’Ινδοευρωπαϊζοντες, Φοινικίζοντες καί ’Αφροκεντρίζοντες

Γ. Δημήτρουλα   

 ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ  ΜΑΣ  ΕΘΕΣΕ  ΤΗΝ  ΚΑΤΩΘΙ  ΕΡΩΤΗΣΗ: «’Αλλά  ποίοι  είναι  τότε  αυτοί  οί  ’Ινδοευρωπαϊζοντες, Φοινικίζοντες  καί ’Αφροκεντρίζοντες;»

Εδώ θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία σύντομη αλλά καί σαφή κατά τό δυνατόν εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησην  από τούς αναγνώστες.

Οί  ’Ινδοευρωπαϊζοντες

Είναι ομάδα επιστημόνων οί οποίοι φρονούν ότι όλες οί Ευρωπαϊκές  φυλές κατάγονται από μίαν καί τήν αυτήν “super“ φυλήν τήν οποίαν ονόμασαν “Ινδοευρωπαϊκή “. Στηρίζουν δέ τήν άποψιν αυτήν σέ διάφορες θεωρίες, όπως π.χ μία  εξ’αυτών  είναι ή ομοιότης καί συγγένεια τών σημερινών Ευρωπαϊκών γλωσσών οπότε  πρέπει  νά  προέρχονται  από  μίαν  κοινή  μητρικήν γλώσσαν, τουτέστιν  (καί κατά συνέπειαν)  τήν ‘Ινδοευρωπαϊκήν

Ποία ή κοιτίς τής super αυτής φυλής;

Στήν ερώτηση αυτή, οί ίδιοι επιστήμονες διαφωνούν μεταξύ τους ώς πρός τήν κοιτίδα τής φυλής αυτής  καί  μέχρι σήμερα έχουν  προταθή,- ή Μεσοποταμία – Βακτρία (Αφγανιστάν) – Κεντρική Ασία -‘Ελη Πριπέτ (Δυτική Ρωσσία) –Κεντρική Γερμανία – Σκανδιναβία – Παράλια Βαλτικής – Παράλια Βορείου Θαλάσσης– Νότια Ρωσσία – Ουράλια έως κεντ. Ευρώπη – Περιοχή Καυκάσου – Περιοχή Ουγγαρίας καί Ουκρανίας. Στά παράλια τού  Αιγαίου  (λένε γιά τούς ‘Ελληνες) κατέβηκαν  ( κι’ εδώ διαφωνούν  μεταξύ τους) γύρω στά:1100 π.χ.-1300 π.χ. -1500 π.χ. -1900 π.χ. – 2500 π.χ. –2800 π.χ. ‘Εν τούτοις καί μέχρι σήμερον, οί επιστήμονες αυτοί δέν έχουν προσκομίσει ούτε ίχνος στοιχείων νά αποδεικνύουν τήν ύπαρξιν τοιαύτης φυλής (κατά συνέπειαν)   καί  γλώσσης. Ούτε  ένα  αγγείο, μία επιγραφή  ‘’Ινδοευρωπαϊκής’’ γραφής,  ένα  ιερογλυφικό, ένα  συλλαβικό, ή  αλφαβητικό μνημείο. ΤΙΠΟΤΑ , ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ.   Καί  όχι  μόνον  αυτό, αλλά  απεναντίας  αγνοούν  επιδεικτικώς  καί  πεισματικώς  τά ευρήματα  τών  ‘Ελληνικών  γραμμικών  γραφών. …… ΓΙΑΤΙ;

Παρέλαβον, (λένε  γιά  τούς ‘Ελληνες), τό  αλφάβητο  από  τούς  Φοίνικες, [βλέπε επομ. σελ. Φοινικίζοντες] συνέθεσαν δύο παραμύθια τήν ‘Ιλιάδα καί τήν ‘Οδύσεια…κτλ, ( λές καί μόλις κάποιος μάθει τό αλφάβητο, αρχίζει καί γράφει έπη όπως τά …..’Ομηρικά!). ‘Αγνοούν,  ΣΚΟΠΙΜΩΣ,  ότι οί  γλώσσες είναι προϊόντα βραδείας  εξελίξεως.            

Η Αρχαιότερη

«Τό 1200 π.Χ. όταν οί άλλες Ευρωπαϊκές γλώσσες  βρίσκονταν  σέ  πρωτόγονη  κατάσταση, ό ‘Ομηρος  χρησιμοποιεί 8 πτώσεις, 3  αριθμούς,  καί  8 χρόνους ρημάτων».(1)

Συνεπώς, ή γλώσσα τού ‘Ομήρου, δέν μπορεί παρά νά έχη πίσω της, χιλιάδες χρόνια  εξελίξεως  καί όχι νά έχη φθάση έξωθεν από  νομάδες βοσκών.

Oί άλλες γλώσσες δέν είναι ισόχρονες τής Ελληνικής. Η Ελληνική προηγείται  τών  άλλων γλωσσών  κατά μερικές χιλιάδες χρόνια.  Η λέξη «φιλοσοφία» δέν προήλθε από τήν Αγγλική «philosophy». Τό  Λατινικό  αλφάβητο  δέν  είναι  παρά  μιά έκδοση  τού  Ελληνικού  Χαλκιδικού  αλφαβήτου.

«Εκείνο πάντως πού απομένει όρθιο απ’ όλη τήν ιστορία τού ‘Ινδο-ευρωπαϊσμού, είναι ή έμμεση παραδοχή  ότι πράγματι υπήρξε  μιά σημαντική  καί άκρως καθοριστική γλώσσα γιά τήν ευρύτατη γεωγραφική  περιοχή πού μάς ενδιαφέρει. Μιά γλώσσα πού βιάσθηκαν ν’ αποκαλέσουν, ‘Ινδο-ευρωπαϊκήν, μιά  γλώσσα  πού  κάλλιστα μπορει νά χαρακτηρισθή ώς ή πανμήτηρα  γλώσσα  τής περιοχής. Αυτή  ή  Πρωτογλώσσα,  δέν  μπορει  παρά  νά  είναι  ή  αρχέγονη  γλώσσα τών Αιγαίων-Πελλασγών, ή άμεση πρόγονος τής Ελληνικής. (2)  

Η τελειότερη.  

 ‘Ελληνική είναι  ή πρώτη πού διετυπώθη γραπτώς  Η μόνη πού οί λέξεις της έχουν πρωτογενές νόημα.Αυτή από τήν οποίαν προέκυψαν  ή  γραμματική, τό  συντακτικόν  καί  ή  γλωσσολογία(1).

 Η παγκοσμίως πλουσιότερη  μέ 6 εκατ. λέξεις  καί 71 εκατ. τύπους   λέξεις  (όταν υπολογίζουμε  τίς  λέξεις  ό  πατήρ  τού  πατρός) έναντι  490. χιλ  λέξεων  καί  300. χιλ. τεχνικών  όρων  τής  Αγγλικής (καταγραφές τού παν.  Ιρβάϊν τής Καλιφόρνιας στόν  υπολογιστή «Ιβυκος»).(1) Αυτό  σημαίνει  ότι  τήν  διεμόρφωσεν ένας λαός μέ ανώτερη  πνευματική  συγκρότησι  καί  όχι  κάποιοι  ημιάγριοι  πολεμισταί».

Οί   Φοινικίζοντες

Οί υποστηρικται (επιστήμονες) τής θεωρίας αυτής φρονούν  ότι οί ‘Ελληνες παρέλαβον τό αλφάβητό τους από τούς Φοίνικες. Αλλά ποίοι ήσαν αυτοί οί Φοίνικες; 

Από τά πανάρχαια χρόνια εγκαταστάθηκαν στά παράλια τής Συρο-παλαιστήνης οί πρώτοι έποικοι Κύπριοι, Κρήτες καί άλλοι πρωτο-‘Ελληνες Πελλασγοί, ίδρυσαν τήν Φοινίκην από τόν Φοίνικα  [ό  οποίος  ήταν  από  τούς πρώτους εποίκους] ή καί τό πιθανότερο επειδή εκεί αναπτύχθηκε ή επεξεργασία τής πορφύρας καί ή βιοτεχνία πορφυρών ενδυμάτων. Φοινίκη λοιπόν, ονομάστηκε  μία  παραλιακή  λωρίδα μήκους  300 χιλ. καί πλάτους περίπου 40 χιλ  λέξη  ‘Ελληνικότατη, αφού  προυπήρχε  πρίν χρησιμεύση νά βαπτιστή ή Φοινίκη. (Φοινός = βαθυκόκκινος, πορφυρός.

Φοινίκη υπήρχε  καί στήν ’Αρχαία ‘Ελλάδα από αρχαιοτάτους χρόνους. Οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, ώς άρχουσα τάξη, ονόμασαν «Σημίτες» τούς έν Φοινίκη συγκατοικούντας Ασιατικής προελέυσεως καθώς καί τούς ανατολικούς τής ενδοχώρας Μεσοποταμίους, Βαβυλωνίους, αλλά  καί τούς Εβραίους. [Σημίτης = από τό «σήμα», σημαδεμένος-στιγματισμένος  = περιττετμημένος).

‘Οταν ήλθαν στή Φοινίκη από τόν Περσικό κόλπο, βρήκαν ήδη εκεί τούς Ελληνες από τούς οποίους πήραν πολλά πολιτιστικά στοιχεία, τίς τέχνες τή  ναυπηγική τή ναυσιπλοϊα, καθώς καί τήν γραφή. Μέ τήν εισβολή τών Χετταίων, (1360 π.χ.) στή  Φοινίκη  ακολούθησε  ή άλωσις τών πόλεων, Ευαγορίτις, [ιδρύθηκε από τούς Ευαγορίδες τής Κύπρου – Ουγκαρίτ κατά τούς Σημίτες], Βύβλος, Ποσείδιον, ‘Αραδος καί  ό αφανισμός τών ‘Ελλήνων, ένα είδος Μικρασιατικής καταστροφής.

Συνέπεια  αυτής ήταν νά μείνουν οί θάλασσες ελεύθερες πλέον στούς Σημίτες τής  Φοινίκης  οί  οποίοι  διαδέχτηκαν  τούς  ‘Ελληνες, κληρονόμησαν  τίς  πόλεις  τους, τή  γραφή  καί  τίς  τέχνες  πού  τούς  εδί-δαξαν Ναυπηγική  καί  Ναυσιπλοϊα, υφαντουργία, αρχιτεκτονική, εμπόριο, αλιεία, επεξεργασία  τής  πορφύρας, σφετεριζόμενοι  τό  όνομα  «Φοίνικες»  αρχίζουν  νά  επιβάλουν  τή  δική  τους  κυριαρχία  στίς θάλασσες  καί  περνούν  στήν  ιστορία  ώς  «Φοίνικες»  πλέον.

 Οί ‘Ελληνοφοίνικες  χρησιμοποιούσαν  τό  Κυπρο-Μινωικό  συλλαβικό αλφάβητο, τό οποίο μετεξέληξαν σέ φωνητικό  καί  τό  οποίο  απεκλήθη «φοινικικό» αφού  ήταν  δημιούργημα τών  Φοινίκων – όμως οί  έν λόγω  Φοίνικες ήσαν  οί ‘Ελληνες τής Φοινίκης, οί  ‘Ελληνοφοίνικες. Καί σ’ αυτό  ακριβώς τό θέμα έχει επέλθη  ή  μεγίστη  τών συγχύσεων.

‘Ο  ch.Virolleaud  μάς λέγει, « ή αλήθεια είναι προφανής. Οί  Ουγκαριτινοί (Σημιτοφοίνικες) πήραν τή γραφή τους από τούς Κυπρίους  καί  όχι οί  Κύπριοι  από τούς Ουγκαριτινούς». Ο. Masson – στό Etudes Myceniennes –1954. «‘H επίσημη γραφή τής άρχουσας τάξης ήταν ή Κυπρο – Μινωική  συλλαβική».

