ΕΙΣ ΗΛΙΟΝ. (Πρόκλου)

Κλύθι, πυρός νοερού βασιλεύ, χρυσήνιε Τιτάν,
κλύθι, φάους ταμία, ζωαρκέος, ώ άνα, πηγής
αυτός έχων κληίδα καί υλαίοις ενί κόσμοις
υψόθεν αρμονίης ρύμα πλούσιον εξοχετεύων.
κέκλυθι: μεσσατίην γάρ εών υπέρ αιθέρος έδρην
καί κόσμου κραδιαίον έχων εριφεγγέα κύκλον
πάντα τεής έπλησας εγερσινόοιο προνοίης.
ζωσάμενοι δέ πλάνητες αειθαλέας σέο πυρσούς
αιέν υπ’ αλλήκτοισι καί ακαμάτοισι χορείαις
ζωογόνους πέμπουσιν επιχθονίοις ραθάμιγγας.
πάσα δ’ υφ’ υμετέρησι παλιννόστοισι διφρείαις
`Ωράων κατά θεσμόν ανεβλάστησε γενέθλη.
στοιχείων δ’ ορυμαγδός επ’ αλλήλοισιν ιόντων
παύσατο σείο φανέντος απ’ αρρήτου γενετήρος.
σοί δ’ υπό Μοιράων χορός είκαθεν αστυφέλικτος:
άψ δέ μεταστρωφώσιν αναγκαίης λίνον αίσης,
εύτε θέλεις: περί γάρ κρατέεις, περί δ’ ίφι ανάσσεις.
σειρής δ’ υμετέρης βασιλεύς θεοπειθέος οίμης
εξέθορεν Φοίβος: κιθάρη δ’ υπό θέσκελα μέλπων
ευνάζει μέγα κύμα βαρυφλοίσβοιο γενέθλης.
σής δ’ από μειλιχόδωρος αλεξικάκου θιασείης
Παιήων βλάστησεν, εήν δ’ επέτασσεν υγείην,
πλήσας αρμονίης παναπήμονος ευρέα κόσμον.
σέ κλυτόν υμνείουσι Διωνύσοιο τοκήα:
ύλης δ’ αύ νεάτοις ενί βένθεσιν εύιον »Αττην,
άλλοι δ’ αβρόν »Αδωνιν επευφήμησαν αοιδαίς.
δειμαίνουσι δέ σείο θοής μάστιγος απειλήν
δαίμονες ανθρώπων δηλήμονες, αγριόθυμοι,
ψυχαίς ημετέραις δυεραίς κακά πορσύνοντες,
όφρ’ αιεί κατά λαίτμα βαρυσμαράγου βιότοιο
σώματος οτλεύωσιν υπό ζυγόδεσμα πεσούσαι,
υψιτενούς δέ λάθοιντο πατρός πολυφεγγέος αυλής.
αλλά, θεών ώριστε, πυριστεφές, όλβιε δαίμον,
εικών παγγενέταο θεού, ψυχών αναγωγεύ,
κέκλυθι καί με κάθηρον αμαρτάδος αιέν απάσης:
δέχνυσο δ’ ικεσίην πολυδάκρυον, εκ δέ με λυγρών
ρύεο κηλίδων, Ποινών δ’ απάνευθε φυλάσσοις
πρηΰνων θοόν όμμα Δίκης, ή πάντα δέδορκεν.
αιεί δ’ υμετέραισιν αλεξικάκοισιν αρωγαίς
ψυχή μέν φάος αγνόν εμή πολύολβον οπάζοις
αχλύν αποσκεδάσας ολεσίμβροτον, ιολόχευτον,
σώματι δ’ αρτεμίην τε καί αγλαόδωρον υγείην,
ευκλείης τ’ επίβησον εμέ, προγόνων τ’ ενί θεσμοίς
Μουσάων ερασιπλοκάμων δώροισι μελοίμην.
όλβον δ’ αστυφέλικτον απ’ ευσεβίης ερατεινής,
εί κε θέλοις, δός, άναξ: δύνασαι δ’ εά πάντα τελέσσαι
ρηιδίως: κρατερήν γάρ έχεις καί απείριτον αλκήν.
ει δέ τι μοιριδίοισιν, ελιξοπόροισιν ατράκτοις,
αστεροδινήτοις υπό νήμασιν ουλοόν άμμιν
έρχεται, αυτός έρυκε τεή μεγάλη τόδε ριπή.

 

Ο ΘΕΟΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γενεαλογία Ηφαίστου Κατά την επικρατεστέραν Ελληνικήν παράδοσιν ο Θεός Ήφαιστος είναι υιός του Θεού Διός και της Θεάς Ήρας τον οποίον απέκτησεν αύτη πριν ο Ζευς κήρυξη νόμιμο και τελεία σύζυγο του την Ήραν ή ότι εγεννήθη μόνον εκ της Ήρας άνευ συνουσίας ανδρός κατά ημέραν δυσαρεσκείας και οργής της Ήρας κατά του συζύγου της δι’ ο ωνομάζετο και Απάτωρ. Δια τον Ήφαιστον η παράδοσις αναφέρει ότι ερίφθει δις εκ του Ολύμπου εις την Γην, την πρώτην εκ της μητρός της και την δευτέραν εκ του πατρός του.

Η πρώτη πτώσις του Ηφαίστου εκ του Ολύμπου. Η Ήρα εγέννησε τον Ήφαιστον και επειδή ως βρέφος ήτο δυσειδές, το έρριψε εκ του Ουρανού εις την θάλασσαν ίνα μην γνωσθή εις τους άλλους θεούς και επειδή εφοβείτο τους γονείς της μήπως μάθουν τους κρυφούς της έρωτες μετά του Διός. Ούτος κατά την πτώσιν του εις τη θάλασσα έπαθε βλάβη εις τον έναν του πόδα και ούτω έμεινε χωλός. Εις την θάλασσαν υπεδέχθησαν εις τους κόλπους των και τον ανέθρεψαν με φροντίδα η Ευρυνόμη, κόρη του Ωκεανού, και η Θέτις, κόρη του Νηρέως. Έμεινε δε κοντά των εννέα έτη ευχαριστημένος από τας περιποιήσεις των. Τα εννέα έτη συμβολίζουν τους 9 φυσικούς νόμους τους οποίους πρέπει να εκδηλώση κάθε ψυχική ατομικότητα ώστε να ολοκληρώση τον πρώτον αναμορφωτικόν κύκλον και κατόπιν να οδεύση προς τον πνευματικόν Όλυμπον.

Η Δευτέρα πτώσις του Ηφαίστου εκ του Ολύμπου. Η παράδοσις αναφέρεται και εις δευτέραν πτώσιν του εκ του Ουρανού εκ του πατρός του Διός. Τούτο εγένετο ότε ο Ζευς εκρέμασεν εκ του ουρανού την Ήραν, ο Ήφαιστος λυπηθείς αυτήν προσεπάθησε να την λύση. Πληροφορηθείς ο Ζευς το σχέδιόν του Ηφαίστου τον έριψεν εκ του Ουρανού εις την Γην και κατέπεσεν εις την νήσον Λήμνον ένθα συνέτριψεν τον έναν του πόδα. Εκεί περιέθαλψαν αυτόν οι Σίντιες οι οποίοι τον ετίμησαν και αφιέρωσαν όλόκληρον την νήσον των εις τον Ήφαιστον, ονόμασαν δε και την πόλιν αυτών Ηφαιστιάδα. Μετά δε ταύτα ο Ήφαιστος πήγε εις την Σικελίαν ένθα έστησεν το εργαστήριόν του εις την κορυφήν της Αίτνας και κατόπιν πέρασεν εις τας Λιπάρας νήσους και έστησεν τούτο εις μίαν εξ αυτών ήτις εξ αυτού του γεγονότος ονομάσθη Ιερά.

Έργα του Ηφαίστου  Ο Ήφαιστος κατά την παραμονήν του εις τους υποθαλασσίους χώρους επέδειξε φυσική επιτηδειότητα εις την χαλκευτική τέχνη, εφιλοτέχνησε τα σπήλαια των θαλασσίων νυμφών ως και διάφορα έργα τέχνης και κοσμήματα γυναικών. Όταν εβασίλευσε ο Ζευς εις τον Όλυμπο, έφερε τον Ήφαιστον εις τον Όλυμπο ίνα διακοσμήση τα Δώματα των θεών και πέραν αυτού ετιμήθη γενόμενος οινοχόος των θεών εις τους οποίους προσέφερε το νέκταρ κατά τας ευωχίας των μέχρις ότου εγεννήθη η Ήβη η οποία ανέλαβε αυτό το έργο.  Τότε κατασκεύασεν πολύ λαμπρούς τους οίκους του Διός καθώς ως και των άλλων θεών. Εσχεδίασε και περιεκόσμησε την άμαξα του Ηλίου και το παλάτιον αυτού, εχάλκευσε το σκήπρον και τους κεραυνούς του Διός και εδημιούργησε πολλά άλλα, άξια και θαυμαστά έργα των οποίων η περιγραφή δεν παρουσιάζει ιδιαίτερον ενδιαφέρον. Εν εκ των πρώτων έργων του Ηφαίστου ήταν ο χρυσούς θρόνος την μητρός του Ήρας τον οποίον απέστειλεν εις αυτήν. Ο θρόνος αυτός είχε αφανείς δεσμούς και όταν η Ήρα εκάθησε περιεπλέχθη και ουδείς εκ των θεών ηδύνατο να ελευθερώση αυτήν και ο Ήφαιστος ηρνείτο να την απελευθερώση. Τούτο το έπραξε ο Ήφαιστος δια να τιμωρήση τους γονείς του διότι έρριφθει δις εκ του Ουρανού την πρώτην υπό της μητρός του και την δευτέραν εκ του πατρός του εις την νήσον Λήμνον. Τότε ο Διόνυσος εμέθυσεν αυτόν και ούτω τον επανέφερε δι’ απατηλού τρόπου εις τον Όλυμπον. Όμως δια να απευλευθερώση την Ήραν εζήτησεν διάφορα ανταλλάγματα μεταξύ των οποίων εν ήτο να μαρτυρίση η Ήρα τίνος υιός ήταν. Η Ήρα εμαρτύρησεν ότι ήτο γνήσιος υιός του Διός και τότε έλυσεν την Ήραν και εγένετο συμπάρεδρος των λοιπών Ολυμπίων Θεών.

Ήφαιστος και Προμηθέας Μεταξύ Ηφαίστου και Προμηθέως υπάρχει σημαντική αναλογία. Ούτω αμφότεροι εβοήθησαν τόσον εις την γέννησιν της Θεάς Αθηνάς εκ της κεφαλής του Διός όσον και εις την δημιουργίαν του ανθρώπου από κοινού μετά της Θεάς Αθηνάς. Επί του θέματος αυτού ο Πλάτων αναφέρει ότι το πυρ εδόθη εις τον άνθρωπο υπό του Προμηθέως ενώ υπό του Ηφαίστου εδώθησαν εις τον άνθρωπο αι σχετικαί προς το πυρ τέχναι. Κατ’ άλλην εκδοχήν ο Προμηθεύς έπλασεν τον πρώτον άνδρα και Ήφαιστος δημιουργεί την πρώτην γυναίκα, την Πανδώρα. Εις τας Αθήνας, είχον κοινό βωμό εις τους κήπους του Ακάδημου και εις ορισμένα μέρη ήταν αμφότεροι αντικείμενο της ίδιας λατρείας.

Ήφαιστος και Αθηνά  Ο Ήφαιστος αναφέρεται ότι προσεπάθησε να βιάση την θεάν Αθηνά αλλά απεκρούσθη υπ’ αυτής και το σπέρμα του ερίφθη επί της Γαίας με αποτέλεσμα την γέννησιν του Εριχθονίου υπό της Γαίας.  Τον Εριχθόνιο μετά την γέννησίν του τον παρέδωσεν η Γαία εις την Θεά Αθηνά η οποία και τον ανέθρεψε.

Ήφαιστος και Αφροδίτη Ως σύζυγος του Ηφαίστου αναφέρεται η Αγλαΐα, μία εκ των τριών Χαρίτων όμως ως περισσότερον γνωστή φέρεται η θεά Αφροδίτη η οποία του εδώθη ως εν εκ των αναταλλαγμάτων δια την απελευθέρωσιν της Ήρας εκ του χρυσού θρόνου εις τον οποίον την είχεν δεσμεύση. Εις άλλον μύθον αναφέρεται ότι η Αφροδίτη δεν ήταν σύζυγος του Ηφαίστου αλλά του Άρεως. Η επικρατέστερη άποψις τον φέρει ως σύζυγον της Αφροδίτης η οποία τον απατά με τον θεόν του πολέμου Άρην. Περί αυτού τον ειδοποίησεν ο παντεπόπτης Ήλιος και ο Ήφαιστος παγιδεύει αμφοτέρους εις την συζυγικήν κλίνην και μετά την παγίδευσιν καλεί άπαντας τους Ολυμπίους Θεούς να παραστούν εις αυτό το θέαμα.

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Ήφαιστος είναι ο θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας στην ελληνική μυθολογία. Ήταν γιος του Δία και της Ήρας. Αυτό αναφέρεται στους ομηρικούς στίχους, τους οποίους ακολούθησαν οι μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ωστόσο, ο Ησίοδος παρουσιάζει τον θεό ως τέκνο της Ήρας και μόνο, που γεννήθηκε με παρθενογένεση, χωρίς τη συμμετοχή πατέρα. Γεννήθηκε άσχημος και παραμορφωμένος, τόσο που η ίδια η μητέρα του, η Ήρα, τον πέταξε από τον Όλυμπο από τη ντροπή της. Ο θεός-βρέφος έπεσε στη θάλασσα, όπου τον περισυνέλεξαν η Θέτις και η Ευρυνόμη, οι οποίες τον ανέθρεψαν για εννέα χρόνια. Μόλις μεγάλωσε, ο θεός έστησε αμέσως το πρώτο του σιδηρουργείο στον βυθό του Αιγαίου, σφυρηλατώντας εκεί όμορφα αντικείμενα για τις δύο αυτές θεότητες. Μια μέρα, η Ήρα, ζηλεύοντας τα κοσμήματα της Θέτιδας, ρώτησε επίμονα τη Νηρηίδα για την προέλευσή τους και, όταν ανακάλυψε ότι τα είχε φιλοτεχνήσει ο γιος που η ίδια είχε περιφρονήσει, πήγε, τον πήρε μαζί της και τον ξανάφερε στο βουνό των θεών. Εκεί, του προσέφερε ένα σιδηρουργείο με 20 φυσερά και του έδωσε για σύζυγο την πανέμορφη Αφροδίτη.

 Η επιστροφή του Ηφαίστου στον Όλυμπο με τον Διόνυσο και τον θίασό του. Σχετικά με την επάνοδο του ΄Ηφαιστου στις κορφές του Ολύμπου υπάρχει και άλλη εκδοχή, σύμφωνα με την οποία έστειλε δώρο στη μητέρα του ένα μοναδικής τέχνης θρόνο, στον οποίο μόλις κάθισε εκείνη παγιδεύθηκε αυτόματα από αόρατα δεσμά και υποχρεώθηκε να ζητήσει τη βοήθεια του περιφρονημένου γιου της προκειμένου να ελευθερωθεί. Στην Ιλιάδα η Αφροδίτη εμφανίζεται να απατά τον Ήφαιστο με τον γοητευτικό Άρη πάνω στη συζυγική του κλίνη, όπου όμως ο άσχημος όσο και έξυπνος θεός της φωτιάς τους αιφνιδιάζει μια μέρα παγιδεύοντάς τους σε ένα λεπτό χρυσό δίχτυ και μετά τους εκθέτει μπροστά σε όλους τους άλλους θεούς. Ο Ησίοδος πάντως εμφανίζει ως σύζυγο του Ηφαίστου την Αγλαΐα, τη νεότερη από τις Χάριτες. Σε κάποιο μεταγενέστερο επεισόδιο, ο Δίας ξανάριξε τον θεό-σιδηρουργό από την κατοικία των θεών, επειδή αυτός είχε σπεύσει να βοηθήσει την Ήρα, όταν εκείνη ήταν κρεμασμένη από τον ουράνιο θόλο, τιμωρημένη για τη θύελλα που είχε στείλει κατά του Ηρακλή. Αυτή τη φορά, η μοίρα του Ηφαίστου ήταν να πέσει σε ξηρά, στη νήσο Λήμνο, όπου τον βρήκαν το δειλινό, εξαντλημένο και με σπασμένα και τα δυο του πόδια από την πτώση στο σκληρό έδαφος, οι Σίντιες. Η περίθαλψη και η φιλοξενία των φτωχών αυτών ανθρώπων κατέστησε από τότε το νησί τους τον αγαπημένο τόπο του θεού πάνω στη γη των θνητών. Εκεί, πάνω στο όρος Μόσυχλον, ξανάφτιαξε το, μόνιμο αυτή τη φορά, εργαστήρι του. Εκεί θα δημιουργήσει πολλά έξοχα αντικείμενα που του παραγγέλλουν οι θεοί, καθώς και όπλα για μερικούς ανθρώπους. Ανάμεσα στα χειροτεχνήματα του Ηφαίστου ξεχωρίζει η πήλινη γυναίκα, η Πανδώρα, την οποία ο Δίας έδωσε ως σύζυγο στον Επιμηθέα για να τον εκδικηθεί εξαιτίας της προσβολής που του είχε κάνει ο αδελφός του Προμηθέας με το κλέψιμο της φωτιάς.

