ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΛΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ γίνεται κατά την έξοδο των ατόμων της ατομικής ουσίας από το Χάος γιατί η εμφάνιση τους προκαλεί την αντικειμενική εμφάνιση και ετέρας αϊδίου ουσίας (της συνεχούς ουσίας) η οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο Χώρο και είναι (η συνεχής ουσία) ο ουσιαστικός Χώρος([1]) μέσα στον οποίο έρχονται να ενεργήσουν τα άτομα της ατομικής Ουσίας και μέσα στον οποίο λαμβάνουν την έννοια του Είναι τους.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ των δυο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) λαμβάνει χώρα εντός των μορφών στις οποίες η συνεχής ουσία αποτελεί τον Συνθετικό Λόγο τους. Μέσω των μορφών η συνάντηση και συνεργασία των δυο αϊδίων ουσιών (Ατομικής και Συνεχούς ουσίας) είναι στενότερη με αποτέλεσμα οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό συντελεί στην αύξηση των δυναμικοτήτων τους με την εκδήλωση νέων δυνάμεών([2]) τους οι οποίες βρισκόντουσαν μέχρι τότε σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αϊδιες ουσίες που συγκροτούν την μορφή. Γι’ αυτό η συνάντηση αυτή είναι και αποτελεί την κατ’ εξοχήν συνάντηση που συντελεί στην αμοιβαία εξέλιξη των δυο αϊδίων ουσιών.

Συνεπώς σκοπός των μορφών είναι η μέσω αυτών συλλειτουργία των δυο αϊδίων ουσιών που τις αποτελούν και η δι’ αυτής αύξηση των δυναμικοτήτων αυτών. Οι μορφές έχουν περιορισμένο χρόνο υπάρξεως γιατί έχουν περιορισμένα όρια αυξήσεως της δυναμικότητος τους και συνεπώς των δυναμικοτήτων των ουσιών που τις συγκροτούν. Όταν η αύξηση των δυναμικοτήτων τους φθάσει στο ανώτερο δυνατό όριο και δεν υπάρχει δυνατότητα για περαιτέρω αύξηση τότε οι μορφές αποσυντίθενται. Τα άτομα της ατομικής ουσίας των αποσυνδεθεισών μορφών συμμετέχουν στην συγκρότηση άλλων μορφών τελειότερων δηλαδή μορφών που για την συγκρότησή τους απαιτούν άτομα με μεγαλύτερη δυναμικότητα. Επίσης η συνεχής ουσία των αποσυνδεθεισών μορφών παύει να είναι Συνθετικός Λόγος τους και η δυναμικότητά της εξίσταται με την δυναμικότητα της εκτός των μορφών ευρισκομένης συνεχούς ουσίας. Η εξίσωση αυτή της δυναμικότητας της Αμέριστης (Συνεχούς) Ουσίας της μορφής που αποσυντέθηκε με την λοιπή εκτός των μορφών Αμέριστη Ουσία αυξάνει την δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας στην περιοχή που βρισκόταν η αποσυντεθείς μορφή και αυτό συντελεί στην εξέλιξη αυτού του τμήματος του κόσμου.

Η ΤΡΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ λαμβάνει χώρα όταν τα Άτομα της Ατομικής Ουσίας θα συνεργαστούν άμεσα με την Συνεχή Ουσία στο Ψυχικό άτομο. Το ψυχικό άτομο είναι ένα άτομο της ατομικής ουσίας το οποίο εξελισσόμενο έφθασε στην ακτινοβόλο κατάσταση και τότε εισέρχεται εντός του η συνεχής ουσία και από «ζων και κινούμενο Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κινούμενο και ζων)} γίνεται «ζων και κινούμενο και ενεργούν Είναι» {δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενο, ζων και  ενεργούν)} όπου η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών γίνεται άμεση.

---

[1] Αξιοσημείωτο είναι ότι: α) δεν υπάρχει χώρος κενός μέσα στην Φύση με αποτέλεσμα οι έννοιες Χώρος και Συνεχής ουσία να ταυτίζονται και β) δεν δύναται να υπάρξει χώρος μέσα στον οποίο να μην υπάρχουν άτομα της ατομικής ουσίας.

