Οι Θεοί των Ελλήνων

Σχετικά με το ερώτημα τι είναι Θεοί υπάρχει μεγάλη πλάνη και παραπληροφόρηση. Η λέξη θεός ετυμολογείται (κατά το λεξικό του Α. Γαζή, εκδοθέντος υπό του Κων. Καρπολά του Ολύμπιου, το έτος 1839) εκ του ρήματος θέω, τρέχω, της θεότητας αεικινήτου νοούμενης, δηλαδή της χωρίς διακοπή κινούμενης προς την πρόοδο και εξέλιξη και συνεπώς η λέξη Θεός δεν δύναται να θεωρηθεί ως ονομασία του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως (ή άλλως του Δημιουργού της Φύσεως) και πολύ περισσότερο, να ταυτιστεί με το Αίτιο Εκπορεύσεως της Φύσεως. Συνεπώς Θεοί είναι ψυχικές ατομικότητες βρισκόμενες σε εξελικτικό επίπεδο πέραν του ανθρωπίνου οι οποίες (όπως προαναφέρθηκε) σπεύδει ταχέως προς συνεχή πρόοδο και αύξηση των δυνάμεών τους.

Όμως όπως νοείται στην σημερινή εποχή η λέξη Θεός έχει δύο σημασίες, σημαίνει α) το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος (ή την Δημιουργό Αρχή του Σύμπαντος ή τον Δημιουργό του Σύμπαντος) και β) τον Θεό Πνεύμα ή Θεό (π.χ. ο Θεός Άρης). Μεταξύ των δύο αυτών εννοιών υπάρχει τεραστία διαφορά διότι ο Θεός ως το Αίτιο Εκπορεύσεως του Σύμπαντος (Δημιουργός) είναι το αίτιο της εκδηλώσεως της Φύσεως, ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι το αποτέλεσμα της δημιουργίας. Το Αίτιο εκπορεύσεως του Σύμπαντος είναι το όλο ενώ ο Θεός ως πνευματική οντότητα είναι η ατομικότητα. Η ατομικότητα (ο Θεός πνεύμα) είναι ένα μέρος του όλου και όχι το όλο (το Δημιουργό Αίτιο). Η ατομικότητα (Θεός Πνεύμα) φέρει σπέρμα του όλου αλλά δεν είναι το όλο, ακολουθεί την πορεία του όλου και διέπεται από τους νόμους του όλου. Επομένως ο χαρακτηρισμός του Αιτίου Εκπορεύσεως της Φύσεως ως Θεού από τους χριστιανούς τον μεσαίωνα δημιουργεί σύγχυση και έγινε εσκεμμένα ακριβώς για να δημιουργήσει αυτή τη σύγχυση.

Όπως είναι φανερό, μετά τα προαναφερθέντα, η έκφραση μονοθεϊστική θρησκεία ή μονοθεϊσμός στερείται νοήματος γιατί η έννοια της λέξεως θεός, όπως νοείται στην ελληνική γλώσσα, δεν δύναται να αποδοθεί στο Δημιουργικό Αίτιο του Σύμπαντος……………………… ………………………….. …………………. …………………… ……………… …………………… ………………………. …………………….

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση απηυξημένη)

Περί του πυρός

Την μεγάλη σημασία του Πυρός μας στην εξελικτική πορεία της Φύσεως καταδεικνύουν αφενός μεν ο Συμβολισμός της Θεάς Εστίας και του Θεού Ηφαίστου και αφετέρου το αρχαίο λόγιο που αναφέρει «η φύση ολόκληρη αναγεννάτε δια του Πυρός». Το λόγιο αυτό δείχνει την μεταμορφωτική δράση του Πυρός στον υλικό, στον μορφικό, στον ψυχικό και στον πνευματικό κόσμο. Εξ αυτού συνάγεται ότι το στοιχείο του Πυρός αποτελεί τον παράγοντα εκείνον ο οποίος μετέχει σ’ όλες τις μεταμορφώσεις της Φύσεως οι οποίες είναι εμφανέστερες κατά τις τέσσερις εποχές του έτους. Ιδιαιτέρως κατά τα ηλιοστάσια η ένταση (θερινό) και η χαλάρωση (χειμερινό) αντιστοίχως της ενεργείας του στοιχείου του Πυρός του Ηλίου δημιουργεί όλα τα γνωστά θαυμαστά φαινόμενα, όχι μόνον επί της υλικής φύσεως αλλά και επί της συνειδητής και πνευματικής φύσεως.

Σχετικά με το Πυρ ο Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος έλεγε ότι «το Πυρ είναι η αρχή των πάντων». Με την φράση αυτή αποκαλύπτει ότι το πυρ είναι στοιχείο δημιουργικό, το οποίο υπάρχει παντού και συντελεί στη αέναη δημιουργία και εξέλιξη των πάντων στην Φύση. Επίσης ένας αρχαίος αφορισμός των φιλοσόφων των παρελθόντων αιώνων λέγει ότι «ολόκληρη η Φύση αναγεννάτε δια του πυρός», γι’ αυτό δικαίως από πολλούς χαρακτηρίζεται ως Ιερό Πυρ του οποίου η δράση έχει ως αποτέλεσμα την εκδήλωση των Ιερών Δραμάτων της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το Πυρ στην πλέον απλή του εκδήλωση, που προέρχεται από την καύση υλικών σωμάτων, εκδηλώνεται ως Φως και Θερμότητα. Η εσωτερική φιλοσοφία θεωρεί ότι η θερμότητα είναι εκδήλωση (δηλαδή νόμος) της μεριστής (ή ατομικής) ουσίας δηλαδή της υλικής ουσίας ενώ το Φως είναι εκδήλωση (δηλαδή νόμος) της αμέριστης (ή συνεχούς) ουσίας δηλαδή της ουσίας του αιθέρος. Επίσης θεωρεί ότι το Φως ως νόμος της ουσίας του αιθέρος εκδηλώνεται όταν ο αιθέρας συνεργάζεται και συλλειτουργεί με την άλλη ουσία τους σύμπαντος την υλική ουσία, από την οποία εκπορεύεται ο νόμος της θερμότητας.