Εγινε προσπάθεια αντιστροφής. Τό αλφάβητο λένε  είναι Χαναναϊκό  καί από  εκεί  πέρασε  στήν Κύπρο  μέσω Ουγκαρίτ, (δηλαδή, τών  Σημιτοφοινίκων). ‘Ετσι  λοιπόν, οί  άσημοι  Χαναναίοι  ξεπέρασαν τούς ανεπτυγμένους λαούς τής εποχής. Δέν τό εφεύραν οί θαλασσοκράτορες  Μινωίτες καί  οί  λαμπροί  Μυκηναίοι, τό  εφεύραν  οί Χαναναίοι, γεωργοί  καί  νομάδες  γιδοβοσκών  τών  Συρο-Αραβικών ερήμων, χωρίς  νά  διαθέτουν  πολιτισμό, πνευματικό  βίο, λογοτεχνία, επιστήμες  καί  τό  δίδαξαν  αυτοί  στούς…‘Ελληνες. Η στοιχειώδης λογική  λέγει  ότι οί ‘Ελληνες έδωσαν στούς εγχώριους  πληθυσμούς τό αλφάβητό τους γιά  νά  μπορούν νά επικοινωνούν μεταξύ τους. Κάτι ανάλογο έκαναν καί οί Βυζαντινοί  μέ τούς Σλάβους  2000 χρόνια αργότερα. Νά λοιπόν ποίοι  είναι οί  φοίνικες πού μπέρδεψαν τήν ιστορία. Δηλαδή οί Σημιτοφοίνικες. Εδώ βλέπουμε ότι πέρασαν στήν ιστορία δύο λαοί μέ  τό  όνομα Φοίνικες καί  ή  απόδοσις τής εφευρέσεως τού φωνητικού αλφαβήτου στούς  Σημιτοφοίνικες  οφείλεται  στή σύγχυσι πού προκάλεσε ό  σφετερισμός τής ονομασίας «Φοίνικες» από τούς Σημίτες πού  διαδέχτηκαν στήν περιοχή τούς πραγματικούς Φοίνικες τούς Ελληνοφοίνικες. Από τά  γραφόμενα  τού Ομήρου, προκύπτει ότι οί Φοίνικες (δηλαδή, οί Σημιτοφοίνικες εν προκειμένω) ήσαν  αντιπαθείς  στούς  Ελληνες, αφού  τούς χαρακτηρίζουν υλιστές, άρπαγες ανθρώπων, αδίστακτους πειρατές, δόλιους, σκληρούς, δολοπλόκους καί αγρίους. Ανθρώπους χωρίς καμία πνευματικότητα  πού  πίσω  από  μιά  επιφάνεια πολιτισμού παρέμειναν βάρβαροι. Τούς  θεωρούσαν  επίσης «ψεύτες» εξ’ού  καί  ή  εκφρασις «Φοινικικόν ψεύδος», πού αναφέρει ό Στράβων (3.170). Τούς απέδιδαν επίσης καί σεξουαλικές διαστροφές. Τό «Φοινικίζειν» σήμαινε παρά φύσην  ασέλγεια.

Φοίνικες, ναυσίκλητοι καί τρώκτες

Τό ανθρώπινο είδος πού  κρυβεται πίσω από αυτούς τούς Φοίνικες [ καί  δέν  εννοούμε φυσικά τούς Ελληνες τής Φοινίκης ή τής Παλαιστίνης ], έχει πρό πολλού πάρει τήν ιστορική απάντηση:  «Ενθα  δέ  Φοίνικες ναυσίκλυτοι ήλυθον άνδρες, τρώκται». [Εκεί  ήλθον άνδρες Φοίνικες, περίφημοι  θαλασσινοί, κατεργάρηδες], (Οδ, ο,41).«Δή τότε Φοίνιξ ήλθεν ανήρ απατήλια ειδώς, τρώκτης ός δή πολλά κακ’ανθρώποισιν εώργει». [Τότε ήλθε ένας ανθρωπος από τή Φοινίκη, ψευταράς καί κατεργάρης, πού ώς τώρα  είχε βλάψει πολύ κόσμο]. (Οδ.ξ . 287). Τρώκτης, λοιπόν απατεών, αγύρτης, καί τρωκτικόν ζώον πού αρέσκεται στά υπολείματα.  Ανέκαθεν οί  Σημιτοφοίνικες εστάθηκαν εχθροί  πρός τούς Ελληνες. Στούς Ελληνο-Περσικούς πολέμους  αποτελούσαν τόν κύριο  όγκο  τού  περσικού  στόλου  καθ’ ότι οί Πέρσες δέν ήτο ναυτικός λαός. Ουδέποτε όμως ενίκησαν τούς Ελληνες. Η Τύρος μία καθαρώς  Σημιτο -Φοινικική πόλις πρόβαλε πείσμονα αντίσταση στόν Μέγα Αλέξανδρο και αυτός τήν κατέστρεψε. Νά!, γιατί τόν κατηγορούν ώς σφαγέα οί εχθροί τών Ελλήνων Σημίτες, καθώς  καί  κάτι ψευτο-Ελληνες “ ιστορικοί ”καί φιλο-Σημίτες, γιατί τούς έσπασε τά  μούτρα. Λοιπόν, αυτοί  οί  κύριοι «επιστήμονες» έρχονται  σήμερα  μαζύ μέ  τούς εντός τής Ελλάδος προδότες  νά  μάς ειπούν ότι πήραμε τό αλφάβητό μας από αυτούς τούς ποταπούς ανθρώπους.Ποτέ δέν δίδαξαν στά σχολεία τά Ελληνόπουλα τήν αλήθεια, γιά τούς πραγματικούς Φοίνικες  καί το Κυπρο-Φοινικικό αλφάβητό τους.

Αφροκεντρίζοντες  

Είναι οί υποστηρικτές «επιστήμονες» τής θεωρίας «Out of Africa», (εξ ‘Αφρικής).  Ποία όμως είναι  αυτή ή  θεωρία καί τί πρεσβεύει; Αλλά ας αφήσουμε  τόν κ. Γ. Γεωργαλάν ίστορικόν – Συγγραφέα διά μίαν  σύντομη αλλά καί σαφή εξήγηση πρός καλλιτέραν κατανόησιν από τούς αναγνώστας.(4). «Υπάρχουν δύο θεωρίες γιά τήν προέλευση τού ανθρώπου

α) Η μονογενετική, κατά τήν οποίαν όλοι οί ανθρωποι καί οί φυλές τους προέρχονται από κάποιους κοινούς προγόνους πού εμφανίσθηκαν στή μία καί μοναδική κοιτίδα τού ανθρωπίνου είδους. Σύμφωνα με την θεωρίαν αυτήν ο  άνθρωπος ενεφανίσθη κάπου στήν κεντρική Αφρική πρίν από 3 εκ. χρόνια καί ο οποίος –εικάζεται- αφού πέρασε  διάφορα στάδια εξέλιξης, έφτασε φυσικά  στόν τέλειο  άνθρωπο πρίν 100 χιλ. χρόνια. ‘Από εκεί ακολουθώντας τή ροή τού Νείλου, έφτασε στήν Αίγυπτο καί από εκεί, πέρασε στήν Πρόσω Ασία, άλλοι στράφηκαν  πρός τήν  Ευρώπη  καί άλλοι πρός την Ασία καί  μέσω τού Βεριγγείου πορθμού διεκπεραιώθηκαν στήν Αμερικανικήν Ηπειρον τήν οποίαν καί κατέκτησαν μέχρι τήν γήν τού πυρός.  Στήν τελευταία  υποτίθεται  ότι έφθασαν (οί Αφρικανοί πού στό μεταξύ είχαν μεταμορφωθεί σέ Λευκούς-Μογγόλους-Ερυθρόδερμους, ενώ στην Αφρική, παρέμειναν- άγνωστο γιατί- Μαύροι),  πρίν από 25000 χρόνια. Αυτή είναι σέ γενικές γραμμές ή θεωρία τής «Out of Africa». Εν τούτοις υπάρχουν  καί άλλοι  επιστήμονες οί  οποίοι  αμφισβητούν τήν ανωτέρω  θεωρίαν.

β)  Η πολυγενετική, κατά  τήν οποίαν τό ανθρώπινο είδος προήλθε από περισσότερες κοιτίδες, τουλάχιστον τόσες , όσες οί βασικές φυλές. Τά  λίθινα  εργαλεία πού  βρέθηκαν  εκεί  ( στήν  Αφρική)  έχουν  ηλικία, μόνο  1 εκατ. ετών, ίδια  μέ  τούς  λιθίνους πέλεκεις πού  βρέθηκαν  στό Βαλλόνε τής Γαλλίας (άρα υπήρχαν ήδη άνθρωποι εκεί) καθ’ήν στιγμήν  τό 1997 στήν Περδίκα τής Πτολεμαϊδος βρέθηκαν  λίθινα εργαλεία, σύμφωνα  μέ τό πανεπιστίμιο Νότιας Καρολίνας ΗΠΑ ηλικίας 2.3 μέ 3. 2εκα-τομμυρίων ετών. Στήν Ικαρία, στή  Μήλο καί  στό πόρτο Ράφτη  Αττικής  βρέθηκαν λίθινα  εργαλεία ηλικίας 4.5 εκατ. ετών, στήν Πτολεμαϊδα  6 ε κατ. ετών, στήν Χαλκιδική όπως καί  στή Μάνη, 11-12 εκατ.ετών Εκτιμώ τήν  εικασία  εντελώς φαντασιώδη  διότι τίποτα δέν αποδεικνύει τήν προέλευση  τού  ανθρώπου  από  τόν Αφρικανικό  ανθρωποπίθηκο καθ’ ότι  στήν κοιλάδα  τού  Αξιού, 65 χιλμ βορειοδυτικά  τής  Θεσσαλονίκης  βρέθηκε κρανίο εξελιγμένου πιθήκου  ηλικίας 9-10 εκατ. ετών.

Στά τέλη το 1997, ό Αρης Πουλιανός, ανθρωπολόγος ανακοίνωσε ότι οί ανασκαφές του στήν Χαλκιδική έφεραν στό φώς χιλιάδες λίθινα  καί  οστέϊνα εργαλεία καθώς καί υπολείμματα ανθρώπου, τών οποίων ή  ηλικία εκτιμήθηκε στά 11 εκατ.έτη. Τό 1964 ό Γερμανός καθηγητής  E .Bratiger ανακοίνωσε ότι στό Σπήλαιο τών Πετραλώνών  βρέθηκε  κρανίο ηλικίας 50- 70.000 ετών καθώς καί κρανίο  «έμφρονος ανθρώπου» ηλικίας 400 μέ 500.000ετών. Μεταγενέστερες  έρευνες έφεραν  στό φώς δύο  σκελετούς ανθρώπων ηλικίας 700 μέ 800.000 ετών. Υπάρχει  ακόμα  πλήθος  ευρημάτων πού επιβεβαιώνει τήν πανάρχαια παρουσία τού ανθρώπου στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο. Ιδού! Στήν Μάνη κρανίο ηλικίας  300.000  ετών, στόν  Αλιάκμονα λίθινος πέλεκυς ηλικίας 250.000  ετών, στήν Μεγαλόπολη, στό Παλιόκαστρο Σιάτιστας  καί  στήν περιοχή  Θεσσαλονίκης πέλεκεις ηλικίας 100.000 ετών, στό Ασπροχάλικο Ιωαννίνων ευρήματα ηλικίας 40.000 ετών, διάφορα εργαλεία σέ 16 άλλες τοποθεσίες τής Ηπείρου ηλικίας 35 μέ 40.000 ετών.

Παρ όλα αυτά, οί θεωρητικοί τής «Out of Africa» κηρύσουν επιδεικτικά πεισματικά καί ενάντια πρόςόλες τίς αποδείξεις, ότι ό Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος ήταν…..ακατοίκητος! κατά τήν λιθίνη εποχή. Α κ α τ ο ί κ η τ ο ς ;  καί  όμως, στά σπήλαια  Βλιχάδα καί Αλεπότρυπα Λακωνίας τά εκεί ευρήματα πιστοποιούν ότι εκεί αναπτύχθηκε καί σχετικός πολιτισμός μέ οστέϊνα εργαλεία, κοσμήματα, σπηλαιογρα-φίες κ.λ.π. ηλικίας 26.000 ετών. Στό Σεϊντι  Κωπαϊδος  καί στά Επίδημα Μεσσηνίας παλαιολιθικοί οικισμοί ηλικίας 26.000 ετών. Αλλα παλαιολιθικά εργαλεία βρέθηκαν  καί στήν Ηπειρο, στήν  Θεσσαλία, στήν  Πελοπόννησο, στήν Σκύρο καί αλλού, ηλικίας μόλις 10 καί 12.000 ετών.»

Τώρα άν ρίξουμε μιά ματιά, συνοψίζοντας τίς ημερομηνίες  πού αναφέραμε έως τώρα, έχουμε: 11-12 εκατ. έτη,  9-10 εκατ. , 4-5 εκατ. , 2.3 -3.2 εκατ., 700-800.χιλ. έτη, 400-500 χιλ. – 300 χιλ. –  250 χιλ. –  100 χιλ. –  50-70 χιλ. – 40 χιλ. –  35 χιλ. – 26 χιλ. – 10-12 χιλ. , οπότε εδώ βλέπουμε  νά εχουμε μίαν συνεχή αλυσίδα χρονολογιών  πού δέν μάς αφήνουν καμία αμφιβολία ότι: Ο Ελλαδικός καί περι-Αιγαιακός χώρος κατοικείται συνεχώς καί αδιακόπτως μέχρι σήμερα.                      

«Τήν θεωρία «Out of Africa» τήν  βρίσκω  άλογη. Γιατί  ή ανθρωπογένεσις  νά  σημειωθή  μόνον  σέ  ένα  σημείο  τού  πλανήτη;  Δέν είναι πιό λογικό νά υποθέσουμε ότι κάθε φυλή προήλθε από τή δική της κοιτίδα, από τήν οποία απλώθηκε ακτινοειδώς πρός όλες τίς δυνατές κατευθύνσεις; Καί σήμερα ακόμα, παρά τις αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών, κάθε φυλή παραμένει κατά βάση στό δικό της χώρο. Η Λευκή στήν Ευρώπη, ή  μαύρη στήν Αφρική, ή  κίτρινη στήν Ασία κ.ο.κ. Εγώ είμαι οπαδός  τής δεύτερης κατηγορίας καί γιά έναν ακόμα λόγο.Τό γεγονός ότι οί φυλές διαφέρουν τόσο πολύ μεταξύ τους σωματικώς, ψυχικώς καί πνευματικώς. Τά πάντα δείχνουν ότι στόν Ελλαδικό καί περι-Αιγαιακό χώρο κατά πάσα πιθανότητα γεννήθηκε ή λευκή φυλή – ή Αρία φυλή».

«Εξ Ελλήνων τό γένος ανθρώπων» (Διογένης Λαέρτιος-«βίοι φιλοσόφων»).   «Οί  Αρχαίοι  Ελληνες  είναι οί  πατέρες μας», Ροζέ  Γκαρωντύ.  Κι’ όμως δέν  μάς  φτάνουν  οί Ινδοευρωπαϊστες  καί  οί Φοινικιστές τώρα  έχουμε  καί  τούς Αφροκεντρίζοντες νά  θέλουν τήν Αθηνά  καί  τόν  Σωκράτη…….μαύρους.

Αλλά  τότε  γιατί αυτοί  οί «επιστήμονες», ώς  μιά  ορχήστρα  τόσον επιδεικτικώς, πεισματικώς καί προκλητικώς, επιμένουν στίς θεωρίες τους;

Απλώς: νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου πολιτισμού.      

Οί κοσμοεξουσιαστές  έχουν συμπαραστάτες τα όργανά  τους πού τοποθέτησαν  επικεφαλής  τής  Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ετσι, στό κατ’ εντολήν τους συνταχθέν  υπό  τού Ντυροζέλ  ενιαίον  εγχειρίδιον  ιστορίας γιά τούς νέους τής δυτ. Ευρώπης, υπό τόν τίτλον «’Ιστορία τής  Ευρώπης», έχει απαλειφθή ή  ‘Ελληνική  Συνιστώσα, μέ τό «σκεπτικόν» ότι ή ‘Ελλάς, γεωγραφικώς δέν ανήκει στήν Δυτ. Ευρώπη!  Τό ίδιο συνέβη καί στήν τρίτομη «Γενική ιστορία τής Ευρώπης» τών Λιβέ καί  Μουσνιέ.                                               

‘Η  Αμερικανοεβραία  καθηγήτρια Μαρία  Λέφκοβιτς  στό  βιβλίο  της  «Νότ  ουτ  of  Africa», απορρίπτοντας  τίς  εικασίες  περί  Αφροσιμιτικής  προελεύσεως  τού Ελληνικού πολιτισμού, γράφει:

«Ο Σωκράτης δέν ήταν μαύρος. Ούτε ή  Κλεοπάτρα. Οί ‘Ελληνες φιλόσοφοι δέν επηρεάσθηκαν από τούς Αιγυπτίους…ποίοι μύθοι καί ποιά τελετουργικά τών ‘Ελλήνων  καί  τών Ρωμαίων εχουν τίς ρίζες τους στήν Αίγυπτο; Μέχρι  στιγμής ούτε ένας από τούς επικριτές μου δέν κατάφερε νά προσκομίσει στοιχεία πού νά καταρρίπτουν τή  βασική θέση τού βιβλίου  μου, ότι  δηλαδή  οί ‘Ελληνες ούτε έκλεψαν ούτε δανείστηκαν φιλοσοφικά στοιχεία από τούςΑιγυπτίους, ότι ή επίδραση τών Αιγυπτίων στήν ελληνική σκέψη ήταν περιορισμένη  καί  ότι ή άποψη περί αγνόησης τών Αιγυπτιακών καταβολών τών ‘Ελλήνων βασίζεται σέ μασονικούς μύθους καί όχι σέ ιστορικά δεδομένα».

Σήμερον τά πάντα καθοδηγούνται από τό κατεστημένο τών ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένης καί τής επιστήμης  ή οποία καθοδηγήται καί εγκλοβίζεται μέσα σέ προκαθορισμένα όρια γνώσεων πού αυτοί θέλουν. Οί γνώσεις αυτές οδηγούν  σέ αδιέξοδα μέ αποτέλεσμα  νά μήν διδάσκεται  ή αντικειμενική επιστήμη καί οί πραγματικές αλήθειες  νά αποκρύπτονται, αποσιωπούνται, ή παραβλέπονται. Μία από αυτές τίς επιστήμες είναι καί ή αρχαιολογία  ή  οποία  εν  προκειμένω μάς ενδιαφέρει τά  μέγιστα καθ’ ότι  εμπλέκεται άμεσα στίς θεωρίες τών «επιστημόνων» πού  είδαμε, Ινδοευρωπαϊστών, Φοινικιστών καί Αφροκεντριστών.

 Εδώ ακριβώς φαίνεται  ότι όλοι τους εκτελούν διατεταγμένη καί έμμισθη υπηρεσία, άν δέν πάσχουν από μαλάκυνση εγκεφάλου.

Τέλος, … έχω  δύο  ερωτήσεις γιά τούς κυρίους  αυτούς “επιστήμονες” αλλά  καί  γιά  τούς  «φιλέλληνες»  φιλο-Ινδοευρωπαϊστές, Φοινικιστές καί  Αφροκεντρίζοντες, φιλοΣημίτες.    Ερώτηση 1η   Κάθε φορά, ή Ινδο-ευρωπαϊκή φυλή, ξεκινά από τίς  πιό  απίθανες  περιοχές τού  πλανήτη, ποτέ  όμως  από  τόν Ελλαδικό   ή   Μεσογειακό   χώρο.  Μήπως  είναι   κι’ αυτό  ένα  στοιχείο πού μπορεί κανείς ν’ αντιληφθεί τίς σκοπιμότητες   καί  τίς βλέψεις  οί  οποίες  κρύβονται  πίσω από  τήν  Ινδοευρωπαϊκή  θεωρία ;                                         

Ερώτηση 2η:  Γιατί αυτοί οί Ινδοευρωπαίοι, όντες κτηνοτρόφοι, άφησαν  τίς πλούσιες πεδιάδες  καί βοσκοτόπια τής Ουκρανίας καί Ουγγαρίας καί κατέβηκαν καί εγκατεστάθησαν στά ξερονήσια τού Αιγαίου;

’Επίλογος

Ηταν απαραίτητη ή ανάλυσις τών ψεύδο-θεωριών τών εκτός (καί εντός) τής Ελλάδος, ψευδο-επιστημόνων τούτων διά νά καταστή κατανοητός ό σκοπός αυτών από τούς αναγνώστες μας έστω καί μέ αυτά τά ολίγα πού διατυπώσα-με στίς αμέσως προηγούμενες σελίδες. ‘Η επίπονος καί συστηματική  διαστ-ρέβλωσης τών  επιστημών, τής  ιστορίας, ανθρωπολογίας, καί  αρχαιολογίας  από  αυτούς  τούς  κυρίους «επιστήμονες’’ αποβλέπει   (επαναλαμβάνομεν εδώ) απλώς Νά παύση ή ‘Ελληνικότης νά θεωρείται  ή μητρική πηγή τού δυτικού καί πανανθρωπίνου  πολιτισμού.

———————————————————-

(1) «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΣΥΝΙΣΤΩΣΑ», Γ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ, Εκδόσεις  ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Αθήναι 2001

(2) «Η  ΜΑΓΙΚΗ  ΓΛΩΣΣΑ»     ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΑΛΗ,   Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Αθήναι  1997.                                                                    

(3) «ΠΟΙΟΙ  ΗΣΑΝ», Γ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ, Εκδόσεις  ΠΕΛΑΣΓΟΣ, Αθήναι.  

(4) «Οί ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ» Γ. ΓΕΩΡΓΑΛΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΠΕΛΑΣΓΟΣ,  ΑΘΗΝΑΙ 2000.

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΥΛΗ κατά την επιστήμη

 Τo Hubble παρουσιάζει τον πρώτο τρισδιάστατο χάρτη της «σκοτεινής ύλης» του Σύμπαντος O χάρτης απεικονίζει την αόρατη «σκαλωσιά» πάνω στην οποία σχηματίστηκαν τα άστρα

Λονδίνο: Διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποίησε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble για να δημιουργήσει τον πρώτο τρισδιάστατο χάρτη της «σκοτεινής ύλης», του αόρατου υλικού που αντιστοιχεί στο 80% του Σύμπαντος.

 Η σκοτεινή ύλη επιβεβαιώνεται ότι αποτέλεσε τη «σκαλωσιά» πάνω στην οποία σχηματίστηκαν όλοι οι ορατοί γαλαξίες. Η σκοτεινή ύλη δεν μπορεί να γίνει άμεσα ορατή καθώς δεν απορροφά και δεν εκπέμπει ανιχνεύσιμη ακτινοβολία -η πρώτη επιβεβαίωση της ύπαρξής της ήρθε μόλις πέρυσι. Αν και η σύστασή της παραμένει άγνωστη, η συνολική της μάζα στο Σύμπαν εκτιμάται ότι είναι πέντε φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της «κανονικής» ύλης. Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η κανονική ύλη συγκεντρώθηκε γύρω από συσσωματώματα σκοτεινής ύλης λόγω της βαρυτικής τους έλξης και σχημάτισε τα άστρα και τους γαλαξίες που παρατηρούμε σήμερα. Η τελευταία μελέτη, που δημοσιεύεται στο περιοδικό Science, θεωρείται η ισχυρότερη επιβεβαίωση μέχρι σήμερα για τη θεωρία ότι η κατανομή της κανονικής ύλης ακολουθεί την κατανομή της σκοτεινής ύλης. Η δημιουργία του νέου χάρτη ήταν πραγματική πρόκληση, σαν να προσπαθούσαν οι ερευνητές να χαρτογραφήσουν μια πόλη βασιζόμενοι αποκλειστικά σε νυχτερινές αεροφωτογραφίες. Ο χάρτης βασίστηκε σε μετρήσεις μισού εκατομμυρίου μακρινών γαλαξιών. Τα δεδομένα προήλθαν από τη μεγαλύτερη μέχρι σήμερα απογραφή των άστρων του Σύμπαντος, τη Μελέτη Κοσμικής Εξέλιξης (Cosmic Evolution Survey ή COSMOS), που καλύπτει μια περιοχή του ουρανού εννέα φορές μεγαλύτερη από το φαινόμενο μέγεθος της Σελήνης. Καθώς το φως των γαλαξιών ταξίδευε μέχρι το Hubble, πέρασε μέσα από συγκεντρώσεις σκοτεινής ύλης. Η βαρυτική έλξη της σκοτεινής ύλης εξέτρεψε το φως από την κανονική του πορεία όπως θα το εξέτρεπε και ένας φακός. Η ανεπαίσθητη παραμόρφωση της εικόνας των γαλαξιών αποκάλυψε στους ερευνητές την κατανομή της σκοτεινής ύλης που προκάλεσε την παραμόρφωση. «Είναι καθησυχαστικό το πώς ο χάρτης μας επιβεβαιώνει τις στάνταρτ θεωρίες για το σχηματισμό δομών» σχολιάζει ο Ρίτσαρντ Μάσεϊ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Ο Μάσεϊ διευκρινίζει πάντως ότι η τελευταία μελέτη δεν δίνει μόνο απαντήσεις, αλλά δημιουργεί και νέα ερωτήματα. «Η γενική εικόνα είναι η αναμενόμενη, ωστόσο σε μικρότερη κλίμακα υπάρχουν ορισμένες ανακολουθίες», αναφέρει. Οι ερευνητές περίμεναν οι συγκεντρώσεις σκοτεινής ύλης να συνοδεύονται πάντα και από ορατή ύλη. Στον χάρτη, ωστόσο, υπάρχουν και ανεξάρτητα συσσωματώματα σκοτεινής ύλης, μακριά από οποιονδήποτε ορατό σχηματισμό. Οι αστρονόμοι θα πρέπει τώρα να ελέγξουν αν οι ανακολουθίες αυτές οφείλονται σε λάθη στις παρατηρήσεις του Hubble, ή αν πρόκειται για πραγματικούς σχηματισμούς, που θα αναγκάσουν τους επιστήμονες να τροποποιήσουν τα θεωρητικά τους μοντέλα.

ΓΙΓΑΝΤΕΣ – ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ

Οι Γίγαντες γεννήθηκαν από το σώμα της Γης όταν έσταξε πάνω του αίμα από την πληγή του Ουρανού μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Με τον ίδιο τρόπο γεννήθηκαν και οι Ερινύες και οι Μέλιες Νύμφες. Οι Γίγαντες ήταν όντα τρομακτικά και υπερφυσικά. Είχαν μορφή ανθρώπου μα ήταν τρομεροί στην όψη, πελώριοι στο ανάστημα και ακαταμάχητοι στη δύναμη. Το σώμα τους ήταν φολιδωτό και κατέληγε σε ουρά σαύρας. Είχαν πυκνά μαλλιά και μακριά γένια. Στα τριχωτά χέρια τους κρατούσαν μακριά και λαμπερά ακόντια. Μολονότι είχαν θεϊκή καταγωγή ήταν θνητοί ή τουλάχιστον για να σκοτωθούν έπρεπε να χτυπηθούν ταυτόχρονα από ένα θεό και ένα θνητό. Άλλες παραδόσεις έλεγαν ότι κάποιοι από τους Γίγαντες ήταν αθάνατοι όσο πατούσαν στο έδαφος όπου είχαν γεννηθεί. Επικρατέστερο μέρος για τη γέννησή τους είναι η Παλλήνη της Χαλκιδικής, μια περιοχή εξαιρετικά άγρια

Οι Γίγαντες ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Υπολογίζονται γύρω στους εκατό. Κατοικούσαν στις δυτικές ακτές του Ωκεανού όπου συχνά τους επισκέπτονταν οι θεοί και έπαιρναν μέρος στα συμπόσιά τους. Αυτό γινόταν στις γιορτές όταν οι Γίγαντες πρόσφεραν εκατόμβες. Ακόμα και στο δρόμο, όταν τους συναντούσαν οι θεοί, πήγαιναν μαζί τους. Η δύναμη των Γιγάντων ήταν αφάνταστη. Μπορούσαν να ξεκολλούν με ευκολία βράχους ολόκληρους και να τους εκσφενδονίζουν μακριά.

Η Γη ήταν οργισμένη από την τύχη που είχαν οι Τιτάνες μετά το τέλος της Τιτανομαχίας. Μολονότι είχε βοηθήσει τον εγγονό της με κάθε τρόπο για να επικρατήσει, δεν άντεχε να βλέπει τους γιους και τις κόρες της φυλακισμένους στα Τάρταρα. Έτσι, όταν είδε την τεράστια δύναμη που είχαν οι Γίγαντες, τους ξεσήκωσε σε πόλεμο εναντίον των Ολυμπίων. Ο Δίας και τα αδέρφια του έπρεπε να περάσουν άλλη μια δοκιμασία. Ξέσπασε μια τρομερή μάχη που έμεινε γνωστή με το όνομα Γιγαντομαχία.

Η επίθεση των Γιγάντων μάλιστα έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση. Ξαφνικά οι θεοί του Ολύμπου δέχτηκαν βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι Γίγαντες ξερίζωναν τα βουνά και τα τοποθετούσαν το ένα πάνω στο άλλο για να σκαρφαλώσουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, εκεί όπου ήταν χτισμένα τα θεϊκά παλάτια. Η Γη και ο Ουρανός αναστατώθηκαν. Έγινε σωστή κοσμοχαλασιά: στεριές βούλιαζαν και ποτάμια άλλαζαν πορείες. Οι οροσειρές τραντάζονταν συθέμελα και σαν φύλλα δέντρων έτρεμαν ο Όλυμπος, η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως.

Οι θεοί του Ολύμπου ζώστηκαν τα άρματα και ετοιμάστηκαν για πόλεμο. Αρχηγός στο θεϊκό στρατόπεδο ήταν ο Δίας, οπλισμένος όχι μόνο με την αστραπή και τον κεραυνό, όπως στην Τιτανομαχία, αλλά και με την αιγίδα, το δέρμα κατσίκας που είχε πάνω το κεφάλι της Γοργόνας. Η τρομερή μορφή της έσπερνε τον πανικό ή απολίθωνε όποιον την αντίκριζε.

Πλάι του πιστή σύμμαχος η κόρη του η Αθηνά, η θεά των μαχών, που μόλις είχε γεννηθεί πάνοπλη από το τεράστιο κεφάλι του. Φορώντας την πανοπλία της και με το γοργώνειο στο στήθος πολέμησε καλύτερα και από άντρας. Γι’ αυτό ο Ζευς (Δίας) ονομάστηκε γιγαντοφόνης και γιγαντολέτωρ και η Αθηνά προσονομάστηκε γιγαντολέτειρα, δηλαδή αυτοί που σκότωσαν τους Γίγαντες. Παραστάτες του Δία ήταν η Νίκη και η φοβερή μάνα της η Στύγα. Πρωτοπαλίκαρά του ήταν ο Ποσειδώνας, ο Απόλλωνας και ο Ήφαιστος ,που σε κάποια στιγμή που είδε κουρασμένο τον Ήλιο τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα. Μα και οι θεές πρόσφεραν με κάθε τρόπο τη βοήθειά τους, η Ήρα, η Αφροδίτη, η Άρτεμη, η Εκάτη και οι Μοίρες. Μόνο η Δήμητρα δε συμμετείχε στον αγώνα αυτόν γιατί είχε ιδιαίτερη συγγένεια με τη Γη, προστάτευε τους καρπούς που φύτρωναν στο ιερό της χώμα.

Καθένας θεός και καθεμιά θεά σκότωσαν έναν ή περισσότερους από τους Γίγαντες που οι πιο γνωστοί ήταν ο Πορφυρίωνας, ο Αλκυονέας, ο Εγκέλαδος, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλυτίας, ο Πολυβώτης, ο Πάλλας, ο Ιππόλυτος, ο Γρατίωνας, ο Άγριος και ο Θέωνας. Ο πόλεμος κρατούσε πολύ καιρό μα με κανέναν τρόπο οι Ολύμπιοι δεν μπορούσαν να νικήσουν. Τότε η Αθηνά έμαθε τον πανάρχαιο χρησμό που έλεγε πως οι Γίγαντες θα χαθούν μόνο αν κάποιοι θνητοί πολεμήσουν στο πλάι των αθανάτων. Μόλις το άκουσε ο Δίας έστειλε την Αθηνά να φωνάξει δυο θνητούς γιους του, τον Ηρακλή τον οποίο είχε αποκτήσει με την Αλκμήνη και τον Διόνυσο που τον γέννησε με τη Σεμέλη. Η Γη αμέσως άρχισε να ψάχνει ένα μαγικό βοτάνι που θα έκανε ατρόμητους τους Γίγαντες από τα βέλη των θνητών. Ο Δίας για να την καθυστερήσει απαγόρευσε στον Ήλιο, τη Σελήνη και την Αυγή να ανατείλουν. Έτσι, επικράτησε για πολλές μέρες σκοτάδι μέχρι που ο Δίας βρήκε πρώτος το μαγικό βοτάνι και το κατέστρεψε. Έτσι η πορεία προς τη νίκη ξεκίνησε. Σε λίγο κατέφθασε ο Ηρακλής που υπήρξε ο πολυτιμότερος σύμμαχος της Αθηνάς σ’ αυτόν τον αγώνα και με τα βέλη του σκότωσε πάρα πολλούς Γίγαντες. Μάλιστα, επειδή ήταν γιος του Δία, μπορούσε όταν κουραζόταν από την πολύωρη μάχη, ν’ ανεβαίνει στο άρμα του θεϊκού πατέρα του. Ο Διόνυσος ήρθε με τη συνοδεία του, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες, καβάλα πάνω σε γαϊδούρια που με τους κρότους και τα γκαρίσματά τους πολλές φορές τρόμαζαν τους Γίγαντες. Ένα άλλο όπλο του Διόνυσου ήταν και ο θύρσος, το σύμβολό του, ένα μακρύ ραβδί στολισμένο με κισσό. Οι δυο γιοι του Δία για τη γενναιότητα και το θάρρος που έδειξαν στη Γιγαντομαχία ανταμείφθηκαν και έγιναν αθάνατοι.

Οι αρχαίοι μυθογράφοι ασχολήθηκαν με τη Γιγαντομαχία και μέσα από τα έργα τους μας περιγράφουν πολλές σημαντικές σκηνές της.

Ο Ηρακλής χτύπησε πρώτα με το τόξο του τον Αλκυονέα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος από τους Γίγαντες και σύμφωνα με μια παράδοση, ο αρχηγός τους. Ο Αλκυονέας έπεσε κάτω με τρομερό κρότο. Αλλά τη στιγμή που ο ήρωας πανηγύριζε για την επιτυχία του, τον είδε να σηκώνεται πάλι υψώνοντας απειλητικά το τεράστιο κορμί του.

Ήταν μάλιστα έτοιμος να εκτοξεύσει στον Ηρακλή έναν τεράστιο βράχο που βρισκόταν δίπλα του. Ευτυχώς η Αθηνά κατάφερε να τον εμποδίσει. Μετά εξήγησε στον Ηρακλή που ακόμη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του, ότι ο Αλκυονέας ήταν αθάνατος όσο πατούσε στο χώμα που τον γέννησε. Τότε ο ήρωας φορτώθηκε στις στιβαρές πλάτες του το Γίγαντα, τον μετέφερε έξω από το πεδίο της Φλέγρας όπου είχε γεννηθεί και τον εξόντωσε τελειωτικά με τα βέλη του. Οι κόρες του, οι Αλκυονίδες, απελπισμένες από το θάνατο του πατέρα τους, ρίχτηκαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν σε πουλιά (τις αλκυόνες).

Ο Πορφυρίωνας που φιλοδοξούσε να εξουσιάσει τη Δήλο και τους Δελφούς και η Γη του είχε υποσχεθεί να τον ζευγαρώσει με την Ήβη, την κόρη της Ήρας, παρακολουθούσε την εξόντωση του αδερφού του και όρμησε να εκδικηθεί τον Ηρακλή. Και σίγουρα ο τρομερός Γίγαντας θα καταπλάκωνε μ’ ένα βουνό τον ήρωα. Ευτυχώς όμως ο Δίας μηχανεύτηκε ένα κόλπο την τελευταία στιγμή. Διέταξε την Αφροδίτη να κυριέψει το Γίγαντα με ερωτικό πάθος για την Ήρα που βρισκόταν εκεί κοντά. Η Αφροδίτη έστειλε το γιο της τον Έρωτα εναντίον του Πορφυρίωνα και ξαφνικά αυτός αδιαφορώντας για τον Ηρακλή άρχισε να κυνηγάει την Ήρα για να σμίξει μαζί της. Τη στιγμή ακριβώς που είχε συλλάβει τη θεϊκή βασίλισσα και είχε σκίσει τα μεγαλόπρεπα πέπλα της, ο Ηρακλής βρήκε την ευκαιρία να τον εξοντώσει με το βέλος του.

Ανάλογο ρόλο έπαιξε και η ίδια η Αφροδίτη στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας. Σε μια δύσκολη στιγμή που δεκαπέντε Γίγαντες είχαν περικυκλώσει απειλητικά τον Ηρακλή, αυτή μετέφερε με τη θεϊκή δύναμή της τον ήρωα σ’ ένα σπήλαιο. Κατόπιν, έδειξε το καταπληκτικό της σώμα στους Γίγαντες. Αυτοί μονομιάς κυριεύτηκαν από ερωτικό πάθος και άρχισαν να τρέχουν πίσω από τη θεά. Η Αφροδίτη τους οδήγησε έτσι στη σπηλιά όπου είχε κρύψει τον Ηρακλή. Επειδή οι Γίγαντες δε χωρούσαν να περάσουν όλοι μαζί την είσοδο της σπηλιάς, έμπαιναν μέσα ένας ένας. Ο Ηρακλής με μεγάλη ευκολία κατάφερε να τους εξοντώσει και τους δεκαπέντε. Η Αθηνά, πολεμική θεά, δεν κατέφυγε σε τέτοια γυναικεία κόλπα. χρησιμοποιώντας το δόρυ και το ακόντιό της πολέμησε αντρίκεια. Στην αρχή πάλευε πολλές ώρες με τον Πάλλαντα. Ο Γίγαντας ήταν τρομερά δυνατός, όμως η Αθηνά χρησιμοποιώντας πολεμικά κόλπα και έξυπνη στρατηγική κατάφερε να τον εξοντώσει. Στη συνέχεια τον έγδαρε και από το δέρμα του κατασκεύασε τη δική της αιγίδα, που την έκανε ατρόμητη.

Ο Εγκέλαδος, όταν είδε το φριχτό τέλος του Πάλλαντα, το έβαλε στα πόδια. Η Αθηνά όμως τον αντιλήφθηκε και τον καταδίωξε. Επειδή δυσκολευόταν να τον φτάσει, άρπαξε τη Σικελία και την πέταξε κατά πάνω του. Το νησί βρήκε το στόχο του και καταπλάκωσε το Γίγαντα. Έτσι εξηγούνταν από τους αρχαίους οι εκρήξεις της Αίτνας, που δεν ήταν τίποτα άλλο από τα τινάγματα του Εγκέλαδου που ψυχομαχούσε.

Μια παρόμοια περιπέτεια με τον Εγκέλαδο είχε και ο Πολυβώτης. Αυτόν ανέλαβε να τον αντιμετωπίσει ο Ποσειδώνας. Η μάχη μέσα στη θάλασσα ήταν τρομερή. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και κόντευαν να φτάσουν τα παλάτια του Ουρανού, ψηλά στον Αιθέρα. Ο Ποσειδώνας όμως είχε το προνόμιο ότι βρισκόταν στο δικό του χώρο, μέσα στο υγρό του βασίλειο. Με το όπλο που του είχαν χαρίσει οι Κύκλωπες, την τρομερή τρίαινα, κατάφερε να τρυπήσει πολλές φορές το κορμί του Γίγαντα. Το αίμα του κυλούσε ασταμάτητα και κοκκίνισε ολόκληρη τη θάλασσα· μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα τράπηκε σε φυγή. Ο θαλασσοσείστης Ποσειδώνας όμως άρπαξε ένα κομμάτι από την Κω, το πέταξε με μεγάλη δύναμη στον Πολυβώτη και τον πλάκωσε. Το κομμάτι της Κω που καταπλάκωσε το Γίγαντα είναι το γνωστό νησάκι Νίσυρος. Στη Γιγαντομαχία έλαβε μέρος και ο Απόλλωνας, ο γιος του Δία από τη Λητώ. Πιο γνωστή είναι η μάχη που έδωσε με το Γίγαντα Εφιάλτη. Τα μαγικά του βέλη έπεφταν σαν βροχή πάνω στο τρομερό τέρας. Στην αρχή ο Εφιάλτης έμοιαζε να μην καταλαβαίνει τίποτα. Ο Ηρακλής όμως που είχε μάθει από την Αθηνά όλα τα μυστικά για την εξόντωση των εχθρών, έτρεξε για να βοηθήσει. Ο Εφιάλτης ήταν ένας από τους Γίγαντες για τους οποίους υπήρχε χρησμός ότι θα εξοντωνόταν μόνο αν τους χτυπούσε παράλληλα ένας θνητός και ένας αθάνατος. Έτσι όταν ο Απόλλωνας τόξευσε το αριστερό μάτι του Γίγαντα, ο Ηρακλής σημάδεψε το δεξί. Τότε ο Εφιάλτης, τυφλωμένος και με το αίμα να τρέχει σαν ποτάμι πάνω στα γένια του και το τεράστιο σώμα του, ξεψύχησε. Η Γη για να εκδικηθεί τον Ηρακλή άρχισε από τότε να στέλνει τη μορφή του Εφιάλτη στα όνειρα των θνητών.

Ο Διόνυσος μαζί με τους Σάτυρους έτρεψαν σε φυγή τον Εύρυτο. Ο γιος του Δία τον καταδίωξε και μ’ ένα χτύπημα του θύρσου του κατάφερε να σκοτώσει το Γίγαντα. Αλλά η λύσσα του ήταν τόσο μεγάλη ώστε παρακάλεσε τον πατέρα του να τον μεταμορφώσει σε λιοντάρι. Ο Δίας άκουσε το γιο του και έτσι σε λίγο ο Διόνυσος με μορφή λιονταριού κατασπάραξε το νεκρό Εύρυτο. Ο Πελώρεος που είδε το τέλος του αδερφού του βάλθηκε να εκδικηθεί το φονιά. Άρπαξε λοιπόν με μεγάλη ορμή το όρος Πήλιο και το εκτόξευσε ενάντια στον Διόνυσο, τους Σάτυρους και τους Κορύβαντες. Ευτυχώς που ο Άρης παρακολουθούσε τη σκηνή και έπιασε το βουνό στον αέρα. Έτσι γλίτωσε τον Διόνυσο και την παρέα του από βέβαιο θάνατο. Ο Ποσειδώνας στη συνέχεια κυνήγησε τον Πελώρεο και όταν τον είδε να πηδά μέσα στα νερά του Σπερχειού ποταμού για να γλιτώσει, τον χτύπησε με την τρίαινά του και τον σκότωσε.

Τον Ευρυμέδοντα, που σύμφωνα με μια παράδοση ήταν αυτός ο αρχηγός των Γιγάντων, τον σκότωσε ο ίδιος ο Δίας. Και να πώς έγινε η τρομερή πάλη μεταξύ τους: Ο Ευρυμέδοντας ήθελε να σκοτώσει ο ίδιος τον Δία έτσι ώστε σε περίπτωση νίκης των Γιγάντων, να γίνει αυτός ο κυρίαρχος του κόσμου. Έψαχνε λοιπόν μέσα στην αναταραχή τον αρχηγό των Ολυμπίων. Σε κάποια στιγμή διέκρινε τον αστραποβόλο κεραυνό και όρμησε με λύσσα εναντίον του. Η Γη προσπάθησε με κάθε τρόπο να βοηθήσει το γιο της. Έτσι έκανε να φυτρώσουν από το σώμα του χιλιάδες δηλητηριώδη φίδια. Ο Ευρυμέδοντας άρχισε μ’ όλη του τη δύναμη να χτυπά τον Δία, που όμως προστατευόταν από τη θεϊκή αιγίδα του. Σε κάποια στιγμή ο Δίας κατάφερε να βάλει το πρόσωπο της Γοργόνας μπροστά στα μάτια του Γίγαντα. Τότε αυτός κυριεύτηκε από τρόμο. Ο Δίας έριξε πάνω του τον κεραυνό και σε λίγο το κορμί του τυλίχτηκε στις φλόγες. Κόρη του Ευρυμέδοντα ήταν η Περίβοια, που ζευγαρώθηκε με τον Ποσειδώνα και έφερε στον κόσμο τον Ναυσίθοο, πατέρα του Αλκίνοου, του βασιλιά των Φαιάκων.

Ο Ήφαιστος στη διάρκεια της Γιγαντομαχίας χρησιμοποιούσε ως όπλα του τα διάφορα υλικά που είχε μέσα στο θεϊκό εργαστήρι του. Επάνω στη φωτιά έλιωνε διάφορα μέταλλα, όπως ατσάλι, σίδερο, χαλκό και πυρακτωμένα τα εκτόξευε στους Γίγαντες. Μ’ αυτόν τον τρόπο κατάφερε να εξοντώσει έναν πολύ επικίνδυνο Γίγαντα, τον Μίμαντα. Τη στιγμή που αυτός χτυπιόταν με τον Δία και την Αθηνά και τους είχε φέρει σε δύσκολη θέση, ο Ήφαιστος του έριξε βλήματα πυρακτωμένου σιδήρου. Τότε ο Γίγαντας ένιωσε το κορμί του να ζεματάει, άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε κάτω και κυλιόταν απελπισμένα στο έδαφος. Ο Δίας τότε βρήκε την ευκαιρία και τον πλάκωσε μ’ ένα βουνό. Από τότε είναι θαμμένος κάτω από το όρος Μίμαντας που βρίσκεται στις Ερυθρές απέναντι από τη Χίο. Ο φτερωτός Ερμής και σ’ αυτόν τον πόλεμο χρησιμοποίησε την πονηριά του. Κατέβηκε στον Άδη και ζήτησε από το θείο του, τον μελαψό Πλούτωνα, την κυνέα, που τον έκανε αόρατο. Πέταξε αμέσως πάλι στη χώρα της συμπλοκής και φορώντας το μαγικό κράνος πλησίασε τον Ιππόλυτο. Ο Γίγαντας άρχισε ξαφνικά να βλέπει τεράστιους βράχους να σηκώνονται μόνοι τους από τη γη και να πέφτουν επάνω του. Σε λίγο άρχισε να νιώθει τσιμπήματα, κλοτσιές, γροθιές σ’ όλο του το κορμί μα δεν έβλεπε κανέναν να βρίσκεται κοντά του. Τότε νόμισε πως τρελάθηκε από την οχλαγοή και τους κρότους και τράπηκε μόνος του σε φυγή. Ο Ερμής τον κυνήγησε και κατάφερε με μεγάλη ευκολία να τον αποτελειώσει.

Αλλά και οι υπόλοιπες θεές που πήραν μέρος στη Γιγαντομαχία κατάφεραν να δώσουν ένα χέρι βοήθειας στους βασικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, η Εκάτη κατάφερε ρίχνοντας αμέτρητους αναμμένους δαυλούς να εξοντώσει τον Κλυτία. Αυτός δεν προλάβαινε να αποφύγει τον έναν και αμέσως έφτανε ο άλλος δαυλός. Σε κάποια στιγμή που άφησε ελεύθερα τα χέρια του για να ξεκουραστούν, η Εκάτη του πέταξε μια βροχή αναμμένους δαυλούς. Ο Γίγαντας τυλίχτηκε στις φλόγες χωρίς να προλάβει ν’ αντιδράσει. Έτσι βρήκε φριχτό θάνατο. Επίσης, η Άρτεμη, η θεά του κυνηγιού, ρίχνοντας τα θεϊκά βέλη της σκότωσε τον Γρατίωνα. Τέλος, οι Μοίρες, οι κόρες του Δία, στάθηκαν στο πλευρό του εξοπλισμένες με τα χάλκινα ρόπαλά τους. Αυτές σκότωσαν τον Άγριο και τον Θέοντα. Ο φοβερός Αδαμάστορας βλέποντας τον έναν πίσω από τον άλλο τους αδερφούς του να εξουδετερώνονται από τους Ολύμπιους, σε μια τελευταία προσπάθεια διαφυγής από τη μοίρα άρπαξε ολόκληρη την οροσειρά της Ροδόπης και την έριξε καταπάνω τους. Ο Ήλιος που περνούσε εκείνη την ώρα με το άρμα του, την τελευταία στιγμή κατάφερε ν’ αλλάξει την πορεία των βουνών και έσωσε τους θεούς. Τότε αυτοί είδαν πως δεν ήταν εύκολο να τα βγάλουν πέρα με τον αδάμαστο Αδαμάστορα, παρά μόνον εάν ένωναν όλοι μαζί τις δυνάμεις τους. Όρμησαν λοιπόν επάνω του ο Δίας, ο Άρης, ο Ερμής, ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος και μαζί ο Ηρακλής και ο Διόνυσος και μετά από πολλές ώρες πάλης κατάφεραν να τον εξοντώσουν.

Όλους τους υπόλοιπους Γίγαντες τους ξέκανε με τον κεραυνό του ο Δίας και με τα βέλη του ο Ηρακλής. Όταν πια τους εξόντωσαν όλους, οι θεοί κάθισαν να ξαποστάσουν χαρούμενοι για τη νίκη τους. Αμέσως μετά άρχισαν να τακτοποιούν τα θεϊκά τους παλάτια που σχεδόν είχαν καταστραφεί ύστερα από τέτοια κοσμοχαλασιά.

Μετά από χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι συνέχιζαν να βρίσκουν μέσα στη γη κόκαλα από σκοτωμένους Γίγαντες. Έδειχναν βράχους που είχαν εκσφενδονίσει αυτοί ή οι θεοί, όπως ένα βράχο στη Λυκαονία, που έλεγαν πως τον είχε ρίξει ο Δίας· νησιά σαν τη Νίσυρο, τη Λήμνο και την Πορφυριώνη στην Προποντίδα· βουνά σαν τον Μίμαντα και ηφαίστεια σαν το Βεζούβιο και την Αίτνα που κρατούσαν στα σπλάχνα τους Γίγαντες. Άλλοι ιστορούν πως επίτηδες η Γη με στοργή είχε θάψει τους γιους της βαθιά κάτω από τα βουνά ή πως είχε μεταμορφώσει τους ίδιους σε βουνά.

Η ΜΗΤΕΡΑ ΦΥΣΗ

ΠΗΓΗ:  ASTRON [astron@astron.gr]

Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ φιλόξενη αγκαλιά στόν ηλιακό μας σύστημα (καί ίσως στό σύμπαν) είναι η Γή. Δεδομένου ότι τά διαπλανητικά ταξίδια μαζικής κλίμακος είναι απίθανο νά υλοποιηθούν πρίν περάσουν πολλοί αιώνες, η μοναδική μας επιλογή γιά νά ζήσωμε (κυριολεκτικώς) είναι αυτός ο πλανήτης τόν οποίον τώρα κατοικούμε (=καταστρέφομε) καί αυτός, όχι ολόκληρος (δέν μπορούμε νά ζήσωμε σέ υψόμετρο άνω τών 4.000 μέτρων, στίς ερήμους, στούς ωκεανούς, στούς πόλους).

Ο ανωτέρω καί μόνον συλλογισμός (μόνη λύσις)  είναι ικανός νά μάς οδηγήση εις τό συμπέρασμα ότι, η μητέρα μας είναι η μητέρα ΦΥΣΙΣ, αυτήν τήν οποίαν ενώ εμείς καθημερινώς περιφρονούμε, βιάζομε, λεηλατούμε, κάποιοι σοφοί άνθρωποι, πού κατοίκησαν σ’ αυτήν τήν ευνοημένη γωνιά τού πλανήτου μερικές χιλιετίες πρίν, οι γνωστοί «αρχαίοι ημών πρόγονοι», είχαν ΘΕΟΠΟΙΗΣΕΙ. Ίσως επειδή είχαν εμπειρίες από απώτερες πλανητικές καταστροφές (κατακλυσμοί Ωγύγου, Δευκαλίωνος), ίσως επειδή ήσαν συνετώτεροι έναντι ημών, ίσως επειδή δέν είχαν τήν «εξασφάλισι» τού «παραδείσου» (επιτρέπεται νά ασελγώ επί τού περιβάλλοντος, εφ’ όσον στό τέλος μέ κάποια μετάνοια, προσευχή, τάμα, δωρεά, στόν «θεό» – τών χριστιανών- θά …σωθώ !!!!!!), ίσως επειδή ήσαν σοφότεροι (τό τελευταίο τό αναγνωρίζουν οι μελετητές τών επιστημών, εις τήν πλειοψηφίαν των αλλοδαποί).

Στήν Αρχαία Ελλάδα υπήρχαν «θεοί» καί «θεές» γιά κάθε στοιχείο τής φύσεως (πανθεϊσμός, κάθε τί θεϊκό, ο άνθρωπος μέρος τού σύμπαντος, ο άθρωπος «θεϊκός» ) καί σεβασμός στίς δυνάμεις καί στά στοιχεία τής ΦΥΣΕΩΣ. Εγράφησαν καί εψάλλοντο ύμνοι γιά τήν ΦΥΣΙΝ.

Σήμερα στήν ίδια χώρα, ψάλλονται ύμνοι γιά αλλοεθνείς «ήρωες», γιά ανθρώπους οι οποίοι υπήρξαν αρνητές τής ζωής, γιά ανθρώπους οι οποίοι κατεσηκοφάντησαν τούς γεννήτορες τού πολιτισμού. Σήμερα, κυρίως στήν πατρίδα μας αλλά καί σέ άλλες «πολιτισμένες χώρες», οι άνθρωποι προσκυνούν εικόνες, ασπάζονται ζώνες καί ξύλα, φιλούν ταριχευμένα λείψανα, επαφίονται στήν «θαυματουργή» ικανότητα τού «αγιασμένου» (από κάθε άλλο παρά αγίους) ύδατος, άγονται από ικανούς ελπιδεμπόρους, πλανευτές, γητευτές, δημαγωγούς, πλανητάρχες, ποιμένες.

Η ΦΥΣΙΣ δέν εκδικείται, δέν έχει τέτοια χαρακτηριστικά (όπως έχουν κάποιοι «σύγχρονοι θεοί»). Η ΦΥΣΙΣ λειτουργεί ακολουθόντας τούς δικούς αιωνίους συμπαντικούς φυσικούς νόμους. Κατά κάποιον τρόπον «αμύνεται», ή ακριβέστερον «προσαρμόζεται». Η ΦΥΣΙΣ «μεταλλασομένη», θά συνεχίση νά υπάρχη. Ο άνθρωπος, μή δυνάμενος νά ζήση στίς νέες «μεταβολές» μοιρέως θά εξαφανισθή, ίσως καί ολοσχερώς από τόν πλανήτη Γή. Καί η μητέρα Γη, η ΓΑΙΑ, κάποια χιλιετίες ή χιλιετίες χιλιετιών αργότερα, θά δημιουργήση μία άλλη μορφή ζωής, ίσως ευφυέστερη καί συνετώτερη από τήν σημερινή.

Τό πρόβλημα δέν τό έχει η ΦΥΣΙΣ. Τό έχει ο άφρων άνθρωπος, μέ τήν «πολιτική» του, μέ τήν συμπεριφορά του, μέ τίς δοξασίες του περί ζωής καί ΦΥΣΕΩΣ.

ΟΙ ΟΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

1) Η ΥΛΙΚΗ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ κατά την επιστήμη.

Η Ατομική ουσία λέγεται και Μεριστή Ουσία γιατί επιμερίζεται σε άπειρο πλήθος ΑΤΟΜΩΝ. Τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας έχουν κέντρο και περιφέρεια. Το κέντρο τους (που είναι η ισχύς των Ατόμων) είναι ο Νόμος της Κινήσεως και περιφέρειά τους (που είναι το Είναι των ατόμων) είναι ο Νόμος της ζωής. Η ατομικη (ή μεριστη) ουσια αποτελεί την ΥΛΗ του Σύμπαντος. Τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγμές δηλαδή ως μαθηματικά σημεία χωρίς διαστάσεις και έχουν κέντρο και περιφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινήσεως. Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής. Με την εμφάνιση των ατόμων στην Φύση (δηλαδή στην ενεργητική κατάσταση) εκ του Χάους, ο μεν Νόμος της Κινήσεως ουδέποτε καταπαύει τη δράση του με την οποία συνεχώς επεκτείνει τις δυναμικότητες της ατομικής ουσίας, ενώ ο Νόμος της Ζωής είναι εκείνος που τηρεί την ατομικότητα του κάθε ατόμου διακεκριμένη έναντι των άλλων ατόμων. Ο Νόμος της Κινήσεως του ατόμου (που η δράση του είναι αδιάλειπτη) προκαλεί από το Είναι των ατόμων την εκδήλωση του Νόμου της Θερμότητας. Η θερμότητα καθίσταται η φυγόκεντρη([1]) δύναμη του ατόμου, ενώ η κίνηση καθίσταται η κεντρομόλα δύναμή του.

Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι τα ΑΤΟΜΑ της ατομική ουσίας είναι πραγματικά άτμητα και δεν ταυτίζονται με τα άτομα που μας είναι γνωστά από την επιστήμη τα οποία δεν είναι άτμητα (διασπώνται). Τα άτομα που μελετάει η επιστήμη αποτελούνται, ως γνωστό, επίσης από κέντρο (που ονομάζεται πυρήνας του ατόμου) και περιφέρεια (που ονομάζεται φλοιός του ατόμου), όπως ακριβώς δέχεται και η μυσταγωγική φιλοσοφία για τα ΑΤΟΜΑ της ατομικής ουσίας. Το κέντρο των ατόμων που εξετάζει η επιστήμη (ο πυρήνας), έχει θετικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από στοιχειώδη σωματίδια τα οποία ονομάζονται ναπολεόνια ενώ η περιφέρειά τους (ο φλοιός) έχει αρνητικό ηλεκτρικό φορτίο και αποτελείται από τα άλλα στοιχειώδη σωματίδια τα οποία περιστρέφονται αδιάλειπτα γύρω από τον πυρήνα και ονομάζονται ηλεκτρόνια. Τα στοιχειώδη σωματίδια που αποτελούν την εσωτερική δομή των ατόμων συγκροτούνται και αυτά από άλλα υποσωματίδια που ονομάζονται κούρκα, τα οποία θεωρούνται σημειακά (δηλαδή δεν έχουν διαστάσεις) όπως σημειακά θεωρούνται και τα ΑΤΟΜΑ που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία αλλά δεν γνωρίζουμε αν τα κουώρκς ταυτίζονται με τα άτομα της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

2) Ο αιθέρας ή Συνεχής ουσία

Ο αιθέρας ή Μονάδα ή Μονάδα 3([2]) είναι η αΐδιος Συνεχής ή Αμέριστη Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Η ατομική ουσία για να ενεργήσει έπρεπε να βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο, γιατί αλλιώς κάθε επέκταση των δυναμικοτήτων της θα ήταν ακατανόητη. Έτσι βρέθηκε σε χώρο και ο Χώρος αυτός είναι η άλλη αϊδια ουσία η πάντοτε συνεχής προς τον εαυτόν της. Η άλλη ουσία επειδή είναι συνεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν είναι συνεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέχει κάτι τι το μετρητό και το οποίο δίδει την έννοια της διαστάσεως και όχι το περιεχόμενο κάποιου άλλου. Επομένως ο Χώρος, είναι η εύδιος συνεχής ουσία, είναι η Μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα (όπως την αποκαλούσαν οι Πυθαγόρειοι).

Η Μονάδα ή Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κόσμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της Ατομικής προκαλεί  την συγκρότηση των μορφών αλλά και την αποσύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετικός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύτητα Μεταμορφωτικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής Ουσία ορίζεται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πάντα γίνονται και είναι συνεχής προς εαυτήν κατ’ αντίθεση με την άλλη ουσία την ατομική. Εκ της Μονάδος ή Συνεχούς Ουσίας εκδηλώνεται ο Νόμος της Ενεργείας. Ενέργεια είναι εκείνο που συνθέτει τις μορφές των κόσμων με την συμβολή των ατόμων της μεριστής ουσίας και κατόπιν τις αποσυνθέτει για να τους δώσει έτσι την ικανότητα της αρτιότερης διάπλασής τους με την συνεχή τους μεταμόρφωση, είναι δηλαδή η δραστική λειτουργία της συνεχούς ουσίας ή Μονάδος. Η Ενέργεια είναι νόμος της συνεχούς ουσίας δηλ. του χώρου και δεν πρέπει να συγχέεται με την κίνηση που είναι νόμος της μεριστής (ατομικής) ουσίας. Στην Φυσική ο όρος «ενέργεια» σχετίζεται άμεσα με την κίνηση ή με την θέση ενός σώματος σε σχέση με το σύστημα αναφοράς του και τα άλλα σώματα. Συνεπώς δεν πρέπει να συγχέεται η ενεργητική δράση της Μονάδος με την έννοια της ενέργειας από την Φυσική. Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος γιατί α) εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ουσίας αυτής καθιστά αδύνατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν έχει τέλος.

Εκ του νόμου της ενέργειας της συνεχούς ουσίας προέρχεται η λειτουργία του φωτός, τόσο του υλικού όσο και του πνευματικού. Ο νόμος του φωτός είναι παράγωγο του νόμου της ενέργειας σ’ όλα τα επίπεδα των κόσμων ακόμα και στα πνευματικά. Το φως, ως νόμος της συνεχούς ουσίας, δεν θα εκδηλωνόταν σε συλλειτουργία αν δεν συνεργαζόταν η ουσία αυτή με την ατομική ουσία από την οποία εκπορεύεται ο νόμος της θερμότητας. Όπου υπάρχει συλλειτουργία φωτος της συνεχούς ουσίας εκεί υπάρχει και η λειτουργία του νόμου της θερμότητας και του νόμου της κινήσεως της ατομικής ουσίας. Κανένας από αυτούς τους νόμους (φωτός, θερμότητας, κίνησης) δεν μπορεί να εμφανισθεί χωριστά στις λειτουργίες των πνευματικών φύσεων.

Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι οι όροι Ενέργεια και Χώρος της μυσταγωγικής φιλοσοφίας, δεν αντιστοιχούν με τους όρους «Ενέργεια» και «Χώρος» της επιστήμης. Συγκεκριμένα: Η Ενέργεια, κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία, είναι ιδιότητα της Συνεχούς Ουσίας δηλαδή του Χώρου, συνεπώς προσεγγίζει τον όρο «δυναμικό πεδίο» της Φυσικής το οποίο θεωρείται ως η διαφοροποίηση του χώρου η οποία (διαφοροποίηση του χώρου)  προκαλεί επιδράσεις και ενέργειες (δράση) σε υλικά σώματα που βρίσκονται μέσα σ’ αυτό. Ο Χώρος, κατά την επιστήμη, θεωρείται ως κενό και ουδεμία σχέση έχει με την ενέργεια, αλλά συνδυάζεται με τον χρόνο, με αποτέλεσμα η επιστήμη να μιλάει για χωροχρόνο ή χωροχρονικό συνεχές.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γονιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έννοια του αιτίου.

---

[1] Οι όροι “φυγόκεντρος* δύναμη & κεντρομόλος* δύναμη”  (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

[2] Η Μονάδα 3 είναι η δεύτερη μονάδα νοούμενη με την ποιοτική της έννοια. Ιδέ σχετικά στο Θέμα 24 «Πυθαγόρειος Αριθμολογία»

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ

 Ατέρμων ΚΙΝΗΣΗ και Αέναη ΖΩΗ συνεργαζόμενες μετά Θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ διαμορφώνουν τους Κόσμους (έλεγε ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος).

Από την ανωτέρω φράση συνάγεται ότι η διαμόρφωση των Κόσμων του Απείρου είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της ατέρμονης ΚΙΝΗΣΕΩΣ και της αέναης ΖΩΗΣ[1] μετά της θειοτάτης ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ[2] οι οποίοι συνιστούν την ιερή τριάδα κατά την κοσμοθέαση των Πυθαγορείων. Η ιερή αυτή τριάδα εμπεριέχει την δράση του Πατρός, της Μητρός και του Υιού από την οποία εκπορεύτηκε το Σύμπαν. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινιστεί ότι οι όροι Φύση, Σύμπαν και Παν ή μέγα Παν είναι ταυτόσημοι ενώ ο όρος Κόσμος που σημαίνει διάκοσμος είναι κάτι διαφορετικό. Κόσμοι είναι τα επιμέρους τμήματα της Φύσεως τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους, ανάλογα με την αφετηρία της διαμορφώσεώς τους κατά την πορεία εξελίξεως του Σύμπαντος.

Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Η ΜΗΤΗΡ.

Ο ΠΑΤΗΡ είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο του Χάους, είναι τάση προς μεταβολή της ουσίας του Χάους η οποία συνετέλεσε στην εκπόρευση του μεγάλου Παντός (της Φύσεως), είναι η ατέρμον ΚΙΝΗΣΗ του Παντός, η οποία ουδέποτε καταπαύει την δράση της, και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την τάση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων[3] της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου (της Φύσεως) είναι τέλος ο νόμος της κινήσεως της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση του Πατρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η τάση προς μεταβολή η οποία προκάλεσε την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως νόμος της κινήσεως στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ του Πατρός εκδηλώνεται ο Νόμος της Παραγωγικότητας ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της εκδηλώσεως όλων των νόμων της Φύσεως και της προς τα πρόσω πορείας ολοκλήρου της Φύσεως. Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου.

Η ΜΗΤΗΡ είναι η δύναμη η οποία προκάλεσε την εκδήλωση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αιτίου και έφερε στο Είναι του το Χάος και ακολούθως εκ του Χάους την Φύση, είναι η εκδήλωση του απείρου φαινομένου ΚΑΛΟΥΣ του μεγάλου Παντός (της Φύσεως) ως και του κάλους των κόσμων και των μορφών του και η εκδήλωση της αέναης ΖΩΗΣ του θείου Απείρου, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του Είναι των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ της Δυάδας των Πυθαγορείων. Συνεπώς η δράση της Μητρός υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δύναμη που προκαλεί την τάση προς μεταβολή για την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως. Εκ της Μητρός εκδηλώνονται όλες οι μορφές της φύσεως και το άπειρο φαινόμενο κάλος αυτών των μορφών. Ένας εκ των σημαντικότερων Νόμων της Φύσεως είναι ο νόμος της μορφής ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της μορφικής υποστάσεως της Φύσεως τόσο της υλικής όσο και της πνευματικής. Χωρίς την μορφική του υπόσταση το Σύμπαν δεν θα μπορούσε να εκδηλώσει ούτε το άπειρο φαινόμενο κάλος του, ούτε τα ιερά δράματα της εξελικτικής του πορείας και τέλος ούτε τον σκοπό και προορισμό του μέσω της προς τα πρόσω πορείας του. Από την Μητέρα απορρέει η έννοια του κάλους της Φύσεως τόσο της εξωτερικής εμφανίσεως των μορφών όσο και των εσωτερικών δυνάμεων αυτών. αλλά τι είναι κάλος;  Κάλλος έχει η μορφή εκείνη της οποίας τα μέρη αποτελούν αρμονίαν προς το σύνολον της. Η απόλυτη έννοια του Κάλους είναι αποτέλεσμα της αρμονικής συλλειτουργίας των εσωτερικών δυνάμεων της μορφής και προς την εξωτερική αυτής.

Ο ΠΑΤΗΡ (νόμος της Κινήσεως) και η ΜΗΤΗΡ (νόμος της Ζωής) εκδηλώνονται στο θείο Άπειρο σε μια αιωνίως αδιάσπαστη μεταξύ τους σύζευξη και συνιστούν το άπειρο πλήθος των ΑΤΟΜΩΝ της Ατομικής Ουσίας της Φύσεως. Γι’ αυτό η Ατομική Ουσία της Φύσεως χαρακτηρίστηκε από τους μύστες των αρχαίων μυστηρίων Θεία Αγάπη διότι μεταξύ των δύο στοιχείων της Κινήσεως (του Πατρός) και Ζωής (της Μητρός) εκδηλώνεται πράξη αγάπης η οποία καθίσταται και η αιτία της εκκολάψεώς όλων των μορφών και των νόμων της Φύσεως.

Η Ατομική Ουσία, ως εκ της φύσεώς της, είναι δίφυλη έχουσα εν εκδηλώσει τους νόμους της Κινήσεως (δράση του Πατρός) και της Ζωής (δράση της Μητρός) ταυτόχρονα. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι την χαρακτήρισαν Μονάδα δύο ή Δυάδα και επειδή το πλήθος των ατόμων αυτής της ουσίας δεν δύναται να προσδιοριστεί (δηλαδή είναι άπειρο) την χαρακτήρισαν επιπλέον ως Αόριστη Δυάδα. Η Αόριστη Δυάδα είναι η Ατομική ή Μεριστή Ουσία η οποία με το Είναι([4]) της αποτελεί­ την ΥΛΙΚΗ (σε πρώτη προσέγγιση) ουσία της Φύσεως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των αρτίων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της Συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος([5]) δηλαδή ουσία μη έχουσα αρχή και τέλος γιατί εκπορεύτηκε εκ του Χάους, που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή (αφού και το Χάος θεωρείται ότι δεν έχει αρχή) και δεν έχει τέλος γιατί μετά την έξοδό της εκ του Χάους οι δυναμικότητές της συνεχώς και απείρως αυξάνουν (χωρίς τέλος). Τα Άτομα της αΐ­διας ατομικής ουσίας ο Σπ. Νάγος τα χαρακτη­ρί­ζει ως «αφ’ εαυτών αεί κινούμενα και ζώ­ντα Είναι». Δηλαδή τα χαρακτη­ρί­ζει ως υπάρ­ξεις (Είναι) οι οποίες από μό­νες τους (αφ’ εαυ­τών) και ατελεύτητα (αεί) έχουν και θα έχουν εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κινή­σεως (κινούμενα) και της Ζωής (ζώντα). Τα Άτομα της ατομικής ουσίας δεν έχουν συνέ­χεια (δηλαδή άμεση σύνδεση) προς την συνεχή ουσία του Απεί­ρου αλλά απλώς βρί­σκονται εντός της συνε­χούς ου­σίας με την οποία συλλειτουργούν και αλληλεπιδρούν.

Ο Νόμος της Κινήσεως του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας εκδηλώνεται ως τάση προς μετατόπιση στο χώρο και ως στροβιλισμός των υλικών μορφών του απείρου. Ο Νόμος της Ζωής του Ατόμου της Ατομικής Ουσίας είναι αυτός που εμφανίζει την εκδήλωση της υπάρξεως των Ατόμων της Ατομικής Ουσίας στην Φύση. Οι Νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής εκδηλώνονται ως συστολή και διαστολή. Δια της διαστο­λής το Άτομο της ατομικής ουσίας εκδηλώνει διαρκώς και νέες δυνάμεις, ενώ δια της συστολής τείνει να διατηρήσει τις δυνάμεις του που έχει εκδηλώσει. Η διαστολή και η συστολή του Ατόμου λαμβάνει την έννοια της έλ­ξεως αλλά και της απώσεως αντίστοιχα στις μορφές στις οποίες συμμε­τέχει.

Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου και έχει ως πρωταρχική του εκδήλωση τον Νόμο της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την εκδηλωμένη ύπαρξή του στην Φύση και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής([6]). Με την δράση του Νόμου της Κινήσεως από το Είναι του Ατό­μου (Νό­μος της Ζωής) έχουμε την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του Νόμου της Θερ­μότητας. Η Θερμότητα αποτελεί την φυγόκε­ντρο*([7]) δύναμη του ατό­μου, ενώ η Κίνηση αποτελεί την κε­ντρο­μόλο* δύναμή του. Η ισόρ­ροπη δράση αυτών των Νόμων της Κινή­σεως και Ζωής, με την συμ­βολή του Νόμου της Ενεργείας της συνεχούς ουσίας αποτε­λούν το κέντρο ισορ­ρο­πίας των κόσμων και των καθέ­καστα μορ­φών τους.

Η λέξη Άτομο της ατομικής ουσίας δεν ταυτί­ζεται εν­νοιολο­γικά με τα γνωστά μας από την φυ­σική άτομα (ή στοιχεία) ούτε με τα στοιχειώδη σωματίδια των ατόμων (ηλε­κτρόνια, πρωτόνια κλπ). Επίσης δεν είναι γνωστό ποια σχέση έχουν τα Άτομα της ατομικής ου­σίας (τα οποία, ως φαίνεται, η επιστήμη δεν τα έχει ανακαλύ­ψει ακόμα) με τα κουώρκς που είναι οι δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων και τα οποία η επιστήμη ανακά­λυψε σχετικά πρόσφατα. Τα αναφερόμενα στο κείμενο Άτομα της ατομικής ουσίας ή κατ’ άλλους «Άτομα των φιλοσό­φων» είναι τα στοιχειώδη δομικά στοιχεία όλων των υλι­κών υποστάσεων του Σύ­μπα­ντος και το σύνολο αυτών των ατόμων είναι αυτό που στο κεί­μενο χαρακτηρί­ζε­ται ως ατομική ή μεριστή ουσία. Τα Άτομα αυτά της ατομικής ουσίας είναι πραγματικά άτμητα ενώ τα άτομα που μας είναι γνωστά από την φυσική διασπώνται. Συνεπώς δεν υπάρχει καμιά ταύτιση των Ατόμων της Ατομικής (ή μεριστής κατά Πλάτωνα) Ουσίας.

Με την εκδήλωση της ατομικής ουσίας εκ του Χάους προκαλείται η εκδήλωση της άλλης ουσίας της Συνεχούς (ή αμέριστης κατά Πλάτωνα) ουσίας ή Μονάδος των Πυθαγορείων. Συνεπώς η εκδήλωση της Συνεχούς ουσίας στην Φύση είναι μεταγενέστερη της εκδηλώσεως της Ατομικής ουσίας.

Ο ΥΙΟΣ

Ο ΥΙΟΣ είναι δράση του Αυθύπαρκτου Αρχικού Αίτιου ώστε να εκδηλωθεί το Χάος, είναι η δράση της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας της ουσίας του Χάους προς εκδήλωση της Φύσεως, είναι ο συνθετικός και αποσυνθετικός Λόγος των μορφών του μεγάλου Παντός και συνεπώς ο ατελεύτητα μεταμορφωτικός Λόγος αυτών, είναι η θειοτάτη ΕΝΕΡΓΕΙΑ του θείου Απείρου η οποία έχει ως αποτέλεσμα την δράση προς εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της ατέρμονης εξελικτικής πορείας του θείου Απείρου είναι τέλος ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ της Μονάδας των Πυθαγορείων. Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η δράση του Υιού υπάρχει τόσο στην προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση (το Χάος) όσο και σε όλες τις εξελικτικές βαθμίδες της Φύσεως. Έτσι βλέπουμε ότι υπάρχει στο Χάος ως η δράση που προκαλεί η τάση προς μεταβολή και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Υπάρχει στην Φύση ως ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ο οποίος με την δράση στα άτομα της Ατομικής ουσίας (υλικής ουσίας) της Φύσεως προκαλεί αλλά και συμμετέχει στην συγκρότηση των Μορφών, αλλά και την αποσύνθεση αυτών ως και την εκ νέου σύνθεση αυτών σε νέες εντελέστερες μορφές διότι αυτός είναι ο σκοπός της Φύσεως δηλαδή εκδηλώνεται (όπως προαναφέρθηκε) ως ο συνθετικός και αποσυνθετικός λόγος των μορφών και συνεπώς ο αιώνια μεταμορφωτικός λόγος αυτών. Η εκπνευμάτωση της ύλης (πρώτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως) είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της δράσεως του Υιού αλλά και της συμμετοχής του τόσο στον σχηματισμό της Ψυχής όσο και στην εξ αυτού συγκρότηση των οργανισμών των πνευματικών οντοτήτων. Το Πνεύμα και η εξέλιξή του οφείλεται στην δράση του Υιού.

