ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

Στην Φύση υπάρχει αρμονία γιατί τα πάντα υπακούουν σε νόμους, τους φυσικούς νόμους, τους οποίους ο άνθρωπος σιγά σιγά τους ανακαλύπτει. Πριν όμως αναφερθούμε σ’ αυτούς τους νόμους θα πρέπει να εξετάσουμε σαν πρώτο θέμα τι είναι φυσικός νόμος και κατόπιν να δούμε ποιοι είναι οι νόμοι της φύσεως. Ένα δεύτερο θέμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει προκειμένου να κατανοήσουμε τους Φυσικούς Νόμους είναι οι ΜΟΝΑΔΕΣ, όπως τις όριζαν οι Πυθαγόρειοι κατά την άποψη του Σπ. Νάγου σύμφωνα με την Πυθαγόρεια αριθμολογία, και πως συσχετίζονται με τους φυσικούς νόμους.

Τι είναι Φυσικοί Νόμοι

Όλοι νομίζουμε ότι Νόμοι της Φύσεως είναι μόνον οι γνωστοί μας από την φυσική νόμοι όπως π.χ. ο νόμος της βαρύτητας. Όμως οι νόμοι τους οποίους θα εξετάσουμε στην συνέχεια είναι γενικότεροι αυτών των γνωστών μας νόμων γιατί ισχύουν σε όλα τα επίπεδα των κόσμων π.χ. ο γενικός φυσικός ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΕΩΣ είναι ένας γενικότερος νόμος και εκδηλώνεται στο υλικό επίπεδο ως νόμο της βαρύτητας. Αλλά τι είναι φυσικοί νόμοι πως και πως μπορούμε να τους ορίσουμε;

ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι δυναμικές εκδηλώσεις των ουσιών της Φύσεως. Αυτό σημαίνει ότι οι φυσικοί νόμοι δεν επιβάλλονται από εξωτερικά αίτια στις ουσίες της Φύσεως αλλά οι ίδιες οι ουσίες της Φύσεως τους έχουν μέσα τους και τους εκδηλώνουν π.χ. τον νόμο της βαρύτητας οι υλικές μάζες τον εκδηλώνουν από μόνες τους. Όλα τα φαι­νόμενα των Κόσμων είναι αποτέλεσμα αυτών των εκδηλώσεων των ουσιών της Φύσεως δηλαδή των Νόμων τους και με την εκδήλωσή τους πληρούνται οι σκοποί της Δημιουργίας. Οι προς διάπλαση των κόσμων εκδη­λώσεις των ουσιών της Φύσεως αποτέλεσαν τις βάσεις της Δη­μιουργίας και γι’ αυτό οι εκδηλώσεις των πρωταρχικών φυσικών νόμων έλαβαν την έννοια των Θεμελιωτικών Φυσικών νόμων των εμφανισθέντων σε λει­τουργία Κό­σμων.

Οι Θεμελιωτικοί φυσικοί νόμοι δια της μεταξύ των σχέσεως και λειτουρ­γίας είχαν νέα παράγωγα εκ των Θείων ουσιών της Δημιουργίας. Τα νέα αυτά παράγωγα και τα εν συνε­χεία εξ αυτών προερχόμενα απετέλεσαν την κατ’ επέκταση έννοια της λειτουργίας των φυσικών νόμων και η επέκταση αυτής θα γί­νεται απείρως γιατί οι σκοποί της Φύσεως δεν δύνανται να είναι περιορισμένοι. Περιορισμός των σκοπών της Φύσεως θα σημείωνε εξαφανισμό των ουσιών της και των εξ αυτών δυνάμεων που εκδηλώθηκαν.

Τι είναι Μονάδες

Οι μη γνωρίζοντες αυτά τα θέματα θεωρούν τους αριθμούς ότι έχουν μόνον ποσοτική έννοια. Όμως κατά τους Πυθαγορείους οι αριθμοί έχουν εκτός από την ποσοτική τους έννοια έχουν και ποιοτική. Υπό την ποιοτική τους έννοια οι αριθμοί-μονάδες αντιστοιχούν σε νόμους της Φύσεως. Έτσι με την ποσοτική έννοια 2+3=5, ενώ με την ποιοτική έννοια Μονάδα δυο (η ατομική ουσία) και Μονάδα 3 (η συνεχής ουσία) έχουν ως παραγωγικό αποτέλεσμα την Μονάδα τέσσερα (που είναι ο νόμος της μορφής). Συνεπώς Μονάδες είναι οι αριθμοί με την ποιοτική τους έννοια και αντιστοιχούν σε φυσικούς νόμους.

ΜΟΝΑΣ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι εκείvo το οποίο α) έχει την δύναμη της παραγω­γής άλλων μονάδων με άλλες ιδιότητες και άλλες δυναμικότητες και β) έχει την δυνατότητα να διαιρεθεί σε δύο διαφορετικές μονάδες.