Ήφαιστος και ηφαίστεια Το όνομα του Ηφαίστου δόθηκε στα «ηφαίστεια όρη», τα γνωστά σήμερα στη Γεωλογία ως ηφαίστεια, που με τη σειρά τους βάπτισαν και ολόκληρο κλάδο της, την Ηφαιστειολογία. Είναι προφανές το γιατί οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι κάτω από ένα βουνό που έβγαζε καπνό, φωτιά και επιπλέον βροντώδεις ήχους είχε το σιδηρουργείο του ένας θεός. Για τον ίδιο λόγο, εκτός από το Μόσυχλο (που επί αιώνες εξέπεμπε αναθυμιάσεις), άλλες εκδοχές θέλουν το σιδηρουργείο του Ηφαίστου να «υποκρύπτεται» σε άλλα ηφαιστειογενή μέρη, συνήθως στην Αίτνα, στον Βεζούβιο ή στις Αιολίδες Νήσους.

ΠΗΓΗ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82

Η ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γενεαλογία της Θεάς Δήμητρος. Η Δήμητρα είναι η δευτερότοκος θυγάτηρ της Ρέας την οποία κατάπιε ο πατήρ της Κρόνος ομού μετά των λοιπών αδελφών της πλην του Διός. Όταν ο Ζευς κατενίκησεν τον Κρόνον, ούτος εξέμεσε την Δήμητρα ομού μετά των λοιπών αδελφών της δι’ ειδικού υγρού το οποίον έδωσεν η Μήτις εις τον Δία.  Η θεά Δήμητρα ελατρεύετο από πανάρχαιους χρόνους ως η Μεγάλη Μητέρα Γαία  και ως Δήμητρα διότι εξ αυτής προέρχεται η άπειρος γονιμότης και, κατ’ ακολουθείαν, η ζωή εις τους κόσμους δια των αγαθών τα οποία εξασφαλίζει.

Σχέσεις της Δήμητρος μετά των αδελφών της. Κατά την παράδοσιν η Δήμητρα εγέννησε μετά του Διός την Περσεφόνην και μετά του Ποσειδώνος μιαν Κόρην της οποίας το όνομα δεν επετρέπετο να αναφερθή και τον ίππον Αρείωνα. Περί της Κόρης θα αναφερθώμεν εις τον αποσυμβολισμόν. Η λέξις Αρείων ετοιμολογείται ως ο εξαίρετος, ο θαυμαστός, ο διαθέτων αρετήν, διά τούτο ο εν λόγω ίππος είχε ανθρωπίνην φωνήν και εδώθει εις τον βασιλέα Άδραστον. Επίσης η Δήμητρα εγέννησεν μετά του ήρωος Ιασίωνος τον Πλούτον εις αγρόν τρεις οργωμένον. Ο ήρως Ιασίων ήτο υιός του βασιλέως Μίνωος και της νύμφης Φρονίας ή κατ’  άλλους του Κόρυβου ή Κόρυθου και της Ατλαντίδος Ηλέκτρας ή κατ’ άλλους του Διός και της Ατλαντίδος Ηλέκτρας. Ο συμβολισμός ούτος είναι προφανής αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η λέξις ιασίων ετυμολογείται ως ο θεραπευτής ήτοι ο δυνάμενος να απαλλάξη τον καλώς οργωμένον αγρόν από κάθε τι το επιβλαβές δια την καλλιέργεια και τούτο έχει ως αποτέλεσμα την πλουσίαν συγκομιδήν και, κατ’ επέκτασιν τον πλούτον εις τον καλλιεργητήν.

Δήμητρα και Περσεφόνη Η θεότητα μετά της οποίας εταυτίσθη απολύτως η Δήμητρα, ήτο η θυγάτηρ αυτής η οποία αναφέρεται ως Κόρη και ως Περσεφόνη. Μεταξύ Κόρης και Περσεφόνη είναι δυσχερής η μεταξύ των διάκρισις, εάν πρόκειται περί της ιδίας θεότητος ή δυο διαφορετικών θεοτήτων. Κατά μίαν εκδοχήν η μεν Περσεφόνη ήτο σύζυγος του Πλούτωνος, βασιλέως του υποχθονίου κόσμου, η δε Κόρη ήτο η θεά της νέας βλαστήσεως αποτέλεσμα της γονιμοποιού δράσεως της Θεάς Δήμητρος ενώ κατ’ άλλην εκδοχήν επρόκειτο περί της αυτής θεότητος .

Το ιερόν Δράμα

Η αρπαγή της Περσεφόνης Η νεάνις έπαιζε μετά των Νυμφών, θυγατέρων του Ωκεανού και συντρόφων της, εις το μέσον ευρυχώρου λειμώνος, εστολισμένου από θαυμάσια άνθη, των οποίων η ζωντανή εικών ήτο αυτή η ιδία. Το ρόδον, ο κρόκος, το ίον, η ίρις, ο υάκινθος είλκυον εκ περιτροπής το βλέμμα της και ανέδιδον προς χάριν της τα μεθυστικώτερα αρώ­ματά των. Αιφνιδίως βλέπει νάρκισσόν  τινά, ο οποίος υπερείχε όλων των άλλων ανθέων κατά την λάμψιν και την ωραιότητα. Μαγευμένη από την θέαν του, τείνει τας δύο χείρας της να τον εγγίση. Αλλ’ αιφνιδίως η γη ανοίγει και ο Πλούτων εξέρχεται από την σκοτεινήν διαμονήν του, αρπάζει και απάγει δια του χρυσού άρματος του την Κόρην, τρέμουσαν και αλλόφρονα, παρά την αντίστασίν της. Εις μάτην η νεαρά Θεά εκβάλλει εκκωφαντικάς κραυγάς και επικαλείται τον υπέρτατον κύριον του Όλύμπου. Αι κορυφαί των ορέων και οι βυθοί της θαλάσσης αντηχούν από την φωνήν της και τότε η σεβασμία μήτηρ της την ήκουσε. Οξεία λύπη εκυρίευση την καρδίαν της. Εξέσχισε τα κρήδεμνα, τα όποια συνεκράτουν την κόμην της. Έρριψε εις τους ώμους της σκοτεινόν πέπλον και επήδησεν ως πτηνόν εις την τροφοδότειρα γην και εις τα κύματα εις αναζήτησιν του τέκνου της.

Η Δήμητρα αναζητά την Περσεφόνην. Ευθύς ως η Δήμητρα αντελήφθη την απαγωγήν της θυγατρός της Περσεφόνης αναζητεί εις ουρανόν και γην την εξαφανισθείσαν θυγατέρα της και εκ της μητρικής αγάπης υφίσταται αληθινά πάθη τα οποία καθίσταται το πρότυπον του μητρικού πόνου.  Οι Βοιωτοί, κατά μαρτυρίαν του Πλουτάρχου, ετέλουν προς τιμήν της εορτήν της οποίας ο πένθιμος χαρακτήρ ενεθύμιζε το πένθος της Θεάς, στερηθείσης της θυγατρός της ενώ οι λοιποί Έλληνες τεχνίται την παρουσίαζον με πέπλον και προσέδιδον εις το πρόσωπον της έκφρασιν βαθείας θλίψεως.  Επί εννέα ημέρας, η σεβαστή θεά επλανήθη εις όλην την γη κρατούσα εις τας χείρας της ανημμένας δάδας και κατεχομένη καθ’ ολοκληρίαν από τον πόνον της δεν εγεύθη ούτε αμβροσίας ούτε νέκταρος ούτε εβύθισε το σώμα της εις λουτρόν.  Την δεκάτην ημέραν, συναντά την Εκάτην, ήτις είχεν ακούσει τας κραυγάς της Κόρης, αλλά δεν είχεν ίδει τον άρπαγα. Η Δήμητρα την ακούει χωρίς να της απαντά και συνεχίζει, ακολουθούμενη υπό της Εκάτης, τας επιμόνους αναζητήσεις της.  Αι δύο θέαιναι φθάνουν εντός ολί­γου εις τον παντεπόπτην Ήλιον από τα βλέμματα του οποίου δεν διέφυγεν η αρπαγή της Κόρης. Ό Ήλιος αποκαλύπτει εις την Δή­μητρα ότι άρπαξ είναι ο Πλούτων, εις τον οποίον ο ίδιος ο Ζευς επέ­τρεψε να λάβη σύζυγόν του την Περσεφόνην.  Επί τω ακούσματι της ειδήσεως ταύτης, ο πόνος της Δήμητρος γίνεται ασυγκράτητος.  Ωργισμένη και κατά του υπάτου των Θεών, φεύγει από τον Όλυμπον, αποβάλλει τα γνωρίσματα της Θεάς, λαμβάνει ενδύματα και όψιν γραίας και με την μορφήν αυτήν διατρέχει πόλεις και αγρούς εις αναζήτησιν της αγαπημένης της θυγατρός.

Η Δήμητρα εις το ανάκτορο του Κελεού. Αι περιπλανήσεις της την οδηγούν εις την Ελευσίνα ένθα αποφασίζει να ανακόψη την πορείαν της και να αναπαυθή. Κάθηται, με την καρδίαν σπαραγμένην από τον πόνον, πλησίον του Παρθενίου φρέατος, υπό την σκιάν πυκνής ελαίας. Κατά την εποχήν εκείνην βασιλεύς εις Ελευσίνα ήτο ο μυθικός βασιλεύς Κελεός και κατά την ώραν της παραμονής της παρά τω Παρθένιω φρέαρ, αι θυγατέραι του Κελεού μετέβησαν ίνα πληρώσουν δια δροσερού ύδατος τας χαλκίνους υδρίας των και να τας φέρουν εις το ανάκτορον του πατρός των. Αύται βλέπουν την γραίαν και την ερωτούν ποία είναι και πόθεν έρχεται. Η Δήμητρα, μη θέλουσα να αποκαλυφθή εις τας νεάνιδας, απαντά ότι ανηρπάγη υπό πειρατών και ερρίφθη εις τας ακτάς της Αττικής, από εκεί εδραπέτευσεν και αναζητεί άσυλον αλλά δια να μην είναι βάρος εις τους ξενίζοντας αυτήν, θέλει να αναλάβη εις την οικίαν, εις την οποίαν θα την φιλοξενήσουν, χρέη τροφού ή υπηρετρίας. Αι θυγατέραι του Κελεού επιστρέφουν εις το ανάκτορον διά να ανακοινώσουν την επιθυμίαν της αγνώστου, εις την μητέρα των Μετάνειραν. Αύτη είχεν βρέφος, το όποιον συγκατατίθεται να εμπιστευθή εις την γραίαν. Αι νεάνιδες μεταβαίνουν εκ νέου εις την Δήμητρα, διά να της μεταφέρουν την καλήν αυτήν είδησιν και να την παραλαμβάνουν μεθ’ εαυτών. Μόλις η θεά διέβη το κατώφλιον του ανακτόρου, ουρανία λάμψις φωτίζει το ανάκτορον, διά μέσου του προσωπείου το οποίον την καλύπτει και , παρά την θέλησίν της, προδίδεται η θεϊκότης αυτής. Εις την θέαν αυτής, η Μετάνειρα, κυριευμένη από σεβασμόν αναμεμιγμένον μετά φόβου, της παραχωρεί τον θρόνον εις τον οποίον εκάθητο. Η θεά απλώνει τον πέπλον της προ του προσώπου της και, εν τη θλίψει της, μένει επί πολύ ακίνητος, χωρίς να προφέρη λέξιν, χωρίς να κάμνη την παραμικράν κίνησιν, χωρίς να γευθή φαγητού ή ποτού, το οποίο της προσεφέρθη, διότι ουδέν δύναται να την παρηγόρηση ή να διασκέδαση την δυστυχίαν της.  Μόνον η νεαρά θεραπαινίς Ιάμβη κατορθώνει με τας αστειότητάς της να φέρη το μειδίαμα εις τα χείλη της Θεάς και να την παρακινήση όπως ομιλήση.

Η Δήμητρα ανατρέφει τον Δημοφώντα Η Μετάνειρα ενεπιστεύθη τον υιόν της Δημοφώντα εις την θείαν τροφόν και το παιδίον, εμεγάλωνεν ως θεός άνευ τροφής διότι η Δήμητρα, το έχριε με αμβροσίαν και, κρατούσα αυτό εις την αγκάλην της, εφύσα ελαφρώς επάνω του. Κατά την διάρκειαν της νυκτός, το έκρυπτεν, ως δαυλόν, εις την πυράν εν αγνοία των γονέων του. Ημέραν τινά η Μετάνειρα είδε την Δήμη­τρα να θέτη το παιδίον εις την πυράν. Κατάτρομος εκβάλλει διαπεραστικάς κραυγάς, νομίζουσα ότι το τέκνον της θα κατακαή. Η θεά αποσύρει το παιδίον εκ της πυράς και τότε απευθύνει πικράς επιπλήξεις εις την σύζυγον του Κελεού.  Η πυρά, εις την οποίαν εναπετίθετο εκάστην νύκτα ο Δημοφών, συμφώνως προς ιδέαν αναφερομένην και εις τον μύθον της πυράς του Ήρακλέους, θα εκαθάριζε το παιδίον από τα γήϊνα και φθαρτά στοιχεία του και θα το καθίστα αθάνατον. Ο φόβος της Μετάνειρας το απέτρεψε και ο υιός της δεν θα ήτο προφυλαγμένος από το γήρας και τον θάνατον όμως έχει τιμηθεί ες αεί αφού εκάθησε εις τα γόνατα θεάς και εκοιμήθη εις την αγκάλην της.  Μετά το ανωτέρω συμβάν η Θεά δεν δύναται πλέον να αποκρύψη την ταυτότητάν της, αποκαλύπτει ότι είναι η Δήμητρα και ζητάει από Κελεό να της κτίση ευρύχωρον Ναόν και βωμόν υπέρ την πόλιν και το υψηλόν της τείχος, εις το δεσπόζον ύψωμα του Καλλιχώρου πεδίου. Επίσης του λέγει ότι θα τους διδάξη τα μυστήρια της, τα οποία εις  το μέλλον δέον να οργανώσουν και εις τα οποία δέον να περιλάβουν τελετάς. Ιδού η εξήγησις και η δικαιολόγησις των Ελευσίνιων Μυστηρίων.

Η Δήμητρα διακόπτει την επί της Γης καρποφορίαν  Ο πόνος της Δήμητρος ουδόλως κατεπραΰνθει και εκδηλώνεται δια οδυνηρών συμβάντων. Προετοιμάζει επί της τροφοδότειρας γης έτος φοβερόν και σκληρόν δια τους θνητούς κατά το οποίον ουδείς σπόρος εκ της γης ανεφύη παρά το γεγονός ότι τα άροτρα εσύρθησαν από τους βόας και όργωναν τους αγρούς. Πολυάριθμοι σπόροι λευκής κριθής ερρίφθησαν ανωφελώς εις το έδαφος και ουδείς εβλάστησε.  Το ανθρώπινον γένος θα κατεστρέφετο, αν δεν ανησύχει ο Ζευς δι’ αυτήν την τροπήν των γεγονότων. Ούτος αποστέλλει την αγγελιοφόραν του Ίριδα, εις την Δήμητρα, αλλά αύτη την αποκρούει παρά τας παρακλήσεις της και δηλώνει προς τον Δίαν ότι θα επανέλθη εις τον Όλυμπον και θα επιτρέψει εις την γην να παραγάγη καρπούς, μόνον όταν επανίδη την κόρην της.

Η επιστροφή της Περσεφόνης Ο Ζευς αναγ­κάζεται να υποχώρηση. Αποστέλλει τον Ερμήν εις το Έρεβος, όπως επιτύχη από τον υποχθόνιον βασιλέα Πλούτωνα να αφήση την Περσεφόνην να ανέλθη εις το φως. Ο Πλούτων συναινεί, προτού όμως στείλει την Κόρην εις την μητέρα της, της δίδει κρυφίως και τρώγει κόκκον ροιάς (ροδιάς), όστις ως αποτέλεσμα θα έχη να την εμποδίζη να μένη δια παντός εις την γην και να την αναγκάζη να επανέρχεται εις το βασίλειόν του.  Η Περσεφόνη επιβαίνει τότε του άρματος του συζύγου της, το όποιον σύρουν ατίθασοι ίπποι υπό του Ερμού οδηγούμενοι και εντός ολίγου φθάνει εις το μέρος ένθα διαμένει η Δήμητρα, έμπροσθεν του ναού της. Επί τη θέα της θυγατρός της, η Δήμητρα ορμά, ως Μαινάς των ορέων διά να εναγκαλισθή την κόρην της αλλά και η Κόρη τρέχει και αυτή να εναγκαλισθή την μητέρα της. Τέκνον μου, ερωτά η θεά, μήπως έφαγες τροφήν τινά κατά την διαμονήν σου εις τον Πλούτωνα; Αν δεν έφαγες τότε δύνασαι να κατοικής μεθ’ εμού εις τον Όλυμπο, εάν, αντιθέτως, εδοκίμασες τροφήν τίνα, θα επιστρέφης εις τα βάθη της γης και θα γίνεσαι εκείθεν ένοικος κατά το εν τρίτο του έτους, τα δε έτερα δυο τρίτα θα διέρχεσαι πλησίον εμού και των αθανάτων και δη την ευώδη εποχήν της ανοίξεως, όταν η γη θα στολίζεται δι’ ανθέων και αυτό θα αποτελή υπέροχον θέαμα διά Θεούς και ανθρώπους. Ή Κόρη όμως έχει φάγει κόκκον ροιάς (ροδιάς), καθώς ομολογεί εις την μητέραν της, κατά συνέπειαν θα υποταχθή εις τον νόμον, του οποίου τας διατάξεις προ ολίγου η Δήμητρα ανέφερε και τας οποίας κατόπιν θα καθιερώση ο Ζευς. Ο νόμος ούτος, ουδέν άλλο είναι ει μη ο νόμος της βλαστήσεως και των ετησίων μεταβολών της ζωής των φυτών.