[2] Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφη­νισθεί ότι δεν πρέπει να συγ­χέεται η έννοια της δυ­νά­μεως με την έννοια της ενέργειας η οποία είναι ο νό­μος της ουσίας της μονάδος. Δυνάμεις είναι η πο­σο­τική  αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινή­σεως και της θερμότητας.

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της συνειδητών νοητικών υπάρξεων, σκοπός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων, καθώς και η απελευθέρωση τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την ανέλιξη των δυνάμεών τους. Προϋπόθεση της εισόδου σε κόσμους θειότερης ενέργειας είναι η πνευματική αναγέννηση της πνευματικής νοητικής οντότητας.

Εκ των προλεχθέντων συνάγεται ότι η πνευματική αναγέννηση είναι ένα πολύ ουσιώδες επίτευγμα του ανθρώπου και τα κατά την αρχαιότητα λειτουργήσαντα μυστήρια απέβλεπαν στο να εξηγήσουν στους μύστες τους την σημασία αυτής της πνευματικής αναγεννήσεως. Για να κατανοήσουμε με απλά λόγια τι είναι πνευματική αναγέννηση πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τέσσερες βαθμίδες και συνεπώς το ανθρώπινο επίπεδο έχει τέσσερες εξελικτικές βαθμίδες. Επίσης κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τον σκοπό του και γίνεται το αίτιο άλλου εξελικτικού επίπεδου και εκείνο άλλου με ευρύτερο περιεχόμενο ενεργείας. Το γεγονός αυτό πρέπει να είναι η βάση της εξερεύνησης της αληθείας για την εξέλιξη του πνεύματος στην Φύση.

Η Πρώτη Βαθμίδα αποτελεί την απαρχή της εισόδου της ψυχικής ατομικότητος στο ανθρώπινο επίπεδο και αναφέρεται ως η εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση της λογικής νοήσεως συμβολίζεται  με την εμφάνιση της Κόρης της Πρωτογόνης και εορτάζεται κατά την Φθινοπωρινή ισημερία από τους διαπνεόμενους από την ελληνική παράδοση. Η περίοδος που ακολουθεί συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις με την επενέργεια του νόμου της ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό της χαρακτήρα και θα διαμορφώσει την συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωή της σε αρμονία προς τους ομοίους της.

Στην Δεύτερη Βαθμίδα γεννάται στον άνθρωπο σθεναρά επιθυμία να μελετήσει και να γνωρίσει τον ίδιο τον εαυτόν του δηλαδή να αποκτήσει αυτογνωσία γιατί αυτό ακριβώς σήμαινε το Δελφικό επίγραμμα «άνθρωπε γνώθι σ αυτόν». Τότε θα αντιληφθεί ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και γενικότερα ατέλειες. Τότε γεννάται μέσα του η επιθυμία να κατανικήσει όλα τα πάθη του, όπως έπραξε ο ήρωας Ηρακλής, γιατί η κατανίκηση των παθών είναι πράξη ηρωισμού και συνεπώς πρέπει να γίνει ένας Ηρακλής με αδάμαστη θέληση και αμετακίνητη απόφαση για να κατανικήσει τα πάθη του. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση του Ήρωα Ηρακλή κατά την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου αυτό ακριβώς υπονοούσε γι ατό εορτάζεται κατά την χειμερινή τροπή (τριέσπερο). Ομοίως εορτάζεται η γέννηση όλων των ηρώων των θρησκευτικών παραδόσεων π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Ηρακλής της Ελληνικής Θρησκείας και ο Ιησούς της Χριστιανικής Θρησκείας. Η ελληνική εσωτερική παράδοση προσομοιάζει τα πάθη με τους Τιτάνες και το γήινο περιβάλλον το θεωρεί ως τιτανικό περιβάλλον και αναφέρει σχετικά ότι ο Ζευς πρώτα κατανίκησε τους τιτάνες, (δηλαδή τα πάθη του), και κατόπιν έγινε κυρίαρχος του Ολύμπου. Αυτό το μέρος της ελληνικής παραδόσεως δείχνει ότι για να γίνουμε κυρίαρχοι του πνευματικού Ολύμπου πρέπει πρώτα να νικήσουμε τους τιτάνες που εδρεύουν μέσα μας δηλαδή τα πάθη μας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι Πάθη είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ψευδείς δοξασίες είναι η πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. Τα πάθη όμως  είναι συσσωρευμένες ενέργειες οι οποίες, όταν επιχειρήσουμε να τις περιορίσουμε ή συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από τη λογική, γι’ αυτό ο «θάνατος» όλων των παθών (και ιδιαίτερα του εγωισμού) είναι οδυνηρός. Τα πάθη ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που όταν ο Ήρωας Ηρακλής έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα και απαιτήθηκε, πέραν του ηρωισμού και η ευφυΐα του ήρωα Ηρακλή για να κόψη όλα τα κεφάλια της. Συνεπώς για να κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας απαιτείται να γίνουμε σαν τον ήρωα Ηρακλή και ιδιαίτερα για να κόψουμε τον κορμό της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας γιατί ο κορμός αυτού του τέρατος είναι ο εγωισμός ο οποίος αποτελεί το βάθρο εδράσεως όλων των παθών.

