Ο ΘΕΙΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Ο θείος Ορφέας έζησε σε προϊστορική εποχή και για τον λόγο αυτόν δεν υπάρχουν γι’ αυτόν ιστορικά δεδομένα. Εκείνο που παρέμεινε είναι μια παράδοση για την ύπαρξή του και το έργο του, η οποία διασώθηκε μέσω των ανθρωπίνων γενεών. Την παράδοση αυτήν την υιοθέτησαν οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους μυσταγωγημένους ανθρώπους όπως ο Πυθαγόρας. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλη η Πυθαγόρειας διδασκαλεία έχει τις βάσεις της σε αυτήν την Ορφική Παράδοση, όσο μέρος αυτής είχε φθάσει μέχρι τις ημέρες του. Η Ορφική ιδεολογία για την Κοσμογονία και την Θεογονία περιλαμβάνει μεγάλης σπουδαιότητας υποθήκες για την ανθρωπότητα και αποκαλύπτει μέσω αλληγορικών εικόνων την εμφάνιση των κόσμων, των όντων των κόσμων και την αποθέωσή τους.

Ο θείος Ορφέας υπήρξε ο πρώτος μεγάλος μυσταγωγός, δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος του οποίου η διανόηση δια του μήκους των ακτινών της έφθασε τα όρια των άλλων υπέρτερων κόσμων και άντλησε από εκεί την θεία γνώση, δια της οποίας και η Θεία δημιουργία κατανοείται και η εξέλιξη των νοητικών όντων αυτής, καθώς και η είσοδός τους σε θειότερους κόσμους, εκεί που επικρατεί η μακαριότητα. Το ανθρώπινο γένος, εάν έχει ικανοποιητική λειτουργία φυσικής διανοήσεως μπορεί να ευδαιμονεί αλλά δεν μπορεί να έχει και μακαριότητα, διότι η μακαριότητα εκδηλώνεται και στις φύσεις των Θεών.

Ο θείος Ορφέας έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογίας και άφησε εικόνες που θα μπορούσαν να βοηθήσει την διανοητική πρόοδο των ανθρώπων αν τις υιοθετήσει. Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη αδυναμία δεν εκτίμησε την ιδεολογία του, με αποτέλεσμα μικρό μέρος αυτής να διασωθεί. Εμείς οι κοινοί άνθρωποι, δυστυχώς, δεν έχομε μόνον αδυναμίες διανοήσεως και κρίσεως, αλλά και μεταβαλλόμαστε σε διαστρεβλωτές πολυτίμων διανοητικών εκδηλώσεων υπέροχων πνευματικών διδασκάλων. Στην περίπτωση του θείου Ορφέως το ανθρώπινο γένος δεν διέσωσε το πραγματικό περιβάλλον της διανοητικής αξίας αυτής της διδασκαλίας αλλά την κατέβασε στα πεδία της αδύνατης ανθρώπινης σκέψεως, απέδωσε σε αυτήν όλα τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσεως και όλες τις αντιφυσικές ενέργειες οι οποίες απορρέουν από τις σκέψεις της αδύνατης διανοήσεως των κοινών ανθρώπων. Η διανοητική αδυναμία των ανθρώπων και απέδωσε χαρακτηρισμούς και στους Θεούς της  Ελληνικής θρησκείας, δια των οποίων κατέβασε την πνευματική τους αξία και την εξομοίωσε προς εκείνη των ανόητων ανθρώπων, την διεπομένη από την άγνοια και των κακών τους τάσεων. Εάν εξακολουθεί ακόμη να κακοδαιμονεί το ανθρώπινο γένος και να βαδίζει με ασταθές βήμα στην κοινωνική του ζωή, αυτό οφείλεται στο ότι παραμόρφωσε την υψίστη ιδεολογία των υπέροχων διδασκάλων του ανθρωπίνου γένους, των μεγάλων τούτων μυημένων στις Θείας αληθείας της Φύσεως και πρωτοπόρων της αγνής και Θείας διανοήσεως.

