωπος. Δώσε του χέρι βοηθείας για να βγει από το βούρκο της κατωτερότητας.

Μην προκαλείς, μην υποτιμάς κανένα, πάντα να είσαι ανεκτικός. Κτύπα τις ανθρώπινες αδυναμίες, στιγμάτιζε το πάθος, καυτηρίαζε την αμαρτία αλλά ποτέ μην θίγεις την αξιοπρέπεια του αμαρτήσαντος. Μη πληγώνεις, μη φονεύσεις ποτέ τον αδελφό σου άνθρωπο έστω και αν είναι αμαρτωλός. Δεν ξέρεις και συ κι εγώ πόσες φορές στην πορεία της ψυχής μας κατά τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις μας δεν υπήρξαμε εγκληματίες, κακούργοι, αμαρτωλοί Όμως η στοργή των δυνάμεων της Φύσεως το φως του Ηλίου και οι φροντίδες των ανωτέρων συνειδήσεων μας βοήθησαν με τις δοκιμασίες και τον πόνο να μάθουμε και να ακλουθούμε το καλό και το πρέπον».

Σκέψεις πάνω στις πνευματικές υποθήκες (Στυλ. Τάκας)

Οι προαναφερθείσες υποθήκες του Νάγου είναι πάντα επίκαιρες. Η επιγραμματική του φράση «στο πρόσωπο του κάθε  ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη τη δική σου υπόσταση», πρέπει να αποτελεί για όλους μας μια βάση αναφοράς, ένα μέτρο κρίσης και έναν οδηγό που μπορεί να μας οδηγεί σωστά στην περαιτέρω πορεία μας στη ζωή. Μόνον όταν στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου βλέπουμε επαναλαμβανόμενη τη δική μας υπόσταση (όπως σ’ ένα καθρέπτη βλέπουμε το είδωλό μας) θα αντιμετωπίζουμε την κάθε ανθρώπινη υπόσταση όπως τον εαυτό μας γιατί: Θα δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια για τα  σφάλματα  και τα ελαττώματα των άλλων, αφού στα πρόσωπά τους θα βλέπουμε τη δική μας υπόσταση όπως ήταν κάποτε ή όπως είναι τώρα ή όπως μπορεί να εμφανισθεί στο μέλλον, αφού όλες οι υποστάσεις αποτελούνται από τις ίδιες ουσίες και ακλουθούν την ίδια πορεία εξελίξεως, αλλά βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξελίξεως. Αν κατανοήσουμε αυτά τότε μόνο θα βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε αυτούς που μας αδικούν.

Δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους γιατί εκείνος που αδικεί τους άλλους αγνοεί ότι όλες οι υποστάσεις είναι τέκνα της μητέρας Φύσεως, έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις και τον ίδιο σκοπό και προορισμό και παραγνωρίζει ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει λανθάνοντες τους Νόμους της Αρετής και της Σοφίας και ότι προορίζεται να γίνει θεία ύπαρξη και πολίτης του Σύμπαντος.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε ή καταφρονούμε  ή  περιφρονούμε τους άλλους γιατί εκείνος που υποτιμά ή καταφρονεί ή περιφρονεί τους άλλους, υποτιμά, καταφρονεί και περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του, εκείνον που στο παρελθόν είχε τις ίδιες ατέλειες και τα ίδια ελαττώματα ή εκείνον που κάποτε στο μέλλον θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα.

Δεν πρέπει να επικρίνουμε τους άλλους, γιατί εκείνος που επικρίνει τα ελαττώματα των άλλων έχει μέσα του στοιχεία αυτών των ελαττωμάτων και δεν τα κατανοεί. Έτσι επικράνων τους άλλους, επικρίνει τον ίδιο τον εαυτό του.

Όταν πετύχουμε όλα τα προαναφερθέντα, τότε θα είμαστε πια έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικά βήματα αποδελτίωσης και θα απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις μας σε πρόσωπα, σε πράγματα και σε κοινωνικές συμβατικότητες, γιατί οι προσκολλήσεις μας αυτές μας κάνουν να διακρίνουμε και διαχωρίζουμε τους άλλους σε συγγενείς και αγνώστους, σε φίλους και εχθρούς, σε άσπρους και μαύρους, σε πλούσιους και φτωχούς σε ευγενείς και μη.

Πάνω στη συνειδητοποίηση των προαναφερομένων βασίζεται ο Νόμος της παγκόσμιας ΑΓΑΠΗΣ προς κάθε πνοή και κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη.

Η εναρμόνιση μας με τον Νόμο της ΑΓΑΠΗΣ θα μας οδηγήσει στον τελικό προορισμό μας ως ανθρώπινες υποστάσεις, δηλαδή στην απόκτηση της ελευθερία μας από τα δεσμά του γήινου περιβάλλοντος και την είσοδό μας στην διαρκή ημέρα.

