Η ΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

Σκοπός της απανταχού Φύσεως είναι η εμφάνιση εκ της ουσίας της συνειδητών νοητικών υπάρξεων, σκοπός των συνειδητών νοητικών υπάρξεων είναι η ατέρμων εκδήλωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτήτων, καθώς και η απελευθέρωση τους από τους κόσμους κατώτερης ενέργειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας, οι οποίοι τους εξασφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την ανέλιξη των δυνάμεών τους. Προϋπόθεση της εισόδου σε κόσμους θειότερης ενέργειας είναι η πνευματική αναγέννηση της πνευματικής νοητικής οντότητας.

Εκ των προλεχθέντων συνάγεται ότι η πνευματική αναγέννηση είναι ένα πολύ ουσιώδες επίτευγμα του ανθρώπου και τα κατά την αρχαιότητα λειτουργήσαντα μυστήρια απέβλεπαν στο να εξηγήσουν στους μύστες τους την σημασία αυτής της πνευματικής αναγεννήσεως. Για να κατανοήσουμε με απλά λόγια τι είναι πνευματική αναγέννηση πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τέσσερες βαθμίδες και συνεπώς το ανθρώπινο επίπεδο έχει τέσσερες εξελικτικές βαθμίδες. Επίσης κάθε εξελικτικό επίπεδο έχει τον σκοπό του και γίνεται το αίτιο άλλου εξελικτικού επίπεδου και εκείνο άλλου με ευρύτερο περιεχόμενο ενεργείας. Το γεγονός αυτό πρέπει να είναι η βάση της εξερεύνησης της αληθείας για την εξέλιξη του πνεύματος στην Φύση.

Η Πρώτη Βαθμίδα αποτελεί την απαρχή της εισόδου της ψυχικής ατομικότητος στο ανθρώπινο επίπεδο και αναφέρεται ως η εκδήλωση της λογικής νοήσεως. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση της λογικής νοήσεως συμβολίζεται  με την εμφάνιση της Κόρης της Πρωτογόνης και εορτάζεται κατά την Φθινοπωρινή ισημερία από τους διαπνεόμενους από την ελληνική παράδοση. Η περίοδος που ακολουθεί συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων των προς γονιμοποίηση Ιδεών. Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις με την επενέργεια του νόμου της ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό της χαρακτήρα και θα διαμορφώσει την συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει την ζωή της σε αρμονία προς τους ομοίους της.

Στην Δεύτερη Βαθμίδα γεννάται στον άνθρωπο σθεναρά επιθυμία να μελετήσει και να γνωρίσει τον ίδιο τον εαυτόν του δηλαδή να αποκτήσει αυτογνωσία γιατί αυτό ακριβώς σήμαινε το Δελφικό επίγραμμα «άνθρωπε γνώθι σ αυτόν». Τότε θα αντιληφθεί ότι έχει πάθη και ψευδείς δοξασίες και γενικότερα ατέλειες. Τότε γεννάται μέσα του η επιθυμία να κατανικήσει όλα τα πάθη του, όπως έπραξε ο ήρωας Ηρακλής, γιατί η κατανίκηση των παθών είναι πράξη ηρωισμού και συνεπώς πρέπει να γίνει ένας Ηρακλής με αδάμαστη θέληση και αμετακίνητη απόφαση για να κατανικήσει τα πάθη του. Κατά την ελληνική παράδοση η γέννηση του Ήρωα Ηρακλή κατά την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου αυτό ακριβώς υπονοούσε γι ατό εορτάζεται κατά την χειμερινή τροπή (τριέσπερο). Ομοίως εορτάζεται η γέννηση όλων των ηρώων των θρησκευτικών παραδόσεων π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Ηρακλής της Ελληνικής Θρησκείας και ο Ιησούς της Χριστιανικής Θρησκείας. Η ελληνική εσωτερική παράδοση προσομοιάζει τα πάθη με τους Τιτάνες και το γήινο περιβάλλον το θεωρεί ως τιτανικό περιβάλλον και αναφέρει σχετικά ότι ο Ζευς πρώτα κατανίκησε τους τιτάνες, (δηλαδή τα πάθη του), και κατόπιν έγινε κυρίαρχος του Ολύμπου. Αυτό το μέρος της ελληνικής παραδόσεως δείχνει ότι για να γίνουμε κυρίαρχοι του πνευματικού Ολύμπου πρέπει πρώτα να νικήσουμε τους τιτάνες που εδρεύουν μέσα μας δηλαδή τα πάθη μας.

Στο σημείο αυτό πρέπει να διευκρινισθεί ότι Πάθη είναι οι από πλάνη σχηματισμένες ιδέες στην διάνοια μας και ψευδείς δοξασίες είναι η πίστη που σχηματίζουμε στη διάνοια μας από τις εκ πλάνης σχηματισμένες ιδέες. Τα πάθη όμως  είναι συσσωρευμένες ενέργειες οι οποίες, όταν επιχειρήσουμε να τις περιορίσουμε ή συγκρατήσουμε, μεγαλώνουν και αν δεν βρουν διέξοδο μπορεί να γίνουν δυνατότερες από τη λογική, γι’ αυτό ο «θάνατος» όλων των παθών (και ιδιαίτερα του εγωισμού) είναι οδυνηρός. Τα πάθη ομοιάζουν με τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, που όταν ο Ήρωας Ηρακλής έκοβε ένα, στη θέση του φύτρωναν δύο νέα και απαιτήθηκε, πέραν του ηρωισμού και η ευφυΐα του ήρωα Ηρακλή για να κόψη όλα τα κεφάλια της. Συνεπώς για να κόψουμε όλα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας απαιτείται να γίνουμε σαν τον ήρωα Ηρακλή και ιδιαίτερα για να κόψουμε τον κορμό της Λερναίας Ύδρας που εδρεύει μέσα μας γιατί ο κορμός αυτού του τέρατος είναι ο εγωισμός ο οποίος αποτελεί το βάθρο εδράσεως όλων των παθών.

Η εξάλειψη όλων των παθών γίνεται στην διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το κατάλληλο περιβάλλον. Η διάνοια όμως εκείνη που ζει σε μη φυσικό περιβάλλον (π.χ. μοναστηριακή ζωή) δεν έχει την δυνατότητα να εξαλείψει τις από πλάνη σχηματισμένες ιδέες και ζει καθηλωμένη στα πάθη της και τις ψευδείς της δοξασίες. Επισημαίνεται ότι οι σημαντικότερες από τις ψευδείς δοξασίες είναι αυτές που προέρχονται από τα θρησκευτικά πιστεύω με τα οποία μας γαλουχούν από την τρυφερή παιδική ηλικία.

Την εξάλειψη όλων των παθών και ιδιαίτερα του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι ο Νόμος της παγκόσμιας Αγάπης που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτατος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

Η τρίτη βαθμίδα στο ανθρώπινο επίπεδο αρχίζει με την οριστική κατανίκηση όλων των παθών και αυτό αποτελεί την απαρχή της πνευματικής του  αναγεννήσεως. Αυτός ο «θάνατος» και η εν συνεχεία «ανάσταση» αποτέλεσε το κεντρικό στοιχείο όλων των θρησκειών και των λειτουργησάντων και λειτουργούντων μυσταγωγικών σκηνωμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Έτσι, κατά την εαρινή ισημερία οι ήρωες όλων των θρησκειών και μυσταγωγικών συστημάτων πεθαίνουν και στη συνέχεια ανασταίνονται. Αυτή η «ανάσταση» του απαλλαγμένου πλέον από τα πάθη ανθρώπου συμβολίζει την επίτευξη της πνευματικής του αναγεννήσεως.

Στην ελληνική παράδοση έχουμε τον οδυνηρό θάνατο του Ηρακλέους στην πυρά και ακολούθως την άνοδό του στον πνευματικό Όλυμπο. Μάλιστα η άνοδος του ήρωα Ηρακλή στον πνευματικό Όλυμπο, κατά την ιερή παράδοση, γίνεται μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία και η πανσέληνος αυτή είναι η πανσέληνος που αντιστοιχεί στην κυριαρχία της Θεάς της Σοφίας. Αυτό συμβολίζει ότι ο ανιστάμενος άνθρωπος έχει κατακτήσει και την Σοφία και μάλιστα προ της ανόδου του στον πνευματικό Όλυμπο. Συνεπώς (το τονίζω με έμφαση) η αποβολή των παθών και των ψευδών δοξασιών είναι η βασική προϋπόθεση για την επίτευξη της πνευματικής της αναγεννήσεως και της κατακτήσεως της Σοφίας.