Καθένας από αυτούς τους νόμους (του φωτός και της θερμότητας) δεν μπορεί να εμφανισθεί χωριστά στις λειτουργίες των Κόσμων, όπως και στις λειτουργίες και αυτών ακόμη των πνευματικών φύσεων, γι’ αυτό λέγουμε ότι το ΠΥΡ είναι το αποτέλεσμα της συλλειτουργίας των δύο ουσιών του Σύμπαντος. Για να γίνει λοιπόν κατανοητή σε όλους μας η έννοια του Πυρός πρέπει προηγουμένως να γνωρίζουμε τι είναι Υλική (ή μεριστή ή ατομική) ουσία και τι Αιθέρας (ή αμέριστη ή συνεχής ουσία) και γιατί η θερμότητα είναι εκδήλωση της μεριστής ουσίας και το φως της αμέριστης ουσίας. Το θέμα αυτό αναλύεται στην παράγραφο 1.5. Το πυρ εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό μιλάμε για υλικό, ζωικό και πνευματικό πυρ ………………… …………….. …………….. …………………. ………………….

(απόσπασμα απο το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επηυξημένη)

Πνευματικές υποθήκες Σπ. Νάγου

Ο πυθαγόρειος φιλόσοφος Σπυρίδων Νάγος άφησε τις παρακάτω υποθήκες προς κάθε ειλικρινή αναζητητή της αλήθειας:

«Αγάπα τον άνθρωπο όχι από δεοντολογία ή κατ’ επιταγή. Αγάπα τον άνθρωπο αδιαφορών αν αυτός σε αγαπά, σε μισεί ή σε περιφρονεί. Στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη την δική σου υπόσταση.

Σεβάσου πάντοτε οποιονδήποτε άνθρωπο, αγαθό ή κακό, πεπαιδευμένο ή άξεστο, γιατί είναι μια αξία της Φύσεως που εργάσθηκε επί πολλούς αιώνες για την ανθρώπινη οντότητα. Η οντότητα αυτή έχει λανθάνοντες τους Νόμους της αρετής και της Σοφίας. Βοήθησε τον εσύ με την αγάπη σου και το ενδιαφέρον σου για να τους εκδηλώσει έντονα. Χτύπα και καυτηρίαζε την κακία και την αγνωσία. Σεβάσου όμως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο, γιατί κι’ αυτός προορίζεται να γίνει μια ημέρα θεία ύπαρξη.

Δείχνε πάντα ανεξάντλητη επιείκεια και ανοχή. Μην οικτίρεις ποτέ τον σφάλλοντα. Μην περιφρονείς ποτέ τον αμαρτήσαντα γιατί και συ έσφαλες και αμάρτησες πολλές φορές στην ζωή σου αλλά οι άλλοι σε ανέχτηκαν. Αν υπήρξες αυστηρός πολύ κάποτε θα μετανοήσεις. Αν έκρινες με επιείκεια δεν θα μεταμεληθείς ποτέ. Να βρίσκεις πάντοτε την δύναμη να συγχωρείς εκείνον που σε αδίκησε.

Αγάπα κάθε πνοή, κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη για να αισθανθείς και συ τις περιπτύξεις και την θέρμη της παγκόσμιας αγάπης.

Για να γίνεις ελεύθερος, να αναγνωρίζεις και στον άλλο το δικαίωμα να γίνει και αυτός ελεύθερος. Βοήθησε πάντοτε να απολαύουν και οι άλλοι την οικονομική, την κοινωνική και την πνευματική ελευθερία και να μπουν στην τροχιά του Φυσικού Νόμου και στον κύκλο της παγκόσμιας αρμονίας.

Να είσαι δίκαιος, δηλαδή αναγνώριζε και σεβάσου τα δικαιώματα που έχει κάθε ύπαρξη η οποία είδε το Φως του Ηλίου για να απολαμβάνει την ζωή, να προοδεύει και να εξελίσσεται πνευματικά. Η λέξη δικαιοσύνη είναι συνώνυμη με την λέξη αναγνώριση. Ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να δώσει τίποτε στον όμοιό του. Η Φύση είναι εκείνη που δίνει στον άνθρωπο τον οργανισμό και τις αισθησιακές και πνευματικές ικανότητες με τις οποίες δικαιούται να παίρνει από τους κόλπους της ότι του είναι αναγκαίο για την ύπαρξη, την πρόοδο και την ευδαιμονία του. Η Φύση διαθέτει αφειδώς όλους τους παράγοντες της ζωής για όλους. Ο άνθρωπος στηριζόμενος στη δύναμη του ισχυρότερου αφαιρεί τα μέσα και στερεί τον όμοιό του από όλα εκείνα που θα του εξασφάλιζαν άνετη ζωή, εύκολη παιδεία και χωρίς εμπόδια πρόοδο.

Να είσαι δίκαιος. Να πιστεύεις ότι όλοι, σαν τέκνα της ίδιας μάνας έχουμε τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις απέναντι στο σύνολο.

Να είσαι δίκαιος και να αναγνωρίζεις σε κάθε άνθρωπο ό,τι ανήκει σ’ αυτόν από την μητέρα Φύση. Κάθε ύπαρξη δικαιούται να έχει στην διάθεση της όλα τα μέσα της προόδου και της παιδείας για να μάθει και αυτή την αλήθεια και να αποκτήσει την κοινωνική και πνευματική ελευθερία.

Κάνε ότι μπορείς για να ανανήψει ο αδελφός σου άνθρωπος. Δώσε του χέρι βοηθείας για να βγει από το βούρκο της κατωτερότητας.

Μην προκαλείς, μην υποτιμάς κανένα, πάντα να είσαι ανεκτικός. Κτύπα τις ανθρώπινες αδυναμίες, στιγμάτιζε το πάθος, καυτηρίαζε την αμαρτία αλλά ποτέ μην θίγεις την αξιοπρέπεια του αμαρτήσαντος. Μη πληγώνεις, μη φονεύσεις ποτέ τον αδελφό σου άνθρωπο έστω και αν είναι αμαρτωλός. Δεν ξέρεις και συ κι εγώ πόσες φορές στην πορεία της ψυχής μας κατά τις αλλεπάλληλες ενσαρκώσεις μας δεν υπήρξαμε εγκληματίες, κακούργοι, αμαρτωλοί Όμως η στοργή των δυνάμεων της Φύσεως το φως του Ηλίου και οι φροντίδες των ανωτέρων συνειδήσεων μας βοήθησαν με τις δοκιμασίες και τον πόνο να μάθουμε και να ακλουθούμε το καλό και το πρέπον».

