Η Φύση κατά τις απόψεις του εσωτερισμού

ΦΥΣΗ είναι το σύνολο της ενεργούσης ου­σίας των κόσμων μεθ’ όλων των εκδηλώσεων, λει­τουργιών και νό­μων της.

Από τον ανωτέρω ορισμό προκύπτει ότι μόνο η ενεργούσα ου­σία, απο­τελεί τη Φύση ενώ η μη ενερ­γούσα ουσία δεν αποτελεί μέρος της φύ­σεως αλλά, όπως θα δούμε κατωτέρω, απο­τελεί την ου­σία του ΧΑΟΥΣ. Ενερ­γούσα ουσία είναι η ου­σία η οποία εκ­δηλώνει την ύπαρξή της, μετέ­χει στη συ­γκρότηση των μορφών της Φύσεως και εξελίσσε­ται αενάως με την εκ­δήλωση των νόμων της. Νόμοι των ουσιών της Φύ­σεως είναι δυνα­μικές εκδη­λώ­σεις των ουσιών της και συνεπώς κανένα εξωτερικό αίτιο δεν πα­ρεμβαίνει στις διεργασίες που λαμβά­νουν χωράν στη Φύση.

ΚΟΣΜΟΙ([1]) είναι τα διάφορα επιμέρους τμήματα της Φύ­σεως. Εκ του ορισμού αυτού προκύπτει ότι η Φύση δεν έχει ενιαία δομή αφού αποτελεί­ται από επιμέρους τμήματα. Τα τμήματα αυτά (οι κόσμοι) έχουν μεγάλες διαφορές στις με­ταξύ τους λειτουργίες και αυτός είναι ο λόγος της διακρί­σεως των επιμέρους τμημάτων της Φύσεως. Οι διαφορές αυτές οφείλονται στους διαφο­ρε­τι­κής δυ­ναμικότητος εκδηλωθέντες ενεργη­τικούς Νό­μους των ουσιών τους. Η εκδήλωση δια­φορετι­κής δυναμικότητος Νόμων οφεί­λεται στην διαφορετική αφετηρία της συ­στά­σεως και λειτουργίας εκάστου κό­σμου γιατί αυτοί συγκρο­τήθηκαν και οργανώθηκαν βαθμιαία με αποτέλε­σμα αυ­τοί που συγκροτήθη­καν και λει­τούργησαν σε προ­γε­νέ­στερο χρόνο έχουν εκδηλώσει μεγαλύτερης δυ­ναμι­κότη­τας Νόμους ένα­ντι αυτών που συγκροτή­θηκαν και λειτούργησαν με­ταγενεστέ­ρως. Συνεπώς οι κό­σμοι που εκδηλώθηκαν σε προγε­νέστερους χρόνους είναι σε υψηλότερη βαθ­μίδα εξελίξεως με απο­τέλε­σμα στη Φύση υπάρχει μια απαραβία­στη ιεραρ­χία. Η δια­φορά τους στους ενεργητικούς Νόμους του κάθε Κό­σμου δεν διασπά την μεταξύ τους ενότητα, αλλά αντιθέ­τως προκαλείται μεταξύ των διαφόρου δυνα­μικό­τητας Κό­σμων αλληλε­πίδραση. Αποτέλεσμα αυ­τής της αλληλεπί­δρασής είναι η ατελεύτητη εξέλιξή και αρμονία μεταξύ των κό­σμων από την οποία εξασφαλίζεται η συνο­λική ατελεύτητη εξέ­λιξη της θείας Φύ­σεως ως συνόλου.

Το όλο της Φύσεως στον σπουδάζοντα αυτή εμ­φανί­ζεται ως ΜΗ ΝΟΗ­ΤΙΚΗ ΦΥΣΗ και ως ΝΟΗΤΙΚΗ ΦΥΣΗ (ή πνευματική Φύση).

Η νοη­τική φύ­ση προέκυψε εκ της μη νοητικής κατόπιν εκ­δηλώσεως νόμων οι οποίοι υπήρ­χαν σ’ αυτήν σε δυναμική (ανεκδήλωτη) όμως κατάσταση. Η από “δυνάμει Είναι” στην “εν ενεργεία Είναι” εκδή­λωση των Νόμων αυτών αποτε­λούν την εμφά­νιση της Νοητικής Πνευματικής Φύ­σεως. Νοητική πνευματική Φύση είναι οι ψυχικές ατο­μι­κότητες ενώ μη νοητική Φύση είναι το σύ­νολο της υλικής ου­σίας η οποία απλώς μετέχει στην συ­γκρό­τηση των μορφών της Φύσεως. Εκείνα όμως που, από την προανα­φερθείσα διατύ­πωση, αποτε­λούν πρωτο­πο­ριακή για τα κοινωνικά και θρησκευ­τικά κα­θιερω­μένα ιδέες είναι ότι α) η πνευματική νοητική φύση προέρχε­ται από την μη νοητική φύση που ση­μαίνει ότι είναι προϊόν εξελί­ξεως της υλικής ουσίας και β) ότι η εξέ­λιξη αυτή της υλικής ουσίας είναι απο­τέλεσμα της εκ­δηλώσεως νόμων οι οποίοι υπάρχουν στην υλική ουσία σε λανθάνουσα κατά­σταση. Συνε­πώς κανένα εξωτερικό αίτιο δεν πα­ρεμ­βαίνει σε αυτές τις διεργα­σίες. Το όλο της Φύ­σεως εμφανίζει πλήρη εσωτερική συνοχή προς τον εαυτό του (παρά τις διαφορές που υπάρχουν στους διαφόρους κό­σμους) και γι’ αυτό υπάρχει η αδιάσπα­στη ενότητα στο σύνολο της Φύ­σεως. Αυτό σημαίνει ότι η νοητική και η μη νοη­τική ου­σία των Κό­σμων αποτελούν μια αδιάσπαστη ενό­τητα και ότι η Νοητική πνευματική φύση δεν μπο­ρεί να εξελι­χθεί χωρίς την παρουσία της μη νοητι­κής φύ­σεως και αντι­στρόφως.

ΣΚΟΠΟΣ της απανταχού Φύσεως είναι η εμ­φά­νιση εκ της ουσίας της νοητικών πνευματικών και συνει­δητών υπάρξεων.