Αυτό σημαίνει ότι η πρώτη μονάδα είναι η Μονάδα δύο γιατί μόνον η Μονάδα δύο εκπληρώνει τον προαναφερθέντα ορισμό αφού αποτελείται από δύο μονάδες 1 + 1 διαφορετικές μεταξύ τους, όπως θα αναφερθεί κατωτέρω κατά την εξέταση αυτής της Μονάδας δύο.

Σχέση Φυσικών Νόμων και Μονάδων

ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ (κατά την άποψη του νεοπυθαγόρειου φιλοσόφου Σπύρου Νάγου) είναι οι ενεργητικοί παράγοντες των ΜΟΝΑ­ΔΩΝ. Η ταύτιση των Φυσικών Νόμων με τις Μονάδες έχει και ένα άλλο ακόμα σοβαρό συνεπακόλουθο: όπως οι Μονάδες έχουν ορισμένη διαδοχική σειρά προβλεπομένη από τον ορισμό τους έτσι και οι φυσικοί νόμοι έχουν κι αυτοί την ίδια διαδοχική σειρά με τις μονάδες στις οποίες αντιστοιχούν και αυτή η διαδοχική σειρά είναι αποτέλεσμα της μεταξύ τους συνεργασίας.

Η συνεργασία των νόμων

Συνεργασία των νόμων είναι αποτέλεσμα του νόμου της παραγωγικότητα. Αυτό σημαίνει ότι:

α) ο κάθε νόμος είναι το αναγκαίο επακόλουθο του αμέσως προηγουμένου του αλλά ταυτόχρονα οριοθετεί τον προηγού­μενο του και οριοθε­τείται από τον επόμενο του. Παράδειγμα ο Νόμος της Ελευθερίας αποτε­λεί το αναγκαίο επακόλουθο αλλά και οριοθετεί τον Νόμο της Αλλη­λεπι­δράσεως. Αυτό σημαίνει ότι ο Νόμος της Ελευθερίας εί­ναι το αναγκαίο επακόλουθο του Νόμου της Αλληλε­πιδράσεως γιατί οριοθετεί τον Νόμο της Αλληλεπιδράσεως αφού α) δεν του επι­τρέπει να δρα απεριόριστα ώστε να πε­ριορίζεται η ελευθερία των ασθενέστερων μορφών από την επίδραση των ισχυρότερων μορφών και

β) ο κάθε νόμος απο­κτά νόημα μόνον με την ύπαρξη του αμέ­σως προη­γου­μένου του. Παράδειγμα ο νόμος της επιμειξίας των μορφών αποκτά νόημα μό­νον όταν υπάρχουν μορφές δηλαδή όταν εκδηλωθεί ο νόμος της μορφής που προηγείται όπως θα δούμε κατωτέρω κατά την εξέταση των νόμων.

Μονάδα 2 ή Νόμοι Κινήσεως και Ζωής

Η Μονάδα Δύο είναι η πρώτη Μονάδα Οι Πυθαγόρειοι χαρακτή­ρισαν την Μονάδα δυο ως δυάδα και ως «αόριστη» δυάδα γιατί το πλήθος των ατόμων της ατομικής ουσίας είναι άπειρο δηλαδή απροσδιόριστο στο πλήθος του αριθμητικά. Η αόριστη Δυάδα είναι η μητέρα των κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της άλλης ουσίας της συνε­χούς προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές.

Οι νόμοι της Κινήσεως και της Ζωής είναι νόμοι των ΑΤΟΜΩΝ της ατομικής ουσίας της Φύσεως ή Μεριστής Ουσίας κατά τον Πλάτωνα δηλαδή της υλικής ουσίας της Φύσεως. Συνεπώς η πρώτη μονάδα, η Μονάδα Δυο, είναι τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Τα Άτομα της ατομικής ουσίας νοούνται ως στιγ­μές (δηλαδή ως μα­θηματικά σημεία χωρίς δια­στάσεις) και έχουν κέντρο και πε­ριφέρεια. Κέντρο είναι η δύ­ναμη του ατόμου η οποία έχει την έννοια του Νόμου της Κινή­σεως ενώ Πε­ριφέρεια είναι αυτό τούτο το Είναι του ατό­μου (δη­λαδή αυτό που εμφανίζει την ύπαρξή του στην Φύση) και το οποίο Είναι έχει την έννοια του Νόμου της Ζωής.

Το ΧΑΟΣ είναι η προ της εκπορεύσεως της ουσίας της Φύ­σεως κατάσταση γιατί οι ουσίες της φύσεως υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτηκαν. Στο Χάος οι ου­σίες υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους αποτέλεσαν την Φύση ή άλλως το μορφικό Άπειρο. Επομένως το Χάος είναι το άμορφο (δηλ. το χωρίς μορφική υπόσταση) Άπειρο το απροσπέλαστο στην έρευνα του πνεύματος και το οποίο δεν έχει αντικειμενική υπό­σταση στην αίσθηση του πνεύματος. Το Χάος δεν είναι κενός χώ­ρος αλλά ουσιαστικό Είναι (δηλαδή ουσιαστική ύπαρξη) σε ανεκδήλωτη κα­τάσταση. Η κατά­σταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην αν­θρώπινη διανόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η δια­νόηση του αν­θρώ­που είναι μεταγενέ­στερο φαι­νόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι.