Στην Χριστιανική παράδοση έχουμε ανάλογο συμβολισμό που είναι ο οδυνηρός σταυρικός θάνατος του Ιησού (γιατί, όπως είπαμε, ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και την εν συνεχεία ανάσταση του που γιορτάζεται την Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας δηλαδή μετά της πανσέληνο της κυριαρχίας της θεάς Αθηνάς. Οι πρώτοι χριστιανοί, συμβόλιζαν με τον «ΠΑΡΑΚΛΗΤΟ» την θεά της Σοφίας κατερχομένης εκ του πνευματικού Ολύμπου και με το «ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ» την κάθοδο του Ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου το οποίο υπό μορφή φλογών επικάθισε στα μέτωπα των αποστόλων οι οποίοι κατά την χριστιανική παράδοση, κατόπιν αυτού, αποκτούν την Σοφία.

Επιπλέον, εκτός από την απαλλαγή από τα πάθη του, ο οδεύων προς θειότερους κόσμους άνθρωπος πρέπει να εκδηλώσει στο ψυχικό του κέντρο του νόμους της Ηθικής και της Αρετής γιατί η μεν Αρετή αναφέρεται στον ατομικό τρόπο ζωής του κάθε ανθρώπου, ενώ η Ηθική αναφέρεται προς την εν γένει συμπεριφορά του και τις εκδηλώσεις του προς τους άλλους. Οι έννοιες των όρων αρετή και ηθική διαστρεβλώθηκαν κατά τον μεσαίωνα. Κατωτέρω θα εξετάσουμε τις έννοιες των όρων Αρετή, Ηθική, Καθήκον και Δόξα του ενιστάμενου πνεύματος που οδεύει προς θειότερους κόσμους.

Κατά την ελληνική παράδοση μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί Αρετή είναι η προσπάθεια εναρμόνισης του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και Ηθική είναι η αυθόρμητη έφεση που εκδηλώνει προς εκπλήρωση του νόμου της αρετής. Συνεπώς πρέπει να γίνει κανείς πρώτα ενάρετος με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και κατόπιν να δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων και αυτή η έφεση πρέπει να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα και προϋποθέτει την εκδήλωση μέσα του Νόμου της Θελήσεως. Επίσης με βάση αυτούς τους ορισμούς της Ηθικής και της Αρετής ορίζονται περαιτέρω οι έννοιες του καθήκοντος αλλά και της Δόξας που δικαιούται ο ανερχόμενος προς θειότερους κόσμους. Έτσι ως Καθήκον ορίζεται η μετάδοση προς τους άλλους των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής. Αν ο μύστης δεν επιτελέσει αυτό το καθήκον του, τότε δεν μπορεί να επιτύχει την τέλεια αθανασία και την είσοδο στους χώρους του ανέσπερου φωτός όπου επικρατεί η διαρκής ημέρα. Τέλος ως Δόξα ορίζεται η ανάπαυση και η γαλήνη οι οποίες προκύπτουν από την εναρμόνιση προς τους Νόμους της Αρετής, της Ηθικής και του Καθήκοντος. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις κατά συνθήκη ιδέες των κοινωνιών, οι οποίες υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο του ανθρωπίνου γένους. Πέραν αυτών πρέπει ο άνθρωπος να εναρμονισθεί και εκδηλώσει τους Νόμους της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης και της Αγάπης που αποτελούν το επιστέγασμα της τελειώσεώς του στο ανθρώπινο επίπεδο.

Με την κατάκτηση της Σοφίας ο μύστης αποκτά την δυνατότητα να αναβαθμιστεί στις τάξεις των αθανάτων πνευμάτων, εφ’ όσον έχει αποκτήσει και τον κατάλληλο οργανισμό, απαραίτητο για τους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Τα αθάνατα πνεύματα πάντα επεμβαίνουν παρέχοντα ουσιαστική βοήθεια, όπως είναι η κάθοδος του ιερού Πυρός του πνευματικού Ολύμπου, ώστε τα πλέον εξελιγμένα ανθρώπινα πνεύματα να ,μπορέσουν να περάσουν ταχύτερα αυτούς τους εξελικτικούς σταθμούς, μέσω των πραγματικών μυσταγωγικών σκηνωμάτων δια δοκιμασιών και καθαρμών, και αυτό ακριβώς εννοεί το γνωστό λόγιο «όπως ο χρυσός δοκιμάζεται δια του πυρός, έτσι και ο δίκαιος θα καθαριστεί δια του πυρός».

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, φυσικός και πτυχιούχος της νομικής.

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Στην Φύση υπάρχει αρμονία γιατί τα πάντα υπακούουν σε νόμους, τους φυσικούς νόμους, τους οποίους ο άνθρωπος σιγά σιγά τους ανακαλύπτει. Πριν όμως αναφερθούμε σ’ αυτούς τους νόμους θα πρέπει να εξετάσουμε σαν πρώτο θέμα τι είναι φυσικός νόμος και κατόπιν να δούμε ποιοι είναι οι νόμοι της φύσεως. Ένα δεύτερο θέμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει προκειμένου να κατανοήσουμε τους Φυσικούς Νόμους είναι οι ΜΟΝΑΔΕΣ, όπως τις όριζαν οι Πυθαγόρειοι κατά την άποψη του Σπ. Νάγου σύμφωνα με την Πυθαγόρεια αριθμολογία, και πως συσχετίζονται με τους φυσικούς νόμους.

Τι είναι Φυσικοί Νόμοι

Όλοι νομίζουμε ότι Νόμοι της Φύσεως είναι μόνον οι γνωστοί μας από την φυσική νόμοι όπως π.χ. ο νόμος της βαρύτητας. Όμως οι νόμοι τους οποίους θα εξετάσουμε στην συνέχεια είναι γενικότεροι αυτών των γνωστών μας νόμων γιατί ισχύουν σε όλα τα επίπεδα των κόσμων π.χ. ο γενικός φυσικός ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ είναι ένας γενικότερος νόμος και εκδηλώνεται στο υλικό επίπεδο ως νόμο της βαρύτητας. Αλλά τι είναι φυσικοί νόμοι πως και πως μπορούμε να τους ορίσουμε;

ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί νόμοι δεν επιβάλλονται από εξωτερικά αίτια στις ουσίες της Φύσεως αλλά οι ίδιες οι ουσίες της Φύσεως τους έχουν μέσα τους και τους εκδηλώνουν π.χ. τον νόμο της βαρύτητας οι υλικές μάζες τον εκδηλώνουν από μόνες τους. Όλα τα φαι­νόμενα των Κόσμων είναι αποτέλεσμα αυτών των εκδηλώσεων των ουσιών της Φύσεως δηλαδή των Νόμων τους και με την εκδήλωσή τους πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς διάπλαση των κόσμων εκδη­λώσεις των ουσιών της Φύσεως αποτέλεσαν τις βάσεις της Δη­μιουργίας και γι’ αυτό οι εκδηλώσεις των πρωταρχικών φυσικών νόμων έλαβαν την έννοια των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λει­τουργία Κό­σμων.

Οι Θεμελιωτικοί φυσικοί νόμοι δια της μεταξύ των σχέσεως και λειτουρ­γίας είχαν νέα παράγωγα εκ των Θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά παράγωγα και τα εν συνε­χεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ’ επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θα γί­νεται απείρως γιατί οι σκοποί της Φύσεως δεν δύνανται να είναι περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Φύσεως θα σημείωνε εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων που εκδηλώθηκαν.

Τι είναι Μονάδες

Οι μη γνωρίζοντες αυτά τα θέματα θεωρούν τους αριθμούς ότι έχουν μόνον ποσοτική έννοια. Όμως κατά τους Πυθαγορείους οι αριθμοί έχουν εκτός από την ποσοτική τους έννοια έχουν και ποιοτική. Υπό την ποιοτική τους έννοια οι αριθμοί-μονάδες αντιστοιχούν σε νόμους της Φύσεως. Έτσι με την ποσοτική έννοια 2+3=5, ενώ με την ποιοτική έννοια Μονάδα δυο (η ατομική ουσία) και Μονάδα 3 (η συνεχής ουσία) έχουν ως παραγωγικό αποτέλεσμα την Μονάδα τέσσερα (που είναι ο νόμος της μορφής). Συνεπώς Μονάδες είναι οι αριθμοί με την ποιοτική τους έννοια και αντιστοιχούν σε φυσικούς νόμους.