Σκοπός των συνειδη­τών υπάρξεων είναι η ατέρ­μων εκδή­λωση νέων ενεργητικών νόμων και ιδιοτή­των καθώς και η απελευθέ­ρωσή τους από τους κό­σμους κατώτε­ρης ενέργειας και η εί­σοδός τους σε Κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι τους εξα­σφαλίζουν την ελευθερία των ενεργειών τους και την εξέλιξη των δυνάμεών τους. Αποτέλεσμα της εκ­δήλωσης ενεργητικών νόμων είναι η ατέρμων εξέλιξή τους στον άπειρο χρόνο. Αποτέλεσμα της ατελεύ­τη­της εξέλιξής τους είναι η απελευθέρωσή τους από κόσμους κατώ­τερης ενέρ­γειας και η είσοδός τους σε κόσμους θειότερης ενέργειας οι οποίοι τους εξασφαλίζουν διαρκώς και μεγαλύτερη ελευθερία των ενεργειών τους και τα­χύτερη εξέλιξη των δυνάμεών τους. Συνεπώς η εκπόρευση, και η ύπαρξη της Φύσεως δεν έγινε τυ­χαία.

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη δέχεται την ατέρμονα και άπειρη εξέλιξη της Φύσεως και ορίζει (κατά το λεξικό του «Ηλίου») την Φύση και το Σύμπαν ως εξής:

Φύση, είναι η συνολική πραγματικότητα, τα πράγματα που εμφανίζουν τάξη, που πραγματοποιούν έναν τύπο ή τα παραγό­μενα σύμφωνα προς νόμους αλλά και η ζώσα δύναμη ή αρχή η δημιουργούσα την τάξη και κα­νονικότητα του κόσμου στη συνο­λική πραγματικότητα.

Σύμπαν, είναι το ασύλληπτο άπειρο το οποίο κανείς νους δεν θα δυνη­θεί να συλλάβει και εντός του οποίου και αυτή η υψιπετής φαντασία χάνε­ται, εκμηδενίζεται. Η αστρονομία δια ολοένα και τελειότερων οργάνων προχωράει στα βάθη αυτού του απείρου, όπου ανακαλύπτει πα­νταχού νέους κό­σμους, νέα ουράνια σώματα. Ουδαμού υπάρχει απόλυτο κενό, ουδαμού στοιχεία τέρματος, ουδαμού απόλυτο σκότος και νεκρική κατά­σταση και το πρόβλημα της ενδότερης φύσεως, της αρχής, του μέλλο­ντος και του σκοπού του Σύμπαντος παραμένει στο βα­θύτερο σκότος του αγνώστου. Τέλος διευκρινίζεται ο όρος Κό­σμος, κατά το λεξικό του «Ηλίου», ταυτίζεται με τον όρο Σύμπαν.

Συμπεράσματα

Η επιστήμη δεν έχει διατυπώσει σαφή ορισμό των εννοιών Φύση και Σύμπαν. Επίσης ουδεμία συσχέτιση έχει κάνει της έν­νοιας της νοητικής Φύσεως με την έννοια της μη νοητικής φύσεως την οποία αναγάγει σε από­ψεις που εξετάζονται από την φιλοσο­φία.

Η προ της «δημιουργίας([2])» κατά­σταση

Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής  φιλο­σο­φίας([3])

Το παν προ της εκπορεύσεως της Φύσεως υπήρχε σε ανεκ­δήλωτη κα­τά­σταση. Αυτή η προ της εκπορεύσεως της Φύσεως κατάσταση χα­ρα­κτηρί­ζεται με την έν­νοια του Χάους([4]). Χάος είναι το άμορφο (το χωρίς μορφική υπόσταση) Άπειρο([5]) το οποίο (Χάος) είναι απρο­σπέλαστο στην έρευνα του πνεύμα­τος και το οποίο δεν έχει αντι­κειμενική υπόσταση στην αίσθηση του πνεύ­ματος. Το Χάος (που συμβολίζεται με το Σκο­τεινό Θά­λαμο), δεν είναι κενός χώρος αλλά ουσια­στικό Εί­ναι σε ανεκδήλωτη κατά­σταση. Η κατά­σταση του Χάους([6]) είναι απροσπέλαστη στην αν­θρώ­πινη δια­νόηση. Αυτό οφείλεται στο ότι η δια­νόηση του ανθρώ­που είναι μεταγενέ­στερο φαι­νόμενο από την εκπόρευση της Φύσεως εκ του Χάους και την συγκρότηση των κό­σμων σε μορ­φικά Είναι. Συνε­πώς το πνεύμα με τις αι­σθήσεις του έχει, κατ’ άμεσο τρόπο, ως αντι­κείμενο έρευνάς του την Φύση (το Σύμπαν, το ενεργητικό μορφικό Άπειρο).

Στην κατά­σταση του Χάους, η ΖΩΗ([7]), που είναι ο Νόμος ο οποίος εμφα­νίζει τις ουσίες των Κόσμων στο Είναι τους, δεν είχε μέσα της σπέρμα πα­ραγωγικότητας για να εκδηλώσει το άπειρο φαινό­μενο κάλλος των Κό­σμων. Το σπέρμα αυτό της παραγωγι­κότητας ήταν η δύναμη της Ζωής η οποία (δύ­ναμή της) ήταν λαν­θάνουσα στην Ζωή. Δύναμη εί­ναι εκείνη την οποία νοούμε ως αέναη (αδιάλειπτη) ΚΙΝΗΣΗ της ουσίας των κόσμων, εκείνη που δεν δια­κόπτει την δράση της στον άπειρο χρόνο. Τα σπέρ­ματα της ΚΙΝΗΣΕΩΣ (κατά νοητή έκφραση) ήταν ανεκδή­λωτα στην διαμόρ­φωση της ουσίας του Χάους και ως εκ τούτου ήταν λανθάνουσα (ανεκδήλωτη) και η ΖΩΗ από την οποία γίνονται οι Κόσμοι. Η ΚΙ­ΝΗΣΗ ήταν το απροσπέ­λαστο στην έρευνα του πνεύματος Κέντρο του Χάους και η ΖΩΗ ήταν η περιφέρεια (ο φλοιός) του Χάους. Στο Χάος υπήρχε επίσης και το ΦΩΣ χωρίς όμως την παρά­σταση που έχει στην Φύση και που θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ως Φως, εκ του οποίου εκπορεύτηκε η Συνεχής ουσία.

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η σημαντικότερη σύγχρονη θεωρία για την αρχή του Σύμπα­ντος είναι η θεωρία της αρχικής με­γάλης έκρη­ξης (big bang) σύμ­φωνα με την οποία το Σύ­μπαν ξεκί­νησε με την έκρηξη του “αρχι­κού ατό­μου”. Το αρχικό άτομο ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανω­μαλία (singularity) που σημαίνει ότι είχε απείρως μικρές διαστά­σεις, μικρότερες από τις δια­στάσεις ενός πρω­το­νίου, και με άπειρη πυκνότητα και θερμοκρα­σία. Αυτό προκύπτει από τη λύση των εξισώσεων του Einstein αν θεωρήσουμε τον “παρά­γοντα κλί­μα­κας” R=0 και τον “παράγοντα χρόνος” t=0.

Ο πρώτος που διατύπωσε την θεωρία της αρ­χι­κής με­γάλης έκρηξης ήταν ο Βέλγος Lemaitre το 1927 ο οποίος, εκτός από τις λύσεις των εξισώ­σεων του Einstein χρησιμοποίησε και τον εξής συλλογι­σμό: “επειδή η ΕΝΤΡΟΠΙΑ([8]) του Σύμπαντος συνε­χώς αυξά­νει, θα πρέπει το Σύμπαν να ξεκίνησε από ένα αρχικό άτομο το οποίο είχε την μεγαλύτερη δυνατή οργά­νωση, πε­ριείχε όλη την ύλη του Σύ­μπαντος και από την έκρηξη του οποίου προήλ­θαν οι γαλαξίες κλπ που αποτελούν σήμερα το Σύ­μπαν”. Το 1969 οι Hawking και Penrose απέδειξαν ότι οποιο­δήποτε θε­ωρητικό πρό­τυπο του Σύμπαντος το οποίο έχει τα χα­ρακτηριστικά ισο­τροπίας και ομοιογε­νείας του παρα­τηρουμένου Σύ­μπαντος ξεκίνησε από μια μαθημα­τική ανωμαλία. Τέλος ο Έλληνας Καζάνας το 1980 διατύ­πωσε την θεωρία του λεγο­μένου πληθωρικού Σύμπα­ντος, σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν πέρασε από μια φάση τερά­στιας διαστολής (πληθωρισμού) όταν η ηλικία του ήταν με­ταξύ 10-35  και 10-32 και από δια­στά­σεις ενός πρωτονίου που είχε έγινε με­γαλύτερο από το ορατό σήμερα Σύμπαν.

Συμπέρασμα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι η σχε­τικι­στική κοσμο­λογία έχει προσεγγίσει την έν­νοια του Χάους αφού δέχεται ότι το Σύμπαν ξεκί­νησε από ένα απείρως μικρό αρχικό άτομο, αλλά δεν έχει υπεισέλθει στην σύ­σταση αυτού του ατό­μου.

Η εκπόρευση της Φύσεως κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλο­σοφίας

Η Φύση προήλθε αλλά και εξακολουθεί να εκπορεύε­ται από το Χάος.

Οι ουσίες της Φύσεως δεν δημιουργήθηκαν εκ του μηδε­νός (όπως ισχυρίζονται ορισμένα φιλοσοφικά συστήματα προερ­χόμενα εκ των βιβλι­κών θρησκειών) αλλά υπήρχαν στο Χάος και εξ αυτού εκπορεύτη­καν. Στο Χάος οι ουσίες υπήρχαν σε ανεκδή­λωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή τους αποτέλεσαν την Φύση. Η εκ του Χάους προέλευση των ουσιών της Φύσεως είναι ο λόγος που χαρακτηρίζονται οι ουσίες αυτές ως αΐδιες (αι­ώνιες, μη έχου­σες αρχή και τέλος) γιατί υπήρχαν σε ανεκδήλωτη κατά­σταση (στο Χάος) προ της εκδηλώσεώς τους στην Φύση.

Επίσης και οι δυνάμεις των ουσιών της Φύσεως, οι οποίες συνε­τέλεσαν να διαμορφωθούν οι Κό­σμοι, υπήρχαν σε λανθάνουσα κατά­σταση, όπως σε λανθάνουσα κατά­σταση θα είναι και οι δυνάμεις οι οποίες θα διαμορφώ­σουν περαιτέρω τους κό­σμους στον άπειρο χρόνο. Συνεπώς οι Κόσμοι έχουν λαν­θά­νουσες δυνάμεις οι οποίες θα εκδηλω­θούν στα­διακά και θα τους διαμορφώνουν στον άπειρο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι η εξέλιξη των Κό­σμων είναι ατέρμων στον άπειρο χρόνο.

Στο Χάος (κατά την προ της εκδηλώσεως της Φύσεως κα­τά­σταση) η κί­νηση (που ήταν τον απροσπέ­λαστο κέντρο) και η ζωή (που ήταν ο φλοιός) ήταν διαχωρισμένες. Αφετη­ρία της εκδηλώσεως της Φύσεως ήταν η προ­σέγγιση του Κέ­ντρου (της κίνησης) στην Περιφέρεια (στην ζωή) που είχε ως αποτέλεσμα την μετάδοση σπέρματος παραγωγικότητας στην Ζωή. Αιώ­νες αιώνων συνέδρα­μαν ώστε η απείρως ελαχίστη ΚΙ­ΝΗΣΗ να καταστεί ικανή να προ­σεγ­γίσει την περιβάλ­λουσα ως εί­δος φλοιού ΖΩΗ και από απεί­ρως ελαχί­στη να αποκτήσει την δυ­νατό­τητα της άπειρης επέκτασης και της ατελεύτη­της μετάδο­σης σπέρματος πα­ραγωγής στην ΖΩΗ. Έτσι η ΚΙΝΗΣΗ προσεγ­γίζει την ΖΩΗ και ως εκ του λόγου τού­του καθίστανται (Κίνηση και Ζωή) ατελεύ­τητα παρα­γωγικές δυνάμεων.

Οι εκδηλού­μενες αυ­τές δυ­νάμεις είναι τα αίτια της μεταφοράς της ουσίας της Φύ­σεως από το Χάος στο ενεργη­τικό Είναι των κόσμων.

 Η μεταφορά ουσίας από το Χάος στη Φύση συνε­χί­ζεται ατελεύτητα και επο­μένως και η εκ του Χάους εκπόρευση της Φύσεως (δηλαδή «Δημιουργία») συνε­χίζεται ατελεύτητα.

Εκ του Χάους η πρώτη ουσία που εκπορεύτηκε ήταν η ατομική ουσία. Η ατομική ουσία όμως για να ενεργήσει έπρεπε να βρίσκεται κά­που δηλαδή να βρίσκεται μέσα σε έναν χώρο, γιατί αλλιώς κάθε επέκταση των δυναμι­κοτήτων της θα ήταν ακα­τανόητη. Έτσι βρέθηκε σε χώρο και ο Χώρος αυτός είναι η άλλη αϊδια ουσία η πά­ντοτε συνεχής προς τον εαυτόν της. Η άλλη ουσία επειδή είναι συνεχής προς τον εαυτόν της μας δίδει την έννοια του χώρου. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να εννοηθεί χώρος εάν δεν εί­ναι συ­νεχής, γιατί χώρος είναι εκείνο το οποίο περιέ­χει κάτι τι το με­τρητό και το οποίο δίδει την έννοια της δια­στάσεως και όχι το περιε­χόμενο κάποιου άλλου. Επομένως ο Χώρος, είναι η αΐ­διος συνεχής ουσία, είναι η Μονάδα 3 ή απλώς Μονάδα (όπως την αποκαλούσαν οι Πυθαγόρειοι).

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη δεν ερευνά τα αίτια που προκά­λε­σαν την μεγάλη έκρηξη του «αρχικού ατόμου([9])» στο οποίο ήταν συγκεντρωμένη όλη η ουσία της Φύ­σεως. Οι ερευνητές αρχίζουν να ερευνούν τις συν­θήκες του Σύ­μπαντος αμέσως μετά την Μεγάλη έκρηξη όταν η ηλι­κία του ήταν μικρό μόνο κλάσμα του δευτερολέ­πτου, η θερμο­κρασία του μερικά τρι­σεκατομμύρια βαθμούς και η ακτίνα του μι­κρότερη από την ακτίνα ενός πρω­τονίου.

Συμπέρασμα.

Από τα προαναφερθέντα συνάγεται ότι

Η επιστήμη θεωρεί ότι η δημιουργία της Φύ­σεως είναι αποτέ­λεσμα μιας “μεγάλης έκρηξης”, συνε­πώς η «δη­μιουργία» περατώ­θηκε και δεν εμ­φανίζονται νέες ουσίες. Το μόνο που λαμβάνει χώρα στη Φύση είναι η ατελεύτητη εξέλιξη αυτών των ουσιών που την περι­γράφει με την αύξηση της εντροπίας του Σύμπαντος. Επί­σης αγνοεί τα αίτια που προκάλεσαν την μεγάλη έκρηξη και συ­νεπώς την δημιουργία της Φύσεως ενώ

Η εσωτερική φιλοσοφία πιστεύει ότι η «δη­μιουργία» του Σύ­μπαντος δεν πε­ρατώθηκε αλλά γί­νε­ται αε­νάως με την αδιάκοπη μεταφορά ουσίας από το Χάος στο Είναι της εκδηλουμένης Φύ­σεως. Οι ου­σίες αυτές εξε­λίσσονται αενάως και συνεπώς υπάρ­χουν στη Φύση ουσίες διαφόρου επιπέδου εξέ­λιξης (ανάλογα με τον χρόνο εκδηλώσεώς τους). Επίσης, παρά το γεγονός ότι πιστεύει ότι δεν είναι δυ­νατή η προσέγ­γιση του Χά­ους,  γνωρίζει τα αίτια που  την προκάλε­σαν με την εφαρ­μογή του Νόμου της Αναλο­γικότητας .

Η αϊδιος ουσία της φύσεως.

Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλο­σοφίας.

Η εκ του Χάους στο ενεργητικό Είναι της Φύσεως ελθούσα ουσία είναι «αϊδιος» (δηλαδή αιώ­νια χωρίς αρχή και τέλος) γιατί η ουσία αυτή υπήρχε στο Χάος σε ανεκδήλωτη κατάσταση και με την εκδήλωσή της αποτέλεσε την Φύση. Η ουσία αυτή χαρακτηρίζεται ως αΐδιος γιατί α) εκπορεύτηκε εκ του Χάους που σημαίνει ότι δεν έχει αρχή αφού δεν μπορεί να θεωρηθεί ως αρχή της η στιγμή της εκδηλώσεώς της στη Φύση ούτε στο Χάος υπάρχει αρχή της ουσίας γιατί το Χάος υπήρχε και κανείς δεν το «δημιούργησε» και β) η ατελεύτητη εκδήλωση νέων δυναμικοτήτων εκ της ουσίας αυτής καθιστά αδύνατη την επαναφορά της στο Χάος (γιατί δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ουσία στο Χάος με εκδηλωμένες δυνάμεις αφού το παν στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση) που σημαίνει ότι δεν έχει τέλος. Ως Αΐδιος Ουσία γενικά νοείται το συνόλων των ουσιών της Φύ­σεως και εμφανίζεται ως αΐδια Ατομική ουσία και ως αΐδια Συνεχής ουσία.

Η αΐδια Ατομική Ουσία είναι η Μητέρα των Κό­σμων, το θήλυ της δη­μιουρ­γίας και ο παθητικός πα­ράγων των κό­σμων γιατί υπόκει­ται στις ενεργητι­κές επιδράσεις της Συνε­χούς Ου­σίας προκειμένου να συ­γκροτη­θούν οι μορφές. Αποτέλεσμα της συνεργα­σίας των δύο αϊδίων ουσιών στη συ­γκρότηση των μορφών είναι η εκδή­λωση νέων δυνά­μεων και από τις δύο ουσίες. Η αΐδια Συνεχής Ουσία είναι ο Πατέρας των Κό­σμων, είναι το άρρεν της δημιουργίας και ο ενεργη­τικός παρά­γων των κό­σμων γιατί συγκεντρώ­νει τα άτομα της ατο­μικής ου­σίας σε μορφές και αποτε­λεί το Λόγο της υπάρξεως των μορ­φών.

Τα Άτομα της αΐδιας ατομικής (ή μεριστής) ουσίας χαρα­κτηρίζονται ως «αεί κινούμενα και ζώντα Είναι» δηλαδή ότι αποτελούν υπάρ­ξεις (Είναι) με εκδηλω­μένους τους Νόμους της Κίνησης και της Ζωής (κι­νούμενα και ζώντα) ατε­λεύτητα (αεί). Η αϊδια Συνεχής ουσία χαρακτηρίζεται ως «αεί ενεργούν Είναι» δηλαδή ύπαρξη (Είναι) με εκδηλωμένο τον Νόμο της Ενέργειας (ενεργούν). Τα Άτομα της ατομικής ου­σίας δεν έχουν συνέχεια προς το Άπειρο αλλά απλώς βρίσκονται εντός της συνεχούς ουσίας η οποία πληρώνει με το Είναι της το Άπειρο. Η Συνε­χής Ουσία ή Αμέριστη Ουσία είναι το άπειρο περιέχον, εντός του οποίου δρα η Μεριστή Ουσία. Εκ της συνεργα­σίας των δύο αυτών αϊδίων ου­σιών (Ατομικής και Συνεχούς) έγι­ναν και γί­νονται τα πά­ντα τα οποία εί­ναι προορισμένα σε ατελεύτητες δυ­ναμικές μεταμορ­φώ­σεις και εκδηλώ­σεις Νόμων στον άπειρο χρόνο λόγω της αϊδιό­τη­τος (δηλαδή της χωρίς αρχή και τέ­λος) των ουσιών εκ των οποίων έχουν συγκροτηθεί. Ο θείος Πυθαγόρας για τις ουσίες του σύμπα­ντος έλεγε ότι «τα άτομα της δυάδας (Ατομικής Ου­σίας) είναι άρ­τιος και άπειρος αριθμός ενώ η ουσία της μονάδος (Συνεχής Ουσία) είναι περιττός αριθμός. Η ενέργεια των περιττών αριθμών συγκροτεί και διαλύει τις μορ­φές των κό­σμων που κα­θίστανται πεπερασμένες. Οι μορ­φές των κόσμων είναι το άθροισμα των δύο ου­σιών και γνω­ρίζο­νται με την έννοια των αρ­τιοπερίσ­σων αριθμών».

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη (με βάση τις αρχές της θεωρίας της σχετικότητας) θεωρεί ότι στο Σύμπαν μια μόνον ου­σία υπάρχει την οποία ονο­μάζει γε­νικά ύλη ή Υλική ου­σία και η οποία αποτελείται από άτομα τα οποία συ­ντιθέμενα συ­γκροτούν τις διάφορες μορ­φές που υπάρχουν στο Σύμπαν. Το χώρο μέσα στον οποίο οι διάφο­ρες μορφές κινούνται τον θεω­ρεί κενό και συ­νε­πώς δεν του απο­δίδει ιδιότητες ου­σίας, όπως συμβαί­νει με την μυσταγωγική φιλο­σο­φία. Επίσης τον χώρο τον θεωρεί αλληλένδετο με τον χρόνο και ομιλεί για χωροχρόνο ή χωροχρο­νικό συνεχές στο οποίο ο χρό­νος αποτε­λεί την τε­τάρτη διάσταση του χωροχρό­νου.

Το 17ο αιώνα ο Huygens προκειμένου να εξη­γήσει την διά­δοση του φωτός μέσα από το χώρο θεώ­ρησε ότι ο Χώρος πλη­ρούται από μια ουσία την οποία ονόμασε Αιθέρα([10]) και την οποία θεώρησε ότι αποτε­λεί την τε­τάρτη κατάσταση της ύλης. Για να συγκεράσει την υλική υπόσταση του αιθέρα με την έλλειψη επί­δρασής του στην κίνηση των ουρανίων σωμάτων μέσα στην “μάζα” του, θεώρησε τον αι­θέρα ως μια μορφή ύλης με άπειρη ελαστι­κότητα. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή θα έπρεπε να παρα­τηρηθεί διαφορά στην ταχύ­τητα του φωτός που εκ­πέμπεται από μια πηγή προς διαφορετικές κατευ­θύνσεις. Η άποψη αυτή όμως δεν επιβεβαιώθηκε από το πείραμα των Michelson και Morley  με απο­τέλεσμα η θεωρία αυτή να εγκα­ταλει­φθεί. Το σφάλμα του Huygens σχετικά με τον Αιθέρα ήταν ότι τον θε­ώρησε ως μία μορφή ύλης και όχι ως μία άλλη διαφορετική ουσία.

Τα άτομα που μελετάει η επιστήμη αποτε­λού­νται από κέντρο και περι­φέ­ρεια, όπως ακριβώς δέχε­ται και η μυσταγωγική φιλο­σοφία για τα Άτομα της ατομικής ουσίας. Το κέντρο των ατό­μων που εξετά­ζει η επι­στήμη ονο­μάζεται Πυρήνας, έχει θετικό ηλε­κτρικό φορτίο και αποτελείται από στοι­χειώδη σωμα­τίδια που ονομάζονται νουκλεόνια ενώ η πε­ριφέρεια ονο­μάζε­ται φλοιός, έχει αρνητικό ηλε­κτρικό φορτίο και αποτελείται από τα στοι­χειώδη σωματίδια που ονομά­ζονται ηλεκτρόνια που αδιά­λειπτα περι­στρέφο­νται γύρω από τον πυ­ρήνα. Τα στοιχειώδη σωματί­δια που αποτε­λούν την εσωτερική δομή των ατόμων αποτελούνται από άλλα υποσω­ματί­δια που ονομά­ζονται κουώρκς και τα οποία θεω­ρού­νται σημειακά δηλαδή δεν έχουν διαστάσεις, όπως θεω­ρούνται και τα Άτομα που εξετάζει η εσωτερική φι­λοσοφία αλλά δεν γνωστή η εσωτερική τους δομή ούτε είναι δυνατόν (προς το παρόν) να συσχετισθούν με τα Άτομα της ατομικής Ουσίας.

Κατά τις απόψεις των ιδεαλιστών και υλιστών.

ΟΙ ΙΔΕΑΛΙΣΤΕΣ θεωρούν ότι ­στο Σύμπαν υπάρ­χει μόνον ενέργεια­ και ότι η ύλη είναι συμπυκνωμένη ενέρ­γεια δηλαδή μια κατά­σταση της ενέρ­γειας. Επειδή η ενέργεια είναι πε­ρισ­σότερο κο­ντά στην έννοια που δίνουν για το πνεύμα και επο­μέ­νως για τις ιδέες η άποψη αυτή χαρακτηρί­σθηκε ως  ιδεα­λιστική φιλοσοφία και οι οπαδοί της ως ιδεαλιστές.

 Οι ΥΛΙΣΤΕΣ γενικά θεωρούν ότι ­στο Σύ­μπαν υπάρχει μόνον ύλη­ και ότι η ενέργεια είναι αποσυ­μπυκνω­μένη ύλη δηλαδή μια κα­τάσταση της ύλης. Ο διαλεκτικός υλισμός θεωρεί ότι ­η ύλη είναι το βασικό και πρωταρ­χικό συ­στατικό του Σύμπα­ντος­ και την προικί­ζει με δύο χαρακτηριστι­κές ιδιό­τητες: την αδράνεια και την κίνηση. Την αδράνεια­ την θεωρεί ως μέτρο της ύλης και την ­ενέργεια­ ως μέτρο της κίνησης. Επομένως ­η ενέρ­γεια αποτε­λεί μια από τις χαρακτη­ριστικές ιδιότη­τες της ύλης­ και δεν είναι νοητό να ταυτι­σθεί η ενέργεια με της ύλη. Ύλη χωρίς κίνηση δεν δύναται να υπάρξει καθώς και κίνηση χωρίς ύλη. Έτσι την αφυλοποίηση του ζεύγους ηλεκτρό­νιο-ποζι­τρόνιο (που όταν συ­γκρουσθούν σχημα­τίζουν δύο φωτό­νια) δεν την βλέ­πουν ως μετατροπή ύλης σε ενέρ­γεια αλλά ως μετατροπή μιας μορ­φής ύλης (ηλε­κτρόνιο-ποζιτρό­νιο) σε μια άλλη μορφή ύλης (δυο φωτόνια) γιατί θε­ωρούν ότι τα φωτόνια είναι υλικά σωματίδια.

Συμπεράσματα

Από τα προαναφερθέντα καταφαίνεται ότι όλες οι δομές του Σύμπαντος αποτελούνται από κέ­ντρο και περιφέρεια([11]) (άτομα, ηλιακά συστήματα,  γαλα­ξιακά συστήματα κλπ). Επίσης οι από­ψεις επιστήμης και μυσταγωγι­κής φιλοσοφίας (όπως προκύπτεις από τα αναφερόμενα κατωτέρω) τείνουν να συμπέσουν αν και προς το παρόν υπάρχει διαφορετική εννοιολογική προσέγγιση και δια­τύπωση η οποία δη­μιουργεί σύγχυση στους μη γνωρί­ζοντες. Νομίζω ότι πλησιάζει η εποχή που οι απόψεις αυτές θα ταυτι­σθούν.

Ως προς τα ΆΤΟΜΑ υπάρχει διάσταση από­ψεων με­ταξύ μυ­σταγωγικής φιλοσοφίας και επι­στή­μης. Τα άτομα που μελετούν οι φυσικές επιστή­μες δεν ταυ­τί­ζονται με τα άτομα της ατομικής ου­σίας που εξε­τάζει η εσωτερική φιλοσοφία γιατί τα μεν άτομα που μελε­τούν οι φυσικές επιστήμες δεν είναι άτμητα αλλά δια­σπώνται σε στοιχειώδη σω­ματίδια (ηλεκτρό­νια, πρω­τόνια κλπ) ενώ τα ατομα της εσωτερικής φι­λοσοφίας είναι πράγματι άτμητα και χω­ρίς αμφιβολία αποτε­λούν την εσωτερική δομή των στοιχειωδών σω­ματι­δίων που μελετούν οι φυ­σικές επιστήμες. Από αυτό συνά­γεται ότι η επι­στήμη δεν έχει ανακαλύψει ακόμα τα ατομα που εξετάζει η μυσταγωγική φιλο­σοφία αφού ούτε τα άτομα, ούτε τα στοιχειώδη σωμα­τίδια, έχουν τις προαναφερθείσες ιδιότητες που αποδίδονται στα ατομα που εξετάζει η εσωτερική φιλοσοφία. Για τα κουώρκς το θέμα είναι ακόμα ανοικτό.

Ως προς τον ΧΩΡΟ υπάρχει επίσης διάσταση από­ψεων με­ταξύ μυστα­γωγι­κής φιλοσοφίας και επι­στήμης αφού η μεν μυστα­γωγική φιλοσοφία θεωρεί τον Χώρο ως ΟΥΣΙΑ (Συνεχή ή Αμέρι­στη Ουσία) ενώ η επιστήμη θεωρεί τον Χώρο ως ΚΕΝΟ και άρρη­κτα συνδεδεμένο με τον Χρόνο (ο οποίος λαμβάνει νόημα με την έν­νοια της κινήσεως) όπου ο Χώρος και ο Χρόνος συναποτελούν το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές. Στο σημείο αυτό πρέπει να ση­μειωθεί ότι η διά­σταση απόψεων είναι στην πραγ­ματικότητα λε­κτική γιατί η μυσταγωγική φιλοσοφία δέχεται την έν­νοια του χω­ροχρόνου με διαφορετική διατύπωση αφού θεωρεί ότι «από το Χάος πρώτα εξέρχε­ται η Ατο­μική Ουσία η οποία προκαλεί την έξοδο εκ του Χάους της Συνε­χούς Ουσίας». Συνεπώς δεν είναι δυ­νατή η ύπαρξη της Συνεχούς ου­σίας της οποίας εκδήλωση είναι ο ΧΩΡΟΣ χωρίς την παρουσία της Ατομι­κής ου­σίας της οποίας εκδήλωση είναι α) η Κί­νηση (νόμος της κινήσεως) και η εκ της κινήσεως προκύπτουσα έννοια του ΧΡΟΝΟΥ και β) η εκδήλωση της ΎΠΑΡΞΗΣ της (νόμος της ζωής). Συνεπώς αυτήν η συνύ­παρξη και συλλει­τουργία των δύο ου­σιών, της Συνεχούς (Αμέριστης) ου­σίας η οποία εμπε­ριέχει την έννοια του ΧΩΡΟΥ και της Ατομικής (Μερι­στής) ουσίας η οποία εμπεριέχει τις έννοιες του ΧΡΟΝΟΥ και της ΥΠΑΡΞΗΣ, περιγράφει με άλλο τρόπο το χωροχρονικό συνεχές της θεω­ρίας της σχετικότητας, το οποίο (για να είμαστε ακριβέστεροι) θα το χαρα­κτηρίζαμε ως Χωροχρο­νική Ύπαρξη. Έτσι στον όρο αυτό (χωροχρονική ύπαρξη) εμπεριέχονται και οι τρεις νό­μοι: Ενεργείας (Χώρος), Κινήσεως (χρόνος), και Ζωής (ύπαρξη) δηλαδή και οι δύο αϊδιες ουσίες του Σύμπαντος: Συνεχούς (νόμος ενερ­γείας) και Ατομικής (νόμοι κινήσεως και ζωής).

Οι μορφές της Φύσεως.

Κατά τις απόψεις της μυσταγωγικής φιλο­σοφίας.

Τα ΆΤΟΜΑ της αμέριστης (ατομικής) ουσίας συγκροτούν όλες τις μορ­φές του Σύμπαντος από μια πέτρα έως έναν γαλαξία κλπ. Συνεπώς όλες οι μορφές (δηλαδή τα διάφορα υλικά σώματα) απο­τελούνται από ΆΤΟΜΑ της αμέριστης ουσίας. Η σύνδεση των ΑΤΟΜΩΝ της αμέριστης ουσίας προς συγκρότηση των διαφόρων αυτών μορφών γίνεται με την βοήθεια της Συ­νεχούς (αμέριστης) Ουσίας η οποία αποτελεί τον συνδετικό λόγο (δηλαδή την συ­γκολλητική ουσία) των μορφών. Τα ΑΤΟΜΑ της αμέριστης ουσίας έχουν ενεργούς τους νόμους της Κινήσεως και της Ζωής, ενώ η Συνεχής ουσία έχει ενεργό τον νόμο της Ενέργειας. Συνεπώς η κάθε μορφή έχει ενεργούς τους Νόμους της Κινήσεως, της Ζωής και της Ενέργειας.

Προσωπικές απόψεις.

Ένα θέμα που γεννάται είναι σχετικά με την μάζα και την βα­ρύτητα των μορφών του σύμπαντος αν οφείλονται στην ατομική ουσία ή στην συ­νεχή ουσία ή και στις δύο. Για το θέμα αυτό δεν βρέθηκε καμιά αναφορά στα κείμενα που αναφέρονται στην μυ­σταγωγική φιλοσοφία. Κατόπιν αυ­τού για το θέμα αυτό θα εκ­φρασθούν προσωπικές απόψεις.

Έτσι θεωρώ ότι η ΎΛΗ (μεριστή ουσία) έχει μόνον κίνηση ενώ η ΕΝΕΡΓΕΙΑ (αμέριστη ουσία) έχει μόνο μάζα. Επομένως η αδράνεια και η μάζα την οποία εμφανίζουν τα υλικά σώματα οφείλεται στην ενέργεια (αμέ­ριστη ουσία) που εμπεριέχουν και όχι στη υλική (μεριστή) ουσία. Συνεπώς ­η ΕΝΕΡΓΕΙΑ έχει μάζα (με αποτέλεσμα να εμφα­νίζει αδράνεια) ενώ η ΎΛΗ έχει μόνο κί­νηση ­και δεν έχει μάζα([12]). Εξ αυτού προκύπτει ότι η μάζα την οποία έχει η κάθε υλική μορφή σε κατά­σταση ακινησίας της οφεί­λεται στην συνεχή ουσία η οποία αποτελεί τον συνθετικό της λόγο. Επίσης θεωρώ ότι σε κατάσταση επιταχυνομένης κινήσεως μιας μορφής η ενέρ­γειά της αυξά­νει (γιατί συγκεντρώνει περισσό­τερη συνεχή ουσία ώστε να συγκρατηθεί η ενότητα της μορφής) συνεπώς η μάζα της αυξάνει πράγμα που το προβλέ­πει και η ει­δική θεωρία της σχετικότητας. Σχετικά έχει όμως πα­ρατηρηθεί ότι τα στοι­χειώδη σω­ματίδια σε κατά­σταση ηρεμίας τους έχουν αδράνεια δηλαδή έχουν μάζα διάφορη του μηδενός. Το γεγονός αυτό εξη­γείται με την παραδοχή ότι τα στοιχειώδη σωματί­δια συ­γκροτούνται από άλλα υπο­σω­ματίδια τα οποία ονομάζο­νται ­κου­ώρκς και συγκρατού­νται μεταξύ τους από συνεχή ουσία­. Η άποψη ότι η ενέργεια (δηλαδή η συνεχής ουσία) έχει μάζα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι

• ολόκληρος ο χώρος (χωροχρονική ύπαρξη ή χωροχρονικό συνεχές) του Σύμπαντος έχει μάζα και ενέργεια. Επίσης ο χώρος περιλαμβάνει άτομα της Μεριστής ουσίας γιατί δεν είναι δυνατόν να νοηθεί χώρος χωρίς την συνύπαρξη των δυο ου­σιών, αμέριστης (χώρος) και μεριστής (ύλη).

• οι υλικές μορφές του σύμπαντος, έχουν σε μεγάλη συγκέ­ντρωση τόσο Μεριστή (Ατομική) Ουσία όσο και Συνεχή (Αμέριστη) Ουσία, (σε σχέση με το λοιπό διαστημικό χώρο). Αποτέλεσμα αυτού είναι η μάζα των υλικών μορφών να είναι πολύ μεγαλύτερη από την μάζα που λοι­πού διαστημικού χώρου. Αυτό μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: η συ­γκέ­ντρωση σε ένα σημείο της Χωροχρονικής ύπαρξης (χωροχρο­νι­κού συνεχούς) συνεχούς ουσίας σε μεγάλη συμπύκνωση προκαλεί κα­μπύ­λωση της Χωροχρονικής ύπαρξης, όπως προβλέπει και η θεω­ρία της σχετικότητας. Επομένως η καμπύλωση του χωροχρόνου οφεί­λεται στην συνεχή ουσία των υλικών μορφών και όχι υλική (ατο­μική) τους ουσία.

Κατά τις απόψεις της επιστήμης.

Η επιστήμη θεωρεί ότι τόσο τα στοιχειώδη σωματίδια συνδέο­νται με­ταξύ τους για να αποτελέσουν τα άτομα, όσο και τα άτομα για να συγκρο­τήσουν τις ενώσεις κλπ με την βοήθεια των πεδίων τα οποία αναπτύσσο­νται μεν στον χώρο αλλά προέρχονται από τα υλικά σώματα και υπάρχουν όσο στο χώρο υπάρχει και το αντίστοιχο υλικό σώμα από το οποίο προέρ­χεται. Η θεωρία της σχετικότητας δέχεται ότι υπάρ­χει τόσο ύλη όσο και ενέργεια αλλά η ύλη μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και αντιστρόφως. Συνε­πώς θεωρεί ότι η αύ­ξηση της ενέργειας ενός σώματος έχει ως αποτέ­λεσμα την αύξηση της μάζας του σώματος αυτού και αντί­στροφα, δηλαδή η ενέργεια που προστίθεται στο σώμα προσθέτει μάζα σ’ αυτό και έτσι δίδε­ται η εντύ­πωση ότι η ενέργεια έχει υλική υπόσταση.

Συμπεράσματα

Η θεωρία της σχετικότητας προσέγγισε τις απόψεις της μυστα­γωγικής φιλοσοφίας αλλά μέχρι ένα σημείο: Δεν ανακάλυψε ακόμα την συνεχή ου­σία, από σφάλμα του Einstein, ο οποίος είχε αρνηθεί να δεχθεί την ύπαρξη του αιθέρος (συνεχούς ουσίας) την οποία δεχότανε ο Maxwell ο οποίος διατύπωσε την ηλεκτρομα­γνητική θεωρία. Η εισαγωγή της έννοιας του αι­θέρος (συνεχούς ουσίας), θα ερμηνεύσει πολλά σκοτεινά σημεία της θεω­ρίας της σχετικότητας π.χ. το γιατί η ταχύτητα του φωτός είναι σταθερή προς κάθε κατεύθυνση ανεξάρτητα από την κίνηση της φωτεινής πηγής…..

Λυκόφρων

---

[1]  ο όρος Κόσμος δεν ταυτίζεται με τους όρους Φύση, Άπειρο και Σύμπαν (Οι όροι Φύση, Άπειρο και Σύμπαν είναι ταυτόσημοι).

[2]  Η χρήση της λέξεως ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ με την έννοια κατασκευάζω κάτι εκ του μηδενός (άποψη η οποία απηχεί τις θέσεις των βιβλικών θρησκειών) είναι ανεπιτυχής γιατί η λέξη «δημιουργώ» κλπ κατά το λεξικό του Καρμπολά (αλλά και άλλων εγκύρων λεξικών) σημαίνει εκτελώ δημόσιο έργο. Στην περίπτωση που αναφερόμαστε στην Φύση θα ήταν ακριβέστερο να χρησιμοποιείται η λέξη Εκδήλωση  ή (το πλέον επιτυχές) ΕΚΠΟΡΕΥΣΗ (Σ. Νάγου 3Β, σελ 14)

[3] Βασίζεται σε εργασίες του Αδ.’. Σπ. Νάγου.

[4] Η έννοια του Χάους και μάλιστα ως ύπαρξης εκ της οποίας προήλθαν τα πάντα δηλαδή ως την προ της εμφανίσεως της Φύσεως ύπαρξη, την αποδέχονται όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Ο Ησίοδος στην θεογονία του αναφέρει ως πρώτη ύπαρξη το Χάος και εξ αυτού την εμφάνιση της ΓΗΣ (δηλαδή της υλικής ουσίας ή άλλως μεριστής ή ατομικής ουσίας) και του ΈΡΩΤΟΣ (δηλαδή της μη υλικής ουσίας από την δράση της οποίας γίνονται τα πάντα ή άλλως της αμέριστης ή συνεχούς ουσίας).

[5] Οι όροι «Φύση», «Ενεργητικό Μορφικό Άπειρο», «Παν» και «Σύμπαν» είναι ταυτόσημοι. Επίσης ταυτόσημοι είναι οι όροι «Χάος», «Άμορφο Άπειρο», «ανεκδήλωτο Παν» και «ανεκδήλωτο Σύμπαν»

[6] Την έρευνα του Χάους την πραγματοποιούμε έμμεσα με εφαρμογή του Νόμου της ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ, ο οποίος μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ότι η εκ του Χάους εκπορευθήσα ουσία της Φύσεως έχει αναλογικότητα με την κατάσταση του Χάος εκ του οποίου προήλθε. Ο Νόμος αυτός της αναλογικότητας είναι γνωστός και από τον Σμαράγδινό Πίνακα που βρέθηκε στην Αίγυπτο και ο οποίος αναφέρει ότι «το προς τα κάτω αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανά­λογο τω προς τα κάτω προς επιτέλεση των θαυμασίων του Ενός μόνον πράγματος». Συνεπώς η κατάσταση του Χάους γίνεται νοητή από την με­ταφορά της ουσίας του στο ενεργητικό μορ­φικό Άπειρο (την Φύση) ως τα ΆΤΟΜΑ της ατομι­κής ουσίας τα οποία έχουν κέντρο (τον Νόμο της Κινήσεως) και περι­φέρεια (τον Νόμο της Ζωής). Με την εφαρμογή του Νόμου της Αναλογικότητας, θεωρούμε ότι το ΧΑΟΣ συγκροτείται από κέντρο (την ΚΙ­ΝΗΣΗ) και από περιφέρεια (την ΖΩΗ).

[7] Για την έννοια της «Ζωής» ή νόμου της ζωής, ιδέ στο θέμα 24 «Πυθαγόρειος Αριθμολογία», μέρος Β’ οι μονάδες.

[8] Η ΕΝΤΡΟΠΙΑ είναι ένα μέγεθος που προέρχεται από την διατύ­πωση του δευτέρου θερμοδυναμικού αξιώματος, σύμ­φωνα με το οποίο η μεταβολή που γίνεται σε ένα σύστημα έχει ως αποτέλεσμα την αύ­ξηση της εντροπίας. Η αύξηση της εντροπίας συνδέεται με την αύ­ξηση της «αταξίας» που εμφανί­ζεται σε ένα σύστημα δηλαδή την αύ­ξηση του καταμερισμού και της πολυπλοκότητας ενός συστήμα­τος. Η επιστήμη θεωρεί ότι η εντροπία ήταν μηδέν στο αρχικό άτομο από το οποίο προήλθε το Σύ­μπαν και ότι με την δημιουργία και εξέλιξη του σύμπαντος η εντροπία συνεχώς αυξάνει καθώς αυξά­νει η «ατα­ξία» στο Σύμπαν δηλαδή ο καταμερισμός και πολυπλοκότητα του Σύμπα­ντος. Το λόγιο των εσωτεριστών «τάξη από το Χάος” δηλαδή ότι η τάξη που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το χάος δεν υπονοεί ότι κατ΄ αντιδιαστολή θα πρέπει να θεωρή­σουμε ότι στο Χάος υπάρχει αναγκα­στικά αταξία. Η απόδοση στο Χάος της έννοιας ότι εκεί υπάρ­χει η μεγίστη αταξία είναι αυθαίρετη και λανθασμένη.  Το λόγιο «τάξη από το χάος» κατά την γνώμη μου υπονοεί ότι αυτή η τάξη δη­λαδή αυτή η νομοτέλεια που υπάρχει στο Σύμπαν προήλθε από το Χάος στο οποίο όλες οι ουσίες υπάρ­χουν σε ανεκδήλωτη κατάσταση και όχι σε αταξία. Επίσης είναι παρερμηνεία να θεωρήσουμε ότι η «αταξία» που συνεπάγεται την αύξηση της εντροπίας στο σύ­μπαν (κατά την άποψη της επιστήμης) δεικνύει σύγκρουση απόψεων επι­στήμης και φιλοσοφίας γιατί η επιστήμη με την έννοια αταξία εννοεί την πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν που δεν σημαίνει ότι αυτή η πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα στο Σύμπαν (που συ­νεχώς αυξάνει) οδηγεί σε χειροτέρευση. Αντίθετα η αύξηση της πολυ­πλοκότητας και πολλαπλότητας έχουν ως αποτέλεσμα την εξέλιξη του Σύμπα­ντος στον άπειρο χρόνο.

[9] Το αρχικό άτομο αντιστοιχεί στο χάος της εσωτερικής φιλοσο­φίας.

[10] Ο ΑΙΘΕΡΑΣ  (τον οποίο ως  όρο χρησιμοποιούσαν και οι αρχαίοι έλληνες φι­λόσο­φοι) είναι η Αμέριστη ή Συνεχής ουσία.

[11] Η συγκρότηση αυτή όλων των δομών του σύμπαντος είναι αποτέλεσμα του ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΌ­ΤΗΤΑΣ.

[12] Οι απόψεις αυτές πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο περαιτέρω έρευνας .