ΠΕΡΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ελευθερία είναι η έλλειψη εξαρτήσεως, δεσμεύσεως και εμποδίου. Στην ευρύτερή της έννοια η ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυμεί σύμφωνα με δική του πρωτοβουλία και με την θέλησή του χωρίς καμιά εξωτερική δέσμευση. Σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Νόμος της Φύσεως τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνεπώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νό­μος της ελευθερίας χαρακτηρί­ζεται και ως Μονάδα Οκτώ (8). Κατόπιν των ανωτέρω θα εξετασθεί η δράση του Νόμου της Αλλη­λεπι­δράσεως τόσο στο Φυσικό επίπεδο (μη νοητική φύση) όσο και στο Πνευ­ματικό επίπεδο (νοητική φύση).

Η ελευθερία στο φυσικό επίπεδο

Ο νόμος της ελευθε­ρίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυ­τοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπί­δραση μεταξύ των μορφών ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλλη­λεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμι­κότητος μορφές και καταργούν μ’ αυτόν τον τρόπο την αυτοτέλεια τους. Αποτέλεσμα της λειτουργίας ­του Φυσικού νό­μου της ελευθε­ρίας­ (δηλαδή του φυσικού προτύπου αυ­τού του νόμου) στο φυσικό επίπεδο είναι να σχηματί­ζονται οι ειδικές μορφές των μη νοητικών κόσμων με τις ιδιάζουσες λειτουργίες τους καθώς και οι μορφές των νοητικών όντων με τα ιδιάζοντα γνωρίσματά τους και να εξασφαλίζεται η αυτοτέλεια όλων μορφών της Φύ­σεως η οποία (αυτοτέλεια)εί­ναι βα­σική προϋπόθεση για την αύξηση των δυναμι­κοτήτων τους των ουσιών οι οποίες τις συνιστούν.

Οι μορφές της φύσεως εκδηλώθηκαν βαθμιαία και ενεργούν από την στιγμή της συ­στάσεώς τους. Η διαφορε­τική τους αφετηρία είναι και το αίτιο της διαφορετι­κής τους ενέργειας από δυναμική άποψη. Αυτός εί­ναι και ο λόγος που ο εκδηλωθείς μέσα από την ου­σία των μορ­φών νόμος της ελευθερίας δεν επιτρέπει να αφομοιώνονται οι μορφές μεταξύ τους και προσ­διορί­ζει τον τρόπο ενέρ­γειάς τους ώστε κάθε μία να αποτε­λεί ξεχωριστή ύπαρξη και να ενεργεί προς τις άλλες ανάλογα με το ποσό των ενεργητικών της δυ­νάμεων και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της. Εάν ο εκδη­λωθείς και λειτουργών νόμος της  ελευθερίας δεν δια­κανόνιζε κατ’ αυτόν τον τρόπο τις ενέργειες των μορ­φών τότε ο φυσικός κόσμος δεν θα χωριζότανε σε μορφές και τα πάντα θα ήταν ένα ­αδιαχώριστο σύ­νολο μέσα στο οποίο δεν θα ήταν δυνατή η εκδή­λωση των ανεξαρτήτων ενεργειών της κάθε μορφής ούτε θα είχαμε την με­ταξύ των μορ­φών αλληλε­πίδραση της οποίας αποτέλεσμα είναι η αριθ­μητική αύξηση των δυνάμεων των ουσιών που αποτελούν τις μορ­φές. Με τον σχημα­τισμό των δια­χωρισμένων μορφών και την εκδήλωση των ιδιαιτέρων τους ενερ­γειών προχωρεί ο άπειρος φυσικός κόσμος σε ατέρ­μονα εξέλιξη.

Δια του νόμου της ελευθερίας προσδιορίζο­νται τα πεδία συ­στάσεως και λειτουργίας των μορφών των  κόσμων καθώς και οι τρόποι των ενερ­γειών κάθε κό­σμου δια των μερών του. Η χωριστή ύπαρξη και λει­τουργία  κάθε Κόσμου διακανονίζεται με τον νόμο της ελευθερίας ο οποίος εξα­σφαλί­ζει τις μεταξύ των κόσμων σχέσεις έτσι ώστε αυτοί να προχωρούν απρό­σκοπτα σε μεταμορ­φώσεις και ανελίξεις των δυ­ναμι­κοτήτων τους.

Η ελευθερία στο πνευματικό επίπεδο

Στο πνευματικό επίπεδο ο Νόμος της Ελευθερίας συντελεί ώστε να αυτοπροσδιο­ρίζε­ται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας.

Όταν ο νό­μος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις τότε λαμ­βάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευ­θερίας. Η έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας­ στη­ρίζεται στην λει­τουργία του ­φυσικού νόμου της ελευ­θερίας­ και  γι’ αυτόν τον λόγο ο ηθικός αυτός νό­μος πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενερ­γεί ο φυ­σικός  νόμος της ελευθερίας σ’ όλες τις μορφές της φύ­σης με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε φυσική τάξη ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκ­δήλωση και εξέλιξη των δυνά­μεών της.

Ο ηθικός νόμος της ελευθερίας αποτελεί εκ­δή­λωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπί­νων ψυ­χών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέ­σεων των κοινωνι­κών ατόμων, στην μεταξύ τους αλ­ληλεπί­δραση και πρόοδο και στην επί­τευξη της εκδή­λωσης του νό­μου της ελευθερίας δια του οποίου εξα­σφαλίζε­ται η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχι­κών δυ­νάμεων των κοινωνικών ατό­μων. Εάν ο ισχύων στις αν­θρώπινες κοινω­νίες κοινωνικός ­ηθικός νόμος­ της ελευθερίας δεν δια­κανο­νίζει τις φυσικές και κοινωνι­κές σχέσεις των ατό­μων της κοινωνίας, τότε οι σχέσεις τους θα οδηγούν όχι μόνο στην καθυστέρηση της ψυχι­κής τους προόδου αλλά και στην παράταση της κακο­δαι­μονίας και ­στις δοκιμα­σίες­ τις οποίες θα υποστούν.

Η ελευθερία στο κοινωνικό επίπεδο

Στο κοινωνικό επίπεδο δεν είναι δυνατόν να απόλυτη ελευθερία γιατί ο άνθρωπος ως μέλος μίας κοινωνίας έχει αναγκαστικά δεσμεύσεις που οφείλονται στον κοινωνικό τρόπο ζωής ο οποίος ρυθμίζεται από το δίκαιο. Το δίκαιο επιβάλει όπως με την άσκηση της ελευθερίας του ο άνθρωπος όχι μόνον να σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων αλλά και να εκπληρώνει και ορισμένες υποχρεώσεις απέναντί τους. Αυτός ο εξαναγκασμός που ασκεί το δίκαιο έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της ελευθερίας του κοινωνικού ατόμου ή άλλως την οριοθέτηση της ελευθερίας και έτσι η απόλυτη ελευθερία να μην είναι νοητή.

Κατόπιν των ανωτέρω στο κοινωνικό επίπεδο ο φυσικός Νόμος της Ελευθερία λαμβάνει την έννοια του Ηθικού Νόμου της Ελευθερίας. Ηθικός Νόμος της Ελευθερίας είναι νόμος εκείνος που περιορίζει τον φυσικό νόμο της ελευθερίας δια των υποχρεώσεων του κοινωνικού ατόμου προς τα άλλα κοινωνικά άτομα. Συγκεκριμένα, ο Ηθικός Νόμος της Ελευθερίας με την λει­τουρ­γία του επιβάλλει και απαιτεί κατά την άσκησή του από τα κοινωνικά άτομα: α) όπως καθένα εξ αυ­τών βούλεται, θέλει, κινείται και ενεργεί κατά τρόπο ώστε να μην εμποδίζεται η εκδήλωση της βουλήσεως, της θελήσεως, της κινή­σεως και της ενέρ­γειας των άλ­λων κοινωνικών ατόμων και β) όπως η πρόοδος και η ευδαιμο­νία των κοινωνικών ατόμων να μην γίνεται κατά τρόπο που να παρεμποδίζεται η πρόοδος και η ευδαιμονία των άλλων κοι­νωνι­κών ατό­μων. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αποτέλεσμα της λειτουργίας του ηθικού νόμου της ελευθε­ρίας πρέπει να είναι ο διακανονισμός των κοινω­νικών σχέσεων των νοητικών όντων κατά τρόπο ώστε να  προ­στα­τεύεται η πρόοδος και η εξέλιξη των νοη­τικών και φυσικών τους δυνά­μεων σε βαθμό ώστε να  γνωρί­ζουν και να πληρούν τον σκοπό τους. Με αυτόν τον τρόπο προά­γονται τα νοητικά όντα από τους  κα­τώτε­ρης νοητι­κής φύ­σεως κό­σμους σε κόσμους ανώτε­ρης πνευματικής φύσεως Όμως η βούληση, η θέληση, η κίνηση και η ενέργεια του κοι­νωνικού ατόμου είναι δυνατόν να εκδη­λώνεται κατά τρόπο που να παρα­βλάπτει την πρόοδο και εξέ­λιξη των ψυχι­κών δυνά­μεων των άλλων νοητικών όντων. Αυτές οι εκδηλώσεις που παραβλάπτουν την πρόοδο και εξέ­λιξη των ψυχι­κών δυνά­μεων των άλλων νοητικών όντων αντιστρατεύονται όχι μόνον τον φυσικό νόμο της ελευθερίας αλλά είναι προορισμένες να μην επιτρέ­ψουν την εκ­δήλωση του νόμου της αρμονίας.

Ο διέπων τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων κοινω­νικός ηθι­κός νόμος της ελευθερίας(­[1]) εάν δεν στη­ρίζεται στην έννοια του προτύπου φυσικού νόμου της ελευθε­ρίας, εάν με τον ηθικό αυτό νόμο δεν προ­στα­τεύεται και διασφα­λίζεται η ακώλυτη πρόοδος και εξέλιξη των νοητικών όντων (όπως γίνεται στις άψυ­χες μορ­φές της φύσεως με τον λειτουργούντα φυσικό νόμο της ελευθερίας), τότε ο νόμος αυτός δεν είναι πραγματικά ηθικός νόμος της ελευ­θερίας­. Αποτέλεσμα της εφαρμογής ηθικού νόμου της ελευθε­ρίας αφι­σταμένου του φυσικού προτύπου είναι να  διαταράσσονται οι αρ­μονικές σχέσεις και η εν γέ­νει κοινωνική ζωή των κοινωνικών ατό­μων και να μην  προστατεύε­ται η πρόοδος και η εξέλιξη των φυ­σικών και νοητικών τους δυνάμεων. Η έλ­λειψη αρμονικής  συμβί­ωσης μεταξύ των κοινωνικών ατόμων γεννά πα­θολογική κατά­σταση στα άτομα και γίνεται το αίτιο αφενός μεν να μην αυ­ξάνουν οι νοητικές τους δυνά­μεις και αφετέρου να εμφανίζουν πάθη τα οποία απο­μακρύνουν τα άτομα από τον σκοπό τους και δη­μιουρ­γούν στα άτομα άπειρες δοκιμασίες. Η έλλειψη κατανόησης της έννοιας του ηθικού νόμου της ελευθε­ρίας και συνεπώς η μη άσκησή του στις κοινωνικές σχέ­σεις των ατόμων υπήρξε το αίτιο της δημιουργίας αντιλήψεων περί ηθικής εκτός των φυσικών νόμων και του ηθικού προτύπου του νόμου της ελευθερίας.

Στα προαναφερθέντα αίτια οφείλεται η κακο­δαιμονία του αν­θρωπίνου γέ­νους και δεν θα παύσει να υφίστα­ται  εφόσον τα κοι­νωνικά άτομα διατη­ρούν τις στενές τους αντιλήψεις περί των ηθι­κών εννοιών (δηλ. αντι­λήψεις  που δεν βασίζονται στις υποδείξεις τις οποίες παρέχουν οι λειτουργίες των φυσικών νό­μων) και εφό­σον δεν κατανοήσουν ότι ο σχηματισμός των εν­νοιών των ηθικών νόμων πρέπει να γίνεται με βάση τα πρότυπα της  φύ­σεως (δηλ. τους φυσικούς νόμους που διακανονίζουν τις λειτουργίες της φύ­σεως και τις προάγουν σε εντονότερες και θειότερες ενέρ­γειες). Παρά­δειγμα αυτής της αντίληψης μας παρέχει η λει­τουργία της ανθρώπινης φύσης και συγκεκρι­μένα:  Όταν η ανθρώπινη φύση διέπεται από τους λει­τουρ­γούντες εντός της φυσικούς νόμους τότε σημειώ­νονται οι ομαλές εκδη­λώσεις των συναισθημάτων της αν­θρώ­πινης ψυχής και η  διαμόρφωση του νοητικού περιε­χομένου των ανθρωπίνων διανοιών. Στην αντί­θετη περί­πτωση. Ότανόμωςη  αν­θρώπινη φύση δεν διέπεται από τους εντός της λειτουρ­γούντες φυσικούς νόμους είτε από αλλοίωση ή από βλάβη των οργάνων της τότε η εκδήλωση των συναισθημάτων και η διάπλαση των ιδεών δεν γίνεται όπως απαιτεί η φύση της ψυχής αλλά κατά τρόπο αντίθετο (ενέρ­γεια αντίθετη) προς την πρόοδο της ψυχής.

Ελεύθερος άνθρωπος

Ελεύθερος είναι εκείνος του  οποίου ο νους είναι ανε­ξάρτητος από κάθε φύ­σεως προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες και γενικά όλες οι κοινωνικές και θρησκευτικές συμβατικότητες οι οποίες, όταν υπάρχουν, παρε­μποδί­ζουν την διάνοια του ανθρώπου από την χω­ρίς όρια έρευνα της αληθείας και δεν τον αφήνουν να αντικρίσει τις αλήθειες της Φύσεως. Επίσης ελεύθερος είναι ο άνθρωπος του οποίου ο νους δεν περιορίζεται στην αναζή­τηση των θείων ιδεω­δών του Σύμπαντος ούτε από θρησκευτικά ψεύδη, ούτε από τα εθνικά  ψεύδη και αγυρτείες, ούτε από τα φυλετικά μίση, ούτε από την οικογενειακή απάτη και τόσες άλλες  που συντρί­βουν την κα­θολική αγάπη του κόσμου.

---

[1]   Κοινωνικός ηθικός νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που θεσπίζουν οι άνθρωποι για τις ανθρώπινες κοινωνίες ο οποίος είναι δυνατόν σε πολλές περιπτώσεις να αντιτίθεται στον φυσικό ηθικό νόμο της ελευθερίας. Όλες οι μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις που έγινα (π.χ. η γαλ­λική Επανάσταση κατά της φεουδαρχίας ) ή ίσως που θα γίνουν στο μέλ­λον έχουν ως υπό­βαθρο αυτή ακριβώς την διαφορά!

Έρωτας …και Ψυχή

Κάποτε ένας ευγενής είχε τρεις κόρες, μία εξ αυτών η Ψυχή. Η Ψυχή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και η εμφάνισή της αυτή προκάλεσε τον αμέριστο θαυμασμό των ανθρώπων αλλά και την ζήλια της θεάς Αφροδίτης… Από το φθόνο της η θεά έβαλε τον γιο της Έρωτα, να χτυπήσει την Ψυχή με τα βέλη του και να την κάνει να ερωτευτεί κάποιον πάρα πολύ άσχημο. Ο Έρως όμως αντικρίζοντας την, γοητεύτηκε τόσο πολύ που έστρεψε κατά λάθος, τα βέλη του πάνω του…  οι γονείς της νέας, επειδή ανησυχούσαν για την τύχη της και την αποκατάστασή της. Πήγαν λοιπόν να συμβουλευτούν μαντείο.

Ο μάντης, με διαταγή του Έρωτα, έδωσε χρησμό πως λόγω της ομορφιάς της η Ψυχή προορίζεται για θεό και πως πρέπει να την αφήσουν σε ένα βουνό για να την πάρει, όπως και έγινε… Ολομόναχη η Ψυχή στο βουνό περίμενε την άγνωστη της μοίρα, όταν ο Ζέφυρος με εντολή του Έρωτα την μετέφερε στο παλάτι που είχε κτίσει για αυτήν. Ο γάμος έγινε, αλλά ο Έρωτας έβαλε όρο στην Ψυχή να μην προσπαθήσει ποτέ να δει την μορφή του, γιατί θα έφευγε μακριά της για πάντα. Αντάμωναν λοιπόν στο σκοτάδι και μόνο.

Ο καιρός περνούσε, η Ψυχή ήταν ευτυχισμένη, βέβαια δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της και φυσικά δεν γνώριζε και την ταυτότητά του, αλλά κάποια στιγμή ένοιωσε την ανάγκη να δει τουλάχιστον την οικογένεια της. Παρακάλεσε τον σύζυγο της να επιτρέψει στις αδερφές της να την επισκεφθούν. Οι αδερφές, ζηλεύοντας την τύχη της Ψυχής, βάλθηκαν να την τρομάξουν και να την απογοητεύσουν. Την έπεισαν πως ο άντρας της είναι ένα τέρας και για αυτό τον λόγο δεν της παρουσιάζεται ποτέ, και πως το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον σκοτώσει…  Τρομαγμένη πια η Ψυχή, κρύβει ένα λύχνο και ένα μαχαίρι, προκείμενου να πραγματοποιήσει το μακάβριο σχέδιο της. Όταν το βράδυ, υπό το αμυδρό φως της φλόγας έσκυψε πάνω από τον Έρωτα για να τον μαχαιρώσει, είδε την μορφή του και τα έχασε. Μία σταγόνα λάδι ξέφυγε τότε από το λυχνάρι και έπεσε πάνω στον Έρωτα με αποτέλεσμα να τον ξυπνήσει. Ο Έρως βλέποντας την Ψυχή να τον κοιτάει, πέταξε μακριά όπως την είχε προειδοποιήσει….
Απελπισμένη η Ψυχή άρχισε να τον ψάχνει…. Κάποια στιγμή έφτασε σε έναν ναό, αφιερωμένο στη Δήμητρα. Αναθαρρημένη πέρασε το κατώφλι και παρακάλεσε τη θεά να τη βοηθήσει. Η Δήμητρα, ανήμπορη, την παρέπεμψε στην Αφροδίτη, μητέρα του Έρωτα… Η Αφροδίτη προκειμένου να βοηθήσει την Ψυχή της όρισε μια σειρά από εργασίες που θα δοκίμαζαν την υπομονή, την επιμονή και το θάρρος της και τη θεά θα βοηθούσαν στις δοκιμασίες αυτές η Ανησυχία και η Λύπη. Η τελευταία, από τις τρεις δοκιμασίες όριζε να πάει στον Άδη και να ζητήσει από την Περσεφόνη, εκ μέρους της Αφροδίτης να βάλει σε ένα κουτί λίγη από την ομορφιά της. Η Περσεφόνη δεν αρνήθηκε το αίτημα, γέμισε το κουτί και όρισε στην Ψυχή να μη το ανοίξει. Η περιέργεια όμως της Ψυχής υπερέβηκε τις οδηγίες και άνοιξε το κουτί που περιείχε τον ύπνο της Στυγός. Βυθίστηκε τότε η νέα σε βαθύ ύπνο…
Ο Έρως, όλο αυτό το διάστημα, ανάρρωνε, φυλακισμένος στο παλάτι της Αφροδίτης. Για καλή τύχη της Ψυχής, όταν εκείνη βυθίστηκε στον ύπνο, ο Έρως είχε καταφέρει να αποδράσει και σαν τρελλός έψαχνε να τη βρει. Έτσι μόλις την είδε, με τα βέλη του, μπόρεσε να τη σώσει. Τη συγχώρεσε, τη συμφιλίωσε με την Αφροδίτη και τέλος την οδήγησε στον Όλυμπο, όπου ο Δίας της πρόσφερε Αμβροσία και έγινε αθάνατη…
Ο Έρωτας και η Ψυχή, αγαπημένοι και μονιασμένοι, έφεραν κάποια στιγμή στον κόσμο και την κόρη τους… την Ηδονή

Διαβάστε περισσότερα: http://gomedusa.blogspot.com/2009/11/blog-post_18.html#ixzz1hNHgo9Jj

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΡΔΙΑ

Στην πλατεία μιας μακρινής πόλης είχε σταθεί ένας νεαρός και περηφανευόταν ότι είχε την ομορφότερη καρδιά.

Οι περαστικοί θαύμαζαν την καρδιά του που ήταν τέλεια, δεν υπήρχε ούτε σημάδι ούτε το παραμικρό ψεγάδι επάνω της .Κι όλοι συμφώνησαν ότι αυτή ήταν η πιο όμορφη καρδιά πού είχαν δει ποτέ τους. Ο νεαρός ήταν πολύ περήφανος και κορδωνόταν φωνάζοντας για την ωραία του καρδιά. Ξάφνου ένας γέρος ζύγωσε το νεαρό μας και είπε: Όμως η καρδιά σου δεν πλησιάζει την ομορφιά της δικής μου καρδιάς. Ο κόσμος αλλά και το παλικάρι κοίταζαν την καρδιά του γέροντα, χτυπούσε δυνατά , όμως ήταν γεμάτη ουλές. Υπήρχαν σημεία όπου φαινόταν ότι είχαν κοπεί κομμάτια και στην θέση τους είχαν τοποθετηθεί άλλα που όμως δεν ταίριαζαν καλά με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλές δαντελωτές άκρες .Κι αλλού υπήρχαν σημεία με βαθιά χάσματα απ’ όπου έλειπαν και ολόκληρα κομμάτια. Οι άνθρωποι κοίταζαν ο ένας τον άλλο πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται αυτός ότι η καρδιά του είναι ωραιότερη, σκέφτονταν. Ο νέος κοίταξε την καρδιά του γέρου και γέλασε. Πλάκα μας κάνεις? Για κάνε σύγκριση ανάμεσα στην δικιά σου και στην δικιά μου καρδιά. Η δικιά μου είναι τέλεια ενώ η δικιά σου είναι ένα μάτσο ουλές και δάκρυα. Μάλιστα……….. είπε ο γέροντας, η δική σου δείχνει τέλεια ,όμως δεν θα την άλλαζα ποτέ μου την δική μου καρδιά με την δική σου . Κοίταξε, κάθε ουλή αντιπροσωπεύει κάποιον που του έδωσα την αγάπη μου, κόβω ένα κομμάτι της καρδιά μου και του το δίνω, και συχνά μου δίνει ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς για να πάει στην θέση του άδειου μέρους της καρδιά μου, αλλά επειδή τα κομμάτια δεν είναι ακριβώς ίδια , έχω μερικές αγκαθωτές άκρες που όμως τις λατρεύω γιατί μού θυμίζουν την αγάπη που μοιραστήκαμε. Μερικές άλλες φορές έχω δώσει κομμάτια της καρδιάς μου , και ο άλλος δεν μου έδωσε ένα κομμάτι της δικής του καρδιάς. Αυτά είναι τα άδεια χάσματα , ξέρεις το να προσφέρεις την αγάπη σου έχει και κάποιο ρίσκο. Παρόλο που αυτά τα χάσματα πονούν, παραμένουν ανοιχτά και μου θυμίζουν την αγάπη που έχω και γι’αυτούς τους ανθρώπους, και ελπίζω πως κάποια μέρα θα γυρίσουν κοντά μου και θα γεμίσουν τους χώρους που τους έχω άδειους να περιμένουν. Βλέπεις λοιπόν τι θα πει πραγματική ομορφιά? Ο νεαρός στάθηκε σιωπηλός . Με δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλά του προχώρησε προς τον γέροντα, άπλωσε το χέρι του μέσα στην τέλεια ,νεανική και όμορφη καρδιά του και ξέσκισε ένα κομμάτι της. Το πρόσφερε στον γέροντα με τα χέρια που έτρεμαν. Ο γέροντας τότε πήρε την προσφορά την έβαλε στην καρδιά του και μετά πήρε λίγη από την κομματιασμένη του καρδιά και την έβαλε στην πληγή της καρδιάς του νέου. Ταίριαζε βέβαια, αλλά όχι απόλυτα, κι έτσι έμειναν κάποιες άγριες άκρες .και το παλικάρι κοίταξε την καρδιά του που δεν ήταν τέλεια ,ήταν όμως ομορφότερη από οποιαδήποτε άλλη αφού η αγάπη από την καρδιά του γέροντα ξεχείλιζε τώρα από την καρδιά του νέου.