Η εξάλειψη όλων των παθών γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που ζει σε μη φυσικό περιβάλλον (π.χ. μοναστηριακή ζωή) δεν έχει την δυνατότητα να εξαλείψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες και ζει καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες. Επισημαίνεται ότι οι σημαντικότερες από τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω με τα οποία μας γαλουχούν από την τρυφερή παιδική ηλικία.

Την εξάλειψη όλων των παθών και ιδιαίτερα του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι ο Νόμος της παγκόσμιας Αγάπης που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. ΗΑΓΑΠΗείναι ο υπέρτατος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

Η τρίτη βαθμίδα στο ανθρώπινο επίπεδο αρχίζει με την οριστική κατανίκηση όλων των παθών και αυτό αποτελεί την απαρχή της πνευματικής του  αναγεννήσεως. Αυτός ο «θάνατος» και η εν συνεχεία «ανάσταση» αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο όλων των θρησκειών και των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυσταγωγικών σκηνωμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι, κατά την εαρινή ισημερία οι ήρωες όλων των θρησκειών και μυσταγωγικών συστημάτων πεθαίνουν και στη συνέχεια ανασταίνονται. Αυτή η «ανάσταση» του απαλλαγμένου πλέον από τα πάθη ανθρώπου συμβολίζει την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως.

Στην ελληνική παράδοση έχουμε τον οδυνηρό θάνατο του Ηρακλέους στην πυρά και ακολούθως την άνοδό του στον πνευματικό Όλυμπο. Μάλιστα η άνοδος του ήρωα Ηρακλή στον πνευματικό Όλυμπο, κατά την ιερή παράδοση, γίνεται μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία και η πανσέληνος αυτή είναι η πανσέληνος που αντιστοιχεί στην κυριαρχία της Θεάς της Σοφίας. Αυτό συμβολίζει ότι ο ανιστάμενος άνθρωπος έχει κατακτήσει και την Σοφία και μάλιστα προ της ανόδου του στον πνευματικό Όλυμπο. Συνεπώς (το τονίζω με έμφαση) η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πνευματικής της αναγεννήσεως και της κατακτήσεως της Σοφίας.

Στην Χριστιανική παράδοση έχουμε ανάλογο συμβολισμό που είναι ο οδυνηρός σταυρικός θάνατος του Ιησού (γιατί, όπως είπαμε, ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και την εν συνεχεία ανάσταση του που γιορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας δηλαδή μετά της πανσέληνο της κυριαρχίας της θεάς Αθηνάς. Οι πρώτοι χριστιανοί, συμβόλιζαν με τον «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ» την θεά της Σοφίας κατερχομένης εκ του πνευματικού Ολύμπου και με το «ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» την κάθοδο του Ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου το οποίο υπό μορφή φλογών επικάθισε στα μέτωπα των αποστόλων οι οποίοι κατά την χριστιανική παράδοση, κατόπιν αυτού, αποκτούν την Σοφία.

