Τα μυστικά του Δίσκου της Φαιστού

Τα εικονογράμματα που δομούν την επιγραφή του Δίσκου της Φαιστού. Γόρδιος δεσμός της Αρχαιολογίας παραμένει ο Δίσκος της Φαιστού. Για τους περισσότερους είναι απλώς ένας πήλινος δίσκος διαμέτρου 16 εκατοστών που βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλείου. Ανασύρθηκε το 1908 από τα ερείπια του παλαιού μινωικού ανακτόρου της Φαιστού. Στον ψημένο πηλό του, πάχους 2,1 εκατοστών, βρίσκεται τυπωμένη μια μυστηριώδης σπειροειδής επιγραφή με 122 σύμβολα στη μία πλευρά και 119 στην άλλη. «Τυπωμένη» διότι, πολύ απλά, το υλικό αυτό είναι το πρώτο παγκοσμίως που γράφτηκε από τυπογραφικά στοιχεία (σφραγίδες). Εφέτος μάλιστα, στην επέτειο 100 ετών από την εύρεσή του, τέθηκε το ζήτημα αν ο δίσκος είναι αυθεντικός ή πλαστός…
Η Γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε το 1952 από τον Μάικλ Βέντρις (Μichael Ventris) και διεύρυνε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας κατά περίπου επτά αιώνες. Αλλά η Γραμμική Α και η γραφή του Δίσκου της Φαιστού συνεχίζουν ως σήμερα να θεωρούνται επισήμως μη αποκρυπτογραφημένες γραφές. Αδιέξοδο δε σημαίνει βέβαια ότι έπαψαν να αναδύονται πιθανές ερμηνείες.
Από το 1911 ο Τζορτζ Χεμπλ είχε υποστηρίξει ότι τα σύμβολα έκρυβαν ιωνική γλώσσα, ότι το κείμενο ήταν ιερατικό και περιέγραφε θυσία. Την ίδια χρονιά η Φλόρενς Στάγουελ είπε ότι ήταν ομηρικά ελληνικά. Το 1914 o Αλμπέρ Κουνί πρότεινε ότι είναι ένα είδος αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Το 1931 ο Φ. Γκόρντον τα ερμήνευσε ως βασκικά. Ο Βούλγαρος Βλαντιμίρ Γκεοργκίεφ το 1976 τα ερμήνευσε ως χιτιτικά, που διηγούνταν μια εμφύλια διαμάχη Τρώων. Τέλος, το 1992 ο Κιέλ Ααρτούν είπε ότι ήταν η συλλαβική γραφή μιας σημιτικής γλώσσας. Το ίδιο είπαν αργότερα και άλλοι δύο ερευνητές, ο Κύρος Χερτσλ Γκόρντον και ο Ζαν Μπεστ. Όλα αυτά, όμως, ήταν γλωσσολογικές θεωρήσεις χωρίς αποδείξεις, καθώς το κείμενο του δίσκου είναι «ανάδελφο», χωρίς ούτε ένα στον κόσμο που να περιέχει τα ίδια σύμβολα.
Τη νιρβάνα του αναπόδεικτου των επιγραφολόγων τάραξε το 1975 η εισβολή των Μαθηματικών και της Πληροφορικής στη γλωσσολογική έρευνα. Εκείνη τη χρονιά ένας μαθηματικός από το Λουξεμβούργο, ο Ζαν Φοκουνό (Jean Faucounau), ισχυρίστηκε ότι είχε λύσει μέσω στατιστικής αντιπαραβολής τον γρίφο και ότι το κείμενο του δίσκου δεν ήταν παρά πρωτοϊωνικά, μια γλώσσα που μιλούσαν και οι απόγονοι των Πελασγών στον αιγαιακό χώρο. Ως αρχή, μάλιστα, του κειμένου έδινε τη φράση: «Ο Αρίων,ο γιος του Αργου,είναι απαράμιλλος.Μοίρασε τα λάφυρα της μάχης».
Η ερμηνεία του Φοκουνό αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους μινωιτολόγους ως ερασιτεχνική φαντασίωση, αλλά τουλάχιστον ο Πολ Φορ (Ρaul Faure) βρήκε στην πρωτοϊωνική θεωρία πολλά θετικά σημεία. Ο Φοκουνό πείσμωσε και αποδύθηκε σε εκτεταμένη ιστορική και αρχαιολογική έρευνα για πειστήρια η οποία τον οδήγησε στην έκδοση δύο βιβλίων. Σε αυτά ισχυρίζεται ότι Πρωτοΐωνες δεν ήταν μόνο οι Πελασγοί και οι Μινωίτες, αλλά και οι Τρώες, οι Λούβιοι, οι Κάρες, οι Φιλισταίοι… ακόμη και οι υπερδουνάβιοι Θράκες.
Το σοκ διπλασιάστηκε όταν το 1998 ο Μηνάς Τσικριτσής ανακοίνωσε ότι η δική του έρευνα μέσω υπολογιστή τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η Γραμμική Α ήταν η γραφή μια αιολικής διαλέκτου, όπως αυτή που μιλούσαν οι Λούβιοι, απέναντι από τη Λέσβο. Είχε τροφοδοτήσει με όλα τα σύμβολα της Γραμμικής Α ένα πρόγραμμα υπολογιστή και είχε κωδικοποιήσει τη γραφή με ένα σύστημα παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για τον «Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας».
 Για να μην επεκταθούμε, με τη μέθοδο αυτή κατόρθωσε να αντιπαραβάλει τις δύο γραφές μεταξύ τους και να βρει τις φωνητικές αντιστοιχήσεις τους. Έτσι, οι λέξεις άρχισαν να παίρνουν νόημα, χωρίς ωστόσο να ερμηνεύονται όλες. Πάντως λέξεις όπως οι pa-i-to, su-ki-ri-ta και a-karu βρέθηκαν να αντιστοιχούν σε κρητικά τοπωνύμια, όπως Φαιστός, Σύβρητα και Αρκαλο. Τοπωνύμια; Μα αν ο Δίσκος της Φαιστού περιέχει τοπωνύμια, μήπως είναι… αρχαίο κτηματολόγιο; Η υποψία ενισχύθηκε το 2004, όταν μια ομάδα ερευνητών υπό τον Άχτενμπεργκ (Αchtenberg) ερμήνευσε το κείμενο του δίσκου ως τίτλο ιδιοκτησίας της νήσου, γραμμένο στα Λουβιανά. Κατ΄ αυτούς, το κείμενο αρχίζει με την πρόταση: «Στη Μεσαρά είναι η Φαιστός. (Αυτή ανήκει) στον Νέστορα, τον μέγα άνδρα των Αχαιών». Δηλαδή… ενδέχεται ο Δίσκος της Φαιστού να είναι ο καταστατικός χάρτης κατάληψης της Κρήτης από τους Μυκηναίους!
Έπειτα και από το πρόσφατα δημοσιευμένο κείμενό του στο ημερολόγιο, ζήτησα από τον Μηνά Τσικριτσή να μου εξηγήσει το πώς έφθασε στο να θεωρεί ότι ο Δίσκος της Φαιστού είναι ο «πρώτος χάρτης». Παραθέτω τη σύνοψη όσων μου είπε: «Κάποια στιγμή από την πολύχρονη ενασχόλησή μου με τον δίσκο κόλλησα στην ιδιαιτερότητα της περιοχής Β9,στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, όπου το μινωικό πλοίο συνυπάρχει με ένα μοναδικά εμφανιζόμενο στον δίσκο σύμβολο το οποίο ο επιγραφολόγος L.Godart- στο βιβλίο του «Ο Δίσκος της Φαιστού», σελ.116- αποκαλεί «τρίφτη», από την εντύπωση που δημιουργεί λόγω των κουκκίδων που εμφανίζει στην επιφάνειά του.
Παρατηρώντας το σύμβολο αυτό, θυμήθηκα απεικονίσεις παλαιών χαρτών που είχα δει στην έκδοση «Κρήτης νήσου θέσις» του Χρ. Ζαχαράκη (Μικρός Ναυτίλος- Ηράκλειο,2004, σελ.62-63).
Η Κρήτη ως σημαντικότατος κόμβος εμπορικού δικτύου της Ανατολικής Μεσογείου, κατέστη κύριο θέμα της ναυτικής χαρτογραφίας από την αρχή του 15ου αιώνα. Αλλά κυρίως οι χαρτογραφήσεις της, που ακολούθησαν το πρότυπο των πρώιμων πτολεμαϊκών χαρτών, την απεικόνιζαν με μορφή ιδιαίτερα συμβατή με την εικόνα του “τρίφτη” στον Δίσκο της Φαιστού. Αν όντως το σύμβολο αυτό απεικονίζει την Κρήτη, θα πρέπει να αναλογιστούμε με δέος την ανωτερότητα της μινωικής απεικόνισης σε σύγκριση με τους χάρτες του 16ου αι. μ.Χ.: Μέσα σε επιφάνεια μόλις ενός εκατοστού χαρτογράφησαν την Κρήτη, σημειώνοντας με κουκκίδες τα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα της. Συνειδητοποιώντας το αυτό, το πρώτο πράγμα που μου ήλθε στον νου ήταν οι ρήσεις του Ομήρου για τις πολλές πόλεις της Κρήτης και το Δαχτυλίδι του Μίνωα με τις 27 κουκκίδες για τα θρησκευτικά κέντρα της.
Πού καταλήγουμε; Στο ότι η συνύπαρξη του πλοίου και του νησιού είναι ένα πιθανό κλειδί στην αποκρυπτογράφηση του δίσκου. Η γειτνιάζουσα λέξη f W είναι πιθανόν να δηλώνει την άφιξη ή αναχώρηση πλοίων από το νησί. Κάπως έτσι θα γίνουμε και εμείς τώρα “αναχωρητές” για την οριστική αποκρυπτογράφηση αυτού του μέγιστου γρίφου!».
Πηγή: Το Βήμα, Τ. Καφαντάρη, 18/1/09 και http://www.greatlie.com/ellinismos/arxaiologia/477-ta-mustika-tou-diskou-tis-faistou.html

Στο Ίντερνετ ελληνικά χειρόγραφα από την Βρετανική Βιβλιοθήκη

Βρετανική Βιβλιοθήκη στο Λονδίνο ανέβασε στο Ίντερνετ πάνω από το ένα τέταρτο των ελληνικών χειρογράφων που διαθέτει, τα οποία αντιστοιχούν σε περισσότερους από 280 τόμους, στο πιο πρόσφατο βήμα που γίνεται για την ψηφιοποίηση σημαντικών αρχαίων εγγράφων.Τα χειρόγραφα, τα οποία διατίθενται δωρεάν στην ιστοσελίδα http://www.bl.uk/manuscripts ανήκουν σε μία, σύμφωνα με τη βιβλιοθήκη, από τις πιο σημαντικές συλλογές που υπάρχουν εκτός Ελλάδος για τη μελέτη των περισσότερων από 2.000 ετών του ελληνικού πολιτισμού.

Η βιβλιοθήκη έχει ένα σύνολο άνω των 1.000 ελληνικών χειρογράφων, άνω των 3.000 ελληνικών παπύρων και μια πλούσια συλλογή της πρώιμης ελληνικής τυπογραφίας.

Τα χειρόγραφα αυτά περιέχουν πληροφορίες για λόγιους που εργάστηκαν πάνω στη λογοτεχνία, την ιστορία, την επιστήμη, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την τέχνη της Ανατολικής Μεσογείου κατά την Κλασική και τη Βυζαντινή Περίοδο.

«Αυτό είναι ακριβώς ό,τι προσδοκούμε όλοι από τη νέα τεχνολογία, αλλά τόσο σπάνια παίρνουμε», δήλωσε η Μέρι Μπερντ, καθηγήτρια Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ σχετικά με την πρωτοβουλία αυτή, η οποία χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

«Ανοίγει μια πολύτιμη πηγή πληροφοριών σε όλους – από τους ειδικούς έως αυτούς που έχουν μια περιέργεια – οπουδήποτε στον κόσμο, δωρεάν», προσέθεσε.

Πρόκειται για την πιο πρόσφατη πρωτοβουλία της βιβλιοθήκης για να αποκτήσει πρόσβαση το ευρύτερο κοινό σε αρχαία και σπάνια έγγραφα. 

Δευτέρα, Σεπτέμβριος 27, 2010 πηγή http://taxalia.blogspot.com/2010/09/blog-post_4143.html

Δοξασμός της εργασίας

Ω εργασία,

Συ είσαι το πρώτιστον ιερότερον καθήκον παντός μύστου,

Συ δια­φυλάττεις το πνεύμα ημών από την στασιμότητα ώστε διά σου να οδηγηθή εις την πρόοδον και ανέλιξιν,

Συ εξασφαλίζεις την ελευθερίαν ημών και διδάσκεις την ισό­τητα,

Συ διαφυλάττεις ημάς εκ της διαφθοράς και του ελαττώμα­τος,

Συ καθιστάς ημάν ωρίμους, όπως γίνωμεν  δε­κταί εις τας κοινωνίας των Θεών.

Ω εργασία, έσο δεδο­ξασμένη και ευλογημένη υπό των μυστών δια τα δώρα άτινα εξασφάλισες  ημίν εν τω παρελ­θόντι και δια τα αγαθά άτινα μέλλεις να παράσχης ημίν εν τω μέλλοντι.

Δόξα εις την εργασίαν, ήτις είναι πηγήν πολιτισμού και ειρήνης εις τους ανθρώπους!

Δόξα εις την εργασίαν, ήτις καθιστά τον άνθρωπον Θεόν και τον Θεόν υπέρτερον Θεόν.

Δόξα εις την εργασίαν και τους εργάτας.

Ο ΘΕΟΣ ΑΡΗΣ

1.Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Κατά την παράδοσιν ο Θεός Άρης είναι εις εκ των Ολυμπίων Θεών και υιός του Θεού Διός και της Θεάς Ήρας ή μόνον εκ της θεάς Ήρας η οποία ζηλοτυπούσα δια την γέννησιν της Αθηνάς μόνον εκ του Διός ανευ γυναικός έλαβεν από την ανθούσαν άνθος, το ωσφράνθει ^[1] και συνέλαβε τον Άρην άνευ ανδρός, δι’ ό και ο Άρης ωνομάζετο Απάτωρ όπως κατ’ αντιστοιχίαν η θεά Αθηνά ωνομάζετο Αμήτωρ. Επίσης ο Θεός Άρης έχει και το επίθετο Ενυάλιος όπερ θεωρείται ότι προέρχεται εκ της θεάς του πολέμου Ενυούς συνεργού του Άρεως. Το επίθετο αυτό οφείλεται εις την δράσιν του Άρεως ως θεού του πολέμου διότι το όνομα Ενυώ ετυμολογείται εκ του ρήματος ενυώ όπερ σημαίνει φονεύω. Κατά τινας η λέξις Ενυώ θεωρείται ότι ήταν η πολεμική κραυγή των Ελλήνων. Το όνομα Ενυώ έφερεν κατά την παράδοσιν και μία των γραιών θυγάτηρ του Φόρκυος και της Κητούς κατά τον Ησίοδο. Ιερό πτηνό του Άρεως εθεωρείτο ο αλέκτωρ, ο λεγόμενος και «Άρεως νεοσσός», διότι είναι σύμβολο επιθετικότητος και γονιμότητος συγχρόνως. Το όνομα Άρης [2] ετυμολογείται εκ του αράν όπερ προέρχεται εκ του ρήματος αιρείν το οποίο σημαίνει κυριεύειν.

Την συμμετοχή  του Άρεως εις τας μάχας συνοδεύουν οι απεχθείς εις την όψιν υιοί του Φόβος και Δείμος (τρόμος) ενώ προηγούνται η Έρις, η Διχόνοια, ο Θυμός και αι Κήραι [3] και άλλοι δαίμονες των μαχών και πρώτη όλων αυτών είναι η Ενυώ. Εκ των προαναφερθέντων προκύπτει η σοφή αναφορά όλων όσων συνήθως προηγούνται κάθε διαμάχης τόσον δια της στενής εννοίας όσον και της ευρυτέρας, η οποία τελικώς οδηγεί εις την σύγκρουσιν μεθ’ όλων των συνεπακολούθων της. Επίσης η ανωτέρω περιγραφή μεταφέρει ως μήνυμα εις τον λαόν εις τον οποίον απευθύνεται δι’ ανθρωπομορφικού τρόπου τα δεινά τα οποία επιφέρουν η έρις, η διχόνοια και ο θυμός ως και αι λοιπαί συνοδοί του Άρεως.