Η τετρακτύς

Οι αριθμοί, είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως. Στην προκει­μένη περίπτωση η Μονάδα 4 (δηλαδή ο Νόμος της Μορφής που είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών Πρωταρχικών Νόμων) είναι η εικόνα του τετραγώνου. Το τετρά­γωνο χαρακτηρίζε­ται και ως πλήρης μορφή (ολοκληρωμένη μορφή) και γι’ αυτόν τον λόγο αποκαλείται Τετρακτύς.

Τετρακτύς σημαίνει τις συνεργαζόμενες Θείες ουσίες (ατομική και συ­νεχή) δια των Νόμων του πρώτου τριγώνου (κινήσεως, ζωής, ενέργειας) «εν μορφή» (δηλαδή στο παραγωγικό αποτέλεσμα της συ­νεργασίας τους που είναι η μορφή). Πλήρης (ολοκλη­ρω­μένη) μορφή είναι ο κυκλος. Συνεπώς τετρα­γωνισμός του κύκλου είναι η συγκρότηση της ολοκληρωμένης μορφης (της Μονάδας 4 που είναι η εικόνα του τετρα­γώνου το οποίο αποτελεί πλήρη μορφή δηλ. κύκλο). Η Τετρακτύς συμβολίζεται με δέκα τελείες που σχηματίζουν τρίγωνο με τέσσαρες σειρές από 1, 2, 3, 4 τελείες ως εξής:

.

.      .

.     .      .

.     .     .     .

Για την τετρακτύ υπάρχει μαθηματικός τύπος που μας δίνει το πλήθος των στιγμών που περιλαμβάνει. Ο μαθηματικός τύπος βασίζεται στον μαθηματικό τύπο για τους m-γωνικούς αριθμούς. Γι’ αυτούς ισχύει η κάτωθι σχέση:  N_m = n +  x(m-2)  δηλαδή τις 10 στιγμές (ή τελείες) που αποτελούν το σύμβολο της τετρακτύος. Η απεικόνιση της τετρακτύος με τους αριθμούς 1+2+3+4=10 μπορεί να ερευνηθεί και με βάσει τους συμβολισμούς αυτών των αριθμών. Έτσι το 1 και 2 (1=Νόμος της Κινήσεως και 2= Νόμος της Ζωής) είναι η έκφραση της Μονάδας 2 ή ΔΥΑΔΑΣ (δηλαδή της Ατομικής ή Μεριστής ουσίας), το 3 είναι η έκφραση της Μονάδας 3 ή (απλώς) ΜΟΝΑΔΑΣ (δηλαδή της Συνεχούς ή Αμέριστης ουσίας) και το 4 είναι η έκφραση της Μονάδας 4 ή της ΜΟΡΦΗΣ. Οι μονάδες 2 και 3 (ΔΥΑΔΑ και ΜΟΝΑΔΑ) από κοινού συνιστούν το ψυχικό άτομο το οποίο για να ενεργήσει έχει ανάγκη μιας Μορφής (Μονάδα 4) δηλαδή ενός καταλλήλου οργανισμού. Έτσι οι μονάδες 1, 2, 3 και 4 εμπεριέχουν την έννοια της σε οργανισμό ψυχής δηλαδή του ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ το οποίο όταν εκδηλώσει στην ουσία του όλους τους νόμους της μορφής που είναι ο νό­μος της Επιμειξίας των μορφών (η Μονάδα 5), ο νόμος της Εξελίξεως των μορφών (η Μονάδα 6), ο νόμος της Αλληλεπιδράσεως των μορφών (η Μονάδα 7), ο νόμος της Ελευθερίας των μορφών (η Μονάδα 8) και ο νόμος της Αρμονίας των μορφών (η Μονάδα 9) τότε ολοκληρώνει έναν αναμορφωτικό κύκλο ο οποίος εκφράζεται με το άθροισμα 1+2+3+4=10 δηλαδή την Ιερή Δεκάδα. Σχετικά με την τετρακτύ στα χρυσά έπη του Πυθαγόρα αναφέρονται (στοίχοι 47-48) τα εξής: «…ναι μα τον αμε­τέρα ψυχά παραδόντα τετρακτύν, παγάν αέναου φύ­σεως», δηλ. ναι μα τον παραδώσαντα στην ψυχή μου τετρα­κτύ, πηγή της αιώνιας Φύσεως. Από αυτήν την διατύπωση διαφαίνεται ότι θεωρεί την τετρακτύ ως το σύμβολο του οργανισμού τον οποίο έχει ανάγκη η κάθε ψυχική ατομικότητα προκειμένου να εκφρασθεί και να ενεργήσει μέσα στην Φύση. Επίσης η φράση αυτή είναι μια επίκληση προς τον παραδώσαντα στην ψυχή μας τον οργανισμό ο οποίος είναι της αιώνιας Φύσεως.