Από το Χάος εκπορεύτηκε η ατομική ουσία της Φύσεως, όταν άρχισαν να ενεργοποιούνται πρώτον ο νόμος της Κινήσεως (ο οποίος διέκοψε την ακινησία της ουσίας του Χάους) και ο νόμος της Ζωής (ο οποίος προκάλεσε την ανάγκη εκδηλώσεως της ουσίας του).

Τα άτομα της ατομικής ουσίας με την εκπόρευσή τους από το Χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότη­τές τους. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευση εκ του Χά­ους του Χώρου. Ο χώρος όμως δεν είναι κάτι τι το κενό. Χώρος είναι η άλλη αΐδια ουσία η συνεχής ουσία ή Μονάδα ή Μονάδα 3.

Μονάδα 3 ή Νόμος της Ενεργείας

Ο όρος «ενέργεια» δεν έχει μόνον την γνωστή μας έννοια από την φυσική αλλά την γενικότερη έννοια της δράσεως και του αιτίου των μεταμορφώσεων των ουσιών της Φύσεως. Συνεπώς Ενέρ­γεια είναι εκείνο που συνθέτει τις μορφές των κό­σμων με την συμβολή των ατόμων της ου­σίας και κατόπιν τις απο­συνθέτει για να τους δώσει έτσι την ικανότητα της αρτιότερης διάπλα­σής τους με την συνεχή τους μεταμόρ­φωση, είναι δηλαδή η δραστική λειτουργία της συνεχούς ουσίας ή Μονάδος. Ο Νόμος της ενεργείας είναι νόμος της Αμέριστης ουσίας (κατά Πλάτωνα) ή Αιθέρος  η οποία με το Είναι της αποτελεί τον ουσιαστικό χώρο εντός του οποίου έρχονται για να ενεργήσουν τα Άτομα της ατο­μικής ουσίας. Η συνεχής ουσία είναι ο πατέρας των κό­σμων, το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργητικός παράγων των κόσμων γιατί με τη δράση του επί της άλλης ουσίας της ατο­μικής προκαλεί την συγκρότηση των μορφών αλλά και την απο­σύνθεση αυτών, είναι δηλαδή ο Συνθετι­κός και Αποσυνθετικός Λόγος των μορφών και συνεπώς είναι ο ατελεύ­τητα Μεταμορφω­τικός Λόγος αυτών. Η συνεχής ή αμέριστη ουσία ορίζε­ται ως το άπειρο περιέχον εντός του οποίου τα πά­ντα γίνο­νται και είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της, σε αντί­θεση με την άλλη ουσία την ατο­μική.

Οι Πυθαγόρειοι χαρακτήριζαν την Μονάδα τρία ως Μονάδα επειδή έχει έναν ενεργητικό παράγοντα τον νόμο της ενεργείς, οι Ορφικοί την αποκαλούσαν «αιθέρα» ή «αίεν εν» δηλαδή το πάντοτε εν. Ο Ησίοδος (που απηχούσε τις απόψεις των Ελευσινίων μυστηρίων) «έρωτα» για να καταδείξει την γο­νιμοποιό του ικανότητα, ο Ηράκλειτος και οι Στωικοί «Λόγο» με την έν­νοια του αιτίου.

Η Μονάδα 2 ή Δυάδα ή Ατομική ουσία, με την εκ­πόρευσή τους από το χάος έπρεπε κάπου να ενεργήσουν έπρεπε να βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο γιατί διαφορετικά θα τους ήταν αδύνατο να εκδηλώσουν και να επεκτείνουν τις δυναμικότητές τους ή άλλως κάθε επέκταση των δυναμι­κοτήτων τους θα ήταν ακα­τανόητη. Κατόπιν αυτού προκάλεσαν την εκπόρευση εκ του Χάους της άλλης αϊδίου ουσίας, της Συνεχούς η οποία με το Εί­ναι πληρώνει τον Χώρο και είναι ο Χώρος. Χώρος, επομένως, εί­ναι η συνεχής ουσία και επειδή είναι συ­νεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν εί­ναι συ­νεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέ­χει κάτι τι το με­τρητό και το οποίο δίδει την έννοια της δια­στάσεως και όχι το περιε­χόμενο κάποιου άλ­λου. Επομένως ο Χώρος, είναι η αμέριστη ή συνεχής ου­σία, είναι η Μονάδα 3.