Κατά τον Ορφικόν Ύμνον ο θεός Άρης θεωρείται ως  «… χαίρων εκ του αίματος των φονευομένων» και οδηγούμενον εκεί δια της συμπορεύσεως της Ενυούς. Επίσης τον θεωρεί ότι «…εμπλέκει τους ανθρώπους εις πολέμους και εις την φρίκην την οποίαν επιφέρουν…». Επίσης εις τον αυτόν ορφικόν ύμνον καλείται ο Άρης όπως «… συγκατανεύση εις τους πόθους της θεάς Αφροδίτης και να μετάσχει εις τας τελετάς του απολυτρωτού των θνητών Διονύσου του Ελευθερέως …» και όπως «… ανταλλάξη την ισχύν των όπλων μετά έργων ειρήνης … διότι η ειρήνη τρέφει τους νέους και παρέχει ευτυχίαν…». Ενταύθα δέον να διευκρινισθή ότι τα έργα ειρήνης γίνονται μέρος της ζωής μας εφ’ όσον κατανικήσουμε τον εντός μας ευρισκόμενον εχθρόν.

Ο θεός Άρης και η θεά Αθηνά  Εις την ελληνικήν μυθολογίαν, η οποία εκπροσωπεί την εξωτερικήν όψιν της ελληνικής θρησκείας, ο Άρης θεωρείται η προσωποποίησις της βίας και των συμφορών του πολέμου, εν αντιθέσει προς την Αθηνάν ήτις είναι προσωποποίησις της μετά συνέσεως ανδρείας. Επίσης η ιερά παράδοσις μας παρακινεί όπως συγκρίνουμε την ασύνετη επιθετικότητα, αντιπροσωπευομένην υπό του θεού Άρεως, με την αντίστοιχον συνετήν τοιαύτην αντιπροσωπευομένην υπό της θεάς της σοφίας Αθηνάς και δεικνύει ότι η σύνεσις και η ανδρεία υπερισχύουν της ασύνετης επιθετικότητος.

Ο Άρης θεωρείται το τέλειον πρότυπον του ανηλεούς και άνευ ηθικών αρχών πολεμιστού εν αντιθέσει προς την Αθηνάν σύμβολον του δικαίου αμυντικού πολέμου και εις την παράδοσιν φέρεται ως πάντοτε νικημένος υπό της θεάς Αθηνάς η οποία θεωρείται και ως προστάτιδα των Ελλήνων και ως εμπνεύστρια των ηθικών τους αρχών ως τούτο προκύπτει και εκ της φράσεως «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρις». Ο θεός Άρης και η θεά Αθηνά εις την μυθολογίαν αναφέρονται  ότι εκπροσωπούν αντιθέτους απόψεις και ότι υποστηρίζουν διαφορετικάς αρχάς και εις απάσας τας μεταξύ αυτών συγκρούσεις η θεά Αθηνά φέρεται ως νικήτρια.

Η ανωτέρω σύγκρισις, η οποία τονίζουμε εκπροσωπεί την εξωτερικήν όψιν της ελληνικής θρησκείας, μεταφέρει εις τον λαόν εις τον οποίον απευθύνεται τα εξής μηνύματα: α) ότι μόνον εις αμυντικούς πολέμους πρέπει να εμπλέκονται και β) ότι το πνεύμα (θεά Αθηνά ήτις εξήχθη εκ της κεφαλής του Διός) υπερισχύει της ύλης (θεός Άρης όστις εγεννήθη εκ της θεάς Ήρας). Δια τούτο οι Έλληνες θεώρησαν την θεάν Αθηνάν ως προστάτιδων των.

Ο θεός Άρης και η θεά Αφροδίτη Η παράδοσις αναφέρεται και εις τον έρωτα του θεού Άρεως μετά της θεάς Αφροδίτης συζύγου του θεού Ηφαίστου και εις την σύλληψιν αμφοτέρων δια Χρυσού Δικτύου του θεού Ηφαίστου επί της κλίνης του. Το δίκτυον τούτο ήτο άθραυστον και ουδείς ηδύνατο να το διασπάση. Αι λοιπαί λεπτομέρειαι δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία ώστε να αναφερθούμε επ’ αυτών.

Ο Άρειος Πάγος Ο Άρης αναφέρεται ότι είχεν αποκτήσει μίαν κόρη την Αλκίππη την οποία εβίασεν ο Αλλιρόθιος, υιός του Ποσειδώνα. Αυτό είχεν ως αποτέλεσμα να φονεύση ο Άρης τον Αλλιρόθιον και να οδηγηθη εις δίκην από το συμβούλιον των Θεών. Το συμβούλιον των θεών συνεδριάσαν εις λόφον πλησίων της Πνύκας ετιμώρισεν τον Άρην όπως υποβληθεί εις καθαρμόν και να ζήσει επί τι διάστημα ως δούλος.

Έκτοτε καθιερώθηκεν ο λόφος αυτός δια τους Αθηναίους να χρησιμοποιείται ως ποινικόν δικαστήριον και ονομάσθηκε, εκ του ονόματος του πρώτου δικασθέντος, Άρειος Πάγος (δηλαδή βράχος του Άρεως).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Άρης είναι ο θεός του πολέμου κατά την ελληνική μυθολογία, γιος του Δία και της Ήρας και αδελφή του ήταν η Έριδα. Εξαιτίας της ιδιαίτερης πολεμοχαρούς φύσης του αρκετοί συγγραφείς του 19ου αιώνα ισχυρίστηκαν ατεκμηρίωτα ότι ήταν ξένος θεός, καθώς θεωρούσαν ότι η ελληνική φαντασία αποκλείεται να δημιούργησε έναν τόσο άγριο θεό. Στους μύθους ο Άρης εμφανίζεται πολεμοχαρής και προκλητικός και εκπροσωπεί την παρορμητική φύση του πολέμου. Είχε δύο γιους, τον Δείμο και τον Φόβο, που έδωσαν το όνομά τους στους αντίστοιχους δορυφόρους του πλανήτη Άρη. Ο Θεός Άρης έλαβε μέρος στον πόλεμο της Τροίας με το μέρος των Τρώων. Συνδέθηκε ερωτικά με τη θεά Αφροδίτη, αποκαλύφθηκε όμως από το σύζυγό της, θεό Ήφαιστο. Χάρη στον γιο του τον Οινόμαο από την Στερόπη, ο Άρης έγινε πρόγονος ονομαστών προσώπων, όπως του Ατρέα, του Θυέστη, του Αγαμέμνονα, του Μενέλαου, του Αίγισθου, του Ορέστη, της Ηλέκτρας, του Πυλάδη, του Πιτθέα, του Θησέα, του Ιππόλυτου, της Ιφιγένειας, του Δημοφώντα, του Ακάμαντα, του Ευρυσθέα, του Αμφιτρύωνα, της Αλκμήνης, του Ιόλαου, του Ηρακλή, της Αδμήτης, του Κοπρέα, του Αλκάθοου και του Αία του Τελαμώνιου. Από την κόρη του Αρμονία έγινε πρόγονος των απόγονων του Κάδμου, οι οποίοι είναι ο θεός Διόνυσος, το τέρας Σφίγγα και ονομαστά πρόσωπα, όπως η Σεμέλη-Θυώνη, η Ινώ-Λευκοθέα, ο Πενθέας, ο Ακταίωνας, ο Μελικέρτης-Παλαίμονας, ο Λάιος, ο Οιδίποδας, ο Οινοπίωνας, ο Στάφυλος, ο Θόας και ο Άνιος. Από τον Θέστιο ο Άρης έγινε πρόγονος της Αλθαίας, της Λήδας, του Μελέαγρου, της Δηιάνειρας, του Τυδέα, του Διομήδη, της Ωραίας Ελένης, της Κλυταιμνήστρας, των Διοσκούρων και του Αμφιάραου. Από τον Φλεγύα ήταν πρόγονος του θεού Ασκληπιού.

---

[1] Θυμίζει την περίπτωσιν της μητέρας του Ιησού η οποία συνέλαβε όταν ωσφράνθη τον κρίνο.

[2] Ο θεός Άρης εις την αιολικήν διάλεκτον αναφέρεται ως Άρευς ή Άρες.

[3] Αι Κήραι είναι θεότητες του θανάτου και της δυστυχίας.

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ομιλία Σπ. Κ. Νάγου, την 9ην Μαΐου 1905

Λαμβάνω τον λόγον να ομιλήσω σήμερον περί του θείου της Φύσεως μύστου Πυθαγόρου, διότι η ημέρα αυτή ενέχει σπουδαιοτάτην σημασίαν και το καθήκον μου προς τον υπέρτατον μύστην όπως εκπληρούται. Αυτός, ο οποίος υπήρξεν βαθύς γνώστης της Φύσεως, ο οποίος επεσκόπησε τας θείας λειτουργίας του Σύμπαντος, δυσμενώς ήθελε με ακούσει περί αυτού ομιλούντα εις ημέραν κατά την οποίαν δεν θα ετελείτο μυσταγωγία θεών οι οποίοι κυριαρχούν εις την Γην ως Βασιλείς, των οποίων αι επιρροαί κανονίζουν τας μορφάς της. Δυσμενώς ήθελε με ακούσει εάν ωμίλουν εις ημέραν κατά την οποίαν η επιρροή της δεν θα είχεν διπλήν σημασίαν και διττήν επί των ανθρώπων επιρροήν και δεν θα με ανεγνώριζεν ως ακολουθούντα τα θεία του ιδεώδη και τας αληθείας του, αι οποίαι όταν επικρατήσουν εις τον κόσμον θα βασιλεύσει πλήρης γαλήνη και αι ψυχαί της Γης θα φέρουν διάδημα πλαισιούμενον από αίγλην και καταύγαζαν Φως. Δια τούτο ομιλώ κατά την ημέραν αυτήν κατά την οποίαν το θείον του απείρου Κάλλος παραδίδει τας θείας του επιρροάς προς το θείον Φως το οποίον υπαγορεύει, όχι μόνον τας αρμονίας του Κόσμου αλλά και πρωτεύει εις την συντέλεσιν της ανθρωπινής μορφής, κληροδοτόν εις τας ψυχάς το μέσον της εκ του σκότους σωτηρίας των. Ο Ουρανός ενέχει εν αυτώ ως ιθύντορας των δυνάμεων του δώδεκα Βασιλείς. Οι Βασιλείς αυτοί είναι οι διευθετούντες τας επιρροάς του προς την Γην εκ των οποίων η μορφή της λαμβάνει την τοιαύτην αίγλην και αναπτύσσει την εξέχουσαν εις την ανθρωπίνην μορφήν ψυχήν της κατά μείζονα λόγον των ψυχών των άλλων μορφών της. Εις τους θείους αυτούς Βασιλείς κατανέμονται αι επιρροαί του Ουρανού, δηλαδή ο Ουρανός παραδίδει τας δυνάμεις του και έκαστος εξ αυτών κυριαρχεί επί της Γης το δωδέκατον του έτους. Κατά την ημέραν λοιπόν αυτήν τερματίζεται η κυριαρχία της Βασιλίδος του Κάλλους και διαδέχεται αυτήν ο Βασιλεύς του Φωτός. Κατά την ημέραν αυτήν υπογράφεται η συνθήκη της παραδόσεως και παραλαβής των επί της Γης επιρροών παρισταμένων και κυριαρχούντων σήμερον αμφοτέρων.

Η παραδίδουσα την επιρροήν του Κάλλους εκ του οποίου εξεπορεύθη εν τη Γη το θείον Άρωμα το οποίον έψαυσε όλων μας τας αισθήσεις είναι η μεγάλη θεά Αφροδίτη. Είναι η μεταδόσασα το μέσον της διαιωνίσεως του εσωτερικού Λόγου της Φύσεως εις την ανθρωπίνην μορφήν, εις την οποίαν τελείται ιεροτελεστία της ψυχής της ανθρωπότητας προς την μορφήν της, δια της οποίας η ψυχή λαμβάνει την δύναμιν της νοήσεως γευομένη τον ηδύν καρπόν τον οποίον παρεσκεύασε η μεγάλη θεά και ούτω σώζεται η ψυχή ερχόμενη εις το Φως εγκαταλείπουσα το έρεβος. Ω θεία μυσταγωγία πάντων των μυστηρίων. Επέτρεψαν εις εμέ να είπω προς την θνητήν ανθρωπότητα εις ένδειξιν λατρείας μου προς το Κάλλος δύο λέξεις, όπως ενωτισθεί του θείου νάματος και σωθεί εκ της φθοράς, την οποίαν αυτή δι’ εαυτήν παρασκευάζει, ακολουθούσα τας εμπνεύσεις του σκότους. Παραλαμβάνει λοιπόν ο θεός Απόλλων, όχι ο θεός του εξωτερικού του Ηλίου φωτός, αλλά του θείου του εσωτάτου του Ηλίου Λόγου ο οποίος μεταδοθείς εις την ανθρωπίνην μορφήν δια του ανθρωπίνου κάλλους το οποίον παρεσκεύασε η θεά Αφροδίτη, την μετέβαλε εις θείαν Μούσαν εκ της οποίας αντλούμεν ό,τι μεταδίδομεν προς σας. Πάσα της Φύσεως ψυχή όταν λατρεύει την δικαιοσύνη και ενασμενίζεται προς τας θείας επιρροάς και εκδηλούται εις αυτήν η θεία λατρεία καθίσταται Μούσα, δηλαδή αιωνία εμπνευσμένη Γαλήνη. Ενωτίσου εις το Φως αυτό ανθρωπίνη ψυχή, εάν θέλεις να καταστείς θεία Γαλήνη. Ποίος λοιπόν είναι ο θείος σοφός περί του οποίου θέλομεν να ομιλήσωμεν σήμερον συνδυάζοντες την ύπαρξίν του εις την Γην προς τας θείας του Ουρανού επιρροάς; Είναι ο γεννηθείς κατ’ αυτήν την ημέραν και τον οποίον περιέβαλαν αμφότεροι αι θείαι επιρροαί τας οποίας ελάτρευσεν, το δε φως των στέφανον παρεσκεύασεν και περιέβαλεν την θείαν του μορφήν, χρυσαί δε ακτίνες του Ηλίου και ευώδης χυμός του θείου Κάλλους ψαύσας ολόκληρον την υπόστασίν του της μετέδωσε θείον Φως και θείον Κάλλος. Εκαλλύνθη η μορφή του θείου σοφού, εφωτίσθη το πνεύμα του και διείδεν τας λειτουργίας και μυσταγωγίας της Φύσεως και είπεν «Ω θεία αρμονία! το παν εις Σε αποτελεί μορφήν και πάσα μορφή το κάλλος σου περιβεβλημένη Αινεί την θείαν υπόστασίν σου! θεία αρμονία, ο υπαγορεύσας εις σε το Κάλλος, είναι ο κατέχων τα σκήπτρα του θείου Απείρου Μέγας Ζευς, του οποίου ο γόνος εξεδηλώθη εις εστίας απείρου φωτός εν τη Φύσει, εις τον οποίον υπολανθάνει το σπέρμα της θεοποιήσεως πασών των υπό Σου συντελουμένων μορφών. Το Παν, θείαν αρμονίαν, εκρέει εκ της αρχής της συστάσεως των μορφών της Φύσεως την οποίαν κατέχει ο μέγας Ζευς και παράγει τας θείας προσωπικότητας, αι οποίοι καταλαμβάνουσαι τας δυνάμεις καθίστανται Βασιλείς αυτών και η πτωχή μας Γη δεχόμενη τας θείας επιρροάς των μεταβάλλεται εις μορφάς και συνειδήσεις, θείον Άπειρον, υπήρξες Μονάς εις την οποίαν το Πάν συνεσπειρούτο, αλλά παραγωγός Μονάς. Παρήγαγες πάσας τας αλλάς Μονάδας και οι άπειροι εκ Μονάδων αριθμοί σου αποτελούν την αρμονίαν σου. Δεν είσαι θείον Άπειρον ή αριθμός, διότι ούτω καθίσταται νοητόν εις πάσαν εις την Φύσιν Μονάδα η οποία διακρίνεται των άλλων ως έχουσα ιδίαν μορφήν. Σκοπός σου θείον Άπειρον είναι η υπαρξίς σου κατά μονάδας. Τούτων απώτερος σκοπός η θεία γαλήνη και η συγκέντρωσις εις εκάστην της αισθητικής αντιλήψεως πασών των θείων σου ενεργειών, θείον Άπειρον, Σε Αισθάνομαι, διότι εντός μου Σε φέρω. Είμαι ως ήσο αρχικώς Μονάς. Είμαι και εγώ ως Συ Άπειρον και όταν εις εμέ συντελεσθεί ως εις Σε συνετελέσθη, αρμονία, τότε, ώ θεία του Απείρου έκφρασις, η υπόστασίς μου θα καταστεί δεσπόζουσα θέλησις ως του Μεγάλου Διός και θα αναθέσεις εις την θέλησίν μου την επίβλεψιν της θεία Σου αρμονίας, θα με δεχθείς ως δεσπόζούσαν και κυριαρχούσαν δύναμιν επί της θείας εν θεία Φύσει εκφράσεως Σου. Ω αδύνατοι την ψυχήν και τον νουν άνθρωποι! Σείς, οι οποίοι νομίζεται εαυτούς θείους την γνώσιν, περιγράψατε δι’ ολίγων την ύπαρξιν και τον σκοπόν του Απείρου, ως περιέγραψεν αυτόν ο θείος σοφός δια να εννοήσετε τίνες είσθε. Ω άνθρωποι θνητοί! Ακροασθείτε τον θείον σοφόν εις ό,τι κατωτέρω θα είπω και αν είσθε αληθώς ως προείπον και σεις Μονάδες ενέχουσι εντός των το θείον Άπειρον και αισθανόμεναι αυτό, ακολουθήσατε την οδόν την οποίαν εκείνος εχάραξε.