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η αρμονία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους) Νόμος της Φύσεως, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αρμονίας χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα εννέα (9).

Ο Νόμος της Αρμονίας στο φυσικό επίπεδο συντελεί ώστε να υπάρ­χει αρμονική συνεργασία με­ταξύ των μορφών της φύσεως και να μην δρουν και κινούνται χωρίς να διαταράσσεται η μεταξύ τους αρμονία. Έτσι τα στοι­χειώδη σωμα­τίδια σχηματίζουν άτομα (στα οποία π.χ. τα ηλεκτρόνια κινούνται σε ορισμένες τροχιές), τα ουράνια σώματα σχηματί­ζουν πλανητικά συστή­ματα (οπού τα ουράνια σώματα κινούνται σε ορισμέ­νες τροχιές) κλπ. Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της αρμονίας εκ­δηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη αποτελεί την στοιχειώδη και απαραίτητη πρώτη βαθμίδα της αγάπης και εκδηλώνεται τόσον ως σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων ανθρώπων επί της ζωής, της υγείας, της τιμής, της ελευθερίας, της περιουσίας και των πεποιθήσεων των άλλων όσον και ως την, κατά δύναμη, πρόθυμη υπεράσπιση του αδικούμενου.

Τι είναι αγάπη

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλά­κτως, ανυστεροβούλως και χωρίς προσδο­κία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύ­ματα από αρχαιο­τάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινω­νίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υπο­χρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθο­λική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσινίων Μυστηρίων  έλεγε (όπως ανα­φέρει ο Αδ.’. Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άν­θρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο Ιησούς κήρυττε «αγαπάτε αλλήλους» και «ο θεός αγάπη εστί». Ο μύστης Καλλιό­στρο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρω­ποι εί­ναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πό­θος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υπο­χρεώσεών μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ου­ρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην από­κτηση ανθρώπινου οργανι­σμού)». Ο Αδ.’. Σπ. Νάγος έλεγε «Ο Νόμος της Αγάπης είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωι­σμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θε­λήσεως. Ου­δείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συ­ντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουρ­γούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρί­σει. Ο παρα­γνωρίζων αυτούς είναι θνητός».

Ο Νόμος της Αγάπης είναι αποτέλεσμα της με­ταξύ όλων των όντων αδελ­φότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια φυσικά δι­καιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξα­σφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρή­σεως και ανα­παραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκεί­νων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθή­κον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμά­των των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρί­ζοντας ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλεται να αγαπά ο άν­θρωπος τους ομοί­ους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρ­μονικά τις σχέσεις και των μορ­φών και των ψυχών κάθε δυ­ναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου.

Χωρίς αγάπη δεν δύναται να υπάρξει εξέλιξη και των ψυχών των όντων γιατί χωρίς την λειτουργία του νόμου της αγάπης δεν δύναται να υπάρξει αρμο­νική διάθεση μορφών και ψυχών προς συγκρότηση είτε μορ­φικού, είτε κοινωνικού ανθρωπίνου κόσμου, είτε πνευματικού κόσμου. Χω­ρίς αυτές τις προϋποθέ­σεις δεν δύ­ναται να νοηθεί ύπαρξη κόσμων, αν­θρωπί­νων κοινω­νιών και αντιστοίχων πνευματικών. Συνε­πώς δυναμική εξέλιξη των μορφών και των όντων των κόσμων γίνεται μόνον δια των μορ­φικών συ­γκροτη­μά­των των μορφών ως και των κοινωνιών των όντων, των ανθρωπίνων κοι­νωνιών και των κοινωνιών όντων κάθε άλλης πνευματικής φύσεως. Με την δυναμική εξέλιξη των συγκροτημά­των και των κοινωνιών εκ­πληρούται ο σκοπός και των μορφών και των ψυχών των όντων κάθε δυναμικής καταστάσεως.