Η Μονάδα 3 ή Μονάδα ή Αμέριστη ουσία ή Συνεχής ουσία με την εκ­πόρευσή της από το Χάος συλλειτούργησε με την Δυάδα με προ­ορισμό την αμοιβαία εκδήλωση των νόμων τους. Όμως η αμοι­βαία συλλειτουργία των δύο ουσιών δεν ήταν επαρκής για την εκδήλωση των δυνάμεών τους και η εκπόρευσή τους θα ήταν χω­ρίς προορισμό στην όλη λειτουργία του Σύμπαντος. Ο προορι­σμός τους επιτεύχθηκε με την συγκρότηση των μορφικών συ­γκροτημάτων τα οποία είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συ­νεργασίας των δύο αυτών ουσιών και τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.

Η Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής παρέχει στις δύο αΐδιες ουσίες την δυνατότητα στενότερης συνεργασίας με αποτέλεσμα την εντονότερη εκδήλωση των δυνάμεών τους.

Μονάδα 4 ή Νόμος της Μορφής

Η λέξη μορφή σημαίνει την εξωτερική εμφάνιση των υλικών σωμάτων ή των όντων, δια της οποίας γίνονται αυτά αντιληπτά. Η μορφή, σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθα­γόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Μορφής χαρακτηρί­ζεται ως Μονάδα τέσσερα (4).

Ο Νόμος της Μορφής έχει ως αποτέλεσμα την συγκρότηση και εμφά­νιση των υλικών σωμάτων και των όντων. Η Μονάδα 4, (ο Νόμος της Μορφής) είναι το άθροισμα των νό­μων του πρώτου τριγώνου των πρω­ταρχικών νόμων δη­λαδή είναι το άθροισμα της Δυάδας (μονάς 2) και της Μονάδας (μονάς 3) που σημαίνει: Μο­νάς 2 + Μο­νάς 3 = Μο­νάς 4 (με την ποιοτική τους έννοια γιατί με την ποσοτική τους έννοια, ως γνω­στόν, έχουμε: 2+3=5).

Η ΜΟΡΦΗ αποτελεί ένα πολύ σημαντικό γεγο­νός για τις αΐ­διες ου­σίες της Φύσεως γιατί είναι: α) το μέρος που γίνεται “στε­νότερη” η συ­νάντηση των δύο αϊδίων ουσιών και β) το μέσο εκδηλώσεως δυ­νάμεων από τις συλ­λει­τουργού­σες αΐ­διες ου­σίες. Αυτό σημαί­νει ότι οι μορφές αποτελούν το μέσο της ατελεύτητης εξελίξεως των ουσιών της Φύσεως.

Η κάθε μορφή της Φύσεως είναι το παραγωγικό αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αϊδίων ουσιών δηλαδή της ατομικής ουσίας η οποία είναι η Μητέρα των Κό­σμων (το θήλυ στοιχείο της Δη­μιουργίας και άρ­τιος αριθμός) και της Συνεχούς ου­σίας ή Λόγου που είναι ο Πατέρας των Κό­σμων (το Άρ­ρεν στοιχείο της Δη­μιουρ­γίας και περιττός αριθμός). Το άρ­ρεν και το θήλυ στοι­χείο της Δημιουργίας δεν αναπαράγουν αλλά δη­μιουργούν τύπους μορφών. Η συνεργασία των δύο αϊδίων ουσιών (ατομικής και συνεχούς) στις συ­γκροτημένες μορφές γίνεται ως εξής: Εκ της ατο­μικής ουσίας προέρχο­νται τα άτομα ενώ εκ της συνεχούς ου­σίας προέρχεται η ενωτική δύ­ναμη που συγκρατεί τα άτομα στην Μορφή και απο­τελεί τον Συνθετικό Λόγο των μορφών.

Η Μονάδα 3 με την εκπόρευσή της από το Χάος συλλειτούρ­γησε με την Μονάδα 2 ή Δυάδα με αποτέλεσμα την αμοιβαία εκ­δήλωση των νόμων τους.

Αποτέλεσμα της συνεργασίας των δύο αυτών μονάδων ήταν η εμφάνιση των μορφών, οι οποίες λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4 και οι οποίες αποτελούν το μέσο εξελίξεως των δύο ουσιών της Φύσεως.

Επειδή όμως οι μορφές αποτελούν έναν τόσο σημαντικό παράγοντα στην εξελικτική πορεία της Φύσεως εμφανίσθηκε η ανάγκη βελτιώσεώς τους και αυτό επιτυγχάνεται δια του Νόμου της Επιμιξίας των μορφών ή Μονάδας 5.

Μονάδα 5 ή Νόμος της Επιμιξίας

Η λέξη επιμιξία σημαίνει την ανάμιξη μετ’ άλλων. Η επιμιξία, όταν αναφέρεται στην Φύση, σύμφωνα με τους Πυθαγορείους, είναι Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύ­σεως όσον και της μη νοητικής Φύ­σεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της επιμιξίας χαρακτηρί­ζεται και ως Μονάδα Πέντε (5).