ΜΟΝΑΣ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι εκείvo το οποίο α) έχει την δύναμη της παραγω­γής άλλων μονάδων με άλλες ιδιότητες και άλλες δυναμικότητες και β) έχει την δυνατότητα να διαιρεθεί σε δύο διαφορετικές μονάδες.

Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη μονάδα είναι η Μονάδα δύο γιατί μόνον η Μονάδα δύο εκπληρώνει τον προαναφερθέντα ορισμό αφού αποτελείται από δύο μονάδες 1 + 1 διαφορετικές μεταξύ τους, όπως θα αναφερθεί κατωτέρω κατά την εξέταση αυτής της Μονάδας δύο.

Σχέση Φυσικών Νόμων και Μονάδων

ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι οι ενεργητικοί παράγοντες των ΜΟΝΑ­ΔΩΝ. Η ταύτιση των Φυσικών Νόμων με τις Μονάδες έχει και ένα άλλο ακόμα σοβαρό συνεπακόλουθο: όπως οι Μονάδες έχουν ορισμένη διαδοχική σειρά προβλεπομένη από τον ορισμό τους έτσι και οι φυσικοί νόμοι έχουν κι αυτοί την ίδια διαδοχική σειρά με τις μονάδες στις οποίες αντιστοιχούν και αυτή η διαδοχική σειρά είναι αποτέλεσμα της μεταξύ τους συνεργασίας.

Η συνεργασία των νόμων

Συνεργασία των νόμων είναι αποτέλεσμα του νόμου της παραγωγικότητα. Αυτό σημαίνει ότι:

α) ο κάθε νόμος είναι το αναγκαίο επακόλουθο του αμέσως προηγουμένου του αλλά ταυτόχρονα οριοθετεί τον προηγού­μενο του και οριοθε­τείται από τον επόμενο του. Παράδειγμα ο Νόμος της Ελευθερίας αποτε­λεί το αναγκαίο επακόλουθο αλλά και οριοθετεί τον Νόμο της Αλλη­λεπι­δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο Νόμος της Ελευθερίας εί­ναι το αναγκαίο επακόλουθο του Νόμου της Αλληλε­πιδράσεως γιατί οριοθετεί τον Νόμο της Αλληλεπιδράσεως αφού α) δεν του επι­τρέπει να δρα απεριόριστα ώστε να πε­ριορίζεται η ελευθερία των ασθενέστερων μορφών από την επίδραση των ισχυρότερων μορφών και

β) ο κάθε νόμος απο­κτά νόημα μόνον με την ύπαρξη του αμέ­σως προη­γου­μένου του. Παράδειγμα ο νόμος της επιμειξίας των μορφών αποκτά νόημα μό­νον όταν υπάρχουν μορφές δηλαδή όταν εκδηλωθεί ο νόμος της μορφής που προηγείται όπως θα δούμε κατωτέρω κατά την εξέταση των νόμων.

Μονάδα 2 ή Νόμοι Κινήσεως και Ζωής

Η Μονάδα Δύο είναι η πρώτη Μονάδα Οι Πυθαγόρειοι χαρακτή­ρισαν την Μονάδα δυο ως δυάδα και ως «αόριστη» δυάδα γιατί το πλήθος των ατόμων της ατομικής ουσίας είναι άπειρο δηλαδή απροσδιόριστο στο πλήθος του αριθμητικά. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Οι νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής είναι νόμοι των ΑΤΟΜΩΝ της ατομικής ουσίας της Φύσεως ή Μεριστής Ουσίας κατά τον Πλάτωνα δηλαδή της υλικής ουσίας της Φύσεως. Συνεπώς η πρώτη μονάδα, η Μονάδα Δυο, είναι τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύ­ναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου (δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την ύπαρξή του στην Φύση) και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής.

Το ΧΑΟΣ είναι η προ της εκπορεύσεως της ουσίας της Φύ­σεως κατάσταση γιατί οι ουσίες της φύσεως υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτηκαν. Στο Χάος οι ου­σίες υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους αποτέλεσαν την Φύση ή άλλως το μορφικό Άπειρο. Επομένως το Χάος είναι το άμορφο (δηλ. το χωρίς μορφική υπόσταση) Άπειρο το απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος και το οποίο δεν έχει αντικειμενική υπό­σταση στην αίσθηση του πνεύματος. Το Χάος δεν είναι κενός χώ­ρος αλλά ουσιαστικό Είναι (δηλαδή ουσιαστική ύπαρξη) σε ανεκδήλωτη κα­τάσταση. Η κατά­σταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην αν­θρώπινη διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η δια­νόηση του αν­θρώ­που είναι μεταγενέ­στερο φαι­νόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι.

Από το Χάος εκπορεύτηκε η ατομική ουσία της Φύσεως, όταν άρχισαν να ενεργοποιούνται πρώτον ο νόμος της Κινήσεως (ο οποίος διέκοψε την ακινησία της ουσίας του Χάους) και ο νόμος της Ζωής (ο οποίος προκάλεσε την ανάγκη εκδηλώσεως της ουσίας του).

Τα άτομα της ατομικής ουσίας με την εκπόρευσή τους από το Χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότη­τές τους. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευση εκ του Χά­ους του Χώρου. Ο χώρος όμως δεν είναι κάτι τι το κενό. Χώρος είναι η άλλη αΐδια ουσία η συνεχής ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3.

Μονάδα 3 ή Νόμος της Ενεργείας

Ο όρος «ενέργεια» δεν έχει μόνον την γνωστή μας έννοια από την φυσική αλλά την γενικότερη έννοια της δράσεως και του αιτίου των μεταμορφώσεων των ουσιών της Φύσεως. Συνεπώς Ενέρ­γεια είναι εκείνο που συνθέτει τις μορφές των κό­σμων με την συμβολή των ατόμων της ου­σίας και κατόπιν τις απο­συνθέτει για να τους δώσει έτσι την ικανότητα της αρτιότερης διάπλα­σής τους με την συνεχή τους μεταμόρ­φωση, είναι δηλαδή η δραστική λειτουργία της συνεχούς ουσίας ή Μονάδος. Ο Νόμος της ενεργείας είναι νόμος της Αμέριστης ουσίας (κατά Πλάτωνα) ή Αιθέρος  η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Η συνεχής ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η συνεχής ή αμέριστη ουσία ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα τρία ως Μονάδα επειδή έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της ενεργείς, οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» δηλαδή το πάντοτε εν. Ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Η Μονάδα 2 ή Δυάδα ή Ατομική ουσία, με την εκ­πόρευσή τους από το χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν έπρεπε να βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότητές τους ή άλλως κάθε επέκταση των δυναμι­κοτήτων τους θα ήταν ακα­τανόητη. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευση εκ του Χάους της άλλης αϊδίου ουσίας, της Συνεχούς η οποία με το Εί­ναι πληρώνει τον Χώρο και είναι ο Χώρος. Χώρος, επομένως, εί­ναι η συνεχής ουσία και επειδή είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν εί­ναι συ­νεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέ­χει κάτι τι το με­τρητό και το οποίο δίδει την έννοια της δια­στάσεως και όχι το περιε­χόμενο κάποιου άλ­λου. Επομένως ο Χώρος, είναι η αμέριστη ή συνεχής ου­σία, είναι η Μονάδα 3.

Η Μονάδα 3 ή Μονάδα ή Αμέριστη ουσία ή Συνεχής ουσία με την εκ­πόρευσή της από το Χάος συλλειτούργησε με την Δυάδα με προ­ορισμό την αμοιβαία εκδήλωση των νόμων τους. Όμως η αμοι­βαία συλλειτουργία των δύο ουσιών δεν ήταν επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεών τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν χω­ρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος. Ο προορι­σμός τους επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συ­γκροτημάτων τα οποία είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συ­νεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.

Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής παρέχει στις δύο αΐδιες ουσίες την δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση των δυνάμεών τους.

Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής

Η λέξη μορφή σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθα­γόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Μορφής χαρακτηρί­ζεται ως Μονάδα τέσσερα (4).

Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφά­νιση των υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου των πρω­ταρχικών νόμων δη­λαδή είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνω­στόν, έχουμε: 2+3=5).

Η ΜΟΡΦΗ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγο­νός για τις αΐ­διες ου­σίες της Φύσεως γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται “στε­νότερη” η συ­νάντηση των δύο αϊδίων ουσιών και β) το μέσο εκδηλώσεως δυ­νάμεων από τις συλ­λει­τουργού­σες αΐ­διες ου­σίες. Αυτό σημαί­νει ότι οι μορφές αποτελούν το μέσο της ατελεύτητης εξελίξεως των ουσιών της Φύσεως.