Σκέψεις ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ πάνω στις πνευματικές υποθήκες του Νάγιου

Οι προαναφερθείσες υποθήκες του Νάγου είναι πάντα επίκαιρες. Η επιγραμματική του φράση «στο πρόσωπο του κάθε  ανθρώπου να βλέπεις επαναλαμβανόμενη τη δική σου υπόσταση», πρέπει να αποτελεί για όλους μας μια βάση αναφοράς, ένα μέτρο κρίσης και έναν οδηγό που μπορεί να μας οδηγεί σωστά στην περαιτέρω πορεία μας στη ζωή. Μόνον όταν στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου βλέπουμε επαναλαμβανόμενη τη δική μας υπόσταση (όπως σ’ ένα καθρέπτη βλέπουμε το είδωλό μας) θα αντιμετωπίζουμε την κάθε ανθρώπινη υπόσταση όπως τον εαυτό μας γιατί: Θα δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια για τα  σφάλματα  και τα ελαττώματα των άλλων, αφού στα πρόσωπά τους θα βλέπουμε τη δική μας υπόσταση όπως ήταν κάποτε ή όπως είναι τώρα ή όπως μπορεί να εμφανισθεί στο μέλλον, αφού όλες οι υποστάσεις αποτελούνται από τις ίδιες ουσίες και ακλουθούν την ίδια πορεία εξελίξεως, αλλά βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξελίξεως. Αν κατανοήσουμε αυτά τότε μόνο θα βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρούμε αυτούς που μας αδικούν.

Δεν πρέπει να αδικούμε τους άλλους γιατί εκείνος που αδικεί τους άλλους αγνοεί ότι όλες οι υποστάσεις είναι τέκνα της μητέρας Φύσεως, έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις και τον ίδιο σκοπό και προορισμό και παραγνωρίζει ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει λανθάνοντες τους Νόμους της Αρετής και της Σοφίας και ότι προορίζεται να γίνει θεία ύπαρξη και πολίτης του Σύμπαντος.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε ή καταφρονούμε  ή  περιφρονούμε τους άλλους γιατί εκείνος που υποτιμά ή καταφρονεί ή περιφρονεί τους άλλους, υποτιμά, καταφρονεί και περιφρονεί τον ίδιο τον εαυτό του, εκείνον που στο παρελθόν είχε τις ίδιες ατέλειες και τα ίδια ελαττώματα ή εκείνον που κάποτε στο μέλλον θα υποπέσει στα ίδια σφάλματα.

Δεν πρέπει να επικρίνουμε τους άλλους, γιατί εκείνος που επικρίνει τα ελαττώματα των άλλων έχει μέσα του στοιχεία αυτών των ελαττωμάτων και δεν τα κατανοεί. Έτσι επικράνων τους άλλους, επικρίνει τον ίδιο τον εαυτό του.

Όταν πετύχουμε όλα τα προαναφερθέντα, τότε θα είμαστε πια έτοιμοι να πραγματοποιήσουμε ουσιαστικά βήματα αποδελτίωσης και θα απελευθερωθούμε από τις προσκολλήσεις μας σε πρόσωπα, σε πράγματα και σε κοινωνικές συμβατικότητες, γιατί οι προσκολλήσεις μας αυτές μας κάνουν να διακρίνουμε και διαχωρίζουμε τους άλλους σε συγγενείς και αγνώστους, σε φίλους και εχθρούς, σε άσπρους και μαύρους, σε πλούσιους και φτωχούς σε ευγενείς και μη.

Πάνω στη συνειδητοποίηση των προαναφερομένων βασίζεται ο Νόμος της παγκόσμιας ΑΓΑΠΗΣ προς κάθε πνοή και κάθε συνείδηση υπανθρώπων, ανθρώπινη και πανανθρώπινη.

Η εναρμόνιση μας με τον Νόμο της ΑΓΑΠΗΣ θα μας οδηγήσει στον τελικό προορισμό μας ως ανθρώπινες υποστάσεις, δηλαδή στην απόκτηση της ελευθερία μας από τα δεσμά του γήινου περιβάλλοντος και την είσοδό μας στην διαρκή ημέρα.

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επηυξημένη)

ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ

«Ηθική Αρχή για τα νοητικά όντα είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως». (ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΝΑΓΟΣ)

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ ΛΥΚΟΦΡΩΝΑ: Η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων, υποχρεώνει τα νοητικά όντα να είναι πάντοτε εναρμονισμένα στις σχέσεις τους προς το σύνολο των νοητικών όντων. Το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους, δηλαδή ως έχοντα διανόηση από την οποία διέπονται οι πράξεις τους. Αντίθετες ενέργειες δια των πράξεών τους τα χαρακτηρίζουν ως ασυνείδητα. Ασυνείδητες δε ενέργειες δια πράξεων είναι επαναστατικές κατά του έργου της θείας δημιουργίας, κατά των όρων της φυσικής τους ζωής, κατά της προόδου αυτών, κατά της ηθικής τους εμφανίσεως και κατά του σκοπού τους.

Οι μυημένοι, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, μετά από προπαρασκευή, τις θείες αλήθειες της Φύσεως στους αμύητους προς αυτές ανθρώπους, προς τον σκοπό να προαχθούν και αυτοί νοητικά ώστε να γνωρίσουν τα φυσικά τους δικαιώματα και να εκπληρώνουν το καθήκον τους προς τους άλλους. Οι μύστες όταν πράγματι ασκούν αυτά τα καθήκοντα τότε, όχι μόνον προάγονται ψυχικά, αλλά αποκτούν το δικαίωμα της αποκαλύψεως προς αυτούς, από θειότητα πνεύματα, θειότερης γνώσεως, σχέση έχουσας προς την μεταμόρφωσή της οργανικής τους φύσεως και απόκτηση ενεργητικού μέσου της ψυχής τους καθαρά πνευματικού.

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ «ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ»)

ΥΜΝΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ (Νάγου)

(από το βιβλίο μου ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ, Β΄ έκδοση επαυξημένη)

«Κραταιέ άναξ του φωτός! Το ιδικόν σου φως πληροί τας εκτάσεις και το πάν προς σε οφείλει την ύπαρξίν του. Είσαι ο σωτήρ πάσης υπάρξεως, διότι άνευ σου ουδέν θα υπήρχεν. Χαίρε Φοίβε!