Επιπλέον, εκτός από την απαλλαγή από τα πάθη του, ο οδεύων προς θειότερους κόσμους άνθρωπος πρέπει να εκδηλώσει στο ψυχικό του κέντρο του νόμους της Ηθικής και της Αρετής γιατί η μεν Αρετή αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου, ενώ η Ηθική αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους. Οι έννοιες των όρων αρετή και ηθική διαστρεβλώθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Κατωτέρω θα εξετάσουμε τις έννοιες των όρων Αρετή, Ηθική, Καθήκον και Δόξα του ενιστάμενου πνεύματος που οδεύει προς θειότερους κόσμους.

Κατά την ελληνική παράδοση μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η προσπάθεια εναρμόνισης του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική είναι η αυθόρμητη έφεση που εκδηλώνει προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής. Συνεπώς πρέπει να γίνει κανείς πρώτα ενάρετος με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και κατόπιν να δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων και αυτή η έφεση πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα και προϋποθέτει την εκδήλωση μέσα του Νόμου της Θελήσεως. Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζονται περαιτέρω οι έννοιες του καθήκοντος αλλά και της Δόξας που δικαιούται ο ανερχόμενος προς θειότερους κόσμους. Έτσι ως Καθήκον ορίζεται η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής. Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα. Τέλος ως Δόξα ορίζεται η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν από την εναρμόνιση προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέες των κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Πέραν αυτών πρέπει ο άνθρωπος να εναρμονισθεί και εκδηλώσει τους Νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης που αποτελούν το επιστέγασμα της τελειώσεώς του στο ανθρώπινο επίπεδο.

Με την κατάκτηση της Σοφίας ο μύστης αποκτά την δυνατότητα να αναβαθμιστεί στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων, εφ’ όσον έχει αποκτήσει και τον κατάλληλο οργανισμό, απαραίτητο για τους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Τα αθάνατα πνεύματα πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια, όπως είναι η κάθοδος του ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου, ώστε τα πλέον εξελιγμένα ανθρώπινα πνεύματα να ,μπορέσουν να περάσουν ταχύτερα αυτούς τους εξελικτικούς σταθμούς, μέσω των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων δια δοκιμασιών και καθαρμών, και αυτό ακριβώς εννοεί το γνωστό λόγιο «όπως ο χρυσός δοκιμάζεται δια του πυρός, έτσι και ο δίκαιος θα καθαριστεί δια του πυρός».

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και της νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά

Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

(ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΟΣΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΗΝ ΠΑΡ. 20/5/2011)

Η αλήθεια

Αλήθεια είναι η έγκυρη γνώση για την οποία δεν αμφιβάλλουμε. Όμως για την έννοια της αλήθειας, δεν συμφωνούν όλες οι γνωσιολογικές θεωρίες. Συγκεκριμένα:

• Κατά τους οπαδούς της αισθησιοκρατίας η αλήθεια ισοδυναμεί με μια πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας στη συνείδηση μας.
• Κατά τους οπαδούς του ορθολογισμού αλήθεια είναι μια λογική εικόνα για τον κόσμο, κατασκευασμένη αποκλειστικά από τη νόηση και τις έμφυτες έννοιες και κατηγορίες της.
• Κατά τους οπαδούς της νοησιοκρατίας αλήθεια είναι η συμφωνία της σκέψης μας και των νοητικών μας σχημάτων με την αντικειμενική πραγματικότητα.
• Κατά τους οπαδούς του υποκειμενισμού υπάρχουν μόνο υποκειμενικές και όχι αντικειμενικές αλήθειες.
• Κατά τους οπαδούς του σχετικισμού κάθε εποχή, κοινωνία, ομάδα, τάξη κ.λπ. έχει και προβάλλει τις δικές της αλήθειες που έρχονται σε αντίθεση με ότι πιστεύουν ως αλήθεια άλλες εποχές, λαοί κ.λπ.
• Κατά τους οπαδούς του πραγματισμού αλήθεια είναι η χρήσιμη σκέψη και κριτήριο της αλήθειας είναι η χρησιμότητα της για τη ζωή του ανθρώπου.
• Τέλος κατά τους οπαδούς του εσωτερισμού Αλήθεια είναι η πραγματική γνώση της λειτουργίας της όλης εργαζομένης Φύσεως ως και των λειτουργούντων Νόμων τόσον της νοητικής όσο και της μη νοητικής Φύσεως, διότι η Φύση και οι νόμοι της είναι η μόνη πραγματικότητα.

Η αλήθεια αντιτίθεται στις έννοιες της πλάνης και του ψεύδους. Πλάνη είναι η αθέλητη απομάκρυνση από την αλήθεια που γίνεται από αδυναμία, ενώ το ψεύδος είναι δυνατό να εμπεριέχει σκόπιμη διαστροφή της αλήθειας.

Η αλήθεια πρέπει να αποδεικνύεται και να επαληθεύεται. Σε αντίθεση με την αλήθεια τα μεν αξιώματα έχουν μόνον συμβατική ορθότητα ενώ τα δόγματα μπορεί να είναι και παράλογα και να μην έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια ούτε με τη λογική (παράδειγμα τα θρησκευτικά δόγματα).

Η γνώση

Η γνώση αυτή είναι προορισμένη για όλα τα όντα της θείας Φύσεως, γιατί αυτός είναι ο σκοπός τους. Η απόκτηση αυτής της γνώσεως συντελείται βαθμιαίως δια της εκδηλώσεως των ψυχικών δυνάμεων των όντων και της λειτουργίας αυτών των δυνάμεων σε αρμονία προς τους Φυσικούς Νόμους και συντελείται βαθμιαία και ανάλογα με την δυναμική εξέλιξη των όντων. Τα μυσταγωγικά σκηνώματα, όταν αυτά λειτουργούν υπό την διεύθυνση πραγματικών μυσταγωγών, έχουν ως προορισμό να βοηθήσουν τους μύστες αποκτήσουν ταχύτερα την γνώση της Αλήθειας.

Για να γνωρίσει το πνεύμα την αλήθεια απαιτείται να μην υποδουλώνει την σκέψη του στα πάθη τα δημιουργούμενα υπό της ανθρώπινης φύσεως, όταν αυτή διάγει ζωή μη φυσική. Τα πάθη συσκοτίζουν την λειτουργία της ανθρώπινης διανοίας και εκμηδενίζουν την δύναμη της διορατικότητάς της. Αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα της ζωής του ανθρωπίνου γένους και σ’ αυτό οφείλει τις παραδοξότητες των ιδεών του και των συνθηκών της ζωής του.

Το πνεύμα και η λειτουργία του είναι μέρος της καθορισθείσης εννοίας της αληθείας, διότι το πνεύμα έχει τις αυτές αναλογίες στις λειτουργίες του με εκείνες τις οποίες βρίσκομαι στον κόσμο τον οποίον καλούμε υλικό. Ίσως ο πνευματικός κόσμος να είναι μία μακρά εξέλιξη των δυνάμεων του υλικού επί ευρύτερου και τελειότερου επίπεδου. Τις υπάρχουσες σχέσεις και τις υφισταμένες αναλογίες των κόσμων, υλικού και πνευματικού,  ερευνούν οι μυημένοι και κατανοούν πλήρως οι πνευματικοί διδάσκαλοί τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πάντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική κατάστασή της όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες της οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργανικής της φύσεως είναι ικανές, η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και δια των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως. Τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες τους, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους  οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη προς θειότερους πνευματικούς κόσμους και την καθιστά ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος. Σκοπός της ανθρώπινης ψυχής είναι να ελευθερωθεί του ανθρωπίνου περιβάλλοντος και να καταστεί δυναμικώς κυρίαρχη αυτού. Κάθε άλλη σχηματιζόμενη γνώση εάν δεν γίνεται επί τη βάσει των εν ενεργεία νόμων της ανθρώπινης ψυχής και της οργανικής της φύσεως και με αφετηρία τις λειτουργίες των νόμων των πνευματικών φύσεων, είναι προορισμένη σε μεταβολή δι’ εξαφανισμού της βάσεως επί της  οποίας στηρίχτηκε.

Η κοινωνική διάσταση της αλήθειας

Για να γίνει πραγματική εκπαίδευση των κοινωνικών ατόμων προς προαγωγή των ανθρωπίνων τους σχέσεων και της εν γένει ηθικής αυτών καταστάσεως, πρέπει η εκπαίδευση αυτή να στηριχθεί στην αποκάλυψη της αλήθειας των εξής: α) Τι είναι η Φύση, β) ποιους σκοπούς πληροί δια των εν ενεργεία νόμων της ώστε να φέρει στο Είναι τα νοητικά όντα της, γ) πως δια των αυτών νόμων γίνεται η ψυχή των όντων και ποια είναι η έννοια της συνεργασίας της ψυχής μετά της οργανικής της φύσεως, δ) πως δι’ αυτής της συνεργασίας εμφανίζονται τα φαινόμενα των αισθήσεων και ε) πως δια της  λειτουργίας τους γίνονται οι ιδέες. Επί των αληθειών αυτών πρέπει να εκπαιδευτούν ώστε σαφώς να τις κατανοούν. Να κατανοήσουν επίσης ότι οι αισθήσεις δεν έρχονται σε λειτουργία εκ νόμων των οργανικών τους φύσεων, αλλά ότι είναι ψυχικές δυνάμεις οι οποίες όμως εξωτερικεύονται σε λειτουργία μόνον δι’ οργανικών φύσεων και ότι αυτός ακριβώς είναι ο φυσικός σκοπός της  συνθέσεως των οργανισμών. Δια των οργανισμών οι ψυχικές δυνάμεις εξωτερικεύονται σε ενέργειες και δι’ αυτών μεταβάλλονται σε ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα. Δια των αυτών οργανισμών αυξάνουν οι ψυχικές δυνάμεις στις δυναμικές τους ενέργειες και προάγονται κατά την διανόησή τους.

Την κοινωνική εκπαίδευση των ατόμων οφείλουν να την πραγματοποιούν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν μυηθεί στις Αλήθειες της Φύσεως και αυτός είναι ο σκοπός δια τον οποίον οργανώθηκαν τα μυστηριακά συστήματα του παρελθόντος. Η κατανόηση του κοινωνικού και ψυχικού σκοπού όλων των κοινωνικών ατόμων είναι η ύψιστη εκδήλωση της ανθρώπινης διανοήσεως και εξ αυτής και μόνον προέρχεται η πραγματική έννοια της ηθικής. Όταν ο νόμος αυτός διέπει τις σχέσεις των ανθρώπων, τότε χαρακτηρίζονται ως “εν συνειδήσει” ενεργούντα κοινωνικά άτομα τα οποία έχουν σκοπό να γνωρίσουν το έργον της θείας Δημιουργίας, οπόταν και αισθάνονται ως καθήκον τους να συντρέχουν αυτό δια κοινωνικών νόμων στην πνευματική εξέλιξη των νοητικών όντων. Οφείλουν επίσης να συντρέχουν και την εξέλιξη των οργανικών φύσεων των πνευματικών όντων δια των οποίων επιτυγχάνεται ο σκοπός της Δημιουργίας. Το έργο της  Θείας Δημιουργίας έφερε στο Είναι τους τα νοητικά όντα και αυτό τα μεταμορφώνει δια να τα προάγει σε Θειοτέρους κόσμους, ώστε δια της «εν ενεργεία» ζωής τους να κατανοούν ευρύτερα και συντρέχουν περισσότερο τους σκοπούς του Θείου αυτού Έργου.

Όταν τα άτομα των κοινωνιών ενεργούν ενσυνείδητα (όπως τα δυναμικώς υπέρτερα αυτών όντα του πνευματικού κόσμου) τότε τα άτομα αυτά είναι ηθικά και αυτό τους δίνει την δυνατότητα να εκτιμούν το έργο της  Θείας Δημιουργίας, να το συντρέχουν και να απολαμβάνουν τους Θείους Καρπούς του. Τα δυναμικώς υπέρτερα όντα του πνευματικού κόσμου προς αυτά τα κοινωνικά άτομα εμπιστεύονται τις αλήθειες της Φύσεως. Αυτές οι αλήθειες προάγουν την διανόηση των ανθρωπίνων όντων, η οποία (διανόηση) συλλαμβάνει τα πρότυπα των φυσικών νόμων των πέραν του ανθρώπου πνευματικών κόσμων και επί τη βάσει αυτών των νόμων μπορούν τα ανθρώπινα όντα να ρυθμίζουν τους όρους της  ζωής τους και τους όρους των μεταξύ τους σχέσεων.