Η κάθε μορφή της Φύσεως είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών δηλαδή της ατομικής ουσίας η οποία είναι η Μητέρα των Κό­σμων (το θήλυ στοιχείο της Δη­μιουργίας και άρ­τιος αριθμός) και της Συνεχούς ου­σίας ή Λόγου που είναι ο Πατέρας των Κό­σμων (το Άρ­ρεν στοιχείο της Δη­μιουρ­γίας και περιττός αριθμός). Το άρ­ρεν και το θήλυ στοι­χείο της Δημιουργίας δεν αναπαράγουν αλλά δη­μιουργούν τύπους μορφών. Η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) στις συ­γκροτημένες μορφές γίνεται ως εξής: Εκ της ατο­μικής ουσίας προέρχο­νται τα άτομα ενώ εκ της συνεχούς ου­σίας προέρχεται η ενωτική δύ­ναμη που συγκρατεί τα άτομα στην Μορφή και απο­τελεί τον Συνθετικό Λόγο των μορφών.

Η Μονάδα 3 με την εκπόρευσή της από το Χάος συλλειτούρ­γησε με την Μονάδα 2 ή Δυάδα με αποτέλεσμα την αμοιβαία εκ­δήλωση των νόμων τους.

Αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών μονάδων ήταν η εμφάνιση των μορφών, οι οποίες λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4 και οι οποίες αποτελούν το μέσο εξελίξεως των δύο ουσιών της Φύσεως.

Επειδή όμως οι μορφές αποτελούν έναν τόσο σημαντικό παράγοντα στην εξελικτική πορεία της Φύσεως εμφανίσθηκε η ανάγκη βελτιώσεώς τους και αυτό επιτυγχάνεται δια του Νόμου της Επιμιξίας των μορφών ή Μονάδας 5.

Μονάδα 5 ή Νόμος της Επιμιξίας

Η λέξη επιμιξία σημαίνει την ανάμιξη μετ’ άλλων. Η επιμιξία, όταν αναφέρεται στην Φύση, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύ­σεως όσον και της μη νοητικής Φύ­σεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της επιμιξίας χαρακτηρί­ζεται και ως Μονάδα Πέντε (5).

Οι Μορ­φές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρ­ξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές εντός των οποίων οι αΐδιες ουσίες αυξάνουν τις δυναμικότητές τους και αυτό αποτελεί τον παράγοντα εξέλιξης των δύο αϊδίων ουσιών. Επειδή όμως οι μορφές δεν έχουν το προνόμιο της αιώ­νιας νεότητας φθείρονται και αποσυ­ντίθενται. Όταν μια μορφή αποσυντεθεί οι αΐδιες ουσίες που την απαρτίζουν επανέρχονται στην Φύση αλλά με τις αυξημένες δυναμικότητές τους. Όπως είναι φανερό η ύπαρξη νέων μορφών που θα αναπληρώσουν τις μορφές που αποσυντέθηκαν είναι αναγκαία. Την ανάγκη αυτήν την καλύπτει ο νόμος της επιμιξίας γιατί με την δράση του επί των μορφών έχει ως αποτέλεσμα την αναπαρα­γωγή νέων όμοιων μορφών και με μεγαλύτερες δυναμικότητες.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την αναπαραγωγή των μορφών είναι να διαθέτουν οι μορφές διαιωνιστικούς τύπους. Διαιωνιστι­κός τύπος είναι το μέρος εκείνο της μορφής το οποίο δίνει στις μορφές την δυνα­τότητα να αναπαράγουν μια όμοια μορφή. Συνεπώς η πρώτη δράση του νόμου της επιμειξίας επί των μορφών είναι η συγκρότηση των διαιωνιστικών τύπων τους.

Στις υλικές μορφές τα άτομα ή τα μόρια των υλικών σωμάτων δημιουρ­γούν συμμετρικές μορφές τις οποίες η επιστήμη χαρακτη­ρίζει ως κρυστάλ­λους. Η δομή των κρυστάλλων εξαρτάται από την δομή των ηλε­κτρονίων των ατόμων ή των μορίων από τα οποία σχηματίζεται ο αντί­στοιχος κρύ­σταλλος. Η δομή αυτή των ηλεκτρονίων αποτελεί τον διαι­ωνιστικό τύπο του κρυστάλ­λου της αντίστοιχης μορφής. Στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, με τη δράση αυτού του νό­μου συ­γκρο­τούνται οι διαιωνιστικοί τύποι τους που είναι τα χρωμοσώματα των αναπα­ρα­γωγικών κυττάρων τα οποία περιέ­χουν τους παρά­γοντες της κληρονομικότητας. Με την βοήθεια των διαιωνιστικών τους τύπων τα φυτά και τα ζώα μπο­ρούν να αναπαράγουν εντελώς όμοια με αυτά φυτά και ζώα. Σημειώνεται ότι σε κάθε ζώο ή φυτό, όλα τους τα κύτταρα έχουν το ίδιο πλή­θος και είδος χρω­μοσωμάτων του γονιμοποιημένου ωαρίου από το οποίο προήλθαν. Επίσης σημειώνεται ότι τα χρωμο­σώ­ματα των κυττά­ρων των διαφόρων ειδών ζώων ή φυτών διαφέρουν με­ταξύ τους ως προς το είδος και ως προς το πλήθος τους.

Όπως είδαμε αποτέλεσμα της συνεργασίας της Μονάδα και της Δυάδας ήταν η εμφάνιση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.

Η ανάγκη συγκροτήσεως νέων μορφών σε αντικατάσταση αυτών που αποσυντέθηκαν είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου της μεταξύ των μορφών επιμιξίας δια του οποίου συγκρο­τούνται οι διαιωνιστικοί τύποι αυτών δηλαδή της Μονάδας 5.

Όμως οι διαιωνιστικοί τύποι πρέπει να είναι τέτοιοι ώστε όχι μόνον να συγκροτούνται νέες μορφές αλλά αυτές να είναι τελειότερες από τις προηγούμενες. Αυτό επιτυγχάνεται με την εκδήλωση ενός νέου νόμου του νόμου της εξελίξεως ή της Μο­νάδας 6 ώστε οι διαιωνιστικοί τύποι να είναι τέτοιοι ώστε να εμφανίζουν πλέον εξελιγμένες μορφές.

Μονάδα 6 ή Νόμος της Εξελίξεως

Η λέξη εξέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα εξελίσσω, σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) το ξετύλιγμα, την βαθμιαία κατά διαδοχική σειρά και κατά συνέχεια μεταβολή. Εκ της ερμη­νείας της λέξεως προκύπτει ότι η έννοια της εξελίξεως είναι ότι έχουμε μία προς τα πρόσω πορεία και η μεταβολή αυτή δεν είναι δυνατόν να επανέλθει σε προηγούμενη κατάσταση. Η εξέλιξη, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και νοείται ως η διαρκής χωρίς και χωρίς τέρμα αύξηση των δυναμι­κοτήτων των ουσιών της Φύσεως στον άπειρο χρόνο. Στην Πυθα­γόρειο Αριθμο­λογία ο Νόμος της εξελίξεως ή ο Νόμος του πολλα­πλασια­σμού των ενεργειών χαρακτηρί­ζεται και ως Μονάδα 6.

Η εξέλιξη, με την έννοια που ορίσθηκε ανωτέρω, δεν είναι αποδεκτή από όλους. Σχετικά υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις κατά τις οποίες, η όλη τροχιά της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκο­πός της Φύσεως είναι να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατά­σταση εκ της οποίας προήλθαν, δη­λαδή, κατά την άποψη αυτήν, η πο­ρεία της Φύσεως είναι ανελι­κτική. Η λέξη ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ανε­λίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά), περιτύλιξη, περιστροφή.