Έργον μου έλεγεν, είναι όχι να βαδίσω επί εκείνων των, γραμμών επί των οποίων οι θείοι μύσται εχάραξαν εις τα τελούμενα μεγάλα μυστήρια. Εις αυτά τελούνται θείαι τελεταί αι οποίοι γεραίρουν τας ενεργείας της Φύσεως και αποκαθιστούν τους μυουμένους εις την θείαν γνώσιν. Βεβαίως αυτό είναι θείον έργον. Έργον μου είναι να συντρέξω εις την παραγωγήν αρμονίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων, διότι όταν δεν επικρατεί αρμονία η ανθρωπότης ευρίσκεται εκτός σκοπού. Το Άπειρον αποτελείται από πληθύν ατομικοτήτων. Τα άτομα αυτά είναι αι μορφαί του Απείρου αι συντελούσαι εις την αρμονίαν του.

Η συντέλεσις της αρμονίας είναι καθολικός σκοπός των ατομικοτήτων. Ο σκοπός αυτός είναι η επίτευξις εις εκάστη ατομικότητα ιδίας μορφής. Μη δε της αρμονίας επιτυγχανομένης το Άπειρον δεν επιτυγχάνει τον σκοπόν του. Αι μορφαί του απόλλυνται. Απολλυμένων δε των μορφών του Απείρου, τούτο επανέρχεται εις τα ίδια. Η εις τα ίδια επαναφορά του Απείρου θα ήτο συντέλεσις της καταστροφής του, αλλά αυτό δεν συντελείται εις το Άπειρον. Δεν συντελείται, διότι εκάστη μορφή αυτού βαίνει κατά προδιαγραφέντα νόμον και η επαναφορά της εις τα ίδια ουδέποτε συντελείται. Το Άπειρον εν τω συνόλω του διευθετείται υπό επιστατού τινός νόμου ο οποίος αφού πρότερον συντελέσει την αρμονίαν και μεταβάλει την αποτελούσαν αυτό ούσίαν εις ειδικός μορφάς, τας εξαναγκάζει να ακολουθούν ωρισμένην κυκλικήν τροχιάν. Όθεν το παν βαίνει κατά κύκλον, αλλά το πέρας του κύκλου ουδέποτε καταλήγει εις την αφετηρίαν του. Η κατάληξις επί του αυτού σημείου της αφετηρίας θα εσήμαινε διάσπασιν της αρμονίας και καταστροήν του Απείρου. Η εν αυτώ κίνησις θα έχανε την τροχιάν της και αι μορφαί θα περιεπλανώντο επί των μορφών και συγκρούσεις και καταστροφαί θα ετελούντο. Πασά μορφή του Απείρου βαίνει προς το άπειρον αυτής, η δε ταχύτης της καθίσταται αισθητή εις τας αντιλήψεις των ανθρώπων μετά πάροδον αιώνων. Αι μορφαί αι οποίαι αποτελούν το σύστημα το οποίον διευθετεί η εστία του Ηλιακού φωτός δια της επ’ αυτών επιρροής του, ποιούν την τροχιάν τους κατά κύκλον ανάλογον, εκάστη καί όλαι ομού συντρέχουν να βαίνει ολόκληρον το Ηλιακόν σύστημα εκφεύγον της αισθητής εις ημάς τροχιάς εισερχόμενον εις ετέραν, την οποίαν θα διακρίνωμεν παρατηρούντες επισταμένως μετά πάροδον αιώνων τινών. Αι εις το Άπειρον κινήσεις των μορφών του Ηλιακού μας συστήματος το σώζουν της καταστροφής και αι μορφαί μεταβάλλονται αποτελούσαι τελειότερος τοιαύτας.  Ουδεμία μεταβολή επί των μορφών θα επετυγχάνετο άνευ αυτής της κινήσεως. Το Φως θα έχανε το λόγον της υπάρξεως του και πλήρες σκότος θα περιέβαλε ό,τι βλέπωμε σήμερα υπό μορφήν απείρου κάλλους. Αλλά ενώ το Άπειρον δεν διαφεύγει της διευθετήσεως του εσωτάτου αυτού νόμου και αι μορφαί του επιτελούν τους αναμορφωτικούς των κύκλους, διαφεύγει την επιρροή του η συνείδησις η υπό μορφήν πνεύματος εκδηλωθείσα.

Ο θείος νόμος καταμερίζεται εις τας συνειδήσεις και εκάστη αυτών αφ’ εαυτής ορμώμενη, ποιείται κινήσεις, λαμβάνουσα λόγον υπάρξεως αφ’ εαυτής και δύναμιν συντηρήσεως από την άπειρον πηγήν του καθολικού νόμου δια συστήματος οργανικού, εις την παραγωγήν του οποίου συντρέχει. Αι ούτω συντελούμεναι πνευματικοί μορφαί αποτελούν ίδιον σκοπόν, τον σκοπόν τον οποίον αναφέραμε. Η επίτευξις αυτού του σκοπού επιτυγχάνεται δι’ αρμονίας των πνευματικών σκοπών και δι’ αρμονίας αυτών προς πάσας τας μορφάς της εχούσης ανεκδήλωτον πνευματικήν μορφήν Φύσεως. Στενότατη αλληλεγγύη των πνευματικών προς τας φυσικός μορφάς πρέπει να τελείται. Αι φυσικοί μορφαί μεταδίδουν την δύναμίν τους εις τας πνευματικός μορφάς και συντρέχουν τας τελευταίας να εκδηλώνουν ό,τι ακόμη δεν έχουν εκδηλώσει. Τα υπό των πνευματικών μορφών εκδηλούμενα δια της επιρροής των φυσικών μορφών είναι νόησις και αίσθησις των τελουμένων λειτουργιών της Φύσεως, η δε μεταξύ των πνευματικών μορφών επιτελουμεν αλληλεγγύη και αρμονία συντρέχει ώστε εις το να διαχέεται παρασκευαζόμενη ένεκα της επαφής αυτών (πνευματικών μορφών) προς τας φυσικός μορφάς ζωή εις ολόκληρον το πνευματικόν σώμα. Η διάχυσις της Ζωής είναι ο έτι μείζων επιδρών νόμος των ψυχών της ανθρωπότητας, δια να εκδηλούν τας δυνάμεις των προς συντέλεσιν μείζονος πνευματικής μορφής εκ της οποίας συντελείται η θεοποίησις της συνειδήσεως του Απείρου. Ουδέν συντελείται μη επικρατούσης αρμονίας επί των πνευματικών μορφών, επανερχομένων και ποιουσών την κυκλικήν των περιφοράν επί τα αυτά σημεία και εντεύθεν συγκρούσεις, γένεσις παθών, θλίψις, οδύνη, περιπλάνησις. Αι πνευματικοί μορφαί εκφυγούσαι της αληθούς αυτών τροχιάς παρήγαγαν την σύγχυσιν προς την οποίαν από αιώνων η ανθρωπότης παλαίει.

Ο θείος μύστης λοιπόν δεν ήρκέσθη να καταδείξει, ως τα αλλά μυστήρια, τας τελούμενης λειτουργίας της Φύσεως, αλλά επεζήτησε να επαναφέρει την εκτροχιασθείσαν ανθρωπότητα εις την φυσικήν αυτής τροχιάν, υποδείξας δια σοφού συσιήματος τα μέσα της επαναφοράς. Υπαγόρευσε τον τρόπο της διαίτης, τον τρόπον της κοινωνικής οργανώσεως, τους νόμους οι οποίοι έπρεπε να είναι οδηγοί των ανθρωπίνων πράξεων και βουλήσεων. Ως άλλος Προμηθεύς μετέδωσε το Φως, εκείνο τα οποίον έπρεπε να κανονίσει τας σχέσεις των πνευματικών μορφών και εδίδαξε να εγκαταλείψουν τον τότε κρατούντα τρόπον της κοινωνικής οργανώσεως. Ο,τι θα επιζητήσει η ανθρωπότης του μέλλοντος η οποία θα συναισθανθεί την υπαρξίν της, τούτο τότε υπαγόρευσε και εδημιούργησε μυσταγωγικόν σύστημα εις το οποίο κατέδειξε εις όσους εμυήθησαν κατά τρόπον αντιληπτικότατον τον οποίον και αυτός ο Ιησούς εζήλωσε, την δημιουργίαν και λειτουργίαν του απείρου της συνειδήσεως και τον σκοπόν της, προς τον σκοπόν οι μυούμενοι να διακρίνουν ότι επιβάλλεται η οργάνωσις των πνευματικών μορφών και ότι μέγιστον πάντων των καθηκόντων του σοφού είναι να συντρέξει εις την παραγωγήν κοινωνίας εν αρμονία της Φύσεως βιούσης. Εδίδαξεν, ότι αι ψυχαί της ανθρωπότητας ακολουθούσαι τον τρόπον τον οποίον ακολουθούν του νοείν, θα περιπλανούνται φερόμενοι από οργανισμού εις οργανικόν σώμα και από οδύνης εις οδύνην. Υπέδειξεν την κατάπαυσιν των παθών και της εκτρόπου ζωής δια της αποχής από ωρισμένας τροφός και εδίδαξε το δικαίωμα εκάστης προσωπικότητας το οποίον έχει, ως αποτελούσα εκάστη ιδίαν μορφήν της Φύσεως. Προ πάντων δε κατέδειξε, την ανάγκην της αρτίας οργανικής διαπλάσεως της ανθρωπότητας, διότι ως έλεγεν, όταν το Όργανον της ψυχής δεν είναι ικανόν να δέχεται τας επιρροάς της Φύσεως, η ψυχή πάσχει και ουδέν δύναται να νοεί εξ όσων προς αυτήν γίνονται. Η οργανική διαμόρφωσις της ανθρωπότητας και η επίτευξις αρμονίας μεταξύ των υποστάσεων αι οποίαι την αποτελούν θα επιφέρει εις αυτήν την γαλήνην, η οποία και θα της χρησιμεύσει ως μέσο να διοχετευθούν προς αυτήν αι οδηγίαι των θεών. Οι θεοί είναι συνειδήσεις αι οποίαι επετέλεσαν αναμορφωτικόν κύκλον δια του οποίου ηδυνήθησαν να αντλήσουν Αιώνιον οργανικόν μέσον και εντεύθεν εκυριάρχησαν ως συνειδήσεις του Απείρου, έχουσαι θέλησιν θείαν. Τον Πυθαγόρα θα σας τον παρουσιάσω ως ιατρόν και μύστην των απόκρυφων της Φύσεως μυστηρίων. Αλλά προ αυτού πρέπει να σας είπω, ότι ο Πυθαγόρας εγεννήθη εις την Σάμον το έτος 595 π.Χ. Κατά την εποχήν του εσώζετο ακόμη το απολεσθέν κάλλος της ανθρωπότητας, το έλκον την φύσιν των θεών προς την ανθρωπίνην. Η μήτηρ του Πυθαϊς, αγνή το σώμα και την ψυχήν ήλθεν εις επαφήν προς τον θεόν Απόλλωνα και ο θεός αυτός απέδρασεν τον καρπόν τας κοιλίας της και ούτω υπό την επίδρασιν του Φωτός εγεννήθη ο Πυθαγόρας. Νέος έτι ο Πυθαγόρας έδειξε σημεία οργανικού κάλλους και πνεύματος ισχύν. Η μητέρα του τον ωδήγησε και τον παρέδωσε εις τους Διδασκάλους της εποχής εκείνης οι οποίοι εκαλούντο σοφοί:

Φερεκύδης και Θαλής ο Μιλήσιος το πρώτον εδίδαξαν τον Πυθαγόρα. Αλλά ο Πυθαγόρας νεώτατος ακόμη εγκατέλειπε την Σάμο και ελθών θίς Αίγυπτον εμυήθη εις τα εκεί μυστήρια. Εκείθεν, ευνοούμενος υπό του θεού Απόλλωνος προσέφυγε εις τας διαφόρους Ασιατικός χώρα εις τας οποίας εξέμαθε την ιερόν του ιατρού τέχνην, διδαχθείς αυτήν υπό των Ινδών, οι οποίοι την είχαν μεταδώσει εις τας χώρας αυτός μετά των οποίων επεκοινώνουν. Όχι βεβαίως αυτήν την οποίαν επαγγέλονται οι ιατροί της σήμερον, αλλά εκείνην η οποία έλκει την γνώσιν από την ίεράν, ως την καλούν οι μύσται της Φύσεως, Αστρολογίαν. Ο Πυθαγόρας παραμείνας επί μακρόν χρόνον μετά των Ινδών, εξέμαθε πάσας τας απόκρυφους επιστήμας των ίερών του Βούδα και εκείθεν αναχωρήσας κατήλθεν εις την Ελλάδα ένθα και εμυήθη εις τα μυστήρια Ελευσίνας και εις τα εις Θήβας Καβείρια. Οι Ιεροφάνται της Ελευσίνας εκάλουν αυτόν να αναλάβει την διεύθυνσίν των, διότι εξετίμησαν αυτόν και εις το πρόσωπον του είδον θείον άνδρα, πλην όμως ο Πυθαγόρας δεν εδέχθη. Ο Πυθαγόρας παραμένων εις τας Θήβας ήλεγξεν δημοσία την πολιτείαν των Καβείρων ως μη συνάδουσαν προς τα θεία μυστήρια των. Τούτο εκίνησε την οργήν των και εβουλήθησαν να τον φονεύσουν, ο Πυθαγόρας όμως γνώστης των ανθρωπίνων διανοημάτων διέφυγε τον κίνδυνον. Απελθών εκ των Θηβών διήλθεν πάσας τας Ελληνικός χώρας εις τας οποίας εθαυμάσθη ως θείος ανήρ. Προ παντας εξετιμήθη εις τους Δελφούς, όπου και παρέσχεν μεγίστην συμβολήν εις τους ιερείς του εκεί χρηστηρίου ως και εις μίαν των ιερειών του, την οποίαν προπαρασκεύασε να έρχεται εις επαφήν μετά του θεού Απόλλωνος. Παντού εξέπληττε, διότι και το κάλλος της μορφής του και η ισχύς του πνεύματος του επεβαλλοντο εις παντας. Εδίδασκεν παντού τον τρόπον του ζειν και εθεράπευεν πάσχοντας. Τούτο αρκούσε να νομίζουν οι άνθρωποι αυτόν θεόν. Δια ωρισμένων εκπληκτικών ικανοτήτων του εξέπληττε τα πνεύματα όχι μόνον των κοινών ανθρώπων, αλλά τα των σοφών. Εδίδασκε εις αυτούς από όπου διήρχετο την μουσικήν και την μαθηματικήν. Έδιδε μαθηματικούς ορισμούς και έλυε μέγιστα προβλήματα μόνον με την βοήθεια των αριθμών. Οι γνωρίσαντες τα Ορφικά μυστήρια διέκριναν εις το πρόσωπον του τον θείον Ορφέα. Ήλεγχε την αγωγήν των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι δεν επορεύοντο ως η Φύσις υπαγορεύει και υπεδύκνειε τον τρόπον του βασιλεύειν και πολιτεύεσθαι εις τους άρχοντας των πόλεων. Έδιδε στοιχεία προς σύνθεσιν αρμονικής κοινωνίας και υπαγόρευε την εκμάθησιν της μουσικής, ως μέσου καταδεικνύοντας δια της αρμονίας της τον τρόπον της συνθέσεως της κοινωνίας. Επεδείκνυε τα φυτά, και εδίδασκε την επιρροή εκάστου επί των εις τα ανθρώπινα σώματα αναφυμένων νόσων. Ητο περιβεβλημένος την ιεραν των φιλοσόφων λευκήν τήβεννον και στεφανωμένος με στέφανον κατασκευασμένον εκ χρυσού και ποικιλμένον υπό ιερών λίθων. Η όψις του ήτο μεγαλοπρεπής, επιβάλλουσα, θεία. Ουδείς αντετάσσετο εις το βλέμμα του αλλά πάντες εφώνουν «Αυτός Εφα». Εις την διάβασίν του εκάμπτοντο πάντες οι Τύραννοι και κρυφίως τον εμίσουν δια την υπεροχήν του. Ούτος εννόων τας σκέψεις των έλεγεν. «Οι εμέ βλέποντες ας ίδουν εαυτούς και ας κρίνουν τας πράξεις των παραβάλλοντες αυτός προς τας ημετέρας». Ο θείος σοφός μέχρι της εν Αθήναις και θήβαις διαμονής του εδεικνύετο άσημος. Μόνον οι Ιεροφάνται βαθέως είχον γνωρίσει αυτόν. Όταν δε έλαβε την προς την τότε Μεγάλην Ελλάδα άγουσαν, ήρξατο να έκδηλοι τας δυνάμεις του και τούτο, διότι προς τα εκεί έβλεπε ως κατάλληλον τόπον και περισσότερον αναγκαίον να διδάξει τας ιεράς αυτού ιδέας. Κατά την εκ Θηβών αναχώρησίν του η φήμη του προέτρεχε των πόλεων τας οποίας επεσκέπτετο και του προπαρασκεύαζε υποδοχήν. Μέχρι της εις Κρότωνα αφίξεώς του δεν εδίδασκε   δημοσία,   αλλά   κατ’   ιδίαν   μόνον,   εις   τους συνανταστρεφομένους δε με αυτόν υπεδείκνυε τας θείας του δυνάμεις. Εις πολλούς προέλεγε τα μέλλοντα εις αυτούς να συμβούν και τους υπεδείκνυε ποίοι ήσαν εις προγενεστέραν ζωήν των. Εδίδασκεν, ότι ο άνθρωπος, ουχί άπαξ, εμφανίζεται εν τη ανθρωπίνη μορφή και ότι ο ίδιος 440 φορές είχεν αλλάξει μορφήν εν τη Φύσει. Εδίδασκεν εις παγίας το αντιπεπονθός και λαμβάνων ως αρχήν αυτό υπεδείκνυε ποία έπρεπε να είναι η δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Απεκάλει τους θεούς δικαίους και ως ουδέποτε καταχρωμένους τας δυνάμεις των, ευνοούντες ούτω τούτον ή εκείνον τον άνθρωπον. Έλεγε «τόσον η κακία εσκότισεν τον ανθρώπινον νουν, ώστε μόνον ο θάνατος δύναται να ευεργετήσει την ψυχήν του». Απεκάλει την Πατρικήν Ιεράν Τέχνην διδασκομένην υπό των θεών μόνον εις τους σοφούς, διότι αυτοί δεν καταχρώνται της γνώσεως. Ο Πυθαγόρας μετεχειρίζετο ως τροφήν σπέρματα και καρπούς και ωρισμένα είδη εις εκάστην εποχήν. Συνεβούλευεν να προσφέρουν θυσίας προς τους θεούς και μόνον των θυμάτων να άπτωνται της σαρκικής τροφής. «Χωρίζει, έλεγεν, την ψυχήν από τον νουν και ολόκληοον την υπόστασιν από την Φύσιν η βρώσις σαρκών ζώων». Εδίδασκεν να περιβάλωνται με λινά ενδύματα οι άνθρωποι και να αφίνουν τους οργανισμούς των γυμνούς, ώστε να περιβάλουν αυτούς αι επιρροαί της Φύσεως. Το μάλλινον ένδυμα είναι αρνητικός αγωγός των επιρροών και συντρέχει εις το να μη συναντάται η θερμότης του οργανισμού με την θερμότητα της Φύσεως. Εδίδασκεν την λατρείαν προς τον Ηλιον, ως μόνης πηγής εκ της οποίας η ψυχή αντλεί δυνάμεις δια του οργανισμού της, τα δε υπό της θείας του Ηλίου επιρροής γινόμενα φυτά είναι τα καταλληλότερα προς ίασιν των ασθενών.

