Πρώτον καθήκον παντός ανθρώπου είναι να εργάζεται. Στην Φύση τίποτε δεν μένει αργό γιατί η εργασία είναι νόμος της Φύσεως. Αν ατενίσουμε το μεγαλούργημα του εκδηλωμένου Σύμπαντος θα πειστούμε αμέσως ότι ολόκληρο το Άπειρο εργάζεται ακατάπαυστα αφού παράγει στον άπειρο χρόνο άπειρους Νόμους και δυνάμεις, παράγει φως και αρμονία, παράγει μορφές και συνειδήσεις των οποίων (συνειδήσεων) προορισμός είναι επίσης η εργασία με την οποία αφενός μεν συντονίζονται προς τις ενέργειες του θείου Απείρου αφετέρου προοδεύουν και εξελίσσονται. Η σπουδαιότερη εργασία των ανθρωπίνων συνειδήσεων είναι
- η μεταμόρφωση των εσφαλμένων και ατελών ιδεών σε αθάνατες Ιδέες,
- η μεταμόρφωση των ταπεινών και αντικοινωνικών συναισθημάτων σε υγιή συναισθήματα
-
η κατεργασία του ψυχικού τους εγώ με την ιερή τέχνη της ψυχουργίας που δίδαξαν και διδάσκουν τους οπαδούς τους όλα τα Μυστα-γωγικά Τάγματα.
Ο μη εργαζόμενος άνθρωπος παρεμβαίνει με την βούλησή του στις λειτουργίας των νόμων της οργανικής του φύσεως και διαταράσσει τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας που έχουν με τους λειτουργούντες νόμους της Φύσεως του περιβάλλοντός του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να προκαλέσει χαλάρωση των σχέσεων της οργανικής του φύσεως προς το σύνολο της Φύσεως του περιβάλλοντός του. Επίσης προκαλεί από απόψεως ενεργείας παθητικότητα στην οργανική του φύση με επακόλουθο να περιέλθει σε παθηκικότητα και η ψυχή του, δηλαδή σε κατάσταση που να μη δύναται η ψυχή του να εξωτερικεύει σε λειτουργία τις δυνάμεις της προς αύξηση των ενεργειών της. Η αδυναμία της ψυχής του να εξωτερικεύσει τις ψυχικές του δυνάμεις και μάλιστα αυτές που αφορούν την διανοητική και συναισθηματική λειτουργία της ανθρώπινης φύσεως οδηγεί σε αδράνεια και τις νοητικές του και ηθικές του δυνάμεις με συνέπεια ολόκληρη η ανθρώπινη φύση περιέρχεται σε αδράνεια και δεν συντελείται καμιά ανθρώπινη πρόοδος.
Εργασία είναι η προσπάθεια του πνεύματος και των βραχιόνων όταν αυτή επιφέρει χρήσιμο αποτέλεσμα.
Συνεπώς μόνον η προσπάθεια που φέρει χρήσιμο αποτέλεσμα είναι εργασία. Έτσι κάθε προσπά-θεια του πνεύματος και των βραχιόνων που αποβλέπει σε καταστροφή της υγείας και της ζωής των ανθρώπων ή στην διατήρηση της πλάνης (όπως γίνεται ιδιαίτερα δια σκέψεων και θεωριών που διαδίδονται και γράφονται από ορισμένες θρησκείες), της συσκοτίσεως, του ψεύδους, του φόβου μεταξύ των ανθρώπων ή στην απόκτηση αγαθών της ζωής με αθέμιτα και ανήθικα μέσα, είναι απαράδεκτη και καταδικάζεται διότι απ’ αυτές τις προσπάθειες λείπει το χρήσιμο αποτέλεσμα.
Η Εργασία είναι υλική και διανοητική.
Η υλική εργασία εκτελείται δια των βραχιόνων και των χειρών του αν¬θρώπου. Τοιαύτη είναι η καλλιέργεια της γης, η οικοδομή των κτιρίων, η κατασκευή των εργαλείων και η παραγωγή των εφοδίων του φυσικού βίου.
Η διανοητική εργασία αρχίζει από την υποχρεωτική εκπαί-δευση, υψώνεται μέχρι των μεγίστων συλλήψεων του ανθρωπίνου πνεύματος στις τέχνες και στις επιστήμες, αναπτύσσει τις διανοητικές μας δυνάμεις και μας αποκαλύπτει τα μυστήρια της Φύσεως, ανεγείρει (με την βοήθεια και συνδρομή της υλικής εργασίας) περίλαμπρα μνημεία και καταλείπει έτσι στους μέλλοντες αιώνες τον αποκτηθέντα πλούτο από τον συνεταιρισμό των δυο αυτών δυνάμεων.
Η ανθρωπότητα υφίσταται μόνον και τελειοποιείται δια της εργασίας.
Αυτή μόνον επιβοηθεί την Φύση. Αυτή θωρακίζει ημάς από της κακίας.
Αυτή εξασφαλίζει την ελευθερία μας.
Ας δοξάσουμε την εργασία και τους εργάτες και ας καταδικάσουμε τους άχρηστους στην κοινωνία οι οποίοι ως κηφήνες προσπαθούν να πορίζονται τα προς το ζην εκ της εργασίας των άλλων.
Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι για τον ελεύθερο άνθρωπο η εργασία είναι ύψιστη αρετή και ο οποίος όχι μόνον δοξάζει την εργασία και τους εργάτες αλλά και καταδικάζει τους άεργους και κατ’ επέκταση καταδικάζει τον παρασιτισμό και την μάστιγα της ανθρωπότητας που έχει ως εφεύρημα αφενός μεν το οικονομολογικό θεώρημα της «ήσσονος προσπάθειας» (δηλαδή κέρδος με ελάχιστη προσπάθεια, ανεξάρτητα από τον σκοπό και προορισμό αυτής της προσπάθειας) και αφετέρου την αρνητική διδαχή (από ορισμένες θρησκείες προερχομένας εκ της «παλαιάς διαθήκης») η οποία ατυχώς μέσω των «βιβλικών» θρησκειών διασώθηκε μέχρι σήμερα και διδάσκει ότι η εργασία είναι θεϊκή κατάρα στην οποίαν πρέπει να υποκύψει ο άνθρωπος και ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι η μετά θάνατο κληροδότηση του «παράδεισου», δηλαδή χώρου όπου ο άνθρωπος θα παραμένει άεργος και αδρανής σαν φυτό και ότι αυτή η φυτική ζωή, κατά τους οπαδούς των «βιβλικών» θρησκειών (εβραιοχριστιανικής και ισλάμ) αποτελεί τέτοια ευτυχία που ορισμένοι θυσιάζουν την ζωή τους γι’ αυτήν και κατά τον μεσαίωνα κατέστρεψαν έναν λαό, τους Έλληνες και όλα τα πολιτισμικά τους στοιχεία.
Η εργασία δεν είναι κατάρα αλλά ευλογία την οποία ο πνευματικός κόσμος κληροδότησε στην ανθρωπότητα γιατί μέσω αυτής προοδεύει και εξελίσσεται πνευματικά και πολιτιστικά. Η αποφυγή της εργασίας, ακόμα και αν βασίζεται σε «ιερά βιβλία», προκαλεί στασιμότητα που αποτελεί έμπνευση του σκότους, αυτού του σκότους το οποίο δεν θέλει την πρόοδο και εξέλιξη της ανθρωπότητας, αφού η εργασία είναι μοχλός προόδου και εξελίξεως της ανθρωπότητας και, πέραν του χρησίμου αποτελέσματος, μας αποκαλύπτει τα μυστικά της Φύσεως, τόσο της οργανικής όσο και της πνευματικής.
Η εργασία του ανθρώπου πρέπει όμως να είναι και ανάλογη προς τις σωματικές και διανοητικές δυνάμεις που μπορεί να διαθέσει κατά την διάρκεια της ημέρας με ομαλή λειτουργία του οργανισμού του ή που μπορεί να αναπληρώνει η οργανική του φύση. Η κατανάλωση σωματικών και διανοητικών δυνάμεων πέραν των όσων μπορεί να διαθέσει ο οργανισμός του προκαλεί εξάντληση του οργανισμού του με αποτέλεσμα ο οργανισμός του να εμφανίσει φαινόμενα υπερκοπώσεως. Η υπερκόπωση του οργανισμού συμπαρασύρει και την ψυχική του λειτουργία με αποτέλεσμα να προκαλέσει φαινόμενα παθητικότητας και στην οργανική του φύση και στην ψυχή του.
Ανάλογα φαινόμενα εμφανίζονται και σε ανθρώπους άεργους οι οποίοι με την αδράνεια που προκαλούν οι ίδιοι τόσο στον οργανισμό τους όσο και στην διάνοιά τους οδηγούν σε παθητικότητα βαρύτερης μορφής την οργανική τους φύση. Η παθητικότητα αυτή (είτε προέρχεται από υπερκόπωση είτε από αεργία) παρεμποδίζει την εξωτερίκευση σε λειτουργία των ψυχικών δυ-νάμεων, διότι για να εκδηλωθούν και λειτουργήσουν οι ψυχικές δυνάμεις έχουν ανάγκην μέσου και το μέσον αυτό είναι oι οργανικές τους φύσεις.
Εκ των προαναφερομένων συνάγεται ότι η εργασία πρέπει να έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια. Εάν η σωματική εργασία γίνεται και με τη συμμετοχή και διανοητικής προσπάθειας, τότε η χρονική διάρκεια της εργασίας πρέπει να είναι μικρότερη και μάλιστα όταν η διανοητική εργασία προκαλεί μεγαλύτερη ένταση της διάνοιας τότε πρέπει ο διάρκεια εργασίας να είναι ακόμα μικρότερη. Είναι ευνόητο ότι η χρονική διάρκεια της εργασίας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί δεν έχουν όλοι τις ίδιες σωματικές και διανοητικές δυνάμεις. Επίσης πρέπει ο άνθρωπος να διαθέτει χρόνο για αναψυχή με την επίσκεψη εξοχικά τοπία που διαθέτουν αρμονία μορφών και χρωμάτων, με την παρακολούθηση μουσικής και να διαθέτει επίσης χρόνο διά διανοητικές της και ψυχικές της συναναστροφές για συζητήσεις με άλλους. Τόσο την εργασία όσο και την αναψυχή πρέπει να διαδέχεται περίοδος αναπαύσεως για την αναπλήρωση τόσο των σωματικών όσο και των ψυχικών δυνάμεων και τέτοια περίοδος είναι ο ύπνος. Κατά την διάρκεια του ύπνου ο μεν οργανι-σμός αναπληρώνει τις σωματικές δυνάμεις που διέθεσε κατά την διάρκεια της ημέρας η δε ψυχή απελευ-θερώνεται και αφενός με έρχεται σε επαφή με άλλες οντότητες από τις οποίες αποκομίζει διάφορα οφέλη αφετέρου δε ανασυντάσσει τις δυνάμεις της.
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.
ΛΥΚΟΜΙΔΗΣ 