Το αποτέλεσμα της μεταξύ των μορφών επιμιξίας είναι η συ­γκρότηση των διαιωνιστικοί τύποι των μορφών δηλ. του νόμου της επιμιξίας ή της Μονάδας 5

Η επέκταση της δράσης της διαιωνίσεως των μορφών είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου των πολ­λαπλασιασμών των δυνάμεών των ή νόμου της εξελίξεως ή Μο­νάδα 6 ο οποίος εξασφαλίζει συγκρότηση ποιο εξελιγμένων μορφών μέσω ποιο εξελιγμένων διαιωνιστικών τύπων. Εκ του Νόμου αυτού προκύπτει η αϊδιότητα των ουσιών δηλαδή προκύπτει ότι η εκδήλωση δυνάμεων των ουσιών της φύ­σεως στον άπειρο χρόνο είναι ατελεύτητη και άπειρη και συνεπώς οι ουσίες της Φύσεως είναι αΐδιες.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπι­δράσεως ή Μονάδας 7 δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότη­τας μορφές επιδρούν στις μορφές μι­κρότερης δυναμικότη­τας και συντελούν στην επιτάχυνση της εξέλιξής τους

Μονάδα 7 ή Νόμος της Αλληλεπιδράσεως

Η λέξη αλληλεπίδραση σημαίνει την «μεταξύ τους αμοιβαία επί­δραση» η οποία μπορεί να ασκείται μεταξύ δύο ή περισσοτέ­ρων. Η αλ­ληλεπίδραση, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύ­σεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα επτά (7).

Επειδή ο Νόμος της Αλληλεπιδράσεως αναφέρεται, κατά κύ­ριο λόγο, στην αμοιβαία επίδραση μεταξύ των μορ­φών της Φύ­σεως, οι οποίες αποτελούν την πλέον εμφανή περίπτωση αλλη­λεπιδρά­σεως, γι’ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, υπό την στενή του έννοια, ως νόμος της Αλληλεπιδράσεως μεταξύ των Μορφών. Όμως η δράση αυτού του νόμου είναι γενικότερη γιατί αλληλεπίδραση έχουμε και μεταξύ των δύο αϊδίων ουσιών της Φύσεως όταν αυτές συλ­λειτουργούν κυρίως εντός των μορφών και μάλιστα αυτή η αλληλεπί­δραση είναι η σημαντικότερη στο φυσικό επίπεδο. Πέραν αυτής της αλληλεπιδράσεως έχουμε και την αλληλεπίδραση μεταξύ των πνευματικών ατομικοτήτων στο πνευματικό επίπεδο.

Με την αλληλεπίδραση η μεγαλύτερης δυναμικότητος μορφή ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στις μικρότερης δυναμι­κότητος μορφές από την επίδραση που δέχεται αυτή από αυτές. Αυτό έχει ως αποτέλε­σμα στην αύξηση των δυναμικοτήτων των μικρότερης δυναμικότητος μορφών. Η αύξηση της δυναμικότητας μιας μορφής έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τις οποίες εμπεριέχει. Συνεπώς ο νόμος της αλληλεπιδράσεως μεταξύ των μορφών πα­ρέχει στις ουσίες της Φύσεως (Ατομική και συνεχή) μια περαιτέρω δυνατό­τητα για την αύ­ξηση των δυναμι­κοτήτων τους.

Ο Νόμος της Εξελίξεως (Μονάδα 6), εξασφαλίζει συγκρότηση ποιο εξελιγμένων μορφών μέσω ποιο εξελιγμένων διαιωνιστικών τύπων.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέ­σου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότητας μορ­φές επιδρούν στις μορφές μι­κρότερης και συντελούν στην επιτά­χυνση της εξέλιξής τους.

Όμως η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να υπερβαίνει κάποιο όριο γιατί τότε δεσμεύεται η ελεύθερη πορεία των μορφών. Έτσι προέ­κυψε η ανά­γκη να εκδηλωθεί ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8) δια του οποίου οριοθετείται η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορ­φών.

Μονάδα 8 ή Νόμος Ελευθέριας

Ελευθερία είναι η έλλειψη εξαρτήσεως, δεσμεύσεως και εμπο­δίου. Στην ευρύτερή της έννοια η ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, εί­ναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυ­μεί σύμφωνα με δική του πρωτοβουλία και με την θέλησή του χωρίς κα­μιά εξωτερική δέσμευση. Σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνε­πώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νό­μος της ελευθερίας χαρακτηρί­ζεται και ως Μο­νάδα Οκτώ .                                                                                                                                                                                                                                

Ο Νόμος της Αλλη­λεπιδράσεως (Μονάδα 7), όπως είδαμε, με τη δράση του συ­ντελεί ώστε οι ισχυρότε­ρες μορφές να επι­δρούν επί των ασθενέστε­ρων με αποτέ­λεσμα την επιτάχυνση της αυξήσεως των δυναμικοτήτων των ασθενέστερων μορφών.

Η δράση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως δεν μπορεί να είναι απεριόριστη γιατί θα προκαλούσε δέσμευση των μικρότερης δυναμικό­τητας μορφών στις μορφές μεγαλύτερης δυναμικότητας. Αυτό δημιούρ­γησε την ανάγκη της εκδηλώσεως του Νόμου της Ελευθερίας (Μονάδα 8) ο οποίος συντελεί ώστε να οριοθετείται η δράση του Νόμου της Αλλη­λεπιδράσεως. Έτσι νόμος της ελευ­θερίας διακόπτει την δράση του νό­μου της αλληλεπίδρασης, πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η αλληλε­πίδραση θα μείωνε την ελευθερία κάθε μορφή της φύ­σεως ώστε η κάθε μορφή να μένει στο πεδίο της ενερ­γητι­κής της δρά­σεως και να διατηρεί την αυτο­τέλειά της, παρά το γε­γονός ότι δέχε­ται τις επιδρά­σεις των άλλων μορφών.

Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να εί­ναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νό­μου της Ελευθερίας. Αυτό είχε ως συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας ή Μονάδα 9 ο οποίος συντελεί ώστε με­ταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρ­ροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνε­ται σε βά­ρος των άλ­λων μορφών. Έτσι ο νό­μος της αρμονίας δια­κόπτει την δράση του νόμου της ελευθερίας πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η εκδή­λωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλλων μορ­φών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευμα­τικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιο­σύνης. Συνεπώς ο Νόμος της Δι­καιοσύνης δεν είναι άλλο τι παρά η μεταφορά του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο.

Μονάδα 9 ή Νόμος της Αρμονίας

Η λέξη αρμονία, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, ση­μαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) την κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο ή άλλως την σωστή αναλογία ή διάταξή τους. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτε­λούν ένα σύνολο ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμο­νία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυ­θαγορεί­ους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Αρμονίας χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα εννέα (9).

Ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8), όπως είδαμε, συ­ντελεί ώστε η κάθε μορφή να διατηρεί την αυτοτέλειά της και να εκδηλώνει ελεύθερα τις δυναμικότητές της χωρίς δεσμεύσεις από το εξωτερικό πε­ριβάλλον στο οποίο βρίσκεται.

Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να εί­ναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νό­μου της Ελευθερίας. Αυτήν την οριοθέτηση της εκδηλώσεως του νόμου της ελευθερίας την πραγμα­τοποιεί με την εκδήλωσή του ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρ­ροπη ανάπτυξη και εκ­δήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνε­ται σε βά­ρος των άλ­λων μορφών. Ο νό­μος της αρμονίας δια­κόπτει την δράση του νό­μου της ελευθερίας πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλ­λων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευμα­τικών οντοτήτων δι­καιοσύνης.

Η εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας, ο οποίος είναι ο τελευ­ταίος νόμος της Ιερής Δεκάδας, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλή­ρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλή­ρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου σημαίνει την εκδήλωση από αυτές του Νόμου της θείας Δικαιο­σύνης.

Ο νόμος της παραγωγικότητας

Όπως οι αριθμοί αυξάνουν απεριόριστα και οι επόμενοι βασίζονται στους προηγουμένους (π.χ. αν σε έναν αριθμό προσθέσουμε την μονάδα τότε έχουμε έναν νέο αριθμό μεγα­λύτερο ο οποίος βασίζεται στον προηγούμενο και αυτό μπορεί να γίνεται απεριόριστα) έτσι και με τους φυσικούς νόμους έχουμε απεριόριστη εκδήλωση νέων νόμων οι οποίοι βασίζο­νται στους προηγουμένους τους. Αυτή η απεριόριστή (άπειρη) εκδήλωση νέων νόμων βασιζόμενων στους προηγούμενούς τους είναι φυσικός νόμος και χαρακτηρίζεται ως ο θεμε­λιώδης Νόμος της Παραγωγικότητας.

Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο (δηλαδή το άπειρο) της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου. Η απε­ριόριστη αύ­ξηση των δυ­νάμεων των νόμων γίνεται με την απεριό­ριστη εμφά­νιση παραγώ­γων των νόμων αυτών διαρ­κώς και με­γαλύτερης δυ­ναμικότητος που ανήκουν σε ευρύτερους αναμορ­φωτι­κούς κύκλου. Συνεπώς οι νόμοι θα συ­νεργάζονται ατελεύ­τητα για την προαγωγή τους αφού η συνερ­γασία είναι απαραί­τητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του απείρου.

ΛΥΚΟΦΡΩΝ (ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ)

Το Χάος κατά την επιστήμη και την φιλοσοφία

Όταν εξετάζουμε το Χάος κατά την Φιλοσοφία στην ουσία εξετάζουμε το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο από το οποίο εκπορεύθηκε η Φύσις. Αυθύπαρ­κτο Αρχικό Αίτιο είναι η Αδημιούργητη Αρχή από την οποία εκ­πορεύτηκε η Φύσις και αυτή η αδημιούργητη αρχή κατά την φιλοσοφία είναι το Χάος. Πριν εξετάσουμε το Χάος είναι ενδιαφέρον να δούμε τι σημαίνει η λέξη Χάος. Η λέξη ΧΑΟΣ σημαίνει το χάσμα και νοείται ως μια περιοχή η οποία είναι απρόσιτη και απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση, δηλαδή περιοχή στην οποία  η ανθρώπινη διανόηση δεν μπορεί να εισχωρήσει, πολύ δε περισσότερο να την κατανοήσει και να την περιγράψει.

Ο Ησίοδος στον στίχο 116 της Κοσμογονίας του αναφέρει, σε σύγχρονη απόδοση, ότι «πρω­τίστως το Χάος εγένετο και αμέσως μετά η πλατύστηθη Γη … και ο Έρως…». Εκείνο το οποίο δεν διευκρινίζει ο Ησίοδος είναι εάν υπήρχε κάτι προ του Χάους δηλαδή αν το Χάος είναι το Αυθύπαρκτο Αρχικό Αίτιο εκπορεύσεως της Φύσεως και ποίο ήταν το αίτιο που προκάλεσε την Πρώτη Κίνηση ώστε να αρχίσει σε κάποια στιγμή η εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους. Εμείς την έννοια του Χάους θα την προσεγγίσουμε σύμφωνα με την εσωτερική φιλοσοφία κατά δυο τρόπους.

Πρώτη προσέγγιση

Η πρώτη προσέγγιση της εννοίας του Χάους γίνεται κατά τρόπο αφαιρετικό και έμμεσο δηλαδή θεωρείται ότι το Χάος έχει αντίθετες ιδιότητες από αυτές της εκδηλωμένης Φύσεως και το περιγράφει ως εξής: ΧΑΟΣ είναι το άμορφο απειρο, το ανεκδήλωτο μέγα παν, το δυνάμει είναι της ουσιας της φυσεως, η όποιος κατάσταση της ουσιας της φυσεως, η μη ενεργούσα ουσια της Φύσεως.

ΑΜΟΡΦΟ ΑΠΕΙΡΟ σημαίνει το χωρίς μορφική υπόσταση άπειρο, το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση η οποία μόνο μορφικές υποστάσεις μπορεί να κατανοήσει. Εδώ η λέξη «άπειρο» χρησιμοποιείται καταχρηστικά και δεν σχετίζεται με τις διαστάσεις του χάους αλλά έχει την έννοια του μη δυναμένου να προσδιορίσουμε και προσεγγίσουμε.

ΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ της ουσίας της Φύσεως είναι εκείνη η κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει ποιοτική εκδήλωση των ουσιών και συνεπώς όλα είναι ομοιόμορφα και στατικά.

ΜΗ ΕΝΕΡΓΟΥΣΑ ουσία είναι ουσία σε ανενεργό κατάσταση ενώ η ουσία της Φύσεως είναι σε ενεργό κατάσταση.

ΑΝΕΚΔΗΛΩΤΟ ΜΕΓΑ ΠΑΝ σημαίνει το Παν (την Φύση) πριν εκδηλωθεί, δηλαδή πριν οι ουσίες του εκδηλώσουν τους νόμους τους. Αποτέλεσμα της εκδηλώσεως των νόμων των ουσιών ήταν οι ουσίες αυτές να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις οι οποίες είναι κατανοητές από την ανθρώπινη διανόηση. Συνεπώς το Χάος είναι μια κατάσταση στην οποία οι ουσίες  βρισκόταν σε ακινησία και δεν μπορούν να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις.

ΔΥΝΑΜΕΙ ΕΙΝΑΙ της ουσίας της Φύσεως σημαίνει ότι οι ουσίες της Φύσεως στο Χάος έχουν την δυνατότητα να εκδηλωθούν και να αποτελέσουν έτσι την Φύση εφόσον ενεργούσε επ’ αυτών μια «πρώτη κίνηση» δηλαδή μια πρώτη ώθηση.

Οι ανωτέρω προσδιορισμοί του Χάους είναι πολύ σημα­ντικοί α) διότι μας προστατεύουν από τον σχηματισμό λανθασμένης εικόνας για το Χάος το οποίο είναι απρόσιτο και απροσπέλαστο στην ανθρώπινη διανόηση και β) διότι κατανοούμε ότι το Χάος δεν είναι κενός χώρος, δεν είναι ανυπαρξία αλλά ουσιαστικό και υπαρκτό ανεκδήλωτο Είναι με άπειρες δυνάμεις και δυναμικότητες αλλά σε λανθάνουσα και άποιο κατάσταση.

Δεύτερη προσέγγιση

Η δεύτερη προσέγγιση της εννοίας του Χάους γίνεται με βάση τον νόμο της αναλογικότητας. Ο Νόμος της Αναλογικότητας αναφέρει ότι «το γενόμενο είναι όμοιο με τον γεννήτορα του». Στην προκειμένη περίπτωση γενόμενο είναι η ουσία της Φύσεως και γεννήτορας το Χάος. 

Σύμφωνα με τους ατομικούς φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο, η υλική ουσία της Φύσεως αποτελείται από Άτομα. Τα Άτομα αυτά δεν ταυτί­ζονται με τα γνωστά μας από την φυσική άτομα ή στοιχεία γιατί τα μεν Άτομα των Λεύκιππου και Δημό­κριτου είναι άτμητα ενώ τα γνωστά μας από την φυσική άτομα τέμνονται δηλαδή διασπώνται.

Τα κατά την φιλοσοφία Άτομα της ατομικής ουσίας, από πλευράς εσωτερικής δομής, έχουν Κέντρο και Περιφέρεια. Κέντρο είναι η δύναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινήσεως ενώ Περιφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατόμου και έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής. Όπως τα Άτομα της ατομικής ουσίας έχουν κέντρο (τον Νόμο της Κινήσεως) και περιφέρεια (τον Νόμο της Ζωής) έτσι με βάση τον Νόμο της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι και το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την τον νόμο της ΚΙΝΗΣΕΩΣ) και από περιφέρεια (τον νόμο της ΖΩΗΣ).

Σχετικά με το Χάους και την εκπόρευση της Φύσεως εξ αυτού ο Σπυρίδων Νάγος (ένας φιλόσοφος του παρελθόντος αιώνος) έλεγε: «Κατά την προ της δημιουργίας κατάσταση στο Χάος, η Κίνηση και η Ζωή ήταν διαχωρισμένες. Αφε­τηρία της εκπορεύσεως του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του Κέ­ντρου [της Κινήσεως] στην περιφέ­ρεια [στην Ζωή]. Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως ελαχίστη κί­νηση να καταστεί ικανή να ψαύση (να αγγίξει) την περι­βάλλουσα ως είδος φλοιού ζωη και από απείρως ελαχίστη να αποκτήσει την δυνατό­τητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην Ζωη. Έτσι η Κίνηση  φιλεί (προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται [κίνηση και ζωή] ατελεύτητα παραγωγικές δυνά­μεων. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων».

Στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξουμε και να μην αφήσουμε την φαντασία μας να φτιάξει νοητικό μοντέλο του Χάους με ένα κέντρο και μια περιφέρεια σύμφωνα με τις γνωστές μας μορφικές δομές, διότι τα αναφερόμενα ως κέντρο (νόμος της κινήσεως) και περιφέρεια (νόμος της ζωής) είναι νόμοι και δεν έχουν την έννοια της μορφικής δομικής συστάσεως. Συγκεκριμένα

• ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΕΩΣ έχει στο Χάος την έννοια της τάσεως προς μεταβολή της ουσίας του Χάους δηλαδή της εσωτερικής ωθήσεως προς εκδήλωση των δυναμικοτήτων των και συνεπώς του αιτίου που προκάλεσε την εκδήλωση της εκ του Χάους ουσίας εις την Φύση και
• ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ έχει στο Χάος την έννοια της ανεκδηλώτου υπάρξεως και επομένως ο νόμος της ζωής είναι αυτός που καθιστά την εκ του Χάους εκπορευομένη ουσία ΎΠΑΡΞΗ μέσα στην Φύση.

Συνεπώς η προσέγγιση του ενεργητικού παράγοντος στον παράγοντα της υπάρξεως δηλαδή η ενεργοποίηση του παράγοντος της υπάρξεως είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της ουσίας του Χάους στην Φύση και συνεπώς την εκπόρευση της Φύσεως. Εκείνο που συνετέλεσε σε αυτήν την προσέγγιση ήταν ο Έρως.

Οι ουσίες της Φύσεως

Στην εκδηλωμένη Φύση ο Νόμος της Κινήσεως μετά του Νόμου της Ζωής από κοινού είναι οι νόμοι των Ατόμων της ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΟΥΣΙΑΣ της Φύσεως δηλαδή της Υλικής Ουσίας της Φύσεως δια της οποίας συγκροτούνται όλες οι υλικές μορφές της Φύσεως, είναι η πλατύστηθη Γη την οποία αναφέρει ο Ησίοδος.

Εκτός όμως από την ατομική ή υλική ουσία εκ του Χάους εξέρχεται και Δευτέρα ουσία. Αυτή η δευτέρα ουσία είναι ο ΑΙΘΕΡΑΣ (τον οποίο αναφέρει ο Ησίοδος σε κάποιο άλλο σημείο) και ο οποίος πληροί τον Χώρο μέσα στον οποίο δρα και εξελίσσεται η υλική ουσία της Φύσεως.

ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΑΣΥΛΛΗΠΤΟ από ΤΗΝ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Όπως αναφέρθηκε στην αρχή της ομιλίας μου το Χάος είναι απροσπέλαστο και ασύλληπτο από την αν­θρώπινη διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέστερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Συνεπώς το πνεύμα  έχει ως αντικείμενο έρευνάς του μόνον την Φύση (τέκνο της οποίας είναι) και όχι την προγενέστερη κατάσταση, την οποία οι αισθήσεις του δεν μπορούν να ερευνήσουν, διότι οι αισθήσεις είναι όργανα συγκροτημένα εκ της ενεργούσης ουσίας της Φύσεως και ταυτόχρονα είναι δυνάμεις του πνεύματος και συνεπώς δεν δύνανται να ερευνήσουν την μη ενεργούσα ουσία του Χάους.

ΤΑΞΗ ΕΚ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Από το Χάος, με την ενεργοποίηση των νόμων των ουσιών του, επήλθε η «τάξη» και αυτό ακριβώς υποδηλώνει το λόγιο «ordo ab chao» (δηλαδή τάξη από το Χάος). Λέγοντας τάξη εννοούμε την συγκρότηση και την πολυποίκιλη εμφάνιση των μορφών στην Φύση στην οποία αυτή η πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα συνεχώς αυξάνει. Η αύξηση αυτής της πολλαπλότητας και πολυπλοκότητας στην φύση περιγράφεται στην φυσική από τον νόμο της ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ο οποίος είναι συνέπεια του δευτέρου θερμο­δυναμι­κού αξιώματος της φυσικής.

ΑΪΔΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες.  Κατά τα λεξικά αΐδιες είναι οι  ουσίες οι οποίες δεν έχουν αρχή και τέλος. Αυτό οφείλεται στο ότι οι ουσίες της Φύσεως:

• δεν έχουν αρχή διότι εκπορεύτηκαν εκ του Χάους και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή τους η στιγμή της εκπορεύσεώς τους στη Φύση αλλά ούτε και στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας του γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και
• δεν έχουν τέλος διότι η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων των ουσιών της Φύσεως καθιστά αδύνατη την επαναφορά τους στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση).

ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Η παλαιότερη επιστημονική θεωρία για την αρχή του Σύμπαντος είναι η θεωρία της αρχικής μεγάλης έκρηξης (big bang) σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν ξεκίνησε με την έκρηξη του ΑΡΧΙΚΟΥ ΑΤΟΜΟΥ από το οποίο εκπορεύτηκε η Φύση και το οποίο αντιστοιχεί προς το Χάος της Φιλοσοφίας. Το Αρχικό Άτομο θεωρείται ότι ξεκίνησε από μια μαθηματική ανωμαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστάσεις, μικρότερες από τις διαστάσεις ενός πρωτονίου και είχε άπειρη πυκνότητα και θερμοκρασία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον “παράγοντα κλίμακας” R=0 και τον “παράγοντα χρόνος” t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρ­χικής μεγάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώσεων του Einstein  χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογισμό: «Επειδή η εντροπία του Σύμπαντος συνεχώς αυξάνει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα Αρχικό Άτομο το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση, περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν».

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η σχετικιστική κοσμολογία έχει προσεγγίσει την έννοια του Χάους αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από ένα απείρως μικρό Αρχικό Άτομο (το οποίο περιείχε όλη την ύλη του Σύμπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλθαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύμπαν), αλλά δεν έχει υπεισέλθει στην σύσταση αυτού του ατόμου και στα αίτια που προκάλεσαν την εξ αυτού εκπόρευση του Σύμπαντος διότι δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τα άτομα της κατά Δημόκριτο ατομικής ουσίας.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

Η επιστήμη θεωρεί ότι η δημιουργία της Φύσεως είναι αποτέλεσμα μιας «μεγάλης εκρήξεως», συνεπώς η δημιουργία περατώθηκε και δεν δημιουργούνται νέες ουσίες. Το μόνο που λαμβάνει χώρα στη Φύση είναι η ατελεύτητη εξέλιξη αυτών των ουσιών που περιγράφεται με την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος.

Η φιλοσοφία πιστεύει ότι η δημιουργία του Σύμπαντος δεν περατώθηκε αλλά συνεχίζεται αενάως με την αδιάκοπη μεταφορά ουσίας από το Χάος στο Είναι της εκδηλουμένης Φύσεως. Οι ουσίες αυτές εξελίσσονται αενάως με αποτέλεσμα να υπάρχουν στη Φύση ουσίες διαφόρου επιπέδου εξελίξεως (ανάλογα με τον χρόνο εκδηλώσεώς τους) οι οποίες συγκροτούν ΚΟΣΜΟΥΣ διαφορετικών επιπέδων εξελίξεως.

Τέλος η επιστήμη αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη ενώ η φιλοσοφία θεωρεί ότι η έναρξη εκπορεύσεως της φύσεως οφείλεται στην προσέγγιση του κέντρου του Χάους προς την περιφέρεια αυτού και αυτήν την προσέγγιση την προκάλεσε ο πρεσβύτερος Έρως[1].

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, Φυσικός και Πτυχιούχος της Νομικής.

---

[1] Ο Έρως, είναι ο αρχαιότερος και νεώτερος των Θεών, είναι πηγή ανεξάντλητος πάσης δημιουργίας και πάσης χαράς,  είναι το πρωταρχικό Πυρ το οποίο διέρχεται δι’ όλων των κόσμων. Δι’ αυτού εκδηλούνται αι μορφαί της Φύσεως, τα όντα, οι ανθρωποι και οι Θεοί. Ο Έρως παρεδρεύει εις τας εξελίξεις των αθανάτων και εις την μίξιν των πρωτίστων ουσιών και κρατεί τας κλείδας του Ουρανού και της Γης.

Η ΑΪΔΙΟΣ ΟΥΣΙΑ

Ως αΐδιος ουσία (δηλαδή ύπαρξη χωρίς αρχή και τέλος) γενικά νοείται το συνόλων των ουσιών της Φύ­σεως και εμφανίζεται ως αΐδια ατομική (ή μεριστή) ουσία και ως αΐδιας συνεχής (ή αμέριστη) ουσία. Η ατομική ουσία ή με­ριστή ουσία ή δυαδα ή μητερα των κόσμων στη Φύση ταυτίζεται με την ύλη, ενώ Η πρώτη ου­σία είναι ο παθητικός παράγων των κό­σμων ενώ. Τα άτομα της αΐδιας ατομικής (μεριστής) ουσίας χαρα­κτηρίζονται ως «αεί κινούμενα και ζώντα Είναι». Αυτό σημαίνει ότι αποτελούν υπάρ­ξεις (Είναι) με εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κίνησης και  της Ζωής (κι­νούμενα και ζώντα) ατε­λεύτητα (αεί). Τα άτομα της μερι­στής ου­σίας δεν έχουν συνέχεια προς το Άπειρο αλλά απλώς βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας. Στο σημείο αυτό είναι εν­διαφέρον να αναφερθεί ποια σχέση έχουν αυτά τα άτομα με τα ψυχικά άτομα (ψυ­χικές ατομικότητες) Τα ψυχικά άτομα χαρακτη­ρίζο­νται ως «κινούμενα και ζώντα και ενεργούντα συνει­δητά Εί­ναι». Αυτό σημαίνει ότι αποτελούν υπάρξεις (Είναι) που έχουν δική τους έννοια για την ύπαρξη τους (συνειδητά) με εκδηλου­μένους τους Νόμους της Κί­νησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κινούμενα, ζώ­ντα και ενεργούντα). Τα Ψυχικά άτομα έχουν συνέ­χεια προς το Άπειρο. Στο σημείο αυτό είναι ενδιαφέ­ρον να αναφερθεί ότι η θεωρία της Σχετικότητας συμ­φωνεί σε πολλά σημεία με τις απόψεις του Αδ.’. Σπ. Νάγου. Κατ» αυτήν την θεωρία: «η ενέργεια έχει μάζα και συ­νεπώς εμφανίζει αδράνεια ενώ η ύλη δεν έχει μάζα αλλά μόνον κίνηση [και ύπαρξη (ζωή)]. Η ύλη με την κίνηση προσλαμβάνει ενέργεια και η ενέρ­γεια της προσδίδει αδράνεια». Γεννιέται όμως το ερώτημα: Γιατί τα στοιχειώδη  σωματίδια σε κατά­σταση ηρεμίας τους έχουν αδρά­νεια δηλ. μάζα; Για να άρει το αδιέ­ξοδο αυτό η θεωρία της Σχετικότητας θεώ­ρησε ότι τα στοιχειώδη σωματίδια συγκροτούνται από άλλα μι­κρότερα σωματίδια που κλήθηκαν κουώρκς. Τα κου­ώρκς θεωρήθηκαν ότι βρίσκο­νται σε αδιάκοπη κίνηση μέσα στα στοιχειώδη σωματίδια πράγμα που σημαίνει ότι αφενός μεν διατηρούν την αυτοτέλεια τους και αφετέρου με την κίνηση τους προσλαμβά­νουν ενέρ­γεια. Έτσι η μάζα ηρεμίας των στοιχειω­δών σωματι­δίων είναι διάφορη του μηδενός γιατί είναι άθροισμα των μα­ζών των διαρκώς κινουμένων κου­ώρκς. Έρευ­νες της επιστήμης οδήγησαν στην ανακά­λυψη των κουώρκς που θεωρούνται δομικοί λίθοι των στοιχειω­δών σωματιδίων. Από την προηγηθείσα περι­γραφή κουώρκς συνάγεται ότι αυτά μοιάζουν με τα άτομα της μεριστής ουσίας αφού έχουν Κίνηση και Αυτοτέ­λεια (Ζωή) αλλά δεν φαίνεται να ταυτίζονται με τα άτομα της μερι­στής ουσίας γιατί τα κουώρκς θε­ωρού­νται ότι είναι πολλών κατηγοριών ενώ τα άτομα της μεριστής ουσίας θεωρούνται ότι είναι όλα ίδια με­ταξύ τους (άσχετα αν έχουν διαφορετική δυναμικό­τητα).

Η ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ

ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ ή ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ είναι η εκ του Χάους (δηλαδή απο το ανεκδήλωτο Είναι) ελθούσα ουσία στην Φύση (δηλαδή στο ενεργητικό Είναι ) είναι αϊδιος (δη­λαδή αιώνια χωρίς αρχή και τέλος).

Η Θεία ου­σία εμφανίζεται στην Φύση ως άτομα της ατο­μικής ουσίας και προκαλεί με την εμφάνισή της την αντικειμενική εμφάνιση της συνεχούς ου­σίας η οποία με το Είναι της πληροί τον άπειρο χώρο και είναι ο ουσιαστικός χώρος μέσα στον οποίο μπορούν να ενεργήσουν τα άτομα της Θείας ουσίας ή ατομικής ουσίας. Η αΐδια Ατο­μική ουσία ή Δυάδα είναι η Μητέρα των κό­σμων στη Φύση ταυτίζεται με την ύλη, ενώ η αΐδια Συνεχής ουσία ή Πατέρας των κόσμων στη Φύση, με το Είναι της αποτελεί τον ουσια­στικό χώρο. Η πρώτη ουσία είναι ο παθητι­κός παράγων των κόσμων ενώ η δεύτερη εί­ναι ο ενεργητικός παράγων.

Τα άτομα της αΐδιας ατομικής (μεριστής) ου­σίας χαρακτηρίζονται ως «αεί κινούμενα και ζώντα Είναι». Αυτό σημαίνει ότι αποτελούν υπάρξεις (Είναι) με εκδηλωμένους τους Νό­μους της Κίνησης και  της Ζωής (κινούμενα και ζώντα) ατελεύτητα (αεί) .Τα άτομα της μεριστής ουσίας δεν έχουν συνέχεια προς το Άπειρο αλλά απλώς  βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας. Στο σημείο αυτό είναι εν­διαφέρον να αναφερθεί ποια σχέση έχουν αυτά τα άτομα με τα ψυχικά άτομα (ψυχικές ατομικό­τητες) Τα ψυχικά άτομα χαρακτηρίζονται ως «κινούμενα και ζώντα και ενεργούντα συνει­δητά Είναι εν συνεχεία και απείρως». Αυτό σημαίνει ότι αποτελούν υπάρξεις (Είναι) που έχουν δική τους έννοια για την ύπαρξη τους (συνειδητά) με εκδηλουμένους τους Νόμους της Κίνησης, της Ζωής και της Ενέργειας (κι­νούμενα, ζώντα και ενεργούντα) και έχοντα συνέχεια με το άπειρο. Τα Ψυχικά άτομα έχουν συνέχεια προς το Άπειρο. Στο σημείο αυτό εί­ναι ενδιαφέρον να αναφερθεί ότι η θεωρία της Σχετικότητας συμφωνεί σε πολλά σημεία με τις απόψεις του Σπύρου Νάγου. Κατ’ αυτήν την θεω­ρία: «η ενέργεια έχει μάζα και συνεπώς εμφανί­ζει αδράνεια ενώ η ύλη δεν έχει μάζα αλλά μό­νον κίνηση και ύπαρξη (ζωή). Η ύλη με την κίνηση προσλαμβάνει ενέργεια και η ενέργεια της προσδίδει αδράνεια». Γεννιέται όμως το ερώτημα: Γιατί τα στοιχειώδη  σωματίδια σε κατάσταση ηρεμίας τους έχουν αδράνεια δηλ. μάζα; Για να άρει το αδιέξοδο αυτό η θεωρία της Σχετικότητας θεώρησε ότι τα στοιχειώδη σωματίδια συγκροτούνται από άλλα μικρότερα σωματίδια που κλήθηκαν κουώρκς. Τα κου­ώρκς θεωρήθηκαν ότι βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση μέσα στα στοιχειώδη σωματίδια πράγμα που σημαίνει ότι αφενός μεν διατη­ρούν την αυτοτέλεια τους και αφετέρου με την κίνηση τους προσλαμβάνουν ενέργεια. Έτσι η μάζα ηρεμίας των στοιχειωδών σωματιδίων είναι διάφορη του μηδενός γιατί είναι άθροισμα των μαζών των διαρκώς κινουμένων κουώρκς. Έρευνες της επιστήμης οδήγησαν στην ανακά­λυψη των κουώρκς που θεωρούνται δομικοί λίθοι των στοιχειωδών σωματιδίων. Από την προηγηθείσα περιγραφή κουώρκς συνάγεται ότι αυτά μοιάζουν με τα άτομα της μεριστής ουσίας αφού έχουν Κίνηση και Αυτοτέλεια (Ζωή) αλλά δεν φαίνεται να ταυτίζονται με τα άτομα της μεριστής ουσίας γιατί τα κουώρκς θεωρούνται ότι είναι πολλών κατηγοριών ενώ τα άτομα της μεριστής ουσίας θεωρούνται ότι είναι όλα ίδια μεταξύ τους (άσχετα αν έχουν διαφορετική δυ­ναμικότητα).