Ο καρπός της ροιάς (ροδιάς) όπως ο καθείς γνωρίζει, είναι ιδιαιτέρως γνωστός διά την ποσότητα των σπόρων του. Την εποχήν της πλήρους ωριμότητός του ημιανοίγεται και αν χειρ ανθρωπίνη δεν συλλέξει αυτόν, τα χίλια σπέρματά του αποσπώνται διαδοχικώς του περιβλήματος των και εντός ολίγου εγκατασπείρονται εις το έδαφος. Η στιγμή αυτή συμπίπτει εν Ελλάδι με το τέλος Σεπτεμβρίου και τας αρχάς του Οκτωβρίου, ολίγον προ της εποχής της σποράς. Η ροιά, αναμφιβόλως, είναι εικών και σύμβολον των σπερμάτων εκείνων τα όποια το φθινόπωρον πίπτουσιν μόνα των εις το έδαφος ή ρίπτονται με την φροντίδα του άνθρωπου, διά να διέλθουν εις τους κόλπους της γης την εποχήν του χειμώνος, δηλαδή την εποχήν κατά την οποίαν διέρχεται η Περσεφόνη πλησίον του Πλούτωνος. Ο καρπός της ροιάς είναι το σύμβολον της Περσεφόνης διότι η ροιά θεω­ρείται ως το συμβολον της ευφορίας και του γάμου, είναι δε, όσον αφορά την Κόρην, το ιερόν εχέγγυον της ενώσεως της νεαράς θεάς μετά του υποχθονίου συζύγου της. Δεν δυνάμεθα όμως να εμβαθύνωμεν περισσότερον εις την εξήγησιν αυτού του συμβόλου.

Η Δήμητρα επιστρέφει εις τον Όλυμπον. Η ένωσις της Περσεφόνης μετά του Πλούτωνος επεκυρώθη αρχικώς υπό του Διός και κατόπιν, δια συμφωνίας επιτευχθείσης μεταξύ των δυνάμεων της γης και του ουρανού. Ούτω επέρχεται η συμφιλίωσις της Δήμητρος μετά του Ολύμπου. Ο θυμός της θεάς κατεπραΰνθη, αφ’ ότου ο Ζευς υπεσχέθη την μετ’ αυτής συμβίωσιν της αγαπητής θυγατρός της κατά τα δύο τρίτα του έτους. Κατ’ ακολουθίαν δέχεται τας προτάσεις τας όποιας της κάμνει η Ρέα, ως απεσταλμένη του Διός, η οποία της λέγει: Ελθέ κόρη μου,  ο Ζευς σε προσκαλεί να επανέλθης εις την χορείαν των αθανάτων. Υπεσχέθη να σου δώση εις τον Όλυμπον τας τιμάς τας οποίας ζητείς και νεύων διά της κεφαλής συγκατετέθη να μη αφήνη την θυγατέρα σου εις τα πυκνά σκότη ει μη μόνον κατά το εν τρίτον του έτους. Αλλ’ ελθέ, τέκνον μου και υπάκουσον. Μη τηρείς έχθραν κατά του θεού Πλούτωνος, υιού και αυτού του Κρόνου και χωρίς αργοπορίαν, πρόσταξε να ωριμάσουν οι καρποί, με τους οποίους τρέφονται άπαντες οι θνητοί. Ή Δήμητρα ενδίδει εις τας παρακλήσεις της Ρέας και ευθύς παύουν τα ολέθρια διά το γένος των ανθρώπων αποτελέσματα της οργής της. Εκείνη η οποία μόλις προ ολίγου, λόγω της στερήσεως της θυγατρός της εμάστιζε την γην δια της στειρότητας, τώρα, ότε της απεδόθη η Κόρη, γίνεται δύναμις ευεργέτις και κάμνει να λάμπει εκ νέου εις το ερημωμένον της γης έδαφος η χαρά και να βλαστάνη η ζωή. Η διακοπείσα ζωή της φύσεως επαναρχίζει, ρυθμιζόμενη του λοιπού από την επίσημον συμφωνίαν, την επελθούσαν μεταξύ ουρανού και γης.

Η Δήμητρα ιδρύει Μυστήρια εις Ελευσίνα Εγκαταλείπουσα την Ελευσίνα, η Δήμητρα ωθεί εις τον ύπατον βαθμόν τας προς τους ανθρώπους ευεργεσίας της, διδάσκουσα εις τους βασιλείς την θείαν επιστήμην της και καθιστώσα τούτους κοινωνούς των σεπτών αυτών μυστηρίων, τα όποια δεν επιτρέπεται ούτε να αμελή τις, ούτε να κοινολογή, διότι το βαθύ προς τους θεούς σέβας συγκρατεί την γλώσσαν. Τα μυστήρια αυτά διεκρίνοντο εις τα εν Άγραις τελούμενα Μικρά Μυστήρια και εις τα εν Ελευσίνη τελούμενα Μεγάλα Ελευσίνια Μυστήρια.

Τα Μικρά Ελευσινία Μυστήρια ετελούντο κατά τον μήνα Ανθεστηρίωνα (Φεβρουάριο) όστις είναι ο μην της ενέρξεως της ανθοφορίας ήτοι η εποχή της Ανόδου της Κόρης. Δια την Κάθοδόν της εις το βασίλειον του Πλούτωνα εγένοντο τελεταί εις περίοδον περιλαμβανομένην μεταξύ θερισμού και σποράς. Εις την Αργολίδα και την Σικελίαν, η Κάθοδος της Κόρης συνέπιπτε με το τέλος του θερισμού, την στιγμήν εκείνην καθ’ ην οι εσπαρμένοι αγροί έχουν χάσει τον εκ σίτου στολισμόν των, όταν νομίζει τις ότι αρχίζει το πένθος της Γης. Εις την Αττικήν, το αυτό μυθολογικόν συμβάν εμνημονεύετο και κατά τας εορτάς των  Θεσμοφορείων. Τα Μεγάλα Ελευσινία Μυστήρια, ετελούντο εις την Ελευσίνα κατά τον μήνα Βοηδρομίωνα (περί το τέλος Σεπτεμβρίου) ένθα η λατρεία της Δήμητρος και της Περσεφόνης παρουσιάζεται με όλην την αίγλην των παραστάσεων της και με τον σεβάσμιον χαρακτήρα της μυστικιστικής τελετουργίας της. Η Ελευσίς ήτο πραγματικώς η ιερά γη των Ελλήνων, η γη η οποία διετήρει τα αποτυπώματα των βημάτων της Δήμητρος, η γη εις την οποίαν τα πάντα αυτήν ενεθύμιζον. Εκεί υπέστη το οδυνηρόν της μαρτύριον, εκεί ενεφάνη εν τη θεία δόξη της, εκεί εδίδαξεν εις τους ανθρώπους τα μυστικά της λατρείας της. Εδείκνυον το φρέαρ εις το οποίον εστάθη, την πέτραν εις την οποίαν εκάθησε, την οικίαν η οποία την εφιλοξένησεν εν τη δυστυχία της, την θέσιν του πρώτου ναού, τον οποίον διέταξεν αυτή να κτίσουν. Εις τα πέριξ της ιεράς πόλεως, οι βράχοι, αι παραμικρότεραι του εδάφους ανωμαλίαι έφερον ονόματα, τα οποία ανεκάλουν εις τας ευλαβείς ψυχάς την ανάμνησιν της επιγείου ζωής της θεάς.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η Δήμητρα (Δημήτηρ στην αρχ. ελλ.), στην ελληνική μυθολογία, ήταν η ιδεατή ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας δηλαδή της γεωργίας, αλλά και της ελεύθερης βλάστησης, του εδάφους και της γονιμότητας αυτού συνέπεια των οποίων ήταν να θεωρείται και προστάτιδα του γάμου και της μητρότητας των ανθρώπων. Ήταν Ολύμπια (κύρια) θεότητα.

Η Γέννηση της Δήμητρας Η Δήμητρα ήταν κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Αδερφή της Ήρας, της Εστίας, του Δία και του Ποσειδώνα. Η γέννηση της ακολούθησε την ίδια μοίρα με των αδερφών της. Ο Κρόνος κατάπινε τα παιδιά τους μόλις γεννιόντουσαν από φόβο μην του πάρουν το θρόνο. Η Ρέα μην αντέχοντας άλλο να χάνει τα παιδιά της, βοήθησε τον μικρότερο, τον Δία, να εκθρονίσει τον Κρόνο με ένα τέχνασμα και να ελευθερώσει τα αδέρφια του από την κοιλιά τους πατέρα τους.

Οι έρωτες της Δήμητρας Η Δήμητρα ήταν θεά που δεν ήταν γνωστή για τους έρωτες της. Ήταν απόμακρη και ακατάδεκτη, γι’αυτό και οι εραστές της ήταν ολιγάριθμοι. Πρώτοι διεκδηκητές της υπήρξαν τα αδέρφια της. Πρώτος ο Δίας, μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να ζευγαρώσει μαζί της. Μετανιωμένος για την πράξη του ευνούχισε ένα κριάρι και άφησε τα όργανά του στην αγκαλιά της Δήμητρας ως ένδειξη μεταμέλειας. Εκείνη δέχτηκε τη συγγνώμη του και μερικούς μήνες μετά γέννησε την μονάκριβη κόρη της Περσεφόνη. Ακολούθησε ο έρωτας του Ποσειδώνα για την θεά. Η Δήμητρα για να γλυτώσει από την πολιορκία του μεταμορφώθηκε σε φοράδα και κρύφτηκε ανάμεσα στα βασιλικά κοπάδια του Όκνιου, γιού του Απόλλωνα. Μόλις ο Ποσειδώνας το αντιλήφθηκε μεταμορφώθηκε σε άλογο και κατάφερε τελικά να ζευγαρώσει μαζί της. Καρποί αυτής της συνεύρεσης ήταν μία κόρη, η Δέσποινα, το όνομα της οποίας δεν έπρεπε ποτέ να προφέρεται, και ένα άλογο με φτερά και μαύρη χαίτη, ο Αρίων. Η οργή της Δήμητρας για τον βιασμό της από τον Ποσειδώνα, της έδωσε το προσωνύμιο Ερινύα. Ο Δίας για να την κατευνάσει έστειλε τις Νύμφες να την λούσουν στον ποταμό Λάδωνα, παίρνοντας έτσι το όνομα Λουσία.

Δήμητρα και Ιασίωνας Ο τρίτος γνωστός εραστής της Δήμητρας ήταν ένας θνητός, ο Ιασίωνας, τον οποίο η θεά ερωτεύτηκε παράφορα. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την γνωριμία τους. Η πρώτη τους θέλει να γνωρίζονται στους γάμους του Κάδμου και της Αρμονίας. Η δεύτερη και επικρατέστερη, στην Κρήτη, στο βουνό Ίδη όπου ο Ιασίωνας κυνηγούσε. Και οι δύο εκδοχές πάντως καταλήγουν στην ερωτική συνεύρεση της θεάς και του θνητού σε έναν αγρό που είχε οργωθεί τρεις φορές. Λίγο καιρό μετά η θεά γέννησε τον Πλούτο που χάριζε στους ανθρώπους πλούτη και αφθονία.

Δήμητρα και Περσεφόνη Η Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη ήταν οι κεντρικοί χαρακτήρες στα Ελευσίνια μυστήρια και πιθανότατα ήταν θεότητες που λατρευόντουσαν πριν από το Δωδεκάθεο. Σε αρκετές περιπτώσεις οι δύο θεότητες συγχέονται ή θεωρούνται μια θεά με δύο πρόσωπα. Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Πλούτωνα θεό του Άδη, είχε ως αποτέλεσμα τον μαρασμό της Δήμητρας. Εγκατέλειψε τον Όλυμπο και άρχισε να περιπλανιέται μαυροφορεμένη και βουβή ανάμεσα στους ανθρώπους ψάχνοντας την Περσεφόνη. Τα νιάτα και το κάλλος της αντικατέστησαν τα γκρίζα μαλλιά και το πένθος.

Η Δήμητρα στην Ελευσίνα Κάποτε έφτασε στην Ελευσίνα και κάθισε κοντά στο Καλλίχορον φρέαρ πάνω σε ένα βράχο που ονομάστηκε αγέλαστος. Εκεί την βρήκαν οι τέσσερις κόρες του βασιλιά Κελεού. Η Δήμητρα δεν αποκάλυψε τη θεϊκή της ταυτότητα λέγοντας τους ότι ερχόταν από την Κρήτη και είχε ξεφύγει από πειρατές. Οι κοπέλες την πληροφόρησαν πως οι γονείς τους λόγω γήρατος δεν μπορούσαν να αναλάβουν την ανατροφή του νεογέννητου γιού τους Δημοφώντα. Η Δήμητρα δέχτηκε να αναλάβει εκείνη την ανατροφή του βρέφους και υποσχέθηκε ότι το παιδί θα μεγαλώσει χωρίς να αρρωστήσει ποτέ. Φτάνοντας στο παλάτι η θεα παρουσιάστηκε στη σύζυγο του Κελεού, Μετάνειρα. Η αίθουσα φωτίστηκε από ένα δυνατό φώς, γεγονός που γέμισε τη Μετάνειρα με δέος για την άγνωστη γρια και της παραχώρησε το θρόνο της. Η Δήμητρα αρνήθηκε και κάθησε βουβή και αγέλαστη δίπλα στο θρόνο αρνούμενη να φάει οτιδήποτε. Μόνο τα αστεία και τα τραγούδια μιας υπηρέτριας, της Ιάμβης, κατάφεραν να την κάνουν να γελάσει. Ετσι σύμφωνα με το μύθο δημηουργήθηκε το ιαμβικό μέτρο. Η Δήμητρα ανέλαβε το μεγάλωμα του Δημοφώντα και αποφάσισε να κάνει το παιδί αθάνατο. Του άλλειφε το κορμί με αμβροσία και το βράδυ τον έβαζε μέσα σε φωτιά για να καούν τα θνητά του μέλη. Οταν η Μετάνειρα είδε τυχαία τις περίεργες μεθόδους της Δήμητρας άρπαξε το γιό της από τα χέρια της και άρχισε να απειλεί τη θεά. Η Δήμητρα εξοργίστηκε και φανέρωσε την πραγματική της ταυτότητα. Διέταξε τον Κελεό να χτίσει ναό με βωμό πάνω στο Καλλίχορον και απομονώθηκε εκεί θρηνώντας για την κόρη της. Δίδαξε στους γιους του Κελεού, Τριπτόλεμο, Διοκλή και Εύμολπο να τελούν τα Ελευσίνια Μυστήρια. Η θλίψη και η οργή για την αρπαγή της Περσεφόνης την οδήγησε στην απόφαση να μην αφήσει κανένα σπόρο να φυτρώσει πάνω στη γη. Η ανθρωπότητα άρχισε να μαστίζεται από λιμό και ο Δίας αποφάσισε πως ήταν καιρός να επέμβει. Έστειλε αρχικά την Ίριδα και μετά διαδοχικά πολλούς θεούς με δώρα για να την πείσει να αφήσει τη γη να καρπίσει και η ίδια να επιστρέψει στον Όλυμπο. Η Δήμητρα όμως απαιτούσε την επιστροφή της Περσεφόνης. Έτσι ο Δίας έστειλε στον Άδη τον Ερμή διατάζοντας τον Πλούτωνα να αφήσει ελέυθερη την Κόρη. Ο Πλούτωνας υπάκουσε αφού πρώτα έδωσε στην Περσεφόνη να φάει έξι σπυριά ροδιού για να τη δέσει για πάντα με τον Κάτω Κόσμο. Η Περσεφόνη γύρισε στην Δήμητρα και η θεά άφησε τη γη να βλαστήσει. Από τότε η Περσεφόνη περνούσε στον Άδη έξι μήνες και τους υπόλοιπους με την μητέρα της στον Όλυμπο.

Μικρά και Μεγάλα Ελευσίνια Τα Μικρά Ελευσίνια ή Ελευσίνια της Άγρας, (από την περιοχή της Αθήνας Άγρα όπου τελούντο), γινόντουσαν το μήνα Ανθεστηριώνας|Ανθεστηριώνα, δηλαδή μέσα Φλεβάρη με μέσα Μάρτη, όταν η Περσεφόνη ανέβαινε στην μητέρα της από τον Άδη. Ήταν στην ουσία προετοιμασία και εξαγνισμός για τα Μεγάλα Ελευσίνια. Σύμφωνα με το μύθο ιδρύθηκαν από την Δήμητρα για τον εξαγνισμό του Ηρακλή από τους φόνους των Κενταύρων, όταν ο ήρωας εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει στα Μεγάλα Ελευσίνια. Τα Μεγάλα Ελευσίνια γινόντουσαν το μήνα Βοηδρομιώνας|Βοηδρονιώνα,δηλαδή μέσα Αυγούστου με μέσα Σεπτέμβρη, όταν η Περσεφόνη επέστρεφε στον Πλούτωνα.