Η απόκτηση της γνώσεως.

Για να δούμε πως αποκτάται η γνώση πρέπει προηγουμένως να υπενθυμίσουμε συνοπτικά, τι είναι ψυχή και πως δημιουργείται. Η ψυχή είναι ένα άτομο της Ατομικής ουσίας στο οποίο έχει εισδύσει η Συνεχής Ουσία. Το εξωτερικό μέρος αυτού του ατόμου (νόμος της ζωής) συνδέεται με τον εγκέφαλο ενώ το εσωτερικό μέρος (νόμος της κινήσεως) συνδέεται με την καρδιά. Έτσι το εξωτερικό της δια του οργάνου του εγκεφάλου θα την φέρει σε επαφή με το περιβάλλον. Δια του οργάνου του εγκεφάλου και μέσω των αισθήσεων η ψυχή έρχεται σε επαφή με το περιβάλλον, ενώ δια των εγκεφαλικών κέντρων καταγράφει τα διάφορα γεγονότα (οπτικά, ακουστικά κ.λπ.)  και τις παραστάσεις, τις οποίες συνδυάζει δια της επενέργειας της συνεχούς ουσίας και δημιουργεί συμπεράσματα. Τα συμπεράσματα αποτυπώνονται υπό την μορφή των λεγομένων Γνωστικών Μορίων εγκαθίστανται επί της εγκεφαλικής ουσίας και κατόπιν διοχετεύονται προς το κέντρο της Ψυχής ώστε να αποτελέσουν το γνωσιολογικό περιεχόμενό της.

Τα Γνωστικά Μόρια είναι δύο ειδών Αληθή και Ψευδή. Οι δυναμικές ικανότητες της ψυχής, το περιβάλλον, οι συγκυρίες, οι παραστάσεις, και πολλοί άλλοι παράγοντες είναι δυνατόν να δημιουργήσουν ανάλογα γνωστικά  μόρια, τα οποία είναι είτε Αληθή (δηλαδή βρίσκονται σε συνάφεια με τα συμβαίνοντα μέσα στη Φύση) είτε Ψευδή. Τα γνωστικά αυτά μόρια θα διοχετεύουν υποχρεωτικά προς το κέντρο της ψυχής. Από τα ερχόμενα προς το κέντρο της ψυχής γνωστικά μόρια μόνον όσα είναι αληθή, σύμφωνα με τον ορισμό που δώσαμε για την αλήθεια, θα αφομοιωθούν από την ψυχή η οποία θα τα φέρει αιωνίως, ενώ όσα δεν είναι αληθή θα παραμένουν χωρίς να μπορούν να αφομοιωθούν βάσει του αυτού νόμου και θα αναγκασθούν κάποτε να εγκαταλείψουν το κέντρο της και θα έλθουν προς την περιφέρειά της (την διάνοια). Η διάνοια θα τα απορρίψει, μέχρι ότου με τις ίδιες διεργασίες τα αντικαταστήσει με άλλα αληθή. Αυτός ο φυσικός μηχανισμός θα λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ανθρώπου.

Μετά την αποσύνθεση του οργανισμού τα ευρισκόμενα στην περιφέρεια (δηλαδή στην διάνοια του) γνωστικά μόρια θα αναγκάσουν να την εγκαταλείψουν. Έτσι ο άνθρωπος με τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις του μελλοντικά και με τους αυτούς μηχανισμούς συνεχώς εμπλουτίζει το κέντρο της ψυχής με νέα Αληθή Γνωστικά Μόρια. Η όλη αυτή λειτουργία μας δίνει μια εικόνα του υπέροχου αυτού νόμου με την επενέργεια του οποίου  η ψυχή συγκρατεί και αξιοποιεί τις αληθείς γνώσεις, ώστε μόνη της να μπορεί συνεχώς να ανανεώνει τις γνωστικές της δυνάμεις μέσα στον χρόνο και να αποκτά συνεχώς νέες πραγματικές γνώσεις σε κάθε νέα της ενσάρκωσης.