Οι Μορ­φές δεν αποτελούν αδρανείς υπάρ­ξεις αλλά υπάρξεις δυναμικές εντός των οποίων οι αΐδιες ουσίες αυξάνουν τις δυναμικότητές τους και αυτό αποτελεί τον παράγοντα εξέλιξης των δύο αϊδίων ουσιών. Επειδή όμως οι μορφές δεν έχουν το προνόμιο της αιώ­νιας νεότητας φθείρονται και αποσυ­ντίθενται. Όταν μια μορφή αποσυντεθεί οι αΐδιες ουσίες που την απαρτίζουν επανέρχονται στην Φύση αλλά με τις αυξημένες δυναμικότητές τους. Όπως είναι φανερό η ύπαρξη νέων μορφών που θα αναπληρώσουν τις μορφές που αποσυντέθηκαν είναι αναγκαία. Την ανάγκη αυτήν την καλύπτει ο νόμος της επιμιξίας γιατί με την δράση του επί των μορφών έχει ως αποτέλεσμα την αναπαρα­γωγή νέων όμοιων μορφών και με μεγαλύτερες δυναμικότητες.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την αναπαραγωγή των μορφών είναι να διαθέτουν οι μορφές διαιωνιστικούς τύπους. Διαιωνιστι­κός τύπος είναι το μέρος εκείνο της μορφής το οποίο δίνει στις μορφές την δυνα­τότητα να αναπαράγουν μια όμοια μορφή. Συνεπώς η πρώτη δράση του νόμου της επιμειξίας επί των μορφών είναι η συγκρότηση των διαιωνιστικών τύπων τους.

Στις υλικές μορφές τα άτομα ή τα μόρια των υλικών σωμάτων δημιουρ­γούν συμμετρικές μορφές τις οποίες η επιστήμη χαρακτη­ρίζει ως κρυστάλ­λους. Η δομή των κρυστάλλων εξαρτάται από την δομή των ηλε­κτρονίων των ατόμων ή των μορίων από τα οποία σχηματίζεται ο αντί­στοιχος κρύ­σταλλος. Η δομή αυτή των ηλεκτρονίων αποτελεί τον διαι­ωνιστικό τύπο του κρυστάλ­λου της αντίστοιχης μορφής. Στο ζωικό και φυτικό βασίλειο, με τη δράση αυτού του νό­μου συ­γκρο­τούνται οι διαιωνιστικοί τύποι τους που είναι τα χρωμοσώματα των αναπα­ρα­γωγικών κυττάρων τα οποία περιέ­χουν τους παρά­γοντες της κληρονομικότητας. Με την βοήθεια των διαιωνιστικών τους τύπων τα φυτά και τα ζώα μπο­ρούν να αναπαράγουν εντελώς όμοια με αυτά φυτά και ζώα. Σημειώνεται ότι σε κάθε ζώο ή φυτό, όλα τους τα κύτταρα έχουν το ίδιο πλή­θος και είδος χρω­μοσωμάτων του γονιμοποιημένου ωαρίου από το οποίο προήλθαν. Επίσης σημειώνεται ότι τα χρωμο­σώ­ματα των κυττά­ρων των διαφόρων ειδών ζώων ή φυτών διαφέρουν με­ταξύ τους ως προς το είδος και ως προς το πλήθος τους.

Όπως είδαμε αποτέλεσμα της συνεργασίας της Μονάδα και της Δυάδας ήταν η εμφάνιση των μορφικών συγκροτημάτων τα οποία λαμβάνουν την έννοια της Μονάδας 4.

Η ανάγκη συγκροτήσεως νέων μορφών σε αντικατάσταση αυτών που αποσυντέθηκαν είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου της μεταξύ των μορφών επιμιξίας δια του οποίου συγκρο­τούνται οι διαιωνιστικοί τύποι αυτών δηλαδή της Μονάδας 5.

Όμως οι διαιωνιστικοί τύποι πρέπει να είναι τέτοιοι ώστε όχι μόνον να συγκροτούνται νέες μορφές αλλά αυτές να είναι τελειότερες από τις προηγούμενες. Αυτό επιτυγχάνεται με την εκδήλωση ενός νέου νόμου του νόμου της εξελίξεως ή της Μο­νάδας 6 ώστε οι διαιωνιστικοί τύποι να είναι τέτοιοι ώστε να εμφανίζουν πλέον εξελιγμένες μορφές.