Αφιχθέντα τον Πυθαγόρα εις Κρότωνατον υπεδέχθησαν και του παρήξαν πάντα τα μέσα να ιδρύσει σχολήν. Κατά πρώτον συνέστησεν Σύλλονον ή Φιλοσόφων ενδιαίτημα, ως ο ίδιος απεκάλει την σχολήν του, εις την οποίαν εφοίτουν νέοι και νέαι. Η εις την σχολήν αυτήν διδασκαλία του υπήρξεν γονιμότατη και η φήμη του διεσπάρη εις πάσας τας Ελληνίδας πόλεις. Εδίδασκεν την κοινωνικήν αγωγήν, τον τρόπον της ερεύνης των φυσικών λειτουργιών, την μουσικήν, την αριθμητικήν και προ παντός την συγκρότησιν κοινωνίας εν αρμονία βιούσης. Ηκροώντο αυτού ως εάν ητο θεός. Το επιβάλλον του ύφους του και ο έξοχος χαρακτήρ του εμάγευε πάντα ακροατήν του. Η διδασκαλία του ήτο σύντομος, σαφής, ευπρόσδεκτος εις πάντας. Ομιλών περί του βίου τον οποίον έπρεπε να διάγουν οι άνθρωποι παρέβαλεν αυτόν προς την συνεργασίαν του Ουρανού δια των επιρροών του προς την Γην της οποίας αποτέλεσμα είναι η επί της επιφανείας της μορφή, η έχουσα κάλλος Νύμφης την οποίαν ερώσι οί θεοί. Το αποτελέσματα της συνεργασίας εις την κοινωνίαν των ανθρώπων, έλεγεν, «πρέπει να είναι φώτισις διανοητική, σωματική διάπλασις και ψυχική εκπαίδευσις, η οποία προ παντός πρέπει να την προσηλώνει προς τα έργα των θεών». Η εκπαίδευσις εις την μουσικήν της οποίας εισήγαγε τα στοιχεία και εις την αριθμητικήν, είναι εφόδιον της ψυχής το οποίον καλλύνει την μορφήν της και προλειαίνει την οδόν της εις το Φως το οποίον έλεγε «οι θεοί δωρούν εις τους ανθρώπους όπως καταστούν ήμεροι, γενναίοι, ευπροσήγοροι, λάτραι του Ηλίου και της Φύσεως και γνώσται των λειτουργιών των Ουρανίων σωμάτων περί των οποίων ωσαύτως εδίδασκεν καταδεικνύων τον δρόμον τον οποίον έκαστος έχει εις το Άπειρον. Δια των αριθμητικών πράξεων, πλείστοι των οποίων υπήρξαν ιδικαί του κατασκευαί, κατεδείκνυε τας λύσεις προβλημάτων της κινήσεως του Ουρανού και της παραγωγής των φαινομένων τα οποία ήτο αδύνατον άλλως να κατανοήσει ο νους των ακροατών του. Αι προλήψεις, διότι και τότε υπήρχαν προλήψεις, προ των εξηγήσεων τας οποίας έδιδεν ο μέγας σοφός, υπεχώρουν και ο νους προσηλούτο εις την γνώσιν. Εδίδασκεν τον σε σεβασμόν προς τας βούλας των θεών αι οποίαι εξωτερικεύοντο δια των Μαντείων και απεκάλει τα Μαντεία ως τα μόνα επί της επιφανείας της Γης, μέρη εις τα οποία διαιτώντο οι θεοί. Προ της ιδρύσεως των μεγάλων αυτού μυστηρίων εις τον Κρότωνα, περιώδευσε και πάλιν επισκευθείς τα διάφορα Μαντεία των Ελληνικών χωρών, προς τας οποίας εδώρησεν συγγραφάς τελετών και επικλήσεων δια τα ιερά των.

Αι Ιέρειαι, όταν έφθανε, τον προσεφώνουν δια των λέξεων, «Ως ευ παρέστης υιέ του Απόλλωνος». Επιστρέψας εις Κρότωνα ενυμφεύθη την παρθένον και εξαισίαν το κάλλος Θεανώ. Η Νύμφη Θεανώ ηράσθη του Πυθαγόρα, το δε ψυχικόν της κάλλος έπεισε τον θείον άνδρα να την λάβει σύζυγον, των θεών επιτρεψάντων να έλθει εις γάμον. Μετά τον γάμον του κατέστη θειότατος. Ο έρως της θεανός ανύψωσε τον Πυθαγόρα και κατόπιν των συμβουλών τας οποίας έλαβε εκ των Μαντείων τα οποία επεσκέφθη, ίδρυσε τα Πυθαγόρεια μυστήρια. Ταύτα απετελούντο εξ εννέα βαθμών, εις ένδειξιν του μεγάλου σεβασμού τον οποίον είχεν προς τας εννέα (9) αριθμητικός Μονάδας, αι οποίαι έλεγεν ότι έξεπροσώπουν εννέα (9) βάσεις επί των οποίων εθεμελιώθη το Σύμπαν. Η κλίσις του προς τας αριθμητικός και εν γένει μαθηματικός πράξεις τον ήγαγε εις το να εύρει ότι το Σύμπαν είναι συγκροτημένον από αριθμούς, έκαστος των οποίων εξεπροσώπει εις αυτό τας ποιότητας των μορφών του. Οι αριθμοί, έλεγεν, «δεν είναι πράξεις δεικνύουσαι την ποσότητα των μορφών του Σύμπαντος, αλλά την ποιότητα η δε ποιότητα ενδείκνυται εκ της ποιότητος των μορφών, αι ποιότητες δε καταδεικνύουν την βαθμιαίαν αυτού διαμόρφωσιν». Τα μυστήρια του διηρούντο εις τρείς κατηγορίας. Εις τα αφορώντα εις την διαμόρφωσιν του ανθρώπου και καταδεικνύοντα την προέλευσιν αυτού, εις τα διδάσκοντα τας δυνάμεις αι οποίαι αποτελούν τας μορφάς της Φύσεως και τας ποικιλίας των οργάνων των διαφόρων μορφών και εις τα μεγάλα και ιερά, τα οποία ουδέ λέξιν επέτρεπαν εις ιούς μύστας αυτών να είπουν καν περί της υπάρξεως των. Εις την πρώτην τριάδα εμυούντο άνδρες και γυναίκες και υπεβάλλοντο εις πενταετή σιγήν. Εις την δεύτερον μόνον εξαγνισμένοι το σώμα και τον νουν και καθάριοι ανομημάτων την ψυχήν και εις την τρίτην φωτισμένοι και υπό των θεών εμπνευσμένοι νέοι ως και αγναί παρθένοι έχουσαι ψυχικον κάλλος όμοιον με την Θεανώ. Οι τέλειοι μεμυημένοι ήσαν ήρεμοι την όψιν, γενναίοι το ήθος, απαστράπτοντες το κάλλος, οι δε οφθαλμοί αυτών εξέπεμπαν αίγλην φωτεινήν, ικανήν να διεισδύει και εις τα έγκατα των σκέψεων των ανθρώπων. Ο βίος των Πυθαγορείων μυστών είναι μοναδικόν παράδειγμα εις την ίστορίαν της ανθρωπότητας. Απετέλουν ιδίαν κοινωνίαν και επαρουσιάζοντο ως μία ψυχή ήρεμος, γαληνιαία και γεναιόφρων εις αισθήματα. Δεν είχαν ή μίαν θέλησιν. Η αδελφότης την οποίαν εννοούν οι σοφοί της εποχής μας, δεν είναι ή κοινή τις λέξις έναντι του συνδέσμου των ψυχών των Πυθαγορείων. Η προς την κοινωνίαν επίδρασίς των κατέρριπτε πάντα εγωισμόν και παρίστανε τους άλλους ανθρώπους ως στερημένους αισθήσεων και αισθημάτων. Ήσαν άκακοι, άνευ υποκρισίας άνευ συμφέροντος. Συμφέρον των ήτο το συμφέρον πάσης της κοινωνίας. Εις την διάβασίν των πάντες υπεχώρουν και ανεγνώριζαν αυτούς ως ψυχικώς ανωτέρους. Ενδεδυμένοι απλά, εύγραμμοι το σώμα και εξαίσιοι την μορφήν, λιτότατοι την δίαιτα και πάντες εργατικότατοι, εκαλλιέργουν την Γην και αφιερούντο εις τον πλουτισμόν της μορφής αυτής. Η Μουσική ήτο επίσης έργον των και μέλποντες επλήρουν χαράς και την Φύσιν και τους ανθρώπους. Νέοι και Νέαι περιπατώντες ομού με γλυκύτατο μειδίαμα εις τα χείλη των, εξέπληπον πάντα ερχόμενον εκ ξένης εις τον Κρότωνα πόλεως. Αποτελούσαν μία οικογένειαν και εσιτώντο ομού αναλόγως των βαθμών εις τους οποίους ανήκον, ο δε Πυθαγόρας προ της τοιαύτης χορείας παρίστατο ως άλλος Ζευς εν Ολύμπω. Η κακία όμως των μικρών ανθρωπίνων ψυχών εφθόνησε αυτούς. Γενομένης στάσεως εις τον Κρότωνα, κατ’ αυτήν οι Πυθαγόρειοι Ναοί ενεπρήσθησαν και πολλοί εκ των μαθητών του έπεσαν φονευθέντες υπό της αγρίας ορμής των στασιαστών. Ο θείος Πυθαγόρας γνωρίζων το τέλος του ανέμενε αυτό απαθώς και εδέχθη τον θάνατον με μειδίαμα συγχωρών τους φονείς του, όταν εδέχθη την θανατηφόρον επίθεσιν και έπεσεν πληγείς υπό δηλητηριώδους βέλους. Αλλά κατά την στιγμήν του θανάτου του ενεφανίσθη εις το Μεταπόντιον αποχαιρετήσας εκεί προσφιλείς του μαθητας. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε εις το να νομίζουν αυτόν ζώντα επί μακρόν χρόνον οι διασκορπισθέντες κατόπιν της εις τον Κρότωνα γενομένης στάσεως μαθηταί του. Ο Πυθαγόρας εγκατέλειπε ουχί ολίγας συγγραφάς. Αλλά των  μαθητών του διασκορπισθέντων πλείστοι εξ αυτών κατεστράφησαν   εις   Κρότωνα,   άλλαι   δε   παρεφθάρησαν, συντελέσαντος εις αυτό και του χρόνου. Μετά τον θάνατον του οι μαθηταί αυτού ίδρυσαν Πυθαγορείους σχολάς εις διαφόρους πόλεις. Εις τον Τάραντα μία τοιαύτη σχολή επί μακρόν λειτουργήσασα επέφερε και πάλιν επίδρασιν των Πυθαγορείων επί της κοινωνίας. Αι εις τον Κρότωνα όμως καταστραφείσαι συγγραφαί περί των τελετών του Πυθαγόρα, δεν κατέστη δυνατόν να αναπληρωθούν υπό των μαθητών του.

Εντεύθεν βαθμιαίως επήλθεν εξαφάνισις των μεγάλων ιδεών, παρ’ όλον ότι επί πολύν χρόνον αι αρχαί των Πυθαγορείων ήσαν το υπόδειγμα της κοινωνικής αρετής. Πάντες και αυτών των Στωικών μη εξαιρουμένων, ωμίλουν περί του Πυθαγορείου συστήματος ως περί θείου κοινωνικού συστήματος, δυναμένου να καταστήσει τον άνθρωπον ενάρετον, διεφώνουν όμως ως προς τας βαθύτερος εννοίας των Πυθαγορείων και εντεύθεν η σύγχυσις περί των πραγματικών του Πυθαγόρου ιδεών. Βραδύτερον συγγραφαί τινές Αυτού, περιελθούσαι εις γνώσιν άλλων μικρών μυστηρίων, αναγέννησαν και πάλιν τον πόθον της εκ νέου συστάσεως Πυθαγορείων σχολών, αλλά επειδή αι συγγραφαί αυταί δεν ήσαν πλήρεις, οι πειραθέντες δεν κατώρθωσαν να φέρουν εις πέρας το έργον των. Μεταξύ των Πυθαγορείων διεκρίθησαν πλείστοι, μεταξύ των οποίων και η θυγάτηρ αυτού Δαμώ και ο υιός του Τηλαύγης.

Εάν όμως οι Πυθαγόρειοι δεν κατώρθωσαν λόγω της μεγάλης εις Κρότωνα καταστροφής να σώσουν τας μεγάλος ιδέας, δεν περιύβρισαν όμως τον Διδάσκαλόν τους, ως τούτο βραδύτερον έπραξαν οι Χριστιανοί ολοσχερώς καταστέψαντες το έργον του Διδασκάλου των και δημιουργήσαντες χάος εις την ανθρωπότητα. Περαίνων, ομολογώ ότι, ό,τι ανέφερα περί του θείου σοφού είναι ελάχιστον έναντι των μεγάλων αυτού ιδεών και έργων και δι’ αυτό θα ήθελα να σας παρακαλέσω να τύχω της δεούσης συγγνώμης μη δυνάμενος άλλως να πληρώσω τον πόθον ο οποίος εξεδηλώθη εις σας όπως γνωρίσετε περί του θείου αυτού σοφού.

ΤΟ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΛΕΜΟΝΙ

         Ο Χυμός του Λεμονιού είναι 10.000 φορές ισχυρότερος από τη Χημειοθεραπεία και σκοτώνει 11 ειδών Καρκινογόνα Κύτταρα!