Ο μέσος άνθρωπος έχει ως κύρια πηγή γνώσεως την κατ’ αίσθηση γνώση η οποία, μέσω των αισθητηρίων οργάνων και του νευρικού συστήματος, καταλήγει στην διάνοια και στο εγκέφαλο. Πέραν όμως αυτής, άλλη πηγή γνώσεως είναι η εκ των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυστηρίων ιερά παράδοση. Την παράδοση αυτή την αποτελούν γνώσεις πέραν του ανθρωπίνου επιστητού, οι οποίες κληροδοτήθηκαν σε μας από μεγάλους Μυσταγωγούς και Ιεροφάντες οι οποίοι είχαν ή και έχουν εποπτεία των αληθειών της Φύσεως και του εξελισσόμενου πνεύματος. Η γνώση αυτή των Μυστηρίων έφθασε σε μας κεκαλυμμένη δια συμβόλων και αλληγοριών, ώστε μόνον οι μυημένοι στις αλήθειες της Φύσεως να την εννοούν.

Για να γνωρίσει ένας άνθρωπός την αλήθεια απαιτείται να εργασθεί προς αυτήν την κατεύθυνση με άοκνη προσπάθεια. Με την άοκνη προσπάθεια θα επιτύχει να γνωρίσει την Αλήθεια η οποία είναι το επόμενο βήμα του ανθρώπου και αποτελεί την προϋπόθεση για την ανθρώπινη ψυχή ώστε να εκδηλώσει τα σπέρματα των Ιδεών στο ανθρώπινο πνεύμα τα οποία, όπως είδαμε, κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις της με την συνδρομή του νόμου της ειμαρμένης. Επίσης με την Γνώση η ανθρώπινη ψυχή γίνεται ικανή να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής της προόδου και ανόδου που θα της επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την βοήθεια των πνευματικών οντοτήτων του Ουρανού να εκδήλωση την Σοφία.

Η εκδήλωση της Σοφίας

Σοφία δεν είναι η πολυμάθεια, όπως ισχυρίζονται πολλοί, αλλά η ικανότητα του πνεύματος, ανάλογα με το εξελικτικό του επίπεδο, να διεισδύει στο ιερόν της γνώσεως της Αληθείας και να κατανοεί την μια και ουσιαστική αλήθεια η οποία αναφέρεται στην νομοτέλεια της Φύσεως. Σοφία αποκτά η ανθρώπινη ψυχή όταν έχει απαλλαγεί από τα πάθη, έχει εκδηλώσει την αρετή και έχει εναρμονισθεί πλήρως με τους ηθικούς νόμους.

Με την εκδήλωση της Σοφίας διαλύονται τα σκότη της αγνοίας και ανοίγονται και διευρύνονται οι ορίζοντες της γνώσεως της Αληθείας. Διά της Σοφίας το ανθρώπινο πνεύμα ανακαλύπτει τα απαραίτητα μεταμορφωτικά του μέσα, δι’ αυτής απελευθερώνεται από το γήινο περιβάλλον και γίνεται Θεός, δι’ αυτής ο κάθε Θεός γίνεται υπέρτερος Θεός, δι’ αυτής ο κάθε υπέρτερος Θεός γίνεται περαιτέρω υπέρτερος κ.ο.κ (διότι υπάρχουν άπειρα εξελικτικά επίπεδα ώστε και Θεοί ομιλούν περί Θεών υψηλοτέρων επιπέδων).

Η Γνώση της Αληθείας, όπως είδαμε, είναι η μεγαλύτερη δύναμη εις το Σύμπαν γιατί με αυτήν το πνεύμα προχωρά και κατακτά τους κόσμους του Απείρου όμως προϋπόθεση της κατακτήσεως της γνώσεως είναι η εκδήλωσις της Σοφίας.

Στυλιανός Τάκας,

πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά