Η γνώση της αλήθειας

Αλήθεια είναι η γνώση υπό του πνεύματος, των λειτουργούντων νόμων της Φύσεως είτε της εξωτερικής είτε της εσωτερικής όψεώς της.

Για να γνωρίσει το πνεύμα την αλήθεια απαιτείται να λειτουργεί αυτό ακωλύτως και να μην υποδουλώνει την σκέψη του στα πάθη τα δημιουργούμενα υπό της ανθρώπινης φύσεως, όταν αυτή διάγει ζωή μη φυσική. Τα πάθη συσκοτίζουν την λειτουργία της ανθρώπινης διανοίας και εκμηδενίζουν την δύναμη της διορατικότητάς της. Αυτό είναι κεφαλαιώδες σφάλμα της ζωής του ανθρώπινου γένους και σ’ αυτό οφείλει τις παραδοξότητες των ιδεών του και των συνθηκών της ζωής του. Το πνεύμα και η λειτουργία του είναι μέρος της καθορισθείσης εννοίας της αληθείας, διότι το πνεύμα έχει τις αυτές αναλογίες στις λειτουργίες του με εκείνες τις οποίες βρίσκομαι στον κόσμο τον οποίον καλούμε υλικό. Ίσως ο ένας κόσμος να είναι μία μακρά εξέλιξη των δυνάμεων του άλλου επί ευρύτερου και τελειότερου επίπεδου. Τις υπάρχουσες σχέσεις και τις υφισταμένες αναλογίες των κόσμων, υλικού και πνευματικού,  ερευνούν οι μυημένοι και κατανοούν πλήρως οι πνευματικοί διδάσκαλοί τους.

Σκοπός και προορισμός όλων των όντων της Φύσεως ανεξαιρέτως, είναι να αποκτήσουν την γνώση της αλήθειας. Η απόκτηση όμως της γνώσεως από τα όντα συντελείται βαθμιαίως, όσον αυτά ανελίσσονται δυναμικώς και ως εκ τούτου είναι πάντοτε σχετική, γιατί εξαρτάται εκ της εκδηλώσεως των ψυχικών τους δυνάμεων και της λειτουργίας τους σε αρμονία προς τους εν ενεργεία δηλωθέντες νόμους της φύσεως τους.

Η γνώση που μπορεί να αποκτήσει μια ψυχική ατομικότητα είναι πάντοτε ανάλογη τόσο προς την δυναμική της κατάσταση (δηλαδή προς το επίπεδο μέχρι το οποίο έχει εξελιχθεί) όσο και προς τις ικανότητες και δυνατότητες της οργανικής της φύσεως. Εάν η δυναμική κατάσταση της ψυχής και η αρμονική προς τους νόμους της Φύσεως λειτουργία της οργανικής της φύσεως είναι ικανές, τότε η διανόηση γίνεται ισχυρότερη και δια των ακτίνων της έρχεται σε επαφή προς Κόσμους ανωτέρας πνευματικής φύσεως. Τότε αντιλαμβάνεται τις λειτουργίες τους, τις ερευνά, καθιστά την γνώση της υπέρτερη και ρυθμίζει τη ζωή της στην πραγματική αλήθεια. Η γνώση αυτού του είδους οδηγεί την ανθρώπινη ψυχή σε πραγματική ανέλιξη προς θειότερους πνευματικούς κόσμους και την καθιστά ελεύθερη από τα δεσμά του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Ο νόμος της Εξελίξεως

Άλλος όρος παρεμφερής που χρησιμοποιήται είναι η λέξη ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ενελίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) το περιτύλιξη, περιστροφή. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις αποκρυφιστών κατά τις οποίες, η όλη τροχιά της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκοπός της Φύσεως είναι να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατάσταση εκ της οποίας προήλθαν. Συνεπώς, κατά την άποψη αυτήν, της εξελίξεως θα ακολουθήσει μια ανέλιξη των δυνάμεων της ουσία της Φύσεως (δηλαδή μια προς τα πίσω πορεία τους) ώστε να επανέλθουν στο σημείο από το οποίο ξεκίνησαν.

Ο νόμος της εξελίξεως έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεως των μορφών και την εμφάνιση των παραγωγικών τους δυνάμεων από την ανεκδήλωτη κατάσταση στην εκδηλωμένη με συνέπεια οι αΐδιες ουσίες, οι οποίες συνιστούν τις μορφές, να ωθούνται σε ακατά­παυστη και ατελεύτητη εκδήλωση των δυνάμεών([1]) τους, οι οποίες βρίσκονται σε ανεκδήλωτη κατάσταση, δια των μορφών. Συνεπώς ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε να έχουμε την εκδήλωση στο παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων (Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών και αυτά τα παράγωγα είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες. Σε αυτήν την αύξηση των δυναμικοτήτων των ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλο­νται όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπει­ρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά παρουσιά­ζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυ­ναμικότητες και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστε­ρες καταστά­σεις μικρό­τερης δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε ανεκδήλωτη κατάσταση. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση και η λειτουργία του πνεύμα­τος καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξη του. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση των ιδεών καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξή τους. Σχε­τικά ο θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι την εξέλιξη την νο­ούμε με την «ατελεύτητη επέκταση των αριθμών» γιατί, όπως έλεγε, «ένας αριθμός οσονδήποτε μεγάλος και αν είναι αν του προστεθεί μια μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος». Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο και δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ούτε προς αριθμούς μικρότερους (παρά την προσθήκη μονάδων σ’ αυτούς) ούτε περίπτωση επαναφοράς στην αρχική κατάσταση από την οποία ξεκίνησε το Σύμπαν. Μέσα στην ουσία της μη νοητικής Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις (δηλαδή Νόμοι της Φύσεως) οι οποίες θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα στην Νοητική Πνευματική Φύση υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις, δηλαδή άπειροι και ατελεύτητοι τύποι των ιδεών, οι οποίοι  θα εκδη­λωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αυτή η άπειρη ατελεύτητη εκδήλωση δυνάμεων και ιδεών στο άπειρο χρόνο αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αϊδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους στο άπειρο χρόνο.

Στα καθέκαστα μέρη των κόσμων η αμέριστη ή συνεχής ουσία εμφανίζεται με δια­φορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λό­γος([2]) των μορφών του Απείρου. Η διαφορετική δυναμι­κότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλ­λειτουργία της με την ατομική ουσία με την οποία συ­γκροτεί τις μορφές. Η λειτουργία των μορφών συντε­λεί ώστε οι δύο ουσίες να αλληλοεπηρεάζονται και αυτό έχει ως αποτέλε­σμα την αύξηση των δυναμικοτή­των τους. Όταν οι μορφές αυτές αποσυντί­θενται η μεν Αμέριστη Ουσία παύει να είναι Συνθετικός Λόγος τους και η δυναμικότητά της εξι­σούται με την δυναμικότητα της εκτός των μορφών ευρισκο­μένης συνεχούς ουσίας η δε Μεριστή Ουσία συμμετέχει στην συγκρότηση άλλων μορφών. Η εξίσωση αυτή της δυναμικότητας της Αμέριστης Ουσίας με την λοιπή εκτός των μορφών Αμέριστη Ουσία αυ­ξάνει την δυναμικότητα της συνεχούς ουσίας στην πε­ριοχή που βρι­σκότανε η αποσυντεθείσα μορφή και αυτό συντελεί στην εξέλιξη αυτού του τμήματος του κόσμου. Η φράση του Ηρακλείτου «τα πάντα ρει» τον νόμο της εξελίξεως ασφαλώς υπονοεί.

Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν την εξέλιξη ως και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο. Σχετικά δεχόντουσαν ότι  Σύμπαν προήλθε από την μονάδα και διαρκώς εξελίσσεται, όπως οι αριθμοί προέρχονται από την μονάδα και αν σε έναν αριθμό, οσονδήποτε μεγάλο, προσθέσουμε την μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος.

Οι Στωικοί δέχονται την συνεχή εξέλιξη των κόσμων. Συγκεκριμένα επανερχόμενοι στο ενεργό δημιουργικών στοιχείο του Ηρακλείτου, το πυρ, ως την πρώτη αρχήν του παντός και αφού απόδωσαν σε αυτό τις θείας Ιδιότητες του ορθού λόγου της σοφίας και της προνοίας παραδέχονται, όπως και οι προαναφερθέντες φιλόσοφοι, την αρχήν της κατά περιόδους γενέσεως, εξελίξε­ως και εξαφανισμού του κόσμου.

Τέλος, οι Νεοπλατωνικοί φι­λόσοφοι, κατ’ αντίθεση προς το Εβραϊκό και Χριστιανικό δόγμα περί της εφ’ άπαξ εκ του μηδενός δημιουργίας του κόσμου υπό του Θεού, αποδέχονται σύστημα εξελίξεως το οποίο φέρει την σφραγίδα μιας θεωρίας που έχει προέλευση εξ Ανατολών. Η θεωρία αυτή αποδέχεται ότι ο κόσμος εκπηγάζει εκ του Θεού ως ακτινοβολία της θείας δυνάμεως, η δε ψυχή που έπεσε σε αυτόν τον κόσμο για να δοκιμασθεί με δική της ελευθέρα βούληση έχει ως αποστολή να ελευθερώνει όλο και περισσότερο τον εαυτό της από τα δεσμά της ύλης με το να πραγματοποιεί το αγαθό και να εξαγνίζει κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό της και έτσι να επανέλθει στην θεία πηγή εκ της οποίας απέρρευσε

Η δράση του Νόμου της εξελίξεως.

Γενικά μπορούμε να πούμε ότι ο νόμος της εξελίξεως συντελεί ώστε α) να έχουμε την εκδήλωση νέων παραγώγων των τριών πρωταρχικών νόμων (Κινήσεως, Ζωής, Ενέργειας) των δυο αϊδίων ουσιών([3]) και αυτά τα παράγωγα είναι νέοι νόμοι των ουσιών με μεγαλύτερη δυναμικότητα οι οποίοι ήταν σε ανεκδήλωτη κατάσταση στις αΐδιες ουσίες, β) ότι η Αμέριστη (Συνεχής) ουσία στα καθέκαστα μέρη των κόσμων εμφανίζεται με δια­φορετικές δυναμικότητες και ιδιαίτερα όταν ευρίσκεται ως Συνθετικός Λό­γος των μορφών του Απείρου γιατί η διαφορετική δυναμι­κότητα της συνεχούς ουσίας οφείλεται στην συλ­λειτουργία της με την ατομική ουσία με την οποία συνθέτει τις μορφές. και γ) στις μορφές έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση της διαιωνίσεως τους με συνέπεια την εμφάνιση νέων και τελειότερων μορφών. Σε αυτήν την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών και την εμφάνιση νέων νόμων οφείλο­νται όλα τα γεγονότα που συντελούνται στους άπει­ρους Κόσμους. Τα γεγονότα αυτά παρουσιά­ζουν τις αΐδιες ουσίες να εκδηλώνουν συνεχώς νέες δυ­ναμικότητες και να συνιστούν εντελέστερες μορφές. Η εκδήλωση νέων μεγαλυτέρων δυναμικοτήτων (δηλαδή νέων νόμων) έχει ως αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μη μπορούν πλέον να επανέλθουν σε προγενέστε­ρες καταστά­σεις μικρό­τερης δυναμικότητας, γιατί εκείνο που εκδηλώθηκε δεν μπορεί να επανέλθει σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Στον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση και η λειτουργία του πνεύμα­τος καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξη του. Σ’ αυτόν ακριβώς τον Νόμο της Εξελίξεως οφείλεται η εμφάνιση των ιδεών καθώς και η χω­ρίς πέρας εξέλιξή τους. Σχε­τικά ο θείος Πυθαγόρας έλεγε ότι την εξέλιξη την νο­ούμε με την «ατελεύτητη επέκταση των αριθμών» γιατί, όπως έλεγε, «ένας αριθμός οσονδήποτε μεγάλος και αν είναι αν του προστεθεί μια μονάδα γίνεται ακόμα μεγαλύτερος». Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη είναι άπειρη και ατελεύτητη στον άπειρο χρόνο και δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής ούτε προς αριθμούς μικρότερους (παρά την προσθήκη μονάδων σ’ αυτούς) ούτε περίπτωση επαναφοράς στην αρχική κατάσταση από την οποία ξεκίνησε το Σύμπαν. Μέσα στην ουσία της μη νοητικής Φύσεως υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις (δηλαδή Νόμοι της Φύσεως) οι οποίες θα εκδηλωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αντίστοιχα στην Νοητική Πνευματική Φύση υπάρχουν άπειροι και ατελεύτητοι δυνάμεις, δηλαδή άπειροι και ατελεύτητοι τύποι των ιδεών, οι οποίοι  θα εκδη­λωθούν μελλοντικά ατε­λεύτητα στο άπειρο χρόνο. Αυτή η άπειρη ατελεύτητη εκδήλωση δυνάμεων και ιδεών στο άπειρο χρόνο αποτελεί το θείο μυστικό των ουσιών της Φύσεως το οποίο τις χαρακτηρίζει αϊδιες και ατελεύτητες στις εκδηλώσεις τους στο άπειρο χρόνο.

---

[1] Στο σημείο αυτό πρέπει να διασαφη­νισθεί ότι δεν πρέπει να συγ­χέεται η έννοια της δυ­νά­μεως με την έννοια της ενεργειας η οποία είναι ο νό­μος της ουσίας της μοναδος. Δυνάμεις είναι η πο­σο­τική  αύξηση των νόμων της Ενέργειας, της Κινή­σεως και της θερμότητας.

[2] Συνθετικός Λόγος των μορφών είναι ο παράγων εκείνος που συγκρατεί τα άτομα της αμέριστης ουσίας στις μορφές δηλαδή ο παράγων που συνθέτει τις μορφές του απείρου. Ο παράγων αυτός είναι η αμέριστη ή συνεχής ουσία.

[3] Για περισσότερες λεπτομέρειες ιδέ στα θέματα 19 «περί Φύσεως» και 27 «Πυθαγόρειος Αριθμολογία».

Περί του μηδενός

Το μηδέν (0) δεν είναι μονάς ουσιαστική ούτε και εκπροσωπεί νόμο στην φύση, αλλά την κατάληξη του Δεκαδικού συστήματος σε ένα τέρμα όπου oι εννέα (9) αριθμοί τερματίζουν τον σκοπό τους σε ένα σημείο και από εκεί άρχονται ένα νέο παραγωγικό κύκλο. Και oι αριθμοί οι οποίοι ακολουθούν ένα σύστημα το οποίο καλείται “δεκαδικο”, δια να συντελέσουν σ’ αυτό, πρέπει να έχουν μία βάση και η βάση αυτή είναι οι 9 μονάδες οι οποίες έχουν και ειδικό χαρακτήρα. Αφαιρέσατε μία από τις 9 μονάδες και προσπαθήσατε να κάνετε επέκταση του Δεκαδικού συστήματος. Τότε θα διακρίνετε την αξία της συνθέσεως των 9 μονάδων και πότε και πόσες δύνανται να συνθέτουν Δεκαδικό σύστημα. Απόδειξη ότι ο αριθμός 9 είναι τέλειος, είναι το αποτέλεσμα της αθροίσεως των αριθμών των απλών μονάδων το οποίο δίδει τον αριθμό 9. Άλλη δε απόδειξη είναι το ότι εάν πολλαπλασιάσουμε οιανδήποτε μονάδα επί τον αριθμό 9 και το γινόμενο της προσθέσουμε οριζοντίως, θα έχουμε ως αποτέλεσμα τον αριθμό 9, πράγμα το οποίο σε ουδεμία άλλη μονάδα δύναται να συμβεί.(ΣΠΥΡ. ΝΑΓΟΣ)

Επεξηγήσεις

Στο κείμενο αυτό, το οποίο είναι επίσης προφανές, επεξηγεί την έννοια του Μηδενός (0) για την ιδιαιτερότητα της Μονάδος 9.

Το μηδέν, το οποίο δεν είναι Μονάδα ούτε Νόμος της φύσεως, εκπροσωπεί την κατάληξη εκάστου αναμορφωτικού κύκλου. Έτσι ο πρώτος παραγωγικός κύκλος, που χαρακτηρίζεται ως ιερή δεκάδα, συμβολίζεται με το 10 (1 και το 0), ο δεύτερος παραγωγικός κύκλος με το 100 (1 και 00, δύο μηδενικά) κλπ.

Και λίγη φαντασία (ας μας συγχωρεθεί)!

Το μηδέν συμβολίζεται με χαρακτήρα που ομοιάζει με το γράμμα όμικρον και πιθανόν ο συμβολισμός αυτός να έγινε σκόπιμα ώστε να είναι το πρώτο γράμμα της λέξεως «Ολοκλήρωση» γιατί συμβολίζει την ολοκλήρωση παραγωγικού κύκλου. Επίσης το μηδέν αν ενωθεί με ένα δεύτερο μηδέν δημιουργεί το σύμβολο του απείρου και γνωρίζουμε ότι το 1 διαιρούμενο δια του μηδενός μας δίδει το άπειρο δηλαδή η έννοια του απείρου προκύπτει με την συμμετοχή του μηδενός.

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Απείρου ή Σύμπαντος ή Φύσεως είναι η θεωρία της αρχικής Με­γάλης Έκρη­ξης (Big Bang) σύμφωνα με την οποία το Σύ­μπαν ξεκί­νησε με την έκρηξη του αρχικού ατό­μου. Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις δια­στάσεις ενός πρω­τονίου (δηλαδή μηδέν;), και με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρα­σία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον παρά­γοντα κλίμακας R=0 και τον παράγοντα χρόνος t=0 (ιδέ στο πανεπιστημιακό σύγγραμμα του Κωτσάκη «Κοσμολογία»)!!!

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΥΣ

Το κείμενο αυτό είναι ένα από τα θέματα του βιβλίου μου «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΑΡΙΘΜΟΛΟΓΙΑ» εκδόσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ, Ακαδημίας 88 5ος οροφος.

1) Τι είναι αριθμοί

«Οι αριθμοί δεν είναι κάτι το οποίο επινόησε και εδημιούργησε ο άνθρωπος». Οι αριθμοί είναι μια προϋπάρχουσα πραγματικότητα την οποία ο άνθρωπος αναγκάσθηκε να «ανακαλύψει» και υιοθετήσει προκειμένου να διακρίνει σε πρώτη φάση το «ένα» από τα «δύο» και το «ένα» από τα «πολλά». Αυτό το βλέπουμε από την γραμματική διατύπωση όπου υπάρχει ο λεγόμενος «ενικός αριθμός» όταν αναφερόμαστε σε ένα αντικείμενο, ο «δυϊκός αριθμός» όταν αναφερόμαστε σε δύο αντικείμενα και ο «πληθυντικός αριθμός» για τα πέραν των δύο. Στην νέα ελληνική γλώσσα ο «δυϊκός αριθμός» έχει καταργηθεί και έτσι από γραμματικής απόψεως μιλάμε για ένα ή για πολλά πράγματα, χωρίς αναφορά στο πλήθος τους. Έτσι ο άνθρωπος έχει εισάγει αναγκαστικά την έννοια της αριθμήσεως, αρχικά στην γραμματική διατύπωση των διανοημάτων του και κατόπιν με την ανακάλυψη των μαθηματικών και με την βοήθειά τους μπόρεσε να μελετήσει την Φύση, τα φυσικά φαινόμενα και τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων Κόσμων.

Οι αριθμοί «είναι εκδηλωμένο φυσικό φαινόμενο το οποίο διασαφηνίζει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων Κόσμων και του πνεύματος αυτών». Χωρίς τους αριθμούς ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να κατανοήσει και, πολύ περισσότερο, να περιγράψει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων κόσμων. Συγκεκριμένα όλες τις υλικές μορφές είτε πρόκειται για μια πέτρα είτε πρόκειται για έναν πλανήτη ο άνθρωπος τις περιγράφει με βάση το βάρος τους, τις διαστάσεις τους, το χρώμα τους κλπ. Αυτό σημαίνει ότι η διαφορά του βάρους, των διαστάσεων, του χρώματος κλπ που εκφράζονται με αριθμούς είναι τα κριτήρια με βάση τα οποία μπορεί ο άνθρωπος να κατανοήσει και περιγράψει τον περιβάλλοντα αυτόν κόσμο. Συνεπώς οι αριθμοί προέκυψαν στον άνθρωπο ως μια ανάγκη στην προσπάθειά του να κατανοήσει και να περιγράψει τις διάφορες καταστάσεις των λειτουργούντων κόσμων.

Οι αριθμοί είναι το μέσο που έδωσε η Φύση στην ανθρώπινη διάνοια δια του οποίου μπορεί να κατανοήσει την λειτουργία των κόσμων και ιδιαίτερα τους φυσικούς νόμους που διέπουν αυτές τις λειτουργίες αλλά και την δυναμικότητα του κάθε φυσικού νόμου (βλ. παρ. 2.1).

Κόσμοι[1] είναι τα διάφορα επιμέρους τμήματα της Φύσεως. Εκ του ορισμού αυτού προκύπτει ότι η Φύση δεν έχει ενιαία δομή αφού αποτελείται από επιμέρους τμήματα, τους Κόσμους. Η διάκριση των κόσμων μεταξύ τους εξαρτάται από το εξελικτικό τους επίπεδο και το εξελικτικό επίπεδο του κάθε κόσμου εξαρτάται από τον χρόνο εκπόρευσής του εκ του Χάους. Αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς μεταξύ των Κόσμων είναι, οι νόμοι που έχουν εκδηλωθεί σε κάθε κόσμο να διαφέρουν από τους αντίστοιχους των άλλων κόσμων. Η διαφορά αυτή οφείλεται στις δυναμικότητες αυτών των νόμων και όχι την εκδήλωση διαφορετικών νόμων.

Πνεύμα των Κόσμων είναι το σύνολο των πνευματικών (ψυχικών) οντοτήτων (ατομικοτήτων) του κάθε κόσμου. Κάθε πνευματική (ψυχική) ατομικότητα έχει έναν βαθμό εξελίξεως ο οποίος εξαρτάται από την προϊστορία της. Έτσι με την πάροδο των ετών και τις εμπειρίες που αποκτά κατά τις διαδοχικές της ενσαρκώσεις η κάθε πνευματική (ψυχική) ατομικότητα εκδηλώνει δυναμικότητες, ανάλογα με τους νόμους που έχει εκδηλώσει στο ψυχικό της κέντρο, με αποτέλεσμα να προάγεται από πλευράς ψυχικής εξελίξεως[2]. Από αυτούς τους νόμους που έχει εκδηλώσει η κάθε ψυχική ατομικότητα εξαρτάται και ο βαθμός της εξέλιξής της.

Ο άνθρωπος σήμερα αντιλαμβάνεται ότι οι πνευματικές (ψυχικές) ατομικότητες διαφέρουν μεταξύ τους από πλευράς εξελικτικού επιπέδου, αλλά δεν είναι ακόμα σε θέση να ποσοτικοποιήσει αυτές τις διαφορές. Το μόνο μέσο για να ποσοτικοποιήσει  αυτές τις διαφορές είναι οι αριθμοί γιατί οι αριθμοί «είναι το υπό της Φύσεως παρεχόμενο μέσον του προσδιορισμού της καταστάσεως εκάστης πνευματικής ατομικότητος, όπως και το μόνον μέσον δια του οποίου είναι δυνατόν να ευρίσκεται και καθορίζεται ο βαθμός της εξελίξεώς της». Αυτό θα το πετύχει ο άνθρωπος με την πρόοδο του γνωσιολογικού του επιπέδου. Μια πρώτη προσέγγιση αυτού του θέματος περιλαμβάνεται στις παρ. 2.12 και 2.13.

2) Ποσοτική και ποιοτική έννοια των αριθμών

Οι αριθμοί, όπως μας είναι σήμερα γνωστοί, έχουν μόνον ποσοτική έννοια. Με βάση την ποσοτική τους έννοια περιγράφονται και ποσοτικοποιούνται τα διάφορα φυσικά φαινόμενα και συγκρίνονται οι διαφορές των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών των υλικών μορφών της Φύσεως. Όμως «οι αριθμοί δεν έχουν [μόνον] την απλή έννοια την οποία δίδει σ’ αυτούς ο άνθρωπος, δηλαδή την έννοια η οποία εμφανίζει τις ποσότητες [γιατί] η έννοια αυτή είναι περιορισμένη και προκύπτει εξ άλλης προγενεστέρας εννοίας αυτών». Η προγενέστερη αυτή έννοια, κατά τους Πυθαγορείους, είναι η ποιοτική έννοια. Αυτό σημαίνει ότι, κατά τους Πυθαγορείους, οι αριθμοί έχουν τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική έννοια και μάλιστα η ποιοτική έννοια των αριθμών είναι προγενέστερη της ποσοτικής. η οποία (ποσοτική έννοια) είναι το αναγκαίο επακόλουθο της ποιοτικής έννοιας. Συνεπώς η πρώτη εκδήλωση των αριθμών είναι η ποιοτική και εκ της ποιοτικής προέκυψε η ποσοτική.

Με την ποιοτική τους έννοια οι αριθμοί χαρακτηρίζονται από τους Πυθαγορείους ως ΜΟΝΑΔΕΣ και κάθε Μονάδα (βλ. παρ. 2.1 επ.) αντιστοιχεί σε έναν Φυσικό Νόμο. Η άποψη αυτή φαίνεται εκ πρώτης όψεως επαναστατική, όμως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν μπόρεσε ευθύς εξ αρχής να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την, εκ πρώτης όψεως, απλή έννοια ενός αριθμού. Αυτό το λεπτό σημείο θα γίνει περισσότερο κατανοητό με ένα απλό παράδειγμα: Το φως γίνεται αντιληπτό υπό την απλή μορφή των διαφόρων χρωμάτων π.χ. κόκκινο, κίτρινο, πράσινο κλπ και αυτή η διάκριση των χρωμάτων του φωτός υπήρξε η πρώτη εκτίμηση της εννοίας του φωτός η οποία είναι η ποιοτική έννοια του φωτός γιατί το φως, ως γνωστό, είναι ηλεκτρομαγνητικό κύμα και τα διάφορα χρώματα οφείλονται στην διαφορετική τους συχνότητα (και το διαφορετικό μήκος κύματός τους). Συνεπώς η πρώτη τους έννοια είναι το χρώμα που αποτελεί την μεταξύ τους ποιοτική διαφορά, όμως η μέτρηση του μήκους κύματος κάθε χρώματος μας έδωσε και την έννοια της ποσοτικής διαφοράς τους. Επομένως η έννοια της ποσοτικής διαφοράς είναι επακόλουθο της ποιοτικής τους διαφοράς.

Πέραν των ανωτέρω «οι αριθμοί είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως»,  με την έννοια ότι: α) κάθε αριθμός, με την ποιοτική του έννοια, είναι μια Μονάδα β) κάθε Μονάδα έχει ως ενεργητικό παράγοντα έναν Φυσικό νόμο και γ) κάθε Φυσικός Νόμος, στο Φυσικό επίπεδο, δεικνύει την ενεργητική δράση των πραγμάτων και των όντων (ψυχικών ατομικοτήτων) της Φύσεως. Συνεπώς τα πράγματα και τα όντα της Φύσεως, ανάλογα με το εξελικτικό τους επίπεδο, μπορούν να παρασταθούν με έναν ή περισσότερους αριθμούς δηλαδή οι αριθμοί είναι οι εικόνες των πραγμάτων και των όντων της Φύσεως.

Επίσης «επειδή και τα πράγματα και τα όντα της Φύσεως έχουν έκαστο εξ αυτών και ιδιάζοντα χαρακτηρισμό και ίδια γνωρίσματα (φυσικά χαρακτηριστικά και ιδιότητες), δι’ αυτό και έκαστος των αριθμών έχει ιδιάζουσα έννοια και ίδιο γνώρισμα».

Όπως είναι αυτονόητο «το γνώρισμα εκάστου αριθμού διαφέρει του γνωρίσματος των άλλων και της ιδιαζούσης αυτών δυνάμεως, ως εκ του λόγου δε αυτού η πρώτη έννοια των αριθμών είναι ποιοτική και εκ της του είδους αυτού εννοίας προέρχεται και η ποσοτική».

---

[1] ο όρος Κόσμος δεν ταυτίζεται με τους όρους Φύση, Άπειρο και Σύμπαν. Βλέπε στο βιβλίο μου «Πυθαγόρειος Εσωτερισμός» (υπό έκδοση η δευτέρα έκδοση από τις εκδόσεις ΕΥΑΝΔΡΟΣ).

ΟΙ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΘΕΩΡΗΣΕΙΣ

ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΓΑΛΗΝΟΥ

 Η σημερινή απαξίωση της φιλοσοφικής ηθικής και η αποτυχία της σύγχρονης Ψυχιατρικής.

Wise-therapy: η στροφή της δυτικής θεραπευτικής Ιατρικής  προς τα φιλοσοφικά κείμενα. Θα φανταζόσαστε ποτέ, ότι η ενδελεχής μελέτη στο περιεχόμενο ενός κειμένου ή ενός βιβλίου, θα μπορούσε να θεραπεύσει ψυχικά, αλλά και σωματικά προβλήματα της υγείας ενός ανθρώπου; Θα θεωρούσατε σίγουρα υπερβολική αυτήν την άποψη, αφού μέχρι σήμερα προσπαθείτε όλα τα προβλήματα υγείας σας να τα θεραπεύσετε με χημικά φάρμακα ή με χειρουργεία. Ο μεγάλος όμως ιατρός και φιλόσοφος της αρχαιότητας, Γαληνός, έχει αντίθετη άποψη από εσάς… Ναι θα μπορούσε! 

 Η αποτυχία της σύγχρονης Ψυχιατρικής

     Η Ψυχιατρική κατά την σύγχρονη ορολογία είναι η ιατρική ειδικότητα, που περιλαμβάνει τη σπουδή και τη θεραπεία των ψυχικών νόσων. Οι ψυχικές παθήσεις των ανθρώπων διακρίνονται απ΄ τη σύγχρονη ιατρική μεθοδολογία σε ψυχώσεις και νευρώσεις. Σήμερα κάποιοι θεραπευτές γνωρίζουν, ότι οι σωματικές και οι ψυχικές λειτουργίες ενός οργανισμού θεωρούνται ως αδιαίρετο και ενιαίο σύνολο, γνώση που προϋπήρχε στους ιατρούς και φιλοσόφους της αρχαιότητας: «Θεωρώ, ότι η ψυχή και το σώμα αλληλοεπηρεάζονται απόλυτα. Και η ψυχική κατάσταση, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της και τη σωματική. Και η σωματική κατάσταση κι εκείνη, όταν μεταβάλλεται, μεταβάλλει μαζί της και την ψυχική» (Αριστοτέλης «Φυσιογνωμικά», 808 β-12). Παρά ταύτα οι πλείστοι σύγχρονοι ψυχίατροι χρησιμοποιούν βίαιες μεθόδους θεραπείας, περισσότερο επί του υλικού σώματος και λιγότερο επί του ψυχικού. Η πρόληψη και η αποφυγή των ψυχικών νόσων έχει μετατραπεί σε καταστολή.

      Η απομόνωση των ασθενών, τα ηλεκτροσόκ, τα ψυχοτρόπα φάρμακα και η ψυχοχειρουργική έδειξαν ματαίως, ότι η σύγχρονη Ψυχιατρική έχει ουσιαστικά αποτύχει. Η ύπνωση, η ομοιοπαθητική και οι άλλες ολιστικές θεραπευτικές μέθοδοι έχουν ένα σχετικά καλό θεραπευτικό αποτέλεσμα σε ψυχικές παθήσεις, αλλά δεν μπορούν να δράσουν προληπτικά.

      Η σημερινή αντιφατική και παραφυσική κοινωνία της αφθονίας άχρηστων καταναλωτικών αγαθών, της βίας, του ρατσισμού, των ναρκωτικών, των θρησκευτικών φανατισμών, των ανισοτήτων και των άλλων παραδόξων, παγιδεύει το σύγχρονο άνθρωπο σε ψυχικά και πνευματικά αδιέξοδα. Η απαξίωση της φιλοσοφικής ηθικής σαν πρότυπο ζωής από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες του 20ού αιώνα (ουσιαστικά η έλλειψη νοήματος και ουσίας της ζωής), επέδραμε καταλυτικά στην αύξηση των ψυχικών παθήσεων σε Ευρώπη και Η.Π.Α.. Στη χώρα μας η κατάσταση αυτή είναι σε έξαρση.

Κατά τον ιατροφιλόσοφο Γαληνό «οι λαθεμένες ιδέες περί του σκοπού της ζωής είναι που οδηγούν κατά κοινή ομολογία στη δυστυχία». Τα άρρωστα ψευδο-πρότυπα του star-system της εποχής μας δημιουργούν όμοιους μ΄ αυτούς κλώνους. Ομοφυλόφιλοι, ναρκομανείς ηθοποιοί, απατεώνες πολιτικοί, ψεύτικοι «καθώς πρέπει» δημοσιογράφοι, παιδεραστές ιερείς και διάφοροι άλλοι άρρωστοι άνθρωποι, που χρήζουν ανάγκη βοηθείας, αποτελούν τα πρότυπα του σημερινού δυτικού ανθρώπου. Οι ποικίλες μεταφυσικές και θρησκευτικές λύσεις δοκιμασμένες αποτυχημένα ήδη από το παρελθόν, οδηγούν και αυτές τους ανθρώπους σε αδιέξοδο. Θλίψη, μελαγχολία, εγωισμός, κτητικότητα, ραθυμία, απομόνωση, ακραίες συμπεριφορές, ψευτιά, επιδειξιομανία και πολλά άλλα αποτελούν τα σύγχρονα «άχραντα πάθη» της αρρωστημένης και παραφυσικής κοινωνίας μας.

 Η θεραπεία της σοφίας

     Απ΄ τη μεριά της επιστήμης η «πτωχή» φροϋδική ψυχανάλυση αποτελούσε τη βάση της σύγχρονης ψυχολογίας και των ψυχοθεραπευτικών μεθόδων μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ΄90. Τότε παρουσιάσθηκε κυρίως από αρκετούς Αμερικανούς και Ευρωπαίους ψυχιάτρους μία στροφή της θεραπευτικής ιατρικής προς τα φιλοσοφικά κείμενα κλασικών Ελλήνων αλλά και ξένων συγγραφέων. Η ψυχοθεραπεία βασίσθηκε πλέον σε λογοθεραπεία και συγκεκριμένα στην επιλεκτική ανάγνωση, ανάλυση και κατανόηση φιλοσοφικών κειμένων. Απ΄ τους δυτικούς ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές ονομάστηκε ως wise-therapy, δηλαδή θεραπεία της σοφίας. Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Η μέθοδος αυτή είναι πλέον αρκετά διαδεδομένη στο δυτικό κόσμο, καθ΄ ότι είναι η πιο αποτελεσματική, απολαυστική, ήπια και σχεδόν ανέξοδη. Βέβαια στην τριτοκοσμική χώρα μας η μέθοδος αυτή δεν υφίσταται.

      Πολλά εκτενή άρθρα έχουν γραφτεί για την ψυχοθεραπευτική αυτή μέθοδο από κορυφαία περιοδικά και εφημερίδες της Ευρώπης και των Η.Π.Α. όπως το γαλλικό περιοδικό «Psychologies», το διεθνές «National Geographique», την Αγγλική εφημερίδα «Guardian» κ.ά. Ο Τιμ Λεμπόν είναι πτυχιούχος Φιλοσοφίας του Trinity College και πρόεδρος του συνδέσμου «Πρακτικής Φιλοσοφίας» στην Μεγάλη Βρετανία. Στην εισαγωγή του βιβλίου του «Wise Therapy» αναφέρει: «Η Θεραπεία της Σοφίας έχει διπλό στόχο, τόσο πρακτικό όσο και θεωρητικό. Απ΄ τη μία μεριά στοχεύει στο να βοηθήσει τους ανθρώπους να λύσουν κάποια απʼ τα προσωπικά τους προβλήματα και απ΄ την άλλη να τους δώσει όλα εκείνα τα εργαλεία, που θα χρειαστούν, για ν΄ αντιμετωπίσουν το μέλλον με περισσότερη σοφία. Το πρόβλημα με την σύγχρονη ψυχολογία είναι, ότι χρησιμοποιεί τις γνώσεις μόνο των τελευταίων εκατό περίπου χρόνων, ενώ αγνοεί την αξία της σοφίας, όσο και όλων εκείνων των γνώσεων, που έχουν αποκτηθεί εδώ και 2.000 χρόνια μέσα απ΄ την παγκόσμια, αλλά και κλασική φιλοσοφία».

     Ο Γαληνός εκτός από γιατρός υπήρξε κι ένας μεγάλος φιλόσοφος. Η φιλοσοφική του σκέψη βασίζεται στην εκλεκτικότητα κι αποτελείται από ένα σύμπλεγμα φιλοσοφικών απόψεων των φυσικών φιλοσόφων, του Ιπποκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. (Στην εικόνα από αριστερά προς τα δεξιά: Θαλής, Ιπποκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης.)

 Φιλοσοφία

     «Φιλοσοφία = α) διάθεση για επιστημονική γνώση των όντως (αληθινών) όντων, β) διάθεση θεώρησης του αληθούς, και γ) επιμέλεια της ψυχής με παρουσία ορθού λόγου». (Όροι Σπευσίππου, “Διευθυντή της πλατωνικής Ακαδημείας”, Λεξικό εννοιών της Πλατωνικής φιλοσοφίας). Στον τρίτο ορισμό του Σπευσίππου για το τι είναι η φιλοσοφία,  μπορούμε να διακρίνουμε την διαπλαστική και θεραπευτική δύναμη τού ορθού φιλοσοφικού λόγου. Η σπουδή του λόγου αυτού δημιουργεί το φιλοσοφικό βίο. Πρόκειται για μία συνολική στάση ζωής, που έχει ως πρότυπο την αρετή (ενάρετος βίος). Κατά τον Πλάτωνα ενάρετος είναι εκείνος, ο οποίος ζει «κατά φύσιν». Ο φιλόσοφος εμπνέεται απ΄  τον έρωτα προς τις ιδέες – γνώση (κόσμος των ιδεών) και προσπαθεί να κάνει πράξη στην καθημερινότητά του, τα όσα μαθαίνει.

      Ο Αριστοτέλης μας λέει «πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», δηλαδή όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως ορέγονται (επιθυμούν) την γνώση. Αρχή της Πλατωνικής φιλοσοφίας είναι το «απορείν» και το «θαυμάζειν». (Θεαίτητος 155d). Η περιέργεια, η απορία  και ο θαυμασμός του κλασικού ανθρώπου για την σύσταση και την λειτουργία του φυσικού κόσμου και των αρχών της ζωής αποτέλεσαν τα κίνητρα της φιλοσοφικής αναζήτησής του.

Όλες οι φιλοσοφικές σχολές θεωρούσαν ως υπέρτατο σκοπό και ύψιστο αγαθό τής ανθρώπινης ζωής την επίγεια ευδαιμονία. Σε αντίθεση με την ευτυχία (προϊόν της τύχης), η ευδαιμονία είναι προϊόν ενάρετου βίου. Καρπός της ευδαιμονίας είναι η γαλήνη και ηρεμία της ψυχής. Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία τής παρά φύσιν α-νοήτου γαλήνης της ψυχής, που διδάσκουν οι θρησκείες (ασκητισμός), μέσω της αμάθειας και της απαξίωσης της ίδιας της ζωής, που δημιουργεί προβλήματα στην ψυχική αλλά και σωματική ανάπτυξη των πιστών. «Η στενή σχέση αρετής και γνώσης είναι χαρακτηριστική στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Ως ένα βαθμό υπάρχει σ΄ όλη την ελληνική φιλοσοφική σκέψη, σε αντίθεση με την χριστιανική. Στη χριστιανική ηθική το ουσιώδες είναι η καθαρή καρδία και αυτή μπορεί να βρεθεί τόσο στους αμαθείς, όσο και στους πεπαιδευμένους. Η χαώδης αυτή διαφορά ανάμεσα στην ελληνική και στην χριστιανική ηθική εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα» (Bertrand Russel, «Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης» σελ. 32).

      Kατά τον Πλάτωνα η ψυχή έχει τρεις έδρες – μέρη: Το «λογιστικόν», που είναι η έδρα της νόησης-λογικής και έχει την ιδιότητα να κυβερνά τα άλλα δύο μέρη, το «θυμοειδές» ή «θυμικόν», που κυβερνάται, αλλά και κυβερνά και είναι η έδρα της βούλησης και το «επιθυμητικόν», έδρα των επιθυμιών και των παθών, που πρέπει μόνον να κυβερνάται. Ο Πλούταρχος στο έργο του «Πλατωνικά ζητήματα» μας λέει, ότι «η πειθαρχία και η αρχηγία ανήκουν στην φύση του θυμικού (θυμοειδούς), αφού αυτό υπακούει στην λογική (λογιστικόν), ενώ εξουσιάζει και τιμωρεί την επιθυμία (επιθυμητικόν), όταν εκείνη επαναστατεί εναντίον της λογικής». Με τα πάθη και τις επιθυμίες της ψυχής ασχολήθηκαν πλείστοι των φιλοσόφων στην κλασική Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και έγραψαν πολλά έργα. Ο Πλάτων, ο Επίκουρος, ο Επίκτητος, ο Αριστοτέλης, ο Πορφύριος, ο Γαληνός, αλλά και πολλοί ξένοι όπως ο Κρισναμούρτι, ο Όσσο, ο Λάο Τσέ, ο Ρουσσώ, ο Ράσσελ κ.ά. Ένα απ΄ τα έργα του Γαληνού, που άπτονται στην ψυχοθεραπεία, αλλά και της περί ψυχής θεωρήσεις του, θα εξετάσουμε παρακάτω.

«Ο άνθρωπος έχει υψώσει μέσα του σαν αγκυλωτούς φράχτες διάφορες εικόνες, θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές. Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Και το βάρος αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη σκέψη, στις σχέσεις του και στην καθημερινή του ζωή. Αυτές οι εικόνες είναι και οι αιτίες των προβλημάτων μας, επειδή χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους». [Τζίντου Κρισναμούρτι, Ινδός συγγραφέας – φιλόσοφoς (1895-1986).]

 Ο ιατροφιλόσοφος Γαληνός

     Η ψυχιατρική κατά την κλασσική εποχή ήταν κλάδος της Ιπποκρατικής ιατρικής τέχνης κι αυτή με την σειρά της κλάδος της φιλοσοφίας. Ο Γαληνός ο Ένδοξος ή Κλαύδιος, υπήρξε ο διασημότερος ιατρoφιλόσοφος της εποχής του. Γεννήθηκε στην Πέργαμο της Μ. Ασίας το 128 μ.Χ. και πέθανε περίπου το 210 μ.Χ.στη Σικελία. Σε ηλικία 14 ετών παρακολουθεί μαθήματα φιλοσοφίας και λίγα χρόνια αργότερα ξεκινά τις σπουδές της ιατρικής παράλληλα με τη φιλοσοφία. Ταξιδεύει δέκα έτη για σπουδές σε περιοδεία στην Σμύρνη, Κόρινθο και Αλεξάνδρεια. Θα συνεχίσει τα ταξίδια του προς εμπλουτισμό των γνώσεών του για μερικά ακόμη έτη. Η φήμη του εξαπλώνεται ταχύτατα σε όλη την αυτοκρατορία και σύντομα θα γίνει ο προσωπικός γιατρός του καίσαρα Μάρκου Αυρήλιου.

      Ο Γαληνός έζησε σε μία εποχή ιδεολογικής επιστημονικής ποικιλότητας. Ο ίδιος υπήρξε «εργοστάσιο παραγωγής» φιλοσοφικών, ρητορικών και ιατρικών έργων, που απαριθμείται σε 150 έργα χωρισμένα σε 500 βιβλία. Εισήγαγε πολλούς ιατρικούς όρους, που παραμένουν ίδιοι μέχρι σήμερα, όπως η «κράσις», «πνεύμα» κ.ά.. Η επιρροή του στην πρόοδο των επιστημών και ειδικώς της ιατρικής σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι ισάξια με εκείνη του Ιπποκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. (Βλ. Η Ιατρική του Γαληνού).

Μέσα απʼ τα σκοτάδια του ευρωπαϊκού μεσαίωνα το ιατρικό του σύστημα με τον όρο «Γαληνισμός» έγινε ο θεμέλιος λίθος των ιατρών της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, διαμορφώνοντας την εξέλιξη της παγκόσμιας ιατρικής. Μέχρι σήμερα σε πολλές χώρες του Ισλάμ και στην Ινδία διδάσκεται η ιατρική του, η λεγόμενη «Unani». Σε αντίθεση, η ψυχιατρική θεραπευτική μέθοδος του Γαληνού μέσω της ηθικής διδασκαλίας των φιλοσοφικών κειμένων είχε παραγκωνιστεί πλήρως και μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει δειλά δειλά να ανακαλύπτεται και να χρησιμοποιείται ξανά απ΄ τους σύγχρονους θεραπευτές. Τα «Περί ψυχής παθών και αμαρτημάτων», «Περί ηδονής και πόνου», «Περί της διαγνώσεως των ιδίων εκάστω παθών και αμαρτημάτων», «Περί ηθών», «Περί αλυπίας», «Περί κράσεων», είναι μερικά εκ των ψυχοθεραπευτικών έργων του.

 Γαληνός: Ένας «εκλεκτικός» ψυχοθεραπευτής

     Αν και έχει ροπή προς τους προσωκρατικούς, τον Πλατωνισμό, αλλά και τον Αριστοτελισμό, ουσιαστικά είναι εκλεκτικός και συγκρητιστής, προτιμώντας την ελευθερία της επιλογής του κατά το δοκούν. Υπερασπίζεται την αυτονομία της ψυχής ως ενέργεια, αλλά αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την αθανασία της, ενώ αποδέχεται την κατά φύση  υλική – ενεργειακή της υπόσταση.

Για τον Γαληνό, όπως και για τον εκ σπουδών διδάσκαλό του Ιπποκράτη, χωρίς την καλλιέργεια και την εξάσκηση και στους τρεις τομείς της φιλοσοφίας (Φυσική, Ηθική, Λογική), δεν μπορεί κανείς να γίνει ιατρός. Υποχρέωση τού σωστού ιατρού είναι πρωταρχικά ο έλεγχος των παθών του (δόξα, πλούτη) και η καλλιέργεια τής αρετής, («ότι ο άριστος ιατρός και φιλόσοφος»). Μετέπειτα ακολουθούν οι ιατρικές γνώσεις. Για τον διδάσκαλο του Γαληνού, Ιπποκράτη, Φιλοσοφία και Ιατρική αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, που πρέπει να συνυπάρχουν: «Λαμβάνοντας υπ΄ όψη όσα προαναφέραμε πρέπει να ανάγει τη φιλοσοφία σε ιατρική και την ιατρική σε φιλοσοφία» (Ιπποκράτης «Περί ευσχημοσύνης», παρ. 5). Επομένως η στείρα σύγχρονη υλική ιατρική, που δεν λαμβάνει καθόλου υπ΄ όψη της τις αρχές αυτές, είναι ουσιαστικά αποκομμένη απ΄ την ολιστική προσέγγιση των ιατροφιλοσόφων της αρχαιότητας, αλλά και απ΄ την υπόθεση ίαση.

      Η Ιπποκρατική θεωρία του περί των τεσσάρων στοιχείων (κρύο, ζεστό, ξηρό, υγρό) ταυτίζεται με τους χυμούς του σώματος (αίμα, φλέγμα, μαύρη και κίτρινη χολή), καθώς και με τις θεμελιώδεις συμπαντικές ουσίες, (γη, ύδωρ, αέρας, φωτιά). Η επιρροή των τεσσάρων χυμών (που αποτελούν τα τέσσερα βασικά ενεργειακά κανάλια μέσα στο ανθρώπινο σώμα), συνδέεται άμεσα με τον ψυχικό μας κόσμο. Η ισορροπία των χυμών μεταβάλλεται ευμενώς η δυσμενώς απ΄ τη διατροφή, τα υγρά, την άσκηση, τα λουτρά, τις μαλάξεις, το κλίμα, την ηλιοθεραπεία, την τοποθεσία διαμονής, αλλά κι από την ψυχική μας κατάσταση.

      Ο Γαληνός θεωρεί, ότι η μελαγχολία, η μανία, και η φρενίτιδα, προέρχονται από εγκεφαλικές βλάβες, που καταστρέφουν τον ψυχισμό μας και σταδιακά μετουσιώνονται σε σωματικές  νόσους με αποτέλεσμα να δημιουργούν τις ανισόρροπες μίξεις των χυμών στο σώμα. Στο «Ότι ταις του σώματος κράσεσιν αι της ψυχής έπονται δυνάμεις» (4,803) διαπιστώνει: «Εκείνου, που η φλέβα του αγκώνα του χτυπά δυνατά, είναι χαρακτήρας επιθετικός και οξύθυμος, ενώ εκείνου, που η φλέβα του είναι ήσυχη, είναι νωθρός». Το «Περί χρείας μορίων» περιέχει πολλά στοιχεία απ΄ τον πλατωνικό «Τίμαιο», ενώ στο «Προς Θρασύβουλον πότερον ιατρικής ή γυμναστικής εστί το υγιεινόν» μας εξηγεί, ότι το καλύτερο φάρμακο της Υγείας είναι η φιλοσοφία σε συνδυασμό με την ιατρική και όχι η στείρα ιατρική.

Ο Γαληνός απαλλαγμένος από μεταφυσικές και θρησκευτικές «αλήθειες» και με σκέψη φυσιοκρατική, προσδιορίζει με σαφήνεια την ατομική και αποκλειστική ευθύνη του καθενός μας, για την κατάκτηση της ευδαιμονίας. Ο ορθός λόγος και το πράττειν ορθώς είναι τα μόνα υπεύθυνα για την ευδαιμονία μας ή τη δυστυχία μας.

 Περί ψυχής παθών και αμαρτημάτων

 Βιβλίο Α΄: Διάγνωσις και θεραπεία των παθών της ψυχής

     Στο έργο του αυτό ο Γαληνός διαγιγνώσκει αναλύει και προτείνει για τα πάθη της ψυχής: «Το μεν σφάλμα προκύπτει από λάθος ιδέες και αντιλήψεις, το δε πάθος προκαλείται από μία παράλογη δύναμη, που βρίσκεται μέσα μας και δεν υπακούει στη λογική (…). Το ότι είναι πολύ πιθανό να σφάλουμε έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε οι ίδιοι μπορούμε να το συμπεράνουμε απ΄ το εξής: Ότι ο κάθε άνθρωπος θεωρεί τον εαυτόν του ολότελα αλάνθαστο, ή ότι τα σφάλματα του είναι μικρά και ασήμαντα (…). Όταν ήμουν μικρός θεωρούσα υπερβολική τη σπουδαιότητα, που έδινε ο κόσμος στην ρήση του Απόλλωνα (γνώθι σ΄ αυτόν). Εκ των υστέρων όμως ανακάλυψα, ότι δικαίως την επαινούν (…). Όποιος λοιπόν θέλει να γίνει σωστός και ενάρετος άνθρωπος ας έχει υπ΄ όψη του αυτό: Ότι είναι αναπόφευκτο να αγνοεί πολλά απʼ τα προσωπικά του σφάλματα»  (παρ. 1-6).

      Συνεχίζει τονίζοντας: «Επειδή τα σφάλματα οφείλονται σε λανθασμένη κρίση, ενώ τα πάθη σε κάποια παράλογη ψυχική δύναμη, θεωρώ απαραίτητο κατ΄ αρχήν να ελευθερώσει κανείς τον εαυτόν του από τα πάθη. Και κάποια απ΄ τα πάθη της ψυχής, όπως όλοι γνωρίζουν, είναι η οργή, ο φόβος, η λύπη, ο φθόνος (το αισχρότερο των παθών), η έντονη επιθυμία, η φιλοδοξία, η κοιλιοδουλεία, η φιλοχρηματία, η πλεονεξία, η αρχομανία, η απληστία. (Για την σημερινή εποχή θα προτείναμε και την υποκρισία!). Πώς όμως να ξεριζώσει κάποιος τα πάθη του, όταν αγνοεί το γεγονός ότι έχει πάθη;» (παρ. 8). Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να υπογραμμιστεί ιδιαίτερα, διότι όλοι σχεδόν οι άνθρωποι σήμερα νομίζουν, ότι είναι σωστοί και ενάρετοι αγνοώντας θεληματικά, ότι διακατέχονται από πάθη…

      Παρακάτω διαπιστώνει και προτείνει: «Μόνο ο σοφός άνθρωπος είναι ολότελα αλάνθαστος (…). Αν πρωτίστως κρατήσεις μία απόσταση από τις πράξεις σου και πάψεις να αντιλέγεις, θα βρεις πολλούς, που θα σε διορθώνουν με ειλικρίνεια και πολύ περισσότερο αν δείξεις ευγνωμοσύνη σε αυτόν, που θα σε κριτικάρει, αφού σε βοηθά να ελευθερωθείς απʼ το κακό (…). Δέξου ως πρώτο δίδαγμα της φιλοσοφίας το να μάθεις να υπομένεις την αρνητική στάση των άλλων» (παρ.11-13). Σπουδαία μαθήματα ηθικής για την βαρβαρότητα των ανθρώπων της εποχής μας.

      Για να πλησιάσει κανείς την τελειότητα χρειάζεται να «ασκείται δια βίου» ενώ «όποιος έχει εθιστεί για πολύ καιρό με την κηλίδα των παθών, θα του είναι πολύ δύσκολο να γίνει άνθρωπος ενάρετος».(παρ. 25). Στην συνέχεια του έργου του ο Γαληνός δίνει λογικές συμβουλές για την αντιμετώπιση των παθών και των αμαρτημάτων (σφαλμάτων) μας. Και καταλήγει: «Διότι αν ακολουθήσεις αυτήν την πρακτική θα νοιώθεις μέρα με τη μέρα,  ότι σου είναι όλο και πιο εύκολο να απέχεις από όσα σου ανέφερα και η ψυχή σου θα γεμίζει με χαρά και ευφροσύνη. Να γνωρίζεις, ότι ο δρόμος, που οδηγεί στη σωφροσύνη περνά μέσα από την εγκράτεια. Αυτό είναι και το πλεονέκτημα του μυαλωμένου ανθρώπου έναντι του μη εγκρατή» (παρ. 32-33). Η εγκράτεια, που αναφέρει εδώ ο Γαληνός, δεν είναι αποτέλεσμα πίεσης, θεϊκής επιβολής, ή τιμωρίας (όπως δηλαδή η θρησκευτική εγκράτεια), αλλά συνειδητοποιημένης και προσωπικής απόφασης του καθενός μας…

      Οριοθετεί τα ανθρώπινα αγαθά, ώστε να είναι τόσα, «όσα να μην πεινάμε, να μην διψάμε, να μην κρυώνουμε» (παρ. 44). Για την κοιλιοδουλεία λέει, ότι η χρησιμότητα τής τροφής «είναι να θρέφει το σώμα και όχι να ικανοποιεί την απληστία της κοιλιάς μας». Γι΄ αυτό και η τροφή «πρέπει να λαμβάνεται με μέτρο». Τέλος μας συμβουλεύει: «Όσο θεριεύει μέσα μας η δύναμη της λογικής στην πορεία αυτών των ασκήσεων, που κατανικούν και περιορίζουν τα πάθη, τόσο πιο εύκολη θα ΄ναι μετά η πλήρης υποταγή τους». (παρ. 56). Βλέπουμε λοιπόν, ότι για να μπορέσουμε να επιβληθούμε στα πάθη μας χρειάζεται προσπάθεια και αγώνας συνειδητός. Η συνειδητότητα, το γιατί δηλαδή επιλέγουμε να τιθασεύσουμε τα πάθη μας, είναι το κλειδί της υπόθεσης. Αυτά είναι και τα πρώτα βήματα της αυτογνωσίας, τού περιβόητου «γνώθι σ΄ αυτόν». 

Βιβλίο Β΄: Διάγνωσις και θεραπεία των σφαλμάτων της ψυχής

     Το δεύτερο αυτό έργο αποτελεί συνέχεια του πρώτου και ασχολείται με τα σφάλματα (αμαρτήματα) της ψυχής, που είναι απόρροια των παθών της: «Όπως έχω πει θα προσπαθήσω όσο περνά από το χέρι μου να δείξω τον δρόμο σε όποιον είναι ερωτευμένος με την αλήθεια, ένα δρόμο, που όλη μου την ζωή αναζητούσα». (παρ. 66). «Το πρώτο και μέγιστο σφάλμα είναι όσων αβασάνιστα εκφέρουν γνώμη για το τι ωφελεί ή βλάπτει την ανθρώπινη ζωή. Το σφάλμα αυτό το γεννάει η φιλαυτία – αλαζονεία, η δοκησισοφία (αυτοί που νομίζουν, ότι τα γνωρίζουν όλα) και η φιλοδοξία (για αυτούς που κυνηγούν την δόξα και για χρήμα)» (παρ. 63).

Στη συνέχεια μας αναλύει τα ψευδά επιχειρήματα διαφόρων ψευτοσοφιστών της εποχής του. «Τα σοφίσματα είναι επιχειρήματα, τα οποία είναι μεν εσφαλμένα, αλλά στήνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν με ορθά. Το ότι είναι στημένα φαίνεται καθαρά απ΄ το συμπέρασμα τους, το οποίο δεν αληθεύει. Αναγνωρίζονται δε πολύ δύσκολα από εκείνους, που δεν είναι εξασκημένοι στην χρήση λογικών συλλογισμών». (παρ. 73). Με πόσα τέτοια «σοφίσματα» έξυπνα φτιαγμένα, μας βομβαρδίζουν καθημερινώς διαφόρων ειδών «ειδικοί» (ιατροί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ιερείς κ.ά.) που δεν περιέχουν καμμία αλήθεια και δεν έχουν κανένα λογικό συλλογισμό; «Αφετηρία πάμπολλων σφαλμάτων είναι η αναληθής άποψη για τον εκάστοτε σκοπό της ζωής και άλλα επιμέρους πράγματα. Επειδή η δύναμη της ανθρώπινης ευδαιμονίας βρίσκεται στην έρευνα για τον σκοπό της ζωής, είναι εύλογο όλοι όσοι σέβονται τον εαυτόν τους να έχουν στραφεί στην αναζήτηση αυτή» (παρ. 78).

       Για το Γαληνό ό,τι πολυτιμότερο ενυπάρχει στην ψυχή μας είναι η «λογική», ενώ αντιθέτως για τις θρησκείες η πίστη στο θεό! «Όσοι ασκούν την λογική και της δίνουν τη δύναμη που της αρμόζει κερδίζουν πολύ περισσότερες χαρές απ΄ ότι κάποιοι άλλοι, που ζούνε υποδουλωμένοι στις σωματικές ηδονές».(παρ.87). Το έργο μέχρι το τέλος του είναι ένας ύμνος στην αρετή, την λογική σκέψη και την ορθή αντιμετώπιση της ζωής. Το ότι πολλοί σύγχρονοι συγγραφείς, αλλά και Ρωμιοί κυρίως καθηγητές της σύγχρονης κλασικής Ιατρικής θέλουν τον Γαληνό να είναι ένας ακόμη πιστός χριστιανός, αποδεικνύει το τέλμα στο οποίο κυλιούνται η θρησκεία, μαζί με την στείρα από φιλοσοφική προσέγγιση σύγχρονη Ιατρική.

   Τα σημερινά «μαύρα πρότυπα» παράδειγμα προς αποφυγήν της Ρωμαίικης κοινωνίας μας που είναι αποτέλεσμα της ανύπαρκτης παιδείας μας, ζουν υποδουλωμένα και τελματωμένα στα πάθη τους και διαστρέφουν και τις δικές μας ψυχές με την προβολή του αρνητικού τους αντι-προτύπου. Γιατί όλα τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν τόσο επίμονα αυτόν τον τύπο του παρηκμασμένου υπανθρώπου; Γιατί δεν διδάσκονται και στην χώρα μας τα αθάνατα έργα των κλασικών αλλά και των ξένων φιλοσόφων, που προβάλλουν τη λογική, την υγεία, την αρετή, το κάλλος, την φύση μας, την συνειδητοποίηση του εαυτού  μας, καθώς και το φιλοσοφικό πρότυπο ανθρώπου;

     Τα έργα του Γαληνού, αλλά και τα αξεπέραστα περί ηθικής έργα των φιλοσόφων όλων των πολιτισμών του πλανήτη μας αποτελούν κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς μας. Στη σημερινή εποχή των ψυχικών αδιεξόδων και των ανούσιων ψυχικών θεραπειών, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Η μελέτη τους θα μπορούσε να βγάλει απ΄ το ψυχικό τέλμα την τριτοκοσμική Ρωμαίικη κοινωνία μας, αλλά και άλλες προβληματικές κοινωνίες του πλανήτη μας. Τα έργα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν το σκαλοπάτι, που χρειάζεται η ανθρωπότητα, για να ανέβει ένα παραπάνω επίπεδο, ένα βήμα προς το φως, προς την πρόοδο και την εξέλιξη του είδους μας αφήνοντας πίσω μας τα σκοτάδια που κληρονομήσαμε.

Βασίλειος Μαυρομμάτης, Ομοιοπαθητικός

ΠΗΓΗ http://freeinquiry.gr/pro.php?id=1262

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως

(Άπό το βιβλίο μου «Πυθαγόρειος εσωτερισμός)

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως δεν είναι ατομική ούτε νοητική και συνειδητή ύπαρξη γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα παρέμενε ως ατομική και τα παράγωγά της θα ήταν μόνο ενέργειες και όχι ατομικότητες.

Το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως (ο Δημιουργός) έχει χωριστές ιδιότητες δια των οποίων γνωρίζεται και αυτές οι ιδιότητες είναι οι νόμοι του. Οι νόμοι αυτοί, στην πρωταρχική τους εκδήλωση και δράση, είναι ο νόμος της Κινήσεως (ΠΑΤΗΡ), ο νόμος της Ζωής (ΜΗΤΗΡ) και ο νόμος της Ενεργείας (ΥΙΟΣ). Εξ αυτού συνάγεται ότι το  Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ο Δημιουργός) έχει ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΗ εκδήλωση και δράση και είναι η ΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ (βλέπε Α 5.3). Εκ των νόμων αυτών εκπορεύτηκαν όλοι οι άλλοι νόμοι της Φύσεως. Οι νόμοι αυτοί ενεργούν και εμφανίζουν τις διάφορες καταστάσεις των μορφών του Σύμπαντος και αδιάκοπα εξελίσσουν και μεταμορφώνουν το ουσιαστικό Είναι των κόσμων.

Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, εκδηλώνονται σ’ όλους τους κόσμους αλλά στις ενέργειές τους διαφέρουν μόνον από δυναμική άποψη στα διάφορα επίπεδα των κόσμων. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος, αποτελεί το ουσιαστικό Είναι των κόσμων οι δε ιδιότητές Του, οι νόμοι Του, εμφανίζουν τις αρμονίες των κόσμων. Οι ιδιότητές Του πολλαπλασιάζονται στον άπειρο χρόνο επεκτεινόμενες απείρως. Ο Χρόνος, ως παράγωγο των ιδιοτήτων του, είναι μέτρο της εκτάσεως των ιδιοτήτων Του. Οι ιδιότητες του Αιτίου Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν καθίστανται ποτέ πεπερασμένες, ενώ καθιστούν πεπερασμένα τα μορφικά τους συγκροτήματα δια των οποίων (ιδιοτήτων) αυξάνει η δυναμικότητα των μορφικών συγκροτημάτων. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος, δεν απουσιάζει από τα δημιουργήματά του, είναι πανταχού παρών, και αυτό πρέπει να λατρεύει ο άνθρωπος. Το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το μείζον, από αυτό γίνονται τα πάντα και οι άνθρωποι και οι Θεοί (Πνεύματα).

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ (Σπ. Νάγου)

ΑΡΕΤΗ είναι η συνειδητή ενέργεια των όντων, όταν αυτή γίνεται σύμφωνα προς τις απαιτήσεις των νόμων της φύσεώς τους και όταν εναρμονίζεται και προς τους νόμους των ψυχών τους και προς εκείνους της φύσεως του περιβάλλοντός τους.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι πράξεις των ανθρώπων εκείνες, οι οποίες φέρουν χαρακτήρα φυσικό και ενεργούνται κατ’ επιταγή των φυσικών νόμων.

ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ είναι υπαγορευόμενη εκ των νόμων της θείας Φύσεως να τελείται υπό των όντων της πράξη, όταν τελείται δια της ελευθέρας βουλήσεως του όντος, είναι πράγματι πράξη αρετής και μάλιστα

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι όλες οι πράξεις των όντων οι οποίες υπαγορεύονται από τους φυσικούς νόμους. Εκείνες όμως που γίνονται κατά συνειδητή εκτίμηση του ανθρώπου ή υπέρτερου πνεύματος είναι πράξεις συνειδητής αρετής και σ’ αυτήν την περίπτωση τα όντα αυτά χαρακτηρίζονται ως πράγματι ηθικά όντα και κατ’ αντίθεση προς τα άλλα τα μη ηθικά.

Οι σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες, κατά το πλείστον, για τους ανωτέρω (αναφερομένους) λόγους αποτελούνται από μη ηθικά ανθρώπινα όντα και οι νόμοι οι διέποντες τις σχέσεις των σημερινών ανθρωπίνων κοινωνιών δεν μπορούν να προσλαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων.

ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ Η εκδήλωση υπό των νοητικών και ηθικών όντων και η άσκηση του νόμου της αγάπης είναι. Η εκδήλωση και λειτουργία παντός πνευματικού και φυσικού νόμου υπό των νοητικών όντων και η άσκηση αυτού υπό των νοητικών και ηθικών όντων δια της βουλήσεώς τους είναι πράξη αρετής. Πράξη αρετής είναι επίσης και ο προσανατολισμός τους προς τους φυσικούς και πνευματικούς νόμους του περιβάλλοντός τους. Κάθε πράξη δια της οποίας ασκείται στην ενέργεια της ανθρώπινης φύσεως υπό των νοητικών αυτής όντων ο νόμος της αγάπης, ως και κάθε άλλος φυσικός νόμος είναι πράξη αρετής. Κατά συνέπεια

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: Το να εκδηλώνει ο άνθρωπος αγάπη προς τους ομοίους του, τούτο είναι πράξη αρετής και ταυτόχρονα και καθήκον του διότι αναγνωρίζει τα φυσικά και πνευματικά δικαιώματα των άλλων. Το να αγαπάται ο άνθρωπος παρά των άλλων είναι δικαίωμά του, διότι προέρχεται εκ της λειτουργίας των φυσικών νόμων και των νόμων της ψυχικής του ατομικότητας.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες οι οποίες δεν απομακρύνουν τις ανθρώπινες ενέργειες του φυσικού και πνευματικού σκοπού των ανθρώπων αλλά αντίθετα συντρέχουν την εκπλήρωση αυτού.  Εκπλήρωση του ανθρωπίνου σκοπού είναι η δυναμική ανέλιξη της ψυχής του ανθρώπου δια της οποίας συντελείται ο αποκαθαρμός της ανθρώπινης φύσεως, η διανοητική του ανάπτυξη και η ηθική του εμφάνιση, η οποία θα του επιτρέψει την ψυχική του μεταμόρφωση και δι αυτής το πνεύμα του θα ανέλθει σε πνευματικό κόσμο υπέρτερο του ανθρωπίνου.

Οι υπό των μυστών ασκούμενες ενέργειες, οι οποίες προσλαμβάνουν την έννοια της αρετής, πρέπει ομοίως να γίνονται με την βούλησή τους, ουδέποτε να έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες δεν θα εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό τους σκοπό.

Πράξεις των μυστών, οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα εκδηλώσεις αντίθετες εκείνων οι οποίες εξυπηρετούν τον φυσικό και πνευματικό σκοπό του μύστου, είναι πράξεις αρνητικές, αρνητικές δε πράξεις καμιά αξία δεν προσδίδουν στους μύστες, αλλά αντίθετα τους χαρακτηρίζουν ως ασυνείδητα βαδίζοντες προς εκπλήρωση των καθηκόντων τους και ως εκ τούτου αρνητικά ενεργούντες προς την διανοητική και ηθική τους πρόοδο.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι οι γινόμενες κατ’ ελεύθερη βούληση, όταν δεν αντιτίθενται στην ελεύθερη βούληση των άλλων, όταν δεν παρεμποδίζουν την ελεύθερη διανόηση και αυτοδιάθεση των άλλων και δεν παραβιάζουν τους ηθικούς νόμους οι οποίοι διακανονίζουν τις κοινωνικές σχέσεις των εν γένει υπερτέρων πνευματικών του ανθρώπου πνευματικών όντων, ακόμα δε και εκείνων των κοινωνικών ανθρωπίνων όντων.

Το γεγονός αυτής της κατά συνείδηση αποδοκιμασίας τους υποχρεώνει να διδάσκουν και διαφωτίζουν τους ομοίους τους και καταδεικνύουν την σφαλερή κοινωνική βούληση, προς βελτίωση αυτής και εκδήλωση ικανής πραγματικής γνώσης, η οποία θα συντελέσει στην θέσπιση πραγματικών ηθικών νόμων οι οποίοι θα διακανονίζουν τις σχέσεις των κοινωνικών ατόμων προς αρμονική συλλειτουργία τους και δι’ αυτής προς εκπλήρωση του κοινωνικού τους σκοπού.

Πρέπει κατά συνείδηση να διδάσκουν την έννοια της αρμονικής τους σχέσεως γιατί δι’ αυτής μόνον ανελίσσονται οι ψυχικές τους δυνάμεις και φθάνουν στον σχηματισμό της αληθούς γνώσης και δι’ αυτής στις ψυχικές τους μεταμορφώσεις.

Οι μύστες πρέπει να διδάσκουν τους ομοίους τους την αξία την οποία έχει η οργανική τους φύση, γιατί δι’ αυτής μόνον οι ψυχές προάγονται και ότι οι οργανικές τους φύσεις δεν πρέπει να αποστερούνται κανενός μέσου ικανού να δημιουργήσει πρόοδο προς αυτές, διότι το αντίθετο θα τους εκτοπίζει της πραγματικής φυσιολογικής ενέργειας σε βαθμό ώστε να αδρανούν οι ψυχικές τους δυνάμεις και ως εκ τούτου να μην επιτελείται πραγματική σ’ αυτές πρόοδος.

Το έργο των μυστών όταν κατά συνείδηση τελείται, όχι μόνον προσδίδει διανοητική σ’ αυτούς ικανότητα, αλλά και ηθική έξαρση η οποία αναβιβάζει τις σκέψεις τους στις πραγματικές αλήθειες της πνευματικής φύσεως, οι οποίες αποκαλύπτουν τα μέσα της πνευματικής τους ανόδου στις πνευματικές τάξεις οι οποίες δημιουργούν την πνευματική ευτυχία και την ήρεμη ζωή, ακόμα δε και την αυτοκυριαρχία επί των αιθέριων κόσμων, δια της οποίας δεσπόζουν επί πάντων των άλλων κατωτέρας εξελικτικής καταστάσεως κόσμων.

Το πνεύμα είναι προορισμένο εκ της θείας δημιουργίας, όταν φθάσει στην πραγματική αυτού δυναμική κατάσταση όχι μόνον να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας στις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές φύσεις, αλλά και να γίνεται ο ρυθμιστής των σχέσεων των κατωτέρων  αυτού φύσεων στις σχέσεις τους για να εξελίσσονται ακωλύτως οι ψυχές οι οποίες με το να ενεργούν στις φύσεις αυτές εξελίσσονται κατά θετική αναγωγή των δυνάμεών τους.

Και ήδη κατά τρόπο κατανοητό προς κάθε ανθρώπινη διάνοια θα καθορίσουμε τις πράξεις αρετής ώστε με βάση αυτόν (τον καθορισμό) να γνωρίζουν οι άνθρωποι ποίες πράξεις τους είναι πράγματι ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ.

ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΡΕΤΗΣ είναι εκείνες που φέρουν χαρακτήρα φυσικό. Κάθε πράξη υπαγορευόμενη από τις λειτουργίες της φύσεως των όντων και από τις λειτουργίες της φύσεως του περιβάλλοντός τους και τελούμενες υπό του ανθρώπου είναι πράξεις αρετής.

Το να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και να ενδιαφέρεται υπέρ της προόδου αυτών, το να αναγνωρίζει τα φυσικά δικαιώματα της ζωής των και της διανοητικής και ηθικής τους προόδου είναι αυτό εκπλήρωση του καθήκοντός του, η δε εκπλήρωση του καθήκοντός του είναι ΠΡΑΞΗ ΑΡΕΤΗΣ.

Βέβηλοι και ενάρετοι (Σπ. Νάγου)

ΒΕΒΗΛΟΙ

Βέβηλοι καλούνται εκείνοι oι άνθρωποι των οποίων η διανοητική τους αξία δεν τους επιτρέπει να εκτιμήσουν τη θεία Φύση και τα υπέροχα και θεία μυστικά της, τα οποία χρησιμοποιούμενα παρά των ανθρώπων δίδουν στις ψυχές τους πραγματικές πτέρυγες γιά να ίπτανται και κατανοούν τις Θείες καταστάσεις των πνευματικών κόσμων.

Βέβηλοι είναι εκείνοι oι οποίοι είναι πάντοτε πρόθυμοι να ασεβούν κατά των νόμων της θείας Φύσεως, να περιφρονούν την αξίαν των νοητικών της όντων και να υβρίζουν δια των πράξεών τους τούς νόμους εκείνους δια των οποίων εξασφαλίζεται η ύπαρξη και η πρόοδος τους. Στους τοιαύτης διανοητικής καταστάσεως ανθρώπους τα υπέροχα πνευματικά τέκνα της θείας Φύσεως ουδέποτε εμπιστεύονται τα μεγάλα της μυστικά. Το ίδιο δε  πράττουν και οι μυημένοι στις Αλήθειες της Φύσεως για να μη περιέρχονται και αυτοί στην κατάσταση των βέβηλων.

ΕΝΑΡΕΤΟΙ

Ενάρετοι είναι οι μύστες γιατί και στις μεταξύ τους σχέσεις και σε εκείνες προς τους άλλους ανθρώπους ασκούν τις αρχές της αρετής και σκέπτονται και ενεργούν με βάση αυτές.

Ενάρετοι είναι οι μύστες διότι δεν ενδιαφέρονται μόνον γιά τους εαυτούς των, αλλά ενδιαφέρονται και περί πάντων των άλλων που ευρίσκονται στην ακτίνα της ενεργείας τους και αισθάνονται την υποχρέωση να παρέχουν προς τους άλλους ό,τι τους επιτρέπει η δυναμική τους ενέργεια, σε ίσον βαθμόν προς ό,τι παρέχουν στον ίδιο τον εαυτό τους προς εξυπηρέτηση της ανθρωπίνης τους ζωής και της ψυχικής τους προόδου. Εάν ενεργήσουν αντιθέτως, τότε θα χωρίσουν τα άτομά τους από τους άλλους ανθρώπους και στην περίπτωση αυτή θα αρνηθούν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων.

Η άρνηση από τους μύστες της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων θέτει αυτούς ως πορευομένους εκτός ηθικών αρχών, οι δε πορευόμενοι εκτός ηθικών αρχών είναι βέβηλοι . Οι μύστες όχι μόνον πρέπει να αναγνωρίζουν τα δικαιώματα επί της ζωής και της προόδου των άλλων ανθρώπων, αλλά και να συντρέχουν και στην σύνταξη και θέσπιση κοινωνικών νόμων, που να προστατεύουν τα δικαιώματα αυτά. Οι τοιαύτης φύσεως νόμοι λαμβάνουν την έννοια των ηθικών νόμων και γίνονται κατά το παράδειγμα το προκύπτον από τις σχέσεις των καθόλου νόμων της θείας Φύσεως, οι οποίοι δια της λειτουργίας τους εμφανίζουν τις θείες αρμονίες των κόσμων και των μορφών τους και δια των αρμονιών αυτών πληρούνται οι κατά μέρος σκοποί των όντων της θείας Φύσεως.

Παρόμοιους ηθικούς νόμους πρέπει να δημιουργήσει και η ανθρώπινη κοινωνία για να εμφανισθεί μεταξύ των ατόμων αυτής αρμονία και να εκπληρωθεί ο ανθρώπινος σκοπός τους. Ενάρετος είναι ο μύστης ο έχων στις ενέργειές του την κατεύθυνση αυτή. Αντίθετη κατεύθυνση του μύστη δεν θα του επιτρέψει να εκπληρώσει τον ανθρώπινο σκοπό του για να έλθει σε θειότερο πνευματικό κόσμο, αλλά θα επανέρχεται να ζει επί του αυτού ανθρώπινου κόσμου, όπου αντίθετοι ηθικοί νόμοι επικρατούν, οι νόμοι εκείνοι οι οποίοι χωρίζουν τα κοινωνικά άτομα και υπαγορεύουν στις σχέσεις τους να επικρατούν ταπεινές και εγωιστικές πράξεις, οι νόμοι εκείνοι που έχουν θεσπισθεί και εφαρμόζονται από την ανθρώπινη ανοησία και την περιφρόνηση προς τους νόμους της Θείας Φύσεως.

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΑΠΕΙΡΟΝ

ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΑΠΕΙΡΟΝ κατά την μυσταγωγική φιλοσοφία και την επιστήμη

Οι φυσικές επιστήμες έχουν ως αντικείμενο μελέτης και έρευνας την Φύση και τους νόμους της  (δηλαδή θέματα που ερευνά και η μυσταγωγική φιλοσοφία). Χρησιμοποιούν την συνθετική μέθοδο δηλ. μελετούν και ερμηνεύουν τα φυσικά φαινόμενα (όσα μπορούν να αποδειχθούν πειραματικά) και  εξ αυτών προσπαθούν να συνάγουν τους νόμους της Φύσεως. Η μέθοδος όμως αυτή δεν οδηγεί  στην εξεύρεση και διατύπωση των νόμων της Φύσεως που ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα και που  αφορούν τις ουσίες της Φύσεως σε όλες τους τις εκφάνσεις και σε όλα τους τα επίπεδα, γιατί στο  γήινο περιβάλλον δεν είναι γνωστά όλα τα φαινόμενα (όπως π.χ. η δράση του πνεύματος), ούτε  μπορούν να αποδειχθούν όλα πειραματικά Συνεπώς τα συμπεράσματα των φυσικών επιστημών δεν  είναι επαρκή σε σημείο ώστε να διατυπωθούν οι νόμοι της Φύσεως που ισχύουν σε παγκόσμια  κλίμακα. Σταθμό για τις φυσικές επιστήμες αποτέλεσε η θεωρία της σχετικότητας η οποία μας ωθεί στην φιλοσοφική σκέψη περισσότερο από την κλασική μηχανική. Με την θεωρία της σχετικότητας  για πρώτη φορά οι άνθρωποι που αγνοούν ή δεν κατανοούν την μυσταγωγική φιλοσοφία αντιμετωπίζουν  γεγονότα που δεν είναι άμεσα αντιληπτά στο γήινο περιβάλλον και που δυσκολεύεται ο κοινός νους  να συλλάβει (όπως π.χ. η καμπύλωση του χώρου). Παρά ταύτα ούτε η θεωρία της σχετικότητας  μπόρεσε να λύσει τα βασικά φιλοσοφικά προβλήματα που είναι: α) Η γένεση, ο σκοπός και ο προορισμός του κόσμου και του πνεύματος και β) Τα αίτια της εμφανίσεως του ανθρώπου και ο  σκοπός και προορισμός της ανθρώπινης υποστάσεως.

 Τα εσωτερικά φιλοσοφικά συστήματα, όπως ο τεκτονισμός, δίνουν απάντηση σε όλα τα φιλοσοφικά  προβλήματα αφού γνωρίζουν εξ αποκαλύψεως όλους τους νόμους της Φύσεως που ισχύουν σε  παγκόσμια κλίμακα και τους διατυπώνουν με σύμβολα και αλληγορίες «ώστε οι βλέποντες να μην ορώσιν και οι ακούοντες να μην ακροώνται». Τα εσωτερικά φιλοσοφικά συστήματα, επειδή η γνώση των νόμων της Φύσεως είναι αποτέλεσμα αποκαλύψεως και όχι μελέτης φυσικών φαινομένων του γήινου περιβάλλοντος, δεν επιδιώκουν την πειραματική τους επαλήθευση ή την πειραματική τους  απόδειξη, η οποία μόνον σε περιορισμένη κλίμακα θα ήταν δυνατή στο γήϊνο περιβάλλον που  βρισκόμαστε.

Η εξέταση της μυσταγωγικής κοσμολογίας από το έργο του αείμνηστου Αδ.’.  Σπ. Νάγου, για να γίνει  περισσότερο κατανοητή, θα συσχετισθεί με τις κοσμολογικές απόψεις του της θεωρίας της  σχετικότητος. Οπως είναι αυτονόητο, η εξάντληση αυτού του θέματος στα πλαίσια μιάς ομιλίας, είναι  αδύνατη, γι’ αυτό θα περιορισθούμε στα βασικότερα σημεία του και ειδικότερα στο Χάος, την γενεση  του Σύμπαντος και τις ουσίες του Σύμπαντος.

1. Η ΠΡΟ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

1.1. Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

Το Παν προ της δημιουργίας του υπήρχε μόνο σε δυναμική κατάσταση. Οι δυνάμεις του Παντός, από  τις οποίες διαμορφώθηκαν οι Κόσμοι, υπήρχαν σε λανθάνουσα κατάσταση, όπως σε λανθανουσα  κατάσταση θα είναι και οι δυνάμεις οι οποίες θα διαμορφώνουν τους Κόσμους στον άπειρο χρόνο.  Αυτή η προ της δημιουργίας κατάσταση, χαρακτηρίζεται με την έννοια του Χάους. Ώστε ­ΧΑΟΣ είναι το άμορφο Άπειρο­ αυτό που δεν έχει αντικειμενική υπόσταση για την αίσθηση του πνεύματος, το  απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος. Το Χάος, επομένως, δεν είναι κενός χώρος αλλά  ουσιαστικό ανεκδήλωτο Είναι, με άπειρες δυνάμεις σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Στην κατάσταση του Χάους, η ΖΩΗ (που είναι εκείνη η οποία εμφανίζει τις ουσίες των κόσμων στο  Είναι τους) δεν είχε μέσα της σπέρμα παραγωγικότητας για να εκδηλώσει το άπειρο φαινόμενο  Κάλλος. Το σπέρμα ήταν η δύναμή της. Η δύναμή της όμως ήταν λανθάνουσα σ’ αυτή. Δύναμη είναι εκείνη την οποία νοούμε ως αέναη (αδιάλειπτη) ΚΙΝΗΣΗ της ουσίας των Κόσμων, εκείνη που  δεν διακόπτει την δράση της στον Απειρο Χρόνο. Τα σπέρματα της ΚΙΝΗΣΕΩΣ (κατά νοητή  έκφραση) ήταν ανεκδήλωτα στην αδιαμόρφωτη ουσία του Χάους και ως εκ τούτου ήταν λανθάνουσα  (ανεκδήλωτη) και η ΖΩΗ δηλ. η ουσία από την οποία γίνονται οι Κόσμοι. Η ΚΙΝΗΣΗ ήταν το  απροσπέλαστο στην έρευνα του Πνεύματος κέντρο του Χάους και η ΖΩΗ ήταν η περιφέρεια (ο φλοιός) του Χάους, στο οποίο υπήρχε και το Φως χωρίς όμως την παράσταση που θα μπορούσε να το  χαρακτηρίσει ως Φως. Η συγκρότηση του Χάους με κέντρο (την Κίνηση) και περιφέρεια (την Ζωή)  γίνεται νοητή από την μεταφορά του στο ενεργητικό μορφικό άπειρο [ως άτομα της ατομικής ουσίας  τα οποία έχουν κέντρο, τον νόμο της Κινήσεως και περιφέρεια, τον νόμο της Ζωής]. Επειδή η  διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέστερο φαινόμενο από την συγκρότηση των Κόσμων σε  μορφικά Είναι, η κατάσσταση αυτή του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση και  συνεπώς το πνεύμα με τις αισθήσεις του έχει ως αντικείμενο έρευνας το άπειρο Σύμπαν.

 1.2. Κατά τις απόψεις της σχετικιστικής κοσμολογίας

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Σύμπαντος είναι η θεωρία της αρχικής μεγάλης  έκρηξης (big bang) σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ξεκίνησε με την έκρηξη του «αρχικού ατόμου». Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity), που σημαίνει ότι είχε διαστάσεις απείρως μικρές (μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου) και είχε επίσης άπειρη πυκνότητα και  θερμοκρασία. Αυτό προκύπτει από την λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον  «παράγοντα κλίμακος» R=0 και τον χρόνο t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο  οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώσεων του Einstein, χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογισμό:  Επειδή η εντροπία του Σύμπαντος συνεχώς αυξάνει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα  «αρχικό άτομο» το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση, περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν. Το  1969 οι Αγγλοι Hawking και Penrose απέδειξαν οτι οποιοδήποτε Σύμπαν (δηλ. οποιοδήποτε μοντέλο  του Σύμπαντος) το οποίο έχει τα χαρακτηριστικά ισοτροπίας και ομοιογενείας του παρατηρουμένου  Σύμπαντος, ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία. Τέλος ο Ελληνας Καζάνας το 1980 διατύπωσε  την θεωρία του πληθωριστικού Σύμπαντος, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν πέρασε από μια φάση τεράστιας διαστολής (πληθωρισμού) όταν η ηλικία του ήταν μεταξύ 10³⁵ και 10³² και από διαστάσεις ενός πρωτονίου που είχε έγινε μεγαλύτερο από το ορατό σήμερα Σύμπαν.

1.3. Συμπεράσματα.

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει ότι η σχετικιστική κοσμολογία έχει προσεγίσει την έννοια του  Χάους, αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα απείρως μικρό «αρχικό άτομο», αλλά δεν έχει  υπεισέλθει στην σύσταση αυτού του «αρχικού ατόμου».

2. Η ΓΕΝΕΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

2.1. Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλοσοφίας.

Το Σύμπαν προήλθε αλλά και εξακολουθεί να δημιουργείται από το Χάος. Κατά την προ της  δημιουργίας κατάσταση, η ΚΙΝΗΣΗ (που ήταν το απροσπέλαστο κέντρο) και η ΖΩΗ (που ήταν ο  φλοιός) ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του  κέντρου (της Κίνησης) στην περιφέρεια (στην Ζωή). Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως  ελαχίστη Κίνηση να καταστεί ικανή να ψαύση (δηλ. να αγγίξη) την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού Ζωή  και από απείρως ελαχίστη που ήταν να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της «αει»  (δηλ. ατελεύτητης) μετάδοσης σπέρματος άπειρης παραγωγής στην Ζωή. Ετσι η Κίνηση φιλεί (δηλ.  προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων οι  οποίες υπήρχαν και υπάρχουν στα άτομα λανθανουσες. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια  της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των Κόσμων.

Στον τεκτονισμό με τον Σκοτεινό Θάλαμο συλλαμβάνουμε την έννοια του Χάους κατά την στιγμή που οι  ουσίες του τίθενται σε δράση με την λειτουργία των νόμων τους και εκδηλώνουν σε κάποιο σημείο του  Απείρου την ουσία της Φύσεως που είναι ο αμύητος. Στο Σκοτεινό Θάλαμο ο νόμος της Κινήσεως, που συμβολίζεται με το αμμόμετρο (όργανο μέτρησης του χρόνου), προκαλεί με την δράση του, που  συμβολίζεται με το ηλεκτρικό κουδούνι, σε συνεργασία το νόμο της παραγωγής και γονιμότητας, που  συμβολίζεται με τον κόκορα. Με την αλληλεπίδραση των δύο αυτών νόμων εμφανίζεται η ουσία της  Φύσεως που συμβολίζεται με τον αμύητο.

2.2. Κατά τις απόψεις της σχετικιστικής κοσμολογίας

Η κοσμολογία δεν ερευνά τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου» στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ύλη του παρατηρουμένου Σύμπαντος. Οι ερευνητές αρχίζουν να  ερευνούν τις συνθήκες του Σύμπαντος αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη όταν η ηλικία του ήταν μικρό  μόνο κλάσμα του δευτερόλεπτου, η θερμοκρασία του μερικό τρισεκατομμύρια βαθμούς και η ακτίνα του μικρότερη από την ακτίνα ενός πρωτονίου.

2.3. Συμπεράσματα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η επιστήμη αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την δημιουργία του  Σύμπαντος με την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου». Επίσης, σε αντίθεση με την μυσταγωγική  φιλοσοφία

Ο Νόμος της Ειμαρμένης

Ο πέραν του ανθρωπίνου επιπέδου Πνευματικός Κόσμος (αυτούς τους οποίους οι Έλληνες ονομάζουν θεούς) προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους ώστε να γίνει δυνατή η απελευθέρωσή τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας, καθιέρωσε τον Νόμο της Ειμαρμένης. Διευκρινίζεται ότι η λέξη ειμαρμένη προέρχεται από το απρόσωπο ρήμα είμαρται που σημαίνει είναι πεπρωμένο. Η ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το από την μοίρα διδόμενο, το αναπόφευκτο και ο Νόμος της Ειμαρμένης είναι Νόμος της Πνευματικής Δικαιοσύνης που καθιέρωσε ο πνευματικός κόσμος.

Συνεπεία του Νόμου της Ειμαρμένης είναι να υποβάλλονται σε δοκιμασίες οι ψυχικές εκείνες ατομικότητες που δεν έχουν εναρμονισθεί προς τους Νόμους της θείας Φύσεως και τους παραβιάζουν.

Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω μερίδιο, δηλαδή λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να δοθούν ή ποιες πρέπει να στερηθεί ο κάθε άνθρωπος, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσει στο δρόμο της ζωής του ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί, για την εναρμόνιση  ή μη εναρμόνιση κάθε ψυχής προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως, αλλά, αντίθετα, βασίζεται σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα στον άνθρωπο οι Μοίρες που καθορίζουν την ειμαρμένη, δίδουν ή στερούν δυνάμεις και καθορίζουν τις δοκιμασίες που πρέπει να περάσει. Έτσι ανά πάσα στιγμή τίθεται στον κάθε άνθρωπο το δίλημμα ποιόν δρόμο να ακολουθήσει. Αυτό το δίλημμα ετέθη και στον ήρωα Ηρακλή, ο οποίος μεταξύ του δύσκολου δρόμου της αρετής και του εύκολου  της κακίας επέλεξε τον δρόμο της αρετής.

Οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι ψυχικές ατομικότητες είναι ανάλογες με τις πράξεις τις οποίες έκαναν, συνήθως σε προηγούμενη ενσάρκωση, δηλαδή πάσχουμε έναντι των πράξεών μας και αυτή την διαδικασία την ονόμασαν αντιπεπονθός. Η λέξη αντιπεπονθός προέρχεται από τις λέξεις αντί και πάσχω και έχει την έννοια του ότι υφίσταμαι τις συνέπειες των πράξεών μου. Το αντιπεπονθός αναφέρεται σε πολλά βιβλία με την σανσκριτική λέξη κάρμα δηλαδή «πράξη», που σημαίνει ότι οι πράξεις μου στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μου είτε σε άλλη ενσάρκωσή μου. Επομένως το αντιπεπονθός ή το ανάλογό του κάρμα είναι ο γνωστός Νόμος του Αιτιατού ή καλύτερα ο Νόμος της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του

Οι δοκιμασίες αυτές είναι ανάλογες των παραβιαζόμενων Νόμων, ώστε να γίνει κατανοητό από τις ψυχικές αυτές ατομικότητες ότι η παραβίαση των Νόμων της θείας Φύσεως επιφέρει οδύνη και πίκρες. Τις δοκιμασίες αυτές τις υφίσταται κάθε άνθρωπος, συνήθως, σε επόμενη ενσάρκωση του για να μην ενθυμείται ποιες παραβιάσεις των νόμων της θείας φύσεως διέπραξε και με ποιο τρόπο τις διέπραξε, ώστε να μην θεωρεί τις δοκιμασίες ως πράξη εκδίκησης.

Ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος στην κάθε ενσάρκωσή του, χωρίς σύνδεση με κάποιο παρελθόν του σε προηγούμενες ενσαρκώσεις του αξιολογεί ελεύθερα την πίκρα που αισθάνεται από την σε βάρος του παραβίαση των φυσικών του δικαιωμάτων από άλλους ώστε κατ’ αυτόν τον τρόπο να κατανοήσει την ανάγκη της εναρμόνισής του με τους νόμους της θείας φύσεως. Έτσι κατά την πορεία του στην ζωή ο δοκιμαζόμενος άνθρωπος γίνεται είτε θύμα και αυτός αναλόγων πράξεων των άλλων, ώστε να κατανοήσει την οδύνη που δημιουργεί η παραβίαση των Νόμων της Φύσεως, είτε τηρητής των Νόμων της Φύσεως στις σχέσεις του με τους άλλους ώστε να αισθανθεί την χαρά από την εναρμόνιση μ’ αυτούς. Συνεπώς η καλύτερη παιδεία για τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο είναι είτε ο «πόνος» που αισθάνεται όταν οι άλλοι μας στερούν αυτό που του ανήκει είτε η «χαρά» που αισθάνεται όταν δίδει και αποδίδει στους άλλους ότι τους ανήκει.

Γενικά στην Ειμαρμένη πρέπει να αναζητηθεί η εξήγηση των ευτυχών ή των δυστυχών γεγονότων της ζωής μας. Επίσης στην ειμαρμένη πρέπει να αποδοθεί γιατί άλλοι γεννιούνται με φυσικά ελαττώματα ενώ άλλοι προικισμένοι με σωματικά προτερήματα, ή γιατί άλλοι γεννιούνται σε πλούσιες οικογένειες και άλλοι στη φτώχια και την δυστυχία και πρέπει να αγωνισθούν σκληρά για την επιβίωσή τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι  ο πλούτος και η φτώχια, η δύναμη του λόγου και η έλλειψη του κ.τ.λ. αποτελούν δυνάμεις που οι Μοίρες δίδουν ή στερούν αντίστοιχα προκειμένου να δοκιμασθούν οι ψυχικές ατομικότητας στην καλή ή κακή χρήση τους. Ο πλούτος για παράδειγμα αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία που εύκολα οδηγεί την ψυχή στην στασιμότητα, αν γίνει κακή χρήση του. Η φτώχεια στον αντίποδα αποτελεί διπλή δοκιμασία γιατί, αφενός μεν διδάσκεται ο άνθρωπος ως θύμα πλέον τα αποτελέσματα της κακής χρήσης της δύναμης που λέγεται χρήμα από τους άλλους και αφετέρου δοκιμάζεται η καρτερικότητα και η υπομονή του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας του πλούτου αποτελεί η περίπτωση του Γκοοτάμα (ή αλλιώς Βούδα), ο οποίος εγκατέλειψε την πλούσια οικογένεια του, αποποιούμενος πλήρως τη δύναμη του χρήματος, για να ζήσει τη ζωή του αναχωρητή και διδασκάλου των συνανθρώπων του. Επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δοκιμασίας της φτώχιας είναι η περίπτωση του Ιώβ (από την λεγομένη παλαιά διαθήκη) για την υπομονή που έδειξε.

Προ της θεσπίσεως του Νόμου της Ειμαρμένης από τους Θεούς, οι ψυχικές ατομικότατες για την εξέλιξή τους είχαν ως μοναδική τους ώθηση την εσωτερική τους τάση να προοδεύσουν και να εξελιχτούν, γιατί τα δυσμενή αποτελέσματα από την μη εναρμόνιση τους προς τους Νόμους της θείας Φύσεως μόνον από τυχαία γεγονότα τα αντιμετώπιζαν και τα κατανοούσαν. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βεβαίως η εξέλιξή τους καθυστερούσε, γιατί απαιτείτο πολύ μεγάλος αριθμός ενσαρκώσεων ώστε από τυχαία γεγονότα να εκπαιδευτούν.

Με την πάροδο όμως των αιώνων υπήρξαν ψυχικές ατομικότητες οι οποίες βρέθηκαν σε καλές (από πλευράς εκπαιδεύσεως) συνθήκες περιβάλλοντος και κατόρθωσαν να εξελιχτούν περισσότερο από τις άλλες  και να καταστούν πνεύματα φωτεινά, σοφά και ισχυρά. Τα πνεύματα αυτά, κατά τους Έλληνες, είναι οι Θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι διεξήγαγαν κραταιό αγώνα κατά των Τιτάνων (την γνωστή σε όλους μας τιτανομαχία). Οι Τιτάνες εξουσίαζαν το Γήινο περιβάλλον και το διοικούσαν κατά παράβαση των Νόμων της Φύσεως, με αποτέλεσμα οι Θεοί να καταλάβουν τις Ώρες και να περιορίσουν την εξουσία των Τιτάνων στην επιφάνεια της Γης. Επισημαίνεται ότι οι γνωστές και κατά τις ημέρες μας τακτικές της του πλουτισμού των πολιτικών ως και οι πράξεις της ρουσφετολογίας, της ευνοιοκρατίας και της αναξιοκρατίας του πολιτικού κατεστημένου είναι πράξεις τιτανικές.

Αυτά τα πνεύματα που προαναφέραμε (οι Θεοί) καθόρισαν και επέβαλαν τον Νόμο της Ειμαρμένης, από αγάπη προς τις μη εξελιγμένες ατομικότητες που ζουν στο τιτανικό περιβάλλον της Γης, ώστε με τις διάφορες δοκιμασίες και τον πόνο να εναρμονισθούν ταχύτερα προς τους Νόμους της Φύσεως και ιδιαίτερα τους Νόμους που συνιστούν το τρίτο τρίγωνο των Φυσικών Νόμων δηλαδή τους Νόμους της εξελίξεως, της ελευθερίας και της αρμονίας. Ο νόμος της αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο εκδηλώνεται ως νόμος της δικαιοσύνης και στην υπέρτατή του εκδήλωση αποτελεί τον Νόμο της αγάπης, γιατί εκείνος που εφαρμόζει τον Νόμο της θείας δικαιοσύνης προς κάθε κατεύθυνση ακόμα και αντίθετα προς τα προσωπικά του συμφέροντα εκδηλώνει αγάπη.

Η Ειμαρμένη δεν αποτελεί πράξη εκδικήσεως αλλά έχει σαν σκοπό την εκπαίδευση των ψυχικών οντοτήτων ώστε να εξελιχθούν ταχύτερα. Ο καθορισμός της Ειμαρμένης του κάθε ανθρώπου γίνεται από τις Μοίρες. Η λέξη Μοίρα προέρχεται από το ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμβάνω το μερίδιο που μου ανήκει. Οι Μοίρες εθεωρούντο κατ’ άλλους μεν ως θυγατέρες της Ανάγκης κατ’ άλλους δε ως θυγατέρες του Διός και της Δίκης, η οποία (Δίκη) ακολουθούσε την Ανάγκη. Αυτή η γενεαλογική προέλευση των Μοιρών δείχνει και την δράση τους, γιατί οι Μοίρες καθορίζουν ποιες δυνάμεις πρέπει να μας δοθούν ή ποιες πρέπει να μας στερηθούν, καθώς και ποιες δοκιμασίες πρέπει να περάσουμε στον δρόμο μας ώστε να βεβαιωθεί ο πνευματικός κόσμος, που παρακολουθεί τις πράξεις μας,  για την εναρμόνιση μας ή μη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως.

Ο Νόμος της Ειμαρμένης όχι μόνον δεν αντιστρατεύεται τον Νόμο της ελευθερίας της συνειδήσεως αλλά αντίθετα βασίζεται πάνω σ’ αυτόν τον Νόμο. Η Ειμαρμένη, συνεπώς, αποτελεί πράξη αγάπης των ελευθέρων πνευμάτων προς τους ανθρώπους. Με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης οι ψυχικές ατομικότητες υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους όταν δεν διάγουν ζωή εναρμονισμένη προς τους Νόμους της θείας Φύσεως ώστε να εκπαιδευτούν και εναρμονισθούν μαζί τους.

Η εναρμόνιση μας με τους Νόμους της θείας Φύσεως, είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή, δηλαδή η ΟΔΟΣ προς την ελευθερία μας από το γήινο περιβάλλον και τους κύκλους των μετενσαρκώσεων, η ΑΛΗΘΕΙΑ αφού οι νόμοι της θείας Φύσεως είναι η μόνη αλήθεια στην Φύση και η αιώνια ΖΩΗ την οποία θα εξασφαλίσουμε, δηλαδή ζωή η οποία δεν θα διέρχεται από την διαδικασία του θανάτου του φθαρτού γήινου οργανισμού και της ανάγκης νέας μετενσαρκώσεως.

Η ωφέλεια που προκύπτει σε κάθε άνθρωπο με την εφαρμογή του Νόμου της Ειμαρμένης εμφανίζεται μετά την μετάστασή του. Τότε η ψυχή μεταβαίνει σε ένα ενδιάμεσο επίπεδο όπου ανακεφαλαιώνει όλα τα γεγονότα που προέκυψαν εκ της εφαρμογής του Νόμου της Ειμαρμένης κατά την ενσάρκωσή της. Με την βοήθεια ανωτέρων πνευματικών οντοτήτων εξάγει τα συμπεράσματα που θα αποτελέσουν κίνητρα, αφενός μεν για τις Μοίρες για να καθορίσουν την Ειμαρμένη της επόμενης ενσαρκώσεως, αφετέρου δε για την ίδια η οποία θα κρατήσει στην συνείδησή της την πείρα που απέκτησε ώστε να αποφεύγει στην επόμενη ενσάρκωση να διαπράξει τα ίδια σφάλματα.

Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι ο Νόμος της Ειμαρμένης εφαρμόζεται όχι μόνον σε ανθρώπους αλλά και σε φυλές και λαούς, καθώς και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Ένα τελευταίο θέμα που ανακύπτει εκ των προαναφερθέντων είναι η σχέση της συνειδήσεως και των τύψεων συνειδήσεως με το κάρμα. Το κάρμα όπως είδαμε αναφέρεται σε πράξεις που κάναμε κατά παράβαση των φυσικών νόμων. Αυτές οι πράξεις μπορεί να γίνονται είτε εν γνώσει μας ότι παραβιάζουμε φυσικούς νόμους είτε εν αγνοία μας αν δεν γνωρίζουμε ότι η πράξη μας αυτή αποτελεί παράβαση φυσικού νόμου. Στην πρώτη περίπτωση (στην εν γνώσει μας παράβαση φυσικών νόμων) θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο της συνειδήσεώς μας ενώ στην δεύτερη όχι. Εδώ ανακύπτουν τα εξής θέματα:

1)      οι δοκιμασίες τις οποίες θα υποστούμε αν εν γνώσει μας παραβιάσαμε τους φυσικούς νόμους είναι ίδιες ή διαφέρουν; και

2)      ποίος είναι ο σκοπός των τύψεων της συνειδήσεώς μας; Και μήπως είναι μέρος και αυτές των δοκιμασιών μας.

Αυτά τα τόσο ενδιαφέροντα θέματα θα τα εξετάσουμε σε επόμενη ομιλία γιατί θα απαιτήσουν αρκετό χρόνο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής

1 Φεβρουαρίου 2010

ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ

Η ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ

Για να κατανοήσουμε ορθά τον όρο Φυσιολατρία πρέπει να ιδούμε πρώτα την έννοια της λέξεως λατρεύω και λατρεία. Η λέξη λατρεύω (σύμφωνα με τα λεξικά) στην αρχαία ελληνική γλώσσα είχε την έννοια του «υπηρετώ με αφοσίωση», «υπηρετώ με μισθό», «διακονώ». Κατά τον μεσαίωνα όμως της δόθηκε σε αυτήν την λέξη, υπό την επίδραση του χριστιανισμού (όπως και σε πολλές άλλες) μια κατ’ επέκταση έννοια και σημαίνει «σέβομαι και τιμώ απολύτως και προσκυνώ» π.χ. λατρεύω τον Θεό. Επίσης σημαίνει «την δια λόγων και πράξεων εκδηλούμενη ευσέβεια, πίστη και αγάπη προς τον Θεό (των εβραίων και χριστιανών), έχουσα αξία μόνον όταν το θρησκευτικό αίσθημα από το οποίο πηγάζει είναι βαθύ και ειλικρινές».

Οι Χριστιανοί εκδηλώνουν την θεία λατρεία με την συμμετοχή τους στη θεία ευχαριστία και αποδίδουν λατρεία μόνον προς τον Θεό και όχι προς τους αγίους της εκκλησίας, προς τους οποίους η προσκύνηση είναι τιμητική. Βεβαίως σήμερα από πολλούς χριστιανούς επεκτείνεται καταχρηστικά η λατρεία με την χριστιανική έννοια και προς τους αγίους.

Οι Έλληνες δεν απέδιδαν, ούτε σήμερα αποδίδουν, λατρεία προς τους Θεούς τους αλλά μόνον αγάπη αισθανόμενοι προς αυτούς σαν ίσοι προς ίσους, παρά την διαφορά επιπέδου. Οι Έλληνες απέδιδαν και αποδίδουν λατρεία μόνο προς την ΦΥΣΗ την οποία θεωρούσαν και θεωρούν ως την υπέρτατη αρχή, από την οποία τα πάντα απέρρευσαν. Αισθάνονται εαυτούς τέκνα της Φύσεως και γι’ αυτό την αποκαλούν «θεία Φύση». Η λατρεία που απέδιδαν και αποδίδουν προς την θεία Φύση έχει την έννοια της ευσέβειας προς Αυτήν, ως μητέρα των πάντων και δεν έχει την έννοια της προσκυνήσεως, ούτε πηγάζει από κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Έτσι οι Έλληνες απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους.

Η διαφορά μεταξύ ελλήνων (εθνικών) και χριστιανών είναι τεράστια ως προς την αγάπη και λατρεία που αποδίδουν στο θείο και αυτό φαίνεται από την στάση τους. Έτσι οι Έλληνες (εθνικοί) απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν. Η ενατένηση προς τον ουρανό, όταν απευθύνονται προς τους θεούς έχει την έννοια ότι θεωρούν τους Θεούς ως ενοίκους υψηλοτέρου πνευματικού επιπέδου. Οι Χριστιανοί αποδίδουν λατρεία προς τον Θεό και αγάπη (και λατρεία) προς τους άγιους γονυκλινείς και με το κεφάλι κατεβασμένο προς το έδαφος, σε ένδειξη δουλικής υποταγής. Οι Έλληνες εθνικοί θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους, ενώ οι Χριστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους  δούλους του Θεού και τον ιεράρχη τους δεσπότη και ποιμένα τους. Σχετικά είναι γνωστή η εικόνα που εμφανίζει τον Ιησού ως ποιμένα, με ένα πρόβατο στον σβέρκο του, όπου πρόβατο είναι ο πιστός χριστιανός. Σημειώνεται ότι Έλληνες (με την έννοια που δίδεται σ’ αυτό το κείμενο) είναι οι, κατά τον Ισοκράτη, μετέχοντες της Ελληνικής παιδείας. Όταν λέγουμε Ελληνική παιδεία εννοούμε την ελληνική φιλοσοφία η οποία ερμήνευσε την Φύση και τις δυνάμεις της Φύσεως, αλλά και τους φορείς αυτών των δυνάμεων που είναι οι Θεοί (πνεύματα). Έλληνες, με την ευρύτερη σημασία της λέξεως είναι οι έχοντες ελληνική υπηκοότητα και ομιλούντες ελληνική (αυτά τα παραφθαρμένα ελληνικά ή «νέα» ελληνικά) δηλαδή είναι ελληνόφωνοι οι οποίοι από πλευράς παιδείας μπορεί να είναι χριστιανοί, μουσουλμάνοι, εβραίοι, βουδιστές κλπ.

Φυσιολατρία, λοιπόν, είναι η λατρεία προς την Φύση. Οι άνθρωποι πρέπει να αποδίδουν λατρεία προς την Φύση γιατί η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα, είναι το όλον. Η απόδοση λατρείας προς την Φύση (δηλαδή προς το όλον) περιλαμβάνει και τα μέρη. Σχετικά ο Θείος Πυθαγόρας έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους». Επίσης έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους» (εδώ η λέξη λατρεία έχει την έννοια της ευσέβειας).

Η ιδέα της λατρείας της Φύσεως ως και η ιδέα του εκ της Φύσεως προκύψαντος πνεύματος με Θεία πανοπλία νοήσεως στον συμβολισμό της Θεάς Αθηνάς οφείλεται στον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων και αυτό πρέπει να μας κάνει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς. Ο πολιτισμός που δίδαξαν οι Θείοι ιεροφάντες των Ελληνικών μυστηρίων έδωσε στην ανθρωπότητα στηρίγματα για να βαδίσει την οδό της προόδου. Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες υπήρξαν αποτέλεσμα του πολιτισμού των αρχαίων ηρώων μας και γι’ αυτούς επίσης πρέπει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς.

Οι Θεοί για τους μυημένους στα μυστήρια είναι φυσικές και πνευματικές δυνάμεις. Όμως ο πνευματικός κόσμος όρισε οντότητες οι οποίες εμφορεύουν αυτών των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων ώστε να συντρέχουν τις κάτωθεν αυτών οντότητες στην προς το Φως πορεία τους και αυτοί είναι οι δώδεκα θεοί των Ελλήνων. Συνεπώς οι Θεοί εμφανίζονται με διπλή έννοια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα εκ των αγαλμάτων του Θεού Διός το οποίο τον εμφανίζει αφενός μεν κρατούντα κεραυνό αφετέρου δε έχοντα στα πόδια του τον αετό. Ο κεραυνός είναι σύμβολο του θεού-φυσικής δυνάμεως ενώ ο αετός είναι σύμβολο του Θεού-ελεύθερο πνεύμα που εμφορεύει αυτών των δυνάμεων. Οι Θεοί-ελεύθερα πνεύματα συντρέχουν τους επιθυμούντες να απελευθερωθούν από το γήινο περιβάλλον.

Ας προσεγγίσουμε την Φύση, ας συνδεθούμε με τις δυνάμεις της και τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής θεός, είναι θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος (Σπυρίδων Νάγος).

Συνείδηση και τύψεις συνειδήσεως

1. Εισαγωγή

Το θέμα της προηγούμενης ομιλίας μου ήταν ο νόμος του αντιπεπονθότος κατά και στην οποία είχα αναφέρει ότι οι δοκιμασίες που θα περάσουμε στην πορεία της ζωής μας είναι αποτέλεσμα των πράξεων που κάναμε, κατά παράβαση των φυσικών νόμων, σε προηγούμενες, συνήθως, ενσαρκώσεις μας. Αυτές τις παραβιάσεις των φυσικών νόμων τις κάναμε είτε εν γνώσει μας, είτε εν αγνοία μας. Στην πρώτη περίπτωση θα έχουμε κατόπιν τον έλεγχο από την συνείδησή μας (τύψεις συνειδήσεως) γιατί εκείνο το οποίο μας επισημαίνει ότι οι πράξεις μας αποτελούν παράβαση φυσικού νόμου είναι η συνείδησή μας με βάση το περιεχόμενο αυτής. Στην δεύτερη οι πράξεις μας αυτές θα αποτελέσουν το αντιπεπονθός μας για επόμενες ενσαρκώσεις. Συνεπώς είναι ενδιαφέρον να δούμε: τι είναι συνείδηση, ποίο είναι υο περιεχόμενο αυτής και τι τύψεις συνειδήσεως.

2. Τι είναι συνείδηση

Συνείδηση[1] είναι η φυσική εκείνη εμφάνιση, η οποία έχει αφ εαυτής την δύναμιν της νοήσεως, είναι δηλαδή το πραγματικό ον, το οποίο έχει γνώση της υπάρξεώς του και δηλώνει την δυνατότητα του ανθρώπου να έχει γνώση του εαυτού του και επίγνωση των ψυχικών του καταστάσεων, γι αυτό η συνείδηση ταυτίζεται με την ψυχή. Συνεπώς Ψυχή και Συνείδηση είναι το αυτό πράγμα. Εκείνο που ελέγχει τις πράξεις ἠ τις σκέψεις μας, όταν αύται δημιουργούν είτε για ημάς αυτούς, είτε δια τους άλλους, θλίψεις, πικρίες και δοκιμασίες, δεν είναι αύτη καθ’ εαυτήν η συνείδηση μας, αλλά εκείνο το οποίον προέρχεται από την λειτουργίας της συνειδήσεως μας και από το περιεχόμενο αυτής το οποίο είναι το πλήθος των ιδεών που έχουν εκδηλωθεί στην συνείδησή μας. Αλλά τι είναι Ιδέες;

Ιδέες είναι δυνάμεις της ψυχής και Νόμοι της νοητικής πνευματικής φύσης Όπως εκ των λειτουργούντων Νόμων της μη νοητικής φύσεως εξαρτάται η προαγωγή και η εξέλιξη των ουσιών της μη νοητικής φύσεως έτσι και εκ των Ιδεών (δηλαδή εκ του ιδεολογικού Είναι της ψυχής) εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξη της ψυχής. Η εκδήλωση των ιδεών στην ψυχή είναι αποτέλεσμα της επαφής του με τις καθόλου μορφές του περιβάλλοντός του. Η επαφή αυτή γίνεται με την βοήθεια του οργανισμού του όντος και ο σχηματισμός των ιδεών στην ουσία της ψυχής γίνεται με την βοήθεια της διανοίας του. Όπως εκ των λειτουργιών των νόμων των υλικών ουσιών εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξις των αυτών, έτσι εκ των ιδεών εξαρτάται η προαγωγή και εξέλιξις της ψυχής.

Η συνείδηση, το Είναι της συνειδήσεως, χωρίζεται σε δύο έννοιες: α) την φυσική συνείδηση και β) την ηθική συνείδηση.

Φυσική συνείδηση

Φυσική συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό μας Εγώ. Το Εγώ αυτό δια της ουσιαστικής του εμφανίσεως στην Φύση εξεδήλωσε τις δυναμικές του ενέργειες, τις οποίες δια της οργανικής του φύσεως και της επαφής του προς τα εξωτερικά φαινόμενα της Φύσεως μετέβαλλε σε γνωστικές και συναισθηματικές.

Πρωταρχική εκδήλωση του ψυχικού τούτου Εγώ είναι η αισθησιακή του δύναμη, την οποία εξωτερικεύει μόνον δια του οργανισμού του και ειδικότερα δια των οργάνων αυτού. Την εξωτερίκευση της αισθησιακής δυνάμεως της ψυχής, ακολουθούν όλες οι άλλες δυνάμεις της, δηλαδή εκείνες οι οποίες γίνονται ιδεατές και συναισθηματικές. Η ψυχική ατομικότητα άνευ της οργανικής της φύσεως (του οργανισμού), δεν θα μπορούσε να καταστεί ιδεατή (δηλαδή να αναπτύξει και εκδηλώσει τις Ιδέες της) και συναισθηματική (δηλαδή να αναπτύξει και εκδηλώσει τα συναισθήματά της), ούτε θα προσλάμβανε την έννοια του συνειδητού Είναι. Αυτό και μόνον δείχνει την μεγάλη αξία του οργανισμού στην εξέλιξη της ψυχικής ατομικότητος

Κάθε ψυχικό πλάσμα είναι ατομικό, ως εκ τούτου και το συνειδητό Είναι κάθε όντος είναι ατομικό και δια τον λόγο αυτόν κάθε συνείδηση έχει ιδιάζοντα χαρακτηρισμό. Κατ’ ακολουθία φυσική συνείδηση είναι αυτό τούτο το ψυχικό Είναι των όντων της Φύσεως (δηλαδή η ψυχή ή ψυχική ατομικότητα). Το ψυχικό αυτό Είναι δια της λειτουργίας της οργανικής του φύσεως έγινε, όπως είδαμε, ιδεατό και συνειδητό και δια του τρόπου αυτού αφενός μεν απέκτησε ιδεολογικό περιεχόμενο, αφετέρου δε γνώρισε τον εαυτό του και εν συνεχεία θα γνωρίζει αλλά και θα αναγνωρίζει τον εαυτό του.

Ηθική συνείδηση

Ηθική συνείδηση είναι η έμφυτη ικανότητα του ανθρώπου να διακρίνει το ορθό και δίκαιο από το άδικο και λανθασμένο και αυτό οφείλεται στο γνωστικό και συναισθηματικό περιεχόμενο της φυσικής συνειδήσεως.

Στη ψυχή υπάρχουν και ενεργούν Ιδέες, Αισθήματα και Συναισθήματα. Το πλήθος και η ποιότητα σε ιδέες, αισθήματα και συναισθήματα που αποτελούν το περιεχόμενο της συνείδησης δεν είναι το αυτό σε όλες τις φυσικές συνειδήσεις, διότι όλες οι φυσικές συνειδήσεις δεν έχουν εκδηλώσει και μετατρέψει τις δυνάμεις του ουσιαστικού τους Είναι σε γνωστικές και συναισθηματικές ιδιότητες στην ίδια έκταση. Η διαφορά αυτή προέρχεται εκ δύο αιτίων, α) εκ της διαφορετικής αυτών αφετηρίας κατά την εμφάνισή τους στην Φύση και β) εκ του περιβάλλοντος στο οποίον βρέθηκαν και ενεργούν, γιατί το περιβάλλον ασκεί μεγίστη επίδραση στην ιδεατή και την συναισθηματική διάπλαση των ιδεών και συναισθημάτων. Επίσης αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον σε άλλους μεν ανθρώπους το περιεχόμενο από ιδέες και συναισθήματα της φυσικής συνείδησης επιδοκιμάζει και τις πλέον έκτοπους και μη φυσικές και ηθικές πράξεις, ενώ σε άλλους συμβαίνει το αντίθετο. Επειδή το ηθικό περιεχόμενο των φυσικών συνειδήσεων εμφανίζει διαφορετική εξελικτική δύναμη των ιδεών και συναισθημάτων, για τούτο δυνάμεθα να κατατάξουμε την ηθική συνείδηση των ανθρώπων σε κατηγορίες που ποικίλουν ανάλογα με τον βαθμό της εξελίξεως εκάστης φυσικής συνειδήσεως.

Η διάκριση φυσικής και ηθικής συνειδήσεως

Από τα λεχθέντα ανωτέρω συνάγεται ότι η μεν φυσική συνείδηση ταυτίζεται με την ψυχή, ενώ η ηθική συνείδηση με το περιεχόμενό της συνείδησης. Όπως είναι αυτονόητο και τα νήπια έχουν συνείδηση, το περιεχόμενο της οποίας εξαρτάται από την ψυχική τους προϊστορία. Μια άλλη έννοια που χρησιμοποιείται σχετικά είναι το ασυνείδητο, το οποίο, σύμφωνα με τους ορισμούς που δίνουν τα λεξικά, θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την ηθική συνείδηση.

Τι είναι τύψεις συνειδήσεως

Τύψεις συνειδήσεως είναι ο εσωτερικός έλεγχος που ασκεί η Ηθική Συνείδηση στις πράξεις μας. Ο εσωτερικός αυτός έλεγχος που ασκείται στις πράξεις μας όταν αυτές δημιουργούν σε εμάς τους ίδιους ή στους άλλους θλίψεις, πίκρες, δοκιμασίες κλπ οφείλεται στην λειτουργία της συνειδήσεως και σύμφωνα με το ποσό των Ιδεών που υπάρχουν στην συνείδηση δηλαδή στην ουσία της ψυχής. Ο έλεγχος αυτός ασκείται και ακόμα και προ της εκτελέσεως μιας πράξεως και μας αποτρέπει ή όχι ανάλογα με το περιεχόμενο της συνειδήσεως.

Έτσι εξηγείται η λειτουργία των τύψεων της συνειδήσεως, όπου για την ίδια πράξη τους άλλοι αισθάνονται χαρά και άλλοι λύπη. Για παράδειγμα κάποιος, αν πλουτίσει αδικών άλλους[2], θα αισθάνεται χαρά για το «επίτευγμά» του, ενώ κάποιος άλλος που έχει εκδηλωμένο στο κέντρο της ψυχής του τον Νόμο της Δικαιοσύνης (ο οποίος είναι η μεταφορά του νόμου της Αρμονίας ή Μονάδας εννέα στο πνευματικό επίπεδο) θα αισθάνεται τύψεις (βλέπε και στο βιβλίο μου Πυθαγόρεια Αριθμολογία). Αυτός είναι ο λόγος που η ένταση και ποιότητα των τύψεων της συνειδήσεως επί των διαφόρων πράξεων και σκέψεων των ανθρώπων, διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Επισημαίνεται ότι και ο αδικών, σύμφωνα με το ως άνω αναφερθέν παράδειγμα, έχει μεν στο κέντρο της ψυχής του τον νόμο της δικαιοσύνης αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και γι’ αυτό δεν αισθάνεται τύψεις συνειδήσεως.

Σχέση συνειδήσεως και κάρμα

Είναι ενδιαφέρον να δούμε τη σχέση του κάρμα και της συνείδησης. Κάρμα, όπως είδαμε, είναι τα δυσμενή (συνήθως) γεγονότα της ζωής μας που οφείλονται σε ανάλογες πράξεις μας σε προγενέστερες (συνήθως) ενσαρκώσεις μας. Το κάρμα βασίζεται στον γνωστό Νόμο του Αιτιατού δηλαδή στο Νόμο της σχέσεως του Αιτίου και του Αποτελέσματος. Αυτό σημαίνει ότι οι πράξεις μας στην πορεία της ζωής μου δημιουργούν αποτελέσματα είτε στην συνέχεια της πορείας της ζωής μας είτε (συνήθως) σε άλλη ενσάρκωσή μας.

Επομένως ο άνθρωπος γεννιέται και ζει υπό τις επιδράσεις της μοίρας του, η οποία έχει καθορισθεί ως αποτέλεσμα των πράξεών του, όμως είναι ελεύθερος να αποφασίζει σε κάθε περίπτωση για την συμπεριφορά του. Το πώς θα συμπεριφερθεί ο άνθρωπος στα γεγονότα που οφείλονται στο κάρμα του εξαρτάται από το περιεχόμενο της συνειδήσεώς του. Συνεπώς η συνείδηση είναι εκείνη που θα συντελέσει ώστε ο άνθρωπος να γνωρίζει αν μια πράξη του γίνεται κατά παράβαση φυσικού νόμου ή όχι. Έτσι με βάση το περιεχόμενο της συνείδησης του ο άνθρωπος γνωρίζει ότι οι πράξεις του γίνονται κατά παράβαση φυσικών νόμων και μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί και να μην παραβιάζει φυσικούς νόμους με τις πράξεις του.

Σχέση τύψεων συνειδήσεως και κάρμα

Οι τύψεις της συνειδήσεώς μας, είναι «η φωνή της συνειδήσεώς μας» που μας ελέγχει για πράξεις που κάναμε στην παρούσα ενσάρκωσή μας, κατά παράβαση των φυσικών νόμων, αποτελούν μέρος της εκπαιδεύσεως μας κατά την τρέχουσα ενσάρκωσή μας και δεν έχουν καμία σχέση με το κάρμα. Συνεπώς θα πρέπει να ακούμε «την φωνή της συνειδήσεώς μας» και να μην κάνουμε στο μέλλον πράξεις που να παραβιάζουν τους φυσικούς νόμους γιατί οι τύψεις της συνειδήσεώς μας είναι ένα σκληρό (και πολλές φορές βασανιστικό) εκπαιδευτικό όργανο το οποίο δεν μπορούμε να αποφύγουμε γιατί εκπηγάζει από τα βάθη της ψυχικής μας υπάρξεως.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ (Ομιλία στην Θεοσοφική Εταιρία)

---

[1] Η λέξη συνείδηση, κατά τα λεξικά, είναι σύνθετη και προέρχεται από τις λέξεις «συν» και «οίδα» (γνωρίζω)

[2] αλλά και έναν λαό όπως συνέβη στην πρόσφατη πολιτική μας ιστορία

Η ηθική και η ηθική αρχή.

Η λέξη ΗΘΙΚΗ προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι ή συμμορφώνομαι σε κάτι αυθόρμητα δηλαδή σημαίνει την δύναμη να κάνεις κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την έξη, δηλαδή την συνήθεια ή άλλως με την προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα υπόδειγμα ή πρότυπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προηγηθεί η ύπαρξη ενός ορθού προτύπου ώστε η προσαρμογή μας σ’ αυτό να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη. Το πρότυπο αυτό είναι η πραγματικότητα που υπάρχει στην φύση και η μόνη πραγματικότητα είναι οι νόμοι της Φύσεως και όχι στην ανθρώπινη υποκειμενικότητα. Συνεπώς ο άνθρωπος εκείνος που έχει εκδηλώσει τον νόμο της ηθικής προσαρμόζεται αυθόρμητα στους Νόμους της Φύσεως.

Όπως βάση της αρετής είναι «το κατά Φύση πράττειν» έτσι μπορούμε να ειπούμε ότι βάση της ηθικής είναι «το κατά Φύση αυθόρμητα συμπεριφέρεσθαι» και αυτό αποτελεί την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης γιατί η ηθική είναι συμφυής με την νόηση και της συνείδηση, που είναι ιδιότητες των πνευματικών υπάρξεων όπως είναι ο άνθρωπος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ηθική είναι η κατά τρόπο αυθόρμητο εκδήλωση της αρετής». Σχετικά νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος έλεγε: 

ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ για τα νοητικά όντα[1] (κατά τον νεοπυθαγόρειο φιλόσοφο Σπ. Νάγος) είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, καθήκοντος το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεώς τους. Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων, υποχρεώνει τα νοητικά όντα να είναι πάντοτε εναρμονισμένα στις σχέσεις τους προς το σύνολο των νοητικών όντων. Το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους δηλαδή ως έχοντα διανόηση από την οποία διέπονται οι πράξεις τους. Αντίθετες ενέργειες δια των πράξεών τους τα χαρακτηρίζει ως ασυνείδητα. Ασυνείδητες δε ενέργειες δια πράξεων είναι επαναστατικές κατά του έργου της θείας δημιουργίας, κατά των όρων της φυσικής τους ζωής, κατά της προόδου αυτών, κατά της ηθικής τους εμφανίσεως και κατά του σκοπού τους.  

Οι μύστες, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, μετά από προπαρασκευή, τις θείες αλήθειες της Φύσεως, προς τους αμύητους προς αυτές ανθρώπους, προς τον σκοπό να προαχθούν και αυτοί νοητικά ώστε να γνωρίσουν τα φυσικά τους δικαιώματα και να εκπληρώνουν το καθήκον τους προς τους άλλους. Οι μύστες όταν πράγματι τα ασκούν αυτά τα καθήκοντα τότε, όχι μόνον προάγονται ψυχικά, αλλά αποκτούν το δικαίωμα της αποκαλύψεως προς αυτούς από θειότερα πνεύματα, θειότερης γνώσεως, σχέση έχουσα προς την μεταμόρφωσή της οργανικής τους φύσεως και απόκτηση ενεργητικού μέσου της ψυχής τους καθαρά πνευματικού.  

Η υπερπήδηση των ορίων της βαθμίδας της ανθρώπινης ζωής υπό των ανθρωπίνων ψυχών προαπαιτεί διανόηση φωτεινή. Φωτεινή διανόηση είναι εκείνη η οποία συνεχώς τροφοδοτείται με γνώσεις υπό υπέρτερων πνευματικών όντων τα οποία ενσυνείδητα συνεχίζουν στους πνευματικούς κόσμους το έργο της θείας δημιουργίας, το έργο της μεταμορφώσεως των ενεργητικών τους μέσων, εκ των οποίων εκπέμπονται ακτίνες φωτός δια να δημιουργούν νέες αρμονίες στους νοητικούς κόσμους του Σύμπαντος. Για να τροφοδοτείται η διανόηση πρέπει να είναι δεκτική αυτών των  ακτίνων. Δεκτική διανόηση είναι εκείνη η οποία στις ενεργητικές της σχέσεις ασκεί τις ηθικές αρχές και δι’ αυτών εμφανίζει αρμονίες προς τις άλλες, εκείνη η οποία συναισθάνεται την ενότητα αυτής προς τους νόμους της θείας δημιουργίας, εκείνη η οποία συνεχίζει το έργο της θείας δημιουργίας.  

Η άσκηση της αρετής και ηθικής

Οι νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, όταν ασκούνται υπό των ανθρώπων γίνονται τα θεμέλια της ηθικής τους καταστάσεως και επ’ αυτών οικοδομούνται οι ηθικές αρχές των αρετών που αναφέρθηκαν ανωτέρω. Σχετικά ο νεοπυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος έλεγε: 

Όταν οι αρετές αυτές ασκούνται υπό των μυστών, όχι μόνον εναρμονίζουν τις λειτουργίες της φύσεώς τους προς τους νόμους της Φύσεως, όχι μόνο βελτιώνουν τις διανοητικές λειτουργίες τους κατά τρόπον ώστε να μη εισχωρούν στην διάνοιά τους πεπλανημένες αντιλήψεις, αλλά προκαλούν και την ομαλή εξωτερίκευση των ψυχικών τους δυνάμεων διά των οποίων συντελείται η διανοητική και ηθική πρόοδός τους. 

Όταν οι αρετές αυτές ασκούνται υπό των μυστών, εξαγνίζουν και τους οργανισμούς τους και τις ψυχικές τους εκδηλώσεις οπότε καταπολεμάται πάσα εκδήλωση ανθρωπίνων παθών. Τα πάθη εκδηλούμενα υπό των ανθρώπων δεν τους παρεμποδίζουν μόνον στον σχηματισμό ορθών σκέψεων (οι οποίες παρεμπόδιση της ψυχικής τους προόδου) αλλά προκαλούν και μέγιστες ανωμαλίες στις μεταξύ τους σχέσεις και γίνονται οι φορείς της κακοδαιμονίας των υπονομεύοντας την διανοητική τους ανέλιξη και τον σχηματισμό των συναισθημάτων εκείνων διά των οποίων εξωτερικεύονται σε λειτουργία οι ψυχικοί νόμοι της Ελευθερίας, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης. Υπονομεύουν επίσης την λειτουργία της βουλήσεως, καθιστούν ανίσχυρη την θέληση και εκτρέπουν την ανθρώπινη φύση τους από τους όρους της Φυσικής ζωής.  

Τα πάθη είναι οι αρνητικές ενέργειες του ανθρώπου και δι’ αυτό όπου εκδηλούται αυτά, εκεί δεν υπάρχει καν η έννοια, η συνειδητή έννοια, των ηθικών νόμων της αρετής. Οι μυηθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως, δεν πρέπει να εκδηλώνουν πάθη, διότι τα πάθη καθιστούν αδύνατο την οργανική τους μεταμόρφωση, ώστε η αποκάλυψη των Θείων Αληθειών της Πνευματικής Φύσεως να μη γίνεται δεκτική από την διανόησή τους. Ψυχές μυημένων που εκδηλώνουν πάθη στην διανοητική τους ενέργεια δεν εκπληρώνουν τον σκοπό τής μυήσεώς τους, ο οποίος είναι η πλήρης πνευματική τους μεταμόρφωση και η αποκατάστασή τους στις χώρες στις οποίες το Φως κυριαρχεί ως η ιθύνουσα πνευματική Αρχή στις εκεί οντότητες.

---

 

[1] Στο θείο Άπειρο υπάρχει μια άπειρη εξελικτική κλίμακα. Ο άνθρωπος είναι μεν πνευματική ύπαρξη όμως βρίσκεται στην κατώτερη βαθμίδα αυτής της άπειρης πνευματικής κλίμακας. Θα προοδεύσει μόνον αν εναρμονισθεί προς τους πνευματικούς νόμους της φύσεως και εκδηλώσει την απόλυτη ηθική. Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινίσουμε ότι τα ζώα βρίσκονται κι αυτά σε κάποιο σημείο αυτής της εξελικτικής κλίμακας, σε κατώτερο σημείο του ανθρώπου, συνεπώς η αγάπη προς αυτά δεν πρέπει να αποτελεί μόνον απλό συναίσθημα γιατί είναι «νεώτεροι αδελφοί μας» και η εκδήλωση της ηθικής αρχής καλύπτει και αυτά.

ΗΘΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ[1]

 Ηθικοί νόμοι (έλεγε ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπ. Νάγος) είναι αυτοί που αναφέρονται στην αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και στην προστασία τους.

Το ανθρώπινο πνεύμα είναι προορισμένο εκ της Θείας Δημιουργίας να ανέλθει σε υψηλότερες του ανθρωπίνου κόσμου πνευματικές κοινωνίες. Διά να ανέλθει όμως σε αυτές, πρέπει πρώτον να προσανατολισθεί προς τους ηθικούς νόμους αυτών των πνευματικών κοινωνιών. Οι ηθικοί νόμοι αυτών διαφέρουν εκείνων των ανθρωπίνων κοινωνιών και γι’ αυτό επιβάλλεται σε όσους έχουν μυηθεί να τους γνωρίσουν και να καταδικάσουν στην συνείδησή τους νόμους των ανθρωπίνων κοινωνιών οι οποίοι δεν απορρέουν από τις πραγματικές Αλήθειες της Φύσεως και δεν επιβοηθούν την εξέλιξη των ανθρωπίνων ψυχών και την διανοητική και ηθική τους πρόοδο. Οι μυημένοι στις αλήθειες της φύσεως πρέπει να εκδηλώσουν από τις ψυχές τους, τους νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης.

Ο ηθικός νόμος της ελευθέριας.

Ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυμεί σύμφωνα με δική του με την θέλησή του χωρίς καμιά εξωτερική υποχρέωση. Σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνεπώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της ελευθερίας χαρακτηρίζεται και ως Μονάδα Οκτώ (8).

Στο φυσικό επίπεδο ο νόμος της ελευθερίας είναι αυτός που εξασφαλίζει την αυτοτέλεια των μορφών της Φύσεως και θέτει όρια στην αλληλεπίδραση μεταξύ των μορφών ώστε οι ανώτερης δυναμικότητος μορφές με την αλληλεπίδραση να μην αφομοιώνουν τις κατώτερης δυναμικότητος μορφές και καταργούν μ’ αυτόν τον τρόπο την αυτοτέλεια τους.

Στο πνευματικό επίπεδο ο νόμος της ελευθερίας συντελεί ώστε να αναπροσδιορίζεται το Είναι της κάθε ψυχικής ατομικότητας με συνέπεια την εκδήλωση αυτοσυνείδησης της πνευματικής οντότητας. Όταν ο νόμος της ελευθερίας γίνεται συνειδητός στις νοητικές υπάρξεις τότε λαμβάνει την έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας. Η έννοια του ηθικού νόμου της ελευθερίας­ στηρίζεται στην λειτουργία του ­φυσικού νόμου της ελευθερίας­ και  γι’ αυτόν τον λόγο ο ηθικός αυτός νόμος πρέπει να ενεργεί στις ανθρώπινες φύσεις όπως ενεργεί ο φυσικός  νόμος της ελευθερίας σ’ όλες τις μορφές της φύσης με αποτέλεσμα να τηρεί αυτές σε φυσική τάξη ώστε κάθε μία μορφή να εκπληρώνει ακώλυτα το σκοπό της με την εκδήλωση και εξέλιξη των δυνάμεων της.

Ο ηθικός νόμος της ελευθερίας αποτελεί εκδήλωση του ουσιαστικού Είναι των ανθρωπίνων ψυχών και αποσκοπεί στον διακανονισμό των σχέσεων των κοινωνικών ατόμων, στην μεταξύ τους αλληλεπίδραση και πρόοδο και στην επίτευξη της εκδήλωσης του νόμου της ελευθερίας δια του οποίου εξασφαλίζεται η πρόοδος και εξέλιξη των ψυχικών δυνάμεων των κοινωνικών ατόμων. Εάν ο ισχύων στις ανθρώπινες κοινωνίες κοινωνικός ­ηθικός νόμος­ της ελευθερίας δεν διακανονίζει τις φυσικές και κοινωνικές σχέσεις των ατόμων της κοινωνίας, τότε οι σχέσεις τους θα οδηγούν όχι μόνο στην καθυστέρηση της ψυχικής τους προόδου αλλά και στην παράταση της κακοδαιμονίας και ­στις δοκιμασίες­ τις οποίες θα υποστούν.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της ελευθερίας (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές δεν είναι δυνατόν σε αυτούς να αποκτήσουν αυτοκυριαρχία. Χωρίς την αυτοκυριαρχία τους δεν είναι δυνατόν οι ψυχές τους να καθίστανται υπέρτερες των ενεργειών του κόσμου του ανθρωπίνου περιβάλλοντος και τότε είναι υποταγμένες στις επιδράσεις του περιβάλλοντος αυτές κόσμου.

Ο ηθικός νόμος της δικαιοσύνης.

Η δικαιοσύνη όταν αποβεί νόμος συνειδήσεως στον άνθρωπο εκδηλώνεται ως συναίσθημα και μάλιστα ως συναίσθημα και ως νόμο της ανθρώπινης συνειδήσεως,. Το συναίσθημα της δικαιοσύνης γεννιέται στους ανθρώπους από παραστάσεις που έχουν τον χαρακτήρα του δικαίου ή του αδίκου και από παραστάσεις που αφορούν στην αναγνώριση ή στην μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η εφαρμογή του νόμου της δικαιοσύνης στο πνευματικό επίπεδο απαιτεί να αποδιδουμε στους αλλους οτι τους ανηκει απο την φυση και μάλιστα κατά το υπόδειγμα της ίδιας της Φύσεως (φυσική δικαιοσύνη) τόσο της απρόσωπης όσο και της πνευματικής».

Στο φυσικό επίπεδο το πρότυπο του φυσικού νόμου της δικαιοσύνης είναι η αναγνώριση του δικαιώματος της υπάρξεως εκάστου όντος και όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν οι άνθρωποι δεν αναγνωρίζουν το φυσικό αυτό πρότυπο της Δικαιοσύνης και τα εξ αυτού προκύπτοντα δικαιώματα της ζωής και της προόδου όλων των όντων της Φύσεως, τότε ζουν και ενεργούν έξω των λειτουργιών των Φυσικών Νόμων με αποτέλεσμα να μην επικρατεί στις μεταξύ τους σχέσεις ούτε δικαιοσύνη, ούτε αρμονία και τότε η ζωή τους και όλες οι ενέργειές τους δεν είναι φυσικές και δεν επιτυγχάνουν διανοητική και ψυχική πρόοδο. Η εκτροπή των νοητικών όντων από την φυσική ζωή και η εμφάνισή της ως ανωμάλου, προήλθε εκ της ατομικής των βουλήσεως.

Στο κοινωνικό επίπεδο, δικαιοσύνη είναι η αναγνωριση των δικαιωματα επι της ζωης και της προοδου όλων των κοινωνικων ατομων χωρίς διακριση με την θέσπιση κοινωνικών νόμων κατά το πρότυπο της Φυσικής Δικαιοσύνης. Αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, δεν είναι μόνον η αναγνώριση και απόδοση στους άλλους αυτών που η Φύση τους παρέχει, αλλά και η υποχρέωση να συμβάλει το κάθε άτομο ενεργώς στην δημιουργία αγαθών αναλόγως με τις δυνατότητές του και τις ικανότητές του. Η Κοινωνική Δικαιοσύνη, πρέπει να είναι έργο των φωτεινών εκείνων ανθρωπίνων συνειδήσεων οι οποίες έχουν διεισδύσει μέσα στις λειτουργίες της Φύσεως και έχουν κατανοήσει τους Θείο σκοπούς της. Ο άνθρωπος ο οποίος έχει εκδηλώσει τον νόμο της δικαιοσύνης πρέπει να έχει ως υπόδειγμα επιβολής της δικαιοσύνης όταν κρίνει άλλους ανθρώπους και επιβάλει δικαιοσύνη ως δικαστής, ως ένορκος κλπ αυτό της θείας Νεμέσεως. Στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να είναι επιεικής για τις ανθρώπινες αδυναμίες και αυστηρός για τα αδικήματα κατά της Φύσεως και των νόμων αυτής (π.χ. αφαίρεση ζωής κλπ). Επίσης πρέπει να έχει υπ΄ όψη τους ότι οι επιβαλλόμενες ποινές δεν πρέπει να είναι καταστρεπτικές αλλά επανορθωτικές γιατί δεν αποβλέπουν στην εκδίκηση αλλά στην βελτίωση του τιμωρουμένου ατόμου. Χωρίς δικαιοσύνη είναι αδύνατη η ειρήνη που έχει σαν επακόλουθο την ευημερία, την πρόοδο και την εξέλιξη των ατόμων.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της δικαιοσύνης (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές η διανόηση τους δεν δύναται να εκτιμά την αξία των φυσικών δικαιωμάτων των πάσης εξελικτικής καταστάσεως νοητικών όντων και αυτό δεν θα τους επιτρέπει την πλήρωση του σκοπού των και την άνοδό τους. Ο νόμος της Δικαιοσύνης εκδηλούμενος και ενεργών στις ψυχές των μεμυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως, τις προάγει κατά την διανόηση σε βαθμό ώστε να εκτιμούν και σέβονται το έργον της Θείας Δημιουργίας και να το συντρέχουν.  Ο νόμος αυτός ασκούμενος υπό των μυημένων στις Αλήθειες της Φύσεως τους προάγει στην τάξη των Ιεροφαντών της Μυστηριακής Γνώσεως δια της οποίας ι ανθρώπινες ψυχές απελευθερώνονται των πάσης φύσεως παθών της ανθρώπινης φύσεως και προσαρμόζονται προς τις λειτουργίες των υπέρτερων του ανθρώπου πνευματικών φύσεων.

Ο ηθικός νόμος της αγάπης.

Αγάπη είναι ένα συμπαθητικό συναίσθημα και μια ψυχική διάθεση αλλά συγχρόνως και ένα κίνητρο που ωθεί τον άνθρωπο να παρέχει κάθε αγαθό που μπορεί να διαθέσει υπέρ των άλλων αυθορμήτως, ανεπιφυλάκτως, ανυστερόβουλος και χωρίς προσδοκία ανταποδόσεως. Φωτισμένα πνεύματα από αρχαιοτάτων χρόνων προσπαθούσαν να πείσουν τις κοινωνίες μέσα στις οποίες ζούσαν να αναπτύξουν την αγάπη ως μια καθολική υποχρέωση του κάθε ενός προς όλους τους άλλους δηλαδή την καθολική αγάπη. Σχετικά ιεροφάντης των Ελευσίνιων Μυστηρίων  έλεγε (όπως αναφέρει ο Αδ.’. Σ. Νάγος) «εφ’ όσον ο άνθρωπος δεν φιλεί (αγαπά) τον άνθρωπο καθ’ όλες του τις σχέσεις προς τους άλλους, έχει έρεβος στην ψυχή του». Ο μύστης Κάλλιστο, στην περίφημη απολογία του, έλεγε «όλοι οι άνθρωποι είναι αδελφοί. Όλες οι χώρες μου είναι αγαπητές. Αγάπη αυθόρμητη με ελκύει προς κάθε ύπαρξη. Πόθος ακαταμάχητος, αίσθημα βαθύ των υποχρεώσεων μου προς κάθε τι επί της γης και προς τον ουρανό με ώθησαν και με έριξαν στην ζωή (δηλαδή στην απόκτηση ανθρώπινου οργανισμού)». Ο αείμνηστος Σπ. Νάγος έλεγε «Αγάπη είναι η συνδέουσα το άπειρο δύναμη, η συγκρατούσα αυτό σε αρμονία και η προσδιορίζουσα την σφαίρα ενεργείας κάθε μορφής του απείρου. Η αγάπη είναι το πηδάλιο του ηρωισμού, είναι ο νόμος ο διακανονίζων τον Νόμο της θελήσεως. Ουδείς καθίσταται Ήρως άνευ αγάπης, ουδείς καθίσταται θεός αν δεν υπήρξε ήρως. Η αγάπη γεννά τον ηρωισμό, ο ηρωισμός συντρίβει όλα τα πάθη. Τους αιώνιους αυτού Νόμους που λειτουργούν στα βάθη των ψυχών των θεοτήτων του ουρανού ουδείς ο οποίος επιθυμεί να γίνει θεός δύναται να παραγνωρίσει. Ο παραγνώριζαν αυτούς είναι θνητός».

Η Αγάπη είναι αποτέλεσμα της μεταξύ όλων των όντων αδελφότητας η οποία οφείλεται στην κοινή προέλευση όλων και στον κοινό προορισμό τους και ως εκ τούτου έχουν τα ίδια φυσικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της υπάρξεως, της εξασφαλίσεως όλων των μέσων της ζωής, της συντηρήσεως και αναπαραγωγής των φύσεών τους, καθώς και όλων εκείνων τα οποία πρέπει να τους εξασφαλίζουν την πρόοδο και φυσική τους εξέλιξη. Όταν το καθήκον της αναγνωρίσεως των φυσικών δικαιωμάτων των όντων εκπληρούται από αυτά, τότε αυτά χαρακτηρίζοντας ως «εν αρετή ζώντα». Το καθήκον επιβάλλεται να αγαπά ο άνθρωπος τους ομοίους του και όταν τους αγαπά χαρακτηρίζεται ως ενάρετος, γιατί ΑΓΑΠΗ είναι ο νόμος ο οποίος διακανονίζει αρμονικά τις σχέσεις και των μορφών και των ψυχών κάθε δυναμικής καταστάσεως προς τον σκοπό της πληρώσεως της εξελικτικής τους προόδου.

Η αγάπη εκδηλώνεται μόνον από τα νοητικά όντα όταν γίνεται συνειδητή σ’ αυτά. Όταν η Αγάπη γίνεται συνειδητή στα όντα, εξασφαλίζεται η πρόοδός τους και τότε αυτά αξιολογούνται ως νοητικά και ηθικά όντα. Εάν τα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν έχουν συνειδητή την έννοια της αγάπης δεν έχουν καμία αξία και αυτό γίνεται φανερό γιατί δεν εκδηλώνουν καμία διάθεση προς αρμονική συνεργασία μεταξύ τους και συλλειτουργία προς ανάπτυξη σχέσεων στο πεδίο της φυσικής και πνευματικής ζωής με αποτέλεσμα να δημιουργείται η κακοδαιμονία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Όταν η αγάπης δεν είναι συνειδητή στα κοινωνικά άτομα των ανθρωπίνων κοινωνιών, η ελεύθερη βούλησή τους τα ωθεί σε αποτρόπαιες ενέργειες και απομακρύνονται από την προστασία των φυσικών νόμων, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη προάγονται νοητικά και ηθικά και να διέρχονται όρους ζωής δοκιμαστικής. Αντίθετα δεν συμβαίνει αυτό στις άψυχες μορφές γιατί αυτές ως μη έχουσες βούληση δεν μπορούν να εκτρέπονται του νόμου της αρμονικής τους προς το σύνολο διαθέσεως.

Η αγάπη είναι η θειοτέρα εκδήλωση της θείας δημιουργίας. Αυτή συνέχει και συγκροτεί τους κόσμους. Αυτή εμφανίζει τα όντα αυτών, τα προάγει σε νοητικά και ηθικά, τα φέρει στα συνειδητά επίπεδα των ενεργειών τους, δημιουργεί την ευδαιμονία τους και τις χαρές τους και τα καθιστά κυρίαρχα στην πνευματική τους δράση.

Χωρίς την άσκηση υπό των ανθρώπων  του νόμου της αγάπης (έλεγε Σπ. Νάγος) στις καθόλου σχέσεις τους προς όλες τις άλλες ανθρώπινες ψυχές και της επεκτάσεως της ενεργείας του νόμου αυτού προς τις υπέρτερες του ανθρώπου πνευματικές υπάρξεις δια της συνάψεως σχέσεων δια των οποίων θα υποστούν τις πνευματικές τους επιδράσεις, δεν θα κατορθώσουν να καταστούν δυναμικώς υπέρτερες των φυσικών νόμων της ανθρώπινής τους φύσεως και στην περίπτωση αυτή θα μένουν υποδουλωμένες στο περιβάλλον του φυσικού κόσμου των ανθρώπων. Όταν ο νόμος της Αγάπης εκδηλωθεί και λειτουργήσει στις ψυχές τους, θα εξαγνίσει τις ανθρώπινές τους φύσεις, για να γίνουν αυτές δεκτικές πνευματικών δυνάμεων προς πλήρη μεταμόρφωσή τους και θα επιτρέψει ο νόμος αυτός την εκδήλωση σε αυτές της γνώσεως εκείνης, δια της οποίας θα δύνανται να εκτιμούν την αξία των μεταμορφωτικών νόμων και τα προς χρησιμοποίηση μέσα της ανόδου των ψυχών σε υπέρτερο κόσμο. Η μη εκδήλωση του νόμου της αγάπης από τις ψυχές των μυστών καθιστά αδύνατη την άνοδό τους σε πνευματικά πεδία υπέρτερων της φύσεως του ανθρώπου πνευματικών κόσμων.

Αυτή η αγάπη έπρεπε να συνδέει το ανθρώπινο γένος, αυτή έπρεπε να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή έπρεπε να δίνει την κατεύθυνση στις ενέργειές του. Αλλά η αγάπη αυτή δεν υπάρχει στις κοινωνίες. Ο ενωτικός αυτός Νόμος των κοινωνιών δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τίποτε δεν συνδέει τον άνθρωπο μετά του ανθρώπου εκτός από εγωιστικές διαθέ­σεις οι οποίες διαρκώς  τον απομα­κρύνουν από την φυ­σική ζωή και του γεννούν παντός είδους ηθικές και σωματικές νόσους.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής

---

[1] Το θέμα αυτό αναλύεται στο βιβλίο μου ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ, έκδοση ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΥ

ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ.

Η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για να οδεύσει η ψυχή του ανθρώπου προς απόκτηση της Σοφίας και την πνευματική της αναγέννηση, η οποία θα συμβολίζεται με την εαρινή ισημερία. ΠΑΘΗ είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ είναι πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες.

Το σημαντικότερο από τα πάθη είναι ο εγωισμός που αποτελεί το βάθρο εδράσεις όλων των παθών, αφού όμως προηγουμένως μετασχηματίσουμε όλα μας τα πάθη σε ιδανικά δηλαδή σε αληθείς ιδέες. Επίσης οι σημαντικότερες από τις ψευδής δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω που μας γαλουχούν από την τρυφερή μας παιδική ηλικία.

Αλλά για να απαλλαγεί από τα πάθη του και ψευδείς του δοξασίες πρέπει πρώτα να γνωρίζει ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και κατόπιν να τα εξαλείψει με την δύναμη της θελήσεώς του. Στην προσπάθειά του να αναγνωρίσει ότι έχει πάθει και ψευδής δοξασίες έχει ένα μεγάλο εμπόδιο, και αυτό είναι ο εγωισμός ο οποίος αντιδρά.

Τα πάθη όμως είναι συσσωρευμένες ενέργειες τις οποίες όταν επιχειρήσουμε να περιορίσουμε ή να συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερα και από τη λογική. Τα πάθη λοιπόν δεν περιορίζονται ούτε καταστέλλονται αλλά μετασχηματίζονται σε ιδανικά. Ο μετασχηματισμός αυτός γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που δεν έχει την δυνατότητα να μετατρέψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες, σε ιδέες πραγματικές και αληθείς, γιατί δεν της το επιτρέπει ο μη φυσικός βίος και το σκοτεινό περιβάλλον που ζει, καθηλώνεται στα πάθη και τις ψευδείς δοξασίες. Συνεπώς προϋπόθεση για την μετατροπή των από πλάνη σχηματισμένων ιδεών σε ιδέες πραγματικές και αληθείς και συνεπώς πραγματοποίηση ουσιαστικής προόδου, είναι ο φυσικός βίος και το κατάλληλο περιβάλλον.

Τα πάθη όμως δεν μετασχηματίζονται εύκολα σε ιδανικά γιατί ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που όταν ο Ήρωας Ηρακλής της έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα. Ας γίνουμε όμως κι εμείς Ήρωες και ας κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας, όπως έκανε ο Ηρώς Ηρακλής. Όταν το κατορθώσουμε αυτό, τότε θα δούμε το κορμό αυτού του τέρατος που δεν είναι άλλος από τον εγωισμό αφού (όπως είπαμε παραπάνω) ο εγωισμός είναι το βάθρο εδράσεις όλων των παθών και τα πάθη απόρροιες του εγωισμού. Την μετατροπή όλων των παθών σε ιδανικά και την εξάλειψη του εγωισμού θα την πεταχτούμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι η παγκόσμια αγάπη που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και κρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτερος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

 (από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΜΟΣ)

Στυλ. Τάκας