Συνεπώς  τα φυσικά συγκροτήματα των μορφών και οι κοινωνίες των όντων είναι σκοποί της θείας δημιουργίας οι οποίοι, εκπλη­ρούνται κατά μέ­ρος για να αναχθούν κατόπιν σε ευρύτερα πεδία εκπλη­ρώσεως και ατε­λεύτητα προ­χωρούν προς εκπλήρωση ευρύτερων σκοπών.

Ο νόμος της αγάπης στο κοινωνικό επίπεδο

Ο νόμος της αγάπης πληρούται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνε­ται νοητός και συνειδητός σ’ αυτά. Όταν ο νόμος της Αγάπης γίνεται συνει­δη­τός στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοι­νωνιών δεν έχουν συνει­δητή την έννοια του νόμου της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνερ­γασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανά­πτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Όταν ο νόμος της αγάπης δεν είναι συνειδητός στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε απο­τρόπαιες ενέρ­γειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέ­πονται του νόμου της αρμονικής τους διαθέσεως προς το σύνολο.

Η ελευθέρα βούληση των ανθρώπων και ο τρόπος ενεργειών τους από την ελευθέρα βούληση, εφόσον δια κοινωνικών νόμων δεν περιορίζεται στα φυσικά του όρια, γεννά το αίτιο της ανωμά­λου ζωής των αν­θρώπων.  Αυτή η ανώμαλη ζωή των ανθρώπων προ­καλεί και την ευθύνη η οποία τους καταλογίζεται από τα ανώ­τερα πνευματικά όντα, δια της ασκήσεως των ηθικών αυτών νό­μων, προς τον σκοπό της επαναφο­ράς τους στον φυσικό τρόπο ζωής. Με την επαναφορά τους στον φυσικό τρόπο ζωής θα εξυ­πηρετηθεί η νοη­τική και ηθική τους πρόοδος ως και εκείνη των άλλων μετά των οποίων συνεργάζονται στις ανθρώπινες κοι­νω­νίες.

Εάν τις ανθρώπινες κοινωνίες τις αποτελούσαν ηθικά και συ­νειδητά άτομα τα οποία στις σχέσεις τους να εκπληρώνουν τα καθήκοντά τους, εάν τα άτομα αυτά εκδήλωναν τον νόμο της αγάπης στις κοινωνι­κές σχέσεις και ενέργειές τους και εάν υπήρχε η διά­θεση τους προς αρμονική συνερ­γασία τους, η οποία είναι εξυπηρετική της προόδου τους, τότε οι κοινωνίες αυτές θα εμφάνιζαν τα αποτελούντα αυτές άτομα ως ευημερούντα και ευ­τυχούντα και ήρεμα πληρούντα το σκοπό τους.

Πρέπει να νοηθεί από όλα τα κοινωνικά άτομα, ότι ο νόμος της αγά­πης είναι πρωταρχικός νόμος και εξ αυτού εξαρτάται η ηθική κατάσταση των όντων, διότι σ’ αυτόν βασίζονται όλοι οι άλλοι ηθικοί νόμοι οι οποίοι δια­κανονίζουν τις σχέσεις τους και τα ωθούν στην διανοητική και συναι­σθη­ματική τους πρόοδο και την δυναμική τους αύξηση, ούτως ώστε να εμφανί­ζο­νται ότι κατανο­ούν τον σκοπό της θείας δημιουργίας. Ο νόμος της αγά­πης στην υψίστη του εκδήλωση στις ενέργειες των πνευματικών όντων εμ­φανίζει τις αθά­νατες φύσεις τους, το γένος των ανωτέρων πνευμα­τι­κών όντων, το οποίο κυριαρχεί με την γνωστική και ηθική του ισχύ στους κό­σμους. Εκ της θείας δημιουρ­γίας όλα τα όντα είναι προορισμένα να φθά­σουν τα όρια αυτά της αθανασίας. Για να φθάσουν όμως προς αυτά (τα όρια της αθανασίας) πρέπει να εκ­δηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης, να γίνουν πλή­ρως συνειδητά, νοητικά και ηθικά και να εναρμονί­σουν τις σχέσεις τους προς την ζωή του γένους των αθανάτων.

Ο νόμος της αγάπης στο πνευματικό επίπεδο

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ είναι η θειοτέρα εκδή­λωση της θείας δη­μιουρ­γίας. Αυτός (ο νόμος) συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτός εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επί­πεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.

Στις κοινωνίες των όντων, όπου δεν είναι συ­νειδητός ο νόμος της αγάπης, μόνον έρε­βος υπάρχει και οι εκδηλώσεις του ερέβους διέπουν τις σχέ­σεις τους. Σ’ αυτές τις κοινωνίες μόνον ο πόνος και η δοκιμα­σία κυ­ριαρχούν. Όμως δεν θα μείνουν πάντοτε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι νόμοι της θείας δημιουργίας θα βοηθή­σουν αυτά τα όντα να εξέλθουν της καταστά­σεως αυτής. Αρκεί η βούλησή τους να κα­θοδηγηθεί υπό της γνω­στικής τους ιδιότητας.

Οι νόμοι των κοινωνιών των όντων πρέπει είναι πνευματικοί αλλά και ηθι­κοί ταυτόχρονα. Σε αντίθετη όμως περίπτωση εμφανί­ζουν κατά τις λει­τουργίες τους ότι θεσπίσθηκαν από νοητικά όντα που δεν έχουν ούτε συνείδηση του εαυ­τού τους αλλά ούτε του έργου της θείας δημιουργίας και του σκοπού της. Τέτοιοι νόμοι προδίδουν ότι έγι­ναν από μη συνειδητά και ηθικά όντα και στην κατη­γορία αυτή υπάγονται και τα ανθρώπινα όντα δια της εμφανίσεως των κοινωνικών νόμων οι οποίοι διέπουν τις σχέσεις τους.

Σκοπός των ενάρετων ανθρώπων είναι να γνω­ρί­σουν τις αλήθειες της θείας δημιουργίας και πρωτίστως τους νόμους της αγάπης, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας ώστε γνωρίσουν και ποιοι πρέπει να είναι οι νόμοι των δικαιωμάτων και των κα­θηκόντων τους και οι ηθικές αρχές που απορρέουν από αυτούς τους νόμους ως κοινωνικών ατόμων και κατόπιν καθήκον τους είναι ο διαφω­τισμός των κοι­νωνικών ατό­μων.

Η εκδήλωση του νόμου της αγάπης

Οι άνθρωποι, αν επιθυμούν την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων πρέπει α) να εκδηλώσουν και ασκήσουν τον νόμο της αγάπης στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες αν­θρώπινες ψυχές και β) να εκδηλώσουν τον νόμο της αγάπης προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να επιτύχουν την σύναψη σχέσεων μετά των υπέρτερων αυτών υπάρξεων. Έτσι θα κατορθώσουν να κα­ταστούν δυναμικά υπέρτεροι των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή δεν θα μένουν υποδουλωμένοι στο περιβάλ­λον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των ενάρετων ανθρώπων καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του αν­θρώπου πνευματικών κόσμων.

Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λει­τουργήσει στις ψυ­χές των ανθρώπων τότε α) θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, ώστε να γίνουν αυτές δεκτι­κές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη με­ταμόρφωσή τους και β) θα επι­τρέψει, ο νόμος αυτός, την εκδήλωση σ’ αυτούς της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύ­νανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα μέσα που πρέπει να χρησιμοποιήσουν για την άνοδο των ψυχών τους σε υπέρτερο κόσμο.

Αρετή είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων που γί­νεται σύμ­φωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύ­σεώς τους και εναρμονί­ζεται αυτή και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του πε­ριβάλλοντός τους. Συνεπώς πράξη αρετής είναι η υπό των νοητικών και ηθικών όντων ο προσανατολι­σμός τους, η εκδήλωση και η άσκηση δια της βουλήσεώς τους του νό­μου της αγάπης ως και παντός πνευ­ματικού και φυσικού νόμου. Επίσης το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο εί­ναι πράξη αρετής και ταυτό­χρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγα­πάται ο άνθρω­πος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουρ­γίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

Αυτή η αγάπη έπρεπε να συν­δέει το ανθρώ­πινο γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύ­θυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέ­σεις οι οποίες διαρκώς  τον απομα­κρύνουν από την φυ­σική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ

Σημ. ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ Η Β’ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. Για την προμήθεια του βιβλίου τηλ. 6974311160

Το βιβλίο αυτό προορίζεται κυρίως για τους μελετητές της Φύσεως που επιθυμούν να γνωρίσουν το μεγαλείο του μεγάλου Παντός. Ο συνεπής μελετητής της Φύσεως πρέπει να έχει σαφή έννοια των Νόμων της Φύσεως, καθώς επίσης πρέπει να γνωρίζει ότι στα διάφορα πεδία των Κόσμων, ανάλογα με την σύσταση αυτών των κόσμων, οι Νόμοι αυτοί έχουν διαφορετική δυναμικότητα. Έτσι ο μελετητής της θείας Φύσεως κατανοώντας έναν κόσμο, θα μπορεί να κατανοεί τους υπέρτερους κόσμους, θα μπορεί να προσδιορίζει την δυναμική τους κατάσταση και εκ των συγκροτουμένων φυσικών κόσμων εύκολα θα μπορεί να μεταφέρει την σκέψη του στους πνευματικούς κόσμους, καθώς και στις μεταξύ τους υφιστάμενες σχέσεις και λειτουργίες. Κάθε άνθρωπος, γενικότερα, όταν ερευνά με βάση την αρχή της συνεχούς και ατελεύτητης εξέλιξης, δεν μπορεί να εκτραπεί σε ιδέες αφηρημένες για το ουσιαστικό Είναι του πνεύματος και να εξέλθει από το ουσιαστικό Είναι των απείρων κόσμων και των λειτουργιών τους. Στους λειτουργούντες φυσικούς και πνευματικούς κόσμους:

Θα βρίσκει ότι υπάρχουν μεταξύ τους σχέσεις, ότι διέπονται από τους αυτούς νόμους αλλά με διαφορετική δυναμικότητα και ότι δεν υπάρχει τίποτε το αφηρημένο.

Θα εννοεί ότι πάντα τα συντελούμενα στους Κόσμους είναι αποτέλεσμα των λειτουργούντων Νόμων των ουσιών της Φύσεως, ανεξαρτήτως του βαθμού των ενεργειών τους.

Θα βρίσκει ότι η διαφορά των ενεργειών τους εμφανίζει και την διαφορετική τους λειτουργία και την διαφορετική τους κατάσταση.

Τα εξεταζόμενα θέματα βασίζονται στην Ελληνική παράδοση (Ησίοδος, Πλάτωνας, κλπ) και κυρίως στις σχετικές απόψεις του πυθαγορείου φιλοσόφου Σπυρίδωνος Νάγου, ο οποίος κατάφερε να ανασυστήσει την Πυθαγόρεια φιλοσοφία και επιστήμη με τις εμπνεύσεις του και βασιζόμενος στα ολίγα διασωθέντα κείμενα και φράσεις. Σχετικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο μέγας Πλάτων, πυθαγόρειες ιδέες απηχούσε. Παράλληλα με τις απόψεις των πυθαγορείων παρατίθενται και οι αντίστοιχες απόψεις των φυσικών επιστημών. Άλλωστε η σύγχρονη επιστήμη συμπλέει σε πάρα πολλά σημεία με την Ελληνική παράδοση, η οποία αυτές τις απόψεις τις έχει διατυπώσει κατά τρόπο κυρίως ιερατικό.

Σχετικά με τα επιστημονικά κείμενα των Ελλήνων επιστημόνων της αρχαιότητας υπενθυμίζω την πρόσφατη ανακάλυψη τμήματος μιας πραγματείας περί του μηδενός και του απειροστικού λογισμού του περίφημου Έλληνα επιστήμονα της αρχαιότητας Αρχιμήδη. Η πραγματεία αυτή είναι γραμμένη σε πάπυρο τον οποίο οι καλόγεροι απόξεσαν και έγραψαν πάνω διάφορες …προσευχές. Επίσης ο Αρχιμήδης, ως γνωστόν, είχε ανακαλύψει τα κοίλα κάτοπτρα και με αυτά έκαψε τον ρωμαϊκό στόλο κατά την πρώτη εκστρατεία των Ρωμαίων κατά των Συρακουσών στην Σικελία. Επίσης υπενθυμίζω τον υπολογιστή των Αντικυθήρων, τον οποίο οι επιστήμονες μελετούν ακόμα. Η σύγχρονη επιστήμη θα προχωρήσει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς αν χρησιμοποιήσει ως βάση της έρευνάς της την Ελληνική παράδοση (αυτά το ολίγα κείμενα που περισώθηκαν από την καταστροφική μανία των χριστιανών τον μεσαίωνα).

Με τα θέματα αυτά έχουν ασχοληθεί πάρα πολλοί συγγραφείς κατά το παρελθόν και έχουν διατυπωθεί πάρα πολλές απόψεις ώστε εκ πρώτης όψεως να φαίνεται περιττό να διατυπωθεί και μία ακόμα. Όμως νομίζω ότι η νέα αυτή άποψη είναι εντελώς πρωτότυπη και θα ανοίξει νέους ορίζοντες στην σκέψη και στις πεποιθήσεις του αναγνώστη, γι αυτό το αποτολμήσω. Πέραν αυτού, τα θέματα αυτά έχουν δημοσιευθεί αποσπασματικά στο περιοδικό ΙΧΩΡ και οι απόψεις των αναγνωστών που τα μελέτησαν, με έπεισαν ότι μια συστηματικότερη διατύπωση τους σε ένα βιβλίο θα τους βοηθούσε, αφενός μεν να τα μελετήσουν με περισσότερη προσοχή, αφετέρου δε να τα έχουν συγκεντρωμένα σε ένα ενιαίο κείμενο με την πρέπουσα αλληλουχία των θεμάτων.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, Πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνων με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά

Oι αγγελιοφόροι του πεπρωμένου

Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες και ζει στην Αθήνα. Υπήρξε αεροσυνοδός στην Ολυμπιακή Αεροπορία για σειρά ετών. Εμφανίστηκε στην ελληνική λογοτεχνία το Δεκέμβριο του 1997 και από τότε μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί δεκαοχτώ βιβλία της για ενηλίκους, τέσσερα παραμύθια για παιδιά και μία ποιητική συλλογή. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ.

Για το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα. Το βιβλίο της ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ κυκλοφορεί επίσης στη Βραζιλία και την Τσεχία. Ήταν υποψήφια για το βραβείο «Γυναίκα της Xρονιάς 2010» του περιοδικού Life & Style για το βιβλίο της ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ, ενώ ήταν επίσης υποψήφια για το ίδιο βραβείο το 2007 για το βιβλίο της ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ. Πρόσφατα βραβεύτηκε για το σύνολο του έργου της από την πόλη των Σερρών.

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου, γράφει σενάρια, στίχους, ποιήματα, και δημιουργεί πίνακες κολάζ. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθεί σεμινάρια με θέμα τη φιλοσοφία. Είναι φανατική φιλόζωη, οικολόγος και ακτιβίστρια, και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά.

ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

1. Τα τριαντάφυλλα δεν μυρίζουν πάντοτε [1997]

2. Όταν το χιόνι χόρεψε με την φωτιά [1998]

3. Πόθοι στα φτερά των αγγέλων [1999]

4. Το βαλς των πορσελάνινων άστρων [1999]

5. Άνδρες; Ευχαριστώ δεν θα πάρω [2000]

6. Η γυναίκα της σοφίτας [2001]

7. Ο γιος της βροχής [2002]

8. Τον άνδρα σου κεράτωνε και μάγια μην του κάνεις [2003]

9. Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου [2004]

10. Τα δάκρυα του Θεού [2005]

11. Μην πυροβολείτε την νύφη [2006]

12. Το φιλί του Δράκου [2007]

13. Ένα κομμάτι ουρανού [2007]

14. Σουίτα στον Παράδεισο [2008]

15. Το σταυροδρόμι των ψυχών [2009]

16. Πόσο κοστίζει η βροχή; [2010]

17. ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΧΙΛΛ [ 2010]

18. ΟΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΥ [2011] [η συνέχεια του βιβλίου ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ]

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

1. Ο Πρασινοπασχαλιά [2004]

2. Η φαντασμένη τριανταφυλλιά [2005]

3. Μαργαριταρένια Πολιτεία [2007]

4. Το αστεράκι που έπεσε στην γη [2008]

 ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΕΧΟΥΝ ΓΡΑΦΤΕΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ [Προσωπικοί λόγοι]

1. Το πιο σπουδαίο βιβλίο.

2. Τα μπισκοτάκια που ζωντάνεψαν.

3. Το αεροπλανάκι που έγινε νοσοκόμος.

4. Ο τυφλός βασιλιάς και ο φτωχός βοσκός

5. Η κακιά βασίλισσα-μέλισσα του βουνού.

 30 ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΟΜΑΔΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ

 Ομάδα αίματος          Πόσοι άνθρωποι  την έχουν;

O +                                     40 %

O –                                      7 %

A +                                     34 %

A –                                      6 %

B +                                      8 %

B –                                       1 %

AB +                                   3 %

AB –                                    1 %

Σε χαρακτηρίζει η ομάδα αίματος που έχεις;

Σύμφωνα με ένα ιαπωνικό ινστιτούτο που κάνει σχετικές έρευνες υπάρχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν με ομάδες αίματος.

Ομάδα O  Θέλεις να είσαι ο ηγέτης. Όταν βλέπεις κάτι το θέλεις και παλεύεις για να το αποκτήσεις. Είσαι άνθρωπος που δημιουργεί μόδα, πιστός, παθιασμένος, με αυτοπεποίθηση. Οι αδυναμίες σου είναι η ματαιοδοξία, η ζήλια και η τάση σου να είσαι συνεχώς ανταγωνιστικός.

Ομάδα A  Σου αρέσει η αρμονία, η ησυχία και η οργάνωση. Συνεργάζεσαι καλά με τους άλλους. Είσαι ευαίσθητος, υπομονετικός και στοργικός. Στα ελαττώματά σου συμπεριλαμβάνονται το πείσμα και η αδυναμία σου να καλμάρεις.

Ομάδα B   Είσαι από άποψη ατομιστής που του αρέσει να προχωρά και να κάνει πράγματα με το δικό του τρόπο. Είσαι δημιουργικός και ευέλικτος. Προσαρμόζεσαι εύκολα σε κάθε κατάσταση. Όμως η επιμονή σου να είσαι ανεξάρτητος μπορεί μερικές φορές να γίνει αδυναμία.

Ομάδα AB  Είσαι ήρεμος και κοντρολαρισμένος. Σε γενικές γραμμές είσαι καλόβολος και εύκολος με τους ανθρώπους. Είσαι ένας γεννημένος διασκεδαστής που έχει τακτ και δίκαιη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Εχεις μια δυσκολία να πάρεις αποφάσεις και πρέπει να δουλέψεις στο συγκεκριμένο τομέα.

Τώρα η πιο σημαντική πληροφορία:

 

Μπορείς να λάβεις
Οταν η ομάδα σου είναι	O-	O+	B-	B+	A-	A+	AB-	AB+
AB+	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ
AB-	ΝΑΙ		ΝΑΙ		ΝΑΙ	ΝΑΙ
A+	ΝΑΙ	ΝΑΙ			ΝΑΙ	ΝΑΙ
A-	ΝΑΙ				ΝΑΙ
B+	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ	ΝΑΙ
B-	ΝΑΙ		ΝΑΙ
O+	ΝΑΙ	ΝΑΙ
O-	ΝΑΙ

Το Φως της Φύσεως.

Το Φως της Φύσεως, ισχυρίσθηκαν ορισμένα από τα αρχαία μυστή­ρια, ότι είναι η ψυχή του κόσμου και τέμνεται κατά την δράση της σε ατομικότητας. Όμως τη πίστη τους αυτήν την απέκρουσαν άλλα επι­κρατέστερα των αρχαίων μυστηρίων όπως τα Ελευσίνια και προ πα­ντός τα Πυθαγόρεια αλλά και ο τεκτονισμός αποκρούει την πίστη αυτή και αυτό εμφαίνεται σε όλη την αλληγορία του. Η μελέτη του θανάτου, αντικείμενο του τρίτου Βαθμού, ως και η ανάσταση του αν­θρωπίνου Λόγου, αντικείμενο υψηλότερης Τεκτονικής μυήσεως, μας βεβαιώνει περί αυτού εάν προσέξουμε αυτήν. Το Φως δεν είναι η ψυχή του κόσμου, είναι μέρος της ψυχής του κόσμου και μάλιστα εί­ναι η φυσική εκείνη δύναμη, η οποία έφερε την ψυχή του κόσμου εις την αντίληψη του Είναι αυτής, είναι το μέσον της προόδου της ψυ­χής του κόσμου είναι τέλος η δύναμη εκείνη της Φύσεως, από την οποίαν απορρέει ο νόμος της εξελίξεως.

Η ψυχή του κόσμου μετέχει και των τριών δυνάμεων της δημιουργίας, των αλληγορουμένων υπό των τριών στηλών του Ναού μας. Αλλά τα Τεκτονικά τρίγωνα είναι δύο και ανεστραμμένα, έχοντα το μεν ένα την κορυφή του επί της ανατολής το δε άλλο επί της δύσεως και πρέπει να προσέξουμε την έννοιά τους. Το έχον την κορυφή του επί της ανατολής, αναφέρεται εις τον ψυχικό κόσμο ενώ το έχον την κορυφή επί της δύσεως αναφέρεται στον υλικό κόσμο. Αμφότεροι οι κόσμοι είναι της αυτής φύσεως και αυτό το γεγονός δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής των Τεκτόνων τούτο. Η αποκάλυψις πρέπει να συντελεσθεί δια της ιδίας σας μελέτης. Άνευ αυτής τίποτα δεν δύναται να μείνει οριστικώς εις τον Νουν σας. Αλλά ας έλθουμε επί του ακτινοβόλου αστέρος. Το Φως τούτο αλληγορούμενο υπό του γράμματος Γ υπάρχει στην ανθρώπινη μορφή και σε κάθε μορφή! Αλλά κατ’ εξοχήν φαίνεται στην παραγωγή και λειτουργία των ανθρωπίνων αισθήσεων. Προς το Φως τούτο πρέπει να διάκεινται αρμονικώς οι ανθρώπινες αισθήσεις. Διάκεινται δε, όταν ο άνθρωπος ζει κατά τις υπαγορεύσεις της Φύσεως. Τούτο δυστυχώς δεν συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες. Η μη αρμονία των αισθήσεων προς το Φως επέφερε την δημιουργία των παθών, τα οποία ο Τεκτονισμός ζητεί να κατασυντρίψει.   ΣΠΥΡ.  ΝΑΓΟΣ