ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ (Σπ. Νάγου)

ΑΡΕΤΗ είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων, όταν αυτή γίνεται σύμφωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύσεώς τους και όταν εναρμονίζεται και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του περιβάλλοντός τους.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι πράξεις των ανθρώπων εκείνες, οι οποίες φέρουν χαρακτήρα φυσικό και ενεργούνται κατ’ επιταγή των φυσικών νόμων.

ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ είναι υπαγορευόμενη εκ των νόμων της θείας Φύσεως να τελείται υπό των όντων της πράξη, όταν τελείται δια της ελευθέρας βουλήσεως του όντος, είναι πράγματι πράξη αρετής και μάλιστα

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι όλες οι πράξεις των όντων οι οποίες υπαγορεύονται από τους φυσικούς νόμους. Εκείνες όμως που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου ή υπέρτερου πνεύματος είναι πράξεις συνειδητής αρετής και σ’ αυτήν την περίπτωση τα όντα αυτά χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικά όντα και κατ’ αντίθεση προς τα άλλα τα μη ηθικά.

Οι σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες, κατά το πλείστον, για τους ανωτέρω (αναφερομένους) λόγους αποτελούνται από μη ηθικά ανθρώπινα όντα και οι νόμοι οι διέποντες τις σχέσεις των σημερινών ανθρωπίνων κοινωνιών δεν μπορούν να προσλαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων.

ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ Η εκδήλωση υπό των νοητικών και ηθικών όντων και η άσκηση του νόμου της αγάπης είναι. Η εκδήλωση και λειτουργία παντός πνευματικού και φυσικού νόμου υπό των νοητικών όντων και η άσκηση αυτού υπό των νοητικών και ηθικών όντων δια της βουλήσεώς τους είναι πράξη αρετής. Πράξη αρετής είναι επίσης και ο προσανατολισμός τους προς τους φυσικούς και πνευματικούς νόμους του περιβάλλοντός τους. Κάθε πράξη δια της οποίας ασκείται στην ενέργεια της ανθρώπινης φύσεως υπό των νοητικών αυτής όντων ο νόμος της αγάπης, ως και κάθε άλλος φυσικός νόμος είναι πράξη αρετής. Κατά συνέπεια

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο είναι πράξη αρετής και ταυτόχρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγαπάται ο άνθρωπος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουργίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες οι οποίες δεν απομακρύνουν τις ανθρώπινες ενέργειες του φυσικού και πνευματικού σκοπού των ανθρώπων αλλά αντίθετα συντρέχουν την εκπλήρωση αυτού.  Εκπλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού είναι η δυναμική ανέλιξη της ψυχής του ανθρώπου δια της οποίας συντελείται ο αποκαθαρμός της ανθρώπινης φύσεως, η διανοητική του ανάπτυξη και η ηθική του εμφάνιση, η οποία θα του επιτρέψει την ψυχική του μεταμόρφωση και δι αυτής το πνεύμα του θα ανέλθει σε πνευματικό κόσμο υπέρτερο του ανθρωπίνου.

Οι υπό των μυστών ασκούμενες ενέργειες, οι οποίες προσλαμβάνουν την έννοια της αρετής, πρέπει ομοίως να γίνονται με την βούλησή τους, ουδέποτε να έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες δεν θα εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό τους σκοπό.

Πράξεις των μυστών, οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό σκοπό του μύστου, είναι πράξεις αρνητικές, αρνητικές δε πράξεις καμιά αξία δεν προσδίδουν στους μύστες, αλλά αντίθετα τους χαρακτηρίζουν ως ασυνείδητα βαδίζοντες προς εκπλήρωση των καθηκόντων τους και ως εκ τούτου αρνητικά ενεργούντες προς την διανοητική και ηθική τους πρόοδο.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι γινόμενες κατ’ ελεύθερη βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των εν γένει υπερτέρων πνευματικών του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων.

Το γεγονός αυτής της κατά συνείδηση αποδοκιμασίας τους υποχρεώνει να διδάσκουν και διαφωτίζουν τους ομοίους τους και καταδεικνύουν την σφαλερή κοινωνική βούληση, προς βελτίωση αυτής και εκδήλωση ικανής πραγματικής γνώσης, η οποία θα συντελέσει στην θέσπιση πραγματικών ηθικών νόμων οι οποίοι θα διακανονίζουν τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων προς αρμονική συλλειτουργία τους και δι’ αυτής προς εκπλήρωση του κοινωνικού τους σκοπού.

Πρέπει κατά συνείδηση να διδάσκουν την έννοια της αρμονικής τους σχέσεως γιατί δι’ αυτής μόνον ανελίσσονται οι ψυχικές τους δυνάμεις και φθάνουν στον σχηματισμό της αληθούς γνώσης και δι’ αυτής στις ψυχικές τους μεταμορφώσεις.

Οι μύστες πρέπει να διδάσκουν τους ομοίους τους την αξία την οποία έχει η οργανική τους φύση, γιατί δι’ αυτής μόνον οι ψυχές προάγονται και ότι οι οργανικές τους φύσεις δεν πρέπει να αποστερούνται κανενός μέσου ικανού να δημιουργήσει πρόοδο προς αυτές, διότι το αντίθετο θα τους εκτοπίζει της πραγματικής φυσιολογικής ενέργειας σε βαθμό ώστε να αδρανούν οι ψυχικές τους δυνάμεις και ως εκ τούτου να μην επιτελείται πραγματική σ’ αυτές πρόοδος.

Το έργο των μυστών όταν κατά συνείδηση τελείται, όχι μόνον προσδίδει διανοητική σ’ αυτούς ικανότητα, αλλά και ηθική έξαρση η οποία αναβιβάζει τις σκέψεις τους στις πραγματικές αλήθειες της πνευματικής φύσεως, οι οποίες αποκαλύπτουν τα μέσα της πνευματικής τους ανόδου στις πνευματικές τάξεις οι οποίες δημιουργούν την πνευματική ευτυχία και την ήρεμη ζωή, ακόμα δε και την αυτοκυριαρχία επί των αιθέριων κόσμων, δια της οποίας δεσπόζουν επί πάντων των άλλων κατωτέρας εξελικτικής καταστάσεως κόσμων.

Το πνεύμα είναι προορισμένο εκ της θείας δημιουργίας, όταν φθάσει στην πραγματική αυτού δυναμική κατάσταση όχι μόνον να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας στις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές φύσεις, αλλά και να γίνεται ο ρυθμιστής των σχέσεων των κατωτέρων  αυτού φύσεων στις σχέσεις τους για να εξελίσσονται ακωλύτως οι ψυχές οι οποίες με το να ενεργούν στις φύσεις αυτές εξελίσσονται κατά θετική αναγωγή των δυνάμεών τους.

Και ήδη κατά τρόπο κατανοητό προς κάθε ανθρώπινη διάνοια θα καθορίσουμε τις πράξεις αρετής ώστε με βάση αυτόν (τον καθορισμό) να γνωρίζουν οι άνθρωποι ποίες πράξεις τους είναι πράγματι ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες που φέρουν χαρακτήρα φυσικό. Κάθε πράξη υπαγορευόμενη από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντός τους και τελούμενες υπό του ανθρώπου είναι πράξεις αρετής.

Το να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και να ενδιαφέρεται υπέρ της προόδου αυτών, το να αναγνωρίζει τα φυσικά δικαιώματα της ζωής των και της διανοητικής και ηθικής τους προόδου είναι αυτό εκπλήρωση του καθήκοντός του, η δε εκπλήρωση του καθήκοντός του είναι ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ.

Βέβηλοι και ενάρετοι (Σπ. Νάγου)

ΒΕΒΗΛΟΙ

Βέβηλοι καλούνται εκείνοι oι άνθρωποι των οποίων η διανοητική τους αξία δεν τους επιτρέπει να εκτιμήσουν τη θεία Φύση και τα υπέροχα και θεία μυστικά της, τα οποία χρησιμοποιούμενα παρά των ανθρώπων δίδουν στις ψυχές τους πραγματικές πτέρυγες γιά να ίπτανται και κατανοούν τις Θείες καταστάσεις των πνευματικών κόσμων.

Βέβηλοι είναι εκείνοι oι οποίοι είναι πάντοτε πρόθυμοι να ασεβούν κατά των νόμων της θείας Φύσεως, να περιφρονούν την αξίαν των νοητικών της όντων και να υβρίζουν δια των πράξεών τους τούς νόμους εκείνους δια των οποίων εξασφαλίζεται η ύπαρξη και η πρόοδος τους. Στους τοιαύτης διανοητικής καταστάσεως ανθρώπους τα υπέροχα πνευματικά τέκνα της θείας Φύσεως ουδέποτε εμπιστεύονται τα μεγάλα της μυστικά. Το ίδιο δε  πράττουν και οι μυημένοι στις Αλήθειες της Φύσεως για να μη περιέρχονται και αυτοί στην κατάσταση των βέβηλων.

ΕΝΑΡΕΤΟΙ

Ενάρετοι είναι οι μύστες γιατί και στις μεταξύ τους σχέσεις και σε εκείνες προς τους άλλους ανθρώπους ασκούν τις αρχές της αρετής και σκέπτονται και ενεργούν με βάση αυτές.

Ενάρετοι είναι οι μύστες διότι δεν ενδιαφέρονται μόνον γιά τους εαυτούς των, αλλά ενδιαφέρονται και περί πάντων των άλλων που ευρίσκονται στην ακτίνα της ενεργείας τους και αισθάνονται την υποχρέωση να παρέχουν προς τους άλλους ό,τι τους επιτρέπει η δυναμική τους ενέργεια, σε ίσον βαθμόν προς ό,τι παρέχουν στον ίδιο τον εαυτό τους προς εξυπηρέτηση της ανθρωπίνης τους ζωής και της ψυχικής τους προόδου. Εάν ενεργήσουν αντιθέτως, τότε θα χωρίσουν τα άτομά τους από τους άλλους ανθρώπους και στην περίπτωση αυτή θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων.

Η άρνηση από τους μύστες της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων θέτει αυτούς ως πορευομένους εκτός ηθικών αρχών, οι δε πορευόμενοι εκτός ηθικών αρχών είναι βέβηλοι . Οι μύστες όχι μόνον πρέπει να αναγνωρίζουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων ανθρώπων, αλλά και να συντρέχουν και στην σύνταξη και θέσπιση κοινωνικών νόμων, που να προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά. Οι τοιαύτης φύσεως νόμοι λαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων και γίνονται κατά το παράδειγμα το προκύπτον από τις σχέσεις των καθόλου νόμων της θείας Φύσεως, οι οποίοι δια της λειτουργίας τους εμφανίζουν τις θείες αρμονίες των κόσμων και των μορφών τους και δια των αρμονιών αυτών πληρούνται οι κατά μέρος σκοποί των όντων της θείας Φύσεως.

Παρόμοιους ηθικούς νόμους πρέπει να δημιουργήσει και η ανθρώπινη κοινωνία για να εμφανισθεί μεταξύ των ατόμων αυτής αρμονία και να εκπληρωθεί ο ανθρώπινος σκοπός τους. Ενάρετος είναι ο μύστης ο έχων στις ενέργειές του την κατεύθυνση αυτή. Αντίθετη κατεύθυνση του μύστη δεν θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τον ανθρώπινο σκοπό του για να έλθει σε θειότερο πνευματικό κόσμο, αλλά θα επανέρχεται να ζει επί του αυτού ανθρώπινου κόσμου, όπου αντίθετοι ηθικοί νόμοι επικρατούν, οι νόμοι εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν τα κοινωνικά άτομα και υπαγορεύουν στις σχέσεις τους να επικρατούν ταπεινές και εγωιστικές πράξεις, οι νόμοι εκείνοι που έχουν θεσπισθεί και εφαρμόζονται από την ανθρώπινη ανοησία και την περιφρόνηση προς τους νόμους της Θείας Φύσεως.