Η μορφή

Η ΜΟΡΦΗ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγο­νός για τις αΐδιες ουσίες της Φύσεως  γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται “στενότερη” η συνάντηση των δύο αϊδίων ουσιών. Αποτέλεσμα αυτής της συ­νάντησης είναι η εκδήλωση των νόμων του δεύ­τε­ρου τριγώνου και κατόπιν των νόμων του τρί­του τρι­γώνου, όπως θα δούμε κατωτέρω, ώστε να δια­γραφεί ο πρώτος εξελικτικός κύκλος που μας δείχνει η Ιερή Δεκάδα και β) το μέσο εκδηλώσεως δυνάμεων από τις συλ­λει­τουργού­σες αΐ­διες ουσίες. Αυτό σημαίνει ότι οι αΐδιες ουσίες  δεν μπο­ρούν να εκδηλώ­σουν δυνά­μεις και συνεπώς δεν μπορούν να εξε­λιχθούν χω­ρίς την μορφή που κατ’ αυτόν τον τρόπο αποτελεί το μέσο εκ­δηλώσεως δυνάμεων τους δηλ. εξέλιξης τους.

Αναφέρεται ότι η μορφή είναι το μέρος που γίνεται «στενότερη» η συνά­ντηση των αϊδίων ουσιών. Η συνάντηση αυτή είναι η ΔΕΥ­ΤΕΡΗ και στενό­τερη συνάντηση. Η ΠΡΩΤΗ συνάντηση γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προ­καλεί την αντικειμενική εμφάνιση και ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Εί­ναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ου­σιαστικός Χώρος([1]) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομι­κής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους. Θα ακολουθήσει και ΤΡΙΤΗ συνάντηση κατά την οποία τα άτομα της Ατομικής ουσίας (δηλαδή οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής) θα συνερ­γαστούν άμεσα με την Συνεχή ουσία (Νόμος της Ενεργείας) στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατά­σταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κι­νούμενο και ζω­ν)} γίνεται «ζων και κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδη­λουμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινού­μενο, ζων και  ενεργούν)} όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνε­ται άμεση.

Ιδιότητες Νόμου Τέσσαρα

Ο νόμος 4 έχει δύο ιδιότητες. Είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώ­του τριγώνου, αλλά εις το άθροι­σμα αυτό μετέχει και ο πρώτος νόμος του δευτέρου τριγώνου. Την σημαντι­κότητα αυ­τού του νόμου πρέπει οι μελετώντες τους νόμους της Φύσεως να σπουδάζουν επι­μελώς, διότι «η φυσική αυτή ΤΕΤΡΑ­ΚΤΥΣ έχει ανά­λο­γες (τετρα­κτύες) εις όλα τα πεδία των εξελισ­σομένων πνευ­ματικών κόσμων». Το πολλαπλάσιο του νόμου 4 εις αποτέ­λεση του νόμου 40, 400, 4000 και εφεξής εμφανίζει τις μορ­φές ή τα μέσα ενεργείας των πνευματικών ατομικοτήτων εις τον άπει­ρον κό­σμον, συγχρόνως δε και τις υφιστάμενες σχέσεις της ενότη­τας όλων των λειτουργούντων κόσμων.

Επεξηγήσεις

Η Μονάδα 4, (η μορφή) σύμφωνα με το κεί­μενο, έχει δύο ιδιό­τητες: 1) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου δη­λαδή είναι το άθροισμα των Μονάδων 2 και 3 (που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4, με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνωστόν, έχουμε: 2+3=5) και 2) στο άθροισμα αυτό μετέχει και ο πρώ­τος νό­μος του δευτέρου τριγώνου (που σημαίνει ότι το παραγωγικό αποτέλεσμα του πρώτου τριγώνου, δη­λαδή το αποτέλεσμα της συνεργα­σίας των Μονά­δων 2 και 3, είναι η μονάδα 4 η οποία μετά των μονάδων 5 και 6 αποτε­λούν το δεύτερο τρίγωνο.

3

.         .

.         (4)        .

1         .         .        2

Η Μονάδα 4 είναι η φυσική τετρακτύς και εμφανίζει τις μορφές ή τα μέσα της ενέργειας των ατομικοτήτων στο φυσικό επίπεδο ενώ τα επί 10 πολ­λαπλάσια της Μονάδας 4, (το 40, το 400, το 4000 κλπ) είναι ανά­λογες τετρακτύες οι οποίες μας εμ­φανί­ζουν τις μορφές ή τα μέσα της ενεργείας των πνευμα­τικών ατομικοτήτων στον άπειρο κόσμο. Εξ αυτού συ­νάγεται ότι: α) τα πολλαπλάσια της Μονά­δας 4 εμ­φανίζουν μέσα ενέργειας με μεγαλύτερες δυναμι­κότητες (π.χ. η Μονάδα 4000 εμφα­νίζει μέσο ενέρ­γειας με μεγαλύτερη δυναμικότητα από την Μονάδα 400 κ.ο.κ.) που ανήκουν σε πνευματικές ατομικότητες του άπειρου Κόσμου και ότι, β) στους Κόσμους υπάρχει αναλογικότητα. Σχετικά ο Σμαρά­γδινος Πί­νακας του Ερμού του Τρισμέγιστου αναφέ­ρει τα εξής: Το προς τα κάτω αναλογεί στο προς τα άνω και το προς τα άνω αναλογεί στο προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμά­σιων του Ενός μόνον Πράγματος. Συνεπώς σκοπός αυτής της αναλογικότητας εί­ναι η επιτέλεση των θαυ­μά­σιων έργων του Ενός μόνον Πράγματος (δηλ. της Μο­νάδος ή Πατρός των κόσμων)

---

[1] Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας.

Η έννοια της λέξεως Αγάπη

Η φαινομενική εξωτερική και εσωτερική μορφή του σύμπαντος εκφράζεται με μίαν και μόνη λέξιν και η λέξις [αυτή] είναι η ΑΓΑΠΗ[1]. [Η Αγάπη] ποτέ δεν είχε αρχή, είναι αΐδιος, προοδευτική [και] ουδέποτε θα έχει τέλος. Το παν εξ αυτής απορρέει διότι αυτή είναι το παν και την φέρει ο καθένας μέσα του. Λίγοι όμως την εννοούν. Την αντιλαμβάνονται μόvov εκείνοι που απέκτησαν δυνάμει αυτής την δύναμη να την ακούσουν λαλούσαν και να τρέφονται δι’ αυτής. Τρέφονται δι’ αυτής διότι η Αγάπη είναι αιθέρια και καλύπτεται από την άχνη του προσώπου του Έρωτος. Του νόμου αυτού της ζωής της παράγει νέας συνειδήσεις εις τα αρτιότατα σώματα του Σύμπαντος και διέπει αυτάς δια των ακτινών του πνεύματός της. Ο Ήλιος εντός του και εντός των ακτινών του σκορπά στο σύμπαν μέρος της ζωής του άστρου πριν έδωσε σε κάθε σώμα μέρος της. Το σύνολο του παγκοσμίου αυτού έρωτος είναι για τον καθένα η παραγωγή της ζωής, η κινητήρια δύναμις διότι διεμόρφωσε αυτήν ανάλογα με την εξέλιξή της. Πολλαπλασιάζεται από μόρια γίνεται πλήρης συνείδηση και φθάνει μέχρι του μεγάλου εγώ της, μέχρι του θρόvoυ της πρόνοις ως αφετηρίας.

[Η Αγάπη] συστηματοποιεί τους vόμους, δημιουργεί τας συνειδήσεις συνδέεται με αυτάς, οπόταν αρχίζει να λαμβάνει μορφή παντοδυναμίας, πληρεί με ζωήν όποιον την αισθάνεται και διαλύει τον πέπλο που συσκοτίζει την διάνοιά του. Η κίνησις είναι νόμος της, το πνεύμα σύμμαχός της, εν τη τελειότητι είναι τριαδική και αποτελεί πλήρη αυτεξουσιότητα. Συνδέεται πανταχόθεν με τους νόμους που έχει παραγάγει, και δίδει πνεύμα τροφής στις μικρές συνειδήσεις και τα τέκνα της.

Σπυρίδων  Νάγος

---

[1] Η αγάπη είναι υπέρτατος Νόμος της θείας Φύσεως γιατί επιβάλει σ’ αυτόν που τον εκδηλώνει να εφαρμόζει τον Νόμο της Δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση αδιακρίτως. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίστα­ται ήρωας χωρίς αγάπη, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρωας. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό ο δε ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιωνίους αυτούς νόμους που λειτουργούν στα βάθη των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνωρί­ζων αυτούς είναι θνητός. Μόνον προ του ηρωισμού και της αγάπης υποχωρεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι θεός γιατί υποβάλει στην θέλησή του κάθε πνεύμα που δεν εξεδήλωσε φως. Εί­ναι θεός του σκότους και όπου αυτό λειτουργεί ως νόμος ουσίας εκεί επεκτείνεται και ο θάνα­τος

Εσωτερικη Αρμονια

(Απόσπασμα από την ομιλία μου στις 10.2.2011 στη Λέσχη Πολιτισμού Ακαδημίας 88, όροφος 5 )

ΑΡΜΟΝΙΑ, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, είναι η κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτελούν ένα σύνολο, ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της μη νοητικής Φύσεως όσον και της νοητικής πνευματικής Φύσεως.

Στο φυσικό επίπεδο η ΑΡΜΟΝΙΑ αποτελεί εσωτερική εκδήλωση της ουσίας της Φύσεως εκ της οποίας γίνονται οι κόσμοι και εμφανίζονται τα ουσιαστικά Είναι κάθε μορφικής ύπαρξης, καθώς και τα Είναι όλων των νοητικών υπάρξεων χωρίς την επέμβαση κανενός εξωτερικού αιτίου. Ο νόμος της αρμονίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των κόσμων, των μορφικών και νοητικών υπάρξεων και θέτει όρια στην εκδήλωση της ελευθέρας δράσεως αυτών, ώστε με την εκδήλωση του νόμου της ελευθερίας τους να μην προκαλείται περιορισμός της ελευθερίας των άλλων.

Αποτέλεσμα της λειτουργίας ­του Φυσικού Νόμου της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο είναι να εκδηλώνει κάθε μορφή του Απείρου τον Νόμο της Ελευθερίας, χωρίς όμως η εκδήλωση αυτή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών ώστε να υπάρχει απόλυτη τάξη και ισόρροπη συνεργασία μεταξύ των κόσμων, των μορφών και των νοητικών υπάρξεων. Έτσι εξασφαλίζεται η ισόρροπη δράση τους, η οποία είναι βασική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμικοτήτων τους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νόμος της αρμονίας περιορίζει την ασύδοτη χρήση της ελευθερίας.

Στο πνευματικό επίπεδο η έννοια του νόμου της αρμονίας στηρίζεται στην λειτουργία του φυσικού νόμου της αρμονίας και  γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός νόμος της αρμονίας σ’ όλες τις μορφές της Φύσεως, με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε ισόρροπη τάξη και συνεργασία μεταξύ τους, ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεων της. Με τον νόμο της αρμονίας διακανονίζονται οι μεταξύ των νοητικών όντων σχέσεις και διασφαλίζονται οι ενέργειες τους κατά τρόπο ώστε όλες να πληρούν τους εξελικτικούς σκοπούς των όντων.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι ο άξων διακανονισμού των ενεργειών κάθε συνειδητής υπάρξεως, η οποία βρίσκεται πέραν της ανθρώπινης φύσεως. Είναι επίσης θεμελιώδης νόμος διακανονισμού των σχέσεων μεταξύ των κοινωνικών ατόμων. Από την άσκηση αυτού του νόμου προκύπτουν όλα τα ηθικά στολίσματα το οποία κοσμούν τις συνειδητές υπάρξεις που τον ασκούν και από τα στολίσματα αυτά απορρέει η χαρά, η ευτυχία και η ευδαιμονία τους. Ο νόμος της αρμονίας δημιουργεί τον σεβασμό της αυτοδιάθεσης και αυτενέργειας των άλλων συνειδητών υπάρξεων και προσδιορίζει τις τροχιές τους κατά ισόρροπη τάξη ώστε να μην διαταράσσεται η αρμονική σχέση κάθε ύπαρξης προς τις άλλες υπάρξεις.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ είναι προορισμένος να λειτουργήσει γιατί αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους ισόρροπη δράση δια της οποίας εξασφαλίζεται, όχι μόνο η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων, αλλά και η ευτυχία και η ευδαιμονία τους.

Η ανθρώπινη ψυχή έχει δύο κέντρα, την ΛΟΓΙΚΗ και το ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Ο άνθρωπος ο οποίος επιδιώκει αρμονία πνευματικών δυνάμεων πρέπει να αναπτύξει και τα δυο του κέντρα ισόρροπα, γιατί η υπερβολική ανάπτυξη της λογικής έναντι του συναισθήματος οδηγεί τον άνθρωπο σε σκληρότητα, ενώ η υπερβολική ανάπτυξη του συναισθήματος έναντι της λογικής εμποδίζει τον άνθρωπο να εξάγει ορθά συμπεράσματα και να παίρνει ορθές αποφάσεις για την πορεία της ζωής του, αλλά και  να κατανοεί  τι συμβαίνει στο περιβάλλον που βρίσκεται. Το λογικό κέντρο αναπτύσσεται όταν η ψυχή ενσαρκώνεται σε ανδρικούς οργανισμούς, ενώ το συναισθηματικό κέντρο όταν ενσαρκώνεται σε γυναικείους οργανισμούς.

Αρμονία των πνευματικών δυνάμεων επιτυγχάνεται όταν υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥ και του ΛΟΓΙΚΟΥ παράγοντα που είναι απαραίτητοι για την ψυχική εξέλιξη του ανθρώπου. Για την ανάπτυξη αυτών των δύο παραγόντων είναι απαραίτητη προηγουμένως η ανάπτυξη του νόμου της θελήσεως. Η αρμονική ανάπτυξη του Συναισθηματικού και Λογικού παράγοντα θα δημιουργήσει ψυχική αρμονία και αρμονία συνεργασίας μετά των άλλων κοινωνικών ατόμων, αλλά και με κάθε ύπαρξη γενικότερα. Ας σημειωθεί ότι η αρμονική συνεργασία των όντων μεταξύ τους συνάδει και προς την εν γένει αρμονία του Σύμπαντος όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους μουσικούς τόνους οι οποίοι παράγουν αρμονικό αποτέλεσμα.

ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ

Ηθικοί νόμοι

«ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι αυτοί που αναφέρονται στην αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και στην προστασία τους. Το ανθρώπινο πνεύμα είναι προορισμένο εκ της Θείας Δημιουργίας να ανέλθει σε υψηλότερες του ανθρωπίνου κόσμου πνευματικές κοινωνίες. Δια να ανέλθει όμως σε αυτές [τις πνευματικές κοινωνίες], πρέπει πρώτον να προσανατολισθεί προς τους ηθικούς νόμους αυτών των πνευματικών κοινωνιών. Οι ηθικοί νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και γι’ αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να τους γνωρίσουν και να καταδικάσουν στην συνείδησή τους νόμους των ανθρωπίνων κοινωνιών, οι οποίοι δεν απορρέουν από τις πραγματικές Αλήθειες της Φύσεως και δεν επιβοηθούν την εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών και την διανοητική και ηθική τους πρόοδο. Οι μυημένοι στις αλήθειες της φύσεως πρέπει να εκδηλώσουν από τις ψυχές τους, τους νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.» ΟΙ ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ είναι: Ο νόμος της Ελευθερίας, ο νόμος της Δικαιοσύνης και ο νόμος της Αγάπης.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ στο φυσικό επίπεδο είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυτοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπίδραση μεταξύ τους, ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλληλεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμικότητος μορφές και καταργούν την αυτοτέλεια τους ενώ στο πνευματικό επίπεδο συντελεί ώστε να αναπροσδιορίζεται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας. Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις, τότε λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Ο ηθικός νόμος της ελευθέριας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο.

Πνευματική ελευθερία αποκτά ο άνθρωπος μόνον όταν απαλλαγεί από τις ψευδείς του δοξασίες και κυρίως αυτές που προέρχονται από τις θρησκείες και τα κοινωνικά πρότυπα. Οι θρησκευτικές δοξασίες και οι πολιτικές πεποιθήσεις δημιουργούν στους περισσότερους ανθρώπους μια πνευματική δουλεία η οποία, όχι μόνον είναι περισσότερο καταπιεστική από αυτήν που προέρχεται από το κοινωνικό περιβάλλον και τα κοινωνικά πρότυπα, αλλά και πολύ περισσότερο «πονηρή» και «ύπουλη», καθώς δημιουργεί έναν εσωτερικό εξαναγκασμό αποτέλεσμα του οποίου είναι, ο άνθρωπος μόνος του να χαλκεύει τα δεσμά του και να μπαίνει εθελουσίως στην θέση του «ποιμνίου» το οποίο έχει την ανάγκη κάποιου «ποιμένα». Ο εσωτερικός εξαναγκασμός στερεί τον άνθρωπο από την δυνατότητα να αντιληφθεί την Αλήθεια και είναι η υψίστη πνευματική υποδούλωσή του από την οποία δεν είναι καθόλου εύκολο να απαλλαγεί. Ουδείς θα μπορέσει ποτέ να οδεύσει προς την αποθέωση αν δεν σπάσει προηγουμένως τα δεσμά της πνευματικής του δουλείας και δεν αποκτήσει την πλήρη πνευματική του ελευθερία.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ εκδηλώνεται ως συναίσθημα και ως νόμος της ανθρώπινης συνειδήσεως, και γεννιέται στους ανθρώπους από παραστάσεις που έχουν τον χαρακτήρα του δικαίου ή του αδίκου και από παραστάσεις που αφορούν στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου: (Α) Στο φυσικό επίπεδο το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. (Β) Στο κοινωνικό επίπεδο, δικαιοσύνη είναι η αναγνώριση των δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου όλων των κοινωνικών ατόμων χωρίς διάκριση, με την θέσπιση κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Κοινωνική δικαιοσύνη βεβαίως δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών, ανάλογα με τις δυνατότητές του και τις ικανότητές του.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως, ανυστερόβουλος και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσίνιων Μυστηρίων  έλεγε (όπως αναφέρει ο  Νάγος) «Εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο μύστης Καλλιόστρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υποχρεώσεων μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου οργανισμού)». Επίσης ο Σπυρίδων Νάγος έλεγε «Αγάπη είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτούς Νόμους, που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού, ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνώριζαν αυτούς είναι θνητός».

Η αγάπη είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων Αδελφότητας, η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους. Ως εκ τούτου όλα τα όντα έχουν τα ίδια φυσικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Σχετικά με την αξία της ανιδιοτελούς αγάπης ο Νάγος έλεγε: «Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της αγάπης, στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και της επεκτάσεως της ενεργείας του νόμου αυτού προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις, δια της συνάψεως σχέσεων δια των οποίων θα υποστούν τις πνευματικές τους επιδράσεις, δεν θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικώς υπέρτερες των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή θα μένουν υποδουλωμένες στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές τους, θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, για να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και θα επιτρέψει ο νόμος αυτός την εκδήλωση σε αυτές της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα προς χρησιμοποίηση μέσα της ανόδου των ψυχών σε υπέρτερο κόσμο. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των μυστών καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων».

Η ηθική

Η ΗΘΙΚΗ αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους η οποία είναι αποτέλεσμα της πνευματικής του καλλιέργειας και έχει φυγοκεντρικό χαρακτήρα ενώ η  Αρετή, όπως είδαμε, αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου γιατί η εναρμόνιση προς τους νόμους της φύσεως αποτελεί δική του επιλογή και έχει κεντομολικό χαρακτήρα. Συνεπώς μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση  και θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ηθική είναι η κατά τρόπο αυθόρμητο εκδήλωση της αρετής».

Η λέξη ηθική προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι ή συμμορφώνομαι σε κάτι αυθόρμητα, δηλαδή σημαίνει την δύναμη να κάνω κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την συνήθεια ή άλλως με την προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα ηθικό υπόδειγμα ή πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προηγηθεί η ύπαρξη ενός ορθού προτύπου ώστε η προσαρμογή μας σ’ αυτό να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη

Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την αποθέωση του, την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα.

Όπως βάση της ΑΡΕΤΗΣ είναι «το κατά Φύση πράττειν», έτσι μπορούμε να πούμε ότι βάση της ΗΘΙΚΗΣ είναι «το κατά Φύση αυθόρμητα συμπεριφέρεσαι» και αυτό αποτελεί την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, γιατί η ηθική είναι συμφυής με την νόηση και την συνείδηση, που είναι ιδιότητες των πνευματικών υπάρξεων όπως είναι ο άνθρωπος.

«ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ (έλεγε ο Σπ Νάγος) για τα νοητικά όντα  είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων, η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ, το  οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως».

η Αρετή

ΑΡΕΤΗ είναι κάθε συνειδητή ενέργεια των όντων όταν αυτή γίνεται σύμφωνα με τις απαιτήσεις των νόμων της Φύσεώς τους και όταν τα όντα εναρμονίζονται προς τους νόμους της φύσεως του περιβάλλοντός τους.

Η λέξη αρετή προέρχεται από το ρήμα αρέσκω που σημαίνει αρμόζω και συνεκδοχικά σημαίνει την δύναμη να κάνει κανείς εκείνο που αρμόζει. Αυτό που αρμόζει να πράξουμε σε κάθε περίπτωση θα το βρούμε στην πραγματικότητα που υπάρχει στην φύση και η μόνη πραγματικότητα είναι οι Φυσικοί Νόμοι (στους οποίους υπακούουν όλοι οι κόσμοι) και όχι οι ανθρώπινοι νόμοι και γενικά ότι ισχύει στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα.

Η αντικειμενική αυτή έννοια της αρετής σημαίνει την εναρμόνιση προς την Φύση και τους Νόμους της όπως την δίδαξε ο Στωικός φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς (4ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος έλεγε «το κατά Φύσιν ζην τουτ’ εστί το κατ’ αρετήν ζην». Επίσης ο Διογένης ο Λαέρτιος (3ος π.Χ. αιώνας) στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» έγραψε, εκφράζων την γενική άποψη των Στωικών, «το να ζει κανείς σύμφωνα με την Φύση, σημαίνει να ζει σύμφωνα με τους κανόνες της αρετής, και αυτό μας οδηγεί προς την ίδια την Φύση».

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι όλες οι πράξεις των όντων οι οποίες υπαγορεύονται από τους φυσικούς νόμους. Εκείνες όμως οι πράξεις που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου είναι πράξεις συνειδητής αρετής και όταν οι πράξεις αυτές αναφέρονται προς τους άλλους τότε τα όντα αυτά χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικά όντα κατ’ αντίθεση προς τα άλλα τα μη ηθικά.

Πράξεις αρετής (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι οι γινόμενες κατ’ ελευθέρα βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των εν γένει υπέρτερων του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων.

Πράξη αρετής είναι κάθε πράξη που τελείται  υπό του ανθρώπου υπαγορευόμενη από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντος.

Πράξη αρετής είναι να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και να ενδιαφέρεται υπέρ της προόδου αυτών, να αναγνωρίζει τα φυσικά δικαιώματα της ζωής των και της διανοητικής και ηθικής των προόδου».

«ΕΝΑΡΕΤΟΙ (έλεγε ο Σ. Νάγος) είναι οι μύστες όταν δεν ενδιαφέρονται μόνον για τους εαυτούς των, αλλά ενδιαφέρονται και για τους άλλους που ευρίσκονται στο περιβάλλον τους και αισθάνονται την υποχρέωση να παρέχουν προς τους άλλους ότι τους επιτρέπει η δυναμική τους ενέργεια, σε ίσον βαθμό προς ότι παρέχουν στον ίδιο τον εαυτό τους προς εξυπηρέτηση της ανθρωπίνης τους ζωής και της ψυχικής τους προόδου. Εάν ενεργήσουν αντίθετα, τότε θα χωρίσουν τα άτομά τους από τους άλλους ανθρώπους και στην περίπτωση αυτή θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων.

ΕΝΑΡΕΤΟΣ είναι ο μύστης ο έχων στις ενέργειές του την προαναφερθείσα κατεύθυνση. Αντίθετη κατεύθυνση του μύστη δεν θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τον ανθρώπινο σκοπό του για να έλθει σε θειότερο πνευματικό κόσμο, αλλά θα επανέρχεται να ζει επί του αυτού ανθρώπινου κόσμου, όπου αντίθετοι ηθικοί νόμοι επικρατούν. Νόμοι αντίθετοι προς την αρετή είναι εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν τα κοινωνικά άτομα και υπαγορεύουν στις σχέσεις τους να επικρατούν ταπεινές και εγωιστικές πράξεις ως επίσης και οι νόμοι που έχουν θεσπισθεί και εφαρμόζονται από την ανθρώπινη ανοησία και την περιφρόνηση προς τους νόμους της Θείας Φύσεως.

Τα πάθη

Τα ανθρώπινα πάθη είναι αρνητικές σκέψεις και ενέργειες του ανθρώπου και γι’ αυτό όπου εκδηλώνονται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Παραδείγματα παθών γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή όπως πχ ο θυμός, η αλαζονεία, η μνησικακία, ο φθόνος, η ζήλεια, η έπαρση, ο πλούτος, η δόξα, η δύναμη, η προβολή κλπ και το βάθρο εδράσεως όλων των παθών μας που είναι ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ, γιατί όλα τα προαναφερθέντα πάθη βασίζονται σε συναισθήματα που αναφέρονται είτε σε μείωση του εγωισμού μας έναντι των άλλων (π.χ. θυμός, μνησικακία, φθόνος, ζήλεια)  είτε σε υπερεκτίμηση του εαυτού μας (π.χ. αλαζονεία, έπαρση, ιδιοτέλεια).

Τα ανθρώπινα πάθη συνιστούν μία έννοια ανάλογη με την ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ η οποία είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ΓΝΩΣΗ. Αυτό σημαίνει, ότι η προκατάληψη και η τυραννία των παθών του ανθρώπου συμβαδίζουν. Όσο πιο μεγάλη είναι η προκατάληψη, τόσο ο άνθρωπος είναι και πιο επιρρεπής στα πάθη του ενώ όσο αυξάνεται η γνώση, τόσο ατονούν και εξαλείφονται τα πάθη. Με την γνώση ο άνθρωπος διαμορφώνει πανανθρώπινες αξίες και δημιουργεί πολιτισμό.  Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλώνουν πάθη, διότι το έργον αυτών δεν δύναται να εκπληρούται και η ψυχή τους δεν δύναται να εξαγνίζεται ώστε να γίνεται δέκτης εμπνεύσεων ανωτέρων πνευματικών όντων.

Ψυχές φέρουσες πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε πάσα αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται αποδεκτή από την διανόησή τους.

Ψυχές μυημένων φέρουσες πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δημιουργούν μέλλον από προοδευτικής απόψεως όχι μόνο αμφίβολο αλλά και άκρως δοκιμαστικό επί της μελλούσης ανθρώπινης ζωής τους και ουδέποτε οι ψυχές τους είναι δυνατόν να προχωρούν προς πνευματικούς κόσμους υπέρτερους του ανθρωπίνου, διότι δεν εκπληρώνουν τον σκοπό της μυήσεως τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η κυριαρχούσα σε πάντα τα εκεί όντα πνευματική Αρχή.

Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων με συνέπεια την παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου, αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων δια των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση από τους όρους της Φυσικής ζωής.