        Γιατί δεν το αποδεχόμαστε αυτό; Διότι υπάρχουν οργανισμοί που ενδιαφέρονται να ανακαλύψουν μια συνθετική ουσία, που να τους επιτρέπει να αποκτήσουν κέρδη φανταστικά! Σας το μεταφέρω απλά. Όσοι είναι του…ιατρικού κλάδου ή γνωρίζουν αντίστοιχα, ας τους το μεταδώσουν. Ίσως να υπάρχει αλήθεια και σκοπιμότητα ταυτόχρονα… Γι’ αυτό και από τώρα μπορείς προκαταβολικά να βοηθήσεις έναν φίλο που το χρειάζεται, επιτρέποντάς του να πληροφορηθεί ότι του είναι χρήσιμο να πιει χυμό λεμονιού για την πρόληψη της ασθένειας. Η γεύση του είναι ευχάριστη και φυσικά δεν προξενεί τις φοβερές επιδράσεις της χημειοθεραπείας. Και εφόσον έχει την δυνατότητα να το πράξεις, φύτεψε μια λεμονιά στον κήπο σου. Όλα τα μέρη του είναι ωφέλιμα. Την επόμενη φορά που επιθυμείς να πιεις χυμό, ζήτα φυσικό χυμό λεμονιού χωρίς συντηρητικά. Πόσα άτομα πεθαίνουν ενώ το μυστικό αυτό παραμένει φυλαγμένο, με καχυποψία, ώστε να μη θέσει σε κίνδυνο τα κέρδη εκατομμυρίων των μεγάλων φαρμακευτικών επιχειρήσεων!

         Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, η λεμονιά είναι χαμηλή. Δεν καταλαμβάνει μεγάλο χώρο. Όλοι τη γνωρίζουν σαν λεμονιά. Το φρούτο του είναι ένα κιτρικό προϊόν με διαφορετικές όψεις, το εσωτερικό του μπορεί να φαγωθεί άμεσα ή να επεξεργαστεί για την παραγωγή ποτών, αναψυκτικών, γλυκισμάτων κλπ. Το σημαντικό σε αυτό το φυτό οφείλεται στα ισχυρά αντικαρκινογόνα αποτελέσματά του. Και ακόμα και εάν του αποδίδονται περισσότερες χημικές ιδιότητες, το σημαντικότερο αυτού είναι δράση του πάνω στις κύστες και τους όγκους. Το φυτό αποτελεί μια θεραπευτική αγωγή για τον καρκίνο, δοκιμασμένο σε καρκίνους όλων των μορφών. Υπάρχουν ορισμένοι που το συνιστούν για όλες τις μορφές καρκίνου.

 Επιπλέον το θεωρούν σαν έναν παράγοντα αντιμικροβιακού ευρέος φάσματος, κατά των μολύνσεων των βακτηριδίων και όγκων, ικανό στην καταπολέμηση των εσωτερικών παρασίτων και σκουληκιών, ρυθμιστή τη υψηλής αρτηριακής πίεσης, είναι αντικαταθλιπτικό και καταπολεμά το άγχος και τις νευρικές διαταραχές.

  Η πηγή αυτής της πληροφορίας είναι εντυπωσιακή: προέρχεται από έναν εκ των μεγαλύτερων φαρμακευτικών εταιρειών στον κόσμο που διαβεβαιώνει ότι μετά από 20 χρόνια εργαστηριακών μελετών, που πραγματοποιήθηκαν από το 1970 και συνακόλουθα έτη.

  Τα εξαχθέντα συμπεράσματα ήταν: καταστρέφει τα καρκινογόνα κύτταρα 12 τύπων καρκίνων, συμπεριλαμβανομένων, του εντέρου κόλον, του στήθους, του προστάτη, των πνευμόνων και του παγκρέατος… τα χημικά συστατικά του δένδρου κατέδειξαν ότι δρα 10.000 καλύτερα στην επιβράδυνση ανάπτυξης των καρκινογόνων κυττάρων από το φαρμακευτικό προϊόν adriamycin, ένα χημειοθεραπευτικό φαρμακευτικό προϊόν, που χρησιμοποιείται συνήθως στον κόσμο όλο.

      Το πλέον εντυπωσιακό της θεραπείας είναι ότι με τον εξαγόμενο χυμό λεμονιού καταστρέφονται μόνον τα καρκινογόνα κύτταρα και δεν επιδρά στα υγιή. Το κείμενο κυκλοφόρησε από το Ινστιτούτο των Επιστήμων Υγείας, llc 819n, Charles Street, Βαλτιμόρη, MD 1201.

      (Σημείωση «ID») Το αναδημοσιεύουμε γιατί και αν δεν αληθεύουν τα συγκεκριμένα στοιχεία, το λεμόνι δεν βλάπτει. Η καχυποψία του κοινού όσον αφορά τις προθέσεις των μεγάλων πολυεθνικών δεν έχει αυξηθεί τυχαία τα τελευταία 30 χρόνια. Υπήρξαν ζωντανά παραδείγματα Εγκληματικών Ενεργειών κατά της Ανθρωπότητας από αρκετές Φαρμακοβιομηχανίες, μερικές από τις οποίες τελικά στις ΗΠΑ, κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν.

 Οι καπνοβιομηχανίες είναι ένα παράδειγμα. Το ίδιο συνέβη με τις ορμόνες. Οι Φαρμακοβιομηχανίες έπεισαν του γιατρούς ότι οι ορμόνες βελτιώνουν την εμφάνιση της γυναίκας μετά την εμμηνόμαυση, με αποτέλεσμα εκατομμύρια γυναίκες στις ΗΠΑ για πάνω από 20 χρόνια να φορτώνουν τον οργανισμό τους με περιττές ορμόνες και με αποτέλεσμα ο αριθμός των καρκινογεννήσεων στις συγκεκριμένες γυναίκες να εκατονταπλασιαστεί και να πεθάνουν εκατομμύρια γυναίκες! Έπρεπε δηλαδή, να πεθάνουν τόσα εκατομμύρια γυναίκες για να παραδεχτούν τελικά, ότι οι ορμόνες παράγουν καρκινογενήσεις;

 Υπάρχουν πολλές πανεπιστημιακές μελέτες οι οποίες «πνίγονται» από τις Φαρμακοβιομηχανίες, που στηρίζουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές θεραπείες του καρκίνου, αντί της χημειοθεραπείας, όμως τα κέρδη από τη διάθεση αυτού του χημικού φαρμάκου είναι τεράστια! )

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥΣ

Το κείμενο αυτό είναι ένα από τα θέματα του βιβλίου μου «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ» εκδόσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ, Ακαδημίας 88 5ος οροφος.

1) Τι είναι αριθμοί

«Οι αριθμοί δεν είναι κάτι το οποίο επινόησε και εδημιούργησε ο άνθρωπος». Οι αριθμοί είναι μια προϋπάρχουσα πραγματικότητα την οποία ο άνθρωπος αναγκάσθηκε να «ανακαλύψει» και υιοθετήσει προκειμένου να διακρίνει σε πρώτη φάση το «ένα» από τα «δύο» και το «ένα» από τα «πολλά». Αυτό το βλέπουμε από την γραμματική διατύπωση όπου υπάρχει ο λεγόμενος «ενικός αριθμός» όταν αναφερόμαστε σε ένα αντικείμενο, ο «δυϊκός αριθμός» όταν αναφερόμαστε σε δύο αντικείμενα και ο «πληθυντικός αριθμός» για τα πέραν των δύο. Στην νέα ελληνική γλώσσα ο «δυϊκός αριθμός» έχει καταργηθεί και έτσι από γραμματικής απόψεως μιλάμε για ένα ή για πολλά πράγματα, χωρίς αναφορά στο πλήθος τους. Έτσι ο άνθρωπος έχει εισάγει αναγκαστικά την έννοια της αριθμήσεως, αρχικά στην γραμματική διατύπωση των διανοημάτων του και κατόπιν με την ανακάλυψη των μαθηματικών και με την βοήθειά τους μπόρεσε να μελετήσει την Φύση, τα φυσικά φαινόμενα και τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων Κόσμων.

Οι αριθμοί «είναι εκδηλωμένο φυσικό φαινόμενο το οποίο διασαφηνίζει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων Κόσμων και του πνεύματος αυτών». Χωρίς τους αριθμούς ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κατανοήσει και, πολύ περισσότερο, να περιγράψει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων κόσμων. Συγκεκριμένα όλες τις υλικές μορφές είτε πρόκειται για μια πέτρα είτε πρόκειται για έναν πλανήτη ο άνθρωπος τις περιγράφει με βάση το βάρος τους, τις διαστάσεις τους, το χρώμα τους κλπ. Αυτό σημαίνει ότι η διαφορά του βάρους, των διαστάσεων, του χρώματος κλπ που εκφράζονται με αριθμούς είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει και περιγράψει τον περιβάλλοντα αυτόν κόσμο. Συνεπώς οι αριθμοί προέκυψαν στον άνθρωπο ως μια ανάγκη στην προσπάθειά του να κατανοήσει και να περιγράψει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων κόσμων.

Οι αριθμοί είναι το μέσο που έδωσε η Φύση στην ανθρώπινη διάνοια δια του οποίου μπορεί να κατανοήσει την λειτουργία των κόσμων και ιδιαίτερα τους φυσικούς νόμους που διέπουν αυτές τις λειτουργίες αλλά και την δυναμικότητα του κάθε φυσικού νόμου (βλ. παρ. 2.1).

Κόσμοι[1] είναι τα διάφορα επιμέρους τμήματα της Φύσεως. Εκ του ορισμού αυτού προκύπτει ότι η Φύση δεν έχει ενιαία δομή αφού αποτελείται από επιμέρους τμήματα, τους Κόσμους. Η διάκριση των κόσμων μεταξύ τους εξαρτάται από το εξελικτικό τους επίπεδο και το εξελικτικό επίπεδο του κάθε κόσμου εξαρτάται από τον χρόνο εκπόρευσής του εκ του Χάους. Αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς μεταξύ των Κόσμων είναι, οι νόμοι που έχουν εκδηλωθεί σε κάθε κόσμο να διαφέρουν από τους αντίστοιχους των άλλων κόσμων. Η διαφορά αυτή οφείλεται στις δυναμικότητες αυτών των νόμων και όχι την εκδήλωση διαφορετικών νόμων.

Πνεύμα των Κόσμων είναι το σύνολο των πνευματικών (ψυχικών) οντοτήτων (ατομικοτήτων) του κάθε κόσμου. Κάθε πνευματική (ψυχική) ατομικότητα έχει έναν βαθμό εξελίξεως ο οποίος εξαρτάται από την προϊστορία της. Έτσι με την πάροδο των ετών και τις εμπειρίες που αποκτά κατά τις διαδοχικές της ενσαρκώσεις η κάθε πνευματική (ψυχική) ατομικότητα εκδηλώνει δυναμικότητες, ανάλογα με τους νόμους που έχει εκδηλώσει στο ψυχικό της κέντρο, με αποτέλεσμα να προάγεται από πλευράς ψυχικής εξελίξεως[2]. Από αυτούς τους νόμους που έχει εκδηλώσει η κάθε ψυχική ατομικότητα εξαρτάται και ο βαθμός της εξέλιξής της.

Ο άνθρωπος σήμερα αντιλαμβάνεται ότι οι πνευματικές (ψυχικές) ατομικότητες διαφέρουν μεταξύ τους από πλευράς εξελικτικού επιπέδου, αλλά δεν είναι ακόμα σε θέση να ποσοτικοποιήσει αυτές τις διαφορές. Το μόνο μέσο για να ποσοτικοποιήσει  αυτές τις διαφορές είναι οι αριθμοί γιατί οι αριθμοί «είναι το υπό της Φύσεως παρεχόμενο μέσον του προσδιορισμού της καταστάσεως εκάστης πνευματικής ατομικότητος, όπως και το μόνον μέσον δια του οποίου είναι δυνατόν να ευρίσκεται και καθορίζεται ο βαθμός της εξελίξεώς της». Αυτό θα το πετύχει ο άνθρωπος με την πρόοδο του γνωσιολογικού του επιπέδου. Μια πρώτη προσέγγιση αυτού του θέματος περιλαμβάνεται στις παρ. 2.12 και 2.13.

2) Ποσοτική και ποιοτική έννοια των αριθμών

Οι αριθμοί, όπως μας είναι σήμερα γνωστοί, έχουν μόνον ποσοτική έννοια. Με βάση την ποσοτική τους έννοια περιγράφονται και ποσοτικοποιούνται τα διάφορα φυσικά φαινόμενα και συγκρίνονται οι διαφορές των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών των υλικών μορφών της Φύσεως. Όμως «οι αριθμοί δεν έχουν [μόνον] την απλή έννοια την οποία δίδει σ’ αυτούς ο άνθρωπος, δηλαδή την έννοια η οποία εμφανίζει τις ποσότητες [γιατί] η έννοια αυτή είναι περιορισμένη και προκύπτει εξ άλλης προγενεστέρας εννοίας αυτών». Η προγενέστερη αυτή έννοια, κατά τους Πυθαγορείους, είναι η ποιοτική έννοια. Αυτό σημαίνει ότι, κατά τους Πυθαγορείους, οι αριθμοί έχουν τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική έννοια και μάλιστα η ποιοτική έννοια των αριθμών είναι προγενέστερη της ποσοτικής. η οποία (ποσοτική έννοια) είναι το αναγκαίο επακόλουθο της ποιοτικής έννοιας. Συνεπώς η πρώτη εκδήλωση των αριθμών είναι η ποιοτική και εκ της ποιοτικής προέκυψε η ποσοτική.

Με την ποιοτική τους έννοια οι αριθμοί χαρακτηρίζονται από τους Πυθαγορείους ως ΜΟΝΑΔΕΣ και κάθε Μονάδα (βλ. παρ. 2.1 επ.) αντιστοιχεί σε έναν Φυσικό Νόμο. Η άποψη αυτή φαίνεται εκ πρώτης όψεως επαναστατική, όμως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μπόρεσε ευθύς εξ αρχής να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την, εκ πρώτης όψεως, απλή έννοια ενός αριθμού. Αυτό το λεπτό σημείο θα γίνει περισσότερο κατανοητό με ένα απλό παράδειγμα: Το φως γίνεται αντιληπτό υπό την απλή μορφή των διαφόρων χρωμάτων π.χ. κόκκινο, κίτρινο, πράσινο κλπ και αυτή η διάκριση των χρωμάτων του φωτός υπήρξε η πρώτη εκτίμηση της εννοίας του φωτός η οποία είναι η ποιοτική έννοια του φωτός γιατί το φως, ως γνωστό, είναι ηλεκτρομαγνητικό κύμα και τα διάφορα χρώματα οφείλονται στην διαφορετική τους συχνότητα (και το διαφορετικό μήκος κύματός τους). Συνεπώς η πρώτη τους έννοια είναι το χρώμα που αποτελεί την μεταξύ τους ποιοτική διαφορά, όμως η μέτρηση του μήκους κύματος κάθε χρώματος μας έδωσε και την έννοια της ποσοτικής διαφοράς τους. Επομένως η έννοια της ποσοτικής διαφοράς είναι επακόλουθο της ποιοτικής τους διαφοράς.

Πέραν των ανωτέρω «οι αριθμοί είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως»,  με την έννοια ότι: α) κάθε αριθμός, με την ποιοτική του έννοια, είναι μια Μονάδα β) κάθε Μονάδα έχει ως ενεργητικό παράγοντα έναν Φυσικό νόμο και γ) κάθε Φυσικός Νόμος, στο Φυσικό επίπεδο, δεικνύει την ενεργητική δράση των πραγμάτων και των όντων (ψυχικών ατομικοτήτων) της Φύσεως. Συνεπώς τα πράγματα και τα όντα της Φύσεως, ανάλογα με το εξελικτικό τους επίπεδο, μπορούν να παρασταθούν με έναν ή περισσότερους αριθμούς δηλαδή οι αριθμοί είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως.

Επίσης «επειδή και τα πράγματα και τα όντα της Φύσεως έχουν έκαστο εξ αυτών και ιδιάζοντα χαρακτηρισμό και ίδια γνωρίσματα (φυσικά χαρακτηριστικά και ιδιότητες), δι’ αυτό και έκαστος των αριθμών έχει ιδιάζουσα έννοια και ίδιο γνώρισμα».

Όπως είναι αυτονόητο «το γνώρισμα εκάστου αριθμού διαφέρει του γνωρίσματος των άλλων και της ιδιαζούσης αυτών δυνάμεως, ως εκ του λόγου δε αυτού η πρώτη έννοια των αριθμών είναι ποιοτική και εκ της του είδους αυτού εννοίας προέρχεται και η ποσοτική».

---

[1] ο όρος Κόσμος δεν ταυτίζεται με τους όρους Φύση, Άπειρο και Σύμπαν. Βλέπε στο βιβλίο μου «Πυθαγόρειος Εσωτερισμός» (υπό έκδοση η δευτέρα έκδοση από τις εκδόσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ).

Ο Φάνης

Ο Φάνης ή Χρυσόπτερος Έρως είναι μία από τας αλληγορικάς εικόνας των Ορφικών εντός της οποίας εγκλείεται μέγιστον μυστικόν της δημιουργίας. Σχετικήν έννοιαν περί του Φάνητος δυνάμεθα να έχωμεν εκ της λειτουργίας του νόμου του Έρωτος, εις τας ενεργείας του οποίου οφείλεται η λειτουργία των μορφών των κόσμων και των όντων αυτών, η διανόησίς των και η εξέλιξις δια της οποίας συντελούνται αι μεταμορφώσεις και δι’ αυτών η προαγωγή της δυναμικής των ενεργείας. Ο Φάνης είναι ίσως ο πρωταρχικός νόμος της Μονάδος εκ της συνεργασίας της εις τας μορφάς μετά της ουσίας του Χάους. Μετά την εμφάνισιν του Φάνητος εδημιουργήθη ο Ουρανός και η Γη, οι κόσμοι του Ουρανού και η Γη.

 Ο Ουρανός και η Γη λειτουργούν δια των δυνάμεων των ουσιών αυτών, αι δε δυνάμεις των αυταί έρχονται εις γάμου επιμιξίαν και εκ της επιμιξίας αυτής διαπλάσσονται αι μορφαί των όντων της Γης και δι’ αυτών εξελίσσονται συνεχώς, διότι αι επιμιξίαι των δυνάμεων του Ουρανού και της Γης συνεχίζονται. Η εξέλιξις των μορφών των όντων της Γης εις τούτο το γεγονός οφείλεται.  Η άνοδος δια της εξελίξεως των μορφών των όντων της Γης έφερεν εις το είναι τας φύσεις των Τιτάνων. Πρώτοι Τιτάνες υπήρξαν ο Κρόνος και η Ρέα, εκ των οποίων εγεννήθησαν οι Θεοί. Τα τέκνα των Τιτάνων τούτων κατέπιε o Κρόνος, δηλαδή τα τέκνα ταύτα δεν ηδύναντο ψυχικώς να φύγουν από τας φύσεις των Τιτάνων, η ζωή των περιορίζετο εις τας φύσεις ταύτας. Η γέννησις του Διός απετέλεσεν την βάσιν της Θεογονίας του Ορφέως, διότι το τέκνον της Τιτανικής φύσεως τούτο ετράφη υπό τροφής ουχί Τιτανικής φύσεως, αλλά εκ τροφής η οποία του εδίδετο εκ πνευματικής φύσεως Ουραvίωv όντων. Η τροφή αυτή, το γάλα μιάς υπερτέρας πνευματικής τροφού, έδωσεν εις την Τιτανικήν φύσιν του Διός τα μέσα της κατανικήσεως της Τιτανικής φύσεως και της μεταμορφώσεως ταύτης εις μίαν άφθαρτον φύσιν. Αλλά η νέα φύσις του Διός δεν ήτο δυνατόν να κυριαρχήσει επί του Τιτανικού κόσμου. Κάτι άλλο υπέρτατον έπρεπε να αφομοιωθεί εν αυτώ. Εις το σημείον τούτο εμφανίζει ο Θείος Ορφεύς μίαν μεγαλειώδη αλληγορικήν εικόνα, δια της οποίας αποκαλύπτει το υπέροχον της ενεργείας του Φάνητος. Κατά ταύτην ο Θεάς Ζευς κατέπιε τον Φάνητα, τον ήνωσε προς την μεταμορφωθείσαν Τιτανικήν του Φύσιν και από της στιγμής εκείνης εξεπορεύθη εκ της νέας του φύσεως η άπειρος και μεγαλειώδης γνώσις, δια της οποίας μετέστη εις τον Ουρανόν και κατέκτησεν ως δυναμικός κύριος αυτόν. Μετά το γεγονός τούτο ηλευθέρωσεν τους αδελφούς και αδελφάς του εκ της Τιτανικής φύσεως και μετ’ αυτών και άλλων του τέκνων έλαβεν τας κυριαρχίας των Ωρών και περιώρισεν τους Τιτάνας άνευ εξουσίας επί των ενεργειών της Τιτανικής φύσεως. Έκτοτε ο νοητικός κόσμος της Γης υπήχθη εις την εξουσίαν των Θεών.

Το ύψος της άλληγορικής εικόνος του Ορφέως, της εικόνος του Φάνητος, η οποία δίδει άφθαστον μεγαλουργίαν εις την διανόησιν του Θείου Ορφέως, είναι η περιγραφή της αλληγορικής εννοίας του Φάνητος την οποίαν μόνον μεμυημένοι εις την μυστηριακήν γνώσιν του Θείου  Ορφέως δύνανται να κατανοούν. Κατά ταύτην ο Φάνης εμφανίζεται ως μία μορφή του οποίου η κεφαλή ευρίσκεται εις τον Ουρανόν, οι πόδες του εις την Γην, αι χείρες του καταλαμβάνουν τα σημεία του ορίζοντος, του Ουρανίου ορίζοντος του Βορρά και της Μεσημβρίας. Οι οφθαλμοί του Φάνητος είναι ο Ήλιος και η Σελήνη και το όλον του, είναι  το άπειρον. Όταν εκ των οφθαλμών του Φάνητος ρέουν δάκρυα κατερχόμενα προς τους πόδας του δια του σώματός του εκ τούτων γεννάται εις την Γην το ανθρώπινον γένος των βροτών, εκ δε του γέλωτος του Φάνητος γεννάται το γένος των Αθανάτων.

Μέσα εις την Θαυμασίαν ταύτην αλληγορικήν εικόνα του Θείου Ορφέως ενεκλείσθη η αλήθεια περί της εμφανίσεως εις την Φύσιν των ανθρωπίνων όντων και των πνευματικών φύσεων των Θεών, ως και της μεταβάσεως των ανθρωπίνων ψυχών εκ των φύσεων αυτών εις τας φύσεις των Αθανάτων. Ο Φάνης άλλοτε μεν χύνει δάκρυα δια των οποίων συνεχίζει την ζωήν της ψυχής των ανθρωπίνων όντων εις τας Τιτανικάς των φύσεις, άλλοτε δε δια του γέλωτος αυτού αναβιβάζει τας ψυχάς ταύτας εις τας φύσεις των Αθανάτων, απαλλάσσων αυτάς του θανάτου των τιτανικών φύσεων. Το εκτεθειμένα υπό του Θείου Όφεως δια της αλληγορικής εικόνος του Φαντός είναι ικανά να ανυψώσουν την διανόησιν των μυστών εις βαθμόν ώστε να γνωρίσουν όλον το μυστήριον της Θείας Φύσεως, να κατανοήσουν την πηγήν του Θείου εκείνου νόμου δια του οποίου τα πάντα γίνονται, εξελίσσονται και διαρκώς μεταβάλλονται δια να πληρούνται οι σκοποί της Θείας δημιουργίας.  Ο Φάνης κατά τον Θείον Ορφέα αποτελεί την έννοιαν του Θείου μυστικού δια της γνώσεως και ασκήσεως του οποίου οι μύσται δύνανται να αναρριχώνται εις τας επάλξεις του εκ χρυσού κατασκευασθέντος τείχους εντός του οποίου ευρίσκονται τα ενδιαιτήματα των Αθανατων.

Ο Φάνης κατέχει όλα τα πεδία των κόσμων και αναλόγως της δυναμικής αυτών καταστάσεως δημιουργεί, διατηρεί και μεταμορφώνει τας μορφάς των νοητικών όντων των κόσμων. O Γέλως του Φαντός δημιουργεί την χαράν της ζωής και δίδει την εύδαιμονίαν εις τα υπέροχα τέκνα της Θείας Φύσεως, τα οποία έπαυσαν να διανοούνται με τας απαιτήσεις των Τιτανικών αυτών φύσεων. Παρεμφερής προς τας ενεργείας επί των νοητικών όντων του Φαντός είναι και η αλληγορική εικών της Ελληνικής παραδόσεως κατά την οποίαν ο Τιτάν Κρόνος απέκοψεν δια της αδαμαντίνης του άρπης τα γεννητικά μόρια του πατρός αυτού Ουρανού, τα οποία πέσαντα επί της Θαλάσσης εγέννησαν την Θεάν του κάλλους. Το γεγονός αυτό έδωσεν την εξουσίαν εις τον πρώτον αυτόν Τιτάνα. Οι Ορφικοί έλεγον ότι εκ του κοσμογονικού ωού το οποίον προήλθε εκ της Μονάδος και του Χάους, εξεπορεύθη ο Φάνης ή ο χρυσόπτερος Έρως, ο Έρως των  Ελευσινίων μυ­στών, ο αρχαιότερος και νεώτερος των Θεών. Κατόπιν εγεν­νήθη ο Ουρανός και η Γη.

Ο Φάνης έχει την κεφαλήν αυτού εις τον Ουρανόν και τους πόδας του εις την Γην, την μία των χει­ρών του προς ανατολάς και τηv ετέραν προς δυσμάς. 0ύτω το­ποθετούμενος ο Φάνης σχηματίζει σταυρόν. Το σχήμα αυτό σπουδαίον σύμβολον των μεμυημένων και εδώ τιθέμενον εικο­νίζει λειτουργίας αφορώσας τον Φάνην. Εκ των δακρύων του Φάνητος τα οποία κατέρχονται διά των ποδών του εις την Γην, γεννάται το γένος των βροτών. Εκ του γέλωτος αυτού γεννάται το γένος των αθανάτων.  Η κεφαλή του Φάνητος ευρίσκεται εις τον Ουρανόν και τα δάκρυά του εκείθεν έρχονται εις την Γην. Τούτο είναι εικών δηλούσα ότι η εμφάνισις των όντων και του ανθρώπου προήλθεν εκ της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρα­νού προς τας δυνάμεις της Γης. Ο Φάνης ως οφθαλμούς έχει τον Ήλιον και την Σελήνην. Τούτο δηλοί την επίδρασιν των σωμά­των αυτών επί της Γης διά την γέννησιν των όντων. Τούτο είναι γεγονός το οποίον βλέπομεν διότι είμεθα βροτοί, ως βροτοί όμως δεν γνωρίζομεν τους αθανάτους. Ποίος όμως είναι ο γέλως του Φάνητος! Είναι κάτι που δεν δουλώνει, δεν πιέζει την συνείδησιν των όντων. Είναι κάτι που όταν εκδηλούται από το ον ως ευχαρίστησις, το άγει εις την αθανασίαν. Η  Ελληνική παράδοσις έχει προς τα ανωτέρω ανα­λόγους εικόνας. Εκ του Ουρανού και της Γης, κατ αυτήν, εγεν­νήθησαν οι Τιτάνες. Οι πρώτοι Τιτάνες ήσαν ο Κρόνος και η Ρέα. Εξ αυτών εγεννήθησαν άλλοι Ολύμπιοι Θεοί και τελευ­ταίος ο Ζεύς.  Ο Κρόνος προ της γεννήσεως του Διός είχεν τας εξουσίας του Ουρανού. Ο Κρόνος διά της αδαμαντίνης άρπης του απέκοψε τα γεννητικά μόρια του πατρός του Ουρανού, τα οποία έπεσαν εις την Θάλασσαν και παρέσχον την ευκαιρίαν της γεννήσεως της Θεάς Αφροδίτης. Εκ του αίματος του Ουρανού εγεννήθησαν αι Εριννύαι, δηλαδή αι ψυχαί εκείναι αι οποίαι δεν απέκτησαν δι’ εξελίξεώς των την πραγματικήν γνώσιν. Αι απο­κτήσασαι την πραγματικήν γνώσιν είναι αι Νύμφαι. Οταν εγεν­νήθη ο Ζεύς, λέγουν οι Ορφικοί, κατέπιε τον Φάνητα. Τοτέ απέ­κτησεν την γνώσιν και κατέλαβε τας εξουσίας (Εγένετο κύριος των  Ωρών του Ουρανού). Τούτο εικονίζει την Θεοποίησι.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ

Απόψεις Αμφικτύωνος για το Κοσμογονικόν ωόν

Επί του θέματος Το κοσμογονικό ωόν ο Κων/νος Kωνσταντινίδης-Αμφικτύων διατύπωσε τις εξής απόψεις:

Επί των ανωτέρω θα ήθελα να προσθέσω ότι η δημιουργία δεν έγινε άπαξ, όπως ισχυρίζεται η εβραϊκή αντίληψη και οι πιστοί της  δημιουργίας του σύμπαντος από μια ανώτερη δύναμη, το θεό. Η δημιουργία είναι μια αέναη διαδικασία του σύμπαντος και περιλαμβάνει τη γέννηση, ανάπτυξη και το θάνατο του πλήθους των υλικών ουσιών και την μετάπτωση τους στην χαοτική  κατάσταση , όπου είναι ο χώρος που λαμβάνουν χώρα οι δημιουργίες και οι θάνατοι των κόσμων.  Δημιουργίες συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν στον αιώνα τον άπαντα και ποτέ δεν πρόκειται να τελειώσουν στην αιωνιότητα και στην απειρότητα. Τούτο απορρέει από το αξίωμα του Ηρακλείτου κατά το οποίον : «κόσμον τόνδε, τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε άνθρώπων εποίησεν, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα».= τον κόσμο αυτό ίδιο για όλους, ούτε κάποιος απ’τους θεούς ούτε κάποιος απ’τους ανθρώπους τον έφτιαξε, αλλά ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά ζώσα που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο. Επομένως ο κόσμος μας είναι δυναμικός και όχι στατικός όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν οι άνθρωποι της άπαξ δημιουργίας από την υπερτάτη δύναμη. 

Ο Ηράκλειτος διακήρυττε πως όλα μεταβάλλονται, τίποτε δε μένει σταθερό, ακίνητο: «τα πάντα ρει, δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης», «αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι και μηδέποτε το αυτό μένειν». Την αδιάκοπη αυτή κίνηση (ροή), κατά την οποία τα πάντα γίνονται και καταστρέφονται, ο Ηράκλειτος την έβλεπε ως μια αέναη πάλη αντίθετων αρχών, «εναντιοδρομία»: πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι. Την κίνηση αυτή και την αλλαγή την υπηρετούν ευεργετικές αντιθέσεις: το αντίξοον συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην. Πηγή για τις σωστές αυτές γνώσεις είναι το λογικό, ο Λόγος. Ο Λόγος, στον Ηράκλειτο δεν είναι δεμένος με μεταφυσικές, ιδεαλιστικές αντιλήψεις, όπως έκαναν μετέπειτα οι Ιουδαιοχριστιανοί και όπως πράττει στις μισοφωτισμένες και μισοσκοτεινές εκπομπές του ο κ. Φουσσάνος και το σημερινό σιωνιστικό κατεστημένο.

Ο Ηράκλειτος δίδασκε ακόμη ότι: «Συλλάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συναίδον διαίδον, και εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα».= Συνάφειες είναι : ολότητα και μη ολότητα, ομόρροπο και αντίρροπο, σύμφωνο και παράφωνο. Από όλα ένα και από ένα όλα.( fragmentum B 10)

 Όσον αφορά στην διάσταση του Χρόνου είναι μια ψευδαίσθηση του παρατηρητή, διότι ο χρόνος καθιερώθηκε από τότε που άρχισε η παρατήρηση της αέναης μεταβολής. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα υπήρχε και χρόνος. Σε ένα υποθετικό «ακίνητο σύμπαν»  δεν υπάρχει χρόνος . Πρόκειται για την συνεχή μεταβολή που μας δημιουργεί αυτή την ψευδαίσθηση,  διαφορετικά αν ο κόσμος ήτο αδρανής και ακίνητος ασφαλώς δεν θα υπήρχε χρόνος, αλλά αιωνία στασιμότητα και ακινησία. Όμως αυτό είναι άτοπο διότι κατά τον μέγα φιλόσοφο  «τα πάντα ρει» και επομένως η ροή αυτή στα μάτια μας φαντάζει σαν το πέρασμα μέσα από τον ποταμό του χρόνου.

Αναφορικά δε προς το πλήθος μέσα σ’ αυτό δεν πρέπει να βάλουμε μόνον την ύλη αλλά συνθετικά την υλοενέργεια(φωτεινή και σκοτεινή ύλη και φωτεινή και σκοτεινή ενέργεια) , η οποία στην χαοτική της μορφή είναι υπό λανθάνουσα μορφή και το δυναμικό της είναι μηδέν. Αυτός είναι ο λόγος που  αρκετοί   θεωρούν ότι το σύμπαν (κόσμος) έγινε εκ του μηδενός. Μέσα στο χάος υπάρχει η υλοενέργεια υπό αθέατη και ανέκδήλωτη μορφή με λανθάνον δυναμικό μηδέν  , αρχίζει δε να εκδηλώνεται κάτω από την επίδραση κάποιου δυναμικού πεδίου .Βέβαια ακόμη δεν έχουμε φθάσει στην ανακάλυψη του βασικού ατμήτου σωματιδίου που αποτελεί την δομική ύλοενέργεια του σύμπαντος  και εκ του οποίου τα πάντα δημιουργήθηκαν.  

     Ο Δημόκριτος το προσέγγισε θεωρητικά με το άτομο , το οποίον φυσικά δεν είναι αυτό που θεώρησαν οι σύγχρονοι επιστήμονες , το οποίον διεσπάσθη και συνεχώς μας δίδει εκπλήξεις καινούργιων σωματιδίων με τελευταία  ανακάλυψη εκείνη του μεγάλου   πειράματος του CERN, το  «Πλάσμα Κουάρκ-γλοιονίων» που για πολλούς θεωρητικούς φυσικούς αποτέλεσε τη βάση για όλες τις μεταγενέστερες δομές της ύλης. Αν πράγματι οι επιστήμονες του CERN καταφέρουν να τη σχηματίσουν τότε θα έχουν καταστήσει «ορατή » κάποια αόρατη μέχρι τούδε , μορφή βασικής  υλοενέργειας που είναι κοινό (δομικό συστατικό ) σε κάθε ύλη και ενέργεια.

ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ VIDEO ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ

α) το λογοκριμένο video του Κ. Γαβρά http://www.youtube.com/watch?v=4gZqrYrTNyo&feature=related για την καταστροφή του Παρθενώνα από τους χριστιανούς και β) Δείτε το video αυτό που παρουσιάζει μια 3D ανακατασκευή του Παρθενώνα με τρόπο καλλιτεχνικό και αρμονικά δεμένο με μουσική Είναι μια εξαιρετική εργασία του Ισπανικού Πανεπιστημίου του Santiago de Compostela.

ΟΙ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ

ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΓΑΛΗΝΟΥ

 Η σημερινή απαξίωση της φιλοσοφικής ηθικής και η αποτυχία της σύγχρονης Ψυχιατρικής.

Wise-therapy: η στροφή της δυτικής θεραπευτικής Ιατρικής  προς τα φιλοσοφικά κείμενα. Θα φανταζόσαστε ποτέ, ότι η ενδελεχής μελέτη στο περιεχόμενο ενός κειμένου ή ενός βιβλίου, θα μπορούσε να θεραπεύσει ψυχικά, αλλά και σωματικά προβλήματα της υγείας ενός ανθρώπου; Θα θεωρούσατε σίγουρα υπερβολική αυτήν την άποψη, αφού μέχρι σήμερα προσπαθείτε όλα τα προβλήματα υγείας σας να τα θεραπεύσετε με χημικά φάρμακα ή με χειρουργεία. Ο μεγάλος όμως ιατρός και φιλόσοφος της αρχαιότητας, Γαληνός, έχει αντίθετη άποψη από εσάς… Ναι θα μπορούσε! 

 Η αποτυχία της σύγχρονης Ψυχιατρικής

     Η Ψυχιατρική κατά την σύγχρονη ορολογία είναι η ιατρική ειδικότητα, που περιλαμβάνει τη σπουδή και τη θεραπεία των ψυχικών νόσων. Οι ψυχικές παθήσεις των ανθρώπων διακρίνονται απ΄ τη σύγχρονη ιατρική μεθοδολογία σε ψυχώσεις και νευρώσεις. Σήμερα κάποιοι θεραπευτές γνωρίζουν, ότι οι σωματικές και οι ψυχικές λειτουργίες ενός οργανισμού θεωρούνται ως αδιαίρετο και ενιαίο σύνολο, γνώση που προϋπήρχε στους ιατρούς και φιλοσόφους της αρχαιότητας: «Θεωρώ, ότι η ψυχή και το σώμα αλληλοεπηρεάζονται απόλυτα. Και η ψυχική κατάσταση, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της και τη σωματική. Και η σωματική κατάσταση κι εκείνη, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της και την ψυχική» (Αριστοτέλης «Φυσιογνωμικά», 808 β-12). Παρά ταύτα οι πλείστοι σύγχρονοι ψυχίατροι χρησιμοποιούν βίαιες μεθόδους θεραπείας, περισσότερο επί του υλικού σώματος και λιγότερο επί του ψυχικού. Η πρόληψη και η αποφυγή των ψυχικών νόσων έχει μετατραπεί σε καταστολή.

      Η απομόνωση των ασθενών, τα ηλεκτροσόκ, τα ψυχοτρόπα φάρμακα και η ψυχοχειρουργική έδειξαν ματαίως, ότι η σύγχρονη Ψυχιατρική έχει ουσιαστικά αποτύχει. Η ύπνωση, η ομοιοπαθητική και οι άλλες ολιστικές θεραπευτικές μέθοδοι έχουν ένα σχετικά καλό θεραπευτικό αποτέλεσμα σε ψυχικές παθήσεις, αλλά δεν μπορούν να δράσουν προληπτικά.

      Η σημερινή αντιφατική και παραφυσική κοινωνία της αφθονίας άχρηστων καταναλωτικών αγαθών, της βίας, του ρατσισμού, των ναρκωτικών, των θρησκευτικών φανατισμών, των ανισοτήτων και των άλλων παραδόξων, παγιδεύει το σύγχρονο άνθρωπο σε ψυχικά και πνευματικά αδιέξοδα. Η απαξίωση της φιλοσοφικής ηθικής σαν πρότυπο ζωής από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες του 20ού αιώνα (ουσιαστικά η έλλειψη νοήματος και ουσίας της ζωής), επέδραμε καταλυτικά στην αύξηση των ψυχικών παθήσεων σε Ευρώπη και Η.Π.Α.. Στη χώρα μας η κατάσταση αυτή είναι σε έξαρση.

Κατά τον ιατροφιλόσοφο Γαληνό «οι λαθεμένες ιδέες περί του σκοπού της ζωής είναι που οδηγούν κατά κοινή ομολογία στη δυστυχία». Τα άρρωστα ψευδο-πρότυπα του star-system της εποχής μας δημιουργούν όμοιους μ΄ αυτούς κλώνους. Ομοφυλόφιλοι, ναρκομανείς ηθοποιοί, απατεώνες πολιτικοί, ψεύτικοι «καθώς πρέπει» δημοσιογράφοι, παιδεραστές ιερείς και διάφοροι άλλοι άρρωστοι άνθρωποι, που χρήζουν ανάγκη βοηθείας, αποτελούν τα πρότυπα του σημερινού δυτικού ανθρώπου. Οι ποικίλες μεταφυσικές και θρησκευτικές λύσεις δοκιμασμένες αποτυχημένα ήδη από το παρελθόν, οδηγούν και αυτές τους ανθρώπους σε αδιέξοδο. Θλίψη, μελαγχολία, εγωισμός, κτητικότητα, ραθυμία, απομόνωση, ακραίες συμπεριφορές, ψευτιά, επιδειξιομανία και πολλά άλλα αποτελούν τα σύγχρονα «άχραντα πάθη» της αρρωστημένης και παραφυσικής κοινωνίας μας.

 Η θεραπεία της σοφίας

     Απ΄ τη μεριά της επιστήμης η «πτωχή» φροϋδική ψυχανάλυση αποτελούσε τη βάση της σύγχρονης ψυχολογίας και των ψυχοθεραπευτικών μεθόδων μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄90. Τότε παρουσιάσθηκε κυρίως από αρκετούς Αμερικανούς και Ευρωπαίους ψυχιάτρους μία στροφή της θεραπευτικής ιατρικής προς τα φιλοσοφικά κείμενα κλασικών Ελλήνων αλλά και ξένων συγγραφέων. Η ψυχοθεραπεία βασίσθηκε πλέον σε λογοθεραπεία και συγκεκριμένα στην επιλεκτική ανάγνωση, ανάλυση και κατανόηση φιλοσοφικών κειμένων. Απ΄ τους δυτικούς ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές ονομάστηκε ως wise-therapy, δηλαδή θεραπεία της σοφίας. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Η μέθοδος αυτή είναι πλέον αρκετά διαδεδομένη στο δυτικό κόσμο, καθ΄ ότι είναι η πιο αποτελεσματική, απολαυστική, ήπια και σχεδόν ανέξοδη. Βέβαια στην τριτοκοσμική χώρα μας η μέθοδος αυτή δεν υφίσταται.

      Πολλά εκτενή άρθρα έχουν γραφτεί για την ψυχοθεραπευτική αυτή μέθοδο από κορυφαία περιοδικά και εφημερίδες της Ευρώπης και των Η.Π.Α. όπως το γαλλικό περιοδικό «Psychologies», το διεθνές «National Geographique», την Αγγλική εφημερίδα «Guardian» κ.ά. Ο Τιμ Λεμπόν είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας του Trinity College και πρόεδρος του συνδέσμου «Πρακτικής Φιλοσοφίας» στην Μεγάλη Βρετανία. Στην εισαγωγή του βιβλίου του «Wise Therapy» αναφέρει: «Η Θεραπεία της Σοφίας έχει διπλό στόχο, τόσο πρακτικό όσο και θεωρητικό. Απ΄ τη μία μεριά στοχεύει στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να λύσουν κάποια απʼ τα προσωπικά τους προβλήματα και απ΄ την άλλη να τους δώσει όλα εκείνα τα εργαλεία, που θα χρειαστούν, για ν΄ αντιμετωπίσουν το μέλλον με περισσότερη σοφία. Το πρόβλημα με την σύγχρονη ψυχολογία είναι, ότι χρησιμοποιεί τις γνώσεις μόνο των τελευταίων εκατό περίπου χρόνων, ενώ αγνοεί την αξία της σοφίας, όσο και όλων εκείνων των γνώσεων, που έχουν αποκτηθεί εδώ και 2.000 χρόνια μέσα απ΄ την παγκόσμια, αλλά και κλασική φιλοσοφία».

     Ο Γαληνός εκτός από γιατρός υπήρξε κι ένας μεγάλος φιλόσοφος. Η φιλοσοφική του σκέψη βασίζεται στην εκλεκτικότητα κι αποτελείται από ένα σύμπλεγμα φιλοσοφικών απόψεων των φυσικών φιλοσόφων, του Ιπποκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. (Στην εικόνα από αριστερά προς τα δεξιά: Θαλής, Ιπποκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης.)

 Φιλοσοφία

     «Φιλοσοφία = α) διάθεση για επιστημονική γνώση των όντως (αληθινών) όντων, β) διάθεση θεώρησης του αληθούς, και γ) επιμέλεια της ψυχής με παρουσία ορθού λόγου». (Όροι Σπευσίππου, “Διευθυντή της πλατωνικής Ακαδημείας”, Λεξικό εννοιών της Πλατωνικής φιλοσοφίας). Στον τρίτο ορισμό του Σπευσίππου για το τι είναι η φιλοσοφία,  μπορούμε να διακρίνουμε την διαπλαστική και θεραπευτική δύναμη τού ορθού φιλοσοφικού λόγου. Η σπουδή του λόγου αυτού δημιουργεί το φιλοσοφικό βίο. Πρόκειται για μία συνολική στάση ζωής, που έχει ως πρότυπο την αρετή (ενάρετος βίος). Κατά τον Πλάτωνα ενάρετος είναι εκείνος, ο οποίος ζει «κατά φύσιν». Ο φιλόσοφος εμπνέεται απ΄  τον έρωτα προς τις ιδέες – γνώση (κόσμος των ιδεών) και προσπαθεί να κάνει πράξη στην καθημερινότητά του, τα όσα μαθαίνει.

      Ο Αριστοτέλης μας λέει «πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», δηλαδή όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως ορέγονται (επιθυμούν) την γνώση. Αρχή της Πλατωνικής φιλοσοφίας είναι το «απορείν» και το «θαυμάζειν». (Θεαίτητος 155d). Η περιέργεια, η απορία  και ο θαυμασμός του κλασικού ανθρώπου για την σύσταση και την λειτουργία του φυσικού κόσμου και των αρχών της ζωής αποτέλεσαν τα κίνητρα της φιλοσοφικής αναζήτησής του.

Όλες οι φιλοσοφικές σχολές θεωρούσαν ως υπέρτατο σκοπό και ύψιστο αγαθό τής ανθρώπινης ζωής την επίγεια ευδαιμονία. Σε αντίθεση με την ευτυχία (προϊόν της τύχης), η ευδαιμονία είναι προϊόν ενάρετου βίου. Καρπός της ευδαιμονίας είναι η γαλήνη και ηρεμία της ψυχής. Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία τής παρά φύσιν α-νοήτου γαλήνης της ψυχής, που διδάσκουν οι θρησκείες (ασκητισμός), μέσω της αμάθειας και της απαξίωσης της ίδιας της ζωής, που δημιουργεί προβλήματα στην ψυχική αλλά και σωματική ανάπτυξη των πιστών. «Η στενή σχέση αρετής και γνώσης είναι χαρακτηριστική στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Ως ένα βαθμό υπάρχει σ΄ όλη την ελληνική φιλοσοφική σκέψη, σε αντίθεση με την χριστιανική. Στη χριστιανική ηθική το ουσιώδες είναι η καθαρή καρδία και αυτή μπορεί να βρεθεί τόσο στους αμαθείς, όσο και στους πεπαιδευμένους. Η χαώδης αυτή διαφορά ανάμεσα στην ελληνική και στην χριστιανική ηθική εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα» (Bertrand Russel, «Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης» σελ. 32).

      Kατά τον Πλάτωνα η ψυχή έχει τρεις έδρες – μέρη: Το «λογιστικόν», που είναι η έδρα της νόησης-λογικής και έχει την ιδιότητα να κυβερνά τα άλλα δύο μέρη, το «θυμοειδές» ή «θυμικόν», που κυβερνάται, αλλά και κυβερνά και είναι η έδρα της βούλησης και το «επιθυμητικόν», έδρα των επιθυμιών και των παθών, που πρέπει μόνον να κυβερνάται. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Πλατωνικά ζητήματα» μας λέει, ότι «η πειθαρχία και η αρχηγία ανήκουν στην φύση του θυμικού (θυμοειδούς), αφού αυτό υπακούει στην λογική (λογιστικόν), ενώ εξουσιάζει και τιμωρεί την επιθυμία (επιθυμητικόν), όταν εκείνη επαναστατεί εναντίον της λογικής». Με τα πάθη και τις επιθυμίες της ψυχής ασχολήθηκαν πλείστοι των φιλοσόφων στην κλασική Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και έγραψαν πολλά έργα. Ο Πλάτων, ο Επίκουρος, ο Επίκτητος, ο Αριστοτέλης, ο Πορφύριος, ο Γαληνός, αλλά και πολλοί ξένοι όπως ο Κρισναμούρτι, ο Όσσο, ο Λάο Τσέ, ο Ρουσσώ, ο Ράσσελ κ.ά. Ένα απ΄ τα έργα του Γαληνού, που άπτονται στην ψυχοθεραπεία, αλλά και της περί ψυχής θεωρήσεις του, θα εξετάσουμε παρακάτω.

«Ο άνθρωπος έχει υψώσει μέσα του σαν αγκυλωτούς φράχτες διάφορες εικόνες, θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές. Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Και το βάρος αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη σκέψη, στις σχέσεις του και στην καθημερινή του ζωή. Αυτές οι εικόνες είναι και οι αιτίες των προβλημάτων μας, επειδή χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους». [Τζίντου Κρισναμούρτι, Ινδός συγγραφέας – φιλόσοφoς (1895-1986).]

 Ο ιατροφιλόσοφος Γαληνός

     Η ψυχιατρική κατά την κλασσική εποχή ήταν κλάδος της Ιπποκρατικής ιατρικής τέχνης κι αυτή με την σειρά της κλάδος της φιλοσοφίας. Ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος, υπήρξε ο διασημότερος ιατρoφιλόσοφος της εποχής του. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μ. Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε περίπου το 210 μ.Χ.στη Σικελία. Σε ηλικία 14 ετών παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας και λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά τις σπουδές της ιατρικής παράλληλα με τη φιλοσοφία. Ταξιδεύει δέκα έτη για σπουδές σε περιοδεία στην Σμύρνη, Κόρινθο και Αλεξάνδρεια. Θα συνεχίσει τα ταξίδια του προς εμπλουτισμό των γνώσεών του για μερικά ακόμη έτη. Η φήμη του εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλη την αυτοκρατορία και σύντομα θα γίνει ο προσωπικός γιατρός του καίσαρα Μάρκου Αυρήλιου.

      Ο Γαληνός έζησε σε μία εποχή ιδεολογικής επιστημονικής ποικιλότητας. Ο ίδιος υπήρξε «εργοστάσιο παραγωγής» φιλοσοφικών, ρητορικών και ιατρικών έργων, που απαριθμείται σε 150 έργα χωρισμένα σε 500 βιβλία. Εισήγαγε πολλούς ιατρικούς όρους, που παραμένουν ίδιοι μέχρι σήμερα, όπως η «κράσις», «πνεύμα» κ.ά.. Η επιρροή του στην πρόοδο των επιστημών και ειδικώς της ιατρικής σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ισάξια με εκείνη του Ιπποκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. (Βλ. Η Ιατρική του Γαληνού).

Μέσα απʼ τα σκοτάδια του ευρωπαϊκού μεσαίωνα το ιατρικό του σύστημα με τον όρο «Γαληνισμός» έγινε ο θεμέλιος λίθος των ιατρών της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, διαμορφώνοντας την εξέλιξη της παγκόσμιας ιατρικής. Μέχρι σήμερα σε πολλές χώρες του Ισλάμ και στην Ινδία διδάσκεται η ιατρική του, η λεγόμενη «Unani». Σε αντίθεση, η ψυχιατρική θεραπευτική μέθοδος του Γαληνού μέσω της ηθικής διδασκαλίας των φιλοσοφικών κειμένων είχε παραγκωνιστεί πλήρως και μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει δειλά δειλά να ανακαλύπτεται και να χρησιμοποιείται ξανά απ΄ τους σύγχρονους θεραπευτές. Τα «Περί ψυχής παθών και αμαρτημάτων», «Περί ηδονής και πόνου», «Περί της διαγνώσεως των ιδίων εκάστω παθών και αμαρτημάτων», «Περί ηθών», «Περί αλυπίας», «Περί κράσεων», είναι μερικά εκ των ψυχοθεραπευτικών έργων του.

 Γαληνός: Ένας «εκλεκτικός» ψυχοθεραπευτής

     Αν και έχει ροπή προς τους προσωκρατικούς, τον Πλατωνισμό, αλλά και τον Αριστοτελισμό, ουσιαστικά είναι εκλεκτικός και συγκρητιστής, προτιμώντας την ελευθερία της επιλογής του κατά το δοκούν. Υπερασπίζεται την αυτονομία της ψυχής ως ενέργεια, αλλά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την αθανασία της, ενώ αποδέχεται την κατά φύση  υλική – ενεργειακή της υπόσταση.

Για τον Γαληνό, όπως και για τον εκ σπουδών διδάσκαλό του Ιπποκράτη, χωρίς την καλλιέργεια και την εξάσκηση και στους τρεις τομείς της φιλοσοφίας (Φυσική, Ηθική, Λογική), δεν μπορεί κανείς να γίνει ιατρός. Υποχρέωση τού σωστού ιατρού είναι πρωταρχικά ο έλεγχος των παθών του (δόξα, πλούτη) και η καλλιέργεια τής αρετής, («ότι ο άριστος ιατρός και φιλόσοφος»). Μετέπειτα ακολουθούν οι ιατρικές γνώσεις. Για τον διδάσκαλο του Γαληνού, Ιπποκράτη, Φιλοσοφία και Ιατρική αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, που πρέπει να συνυπάρχουν: «Λαμβάνοντας υπ΄ όψη όσα προαναφέραμε πρέπει να ανάγει τη φιλοσοφία σε ιατρική και την ιατρική σε φιλοσοφία» (Ιπποκράτης «Περί ευσχημοσύνης», παρ. 5). Επομένως η στείρα σύγχρονη υλική ιατρική, που δεν λαμβάνει καθόλου υπ΄ όψη της τις αρχές αυτές, είναι ουσιαστικά αποκομμένη απ΄ την ολιστική προσέγγιση των ιατροφιλοσόφων της αρχαιότητας, αλλά και απ΄ την υπόθεση ίαση.

      Η Ιπποκρατική θεωρία του περί των τεσσάρων στοιχείων (κρύο, ζεστό, ξηρό, υγρό) ταυτίζεται με τους χυμούς του σώματος (αίμα, φλέγμα, μαύρη και κίτρινη χολή), καθώς και με τις θεμελιώδεις συμπαντικές ουσίες, (γη, ύδωρ, αέρας, φωτιά). Η επιρροή των τεσσάρων χυμών (που αποτελούν τα τέσσερα βασικά ενεργειακά κανάλια μέσα στο ανθρώπινο σώμα), συνδέεται άμεσα με τον ψυχικό μας κόσμο. Η ισορροπία των χυμών μεταβάλλεται ευμενώς η δυσμενώς απ΄ τη διατροφή, τα υγρά, την άσκηση, τα λουτρά, τις μαλάξεις, το κλίμα, την ηλιοθεραπεία, την τοποθεσία διαμονής, αλλά κι από την ψυχική μας κατάσταση.

      Ο Γαληνός θεωρεί, ότι η μελαγχολία, η μανία, και η φρενίτιδα, προέρχονται από εγκεφαλικές βλάβες, που καταστρέφουν τον ψυχισμό μας και σταδιακά μετουσιώνονται σε σωματικές  νόσους με αποτέλεσμα να δημιουργούν τις ανισόρροπες μίξεις των χυμών στο σώμα. Στο «Ότι ταις του σώματος κράσεσιν αι της ψυχής έπονται δυνάμεις» (4,803) διαπιστώνει: «Εκείνου, που η φλέβα του αγκώνα του χτυπά δυνατά, είναι χαρακτήρας επιθετικός και οξύθυμος, ενώ εκείνου, που η φλέβα του είναι ήσυχη, είναι νωθρός». Το «Περί χρείας μορίων» περιέχει πολλά στοιχεία απ΄ τον πλατωνικό «Τίμαιο», ενώ στο «Προς Θρασύβουλον πότερον ιατρικής ή γυμναστικής εστί το υγιεινόν» μας εξηγεί, ότι το καλύτερο φάρμακο της Υγείας είναι η φιλοσοφία σε συνδυασμό με την ιατρική και όχι η στείρα ιατρική.

Ο Γαληνός απαλλαγμένος από μεταφυσικές και θρησκευτικές «αλήθειες» και με σκέψη φυσιοκρατική, προσδιορίζει με σαφήνεια την ατομική και αποκλειστική ευθύνη του καθενός μας, για την κατάκτηση της ευδαιμονίας. Ο ορθός λόγος και το πράττειν ορθώς είναι τα μόνα υπεύθυνα για την ευδαιμονία μας ή τη δυστυχία μας.

 Περί ψυχής παθών και αμαρτημάτων

 Βιβλίο Α΄: Διάγνωσις και θεραπεία των παθών της ψυχής

     Στο έργο του αυτό ο Γαληνός διαγιγνώσκει αναλύει και προτείνει για τα πάθη της ψυχής: «Το μεν σφάλμα προκύπτει από λάθος ιδέες και αντιλήψεις, το δε πάθος προκαλείται από μία παράλογη δύναμη, που βρίσκεται μέσα μας και δεν υπακούει στη λογική (…). Το ότι είναι πολύ πιθανό να σφάλουμε έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι μπορούμε να το συμπεράνουμε απ΄ το εξής: Ότι ο κάθε άνθρωπος θεωρεί τον εαυτόν του ολότελα αλάνθαστο, ή ότι τα σφάλματα του είναι μικρά και ασήμαντα (…). Όταν ήμουν μικρός θεωρούσα υπερβολική τη σπουδαιότητα, που έδινε ο κόσμος στην ρήση του Απόλλωνα (γνώθι σ΄ αυτόν). Εκ των υστέρων όμως ανακάλυψα, ότι δικαίως την επαινούν (…). Όποιος λοιπόν θέλει να γίνει σωστός και ενάρετος άνθρωπος ας έχει υπ΄ όψη του αυτό: Ότι είναι αναπόφευκτο να αγνοεί πολλά απʼ τα προσωπικά του σφάλματα»  (παρ. 1-6).

      Συνεχίζει τονίζοντας: «Επειδή τα σφάλματα οφείλονται σε λανθασμένη κρίση, ενώ τα πάθη σε κάποια παράλογη ψυχική δύναμη, θεωρώ απαραίτητο κατ΄ αρχήν να ελευθερώσει κανείς τον εαυτόν του από τα πάθη. Και κάποια απ΄ τα πάθη της ψυχής, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι η οργή, ο φόβος, η λύπη, ο φθόνος (το αισχρότερο των παθών), η έντονη επιθυμία, η φιλοδοξία, η κοιλιοδουλεία, η φιλοχρηματία, η πλεονεξία, η αρχομανία, η απληστία. (Για την σημερινή εποχή θα προτείναμε και την υποκρισία!). Πώς όμως να ξεριζώσει κάποιος τα πάθη του, όταν αγνοεί το γεγονός ότι έχει πάθη;» (παρ. 8). Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, διότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι σήμερα νομίζουν, ότι είναι σωστοί και ενάρετοι αγνοώντας θεληματικά, ότι διακατέχονται από πάθη…

      Παρακάτω διαπιστώνει και προτείνει: «Μόνο ο σοφός άνθρωπος είναι ολότελα αλάνθαστος (…). Αν πρωτίστως κρατήσεις μία απόσταση από τις πράξεις σου και πάψεις να αντιλέγεις, θα βρεις πολλούς, που θα σε διορθώνουν με ειλικρίνεια και πολύ περισσότερο αν δείξεις ευγνωμοσύνη σε αυτόν, που θα σε κριτικάρει, αφού σε βοηθά να ελευθερωθείς απʼ το κακό (…). Δέξου ως πρώτο δίδαγμα της φιλοσοφίας το να μάθεις να υπομένεις την αρνητική στάση των άλλων» (παρ.11-13). Σπουδαία μαθήματα ηθικής για την βαρβαρότητα των ανθρώπων της εποχής μας.

      Για να πλησιάσει κανείς την τελειότητα χρειάζεται να «ασκείται δια βίου» ενώ «όποιος έχει εθιστεί για πολύ καιρό με την κηλίδα των παθών, θα του είναι πολύ δύσκολο να γίνει άνθρωπος ενάρετος».(παρ. 25). Στην συνέχεια του έργου του ο Γαληνός δίνει λογικές συμβουλές για την αντιμετώπιση των παθών και των αμαρτημάτων (σφαλμάτων) μας. Και καταλήγει: «Διότι αν ακολουθήσεις αυτήν την πρακτική θα νοιώθεις μέρα με τη μέρα,  ότι σου είναι όλο και πιο εύκολο να απέχεις από όσα σου ανέφερα και η ψυχή σου θα γεμίζει με χαρά και ευφροσύνη. Να γνωρίζεις, ότι ο δρόμος, που οδηγεί στη σωφροσύνη περνά μέσα από την εγκράτεια. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα του μυαλωμένου ανθρώπου έναντι του μη εγκρατή» (παρ. 32-33). Η εγκράτεια, που αναφέρει εδώ ο Γαληνός, δεν είναι αποτέλεσμα πίεσης, θεϊκής επιβολής, ή τιμωρίας (όπως δηλαδή η θρησκευτική εγκράτεια), αλλά συνειδητοποιημένης και προσωπικής απόφασης του καθενός μας…

      Οριοθετεί τα ανθρώπινα αγαθά, ώστε να είναι τόσα, «όσα να μην πεινάμε, να μην διψάμε, να μην κρυώνουμε» (παρ. 44). Για την κοιλιοδουλεία λέει, ότι η χρησιμότητα τής τροφής «είναι να θρέφει το σώμα και όχι να ικανοποιεί την απληστία της κοιλιάς μας». Γι΄ αυτό και η τροφή «πρέπει να λαμβάνεται με μέτρο». Τέλος μας συμβουλεύει: «Όσο θεριεύει μέσα μας η δύναμη της λογικής στην πορεία αυτών των ασκήσεων, που κατανικούν και περιορίζουν τα πάθη, τόσο πιο εύκολη θα ΄ναι μετά η πλήρης υποταγή τους». (παρ. 56). Βλέπουμε λοιπόν, ότι για να μπορέσουμε να επιβληθούμε στα πάθη μας χρειάζεται προσπάθεια και αγώνας συνειδητός. Η συνειδητότητα, το γιατί δηλαδή επιλέγουμε να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, είναι το κλειδί της υπόθεσης. Αυτά είναι και τα πρώτα βήματα της αυτογνωσίας, τού περιβόητου «γνώθι σ΄ αυτόν». 

Βιβλίο Β΄: Διάγνωσις και θεραπεία των σφαλμάτων της ψυχής

     Το δεύτερο αυτό έργο αποτελεί συνέχεια του πρώτου και ασχολείται με τα σφάλματα (αμαρτήματα) της ψυχής, που είναι απόρροια των παθών της: «Όπως έχω πει θα προσπαθήσω όσο περνά από το χέρι μου να δείξω τον δρόμο σε όποιον είναι ερωτευμένος με την αλήθεια, ένα δρόμο, που όλη μου την ζωή αναζητούσα». (παρ. 66). «Το πρώτο και μέγιστο σφάλμα είναι όσων αβασάνιστα εκφέρουν γνώμη για το τι ωφελεί ή βλάπτει την ανθρώπινη ζωή. Το σφάλμα αυτό το γεννάει η φιλαυτία – αλαζονεία, η δοκησισοφία (αυτοί που νομίζουν, ότι τα γνωρίζουν όλα) και η φιλοδοξία (για αυτούς που κυνηγούν την δόξα και για χρήμα)» (παρ. 63).

Στη συνέχεια μας αναλύει τα ψευδά επιχειρήματα διαφόρων ψευτοσοφιστών της εποχής του. «Τα σοφίσματα είναι επιχειρήματα, τα οποία είναι μεν εσφαλμένα, αλλά στήνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν με ορθά. Το ότι είναι στημένα φαίνεται καθαρά απ΄ το συμπέρασμα τους, το οποίο δεν αληθεύει. Αναγνωρίζονται δε πολύ δύσκολα από εκείνους, που δεν είναι εξασκημένοι στην χρήση λογικών συλλογισμών». (παρ. 73). Με πόσα τέτοια «σοφίσματα» έξυπνα φτιαγμένα, μας βομβαρδίζουν καθημερινώς διαφόρων ειδών «ειδικοί» (ιατροί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ιερείς κ.ά.) που δεν περιέχουν καμμία αλήθεια και δεν έχουν κανένα λογικό συλλογισμό; «Αφετηρία πάμπολλων σφαλμάτων είναι η αναληθής άποψη για τον εκάστοτε σκοπό της ζωής και άλλα επιμέρους πράγματα. Επειδή η δύναμη της ανθρώπινης ευδαιμονίας βρίσκεται στην έρευνα για τον σκοπό της ζωής, είναι εύλογο όλοι όσοι σέβονται τον εαυτόν τους να έχουν στραφεί στην αναζήτηση αυτή» (παρ. 78).

       Για το Γαληνό ό,τι πολυτιμότερο ενυπάρχει στην ψυχή μας είναι η «λογική», ενώ αντιθέτως για τις θρησκείες η πίστη στο θεό! «Όσοι ασκούν την λογική και της δίνουν τη δύναμη που της αρμόζει κερδίζουν πολύ περισσότερες χαρές απ΄ ότι κάποιοι άλλοι, που ζούνε υποδουλωμένοι στις σωματικές ηδονές».(παρ.87). Το έργο μέχρι το τέλος του είναι ένας ύμνος στην αρετή, την λογική σκέψη και την ορθή αντιμετώπιση της ζωής. Το ότι πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς, αλλά και Ρωμιοί κυρίως καθηγητές της σύγχρονης κλασικής Ιατρικής θέλουν τον Γαληνό να είναι ένας ακόμη πιστός χριστιανός, αποδεικνύει το τέλμα στο οποίο κυλιούνται η θρησκεία, μαζί με την στείρα από φιλοσοφική προσέγγιση σύγχρονη Ιατρική.

   Τα σημερινά «μαύρα πρότυπα» παράδειγμα προς αποφυγήν της Ρωμαίικης κοινωνίας μας που είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης παιδείας μας, ζουν υποδουλωμένα και τελματωμένα στα πάθη τους και διαστρέφουν και τις δικές μας ψυχές με την προβολή του αρνητικού τους αντι-προτύπου. Γιατί όλα τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν τόσο επίμονα αυτόν τον τύπο του παρηκμασμένου υπανθρώπου; Γιατί δεν διδάσκονται και στην χώρα μας τα αθάνατα έργα των κλασικών αλλά και των ξένων φιλοσόφων, που προβάλλουν τη λογική, την υγεία, την αρετή, το κάλλος, την φύση μας, την συνειδητοποίηση του εαυτού  μας, καθώς και το φιλοσοφικό πρότυπο ανθρώπου;

     Τα έργα του Γαληνού, αλλά και τα αξεπέραστα περί ηθικής έργα των φιλοσόφων όλων των πολιτισμών του πλανήτη μας αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς μας. Στη σημερινή εποχή των ψυχικών αδιεξόδων και των ανούσιων ψυχικών θεραπειών, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Η μελέτη τους θα μπορούσε να βγάλει απ΄ το ψυχικό τέλμα την τριτοκοσμική Ρωμαίικη κοινωνία μας, αλλά και άλλες προβληματικές κοινωνίες του πλανήτη μας. Τα έργα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν το σκαλοπάτι, που χρειάζεται η ανθρωπότητα, για να ανέβει ένα παραπάνω επίπεδο, ένα βήμα προς το φως, προς την πρόοδο και την εξέλιξη του είδους μας αφήνοντας πίσω μας τα σκοτάδια που κληρονομήσαμε.

Βασίλειος Μαυρομμάτης, Ομοιοπαθητικός

ΠΗΓΗ http://freeinquiry.gr/pro.php?id=1262