Θεσμοφόρια Η μεγαλύτερη γιορτή που γινόταν προς τιμήν της Δήμητρας ήταν τα Θεσμοφόρια, το μήνα Πυανεψιώνα, δηλαδή μέσα Σεπτεμβρίου με μέσα Οκτωβρίου, την εποχή της σποράς. Τελούντο σε όλη την Ελλάδα και ήταν γιορτή που συμμετείχαν μόνο παντρεμένες γυναίκες. Όσο διαρκούσαν τα Θεσμοφόρια οι γυναίκες απείχαν από σαρκικές απολάυσεις, νήστευαν και αντάλλασαν μεταξύ τους άσεμνα αστεία, πιθανώς προς τιμήν των αστείων της Ιάμβης που έκανε τη Δήμητρα να γελάσει. Η γιορτή ολοκληρωνόταν με τα Καλλιγένεια όπου οι γυναίκες γλεντούσαν. Από τη γιορτή των Θεσμοφορίων αποδόθηκαν στη Δήμητρα τα ονόματα Θεσμοφόρος και Καλλιγένεια.

Σύμβολα της Δήμητρας Σύμβολα της Δήμητρας ήταν οι γερανοί, το στάχυ, ο νάρκισσος, η μυρτιά και ο κρόκος. Οι μέλισσες θεωρούντο ιερείες της και στις θυσίες προς τιμήν της προσέφεραν ταύρους, μοσχάρια και μέλι.

Προσωνύμια της Δήμητρας Πρίν το όργωμα οι αγρότες θυσίαζαν στην Προηροσία Δήμητρα, στο θερισμό στην Δρεπανηφόρον, στο αλώνισμα στην Αλωάδα και την άνοιξη στην Δήμητρα Χλόην. Άλλα ονόματα που της απέδιδαν είναι Ιουλώ, Αγλαόκαρπος, Σιτώ, Πολύκαρπος, Σπερμία, Σταχυοτρόφος και Φιλόπυρος. Εκτός από τη Βιβλιοθήκη του Απολλόδωρου σημαντικές πηγές όπου αναφέρεται η Δήμητρα είναι οι Ομηρικοί Ύμνοι που αναφέρονται σε αυτήν, ο Ησίοδος με τη Θεογονία του και ο Παυσανίας. Το όνομά της προέρχεται από το Δη (δωρικό τύπο του Γη) και το μήτηρ και σημαίνει μητέρα γη.

ΤΟ ΕΛΛΑΝΙΟ ΦΩΣ

Απευθύνομαι στους έλληνες πολίτες
Ευθύνη σημαίνει χρέος έναντι του Σύμπαντος κόσμου και των όντων αυτού και του ανθρώπου,
έλθετε αρωγοί στην σύμπλευση τούτων των καιρών αφουγκραστείτε την ελληνική ψυχή και το πνεύμα σας.
αν πράγματι ακόμα σιγοκαίει κάποιος παλμός μνήμης μέσα σας συντονιστείτε .
πολιτισμοί των ανθρώπων υπήρξαν πολλοί.
πολιτισμός όπως ο Ελληνικός είναι μοναδικός σε ολόκληρο τον πλανήτη μας.
Το Ε των Ελλήνων είναι ένα από τα μοναδικά γράμματα που προσφωνεί το Φως και διαπερνά την ψυχή καθώς εκφέρεται στο αρχαίο δράμα.
Εάν σήμερα ο κόσμος ευρίσκεται σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο, αυτό το χρωστά στο Ελληνικό Πνεύμα. Αυτό και μόνον ανύψωσε τον άνθρωπο στα ύψη του πολιτισμού και της γνώσεως.
Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο πυρήν της ανορθώσεως της σημερινής κοινωνικής ζωής.
οι σημερινοί έλληνες πολίτες παραιτήθηκαν δυστυχώς, αποκοιμήθηκαν μέσα στη λαίλαπα της ασχήμιας και της αδικίας.
εγκλωβίστηκαν σε μία νέα Κίρκη. Σ ένα φαύλο κύκλο απόκτησης επίκτητων υλικών αγαθών χάνοντας ολοσχερώς την μνήμη της πνευματικής τους καταγωγής.
Αυτό έχει σαν επακόλουθο, την απώλεια της σύνδεσής τους με την ευθύνη του χρέους τους σαν αγαθοί και δίκαιοι πολίτες. Σαν ένθεοι πολίτες.
έλληνας πολίτης σημαίνει, πολίτης του φωτός και αυτό το φώς ενσαρκούται σε δικαιοσύνη  ορθό λόγο και φιλία δηλαδή αγάπη.
Αγάπη για το ωραίο, το αγαθό το δίκαιο.
Ας συγκεντρωθούμε όλοι οι έλληνες με σθένος,  πίστη και ελπίδα και ας εναρμονιστούμε με το Ελλάνιο Φως.
Ας οραματιστούμε μια Ελλάδα ελεύθερη, ένθεη, δίκαιη.
και τους έλληνες πολίτες εναρμονισμένους με τον ορθό λόγο.
Ας επιτρέψουμε στο Ελληνικό Πύρ να μας καθαρίσει από κάθε παρέκληση σε όλα τα επίπεδα ύπαρξης μας και ας αποκατασταθεί η ισορροπία και η ευνομία στη χώρα.
Είθε η Αλήθεια να λάμψει και η Καθαρή Γνώση ν αποδώσει τους καρπούς της σ όλη την Ανθρωπότητα

AFRODITE YANNIOS <afrodite_yannios@yahoo.com>

ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ (138 Π.Χ.)

Ύμνος προς τιμήν του Απόλλωνος σμιλεμένος σε έναν εξωτερικό τοίχο του θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς, που βρέθηκε το 1893, του Λιμένιου του Θοίνου, Αθηναίου.

Τον κιθαρίσει κλυτόν παίδα μεγάλου Διός, ός αίσι μα παρ’ ακρονιφή τόνδε πάγον
αμβρότων εκ μυχών πάσι θνατοίς προφαίνεις, σε κελαδήσομεν, τρίποδα μαντείον ως
είλες, εχθρός ών εφρούρει δράκων, ός τέοισι βέλεσιν έτρησας αίολον ελικτάν φυάν,
έσθ’ ο θήρ συχνά συρίγμαθ’ ιείς αθώπευθ’ απέπνευς όμως πρών δέ Γαλατάων Άρης…
Κέκλυθ’ Ελικώνα βαθύδενδρον αί λάχετε Διός εριβρόμου θύγατρες ευώλενοι, μόλετε,
συνόμαιμον ίνα Φοίβον ωιδάεισι μέλψητε χρυσεοκόμαν, ός ανά δικόρυνθα Παρνασσίδος
ταάσδε πέτερας έδρανα μετά κλυταίεις Δελφίσιν, Κασταλίδος ευύδρου νάματ’ επινίσσεται
Δελφόν ανά πρωώνα μαντείον εφέπων πάγον. Ανακλυτά μεγαλόπολις Αθίς, ευχαίσι
φερόπλοιο ναίουσα Τριτωνίδος δάπεδον άθραυστον αγίοις δε βωμοίσιν Άφαιστος αείθει νέων μήρα τάουρων,
ομού δε νιν Άραψ ατμός ές Όλυμπον ανακίδναται λιγύ δέ Λωτός βρέμων αιόλοις μέλεσιν ωδάν κρέκει,
χρυσέα δ’ αυδύθρους κίθαρις ύμνοισιν αναμέλπεται ο δέ θέρων πρόπας εσμός Αθθίδα λαχών.

ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΕ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Όλο το πλήθος των ποιητών, κάτοικοι της Αττικής, τραγουδούν την δόξα σου, Θεέ,
φημισμένε κιθαρωδέ. γιέ του μεγάλου Δία, πλάι σ’ αυτή την χιονοστεφανωμένη κορυφή,
εσύ που αποκαλύπτεις στους θνητούς τους αιωνίους και αλάθητους χρησμούς. Τραγουδούν που κατέκτησες τον προφητικό τρίποδα, που φυλαγόταν από άγριο δράκοντα, όταν με τα βέλη σου διαπέρασες το κουλουριασμένο τέρας, που, αφού σύρριξε τρομακτικά, ξεψύχησε.
Και τραγουδούν πως οι Γαλατικές ορδές, με την ιερόσυλη ασέβειά τους, ενώ προσπαθούσαν να περάσουν… Άφησέ μας να φύγουμε, γιέ, πολεμόχαρε βλαστέ..
Ακούστε με, εσείς που κατέχετε τον βαθύδασο Ελικώνα, αρματωμένες κόρες του μεγαλόπρεπου Διός! Πετάξτε να ξεγελάσετε με τα λόγια σας τον αδελφό σας τον χρυσόμαλλο Φοίβο, που στις δίδυμες κορυφές του βράχου του Παρνασσού, με την συνοδεία λαμπρών Δελφικών παρθένων ξεκινά για τα κρυστάλλινα ρεύματα της Κασταλίας,
διασχίζοντας στο Δελφικό ακρωτήρι την προφητική κορυφή.
Πέρα από την ένδοξη Αττική, έθνος της σπουδαίας πόλεως που χάρι στις προσευχές του Τριτωνίδη πολεμιστή, κατέχει μια λοφοπλαγιά προστατευμένη από κάθε κακό. Στους ιερούς βωμούς ο Ήφαιστος αφιερώνει μηρούς ιερών ταύρων. Μαύρος καπνός μέσα από τις φλόγες ανεβαίνει προς τον Όλυμπο. Το διαπεραστικό θρόϊσμα των λωτών μουρμουρίζει το τραγούδι τους και η χρυσή, γλυκόηχη κιθάρα απαντά στις φωνές των ανθρώπων….

Η ΘΕΑ ΗΡΑ

ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΗΡΑ

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Η παράδοσις αναφέρει ότι όταν ο Κρόνος ανέλαβε την κυριαρχίαν εκ του πατρός του Ουρανού, έλαβε την προφητείαν ότι ένα εκ των τέκνων του θα τον εξεθρόνιζε. Κατόπιν αυτού ο Κρόνος κατάπινε τα τέκνα του, μεταξύ των οποίων και την Ήρα. Ο μόνος εκ των τέκνων της Ρέας ο οποίος απέφυγε την κατάποσιν ήταν ο Ζευς. Σχετικώς, η παράδοσις αναφέρει ότι όταν η Ρέα εγέννησε κρυφά τον Δια, πλησίον της πόλεως Λύκτο της Κρήτης εντός ενός σπηλαίου εις την απάτητη κορυφή του όρους Ίδη, τον απέκρυψε από τον Κρόνο και δια να τον εξαπατήσει του έδωσε αντί του βρέφους έναν λίθο περιτυλιγμένον με σπάργανα. Ο Κρόνος κατάπιε τον λίθον αλλά γρήγορα εννόησε την εξαπάτησίν του και προσεπάθησε να ανεύρει τον Δία άνευ όμως αποτελέσματος.

Γέννησις και παιδικά χρόνια της Ήρας Η Ήρα είναι θυγάτηρ του Κρόνου και της Ρέας, συνεπώς είναι τιτανίς, αδελφή του Διός και η τέλεια σύζυγος αυτού. Οι σχετικοί με τα παιδικά χρόνια και τη νεότητα της Ήρας μύθοι αφηγούνται ότι την Ήρα την ανέθρεψαν ο Ωκεανός και η Τηθύς και κατ’ άλλους ότι πέρασε τα πρώτα έτη αυτής εις την Σάμον, εις την Στυμφαλίαν και εις την Εύβοιαν. Οι Σάμιοι ισχυρίζονται ότι η Ήρα είχε γεννηθεί εις την νήσον των, εις τας όχθας του πόταμου Ίμβράσου, κάτωθεν μιας Ιτιάς η οποία, ως και η Βαλανιδιά, ήταν ιερά δέντρα εις την Ελλάδα. Εις την Στυμφαλία λάτρευαν την Ήρα με τριπλό συμβολισμό, ως κόρη, επειδή είχε μεγαλώσει εις την Στυμφαλία, ως γυναίκα επειδή είχε γίνει εκεί σύζυγος του Διός και ως εν χηρεία ευρισκομένη επειδή, δια άγνωστο λόγο είχε εγκαταλείψει τον Δία και είχε καταφύγει εκ νέου εις την Στυμφαλία επί τι διάστημα.

Τιτανομαχία Όταν ανδρώθηκε ο Ζευς, επακολούθησεν κραταιός αγών μεταξύ αυτού και του Κρόνου κατά τον οποίον επεκράτησεν ο Ζευς ενώ ο Κρόνος εξέμεσε τα τέκνα του δια ειδικού υγρού το οποίον του έδωσε η Μήτις. Άπαντα τα αδέλφια του Διός, μετά την απελευθέρωσίν τους πήραν το μέρος του εις την τιτανομαχίαν η οποία επηκολούθησεν και κατά την οποίαν οι Ολύμπιοι Θεοί κατενίκησαν τους Τιτάνας, τους οποίους περιόρισαν εις τα Τάρταρα. Δεν αναφέρωμεν λεπτομερείας της τιτανομαχίας διότι, εν προκειμένω, δεν έχουν ιδιαιτέραν σημασίαν.

Η ένωσις της Ήρας μετά του Διός. Όταν ο Ζευς έφθασε εις νεανικήν ηλικίαν περιηγείτο μεταμορφωμένος διάφορα μέρη του κόσμου. Εις την Σάμο είδε την Ήρα να λούζεται εις τον Παρθένιον ποταμό, (όστις έλαβεν το όνομά του από την παρθενικότητα αυτής) και την ερωτεύθηκε. Τότε μετα­μορφώθηκε εις το πτηνόν Κόκκυγα (κούκον) και κάθισε εις τα γόνατα της. Ενώ δε εκείνη τον κάλυψεν δια να τον θερμάνη, ο Ζευς έλαβε την πρα­γματικήν του μορφήν και ενώθηκε μετ’ αυτής, αφού της υποσχέθηκε να την καταστήση νόμιμη σύζυγο του, όταν θα εβασίλευε. Όταν ο Ζευς εγένετο κυρίαρχος του Ολύμπου εκήρυξεν την Ήρα τέλειαν, νόμιμον και μοναδικήν σύζυγον αυτού. Το πρώτο τέκνον της Ήρας μετά του Διός ήτο ο Ήφαιστος τον οποίον απέκτησεν πριν ο Ζευς την κήρυξη νόμιμο και τελεία σύζυγο. Κατ’ άλλην εκδοχήν ο Ήφαιστος εγεννήθη μόνον εκ της Ήρας άνευ συνουσίας ανδρός δι’ ο ωνομάζετο και Απάτωρ. Το δεύτερον τέκνον της Ήρας μετά του Διός ήτο ο Άρης τον οποίον απέκτησεν μετά την κήρυξη αυτής ως τελείας και νομίμου συζύγου. Κατ’ άλλην εκδοχήν ο Άρης εγεννήθη μόνον εκ της Ήρας διότι αύτη ζηλοτυπούσα δια την γέννησιν της Αθηνάς μόνον εκ του Διός άνευ γυναικός έλαβεν από την ανθούσαν άνθος, το ωσφράνθει και συνέλαβε άνευ ανδρός τον Άρην, δι’ ό και ο Άρης ωνομάζετο Απάτωρ όπως κατ’ αντιστοιχίαν η θεά Αθηνά ωνομάζετο Αμήτωρ. Έτερον τέκνον της Ήρας μετά του Διός ήτο η Ήβη ήτις κατ’ άλλην εκδοχήν εγεννήθη εκ της Ήρας άνευ συνουσίας ανδρός όταν μετέχουσα εις γεύμα του Θεού Απόλλωνος έφαγε άγρια μαρούλια. Η Ήβη εκπροσωπεί την αιώνιαν νεότητα δι ό και προσέφερε εις τους θεούς την αμβροσία, η οποία, μεταξύ των άλλων, τους χαρίζει την αιωνίαν νεότητα. Επίσης η Ήβη μετείχεν, ομού μετά των Ώρών, της Αρμονίας, της Αφροδίτης και της Αρτέμιδος της ορχηστικής ομάδος υπό τους ήχους της λύρας του Θεού Απόλλωνος προς τιμήν των λοιπών Ολύμπιων Θεών. Η Ήβη συνετέλεσεν εις την συμφιλίωσιν της Ήρας μετά του Ηρακλἐως τον οποίον ενυμφαίφθη όταν εγένετο δεκτός εις τον Όλυμπο. Από την ένωσιν αυτήν εγεννή­θησαν ο Αλεξιάρης  κι ο Ανίκητος. Αδελφή της Ήβης είναι η Ειλείθυια, η οποία προστατεύει τας εγκύους εκ των ωδινών των τοκετών και συμμετέχει εις πολύ σημαντικάς τοιαύτας περιπτώσεις διευκολύνουσα αυτούς όπως εις την περίπτωσιν της γεννήσεως του υιού του Διός Ηρακλέους από την Αλκμήνη, την γέννησιν της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος από την Λητώ κλπ των οποίων η λεπτομερής αναφορά δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η θέσις της Θεάς Ήρας εις τον Όλυμπον Η Θεά Ήρα είναι η μεγάλη θήλεια θεότης και η άνασσα του Ολύμπου, του οποίου ο Ζευς είναι, αντιστοίχως, ο μεγάλος άρρην Θεός και, συνεπώς, η Ήρα δεν δύναται ει μη να είναι η σύζυγος του Διός και συμβασιλεύει μετά του Θεού Διός. Αύτη τη βοηθεία του Βορρέα εξαπολύει ορμητικάς πνοάς αι οποίαι αναστατώνουν την θάλασσα και γενικώς εκδηλώνει αναλόγους ιδιότητας μετά του Διός όμως αναφερομένας εις την υλικήν ουσίαν της Φύσεως. Τέλος η παράδοσις αναφέρει ότι ο Ζεύς προσελκύετο από διαφόρους παρθένας και η Ήρα, προκειμένου να επιτυγχάνει την μετ’ αυτού ένωσιν, ελούετο εις τον παρθένιον ποταμόν και ούτω ανακτούσε την παρθενικότητά της.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Στην ελληνική μυθολογία η Ήρα ήταν αδερφή και σύζυγος του Δία, κόρη του Κρόνου και της Ρέας. Ήταν η θεά του γάμου και προστάτιδα των γυναικών. Ζήλευε τον άνδρα της Δία για τις απιστίες του προς αυτήν και πολλές φορές εκδικήθηκε τις γυναίκες με τις οποίες την απατούσε ο Δίας.