Μονάδα 6 ή Νόμος της Εξελίξεως

Η λέξη εξέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα εξελίσσω, σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) το ξετύλιγμα, την βαθμιαία κατά διαδοχική σειρά και κατά συνέχεια μεταβολή. Εκ της ερμη­νείας της λέξεως προκύπτει ότι η έννοια της εξελίξεως είναι ότι έχουμε μία προς τα πρόσω πορεία και η μεταβολή αυτή δεν είναι δυνατόν να επανέλθει σε προηγούμενη κατάσταση. Η εξέλιξη, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμ­φωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και νοείται ως η διαρκής χωρίς και χωρίς τέρμα αύξηση των δυναμι­κοτήτων των ουσιών της Φύσεως στον άπειρο χρόνο. Στην Πυθα­γόρειο Αριθμο­λογία ο Νόμος της εξελίξεως ή ο Νόμος του πολλα­πλασια­σμού των ενεργειών χαρακτηρί­ζεται και ως Μονάδα 6.

Η εξέλιξη, με την έννοια που ορίσθηκε ανωτέρω, δεν είναι αποδεκτή από όλους. Σχετικά υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις κατά τις οποίες, η όλη τροχιά της ουσίας της Φύσεως αποτελεί έναν κύκλο και ότι σκο­πός της Φύσεως είναι να επανέλθουν οι ουσίες της στην αρχική κατά­σταση εκ της οποίας προήλθαν, δη­λαδή, κατά την άποψη αυτήν, η πο­ρεία της Φύσεως είναι ανελι­κτική. Η λέξη ανέλιξη, η οποία προέρχεται από το ρήμα ανε­λίσσω σημαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά), περιτύλιξη, περιστροφή.

Το αποτέλεσμα της μεταξύ των μορφών επιμιξίας είναι η συ­γκρότηση των διαιωνιστικοί τύποι των μορφών δηλ. του νόμου της επιμιξίας ή της Μονάδας 5

Η επέκταση της δράσης της διαιωνίσεως των μορφών είχε ως αποτέλεσμα την εκδήλωση ενός νέου νόμου, του νόμου των πολ­λαπλασιασμών των δυνάμεών των ή νόμου της εξελίξεως ή Μο­νάδα 6 ο οποίος εξασφαλίζει συγκρότηση ποιο εξελιγμένων μορφών μέσω ποιο εξελιγμένων διαιωνιστικών τύπων. Εκ του Νόμου αυτού προκύπτει η αϊδιότητα των ουσιών δηλαδή προκύπτει ότι η εκδήλωση δυνάμεων των ουσιών της φύ­σεως στον άπειρο χρόνο είναι ατελεύτητη και άπειρη και συνεπώς οι ουσίες της Φύσεως είναι αΐδιες.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέσου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπι­δράσεως ή Μονάδας 7 δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότη­τας μορφές επιδρούν στις μορφές μι­κρότερης δυναμικότη­τας και συντελούν στην επιτάχυνση της εξέλιξής τους

Μονάδα 7 ή Νόμος της Αλληλεπιδράσεως

Η λέξη αλληλεπίδραση σημαίνει την «μεταξύ τους αμοιβαία επί­δραση» η οποία μπορεί να ασκείται μεταξύ δύο ή περισσοτέ­ρων. Η αλ­ληλεπίδραση, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυθαγορείους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύ­σεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της αλληλεπιδράσεως χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα επτά (7).

Επειδή ο Νόμος της Αλληλεπιδράσεως αναφέρεται, κατά κύ­ριο λόγο, στην αμοιβαία επίδραση μεταξύ των μορ­φών της Φύ­σεως, οι οποίες αποτελούν την πλέον εμφανή περίπτωση αλλη­λεπιδρά­σεως, γι’ αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, υπό την στενή του έννοια, ως νόμος της Αλληλεπιδράσεως μεταξύ των Μορφών. Όμως η δράση αυτού του νόμου είναι γενικότερη γιατί αλληλεπίδραση έχουμε και μεταξύ των δύο αϊδίων ουσιών της Φύσεως όταν αυτές συλ­λειτουργούν κυρίως εντός των μορφών και μάλιστα αυτή η αλληλεπί­δραση είναι η σημαντικότερη στο φυσικό επίπεδο. Πέραν αυτής της αλληλεπιδράσεως έχουμε και την αλληλεπίδραση μεταξύ των πνευματικών ατομικοτήτων στο πνευματικό επίπεδο.

Με την αλληλεπίδραση η μεγαλύτερης δυναμικότητος μορφή ασκεί μεγαλύτερη επίδραση στις μικρότερης δυναμι­κότητος μορφές από την επίδραση που δέχεται αυτή από αυτές. Αυτό έχει ως αποτέλε­σμα στην αύξηση των δυναμικοτήτων των μικρότερης δυναμικότητος μορφών. Η αύξηση της δυναμικότητας μιας μορφής έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των δυναμικοτήτων των αϊδίων ουσιών τις οποίες εμπεριέχει. Συνεπώς ο νόμος της αλληλεπιδράσεως μεταξύ των μορφών πα­ρέχει στις ουσίες της Φύσεως (Ατομική και συνεχή) μια περαιτέρω δυνατό­τητα για την αύ­ξηση των δυναμι­κοτήτων τους.

