ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ (Σπ. Νάγου)

ΑΡΕΤΗ είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων, όταν αυτή γίνεται σύμφωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύσεώς τους και όταν εναρμονίζεται και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του περιβάλλοντός τους.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι πράξεις των ανθρώπων εκείνες, οι οποίες φέρουν χαρακτήρα φυσικό και ενεργούνται κατ’ επιταγή των φυσικών νόμων.

ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ είναι υπαγορευόμενη εκ των νόμων της θείας Φύσεως να τελείται υπό των όντων της πράξη, όταν τελείται δια της ελευθέρας βουλήσεως του όντος, είναι πράγματι πράξη αρετής και μάλιστα

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι όλες οι πράξεις των όντων οι οποίες υπαγορεύονται από τους φυσικούς νόμους. Εκείνες όμως που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου ή υπέρτερου πνεύματος είναι πράξεις συνειδητής αρετής και σ’ αυτήν την περίπτωση τα όντα αυτά χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικά όντα και κατ’ αντίθεση προς τα άλλα τα μη ηθικά.

Οι σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες, κατά το πλείστον, για τους ανωτέρω (αναφερομένους) λόγους αποτελούνται από μη ηθικά ανθρώπινα όντα και οι νόμοι οι διέποντες τις σχέσεις των σημερινών ανθρωπίνων κοινωνιών δεν μπορούν να προσλαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων.

ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ Η εκδήλωση υπό των νοητικών και ηθικών όντων και η άσκηση του νόμου της αγάπης είναι. Η εκδήλωση και λειτουργία παντός πνευματικού και φυσικού νόμου υπό των νοητικών όντων και η άσκηση αυτού υπό των νοητικών και ηθικών όντων δια της βουλήσεώς τους είναι πράξη αρετής. Πράξη αρετής είναι επίσης και ο προσανατολισμός τους προς τους φυσικούς και πνευματικούς νόμους του περιβάλλοντός τους. Κάθε πράξη δια της οποίας ασκείται στην ενέργεια της ανθρώπινης φύσεως υπό των νοητικών αυτής όντων ο νόμος της αγάπης, ως και κάθε άλλος φυσικός νόμος είναι πράξη αρετής. Κατά συνέπεια

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο είναι πράξη αρετής και ταυτόχρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγαπάται ο άνθρωπος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουργίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες οι οποίες δεν απομακρύνουν τις ανθρώπινες ενέργειες του φυσικού και πνευματικού σκοπού των ανθρώπων αλλά αντίθετα συντρέχουν την εκπλήρωση αυτού.  Εκπλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού είναι η δυναμική ανέλιξη της ψυχής του ανθρώπου δια της οποίας συντελείται ο αποκαθαρμός της ανθρώπινης φύσεως, η διανοητική του ανάπτυξη και η ηθική του εμφάνιση, η οποία θα του επιτρέψει την ψυχική του μεταμόρφωση και δι αυτής το πνεύμα του θα ανέλθει σε πνευματικό κόσμο υπέρτερο του ανθρωπίνου.

Οι υπό των μυστών ασκούμενες ενέργειες, οι οποίες προσλαμβάνουν την έννοια της αρετής, πρέπει ομοίως να γίνονται με την βούλησή τους, ουδέποτε να έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες δεν θα εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό τους σκοπό.

Πράξεις των μυστών, οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό σκοπό του μύστου, είναι πράξεις αρνητικές, αρνητικές δε πράξεις καμιά αξία δεν προσδίδουν στους μύστες, αλλά αντίθετα τους χαρακτηρίζουν ως ασυνείδητα βαδίζοντες προς εκπλήρωση των καθηκόντων τους και ως εκ τούτου αρνητικά ενεργούντες προς την διανοητική και ηθική τους πρόοδο.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι γινόμενες κατ’ ελεύθερη βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των εν γένει υπερτέρων πνευματικών του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων.

Το γεγονός αυτής της κατά συνείδηση αποδοκιμασίας τους υποχρεώνει να διδάσκουν και διαφωτίζουν τους ομοίους τους και καταδεικνύουν την σφαλερή κοινωνική βούληση, προς βελτίωση αυτής και εκδήλωση ικανής πραγματικής γνώσης, η οποία θα συντελέσει στην θέσπιση πραγματικών ηθικών νόμων οι οποίοι θα διακανονίζουν τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων προς αρμονική συλλειτουργία τους και δι’ αυτής προς εκπλήρωση του κοινωνικού τους σκοπού.

Πρέπει κατά συνείδηση να διδάσκουν την έννοια της αρμονικής τους σχέσεως γιατί δι’ αυτής μόνον ανελίσσονται οι ψυχικές τους δυνάμεις και φθάνουν στον σχηματισμό της αληθούς γνώσης και δι’ αυτής στις ψυχικές τους μεταμορφώσεις.

Οι μύστες πρέπει να διδάσκουν τους ομοίους τους την αξία την οποία έχει η οργανική τους φύση, γιατί δι’ αυτής μόνον οι ψυχές προάγονται και ότι οι οργανικές τους φύσεις δεν πρέπει να αποστερούνται κανενός μέσου ικανού να δημιουργήσει πρόοδο προς αυτές, διότι το αντίθετο θα τους εκτοπίζει της πραγματικής φυσιολογικής ενέργειας σε βαθμό ώστε να αδρανούν οι ψυχικές τους δυνάμεις και ως εκ τούτου να μην επιτελείται πραγματική σ’ αυτές πρόοδος.

Το έργο των μυστών όταν κατά συνείδηση τελείται, όχι μόνον προσδίδει διανοητική σ’ αυτούς ικανότητα, αλλά και ηθική έξαρση η οποία αναβιβάζει τις σκέψεις τους στις πραγματικές αλήθειες της πνευματικής φύσεως, οι οποίες αποκαλύπτουν τα μέσα της πνευματικής τους ανόδου στις πνευματικές τάξεις οι οποίες δημιουργούν την πνευματική ευτυχία και την ήρεμη ζωή, ακόμα δε και την αυτοκυριαρχία επί των αιθέριων κόσμων, δια της οποίας δεσπόζουν επί πάντων των άλλων κατωτέρας εξελικτικής καταστάσεως κόσμων.

Το πνεύμα είναι προορισμένο εκ της θείας δημιουργίας, όταν φθάσει στην πραγματική αυτού δυναμική κατάσταση όχι μόνον να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας στις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές φύσεις, αλλά και να γίνεται ο ρυθμιστής των σχέσεων των κατωτέρων  αυτού φύσεων στις σχέσεις τους για να εξελίσσονται ακωλύτως οι ψυχές οι οποίες με το να ενεργούν στις φύσεις αυτές εξελίσσονται κατά θετική αναγωγή των δυνάμεών τους.

Και ήδη κατά τρόπο κατανοητό προς κάθε ανθρώπινη διάνοια θα καθορίσουμε τις πράξεις αρετής ώστε με βάση αυτόν (τον καθορισμό) να γνωρίζουν οι άνθρωποι ποίες πράξεις τους είναι πράγματι ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες που φέρουν χαρακτήρα φυσικό. Κάθε πράξη υπαγορευόμενη από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντός τους και τελούμενες υπό του ανθρώπου είναι πράξεις αρετής.

Το να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και να ενδιαφέρεται υπέρ της προόδου αυτών, το να αναγνωρίζει τα φυσικά δικαιώματα της ζωής των και της διανοητικής και ηθικής τους προόδου είναι αυτό εκπλήρωση του καθήκοντός του, η δε εκπλήρωση του καθήκοντός του είναι ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ.

Βέβηλοι και ενάρετοι (Σπ. Νάγου)

ΒΕΒΗΛΟΙ

Βέβηλοι καλούνται εκείνοι oι άνθρωποι των οποίων η διανοητική τους αξία δεν τους επιτρέπει να εκτιμήσουν τη θεία Φύση και τα υπέροχα και θεία μυστικά της, τα οποία χρησιμοποιούμενα παρά των ανθρώπων δίδουν στις ψυχές τους πραγματικές πτέρυγες γιά να ίπτανται και κατανοούν τις Θείες καταστάσεις των πνευματικών κόσμων.

Βέβηλοι είναι εκείνοι oι οποίοι είναι πάντοτε πρόθυμοι να ασεβούν κατά των νόμων της θείας Φύσεως, να περιφρονούν την αξίαν των νοητικών της όντων και να υβρίζουν δια των πράξεών τους τούς νόμους εκείνους δια των οποίων εξασφαλίζεται η ύπαρξη και η πρόοδος τους. Στους τοιαύτης διανοητικής καταστάσεως ανθρώπους τα υπέροχα πνευματικά τέκνα της θείας Φύσεως ουδέποτε εμπιστεύονται τα μεγάλα της μυστικά. Το ίδιο δε  πράττουν και οι μυημένοι στις Αλήθειες της Φύσεως για να μη περιέρχονται και αυτοί στην κατάσταση των βέβηλων.

ΕΝΑΡΕΤΟΙ

Ενάρετοι είναι οι μύστες γιατί και στις μεταξύ τους σχέσεις και σε εκείνες προς τους άλλους ανθρώπους ασκούν τις αρχές της αρετής και σκέπτονται και ενεργούν με βάση αυτές.

Ενάρετοι είναι οι μύστες διότι δεν ενδιαφέρονται μόνον γιά τους εαυτούς των, αλλά ενδιαφέρονται και περί πάντων των άλλων που ευρίσκονται στην ακτίνα της ενεργείας τους και αισθάνονται την υποχρέωση να παρέχουν προς τους άλλους ό,τι τους επιτρέπει η δυναμική τους ενέργεια, σε ίσον βαθμόν προς ό,τι παρέχουν στον ίδιο τον εαυτό τους προς εξυπηρέτηση της ανθρωπίνης τους ζωής και της ψυχικής τους προόδου. Εάν ενεργήσουν αντιθέτως, τότε θα χωρίσουν τα άτομά τους από τους άλλους ανθρώπους και στην περίπτωση αυτή θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων.

Η άρνηση από τους μύστες της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων θέτει αυτούς ως πορευομένους εκτός ηθικών αρχών, οι δε πορευόμενοι εκτός ηθικών αρχών είναι βέβηλοι . Οι μύστες όχι μόνον πρέπει να αναγνωρίζουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων ανθρώπων, αλλά και να συντρέχουν και στην σύνταξη και θέσπιση κοινωνικών νόμων, που να προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά. Οι τοιαύτης φύσεως νόμοι λαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων και γίνονται κατά το παράδειγμα το προκύπτον από τις σχέσεις των καθόλου νόμων της θείας Φύσεως, οι οποίοι δια της λειτουργίας τους εμφανίζουν τις θείες αρμονίες των κόσμων και των μορφών τους και δια των αρμονιών αυτών πληρούνται οι κατά μέρος σκοποί των όντων της θείας Φύσεως.

Παρόμοιους ηθικούς νόμους πρέπει να δημιουργήσει και η ανθρώπινη κοινωνία για να εμφανισθεί μεταξύ των ατόμων αυτής αρμονία και να εκπληρωθεί ο ανθρώπινος σκοπός τους. Ενάρετος είναι ο μύστης ο έχων στις ενέργειές του την κατεύθυνση αυτή. Αντίθετη κατεύθυνση του μύστη δεν θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τον ανθρώπινο σκοπό του για να έλθει σε θειότερο πνευματικό κόσμο, αλλά θα επανέρχεται να ζει επί του αυτού ανθρώπινου κόσμου, όπου αντίθετοι ηθικοί νόμοι επικρατούν, οι νόμοι εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν τα κοινωνικά άτομα και υπαγορεύουν στις σχέσεις τους να επικρατούν ταπεινές και εγωιστικές πράξεις, οι νόμοι εκείνοι που έχουν θεσπισθεί και εφαρμόζονται από την ανθρώπινη ανοησία και την περιφρόνηση προς τους νόμους της Θείας Φύσεως.

Βρέθηκε το ανάκτορο του Οδυσσέα στην Ιθάκη

 Του Παύλου Ηλ. Αγιαννίδη Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Τι κι αν οι επιστήµονες δεν είναι σίγουροι για την οµηρική Ιθάκη. Δύο καθηγητές Αρχαιολογίας υποστηρίζουν ότι αποκάλυψαν το µέγαρο του πολυµήχανου µυθικού βασιλιά στη σηµερινή Ιθάκη  Ο µύθος και ο εντοπισµός (µε επιστηµονικά µέσα) της οµηρικής Ιθάκης, και κατ επέκταση του ανακτόρου όπου η Πηνελόπη περίµενε τον Οδυσσέα, έχει το ανάλογό της στην Ατλαντίδα. Κάθε τόσο µια θεωρία ή ένα αρχαιολογικό και γεωλογικό εύρηµα έρχονται να δώσουν µια νέα διάσταση και έναν νέο τόπο στον µύθο. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και ο ισχυρισµός δύο ελλήνων αρχαιολόγων ότι εντόπισαν στον Αγιο Αθανάσιο της Ιθάκης, στην περιοχή Εξωγής την οποία ανασκάπτουν δεκαέξι χρόνια τώρα, το ανάκτορο του Οδυσσέα. Για την ακρίβεια, έφεραν στο φως µεγάλο ανάκτορο  µεγέθους αναλόγου µε εκείνα που έχουν αποκαλυφθεί στις Μυκήνες, την Πύλο και την Τίρυνθα µε µυκηναϊκά ευρήµατα το οποίο χρονολογούν στον 13ο π.Χ. αιώνα, εποχή στην οποία συγκλίνουν οι περισσότερες χρονολογήσεις για τα οµηρικά έπη (και την Οδύσσεια).

«Σύµφωνα µε τα έως σήµερα στοιχεία, κινητά και ακίνητα, που είναι ιδιαίτερα σοβαρά, και µε κάθε επιστηµονική επιφύλαξη, πιστεύουµε ότι βρισκόµαστε µπροστά στο ανάκτορο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, το µόνο από τα ανάκτορα των οµηρικών επών που δεν έχει ανακαλυφθεί», δηλώνει ο καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήµιο Ιωαννίνων Θανάσης Παπαδόπουλος, µαζί µε τη σύζυγό του, Λίτσα Κοντορλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο ίδιο Πανεπιστήµιο.

Η ανακοίνωσή τους αντιπαρέρχεται θεωρίες και επιστηµονικά στοιχεία που ανακυκλώνονται, χρόνια τώρα, στη διεθνή επιστηµονική κοινότητα – καθώς η ανεύρεση του εν λόγω ανακτόρου θεωρείται ως µία από τις µεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις – που άλλα δεν τοποθετούν χρονικά τα οµηρικά έπη στον 13ο π.Χ. αιώνα, άλλα αµφισβητούν ακόµη και την ιστορική διάστασή τους (αναγάγοντάς τα µόνο στη σφαίρα του µύθου και των επών του ποιητή Οµήρου), άλλα τοποθετούν την οµηρική Ιθάκη στη σηµερινή Κεφαλονιά, άλλα στην Κέρκυρα.

Η ελληνική αρχαιολογική κοινότητα έχει σταθεί πολλές φορές κριτικά – έως και επικριτικά – απέναντι σε ανάλογες ανακαλύψεις αντίστοιχης εµβέλειας και διεθνούς επιστηµονικού ενδιαφέροντος. Οι δύο αρχαιολόγοι πάντως έφεραν στο φως υπολείµµατα ενός κτίσµατος που πιστεύουν πως είχε τρία επίπεδα µε κλιµακοστάσιο λαξευµένο στον βράχο και µια κρήνη που χρονολογούν στον 13ο αιώνα π.Χ., περίοδο κατά την οποία έχει εκτιµηθεί από κάποιους πως είχε ζήσει ο Οδυσσέας. Αντίστοιχες κρήνες έχουν αποκαλυφθεί στην Ακρόπολη των Μυκηνών και την Τίρυνθα.

Μέσα στο µεγάλο κτίσµα βρήκαν υπολείµµατα µυκηναϊκής κεραµικής – εξ ου και θεωρούν το ανάκτορο µυκηναϊκό. «Πιστεύουµε ότι µε τα ευρήµατα που έχουµε τεκµηριώνουµε µε επιστηµονικό τρόπο την παράδοση, που αναφέρεται από τον Οµηρο και οι περιγραφές που γίνονται ταιριάζουν, παρά τις καταστροφές που έχουν υποστεί, γιατί πρώτον, η περιοχή κατοικήθηκε και χάθηκαν πολύτιµα στοιχεία και δευτερευόντως επειδή ο χώρος ήταν άφρακτος µε αποτέλεσµα περίεργοι περιπατητές να εισβάλλουν σε αυτόν καθηµερινά».

Ο καθηγητής Θανάσης Παπαδόπουλος (ο οποίος ήταν αδύνατον να εντοπιστεί τηλεφωνικά από «ΤΑ ΝΕΑ» µέχρι αργά χθες τη νύχτα) υποστηρίζει πως πρώτον κινδυνεύει από λαθρανασκαφείς ο – απερίφρακτος – χώρος 25 στρεµµάτων που έχει ανασκάψει µε τη σύζυγό του στον Αγιο Αθανάσιο, ενώ δεν έχει ακόµη τη δέσµευση από το υπουργείο Πολιτισµού και Τουρισµού για τη συνέχιση της ανασκαφής ώστε να τεκµηριωθούν τα ευρήµατα.

Η ανακοίνωση του ευρήµατος συµπίπτει µε µια περίοδο που τα κονδύλια για την αρχαιολογική ανασκαφή στην Ιθάκη έχουν µπλοκαριστεί κυρίως λόγω των – γραφειοκρατικών – αλλαγών που έχει επιφέρει ο «Καλλικράτης» στην ελληνική περιφέρεια, αν και πρόσφατα το Νοµαρχιακό Συµβούλιο Ιθάκης ενέκρινε κονδύλι 115.000 ευρώ για τη συνέχιση της πανεπιστηµιακής ανασκαφής.   Οι καθηγητές του Πανεπιστηµίου Ιωαννίνων Θανάσης Παπαδόπουλος και Λίτσα Κοντορλή έφεραν στο φως υπολείµµατα ενός κτίσµατος που πιστεύουν πως είχε τρία επίπεδα µε κλιµακοστάσιο λαξευµένο στον βράχο και µια κρήνη του 13ο αι. π.Χ.

Δεσµώτης στον βράχο της Σάµης;

Η προϊστορική Ιθάκη του Οµήρου και του πολυµήχανου Οδυσσέα ήταν τµήµα της σηµερινής Κεφαλονιάς και για την ακρίβεια η χερσόνησος της Παλικής και ένας δίαυλος χώριζε στην αρχαιότητα τα δύο τµήµατα που ενώθηκαν ύστερα από µια µεγάλη γεωλογική αλλαγή, υποστήριξαν πρόσφατα καθηγητές των Πανεπιστηµίων του Κέµπριτζ, του Εδιµβούργου και του Πανεπιστηµίου Αθηνών, ύστερα από γεωλογική έρευνα _θεωρία που προκάλεσε την αντίδραση της κοινωνίας της Ιθάκης. Στο βιβλίο του «Οdysseus Unbound: Τhe Search for Ηomer’s Ιthaca» (ή «Οδυσσέας λυόµενος» όπως µεταφράστηκε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πολύτροπον) ο βρετανός συγγραφέας ανάλογων βιβλίων για µύθους της αρχαιότητας Ρόµπερτ Μπίτλστοουν κατέληγε πως «ο Οδυσσέας και η πατρίδα του ήταν δεσµώτες στον βράχο της Σάµης της Κεφαλονιάς εξαιτίας των κατολισθήσεων που προκλήθηκαν από σεισµούς».

Σχόλιο Καλόπουλου:

Η είδηση που θα έπρεπε να συγκλονίσει το πανελλήνιο μια και βγάζει από την αχλή του μύθου καθιστώντας τον ιστορική προσωπικότητα, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μυθ-ιστορίας μας το ΟΔΥΣΣΕΑ, περιορίστηκε στην ανακοίνωση της, μόνο από το κανάλι του ΣΚΑΙ…

Ω δύστυχη Ελλάδα… ω Ελλάδα της παρακμής και της σκληρής χριστιανικής υποτέλειας, μια τέτοια είδηση παγκοσμίου ενδιαφέροντος και αφορμή προβολής της χωράς και της ιστορίας μας, ουσιαστικά δεν την έμαθε κανείς. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά, όταν το αφιονισμένο πανεπιστημιακό κατεστημένο… οι πνευματικοί αυτοί κηφήνες, δεν έχουν ουτε ένα πανεπιστημιακό ραδιοφωνικό σταθμό, οπ’ τον οποίο θα πόρευσαν να ανακοινώνουν τα ευρήματα κάθε επιστημονικού κλάδου, να φιλοξενούν αμφισβητήσεις και να εκλαϊκεύουν τις επιστημονικές κατακτήσεις, αλλά και να ξεναγούν τους φιλομαθείς πολίτες στις ενδιαφέρουσες πτυχές της απέραντης ελληνικής ιστορία. Πρόσφατα μάλιστα μια ολόκληρη ομάδα καθηγητών πανεπιστημίου με τους πόθους συζητήσαμε τα χάλια της εκπαίδευσης κυνικά μου ομολόγησε ενοποιών πολλών άλλων ότι: το πανεπιστήμιο δεν έχει καμιά σχέση με τον πολιτισμό! Εκεί είναι απλά τα γραφεία της εργασίας μας!

Αυτό δυστυχώς είναι το αποτέλεσμα της διαχρονικής αφανιστικής διάθεσης κάθε τι ελληνικού από τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, την πιο υποκριτική θρησκεία όλων των εποχών, που με απίστευτη βία και σαγήνη, έκατσε βαριά στο σβέρκο των Ελλήνων. Ας ελπίσουμε ότι ο «Οδυσσέας» θα επιστρέψει κάποτε στην Ιθάκη, θα ελευθερώσει την γλυκιά Πηνελόπη (Ελλάδα) από τον ασφυκτικό κλοιό των μνηστήρων της, και θα λογαριαστεί όπως πρέπει με τους σφετεριστές του οίκου και της ιστορίας του.

Μ. Καλόπουλος

 ΒΛΕΠΕ ΕΠΙΣΗΣ http://www.greatlie.com/ellinismos/elliniki-grammateia/1303-sugklonistiko-brethike-to-palati-tou-odussea-stin-ithaki–foto-video-keimeno.html ΚΑΙ  http://www.youtube.com/watch?v=9UqbEs063zw&feature=player_embedded

Εφ. ΤΑ ΝΕΑ

H ΕΚ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Το πρόβλημα αυτό της ΑΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΗΣ ΑΡΧΗΣ από την οποία προήλθαν τα πάντα λύεται (;) αν θεωρήσουμε ως την Αδημιούργητη Αρχή το ΜΗΔΕΝ, το οποίο (ως μηδέν) δεν χρειάζεται «δημιουργό».Η θεώρηση όμως του μηδενός ως της αδημιούργητης αρχής γεννά το ερώτημα: πως από το ΜΗΔΕΝ (την μη ύπαρξη) προέκυψε η ΟΥΣΙΑ [1] εκ της οποίας εκπορεύτηκε το ΆΠΕΙΡΟ (η Φύση); Την απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μας το δίδει μια νέα θεωρία της Φυσικής η οποία ομιλεί για την εκ του μηδενός προέλευση των πάντων. Η θεωρία αυτή απορρίπτει την κλασικά φιλοσοφική θεώρηση ότι «μηδέν εκ του μηδενός γίνεται» και δέχεται την αντιστροφή αυτής φιλοσοφική θεώρηση ότι «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα και εις το μηδέν επιστρέφουν».

Διχασμός και αντιθετισμός ΜΗΔΕΝΟΣ.

Κατά την άποψη αυτήν τα πάντα ξεκίνησαν εκ του μηδενός το οποίο το θεωρούν ότι κρύβει μέσα του άπειρες ποσότητες δυνάμεων (ύλη και ενέργεια), οι οποίες μπορούν να εμφανισθούν και να αποκτήσουν υπόσταση και ύπαρξη. Η ερμηνεία της Αρχής της Φύσεως με βάση της αποδοχή της νέας φιλοσοφικής θεώρησης μας οδηγεί στα εξής συμπεράσματα τα οποία αποτελούν προσωπικές μου απόψεις οι οποίες προκύπτουν από την μελέτη τόσο της αρχής της φύσεως κατά τον Νάγο όσο και της νέας φιλοσοφικής θεώρησης:

Η εκπόρευση των πάντων εκ του μηδενός φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ακατανόητη. Αν όμως δεχθούμε την άποψη των Πυθαγορείων ότι «τα πάντα κατ’ αριθμό γίγνωνται» τότε την εξίσωση

(+Α) + (– Α) = 0

πρέπει να την δεχθούμε και κατά την αντίστροφη φορά της δηλαδή

0 = (+Α) + (–Α)

Αυτό σημαίνει ότι όσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι δυο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως όταν ενωθούν μηδενίζονται δηλαδή μας δίνουν ανυπαρξία τόσο λογικό είναι να δεχθούμε ότι και από το μηδέν δηλαδή την ανυπαρξία μπορεί με διχασμό και αντιθετισμό να εκπορευτούν δύο υπάρξεις αντιθέτου καταστάσεως. Συνεπώς:

Με τον διχασμό και αντιθετισμό του ΜΗΔΕΝΟΣ προέκυψε τόσο η Θετική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε με το +Α° όσο και η Αρνητική Ενεργός Ουσία την οποία συμβολίζουμε αντίστοιχα με το –Α° δηλαδή 

0 = (+Α°) + (–Α°)

και οι οποίες αν ενωθούν μεταξύ τους τότε τα πάντα επανέρχονται στο μηδέν σύμφωνα με την εξίσωση.

 (+Α°) + (–Α°) = 0

Από την Θετική Ενεργό Ουσία με νέο διχασμό και αντιθετισμό εκδηλώθηκαν τα στοιχεία +Α+ και +Α– με τα απειροστημόριά τους +α+ και +α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της θετικής ύλης:

+Α° = (+Α+) + (+Α–)

ενώ από την Αρνητική Ενεργό Ουσία  –Α° εκδηλώθηκαν τα στοιχεία –Α+ και –Α– και τα απειροστημόριά τους –α+ και –α– αντίστοιχα τα οποία είναι άτομα της αρνητικής ύλης:

–Α° = (–Α+) + (–Α–)

ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ: Η ένωση Θετικής Ύλης και Αρνητικής Ύλης έχει ως αποτέλεσμα την επιστροφή τους στο μηδέν (δηλαδή την πλήρη αμοιβαία εξαφάνισή τους χωρίς εμφάνιση ενέργειας ή κάτι άλλου στην θέση τους) ενώ η ένωση Ύλης και Αντιύλης έχει ως αποτέλεσμα την εξαΰλωση δηλαδή την εξαφάνισή τους (ύλης και αντιύλη) και την εμφάνιση στην θέση τους ενεργείας. Επίσης, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη (στην οποία ανήκει και η αντιύλη) ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη.

Από την ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την Α°) προέκυψαν ο Αιθέρας και οι μορφές της Φύσεως σύμφωνα με όσα αναφέρονται κατά την εξέταση αυτού του θέματος της αρχής της Φύσεως (γιατί, όπως είδαμε, η Αρνητική Ύλη ΑΠΩΘΕΙ τόσο την αρνητική όσο και την θετική ύλη ενώ η Θετική Ύλη ΈΛΚΕΙ τόσο την θετική όσο και την αρνητική ύλη) ενώ

Από την ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΟ ΟΥΣΙΑ (την –Α°) προέκυψαν μόνον άτομα αρνητικής ύλης τα οποία συμμετέχουν στις διεργασίες της Φύσεως προκαλώντας την γνωστή μας διαστολή του Σύμπαντος!

Διευκρινίζεται σχετικά ότι: α) τα σημεία + και – όταν τίθενται προ του αντιστοίχου χαρακτήρα υπονοούν αντίστοιχα θετική και αρνητική κατάσταση (ύλη στην προκειμένη περίπτωση) ενώ όταν τίθενται μετά τον αντίστοιχο χαρακτήρα υπονοούν θετικό και αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο, όπως αναφέρθηκε στο εδάφιο 4 και β) ότι η αναφερόμενη ενταύθα ως αρνητική ύλη είναι μια υποθετική προς το παρόν μορφή ύλης και δεν έχει καμιά σχέση με την γνωστή μας από την φυσική αντιύλη η οποία ανήκει στην θετική ύλη.

Οι επιστήμονες (οι αποδεχόμενοι την νέα φιλοσοφική θεώρηση) ανα­ρωτιούνται: Μήπως το μηδέν δεν είναι το τίποτα αλλά το όλον σε ανεκδήλωτη κατάσταση ώστε με τον διχασμό και αντιθετισμό του προέκυψαν τα πάντα; Μήπως στην γένεση της Θετικής και της Αρνητικής Ύλης εκ του μηδενός κρύ­βεται το μυστικό της δημιουργίας του Σύμπαντος εκ του μηδενός;

Η παραγωγή του Αιθέρος. 

Ο Αιθέρας προέκυψε από τα άτομα της θετικής ύλης +α+ και +α– με την σχετική ένωση κατά χώρο και με μερική διείσδυση αυτών των ατόμων +α+ και +α– ενώ τα μεταξύ αυτών άτομα της αρνητικής ύλης –α+ και –α– δεν μετέχουν μεν στην σχετική ένωση γιατί ασκούν άπωση αλλά είναι αυτά που προκαλούν (λόγω της απώσεως που ασκούν) την συνεχή διαστολή του αιθέρος και συνεπώς ολοκλήρου του Σύμπαντος. Αν δεν υπήρχαν μεταξύ των ατόμων που συγκροτούν τον Αιθέρα τα άτομα της αρνητικής ύλης τότε ο Αιθέρας θα αποτελούσε μια συμπαγή μάζα τεραστίας πυκνότητας, ενώ τώρα ο Αιθέρας είναι μια λεπτεπίλεπτη ουσία, μέσα στην οποία υπάρχουν και κινούνται όλες οι υλικές μορφές χωρίς να παρεμποδίζεται η κίνησή τους από τον Αιθέρα. Επίσης η ύπαρξη των ατόμων της αρνητικής ύλης ανάμεσα στα άτομα που συγκροτούν τον αιθέρα είναι μια από τις αιτίες που τα άτομα αυτά δεν ενώνονται πλήρως οπότε θα είχαμε επιστροφή στην προ του διχασμού και αντιθετισμού της θετικής ενεργού ουσίας κατάσταση. Επίσης τα άτομα της αρνητικής ύλης δεν ενώνονται μεταξύ τους αφενός μεν λόγω της μεταξύ τους απώσεως η οποία παρεμποδίζει την ελκτική δύναμη των αντιθέτου σημείου ατόμων –α+ και –α– και αφετέρου γιατί τα μεταξύ αυτών άτομα της θετικής ύλης που αποτελούν τον αιθέρα παρεμποδίζουν αυτήν την ένωση.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση του Αιθέρα.

Αποτέλεσμα της μερικής κατά χώρο ενώσεως των ατόμων της θετικής ύλης +α+ και +α– είναι να υπάρχουν εσωτερικές τάσεις τόσο προς πλήρη ένωση όσο και προς πλήρη διχασμό αυτών των ατόμων. Οι εσωτερικές αυτές τάσεις έχουν ως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή της θέσεως των ατόμων αυτών μεταξύ τους. Επομένως δεν υπάρχει απόλυτη ηρεμία στα άτομα της θετικής ύλης που συγκροτούν τον Αιθέρα και να δημιουργείται μια συνεχής εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση. Παράλληλα τα άτομα της αρνητικής ύλης με την άπωση που ασκούν στα άτομα της θετικής ύλης του αιθέρα προκαλούν (όπως είδαμε) την συνεχή διαστολή του αιθέρα τον οποίο καθιστούν μια λεπτεπίλεπτη ουσία με αποτέλεσμα η εσωτερική κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων της θετικής ύλης να γίνεται εντονότερη. Η κυκλοφορία και η περιδίνηση των ατόμων του αιθέρα τον εμφανίζει ως ρευστό, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται και ως Αιθέριο ρευστό.

Η κυκλοφορία και περιδίνηση των ατόμων +α+ και +α– του ΑΙΘΕΡΑ αποτελεί ένα βασικό του χαρακτηριστικό το οποίο έχει πολύ μεγάλη σημασία στη εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως γιατί σ’ αυτήν οφείλεται η συνεχής του δράση της συνεχούς ουσίας επί των υλικών μορφών κλπ η οποία εκδηλώνεται ως ο Νόμος της Ενεργείας αυτού. Στην εσωτερική κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– οφείλονται τα διάφορα γνωστά μας φυσικά φαινόμενα τα οποία αναφέρονται κατωτέρω στο εδάφιο 10 ενώ στη περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η περιστροφική κίνηση όλων των μορφών του Σύμπαντος, η οποία είναι άμεσα εμφανής από την περιστροφική κίνηση των ουρανίων σωμάτων τόσο γύρω από τον εαυτόν τους όσο και πέριξ άλ­λων ουρανίων σωμάτων μεγαλύτερης μάζας αλλά και στην περιστροφή των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα των ατόμων αλλά και γύρω από τον εαυτόν τους (spin των ηλεκτρονίων στο οποίο οφείλεται ο μαγνητισμός).

Επίσης στην (εσωτερική) κυκλοφορία και περιδίνηση του αιθέρα οφείλεται η διαπλαστική του ικανότητα δια της οποίας συνθέτει και αποσυνθέτει τις μορφές του απείρου δη­λαδή αποτελεί τον συνθετικό και αποσυνθετικό λόγο [2] των μορφών του απείρου και συνεπώς τον μεταμορφωτικό λόγο αυτών. Αυτή η δράση του Αιθέρος, παρερμηνεύθηκε από όσους γνώριζαν ελλιπώς αυτό το θέμα, με αποτέλεσμα να θεωρήσουν τον Αιθέρα ως τον Δημιουργό Θεό [3] και να του αποδώσουν λατρεία. Είναι σ’ όλους μας γνωστή η φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πλήρων» (Θεός των βιβλικών θρησκειών) επειδή ο Αιθέρας πληρώνει τον χώρο σε ολόκληρο το Σύμπαν ως επίσης και η φράση του κατά Ιωάννη ευαγγελίου που αναφέρει ότι «Εν αρχή ην ο Λό­γος και ο Λόγος ην προς Θεώ και Θεός είναι ο Λόγος…» γιατί ως Λόγος, με την έννοια του αιτίου της δημιουργίας, χαρακτηρίζεται ο Δημιουργός [των βιβλικών θρησκειών] ο οποίος δημιούργησε τα πάντα εκ του μηδενός.

Η παραγωγή της υλικής ουσίας.

Η ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ παράγεται δια του αντιθετισμού τμημάτων του αιθέρα και της εκ νέου ενώσεως των τμημάτων αυτών. Ο αντιθετισμός τμημάτων του αιθέρα θα πρέπει να έγινε ως εξής: Η (εσωτερική) κυκλοφορία των ατόμων +α+ και +α– είχε ως αποτέλεσμα σε τμήμα του αιθέρα να εμφανισθεί αντιθετισμός ώστε να διαχωριστεί σε δύο τμήματα: Στο ένα τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α+ έναντι των ατόμων +α–  με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει θετικό ηλεκτρικό φορτίο + ενώ στο άλλο τμήμα να έχουμε υπεροχή των ατόμων +α– έναντι των ατόμων +α+ με αποτέλεσμα το τμήμα αυτό του αιθέρα να εμφανίσει ηλεκτρικό αρνητικό φορτίο –. Τα δύο αυτά τμήματα του αιθέρα συμπυκνώνονται και αποτελούν δυο συζυγή στοιχειώδη σωματίδια π.χ. ηλεκτρόνιο και ποζιτρόνιο δηλαδή σωματίδια ΎΛΗΣ και ΑΝΤΙΥΛΗΣ [4]. Ορισμένα από τα κατ’ αυτόν τον τρόπο παραγόμενα στοιχειώδη σωματίδια έχουν σταθερότητα άλλα όμως είναι βραχύβια δηλαδή διαλύονται και ενσωματώνονται στο κυρίως «σώμα» του αιθέρα. Τα έχοντα σταθερότητα σχημάτισαν τα γνωστά μας από την χημεία στοιχεία ή άτομα π.χ. υδρογόνο, ήλιο, οξυγόνο κλπ. Στην αρχή θα πρέπει να σχηματίσθηκαν τα «ελαφρότερα» από αυτά τα στοιχεία και κυρίως το υδρογόνο. Τα στοιχεία αυτά σχημάτισαν αρχικά μεγάλες συγκεντρώσεις οι οποίες εμφανίσθηκαν ως αεριοδεστάτες ουσίες δηλαδή τα γνωστά μας από την αστρονομία ως νεφελώματα.

Από τις αεροδέστατες ουσίες (νεφελώματα) σχηματίζονται ατμοειδή σώματα. Τα ατμοειδή σώματα έχουν κάποιο κεντρικό πυρήνα με μεγαλύτερη συγκέντρωση ύλης ο οποίος περιλαμβάνεις και βαρύτερα στοιχεία και χημικές ενώσεις. Τα ατμοειδή σώματα, σε μικρογραφία, είναι οι γνωστοί μας κομήτες οι οποίοι παρατηρού­νται κατά καιρούς να περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο. Από τα ατμοειδή σώματα (πολύ μεγάλης κλίμακας) δημιουργούνται οι γαλαξίες με τα ηλιακά συστήματα.

Επαναφορά του Απείρου στο Μηδέν;

Η νέα φιλοσοφική θεώρηση, όπως είδαμε, αναφέρει ότι εκ του μηδενός μεν προέρχονται τα πάντα αλλά στο μηδέν επιστρέφουν. Με τα όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω εξετάσαμε το πρώτο σκέλος αυτής την νέας φιλοσοφικής θεώρησης «εκ του μηδενός προέρχονται τα πάντα». Το δεύτερο σκέλος ότι «στο μηδέν επιστρέφουν» θα πρέπει να το εξετάσουμε για να έχουμε την ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της θεώρησης.

Σύμφωνα με όσα αναφέραμε το Σύμπαν διαστέλλεται και το μόνο αίτιο το οποίο θα μπορούσε να ανακόψει αυτήν την διαστολή του είναι η βαρύτητα των υλικών μορφών του. Σχετικά υπάρχουν τρία μοντέλα [5] του συνεχώς διαστελλόμενου Σύμπαντος: 1^ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά αργά και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών αναγκάζει τη διαστολή να επιβραδύνεται συνεχώς με αποτέλεσμα κάποτε να μηδενιστεί και κατόπιν να αρχίσει η συστολή του μέχρις ότου καταλήξει πάλι στο μηδέν από το οποίο ξεκίνησε. 2^ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται αρκετά γρήγορα και έτσι η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών μειώνει μεν συνεχώς την ταχύτητα διαστολής και την οδηγεί ασυμπτωτικά στο μηδέν αλλά το Σύμπαν εξακολουθεί να διαστέλλεται με σταθερή ταχύτητα επ’ άπειρον.  3^ον μοντέλο το Σύμπαν διαστέλλεται τόσο γρήγορα που η βαρυτική έλξη μεταξύ των γαλαξιών δεν μπορεί να μειώσει την ταχύτητα διαστολής και έτσι το Σύμπαν θα εξακολουθεί να διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα επ’ άπειρον. Για βρούμε ποίο από τα τρία μοντέλα περιγράφει το Σύμπαν πρέπει να γνωρίζουμε τον σημερινό ρυθμό διαστολής και την μέση πυκνότητά του. Αν η μέση πυκνότητα είναι μεγαλύτερη μιας κρίσιμης τιμής τότε το Σύμπαν θα το περιγράφει το πρώτο μοντέλο άλλως το δεύτερο ή το τρίτο. Από μετρήσεις που έγιναν διαπιστώθηκε ότι οι μάζες των γαλαξιών είναι μικρές και έτσι η μέση πυκνότητα είναι μικρότερη της κρίσιμης τιμής και συνεπώς ισχύει το τρίτο μοντέλο.

Όμως στις μάζες αυτές δεν έχει υπολογιστεί η «σκοτεινή ύλη» που υπάρχει τόσο ανάμεσα στους γαλαξίες όσο και εκτός των γαλαξιών. Επίσης η επιστήμη σήμερα αγνοεί α) την αρνητική ύλη (τουλάχιστον επίσημα) η οποία είναι η κύρια αιτία αυτής της διαστολής του Σύμπαντος και β) ότι ο χώρος δεν είναι κενός, όπως τον θεωρεί η θεωρία της σχετικότητας, αλλά πληρούται από αιθέρα ο οποίος έχει μάζα γιατί, σύμφωνα με τις προαναφερθείσες απόψεις του Σπ. Νάγου, συγκροτείται από άτομα της ατομικής ουσίας (εδάφιο 8).

Πριν λοιπόν γίνουν νέες μετρήσεις της κρίσιμης τιμής της μέσης πυκνότητας του Σύμπαντος δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε αν τα πάντα θα επιστρέψουν στο μηδέν. Πάντως εμείς οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί το θέμα αυτό αφορά σε πολύ απώτατο μέλλον (μετά μερικά δισεκατομμύρια χρόνια) και μάλιστα πολύ μετά την εξαφάνιση του Ηλίου μας λόγω εξαντλήσεως των πυρηνικών αποθεμάτων του.

---

[1] Η λέξη ουσία σημαίνει ύπαρξη.

[2] Η λέξη λόγος εδώ έχει την έννοια του αιτίου.

[3] Για το περί του Δημιουργού θέμα σας παραπέμπω στο άρθρο μου «Περί Θεού και Θεών» που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 του περιοδικού ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟ.

[4] Επειδή οι ιδιότητες της ΑΝΤΙΥΛΗΣ είναι ίδιες με αυτές της ύλης, εκτός από την αντιστροφή των ηλεκτρικών φορτίων, δεν είναι δυνατή η αναζήτηση στον Γαλαξία μας ηλιακών συστημάτων από αντιύλη ούτε η αναζήτηση Γαλαξιών από Αντιύλη και συνεπώς δεν μας είναι γνωστό αν υπάρχουν κόσμοι που συγκροτούνται μόνο από αντιύλη. Πολλοί εκ των επιστημόνων πιστεύουν ότι θα πρέπει να υπάρχει ίση ποσότητα ύλης και αντιύλης στο Σύμπαν για λόγους συμμετρίας. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι αυτή η συμμετρία δεν είναι απαραίτητη και μπορεί το Σύμπαν να αποτελείται μόνο από ύλη. Στο γήινο περιβάλλον, περιβάλλον συγκροτούμενο μόνο από ύλη, η αντιύλη, αποτελούμενη από ποζιτρό­νια και αντιπρωτόνια, μόνον στα εργαστήρια μπορεί να παραχθεί και η διάρκειά ζωής της είναι πολύ μικρή.

[5] Γίνεται μια πολύ συνοπτική περιγραφή για λόγους οικονομίας χώρου.

ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ

  Άλλους ανθρώπους τους συμπαθούμε αμέσως, άλλους τους αντιπαθούμε ή τους βρίσκουμε αποκρουστικούς. Άλλους τους αγαπάμε και άλλους τους μισούμε. Κάποιους τους ερωτευόμαστε, τους ποθούμε, λιώνουμε για χάρη τους και κάποιους άλλους τους γνωρίζουμε μερικά λεπτά και μετά τους ξεχνάμε. Υπάρχει όμως και μια πολύ ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Αυτούς που τους συναντάμε και νιώθουμε αμέσως ότι κάτι βαθύτερο μας συνδέει, ότι κάπου τους έχουμε ξαναδεί, ότι τους γνωρίζαμε μια ολόκληρη ζωή. Είναι περίεργο συναίσθημα, δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Κάποιες φορές νομίζεις ότι είναι φιλία, άλλες έρωτας, μπορεί και να το μπερδέψεις με την αγάπη. Όμως ακόμα και αν κάποια από αυτά τα συναισθήματα εμπεριέχονται σε αυτό που αισθάνεσαι απέναντι στον άλλον, δεν καλύπτουν πλήρως όλο το φάσμα.

Δε μπορώ να σας εξηγήσω καλύτερα τι εννοώ. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό το έντονο συναίσθημα που νιώθουμε για κάποιους ανθρώπους που παίζουν αυτόν τον ξεχωριστό ρόλο στη ζωή μας. Είναι πάντως ένα συναίσθημα ανιδιοτελές, δεν κατανοείς απλά τον άλλον, τον ζεις, είναι φορές που μπαίνεις μέσα του ή αυτός μέσα σε σένα. Ξαφνικά σε καταβάλει ένα συναίσθημα ή μια σκέψη που δεν είναι δική σου, αλλά δική του. Ακόμα και αν είναι μακριά σου, για λίγο είναι σαν να έχεις συνδεθεί με τον εγκέφαλο του. Κάποιες φορές του λες να κάνει κάτι και αυτός χωρίς απαραίτητα να ξέρει ότι εσύ τον καλείς, το κάνει αυθόρμητα, γιατί κάποιο «περίεργο» συναίσθημα δεν τον αφήνει σε ησυχία Αγγίζουν τα όρια της τρέλας αυτά που γράφω- και ίσως ακούγονται τρομακτικά- αλλά σκεφτείτε το. Δεν σας έχει συμβεί ποτέ να σκέφτεστε έντονα ένα πρόσωπο και εκείνο να σας παίρνει τηλέφωνο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο; Ή το αντίθετο. Να σας περνάει από το μυαλό μια σκέψη του τύπου: «Τι να κάνει άραγε ο Τάδε; Καιρό έχω να ακούσω νέα του, για να τον πάρω ένα τηλέφωνο!» και του τηλεφωνείτε και εκείνος με το που το σηκώνει σας λέει: «Έλα ρε! Το πιστεύεις ότι και εγώ ήμουν έτοιμος να σε πάρω τώρα τηλέφωνο;»

Έχω μπλέξει σκόπιμα την τηλεπάθεια με την έννοια της «αδελφής ψυχής», κυρίως επειδή πιστεύω ότι οι αδελφές ψυχές έχουν μεγαλύτερο βαθμό τηλεπάθειας μεταξύ τους. Λένε ότι για τον καθένα υπάρχουν 7 αδελφές ψυχές. Ίσως να είναι τα κομμάτια του ίδιου όλου, που απλά διασπάστηκε για κάποιο λόγο και εσύ μια ζωή ψάχνεις υποσυνείδητα ή συνειδητά να βρεις τα κομμάτια του puzzle.

Αν το εξηγούσα ορθολογικά το μόνο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το εξής: Έστω ότι δεχόμαστε ότι οι σκέψεις είναι κύματα, άρα ο καθένας όταν σκέφτεται εκπέμπει κάποια κύματα. Δεν είναι τυχαία η έκφραση «εκπέμπουμε στα ίδια μήκη κύματος», μπορεί πράγματι να συμβαίνει αυτό: Να επικοινωνούμε δηλαδή με κάποιους ανθρώπους καλύτερα γιατί απλά εκπέμπουν στα ίδια μήκη κύματος με εμάς και άρα είμαστε πιο δεκτικοί στις σκέψεις τους! Προσοχή! Δεν εννοώ ότι σκέφτονται τα ίδια πράγματα με εμάς, αντιθέτως μπορεί να έχουν απόψεις πολύ διαφορετικές από μας. Απλά εκπέμπουν στο ίδιο «κανάλι».

Βέβαια δεν είναι όλοι τόσο δεκτικοί σε αυτό το φαινόμενο. Προφανώς κάποιοι παράγοντες συμβάλλουν στο να μοιάζει η τηλεπάθεια του ενός με τις δυνατότητες που έχει ένα παλιό τρανζίστορ και η τηλεπάθεια του άλλου με μια καλωδιακή τηλεόραση με δορυφορική σύνδεση!

Όπως και να έχει, η ιδέα του να διαβάζει κανείς τη σκέψη του άλλου ή της επικοινωνίας των ψυχών είναι κάτι που ελκύει τους περισσότερους Από την άλλη, βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο αυτή η παράνομη είσοδος στο προσωπικό απόρρητο του άλλου είναι επιθυμητή (και ηθική). Πως θα νιώθατε εσείς αν ξέρατε ότι κάποιος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας; Ή για να το πάω λιγάκι παραπέρα, σε πιο Big Brother καταστάσεις, όταν το κράτος μπορεί να διαβάζει τις σκέψεις σας;

Κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν μια ψυχή ολόκληρη και αυτόνομη, χωρίς την ανάγκη άλλων. Όμως το μάθημά μας για να μπορέσουμε να αγγίξουμε το Όλον και να γίνουμε ένα μαζί Του υπήρξε το να διαχωριστούμε και να αναζητούμε συνέχεια το κομμάτι που μας λείπει. Ενώ προσπαθούμε να ξαναγίνουμε ολόκληροι, μαθαίνουμε πολλά, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαμε να δώσουμε σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μας και όχι μόνο μέσα μας. Έτσι, όσο ζούμε σε αυτήν την υλική υπόσταση που ονομάζουμε ζωή, γεννιόμαστε μαζί με την ανάγκη της παρουσίας άλλων και αναζητούμε συνέχεια την συντροφιά τους, προσπαθούμε να συμβιώνουμε αρμονικά, διότι δεν είμαστε ολόκληροι, δεν είμαστε αυτόνομοι. Αλλά στην ουσία αναζητούμε απεγνωσμένα τα κομμάτια που μας λείπουν και όχι την οποιαδήποτε συντροφιά…»
Αυτή είναι η ασιατική φιλοσοφία που αφορά τις αδελφές ψυχές και προσπαθεί να εξηγήσει τον λόγο ύπαρξής τους, λαμβάνοντας βέβαια ως δεδομένο ότι υπάρχουν… υπάρχουν όμως;

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;

«Σε γνωρίζω μόλις λίγες ώρες/μέρες, αλλά αισθάνομαι σα να σε ξέρω χρόνια!» Άραγε πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη κουβέντα και άλλες πόσες την έχουμε πει οι ίδιοι; Πόσες από αυτές τις φορές είναι πράγματι η αλήθεια και όχι ο ενθουσιασμός που γνωρίσαμε έναν άνθρωπο που να επικοινωνούμε ή πολύ απλά ο… κεραυνοβόλος έρωτας;
Εάν «φιλτράρουμε» όλες αυτές τις φορές, θα δούμε ότι πολύ λίγες ήταν ειλικρινής, ίσως και καμία! Σύντομα, αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός για έναν άλλο άνθρωπο, που λανθασμένα ερμηνεύουμε αρχικά ως «αδελφή ψυχή», καταλαγιάζει και ατονεί. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μην κρατήσουμε καν επαφές, αντίθετα σιγά-σιγά να επιτρέψουμε το να «χαθούμε».
Αρχικά λοιπόν ας μην μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό για τον νέο φίλο/φίλη ή τον κεραυνοβόλο έρωτα με την ανάγκη μας να βρούμε την αδελφή ψυχή μας. Καλλίτερα ν’ αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει για να μπορέσουμε να κρίνουμε τα συναισθήματά μας καλλίτερα και πιο αντικειμενικά αργότερα.
Οι αδελφές ψυχές δεν περιορίζονται σε μια έντονη επικοινωνία ή/και ερωτική έλξη, οι ρίζες είναι πολύ πιο βαθιές και δεν ατονούν με τον χρόνο. Υπάρχει η ανάγκη του να βρίσκονται μαζί συνέχεια και ούτ’ αυτό ατονεί με τον χρόνο, αντίθετα ενδυναμώνεται διαρκώς, όπως ενδυναμώνεται και η επικοινωνία, που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα τηλεπάθειας τέτοια, που κάποια στιγμή πλέον τα λόγια περιττεύουν. Η ερωτική επιθυμία -εάν υπάρχει- ατονεί και εξαφανίζεται πολύ γρήγορα και την θέση της παίρνει μια αγάπη με έννοια βαθιά και ειλικρινής, όμοια με αυτή που δένει τον γονιό με το παιδί του ή τα αδέλφια μεταξύ τους. Τα ίδια γούστα, προτιμήσεις, σκέψεις, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ / ΑΥΡΙΚΗ ΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΑ

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ξεχωριστή αύρα και ενέργεια, η οποία του αποδίδει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Νιώθουμε πολλές φορές σαν να γνωρίζουμε κάποιον, χωρίς καλά καλά να του έχουμε μιλήσει. Αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερη αίσθηση που μας αποδίδει η αύρα του.
Η θεωρία της ενεργειακής συμβατότητας συνδέεται με αυτήν των αδερφών ψυχών. Η συμβατότητα αυτή, όταν είναι σχεδόν απόλυτη, συμβαίνει μεταξύ αυτού που ονομάζουμε αδερφές ψυχές και είναι ιδιαίτερα σπάνια.
Συνήθως, η σύνδεση που νιώθουν μεταξύ τους τα άτομα και πολλές φορές λανθασμένα την αποδίδουν ως την εύρεση της αδερφής ψυχής τους, είναι λόγω μερικής αυρικής/ενεργειακής ταύτισης και έτσι “δημιουργούνται” οι σχέσεις μεταξύ “ψευτο-αδερφών ψυχών”.
Ο δεσμός αυτός, απόλυτος ή μη, υφίσταται συνήθως σε δύο περιπτώσεις:
1. Οι ενέργειες είναι ταυτόσημες -ή παρόμοιες- οπότε ανακαλύπτουν τα άτομα μεταξύ τους κοινά σημεία και ενδιαφέροντα, όμοια ψυχολογία και συναισθήματα (πάνω σε αυτό το σημείο έρχεται το λάθος του ερωτισμού), ακόμα και παρόμοιες εμπειρίες, το οποίο είναι λογικό, αν σκεφτούμε το πόσο επηρεάζουν οι εμπειρίες μας την συναισθηματική, οπότε και την ενεργειακή, ταυτότητά μας.
2. Οι ενέργειες είναι πολικά αντίθετες. Εδώ έχουμε την ενεργειακή πολικότητα (θετικό-αρνητικό, αρσενικό-θηλυκό) και την μεταξύ των ατόμων έλξη λόγω αυτής. Σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε τον καθρεφτισμό μας στο πρόσωπο του άλλου και ταυτιζόμαστε αντιθετικά λέγοντας π.χ. “είμαι δειλός, μα κοίτα πόσο θαρραλέος είναι ο Τάδε!” και “ας ήμουν και ‘γω όπως ο Τάδε…” Ως κοινώς, είναι αυτό που λέμε “βρήκα/είδα/γνώρισα (επιτέλους?) τον evil tween μου…”

ΠΟΣΕΣ ΕΙΝΑΙ; ΓΙΑΤΙ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ;

Μπορεί να ζήσουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να συναντηθούμε με την αδελφή ψυχή μας, μπορεί να την γνωρίσουμε σε πολύ νεαρή ηλικία ή σε πιο προχωρημένη. Αυτός ο διαχωρισμός λέγεται πως άμεσα συνδεδεμένος με το πότε είμαστε έτοιμοι να συναντηθούμε. Οι αδελφές ψυχές δεν συναντιούνται ποτέ σε κάποιο τυχαίο χρονικό σημείο, αντιθέτως εμφανίζονται όταν είναι ώρα όλα τα «κομμάτια» να μάθουν κάτι. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι μια «άλλη μας πλευρά» και κυρίως μια πλευρά που έχει κάτι να μας διδάξει.

Για να συνδέσουμε το θέμα «γιατί εμφανίζονται» με το «πόσες είναι» θα πρέπει να αναφερθούμε στην θεωρία που υποστηρίζει ότι έχουμε 8 εγώ. Μπορεί ν’ ακούγεται ως… σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, αλλά εάν το καλοσκεφτείτε, δεν είστε μόνο μια προσωπικότητα μέσα σε αυτό το σώμα που σας φιλοξενεί:
1 & 2 – Η πλευρά που δείχνουμε στον ευρύ κόσμο την οποία διχάζουμε σε αυτήν για τους κοντινούς μας ανθρώπους και αυτήν για όλους τους άλλους (σίγουρα θα έχετε προσέξει ότι άλλος άνθρωπος είστε π.χ. με το αφεντικό στην δουλειά σας και άλλος με το φιλαράκι σας),
3 – η συνειδητή πλευρά (όλες οι συνειδητές μας σκέψεις που συχνά δεν συμβαδίζουν με τις συνειδητές μας πράξεις),
4 – η ασυνείδητη πλευρά (όλα όσα κρύβονται βαθύτερα μέσα μας και επηρεάζουν άμεσα την κρίση μας και τις συνειδητές μας σκέψεις),
5 – η σκοτεινή πλευρά (όταν θυμώνουμε, στεναχωριόμαστε κλπ. και πως αντιδράμε τότε),
6 – η φωτεινή πλευρά (όταν είμαστε χαρούμενοι, όταν αγαπάμε κλπ. και πως αντιδράμε τότε),
7 – η ανώτερη (η «σοφή» μας πλευρά, ο ανώτερος εαυτός εάν θέλετε)
8 – και η κατώτερη (η «κακιά» μας πλευρά, όλα τα βαθιά βίαια, πρωτόγονα συναισθήματα που όλοι μας διαθέτουμε δυστυχώς).
Καμία όμως από αυτές δεν είναι ολοκληρωμένες, από κάθε μια λείπει κάτι. Αυτό το υπόλοιπο «κάτι» είναι που κατέχουν οι αδελφές μας ψυχές, που και από αυτές λείπει αυτό που εμείς κατέχουμε. Έτσι, καλούνται όταν είναι ώρα να… ενωθούν τα κομμάτια και να γνωριστούν καλλίτερα.
Μάλλον σας μπέρδεψα λίγο, γι αυτό ας μιλήσουμε πιο απλά:
Ίσως έχετε ακούσει κάποιος να σας λέει ή να έχετε πει εσείς σε κάποιον άλλο «μου βγάζεις ότι καλλίτερο έχω μέσα μου» ή το αντίστροφο ή κάτι παρόμοιο. Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα θέματος αδελφών ψυχών, έχει κάτι να μας προσφέρει και κατά κανόνα αυτό που προσφέρει είναι τα συναισθήματα και σκέψεις που μας προκαλεί και που από αυτά μπορούμε να μάθουμε πολύ περισσότερα για εμάς και όχι μόνο. Όταν συναντιούνται οι αδελφές ψυχές, αυτή η «πρόκληση» είναι πολύ πιο έντονη και δραστική. Πέρα από την εντυπωσιακή επικοινωνία, συμφωνία σε γούστα, προτιμήσεις, τρόπο σκέψης κλπ, προκαλούν, «ταρακουνάνε» θα μπορούσα να πω, η μια στην άλλη μια πλευρά τους που βρίσκεται σε «νάρκη» να ξυπνήσει και να βγει στην επιφάνεια, να επηρεάσει το συνειδητό, με σκοπό να αντιμετωπισθεί και έτσι ή να εξορκιστεί (εάν πρόκειται για κάτι κακό) ή να συνειδητοποιηθεί και ασπαστεί (εάν πρόκειται για κάτι καλό). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι την πλευρά που προκαλούν, αυτήν και αντιπροσωπεύουν, αντιθέτως! Εάν αντιπροσωπεύουν για παράδειγμα τον ανώτερο εαυτό, τότε θα προκαλέσουν τον κατώτερο να «ξυπνήσει», από άμυνα και αντίδραση μαζί, όπως και το αντίστροφο και η πάλη ουσιαστικά συμβαίνει μέσα μας, όχι ανάμεσά μας.
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο ερώτημα «πόσες είναι οι αδελφές ψυχές;». Η απάντηση είναι: από 1 έως 8! Υπάρχουν έως 8 άνθρωποι στον κόσμο που κρατούν ένα κομμάτι σας και κρατάτε εσείς ένα δικό τους! Ίσως να μην τους γνωρίσετε ποτέ σ’ αυτή τη ζωή… ίσως κάποιους από αυτούς να τους γνωρίσετε αλλά να μην το καταλάβετε και οι δύο, διότι το κομμάτι που κρατούσαν ή κρατούσατε ήταν εύκολο να «πάρετε πίσω», μιας και ίσως αυτό το μικρούλι κομματάκι που λείπει από το συνειδητό σας για παράδειγμα, ίσως να μην χρειαστεί καν να γνωρίσετε την αδελφή ψυχή σας για να καταλάβετε ότι λείπει και να το «ξαναχτίσετε» μόνοι σας.
Το πραγματικό «ταρακούνημα» έρχεται από αυτούς τους 3 ανθρώπους που κρατούν τα κομμάτια του ανώτερου εαυτού, του κατώτερου εαυτού και του υποσυνείδητού σας. Αυτή είναι και η πραγματική πρόκληση της γνωριμίας σας. Είναι αυτοί οι 3 άνθρωποι που θα βγάλουν στην επιφάνεια ότι βαθύτερο έχετε, ότι πιο άγνωστο και ότι πιο δυνατό μέσα σας. Αντίστοιχα και εσείς σε αυτούς.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;

Για την ασιατική φιλοσοφία πάνω σε αυτό το ερώτημα, μιλήσαμε ήδη. Πέρα όμως από αυτήν την θεωρία, υπάρχει και μια άλλη που υποστηρίζει ότι κάποια από αυτά μας τα «κομμάτια» δεν είχαν διαχωριστεί από την αρχή του κύκλου μας στην επίγεια ζωή, αλλά κατά την διάρκεια. Δηλαδή, μετά από την ολοκλήρωση κάποιας ζωής, δημιουργήθηκε η ανάγκη να διαχωριστεί ένα κομμάτι, είτε ως τιμωρία, είτε ως λύτρωση! Έτσι, ενώ αρχικά ήταν μια ψυχή ολόκληρη σε ένα ανθρώπινο σώμα, αργότερα ήταν μία σε 2 ανθρώπινα σώματα ή 3 ή 4… Αυτή όμως η θεωρία αναιρεί την μη αυτονομία της ψυχής αρχικά, επομένως ματαιώνεται ο λόγος της επίγειας ύπαρξής της, μιας και είναι ήδη αυτόνομη! Αυτό το «κενό» καλύπτεται με την πίστη ότι ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο ναι μεν ολόκληροι, αλλά με κάποιο «βάρος», κάποιο χρέος που πρέπει να πληρώσουμε ή κάποια μαθήματα που πρέπει να μάθουμε ή πολύ απλά, ακριβώς για να αποδιώξουμε αυτά τα κομμάτια μας ώστε να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε ένα με το Αιώνιο. Αυτή είναι η κάπως πιο πεσιμιστική θεωρία πάνω στο θέμα.

η μοίρα των αδελφών ψυχών

Σε αυτό το σημείο υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ των ανθρώπων που ερευνούν το θέμα:
Άλλοι λένε ότι ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος, μιας και αυτή καθ’ αυτή η συνάντηση ήταν λάθος εξ’ αρχής, διότι οι αδελφές ψυχές δεν πρέπει να συναντηθούν! Υποστηρίζουν ότι δυστυχώς όλ’ αυτά είναι μεν πανέμορφα, αλλά καταδικασμένα. Δεν επιτρέπεται στις πραγματικές αδελφές ψυχές να είναι μαζί για πολύ καιρό. Ο λόγος είναι απλούστατος: εάν παραμείνουν μαζί, θα αποκοπούν από τον υπόλοιπο κόσμο και αυτό δεν θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν και να μάθουν όλα όσα πρέπει να μάθουν σε αυτήν την υλική τους υπόσταση. Μαζί, είναι ολόκληροι και αυτόνομοι, δεν έχουν ανάγκη άλλης επικοινωνίας και συναναστροφής με οτιδήποτε άλλο, γι αυτό και πρέπει να χωρίσουν. Ο χωρισμός αυτός μπορεί να έρθει σε μικρό χρονικό διάστημα από την ημέρα συνάντησής τους ή σε πολύ μεγάλο, μα όποτε κι αν συμβεί είναι πάντα επώδυνος, απότομος και όχι τύπου «…απλά χαθήκαμε…».
Άλλοι ναι μεν συμφωνούν στο ότι είναι λάθος το να συναντηθούν, αλλά εάν συμβεί, μπορεί να αποφευχθεί ο χωρισμός τους έαν μπορέσουν να διατηρήσουν τις ισορροπίες και δεν αφεθούν να απομονωθούν η μια στην άλλη κλείνοντας τον υπόλοιπο κόσμο απ’ έξω, εάν επιτρέψουν να εξελιχθούν και δεν απορροφηθούν ο ένας στον άλλο.
Άλλοι διαφωνούν κάθετα και με τις 2 προαναφερόμενες θεωρίες και υποστηρίζουν ότι όταν οι αδελφές ψυχές συναντηθούν είναι σημάδι ότι η ψυχή ως ολότητα εξελίσσεται, πλησιάζει πιο κοντά στο Αιώνιο και ίσως αυτή να είναι η τελευταία της παρουσία στην επίγεια ζωή, μιας και το ταξίδι της ολοκληρώθηκε και ο κύκλος μάθησής της έκλεισε. Υπό τον όρο φυσικά ότι έχει συναντήσει όλα της τα «κομμάτια» (σε μια ή περισσότερες ζωές) και τους έχει επιτρέψει να δράσουν ορθά και να ενωθούν αρμονικά. Όμως, ακόμα κι αν η συνάντησή τους απέτυχε στην εξέλιξή της ως ολότητα και πάλι το γεγονός ότι συναντήθηκαν είναι κάθε άλλο παρά δυσοίωνο. Ίσως αποτύχει σε αυτή τη ζωή, αλλά θα έχει την ευκαιρία της στην επόμενη, αλλά η συνάντησή τους από μόνη της σηματοδοτεί την αρχή του τέλους στο ταξίδι της μάθησης και την «τελική ευθεία» για τον ασπασμό με το Όλον.

Τελικά, υπάρχουν αδελφές ψυχές;

Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα πρέπει ο καθένας να δώσει τη δική του απάντηση. Όσοι έχουν αισθανθεί το αίσθημα έστω και των «ψευτο-αδελφών ψυχών», υποστηρίζουν πως ναι, υπάρχουν. Άλλοι είναι πιο κατηγορηματικοί και ορθολογιστές και λένε πως όχι, δεν υπάρχουν, απλά συγχέουμε τα τρυφερά και βαθιά μας συναισθήματα για κάποιους ανθρώπους με τον μύθο των αδελφών ψυχών.
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας, μιας και αυτό το θέμα ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των θεμάτων που δεν μπορούν να απαντηθούν με το μυαλό, αλλά με την καρδιά και φυσικά την… ψυχή

ΑΔΕΡΦΗ ΨΥΧΗ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΜΙΣΟ;;

Γιατί όλοι ψάχνουμε το άλλο μας μισό; Γιατί πιστεύουμε ότι αν το βρούμε θα ολοκληρωθούμε; Η ολοκλήρωση της ψυχής μας θα έρθει όταν γνωρίσουμε τον άνθρωπο της ζωής μας; Ποιας ζωής αυτής που ζούμε ή κάποιας άλλης; Μήπως επειδή είμαστε ανασφαλής και δεν ξέρουμε τον εαυτό μας νιώθουμε πάντα ότι κάτι μας λείπει και ότι αν βρούμε το άλλο μας μισό θα ολοκληρωθούμε; Αφού δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας πως θα καταλάβουμε ότι αυτός/η που θεωρούμε το άλλο μας μισό ότι είναι πράγματι το μισό που μας λείπει… αν ξέρουμε το δικό μας μισο. Νομιζω πως η ολοκλήρωση του καθένα έρχεται με προσωπικό αγώνα, εσωτερική αναζήτηση. Ξεκινάμε από το ποιος είμαι (απάντηση σ’αυτο δύσκολα θα βρούμε αλλά ας αρκεστούμε να δώσουμε μια απάντηση στον εαυτό μας με τις γνώσεις που έχουμε), τι θέλω, τι ζητάω και τι κάνω για μένα και για τους άλλους.
Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι και συνεχεία ψάχνουμε να βρούμε την αγάπη; Γιατί αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας πως θα αγαπήσουμε τον άλλον;
Και κάτι που παρατήρησα στο περιβάλλον μου όταν κάνουμε συζητήσεις για την αγάπη. Όλοι θέλουν να βρουν το άλλο τους μισό και στην ζωή τους αυτό που κάνουν είναι να κάνουν παράλληλες, ελεύθερες σχέσεις, σχέσεις συμφέροντος και αποφεύγουν τις συναισθηματικές σχέσεις. Ε τότε μη λες άνθρωπε ότι ψάχνεις να βρεις το άλλο σου μισό αφού αυτό που θέλεις είναι να βρεις τα πολλά αλλά σου μισά που θα ολοκληρώσουν τον ανώριμο εαυτούλη σου. Έχουμε χάσει γενικότερα το νόημα της ζωής ή μου φαίνεται; Αφού έχουμε χάσει τον εαυτό μας τι ψάχνουμε για νόημα ζωής και για αλλά μισά…;;
Ας το πάρουμε απόφαση… διαβαίνουμε μονοί μας το μονοπάτι της ζωής. Ας μάθουμε τον εαυτό μας, ας τον αγαπήσουμε για να μάθουμε να αγαπάμε και τους συνάνθρωπους μας.
Με τις γνώσεις μου και την μικρή μου εμπειρία πάνω σ’άυτον τον πλανήτη πολλές φορές εκφράζω σκέψεις που μπορεί να είναι και λανθασμένες. Εσείς ως ειδικοί τι έχετε να πείτε για την αδελφή ψυχή και το άλλο μας μισό; Υπάρχει;

ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑΣ ΜΙΣΟ;;

Το ερώτημα είναι άκρως ενδιαφέρον αλλά με την πρώτη ματιά είναι φανερό ότι πρέπει να διαχωριστεί σε δυο. Ένα μικρό σχόλιο για να φανεί ο διαχωρισμός. Το κείμενο σου είναι περισσότερο κατάθεση της άποψής σου για μια στάση ζωής που ενδεχομένως να θεωρείται σωστή ή λάθος αυτό δεν θα το σχολιάσω. Αυτή η άποψη καλό θα ήταν να σχολιαστεί και από ειδικούς ψυχολόγους (απ’ ότι ενημερώθηκα το Horoscope σύντομα θα έχει τέτοια ενότητα) και από τους αστρολόγους και από κάποιους που έχουν γνώσεις μεταφυσικής.
Εγώ με τις λίγες γνώσεις που έχω θα προσπαθήσω να το απαντήσω περισσότερο μεταφυσικά.
Θα σου δώσω ένα δείγμα από ένα άρθρο που σύντομα θα ολοκληρωθεί και θα το διαβάσεις στην Ενότητα της Μεταφυσικής Αρθογραφίας.
Αν έχεις διαβάσει και τα υπόλοιπα θα καταλάβεις κάποια πράγματα περισσότερο.
Όσο οι Διαστάσεις σχηματίζονται πέραν από την έκτη πνευματική διάσταση, τόσον αυξάνεται η ύλη που περιέχουν. Από την 7η διάσταση και κάτω, έως την εξώτατη όλων την 13η, η ύλη αυξάνεται και φθάνει πια στο έπακρον, στην γνώριμη δική μας την αιθερικοφυσική, τη 13η με πλήρη Ύλη… Εδώ, στο κόσμο το δικό μας τη 13η διάσταση, η ψυχή προεκβάλλει τη ΝΟΗΣΗ, ώστε να μπορεί να θωρακίζεται κι αυτή απ’ τη βαριά δόνηση της φυσικής Ύλης της τόσο αργοκινούμενης και αναίσθητης…
Πριν το πνεύμα βγει από την έκτη Διάσταση να μπει στην έβδομη, κατερχόμενο προς τα κάτω ή εξερχόμενο προς τα έξω, προεκβάλλει από το ίδιο είναι του ένα προκάλυμμα την ψυχή, για να μη μιανθεί από την ελαχιστότατη ύλη, που αρχίζει την εμφάνισή της από την 7η Διάσταση και κάτω, έως την 13η την παχιά Ύλη.
Λέγοντας όμως ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ, υπονοούμε πάντα τα αδελφά πνεύματα, που ήδη έχουν προεκβάλλει τις ψυχές τους, τους εκπροσώπους τους.

Το πνεύμα τροφοδοτεί με τις δονήσεις του, ουσία ζωής για τη ψυχή του, για το έργο της και για τον ιερό προορισμό της, αφ’ ενός να θωρακίζει το μέσα της βρισκόμενο πνεύμα και αφ’ ετέρου, να συλλέγει εμπειρία των αντιθέσεων, όλων των μικτών Εσωδιαστάσεων (από πνεύμα και ύλη) καθώς και από όλες τις έξω διαστάσεις, που αυξάνουν την υλική τους μίξη.

Η ψυχή παρουσιάσθηκε μόνον από την 7η διάσταση και έφτασε κάποια μέρα ως την 13η την αιθερικοφυσική, κουβαλώντας μέσα της (η ψυχή) το Πανάγιο Πνεύμα.
Τότε ακριβώς σαν έφτασε στο τέλος της 6ης Πνευματικής Διάστασης και πριν εξέλθει απ’ αυτή ελάχιστα, προέκβαλλε σαν επενδύτη του, περικάλυμμά του, την ψυχή, που τώρα η ψυχή ανερχόμενη στο ίδιο ακριβώς σημείο, θα απορροφηθεί από το αφυπνιζόμενο πάλι ΠΝΕΥΜΑ.

Η ψυχή εκπροσωπεί το Πνεύμα και γίνεται γνωστή στις έξω Διαστάσεις από την 7 έως τη 13η, όπου παίζει το ρόλο του εκπροσώπου του Θεού. Ύστερα, κάποια στιγμή, από την 7η και πέρα, προς την 6η, 5η, 4η, 3η, 2η και 1η, χάνεται και λησμονιέται και δεν υπάρχει παρά σαν μια ανάμνηση του Πνεύματος που εξυπηρετήθηκε κάποτε, από μια καλή ψυχή.

Η ψυχή, το εκχύλισμα του πνεύματος για τη διαδρομή του στις εφτά κατώτερες διαστάσεις (7η -13η) έχει την αιωνιότητά της για τούτη τη διάρκεια, της καθόδου, παραμονής και ανόδου στο αυτό σημείο, απ’ το οποίο γεννήθηκε και… ξεκίνησε προς τα κάτω.
Είναι δυο πνεύματα καθαρά και φυσικά έχουν υποχρεωτικά ντυθεί, πρώτα με μια ψυχή και δεύτερο από ένα φυσικό σώμα. Ταυτόχρονα, έχουν πάρει αναγκαστικά και ένα φύλο, άνδρα ή γυναίκας…
Δεν είναι καθόλου απόλυτο τα συναντηθέντα αδελφά πνεύματα να ανήκουν αναγκαστικά στα δυο γένη – φύλα το καθένα αρσενικό και θηλυκό. Αυτό συνέβη για ιδιαίτερους λόγους, στην περίπτωση του Αδάμ και της Εύας και σε μερικά άλλα ζευγάρια. Πολλές φορές τα πνευματοψυχικά αυτά όντα, έχουν το ίδιο γένος και αυτό δεν τα εμποδίζει να εκτελέσουν και να εφαρμόσουν το δικό τους σχέδιο.
Οι σχέσεις των αδελφών πνευμάτων, είναι εδώ στη Γη ΤΡΙΠΛΕΣ, όπως ο Θείος Νόμος επιτάσσει. Πρώτα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ. Ύστερα ψυχικές και τέλος σωματικές.

Αδελφές Ψυχές λέγονται, όσες γνωρίσθηκαν σαν τέτοιες, μέσα στα χρονοδιαστήματα των εφτά Διαστάσεων 7η -13η. Τότε γνωρίστηκαν και συνδέθηκαν, μέσα στις διαστάσεις. Ακόμα ο σύνδεσμός τους στεριώθηκε βαθύτερα των αδελφών ψυχών, μέσα στη μορφική παράσταση του Κόσμου του δικού μας, 13η Διάσταση και κραταιώθηκε στην Αστρική γειτονική Διάσταση, όπου σαν ψυχές καθαρές και σωστές συνδέθηκαν για πάντα.

Τα Αδελφά Πνεύματα όταν συναντηθούν, ακτινοβολούν Θείες Δυνάμεις, που εκπορεύονται από την αναμφισβήτητη συγκίνησή τους, που βάση της έχει πάντα την ΑΓΑΠΗ… Τι είναι λοιπόν Αγάπη; Είναι ένας από τους ισχυρότατους δονισμούς του Θείου Όντος, του Θεού, που έχει κληροδοτήσει στα πλάσματά Του.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΨΥΧΗ

Πριν αρχίσετε να ψάχνετε για την αδελφή ψυχή ή να αναρωτιέστε αν εσείς και το ταίρι σας είστε ή όχι αδελφές ψυχές, πρέπει να ξέρετε τι ακριβώς σημαίνει αυτή η σχέση.
Αν δεν ξέρετε τι ψάχνετε, δεν πρόκειται να το βρείτε ποτέ, γιατί, ακόμα και να το βρείτε, δεν θα το αντιληφθείτε. Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τι ακριβώς σημαίνει «αδελφή ψυχή» και ας μάθουμε πώς θα την αναγνωρίσουμε όταν τη συναντήσουμε…

«Εσύ κι εγώ είμαστε αδελφές ψυχές»! Ίσως την έχετε πει αυτή τη φράση χαρακτηρίζοντας τη σχέση σας με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς σας έχει περάσει η σκέψη από το μυαλό. Ίσως πάλι δεν σας έχει απασχολήσει ποτέ κάτι τέτοιο ή το έχετε πει μόνο ειρωνικά. Μπορεί ακόμα και να μην πιστεύετε καθόλου στην ύπαρξή της. Όποια και αν είναι η περίπτωσή σας, ένα είναι σίγουρο, είτε το παραδέχεστε είτε όχι: Όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναζητάμε μια αδελφή ψυχή. Χρειαζόμαστε δηλαδή έναν άνθρωπο που να μας καταλαβαίνει απόλυτα, χωρίς να πρέπει να πούμε πολλά αναλύοντας σκέψεις και συναισθήματα. Έναν άνθρωπο που να κατανοεί ακόμα και τις παράλογες σκέψεις ή παρορμήσεις μας και να νιώθει ποιοι είμαστε και γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε. Έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να του εκμυστηρευτούμε πράγματα που πολλές φορές ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό δεν τολμάμε να αποκαλύψουμε…

ΜΙΑ Η ΠΟΛΛΕΣ ΑΔΕΛΦΕΣ ΨΥΧΕΣ;

Οι περισσότεροι από μας συνήθως χρησιμοποιούμε τη φράση «είμαστε αδελφές ψυχές» για να περιγράψουμε την ερωτική μας σχέση με κάποιον/-α που ταιριάζουμε απόλυτα, καταλαβαινόμαστε βαθιά, μιλάμε την ίδια γλώσσα, έχουμε τις ίδιες επιθυμίες και γούστα και γενικότερα την αίσθηση ότι είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο.

Πράγματι, οι αδελφές ψυχές μ’ αυτόν τον τρόπο επικοινωνούν. Όμως με τον ίδιο περίπου τρόπο μπορούμε να επικοινωνήσουμε μερικές φορές και με κάποιον/-α που δεν είναι αδελφή ψυχή μας, αλλά απλώς τον/την έχουμε ερωτευτεί και μοιάζουμε σε πολλά βασικά σημεία ή με κάποιον/-α που μεγαλώσαμε και μάθαμε τον κόσμο μαζί και συμβαίνει να ταιριάζουμε σε όλα τα βασικά σημεία. Για να είμαστε σε θέση να κάνουμε τη διάκριση, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε:

Ο όρος «αδελφή ψυχή» ανήκει στη μεταφυσική θεώρηση της ζωής και σημαίνει πολύ απλά ότι δυο ψυχές που δέθηκαν στενά σε μια προηγούμενη ζωή τους, όταν συναντηθούν σε κάποια επόμενη, αναγνωρίζονται και νιώθουν το ίδιο οικεία όπως και στην προηγούμενη ζωή τους. Ο όρος δεν αναφέρεται μόνο σε ερωτικές σχέσεις, ούτε υπάρχει μια και μόνο αδελφή ψυχή για τον καθέναν από μας. Κάπου κοντά ή μακριά μας, σ’ αυτή τη ζωή, είναι πιθανόν να υπάρχουν περισσότερες αδελφές ψυχές. Το «δέσιμο» δυο ανθρώπων μπορεί να υπάρξει σε υλικό, νοητικό, συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο. Απαραίτητη προϋπόθεση για τις αδελφές ψυχές είναι το «δέσιμο» να υπάρξει και σε πνευματικό επίπεδο, γιατί μόνο τότε δεν τελειώνει με το βιολογικό τους θάνατο. Συνεχίζει να υπάρχει και μετά απ’ αυτόν, ακόμη και όταν οι ψυχές των δύο αυτών ανθρώπων ενσαρκωθούν σε νέα σώματα για να ζήσουν μια καινούργια ζωή. Το κουβαλάνε μαζί τους από τη μια ζωή στην άλλη.

Με δυο λόγια, όσα χρόνια και αιώνες αν περάσουν, όσες ζωές και αν ζήσουν οι δυο αυτές ψυχές, κάθε φορά που θα συναντηθούν θα νιώθουν «δεμένες». Χωρίς προφανή λόγο, χωρίς λογική εξήγηση, μόλις γνωριστούν ή απλώς ανταλλάξουν ένα βλέμμα θα αναγνωριστούν. Αν και άγνωστοι, δυο άνθρωποι που είναι αδελφές ψυχές μόλις συναντηθούν θα έχουν μια αίσθηση οικειότητας, ακόμα και νοσταλγίας. Γιατί οι αδελφές ψυχές σε κάθε ενσάρκωσή τους αναζητούν η μια την άλλη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα συναντηθούν… Μα πώς είναι δυνατόν;

Όταν δυο αδελφές ψυχές συναντηθούν για πρώτη φορά -μπορεί να νομίζουμε ότι είναι τυχαίο, όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και συμπτωματικό στη ζωή μας και όλα όσα συμβαίνουν, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, συμβαίνουν για κάποιο πολύ συγκεκριμένο και ουσιαστικό λόγο, άσχετα αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε- νιώθουν αμέσως το δέσιμό τους:

Η πρώτη τους σκέψη είναι: «Μα πού τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο;». Όσο όμως κι αν ψάξουν βαθιά μέσα στη μνήμη τους, είναι αδύνατον να θυμηθούν πού, πότε, πώς, τι και γιατί. Απλούστατα γιατί ποτέ δεν τον έχουν ξανασυναντήσει στην τωρινή ζωή τους και βεβαίως δεν είναι δυνατόν να θυμηθούν τίποτα από την προηγούμενη.

Το πρώτο συναίσθημα που γεννιέται είναι ανεξήγητα ευχάριστο. Μπορεί να είναι χαρά ή και ψυχική ευφορία. Και αυτό το συναίσθημα πηγάζει από το γεγονός ότι επιτέλους συναντήθηκαν. Το δεύτερο συναίσθημα που βιώνουν είναι η οικειότητα με την οποία επικοινωνούν, αν και άγνωστοι μεταξύ τους.

ΧΩΡΙΣ ΛΕΚΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Ο ΕΝΑΣ ΝΙΩΘΕΙ ΤΟΝ ΠΑΛΜΟ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.

Σε μια παρέα πολλών ανθρώπων οι αδελφές ψυχές, αν και άγνωστοι μέχρι πριν από λίγο, νιώθουν ότι γνωρίζονται καλά, νιώθουν σαν οι δυο τους να κατέχουν κώδικες που όλοι οι άλλοι αγνοούν. Τα υπονοούμενα του ενός γίνονται αντιληπτά μόνο από τον άλλο, τα αστεία του ενός προκαλούν γέλια μόνο στον άλλο. Ακολουθεί η απορία και η έκπληξη όταν διαπιστώνουν πόσα κοινά έχουν μεταξύ τους, πόσο καλά ο ένας «πιάνει» τον άλλο.
Η απορία και η έκπληξη γίνονται ακόμα πιο έντονες όταν έτσι απλά, χωρίς λόγο και αιτία, νιώθουν την ανάγκη να ανοίξουν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο και αρχίζουν να μιλούν για πολύ προσωπικά τους θέματα, θέματα τα οποία μοιραζόμαστε μόνο με πολύ κοντινούς μας ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε. Η αίσθηση ότι «εμείς οι δυο έχουμε κάτι που δεν έχουν οι άλλοι, ξέρουμε κάτι που δεν ξέρουν οι άλλοι, είμαστε στην ίδια όχθη, ενώ οι υπόλοιποι βρίσκονται στην απέναντι» είναι πολύ έντονη από την πρώτη στιγμή που θα συναντηθούν δυο αδελφές ψυχές και βεβαίως είναι φυσικό να τους προκαλεί μεγάλη έκπληξη, ποτέ όμως αμηχανία!

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΣΑΣ

Αν έτσι έχετε νιώσει με κάποιον ή κάποιους ανθρώπους, είστε πραγματικά τυχεροί και σας… ζηλεύουμε. Προσέξτε μην προσπεράσετε μια τέτοια συνάντηση ανασηκώνοντας τους ώμους, σαν να πρόκειται για κάτι ασήμαντο ή τυχαίο. Το γεγονός ότι, παρότι ψάξατε για λογικές εξηγήσεις και χειροπιαστές αποδείξεις προκειμένου να καταλάβετε αυτό που σας συμβαίνει, δεν βρήκατε ικανοποιητικές απαντήσεις δεν σημαίνει ότι πρόκειται για κάτι ανεξήγητο ή ανάξιο μεγαλύτερης προσοχής. Απλώς σκεφτείτε: αυτόν τον άνθρωπο τον έχω γνωρίσει σε κάποια προηγούμενη ζωή μου και δέθηκα μαζί του και τώρα έχω την τύχη να τον ξανασυναντώ. Μετά προσπαθήστε να μην πετάξετε αυτή την τύχη στα σκουπίδια, αλλά να την τιμήσετε όπως της αξίζει καλλιεργώντας τη σχέση σας.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΩΝ ΨΥΧΩΝ

Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της μεταφυσικής θεώρησης της ζωής και δεν είναι δυνατόν να αναλυθεί εξ ολοκλήρου στο παρόν άρθρο – το θέμα άλλωστε έχει κατά καιρούς αναπτυχθεί στο ASTRA & Όραμα και θα επανέλθουμε, γιατί είναι ανεξάντλητο. Σ’ αυτό το άρθρο ας δούμε τους δυο συνηθέστερους πιθανούς λόγους αυτής της συνάντησης.
1. Δυο ψυχές που συναντήθηκαν σε μια προηγούμενη ζωή τους ξαναβρίσκονται και σε μια επόμενη όταν έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς και οφείλουν να τους κλείσουν.
2. Η εμφάνιση της αδελφής ψυχής σε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μας είναι η -κατά άλλους- «άνωθεν βοήθεια» για την οποία προσεύχονται. Η αδελφή ψυχή έρχεται να παίξει το ρόλο του καταλύτη ή και του ανατροπέα που θα μας βοηθήσει να ξαναμπούμε στη κατεύθυνση του ντάρμα μας -του σκοπού για τον οποίο ενσαρκωθήκαμε- τη στιγμή ακριβώς που κινδυνεύουμε να λοξοδρομήσουμε. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η παρουσία της αδελφής ψυχής θα πυροδοτήσει τη σειρά των γεγονότων που εμείς εκείνη τη στιγμή επιθυμούμε. Μπορεί δηλαδή λόγω της δικής της επιρροής να κάνουμε επιλογές που να μας απομακρύνουν από συγκεκριμένους στόχους και όνειρα και να νιώσουμε χαμένοι και δυστυχισμένοι. Όμως η παρουσία της θα μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες και αργότερα να αντιληφθούμε ότι «ουδέν κακό αμιγές καλού».

ΠΟΣΟ ΚΟΣΤΙΖΕΙ Η ΒΡΟΧΗ

Ρομπότ από τον Τάλω μέχρι τα RUR

Δεν υπάρχει κάποιος ακριβής ορισμός, αλλά σύμφωνα με τη γενική άποψη το ρομπότ είναι μια προγραμματισμένη μηχανή που μιμείται τις ενέργειες ή την παρουσία ενός ευφυούς πλάσματος, συνήθως ενός άνθρωπου. Για να χαρακτηρισθεί ως ρομπότ, μια μηχανή πρέπει να είναι σε θέση να κάνει δύο πράγματα: 1) να λαμβάνει πληροφορίες από το περιβάλλον της και 2) να κάνει κάτι φυσικό, π.χ. να κινείται ή να χειρίζεται αντικείμενα. Το ρομπότ «RUR» πρωτοεμφανίστηκε στην ταινία του Karl Capek, «Rossum’s Universal Robots». Η λέξη «ρομπότ» προέρχεται από το τσέχικο «robota», που σημαίνει το μόχθο ή την σκληρή εργασία σαν σκλάβος. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να περιγράψει τους εργαζομένους της βιομηχανίας, σε μία ταινία επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ’20, από τον τσέχο συγραφέα Karel Capek, που ονομαζόταν «Rossum’s Universal Robots». Στην ιστορία, ένας επιστήμονας εφευρίσκει τα ρομπότ για να βοηθήσει τους ανθρώπους από την εκτέλεση απλών, επαναλαμβανόμενων στοιχειωδών εργασιών. Εντούτοις, μόλις τα ρομπότ χρησιμοποιηθούν για πολέμους, τότε επιτίθενται στους ιδιοκτήτες τους ανθρώπους και καταναλαμβάνουν τον κόσμο.

Μην ξεχνάμε βέβαια και την Αρχαία Ελλάδα, με τον Τάλω. O Τάλως ήταν ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ρομπότ στην Ελλάδα . Κατασκευάστηκε από τον Θεό Ήφαιστο σαν δώρο στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Τάλως ήταν τεράστιος ανθρωπόμορφος και χάλκινος. Προστάτευε την Κρήτη από τους εχθρούς της κι επέβλεπε την εφαρμογή των νόμων. Μπορούσε να κινείται πολύ γρήγορα και ήταν σε θέση να κάνει σε μία μέρα τρεις φορές το γύρο της Κρήτης (μέση ταχύτητα 250 klm/h;). Είχε την δύναμη να εκσφενδονίζει τεράστιους βράχους εναντίων των αντιπάλων του ή να τους καίει με την καυτή αναπνοή του! Με αυτόν τον τρόπο απωθούσε τα εχθρικά πλοία προστατεύοντας την Κρήτη. Το όνομα Τάλως στην αρχαία Κρητική διάλεκτο σημαίνει και ήλιος. Όπως λέει ο μύθος, όταν οι Αργοναύτες επέστρεφαν απ’ την Κολχίδα, με την δύναμη της μάγισσας Μήδειας κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τάλω. Η Μήδεια κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στον Τάλω και τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι του. Το αίμα έφυγε απ’ την μία και μόνη φλέβα του σαν λιωμένο μέταλλο!

31.10.07

ΜΟΥΣΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Μουσική στην Αρχαία Ελλάδα

Η Μουσική στην Αρχαία Ελλάδα ήταν εξαρχής κυρίως φωνητική. Η εμφάνιση αποκλειστικά οργανικής μουσικής συμβαίνει περίπου τον 6ο αιώνα π.Χ. Ο “Πυθικός Νόμος” – ένα έργο που υπήρξε κλασσικό – επιβεβαιώνει την στροφή αυτή που οδήγησε σταθερά στην επικράτηση κατά τη διάρκεια των κλασσικών χρόνων της σολιστικής ερμηνείας, τόσο στις εκδηλώσεις της ιδιωτικής όσο και της δημόσιας ζωής. Μέσα από το σύνολο των πηγών – εικονογραφία, θεωρητικά κείμενα περί Μουσικής και Αρμονικής συγγραφέων της εποχής όπως ο Αριστόξενος, ο Κλεωνίδης κ.α. – συμπεραίνουμε με σχετική ασφάλεια τον τρόπο εκτέλεσης των μουσικών οργάνων.

Η «χρήση» της λύρας λ.χ. και της κιθάρας, μας παραδίδεται με μεγάλη ακρίβεια μέσα από τις δεκάδες σωζόμενες παραστάσεις. Ειδικότερα η τοποθέτησή της, ο τρόπος που κρατά το όργανο ο μουσικός και ο τρόπος παιξίματος, η χρήση και των δύο χεριών και η «συνεργασία» του μουσικού με τον αοιδό, είναι ζητήματα τα οποία λιγότερο ή περισσότερο έχουν βρει την απάντησή τους μέσα από την προσεκτική μελέτη της σωζόμενης αγγειογραφίας σε συνδυασμό με πληροφορίες / οδηγίες που μας παραδίδονται από τους Λυρικούς Ποιητές, η ακόμα και τον Αριστοφάνη.

 Έγχορδα

Για τα όργανα των αρχαίων Ελλήνων αντλούμε τα περισσότερα στοιχεία από την πλούσια εικονογραφία και ειδικότερα από τις αγγειογραφίες, τα ανάγλυφα, τα ψηφιδωτά, τα αγάλματα κ.α. Τα σωζόμενα μουσικά όργανα, έστω και σε θραυσματική μορφή, είναι ελάχιστα, ιδιαίτερα όμως εύγλωττα, ενώ, τέλος, πηγή πληροφοριών είναι τα πάσης φύσεως έργα και κείμενα στα οποία διασώζεται ένας σοβαρός όγκος πληροφοριών, με βάση τις οποίες ο Λύραυλος δημιούργησε αυθεντικά ανακατασκευασμένα μουσικά όργανα.

H ΛΥΡΑ : το πλέον διαδεδομένο έγχορδο της αρχαίας Ελλάδας, ένα μουσικό όργανο ιδιαίτερα δημοφιλές αφού δεν ήταν όργανο απαραίτητα των επαγγελματιών. Σύμβολο του Απόλλωνα, η λύρα δεν χρησιμοποιείτο σε εκδηλώσεις σε ανοιχτούς χώρους, ενώ ήταν το κατεξοχήν όργανο για εκπαίδευση των νέων. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως το εθνικό όργανο των αρχαίων Ελλήνων.

Η ΦΟΡΜΙΓΞ : η παλαιότερη ίσως μορφή / εκδοχή της αρχαίας κιθάρας, κατεξοχήν συνδεδεμένη με την απόδοση από ραψωδούς των ομηρικών επών. Θεωρείτο ιερό όργανο και ίσως υπήρξε το πιο αρχαίο έγχορδο.

Η ΚΙΘΑΡΙΣ : συνήθως με τετράγωνη βάση είναι το μουσικό όργανο που απαιτεί δεξιοτεχνία γι’αυτό χαρακτηρίζεται ως το όργανο των επαγγελματιών κιθαρωδών και των μεγάλων μουσικών αγώνων. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένας πιο τελειοποιημένος τύπος λύρας με περισσότερες χορδές (7 ή 8 χορδές στην κλασσική εποχή ενώ αργότερα συναντούμε και όργανα με περισσότερες) και πιο δυνατό ήχο.

Η ΒΑΡΒΙΤΟΣ : με πιο μεγάλους βραχίονες και ως εκ τούτου με πιο μεγάλες χορδές, το μουσικό αυτό όργανο έχει χαμηλότερη έκταση, και ήχο γλυκύτερο και πιο βαρύ από εκείνο της λύρας.

 Η ΠΑΝΔΟΥΡΑ Ή ΠΑΝΔΟΥΡΙΣ : τρίχορδο όργανο, πρόγονος του λαούτου, ονομαζόμενο από τους αρχαίους και ως τρίχορδον

 Πνευστά

Ο ΑΥΛΟΣ & Ο ΔΙΑΥΛΟΣ : το σημαντικότερο αρχαιοελληνικό πνευστό, χρησιμοποιείτο σε όλες σχεδόν τις ιδιωτικές και δημόσιες τελετές, στους εθνικούς αγώνες, στις πομπές και φυσικά στις παραστάσεις τραγωδίας. Είχε χαρακτήρα οργιαστικό και ήταν συνδεδεμένος με την λατρεία του θεού Διονύσου.

Η ΣΥΡΙΓΞ : πνευστό ιδιαίτερα ταπεινής θέσης, χρησιμοποιείτο ευρύτατα από τους ποιμένες ήταν μάλιστα συνδεδεμένη με τον θεό Πάνα – η πολυκάλαμη εκδοχή του οργάνου ονομαζόταν μάλιστα «σύριγγα του Πανός». Η σύριγγα δεν χρησιμοποιείτο για καλλιτεχνικούς σκοπούς.

Η ΣΑΛΠΙΓΞ : Κατασκευασμένη από χαλκό. Δεν χρησιμοποιούνταν για καθαρά μουσικούς σκοπούς, αλλά για πολεμικά σαλπίσματα καθώς και για τελετουργικούς σκοπούς.

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ : μια φυσική σάλπιγγα. Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν συνήθως τρίτωνα ή κάσση ή στρόμβο.

 Κρουστά

ΤΟ ΤΥΜΠΑΝΟ : όργανο κατεξοχήν «γυναικείο», χρησιμοποιείτο περισσότερο στις οργιαστικές λατρείες – πχ Βακχικές. Όπως και όλα εξάλλου τα κρουστά, δεν χρησιμοποιείτο για καθαρά μουσικούς σκοπούς, αλλά κυρίως σε τελετές και λατρευτικού χαρακτήρα θρησκευτικές εκδηλώσεις.

ΤΑ ΚΡΟΤΑΛΑ Ή ΚΡΕΜΒΑΛΑ : ξύλινα κρουστά αντίστοιχα με τις σημερινές καστανιέτες. Χρησιμοποιούνταν για να κρατάνε τον ρυθμό των χορευτών και συνήθως τα κρατούσαν γυναίκες.

ΤΑ ΚΥΜΒΑΛΑ : κατασκευασμένα από μέταλλο, συνδέονταν κατεξοχήν με την διονυσιακή λατρεία και τελετές. Είχαν ασιατική προέλευση και μολονότι χρησιμοποιούντο δεν θεωρούντο όργανα με ουσιαστική αξία.

ΤΟ ΣΕΙΣΤΡΟ : κρουστό αφρικανικής / αιγυπτιακής προέλευσης που με τον οξύ του ήχο αποτελούσε ένα είδος ρυθμικής συνοδείας.

Ήρων ο Αλεξανδρεύς

Aπό τους πιο γνωστούς μηχανικούς και μαθηματικούς της Ελληνιστικής περιόδου ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς (100 μ.χ.) , υπήρξε η τρίτη μεγάλη φυσιογνωμία της μηχανικής μετά τους Κτησίβιο και Φίλωνα. Διετέλεσε και διευθυντής του Μουσείου της Αλεξάνδρειας (Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας) και έμεινε γνωστός από τις περίφημες κατασκευές του, οι οποίες τον κατατάσσουν ανάμεσα στις μεγαλύτερες μορφές της επιστήμης της αρχαιότητας και δίκαια τον θεωρούν σαν τον πνευματικό πρόγονο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι (ο οποίος φαίνεται να έχει διαβάσει και γραπτά που αφορούν το έργο του Ήρωνα όπως και του Αρχιμήδη). Ουσιαστικά ο Ήρων υπήρξε μαθητής και συνεχιστής του έργου των Κτησίβιου και Φίλωνα, το οποίο εν πολλοίς διέσωσε και βελτίωσε.

Το σύνολο του έργου του το ΗΡΩΝΕΙΟ είναι πραγματικά τεράστιο : 16 πραγματείες που από αυτές οι 10 έχουν διασωθεί ολόκληρες , 3 υπάρχουν σε αποσπάσματα ενώ 3 δεν διασώθηκαν. Συνδυάζοντας άριστα την θεωρία με την πράξη κατασκεύασε ένα πλήθος μηχανισμών φυσικής , αυτοματισμούς , αυτόματα μηχανήματα για θέατρα και ναούς (π.χ. την περίφημη ΚΡΗΝΗ ΤΟΥ ΗΡΩΝΟΣ), υδραυλικά ρολόγια και μεταξύ άλλων εφεύρε την «ΑΙΟΛΟΥ ΠΥΛΗ» , την πρώτη μηχανή που κινούταν με ατμό (ατμομηχανή).

Το έργο του Διόπτρα αναφέρεται στην γεωδαισία και θεωρείται από τα τελειότερα στο είδος του. Εκεί αναφέρεται και η κατασκευή του ομωνύμου οργάνου, του οποίου εξέλιξη είναι και ο σημερινός θεοδόλιχος ένα από τα βασικότερα όργανα των τοπογράφων. Άλλα έργα του είναι : Πνευματικά , Μηχανικά , Περί Αυτοματοποιητικής , Κατοπτρικά , Μετρικά , Διόπτρα , Χειροβαλλίστρας κατασκευή και συμμετρία , Βελοποιικά , Περί Όρων και Γεωπονικά .

Η ΑΙΟΛΟΣΦΑΙΡΑ

Αν και υπάρχουν ενδείξεις για απλή χρήση του ατμού από τους Αρχιμήδη και Φίλων, η ανακάλυψη της ατμομηχανής ανήκει αποκλειστικά στον Ήρωνα, ο οποίος προέβη σε αυτή την επινόηση έχοντας μελετήσει σε βάθος την θεωρία «περί της υλικής υποστάσεως του αέρα». Στην ιστορία της μηχανικής η περιστροφική ατμομηχανή που εφεύρε ο Ήρων αναφέρεται σαν Αιολόσφαιρα ή Αιόλου πύλη ή ατμοστήλη.
Η Αιολόσφαιρα είναι μία μικρή κοίλη σφαίρα τοποθετημένη πάνω από ένα κλειστό λέβητα με τον οποίο επικοινωνεί με στρόφιγγες. Ο Ατμός που παράγεται στον λέβητα, εισέρχεται μέσω στροφίγγων στην κοίλη σφαίρα και εξέρχεται από τα δύο ακροφύσια της σφαίρας τα οποία είναι σχήματος «Γ» και αντίθετα τοποθετημένα μεταξύ τους. Ο διοχετευόμενος ατμός βγαίνει υπό πίεση και κινεί την σφαίρα κυκλικά.
Το εντυπωσιακό είναι ότι η λειτουργία αυτή (κίνηση δι’ εκτονώσεως αερίου) είναι ίδια με την θεωρία της πρόωσης των σύγχρονων πυραύλων και αεριωθουμένων.
Η συμβολή του Ήρωνα υπήρξε σημαντικότατη, τόση στην διάσωση του έργου άλλων Ελλήνων μηχανικών, όσο και στην βελτίωση υπαρχόντων και ανακάλυψη νέων μηχανισμών.
Το έργο του αποτέλεσε σημείο αναφοράς και έδωσε ερεθίσματα σε πολλούς. Παράδειγμα αποτελεί η αιολόσφαιρα στην οποία βασίστηκε η χύτρα ή ατμοαντλία του Παπίνου στα 1861, η ανάπτυξή της οποίας κατά τον 19ο αιώνα έφερε την «βιομηχανική επανάσταση».

Η ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗ

Το ελληνικό κείμενο της Αυτοματοποιητικής σώθηκε ακέραιο σε 39 τουλάχιστον, χειρόγραφα. Αυτό και μόνο δείχνει το μεγάλο ενδιαφέρον που είχε το έργο του ‘Ήρωνα για τους κατοπινούς του μελετητές. Το έργο αυτό διασώθηκε κατά τα ρωμαϊκά και τα βυζαντινά, χρόνια αξιοποιήθηκε από τους άραβες και τους ευρωπαίους μηχανικούς του Μεσαίωνα, αποτέλεσε βάση για επανειλημμένες προσπάθειες ανακατασκευής των αυτόματων θεάτρων, μεταφράστηκε στα αραβικά, τα ιταλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Η Αυτοματοποιητική του Ήρωνα είναι το αρχαιότερο γνωστό κείμενο που περιέχει περιγραφές αυτόματων μηχανικών συστημάτων ικανών να πραγματοποιούν, προγραμματισμένες κινήσεις. Ο Ήρωνας παρουσιάζει στο έργο του τη μορφή και την τέχνη της κατασκευής των αρχαίων αυτόματων Θεάτρων, και τα χωρίζει σε δύο είδη: το κινητό (υπάγον) και το σταθερό (στατόν) αυτόματο.

Τα κινητά αυτόματα τα περιγράφει ως εξής: “Κατασκευάζονται ναοί ή βωμοί μετρίου μεγέθους, ικανοί να μετακινούνται αυτόματα και να στέκονται μετά σε καθορισμένες θέσεις. Και οι μορφές πάνω σε αυτούς κινούνται όλες από μόνες τους, με μια λογική ακολουθία κινήσεων που ταιριάζει στο σχετικό μύθο και τέλος επιστρέφουν στην αρχική τους θέση”.

Τέτοια αυτόματα με τη μορφή ναών είχαν επάνω τους μορφές, όπως το Διόνυσο ή τη Νίκη, που μπορούσαν να περιστρέφονται, είχαν Βάκχες που χόρευαν κάτω από τον ήχο τυμπάνων και κυμβάλων, είχαν βωμούς όπου ξάφνου άναβαν αυτόματα φωτιές και πάλι αυτόματα λουλούδια στεφάνωναν το ναό και με συστήματα υδραυλικά έτρεχε γάλα ή κρασί σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Τα σταθερά αυτόματα από την άλλη μεριά τα περιγράφει ο Ήρωνας ως εξής: “Πάνω σε ένα μικρό στύλο τοποθετείται μία σκηνή θεάτρου που διαθέτει πόρτες ικανές να ανοίγουν και που περιέχει διάταξη μορφών που αναπαριστούν ένα μύθο” . Οι πόρτες ανοίγουν και κλείνουν αυτόματα και κάθε φορά νέες μορφές παρουσιάζονται μέχρις ότου ολοκληρωθεί η παράσταση. “Και οι μορφές που εμφανίζονται ζωγραφισμένες στον πίνακα όλες να φαίνεται ότι κινούνται, εάν ο μύθος το απαιτεί, άλλες σαν να πιονίζουν, άλλες σαν να δουλεύουν με σκεπάρνια, με σφυριά ή με πελέκια και να προκαλούν με κάθε κτύπο κρότο σαν τον αληθινό”.

Και είναι ακόμα δυνατόν φωτιές ν’ ανάβουν στη σκηνή, να παρουσιάζονται πλοία κινούμενα με διάταξη στόλου, δελφίνια να κολυμπούν, μορφές να εμφανίζονται αυτόματα και να εξαφανίζονται πάλι, κεραυνοί να πέφτουν και ν’ ακούγεται ο ήχος της βροντής. Τέτοιες παραστάσεις θεατρικών έργων με πέντε πράξεις παρουσιάζει ο Ήρωνας, προκαλώντας ιδιαίτερο θαυμασμό στους θεατές του.

Αυτόματα στο Βυζάντιο

Σχετικά με τα αυτόματα, πρέπει να θυμόμαστε ότι οι πρώτες προσπάθειες πραγματοποίησής τους ανάγονται σε χιλιάδες χρόνια πριν και με αυτή την έννοια έχουμε αρχαίες μαρτυρίες κινεζικών και ινδικών επινοήσεων. Από την κλασική Ελλάδα είναι γνωστό το μηχανικό περιστέρι που κατασκευάστηκε από τον Αρχύτα, φίλο του Πλάτωνα, αλλά η μεγάλη πρόοδος έγινε κατά την ελληνιστική εποχή. Τότε έζησε και ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, μαθηματικός, φυσικός, μηχανικός και συγγραφέας πολυάριθμων έργων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει ένα σύγγραμμα μηχανικής με τον τίτλο Αυτοματοποιητική, στο οποίο μεταξύ άλλων περιγράφονται σχέδια για τη δημιουργία «ειδικών κατασκευών» στους ναούς, όπως πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν αυτόματα ή αγάλματα που σερβίρουν κρασί.

Η παράδοση διατηρήθηκε στο Βυζάντιο, όπου ήταν γνωστό το μεγαλόπρεπο υδραυλικό ρολόι της Γάζας (500 μ.Χ.), με τον Ηρακλή να χτυπά τις ώρες με το ρόπαλό του, ενώ ο χρυσός θρόνος του αυτοκράτορα Θεόφιλου στηριζόταν πάνω σε μηχανικά λιοντάρια που βρυχιούνταν όταν τα μηχανικά πουλιά κελαϊδούσαν πάνω σε ψεύτικα κλαδιά δεξιά και αριστερά. Στο μεταξύ, τα έργα του Ήρωνα είχαν μεταφραστεί στα αραβικά και είχαν διαδοθεί μέχρι τις Ινδίες.

Από τον 8ο αιώνα ο τίτλος των πρωταθλητών στο σχεδιασμό μηχανών σύνθετης τεχνολογίας πέρασε στους Άραβες. Ακολουθώντας τη γραμμή των ελληνικών μελετών, άνθισε στον αραβικό κόσμο η δημιουργία αυτομάτων κάθε είδους, όπως υδραυλικά ρολόγια, μηχανικά πουλιά και μοντέλα ανθρωπόμορφων μηχανών που ήταν σε θέση να βγάζουν ήχους ή ακόμα και να πλένουν τα χέρια. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε τα έργα των αδελφών Μπανού Μουζά (9ος αιώνας) και του μηχανικού Αλ-Τζαζάρι (συγγραφέα του έργου Βιβλίο γνώσεων των μηχανικών επινοήσεων, που γράφτηκε μεταξύ του 1204 και του 1206). Στη συνέχεια έφτασε στη Δύση η σειρά του Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο οποίος μεταξύ του 15ου και 16ου αιώνα έκανε μια ολόκληρη σειρά από εφευρέσεις όλων των ειδών: τρυπάνια, γέφυρες, όπλα, πτητικές μηχανές καθώς και ένα μηχανικό λιοντάρι που περπατά μόνο του.

Πάντως, τα δημιουργικά κατορθώματα του Ντα Βίντσι και των προγενεστέρων του πρέπει σήμερα να συνεξετάζονται με τις επινοήσεις του Αλ Μουράντι. Μελετώντας σε βάθος το χειρόγραφο, οι τεχνικοί του Leonardo 3 κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ακριβέστατες τρισδιάστατες απεικονίσεις διάφορων συσκευών, ορισμένες από τις οποίες κατασκευάστηκαν με υλικά. Όχι βέβαια χωρίς δυσκολία, καθώς ένα μέρος του βιβλίου δεν ήταν αναγνώσιμο λόγω της φθοράς που είχε υποστεί. Έτσι η κατανόησή τους απαίτησε πολλές ερευνητικές προσπάθειες. Αυτό που δυσκόλεψε περισσότερο τα πράγματα ήταν επίσης το γεγονός ότι εκεί όπου το χειρόγραφο προέβλεπε ανθρώπινες φιγούρες, αυτές δεν είναι σχεδιασμένες αλλά αναφέρονται στο κείμενο. Παρά τα εμπόδια, η ομάδα του Leonardo 3 κατόρθωσε να αποκαλύψει τα μυστικά του κειμένου. Πρόκειται για μια σημαντική εργασία εκλαΐκευσης που δεν έχει ξαναγίνει μέχρι σήμερα, η οποία πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη του σεΐχη του Εμιράτου του Κατάρ Χαμάντ μπιν Χαλίφα Αλ-Θάνι, ο οποίος χρηματοδότησε το έργο.

Το βιβλίο στη συνέχεια μεταγράφηκε, συμπληρώνοντας τα τμήματα που έλειπαν, και μεταφράστηκε στα ιταλικά, τα αγγλικά και τα γαλλικά. Τέλος, οι μελέτες του Αλ Μουράντι συγκεντρώθηκαν σε ένα dvd, ενώ το όλο έργο εκτίθεται ήδη στο νέο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης της Ντόχα, πρωτεύουσας του Κατάρ.

Δεν υπάρχουν διαστάσεις
Όμως, ορισμένα μικρά μυστικά ή ασάφειες σχετικά με τα σχέδια του Αλ Μουράντι στην πραγματικότητα υπάρχουν ακόμα. Ένα παράδειγμα: όταν κατασκευάζονται ορισμένες στρατιωτικές μηχανές, φαίνονται σαν να μην είναι τέλεια λειτουργικές, ενώ σε άλλες περιπτώσεις βρισκόμαστε απέναντι σε αντικείμενα που μοιάζουν περισσότερο με ακριβά παιχνίδια.

Μια άλλη ασάφεια προκύπτει από το γεγονός ότι στο κείμενο δεν αναφέρονται καθόλου οι διαστάσεις των μηχανών. Σε κάποια από αυτά τα φαινομενικά αινίγματα δόθηκε μια πιθανή απάντηση, όπως στην περίπτωση των πολεμικών μηχανών. Το γεγονός ότι μερικές δεν είναι χρησιμοποιήσιμες εξηγείται λαμβάνοντας υπόψη ότι το έτος 1000 η παρουσία και μόνο απέναντι στον εχθρό των τεράστιων πύργων από όπου πρόβαλλαν μηχανικά ζώα (ακόμα και αν δε λειτουργούσαν όπως έπρεπε) έφτανε για να τον τρέψουν σε φυγή. Αντίθετα, οι άλλες συσκευές μπορούσαν να δελεάσουν πελάτες στις αυλές του χαλίφη και των σουλτάνων, προσφέροντας παραμυθένιες σκηνογραφίες και παραστάσεις. Οι μελέτες κάθε τόσο εμφανίζουν παράξενες ασάφειες και τεχνικές παραλείψεις. Το γεγονός αυτό ίσως εξαρτάται από την έλλειψη προσοχής του ίδιου του Αλ Μουράντι ή, το πιο πιθανό, από παλιά λάθη αντιγραφής. Εκτός εάν ο συγγραφέας, για να μην φανερώσει σε βάθος τα μυστικά του, καταχώρησε σκόπιμα λάθη στο κείμενό του…

Αυτοματισμοί στην αρχαία Ελλάδα

Ποιος είπε ότι τα ρομπότ, οι αυτόματες πόρτες και η ατμομηχανή είναι τεχνολογικά επιτεύγματα της δεύτερης χιλιετίας; Ε, λοιπόν, όχι! Τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια φαίνεται να αποδεικνύουν αυτό που εδώ και αρκετές δεκαετίες ήταν κοινό μυστικό μεταξύ των ερευνητών: στην αρχαία Ελλάδα, κυρίως ο Ήφαιστος και ο Δαίδαλος ανέπτυξαν τεχνικές που θα τις ζήλευαν πολλοί εφευρέτες της εποχής εκείνης, αλλά και σήμερα. 

Παρακάτω μπορείτε να δείτε διάφορες χρήσιμες εφαρμογές:

  Τάλως

Ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ρομπότ στην Ελλάδα ήταν ο διάσημος Τάλως (στην αρχαία Κρητική διάλεκτο σημαίνει και ήλιος). Κατασκευάστηκε από τον θεό Ήφαιστο, ο οποίος ήθελε να στείλει την εφεύρεσή του ως δώρο στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Τάλως ήταν τεράστιος ανθρωπόμορφος και χάλκινος. Προστάτευε την Κρήτη από τους εχθρούς της και επέβλεπε την εφαρμογή των νόμων. Μπορούσε να κινείται πολύ γρήγορα και ήταν σε θέση να κάνει σε μία μέρα τρεις φορές τον γύρο της Κρήτης (μέση ταχύτητα 250 km/h!). Είχε την δύναμη να εκσφενδονίζει τεράστιους βράχους εναντίων των αντιπάλων του ή να τους καίει με την καυτή αναπνοή του! Με αυτόν τον τρόπο απωθούσε τα εχθρικά πλοία προστατεύοντας την Κρήτη.
Όπως λέει ο μύθος, όταν οι Αργοναύτες επέστρεφαν απ’ την Κολχίδα, με την δύναμη της μάγισσας Μήδειας κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τάλω. Η Μήδεια κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στον Τάλω και τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι του. Το αίμα έφυγε απ’ την μία και μόνη φλέβα του σαν λιωμένο μέταλλο! Μία άλλη εκδοχή της ίδιας ιστορίας αναφέρει ότι ο Ποίας (πατέρας του Φιλοκτήτη) τόξευσε ένα βέλος στην φτέρνα του ρομπότ, μία βίδα πετάχτηκε και ο Ιχώρ, το αίμα των Θεών, έρευσε έξω απ’ το μεταλλικό σώμα! Αρκετά νομίσματα στα οποία εικονίζεται ο Τάλως βρέθηκαν στην πόλη της Φαιστού.

   Αυτόματες πόρτες

 Η τεχνολογία της αρχαιότητας τέθηκε φυσικά και στην υπηρεσία της θρησκείας! Όταν κάποιος πιστός έκανε μία προσφορά σε κάποιον Θεό, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν ήταν, ο Θεός έπρεπε να τον ευχαριστήσει! Διαφορετικά, ίσως κάποιος άλλος Θεός κέρδιζε τις προτιμήσεις του πιστού… Με την βοήθεια της τότε τεχνολογίας, λοιπόν, κάποιες πόρτες άνοιγαν αυτόματα ταυτόχρονα με το άναμμα της φωτιάς στον βωμό
και κάποιες φορές κάποια αγάλματα άρχιζαν να κινούνται!
Ο Ήρωνας και ο Κτησίβιος λέγεται ότι είχαν φτιάξει συσκευές που μόλις άναβαν οι βωμοί του ναού μία πέτρινη σάλπιγγα ηχούσε αυτόματα προσκαλώντας τους πιστούς. Επίσης αυτόματα έπεφτε μέσα στο ναό μία λεπτή βροχή αρωματισμένου νερού, διάφορα μεταλλικά πουλιά άνοιγαν το ράμφος τους και κελαηδούσαν, κάποια αγάλματα κινούνταν ή και πετούσαν! Λέγεται επίσης ότι έλεγχαν αποτελεσματικά τον φωτισμό μέσα κι έξω απ’ το ναό προκαλώντας ακόμη και τεχνητή ομίχλη.

  Ατμοστρόβιλος του Ήρωνα

Ο Ήρων από την Αλεξάνδρεια ήταν Έλληνας μαθηματικός, μηχανικός και εφευρέτης που έζησε τον πρώτο αιώνα π.Χ. Αρχικά εργάστηκε σαν υποδηματοποιός αλλά η Αλεξάνδρεια εκείνης της εποχής με την συστηματική τεχνολογική παράδοση τον κέντρισε να ασχοληθεί με κάτι αρκετά εντυπωσιακότερο. Είναι γνωστός περισσότερο σαν μηχανικός με υδραυλικές κατασκευές, απλές μηχανές αλλά και αυτοματισμούς αλλά ήταν επίσης και σπουδαίος μαθηματικός. Υπήρξε διευθυντής της περίφημης Ανώτατης Τεχνικής Σχολής της Αλεξάνδρειας (κάτι σαν το πρώτο πολυτεχνείο).
Η πρώτη ατμομηχανή επίσης ανακαλύφθηκε απ’ τον Ήρωνα. Αποτελούταν από ένα κλειστό δοχείο που όταν το νερό που είχε τοποθετηθεί μέσα του άρχιζε να βράζει, ο ατμός κατευθυνόταν με σωλήνες στο πάνω μέρος σε μία σφαίρα με δύο αντιδιαμετρικές εφαπτομενικά εξόδους. Η ταχύτητα εξόδου του ατμού συνδυασμένη με την κατάλληλη άρμοση της σφαίρας την έκαναν να περιστρέφεται με ταχύτητα ανάλογη του βρασμού του νερού. Η παραγόμενη κυκλική κίνηση από την ατμομηχανή του Ήρωνα θα μπορούσε να δώσει κίνηση σε αρκετές μηχανές της εποχής, όπως ο τόρνος.. Δεν έχουμε όμως αρκετά στοιχεία για κάτι τέτοιο.
Αλλη ενδιαφέρουσα κατασκευή του Ήρωνα ήταν η ανεμογεννήτρια. Χρησιμοποίησε την δύναμη του ανέμου μιας φτερωτής και μετέτρεψε την κυκλική κίνηση σε παλινδρομική για να κινήσει αεραντλία που θα τροφοδοτούσε μια ύδραυλιν.

   Πιεστήριο λαδιού

 Υπήρχαν και στην αρχαία Ελλάδα (όπως υπάρχουν σε ευρεία χρήση και μέχρι σήμερα) πιεστήρια που με την δύναμη που εφαρμόζεται σε έναν κοχλία καταφέρνουν να συμπιέζουν οτιδήποτε χρειαστεί. Η δύναμη όμως που απαιτείται για την λειτουργία τους είναι συνήθως μεγάλη κάνοντας ιδιαίτερα κουραστική την χρήση τους.
Ο Ήρωνας λοιπόν κατανοώντας καλύτερα απ’ τους υπόλοιπους την μηχανική των υγρών κατάφερε και έφτιαξε μερικές συσκευές ώστε να βγαίνει ευκολότερα το λάδι απ’ τις ελιές με την βοήθεια υδραυλικής πρέσας. Αυτός ο τύπος πιεστηρίου αν και είναι δυσκολότερος κατασκευαστικά, μιας και απαιτεί σοβαρή κατασκευαστική ακρίβεια, δίνει πολύ καλύτερα αποτελέσματα μιας και ο πολλαπλασιασμός δυνάμεως που πετυχαίνει είναι εντυπωσιακός σε σχέση με το απλό μηχανικό πιεστήριο.
Ο ίδιος βασικός τρόπος συμπίεσης χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα στα περισσότερα πιεστήρια λαδιού, τυπογραφεία, ανυψωτικά μηχανήματα κλπ. Ο Κτησίβιος έφτιαξε επίσης κάποιο παρόμοιο πιεστήριο που δούλευε με αντλία κενού! Φυσικά η στεγανοποίηση που απαιτούσε η κατασκευή ήταν ακόμα καλύτερη από το υδραυλικό πιεστήριο.

  Αντλία νερού

Ο Κτησίβιος έζησε τον 2ο  π.Χ. αιώνα στην Αλεξάνδρεια. Ήταν γιος κουρέα, αλλά ευτυχώς το ευνοϊκό για τις επιστήμες περιβάλλον της Αλεξάνδρειας του επέτρεψε να αφήσει σύντομα το κουρείο και να ασχοληθεί με εφευρέσεις. Σε αρχαία κείμενα περιγράφεται ως «ιδιοφυής μηχανικός» που οι επινοήσεις του επηρέασαν  την ερευνητές της εποχής.

  Ύδραυλις

 Ο Κτησίβιος εκτός των άλλων ασχολήθηκε και με την μουσική κατασκευάζοντας το πρώτο πληκτροφόρο όργανο. Η ύδραυλις ήταν ένα μουσικό όργανο που λειτουργούσε με πίεση που του παρείχαν αντλία αέρα και υδραυλικός μηχανισμός και οδηγούσε κατ’
επιλογή των πλήκτρων ισάριθμους μεταλλικούς αυλούς. Ένας έξυπνα σχεδιασμένος και κατασκευασμένος μηχανισμός επέτρεπε σε μία αεραντλία να αποθηκεύει τον συμπιεσμένο αέρα σε μια δεξαμενή και με την βοήθεια υδραυλικού συστήματος να τον στέλνει με διαρκώς σταθερή πίεση για την λειτουργία του οργάνου. Έτσι κάθε πλήκτρο μπορούσε πάντα να στέλνει σε κάθε αυλό σταθερή πίεση αέρα. Ήταν ένα πληκτροφόρο μουσικό όργανο που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί πρόδρομος του σημερινού αρμόνιου.
Αν και κατασκευαστής της θεωρείται ο Κτησίβιος, άλλοι αποδίδουν την εφεύρεσή της στον Ήρωνα και την εξέλιξή της στον Κτησίβιο. Κοντά στο Δίον στην Πιερία το 1992 βρέθηκε τμήμα υδραύλεως του 1ου αιώνα π.Χ. Με βάση την περιγραφή του Ήρωνα και του Βιτρούβιου και το κομμάτι που βρέθηκε έγινε δυνατή η ανακατασκευή της από τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμάλη.Η ύδραυλις χρησιμοποιούταν μέχρι τον 9ο τουλάχιστον αιώνα από βυζαντινούς αυτοκράτορες. Από πολλούς ερευνητές θεωρείται ότι το εκκλησιαστικό όργανο βασίστηκε πάνω στο σχέδιο της υδραύλεως.

 Αντλίες αέρος

Οι αντλίες αυτές του Κτησίβιου χρησιμοποιήθηκαν και σε άλλες του κατασκευές από μεταγενέστερους κατασκευαστές. Μπορούν να αντλήσουν τόσο νερό όσο και αέρα ανάλογα με τον βαθμό στεγανότητας που επιτεύχθηκε στην κατασκευή. Σε πολλές
εφαρμογές χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, λόγω απλότητας της κατασκευής αλλά και αξιοπιστίας. Οι εμβολοφόροι κινητήρες εσωτερικής καύσης που χρησιμοποιούνται σήμερα σε εκατομμύρια αυτοκίνητα και άλλες εφαρμογές θεωρούνται μια έξυπνη μετατροπή αυτού του τύπου αντλίας!

του Ηλία Σφέτσου ,  πηγή: Αρχαία Τεχνολογία,  29/11/2002

Ρομποτική στην αρχαία Ελλάδα

Στον Όλυμπο, ο Ήφαιστος είχε εργαστήριο με είκοσι καμίνια και φυσερά που δούλευαν απλά με εντολές του. Κατασκεύασε επίσης αυτόματα τρίποδα χρυσά τραπέζια που τον ακολουθούσαν όπου τα χρειαζόταν. Αποδείχθηκαν χρησιμότατα και στα συμπόσια των θεών όπου ακολουθούσαν όποιον τα χρειαζόταν.

ΧΡΥΣΟΙ ΒΟΗΘΟΙ Ο  Ήφαιστος είχε φτιάξει μερικές χρυσές γυναίκες (θεραπαινίδες) να τον βοηθάνε στο εργαστήριο, να τον στηρίζουν για να περπατάει καλύτερα, αλλά και για να έχει κάποιον να μιλάει.

ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ ΣΚΥΛΟΙ Οι Θεοί ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον βασιλιά Αλκίνοο και μέσω της τέχνης του Ήφαιστου, του χάρισαν χρυσούς και ασημένιους, αθάνατους και πανίσχυρους μηχανικούς σκύλους για την προστασία του παλατιού του.

ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΚΟΥΚΛΕΣ Ο Όμηρος και ο Πλάτωνας αναφέρουν ότι ο Δαίδαλος ανάμεσα στις άλλες εντυπωσιακές του κατασκευές έφτιαξε και κούκλες για τα παιδιά του Μίνωα. Σαν βασιλικά παιχνίδια δεν ήταν συνηθισμένες αλλά μπορούσαν να μιλάνε και να κινούνται. Λέγεται μάλιστα ότι αναγκαζόταν να τις δένουν για να μην τους φεύγουν μακριά και τις χάνουν. Το ίδιο λέγεται και για τους μηχανικούς ανθρωπόμορφους φύλακες του λαβύρινθου που κινούταν με υδράργυρο.

ΤΑΛΩΣ
Ένα από τα πιο γνωστά αρχαία ρομπότ στην Ελλάδα ήταν ο διάσημος Τάλως. Κατασκευάστηκε από τον Θεό Ήφαιστο σαν δώρο στον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα. Ο Τάλως ήταν τεράστιος ανθρωπόμορφος και χάλκινος. Προστάτευε την Κρήτη από τους εχθρούς της και επέβλεπε την εφαρμογή των νόμων. Μπορούσε να κινείται πολύ γρήγορα και ήταν σε θέση να κάνει σε μία μέρα τρεις φορές τον γύρο της Κρήτης (περίπου 250 klm/h). Είχε την δύναμη να εκσφενδονίζει τεράστιους βράχους εναντίων των αντιπάλων του ή να τους καίει με την αναπνοή του που πετούσε φωτιά! Με αυτόν τον τρόπο έδιωχνε τα εχθρικά πλοία, προστατεύοντας την Κρήτη. Αρκετά νομίσματα στα οποία εικονίζεται ο Τάλως βρέθηκαν στην πόλη της Φαιστού. (βλέπε Τάλως το πρώτο αυτόματο στην αρχαία Ελλάδα). Όπως λέει ο μύθος, όταν οι Αργοναύτες επέστρεφαν απ’ την Κολχίδα, με την δύναμη της μάγισσας Μήδειας κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τάλω. Η Μήδεια κατάφερε να προκαλέσει σύγχυση στον Τάλω και τραυματίστηκε άσχημα στο πόδι του. Το αίμα έφυγε απ’ την μία και μόνη φλέβα του σαν λιωμένο μέταλλο! Μία άλλη εκδοχή της ίδιας ιστορίας αναφέρει ότι ο Ποίας (πατέρας του Φιλοκτήτη) τόξευσε ένα βέλος στην φτέρνα του ρομπότ, μία βίδα πετάχτηκε και το αίμα των Θεών, έρευσε έξω απ’ το μεταλλικό σώμα!

ΘΡΟΝΟΣ ΠΑΓΙΔΑ Ένα αυτόματο μηχάνημα κατασκεύασε ο Ήφαιστος για να εκδικηθεί την μητέρα του Ήρα που τον απέρριψε σαν άσχημο μωρό. Ήταν ένας εντυπωσιακά καλοφτιαγμένος χρυσός θρόνος. Όταν όμως η Ήρα κάθισε πάνω του αυτόματα σφίχτηκαν γύρω της αλυσίδες κρατώντας την δέσμια! Κανένας δεν μπορούσε να την απελευθερώσει απ’ τα δεσμά της και ο Ήφαιστος ούτε που δεχόταν να συζητήσει την απελευθέρωσή της. Τελικά ο Διόνυσος τον επισκέφτηκε και αφού τον μέθυσε για τα καλά τον έπεισε να ελευθερώσει την μάνα του απ’ τα δεσμά. Οι υπόλοιποι Θεοί αναγνωρίζοντας τις δυνάμεις και τα ταλέντα του τον δέχτηκαν στον Όλυμπο σαν ίσο τους.

http://mythologia.8m.com/robot.html

Η ΤΕΧΝΙΚΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 Θ. Π. Τάσιου,  Καθηγητή Πολυτεχνείου

Έχει από πολλού αποδειχθεί στη διεθνή ιστοριογραφία ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποίησαν, καλλιέργησαν και ανέπτυξαν την τεχνολογία συστηματικότατα σ’ όλη τη διάρκεια των 2000 ετών την οποία συνήθως ονομάζουμε αρχαιότητα.

Έτσι η παλαιότερη αντίληψη πως τάχα «οι Έλληνες αδιαφορούσαν για την τεχνολογία – έπρεπε να ‘ρθουν οι Ρωμαίοι για να αναπτύξουν την τεχνολογία» πέρασε στο σεντούκι της αν-ιστορίας. )παραμένει, βέβαια, ως ενδιαφέρον ιστορικό ζήτημα το ίδιο το γεγονός ότι κάποτε κυριάρχησε μια τέτοια αντίληψη – τόσο μάλιστα πλατιά, που τα σχολικά μας βιβλία συνεχίζουν να αγνοούν επιδεικτικότατα την Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία).

Με το σημερινό άρθρο, θα ήθελα να πάω άλλο ένα βήμα πιο πίσω απ’ τα ιστορικά γεγονότα καθεαυτά και να αναζητήσω – ει δυνατόν – τις καταστάσεις εκείνες που ευόδωσαν τη μεγάλη τεχνική ανάπτυξη στην αρχαία Ελλάδα. Δεν έχω βέβαια τη φιλοδοξία να παρουσιάσω μια βασική ανθρωπολογική μελέτη, η οποία θα αποδείκνυε τάχα τη «νομοτέλεια» της τεχνολογικής ανάπτυξης στην Αρχαία Ελλάδα. Νομίζω όμως ότι μπορώ να υπενθυμίσω (χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας δε ότι πίσω απ’ την ανάπτυξη αυτή φαίνεται ότι κείνται:

α) ορισμένες ευνοϊκές κοσμοθεωρητικές διαθέσεις.

β) μια επιχωριάζουσα ανθρωπιστική στάση, καθώς και

γ) ορισμένες υστερότερες πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες.

Κοσμοθεωρητική στάση

Κάθε λαός, βέβαια, στήνει τους Θεούς του κατ’ εικόνα και ομοίωσιν· οι Έλληνες δεν θα αποτελούσαν εξαίρεση.

Θα χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τις αρχικές θρησκευτικές/μυθολογικές «προβολές» των Ελλήνων, για να αντιληφθούμε (αμυδρώς, έστω) τη θέση που είχε η τεχνολογία στις πρώιμες εκείνες κοινωνίες των κατοίκων των ελληνίδων χωρών.

Θα «ξαναπροβάλουμε» δηλαδή τη θρησκεία απ’ τόν ουρανό στη γη. Λοιπόν:

α) Οι Έλληνες είχαν θεό μηχανικό τον Ήφαιστο. Άρα είχαν εξαιρετικά υψηλή αντίληψη για την τεχνολογία. Άλλωστε (για να μην υπάρξει η αμφιβολία ως προς την αμφίδρομη σχέση θεού-ανθρώπου εν προκειμένω) ιδού ότι o Ήφαιστος πέφτει απ’ τόν Όλυμπο και ζει εννέα χρόνια στη γη, δουλεύοντας μεταλλικά τεχνήματα (Ιλιάς, Σ 400).

β) Οι Έλληνες είχαν συναίσθηση του sine qua non ρόλου της τεχνολογίας για τον άνθρωπο. Στον προμηθεϊκό μύθο (Πλάτωνος, Πρωταγόρας, § 321 e) αναγνωρίζεται η εν προκειμένω αποτυχία της πρώτης δημιουργίας, και προσφέρεται ως διορθωτική πράξη η προς τον άνθρωπο δωρεά της «εντέχνου σοφίας»!

γ) Οι Έλληνες δεν περιορίζονταν στην κατασκευή χρηστικών αντικειμένων και εργαλείων μόνον, αλλά οραματίζονταν την επέκταση του σχεδιασμού των τεχνημάτων αυτών ώστε να γίνουν αυτόματα και ρομπότ: οι αυτόματοι τρίποδες στον Όλυμπο (Ιλιάς, Σ 373-378) έτρεχαν στη συγκέντρωση των θεών από μόνοι τους κι επέστρεφαν πάλι μόνοι τους. Το ίδιο και το περίτεχνο άρμα της Ήρας περνάει τις «πύλες του ουρανού αυτομάτως ανοιγόμενες» (Ιλιάς, Σ 749).

Αλλά και ρομποτικές αναπηρικές στηρίξεις κατασκευάζει ο (χωλός) Ήφαιστος -«υπηρέτριες από χρυσάφι, όμοιες με ζωντανά κορίτσια, με μυαλό, λαλιά και δύναμη» (Ιλιάς, Σ 417-420) για να τον υποβαστάζουν! Όπως άλλωστε κι ο Δαίδαλος είχε κατασκευάσει «την κινούμενην ξύλινην Αφροδίτην, εγχέαντ’ άργυρον χυτόν» (δηλαδή υδράργυρον) [Αριστοτέλους, Περί Ψυχής, 604 b, 18-20].

Οι Έλληνες οραματίζονταν την επέκταση του σχεδιασμού των χρηστικών αντικειμένων ώστε να γίνουν αυτόματα και ρομπότ

Από το πλήθος των αρχαίων μυθικών αυτομάτων και ρομπότ, ας κλείσουμε αυτήν την αναφορά, υπενθυμίζοντας και το ρομπότ-γίγαντα Τάλω: έναν άτρωτο μπρούντζινο φρουρό, που δρασκέλιζε την Κρήτη κι έριχνε βράχους στα ξένα πλοία που τολμούσαν να πλησιάσουν (Απολλ. Ροδ., Αργον., 1638-1639).

Φαίνεται λοιπόν πως έχουμε το δικαίωμα να συμπεράνουμε ότι, ήδη απ’ τις απαρχές του, ένας λαός με τέτοιες μυθοθρησκευτικές πεποιθήσεις, διέθετε ήδη μια τεχνολογία αναπτυγμένη και (το κυριότερο) μιαν υψηλή αξιακή αντίληψη για την τεχνολογία.

Το συμπέρασμα αυτό επιβεβαιώνεται κι από τα σπουδαία τεχνολογικά επιτεύγματα του μυκηναϊκού πολιτισμού, θέλω δηλαδή να πω ότι ήταν τόσο σημαντική η θέση της τεχνολογίας στις μυκηναϊκές πόλεις, ώστε μόνον μια (ακόμη παλαιότερη) τεχνικοφιλία από τα βάθη των αιώνων θα μπορούσε να τη δικαιολογησει:

— Η ανθρωπότητα θα χρειαζόταν ακόμη 1.500 χρόνια για να ξαναπετύχει διάμετρο θόλου κάτι λιγότερο από είκοσι μέτρα (θησαυρός του Ατρέως, 13ος αιώνας π.Χ.).

— Η αποξήρανση της τεράστιας λίμνης της Κωπαΐδας (13ος-14ος αιώνας π.Χ.), με διώρυγες 25 χιλιομέτρων, πλήθος αναχωμάτων και με την απαιτούμενη «καλλιέργεια» των καταβόθρων, αποδείκνυε μεγάλες ικανότητες υδραυλικής μηχανικής -οι οποίες θα χρειάζονταν άλλα 1.000 χρόνια για να ξαναποκτηθούν (γύρω στον 4ο αιώνα π.Χ.).

Έτσι, νομίζω ότι ενδυναμώνεται το βασικό μας συμπέρασμα ότι τα ελληνικά φύλα εμφορούνταν από μια θεμελιώδη κλίση προς την τεχνολογία -ήδη από την αυγή της προϊστορίας.

Ανθρωπιστική στάση

Θα προβάλω τώρα ως οιονεί υπόθεση εργασίας, την άποψη ότι τα ελληνικά φύλα είχαν αναπτύξει από πολύ νωρίς μιαν ανθρωπιστικότερη αντίληψη της ζωής -εν συγκρίσει, ίσως, με άλλους σπουδαίους προγενέστερους λαούς, όπως οι Βαβυλώνιοι και οι Αιγύπτιοι. Εάν κάτι τέτοιο γίνει αποδεκτό (πράγμα που μάλλον φαίνεται να συμβαίνει), τότε μπορεί κανείς να συμπεράνει βασίμως ότι οι Έλληνες θα είχαν πρόσθετο κίνητρο να αναπτύξουν εκείνες τις τεχνολογίες, οι οποίες θα ευόδωναν την επί Γης ανθρώπινη ύπαρξη -κι όχι απλώς την επιβίωση.

Η αποξήρανση της τεράστιας λίμνης της Κωπαΐδας, με διώρυγες 25 χλμ., αποδείκνυε μεγάλες ικανότητες υδραυλικής μηχανικής

Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν διαγωνίως μερικά απ’ τα συστατικά αυτής της ελληνικής ροπής προς την ανθρωποκεντρικότητα -εκ περισσού, έστω:

— Τάσεις για απομυθοποίηση της κοσμολογίας: αναγνώριση της Γης ως ουράνιου σφαιρικού σώματος (Αρίσταρχος, Ερατοσθένης). Εξάλλου, κινητική αιτία της ύλης δεν είναι κάποιος «νους», αλλά η δύναμη της βαρύτητας των σωμάτων (Δημόκριτος).

— Ανθρωποκεντρική τάση μέσα στα ίδια τα θρησκευτικά περιβάλλοντα: το δελφικό «γνώθι σαυτόν» αλλά και η ανθρωπική κάθαρση του ίδιου του Απόλλωνος μετά τον (απελευθερωτικό, παρά ταύτα) φόνο του Πύθωνος.

— Η γενναία προβληματική των προσωκρατικών: «Αν τ’ άλογα είχαν χέρια, θα ζωγράφιζαν το θεό τους άλογο» (Ξενοφάνης, DK, B15).

— Η αδιαπραγμάτευτη ανθρωπική στάση ζωής του Σωκράτους, ο οποίος (κατά τον Κικέρωνα) έφερε τη φιλοσοφία από τον ουρανό στη Γη («Ου το ζην περί πλείστον ποιητέον, αλλάτίο ευ ζην», Κρίτων, 48 b).

— Η ρητή ανθρωποκεντρική θεμελίωση της Ηθικής οίον Αριστοτέλη. («Κανονίζομεν τας πράξεις ημών ηδονής και λύπης», Ηθ. Νικ., 1105 α 3).

— Η απελευθέρωση του ανθρώπινου σώματος στις ελληνικές πλαστικές τέχνες. (Παράβαλλε και την ελληνιστική επιρροή στην τέχνη αναπαράστασης του Βούδα στη Γανδάρα: χαμογελαστό πρόσωπο ανθρώπου, αντί για το σύμβολο μιας πατούσας μόνον…).

— Ο φοβερός στίχος του (περσικού) Χορού στους «Πέρσες» του Αισχύλου (§ 242): «Δούλοι και υπήκοοι κανενός δεν είναι αυτοί» (οι Έλληνες).

— Ίσως να έχει εδώ τη θέση της και η χεγκελιανή αλληγορία της ήττας της (αιγυπτιακής) Σφιγγός από τον «έλλογον» Ελληνα Οιδίποδα.

Αντί δε συμπεράσματος, θα ταίριαζε εδώ να υπενθυμίσουμε και της ίδιας της τεχνολογίας την απομυθοποίηση, όταν αποσυνδέθηκε από to Μύθο κι αναγνωρίστηκε ως «προϊόν ανάγκης, μέσω εμπειρίας και μίμησης της φύσεως» (δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τον Μαρξ!). Πρόκειται για την ώριμη άποψη του Μοσχίωνος, τραγικού ποιητή του 3ου αιώνα π.Χ. (Απόσπασμα 6, Nauck)…

 Οι Έλληνες είχαν επιτύχει τη συστηματική ύδρευση των πόλεων και είχαν αναπτύξει την οδοποιία και τη γεφυροποιία

Όπως λέγαμε και στην αρχή αυτού του κεφαλαίου, είναι εύλογο να αναμένονται κάμποσες φιλοτεχνολογικές συνέπειες ενός τέτοιου ανθρωπισμού -πρόσθετες εκείνων που ήδη προβλέπονταν από την προμηθεϊκή παρέμβαση. Αφού στο κέντρο βάρους της ελληνικής ψυχοσύνθεσης δεν βρίσκεται η επέκεινα ζωή (παρά την αναμφισβήτητη ευλάβεια όλων) ούτε ο δεσπότης (παρά τις περιπέτειες της νεογέννητης δημοκρατίας), οι ανθρώπινες ανάγκες θα πρέπει να υπηρετηθούν σ’ όλο τους το εύρος: ανάγκες για την επιβίωση, για τη γνώση και για την έκφραση.

α) Η επιβίωση ήταν στόχος προφανής όλων των λαών. Γι’ αυτό και η βαβυλωνιακή και η αιγυπτιακή τεχνολογία, πέραν των θρησκευτικής εμπνεύσεως μεγαλουργημάτων (όπως ναοί γιγαντιαίοι και πυραμίδες κάδε είδους), έδωσαν σπουδαία επιτεύγματα και στα εγγειοβελτιωτικά έργα μεγάλης κλίμακας. Ανάλογα επιτεύγματα δεν έλειψαν από την αρχαιοελληνική τεχνολογία: μυκηναϊκές1 αποξηράνσεις λιμνών και υδατοφράγματα μεγάλα,

καθώς και ποικίλα μεταγενέστερα αρδευτικά έργα.2 Οι Ελληνες όμως σ’ αυτής της κατηγορίας τα έργα πρόσθεσαν τις συστηματικές υδρεύσεις των πόλεων,3 τους γερανούς και τις αντλίες,4 αλλά και την οδοποιία και τη γεφυροποιία.5

Στην ίδια κατηγορία θα κατέτασσε κανείς και τις τεχνικοεπιστημονικές βελτιώσεις στη μεταλλουργία του αργύρου, τις οποίες πέτυχαν οι Αθηναίοι στο Λαύριο6 ήδη από τον 5ο αι. π.Χ., για να φτάσουν μια παραγωγή 25 τόνων καθαρό ασήμι κατ’ έτος (μηχανοποίηση στην ανύψωση φορτίων, ελικοειδή πλυντήρια, μαζική εκκαμίνευοη κ.ά.).

Στις ανάγκες «επιβίωσης» θα μπορούσε κανείς να κατατάξει και τη στρατιωτική τεχνολογία – αλλά, για ποικίλους λόγους, αφήνω αυτό το θέμα έξω από το σημερινό άρθρο. (Πάντως, θα μπορούσα να παραπέμψω προχείρως στον Κατάλογο της Έκθεσης Αρχ. Ελλ. Τεχνολογία, ΤΜΘ/ΕΜΑΕΤ, θεσ/νίκη, 1997).

β) Αντίθετα, επείγομαι να περάσω στις ανθρώπινες ανάγκες για τη γνώση -ανάγκες ιδιαζόντως ελληνικές. Εκεί, έχουμε απ’ τη μια μεριά το γνωστό φαινόμενο της τεχνολογικής επιτάχυνσης στις ελληνίδες χώρες μετά τον 6ο αιώνα π.Χ. (εξαιτίας του παραγωγικού «υμέναιου» με τη νεογέννητη ελληνική επιστήμη7), ενώ από mv άλλη έχουμε το «αντίδωρο» ας πούμε της τεχνολογίας προς mv επιστήμη, την παραγωγή δηλαδή πλήθους μετρητικών οργάνων ακριβείας,» όπως:

— μέτρηση χρόνου (ακριβή υδραυλικά ωροσκοπεία),

— μέτρηση αποστάσεων (οδόμετρον),

— τοπογραφικά όργανα (χωροβάτης, διόπτρα),

— αστρονομικά όργανα (αστρολάβοι, αναλογικός υπολογιστής των Αντικυθήρων κ.ά.).

Αυτό το οιονεί κλειστό κύκλωμα επιστήμη-τεχνολογία-επιστήμη μου φαίνεται πως είναι άλλη μια κατάφαση της τεχνικοφιλίας των αρχαίων Ελλήνων -εμπνεόμενης όμως, ετούτη τη φορά, από μιαν ιδιάζουσα ελληνική ανθρωποκεντρική στάση. (Μια στάση που δεν θα επιζούσε μετά την αναϊεράρχηοη αξιών που συνέβη μετά τις αρχές της πρώτης χριστιανικής χιλιετίας…).

γ) Τέλος, οι ανάγκες για την έκφραση υπηρετήθηκαν ιδιαιτέρως από την αρχαιοελληνική τεχνολογία -πολύ περισσότερο απ’ ό,τι (σ’ όλους τους πολιτισμούς) η τέχνη στηρίζεται πάντα στην τεχνική. Εδώ, στην περίπτωση της αρχαίας Ελλάδας, η ιδιάζουσα τεχνολογική νοοτροπία του λαού έδωσε τη δυνατότητα να πραγματωθούν περισσότερες, καλλιτεχνικές εμπνεύσεις:

— θα εφευρεθεί η ύδραυλις (το σημερινό «όργανο») από τον Κτησίβιο (4ος αι. π.Χ.), ως συνδυασμός (α) σειράς αυλών και (β) της εμβολοφόρου αντλίας του Κτησιβίου. Αργότερα, ο Ηρών θα προσθέσει και μια «φτερωτή» (αιολική ενέργεια), για να μη χρειάζεται μυϊκή δύναμη να τρομπάρει την αντλία.

— Η κατασκευή των έγχορδων μουσικών οργάνων θα διευκολυνθεί μετά τη μαθηματικοποίηση των ήχων από τους Πυθαγορείους.

— Τα ποικίλα «διασκεδαστικά» αυτόματα των Αλεξανδρινών, ιδίως δε τα μηχανικά θεατρικά έργα του Ηρωνος9 αποτελούν ίσως την κορωνίδα αυτού του τεχνο/τεχνικού διαλόγου.

— Το ίδιο όπως και ο «από μηχανής θεός» των αρχαίων θεάτρων (συστήματα γερανών και καταπακτών), που θα συμβάλει στην ενάργεια των δρωμένων.

Το συμπέρασμα μου και απ’ αυτήν τη γρήγορη αναδρομή, είναι ότι οι αρχαίοι Ελληνες είχαν πρόσθετους λόγους να εκτιμούν την τεχνολογία όταν απολάμβαναν τα αγαθά αποτελέσματα της σε τόσο πολλούς τομείς του βίου συγχρόνως.

Ύστερες πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες

Είχαν εφεύρει πλήθως μετρητικά όργανα ακριβείας, όπως υδραυλικά ωροσκοπεία, οδόμετρον, χωροβάτη, διόπτρα, αστρολάβους

Ο (πολιτισμικά και οικονομικά) ενοποιημένος χώρος της επικράτειας του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά και των επιγόνων του (για ένα διάστημα τουλάχιστον), φαίνεται ότι συνήργησε σε μια περαιτέρω ανάπτυξη της τεχνικοφιλίας των «μετεχόντων της ελληνικής παιδείας». Η ανάπτυξη αυτή φαίνεται από την αύξηση του πλήθους των τεχνικών συγγραφέων, από την αύξηση του αριθμού των εφευρέσεων, από τη μεγέθυνση των επιμέρους επιτευγμάτων (λ.χ. η τριήρης είχε εκτόπισμα 70 τόνων, αλλά τα πλοία του Πτολεμαίου Δ΄, του Φιλοπάτορος, θα έχουν εκτόπισμα 2.500 τόνων), μπορεί δε να αποδοθεί συνοπτικά στις ακόλουθες πιθανές αιτίες:

— Περαιτέρω εντατικοποίηση της παραγωγικής σχέσης τεχνολογίας και επιστήμης. (Το Μουσείο της Αλεξανδρείας ήταν ένα είδος National Science Foundation). Αργότερα, ο διάσημος Αλεξανδρινός μαθηματικός Πάππος (3ος αι. μ.Χ.) θα πει ότι «η επιστήμη της Μηχανικής είναι χρήσιμη για πλήθος εφαρμογών στην καθημερινή ζωή -κι ακολουθείται εμμόνως απ’ όλους τους μαθηματικούς» (Συναγωγή, 8-1). Από τον καιρό του Αρχι-μήδους, είχε περάσει η εποχή του δήθεν «αδιάφορου» επιστήμονα.

— Μεγάλη συγκέντρωση πληροφοριών χάρις στη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας -όταν (σταδιακά) θα καταστραφεί, η ανθρωπότητα θα χάσει ά-γνωοτο οε μας σήμερα θησαυρό…

— Στροφή στα ενδιαφέροντα του (μορφωμένου, τουλάχιστον) πολίτη των ελληνιστικών χρόνων: αντί για γενικές κοσμολογικές θεωρίες, τώρα ψάχνουν τον κόσμο «από μέσα προς τα έξω», μ’ έναν τρόπο που προαναγγέλλει τον Γαλιλαίο. Τώρα, πολύ περισσότερο αρέσκονται στη μέτρηοη και στην κατασκευή. Η ανατομική των πτωμάτων θα αναπτυχθεί στην Αλεξάνδρεια (λ.χ. Ερασίστρατος, 3ος αι. π.Χ.), για ν’ απαγορευθεί αργότερα και να ξαναρχίσει για λίγο μόνον, χίλια διακόσια χρόνια αργότερα, στο Σαλέρνο.

— Οι μεγάλοι συγγραφείς μηχανικοί δεν είναι πλέον κτηματίες ή στρατηγοί. Ο Κτηοίβιος ήταν γιος κουρέα, ενώ ο Ηρών ήταν στην αρχή τσαγκάρης. Η εποχή της αριστοκρατικής οτάσης του Ξενοφώντος έναντι των Βάναυσων τεχνών είχε περάσει.

— Οι πηγές ενέργειας είχαν αρχίσει να διευρύνονται. Στη μυϊκή ενέργεια ανθρώπων και ζώων είχαν προστεθεί το ξυλοκάρβουνο και λίγος λιγνίτης (Θεόφραστος, »Περί Λίθων»), ενώ οι νερόμυλοι είχαν αρχίσει να διαδίδονται ήδη από το τέλος της 1ης χιλιετίας π.Χ.

— Η ελληνοποίηση στη γλώσσα, τα ήθη, αλλά και οι λίγο ως πολύ ευκολότερες επικοινωνίες των λαών, δημιούργησαν ένα κοσμοπολίτικο κλίμα (ευνοϊκό για την τεχνολογία κι αυτό).

Παρ’ όλ’ αυτά, η ελληνιστική άνθηση της τεχνικοφιλίας δεν μπορούσε ακόμη να οδηγήσει σε μια τεχνολογική επανάσταση. Δεν είχαμε φτάσει σε κρίσιμες στάθμες οικονομικών μεγεθών, τεχνικής παιδείας, αλλά και επίλυσης προβλημάτων της δυναμικής.

Κυριαρχούσε όμως ακόμη το ελληνικό προμηθεϊκό πάθος «δια της Τεχνολογίας προς τον Ανθρωπο», όπως το είχε διατυπώσει επιγραμματικότατα κι ο Αριστοτέλης (Πολιτικά, 1253 b 34-1254 α 2): «Αν τα όργανα, επειδή τα διατάσσουμε ή επειδή προαι-σθάνονται, επιτελούσαν τη δουλειά τους μόνα τους, δεν θα ‘χαν οι δεσπότες ανάγκη από δούλους».10

 Αριστοτέλης: «Αν τα όργανα επιτελούσαν τη δουλειά τους μόνα τους, δεν θα ‘χαν οι δεσπότες ανάγκη από δούλους»

 ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Βλ. Knauss J., «Spaethelladische Wasserbauten», DZA Verlag Kultur und Wissenschaft, 2002.

2. Βλ. λ.χ. Δ.Λ. Παπαδήμου, «Τα υδραυλικά έργα παρά τοις Αρχαίοις», Τεχν. Επιμελητήριο της Ελλάδος, Αθήνα, 1975.

3. Βλ. λ.χ. επιμέλεια Θ.Π. Τάοιου, «Υδρευση των Αθηνών», περιοδικό 7-Ημέρες, Καθημερινή, 24.03.2002.

4. Βλ. λ.χ.το ομώνυμο σημείωμα Θ.Π. Τάσιου στον Κατάλογο της Έκθεσης «Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία», Τεχνόπολις, 2002.

5. Βλ. Πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου «Αρχαία Ελληνική Τεχνολογία», ΕΜΑΕΤ/ΓΜΘ/Πολ. Τεχν. Ιδρ. ΕΤΒΑ, Θεσσαλονίκη, 1997.

6. Για περισσότερα βλ. Κακαβογιάννης Ε., «Μια νέα άποψη για τη λειτουργία των πλυντηρίων μεταλλεύματος της Λαυρεωτικής, κατά τους κλασικούς χρόνους», Α΄συμπ. Αρχαιομετρίας, Αθήνα 1992.

7. Βλ. Τ.Ρ. Tassios, «Counterfertilisation of Science and Technology in Ancient Greece», Int. Congress on Ancient Structures, Olympia, 2001.

8. Βλ. προχείρως οίον Κατάλογο της Εκθέσεως «Αρχαία Ελλην. Τεχνολογία» (Τεχνόπολις, 2002), την Εισαγωγή και τo Σημείωμα Θ.Π. Τάσιου για τα Μετρητικά Όργανα.

9. Βλ. Δ. Καλλιγερόπουλος: «Αυτοματοποιητική, Ήρωνος του Αλεξανδρινού», Αθήνα, 1996.

10. Ύστερα από 1.800 χρόνια, οι ουτοπικές πολιτείεςτίου Campanella και του Bacon θα στηριχθούν στην τεχνολογία για την ανακούφιση του ανθρώπου από το μόχθο και τη στέρηση.