Όταν προβάλλης Φοίβε, το έρεβος υποχωρεί και αναγεννάται η Φύσις, όταν τας θείας σου ακτίνας αποστέλλης προς τους κοιμωμένους κόσμους, όπως εγείρης αυτούς. Αι Μούσαι σου, Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη, σκορπούσι τας θείας σου ακτίνας και ο νους του κόσμου λαμβάνει ισχύν. Χαίρε Φοίβε!

Συ ισχυρέ Βασιλεύ της Φύσεως εγέννησες πάσας τας μορφάς και προς σε πάσαι αι μορφαί οφείλουν την ύπαρξίν των. Σύ έδωσες τον Λόγον, όστις εγέννησε τον Νουν και μόνον δια του ιδικού σου φωτός αντιλαμβανόμεθα των μορφών του απείρου και λαμβάνομεν γνώσιν ότι υπάρχει ζωή. Χαίρε Φοίβε!

Προς σε Φοίβε, έχομεν καθήκον να αποτείνωμεν τας ευχαριστίας μας, διότι εσύ είσαι ο μόνος άρχων τον όποιον πρέπει να αναγνωρίζωμεν ως γονέα ημών. Καταδέξου, λοιπόν άρχων, των ευχαριστιών μας και περίβαλλον ημάς δια των θείων σου Μουσών, αφού τη ση επιδαψιλεύσει, εγνωρίσαμεν το αίτιον της υπάρξεως μας. Χαίρε Φοίβε!

Φοίβε Ήλιε, το ιδικόν σου πνεύμα εγέννησεν την αντίληψιν και εξ αυτού οι κόσμοι έλαβον την ισχύν της νοήσεώς των. Αν δεν υπήρχες, το έρεβος δεν  θα παρήγαγε νουν. Εάν δεν έρριπτες προς ημάς τάς ακτίνας σου, δεν θα είχομεν αντίληψιν. Εάν δεν περιέβαλλες ημάς, θα είμεθα τυφλοί. Γνώσιν δεν θα είχομεν. Εν σοι ο άπειρος Θεός ενεργεί, διότι η ιδική σου μορφή είναι απείρως τελειότερα. Χαίρε Φοίβε!

Οι μη προς σε το πνεύμα των αφιερώσαντες, απώλεσαν αυτό, διότι το έρεβος κατέφαγε την ισχύν του. Όσοι ηρνήθησαν Σε, άρχων του φωτός, απέθανον αδόξως. Ό νους των ουδέν των θείων της Φύσεως αντελήφθη και ελάτρευσαν ό,τι δεν επλήροι το παν ζωής και χαράς. Χαίρε Φοίβε!

Όταν Φοίβε εξαποστέλλης την θείαν εκείνην Μούσαν, ήτις μεταδίδει εις ημάς την έννοιαν του απείρου και του φωτός αυτού, ω πόσον αιασθανόμεθα ότι συ μόνον είσαι ο άρχων της ζωής και ότι Συ μόνον περικλείεις εις τας θείας σου ακτίνας εκείνο το οποίον σώζει και ζωοποιεί τους κόσμους. Όσον τις Φοίβε, προς σε τείνει το πνεύμα του κατά τοσούτον ανακαλύπτει εν σοί θείας μυσταγωγίας, εν αις το πνεύμα μυείται τον λόγον της υπάρξεως του και τον τρόπον του υποτάσσειν δια της θελήσεώς του τον θάνατον. Χαίρε Φοίβε!

Η Μούσα σου Ουρανία, η απείρως γαλουχούσα ημάς εις τα θεία σου μυστικά, η μεταρσιούσα τας Ψυχάς ημών εις τα θεία σου ύψη, μας ενέπνευσεν όπως σε χαιρετήσωμεν την στιγμήν ταύτην καθ’ ην πάσαι αι Μούσαι σου γεννώσιν εν ταις ανθρωπίναις καρδίαις τον θείον εκείνον πόθον της αναγεννήσεως των και αποκαθιστώσιν αυτάς εις το γλυκύ εκείνο άσμα, το οποίον διαρκώς υπενθυμίζει εις την ανθρωπότητα, ότι πρέπει διαρκώς να δρα ίνα διαρκώς υπάρχει. Χαίρε Φοίβε!

Ώ πόσον Φοίβε είναι γλυκεία ή εντολή αυτή! Δι’ αυτής αείποτε το πνεύμα ημών ενίσχυθη. Δι’ αυτής θα υπάρξωμεν και τούτο μας εγγυάται το θείον σου φως, το οποίον αεί θα πυρπολή τας αισθήσεις ημών προς το μέγα της Αγάπης καθήκον. Αισθανόμεθα ότι είμεθα ευτυχείς θείε Φοίβε, διότι απευθυνόμεθα προς Σε την στιγμήν ταύτην. Χαίρε Φοίβε!

Φοίβε! Είμεθα ευτυχείς διότι τώρα, πλειότερον πάσης άλλης εποχής σκορπάς το θείον άρωμα σου επί των μορφών της Φύσεως, δια του οποίου εγείρεις ημάς εκ της νάρκης και φέρεις ημάς εις την συναίσθησιν της ιεράς αγάπης και σωτηρίας ταύτης των ανθρώπων πηγής. Χαίρε ω απόλυτε του φωτός άρχων!

Τα τέκνα σου λατρεύουσι τον πατέρα αυτών και ή Ιερά δάφνη πλέκει στεφάνους να στέψη αυτά, εάν ποτέ το θείον όνομά σου δεν βλασφημήσωσιν».

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς στην Χριστιανική Θρησκεία. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο Θάνατος και η εν συνεχεία Ανάσταση έχουν κάποια κρυμμένη σημασία και συμβολίζουν κάτι βαθύτερο που μόνον οι βαθειά μυημένοι καταλαβαίνουν ενώ οι αμύητοι το θεωρούν ως απλό ιστορικό γεγονός. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο θάνατος του κεντρικού ήρωα είναι πάντα οδυνηρός.

Στον χριστιανισμό, η αλληγορική εικόνα του ΘΑΝΑΤΟΥ και της εν συνεχεία ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ εμφανίζεται με τον οδυνηρό σταυρικό θάνατο του Ιησού και ακολούθως την ανάστασή του. Ο θάνατος και εν συνεχεία η ανάσταση του Ιησού δεν τιμάται από τον χριστιανισμό σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως θα έπρεπε να γίνει αν επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός αλλά κατά την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ότι έχει συνδυαστεί με τα αστρονομικά γεγονότα της εαρινής ισημερίας του Ηλίου και την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Επίσης η σχετική παράδοση αναφέρει επίσης ότι ο Ιησούς μετά την ανάστασή του παραμένει στο γήινο επίπεδο και εμφανίζεται συχνά στους μαθητές του επί 40 ημέρες και κατόπιν έχουμε την ΑΝΑΛΗΨΗ του και την απομάκρυνσή του από το γήινο επίπεδο και η οποία γίνεται λίγο πριν από την θερινή τροπή του Ηλίου. Και για να τα συνοψίσουμε έχουμε: θάνατο, ανάσταση (κατά την εαρινή ισημερία και μάλιστα μετά την πρώτη πανσέληνο) και ανάληψη κατά την θερινή τροπή του Ηλίου.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης που αποτελούν το επίκεντρο του χριστιανισμού θα προσφύγουμε στην Ελληνική παράδοση. Στην Ελληνική παράδοση έχουμε τους πλέον αποκαλυπτικούς συμβολισμούς σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση που συμβαίνουν κατά την εαρινή ισημερία ως και την ανάληψη που λαμβάνει χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου. Επίσης με βάση την Ελληνική παράδοση θα εξετάσουμε την ιδιαίτερη σημασία της πρώτης πανσελήνου.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ.

ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ κατά την εαρινή ισημερία συνέβαινε ο θάνατος του Διονύσου του Ζαγρέως ο οποίος κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο Διόνυσος πεθαίνει με έναν οδυνηρό θάνατο (όπως ο Ιησούς). Όμως παρεμβαίνει η Θεά Αθηνά (δηλαδή το σοφό πνεύμα) και σώζει την καρδιά του, η οποία θεωρείται ως η έδρα της ψυχής του και την τοποθετεί στην κνήμη του πατρός της Διός όπου κυοφορείται και κατόπιν γεννάται εκ νέου αλλά τώρα από την φύση του Ολυμπίου Διός (δηλαδή του υπάτου πνεύματος του ηλιακού μας συστήματος), ως Διόνυσος ο Άνθιος, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο συμβολισμός αυτός των ορφικών δείχνει ότι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα (του γήινου επιπέδου) και κατόπιν ανασταίνεται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως που τώρα είναι ουράνια θεότητα. Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, κατά την ελληνική παράδοση, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Τιτανική φύση έχει κάθε οντότητα που βρίσκεται στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη και γενικά ελαττώματα και κακίες συνεπώς θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (δηλαδή την ανάστασή της από το βασίλειο του Πλούτωνα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι πλέον ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο (δηλαδή την ανάληψή της στα ουράνια επίπεδα) όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα.

Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου με την απόκτηση της αιωνίας ζωής δηλαδή ζωής η οποία δεν διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου και της εκ νέου ενσαρκώσεώς της και συνεπώς ζωής η οποία έχει εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Τελούσαν (κατά την εαρινή ισημερία) την γιορτή των Παναθηναίων, ενώ παράλληλα γινόντουσαν και εσωτερικές τελετές που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ.

Από την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αρχίζει η κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς δηλαδή του σοφού πνεύματος και στα ελληνικά μυστήρια εορτάζεται αυτό το γεγονός γιατί αποτελεί την εκδήλωση του πέμπτου ιερού δράματος της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνη η οποία απαλλάχθηκε οριστικά από όλα της τα πάθη (ΘΑΝΑΤΟΣ παθών) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση της ψυχής (ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ως νέας χωρίς πάθη οντότητας). Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχική αυτή οντότητα να επιτύχει την κατάκτηση της ΣΟΦΙΑΣ (κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς). Η σοφία θα επιτρέψει στον μύστη, ο οποίος απαλλάχθηκε από τα πάθη του, να έλθει σε επικοινωνία με τον Ουρανό και να αποκτήσει τα μεταμορφωτικά εκείνα μέσα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει τον πνευματικό του οργανισμό, ώστε να έχει την δυνατότητα να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.

Στα Ορφικά μυστήρια η τρίτη μύηση λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ήλιου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ήλιου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής καθώς και αρμονική εκδήλωση αισθημάτων ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή, η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση και την απόκτηση της αιώνιας ζωής.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου είναι η περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου, καθώς και της προετοιμασίας για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου, της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της αποθεώσεως των όντων της που είναι το έκτο ιερό δράμα της δημιουργίας. Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα αποθεωθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέλησή τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο. Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των Ορφικών αποτελούσε η εκδήλωση της ευγνωμοσύνης τους προς τον Θεό Απόλλωνα, τον Θεό της αιωνίας νεότητας, ο οποίος, κατ’ αυτήν την ώρα του έτους, παρέδιδε την λύρα του στον Θείο Ορφέα για να κρούει τις χορδές της και να με­ταδίδει στις ψυχές των μυστών τους ήχους της ώστε να εναρμονίζουν τις πνευματικές τους δυνάμεις προς την πνευματική φύση του Θεού της αιωνίας νεότητας. Η τετάρτη και τελευταία μύηση των Ορφικών μυστηρίων γινόταν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου που οι ακτίνες του φωτός Του είναι ζωηρότερες και οι καρποί ωριμάζουν. Η θερμότητα των Ηλιακών ακτίνων αυτής της εποχής αναπαρι­στούσε το φωτοβόλο των σκέψεων των τελείων μυστών και το γόνιμο των καρπών της θείας ιδεολογίας που οι ιεροφάντες κληροδοτούσαν στους διαδόχους τους.

Οι Μύστες της Ελευσίνας τελούσαν κατά την θερινή τροπή του Ηλίου γιορτή σε δόξα και ανάσταση της Κόρης Περσεφόνης και σε δόξα Διονύσου του Ελευθερέως, δηλαδή του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών. Η Περσεφόνη είναι η ψυχή της Γης, η οποία διήλθε απ’ όλες τις καταστάσεις των τεσσά­ρων εποχών και κατόπιν ήλθε στον Όλυμπο, δηλαδή στην χώρα της αιώνιας ζωής του πνεύματος. Πριν όμως έλθει στην χώρα της αιώνιας ζωής συνεζεύχθη τον Διόνυσο τον Ελευθερέα και έτσι θα ζήσει μετ’ αυτού την αιώνια νεότητα και ευθυμία. Ιδού ποιος είναι ο κλήρος της ψυχής των θείων Μυστών και σαφώς τον απεκάλυψαν οι Θείοι Μύστες της Ελευσίνας. Επίσης οι Μύστες της Ελευσίνας έλεγαν ότι κατά την θερινή τροπή του Ηλίου ωριμάζει ο σίτος του οποίου η σπορά, η βλάστηση και η ωρίμανση εικονίζει την ψυχή του μύστη την εξελισσόμενη προς την αποθέωση. Την καλλιέργεια του σίτου δίδαξε η Δήμητρα που είναι η θεά της Γης. Ο σίτος εικονίζει μεταμορφωτικό μέσο. Μεταβάλλεται σε σώμα του Χριστού, παντός Χριστού. Μετά το σίτο εμφανίζεται η σταφυλή, σύμβολο του Διονύσου. Ο χυμός της σταφυλής εικονίζει άλλο μεταμορφωτικό μέσο. Είναι το αίμα του Χριστού, παντός Χριστού.

Οι Μύστες των Δελφών κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τε­λούσαν ανάλογη τελετή σε δόξα του Φοίβου Απόλλωνος.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η θερινή τροπή του Ήλιου συμβολίζει τον θρίαμβό της ψυχής του μύστου επί του νόμου του θανάτου και τον οριστικό αποχωρισμό της από το έρεβος (δηλαδή την αποθέωση) που είναι το έκτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως. Από το έρεβος αποχωρίζεται η ανθρώπινη ψυχή που απόκτησε τον πνευματικό της οργανισμό και απελευθερώθηκε από τα δεσμά του περιβάλλοντός της.

Ο θρίαμβος της ανθρώπινης ψυχής επί του νόμου του θανάτου σημαίνει ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν θα ξαναπεράσει πια από την διαδικασία του θανάτου γιατί έχει πλέον αποκτήσει τον πνευματικό της οργανισμό που είναι ένα αιώνιο οργανικό μέσο που της εξασφαλίζει την αιωνιότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποθέωσης είναι η περίπτωση του Ηρακλή ο οποίος κατόρθωσε να εξαλείψει τα πάθη του μέσω των άθλων που επιτέλεσε και αυτό ολοκληρώνεται με τον συμβολικό οδυνηρό του θάνατο στην πυρά (γιατί όπως είπαμε ο θάνατος των παθών είναι οδυνηρός) και κατόπιν θα οδηγηθεί στον πνευματικό Όλυμπο δηλαδή στην αποθέωσή του.

Η εξάλειψη των παθών είναι η υπέρτατη πράξη ηρωισμού του ανθρώπου!

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος της φυσικής και της νομικής σχολής τπυ παν/μιου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεμτρονιά

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ: Στυλ. Τάκα «Ο ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ» Β’ έκδοση

Το Χάος κατά την εσωτερική φιλοσοφία

Η λέξη χάος προ­έρχεται από την ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF και σημαίνει το χάσμα, δηλαδή περιοχή η οποία είναι απρόσιτη και απροσπέλαστη στον άνθρωπο και στην οποία  η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να εισχωρή­σει, πολύ δε περισσό­τερο να την κατανοήσει και να την περιγράψει. Ομοίως και η Σκανδιναβική Μυθολογία (Volupsa) θεωρεί ως την αρχή του παντός την απέραντη άβυσσο, η οποία εννοιολογικά ταυτίζεται με την έννοια του Χάους ως χάσμα.

Η εσωτερική φιλοσοφία ερμηνεύει την έννοια του Χάους της κοσμογονίας του Ησιόδου και υπεισέρχεται και στο θέμα της συστάσεως της ουσίας του. Θα εξετάσουμε λοιπόν το Χάος σύμφωνα με τις απόψεις αυτής της φιλοσοφίας, γιατί μας δίνει την δυνατότητα να κατανοήσουμε επαρκώς τι είναι το Χάος. Έτσι ΧΑΟΣ (κατά τρόπο αφαιρετικό) είναι το άμορφο Άπειρο, το ανεκδήλωτο Παν, η άποιος κατάσταση της εκδηλωμένης Φύσεως,  η εν δυνάμει κατάσταση ουσία της Φύσεως.

Αμορφο άπειρο σημαίνει την χωρίς μορφική υπόσταση Φύση, αυτό το οποίο δεν εμφανίζει μορφές και συνεπώς δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση η οποία μόνο μορφικές υποστάσεις μπορεί να κατανοήσει. Μορφικές υποστάσεις ή απλώς μορφές, έχει μόνον η εκδηλωμένη Φύση. Τέτοιες είναι π.χ. οι πλανήτες, όλα όσα βρίσκονται πάνω σε έναν πλανήτη, οι κάθε φύσεως μορφές των ζώων, τα ηλιακά συστήματα, οι γαλαξίες κλπ. Κάθε τι το οποίο στερείται μορφικής υποστάσεως δεν είναι κατανοητό από την ανθρώπινη διανόηση π.χ. ο αιθέρας που δεν έχει μορφική υπόσταση δεν είναι εύκολα κατανοητός από την ανθρώπινη διανόηση και αυτό ήταν ίσως η αιτία που δεν είναι αποδεκτή η ύπαρξή του από τους περισσοτέρους ανθρώπους μεταξύ των οποίων και οι περισσότεροι των επιστημόνων.

Ανεκδήλωτο Παν σημαίνει την Φύση πριν εκδηλωθεί, δηλαδή πριν οι ουσίες του εκδηλώσουν τους νόμους τους. Αποτέλεσμα της εκδηλώσεως των νόμων των ουσιών ήταν οι ουσίες αυτές να συγκροτήσουν μορφικές υποστάσεις οι οποίες είναι κατανοητές από την ανθρώπινη δια­νόηση. Έτσι δεν έχουμε καμία αλλαγή στην φαινόμενη ακινησία των ουσιών και συνεπώς καμιά μορφική υπόσταση δεν συγκρο­τείται. Το μόνο που υπάρχει είναι η «τάση προς μεταβολή» της ουσίας του Χάους η οποία αποτέλεσε όχι μόνον το αίτιο της εκ­δηλώσεως της Φύσεως αλλά και τον βασικότερο των νόμων στην εκδηλωμένη Φύση που είναι ο νόμος της κινήσεως.

Άποιος κατάσταση της Φύσεως είναι εκείνη η κατάσταση στην οποία δεν υπάρχει ποιοτική εκδήλωση των ουσιών του Χάους και συνεπώς όλα είναι ομοιόμορφα και στατικά. Λέγοντας «ποιοτική εκδήλωση» εννοούμε τις διαφορές που υπάρχουν π.χ. στις μορφικές υποστάσεις που η διανόησή μας τις εκτιμάει με εκφράσεις όπως π.χ. με­γαλύτερο-μι­κρότερο, ωραιότερο-ασχημότερο θερμότερο-ψυχρό­τερο, πικρό-γλυκό κλπ. Συνεπώς για να φαντα­στούμε μια άποιο κατάσταση (π.χ. των μορφικών υποστάσεων της Φύσεως) πρέπει να αφαιρέσουμε όλες τις ποιοτικές τους εκδηλώσεις οπότε οδηγού­μαστε σε μια κατάσταση ασύλληπτη από την αν­θρώπινη διανόηση. Γι’ αυτόν τον λόγο η κατάσταση του Χάους (στην οποία όπως είπαμε δεν υπάρχουν μορφικές υποστάσεις) θεωρεί­ται απροσπέλαστη και ασύλληπτη από την ανθρώπινη διανόηση.

«ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ» κατάσταση των ουσιών της Φύσεως ση­μαίνει ότι οι ουσίες της Φύσεως στο Χάος είχαν την δυνατότητα να εκδηλωθούν και να απο­τελέσουν την Φύση εφόσον ενερ­γούσε επ’ αυ­τών μια «πρώτη κίνηση». Η έκφραση «εν δυνά­μει» κατάσταση μας είναι γνωστή (κατ’ αναλογία) και από την Φυσική στην έννοια της λε­γομένης «δυναμικής ενέργειας» δη­λαδή της ενέρ­γειας που έχει ένα σώμα και την οποία μπορεί να αποδώσει όταν αφεθεί ελεύθερο να κινηθεί π.χ. υπό την επίδραση της βαρύτητας ή κάποιου δυναμικού πεδίου π.χ. ηλεκτρικού ή μαγνητικού.

Η κατάσταση του Χάους

Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση και ασύλληπτη. Αυτό οφείλεται στο ότι η διανόηση του ανθρώπου είναι μεταγενέτερο φαινόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κόσμων σε μορφικά Είναι. Συνεπώς το πνεύμα  έχει ως αντικείμενο έρευνάς του μόνον την Φύση (τέκνο της οποίας είναι) και όχι την προγενέστερη κατάσταση, την οποία οι αισθήσεις του, ως όργανα εκ των ουσιών της Φύσεως και ως δυνάμεις του πνεύματος, δεν μπορούν να ερευνήσουν.  

Από το Χάος, με την ενεργοποίηση των νόμων των ου­σιών του, επήλθε η «τάξη» και αυτό ακριβώς υποδηλώνει το λόγιο «ordo ab chao» (δηλαδή τάξη από το Χάος). Λέγοντας «τάξη» εννοούμε την συγκρότηση και την πολυποίκιλη εμφάνιση των μορφών στην Φύση η οποία πολλαπλότητα και πολυπλοκότητα συνεχώς αυξάνει. Η αύξηση αυτής της πολλαπλότητας και πολυπλοκότητας στην φύση περιγράφεται από τον ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ ο οποίος είναι συνέπεια του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος της φυσικής.

Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες δηλαδή ουσίες οι οποίες (σύμφωνα με τα λεξικά) δεν έχουν αρχή και τέλος. Αυτό οφείλεται στο ότι η ουσίες της Φύσεως α) εκπορεύτηκαν εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχουν αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή τους η στιγμή της εκδηλώσεώς τους στη Φύση αλλά ούτε και στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας του γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ των ουσιών της Φύσεως καθιστά αδύνατη την επαναφορά τους στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρί­σκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν έχει τέλος. Επομένως το Χάος δεν είναι κενός χώρος αλλά ουσιαστικό (υπαρκτό) Είναι ανεκδήλωτο με άπειρες δυνάμεις και δυναμικότητες σε λανθάνουσα κατάσταση. Στο Χάος τα πάντα βρίσκονται «εν δυνάμει», δηλαδή σε δυναμική κατάσταση.

Η δομή του Χάους και ο Νόμος της Αναλογικότητας

Όπως είδαμε πιο πάνω, η κατάσταση του Χά­ους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διανόηση γιατί το πνεύμα είναι μεταγενέστερο φαινόμενο και συνεπώς δεν μπορεί να διεισδύσει στην έννοια του Χάους. Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσουμε την δομή του Χάους είναι να το εξετάσουμε με βάση τον νόμο της αναλογικότητας. Ο Νόμος της Αναλογικότητας αναφέρει ότι «το γενόμενο είναι όμοιο με τον γεννήτορα του» Ο νόμος της αναλογικότητας είναι γνωστός –όπως επισημαίνεται σε προηγούμενο κεφάλαιο – και από τον Σμαράγδινό Πίνακα (κείμενο αλχημιστικό αποδιδόμενο στον αιγυπτιακό θεό Ερμή ή Θεύθ), όπου αναφέρεται  ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνου Πράγματος».

Ο νόμος της αναλογικότητας μας επι­τρέπει να θεωρήσουμε ότι η ουσία της Φύσεως που εκπορεύτηκε από το Χάος έχει ομοιότητα δηλαδή ίδια δομή με την ουσία του Χάους εκ του οποίου προήλθε. Απλώς στο Χάος βρίσκεται σε ανεκ­δήλωτη κατάσταση.

Μετά τα προαναφερθέντα, για να προσεγγί­σουμε την ου­σία του χάους θα πρέπει να δούμε ποια είναι η δομή της υλικής ουσίας της Φύσεως που εκ­πορεύτηκε από το Χάος ώστε με την εφαρμογή του νόμου της αναλογικότητας να βγάλουμε συμπερά­σματα για την κατάσταση του χάους.

Σύμφωνα με τους ατομικούς φιλοσόφους Λεύκιππο και Δημόκριτο, η υλική ουσία της Φύσεως αποτελείται από Άτομα. Τα Άτομα αυτά δεν ταυτί­ζονται με τα γνωστά μας από την φυσική άτομα ή στοιχεία γιατί τα μεν Άτομα των Λεύκιππου και Δημό­κριτου είναι άτμητα ενώ τα γνωστά μας από την φυσική άτομα έχουν ως γνωστό εσω­τερική δομή και αποτελούνται από τα γνωστά μας στοιχειώδη σω­ματίδια.

Περιγραφή του Χάους κατά Νάγο.

Σχετικά με το Χάους ο Σπυρίδων Νάγος έλεγε: «Κατά την προ της δημιουργίας κατάσταση στο Χάος, η Κίνηση [που ήταν τον απροσπέλαστο κέντρο του Χάους] και η Ζωή [που ήταν ο φλοιός του Χάους] ήταν διαχωρισμένες. Αφετηρία της δημιουργίας του Σύμπαντος ήταν η προσέγγιση του Κέντρου [της Κινήσεως] στην περιφέρεια [στην Ζωή]. Αιώνες αιώνων συνέδραμαν ώστε η απείρως ελαχίστη κίνηση να καταστεί ικανή να ψαύση (να αγγίξει) την περιβάλλουσα ως είδος φλοιού ζωή και από απείρως ελαχίστη να αποκτήσει την δυνατότητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτητης μετάδοσης σπέρματος παραγωγής στην Ζωή. Έτσι η Κίνηση  φιλεί (προσεγγίζει) την Ζωή και ως εκ του λόγου τούτου καθίστανται [κίνηση και ζωή] ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων. Οι εκδηλούμενες αυτές δυνάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύσεως από το Χάος στο ενεργητικό Είναι των κόσμων».

Από την ανωτέρω περιγραφή προκύπτει ότι το χάος είναι όμοιο με ένα άτομο της ατομικής ουσίας, ενώ και η επιστημονική άποψη ομιλεί για «αρχικό άτομο», πράγμα που δεν είναι τυχαίο. Επίσης στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξουμε και να μην αφήσουμε την φαντασία μας να φτιάξει νοητικά μοντέλα με ένα κέντρο και μια περιφέρεια με τις γνωστές μας μορφικές δομές. Έτσι: α) τα αναφερόμενα ως κέντρο (νόμος της κινήσεως) και περιφέρεια (νόμος της ζωής) είναι νόμοι και δεν έχουν την έννοια της μορφικής δομικής συστάσεως, β) ο νόμος της κινήσεως έχει την έννοια της τάσεως προς μεταβολή δηλαδή του εσωτερικής ώθησης και αύξηση της δυναμικότητας του αρχικού ατόμου και συνεπώς του αιτίου που προκάλεσε την εκδήλωση των νόμων της ουσίας του χάους και την εκ του χάους εκδήλωση της Φύσεως και γ) ο νόμος της ζωής έχει την έννοια της υπάρξεως ή καλύτερα, της εν εκδηλώσει υπάρξεως και επομένως ο νόμος της ζωής είναι αυτός που καθιστά αυτό το «αρχικό άτομο» ως ύπαρξη.

Ο νόμος της κινήσεως είναι η εκδήλωση του ενεργητικού παράγοντος του χάους  ενώ ο νόμος της ζωής είναι η εκδήλωση της υπάρξεως αυτού και του παθητικού παράγοντος του χάους. Η προσέγγιση του ενεργητικού παράγοντος στον παράγοντα της υπάρξεως δηλαδή η ενεργοποίηση του παράγοντος της υπάρξεως είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση της Φύσεως και αυτό εννοεί ο Νάγος με την έκφραση «ατελεύτητα παραγωγικές δυνάμεων».

Η ενεργός ουσία του Χάους

ΕΝΕΡΓΟΣ ΟΥΣΙΑ είναι η ουσία του Χάους από την οποία εκπορεύτηκε η Φύση αλλά σε ανεκδήλωτη κατάσταση και συνεπώς εμπεριέχει εντός της όχι μόνον τις ουσίες από τις οποίες αποτελείται η Φύση αλλά και τις δυνάμεις αυτών των ουσιών που εκδηλώθηκαν και θα εκδηλωθούν στον άπειρο χρόνο. Συνεπώς η ενεργός ουσία του χάους είναι μια ύπαρξη (ουσία) η οποία δεν εκδηλώνει δράση (ηρεμούσα) όμως έχει την δύναμη να εμφανίσει δράση (αφού ορίζεται ως ενεργός) και να εκδηλώσει κάποιο αποτέλεσμα εφόσον γίνει μια πρώτη κίνηση. Χρησιμοποιείται εδώ ο όρος «εκπόρευση» ως πλέον δόκιμος για να περιγράψει την γένεση της Φύσεως αντί  του όρου «δημιουργία», καθώς,  η λέξη δημιουργία σημαίνει στην ελληνική γλώσσα κατά λέξη το  έργο του Δήμου

ΔΥΝΑΜΗ της ενεργού ουσίας του Χάους είναι δυνατότητα αυτής της ουσίας να εμφανίσει δράση. Όσο η δύναμη αυτή ήταν σε ηρεμία δεν υπήρχε ούτε Χώρος ούτε Χρόνος αλλά επικρατούσε αμετάβλητη αιωνιότητα. Η δυνατότητα αυτή της ενεργού ουσίας του Χάους να εμφανίσει δράση χαρακτηρίζεται ως μία τάση προς μεταβολή της ενεργού ουσίας. Για να ενεργοποιηθεί η ενεργός ουσία έπρεπε να προηγηθεί μια πρώτη κίνηση. Αυτή η πρώτη κίνηση προκλήθηκε από τον Έρωτα.

Επίκληση προς τον Λόγο

Ω Λόγε,

Σε τον οποίον η αδυναμία των ανθρώπων επροσωποποίησε δια να χάση την, εν τη απείρω ενέργειά Σου, έννοια εν τη Φύσει, ημείς σε λατρεύομεν και θα σε λατρεύομεν διότι

Συ είσαι το Παν,

Συ δίδεις ύπαρξιν εις το Παν,

Συ είσαι το Φως του Παντός.

Όσοι των θνητών δεν ηννόησαν την ύπαρξήν σου εν τη Φύσει και δεν εσπούδασαν τας θείας Σου ενεργείας αδόξως κατήλθον εις τον τάφον.

Όσοι των θνητών δεν λατρεύουσι τας θείας Σου δυνάμεις, αι οποίαι προδίδουσιν επί της ανθρωπίνης ψυχής την δύναμιν της συνειδήσεως,

όσοι δεν ηννόησαν ότι είσαι ο συνθετικός λόγος πάσης της Φύσεως, αλλά απέδωσαν προς Σε εννοίας ξένας και Σε απεκάλεσαν με ονόματα τα οποία εφανέρωναν ιδιότητάς σου επί υπάρξεως τινός μόνον,

ούτοι πλέουσιν επί ωκεανών σκότους και το θείον σου φως ουδαμώς ορώσιν.