Συνεπώς στην εκδηλωμένη Φύση ο Υιός (νόμος της Ενεργείας) ή Μονάδα των Πυθαγορείων εκδηλώνεται ως μια διαρκής δράση η οποία συνθέτει τα άτομα της ατομικής ουσίας προς σχηματισμό των μορφών του Απείρου και συνιστά την Μονάδα των Πυθαγορείων.

Η Μονάδα ή Μονάδα 3 είναι η αΐ­δια Συνεχής Ουσία η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό γιατί η ουσία αυτή και οι παράγωγοι εξ αυτής νόμοι συνιστούν το άπειρο πλήθος των περιττών αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας. Η Συνεχής Ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η Συνεχής (ή Αμέριστη) ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3 ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Την Συνεχή Ουσία οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» (το πάντοτε εν) δηλαδή το αμέριστο, ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Την αΐ­δια Συνεχή Ουσία ο Σπ. Νάγος την χαρακτηρίζει ως αφ’ εαυ­τού αεί εν συνεχεία ενεργούν Είναι δηλαδή την χαρακτηρίζει ως ύπαρξη (Είναι) η οποία από μόνη της (αφ’ εαυτής) και ατελεύ­τητα (αεί) έχει εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενεργείας (ενεργούν) και η οποία εξασφαλίζει την συνέχεια του άπειρου.

Αλλά τι είναι η συ­νεχής ουσία μέσα στο Σύμπαν; Η απά­ντηση στο ερώτημα αυτό θα δοθεί περιγραφικά: Συνεχής ουσία εί­ναι: ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο Λόγος της δη­μιουργίας και υπάρξεως των μορφών του απείρου, η Ανάγκη η οποία περικυ­κλώνει τον Κό­σμο (κατά τον Πυθαγόρα), την οποία ούτε οι Θεοί αντιμάχονται (κατά τον Πιττακό) και που όλα κατ’ ανάγκη γίνονται (κατά τον Δημόκριτο), είναι, τέλος, το πα­γκόσμιο Πυρ από το οποίο όλη η Φύση αναγεννάται.

Οι Έλληνες στα μυστήριά τους παρέστησαν την δράση του Υιού δια του Έρωτος εκ της δράσεως του οποίου γεννήθηκαν οι Θεοί, υπέρτατος των οποίων κατέστη ο Θεός Ζευς εκ κεφαλής του οποίου γεννήθηκε πάνοπλος η Θεά Αθηνά, Θεά της Σοφίας. Εξ αυτού συνάγεται ότι η ΣΟΦΙΑ προήλθε από την δράση του τρίτου στοιχείου της δημιουργίας.

Η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ ΤΩΝ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΩΝ

ΤΟ ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Ο Πατήρ, η Μήτηρ και ο Υιός κατά την δράση τους ως συνεργα­ζόμενοι νόμοι αντίστοιχα της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας συνιστούν ένα ΙΣΟΠΛΕΥΡΟ ΤΡΙΓΩΝΟ το οποίο περιέχει τους νόμους της Κινήσεως (1), Ζωής (2) και Ενέργειας (3) ως εξής:

3

.         .

.                  .

1         .         .        2

Το τρίγωνο αυτό (που είναι η απεικόνιση της Ιερής Τριάδας των Πυθαγορείων) είναι το θεμελιω­τικό τρίγωνο των Κόσμων και το αενάως μεταμορφω­τικό τρίγωνο των Κόσμων. Πράγματι είναι:

ΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί δείχνει την συ­νάντηση και συνεργα­σία της ΔΥΑ­ΔΑΣ, η οποία έχει δυο ενεργητικούς παράγοντες, τους νόμους της Κινή­σεως (1) και της Ζωής (2) και της ΜΟΝΑΔΟΣ, η οποία έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της Ενέρ­γειας (3). Απο­τέλεσμα αυ­τής της συνεργασίας είναι ένα νέο γεγονός η σύ­σταση της Μορφής ή Νόμος της Μορφής ή Μονάδα τέσσαρα (4) των Πυθαγορείων.

(3)

.         .

.          4         .

(1)         .         .        (2)

Το τρί­γωνο χα­ρακτηρίζεται θεμελιωτικό αφενός μεν γιατί περιλαμβάνει τις δύο ουσίες της Φύσεως (Ατομική και Συνεχής) οι οποίες απο­τελούν τα θεμέλια της Φύσεως αφετέρου δε γιατί το παρα­γω­γικό απο­τέλεσμα της συνεργασίας των δύο ουσιών στο τρίγωνο αυτό είναι οι Μορφές της Φύσεως οι οποίες επίσης αποτε­λούν το θεμέλιο των Κόσμων αφού μέσω των μορφών οι δύο αΐδιες ουσίες να εξελίσσονται απεί­ρως. Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν ότι η συνεργασία της Αόριστης Δυάδας μετά της Μονάδας συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών (Μονάδων) της Πυθαγορείου αριθμολογίας.

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΤΙΚΟ τρίγωνο, γιατί οι Μορ­φές παρέχουν την δυνα­τότητα της αύξησης των δυνα­μικοτήτων των αϊδίων ου­σιών με την ατε­λεύτητη με­τα­μόρφωση των Μορφών που συνι­στούν. Συγκεκρι­μένα: α) οι αΐδιες ουσίες συνιστούν Μορφές οι οποίες (μορφές) όταν εξα­ντλήσουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη δηλαδή αύξηση των δυνα­μι­κοτήτων των αϊδίων ουσιών τους τότε αποσυντίθε­νται και β) οι αΐδιες ουσίες των αποσυ­ντεθεισών μορφών συνθέτουν νέες εντελέ­στερες μορφές οι οποίες εξελίσ­σονται περαιτέρω (δηλαδή έχουμε επι­πρόσθετη αύ­ξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τους) και αυτές όταν εξα­ντλή­σουν την δυνατότητα τους για πε­ραιτέρω εξέλιξη τότε αποσυντί­θενται εκ νέου κ.ο.κ.

Όπως είδαμε ανωτέρω οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Αόριστη Δυάδα ως άρτιο και άπειρο αριθμό και την Μονάδα ως περιττό και άπειρο αριθμό ενώ η συλλειτουργία της Δυάδας μετά της Μονάδος έλεγαν ότι συνιστά το άπειρο πλήθος των αρτιοπερίσσων αριθμών δια των οποίων συγκροτούνται όλοι οι κόσμοι.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Η χριστιανική Αγία Τριάδα «ο Πατήρ, το Άγιο Πνεύμα και ο Υιός» είναι ολοφάνερο ότι  αναφέρεται στην ιερή τριάδα των Πυθαγορείων με μια μικρή, εκ πρώτης όψεως, διαφορά η οποία όμως είναι ουσιώδης. Δεν περιλαμβάνει την Μητέρα, προφανώς λόγω του υποβαθμίσεως της γυναικός γενικά στον χριστιανισμό, και την αντικατάστασή της με το «Άγιο» Πνεύμα. Αλλά το Πνεύμα, κατά τους Πυθαγορείους, είναι εκδήλωση του Υιού και συνεπώς η ονομασία της μίας υποστάσεως (του «αγίου» Πνεύματος) της τρισυπόστατης θεότητας ουσιαστικά την ταυτίζει με τον Υιό αποτελεί και την ουσιώδη διαφορά με την Ιερή Τριάδα των Πυθαγορείων. Έτσι στον χριστιανισμό η τρισυπόστατη θεότητα γίνεται ουσιαστικά δισυπόστατη γιατί περιλαμβάνει τον Πατέρα, τον Υιό και ως τρίτη υπόσταση την δράση του Υιού (το Άγιο Πνεύμα).

το αιτίο εκπορεύσεως του σύμπαντος.

Η λέξη Θεός (όπως νοείται στην σημερινή εποχή) έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) τον Δημιουργό του Σύμπαντος ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό[8] (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος[9] (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως ενώ ο Θεός Πνεύμα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας, το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός πνεύμα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους Νόμους του όλου.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες. Οι Έλληνες[10] με την λέξη Θεός εννοούν αποκλειστικά τον Θεό Πνεύμα, τον οποίο θεωρούν ως ατομική, νοητική και συνειδητή ύπαρξη η οποία έχει εξελιχθεί πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου και όχι το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή Δημιουργό). Η ταύτιση της έννοιας του Αίτιου εκπορεύσεως του Σύμπαντος με την έννοια του Θεού (πνεύματος) οδηγεί τον άνθρωπο σε σύγχυση.

Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει χωριστές Ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι Νόμοι Του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση είναι ο Νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο Νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο Νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το  Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ όπως νοείται από τους Πυθαγορείους. Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι Νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι[11] των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, έχουν καθολική έννοια, ισχύουν σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε Ιδιότητές Του, οι Νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι Ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων Του, είναι μέτρο της εντάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, η Ιερή τριάδα, είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

Το Φως είναι η ζωηρότερη εκδήλωση του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος, της Ιερής τριάδας, γι’ αυτό οι ΘΕΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΑ, ως δημιουργήματα του Αιτίου εκπορεύσεως του Σύμπαντος-ΦΩΤΟΣ, είναι ΥΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

---

[1] Η λέξη Ζωή στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει την γνωστή έννοια της εμβίου ζωής (π.χ. φυτική ζωή, τα εν ζωή όντα κλπ) αλλά την έννοια της αυτοτελούς υπάρξεως.

[2] Η λέξη Ενέργεια στην προκειμένη περίπτωση έχει ευρύτεροι έννοια και σημαίνει όχι μόνο την γνωστή μας από την φυσική έννοια της ενέργειας αλλά και γενικότερα την δράση προς αλλαγή καταστάσεως. 

[3] ιδέ στο τεύχος 52 του ΙΧΩΡ «το μυστηριακό ιερό πυρ»

[4] Η λέξη είναι χρησιμοποιείται με τις εξής δύο έν­νοιες: α) Ως ρήμα με την συνήθη και γνωστή του έννοια. β) Ως ουσιαστικό με την έννοια ­εκδηλω­μένη ύπαρξη­. Όταν η λέξη αυτή αναφέρεται σε ένα  κείμενο με την δεύτερή της έννοια τότε γράφεται με το πρώτο γράμμα της κεφαλαίο (Είναι) ή με όλα  τα γράμματά της κεφαλαία.

[5] η λέξη «αΐδιος» σημαίνει αιώνιος  δηλαδή μη έχων αρχή και τέλος.

[6]   Η λέξη «ζωή», στην προκειμένη περίπτωση, έχει την ευρύτερη έννοια της υπάρξεως και όχι την έννοια που δίνει η βιολογία.

[7]  Οι όροι “φυγόκεντρη* δύναμη & κεντρομόλα* δύναμη”  (που για λόγους διακρίσεως γράφονται με ένα αστεράκι στο τέλος) δεν έχουν ακριβώς την έννοια που δίδεται στη φυσική αλλά εννοούν την προς τα έσω ή προς τα έξω εκδήλωση των αντίστοιχων νόμων.

[8] Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητος αεικινήτου νοουμένης, (δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και ανεξέλιξη) και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Δημιουργού Αιτίου ή, πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το δημιουργό Αίτιο.

[9] θεωρώ ως πλέον δόκιμο όρο το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος και όχι τον όρο Δημιουργός.

[10] εννοώ όχι μόνον του αρχαίους Έλληνες αλλά τους σύγχρονους οι οποίοι είναι εναρμονισμένοι και εμποτισμένοι από τις δοξασίες  και το πνεύμα των αρχαίων προγόνων μας.

[11] Το «Είναι» (με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο) είναι ουσιαστικό με την έννοια «ύπαρξη» και αυτό προς διαφοροποίησή του από το ρήμα είναι.

ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Σχετικά με αυτο το θέμα βλέπε και στο http://www.tirins.gr/gigantes.htm

ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ

ΠΗΓΗ  Elias Mitsis [emitsis@ath.forthnet.gr]