Η γέννηση της Ήρας Η γέννηση της βασίλισσας των θεών τοποθετείται σε διάφορα σημεία. Μερικά από αυτά είναι η Σάμος ή η Στυμφαλία ή η Εύβοια. Η μοίρα της δεν ήταν διαφορετική από αυτή των αδερφών της. Ο Κρόνος την κατάπιε, προσπαθώντας να πολεμήσει τη μοίρα του, καθώς η Γαία και ο Ουρανός του είχαν προφητεύσει πως ένας απόγονός του θα διεκδικούσε την εξουσία. Μόνο όταν η Ρέα κατόρθωσε, με τέχνασμα, να ξεγελάσει τον Κρόνο, τότε η Ήρα, μαζί με τα υπόλοιπα αδέρφια της, ξαναείδε το φως.

Ο γάμος Ηρας – Διός Μετά την εκθρόνιση του Κρόνου, ο Δίας τη ζήτησε σε γάμο. Εκείνη αρνήθηκε. Τρελός από έρωτα για την αδερφή του, ο Δίας δεν παραιτήθηκε από τους σκοπούς του. Μια βροχερή, χειμωνιάτικη μέρα, καθώς η θεά περπατούσε στο δάσος, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κούκο και έπεσε στα πόδια της ανυποψίαστης Ήρας. Η θεά λυπήθηκε το μισοπαγωμένο πλασματάκι. Έσκυψε, το πήρε στην αγκαλιά της, το χάιδεψε και το ζέστανε στους παρθενικούς της κόρφους. Τότε ο βασιλιάς των θεών πήρε την πραγματική του μορφή. Επιβλητικός και πανίσχυρος εξουδετέρωσε και τις τελευταίες αντιστάσεις της θεάς. Η Ήρα νικήθηκε, υποτάχτηκε, έγινε για πάντα δική του, αφού πρώτα εξασφάλισε «υπόσχεση γάμου». Κατα μία εκδοχή ο μύθος της ένωσης του Δία και της Ήρας συμβόλιζε την ένωση της καθαροτητας του Ουρανού (εκφραστής του ο Δίας) με τον Αέρα, στοιχείο ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο, που εκφραστής του ήταν η Ήρα. Από το γάμο της Ήρας και του Δία γεννήθηκαν ο Άρης ,η Ήβη και η Ειλείθυια. Σύμφωνα με τον Όμηρο γεννήθηκε και ο Ήφαιστος, ενώ κατα τον Ησίοδο η Ήρα γέννησε μόνη της τον Ήφαιστο, χωρίς τη συμμετοχή του Δία. Συχνά η Ήρα περιγραφόταν ή απεικονιζόταν κρατώντας κάποιο σκήπτρο ως σύμβολο κυριαρχίας ή έχοντας στα χέρια της ρόδι (σύμβολο γονιμότητας). Άλλα γνωστά σύμβολα της Ήρας ηταν το παγώνι, ο κούκος που συμβόλιζε τον ερχομό της άνοιξης και διάφορα λουλούδια και φυτά που συμβόλιζαν την ευλογία της φύσης.

Γιορτές προς τιμήν της Ήρας Προς τιμήν της Ήρας γίνονταν γιορτές σε πολλές πόλεις της αρχαίας Ελλάδας και ονομάζονταν Ηραία. Τα λαμπρότερα Ηραία γίνονταν στο Άργος, τη Σάμο και την Ολυμπία.

Ναοί προς τιμήν της Ήρας Οι ναοί προς τιμήν της Ήρας είχαν το όνομα Ηραίον. Το πιο σημαντικό Ηραίον στον Ελλαδικό χώρο είναι το Ηραίον της Σάμου.

Απόγονοι της Ήρας Απόγονοι της Ήρας ήταν οι Κάδμειοι (αναμεσά τους ο θεός Διόνυσος), οι Πελοπίδες (ο Αγαμέμνονας, ο Μενέλαος, ο Θησέας, ο Αίγισθος, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια, ο Αμφιτρύωνας, η Αλκμήνη, ο Ευρυσθέας, ο Ιόλαος, ο Ηρακλής) οι Θεστιάδες (η Αλθαία, η Λήδα, ο Μελέαγρος, η Δηιάνειρα, οι Διόσκουροι, η Ελένη, ο Αμφιάραος), ο Ασκληπιός, οι Παλικοί, ο Αιγέας και ο ληστής Περιφήτης.

Λοιπά θέματα Με το όνομα της Ήρας αναφέρονται δύο αστεροειδείς, ο 3 Ήρα (3 Juno) (που για την ακρίβεια ονομάσθηκε από τη ρωμαϊκή θεότητα Γιούνο, αντίστοιχη της Ήρας στη ρωμαϊκή μυθολογία, και ανακαλύφθηκε το 1804) και ο 103 Ήρα (103 Hera), που ανακαλύφθηκε το 1868.

ΠΗΓΗ Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%89%CF%81%CE%B1

Ο ΘΕΟΣ ΖΕΥΣ

1. Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γέννησις και ανατροφή του Διός :  Η παράδοσις αναφέρει ότι όταν ο Κρόνος ανέλαβε την κυριαρχίαν εκ του πατρός του Ουρανού, έλαβε την προφητείαν ότι ένα εκ των τέκνων του θα του εξεθρόνιζε. Κατόπιν αυτού ο Κρόνος κατάπινε τα τέκνα του. Το μόνο εκ των τέκνων του το οποίο απέφυφε την κατάποσιν ήταν ο Ζευς. Όταν η Ρέα εγέννησε κρυφά τον Δια, συνεχίζει η παράδοσις, πλησίον της πόλεως Λύκτο της Κρήτης εντός ενός σπηλαίου εις την απάτητη κορυφή του όρους Ίδης, τον απέκρυψε από τον Κρόνο και δια να τον εξαπατήσει του έδωσε αντί του βρέφους έναν λίθο τυλιγμένον με σπάργανα. Ο Κρόνος κατάπιε τον λίθον αλλά γρήγορα εννόησε την εξαπάτησίν του και προσεπάθησε να ανεύρει τον Δία άνευ όμως αποτελέσματος. Ο Ζευς ανετρέφετο εις το σπήλαιον υπό της τροφού του Αδράστειας (αδελφής της Ίδης), των Ιδαίων Δακτύλων, των Κορυβάντων και Κουρητών και εγαλουχήθη δια του γάλακτος της αιγός Αμάλθειας. Πέραν αυτών αναφέρονται ως τροφοί του Διός αι Νύμφαι Πλειάδες, θυγατέραι της Πληόνης και του Ατλαντα, αίτινες έφεραν εις τον Δία την νύκτα από τας ροάς του Ωκεανού ως τροφήν την ΑΜΒΟΣΙΑΝ, τροφή των θεών, ενώ ένας Αετός εκόμιζε το ΝΕΚΤΑΡ, το οποίο αντλούσε δια του ράμφους του από λίθον το οποίον, κατά τον Ορφέα, είχεν χρώμα ερυθρόν. Εις τον κρυφά ανατρεφόμενον Δίαν μετά τον απογαλακτισμό του αι μέ­λισσαι του πρόσφεραν ως τροφή το μέλι των, κάνοντας τας κυψέλας των εις αυτό το σπήλαιον, το οποίον κατόπιν ό Ζευς τους το εχάρισεν δι’ ασφαλή των κατοικίαν. Το σπήλαιο εγένετο από τότε ιερόν και κανείς δεν ετόλμα να εισέλθη. Εις ορισμένην δε εποχή του χρόνου εφαίνετο ότι εξέζεε (εξήρχετο) από την είσοδο του σπηλαίου λαμπρόν φως το οποίον εθεωρείτο ότι οφείλεται εις το αίμα το οποίον εξήρχετο (εξέζεε) εκ της μήτρας της μητρός του Διός Ρέας κατά την γέννησή του. Εις την ανατροφήν του Διός συνεργοί της Ρέας εγένοντο οι Κορύβαντες, οι οποίοι επειδή είχαν πιάσει από τα δάκτυλα την Ρέα δια να την χειραγωγήσουν εις τα ομαλά περάσματα του Ιδαίου όρους, ονομάσθησαν και Iδαίοι Δάκτυλοι και οι οποίοι δια να μην ακούση ο Κρόνος τα κλάματα του βρέφους, είχον εφεύρει θορυβώδη όρχησιν, την Πυρρίχη, την οποίαν εχόρευαν ένοπλοι εις τρόπο μάχης, μετά θορύβου από τας κλαγάς των όπλων των.

Τιτανομαχία Όταν ανδρώθηκε ο Ζευς, επακολούθησεν κραταιός αγών μεταξύ Διός και Κρόνου κατά τον οποίον επεκράτησεν ο Ζευς ενώ ο Κρόνος εξέμεσε τα τέκνα του δια ειδικού υγρού το οποίον του έδωσε η Μήτις. Άπαντα τα αδέλφια του Διός, μετά την απελευθέρωσίν τους πήραν το μέρος του εις την τιτανομαχίαν η οποία επηκολούθησεν και κατά την οποίαν οι Ολύμπιοι Θεοί κατενίκησαν του Τιτάνας και τους οποίους περιόρισαν εις τα Τάρταρα. Δεν αναφέρω λεπτομερείας της τιτανομαχίας διότι δεν έχουν ιδιαιτέραν σημασίας.

Μήτις η πρώτη σύζυγος του Διός. Πρώτη σύζυγος του Διός ήτο η Μήτις, η θυγάτηρ του Ωκεανού και της Τηθίος και κατά τον Ησίοδον «η Μήτις ήτο η σοφοτέρα θεών και ανθρώπων». Αργότερον η Γαία προέβλεψεν ότι η Μήτις θα εγένα θήλυ τέκνος και κατόπιν άρρεν το οποίο προορίζετο να εκθρονήση τον Δία. Κατόπιν αυτού ο Ζευς κατάπιε την Μήτιν έγγειον είς το θήλυ τέκνον της ώστε να προλάβη την γέννησιν του υιού αυτής και όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εγεννήθη εκ της κεφαλής αυτού η Θεά Αθηνά.

Γάμος του Διός μετά της Ήρας Όταν ο Ζευς έφθασε εις νεανικήν ηλικίαν περιηγείτο μόνος του διάφορα μέρη του κόσμου μεταμορφωμένος εις διαφόρους μορφάς. Εις την Σάμο είδε την Ήρα να λούζεται εις τον Παρθένιον ποταμό, (όστις έλαβεν το όνομά του από την παρθενικότητά της) και την ερωτεύθηκε. Τότε μετα­μορφώθηκε εις το πτηνόν Κόκκυγα (κούκον) και κάθισε εις τα γόνατα της. Ενώ δε εκείνη τον κάλυψεν δια να τον θερμάνη, ο Ζευς έλαβε την πρα­γματικήν του μορφή κι ενώθηκε μετ’ αυτής, αφού της υποσχέθηκε να την κάνη νόμιμη σύζυγο του, όταν θα εβασίλευε.

Ένωσις του Διός μετά νυμφών και Θεαινών  Η παράδοσις αναφέρει αναφέρει ότι εκ της ενώσεως του Διός μετά Νυμφών και Θεαινών γεννώνται Θεοί, Δαίμονες και Ήρωες, όπως: μετά της Μνημοσύνης γεννώνται αι εννέα Μούσαι (Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένην, Τερψιχόρην, Ερατώ, Πολύμνεια, Ουρανεία και Καλλιόπη), μετά της Θέμιδος γεννώνται αι τρεις Μοίραι (Κλωθώ, Λάχεσις και Ατροπός) και αι τρεις Ώραι (Ευρυνόμην, Δίκην και Ειρήνην), μετά της Μαίας γεννάται ο Θεός του πνεύματος Ερμής, μετά της Λητούς γεννάται η Θεά της αγνότητος Αρτέμις και ο Θεός του φωτός Απόλλων, μετά της Ευρυνόμης γεννώνται αι τρεις χάριτες (Αγλαΐαν, Ευφροσύνην και Θάλιαν), μετά της Σεμέλης γεννάται ο Θεός Διόνυσος, μετά της Αλμήνης γεννάται ο ήρως Ηρακλής, μετά της Θεάς Δήμητρος γεννάται η Περσεφόνη και μετά της Θεάς Ήρας γεννώνται οι Θεοί Ήφαιστος και Άρης και αι Θεαί Ήβη και Ειλειθύια.

Αι εννέα Μούσαι  Αι Μούσαι ή Μνείαι αι οποίαι είναι θυγατέραι της Μνημοσύνης και εν αρχή ανεφέροντο ότι ήσαν τρεις. Τα ονόματά τους, κατά τους ποιητάς, ήσαν η Μελέτη, η Μνήμη και η Αοίδια. Κατά νεωτέραν Ελληνικήν παράδοσιν αι Μούσαι ήσαν θυγατέραι του Διός της Μνημοσύνης. Σχετικά αναφέρεται  ότι κατά την τελετήν του γάμου του Διός μετά της Μνημοσύνης ο Ζευς ηρώτησε τους Θεούς τι τους λείπει και αυτοί ανέφεραν ότι τους λείπουν αι Μούσαι. Κατόπιν αυτού ο Ζευς εγέννησεν μετά της μνημοσύνης τας εννέα Μούσας αι οποίαι φέρουν εις τους ανθρώπους την λησμοσύνη από τας φροντίδας της καθημερινότητος. Αι μούσαι είναι αι εξής: Κλειώ ασχολουμένη με την συγγραφήν της ιστορίας, Ευτέρπη ασχολουμένη με τον αυλόν, Θάλεια ασχολουμένη με την κωμωδία, Μελπομένη ασχολουμένη με την τραγωδία, Τερψιχόρη ασχολουμένη με την λύρα, Ερατώ ασχολουμένη με τον χορό, Πολύμνια ασχολουμένη με την διήγησιν, Ουρανία και Καλλιόπη ασχολούμεναι με την επικήν ποίησιν.

2. ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ (ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ)

Αι αλληγορικαί παραστάσεις του θεού Διός αναφέρονται αφ’ ενός μεν εις την μεταμορφωτικήν δράσιν της Μονάδος (Συνεχούς ουσίας ή Αιθέρος) αφ’ ετέρου δε εις τον Θεόν-Πνεύμα και βασιλέαν του Ολύμπου. Εις τα αγάλματα του Διός φαίνεται σαφώς η διπλή αυτή έννοια εκ των συμβόλων αυτού διότι ενώ εις χείρας φέρει κεραυνόν, εις τους πόδας αυτού φέρει το έτερον σύμβολον τον αετόν. Ούτω ο μεν ΚΕΡΑΥΝΟΣ συμβολίζει την Μεταμορφωτικήν[1] Δράσιν του Αιθέρος εφ’ όλων των Υλικών Μορφών του Απείρου και τούτο διότι η δράσις είναι στιγμιαία και όχι συνεχής (Κεραύνιος Ζευς) ο δε ΑΕΤΟΣ είναι σύμβολον του ελευθέρου πνεύματος του δρώντος εφ’ όλων των Οντοτήτων των κόσμων του Απείρου προς εξέλιξιν αυτών μεταμορφούμενος και δρων αναλόγως του εξελικτικού επιπέδου και συνεπώς αφορά εις την δράσιν του οντογονικού Αιθέρος.

---

[1] Η μεταμορφωτική δράσις του αιθέρος αναφέρεται εις την σύνθεσιν, αποσύνθεσιν και ανασύνθεσιν των μορφών.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Δίας ή Ζευς στην Ελληνική μυθολογία είναι ο νεότερος γιος του Κρόνου και της Ρέας, εγγονός του Ουρανού και της Γαίας. Είναι η ύψιστη θεότητα του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς και θεός του ουρανού και του κεραυνού. Ο Δίας υπήρξε ανέκαθεν μετεωρολογικός θεός, ελεγκτής της αστραπής, του κεραυνού και της βροχής και επίσης ήταν ο δυνατότερος και σπουδαιότερος θεός όλων των μυθολογικών όντων και θεών. Ο Θεόκριτος περίπου το 265 Π.Κ.Ε. έγραψε: «άλλοτε είναι καθαρός ο Δίας, άλλοτε βρέχει». Στο ομηρικό έπος της Ιλιάδας έστελνε τους κεραυνούς στους εχθρούς του. Άλλα εμβλήματά του, ήταν ο αετός και η αιγίς.

Γέννηση Ο Δίας είναι παιδί του Κρόνου με την Ρέα, και αδελφός των άλλων θεών, της Εστίας, Δήμητρας, Ήρας, του Άδη και Ποσειδώνα. Η γέννησή του αρχίζει με τους πόνους της Ρέας στη Δίκτη της Κρήτης, όπου έκρυψε το παιδί της στο σπήλαιο Ιδαίον Άντρον. Επειδή ο Κρόνος εξουδετέρωνε τα παιδιά του, καταπίνοντάς τα αμέσως μετά την γέννα, η Ρέα κατέφυγε εκεί, ακολουθώντας την συμβουλή που της είχαν δώσει η Γαία και ο Ουρανός. Όταν γεννήθηκε ο Δίας, η Ρέα ξεγέλασε τον Κρόνο δείχνοντάς του αντί για το νεογέννητο, έναν λίθο τυλιγμένο στα σπάργανα, τον οποίο ο Κρόνος κατάπιε. Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση η Ρέα κατέφυγε στην Αρκαδία, στο Λύκαιο όρος, όπου γέννησε τον Δία. Κατόπιν έλουσε το βρέφος στην πηγή του ποταμού Νέδα, που ανέβλυσε τότε για πρώτη φορά και κατόπιν μετέβη στην Κρήτη όπου τον παρέλαβαν για να τον φροντίσουν οι Δικταίες νύμφες, οι συντρόφισσες των Κουρητών ή Κορυβάντων. Στην Κρήτη αναφέρονται αρκετά σπήλαια που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμπλέκονται στην ανατροφή ή την προστασία του θεού. Ο Δίας όταν μεγάλωσε παρουσιάστηκε μπροστά στον έκπληκτο πατέρα του και, αφού τον μέθυσε τον ανάγκασε να απελευθερώσει τα αδέρφια του.

Η Τιτανομαχία Ο Ησίοδος μας μεταφέρει τα περί της μυθικής Τιτανομαχίας. Σύμφωνα με τον μύθο αυτό, ο Δίας και τα αδέρφια του πολέμησαν εναντίον του Κρόνου και των Τιτάνων για την κυριαρχία επάνω στην Γη. Ορμούμενοι από τον Όλυμπο καταπολέμησαν τους Τιτάνες που είχαν οχυρωθεί στον Όρθυ. Ο αμείλικτος πόλεμος διήρκεσε δέκα χρόνια, ώσπου ο Δίας έλαβε την συμβουλή της Γαίας, για να κατέβει στα Τάρταρα για να απελευθερώσει τους αδελφούς των Τιτάνων, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Στα Τάρταρα ο Δίας πάλεψε με το μυθικό τέρας Κάμπη και αφού το νίκησε, απελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, οι οποίοι από τότε έγιναν σύμμαχοί του. Οι Κύκλωπες από ευγνωμοσύνη έδωσαν στον Άρη και στον Ποσειδώνα πολεμικά όπλα, και προμήθευσαν τον Δία με τις αστραπές, τη βροντή και το σφυρί, τα οποία από τότε έγιναν σύμβολα της δύναμής του. Οι δε Εκατόγχειρες συνόδευσαν τον Δία στην μάχη και με την βοήθειά τους οι θεοί νίκησαν τους Τιτάνες και τους καταπόντισαν στα Τάρταρα, βάζοντας για φρουρούς τους, τους Εκατόγχειρες. Τον Κρόνο τον φυλάκισαν μαζί με τους Τιτάνες στα Τάρταρα να έχει φρουρό του την Νύχτα, ενώ αργότερα πήρε χάρη και έγινε βασιλιάς των Ηλύσιων Πεδίων, όπου κοιμόταν αιώνια. Ο Δίας και αυτός αναλαμβάνει κατόπιν προτάσεως από την Γαία στους Θεούς την υπέρτατη εξουσία και μοιράζει τον κόσμο σε τρία βασίλεια: Τον ουρανό, την θάλασσα και τον κάτω κόσμο, θέτοντας για αρχηγούς τον εαυτό του, τον Ποσειδώνα και τον Άδη αντίστοιχα.

Η Γιγαντομαχία Επί της βασιλείας του, ο Δίας απειλήθηκε από τους Γίγαντες, οι οποίοι με την προτροπή της Γαίας ζητούσαν να εκδικηθούν την πάταξη των Τιτάνων. Στην Γιγαντομαχία, όπως ονομάστηκε ο πόλεμος που ακολούθησε, ο Δίας αναδείχτηκε νικητής. Οι ολύμπιοι θεοί βοηθούμενοι από τον Ηρακλή και τον Διόνυσο πάλεψαν και νίκησαν σκοτώνοντας ή κατατροπώνοντας όλους τους Γίγαντες.

Ζευς και Μήτις Κατά τον Ησίοδο, πρώτη σύζυγος του Δία ήταν η ελκυστική Μήτις, θεά της γνώσης. Ο Δίας όμως πήρε χρησμό ότι από τον γιο της Μήτιδας μια μέρα θα έβρισκε την ίδια μοίρα όπως ο πατέρας του (Κρόνος) και ο παππούς του (Ουρανός), οι οποίοι εκθρονίστηκαν από κάποιο παιδί τους. Αφού όμως ακόμα και η μέθοδος του Κρόνου δεν είχε αποδειχθεί αποτελεσματική, ο Δίας αποφάσισε όχι να εξουδετερώσει τα παιδιά του, αλλά την ίδια την Μήτιδα πριν αυτή προλάβει να γεννήσει. Ο Δίας κατάπιε την Μήτιδα, όπως είχε κάνει ο Κρόνος με τα παιδιά της Ρέας. Η Μήτιδα όμως ήδη εγκυμονούσε την Αθηνά, και έτσι το Δία μετά από την ενέργειά του αυτή τον έπιασε τρομερός πονοκέφαλος. Ο Ήφαιστος έσπευσε να βοηθήσει με τα εργαλεία του, και με την βοήθειά του γεννήθηκε την Αθηνά, η οποία ξεπήδησε πάνοπλη μέσα από το κεφάλι του Δία.

Ζευς και Ήρα Η Ήρα, επίσης κόρη του Κρόνου και της Ρέας, ήταν αδελφή και τρίτη σύζυγος του Δία. Οι κρυφές σχέσεις πριν από το γάμο τους έδωσαν ως καρπό την Ήβη, την Ειλείθυια (θεά των τοκετών), τον Άρη και, πιθανώς, και τον Ήφαιστο. Πολυτάραχη η σχέση τους, ήταν γεμάτη ραδιουργίες και αντιζηλίες, περιελάμβανε ακόμη και συνωμοσίες ή εναντίωση του ενός απέναντι στη θέληση του άλλου. Υφίσταται η άποψη πως στην έχθρα του ζεύγους ανάγεται στην αντιπαλότητα του πρωταρχικού ζεύγους Ουρανός – Γη και, φυσικά, αντανακλούν την θέση του αρσενικού στα ιστορικά χρόνια της πατριαρχίας.

Απόγονοι του Δία Είναι πολλοί οι μύθοι που παρουσιάζουν τον Δία να έχει ερωτικές σχέσεις με γυναίκες. Γιαυτό γέννησε πολλούς απογόνους, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι ποτέ κανένας μύθος δεν έχει παρουσιάσει τον Δία ως άκαρπο. Πολλές φορές επίσης ο Δίας άλλαζε μορφή για να πλησιάσει και να ενωθεί με τις ερωμένες του.

Γυναίκα	Δίας	Απόγονοι
Θέμις		οι Μοίρες: Κλοθώ, Λάχεσις, Ατροπός και οι Ώρες: Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη, κατά άλλους Αὐξώ, Θαλλώ, Καρπώ
Ήρα	ως Κούκος	Ήβη, Ειλείθυια, Άργη. Σύμφωνα με τον Όμηρο επίσης: Ήφαιστος, σύμφωνα με τον Ησίοδο επίσης Άρης
Αίγινα	ως πύρ	Αιακός
Αλκμήνη	Αμφιτρύων	Ηρακλής
Ανάγκη		Αδράστεια, κατά άλλους τις Μοίρες
Αντιόπη	ως Σάτυρος	οδι δίδυμοι Αμφίων και Ζήθος
Αστερία	Αετός
Δανάη	ως χρυσή βροχή	Περσέας
Δήμητρα		Περσεφόνη
Διόνη		Αφροδίτη
Ηλέκτρα		Ιασίων, Δάρδανος, Αρμονία
Ελάρα		Τίτυος
Ευρώπη	ως ταύρος	Μίνωας, Σαρπηδώνας, Ραδάμανθυς
Ευρυνόμη		Οι Χάριτες: Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θάλεια και Ασωπός
Γαραμάντη		Ίαρβος
Ώρα		Κολάξης
Ύβρις		Παν
Ιώ		Έπαφος
Καλλιστώ	Άρτεμις	Αρκάς
Καλύκη		Ενδυμίων
Κάρμη		Βριτομάρτης
Λάμια
Λητώ		Άρτεμις, Απόλλων
Λήδα	ως κύκνος	οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης
Λήδα ή Νέμεσις	ως κύκνος	Ελένη (μυθολογία)
Μαία		Ερμής
Μήτις		Αθηνά
Μνημοσύνη	ως βοσκός	τις Μούσες: Μελέτη, Μνήμη, Αοιδή, Κλειώ, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Θάλεια, Ευτέρπη, Ερατώ, Ουρανία, Πολυύμνια, Καλλιόπη
Νιόβη		Άργος
μία Νύμφη		Μέγαρος
Περσεφόνη	ως φίδι	Ζαγρεύς
Πλουτώ		Τάνταλος
Πρωτογένηα		Αίθλιος
Σεμέλη		Διόνυσος
Ταυγέτη		Λακεδαίμων
Θάλεια		οι Παλικοί

Οι λέξεις Δίας και Ζευς Ο Δίας ονομαζόταν στα Αρχαία Ελληνικά Ζευς, λέξη που στη γενική πτώση ήταν του Διός, (σπανιότερα του Ζηνός), απ’ όπου προήλθε και η νεοελληνική ονομασία. Σχετικά με την ετυμολογία των λέξεων αυτών υπάρχουν οι παρακάτω απόψεις: 1) Προέρχονται από το αρχαιοελληνικό δίος, που σημαίνει λαμπρός. 2) Προέρχονται από την Ινδοευρωπαϊκή ρίζα *Dyēus, που σύμφωνα με τους γλωσσολόγους έδωσε ακόμα την ελληνική λέξη Θεός, το Λατινικό Deus, το Βεδικό Dyaus, το Γερμανικό Tiwaz και άλλες λέξεις σχετικές με το θείο. 3) Για τον Ι.Θ. Κακριδή το όνομα βρίσκεται και σε άλλους ινδοευρωπαϊκούς λαούς, τους Ινδούς, τους Όμβρους, τους Λατίνους κ.α. Το όνομά του ανάγεται στην ρίζα div-, που σημαίνει ουρανός. Η έκφραση Ζευς πατήρ αντιστοιχεί στο Diespiter (Juppiter) των Ρωμαίων, το Jupater των Όμβρων και το Dyaus Pita των αρχαίων Ινδών

Προσωνύμια ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΑ: Ουράνιος, Αιθέριος, Νεφεληγερέτης, Εριβρεμέτης (βαριά βροντή), Υψιβρεμέτης, Ερίγδουπος, Αστεροπητής, Στεροπηγερέτης, Αργικέραυνος, Τερπικέραυνος, Όμβριος, Υέτιος, Ικμαίος (καλοκαιρινά μελτέμια), Καταιβάτης, Καππώτας, Κεραυνός, Ευάνεμος, Κερασφόρος, Κελαινεφής (μαύρα σύννεφα), οικογένεια – οίκος, Ερκείος (έρκος=φράγμα, περίβολος), Γαμήλιος, Ηραίος, Πατήρ, Πατρώος, Φράτριος ΚΟΡΥΦΕΣ ΒΟΥΝΩΝ: Ακραίος, Επάκριος, Ελλάνιος, Κορυφαίος, Λαρίσιος, Παρνήθιος, Ιθωμάτας, Ολύμπιος, Λύκαιος, ΔΙΑΦΟΡΑ: Όρκιος (όρκος), Ύπατος, Μέγιστος, Άριστος, Πολιεύς, Βουλαίος, Τέλειος, Ελευθέριος, Φίλιος, Ξένιος, Ικέσιος, ,Φύσιος, Σωτήρ, Κτήσιος (οικουρός όφις), Μειλίχιος, Χθόνιος, Καταχθόνιος

ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B5%CF%8D%CF%82  ΚΑΙ http://www.theogonia.gr/theoi/theoid/Dias.htm

Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ

1.  Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Γέννησις του Θεού Απόλλωνος.  Ο Απόλλων είναι τέκνο του Θεού Διός και της νύμφης Λητούς. Η παράδοσις αναφέρει ότι η Λητώ κυοφόρησε τα τέκνα της Άρτεμιν και Απόλλωνα εις τα Δίδημα (πόλη κειμένη πλησίων της Μιλήτου) και υπήρχε προφητεία ότι θα έτικτε τα δίδυμα τέκνα της εις τόπον ο οποίος δεν είχε ακόμη εκδηλωθεί εις το φως του Ηλίου και τοιούτος τόπος ήταν η Δήλος. Δια την Δήλον ελέγετο ότι προήλθε εκ της Αστερίας, αδελφής της Λητούς, η οποία προκειμένου να αποφύγει τον έρωτα του Διός κατέπεσε εις την θάλασσα και έγινε βράχος κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης. Όμως ο Ποσειδών την έφερε εις την επιφάνεια προκειμένου να δεχθεί την γέννηση των τέκνων του Διός (Αρτέμιδος και Απόλλωνος) και ο Ζευς την τοποθέτησε επί τεσσάρων κιόνων και την εστερέωσε δι’ αδαμαντίνων αλύσων.

Η πρώτη γεννηθείσα Άρτεμις ακολούθως εβοήθησε την μητέραν της Λητώ ίνα γεννήση τον Απόλλωνα δια τούτο εις τον Ορφι­κόν Ύμνον της Προθυραίας, αναφέρεται ως Ειλείθυια ενώ εις τον Ορφι­κόν Ύμνον της Αρτέμιδος αναφέρεται ως λοχεία (επιλόχειος – προστάτιδα των τοκετών). Επίσης η παράδοσις αναφέρει ότι ο Απόλλων εγεννήθη κάτωθι ενός δένδρου φοίνικος. Η λέξις φοίνιξ σημαίνει επίσης και το πορφυρούν χρώμα και αυτό συμβολίζει το πορφυρούν χρώμα δι’ ου βάφεται ο ουρανός προς ανατολάς προ της εμφανίσεως του ηλίου. Ωσαύτως ο νεαρός θεός, άμα τη γεννήσει του σχίζει τα σπάργανά του και ζητάει από την μητέρα του το τόξο και τα βέλη του, όπως ο ήλιος άμα τη εμφανίσει του εις τον ορίζοντα δια των ακτίνων του βάλει ακαταπαύστως προς την γην και την καταυγάζει δια του φωτός του.

Η κατάκτησις των Δελφών υπό του Απόλλωνος. Η πρώτη πράξις του Θεού Απόλλωνος ήτο η κατάκτησις των Δελφών αλλά προς τούτο έπρεπε να φονεύση τον κατέχοντα αυτούς Πύθωνα (ΣΗΜ Πύθων σημαίνει ο σηπόμενος . Τοξεύει και φονεύει τον Πύθωνα και ούτω κατακτά τους Δελφούς, τους οποίους όρισεν ως τόπον ιερόν και ως έδραν μυσταγωγικού σκηνώματος. Παραλείπομεν ενταύθα τας λεπτομερείας της θανατώσεως του Πύθωνος, αι οποίαι δεν έχουν ιδιαιτέραν σημασίαν. Περαιτέρω η παράδοσις αναφέρει ότι ο Απόλλων προκειμένου να εξαγνισθή δια τον φόνον του Πύθωνος, εξηναγκάσθη να υπηρετήση τον Άδμητο, βασιλέα των Φερρών εις την κοιλάδαν των Τεμπών, επί εννέα έτη. Ο μύθος της θανατώσεως του Πύθωνος απετέλεσεν εις Δελφούς την βάσιν της εορτής των Σεπτηρίων τελουμένη ανά εννεαετίαν.

Παραθετικά του Θεού Απόλλωνος Τα συνηθέστερα παραθετικά του Απόλλωνος είναι: Φοίβος Απόλλων από το όνομα της μάμμης του και συμβολίζει τον φωτεινόν τον λαμπρόν θεόν. Μουσαγέτης (ή Μουσηγέτης), ήτοι ηγέτης των εννέα Μουσών και συνεπώς ηγέτης της αρμονίας του παντός. Επίσης εθεωρείτο ως μουσικός, ποιητής, ευρετής της φόρμιγγος, της επτάχορδης κιθάρας και κάτοχος της λύρας την οποίαν ο θεός Ερμής είχεν κατασκευάσει και του την χάρησεν. Παιάν Άναξ ή Ιήιος Απόλλων, εκ της επικλητικής ιαχής «Ιή παι» δια της οποίας αι Παρνασσίδαι νύμφαι τον ενεθάρρυναν εις τον αγώνα του κατά του δράκοντα της Γης Πύθωνος. Ωσαύτως εν Δήλω και Λίνδω τον απεκάλουν Ούλιον Απόλλωνα, έχοντα ανάλογον σημασίαν μετά του Ιήιον Απόλλων όστις εθεωρείτο ως θεός της υγείας. Εκατηβόλος, Έκατος, Εκηβόλος και Εκάεργος, ως τον «μακράν βάλλοντα», αλλά και τον λάμποντα και συνεπώς τον εκ του μακρόθεν δρώντα.

2. ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ (ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ)

Στην ελληνική  μυστηριακή παράδοση ο Απόλλων συμβολίζει το νόμο του πνευματικού φωτός ενώ η δίδυμη αδελφή του Άρτεμις τον νόμο της πνευματικής αγνότητας.  Για να εκδηλωθεί σε μια ψυχική ατομικότητα το Πνευματικό Φως πρέπει προηγουμένως να εκδηλωθεί μέσα της ο νόμος της πνευματικής αγνότητας. Αυτή την έννοια η ιερή παράδοση την εμφανίζει με την γέννηση της Αρτέμιδος πρώτης και ακολούθως επιβοηθεί στην γέννηση του διδύμου αδελφού της Απόλλωνος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Απόλλωνας είναι Μέγας θεός του Ελληνικού Πανθέου (Απλών στη θεσσαλική διάλεκτο), με γύρω στις 350 επικλήσεις, προσωνύμια και τοπικές λατρείες του, θεραπευτής, μάντης και ηλιακός («Φοίβος»). Πιθανότατα να αποτέλεσε έμπνευση για το θεό Απλού στην ετρουσκική μυθολογία. Γεννήθηκε από το θεό Δία (που στις επικλήσεις του αίθριος, ανέφελος, υψινεφής, αλληγορείται σε αέρα και ουρανό) και τη θεομητρική θεότητα Λητώ (που αλληγορείται στο αστροφώτιστο νυκτερινό στερέωμα). Η επίκλησή του «Δήλιος» σημαίνει φυσικά όχι μόνον τον γεννηθέντα στη νήσο Δήλο, αλλά και τον Θεό που κάνει δήλα και ορατά τα πάντα, αλλά και τα πάντα ορά («πανδερκές έχων φαεσίμβροτον όμμα» σύμφωνα με τον 34ο Ορφικό Ύμνο, δηλαδή ως ο θεός που η ματιά του φωτίζει τους θνητούς και παρατηρεί τα πάντα). Από τη δοξασία ότι αιτία όλων των γινομένων είναι ο Ήλιος, του οποίου το φως εισχωρεί στις κρυμμένες αιτίες, ο (σύμφωνα με τους μαγικούς παπύρους της συλλογής Papyri Graecae Magicae) «τηλεσκόπος και κοίρανος κόσμου» θεός Φοίβος Απόλλων σχετίζεται στενά με τις λειτουργίες της λεγόμενης Ειμαρμένης και των Μοιρών, ως Θεός μαντευτής (Αγνόμαντις, Αληθής, Δαφναίος, Μαντικός, Μοιραγέτης, Λοξίας, Προόψιος, Τριποδιλάλος). Η μαντική ιδιότητα του Απόλλωνα εξηγείται και από το γεγονός ότι η μουσικοπαραγωγός ιδιότητά του, όπως θα δούμε παρακάτω, του επιτρέπει πλήρη διαύγεια όρασης στα διάφορα σημεία της χρονικής κίνησης, της οποίας χρονικής κίνησης στυλοβάτης και γεννήτωρ είναι ο Ρυθμός, ένα τμήμα του τρισυπόστατου (Ρυθμός, Μελωδία, Αρμονία) που ορίζει τη Μουσική.

Ο θεός Απόλλων σχετιζόταν με τη Νεότητα και το Κάλλος (επειδή ως Ήλιος ξεπροβάλλει αιωνίως νέος την κάθε αυγή και στη συνέχεια με το φως του καταδεικνύει όλα τα επί γης ωραία και «θαυμαστά». Σχετικές επικλήσεις του οι Κουροτρόφος, Ολβιουργός, Τελειότατος, Φάνης, Χαροποιός), με την Ιατρική και τη Θεραπευτική (επειδή το ηλιακό φως χαρίζει υγεία, απολυμαίνει, και επίσης αυξάνει τα υγιεινά και θεραπευτικά φυτά. Σχετικές επικλήσεις του οι Παίων, Αλεξίκακος, Ηπιόχειρ, Ιατρός), με τη Μουσική (επειδή ό,τι φωτίζεται δονείται ως τμήμα της Συμπαντικής Μουσικής) και την κάθε είδους εικαστική δημιουργία (κύριος των Μουσών, Θεός Μουσαγέτης ή Μουσηγέτης. Σχετικές επικλήσεις του οι Μουσικός, Κιθαρωδός, Μουσαγέτης). Ιερά φυτά του η δάφνη, ο ηλίανθος, η άρκευθος, η μυρίκη, το ηλιοτρόπιο και ο υάκινθος. Η Δάφνη είναι η νύμφη κόρη του ποταμού Πηνειού, που αγάπησε ο μεγάλος Έλληνας θεός όμως χωρίς μεγάλη επιτυχία. Έτσι μετά από θερμή επίκλησή της στη Γαία μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο φυτό. Ο Απόλλων παρά του ότι δε βρήκε ανταπόκριση στο ερωτικό του κάλεσμα στη Δάφνη την τίμησε κάνοντάς την το γνωστότερο ιερό του φυτό. Ο Υάκινθος αποτελεί επίσης ένα αγαπημένο πρόσωπο για το θεό του Ήλιου. Ο Απόλλων ερωτεύτηκε τον πρίγκηπα της Σπάρτης, αλλά επίσης και ο θεός του δυτικού ανέμου, ο Ζέφυρος. Έτσι ενώ οι δύο εραστές, Απόλλων και Υάκινθος έπαιζαν με ένα χρυσό δίσκο, ο Ζέφυρος φύσηξε και χτύπησε θανατηφόρα τον πανέμορφο νέο. Τότε ο Απόλλων από το αίμα του ερωμένου του έφτιαξε το Ιερό του φυτό. Ιερά σύμβολά του ο Τρίπους, η Κιθάρα και το τόξο ή βέλος. Ιερά ζώα ο λύκος, το γεράκι, ο κύκνος, το κοράκι, ο πετεινός, ο τζίτζικας, το δελφίνι και το κριάρι. Ιερό λατρευτικό χρώμα του το Χρυσό. Όπως και στη Θεά Αθηνά, ιερός αριθμός του είναι το Επτά (δηλαδή ο αριθμός της πληρότητας, του πνεύματος και του μακροκόσμου). Άλλες γνωστότερες επικλήσεις του οι Αγραίος, Αγρέτης, Άκτιος, Αμυκλαίος, Γεννήτωρ, Δειραδιώτης, Διονυσοδότης, Εναγώνιος, Επάκυιος, Ήλιος, Κάρνειος, Κιθαρωδός, Κουροτρόφος, Νόμιος, Ογκαίος, Ογκεάτας, Πτώος, Πύθιος, Σπόνδιος, Τμώος,Τυρίτης, Υπερβόρειος κ.ά.

Τοπικές ονομασίες: Στην αρχαία Κρήτη ο θεός Απόλλων ονομάζονταν Ταρραίος Απόλλων μετά την επικράτηση των Δωριέων από το όνομα της αρχαίας πόλης Τάρρα, όπου και είχε καταστεί το μεγαλύτερο κέντρο λατρείας του στο νησί. Κατά τους δωρικούς μύθους, στην Κρήτη ο Απόλλωνας ζήτησε εξιλαστήριο καθαρμό για το φόνο του δράκοντα Πύθωνα στους Δελφούς, τον οποίο και έτυχε στην πόλη Τάρρα, στην οικία του ιερέα Καρμάνορα. Από την πόλη αυτή αναπτύχθηκε η λατρεία του θεού ως Ταρραίος Απόλλων σ΄ όλη την Κρήτη που λατρεύονταν μαζί με την αδελφή του Αρτέμιδα (Βριτομάρτιος) προς τιμή των οποίων ιδρύθηκαν μεγάλοι ναοί.

ΠΗΓΗ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%BB%CF%89%CE%BD

Η ΘΕΑ ΑΡΤΕΜΙΣ

1.  Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Κατά την ιεράν παραδόσιν, η πολυώνυμη θεά Άρτεμις έχει γονείς την Λητώ και τον Θεό Δία και είναι δίδυμη αδελφή του Θεού του Φωτός Απόλλωνος. Ο Ησίοδος δια την γενεαλογία της Αρτέμιδος αναφέρει τα εξής: «Και η Φοίβη μετά του πολυποθήτου Κοίου ήλθε εις μίξιν και ούτω θεά αύτη εκ θεού, του έρωτος το σπέρμα εδέχθη και εγέννησεν την γαλανόπεπλη Λητώ, την απ’ όλους εις τον Όλυμπο γλυκεία πάντα και σπλαχνικωτέρα, εξ ίσου τρυφερή δια τους ανθρώπους και δια τους αθανάτους θεούς. Εγέννησεν ακόμη την ευώνυμη Αστερία, η οποία έγινε ακριβή σύζυγος του Πέρση ο οποίος την οδήγησεν εις το μέγα ανάκτορό του. Και το σπέρμα αυτού εδέχθη η Αστερία και την Εκάτη εγέννησε, την οποίαν περισσότερο από όλους τίμησε ο υιός του Κρόνου Ζευς και δώρα λαμπρότατα της χάρισε, μερίδιο να έχη και από την γην και από την θάλασσαν και από τον αστρόεντα ουρανό και περισσότερον τετιμημένη να είναι απ’ όλους τους αθανάτους. Και κάθε άνθρωπος ο οποίος κατά την συνήθειαν ωραία θυσία της προσφέρει και χάρη ζητάει από την Εκάτη, αύτη προθύμως την δέχεται και ευτυχίαν του δίδει διότι αύτη αυτήν την δύναμιν έχει» … «και εξ αρχής την όρισεν τροφόν των νέων οι οποίοι επεθύμουν να γνωρίσουν το φως της μεγαλόλαμπης Ηούς (Αυγής)». Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι ένας ηλιακός ήρωας ο Πέρσης και ο ύπατος των θεών Ζευς εγένοντο οι σπορείς της γονιμοποιήσεως των αδελφών Αστερίας και Λητούς και της δυναμικής αυτών με­ταμορφώσεως. Εκ της μάμης της Φοίβης, η θεά Άρτεμις ονομάζεται και Φοίβη (όπως και ο θεός Απόλλων ονομάζεται Φοίβος) και την γνωρίζουμε και ως σεληνιακή θεά. Η Λητώ κυοφόρησε τα τέκνα της εις τα Δίδημα (πόλη κειμένη πλησίων της Μιλήτου) και ακολούθως εγέννησε την Άρτεμιν εις την νήσον Ορτυγίαν και τον Απόλλωνα εις τόπον ο οποίος δεν είχε εισέτι εκδηλωθεί εις το φως του Ηλίου και τοιούτος τόπος ήταν η νήσος Δήλος. Η πρώτη γεννηθείσα Άρτεμις ακολούθως εβοήθησε την μητέραν της Λητώ ίνα γεννήση τον Απόλλωνα δια τούτο και λοχεία (προστάτιδα των τοκετών) ονομάζεται. Επίσης εις τον ορφι­κόν ύμνον της Προθυραίας, αναφέρεται η Άρτεμις Ειλείθυια ενώ εις τον ορφι­κόν ύμνον της Αρτέμιδος αναφέρεται ως λοχεία (επιλόχειος – προστάτιδα των τοκετών) Άρτεμις.

Η Δήλος, τόπος γεννήσεως του θεού Απόλλωνος προ της γεννήσεώς του, κατά μίαν παράδοσιν, ελέγετο Ορτυγία κατ’ άλλην Αστερία και κατ’ άλλην ότι προήλθε εκ της αδελφής της Λητούς Αστερίας, η οποία προκειμένου να αποφύγη τον έρωτα του Διός κατέπεσε εις την θάλασσα και έγινε βράχος κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης και ο Ποσειδών την έφερε εις την επιφάνεια προκειμένου να γίνει ο πρώτον δηλωθείς εις το φως του Ηλίου τόπος γεννήσεως του τέκνου του θεού Διός Απόλλωνος ενώ ο Ζευς την τοποθέτησε επί τεσσάρων κιόνων και την εστερέωσε δι’ αδαμαντίνων αλύσων. Η θεά Άρτεμις έχει αναλογίας μετά του διδύμου αδελφού της θεού Απόλλωνος. Ούτω όπως η Άρτεμις έχει εκ της μάμης της Φοίβης την επωνυμίαν Φοίβη (λάμπουσα) και είναι  σεληνιακή θεά ούτω και ο Απόλλων φέρει την επωνυμίαν Φοίβος (λάμπων) και είναι ηλιακός θεός. Η Άρτεμις, όπως και ο αδελφός της Απόλλων, φέρει τόξον και φαρέτραν και είναι, κατά τον ορφικόν ύμνον, ιοχέαιρα (τοξεύτρια) θεά και αυτό είναι εικών των ακτίνων της Σελήνης ως επίσης είναι θεά νυκτερόφοιτος (αυτή ήτις περιφέρεται την νύκτα) και αυτό επίσης είναι εικών της νυκτερινής πορείας της Σελήνης. Η Άρτεμις συμπαρίσταται εις τον Απόλλωνα όταν ούτος φονεύη τον Πύθωνα και επίσης του συμπαρίσταται όταν ούτος, μετά τον φόνον του Πύθωνα, μεταβαίνη προς εξαγνι­σμόν. Επίσης η παράδοσις αναφέρει ότι αμφότερα τα τέκνα της Λητούς υπερασπίζονται την μητέρα τους και φονεύουν τοξεύοντας τον Τιτυό όταν προσεπάθησε να την βιάση. Τέλος και η λατρεία της Αρτέμιδος πολλάκις συνδέεται στενά μετά της λατρείας του διδύμου αδελφού της Απόλλωνος λατρευομένης και εις τα ιερά του Απόλλωνος και τούτο ως θα είδωμεν κατωτέρω έχει ιδιαιτέραν σημασίαν. Αι μυθολογικαί αναφοραί δια την Άρτεμιν είναι πολλαί αλλά δεν έχουν δι’ ημάς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Η θεά Άρτεμις έχει επίσης αναλογίας και μετά της θεάς Εκάτης. Ούτω ένα των επωνύμων της Αρτέμιδος είναι Εκάτη, αντίστοιχο του Έκατος ή Εκατιβόλος το οποίον φέρει ο δίδυμος αδελφός Απόλλων διότι αμφότερα τα αδέλφια είναι θεότητες του φωτός (ηλιακού και σεληνιακού).

Η θεά Εκάτη (κατ’ ετοιμολογίαν του ονόματός της) είναι η μακράν λάμπουσα ως επίσης και η Άρτεμις, ενώ ο Απόλλων είναι ο καταυγάζων δια του φωτός του ηλιακός θεός

Αμφότεραι αι θεαί θεωρούνται ότι συμβολίζουν το Σεληνιακόν φως και η μεν Άρτεμις συμβολίζει το λαμπρόν σεληνιακόν φως αιθρίου νυκτός, η δε Εκάτη το αχνό σεληνιακόν φως ουρανού καλυπτομένου υπό ελαφράς νεφώσεως. Συνεπώς αμφότεραι αι θεαί συμβολίζουν το απαλό φως της νύκτας το οποίον προσφέρει βοήθειαν εις τους οδοιπόρους της νυκτός. Αξιοσημείωτο είναι ότι αμφότεραι αι θεαί (Άρτεμις και Εκάτη) είναι εγγοναί του αυτού θεϊκού ζεύγους Κοίου και Φοίβης και συνεπώς νεωτέρα εκδήλωσις της Θεάς Φοίβης η οποία εθεωρείτο ως η Σελήνη.Τέλος η Θεά Εκάτη εικονίζεται κρατούσα δάδα (ως η θεά Σελήνη) ως επίσης, εις ορισμένας απεικονίσεις, και η Άρτεμις εμφανίζεται κρατούσα Πυρσόν. Τούτο συμβολίζει το φως της νυκτός το οποίον οδηγεί τους εις το σκότος ευρισκομένους και, κατ’ επέκτασιν, τους εις το σκότος οδοιπορώντας και επιθυμούντας να ανεύρουν το λαμπρόν Ηλιακόν φως.

2. ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ (ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ)

Στην ελληνική  μυστηριακή παράδοση η Άρτεμις συμβολίζει το νόμο ον νόμο της πνευματικής αγνότητας ενώ δίσυμος αδελφός της Απόλλων συμβολίζει τον νόμο του πνευματικού φωτός.  Για να εκδηλωθεί σε μια ψυχική ατομικότητα το Πνευματικό Φως πρέπει προηγουμένως να εκδηλωθεί μέσα της ο νόμος της πνευματικής αγνότητας. Αυτή την έννοια η ιερή παράδοση την εμφανίζει με την γέννηση της Αρτέμιδος πρώτης και ακολούθως επιβοηθεί στην γέννηση του διδύμου αδελφού της Απόλλωνος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Άρτεμις είναι μια από τις παλαιότερες, πιο περίπλοκες αλλά και πιο ενδιαφέρουσες μορφές του ελληνικού πανθέου. Κόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδερφή του Απόλλωνα, βασίλισσα των βουνών και των δασών, θεά του κυνηγιού, προστάτιδα των μικρών παιδιών και ζώων. Αντίστοιχη της Άρτεμης στη ρωμαϊκή μυθολογία είναι η Ντιάνα, ενώ στην ετρουσκική μυθολογία η θεότητα Αρτούμες. Η γέννηση της θεάς τοποθετείται στο νησί Ορτυγία. Σ’ αυτό το άγονο πετρονήσι και μετά από φοβερές ταλαιπωρίες και περιπλανήσεις είχε καταφύγει η έγκυος Λητώ προκειμένου να κρυφτεί και να προφυλαχτεί από την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ήρας. Εκεί και με τη βοήθεια όλων των γυναικείων θεοτήτων (εκτός της Ήρας) ήρθε στο φως η Άρτεμις και λίγο αργότερα ο αδερφός της ο Απόλλωνας. Από τις πρώτες κιόλας ώρες της γέννησής της η Άρτεμη παίρνει πρωτοβουλίες. Αν και νεογέννητο βρέφος, βοηθά την εξουθενωμένη μητέρα της να ξεγεννήσει και το δεύτερο της παιδί, τον Απόλλωνα, και ταυτίζεται με τον τρόπο αυτόν με την Ειλειθυία, από το ελεύθω+υιός, δηλαδή μαμμή, και άρα τη θεά του τοκετού. Πανέμορφη και πανέξυπνη η Άρτεμη, είχε από πολύ νωρίς κερδίσει την εκτίμηση των άλλων θεών. Ήδη από τα τρία της χρόνια είχε συγκεκριμένες απαιτήσεις, που αφορούσαν την ενδυμασία της, τον εξοπλισμό της και την ακολουθία της στην πιο αγαπημένη της ενασχόληση, το κυνήγι. Ήταν παιδί που ήξερε τι ήθελε και πραγματικά σταθερό και άκαμπτο στις αποφάσεις του. Ο Δίας τη θαύμαζε για την επιμονή της και, λόγω της ευστροφίας της, της έτρεφε πολύ μεγάλη αγάπη και ικανοποιούσε όλες της τις επιθυμίες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ζήτησε η Άρτεμη σαν δώρο από τον πατέρα της ήταν η αιώνια αγνότητα και παρθενία. Πιστή και σταθερή σ’ ό,τι ζητούσε και τη δέσμευε, η παρθενική θεά δε σπίλωσε ποτέ ούτε το ήθος της, ούτε και το χαρακτήρα της. Σοβαρή και περήφανη, διατήρησε την αγνότητά της περιφρονώντας ερωτικές πολιορκίες κι επιθέσεις. Αφοσιωμένη στο κυνήγι και τη φύση, αδιαφόρησε για τις χαρές του γάμου και τις απολαύσεις του έρωτα. Με επιβολή και αυστηρότητα απαίτησε την αθωότητα και την παρθενικότητα όχι μόνο του εαυτού της, αλλά και των Νυμφών που την περιστοίχιζαν κι επίσης αυτών που με τις υπηρεσίες τους την τιμούσαν. Η Άρτεμη ήταν μια θεά αμείλικτη που ποτέ σχεδόν δε συγχωρούσε. Οποιαδήποτε παρατυπία σε βάρος της, οποιαδήποτε παρέκκλιση από τα πιστεύω της και τις αρχές της άξιζε την τιμωρία της. Η αδυσώπητη οργή της ήταν έτοιμη να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή απέναντι στον παραβάτη των αυστηρών της κανόνων. Τα θανατηφόρα της βέλη στόχευαν διαρκώς θνητούς, θεούς και ήρωες που παρέβλεπαν την ύπαρξή της ή αμελούσαν τις αρχές και τη λατρεία της.

Κάποτε ο Ακταίωνας, ο γιος της Αυτονόης και του Αρισταίου, έτυχε να δει την Άρτεμη γυμνή, την ώρα που έκανε το λουτρό της. Η θεά από φόβο μήπως διαδοθεί το περιστατικό, τον μεταμόρφωσε σε ελάφι κι έβαλε τα πενήντα σκυλιά που τον συνόδευαν να τον κατασπαράξουν. Σε μια άλλη περίπτωση η Καλλιστώ, η κόρη του Λυκάονα (και μια από τις συνοδούς της Άρτεμης στο κυνήγι) κόντεψε να χάσει τη ζωή της από τα βέλη της θεάς γιατί αποπλανημένη από τον Δία είχε χάσει την αγνότητά της και είχε μείνει έγκυος. Επίσης η Άρτεμη σκότωσε και την Αριάδνη, γιατί σύμφωνα με το μύθο είχε απαχθεί και αποπλανηθεί από τον Θησέα στη Νάξο. Τέλος ο Ωρίων, ο γιος του Ποσειδώνα, βρήκε κι αυτός τραγικό θάνατο από τα βέλη της Άρτεμης, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση είχε σμίξει με τη θεά της αυγής Ηώ, ή γιατί σύμφωνα με κάποια άλλη παράδοση είχε καυχηθεί ότι ήταν καλύτερος απ’ αυτήν στην τέχνη του τόξου. Η Άρτεμη είχε ιδιαίτερη αδυναμία στα παιδιά και τους έφηβους. Νέοι και νέες που διατηρούσαν την αθωότητά τους και που ζούσαν σύμφωνα με τις αρχές της ήταν πάντοτε ευνοούμενοί της και βρίσκονταν διαρκώς κάτω από την προστασία της. Ο Ιππόλυτος, μάλιστα, που ήταν αφοσιωμένος σ’ αυτήν και τη λατρεία της, αποτελεί ζωντανό παράδειγμα αυτής της τακτικής και αδυναμίας της θεάς.

Ο Ιππόλυτος, λοιπόν, δεινός κυνηγός κι αλογοδαμαστής, είχε αφιερώσει τη ζωή του στην πανέμορφη Άρτεμη και στο ιδανικό που η ίδια πρέσβευε. Καμιά πρόκληση, καμιά γυναίκα δε στάθηκε ποτέ ικανή να τον παρασύρει. Ούτε και η Φαίδρα, η γυναίκα του Θησέα, μπόρεσε με τη γοητεία της να τον αποπλανήσει. Η υποδειγματική του συμπεριφορά έκανε τη θεά να συγκινηθεί και να του χαρίσει τιμές, δόξες και αιώνια -μετά το θάνατό του- μνήμη του ονόματός του. Η Άρτεμη ήταν μια από τις ομορφότερες και κομψότερες θεές του Ολύμπου. Οι αρχαίοι Έλληνες πραγματικά τη θαύμαζαν. Τη φαντάζονταν ψηλή, με ευγενική ομορφιά, αγέρωχη κορμοστασιά και περήφανο περπάτημα. Γενικά, η Άρτεμη ήταν θεά δραστήρια, σκληρή και αεικίνητη. Στις περισσότερες εκδηλώσεις της εμφανίζεται συνειδητοποιημένη, ώριμη κι αποφασιστική, ενώ λίγα ήταν τα περιστατικά εκείνα στα οποία παρουσίαζε μια εικόνα τελείως διαφορετική. Κατά τη θεομαχία, η περήφανη και απαιτητική κόρη του Δία, εμφανίζεται σαν ένα μικρό ανώριμο κορίτσι που οφείλει να υπακούει, να σέβεται και να συμμορφώνεται στις επιταγές της γυναίκας του πατέρα της και του αδερφού της. Απέναντι στη διστακτικότητα του Απόλλωνα να μονομαχήσει με τον Ποσειδώνα, η Άρτεμη κρατά στάση αρνητική και αντιμετωπίζει το δίδυμο αδερφό της με λόγια ειρωνικά, αναιδή και περιφρονητικά. Η Ήρα, παρούσα στο περιστατικό, εξοργίζεται με τη συμπεριφορά της και με μανία αρχίζει να τη χτυπά με τα ίδια της τα βέλη. Μια από τις πιο αγαπημένες ενασχολήσεις της Άρτεμης ήταν το κυνήγι. Γυναίκα δραστήρια, ορμητική και ευκίνητη, η ελεύθερη και αεικίνητη θεά διοχέτευε το μεγαλύτερο μέρος της ενεργητικότητάς της στην αναζήτηση και καταδίωξη θηραμάτων στα βουνά. Συνοδευόμενη από δροσερές και όμορφες νύμφες και περιστοιχισμένη από άγρια κυνηγόσκυλα, έτρεχε γύρω από λίμνες, ποτάμια, λιβάδια και βουνά προκειμένου να απαντηθεί με άγρια κυρίως ζώα. Ντυμένη με λιτό ελαφρύ ρούχο και εφοδιασμένη με τον κατάλληλο για την περίσταση εξοπλισμό ριχνόταν με ενθουσιασμό και μανία σ’ αυτό που κυρίως την ενδιέφερε. Αδάμαστη, σκληρή κι αγέρωχη, δεινή γνώστρια της τοξευτικής τέχνης και πολύ ικανή δρομέας και κυνηγός, επιδίδονταν με πάθος στο κυνήγι. Ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα της Άρτεμης ήταν η καθολική της κυριαρχία στη φύση. Ήμερα και άγρια ζώα, ψάρια στα νερά και πουλιά στον αέρα ήταν όλα τους κάτω από την προστασία της.

Ως θεά και προστάτιδα της φύσης η Άρτεμη θεωρείτο υπεύθυνη τόσο για τη γεωργία όσο και για την κτηνοτροφία. Περιοχές που τη λάτρευαν και την τιμούσαν ανελλιπώς είχαν πάντα εύφορη γη, κατάσπαρτα χωράφια, πλούσια συγκομιδή και ζώα υγιή και γόνιμα. Αντίθετα, όσες από τις περιοχές δεν τηρούσαν σωστά τις υποχρεώσεις τους απέναντί της και επιπλέον παρέβλεπαν την ύπαρξή της, είχαν να αντιμετωπίσουν την εκδικητική οργή και μανία της, που ισοδυναμούσε με καταστροφή των σπαρτών και αποδεκατισμό των κοπαδιών. Ο Άδμητος και ο Οινέας αντιμετώπισαν, εξαιτίας της αμέλειας και της αδιαφορίας που έδειξαν, την οργή της θεάς. Ο Άδμητος στη γαμήλια γιορτή του είχε ξεχάσει να θυσιάσει (όπως επιβαλλόταν) στην Άρτεμη. Η Άρτεμη οργισμένη από αυτή την παρατυπία του έστειλε στο νυφικό του κρεβάτι ένα κοπάδι από φίδια, ενώ ετοιμάστηκε να του αφαιρέσει τη ζωή. Μάταια ο Απόλλωνας προσπάθησε να την καλοπιάσει. Τελικά ο ίδιος πείθει τις Μοίρες να του χαρίσουν τη ζωή και σαν αντάλλαγμα να πάρουν τη ζωή κάποιου άλλου δικού του ανθρώπου. Στην απαίτηση αυτή των Μοιρών μόνο η γυναίκα του Άλκηστις προθυμοποιείται να προσφερθεί. Τελευταία όμως στιγμή η επέμβαση του Ηρακλή τη σώζει προτού ακόμη προλάβει η ψυχή της να κατέβει στον Άδη. Ο Οινέας κάποτε είχε ξεχάσει να θυσιάσει στην προστάτιδα της πόλης του Καλυδώνας, δηλαδή στην Άρτεμη. Η αδιαφορία του αυτή κόστισε τόσο στην πόλη, όσο και στο λαό της. Ένας τεράστιος κάπρος σταλμένος από τη θεά προκάλεσε τεράστιες καταστροφές σε γη, σε ζώα και ανθρώπους. Κανείς δε τολμούσε να τον σκοτώσει. Ο Μελέαγρος μόνο, ο γιος του Οινέα, ήταν τελικά εκείνος που τον εξόντωσε, αλλά στη συνέχεια σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή γύρω από τη μοιρασιά. Η γυναίκα και η μητέρα του Μελέαγρου μη αντέχοντας τη θλίψη του θανάτου του αυτοκτόνησαν από τη στεναχώρια τους. Οι αδερφές του, τέλος, που αδιάκοπα τον θρηνούσαν, μεταμορφώθηκαν από την Άρτεμη σε φραγκόκοτες.

Πέρα από τη συμμετοχή της σ’ όλα τα παραπάνω περιστατικά, η θεά του κυνηγιού παίρνει ενεργό μέρος και σ’ έναν από τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Ο Ηρακλής για μεγάλο διάστημα καταδίωκε μια πανέμορφη ελαφίνα με χρυσά κέρατα και χάλκινα πόδια, ιδιοκτησία της θεάς Άρτεμης. Η Άρτεμη, με τη συνδρομή του αδερφού της, του Απόλλωνα, τον εμποδίζει να σκοτώσει το άγριο ζώο και τον προτρέπει να το παραδώσει στην Τίρυνθα, στο βασιλιά Ευρυσθέα. Με την παραλαβή του ζώου ο Ευρυσθέας αναλαμβάνει να της το ξαναφιερώσει. Όπως στο μύθο με τον Ηρακλή, έτσι και σε πολλά άλλα περιστατικά η Άρτεμη συμπράττει με τον αδερφό της τον Απόλλωνα για την επίτευξη κάποιου σκοπού.Στην περίπτωση της Νιόβης που παινεύτηκε (συγκριτικά με τη Λητώ) για τα πολλά και όμορφα παιδιά της έχουμε τη συνεργασία των δυο δίδυμων αδερφών στην τιμωρία της. Επτά βέλη της Άρτεμης κι επτά του Απόλλωνα καρφώθηκαν στα δεκατέσσερα παιδιά της και τα σκότωσαν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και για τον ίδιο λόγο η Άρτεμη σκότωσε κάποτε τη Χιόνη (την κόρη του Δαιδαλίωνα και ερωμένη του Απόλλωνα), γιατί είχε καυχηθεί ότι η ομορφιά της ήταν τέτοια που ξεπερνούσε ακόμα κι αυτήν της πανέμορφης θεάς.

Ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Τρώων δε βρίσκει την Άρτεμη αδιάφορη. Μαζί με τον αδερφό της τον Απόλλωνα, τον Άρη, την Αφροδίτη και τη Λητώ συμμετέχει ενεργά με το μέρος των Τρώων. Ένα από τα πρώτα περιστατικά που συνέβησαν προτού ακόμη ξεκινήσει ο πόλεμος οφειλόταν στο θυμό και την οργή της Άρτεμης. Ο ελληνικός στόλος, εξαιτίας της άπνοιας που είχε δημιουργήσει η θεά, δεν μπορούσε να ξεκινήσει. Ένα τυχαίο περιστατικό του αρχηγού των Αχαιών Αγαμέμνονα είχε προκαλέσει την κατάσταση αυτή. Κάποτε χωρίς ο ίδιος να το αντιληφθεί είχε εισβάλει σ’ ένα άλσος αφιερωμένο στην Άρτεμη και είχε σκοτώσει ένα ιερό ελάφι. Η θεά εξοργίστηκε τόσο πολύ που απαίτησε τη θυσία της κόρης του Ιφιγένειας προκειμένου ευνοϊκοί άνεμοι να βοηθήσουν το σαλπάρισμα των ελληνικών καραβιών. Ο πληγωμένος από τον Διομήδη, τέλος, Αινείας είχε στη διάρκεια του πολέμου δεχτεί τη βοήθεια της Άρτεμης και της Λητούς και είχε κατορθώσει χάρη σ’ αυτές να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να επιστρέψει στη μάχη.

Τα σύμβολα της Άρτεμης ήταν πολλά και ποικίλα. Ξεκινούσαν από ζώα και φυτά και κατέληγαν σε όπλα: κατσίκα, τράγος, ελάφι, αρκούδα, σκύλος, φίδι, δάφνη, φοίνικας, κυπαρίσσι, σπαθί, φαρέτρα, ακόντιο και άλλα.

Ναοί της Αρτέμιδος  Α) Στην Βραυρώνα λατρευόταν η Άρτεμις Βραυρωνία. Είναι από τους σημαντικότερους ναούς της αρχαίας Ελλάδας. Η λατρεία της θεάς ήταν τέτοια που στην περιοχή δόθηκε το όνομα Άρτεμις. Στην περιοχή υπάρχει το Αρχαιολογικό Μουσείο Βραυρώνος, με εκθέματα από το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος, την νεκρόπολη της Μυρρινούντας (Μερέντα) και της Αναβύσσου, καθώς και ευρήματα της ευρύτερης περιοχής των Μεσογείων. Β) Στο Μετς υπάρχει ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδος. Γ) Στην Αρτεμισία Μεσσηνίας υπάρχει ο Ναός της Λιμνάτιδας Αρτέμιδος.

ΠΗΓΗ http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B9%CF%82

Ηλιοβασίλεμα στον πλανήτη Άρη…

Η φωτογραφία του αιώνα. Ότι και να πεις για αυτή τη φωτογραφία θα είναι πάντα λιγότερο της αξίας της. Φαινομενικά είναι μια απλή όμορφη φωτογραφία ηλιοβασιλέματος. Ίσως κάποιος σκεφτεί τη Σαντορίνη και πει οτι έχει δει καλύτερα ηλιοβασιλέματα… Και όμως εγώ θα εξακολουθώ να πιστεύω οτι είναι η καλύτερη φωτογραφία του αιώνα. Αναμφίβολα έχει μια ομορφιά και το χρωματικό φάσμα έχει και αυτό μια ιδιαιτερότητα που την καθιστά μοναδική. Αυτό που την κάνει τη φωτογραφία του αιώνα είναι το τι χρειάστηκε για να βγει αυτή η εικόνα. Για να τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία χρειάστηκε όλη σχεδόν η τεχνολογική προοδος της ανθρωπότητας. Μια εικόνα που σχεδόν συνεργάστηκαν όλες οι επιστήμες. Ατελείωτες ώρες έρευνας και επιστημονικών μελετών αποτελούν το υπόβαθρο της.
Η εικόνα είναι το ηλιοβασίλεμα στον πλανήτη Αρη. Ο ήλιος στον κόκκινο πλανήτη φαίνεται 2/3 πιο μικρός απ’ ότι στη Γη, γιατί βρίσκεται πιο μακριά. Την τράβηξε το ρομπότ Spirit που έχει σταλεί να εξερευνήσει τον Άρη, από το χείλος του κρατήρα Gusev.