Ο Νόμος της Εξελίξεως (Μονάδα 6), εξασφαλίζει συγκρότηση ποιο εξελιγμένων μορφών μέσω ποιο εξελιγμένων διαιωνιστικών τύπων.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάγκη να επιταχυνθεί η δια μέ­σου των μορφών εξέλιξη των ουσιών της Φύσεως. Η ανάγκη αυτή καλύφθηκε με την εκδήλωση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως (Μονάδα 7) δια του οποίου οι μεγαλύτερης δυναμικότητας μορ­φές επιδρούν στις μορφές μι­κρότερης και συντελούν στην επιτά­χυνση της εξέλιξής τους.

Όμως η αλληλεπίδραση δεν πρέπει να υπερβαίνει κάποιο όριο γιατί τότε δεσμεύεται η ελεύθερη πορεία των μορφών. Έτσι προέ­κυψε η ανά­γκη να εκδηλωθεί ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8) δια του οποίου οριοθετείται η αλληλεπίδραση μεταξύ των μορ­φών.

Μονάδα 8 ή Νόμος Ελευθέριας

Ελευθερία είναι η έλλειψη εξαρτήσεως, δεσμεύσεως και εμπο­δίου. Στην ευρύτερή της έννοια η ελευθερία, ως ανθρώπινη ιδιότητα, εί­ναι η δυνατότητα του ανθρώπου να πράττει ή να μην πράττει ότι επιθυ­μεί σύμφωνα με δική του πρωτοβουλία και με την θέλησή του χωρίς κα­μιά εξωτερική δέσμευση. Σύμφωνα με τους Πυ­θαγορείους, η ελευθερία όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι Φυσικός νόμος τόσο της νοητι­κής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως και συνε­πώς δεν είναι, όπως πιστεύτηκε από πολλούς, μόνο ηθική αρχή. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νό­μος της ελευθερίας χαρακτηρί­ζεται και ως Μο­νάδα Οκτώ .                                                                                                                                                                                                                                

Ο Νόμος της Αλλη­λεπιδράσεως (Μονάδα 7), όπως είδαμε, με τη δράση του συ­ντελεί ώστε οι ισχυρότε­ρες μορφές να επι­δρούν επί των ασθενέστε­ρων με αποτέ­λεσμα την επιτάχυνση της αυξήσεως των δυναμικοτήτων των ασθενέστερων μορφών.

Η δράση του Νόμου της Αλληλεπιδράσεως δεν μπορεί να είναι απεριόριστη γιατί θα προκαλούσε δέσμευση των μικρότερης δυναμικό­τητας μορφών στις μορφές μεγαλύτερης δυναμικότητας. Αυτό δημιούρ­γησε την ανάγκη της εκδηλώσεως του Νόμου της Ελευθερίας (Μονάδα 8) ο οποίος συντελεί ώστε να οριοθετείται η δράση του Νόμου της Αλλη­λεπιδράσεως. Έτσι νόμος της ελευ­θερίας διακόπτει την δράση του νό­μου της αλληλεπίδρασης, πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η αλληλε­πίδραση θα μείωνε την ελευθερία κάθε μορφή της φύ­σεως ώστε η κάθε μορφή να μένει στο πεδίο της ενερ­γητι­κής της δρά­σεως και να διατηρεί την αυτο­τέλειά της, παρά το γε­γονός ότι δέχε­ται τις επιδρά­σεις των άλλων μορφών.

Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να εί­ναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νό­μου της Ελευθερίας. Αυτό είχε ως συνέπεια την εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας ή Μονάδα 9 ο οποίος συντελεί ώστε με­ταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρ­ροπη ανάπτυξη και εκδήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνε­ται σε βά­ρος των άλ­λων μορφών. Έτσι ο νό­μος της αρμονίας δια­κόπτει την δράση του νόμου της ελευθερίας πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η εκδή­λωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλλων μορ­φών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευμα­τικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευματικών οντοτήτων δικαιο­σύνης. Συνεπώς ο Νόμος της Δι­καιοσύνης δεν είναι άλλο τι παρά η μεταφορά του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο.

Μονάδα 9 ή Νόμος της Αρμονίας

Η λέξη αρμονία, η οποία προέρχεται από το ρήμα αρμόζω, ση­μαίνει (σύμφωνα με τα λεξικά) την κανονική σχέση των μερών προς το σύνολο ή άλλως την σωστή αναλογία ή διάταξή τους. Αρμονία λέγουμε ότι επικρατεί όταν υπάρχει τέτοια σχέση μεταξύ των μερών που αποτε­λούν ένα σύνολο ώστε να εμφανίζεται ένα σύνολο ισόρροπο. Η αρμο­νία, όταν αναφέρεται στην Φύση, είναι (σύμφωνα με τους Πυ­θαγορεί­ους) Φυσικός νόμος, τόσο της νοητικής πνευματικής Φύσεως όσον και της μη νοητικής Φύσεως. Στην Πυθαγόρειο Αριθμολογία ο Νόμος της Αρμονίας χαρακτηρί­ζεται και ως μονάδα εννέα (9).

Ο Νόμος της Ελευθερίας (Μονάδα 8), όπως είδαμε, συ­ντελεί ώστε η κάθε μορφή να διατηρεί την αυτοτέλειά της και να εκδηλώνει ελεύθερα τις δυναμικότητές της χωρίς δεσμεύσεις από το εξωτερικό πε­ριβάλλον στο οποίο βρίσκεται.

Όμως η δράση του Νόμου της ελευθερίας δεν μπορεί να εί­ναι απεριόριστη ώστε με την εκδήλωση της ελευθερίας της μια μορφή να δεσμεύει την ελευθερία των άλλων μορφών και αυτό δημιούργησε την ανάγκη περιορισμού και οριοθέτησης του Νό­μου της Ελευθερίας. Αυτήν την οριοθέτηση της εκδηλώσεως του νόμου της ελευθερίας την πραγμα­τοποιεί με την εκδήλωσή του ο Νόμος της Αρμονίας (Μονάδα 9) ο οποίος συντελεί ώστε μεταξύ των μορφών του απείρου να υπάρχει ισόρ­ροπη ανάπτυξη και εκ­δήλωση των δυναμικοτήτων τους χωρίς αυτή η εκδήλωση και ανάπτυξη των δυναμικοτήτων τους να γίνε­ται σε βά­ρος των άλ­λων μορφών. Ο νό­μος της αρμονίας δια­κόπτει την δράση του νό­μου της ελευθερίας πέ­ραν του σημείου εκεί­νου που η εκδήλωση της ελευθερίας μίας μορφής θα μείωνε την ελευθερία άλλης ή άλ­λων μορφών. Η δράση του Νόμου της Αρμονίας στο πνευματικό επίπεδο έχει ως αποτέλεσμα την επικράτηση μεταξύ των πνευμα­τικών οντοτήτων δι­καιοσύνης.

Η εκδήλωση του Νόμου της Αρμονίας, ο οποίος είναι ο τελευ­ταίος νόμος της Ιερής Δεκάδας, έχει ως αποτέλεσμα την ολοκλή­ρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου. Στις πνευματικές οντότητες η ολοκλή­ρωση του πρώτου αναμορφωτικού κύκλου σημαίνει την εκδήλωση από αυτές του Νόμου της θείας Δικαιο­σύνης.

Ο νόμος της παραγωγικότητας

Όπως οι αριθμοί αυξάνουν απεριόριστα και οι επόμενοι βασίζονται στους προηγουμένους (π.χ. αν σε έναν αριθμό προσθέσουμε την μονάδα τότε έχουμε έναν νέο αριθμό μεγα­λύτερο ο οποίος βασίζεται στον προηγούμενο και αυτό μπορεί να γίνεται απεριόριστα) έτσι και με τους φυσικούς νόμους έχουμε απεριόριστη εκδήλωση νέων νόμων οι οποίοι βασίζο­νται στους προηγουμένους τους. Αυτή η απεριόριστή (άπειρη) εκδήλωση νέων νόμων βασιζόμενων στους προηγούμενούς τους είναι φυσικός νόμος και χαρακτηρίζεται ως ο θεμε­λιώδης Νόμος της Παραγωγικότητας.

Ο Νόμος της Παραγωγικότητας είναι εκείνος ο οποίος καθιστά την Φύση άπειρη και ατελεύτητη στις ενέργειες της. Με την δράση αυτού του νόμου κάθε ενέργεια της Φύσεως γίνε­ται το αίτιο εκ­δήλω­σης και λει­τουργίας άλλων εκδη­λώσεων και λειτουργιών της με­γαλύτε­ρης δυναμικότη­τας. Στην δράση αυτού του νόμου οφείλο­νται τα πα­ράγωγα των πρωταρχικών νόμων. Επίσης στην δράση αυτού του νό­μου οφεί­λεται το ατελεύτητο (δηλαδή το άπειρο) της ύπαρξης και λει­τουργίας των αϊδίων ουσιών της Φύσεως και συνεπώς του θείου Απεί­ρου. Η απε­ριόριστη αύ­ξηση των δυ­νάμεων των νόμων γίνεται με την απεριό­ριστη εμφά­νιση παραγώ­γων των νόμων αυτών διαρ­κώς και με­γαλύτερης δυ­ναμικότητος που ανήκουν σε ευρύτερους αναμορ­φωτι­κούς κύκλου. Συνεπώς οι νόμοι θα συ­νεργάζονται ατελεύ­τητα για την προαγωγή τους αφού η συνερ­γασία είναι απαραί­τητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του απείρου.

ΛΥΚΟΦΡΩΝ (ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑΣ)